ΕΝΩΠΙΟΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ;

Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη 

Ιδρυτή και Διευθυντή του περιοδικού ''ΕΝΔΟΧΩΡΑ''

Δημοτικού σύμβουλου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»

Η συγκυριακή αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, από πλευράς της χώρας μας, αποτελεί διαχρονικό χαρακτηριστικό της εξωτερικής μας πολιτικής, με αποτέλεσμα είτε να συρόμαστε συνήθως πίσω και υπό το βάρος των όποιων εξελίξεων είτε να βρισκόμαστε ενώπιον τετελεσμένων που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστούν».

Αυτά γράφαμε στη «δημοκρατία» της 21/4/2021 και δυστυχώς οι πρόσφατες εξελίξεις περί την κατασκευή του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη, του γνωστού EastMed, μας δικαιώνουν με δραματικό τρόπο.

«Ξαφνικά» έγινε αντιληπτό ότι το όλο έργο είναι… ασύμφορο στην κατασκευή του μέσω Κύπρου και Κρήτης, και είναι περισσότερο συμφέρον οικονομικά αν από την Κύπρο ο αγωγός διέλθει μέσω Τουρκίας! Αυτό μάλιστα ανακοινώθηκε πρώτα από το αμερικανικό ΥΠΕΞ, τη στιγμή που όλο το έργο χρηματοδοτείται από κυβερνήσεις ευρωπαϊκών χωρών και όχι από τις ΗΠΑ!

Και είναι ακόμη πιο εξοργιστικό το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να αποδεχτεί αμέσως την εξέλιξη αυτή ψελλίζοντας κάποια λόγια περί παγκόσμιας μεταστροφής σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αλλά και αυτή καθαυτή τη σπουδαιότητα και τη σημασία του έργου.

Δικαιώνεται δυστυχώς ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, που έγραψε ότι η Ελλάδα όχι μόνο είναι μικρή παίκτρια στη διεθνή πολιτική σκακιέρα, αλλά «είναι πεπεισμένη ότι θα μείνει για πάντα μικρή παίκτρια» (στο βιβλίο του «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα»).

Αυτή η εγγενής ηττοπάθεια του ελλαδίτικου πολιτικού κόσμου είναι που απαξιώνει τη διεθνή μας παρουσία και αξιοπιστία, σε βαθμό που οι ισχυροί της Γης να μας θεωρούν «δεδομένους» έναντι των επιλογών και των πολιτικών τους.

Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί «τυχαίο» ότι η εξέλιξη αυτή δείχνει να λύνει ένα σημαντικό πρόβλημα που είχαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που αφορούσε την αντιμετώπιση των συνεπειών του τουρκολιβυκού συμφώνου, αφού θα ήταν αναγκασμένες να αντιμετωπίσουν επί του πεδίου τα εμπόδια που αυτό θα δημιουργούσε στην κατασκευή του αγωγού.

Τώρα πια το πρόβλημα αυτό εξέλιπε για την Ευρώπη, παρέμεινε όμως για τη χώρα μας, τη στιγμή που η Τουρκία φυσικά και δεν πρόκειται να σταματήσει να υπερασπίζεται το σύμφωνο με τις φρεγάτες της!

Θα πρέπει να αναμένονται επίσης σημαντικές πιέσεις στην Κυπριακή Δημοκρατία να αποδεχθεί την εξέλιξη αυτή, πιθανότατα μάλιστα με το δέλεαρ της επίλυσης τού Κυπριακού σε μία κατεύθυνση που θα ικανοποιεί ως έναν βαθμό τις θέσεις των Ελληνοκυπρίων επί αυτού.

Η Τουρκία, εξάλλου, έχει αποδειχθεί διαχρονικά ικανός παίκτης και στα ανατολίτικα παζάρια και αναμένεται να τα αξιοποιήσει με τις μικρότερες δυνατές υποχωρήσεις εκ μέρους της.

Είναι όμως αξιοσημείωτη και η στάση του Ισραήλ, που την ίδια στιγμή που υπέγραφε συμφωνίες με τη χώρα μας και την Αίγυπτο παράλληλα εργαζόταν υπογείως στην προοπτική της εκτροπής του αγωγού διά της Τουρκίας, αφού σίγουρα η ακύρωση της κατασκευής του μέσω Κρήτης ήταν κάτι που δεν αποφασίστηκε ξαφνικά.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία ήταν η πρώτη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ το 1949. Από τότε οι δύο χώρες έχτισαν μία αμοιβαία σχέση συνεργασίας επί αμυντικών, κατασκοπευτικών και οικονομικών θεμάτων. Όσοι πίστευαν ότι αυτή η μακροχρόνια συνεργασία θα μπορούσε να διακυβευτεί από μία ψυχρότητα στις σχέσεις τους τα τελευταία χρόνια είναι μακρά γελασμένοι.

Τα τελευταία χρόνια, με τις ευκαιριακές επιλογές των κυβερνήσεών μας, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ αποκόμισαν σημαντικότατα οφέλη από τη χώρα μας (λιμάνι Αλεξανδρούπολης, ΕΛΒΟ κ.λπ.).

Αντίθετα, στην Ελλάδα παρέμειναν το casus belli, οι παραβιάσεις, οι γκρίζες ζώνες και προστέθηκε και το τουρκολιβυκό σύμφωνο, ενώ και η επίλυση του Κυπριακού παραμένει έρμαιο των διαθέσεων της Αγκυρας.

Αντί λοιπόν σήμερα να αναζητούνται γελοίες δικαιολογίες, ουσιαστικά για την κατάρρευση μίας ευκαιριακής πολιτικής που χτίστηκε το τελευταίο διάστημα πάνω στον ενεργειακό ρόλο που κάποιοι ονειρεύονταν για τη χώρα μας, καλύτερα θα ήταν να οριοθετηθεί το πλαίσιο μίας γεωπολιτικής στρατηγικής που θα πρέπει να ακολουθήσει η πατρίδα μας με συνέπεια τα επόμενα χρόνια.

Newsbreak

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ (4ο Μέρος)

Του Παναγιώτη Λιάκου 

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όπως αποδείχθηκε στις προηγούμενες συνέχειες του αφιερώματος για τα έργα και τις ημέρες του, χρηματίστηκε και από την αγγλική κυβέρνηση και από τη γαλλική κυβέρνηση μέσω του εμπόρου όπλων Μπάζιλ Ζαχάρωφ για να δημιουργήσει προπαγανδιστικό δίκτυο υπέρ των δυνάμεων της Αντάντ, να εκθρονίσει τον βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄ και να βάλει την Ελλάδα στον πόλεμο.

Η πάροδος των χρόνων και ο αποχαρακτηρισμός χιλιάδων σελίδων κρατικών εγγράφων στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, στη Ρωσία, αλλά και σε άλλες χώρες αποκαλύπτουν το αληθινό, ιδιαίτερα χαμηλό ηθικό ανάστημα του φιλόδοξου πολιτικού. Η αλήθεια, από εκεί που φιλοξενείτο μόνο στις σελίδες εφημερίδων του κωνσταντινικού Τύπου ή διατυπωνόταν από ευάριθμους… θαρραλέους της ευρύτερης Δεξιάς – αντιβενιζελικής παράταξης, σταδιακά γίνεται κοινός τόπος.

Η εξαγορά του ψευδεπίγραφου «εθνάρχη» από τους ξένους αποτυπώνεται πλέον ακόμα και σε πτυχιακές εργασίες που γίνονται δεκτές από πανεπιστημιακές σχολές. Ενα από τα παραδείγματα είναι η πτυχιακή εργασία του Ανδρέα Βούρτση, που εκπονήθηκε στο πλαίσιο των προπτυχιακών σπουδών στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας των Επιστημών, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Τιτλοφορείται «Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ: Ανάδειξη του ιστορικού του ρόλου μέσα από τη συγκρότηση του αρχείου του» και κατατέθηκε το 2011.

Εκεί, μεταξύ άλλων, εξιστορούνται οι συνθήκες ίδρυσης, τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα και η ιστορική διαδρομή του Ελληνικού Ινστιτούτου Παστέρ. Και σε αυτό το θέμα έβαλε το χέρι του ο Μπάζιλ Ζαχάρωφ. Διαβάζοντας, λοιπόν, την πτυχιακή εργασία για το Ινστιτούτο Παστέρ ο αναγνώστης ενημερώνεται και για τον χρηματισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου και του κόμματος των Φιλελευθέρων από τον Ζαχάρωφ.

Στη σελίδα 40 αναφέρονται τα εξής: «Ο Ζαχάρωφ είναι ένα πρόσωπο-κλειδί στη συμμαχική προπαγάνδα στην Ελλάδα, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Α΄ Π.Π. Τα συμφέροντά του είναι παράλληλα με αυτά της Γαλλίας και της Βρετανίας στην περιοχή, και έτσι οι συμμαχικές κυβερνήσεις συνεργάζονται μαζί του, καθώς τους προσφέρει μια έμμεση κάλυψη των μεθοδεύσεών τους. Το 1915, οι τότε πρωθυπουργοί Βρετανίας και Γαλλίας, Lloyd George και Α. Briand, αναθέτουν στον Ζαχάρωφ την οργάνωση της φιλοσυμμαχικής προπαγάνδας στην Ελλάδα, δίνοντας και την απαραίτητη χρηματοδότηση. Ο Ζαχάρωφ, πράγματι, τον Φεβρουάριο του 1916 ιδρύει στην Αθήνα το δημοσιογραφικό Πρακτορείο Ραδιό (Radio-Agence telegraphique, telegrammes et informations du monde entire) και παράλληλα εξαγοράζει τη συνεργασία μεγάλων ελληνικών εφημερίδων (“Ελεύθερος Τύπος”, “Εμπρός”, “Πατρίς”, “Κήρυξ”). Η δωρεά για το ΕΙΠ (σ.σ.: Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ), όμως, δείχνει ότι η εμπλοκή του Ζαχάρωφ στη συμμαχική προπαγάνδα είχε ξεκινήσει από πιο πριν. Ο Ζαχάρωφ, άλλωστε, ήταν από τους κύριους υποστηρικτές και χρηματοδότες του Βενιζέλου και των Φιλελευθέρων. Οι σχέσεις Βενιζέλου – Ζαχάρωφ ξεκινούν από την εποχή που ο Βενιζέλος ήταν -εκτός από πρωθυπουργός- υπουργός Στρατιωτικών και συνεπώς είχε άμεση σχέση με τις παραγγελίες όπλων».

