Του Ιωάννη Κουριαννίδη
Δημοτικού Συμβουλου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» info@thess-el-poli.gr
Σαν έπεσε η βαλανιδιά
άλλοι κόψανε ένα κλαδί, το μπήξανε στο χώμα
καλώντας για προσκύνημα στο ίδιο δέντρο,
άλλοι θρηνούσαν σ’ ελεγεία
το χαμένο δάσος τη χαμένη τους ζωή,
άλλοι φτιάχνανε συλλογές από ξεραμένα φύλλα
τις δείχνανε στα πανηγύρια βγάζανε το ψωμί τους,
άλλοι διαβεβαίωναν τη βλαπτικότητα των φυλλοβόλων
διαφωνώντας όμως στο είδος ή και στην ανάγκη αναδάσωσης,
άλλοι, μαζί κ’ εγώ, υποστήριζαν πως όσο υπάρχουν
γη και σπόροι υπάρχει δυνατότητα βαλανιδιάς.
Το πρόβλημα του νερού παραμένει ανοιχτό.
Τίτος Πατρίκιος («Αλληγορία»)
Ως κανονικότητα νοείται η συνηθισμένη ή η καθορισμένη ροή των γεγονότων σύμφωνα με κάποιους κανόνες, γενικής καθ΄ ομολογίαν αποδοχής τους. Η όποια κανονικότητα έχει γίνει αποδεκτή σε βάθος χρόνου, μέσα από ένα σύστημα αξιών με το οποίο πορεύεται μία κοινωνία διαμορφώνοντας τη δική της κοσμοαντίληψη. Η μεταβολή αυτής της κανονικότητας γίνεται βαθμιαία και αργά, μη γινόμενη συνήθως αντιληπτή παρά μόνο μετά από καιρό μέσα από μία διαδικασία αναπόλησης του παρελθόντος.
Υπάρχουν βεβαίως και γεγονότα που μεταβάλλουν βίαια την καθημερινότητά μας και οδηγούν σε μία απότομη διαμόρφωση νέων κανόνων που την διέπουν. Αρκεί, όμως, αυτό για να γίνουν αποδεκτοί αυτοί οι νέοι κανόνες από το κοινωνικό σύνολο; Η υγειονομική κρίση του κορονοϊού, λ.χ., έγινε αιτία να μην τιμήσουμε μεγάλες γιορτές της θρησκείας και του έθνους μας, να αποξενωθούμε από αγαπημένα μας πρόσωπα, να αφήσουμε ασυνόδευτους φίλους και συγγενείς στο τελευταίο τους επίγειο ταξίδι, να βιώσουμε γενικά πρωτόγνωρες και τραγικές καταστάσεις.
Μετά τη χαλάρωση των μέτρων που ελήφθησαν, στη «νέα κανονικότητα» που η κυβέρνηση ευαγγελίζεται, επανέρχεται ως απειλή η επανεφαρμογή τους αλλά, το κυριώτερο, η θεσμική διατήρηση ή καθιέρωση συμπεριφορών, σε βαθμό που θα πρέπει να ομιλούμε πλέον όχι για «νέα κανονικότητα», αλλά για μία «νέα κοινωνικότητα». Ο όρος «κοινωνική αποστασιοποίηση», που επελέγη κατά την εφαρμογή των αυστηρών μέτρων περιορισμού της εξάπλωσης του κορονοϊού, δεν ήταν απλώς μία ατυχής διατύπωση της αναγκαιότητας για την διατήρηση αποστάσεων μεταξύ των ανθρώπων, αλλά στην πραγματικότητα αποτύπωσε την διάρρηξη των κοινωνικών σχέσεων σε επίπεδο είτε διαπροσωπικής επαφής είτε συλλογικής δραστηριότητας. Αποστασιοποίηση είναι η αδράνεια, η απραξία, η απομάκρυνση, η έλλειψη στάσης έναντι γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας.
Για να μη φτάσουμε στο σημείο να θρηνούμε με ελεγειακό ύφος μια κανονικότητα που θα έχει απωλεσθεί, για να μη προσκυνούμε στη μνήμη της κομμένα και στέρφα κλαδιά της, για να μη σωρεύουμε τα ξεραμένα φύλλα του παλαιού μεγαλείου της για τα πανηγύρια ενός καιροσκοπικού βιοπορισμού μας, για να υπερασπιστούμε τις αξίες της που μας κράτησαν για χρόνια πριν φυλλοβολήσουν, για να συμφωνήσουμε στην αναγκαιότητα αναστήλωσής της στην ίδια γη και με τον ίδιο σπόρο, θα πρέπει να βρούμε το νερό της ζωής της: τον Άνθρωπο. Χωρίς αυτόν ποτέ η νέα κανονικότητα δεν θα γίνει αισθητή ως φυσιολογικότητα. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση και εργασία, η δημοκρατία της τηλεδιάσκεψης, η αναγκαιότητα του πλέξιγκλας ποτέ δεν θα γίνουν αποδεκτά ως κανονικότητα. Πάντα θα στέκουν ως επιβολή μιας στιγμής που τείνει να στιγματίσει την αιωνιότητα. Ποτέ δεν θα χαμογελάσουν τα μάτια και δεν θα εκφραστεί η εγκαρδιότητα πίσω από μια μάσκα. Γι’ αυτό και πάντα θα υποβόσκει η απειλή της ανατροπής της…
Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
εφ.δημοκρατία 6/5/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου