Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2023

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ ΥΠΑΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΕΝΟΣ ΙΣΧΥΡΟΥ ΕΘΝΟΥΣ - Η ΠΡΟΪΟΥΣΑ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Του Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά
Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω
 

 

“Σκλάβοι γεννηθήκαμε και πολεμούμε όλη μας τη ζωή να γίνουμε λεύτεροι»- Νίκος Καζαντζάκης


Με την ρήση αυτή του Νίκου Καζαντζάκη, επιχειρούμε, δια του παρόντος να οριοθετήσουμε διεκδικώντας ουσιαστικά την ελευθερία μας, μέσω μιας αφιονισμένης και καθόλα αλλοτριωμένης κοινωνίας, η οποία άγεται και φέρεται ασυνείδητα από τις εκάστοτε εξουσίες, οι επιχειρούν να μεταλλάξουν τον σύγχρονο άνθρωπο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ενός μεταναθρώπου.


Οι διάφορες πολιτικές θεωρίες, δίκην ενός ψευδεπίγραφου προοδευτισμού δογματίζουν επιβάλλοντας την μονολιθική ιδικής τους αλήθειας, ως ανυπερβλήτως δεσπόζουσα και απαράμιλλη, η οποία δέον όπως εγκαθιδρυθεί δια πυρός και σιδήρου, χαρακτηριζόμενη λίαν αυθαιρέτως ως η κυρίαρχη άνευ ετέρου τινός.


Είναι πρόδηλο, ότι εφεξής βαίνουμε εις κινούμενη άμμο, καθότι οι  παραδοσιακές αρχές αμφισβητούνται ευθέως και αποδομούνται εκ βάθρων και άρδην,  ούτως ώστε να προλειανθεί το έδαφος προς μία ουδετεροθενή Νέα Τάξη πραγμάτων, η οποία αφενός διατηρεί μία φαινομενική ελευθερία και εξετέρου θεσπίζει την αποινή δίωξη κατά οιουδήποτε αντιφρονούντα, ως επικίνδυνο δια την δημόσια τάξη και ασφάλεια, προβάλλοντας προσχηματικά την φενάκη της αφηγήματος του εκάσταχού δημοκρατικού τόξου.


Ο ολετήρας της παγκοσμιοποίησης ερείδεται μεταξύ άλλων επί της ολοσχερούς συνθλίψεως οιασδήποτε μορφής εθνικής ταυτότητας και συνειδήσεως εξ αυτού του λόγου επιδοτείται ευθαρσώς ο εποικισμός της Πατρίδας μας, δια της σωρείας των λαθραίων μεταναστών,  ενισχύοντας τον δημογραφικό εκυφλισμό, κα  διογκώνοντας εν ταυτώ την υπογεννητικότητα και τις αμβλώσεις ως δήθεν μία μείζονα έκφανση ενός παντελώς αόριστου και μονομερούς δικαιωματισμού.


Άξιο μνείας καθίσταται ποιοι μηχανισμοί είναι αυτοί οι οποίοι επιλέγουν ορισμένο τρόπο σκέψεως και συνάμα πολιτισμού τα οποία επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου επί ποινή εξοστρακισμού, εκ του κοινωνικού γίγνεσθαι, των αντιδρώντων.


Ως εκ τούτου, οι εκάστοτε θεσμικές ελίτ, χαράσσουν τις κατευθυντήριες γραμμές δια των οποίων αντιμετωπίζουν τους πολίτες αποκλειστικά και μόνον ως αθύρματα και άμορφη μάζα, με αποτέλεσμα να μην δύνανται αν ανανήψουν επιδιώκοντας τυχόν την επαναστατική σκέψη και ρηξικέλευθη  τομή προς τα πολιτικά τεκταινόμενα.


Η αδυναμία να διαρρήξουν τα στερεότυπα κλισέ των αυτονόητων συνειρμών ούτως ώστε να εναντιωθούν τελεσφόρα κατά των πολιτικών οι οποίοι βιάζουν καθημερινά τις συνειδήσεις των, στερώντας τους στοιχειωδώς την οποιαδήποτε σκέψη προς διεκδίκηση της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπεια ως πολίτες, με αποτέλεσμα να παραιτούνται εκ προοιμίου ενόψει οιασδήποτε μορφής αμφισβητήσεως προς την δοτή κατεστημένη εξουσία.


Η Ελλάς ευρίσκεται εις την μέγγενη των διεθνών εξελίξεων, ούσα καθ’ ολοκληρίαν κηδεμονευόμενη υπό ξένων παραγόντων, οι οποίοι δια του μανδύα του Πατριώτη, επιχειρούν να υπονομεύουν την πορεία της Ελλάδας προς την ορθή κατεύθυνση και πρόοδο.


Η Εθνική  μας συνείδηση έχει συρρικνωθεί σκοπίμως και πολλές φορές το επίσημο κράτος ταυτίζεται με τον ξένο παράγοντα προκειμένου δήθεν να υπάρξει εκτόνωση, πλην όμως γεννώνται ιδιαίτατα ερωτήματα, δια την ανιδιοτέλεια και τις προθέσεις ορισμένων πολιτικών οι οποίοι δια πράξεις και παραλείψεις των, στρέφουν εαυτόν τα «όπλα» ίνα εξυπηρετήσουν τα νοσηρά επεκτατικά τους  σχέδια άνευ ουδεμίας ευαισθησίας δια την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα.


Εν τοις πράμγασι ευρισκόμεθα εις ένα ακανθώδες σημείο της παγκόσμιας ιστορίας, ούτως ώστε να διαπλάσουμε το μέλλον μας, διότι πέραν της επιβολής, εκών άκων, προς τον λαό της φαιάς προπαγάνδας υπό των ποικιλώνυμων μηχανισμών της εξουσίας, ο ψοφοδεής πολίτης δρα και ενεργεί ως ανδράποδο, άνευ ουδεμίας αυτοτέλειας ή συλλογικής συνειδήσεως, ούτω ώστε να καταστεί φορεύς οράματος δια το μέλλον θέτοντας υψηλούς στόχος δια  την ανάνηψή μας.


Εν κατακλείδι φρονώ, o ο λαός πνέει από τα λοίσθια και έχουμε αυτοπαραδοθεί προς τους θύλακες της Νέας Τάξης πραγμάτων αμελλητί και άνευ ετέρου τινός.


Ως εκ τούτου λοιπόν, το ύπατο διακύβευμα  καθίσταται εις το να θραύσουμε τις αλυσίδες της εκούσιας ειρκτής μας εκδηλώνοντας  μία ισχυρά εθνική βουλήσημ η οποία θα δώσε εντολή εις ισχυρές και ευρείες πατριωτικής δυνάμεις να συγκρουσθούν με τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές ή κίβδηλα πατριωτικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις, ούτως ώστε να ανακάμψουμε και να περιφρουρήσουμε την εθνικής μας αξιοπρέπεια και κύρος διεκδικώντας την υπέρτατη έναντι πασών αξιών, ήτοι την ελευθερία.


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΓΙΑ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ ΧΩΡΙΣ ΚΗΡΥΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ (ΜΑΡΤΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1914)


Του Ιωάννου Δασκαρόλη

Ιστορικού – Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου

 

Πρόλογος - η συνθήκη των Αθηνών και οι τουρκικές διεκδικήσεις στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ( Νοέμβριος 1913-Ιανουάριος 1914)

Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο η Ελλάδα χάρις το περίφημο θωρακισμένο καταδρομικό Αβέρωφ, όχι μόνο είχε κυριαρχήσει πλήρως σε όλο το ανατολικό Αιγαίο απελευθερώνοντας τα νησιά του από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά είχε κλείσει τον τουρκικό στόλο στα Δαρδανέλλια από όπου αυτός όσες φορές προσπάθησε να εκπλεύσει γνώρισε τη συντριβή. 

Η επανάληψη των ελληνοτουρκικών σχέσεων επισφραγίστηκε με την υπογραφή της συνθήκης των Αθηνών μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδος. Η συνθήκη που υπογράφηκε στις 14/27 Νοεμβρίου 1913, έπαυσε επίσημα τις εχθροπραξίες μεταξύ τους, παραχωρώντας τη Μακεδονία την Ήπειρο, την Κρήτη και κάποια νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα. Η συνθήκη όμως άφηνε μετέωρο το καθεστώς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου το οποίο προέβλεπε ότι θα ρυθμιζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις. 

Με συλλογική διπλωματική διακοίνωση της 31ης Ιανουαρίου/13ης Φεβρουαρίου 1914, οι Μεγάλες Δυνάμεις κοινοποίησαν στην ελληνική κυβέρνηση και στην Υψηλή Πύλη την απόφασή τους για τα νησιά του Αιγαίου: Τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο, εκχωρούνταν στην Ελλάδα υπό τον όρο ότι θα παρέμειναν ανοχύρωτα, δεν θα χρησιμοποιούνταν για ναυτικό ή στρατιωτικό σκοπό, θα καταπολεμούνταν τα λαθρεμπόριο μεταξύ των νησιών και της Μικράς Ασίας και θα δίνονταν εγγυήσεις προστασίας των μουσουλμανικών μειοψηφιών. Η διακοίνωση προέβλεπε ότι τα νησιά θα εντάσσονταν οριστικά στην Ελλάδα όταν ο ελληνικός στρατός εκκένωνε τη Βόρειο Ήπειρο η οποία θα αποτελούσε τμήμα του νέου αλβανικού κράτους. 

Η προτεινόμενη λύση όμως ουσιαστικά άφηνε άλυτο το ζήτημα, καθώς δεν προέβλεπε καμιά άσκηση πίεσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να συμμορφωθεί με την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων, ο Βενιζέλος όμως, έσπευσε να συμμορφωθεί με το περιεχόμενο της, εκκενώνοντας τη Β. Ήπειρο.  Η συντριβή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και η οριστική απώλεια των βαλκανικών εδαφών της, είχε εξάψει τον εθνικισμό τόσο στην ηγεσία της όσο και στην κοινή γνώμη. Στις 3/16 Φεβρουαρίου 1914 ο μέγας βεζίρης, Σαΐντ Χαλίμ πασάς, απέρριψε τη διπλωματική διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων, θεωρώντας τα νησιά αναπόσπαστο μέρος των ασιατικών κτήσεων της Αυτοκρατορίας.

Η Υψηλή Πύλη δεν αποδεχόταν την εκχώρηση στην Ελλάδα όσων νησιών βρίσκονταν κοντά στα Δαρδανέλλια, αλλά και γενικότερα την εκχώρηση των μεγάλων νησιών στο βορειοανατολικό Αιγαίο, όπως η Χίος και η Μυτιλήνη. Ήδη ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα σε συζήτηση με τον Άγγλο ομόλογό του τον Ιανουάριο του 1914, υπογράμμισε την νομιμότητα των τουρκικών διεκδικήσεων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, δηλώνοντας ότι αν η Ελλάδα δεν παραχωρούσε οικειοθελώς τη Χίο και τη Μυτιλήνη, η Τουρκία θα τα αποσπούσε διά της βίας. Αλλά και ο Διεθνής παράγοντας όχι μόνο δεν στήριζε αποφασιστικά την Ελλάδα στην διαφαινόμενη διένεξη, αλλά τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία προέτρεπαν τον Βενιζέλο να προβεί σε παραχωρήσεις αποκλείοντας κάθε πιθανότητα για συμμαχία και ναυτική βοήθεια. 

 

Ο ναυτικός ανταγωνισμός εξοπλισμών στο Αιγαίο και το ελληνικό αδιέξοδο (Ιανουάριος - Ιούνιος 1914)

 

Για να αλλάξει τις ισορροπίες στο Αιγαίο και να αμφισβήτησει έμπρακτα την Ελληνική κυριαρχία, η Οθ. Αυτοκρατορία προέβη στην παραγγελία ενός μεγάλου θωρηκτού τύπου υπερντρετνοτ στην Αγγλία το οποίο καθελκύστηκε στις 21 Αυγούστου 1913, αλλά και ενός ακόμη (Rio de Janeiro) στις 10 Δεκεμβρίου 1913 (ονομάστηκε σουλτάνος Osman Ι), αποκτώντας σοβαρή ναυτική υπεροπλία στο Αιγαίο. Παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις του Γενικού Επιτελείου για την ανεπιθύμητη εξέλιξη, η κυβέρνηση υποτίμησε τον κίνδυνο και δεν αντέδρασε άμεσα προλαβαίνοντας τουλάχιστον να αγοράσει το Rio de Janeiro

Το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν περιοριζόταν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου αλλά αφορούσε και την Μακεδονία καθώς η ναυτική υπεροχή της Τουρκίας θα εμπόδιζε την μεταφορά ελληνικού στρατού από τον Νότο προς τον Βορρά για να αντιμετωπίσει την ελλοχεύουσα Βουλγαρία, οδηγώντας οποιαδήποτε ελληνική αμυντική προσπάθεια σε βέβαιη αποτυχία. Ομοίως όλα τα μεγάλα λιμάνια της Χώρας όπως ο Πειραιάς και η Θεσσαλονίκη, θα παρέμεναν στο έλεος του Τουρκικού ναυτικού.  Η υπαρκτή πιθανότητα μιας ανίερης συμμαχίας μεταξύ Βουλγαρίας και Τουρκίας και η άρνηση της Σερβίας να τηρήσει τις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από το Σύμφωνο Αμυντικής Συμμαχίας μεταξύ των δύο χωρών, δημιουργούσαν ένα εφιαλτικό σκηνικό και απειλούσαν την Ελλάδα με ολικό στρατιωτικό όλεθρο.

Το θωρηκτό Λήμνος

Οι σχέσεις των δύο χωρών παρέμεναν ιδιαίτερα τεταμένες καθώς τον Φεβρουάριο του 1914 εξαπολύθηκαν οι πρώτες σκληρές διώξεις εις βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που οργανώθηκαν συστηματικά από την κυβέρνηση των Νεότουρκων και υποβοηθήθηκαν από την έλευση χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων από την Μακεδονία. Την εκτέλεση των διώξεων ανέλαβε η μυστική υπηρεσία «Ειδική Οργάνωση» [Τεσκιλατι Μασχούσα] δρώντας με ένοπλες ομάδες/συμμορίες που τελούσαν υπό την καθοδήγηση αξιωματικών του Οθωμανικού Στρατού και στελεχώνονταν και από μουσουλμάνους πρόσφυγες από τον Καύκασο και τα Βαλκάνια. Οι διωγμοί που είχαν την μορφή εθνοκάθαρσης, συνεχίσθηκαν με διαλείμματα μέχρι τον Ιούλιο του 1915 και οδήγησαν στη φυγή περίπου 150.000 Ελλήνων από τις εστίες τους, ενώ στις εγκαταλειφθείσες περιουσίες τους εγκαταστάθηκαν μουσουλμάνοι πρόσφυγες από τα Βαλκάνια. 

Καθώς ο Αύγουστος που είχε οριστεί ως ημερομηνία παράδοσης των δύο πλοίων στην Τουρκία πλησίαζε, η Ελλάδα προσπάθησε την τελευταία στιγμή να ισορροπήσει την κατάσταση στο Αιγαίο αγοράζοντας δύο θωρηκτά από την Αμερική τα οποία μετονομάστηκαν Κιλκίς και Λήμνος. Όμως τα δύο αυτά θωρηκτά ήταν παλαιάς τεχνολογίας, είχαν μικρή δύναμη πυρός, ενώ δεν μπορούσαν να αναπτύξουν υψηλές ταχύτητες πλεύσης και οι Έλληνες ιθύνοντες τα χαρακτήριζαν ως "πλωτές χελώνες". Τα δύο πλοία ήταν εντελώς ακατάλληλα για να διατηρήσουν το ισοζύγιο ισχύος στο Αιγαίο, ενώ κόστισαν ακριβότερα από όσο κόστισε τελικά το Rio de Janeiro στους Τούρκους. 

Έτσι, στο δεύτερο τρίμηνο του 1914, η Ελλάδα είχε βρεθεί σε πραγματική απορία πως να αντιδράσει απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο. Διατυπώθηκαν σκέψεις απελπισίας όπως αυτή του ναυαρχου Κουντουριώτη, να ενεδρεύσει στη Mάλτα με ένα υποβρύχιο την πλεύση των δύο θωρηκτών προς την Κωνσταντινούπολη και να τα βυθίσει αιφνιδιαστικά παίρνοντας την ευθύνη προσωπικά. Το πρόβλημα όμως περιπλεκόταν καθώς υπήρχε η φήμη ότι ανάμεσα στα πληρώματα των δύο σκαφών θα υπήρχαν Άγγλοι αξιωματικοί και ναύτες.


Ο Βενιζέλος ήθελε οπωσδήποτε να αποφύγει έναν νέο πόλεμο για τον λόγο αυτό απέστειλε απεσταλμένο στην Κωνσταντινούπολη με τη μυστική αποστολή να προτείνει στην Τουρκία συγκυριαρχία στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ο αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Μεταξάς ως υπαρχηγός του Γενικού επιτελείου στις πολλές συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό, του τόνιζε ότι αν η Τουρκία αποκτούσε την ναυτική υπεροπλία δεν θα περιοριζόταν στα νησιά, αλλά ίσως επεδίωκε μια νέα αναμέτρηση στη Μακεδονία, καθώς λόγω των μη επαρκών συγκοινωνιών, η Ελλάδα δεν θα προλάβαινε να μεταφέρει εγκαίρως στρατεύματα στον Βορρά. Αναμφίβολα ο Βενιζέλος είχε βρεθεί σε δυσχερή θέση, καθώς ο Βασιλιάς, το Γενικό επιτελείο, η αντιπολίτευση, η κοινή γνώμη, αλλά και οι πρόσφυγες που είχαν εκδιωχθεί από την Μικρά Ασία απαιτούσαν δυναμική απάντηση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ο ίδιος προωθούσε μια πολιτική κατευνασμού και συμβιβασμού. 
 

Το σχέδιο του Ιωάννη Μεταξά για προληπτικό στρατηγικό χτύπημα εναντίον της Τουρκίας

 

Σε εκείνη την δύσκολη συγκυρία ο Μεταξάς μελέτησε και συνέταξε από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο του 1914 το περίφημο άκρως απόρρητο σχέδιο εκπόρθησης των Δαρδανελλίων χωρίς προηγούμενη κήρυξη πολέμου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το σχέδιο προέβλεπε ένα ταχύ Ελληνικό προληπτικό συντριπτικό χτύπημα εναντίον του εχθρού με αιφνιδιαστική μεταφορά τριών μεραρχιών από την ηπειρωτική Ελλάδα στα στενά των Δαρδανελλίων. 

Πιο συγκεκριμένα, τα Α΄, Β΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού θα προετοίμαζαν μια μεραρχία πλήρους σύνθεσης, κατάλληλα εφοδιασμένη και εξοπλισμένη χωρίς να προβούν σε τοπική επιστράτευση ώστε να μην προκαλέσουν υποψίες στον εχθρό. Το σύνολο του εκστρατευτικού Σώματος θα ήταν 27.000 οπλίτες που θα επιβιβάζονταν σε επιταγμένα ατμόπλοια στον Πειραιά και στην Θεσσαλονίκη. Τα ατμόπλοια θα μετέφεραν το Εκστρατευτικό Σώμα στην Λήμνο, όπου θα ενοποιούνταν οι δύο στολίσκοι και ακολούθως θα αποβίβαζαν τις ελληνικές δυνάμεις αιφνιδιαστικά στα Δαρδανέλλια στον μυχό του κόλπου του Ξηρού, όπου θα είχαν μεγάλη αριθμητική υπεροχή έναντι των μικρών δυνάμεων του εχθρού που δεν θα είχε προλάβει να επιστρατευτεί. 

Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή απόβαση θα ήταν ότι ο ελληνικός στόλος θα είχε επιτεθεί και θα είχε βυθίσει το σύνολο του τουρκικού στόλου που βρισκόταν ανεπτυγμένος στην περιοχή, κάτι που θα ήταν πολύ πιθανό αφού ο ελληνικός στόλος θα χτυπούσε πρώτος συντριπτικά, χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου. 

Η απόβαση στην Καλλίπολη το 1915
Η απόβαση θα ξεκινούσε το μεσονύκτιο θα διαρκούσε 24 ώρες και η επιχείρηση θα έπρεπε να ολοκληρωθεί σε 5 μέρες. Οι Έλληνες θα υπερείχαν έναντι των Τούρκων 4:1, τα τουρκικά στρατεύματα που δεν ξεπερνούσαν τους 7.000 ενόπλους ήταν διεσπαρμένα στη χερσόνησο και η στρατιωτική συντριβή τους ήταν σχεδόν βέβαιη. Αφού το εκστρατευτικό σώμα θα καταλάμβανε τα οχυρά των Στενών από τους Τούρκους, ο ελληνικός στόλος θα έπλεε ανενόχλητος προς τον Βόσπορο και θα απειλούσε με τα πυροβόλα του την Κωνσταντινούπολη. Ταυτόχρονα το εκστρατευτικό σώμα θα προωθούσε τις δυνάμεις του προς την Κωνσταντινούπολη για να καθηλώσει τα τουρκικά στρατεύματα που θα αποστέλλονταν από Βορρά για να επανακαταλάβουν τα πυροβολεία των Στενών. Καθώς η Τουρκία θα είχε δεχθεί ένα συντριπτικό ναυτικό και κυρίως ηθικό χτύπημα, η Ελλάδα θα πρότεινε εκεχειρία και διαπραγματεύσεις ζητώντας κυρίως να εξασφαλίσει τα κεκτημένα.    

Το σχέδιο ουσιαστικά παραβίαζε κάθε διεθνή νομιμότητα αφού δεν προέβλεπε κήρυξη πολέμου ούτε διακοπή διπλωματικών σχέσεων, αλλά καθιστούσε πολύ πιθανή μια ελληνική νίκη καθώς και την εξασφάλιση των ελληνικών κεκτημένων. Η διεθνής καταφορά εναντίον της Ελλάδας θα σιγούσε, αφού η Ελλάδα βρισκόταν ουσιαστικά σε αυτοάμυνα αντιμετωπίζοντας την συνεχή πολεμική απειλή των Τούρκων σε λόγια και σε έργα.

Υπέρ του προληπτικού συντριπτικού χτυπήματος στα Δαρδανέλια είχαν εκφραστεί ο Βασιλιάς (αν και δεν είχε φτάσει στην τελική έγκρισή του στο σχέδιο), ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Β. Δούσμανης, ο υπουργός Ναυτικών Κ. Δεμερτζής, αλλά ο Βενιζέλος

δίσταζε καθώς θεωρούσε ότι είχε μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Καθώς όμως η κατάσταση με την Τουρκία συνεχώς επιδεινωνόταν και το δημόσιο φρόνημα εκφραζόταν απροκάλυπτα υπέρ μιας νέας ένοπλης αντιπαράθεσης με την γείτονα, ο Βενιζέλος προέτρεπε τον Μεταξά να ολοκληρώσει τη μελέτη του. 

 

Επίλογος - Η απρόσμενη λύση του προβλήματος

 

Στις 28 Ιουνίου 1914 ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάρδος, διάδοχος του θρόνου των Αψβούργων, δολοφονήθηκε από τον Σέρβο εθνικιστή Γαβρίλο Πρίντσιπ στο Σεράγεβο της Βοσνίας. 

Η δολοφονία αυτή οδήγησε σε πολεμική ανάφλεξη όλη την Ευρώπη και συνεπακόλουθα η Αγγλία δέσμευσε τα δύο ελλιμενισμένα τουρκικά θωρηκτά, σώζοντας απρόσμενα την Ελλάδα την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή. 

Ο Βενιζέλος βρισκόταν ήδη στις Βρυξέλες για να συναντηθεί με τον Μεγάλο Βεζύρη Χαλίμ Πασά με πρόθεση για παραχωρήσεις στο καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και μια συμφωνία αμοιβαίας ανταλλαγής πληθυσμών. Η έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατέστησε τις παραχωρήσεις αυτές περιττές. 

Η εκστρατεία των Δαρδανελλίων όμως, έμελλε να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο μόλις ένα έτος μετά...  

 

Πηγές

Μεταξάς Ιωάννης, Το προσωπικό του ημερολόγιο (τόμος Β1), εκδόσεις Γκοβόστη.

Μελέτες και υπομνήματα του υπαρχηγού του Γενικού επιτελείου Ιωάννη Μεταξά (Σεπτέμβριος 1913-Ιούλιος 1914)

Ι. Μελέτη περί των δυνατών πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ Ελάδος και Τουρκίας.

ΙΙ.Υπέράσπισης των νήσων Λέσβου, Χίου και Σάμου εναντίον Τουρκικής επιθέσεως

ΙΙΙ. Σχέδιο εκστρατείας βάσει της καταστάσεως της 10ης Ιουνίου 1914

Η Ιστορία του εθνικού διχασμού κατά την αρθρογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Ιωάννη Μεταξά, εκδόσεις Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 1994.

Στρατηγός Ξενοφών, Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία, εκδόσεις Δημιουργία, Αθήνα 1999.

Βεντήρης Γεώργιος, Η Ελλάς του 1910-1920 (τόμος Α΄), εκδόσεις Ίκαρος, 

Πλουμίδης Σπυρίδων, Τα μυστήρια της Αιγηϊδος (Το μικρασιατικό ζήτημα στην ελληνική πολιτική (1891-1922), εκδόσεις βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα 2016.

Συρίγος Άγγελος, Μειονοτικές και άλλες διατάξεις στη Σύμβαση των Αθηνών (1913) https://www.academia.edu/Μειονοτικές και άλλες διατάξεις στη Σύμβαση των Αθηνών (1913)_

Ιωακείμ Γ. Ιωακείμ, Ιωάννης Μεταξάς (Η ανοδική πορεία του πό την στρατιωτική στην πολιτική δράση (1871-1922), εκδόσεις Παπαδήμα, Αθήνα 2005.

Σφέτας Σπυρίδων, Το ζήτημα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και της γερμανικής πολιτικής (1914/1915)https://infognomonpolitics.gr/2014/06/19141915/

Παπαφλωράτος Ιωάννης, Τα σχέδια για εκπόρθηση των Στενών των Δαρδανελλίων 1914-15, περιοδικό Ναυτική Επιθεώρηση (τ. 552), Μάρτιος 2015.


https://www.istorikathemata.com/2020/09/aegean-precautionary-strike-1914.html

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ-"ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΣΗΛΙΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ"


τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες -Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Ναζια­ν­ζη­νός καί Ἰωάννης Χρυσόστομος- θεωρούνται οἱ μεγάλοι Θεολόγοι καί Πατέρες τῆς ἘκκλησίαςἍγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, προστάτες ἐπίσης τῶν γραμμάτων καί τῶν σπουδαστῶν.

Ἡ ἑορτή τους καθιερώθηκε κάθε 30 Ἰανουαρίου ἐπί Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Θ' Μονομάχου[1]  ἀπό τόν ωάννη Μαυρόποδα.[2]

Ἕλληνες ὅλοι τους, μι­λοῦσαν καί ἔγραφαν στήν ἑλλ­η­νι­κή γλῶσσα, διέθεταν ἑλληνι­κή παιδεία καί χρησιμοποιού­σαν τήν ἑλληνι­κή δια­λεκτική ὁρο­λο­­γία γιά τήν διατύπωσι τῶν θεο­λογικῶν δο­γμά­των τοῦ Χριστια­νι­σμοῦ. Τό τροπάριό τους, τούς ἀποκαλεῖ «Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος...».

 ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (330 - 379)

 Ὁ Μέγας Βασίλειος ἦταν Ἕλλην τῆς Καισάρειας τῆς Καπ­πα­­δοκίας καί μάλιστα -ὅπως ἀναφέρει ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός στόν Ἐπιτάφιό του, ὑπερηφανευόταν γιά τήν καταγωγή του «πό ἀρχαῖα ἑλλη­νικά γένη». Ἦταν ἀπό τούς λεγόμενους μεγάλους Καππαδόκες.