Υπουργός Στρατιωτικών γνωρίζει έναν μεγαλέμπορο όπλων, γίνονται… φίλοι και στη συνέχεια ο πολιτικός, αντιμετωπίζοντας τον Στρατό της πατρίδας του σαν προσωπική του φρουρά και τα εδάφη της χώρας του σαν ιδιοκτησία του, διαθέτει Στρατό και πατρίδα στον μεγαλέμπορο όπλων και στις δυνάμεις που τον κατευθύνουν. Μια ιστορία ρυπαρή, με προφανείς ποινικές διαστάσεις, παρουσιάζεται από τους οπαδούς του «εθνάρχη» σαν πολεμικό και πολιτικό… ρομάντζο.

Το κίνητρο του Ελευθερίου Βενιζέλου για να κάνει όλες αυτές τις αθλιότητες ήταν μεν ο πόθος του να κυριαρχεί και να διακρίνεται, αλλά, κυρίως, τα χρήματα. Στην ενδιαφέρουσα μονογραφία του ιστορικού και πρώην πανεπιστημιακού καθηγητή Δημήτρη Μιχαλόπουλου «Eleutherios Venizelos. An Outline of his Life and Time» (LAMBERT Academic Publishing, σ. 10) διαβάζουμε τα ακόλουθα:

«Στην πραγματικότητα, ο Βενιζέλος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί οτιδήποτε, αλλά σίγουρα όχι μοιρολάτρης. Σκεφτόταν, εξάλλου, ότι η ζωή δεν είναι κάτι το ασήμαντο και, κατά συνέπεια, ο ίδιος ποτέ δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μετά θάνατον ζωή. Ετσι, τα χρήματα είχαν τεράστια σημασία για εκείνον. Με λίγα λόγια, ήταν ένας άνθρωπος που, με τα χρόνια που περνούσαν, γινόταν, ανοιχτά ή όχι, όλο και περισσότερο όμοιος με τον ανθρωπότυπο που αναδυόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχε ταξιδέψει, άλλωστε, πάνω κάτω τις ΗΠΑ κατά το έτος 1921».

Τελικά, η εικόνα που σχηματίζεται για τον Ελευθέριο Βενιζέλο από τη μελέτη των ιστορικών τεκμηρίων και των πηγών οι οποίες δεν ελέγχονται από τους αγιογράφους του πόρρω απέχει από την… επίσημη κρατική άποψη στην Ελλάδα. Και αποτελεί ιστορικό παράδοξο να τιμάται τόσο πολύ ένας δωρολήπτης και εντολοδόχος των ξένων…

 Από τη συνάντηση με τον Βενιζέλο ο Ζαχάρωφ κρατά μια σημείωση, η οποία προκαλεί ανατριχίλα: ο «εθνάρχης» τού ζήτησε να μεριμνήσει ώστε ο ελληνικός λαός να μείνει χωρίς χρήματα και θέρμανση και να πεινάσει!

“V. No food, No coal, No Money.”
«B. (σ.σ. όπου Β εννοείται Βενιζέλος) Όχι φαΐ, όχι κάρβουνο, όχι χρήματα».

Μόλις διαβάσατε απόσπασμα από τις «σημειώσεις Ζαχάρωφ»*, ένα είδος ημερολογίου που κρατούσε o μεγαλέμπορος όπλων Μπάζιλ Ζαχάρωφ, ο οποίος στις 18 Δεκεμβρίου 1915 έφυγε από το Μόντε Κάρλο για να συναντήσει στην Ελλάδα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, πολιτικούς, εκδότες εφημερίδων και δημοσιογράφους για να προωθήσει τα σχέδιά του για την είσοδο της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έπρεπε να γεμίσει με χρήμα της κυβέρνησης της Μεγάλης Βρετανίας τις τσέπες του Ελευθερίου Βενιζέλου, τα ταμεία του κόμματος των Φιλελευθέρων, να λαδώσει σημαίνοντες πολιτικούς, να δημιουργήσει προπαγανδιστικό δίκτυο υπέρ της Αντάντ και να εντάξει στο «συμμαχικό» στρατόπεδο βενιζελικούς εκδότες και δημοσιογράφους – πάντα με το αζημίωτο.
Από τη συνάντησή του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο Ζαχάρωφ κρατά μια σημείωση, η οποία προκαλεί ακόμα και σήμερα ανατριχίλα: ο «εθνάρχης», που τιμάται από το νεοελληνικό κράτος με φιέστες, διθυραμβικές αναφορές στα σχολικά βιβλία, ονοματοδοσίες οδών, πλατειών και λεωφόρων, του ζήτησε να μεριμνήσει ώστε ο ελληνικός λαός να μείνει χωρίς χρήματα και θέρμανση και να πεινάσει!

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέθετε ότι, αν πεινούσαν, οι Ελληνες θα στρέφονταν κάποια στιγμή εναντίον του βασιλέα Κωνσταντίνου Α΄ και θα τον υποχρέωναν να εγκαταλείψει τον θρόνο. Επειτα εκείνος θα αναλάμβανε ξανά την πρωθυπουργία και θα μπορούσε ανεμπόδιστος να καταντήσει την Ελλάδα αγροτεμάχιο των «συμμάχων» και την ελληνική νεολαία τροφή για τα κανόνια, που θα αλεθόταν στις φοβερές κρεατομηχανές των χαρακωμάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε καταγγείλει δημόσια ήδη από το 1934 τον Ελευθέριο Βενιζέλο γι’ αυτή την προδοσία. Στο 24ο άρθρο του Μεταξά, που δημοσιεύτηκε στις 14/11/1934 στην «Καθημερινή»**, ο πατέρας του Επους του ’40 έγραφε για την πείνα και τη δυστυχία που έφερε στην Ελλάδα ο Βενιζέλος:

«Ὅσοι ἐκ τῶν ἀναγνωστῶν μας ἤσασθε παιδιά, κατὰ τὴν ἐποχὴν ἑκείνην͵ τῆς ὁποίας τὰ γεγονότα συζητοῦμεν σήμερον, μετὰ τόσα ἔτη, θὰ ἐνθυμῆσθε βέβαια κατὰ τὸν χειμῶνα τοῦ 1915, κατὰ τὸ 1916, κατὰ τὸ 1917, τοὺς γονεῖς σας πικραµένους, διότι δὲν εἶχαν νὰ σᾶς δώσουν ψωμί, παρὰ µίαν ζύµην ξηράν, μαύρην καὶ μουχλιασµένην, καὶ αὐτὴν εἰς μικρὰν ποσότητα. Ἐπεινούσατε τότε. Δὲν εἴχατε φῶς τὴν νύκτα. Ἐκρυώνατε διότι δὲν εἴχατε, φωτιά. Εἰς τοὺς µεγαλυτέρους ἀπὸ σᾶς θὰ ἔχουν ἴσως μείνει εἰς τὴν μνήμην αἱ συζητήσεις ποὺ ἐγίνοντο ἀπὸ τοὺς μεγάλους, τότε, νὰ κάµουν ψωμὶ ἀπὸ χαρούπια, τὸ ὁποῖον καὶ ἔγινε, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς βολβοὺς τῶν σφερδουκλιῶν. Πολλοὶ ἀπὸ σᾶς ὕστερα ἀπὸ τοιαύτας στερήσεις, ἐμείνατε καχεκτικοί, καὶ ὑποφέρετε ἴσως ἀκόμη ἀπὸ τὴν ὑγείαν σας, ἀρκετοὶ δὲ καταντήσατε φυματικοί. Ἀρκετοὶ ἀπὸ σᾶς ὅσοι ἐγεννήθητε τότε ἢ εὐθὺς κατόπιν ἀπὸ γονεῖς ἑστερημένους τροφῆς καὶ δεινοπαθοῦντας, φέρετε ἀκόμη τὰ σπέρµατα καὶ ὑφίστασθε τὰς συνεπείας τῆς σωματικῆς ἐξαντλήσεως τῶν γονέων σας. Θὰ ἀκούσατε τότε ὅτι ἡ αἰτία ὅλων αὐτῶν τῶν στερήσεων ἦταν ὁ ‘ἀποκλεισµός’. Θὰ ἀκούσατε ὅτι ξένοι στόλοι ἡμπόδιζαν νὰ ἔλθῃ σιτάρι καὶ τροφὴ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὅταν θὰ ἐμεγαλώσατε θὰ σᾶς ἔμεινεν αἴσθημα ἐκπλήξεως καὶ ἀπορίας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους σας, ὅτι μᾶς συνέδεον δεσμοὶ φιλίας καὶ ἀγάπης. Καὶ μᾶς συνέδεον πράγματι.

Ποῖος ἐξώθησε τοὺς ξένους τούτους εἰς τὴν κατὰ τῆς ὑγείας καὶ τῆς ζωῆς σας πρᾶξιν ταύτην: Ἀκούσατέ τον. Τὴν 5ην Δεκεμβρίου 1915 ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος εἰς τὸν Γκιγιεμὲν καὶ τοῦ λέγει τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα ὁ Γάλλος πρέσβυς τηλεγραφεῖ ἀμέσως εἰς τὴν κυβέρνησίν του (τηλεγράφημα Γκιγιεμὲν πρὸς τὸ γαλλικὸν ὑπουργεῖον τῶν ἐξωτερικῶν τῆς 5/18 Δεκεμβρίου 1915). Τοῦ εἶπεν ὁ κ. Βενιζέλος:

«Δὲν χρειάζεται νὰ μοῦ ἐξηγήσητε τίποτε, τὰ ἐννοῶ ὅλα. Ἔχετε νὰ κάμετε μὲ παληανθρώπους, οἱ ὁποῖοι σᾶς ἐμπαίζουν καὶ γελοῦν κατόπιν εἰς βάρος σας. Ἡ παρουσία σας εἰς Θεσσαλονίκην τοὺς ἐνοχλεῖ. Ἐὰν ἡμποροῦσαν θὰ σᾶς παρέδιδαν εἰς τοὺς Γερμανούς. Σταθῆτε σταθεροί, δὲν θὰ τοὺς συγκρατήσετε παρὰ διὰ τοῦ τρόμου καὶ τῆς ἀπειλῆς τῆς πείνας. Αὐτὴ εἶναι ἡ καθ’ αὐτὸ δύναμίς σας. Πρὸ παντὸς μὴν ἀφίνετε νὰ ἔρχεται σιτάρι, παρὰ λίγο κάθε φορά».

* Στο πολιτικό και ιστορικό περιοδικό «The International History Review» (34:4, σελ. 819-839) δημοσιεύτηκε η εργασία των Joseph Maiolo & Tony Insall με τίτλο: «Sir Basil Zaharoff and Sir Vincent Caillard as Instruments of British Policy towards Greece and the Ottoman Empire during the Asquith and Lloyd George Administrations, 1915-8». Εκεί δημοσιεύεται και το απόσπασμα από τις «σημειώσεις Ζαχάρωφ», που παρατίθεται στην αρχή του κειμένου. Οι «σημειώσεις Ζαχάρωφ» αποτελούν τμήμα των αποδιαβαθμισμένων εγγράφων του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών που αφορούν τις δοσοληψίες του οικονομικού διευθυντή της αγγλικής οπλοβιομηχανίας Vickers Sir Vincent Caillard (στον φάκελο FO 1093/47).

**«Η Ιστορία του Εθνικού Διχασμού κατά την αρθρογραφία Ελευθερίου Βενιζέλου και Ιωάννου Μεταξά», εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, σελ. 217-218, Θεσσαλονίκη: 1994

 

1.https://www.newsbreak.gr/apopseis/297473/i-alitheia-gia-ton-eleytherio-venizelo-vii/ 

2.https://www.newsbreak.gr/apopseis/300193/i-alitheia-gia-ton-eleytherio-venizelo-viii/ 

400 ΤΟΝΝΟΥΣ ΟΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΔΑΝΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΣΣΑΛΙΑΝ, ΠΡΟΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΣΙΝ.....

Του Θεοφάνη Μαλκίδη

Μέλους της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών 

Αυτές τις ημέρες του 1922 γράφονταν δύο από τις τελευταίες πράξεις της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Μικράς Ασίας, του Πόντου. Μία ήταν η καταστροφή της Σμύρνης και η άλλη η ανακωχή των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνισμός υποχρεώθηκε σε φυγή και από τη Θράκη. Από τον όμορφο αυτό λιμένα όμως της θρακικής ενδοχώρας, δεκαπέντε μήνες αργότερα θα διαδραματιζόταν η τελευταία και πιο φρικιαστική πράξη του ελληνικού ολοκαυτώματος.

Μπορεί οι Νεότουρκοι Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ να δολοφόνησαν 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να τα εξαφανίσουν τα ίχνη τους με έναν τρόπο που αφού δεν τιμωρήθηκε, επαναλήφθηκε από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ, λίγα χρόνια αργότερα.

Ο Χρήστος Αγγελομάτης στο βιβλίο του Χρονικόν μεγάλης τραγωδίας (Αθήνα 1924) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τας αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους».

Έτσι, όπως αναφέρει ο διευθυντής του Μουσείο της Γενοκτονίας στο Ερεβάν, Χαΐκ Ντεμογιάν, στην ομιλία του για τη Γενοκτονία των Ελλήνων (Αθήνα, Μάιος 2014) «η τουρκική πολιτική της γενοκτονίας κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αφού παρέμεινε ατιμώρητη, έχει γεννήσει νέο κακό για την ανθρωπότητα. Η ατιμωρησία και η απροκάλυπτη εύνοια εκ μέρους των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων προς ένα κράτος-διάδοχο και συνεχιστή της οθωμανικής παράδοσης, δημιούργησαν το γόνιμο έδαφος ώστε να φυτρώσουν σε αυτό νέα σχέδια για τη διάπραξη γενοκτονίας. Η ατιμωρησία, και ως επακόλουθο η επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, οδήγησαν σε νέα εγκλήματα».

Μπροστά στο έγκλημα κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπήσει, πόσο μάλλον να το αρνείται. Μπροστά στη σύληση των οστών των δικών μας ανθρώπων, από εκεί απ’ όπου είναι βγαλμένη η ελευθερία των Ελλήνων, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός, «εμείς οι απόγονοι αυτών που βίωσαν τη φρίκη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων», όπως λέει ο Αρμένιος συναγωνιστής Χ. Ντεμογιάν, «δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε και να ανεχόμαστε την εγκληματική άρνηση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων και των συνέπειών τους. Το ηθικό χρέος της νέας γενιάς των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων δεν είναι μόνο να τιμά και να θυμάται, αλλά από κοινού, χέρι-χέρι, να συνεχίζει τον αγώνα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

»Πρέπει να πιστεύουμε και να είμαστε σίγουροι ότι η δικαιοσύνη θα επικρατήσει, αν είμαστε μαζί στον αγώνα μας και αν είμαστε γεμάτοι πίστη στην επιτυχή κατάληξή του. Η πατρίδα των προγόνων μας είναι και δική μας πατρίδα, ανεξάρτητα από το πού και πότε εμείς και οι απόγονοί μας θα ζήσουμε. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τον πόνο, τους καημούς και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των προγόνων μας και μαζί να σηκώσουμε το λάβαρο του αγώνα για να θριαμβεύσει το δίκαιο και η αλήθεια».

Υ.Γ. Οι 400 τόνοι οστών που μετέφερε το πλοίο από τα Μουδανιά στη Μασσαλία είναι πολλές χιλιάδες πρόγονοί μας. Πέρα από το σεβασμό, οφείλουμε και την αλήθεια σ’ αυτούς για τη Γενοκτονία, αυτήν που δυστυχώς πολλοί

ψευτοπολιτικοί, ψευτοκαθηγητές και ψευτοδιανοούμενοι την αρνούνται και την τοποθετούν μέσα σε εισαγωγικά!

 

http://malkidis.blogspot.com/2015/09/400.html

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 21 : Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΣΤΙΣ 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1822

Ο ελληνικός στόλος πού ακολουθούσε τόν τουρκικό στόλο τόν βρήκε αγκυροβολημένο στό λιμάνι τών Πατρών. Οι Τούρκοι αφού αποβίβασαν τίς ενισχύσεις πού είχαν φέρει γιά τήν ενδυνάμωση τής φρουράς τής πόλης, περίμεναν νά κοπάσει η σφοδρή θαλασσοταραχή, η οποία σέ συνδυασμό μέ τό ψύχος τού χειμώνα εμπόδιζε τήν κίνηση τών σκαφών. Στίς 20 Φεβρουαρίου 1822, ο Ανδρέας Βώκος ή Μιαούλης, ο οποίος αναγνωρίστηκε ομόφωνα ως ο γενικός αρχηγός τών επιχειρήσεων, αποφάσισε παρά τήν κακοκαιρία νά επιτεθεί στόν τουρκικό στόλο. Ήταν η πρώτη φορά πού ο ενωμένος ελληνικός στόλος θά αντιμετώπιζε σάν ίσος πρός ίσο τόν αντίστοιχο τουρκικό.

Οι Τούρκοι αμέριμνοι δέν περίμεναν ότι τά μικρά πλοία τών Ελλήνων θά αποτολμούσαν νά κινηθούν εναντίον τών μεγάλων τουρκικών φρεγατών καί μάλιστα εν μέσω σφόδρας θαλασσοταραχής. 'Οταν είδαν τήν ελληνική ναυαρχίδα νά μπαίνει στό λιμάνι καί νά κανονιοβολεί εναντίον τους αιφνιδιάστηκαν καί πανικόβλητοι άρχισαν νά σηκώνουν άγκυρα γιά νά ανοιχτούν καί αυτοί στό πέλαγος καί νά απαντήσουν μέ τά κανόνια τους. 

«Ήσαν προετοιμασμένα εικοσιπέντε από τήν Ύδραν πλοία μέ πέντε πυρπολικά νά εξέλθωσι κατά τού εχθρικού στόλου, ότε αυτός μετά τήν τελείωσιν τής εν Επιδαύρω Εθνοσυνελεύσεως εξέπλευσε τού Ελλησπόντου υπό τήν οδηγίαν τού Πεπέ Αλή Καπετάν αντιναυάρχου καί ενωμένος μέ τά αιγυπτιακά, υπό τήν οδηγίαν όντα τού Ισμαήλ Γιβραλτάρ Αιγυπτίου ναυάρχου, διευθύνετο εις τόν Κορινθιακόν κόλπον, διά νά μεταφέρη από Ναύπακτον εις τήν Πελοπόννησον ςρατεύματα, διό καί εκπλεύσαντα από Ύδραν μετά τών Πετσιωτικών καί Ψαριανών τήν 8ην Φεβρουαρίου 1822, διευθύνθησαν εις απάντησίν του, μετά τού οποίου συναπαντηθέντα τήν 20ην τού αυτού μηνός έξωθεν τής Πάτρας, δέν εδυνήθησαν διά τήν γαλήνην νά τόν πλησιάσωσι πάραυτα, εκτός τού Ανδρέου Μιαούλη, όςτις προχωρημένος, ών μόνος πλησίον τού εχθρού, καί ωφελούμενος από ολίγην ανέμου πνοήν, διήλθεν εν τώ μέσω δύο φρεγατών καί άρχισε τόν πόλεμον.