Διέθετε μεγάλη ἑλληνική παι­δεί­α, καί εἶχε δι­δά­­σκα­λο τόν ἐθνικό Λι­­­βά­νιο καί στήν Ἀθήνα τόν Χρι­στια­νό φι­­λό­­­­σο­φο Προ­αιρέσιο. Εἶχε συμμαθητές τοῦ τόν Ἰουλιανό καί ἔγι­νε ἀδελφι­κός φί­λος μέ τόν Γρηγόριο Ναζιανζηνό.

Ὑπῆρξε ἀπό τούς ση­­μαντικότε­ρους θεολόγους τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ μέ συμβολή στήν ἀνά­πτυ­ξη τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος. Ὡς Ἐπίσκοπος Καισαρείας ἵδρυ­­­σε τήν «Βα­σιλειάδα», ἕναν πρότυπο οἶκο γιά τήν φροντίδα καί ἰατρική πε­ρίθα­λψι τῶν πτωχῶν καί ἄρρωστων καί τήν ἐπαγγελματική κατά­ρτι­σι τῶν ἀνει­δικεύτων.

Κεφαλαιώδης ἦταν ἡ συμβολή του στήν ἀξιοποίησι τῆς θύρα­θεν παιδείας ἀπό τήν χριστιανική Ἐκκλησία, ὡς ὄργανο δια­τυ­πώ­σεως θεο­­λο­γικῶν ἀντι­λήψεων. Στό ἔρ­γο «Πρός τούς νέους ὅπως ἄν ἐξ’ ἑλλη­νικῶν γραμμάτων ὠ­φελοῖντο λό­γων», τούς κα­λεῖ νά νά προ­­­­­σεγ­­γίζουν τά ἑλλη­νι­κά γράμ­μα­τα ὅπως οἱ μέλισσες τά λου­λού­­δια, ἐξη­γώντας «Οὐκ ἄχρηστα ψυ­χαίς μα­θή­ματα τά ἔξω­θεν δή ταύ­­τα».

 ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ (329 - 390)

 Ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός ἦταν Ἕλλην ἀπό τήν Ναζιαν­ζό τῆς Καπ­πα­­δοκίας. Σπούδασε Ρητο­ρι­κή καί Φι­λο­σοφία στήν Ἀλεξάνδρεια καί στήν Α­θή­­­να μέ δι­δα­σκά­λους τούς Ἰμέ­ριο καί Προαιρέσιο.

Θεωρεῖται ὁ πιό τα­λαντοῦχος ρήτωρ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ “Τρι­α­δι­κός Θεο­λό­γος”. Διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καί πρωτεργάτης τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἦταν γνωστός ὄχι μόνο ὡς Θεολόγος, ἀλλά καί ὡς ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων καί ποιητής.

 Θεωρεῖται «φιλό­σο­φος τοῦ Ἑλ­λη­­νι­σμοῦ», ἀφοῦ κατά τόν P. Lemerle διέθετε «μία ἀγάπη ὁλότελα ἑλληνική γιά τά γράμμματα»[3] πού κα­­­­­τά­φερε νά τήν συ­­ν­­δυάση μέ τήν Ἐκκλη­σία[4], ἐνῶ ὁ F. Dolger πα­ρατηρεῖ ὅτι «Τά ἔργα τους, τόσο ἀπό λογοτεχνική ὅσο καί ἀπό φι­λο­σοφική ἄποψη, ἄξια συναγωνίζονταν τά ἔργα τῶν εἰδωλολατρῶν ἀντιπάλων τους».[5]

Κατά τόν G. Mat­he­w οἱ τρεῖς Καπ­πα­δόκες χα­ρα­κτηρίζονται ὡς «χριστια­νοί πλα­τωνιστές» ἐνῶ «ἕνα με­γά­λο μέρος τῆς φρασεολογίας τους καί τῶν ἰδεῶν τους εἶναι κα­θα­ρά στω­ϊ­κό… Ὅλα τέλος συνδέονται μεταξύ τούς μέ ἕνα τυπικό ἀρι­στο­τε­λι­κό κεντρικό μοτίβο, τοῦ Θεοῦ σάν Αἰτίου, τοῦ “Ἀκινήτου Κι­νούντος” κάθε ἐπιθυμία».[6]

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (349 - 407)

 Ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος (349 - 407), καταγόταν ἀπό τήν ντιόχεια. Γονεῖς του ἦταν ἡ Ἑλληνίδα Ἀνθοῦσα καί ὁ Σεκοῦνδος, πού ἦταν εἴτε Ἕλληνας, εἴτε Ρωμαῖος. Ὅπως γράθει ὁ Κ. Ἄμαντος «ἐγνώριζε μόνον ἑλληνικά καί δέν δύναται νά ὀνομασθῆ Σύρος, ὅπως τόν ὀνόμασαν μερικοί ἱστορικοί… Εἶχε μητέρα λαμπρᾶν Ἑλληνίδα καί ὀνομαστόν Ἕλληνα διδάσκαλον, ἀλλά καί ἔζησεν εἰς τό ἑλληνικόν περιβάλλον τῆς Ἀντιοχείας».[7]

Διδάχθηκε Ρητορική καί Φιλο­σο­φία ἀπό τόν Λιβάνιο καί τόν Ἀνδραγάθιο. Ὡς Πα­τριά­ρ­χης Κων­­στα­ντινουπόλεως ἀνέπτυξε πολυσχιδῆ φιλαν­θρω­πι­κή καί κοι­νω­νι­κή δρά­ση. Ἡ παροιμιώδης ρητορική τοῦ δεινότητα σα­γή­νευ­ε χρι­στια­νούς καί ἐθνικούς καί διέθετε καλλιέπεια, ἀπαράμιλλη ἐπιχειρημα­το­λο­γία καί ποιητική ρυθμικότητα. Χάρις σέ αὐτήν κέρδισε τό παρω­νύ­­μι­ο «Χρυ­­σό­­στο­μος».

Ἀνα­γνώ­ρι­ζε τήν ἀξί­α τῆς ἑλλη­νι­κῆς παιδείας στήν τέχνη τοῦ λό­γου, τήν ρη­το­­ρι­κή, τίς ἐπι­στή­μες καί τήν ποίησι. Πα­ρό­τι δέν ἦταν ἰδιαίτερα θετικός πρός τήν ἀρ­χαί­α φιλοσοφία, ἐπαι­νοῦ­σε τούς φιλοσόφους Σω­κράτη καί Διογένη καθώς καί τήν πλα­τω­νική καί στωϊκή ἠθικολογία.

Ἵδρυσε εὐαγῆ ἱδρύματα ὑπέρ τῶν πτω­χῶν, ὀρφα­νῶν καί ἀρ­ρώστων κα­θῶς καί ἡμερήσια συσσίτια γιά ἀπόρους καί κα­τή­ρ­γη­σε κά­θε πολυτέ­λεια στήν Ἐκκλησία. Παράλληλα, διοργά­νωσε ἱεραπο­στο­­­­­λές στήν Περσία, τήν Κελτική, τήν Φοινίκη, τήν Σκυθία καί τήν Γοτ­θία. Ά­φη­­σε τεράστιο συγγραφι­κό ἔρ­γο, τό ὁποί­ο καλύ­πτει 18 τό­μους στήν Pa­trologia Graeca τοῦ Migne.

 * * *

 Ὁ Ste­ven Run­ci­­man γράφει: «Οἱ πατέ­ρες τῆς Ἐκκλησίας ἤ­ξε­­­ραν τούς ἐθνι­κούς φιλοσόφους καί χρω­στοῦσαν πολλά στό νέο­­­πλα­τω­νι­σμο».[8] Ἔτσι, κατά τόν Cyril Mango, πέτυχαν «νά μετατρέψουν τή θρη­σκεί­α τους σέ φιλοσοφία, δηλαδή σέ ἕνα ὁλοκληρωμένο σύστημα μέ συ­νο­χή, πού δίκαια μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ὡς τό μεγαλύτερο πνευ­ματικό ἐπίτευγμα τῆς Ὕστερης Ἀρχαιότητας».[9]

Καί κατά τόν Ρῶσο θεολόγο Γ. Φλωρό­φ­σκι «τό ἱστορι­κό νόημα τῆς Πατερικῆς Θεολογίας εἶναι ἡ ἐνσω­μά­τω­­σις τοῦ Ἑλλη­νισμοῦ στόν Χριστιανισμό».[10]

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Ὁ Κωνσταντῖνος Θ’ προερχόταν ἀπό ἀριστοκρατικό οἶκο τῆς Κων­σταντινουπόλεως («ὁ ρί­ζης ἀρχαίων τῶν Μονομάχων τελευ­ταῖος βλα­­στός», κατά τόν Ψελλό), μέ καταγωγή ἀπό τήν ἑλλη­νι­­στική μη­­τρό­πο­­­λι Ἀντι­ό­χει­­α. Βασίλευσε ἀπό τό 1042 μέχρι τό 1055.

[2] Ὁ Ἰωάννης Μαυρόπους ἦταν Ἕλληνας ἀπό τήν Παφλαγονία. Διδά­σκα­λος τοῦ Μιχαήλ Ψελλοῦ, ἀνῆκε στόν κύκλο τῶν ποιητῶν, λο­γίων καί ρητόρων τοῦ Αὐτοκρά­το­ρος, μέ μεγάλο συγγραφικό, ποιη­τι­κό ἔργο καί σύνθεσι λειτουργικῶν κα­νό­νων. Διοργανωτής τῆς Νομικῆς Σχολῆς Μαγ­­γάνων (1047), θεω­ρεῖται ἀ­πό τούς προδρόμους τῆς πνευ­­ματικῆς ἀναγεννήσεως τῶν μέσων τοῦ 11ου αἰῶνος. Περί τό 1050 ἔγινε Μητροπο­λί­της στά Εὐχάϊτα Παφλαγονίας.

[3] «Ὁ Πρῶτος Βυζαντινός Οὐμανισμός» σελ. 50.

[4] Rosemary Radford Ruether «Gregory of Nazianzus: Rhetor and Philosopher» (Oxford University Press, 1969), σελ. 18.

[5] Πανεπιστημίου τοῦ Καίμπριτζ: «Ἡ Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρ­α­το­ρίας», Μέρος Β’ «Διοίκηση, Ἐκκλησία, Πολιτισμός», σελ. 804.

[6] Πανεπιστημίου τοῦ Καίμπριτζ: «Ἡ Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρ­α­το­ρίας», Μέρος Α’ «Τό Βυζάντιο καί οἱ γείτονές του», σελ. 65.

[7] «Ἱστορία τοῦ Βυ­ζαντινοῦ Κράτους» Τόμος πρῶτος, σελ. 79, 80.       

[8] «Βυζαντινός Πολιτισμός», σελ. 263.

[9] Πανεπιστημίου τῆς Ὀξφόρδης (ἐπιμ. Cyril Mango): «Ἱστορία τοῦ Βυζα­ντίου» Εἰσαγωγή, σελ. 137.

[10] «Οἱ Βυζαντινοί Ἀσκητικοί καί Πνευματικοί Πατέρες».

 

Ε.ΠΟ.Κ.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023

ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΑΓΥΡΤΩΝ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΩΝ

Του Πέτρου Ι.Νικολού,   Δικηγόρου Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Είναι εμπειρικά επαληθευμένο πως όσο αναρριχάσαι στην κοινωνική ιεραρχία, αποκτάς πλούτη, τίτλους σπουδών, θέσεις δημοσίας εξουσίας, φτάνεις στο σημείο να μιλάς με υπουργεία, βουλευτικά γραφεία, επιχειρηματίες προθύμους να σε χρηματοδοτήσουν αφειδώς, για να προωθήσεις την ατζέντα τους, και περιβάλλεσαι άκοπα από μία αίγλη δημοσιότητος, πολλώ δε μάλλον αν καταστείς αιρετός, αρχίζεις να ξεχνάς τα προβλήματα που σε κατέτρυχον, αν -καίτοι δύσκολο- υπήρξες κάποτε άσημος μεροκαματιάρης του μόχθου. Όποιος αρνείται την ύπαρξη των τάξεων απλά βαυκαλίζεται μέσα σ’ ένα γυάλινο διάδρομο ασφαλούς πορεύσεως σε καταπράσινους αγρούς. Ο συστημικός μεγαλοδικηγόρος κάτοικος της Εκάλης δεν θα έχει ποτέ τις ίδιες βιοτικές ανησυχίες μ’ έναν οικοδόμο της πιάτσας, ένα υπάλληλο ταχυδρομείου ή έναν ηλιοκαμένο περιβολάρη από τα Μεσόγεια. Τοιουτοτρόπως, τα μέλη της Εθνικής αντιπροσωπείας με δεκαπέντε χιλιάρικα μισθό, στρατό μετακλητών και υπηρετών και πακτωλούς παροχών δεν θα συλλάβουν ποτέ ότι ο απλός κόσμος έξωθεν του κυνοβολείου δεν δίνει δεκάρα ούτε για τις υποκλοπές ούτε για τα μαύρα βαλιτσάκια Καλογρίτσα. Η επί ματαίω συζήτηση αναφορικώς με την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κατέδειξε για ακόμα μία φορά την χαοτική απόσταση ανάμεσα στα χαμηλά και μικρομεσαία στρώματα της βιοπάλης και μία φαιδρά ελιτοκρατία, η οποία παριστάνει ότι αψιμαχεί για θέματα παντελώς άσχετα μ’ αυτά που λούζουν στον ιδρώτα κάθε βράδυ στον ύπνο τους τα λαϊκά νοικοκυριά.