Πολεμών δέ μόνος μέ αυτάς πέντε περίπου ώρας, τάς ηνάγκασε νά τραπώσιν εις φυγήν μέ μεγίςην εις τάς αποσκευάς καί τά σώματά των ζημίαν, βλαφθείς επίσης καί αυτός ικανώς εις τήν αποσκευήν. Εν τούτοις πνεύσαντος τού ανέμου καί πλησιασάντων καί τών λοιπών πλοίων, έγινε γενικός ο πόλεμος, εις τόν οποίον νικηθείς ο τουρκικός στόλος, ετράπη εις φυγήν καί κατέφυγε διωκόμενος από τά ελληνικά πλοία εις Ζάκυνθον.

Νικητής ο ελληνικός ςόλος, αφ' ού περιήλθε δύο ημέρας περί τήν Ζάκυνθον περιμένων τόν εχθρόν, υπήγε νά υδρεύση εις Κατάκωλον, όπου τήν επιούσαν ελθόν αγγλικόν βρίκιον, ςαλέν από τήν τοπικήν τής Ζακύνθου αρχήν, τόν εγνωςοποίησε τόν εκ τής νήσου ταύτης διωγμόν τού τουρκικού ςόλου, καί ότι ένεκα τούτου δέν εδύναντο νά δεχθώσι μηδέ τά ημέτερα πλοία εις τούς περί τήν Επτάννησον λιμένας.»

 

Συνοπτική ιστορία τών ελληνικών ναυμαχιών, Αντώνιος Μιαούλης

 

Η ναυαρχίδα τού Μιαούλη σκόρπισε τόν τουρκικό στόλο, καθώς ο ριψοκίνδυνος Υδραίος ναυτικός ρίχθηκε ανάμεσα σέ δύο φρεγάτες κτυπώντας καί τίς δύο ταυτόχρονα μέ τά κανόνια του. Εν τώ μεταξύ έφθασαν καί τά υπόλοιπα ελληνικά πλοία, ενώ τά τουρκικά πλοία περισσότερο προσπαθούσαν νά βγούν από τό λιμάνι παρά νά πολεμήσουν. Η τρικυμία καί ο φόβος τών πυρπολικών χειροτέρευε τήν κατάσταση. Ο άνεμος τά έσπρωξε πρός τή Ζάκυνθο γιά νά ξαναβρούν καταφύγιο στό αγγλοκρατούμενο νησί καί τόν τουρκόφιλο αρμοστή του.  

 

Τά τουρκικά πλοία είχαν αρκετές ζημιές καί απώλειες σέ έμψυχο υλικό, αλλά περισσότερο ήταν τό ηθικό κέρδος τών Ελλήνων ναυτικών, οι οποίοι αντιμετώπισαν γιά πρώτη φορά σέ κανονική ναυμαχία τόν ενωμένο τουρκοαιγυπτιακό στόλο καί κατάφεραν νά τόν ταπεινώσουν. Δύο ελληνικά πλοία έπαθαν φθορές ενώ υπήρξε καί ένας Έλληνας ναύτης νεκρός.
 

«20 Φεβρουαρίου 1822 ημέρα Δευτέρα ώρα 4 νά ξημερώση. Έκαμε σινιάλο ο Κομμαντάντες καί εσηκωθήκαμεν εις τά πανιά πηγαίνοντας κατ' επάνω τού εχθρού καί πλησιάζοντας εσηκώθη ο εχθρός εις τά πανιά κομμάτια 36 καί πλησιάζοντας ο ναύαρχος εις μία φρεγάδα άρχισε τόν πόλεμον, ήτο η ώρα 2 τής ημέρας καί πολεμών τού εχάλασε τήν γάπια (τετράγωνο πανί) τού εχθρού, δέν ήτο όμως όλα τά καράβια συναγμένα τά ιδικά μας διά νά έμβουν εις τήν λίνιαν (γραμμή), ευθύς εφθάσαμεν καί ημείς καί αρχίσαμε τόν πόλεμον έως ότου έφθαναν τά μυσδράλια.

Ερίξαμε κανόνια 18 εις αυτήν τήν μπατάγια (ομοβροντία) ήλθεν όμως μία σφαίρα από τόν εχθρόν, εκτύπησεν εις τό μεγάλο κατάρτι καί επήραμε δευτέρα βόλτα, επέσαμεν εις πόλεμον ρίγνοντας κανόνια 23, ήλθε μία σφαίρα τού εχθρού, μάς έκοψε τήν ράντα (δοκάρι ιστίου).

Εις αυτόν τόν πόλεμον επήγεν ο σύντροφος διά νά γεμίση τό κανόνι τής προύβας, επήρε φωτιά τό κανόνι καί επληγώθη εις τήν τρίτην μπατάγιαν μάς έπεσαν τρείς φρεγάδες πολεμώντες μας έως μίαν ώραν, ερίξαμεν κανόνια 26, δέν ημπορούσαμεν πλέον νά βαστάξωμεν ότι μάς εκατάκοψαν τά παταράτσα (σχοινιά), μάς εκατατρύπησαν μέ τά μυσδράλια μία σφαίρα ιδική μας επήγε καί έκοψε τήν κόντρα μετζάνα τού φλόκου τού εχθρού, βλέποντας τά ιδικά μας νά ποδίσουν δέν ημπορούσαμεν ειμή νά ποδίσομεν, ο καιρός ήτο φρέσκος καί είμεθα ημείς καί ο ιδικός μας στόλος σοτταβέντο (υπήνεμος), ο εχθρός ήτο σουβράνο (προσήνεμος) εποδίσαμεν ημείς, ήρχετο ο εχθρός κυνηγώντας, ο δέ ναύαρχος εις τήν πρώτην καί δευτέραν προσβολήν εβλάφθη σπουδαίως εις τήν αποσκευήν, ο δέ πόλεμος εβάσταξεν ώρας 5.

Ήτο τά εχθρικά φρεγάδες 7, κορβέτες 6, βρίκια 19, γολέττα μία, τά δέ απολειφθέντα μικρά έμειναν αραγμένα από κάτω εις τήν Πάτρα. Εποδίσαμεν ημείς καί όλος ο στόλος δέν ημπορούσε νά ακολουθήση, τό μπουρλότο έβαλαν φωτιά καί τό έκαψαν, εβγήκαν οι άνθρωποι έξω εις τόν κάβο τού Μεσολογγίου, ημείς καί όλος ο στόλος εβαστούσαμεν όλη νύκτα πανιά καί επήγαμε απ' έξω από τήν Γλαρέντζα (Κυλλήνη).»

 

Ιστορικά Ημερολόγια τών Ελληνικών Ναυμαχιών, Αναστάσιος Τσαμαδός

 

Μετά από αυτή τή ναυμαχία οι Τούρκοι εγκατέλειψαν τό Ιόνιο, κατευθύνθηκαν στό Αιγαίο καί μπήκαν στόν Ελλήσποντο. Οι Έλληνες άφησαν εννέα πλοία νά περιπολούν στόν Πατραϊκό κόλπο καί επέστρεψαν στά νησιά τους. Όταν τό Μάρτιο τού 1822, ο Μιαούλης προσπάθησε νά κτυπήσει τά τουρκικά πλοία πού ήταν αγκυροβολημένα στόν Μούρτο (Σύβοτα), παρουσιάστηκε ένα αγγλικό μπρίκι τό οποίο τού απαγόρεψε εν ονόματι τής αγγλικής διοίκησης τών Επτανήσων νά εισέλθει στά χωρικά ύδατα τού Ιονίου Πελάγους, τά οποία ο Άγγλος αρμοστής Μαίτλαντ θεωρούσε αγγλικά ύδατα. Ο Άγγλος όμως επέτρεπε στά τουρκικά πλοία νά χρησιμοποιούν τό λιμάνι τού Μούρτου ως ναυτική βάση γιά τίς στρατιωτικές τους επιχειρήσεις.

Ο Μιαούλης έστειλε τόν πλοίαρχο Αντώνη Ραφαλιά νά επιδώσει διαμαρτυρία γιά αυτή τήν φιλοτουρκική στάση τού Μαίτλαντ καί ο τελευταίος αντί άλλης απαντήσεως συνέλαβε τόν απεσταλμένο τού Έλληνα ναυάρχου. Η ελληνική κυβέρνηση έστειλε νέο έγγραφο διαμαρτυρίας στόν Μαίτλαντ μέ απεσταλμένο αυτή τή φορά τόν Γεώργιο Σπανιολάκη, αλλά καί πάλι ο Άγγλος αρνήθηκε τήν αποβίβαση στόν Έλληνα απεσταλμένο καί απλώς τού παρέδωσε τό παρακάτω έγγραφο τό οποίο απεικονίζει τή στάση τής Αγγλίας απέναντι σέ έναν λαό πού πολεμούσε γιά τήν επιβίωσή του.  

«Κύριε,

Ο λόρδος μέγας αρμοστής τών Ιονίων νήσων έλαβε τάς επιστολάς σας λεγούσας ότι τάς έστειλαν πρός αυτόν τινές αυτοονομαζόμενοι κυβέρνησις τής Ελλάδος διά τινος απεσταλμένου αυτής ευρισκομένου κατά τό παρόν έν τούτω τώ λιμάνι καί διατεταγμένου υπό τής περί ής ο λόγος αυτοονομαστού κυβερνήσεως νά έλθη είς λόγους μετά τού λόρδου μεγάλου αρμοστού.

Η Αυτού Εξοχότης αγνοεί παντάπασιν ότι υπάρχει προσωρινή κυβέρνησις τής Ελλάδος, διά τούτο δέν ημπορεί νά αναγνωρίση τοιούτον απεσταλμένον. Ευδοκεί λοιπόν νά διαδηλώση ότι ουδεμίαν θέλει νά έχη ανταπόκρισιν μετά κατ' όνομα δυνάμεως, ήν δέν γνωρίζει καί ότι η απόφασίς της είναι εν συνόωει η ακόλουθος:

Πλοίον λεγομένον ελληνικόν υπό σημαίαν μή αναγνωριζομένην καί ουδαμού δεκτήν αποκλείεται τών Ιονίων λιμένων.»

 
ΑΡΧΕΙΟ ΦΩΤΙΟΥ ΣΤΑΥΡΙΔΗ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

Του Ιωάννη Αμπατζόγλου 

Ακτινοφυσικού Ιατρικής, διδάκτωρ του Ιατρικού Τμήματος του ΔΠΘ και Επιστημονικά Υπεύθυνου του Τμήματος Ιατρικής Φυσικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης.

Ο ρόλος των ΗΠΑ, όπως άλλωστε και της Γερμανίας, στην υλοποίηση της Συμφωνίας των Πρεσπών υπήρξε κομβικός και έχει επισημανθεί πολλές φορές. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι Αμερικανοί είχαν βάλει στόχο την υπογραφή της πιο πάνω συμφωνίας. Βέβαια, τα δύο αυτά κράτη –ΗΠΑ και Γερμανία– συνέβαλαν τα μέγιστα και στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας^{1, 2}, από την οποία προέκυψε το κράτος των Σκοπίων. Επίσης, υψηλόβαθμοι κύκλοι της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ γνωρίζουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αναφορικά με το σκοπιανό θέμα, εκτελούσε ως πειθήνιο όργανο όλες τις εντολές που λάμβανε από τον Λευκό Οίκο.

Ωστόσο, οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ δεν ήταν μόνο προς τη χώρα μας, αλλά και προς τα Σκόπια. Αξίζει να θυμηθούμε την ωμή παρέμβαση των ΗΠΑ στη Βουλή των Σκοπίων, στις 19 Οκτωβρίου 2018, κατά την κρίσιμη συνεδρίαση για την αλλαγή του ονόματος της χώρας από «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», κατ’ εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σε εκείνη τη συνεδρίαση ο Ζόραν Ζάεφ δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να εξασφαλίσει τις απαραίτητες ψήφους και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εντός αλλά και εκτός της Βουλής ήταν άνευ προηγουμένου³. Τελικά, μετά από πολλές πιέσεις προς τους βουλευτές και ενώ η διαδικασία είχε ξεκινήσει στη 1 μ.μ., τα μεσάνυχτα συγκεντρώθηκε ο αριθμός των 80 βουλευτών που ήταν απαραίτητοι ώστε να υπερψηφιστεί η αλλαγή του ονόματος της χώρας τους. Εκείνη την ημέρα, δημοσίευμα σκοπιανής ιστοσελίδας ανέφερε το εξής⁴: «Ο Αμερικανός πρέσβης Jess Bailey με τον Ζόραν Ζάεφ και τον Αλί Αχμέτι βρίσκονται στο γραφείο του προέδρου του κοινοβουλίου Ταλάτ Τζαφέρι». Σε υψηλότατο λοιπόν επίπεδο οι πιέσεις των ΗΠΑ προς τα εσωτερικά θέματα των Σκοπίων και μάλιστα με τρόπο απροκάλυπτο.

Στις 8 Ιουνίου 2021 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν υπέγραψε διάταγμα βάσει του οποίου προβλέπονται κυρώσεις σε όσους υπονομεύουν, απειλούν ή παρεμποδίζουν τη Συμφωνία των Πρεσπών⁵. Προφανώς οι ΗΠΑ δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται ότι μπορεί να ανατραπεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Πέρασαν αυτό που ήθελαν και τώρα προσπαθούν να το διαφυλάξουν ως κόρην οφθαλμού.

Επίσης, στις 22 Οκτωβρίου 2021 η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ (U.S. House of Representatives) υπέβαλε το ψήφισμα H.Res.741, το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής⁶: «Εκφράζοντας την υποστήριξη για τον χαρακτηρισμό του μήνα Σεπτεμβρίου 2022 ως “Μήνα της Μακεδονικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς” και γιορτάζοντας τη μακεδονική γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό των Μακεδόνων Αμερικανών και την απίστευτη συνεισφορά τους στις Ηνωμένες Πολιτείες»… «η φετινή χρονιά (εννοεί το 2021) είναι σημαντική για τους Μακεδόνες Αμερικανούς, επειδή στις 8 Σεπτεμβρίου σηματοδοτείται η 30^η επέτειος της ανεξαρτησίας ενός μακεδονικού κράτους»… «η Βουλή των Αντιπροσώπων εκφράζει θερμά συγχαρητήρια και τις καλύτερες ευχές σε όλους τους Μακεδόνες σε όλο τον κόσμο για τον εορτασμό της Μακεδονικής Ημέρας Ανεξαρτησίας». Να θυμίσουμε ότι στις 8 Σεπτεμβρίου 1991 είχε διεξαχθεί στα Σκόπια το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του συγκεκριμένου κράτους, εξ ου και η 30^η επέτειός τους. Τα πιο πάνω που αναφέρονται στο ψήφισμα, στο πρωτότυπο κείμενο, δηλαδή στα αγγλικά, έχουν ως εξής: «Expressing support for the designation of the month of September 2022 as “Macedonian American Heritage Month” and celebrating the Macedonian language, history, and culture of Macedonian Americans and their incredible contributions to the United States»… «this year is significant for Macedonian Americans because September 8, 2021, marks the 30th anniversary of the independence of a Macedonian state»… «the House of Representatives expresses warm congratulations and best wishes to all Macedonian people around the world as they mark Macedonian Independence Day».

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών βρίσκεται πολύ ψηλά στην ατζέντα των ΗΠΑ, οι οποίες θα κάνουν το παν προκειμένου να την διαφυλάξουν. Φυσικά, δεν περιμέναμε να υποστηρίξουν τα εθνικά μας θέματα οι Αμερικανοί, από τη στιγμή που δεν το κάνουν οι Έλληνες πολιτικοί. Εμείς θα πρέπει να διασφαλίσουμε μόνοι μας τα δίκαιά μας και να έχουμε το θάρρος να αντιδρούμε αποφασιστικά όταν οι σύμμαχοί μας λειτουργούν κόντρα στα συμφέροντα της πατρίδας μας.

Υ.Γ.: Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον ρόλο του βαθέος παρακράτους στη χώρα μας, το οποίο έδρασε⁷ στις 8 Σεπτεμβρίου 2018 στη Θεσσαλονίκη και διέλυσε το συλλαλητήριο κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ποιες δυνάμεις άραγε να κρυβόταν από πίσω του;

1. https://m.naftemporiki.gr/story/211918.

2. https://www.in.gr/2022/02/06/politics/apokalyptika-eggrafa-apo-1991-syzitouse-germania-dialysi-giougkoslavias-kai-megali-alvania/.

3. Ι. Αμπατζόγλου, Η Συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία, Α΄ τόμος, εκδ. Ερωδιός, Β΄ έκδοση, 2020, σ. 73-76.

4. https://arhiva.infomax.mk/wp/и-бејли-е-во-собрание-американскиот-ам/.

5. https://www.tovima.gr/2021/06/10/politics/vomva-mpainten-sta-valkania-gia-ti-symfonia-ton-prespon/.

6. https://www.congress.gov/bill/117th-congress/house-resolution/741.

7. Ι. Αμπατζόγλου, Η Συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία, Α΄ τόμος, εκδ. Ερωδιός, Β΄ έκδοση, 2020, σ. 50-53.

https://www.antibaro.gr/article/32047

Ο ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας από το 1923, οπότε ιδρύθηκε το νέο τουρκικό κράτος, και έως τις αρχές του 21ου αιώνα ήταν εξαιρετικά εσωστρεφής και η τουρκική διπλωματία ενεργούσε πάντα καιροσκοπικά και εκ του ασφαλούς.

Όταν Αγγλία και Γαλλία, στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθούσαν να πάρουν με το μέρος τους χώρες για συμμάχους, η Τουρκία διαπραγματευόταν τη συμμετοχή της, απαιτώντας από το Παρίσι να της παραχωρηθεί η Κιλικία, που τότε ήταν γαλλικό προτεκτοράτο. Η Γαλλία αποχώρησε από την Κιλικία, η Τουρκία έκανε ένα «σημαδεμένο» πραξικόπημα και προσάρτησε την Αλεξανδρέττα, τον σημερινό νομό Αντιοχείας – Χατάι, παρότι η περιοχή αυτή κατοικούνταν από Σύρους, Ελληνες και Αρμενίους.

Όμως η Τουρκία στο ίδιο θέμα έκανε μια άλλη ενέργεια, που χαρακτηρίζει διαχρονικά την τουρκική διπλωματία. Ενώ πήρε αυτό που ήθελε, δεν συμμετείχε στον πόλεμο στο πλευρό κανενός, πλην όμως παρείχε πολύτιμη υποστήριξη στη ναζιστική Γερμανία, με την οποία μάλιστα συνήψε και συμφωνία.

Να σημειωθεί ότι το ίδιο επιχείρησε να κάνει και με την Αγγλία, απαιτώντας να της παραχωρηθούν τα Δωδεκάνησα ως όρο για να εισέλθει στον πόλεμο. Το αρνήθηκε ο Τσόρτσιλ κι έτσι η Τουρκία δεν εισήλθε στον πόλεμο, κρατώντας όμως ως «λάφυρο» της διαπραγμάτευσης με τη Γαλλία την Αλεξανδρέττα.

Παρόλα αυτά, παρότι πήρε την Αλεξανδρέττα και παρότι ήταν βασικός υποστηρικτής του Χίτλερ και των ναζί, χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα, η Τουρκία θέλησε να εισέλθει στον πόλεμο μια μέρα πριν από το τέλος του για να καθίσει στο τραπέζι των νικητών και να αποκομίσει τα ανάλογα κέρδη. Αυτή η πολιτική τής έδωσε τον τίτλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου», αυτής της καιροσκοπικής στάσης που χαρακτηρίζει την τουρκική διπλωματία.