Υπό το πρίσμα μιάς εξόφθαλμα αδιάφορης πολιτικής κάστας ολιγαρχών για τα πραγματικά προβλήματα του βεβυθισμένου στην ανεργία, την ακρίβεια και την ανασφάλεια λαού, ο προσφάτως γενόμενος διάλογος στην ολομέλεια των αγυρτών ήρθε να υπενθυμίσει μεταξύ άλλων το απύθμενα χαμηλό συμπεριφορικό, αισθητικό και πνευματικό επίπεδο μιάς νομενκλατούρας νταβατζήδων, οι οποίοι έχοντας υφαρπάξει ψήφους και έδρες υποκρίνονται θεατρικώς ότι προάγουν την ευημερία της κοινωνικής ολότητος. Εκφράσεις πεζοδρομίου, κουλτούρα ανέξοδης μαγκιάς, υβρεολόγιο, γλοιωδώς ατημέλητη αμφίεση, άναρθρες κραυγές και οχληροί γλωσσικοί βαρβαρισμοί από του βήματος μιάς αιθούσης, η οποία ομοιάζει με στάνη ανεξημέρωτων θηρίων, συνέθεσαν την επιτομή μιάς χυδαίας αποκρουστικής εικόνας απαράμιλλης αθλιότητος. Σκηνές από reality show συναγωνίζονται σε ξιπασιά, γυφτιά και αλητεία στιγμιότυπα, λογύδρια και αντιπαραθέσεις από τα πρώην οθώνεια βασιλικά ανάκτορα των οποίων η λάμψη απωλέσθη μόλις μετετράπησαν σε ναό των ισχυρών της διαπλοκής. Οι ωρυόμενες καρικατούρες, άλλες με κοστοβόρα κουστούμια επιδεικτικού δανδισμού κι άλλες με λεκιασμένα πουλόβερ δυσωδίας, οι οποίες συνεκρούεντο όχι φυσικά για την ωφελιμότητα υπέρ του Έθνους εφαρμοσμένων πολιτικών επιλογών και την ρεαλιστικότητα μεγαλόπνοων οραμάτων για την πρόοδο του δήμου, αλλά για το ποιά παράταξη είναι περισσότερα μέτρα βουτηγμένη στον βούρκο της διαφθοράς από την άλλη, λησμονείται πλειστάκις ότι αντικατοπτρίζουν εν είδει μικρογραφίας τις μάζες που λυπητερώς τις αναδεικνύουν. Όσο κι αν μάς ενοχλεί, το βλέμμα, η υπόσταση και η μορφή μας συνοψίζονται στις επιλογές μας για εκείνους που τελικά διευθύνουν τις ζωές μας και την οργάνωση της πολιτείας.

Λίγες εβδομάδες κατ’ ουσίαν πριν την προκήρυξη εκλογών αυτοί που υπέβαλαν πρόταση δυσπιστίας, επιχειρώντας να εκθέσουν την κυβέρνηση, εν τέλει κατόρθωσαν το αμίμητο, να ευτελιστούν εν πρώτοις οι ίδιοι, επαναφέροντας στην θορή μνήμη της κοινής γνώμης τις απόψεις της Αριστεράς για τα εθνικά θέματα, την λαθρομετανάστευση και την άμυνα της χώρας. Ενώ το κράτος-συμμορία δεν έχει παύσει να εργαλειοποιεί χιλιάδες ορδές ισλαμιστών, προκειμένου να εποικίσει εκβιαστικά την ελληνική επικράτεια με μουσουλμάνους, ήτοι εν δυνάμει πράκτορές του, πραγματώνοντας μεθοδευμένα αντικατάσταση πληθυσμού, υφίστανται εισέτι βουλευτές και δήμαρχοι της κόκκινης πανούκλας, οι οποίοι αφ’ ενός διασπείρουν ότι ο φράχτης στον Έβρο παραβιάζει την διεθνή νομιμότητα και αφ’ ετέρου χαρακτηρίζουν ως ‘‘ναζιστές’’ όλους όσοι υπερασπίζονται την κραταιά φύλαξη των εθνικών μας συνόρων, με αποτέλεσμα να ούτε λίγο ούτε πολύ να εξοπλίζουν με επιχειρήματα την νεοθωμανική Τουρκία, η οποία εν εξαλλοσύνη ιμπεριαλισμού πιέζει για την αποστατιωτικοποίηση των νησιών μας και απειλεί με πόλεμο (casus beli) ημάς, αν ασκήσουμε το νόμιμο κατοχυρωμένο βάσει του Δικαίου της Θαλάσσης δικαίωμά μας για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο.

Ο δημόσιος διάλογος τόσο εν κοινοβουλίω όσο και εν τηλοψία δίδει πάντα την ευκαιρία για επαναγνωριμία με την χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας, ο οποίος όχι μόνο έχει αποβάλει προ πολλού κάθε ίχνος αξιοπρεπείας ξεκατινιαζόμενος κοινή θέα, δίχως αναστολές, ντροπή και ελάχιστο σέβας, αλλά συνάμα φαίνεται οικτρώς να μην νοιάζεται για καμμία Πατρίδα παρά μονάχα για την δική του βολή και καλοπέραση, αποστέλλοντας δια τούτο στην Βουλή δεδηλωμένους μηδενιστές και εγνωσμένους απάτριδες. Όπως προνοητικώς είχε γράψει σ’ ένα μνημειώδη ορισμό, ο δηκτικός Εμμανουήλ Ροΐδης, και το μεταφέρουμε χάριν οικονομίας σε ελεύθερη απόδοση, κόμμα είναι ομάδα αλληλοσυνδεδεμένων συμφεροντολόγων τινών προς αποκλειστική ικανοποίηση της στυγνής τους ιδιοτελείας. Οι πολίτες ορώντας την αηδιαστική απόληξη των εκπροσώπων τους, οι οποίοι αποβλέπουν στενά και μόνο στην επανέκλογή τους αδιαφορώντας για το μέλλον του τόπου, οφείλουν με υπευθυνότητα και αυτοσεβασμό να υπερβούν επιτέλους τον ποταπότητα του καθρέφτη τους και να αποδοκιμάσουν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, μαυρίζοντάς το, αντιλαμβανόμενοι πως ο αληθής πατριωτισμός δύσκολα λανθάνει σε πολιτικές μπίζνες, ήτοι σε τυχοδιωκτικά κόμματα εξουσίας.

https://www.eoneolaia.com/olomeleia-agyrtwn-kai-mhdenistwn-petros-nikolou/ 

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2023

ΤΟ ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ


Του Κωνσταντίνου Χολέβα – Πολιτικού Επιστήμων

Η Ελληνική Επανάσταση ήταν μία Πανελλήνια εξέγερση κατά του Οθωμανικού ζυγού. Ο χαρακτήρας της Επαναστάσεως ήταν εθνικός και απελευθερωτικός με πρωταγωνιστικό ρόλο των Ορθοδόξων κληρικών.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στην Προκήρυξη της 24.2.1821 από το Ιάσιον της Μολδοβλαχίας καλεί τους Έλληνες να αγωνισθούν με το σύνθημα: Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Στη συνέχεια ζητεί να υψώσουν τη σημαία του Σταυρού.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μιλώντας στους μαθητές στις 8.11.1838, είπε: ”Όταν επιάσαμε τα άρματα πρώτα είπαμε υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος”.

Ο Σαμιώτης ποιητής και αγωνιστής Γεώργιος Κλεάνθης έγραψε τους περίφημους στίχους: ”Για του Χριστού την Πίστιν την Αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν”.

Η Α΄ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων στην Επίδαυρο (Δεκέμβριος 1821-Ιανουάριος 1822) θέτει στο Προοίμιο του Συντάγματος την επίκληση στην Αγία Τριάδα.

Ας θυμηθούμε τη Διακήρυξη της Επιδαύρου της 1ης Ιανουαρίου 1822, η οποία προτάσσεται στο πρώτο Σύνταγμα των Ελλήνων, το γνωστό ως Προσωρινόν Πολίτευμα της Επιδαύρου :

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ

 Το Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας, και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων Παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων  την “Πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν”.

Εν Επιδαύρῳ τήν α΄ Ιανουαρίου , έτει αωκβ (1822) και α΄ της ανεξαρτησίας.

Η επίκληση στην Αγία Τριάδα αναγράφεται από τότε σε όλα τα ελληνικά Συντάγματα πλην εκείνου του 1927. Στο ισχύον Σύνταγμα το Προοίμιο αναφέρει:  Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.

Πως προέκυψε αυτή η αρχική αναφορά στο Σύνταγμα του 1822;

Πρώτον, όπως προαναφέραμε, εκφράζει την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη των αγωνιστών, πολιτικών και στρατιωτικών. Αυτοί που μας ελευθέρωσαν δεν ήθελαν ένα ουδετερόθρησκο κράτος ούτε μία ουδετερόθρησκη παιδεία.

Δεύτερον, ήταν μία συνήθης φράση, η οποία ετίθετο στην αρχή όλων των ιδιωτικών συμφωνητικών, προικοσυμφώνων κλπ επί Τουρκοκρατίας. Αυτό που ανέγραφαν στα ιδιωτικά έγγραφά τους οι Έλληνες επί αιώνες το χρησιμοποίησαν και στο πρώτο επίσημο κείμενο του κράτους, το οποίο μόλις τότε είχε γεννηθεί.

Τρίτον, η Ορθοδοξία και η επίκληση του Θείου ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ομάδων και παρατάξεων που διαφωνούσαν για άλλα πράγματα και συμφωνούσαν μόνο σε αυτές τις αξίες.

Στην εποχή μας το Προοίμιο έχει κυρίως ιστορική αξία. Δηλαδή τιμούμε τους αγωνιστές και τα ιδανικά του 1821 και τονίζουμε ότι ιδρυθήκαμε ως κράτος από ανθρώπους με αυτά τα πιστεύω. Όμως το Συμβούλιο της Επικρατείας, δηλαδή το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, δέχεται σε πολλές αποφάσεις του ότι το Προοίμιο έχει και (περιορισμένη) κανονιστική ισχύ, δηλαδή πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν για την έκδοση Νόμων και δικαστικών αποφάσεων. Τίποτε από όσα αναφέρονται στο κείμενο του Συντάγματος δεν έχει απλώς διακοσμητική θέση. Όλες οι διατάξεις, αλλά και το Προοίμιο έχουν αξία. Με απλά λόγια το Προοίμιο θυμίζει ότι ναι, μεν, έχουμε κατοχυρωμένη τη θρησκευτική ελευθερία και τον σεβασμό των αλλοθρήσκων και ετεροδόξων, αλλά δεν επιτρέπεται ο θρησκευτικός αποχρωματισμός του Κράτους. Η Ορθοδοξία πρέπει να παραμείνει συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, της παιδείας και της κοινωνίας μας.

Το Προοίμιο υποδηλώνει τη συνέχεια του Ελληνισμού.

Την επίκληση του Θεού έκαναν και οι Αρχαίοι Έλληνες πριν από κάθε μάχη.

Την Παναγία την Οδηγήτρια είχαν ως λάβαρό τους τα βυζαντινά στρατεύματα και το κοντάκιον “Τη Υπερμάχω” ήταν ο Εθνικός Ύμνος της Ρωμανίας, της Ελληνορθόδοξης Αυτοκρατορίας.

Για τον Χριστό και για την Πατρίδα καλεί τους Έλληνες να αγωνισθούν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος την παραμονή της Αλώσεως του 1453.

Για τον Χριστό και για τον (αρχαίο) Λεωνίδα αγωνιζόμαστε έλεγαν ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας και ο Αθανάσιος Διάκος σε προκήρυξή τους τον Απρίλιο του 1821, όπως την   καταγράφει ο Κωνσταντίνος Σάθας.

Με τον Σταυρό στο καπέλο τους οι Μακεδονομάχοι, είτε εντόπιοι Μακεδόνες είτε Νοτιοελλαδίτες εθελοντές, αγωνίσθηκαν για να σώσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας από το 1878 μέχρι και το 1908.

Την εικόνα της Παναγίας είχαν στο αντίσκηνό τους οι στρατιώτες μας το 1940 και είχαν την προστασία της Παναγίας, η οποία προσεβλήθη από τον τορπιλισμό της ΕΛΛΗΣ στην Τήνο, στις 15 Αυγούστου 1940.

Τον άρρηκτο δεσμό του Έλληνα με την Ορθοδοξία ομολογούν και ξένοι ελληνιστές. Ο αείμνηστος Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ έγραψε ότι “στην Ορθοδοξία ο Έλληνας νιώθει σαν στο σπίτι του”.  Και η Αμερικανίδα Κλασική Φιλόλογος Μαίρη Μακ Ντόναλντ, η οποία ψηφιοποίησε όλη τη αρχαία και βυζαντινή γραμματεία, βαπτίσθηκε Ορθόδοξη Χριστιανή για να αισθάνεται ακόμη περισσότερο Ελληνίδα.

Το Προοίμιο του Συντάγματος υπενθυμίζει ότι τα σχολικά βιβλία και προγράμματα οφείλουν να σέβονται και να αναδεικνύουν την Ορθόδοξη Χριστιανική ταυτότητα των Ελλήνων, πάντα με σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στην ευρωπαϊκή μας ένταξη. Το μάθημα των Θρησκευτικών δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι θρησκειολογικό ή συγκρητιστικό. Η Ιστορία πρέπει να διδάσκει στα παιδιά μας τους αγώνες και τις θυσίες των Ορθοδόξων κληρικών. Και στα Αρχαία Ελληνικά πρέπει να ενταχθούν κείμενα της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Γραμματείας.

Η Παγκοσμιοποίηση υποχωρεί, όπως παραδέχονται οι ειδικοί μελετητές. Η εθνική ταυτότητα των λαών ανθίσταται. Το Προοίμιο μάς θυμίζει ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, πως πρέπει να πορευθούμε στο παρόν και στο μέλλον.

ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ιανουαρίου 2023

https://konstantinosholevas.gr/to-prooimio-tou-suntagmatos-kai-i-ellhnorthodoxi-tautothta-tou-laou-mas/

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ


Του Πέτρου Ι. Νικολού, 

μαχόμενου Δικηγόρου Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ 

Είναι καιρός πολλοί από εμάς να αίρουμε σταδιακώς τις αυταπάτες, τις οποίες συντηρεί η μικροάστική μας ανατροφή στον σκληρό πυρήνα της νοοτροπίας και της κουλτούρας μας, αναφορικά το ποιόν όλων όσοι διοικούν αυτόν τον τόπο και θεμελίωσαν το υπάρχον πολίτευμα της πλουτοκρατικής κυνοβολευτικής ολιγαρχίας. Όσοι δεν είναι μαζί τους εκλαμβάνονται ως εναντίον τους, ακόμα κι αν μιλάμε για φαντασιακούς εχθρούς του νύν καθεστώτος, το οποίο το ίδιο άνευ ετέρου έθεσε απέναντι. Απ’ αυτήν την εμπειρικώς επαληθευμένη διαπίστωση ως εφαλτήριο εκκινήσεως φτάσαμε στην περιωνύμως ντροπιαστική, κραυγαλέα αντιθεσμική και προδήλως εμπαθής απόφαση της κυανής φεουδαρχίας να μην δεχτεί να κηδευτεί δημοσία δαπάνη, αλλά ως ένας απλός κοινός άσημος και ανάξιος ιδιώτης, ο προ ολίγων ημερών εκδημήσας εις Κύριον Βασιλεύς των Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΓ’. Μη καταδεχομένη να εισαχθεί -έστω και προσχηματικώς- σε διάλογο με τους διαδόχους του Στέμματος, υιούς του εκλιπόντος Βασιλέως, γύρω από τον τρόπο ταφής του Μεγαλειοτάτου, η κυβέρνηση επέλεξε τα πρόκαιρα εκλόγικά της οφέλη από το να σταθεί -έστω για μία και μοναδική φορά- δίκαιη και ευσεβής απέναντι στην Ιστορία.

Αυτή η χώρα κυριαρχουμένη από την ιδεολογική παντοδυναμία της Αριστεράς έχει αναδείξει μεταθανατίως σε σύμβολα της Τρίτης Ελληνέζικης Δημοκρατίας από προδότες ψευδοαντιστασιακούς και λαμόγια βουλευτές της πασοκοκρατίας μέχρι βίζιτες πολυτελείας, σκυλοτραγουδιστές και ανδρείκελα νταβατζήδες, πληρώνοντας εξ ολοκλήρου με λεφτά του φορολογουμένου λαού τις φιέστες των τελευταίων χαιρετισμών τους. Ερπετά, όπως ο Μάρκος Βαφειάδης και ο Χαρίλαος Φλωράκης ως έμμισθοι πράκτορες της Σοβιετικής Ενώσεως, οι οποίοι σχεδίαζαν την μετατροπή της Ελλάδος σε προτεκτοράτο του Στάλιν, την απόσπαση της Μακεδονίας και την παράδοσή της σε ξένη δύναμη, ενταφιάστηκαν με τιμές Αρχηγού Κράτους και χρήματα δικά μας, όχι όμως ο διατελέσας νόμιμος και συνταγματικός Ανώτατος Άρχων Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΓ’, ο οποίος υπήρξε απόφοιτος των Στρατιωτικών Σχολών και των τριών κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, Αρχιστράτηγος αυτών, Χρυσός Ολυμπιονίκης και απόγονος ευκλεών κι ενδόξων Βασιλέων, οι οποίοι μεταξύ αμετρήτων εθνοφελών έργων επεξέτειναν την Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα και κατέπνιξαν τον όφιν της κομμουνιστικής ανταρσίας κατά τον συμμοριτοπόλεμο. Ακόμα και μετά την έκπτωση, το κράτος των διαπλεκομένων μπουρζουαζών συνέχιζε να τον καταδιώκει, αφαιρώντας του την ελληνική ιθαγένεια, εμποδίζοντάς του να παρευρεθεί στην κηδεία της μητρός του, δημεύοντας την περιουσία του και απαγορεύοντάς του την επάνοδο στην Πατρίδα υπό προσκόμματα και τρομοκρατία, καθώς και να υπερασπιστεί την επιλογή της παράμονής του στον Θρόνο στο δημοψήφισμα του ‘74. Με την ίδια αχαριστία, ασέβεια και μνησικακία αντιμετώπισε άμα τω θανάτω τους σύμπαντες τους προγόνους του και ιδίως τον παππού του, τον Στρατηλάτη Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΒ’, τον νικητή των Γιαννιτσών, του Σαρανταπόρου και του Μπιζανίου, απελευθερωτή της Θεσσαλονίκης, των Ιωαννίνων και της Μακεδονίας, υπερδιπλασιαστή των εθνικών εδαφών, ο οποίος απέθανε εξόριστος στο Παλέρμο της Ιταλίας, κρατώντας στα χέρια του ένα πουγγί με χώμα ελληνικό από την γενέθλια γή του Τατοΐου. Το μέτωπο του αστικού εσμού που ελέγχει καθ’ ολοκληρίαν την μεταπολιτευτική εξουσία, το οποίο έχει εκλέξει τρείς Παπανδρέου, δύο Καραμανλήδες και δύο Μητσοτάκηδες, ωρυόταν πάντα για τη μη δημοκρατικότητα του βασιλικού θεσμού, όταν το ίδιο υποκριτικώς συντηρείται στα ηνία της χώρας εξόφθαλμα δίκην κληρονομικής διαδοχής. Το καθεστώς, προκειμένου να δαιμονοποιήσει το Στέμμα και να διοχετεύσει στις συνειδήσεις ενός πλήρως ετεροκατευθυνομένου κόσμου την προπαγάνδα δυσφημίσεως των Βασιλέων, μετήλθε αδαώς όρους, όπως ‘‘ τέως’’ και ‘‘Γλύξμπουργκ’’,ως ειρωνικά υποτιμητικούς, αγνοώντας ότι ουδείς Βασιλεύς αποβάλλει ποτέ τον τίτλο του, όπως ακριβώς και οι ιεράρχες, και ότι το δεύτερο είναι τοπωνύμιο κι όχι επίθετο, βυσσοδομώντας συνάμα με ύβρεις απέναντι σ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος υπηρέτησε το Έθνος και την Πατρίδα τουλάχιστον με αξιοπρέπεια και χωρίς καμμία αποδεδειγμένη βλάβη στον τόπο, όντας αδύνατο να συγκριθεί με την ποταπότητα νεοραγιάδων, οι οποίοι ως φερέφωνα του κατεστημένου αρνούνται να δεχτούν κάτι διαφορετικό από τα δικά τους μούτρα οκνηρίας και μηδενικής προσφοράς στην Ελλάδα.

Ανεξαρτήτως της όποιας κοσμικής ζωής της νύν βασιλικής οικογενείας με την οποία μπορεί να διαφωνεί κανείς, η Μοναρχία ως θεσμικό σύστημα περιβάλλεται από ένα ανεξίτηλο κύρος, μία υψηλή θεωρία αληθούς ευγενείας, ένα απρόσιτο μυστήριο κι έναν ανώτερο ηθοπλαστικό μύθο, ο οποίος δια του βιοτικού παραδείγματός της γίνεται άξονας αναφοράς για τους κοινούς θνητούς της βιοπάλης, οι οποίοι μαθαίνουν να προσβλέπουν στην ομοίωση με ιδανικά που τούς υπερβαίνουν. Ωστόσο, κανένα πολιτειακό ζήτημα δεν ετέθη επ’ αφορμή μιάς κηδείας, όπως παρελκυστικά καλλιεργήθηκε από τους υπερευαίσθητους οπαδούς της δημοκρατίας. Η απόφαση για μη δημοσία δαπάνη ταφή του παντοτινού Βασιλέως των Ελλήνων μαρτυρεί παθολογική ζηλοφθονία και απαραδέκτως απάνθρωπη και υπέρμετρα αδικαιολόγητη εκδικητικότητα. Η απόδοση τιμών Ανωτάτου Άρχοντος αποτελεί πράξη δικαιοσύνης. Ο απλός κόσμος έχουμε ηθικό καθήκον να παραστούμε στην κηδεία και το προσκύνημα του Μεγαλειοτάτου, όχι μόνο λόγω ανταποδόσεως μιάς οφειλομένης ευγνωμοσύνης προς τον νεκρό, αλλά κυρίως από μαζική αντίδραση και πάνδημη διαμαρτυρία προς ένα στυγνό καθεστώς διεφθαρμένων, το οποίο φονεύει ό,τι υπολαμβάνει ως αντίπαλο. Ο Βασιλεύς απέθανε. Ζήτω ο Βασιλεύς!


https://www.eoneolaia.com/h-dhmokratia-ekdikeitai-petros-nikolou/

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2023

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΣΜΟΣ η ΕΠΙΣΤΗΜΗ;


Του Χρήστου Μαλτέζου
Δρ.Χημικού ΕΚΠΑ, Indiana University (IU) και Pennsylvania State University (PSU) 
Δίδαξε αναλυτική χημεία- επικεφαλής αξιολογητής συστημάτων Διαχείρισης Ποιότητας.

Ο επιστημονισμός και οι ερμηνείες του

Ο όρος επιστημονισμός δεν είναι ευρέως γνωστός και για πολλούς δεν είναι ξεκάθαρη η συνάφεια με τον όρο επιστήμη. Αρχίζοντας με τον λιγότερο γνωστό όρο, τον επιστημονισμό, θα δώσουμε κατ’ αρχάς δύο απλουστευμένους ορισμούς, όπως καταγράφονται σε κάθε έγκριτο λεξικό:1

Επιστημονισμός είναι το ύφος και η μέθοδος ενός τυπικού φυσικού επιστήμονα.

Επιστημονισμός, επίσης, είναι μια υπερβολική εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα των μεθόδων της φυσικής επιστήμης που εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς έρευνας (όπως στη φιλοσοφία, τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες)

Ο επιστημονισμός, κατά την αυστηρή έννοια, είναι η αυτο-αναιρούμενη άποψη ότι μόνο επιστημονικοί ισχυρισμοί έχουν νόημα, άποψη η οποία δεν είναι επιστημονική οπότε αν είναι αληθής, δεν έχει νόημα. Συνεπώς, ο επιστημονισμός είναι είτε λάθος είτε χωρίς νόημα. Αυτή την άποψη φαίνεται να ασπαζόταν ο φιλόσοφος Λούτβιχ Γιόζεφ Γιόχαν Βίτγκενστάιν (Ludwig Josef Johann Wittgenstein)2 στο έργο του Tractatus Logico – philosophicus (1922) όταν είπε:

«Η καθολικότητα αληθών προτάσεων είναι όλη η φυσική επιστήμη…»3

Όμως, οι προτάσεις της μεταφυσικής, της ηθικής ή της θρησκείας είναι, αυστηρά, χωρίς νόημα: «Η φιλοσοφία δεν είναι μια από τις φυσικές επιστήμες»4. Αυτό έγινε η έμπνευση και η πηγή ζωής των Θετικιστών5.

Έτσι, ο ίδιος ο Βιτγκενστάιν (Wittgenstein) συνειδητοποίησε ότι υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα με αυτό. Οι προτάσεις του ίδιου του Tractatus ήταν δηλώσεις που έγιναν από την επιστήμη; Λοιπόν όχι. Άρα πρέπει να μην έχουν νόημα. Αντί να προσπαθήσει να ξεφύγει από αυτή την ασυνέπεια, ο Βιτγκενστάιν (Wittgenstein) αποφάσισε να την αποδεχτεί και δήλωσε:

«Οι προτάσεις μου χρησιμεύουν ως διευκρινίσεις με τον εξής τρόπο: όποιος με καταλαβαίνει τελικά τις αναγνωρίζει ως ανοησίες…»6

 

Διάκριση επιστημονισμού από επιστήμη

Ο επιστημονισμός (Scientism), δηλ. η μορφή εκείνη του υλισμού που έχει μετατραπεί σε μια ιδεολογία στις επιστημονικές κοινότητες, σε ένα ιδεολογικό μόρφωμα, με πρόφαση το επιστημονικό, το οποίο ιδεολογικό μόρφωμα δόκιμα ονομάζεται επιστημονισμός. Είναι ένας – ισμός, μια ιδεολογία, ένα ρεύμα σκέψης, όπως λέμε π.χ. σοσιαλ-ισμός, μηδεν-ισμός ή θρησκεία όπως λέμε π.χ. Χριστιαν-ισμός, Βουδ-ισμός, Αθε-ϊσμός. Αυτό είναι εκείνο – ο επιστημονισμός – που τα προκαλεί όλα αυτά, και οι θιασώτες του. Όχι η λεγόμενη επιστήμη, που δεν υπάρχει ως οντότητα έτσι κι αλλιώς οντολογικά αλλά ως επιβαλλόμενη δεοντολογία, δηλ. δεοντολογικά.

Ο ρόλος και η ύπαρξη του επιστημονισμού σκόπιμα αποκρύπτεται από το ευρύ κοινό, φορώντας τη μάσκα της επιστήμης, ενώ είναι απλά μια σύγχρονη φιλοσοφική σχολή σκέψης, μια υλιστική ιδεολογία. Από την άλλη, οποιοδήποτε επιστημονικό είναι εντελώς άλλο ζήτημα.

Αυτό που καλούμε επιστημονικό ή επιστημονικότητα, ο όρος που θα έπρεπε να επικαλούμαστε, δεν είναι πανάκεια, ούτε σχετίζεται με όλα τα ζητήματα. Δεν το αφορούν τα πάντα, δεν απαιτείται τα πάντα να συμβαδίζουν μαζί του.

Το επιστημονικό πρέπει να λογίζεται ως τεχνικό και ως τούτο όταν δεν είναι απλά μαθηματικό. Δηλαδή, όταν δεν είναι ζήτημα ορισμών και νομολογιών. Το επιστημονικό, επιστημονικότητα, η επιστήμη δεν είναι μια ομπρέλα που καλύπτει όλα τα ζητήματα και όλα τα θέματα. ‘Όπως έγραψε και ο Μαξ Βέμπερ:7

«…Αλλά και ως προς την θέσιν της εντός του συνόλου του πνευματικού βίου η επιστήμη υφίσταται περιορισμούς.»