Την ίδια στάση έδειξε ο Ερντογάν στην ουκρανική κρίση. Οταν η κρίση ήταν στη φάση της κορύφωσης και η κυβέρνηση της Ουκρανίας ήταν αντιμέτωπη με το φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας, ο Ερντογάν έτεινε χείρα βοηθείας στον Ζελένσκι και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση σε δύο τομείς.

Επωφελούμενος από την κατάσταση αδυναμίας της Ουκρανίας, επισκέφθηκε το Κίεβο και υπέγραψε οκτώ συμφωνίες, ανάμεσα στις οποίες και αυτή της συνεργασίας στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας και αεροναυπηγικής. Σημειώνεται ότι η Τουρκία, λόγω του εμπάργκο των ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα στην εξασφάλιση κινητήρων και άλλων απαρτίων για τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα ελικόπτερα, τα τεθωρακισμένα οχήματα και τα άλλα οπλικά συστήματα που κατασκευάζει. Δεδομένου ότι η Ουκρανία διαθέτει αξιόλογη βιομηχανία στους τομείς ενδιαφέροντος της Τουρκίας, η συμφωνία αυτή πρέπει να χαρακτηριστεί ιδιαίτερης σημασίας.

Εκτός από τον τομέα της αμυντικής τεχνολογίας, ο Ερντογάν προσπάθησε να εξασφαλίσει και πολιτικά οφέλη για την Τουρκία από την ουκρανική κρίση. Προσφέρθηκε ως μεσολαβητής ανάμεσα σε Ουκρανία – Δύση και Ρωσία. Στόχος του ήταν να καθιερωθεί η Τουρκία ως ένας σημαντικός ανεξάρτητος «παίκτης», ως ένας τρίτος πόλος στην περιοχή. Οι εξελίξεις, όμως, τον διέψευσαν. Αυτόν τον ρόλο διεκδίκησαν και τον κέρδισαν ο Μακρόν και ο Σολτς, με την Τουρκία να παίζει έναν περιθωριακό ρόλο στην αποκλιμάκωση της ουκρανικής κρίσης.

Όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, ο Ερντογάν προσπαθεί να επωφεληθεί από τη γενική αναταραχή περί το Ουκρανικό για να προωθήσει τις δικές του διεκδικήσεις εναντίον της Ελλάδας. Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται ένας καταιγισμός δηλώσεων κυβερνητικών αξιωματούχων, του προέδρου Ερντογάν συμπεριλαμβανομένου, για το θέμα της στρατιωτικοποίησης των νησιών, το οποίο, όμως, κάνοντας ένα τεράστιο άλμα λογικής, συνδέουν με το δικαίωμα άσκησης κυριαρχίας σε αυτά από την Ελλάδα.

Δηλαδή, το σκεπτικό της Τουρκίας λέει ότι «εφόσον παραχωρήθηκαν τα νησιά στην Ελλάδα υπό τον όρο της στρατιωτικοποίησης, αφού η Ελλάδα δεν τηρεί αυτόν τον όρο, δεν μπορεί να ασκεί κυριαρχία σε αυτά». Φυσικά, ξεχνούν να αναφέρουν ότι τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα υπό πλήρη κυριαρχία και ότι ο όρος της αποστρατιωτικοποίησης δεν έχει καμία απολύτως σχέση και δεν συνδέεται με κανέναν τρόπο με το άρθρο της παραχώρησής τους.

Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι η Τουρκία, αφού έστειλε επιστολή για το θέμα στον ΟΗΕ, ετοιμάζεται να στείλει σχετικές επιστολές καταγγελίας της παραβίασης των Συνθηκών της Λωζάννης και των Παρισίων από την Ελλάδα στις χώρες που τις υπέγραψαν, στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και όπου αλλού θεωρεί η τουρκική διπλωματία ότι είναι σκόπιμο. Η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί προληπτικά, καταγγέλλοντας την Τουρκία παντού ότι απειλεί συστηματικά τα νησιά και γι’ αυτό η Ελλάδα κάνει χρήση του δικαιώματος της άμυνας, όπως της αναγνωρίζεται από το άρθρο 41 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.

Αν κινηθούμε σωστά, τότε όχι μόνο δεν θα κερδίσει τίποτα η Τουρκία σε πολιτικοδιπλωματικό επίπεδο, αλλά θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Οπως λέει ο λαός μας, θα πάει για μαλλί και θα βγει κουρεμένη. Αρκεί να κινηθούμε γρήγορα και σωστά.

Φύλακες, γρηγορείτε.

https://www.newsbreak.gr/apopseis/300175/o-kairoskopismos-toy-erntogan/

ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΥΤΙΝ

Του Κωνσταντίνου Γρίβα 

Καθηγητού Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Το Κρεμλίνο χτύπησε, αλλά όχι όπως μας προειδοποιούσαν οι Δυτικοί ηγέτες. Τα ρωσικά τεθωρακισμένα δεν εισέβαλαν στην Ουκρανία, αλλά η αντιρωσική ρητορική του Κιέβου δεν έμεινε χωρίς επιπτώσεις. Με το διάγγελμα Πούτιν, οι δύο αποσχισθείσες περιοχές στη νοτιοανατολική Ουκρανία αναγνωρίσθηκαν από τη Μόσχα ως ανεξάρτητα κράτη, δημιουργώντας στην περιοχή ένα δεύτερο διπλωματικό τετελεσμένο μετά την προσάρτηση της Κριμαίας.

Το Κρεμλίνο δεν προσδοκά ότι μετά την εκ μέρους του αναγνώριση του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ θα ακολουθήσει ένα κύμα αναγνωρίσεων. Στην καλύτερη περίπτωση να αναγνωρίσει τα δύο αυτά κρατίδια κράτη στενά συνδεδεμένα με τη Μόσχα, όπως π.χ. η Συρία, η Βενεζουέλα και ίσως η Λευκορωσία. Αυτό, ωστόσο, δεν έχει πολιτική σημασία για τον Πούτιν. Το μήνυμά του προς τους Ουκρανούς είναι ότι όσο το κράτος τους μετατρέπεται σε “όργανο” των ΗΠΑ με αντιρωσική αιχμή, τόσο θα έχουν να χάσουν.

Σύσσωμη η Δύση προειδοποιεί τον τελευταίο καιρό πως εάν οι Ρώσοι εισβάλουν θα τους επιβάλει εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις. Οι Ρώσοι, όμως, δεν εισέβαλαν. Με την αναγνώριση κατάφεραν ένα διπλωματικό πλήγμα. Προφανώς, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θα αντιδράσουν. Εάν, όμως, επιβάλουν τις “εξοντωτικές κυρώσεις” που έχουν προαποφασίσει για την περίπτωση ρωσικής εισβολής, θα είναι σαν να λένε στον Πούτιν ότι μπορεί να κάνει και επόμενη επιθετική κίνηση, αφού το κόστος θα του έχει ήδη επιβληθεί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Slpress.gr

ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΚΑΙ ΙΔΕΩΔΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ

Του Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά
Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω

Η κατάσταση εν προκειμένω καθίσταται ιδιαίτατα δυσχερής , δοθέντος ότι η Εκκλησία της Ελλάδας καθεύδει τον νήδυμον ύπνο και ουδόλως παρεμβαίνει ίνα προασπίσει το αλλοτριωμένο φρόνημα του ποιμνίου το οποίο πορεύεται ερήμην ουσιαστικής πνευματικής δυνάμεως, ένεκεν και συνεπεία της υφισταμένης καταστάσεως μακράν.

Η ύπαρξη της Εκκλησίας ως διοικητικός θεσμός και η εργαλειοποίηση του ρόλου της προς χειραγώγηση της κοινής  γνώμης και επιβουλής απλώς μίας επίφασης πνευματικότητας απωθεί τον αμφιταλαντευόμενο κόσμο εκ της Εκκλησίας, ελλείψει σοβαρών και νουνεχών προτύπων και κληρικών ιδεωδών.

Η σήψη η οποία έχει καταλάβει την κοινωνίας μας και η πλήρης αποπνευματικοποίηση ανάγεται εις μεγάλον βαθμό εις την έλλειψη, ουσιαστικής συμβολής του Κλήρου, προς την κατεύθυνση εξανάστασης του Γένους.

Είναι πρόδηλο ότι έχουν συντελεστεί θεσμικά πραξικοπήματα, δια τα οποία ο κόσμος  δεν γνωρίζει, καθότι είναι αφοσιωμένος εις την πολυδαίδαλη και πολύπτυχη πλέον καθημερινότητα με αποκλειστικό γνώμονα την επιβίωση του νοικοκυριού.

Ο θεσμός της Εκκλησίας κατά το πρώτυπο του Αναστάντος Ιησού, του Αίροντος τας αμαρτίας ημών, Τον δι’ ημάς τους Ανθρώπους και δια την ημετέραν Σωτηρία, ο οποίος κατήλθε εκ των Ουρανών, δια μέσου της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Τιμιοτέρας των Χερουβείμ και της Ενδοξοτέρας ασυγκρίτως των Σεραφείμ, δια της οποίας απέκτησε την ανθρώπινη φύση πέραν της θεικής εκ του Αγίου Πνεύματος, ως εκ τούτου, εν αδρές γραμμές, η έλευση του Θεανθρώπου και εν γένει ο εν Φάτνη τρόπος Γεννήσεως Του αλλά και εν συνεχεία, ο Βίος του συνιστά ένα θεμελιώδες Πρότυπο διαρκούς, διηνεκούς και ατελεύτητου εκ του οποίου δύναται κανείς να εξάγει γόνιμα κονωνιολογικής υφής, μεταξύ άλλων, επιστημονικά συμπεράσματα.

Η θεολογία ναι μεν είναι επιστήμη, εν τω μέτρω το οποίο επιτρέπει ο Άναρχος Θεός να είναι, προκειμένου να υπάρχει ορισμένοι απαρασάλευτοι κανόνες, εν είδει παρακαταθήκης, πλην όμως δεν αγαπάμε τους Νόμους αλλά το αναφυόμενο εξ αυτών πνεύμα, την Αλήθεια την οποία διαλαμβάνουν οι εν λόγω κανονιστικές διατάξεις.

Ως εκ τούτου ο βίος του Ορθοδόξου, πέραν από την συμμετοχή εις την μυστηριακό Εκκλησιαστικό Βίο συνιστά και έναν τρόπο ζωής, νοηματοδοτεί μία κοινωνική επανάσταση ως προααπαιτούμενο αφενός μεταλαμπαδεύσεως του Ιερού Ευαγγελίου και εξ ετέρου ως μία μορφή συνεισφοράς ως προς το σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.

Κατά συνέπεια, ιδίως την σημερινή άνυδρη εποχή, της πλήρους αποπνευμνατικοποιήσεως, όπου κυριαρχεί ως αξία το χρήμα, ο ατομοκεντρισμός, αλλά και η εσχάτη προδοσία, εις τις διαπροσωπικές, οικογενειακές, επαγγελματικές, κοινωνικές, πολιτικές και εθνικές υποθέσεις, επιβάλλεται , κάποιος ή ένιοι χαρισματικοί Εκκλησιαστικοί ηγέτες να οικοδομήσουν ένα στέρεο πλέγμα διατάξεων προς τους πολίτες, ίνα διαπλάσουν μία νέα γενιά η οποία θα δύναται να στοχάζεται και να οραματίζεται ελεύθερα την πρόοδο και εξέλιξη της ζωή του, με γνώμονα αρχές και αξίες, αρετές υπέρ του συλλογικού καλού.

Σήμερον ο θεσμός της επίσημης Εκκλησίας, δρα μονομερώς, γηθοσύνως, ασμένως και ενσυνειδήτως ως παράρτημα της εκάστοτε κυβέρνησης αντί να υψώσει, ως έδει τα λάβαρα της Επαναστάσεως, διότι ο λαός απαιτεί μία Εκκλησία όχι συμβιβασμένη, με νοοτροπία διαπλεκόμενου πνευματικά ράθυμου δημοσίου υπαλλήλου, αλλά μια Εκκλησία η οποία θα χαράσσει κατευθυντήρια γραμμή και θα παρεμβαίνει ευθέως εις το γίγνεσθαι, σεβόμενη ασφαλώς εξ ετέρου, τις υφιστάμενες εύθραυστες ισορροπίες τωβ οριοθετημένων σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας.

Η Εκκλησία έχει δικαίωμα εκ του Συντάγματος ως δομική σταθερά και συστατικό στοιχείο της ταυτότητας του έθνους, δοθέντος ότι ο χαρακτήρας του Συντάγματος καθίσταται ανυπερθέτως Χριστιανικός, βάσει των ιστορικών πολιτικών συνθηκών αλλά και διότι τούτο προκύπτει και επιστημονικά εκ της Θεολογίας της Επαναστάσεως όπου η δίψα δια την Επανάσταση και άσβεστη φλόγα δια την Ελευθερία εξεπήγαζε δια την Πίστη του Χριστού την Αγία και την Ελευθερία της Πατρίδας.

Ως εκ τούτου ας ανανήψουμε ως έθνος και ας αναδράμουμε εις την δαψιλή παράδοσή μας ίνα εγκύψουμε και μελετήσουμε, πέραν από την οντολογική διάσταση των Ευαγγελίων, με ποια υγιή υλικά θα πλάσουμε, συν Θεώ, μία πιο ανθρώπινη και εθνοκεντρική πραγματικότητα, ανθιστάμενοι εις την σημερινή, βόρβορη και ανθελληνική ρητορική μισαλλοδοξίας προς ο,τιδήποτε Ελληνικό, επειδή απλώς το επιτάσσει η «μεγάλη επανεκκίνηση» των έμμισθων ταγών της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΕΡΑΣΤΙΑ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Τῆς Ἰωάννας Γ. Καραγκιούλογλου

νομικού και επιστήμων οικονομικής και κοινωνικής διοικήσεως

 

Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας. Ἡμέρα Μνήμης Διονυσίου Σολωμοῦ.

 

Πνεῦμα φωτεινὸ καὶ ἐξόχως καλλιεργημένο, ἔζησε σὲ καιροὺς κρίσιμους. Καιροὺς γεμάτους αἱματηρὰ καὶ ἔνδοξα γεγονότα.

 

Ὁ Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στὴν Ζάκυνθο τὴν 8η Ἀπριλίου τοῦ 1798. Ἡ οἰκογένειά του, εὐγενικῆς καταγωγῆς ἀπό τὴν Κρήτη, εἶχε μεταναστεύσει στὴν Νῆσο τὸν 17ο αἰῶνα καὶ τὸ 1785 ὑπό Ἐνετική κατοχή λαμβάνει τὸν τίτλο τοῦ Κόμητος. Σὲ ἡλικία μόλις ἐννέα ἐτῶν, μαζί με τὸν ἀδελφό του Δημήτριο, μένουν ὀρφανοί ἀπὸ πατέρα καὶ κληρονομοῦν μία τεράστια περιουσία. Κατά τὰ ἤθη τῆς ἐποχῆς, ὁ κηδεμόνας του Ν. Μεσσαλᾶς ἀποφασίζει γιὰ τὸ μέλλον καὶ τὴν ἐκπαίδευσή του.

 

Ὁ φιλομαθής Διονύσιος φεύγει ἀπὸ τὴν Πατρίδα γιὰ τὴν Ἰταλία μαζί μὲ τον διδάσκαλό του, τὸν Ἀββᾶ Σάντο Ρόσσι, μὲ σκοπό νὰ ὁλοκληρώσει ἐκεῖ τὶς γυμνασιακὲς καὶ πανεπιστημιακὲς του σπουδές. Ὡς μαθητὴς διαπρέπει. Βραβεύεται γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του στὴν ἰταλικὴ γλῶσσα. Ἡ παιδεία, ἡ εὐφυΐα καὶ ἡ καλαισθησία τοῦ νεαροῦ "Greco" θὰ κερδίσουν ἀπὸ πολὺ νωρὶς τὸν θαυμασμὸ τῶν κορυφαίων τῆς ἰταλικῆς διανόησης. Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐκολία αὐτοσχεδιάζει σὲ στίχους ἰταλικούς, ζεῖ καὶ ἀναπτύσσεται μέσα στὸ εὔκρατο κλίμα τῆς ἰταλικῆς λογοτεχνίας.

 

Καὶ ξαφνικά, λαμβάνει τὴν ἀπόφαση νὰ γράψει ὄχι ἁπλῶς ποίηση ἀλλὰ Ὑψηλὴ Ποίηση. Μία ποίηση ὅπως ἐκεῖνος ὀνειρεύθηκε, σὲ μιὰ γλῶσσα ποὺ εἶχε πρωτακοῦσει ἀπὸ τὰ χείλη τῆς μητέρας του. Σὲ μιὰ γλῶσσα ἄπλαστη καὶ ἀδούλευτη, φαινομενικὰ ἀκόμη ἀνύπαρκτη γιὰ ἐκεῖνον, τόλμησε καὶ διεκδίκησε θέση περίοπτη στὸ Πάνθεον τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας.

 

Ποιὰ ἦταν ἄραγε ἡ κινητήριος Δύναμη ποὺ ὤθησε τὸν Διονύσιο Σολωμό νὰ ξεδιπλώσει τὸ Πνευματικὸ του Μεγαλεῖο; Ἦταν ὁ γαλαξίας τῆς μητρικῆς Γλώσσας ἢ μήπως ὁ ἄκρατος θαυμασμὸς ποὺ κατέκλυσε τὴν ψυχὴ του βλέποντας τοὺς συμπατριῶτες του νὰ ἐργάζονται ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας;

 

Φοιτητὴς ἀκόμη στὴν Ἰταλία, ὁ Διονύσιος Σολωμὸς ἀποκαλύπτει τὴν ἀδιάλλακτη Ἑλληνική Ψυχὴ πού κρύβει στὸ νεανικὸ του στῆθος. Ἀπευθυνόμενος στοὺς συμφοιτητὲς του, λέει:

 

-Νέοι Συμμαθητάδες! Μάθετε τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἀρετή. Δίχως νὰ ὑπερηφανεύεσθε. Καὶ δὲν θὰ ὑπερηφανευθῆτε, ἂν ἀληθινὰ μάθετε τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἀρετή.

 

Καὶ συνεχίζει:

 

-Ἀλλὰ μὴ χαμηλώσετε ποτὲ τὴν κεφαλή. Διότι θὰ εὑρεθοῦν πολλὰ ἄτιμα καὶ ἄγρια χέρια ἕτοιμα νὰ σᾶς τὴν πλακώσουν. Ἄν πάλι τολμήσουν οἱ ἄνανδροι νὰ σᾶς ὑβρίσουν, γιὰ νὰ σκεπάσουν τοὺς πολλοὺς φόβους οἱ ὁποῖοι φωλιάζουν μές στὴν ψυχὴ τους, τότε Ναί ! Σηκώσετε τὴν κεφαλὴ μὲ ὅλη τὴ δύναμη πὤχει. Καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι θὰ πέσει εὐθὺς ἐκείνη ἡ αὐθάδεια. Διότι εἶναι μικρόψυχη αὐθάδεια.

 

Μὲ τὴν κεφαλὴ ἔτσι σηκωμένη γύρισε ὁ Σολωμὸς στὴ Ζάκυνθο τὸ 1818. Κι ὅταν σὲ λίγο ἄρχισε ὁ Ἀγῶνας, ἦταν πιὰ ὥριμος νὰ τιμήσει τὸν Τρόπο.Μάης τοῦ 1823. Μεγάλες καὶ δύσκολες οἱ μέρες γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Οἱ πρῶτες νῖκες ἔχουν δυναμώσει τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν μαχόμενων Ἑλλήνων. Καὶ οἱ φόβοι ὅμως δὲν εἶναι λίγοι. Ὁ τύραννος ὀργανώνεται. Μαζεύει δυνάμεις. Κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ πνίξει τὴν Ἐπανάσταση στὸ αἷμα.