Η επιστήμη είναι μια μέθοδος, μια τεχνική μέθοδος σε ζητήματα που άπτονται τεχνικής μεθόδου. Μπορεί να λογίζεται και ως εργαστηριακό. Η επιστημονική μέθοδος πάντα έχει να κάνει με κάτι χειροπιαστό και πάγιο που μπορεί να επαναληφθεί και να επαληθευτεί εξεταστικά, να μετρηθεί και να υποστεί πειράματα, κυρίως σε εργαστήριο. Είναι τεχνικό ζήτημα. Αν και όταν δεν είναι τεχνικό ζήτημα, τότε προσπαθούμε να μπει στο «εικονικό εργαστήριο» που λέγεται μαθηματικά, για να προβλεφθεί εικονικά, αν και όταν άπτεται μαθηματικής ανάλυσης. Άλλωστε τα μαθηματικά είναι μια τιτάνια σύμβαση.

 

Η φιλόσοφος Σούζαν Χάακ (Susan Haak)8 παραθέτει έξη σημεία που διακρίνουν τον επιστημονισμό από την επιστήμη:9

1. Χρήση των λέξεων «επιστήμη», «επιστημονικός», «επιστημονικώς», «επιστήμονας» κλπ., με τιμητικό τρόπο, ως κοινούς όρους γνωσιολογικού, κατά την επιστημονολογική έννοια, εγκωμίου

2. Υιοθέτηση πρακτικών και τρόπων, παγιδεύσεις, τεχνική ορολογία κ.λπ., των επιστημών, ανεξάρτητα από την πραγματική τους χρησιμότητα.

3. Εμμονή με την οριοθέτηση, δηλ. ισορροπώντας σε μία λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυθεντικής επιστήμης, του πραγματικού, και «ψευδο-επιστημονικής» απάτης.

4. Μια αντίστοιχη εμμονή στο να προσδιορίζει την «επιστημονική μέθοδο», υποτίθεται για να εξηγεί πως οι επιστήμες έχουν τόσο πολύ πετύχει

5. Αναζήτηση στις επιστήμες απαντήσεις σε ερωτήματα που ξεπερνούν το πεδίο εφαρμογής τους

6. Άρνηση ή δυσφήμιση της νομιμότητας ή της αξίας άλλων ειδών διερεύνησης εκτός από την επιστημονική, ή της αξίας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων εκτός της διερεύνησης, όπως π.χ. ποίηση ή τέχνη.

 

Μεταμοντέρνα θεώρηση του επιστημονισμού

Τα έξη παραπάνω σημεία γίνονται διακριτά στο άρθρο του Μάικλ Μπράντ Σέρμερ (Michael Brant Shermer)10, ο οποίος αναδεικνύει τον επιστημονισμό σε μεταμοντέρνα κοσμοθέαση καταλήγοντας με την παρακάτω τριλογία:11

«Πρώτον, η κοσμολογία και η εξελικτική θεωρία θέτουν τα ερωτήματα της τελικής προέλευσης που παραδοσιακά ήταν η επαρχία της θρησκείας και της θεολογίας. Ο επιστημονισμός προσφέρει με θάρρος νατουραλιστικές απαντήσεις που υποκαθιστούν τις υπερφυσικές απαντήσεις και στη διαδικασία παρέχει πνευματική διατροφή σε εκείνους των οποίων οι ανάγκες δεν καλύπτονται από αυτές τις αρχαίες πολιτιστικές παραδόσεις. Δεύτερον, είμαστε, στη βάση μας, ένα κοινωνικά ιεραρχικό είδος πρωτευόντων. Δείχνουμε σεβασμό στους ηγέτες μας, σεβόμαστε τους πρεσβύτερους μας και ακολουθούμε τις επιταγές των σαμάνων μας. Αυτή είναι η Εποχή της Επιστήμης, είναι σαμάνοι του επιστημονισμού που διοικούν τη λατρεία μας. Τρίτον, λόγω της γλώσσας αφηγούμαστε επίσης παραμύθια, μυθοποιούμε πρωτεύοντα, με τον επιστημονισμό ως το θεμελιώδες στρώμα της ιστορίας μας και τους επιστήμονες ως τους κορυφαίους μυθοποιούς της εποχής μας.»

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σέρμερ με το «σαμάνοι του επιστημονισμού» αναφέρεται στον Στέφεν Γουίλιαμ Χώκινγκ (Stephen William Hawking)12.

Συγκεκριμένα ο υπότιτλος του εν λόγω άρθρου είναι: «Με αφορμή το 60ό ταξίδι του Στέφεν Χώκινγκ γύρω από τον ήλιο, εξετάζουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο που αποκαλύπτει κάτι βαθύ για την ανθρώπινη φύση»

Όμως είναι η καθολικότητα, η ολότητα, αλήθειες ή απλά ονόματα, όπως διδάσκει ο εμπειρισμός και ιδία ο νομιναλισμός; Είναι αρχή νόησης και εννόησης (αντίληψης) που συνέχει τις ασυνέχειες ή συμβατική επινόηση;

Ο Στέφεν Γουίλιαμ Χώκινγκ (Stephen William Hawking) δήλωσε:13

«Η κοσμολογία δεν μπορεί να κάνει καμία πρόρρηση σχετική με το σύμπαν, αν δεν κάνει υπόθεση ως προς τις πρωτογενείς συνθήκες. Αν απουσιάζει μια τέτοια υπόθεση, δε μπορούμε να πούμε τίποτε, σαν τα πράγματα να ήταν όπως είναι σήμερα… Ήδη, επισημάναμε αυτήν την συμπληρωματική αβεβαιότητα, ελαττώνοντας έτσι στο μηδέν τις ελπίδες του επιστημονικού ντετερμινισμού, θεωρίας κατά την οποία μπορεί κανένας να προλέγει το μέλλον με βεβαιότητα.»

Πρέπει να σημειωθεί ότι από παλιά υπάρχει αντιπαράθεση μεταξύ των υποστηρικτών και των αντιπάλων του επιστημονισμού. Κάποιοι υπήρξαν αρχικά υποστηρικτές του επιστημονισμού και μετά τον αρνήθηκαν. Όπως είδαμε ο Λούτβιχ Γιόζεφ Γιόχαν Βίτγκενστάιν (Ludwig Josef Johann Wittgenstein) είχε δηλώσει «Η καθολικότητα αληθών προτάσεων είναι όλη η φυσική επιστήμη…» και αργότερα αρνήθηκε αυτή την άποψη, παρ’ ότι υπήρξε μαθητής και προστατευόμενος του επιστημονιστή, Μπέρτραντ Ράσελ14. Άλλο παράδειγμα μεταστροφής υπήρξε και ο φιλόσοφος Πωλ Κάρλ Φεϋεράμπεντ (Paul Karl Feyerabend) 15

Ο επιστημονισμός μετάλλαξε και χρησιμοποίησε την έννοια της επιστήμης για να εδραιώσει τα ιδεολογικά του αφηγήματα και τις έμμονες αντιλήψεις του. Δηλαδή συσχετίζει άμεσα την επιστήμη με τον υλισμό και τον θετικισμό φιλοσοφικά και ιδεολογικά. Το κύριο μέλημά του ήταν και είναι να θεωρείται ότι όταν αμφισβητείς κάποια από τις ιδέες τους, εφόσον τις εκφράζει ένας επιστήμονας, να φαίνεται ότι αμφισβητείς την επιστήμη. Έχει δημιουργήσει δύο αόρατες και ανύπαρκτες κυρίαρχες ιδεολογικές οντότητες, την επιστήμη και την φύση. Η επίκλησή σε αυτές, προστατεύει και δικαιολογεί οποιοδήποτε αφήγημα ή επιχείρημα με οικονομικές ή πολιτικές διαστάσεις και τον έλεγχο

Με τις συνεχείς αναφορές στην ανύπαρκτη Φύση π.χ. οι θιασώτες του επιστημονισμού αντικατέστησαν με αυτή τον Θεό εννοιολογικά και οντολογικά. Όλα όσα αποδίδονταν στο Θεό έως τότε, πλέον αποδίδονται στην αόριστη Φύση, έντεχνα. Με την επιτηδευμένη αυτή επινόηση τους που έχει ιστορική αρχή. Η επιστήμη, αυτή η άλλη ιδεολογική οντότητα, που όλοι αυτοί επικαλούνται, έχει την ιερή αποστολή, διά των εκπροσώπων της, να ερμηνεύσει τα πάντα και να διεκδικήσει την ίδια τη δημιουργία, τον άνθρωπο και τον κόσμο και το σύμπαν και όλη τη γνώση. Και δεν έχει το δικαίωμα να την αμφισβητεί κανείς στο παραμικρό. Όλο αυτό φυσικά είναι ένα ιδεοληπτικό αφήγημα και όχι η αλήθεια.

Ο συγγραφέας και ερευνητής,Τσάρλς Χόι Φόρτ (Charles Hoy Fort)16, ήδη από τη 10ετία του 1910 έχει διατυπώσει το εξής: «Θα πρέπει να προστεθεί στις συνταγματικές ελευθερίες το αναφαίρετο δικαίωμά μας και η ελευθερία μας να αμφισβητούμε την επιστήμη» μόνο τώρα στην εποχή μας γίνεται πλέον κατανοητό, πόσο σημαντικό είναι το παλαιότατο αυτό αίτημα του Τσάρλς Φόρτ για τις ελευθερίες μας.

Ο φιλόσοφος Γκαμπριέλ Ονορέ Μαρσέλ (Gabriel Honore Marcel)17 έχει γράψει:18 «…η απιστία τείνει να παρουσιάζεται εκεί που είναι φανερή ως άρνηση επιδεικτική να προσλάβει εξάλλου διαφορετικές απόψεις… αυτή η άρνηση παίρνει τη μορφή της απροσεξίας, είναι ανικανότητα να στρέψουμε το άκουσμά μας σε μια εσωτερική φωνή, σ΄ ένα κάλεσμα που απευθύνεται στον εσωτερικό εαυτό μας…. η μοντέρνα ζωή τείνει να ενισχύει αυτήν την απροσεξία, να την επιβάλει σχεδόν μέσα στο μέτρο που απανθρωπίζει τον άνθρωπο…»

 

Η απαρχή του επιστημονισμού

Την ημέρα που η Βασιλική Εταιρεία (Royal Society)19 απένειμε το μεγαλύτερο μετάλλιο στον Δαρβίνο για το αξιόλογο και πρωτοποριακό έργο του, ο Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ (Thomas Henry Huxley)20, ένθερμος δαρβινιστής ο ίδιος, ίδρυσε το X-Club21 μια οργάνωση επιστημόνων για τη φυσική επιλογή

και ακαδημαϊκό φιλελευθερισμό. Η οργάνωση αυτή στο παρασκήνιο προωθούσε την αθεϊα και τον υλιστικό επιστημονισμό σε όλες τις επιστημονικές κοινότητες, σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και στην κοινωνία, ενώ πολεμούσε όλα τα «ανατρεπτικά στοιχεία» που έθεταν ιδεολογικά ή άλλα εμπόδια σε αυτήν. Το X-Club του Τ. Χ. Χάξλεϋ στόχευε στο να ενοποιήσει όλους τους κλάδους της Φυσικής, της Βιολογίας, της Χημείας, των Οικονομικών, και της Κοινωνιολογίας, υπό μία πάγια μοναδική συνεκτική ερμηνεία βασισμένη στην σταδιακή, περιγραφική, αναγωγική Επιστήμη – και στην νέα ιδεολογία της: τον Επιστημονισμό (Scientism).

Κατ’ αυτούς, εάν η Φύση μπορούσε να παρουσιαστεί ως ένα μοντέλο ενός κλειστού συστήματος εντροπίας (που φθείρεται και παρακμάζει) και τυχαίου μηχανιστικού συστήματος διαδικασιών, τότε θα στερείται επίσης οποιασδήποτε πραγματικής έννοιας Αρχής, Αξιών, Δικαιοσύνης ή Ηθικής. Αυτή θα ήταν μια αντίληψη της Φύσης βάσει της οποίας μπορούσε η Βρετανική Αυτοκρατορία να δικαιολογήσει «επιστημονικά» μια στρατηγική για εκμετάλλευση ή/και χειραγώγηση των μαζών, υποστηριζόμενη από Θεωρίες όπως αυτή του Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους (Thomas Robert Malthus)22.

Για την επίτευξη του νέου Ελέγχου και για την εφαρμογή της νέας μεγάλης στρατηγικής της Αυτοκρατορίας, τέθηκαν στο προσκήνιο δύο νέες «Δεξαμενές Σκέψης» (Think Tanks).

Η πρώτη ήταν η «Φαβιανή Εταιρεία» (Fabian Society) που ιδρύθηκε το 1886 και αποτελείτο από ένα νέο είδος Σοσιαλιστών. Αποτέλεσε κέντρο διανοουμένων που υποστήριζαν την Ευγονική και τον Επιστημονιστικό (όχι επιστημονικό) Σοσιαλισμό, όπως τα ηγετικά στελέχη του Σίντνεϋ και Μπέτρις Γουέμπ (Sidney and Beatrice Webb), μαζί με τον Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω (George Bernard Shaw), ο οποίος εκείνη την εποχή φώναζε: «Σφάξτε τους άχρηστους φαγάδες!», ο συγγραφέας Χέρμπερτ Τζόρτζ Γουέλλς (Herber George Wells), ο εμπνευστής της γεωπολιτικής Σερ Χάλφορτ Μακίντερ (Sir Halford Mackinder), ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς (John Meynard Keynes), ο Λόρδος Μπάλφουρ (Balfour), ο Χάρολντ Λάσκι (Harrold Laski), και ο διανοούμενος Λόρδος Μπέρτραντ Ράσελ (Bertrand Russel)23.

Η ομάδα αυτή, σύντομα εγκαθίδρυσε και μία σχολή από την οποία έπρεπε να διδαχθούν τα ταλαντούχα μέλη της παγκόσμιας ελίτ, που πήρε το όνομα «Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου» (London School of Economics).

Η δεύτερη Δεξαμενή Σκέψης ήταν «η Ομάδα της Στρογγυλής Τραπέζης» (The Round Table Group) που ιδρύθηκε το 1902 στην Οξφόρδη υπό τον έλεγχο του Λόρδου Άλφρεντ Μίλνερ (Alfred Milner) και σύντομα δημιουργήθηκαν πολλά παρακλάδια στην Βρετανία. Τα πρόσωπα κλειδιά ως μέλη της πρώτης Ομάδας της Στρογγυλής Τραπέζης ήταν οι: Λόρδος Ναθανιάλ Ρόθτσιλντ (Nathanial Rothchild), Λόρδος Άλφρεντ Μίλνερ (Alfred Milner), Τζον Ρούσκιν (John Ruskin), Γουίλιαμ Τ. Στεντ (William T. Stead) και ο μεγιστάνας διαμαντιών της Αφρικής και χρηματοδότης της ομάδας, Σεσίλ Ρόουντς (Cecil Rhodes).