 

Ὁ Σολωμός, ἀκούγοντας ἀπὸ τοὺς λόφους τῆς Ζακύνθου τὶς βροντὲς τῶν κανονιῶν στὸ Μεσολόγγι, ἐξυμνεῖ τοὺς Ἕλληνες καὶ τὴν Ἐλευθερία.

 

"(..) Ἀπ' τὰ κόκκαλα βγαλμένη

τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

Χαῖρε, ὦ χαῖρε Ἐλευθεριά ! "

 

Μιλᾶ γιὰ πράγματα ποὺ κανείς δὲν φαντάστηκε ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποτελέσουν θέμα ποιητικό. Μεταφέρει πληροφορίες στὸν Κόσμο καὶ συμβουλὲς στοὺς Ἀγωνιστές. Κάνει κριτική. Καταριέται τὶς μεγάλες δυνάμεις. Τίποτε δὲν ἐμποδίζει τὸν καλλιτέχνη νὰ κάνει πολιτική. Συνδυάζει τὸ Ἑλληνικό Πνεῦμα μὲ τὸ βαθύτερο συναίσθημα τοῦ Ἀνθρώπου. Τὸν Ἔρωτα γιὰ τὴν Ἐλευθερία.

 

Τὰ γεγονότα βαριὰ σὰν ὀγκόλιθοι. Δὲν ἀφήνουν νὰ κολλήσει ὁ Χρόνος. Μέσα σὲ λίγους μῆνες γίνεται Κοσμογονία στὴν Ἑλλάδα. Ἀπό τὸ 1823 ἕως τὸ 1824, ὁ Διονύσιος ὡριμάζει ὡς Ἕλλην. Γίνεται Πνευματικὸς Ἡγέτης. Λέει μὲ παρρησία τὶς ἀλήθειες. Δημιουργεῖ πολύτιμες ὑποθῆκες γιὰ τὸ Ἔθνος.

 

Σὲ ἕνα ἀπομεσήμερο κάνει τὸν περίπατό του στὸ Ζακυθινό ἀκρογιάλι μαζὶ μ' ἕναν καλὸ Φίλο. Κοιτάζοντας κατὰ τὸν Μωριᾶ, ἔχει ξεχαστεῖ.

 

Τοῦ λέει ὁ Φίλος:

 

Ἑτοιμάζεσαι πάλι νὰ ξανακοιτάξεις κατὰ τὸν Μωριᾶ καὶ νὰ ξανασωπάσεις. Ἀγκαλιὰ ἐγὼ ἔχω τὸν τρόπο νὰ σὲ κάμω νὰ ὁμιλεῖς ὅποτε θέλω.

 

Ἐκατάλαβα, ἀπαντάει ὁ Σολωμός. Θέλεις νὰ ὁμιλήσωμε γιὰ τὴ Γλῶσσα.

 

"(..) Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ Ἐλευθερία καὶ Γλῶσσα;

 

Ἐκείνη ἄρχισε νὰ πατῆ τὰ κεφάλια τὰ τούρκικα, τούτη θέλει πατήσει ὁγλήγορα τὰ σοφολογιστατίστικα, καὶ ἔπειτα ἀγκαλιασμένες καὶ οἱ δύο θέλει προχωρήσουν εἰς τὸ δρόμο τῆς Δόξας. 

 

Χωρὶς ποτὲ νὰ γυρίσουν ὀπίσω, ἂν κανένας σοφολογιώτατος κρώζει ἤ κανένας τοῦρκος βαβίζει. Γιατὶ γιὰ μέ, εἶναι ὅμοιοι καὶ οἱ δυὸ. "

 

Ὁ Ποιητὴς ἔβλεπε.

 

1842. Ἀνήμερα τῆς Ἐθνικῆς Ἑορτῆς, γράφει στὸν Φίλο Γεώργιο Τερτσέτη.

 

"(..) Εἶναι εἰκοσιένα χρόνια πού σὰν καὶ σήμερα ἡ Ἑλλὰς ἔσπασε τὶς ἁλυσίδες. Ἡ ἡμέρα αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καὶ δακρύων. Χαιρόμαστε γιὰ τὸ μέλλον, κλαῖμε γιὰ τὴν σημερινή ὑποδούλωση. Τὶ νὰ πῶ γιὰ τὸ παρόν;

 

Ἡ διαφθορὰ εἶναι τόσο γενική κι' ἔχει τόσο βαθειὲς ρίζες, ὥστε προξενεῖ κατάπληξη.

 

Ὅταν οἱ αἴτιοι αὐτῆς τῆς καταστάσεως χτυπηθοῦν ἐντελῶς, τότε θὰ εἶναι δυνατὴ μία ἠθικὴ ἀναγέννηση. Τότε τὸ μέλλον μας θὰ εἶναι μέγα. Ἄν ὅλα στηριχθοῦν στὴν Ἠθική. Ἄν θριαμβεύσῃ ἡ Δικαιοσύνη, ἄν καλλιεργηθοῦν τὰ Γράμματα. Ὄχι γιὰ μάταιη ἐπίδειξη, ἀλλὰ πρὸς ὄφελος τοῦ λαοῦ. 

 

Τοῦ λαοῦ ποὺ χρειάζεται Παιδεία καὶ Μόρφωση. Τότε θὰ ἔχωμε -ἤ καλύτερα θὰ ἔχουν τὰ παιδιὰ μας- μιὰν ἠθικὴν ἀναγέννηση καὶ τὸ μέλλον θὰ εἶναι μέγα."

 

Φίλτατε Ἀναγνώστη.

 

Ἑκατόν ἑξῆντα πέντε χρόνια πέρασαν ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ πρώτου μεταξὺ τῶν πρώτων. Καὶ πέντε ἔτη ἀπό τὴν καθιέρωση τῆς 9ης Φεβρουαρίου ὡς Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας. 

 

Μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς τὴν Ἑλληνικὴ Συνείδηση καὶ τὴν Ἑλληνικότητα δίχως τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα; Δίχως τὸν Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερία νὰ εἶναι κτῆμα τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς Ἀνθρωπότητος;

Δίχως Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, μόρφωση δὲν νοεῖται. Ἡ Ἑλληνική, φορεῖς τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Παγκόσμια Γραμματεία καὶ Ἱστορία, εἶναι ἡ βάση ὄχι μόνον τοῦ πολιτικοῦ βίου ἀλλὰ καὶ τοῦ Χρέους. Χωρὶς τὴν γνώση τῆς Ἑλληνικῆς, τοῦ Ἀξιακοῦ Κώδικα αὐτοῦ τοῦ Κόσμου, καθίσταται ἀδύνατη ἡ πρόοδος τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τῆς Ἐπιστήμης, τῆς Κοινωνίας τῶν Ἰδεῶν καὶ ἐν τέλει, τῆς Δημοκρατίας. Ὅλων ἐκείνων τῶν θεσμῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν σώματι, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, προέρχονται ἀπὸ τὴν μικρὴ ἐκείνη γωνιὰ τῆς Οἰκουμένης, ποὺ ὀνομάζεται Ἑλλάδα.

 

Ἡ διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας εἶναι ἡ κρίσιμη ὕλη γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς Ἰδέας. Μὲ τὴν Ἑλληνικὴ ὡς γλῶσσα του Μέλλοντος, ὡς γλῶσσα τῆς ἀληθοῦς Διανόησης, θὰ καταστεῖ ξανὰ δυνατὴ ἡ διάδοση γνήσιου Πολιτισμοῦ καὶ Ἐπιστήμης.

 

Ναί ! Ἡ Ἑλληνικὴ ἔχει ὅλες τίς ἀξιώσεις γιὰ νὰ προκριθεῖ στὸν παγκόσμιο Ἀγῶνα. Γλῶσσα πανάρχαια, μικροῦ λαοῦ καὶ μικρῆς χώρας, ἡ ὁποία διαχρονικὰ ἀποδεικνύει ὅτι ἱκανοποιεῖ τίς πνευματικὲς ἀνάγκες ὅλων τῶν λαῶν τῆς Οἰκουμένης. Εὔηχη, πλούσια σὲ συνθέσεις, σαφὴς καὶ προσδιοριστική, μπορεῖ καὶ ἀποδίδει πλήρως τίς νεώτερες ἔννοιες. Μὲ τίς Ἑλληνικὲς λέξεις νὰ χρησιμοποιοῦνται στὸν καθημερινὸ βίο καὶ νὰ δεσπόζουν σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν τεχνῶν, ἡ Ἑλληνικὴ συνεχίζει νὰ διαμορφώνει τὸ Μέλλον τῆς Ἀνθρωπότητος.

 

Ἀναντίρρητα, ἡ διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας θὰ εἶναι ἐφεξῆς μία ἐπίπονη καὶ χρονοβόρος διαδικασία. Καὶ ναί, θὰ προσκρούει σὲ πάμπολλα ἐμπόδια. Τὸ εὐγενὲς ὅμως τοῦ Σκοποῦ ὑπερέχει κάθε βασάνου. 

 

Ὁ Ποιητὴς εἶχε δίκιο. Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα σαρκώνει τὸ μεγαλεῖο τοῦ Νοός καὶ τῆς Ἀρετῆς. Ἑλλάδα καὶ Ἑλληνισμὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἱστορικὴ πραγματικότητα. Δὲν εἶναι ἕνας κύκλος πολιτισμοῦ μὲ εἰδικὰ χαρακτηριστικά. Εἶναι ἡ Ἰδέα ποὺ μετουσιώνεται σὲ Θυσία.

 

Ὅπως ἡ Ἀρετή, ἔτσι καὶ ἡ Ἐλευθερία. Εἶναι ἡ συνειδητὴ ἀποδοχὴ τοῦ Χρέους.

 

Υἱοὺς παίδευε.

 

[Δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα Δημοκρατία, ΑΡ.ΦΥΛ. 3.284, 9 Φεβρουαρίου 2022, σ.30]

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΥΛΟΓΛΟΥ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