 

Επιστημονισμός και η μεγάλη επανεκκίνηση

Η ηγετική μορφή της «Φαβιανής Εταιρείας», Λόρδος Μπέρτραντ Ράσελ, μαζί με τον συνεργάτη του μαθηματικό Ντέιβιντ Χίλμπερτ (David Hilbert)24 ξεκίνησαν ένα νέο έργο που θα προσπαθούσε να συσσωρεύσει ολόκληρο το Σύμπαν μέσα σε ένα πολύ μικρό μαθηματικό «κουτί», στερημένο από όλη του τη δημιουργική ζωτικότητα.

 

Στο Παρίσι, το 1900, έγινε το «Συνέδριο για το Μέλλον των Μαθηματικών», που προσέλκυσε μεγάλους μαθηματικούς από όλο τον κόσμο, αλλά και επιστημονιστές που ήθελαν να λύσουν σημαντικά προβλήματα της «Νέας Επιστήμης» και να προδιαγράψουν μια και καλή τη σχέση ανάμεσα στη Φυσική και τα Μαθηματικά (από τότε προέκυψε ο όρος «Φυσικομαθηματικός»).

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, ο Ντέιβιντ Χίλμπερτ ανακοίνωσε και επέβαλε τα δικά του 23 προβλήματα για τα μαθηματικά του 20ου αιώνα. Κάποια από αυτά επικεντρώνονταν γύρω από την ανάγκη να αποδειχθεί ότι όλα τα αξιώματα της αριθμητικής είναι συνεπή» και να γίνουν αξιώματα εκείνες οι φυσικές επιστήμες στις οποίες τα μαθηματικά διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.

Ο συνεργάτης του Ντέιβιντ Χίλμπερτ, ο Μπέρτραντ Ράσσελ το 1903 δήλωνε:25

«Το Κλειστό Σύστημα Εντροπίας πρέπει να ορίσει το Σύμπαν»

«Ο άνθρωπος είναι το προϊόν αιτιών που δεν είχαν καμία πρόβλεψη για το τέλος στο οποίο οδηγούνταν. Η καταγωγή του, η ανάπτυξή του, οι ελπίδες και οι φόβοι του, οι αγάπες του και η πίστη του, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των τυχαίων συνθέσεων των μορίων και των ατόμων. Καμία φωτιά, κανένας ηρωισμός, καμία ένταση σκέψης και συναισθήματος, δεν μπορεί να διατηρήσει την ατομική ζωή πέρα από τον τάφο. Όλοι οι άθλοι μέσα στους αιώνες, όλη η αφοσίωση, όλη η έμπνευση, όλη η υποτιθέμενη μεσημεριανή λαμπρή φωτεινότητα της ανθρώπινης ιδιοφυϊας, προορίζονται να εξαφανιστούν στον απέραντο θάνατο του ηλιακού συστήματος, και ολόκληρος ο ναός των επιτευγμάτων του Ανθρώπου, θα πρέπει αναπόφευκτα να θαφτεί κάτω από τα ερείπια και τα συντρίμμια ενός Σύμπαντος που γκρεμίζεται…

»Όλα αυτά τα πράγματα, αν και πυροδοτούν διαμάχη, είναι αναμφισβήτητα, και καμία φιλοσοφία που τα απορρίπτει δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα σταθεί. Μονάχα μέσα στο ικρίωμα αυτών των αληθειών, μόνο πάνω στο σταθερό θεμέλιο της ανυποχώρητης απελπισίας, μπορεί η κατοίκηση της ψυχής να χτιστεί στο εξής με ασφάλεια…»

Ο Μπέρτραντ Ράσσελ, στο έργο του «Prospects of Industrial Civilization» (1923), δήλωνε:26

«Ο Σοσιαλισμός, ιδιαίτερα ο Διεθνής Σοσιαλισμός, είναι η μόνη πιθανότητα ως ένα σταθερό σύστημα αν ο πληθυσμός είναι σταθερός ή περίπου σταθερός. Μια μικρή αύξηση του πληθυσμού μπορεί να αντιμετωπιστεί με την καλυτέρευση των αγροτικών μεθόδων, αλλά μια ραγδαία αύξηση του πληθυσμού πρέπει στο τέλος να μειώσει όλο τον πληθυσμό στο έπακρο. Ο πληθυσμός των λευκών στον κόσμο σύντομα θα πάψει να αυξάνεται. Οι Ασιατικές φυλές θα αυξάνονται, και οι νέγροι θα αυξάνονται, πριν ο βαθμός των γεννήσεών τους πέσει ικανοποιητικά για να κάνει τους αριθμούς τους σταθερούς χωρίς την βοήθεια του πολέμου, των επιδημιών και της πείνας. Μέχρι να συμβεί αυτό, τα οφέλη που σκοπεύει ο Σοσιαλισμός μπορούν να υλοποιηθούν μόνο τμηματικά, και οι λιγότερο παραγωγικές φυλές θα πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στους πιο παραγωγικούς με μεθόδους που είναι αηδιαστικές αν και είναι απαραίτητες…»

Στη μεταγενέστερη εργασία του «Scientific Outlook» (1930) ο Μπέρτραντ Ράσσελ έγραψε:27

«Οι επιστημονικοί ηγεμόνες θα πρέπει να παρέχουν ένα είδος εκπαίδευσης για τους συνηθισμένους άντρες και γυναίκες, και ένα άλλο είδος για εκείνους που προορίζονται να γίνουν κάτοχοι της ηγεμονικής Επιστημονικής Δύναμης. Οι συνηθισμένοι άνδρες και γυναίκες θα αναμένεται να είναι υπάκουοι, εργατικοί, ακριβείς, χωρίς σκέψη, ήρεμοι και ικανοποιημένοι. Από αυτές τις ποιότητες πιθανώς η ικανοποίηση θα θεωρηθεί η πιο σημαντική. Προκειμένου να παράγουμε αυτήν την τεχνητή ικανοποίηση, όλοι οι ερευνητές της Ψυχανάλυσης, του Συμπεριφορισμού και της Βιοχημείας θα συνεισφέρουν στο παιχνίδι…

»… Όλα τα αγόρια και τα κορίτσια θα μάθουν από νεαρή ηλικία να είναι αυτό που λέμε «συνεργάσιμα», δηλαδή, να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν όλοι. Η πρωτοβουλία θα αποθαρρυνθεί σε αυτά τα παιδιά, και η ανυπακοή, χωρίς

ακριβώς να τιμωρηθεί, θα ξεριζωθεί από μέσα τους με επιστημονικές εκπαιδευτικές μεθόδους…»

Για την τάξη των σοσιαλιστών επιστημονικών ηγεμόνων, «Εκτός από το ζήτημα της απόλυτης αφοσίωσής τους στο Παγκόσμιο Κράτος και στην δική τους τάξη», ο Μπέρτραντ Ράσσελ εξηγεί:

«Τα μέλη της ηγεμονικής τάξης θα ενθαρρύνονται να είναι περιπετειώδη και γεμάτα πρωτοβουλίες. Θα τους αναγνωρίζεται ότι είναι η αποστολή τους να προάγουν τις επιστημονικές τεχνικές, και να κρατούν τους χειρώνακτες εργάτες ικανοποιημένους με συνεχείς νέες μαζικές ψυχαγωγίες…»

Η γλώσσα που χρησιμοποιείται, καθώς και τα επιχειρήματα είναι ενδεικτικά από ποια πλευρά προέρχονται. Όπως και η εντύπωση που προκαλείται από ένα λογοτεχνικό έργο, δημιουργεί μια ανάλογη αίσθηση. Παραβάλλοντας στα παραπάνω λόγια του Μπέρτραντ Ράσσελ, ένα απόσπασμα του Μπλεζ Πασκάλ (Blaise Pascal)28 από το έργο του: «Σκέψεις» (Pensees)29, αντιλαμβανόμαστε την διαφορά:

«Ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια καλαμιά, η πιο αδύναμη της Φύσης, αλλά είναι μια σκεπτόμενη καλαμιά. Δεν χρειάζεται να αρματωθεί ολάκερο το Σύμπαν για να τον συντρίψει, φτάνει λίγος ατμός ή μια σταγόνα νερό για να τον εξολοθρεύσει. Αλλά κι αν το Σύμπαν τον έλιωνε, ο άνθρωπος θα παρέμενε πιο φίνος απ΄αυτό που τον σκοτώνει, γιατί έχει γνώση ότι πεθαίνει και, συνάμα, γνωρίζει ότι το Σύμπαν βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντί του. Το Σύμπαν όμως δεν έχει ιδέα για όλα αυτά. Έτσι, όλη μας η αξιοπρέπεια είναι συγκεντρωμένη στην Σκέψη. Απ’ εδώ πρέπει να αντλούμε, κι όχι από τον χώρο ή την διάρκεια, που δεν μπορούμε να γεμίσουμε. Ας δουλεύουμε λοιπόν με στόχο να σκεφτόμαστε σωστά και ελεύθερα: να ποια είναι η αρχή της ηθικής…»

Αυτό το μαθηματικό κλειστό Συμπαντικό σύστημα του επιστημονισμού θα έπαιρνε με τη πάροδο του χρόνου το όνομα «Κυβερνητική» (Cybernetics) και «Θεωρία Πληροφοριακών Συστημάτων» ((Information Systems Theory), από τους μαθητές του Μπέρτραντ Ράσελ και του Ντέιβιντ Χίλμπερτ. Και αυτό το σύστημα θα αποτελούσε το θεμέλιο για την ανάπτυξη της «Τεχνητής

Νοημοσύνης»30 (Artificial Intelligence) και της «Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης» (Fourth Industrial Revolution) που εκφράζεται από τον Klaus Schwab μέσα από το βιβλίο του «Η μεγάλη επανεκκίνηση»31 και τον «Απόστολο» του «Μετανθρωπισμού» (Transhumanism) Γιούβαλ Χαράρι (Yuval Harari) να εξαγγέλλει κάθε τόσο μια μετάβαση προς νέους θεούς από την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και συγχώνευση Ανθρώπου και Μηχανής, με αποτέλεσμα έναν «Κυβερνητικό Οργανισμό»32 (Cybernetic Organism ή Cyborg), δηλαδή Βιο-Ρομπότ.

 

————————

1 The Merriam – Webster Dictionary

2 Λούτβιχ Γιόζεφ Γιόχαν Βίτγκενστάιν (Ludwig Josef Johann Wittgenstein) (1889-1951) ήταν Αυστριακός φιλόσοφος ο οποίος δούλεψε κυρίως στη λογική, τη φιλοσοφία των μαθηματικών, τη φιλοσοφία του νου και τη φιλοσοφία της γλώσσας. Η φιλοσοφία του συχνά διαιρείται σε μια πρώιμη περίοδο, με παράδειγμα το Tractatus, και σε μια μεταγενέστερη περίοδο, που διατυπώνεται κυρίως στις Φιλοσοφικές Έρευνες. Ο «πρώιμος Βιτγκενστάιν» ασχολήθηκε με τη λογική σχέση μεταξύ των προτάσεων και του κόσμου, και πίστευε ότι παρέχοντας μια περιγραφή της λογικής που κρύβεται πίσω από αυτή τη σχέση, είχε λύσει όλα τα φιλοσοφικά προβλήματα. Ο “μετέπειτα Βιτγκενστάιν”, ωστόσο, απέρριψε πολλές από τις υποθέσεις του Tractatus, υποστηρίζοντας ότι η σημασία των λέξεων γίνεται καλύτερα κατανοητή ως η χρήση τους σε ένα δεδομένο γλωσσικό παιχνίδι. Για κάποιους θεωρείται ως ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του 20ου αιώνα.

3 Tractatus, translated by D.F. Pears & B.F. McGuinness, Routledge & Kegan Paul, 1961 & 1972, §4.11

4 Ό.π.§4.111

5 Οι θετικιστές υποστηρίζουν, πως μία πρόταση ή ένας φυσικός νόμος είναι αληθής, μόνο όταν είναι λογικά επαληθεύσιμος. Η επαλήθευση θα πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην έμμεση, δηλαδή μία πρόταση είναι αληθής μόνο αν, συνδυαζόμενη με κάποια άλλη αληθή πρόταση, δίνει αληθή συμπεράσματα. Απορρίπτει καθετί υπερβατικό, απόκρυφες δυνάμεις, κ.ά., που θεωρεί ανύπαρκτες και ασύλληπτες από τη νόηση. Ιδρυτής του είναι ο Γάλλος φιλόσοφος Αύγουστος Κοντ (Auguste Comte).

6 Tractatus, translated by D.F. Pears & B.F. McGuinness, Routledge & Kegan Paul, 1961 & 1972, §6.54.

7 Βέμπερ Μαχ, «Η επιστήμη ως επάγγελμα», εκδ. Έξοδος 2022, σ.63

8 Η Susan Haak είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ (B.A., B.Phil, Oxford; Ph.D., Cambridge). Εξελέγη στο Phi Beta Kappa ως επίτιμο μέλος. Στην Οξφόρδη. Σπούδασε Πλάτωνα με τον Gilbert Ryle και λογική με τον Michael Dummett. Στο Cambridge, έγραψε το διδακτορικό της υπό την επίβλεψη του Timothy Smiley. Κατείχε τις θέσεις του Μέλους του New Hall, του Cambridge και καθηγήτριας φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Warwick πριν αναλάβει τη σημερινή της θέση στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι.

9 Haak Susan, «Six Signs of Scientism», Logos & Episteme, III, 1 (2012): 75-95

10 Ο Μάικλ Μπραντ Σέρμερ είναι Αμερικανός συγγραφέας επιστήμης, ιστορικός της επιστήμης, εκτελεστικός διευθυντής της Εταιρείας Σκεπτικιστών και ιδρυτικός εκδότης του περιοδικού Skeptic, μιας έκδοσης που επικεντρώνεται στη διερεύνηση ψευδοεπιστημονικών και υπερφυσικών ισχυρισμών. (πηγή: Wikipedia)

11 Shermer Michael, «The Shamans of Scientism», Scientific American June 2002

12 Ο Στέφεν Γουίλιαμ Χώκινγκ (Stephen William Hawking) (1942 – 2018) ήταν Βρετανός θεωρητικός φυσικός, κοσμολόγος, συγγραφέας και Διευθυντής Ερευνών στο Κέντρο Θεωρητικής Κοσμολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.

13 Stephen Hawking – Roger Penrose, «La nature de l; espace et du temps», folio/essays, Gallimard, 1997, σσ. 123, 105 (μετάφραση στην Ελληνική από Δρ. Φιλοσοφίας Νίκο Μακρή)

14 Βλέπε υποσημείωση 23

15 Ο Πωλ Κάρλ Φεγεράμπεντ (Paul Karl Feyerabend) (1924 – 1994) ήταν Αυστριακός φιλόσοφος της επιστήμης γνωστός για την εργασία του ως καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, όπου και εργάστηκε για τρεις δεκαετίες (1958 – 1989). Περιπλανήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του και βρέθηκε στην Αγγλία, ΗΠΑ, Νέα Ζηλανδία, Ιταλία, Γερμανία και τέλος Ελβετία. Στα έργα του συμπεριλαμβάνεται το σημαντικό Against Method (που δημοσιεύθηκε το 1975), το Science in a Free Society (που δημοσιεύθηκε το 1978) και το Farewell to Reason (μια συλλογή από εργασίες που δημοσιεύτηκαν το 1987). Ο Φεγεράμπεντ έγινε διάσημος λόγω της αναρχικής του άποψης για την επιστήμη και της απόρριψης ύπαρξης καθολικών μεθοδολογικών κανόνων. Αποτελεί ισχυρή προσωπικότητα στην φιλοσοφία της επιστήμης αλλά και στην κοινωνιολογία της επιστημονικής γνώσης.

16 Ο Τσαρλς Χόι Φορτ (Charles Hoy Fort) (1874 – 1932) ήταν Αμερικανός συγγραφέας και ερευνητής που ειδικεύτηκε σε ανώμαλα φαινόμενα. Οι όροι “Fortean” και “Forteana” χρησιμοποιούνται μερικές φορές για να χαρακτηρίσουν διάφορα τέτοια φαινόμενα.

17 Ο Γκαμπριέλ Ονορέ Μαρσέλ (Gabriel Honore Marcel) (1889-1973) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας, κριτικός μουσικής και Χριστιανός υπαρξιστής. Συγγραφέας αρκετών βιβλίων τουλάχιστον τριάντα θεατρικών έργων, ο Μαρσέλ επικεντρώθηκε στον αγώνα του σύγχρονου ατόμου σε μια τεχνολογικά απάνθρωπη κοινωνία.

18 Gabriel Honore Marcel, «Είναι και Έχειν», εκδ. Δωδώνη 2022 (2η έκδοση), σ. 254

19 πρώην «Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου για τη Βελτίωση των Φυσικών Γνώσεων» (The Royal Society of London for Improving Natural Knowledge)

20 Ο Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ (Thomas Henry Huxley, (1825 – 1895) ήταν Άγγλος βιολόγος, γνωστός και ως το «μπουλντόγκ του Δαρβίνου», λόγω της ένθερμης υποστήριξης της θεωρίας της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου. Οι επιστημονικές του αντιπαραθέσεις με τον Ρίτσαρντ Όουεν οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της ανατομίας του εγκεφάλου του ανθρώπου και του γορίλα. Προσπάθησε να εκλαϊκεύσει την επιστήμη, και σε αυτόν αποδίδεται η επινόηση του όρου «αγνωστικισμός», που περιέγραφε τη στάση του απέναντι στη θρησκευτική πίστη. Επίσης, του αποδίδεται η επινόηση της έννοιας της «βιογένεσης», μιας θεωρίας που δηλώνει ότι όλα τα κύτταρα δημιουργούνται από άλλα κύτταρα, και της έννοιας της «αβιογένεσης», που περιγράφει την δημιουργία ζωής από μη ζωντανή ύλη.

21 https://en.wikipedia.org/wiki/X_Club (Η πρώτη συνάντηση 9 μελών έγινε στις 3/11/1864)

22 O Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους (Thomas Robert Malthus) (1766 – 1834) ήταν Άγγλος λόγιος και κληρικός, οικονομολόγος, ειδικευμένος στην Πολιτική Οικονομία και με απόψεις μεγάλης επιρροής στην Δημογραφία.. Στο περιβόητο έργο του «Δοκίμιο στη θεμελιώδη αρχή του πληθυσμού» (An Essay on the Principle of Population), επισήμανε ότι η αύξηση παραγωγής τροφής ενός έθνους αυξάνει την ευημερία του πληθυσμού, όμως η αύξηση του πληθυσμού ξεπερνά τελικά την αύξηση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, προκαλώντας δυστυχία και μιζέρια, λιμούς και πολέμους και τελικά φτώχεια και ραγδαία μείωση του πληθυσμού. Επιβιώνουν μόνο οι ισχυροί. Συνεπώς υφίσταται η ανάγκη μείωσης του πληθυσμού.

23 Ο Μπέρτραντ Ράσελ (Bertrand Russel) (1872-1970) ήταν Βρετανός μαθηματικός, φιλόσοφος. Είχε σημαντική επιρροή στα μαθηματικά, τη λογική, τη θεωρία συνόλων, τη γλωσσολογία, την τεχνητή νοημοσύνη, τη γνωστική επιστήμη, την επιστήμη των υπολογιστών και διάφορους τομείς της αναλυτικής φιλοσοφίας, ιδιαίτερα τη φιλοσοφία των μαθηματικών, τη φιλοσοφία της γλώσσας, την επιστημολογία και τη μεταφυσική. Ήταν ιδρυτής της αναλυτικής φιλοσοφίας, μαζί με τον προκάτοχό του Gottlob Frege, τον φίλο και συνάδελφό του G. E. Moore και τον μαθητή και προστατευόμενο του Ludwig Wittgenstein. Ο Ράσελ με τον Μουρ οδήγησε τη βρετανική «εξέγερση κατά του ιδεαλισμού».

24 Ο Ντέιβιντ Χίλμπερτ (David Hilbert) (1862-1943) ήταν Γερμανός μαθηματικός και ένας από τους πιο σημαντικούς μαθηματικούς του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Ο Hilbert ανακάλυψε και ανέπτυξε ένα ευρύ φάσμα θεμελιωδών ιδεών σε πολλούς τομείς, συμπεριλαμβανομένης της αμετάβλητης θεωρίας, και τα Αξιώματα «Χίλμπερτ». Επίσης διατύπωσε τη θεωρία του Χώρου του Χίλμπερτ, η οποία είναι ένα από τα θεμέλια της συναρτησιακής ανάλυσης. Ο Χίλμπερτ υιοθέτησε και υπερασπίστηκε θερμά τη θεωρία των υπερπερασμένων αριθμών. (Σημ. Οι υπερπεπερασμένοι αριθμοί είναι αριθμοί που είναι «άπειροι» με την έννοια ότι είναι μεγαλύτεροι από όλους τους πεπερασμένους αριθμούς, αλλά δεν είναι απαραίτητα απολύτως άπειροι.). Ο Χίλμπερτ βαφτίστηκε και μεγάλωσε Καλβινιστής στην Πρωσική Ευαγγελική Εκκλησία. Αργότερα άφησε την Εκκλησία και έγινε αγνωστικιστής. Υποστήριξε επίσης ότι η μαθηματική αλήθεια ήταν ανεξάρτητη από την ύπαρξη του Θεού ή άλλες a priori υποθέσεις.

25 Nicholas griffin, «Russell on the Nature of Logic (1903 – 1913)», Synthese, Vol. 45, No. 1, Bertrand Russell’s Early Philosophy, Part Ι (Sep., 1980) pp. 117-188

26 https://archive.org/details/in.ernet.dli.2015.36391

27 https://archive.org/details/scientificoutloo030217mbp/page/n55/mode/2up

28 Ο Μπλεζ Πασκάλ (Blaise Pascal) (1623 – 1662) ήταν Γάλλος μαθηματικός, φυσικός, εφευρέτης, φιλόσοφος, συγγραφέας και καθολικός θεολόγος. Το παλαιότερο μαθηματικό έργο του Πασκάλ ήταν στις κωνικές τομές. έγραψε μια σημαντική πραγματεία σχετικά με το θέμα της προβολικής γεωμετρίας σε ηλικία 16 ετών. Αργότερα αλληλογραφούσε με τον Pierre de Fermat σχετικά με τη θεωρία πιθανοτήτων, επηρεάζοντας έντονα την ανάπτυξη των σύγχρονων οικονομικών και κοινωνικών επιστημών. Όπως ο σύγχρονος του Καρτέσιος (René Descartes), ο Πασκάλ ήταν επίσης πρωτοπόρος στις φυσικές και εφαρμοσμένες επιστήμες. Ο Πασκάλ έγραψε για να υπερασπιστεί την επιστημονική μέθοδο και παρήγαγε αρκετά αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Έκανε σημαντικές συνεισφορές στη μελέτη των υγρών και διευκρίνισε τις έννοιες της πίεσης και του κενού γενικεύοντας το έργο του Τορικέλι (Evangelista Torricelli). Ακολουθώντας τον Τορικέλι και τον Γαλιλέο (Galileo Galilei), αντέκρουσε τους Αριστοτέλη και τον Καρτέσιο, που επέμεναν ότι η φύση απεχθάνεται το κενό το 1647. Ο Πασκάλ έγραψε το φιδεϊστικό πόνημα «Συνομιλία για τη Μηχανή» (Discourse on the Machine), (Σημ. ο φεϊδισμός είναι επιστημονολογική θεωρία που δέχεται ότι η λογισμός (reason) είναι ξεχωριστός από τη πίστη (faith) και ότι η πίστη είναι ανώτερη του λογισμού). Έγραψε επίσης μια σημαντική πραγματεία για το αριθμητικό τρίγωνο. Μεταξύ 1658 και 1659, έγραψε για το κυκλοειδές και τη χρήση του στον υπολογισμό του όγκου των στερεών.

29 https://archive.org/details/cu31924098822244

30 Βλ. Μαλτέζος Γ. Χρήστος, «Από τον επιστημονισμό στον μετανθρωπισμό. Ηθικοκοινωνική και γεωπολιτική προσέγγιση στην Τεχνητή Νοημοσύνη», περιοδικό «το ένζυμο», τεύχος ΙΒ, σσ.118-127

31 Klaus Schwab , Thierry Malleret, «Covid-19: The Great Reset», Forum Publishing, July 2020

32 Βλ. Μαλτέζος Γ. Χρήστος, «Ο επανασχεδιασμός του Homo Sapiens», περιοδικό «το ένζυμο», τεύχος ΙΔ, σσ.120-137


ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΖΥΜΟ (Τεύχος ΙΣΤ)

https://enromiosini.gr/arthrografia/epistimonismos-i-epistimi/ 

ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΘΝΟΣ

Το ΕΘΝΟΣ σχηματιζεται απο δυο βασικους παραγοντες,την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.Λεγοντας <φυλη>,εννοουμε την<καταγωγη>-οτι πρεπει δηλ.τα ατομα του Εθνους να εχουν κοινη καταγωγη.Δεν αρκει να εχουν αυτα<συνειδηση>
περι κοινης καταγωγης.Δεν αρκει δηλ.να πιστευουν στην κοινη τους καταγωγη,αλλα να εχουν πραγματι κοινη καταγωγη.Διοτι ΜΟΝΟΝ η κοινη καταγωγη-η κοινη<φυλετικη υπαγωγη>-συνεπαγεται ΚΟΙΝΟΥΣ κληρονομικους χαρακτηρες,αρα κοινα πνευματικα στοιχεια.Οταν υπαρχει κοινη καταγωγη,τοτε υπαρχουν κατα το μαλλον η ηττον κοινη γλωσσα,κοινος πολιτισμος,κοινη θρησκεια,κοινα ηθη,κοινη ιστορια.Αυτα τα δευτερογενη στοιχεια δεν αποτελουν,το καθενα ξεχωριστα,απαραιτητο στοιχειο συγκροτησεως Εθνους.Εν τουτοις ολα αυτα,οταν συνυπαρχουν,συντελουν στην συνοχη της κοινοτητος,στην δημιουργια δηλ.ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δευτερου παραγοντος συγκροτησεως του ΕΘΝΟΥΣ.ΕΘΝΟΣ ειναι επομενως ο ομοειδης φυλετικως λαος,που εχει συνειδηση της υπαρξεως του.
''Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ''

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Αυτή η σημαία στα μάτια τα δικά μας συμβολίζει τους Αγώνες όσων πολέμησαν, εργάστηκαν,θυσιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν και έζησαν με πρώτιστες αξίες εκείνες της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Πατρίδας. Αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην αιώνιο πανύψηλο φρούριο του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ικανή καμία βουλή, κανένα κράτος και κανένας πολιτικός ή κεφάλαιο να την ξεφτιλίζει και να την ξεπουλάει καθημερινά. Οι δειλοί τη βλέπουν με φόβο. Οι προδότες σαν πανί. Οι αστοί σαν ύφασμα. Οι άνανδροι την καίνε. Μα εμείς τη βλέπουμε σαν τη Μάνα που καρτερεί να μας δεί να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας,τα δικά της, του Γένους.

ΛΟΓΙΑ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ



πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν.

κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου


28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9AYAjQboFh1_5M3bFMvoiwdv6qY5bDyiuBuwvPV3Yjtp1ZG3BAXNnY5CWdpxeWu7FvNRIyWEpe_RHBqBZHx93XDCYKW4LJe3j_4jgmwduvaKGVqaTsCSNu7bWjJSewd6rxVoBPh5kloo/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.


Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


Μ. Κούντερα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ: 26 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

free counters