Δευτέρα 30 Αυγούστου 2021

Η ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΣΤΙΣ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1922 : ''ΠΛΗΝ ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΦΕΡΕΤΕ ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΒΑΡΟΣ''. - ''ΕΙΧΑΤΕ ΤΗΝ ΑΤΥΧΗ ΚΑΙ ΕΝΟΧΟΝ ΕΜΠΝΕΥΣΙΝ ΝΑ ΔΙΑΤΑΞΗΤΕ ΕΚΛΟΓΑΣ''



«Εν Σμύρνη

Τη 25 Αυγούστου 1922

Αγαπητέ φίλε και αδελφέ κ. Ελευθέριε Βενιζέλε,

Επέστη η μεγάλη ώρα της μεγάλης εκ μέρους σας χειρονομίας. Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το Ελληνικόν Κράτος αλλά και σύμπαν το Ελληνικόν Έθνος καταβαίνει πλέον εις τον Άδην από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάση και το σώση.

Της αφαντάστου ταύτης καταστροφής βεβαίως αίτιοι είναι οι πολιτικοί και προσωπικοί σας εχθροί, πλην και Υμείς φέρετε μέγιστον της ευθύνης βάρος δια δύο πράξεις Σας.

Πρώτον διότι αποστείλατε εις Μ. Ασίαν ως Ύπατον Αρμοστήν ένα παράφρονα και εγωιστήν. Και δεύτερον διότι πρωτού αποπερατώσητε το έργον σας και θέσητε την κορωνίδα και το επιστέγασμα επί του ανεγερθέντος αφαντάστως ωραίου και μεγαλοπρεπούς δημιουργήματός Σας, της καταθέσεως των θεμελίων της περικλεεστάτης ποτέ Βυζαντινής μας Αυτοκρατορίας, είχατε την ατυχή και ένοχον έμπνευσιν να διατάξητε εκλογάς κατ’ αυτάς ακριβώς τας παραμονάς της εισόδου Σας εις Κωνσταντινούπολιν και της καταλήψεως αυτής υπό του Ελληνικού Στρατού προς εκτέλεσιν – οίμι –δια παντός καταστραφείσης Συνθήκης των Σεβρών.

Αλλά γέγονεν ο γέγονεν.

Ακόμη όμως υπάρχει καιρός αν όχι να σωθή η Συνθήκη των Σεβρών, αλλά τουλάιστον να μη καταστραφή τελείως το Ελληνικόν Έθνος δια της απωλείας ότι μόνον της Μ. Ασίας αλλά και της Θράκης και αυτής ίσως της Μακεδονίας.

Και επειδή οι καιροί ου μενετοί πλέον, έκρινα καθήκον και εμόν απαραίτητον να κυλίσω τον πίθον μου εν μέσω της γενικής κινήσεως της παγκοίνου εδώ συμφοράς μας και πρώτον μεν έγραψα με ημερομηνίαν 21 Αυγούστου προς τον επί του Ελληνικού θρόνου ευρισκόμενον Κωνσταντίνον να προβή εις τας μεγάλας αποφάσεις, εν αις πρωτίστην θεωρώ την ανάληψιν της πηδαλιουχίας του ελληνικού σκάφους παρά της πάγκοινον την ευρωπαϊκήν υπόληψιν κεκτημένης Σης κορυφής.

Την παράδοσιν της διοικήσεως του στρατού εις τους εκδιωχθέντας αξιωματικούς της Αμύνης, οι οποίοι γνωρίζουν πως ανασυντάσσεται καταστραμμένος στρατός και οδηγείται εις την νίκην και την άμεσον εντεύθεν εκδίωξιν Στεργιάδου και Χατζανέστη και άλλα σχετικά.

Έκρινα δε προ παντός απαραίτητον εκ των φλογών της καταστροφής εν αις οδυνάται ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, και ζήτημα είναι εάν όταν το παρόν μου γράμμα αναγιγνώσκεται υπό της Υμετέρας Εξοχότητος, αν ημείς πλέον υπάρχωμεν εν ζωή προοριζόμενοι – τις οίδε- κατ’ ανεξερευνήτους βουλάς της Θείας Προνοίας εις θυσίαν και μαρτύριον, ν’ απευθύνω την υστάτην ταύτην έκκλησιν προς την φιλογενή και μεγάλην ψυχήν Σας και να Σας είπω μόνο δύο λέξεις.

Εάν δια να σώσητε την Ελλάδα εκρίνατε καθήκον σας να προβήτε εις το επαναστατικόν κίνημα της Θεσσαλονίκης, μη διστάσητε τώρα να προβήτε εις εκατόν τοιαύτα κινήματα, ίνα σώσητε τώρα ολόκληρον τον απανταχού και ιδία τον μικρασιατικόν και θρακικόν Ελληνισμόν, ο οποίος τόσην θρησκευτικήν λατρείαν τρέφει προς Υμάς.

Και νυν, φίλτατε αδελφέ, σε μόνον θεωρούμεν τον από μηχανής Θεόν, σε βράχον, σε ελπίδα, σε σωτήρα και σε μεσσίαν μας. Περίζωσε την ρομφαίαν του λόγου σου κατευοδού προς υμάς και κόψον τον άλυτον δια την διπλωματίαν μέχρι σήμερον δεσμόν του Ανατολικού ζητήματος.

Πίπτων επί του τραχήλου υμών, περιλούω υμάς δι’ απείρων φιλημάτων σεβασμού και αγάπης.

† Ο Σμύρνης Χρυσόστομος»


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1922 : Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Ο ελληνικός στρατός βρέθηκε στη Μικρά Ασία τον Μάιο του 1919, περισσότερο ως ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας παρά ως αποτέλεσμα σώφρονος ελληνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Λίγους μήνες πριν, στις αρχές Ιανουαρίου, είχε προηγηθεί η αποστολή στην Κριμαία δύο μεραρχιών του Α΄ Σώματος Στρατού (ΙΙα και ΧΙΙΙη Μεραρχίες), υπό γαλλική διοίκηση και πάλι στο ίδιο πλαίσιο. Δηλαδή χωρίς εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και ως ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών άλλων δυνάμεων.
Τα αποτελέσματα της εκστρατείας στην Κριμαία ήταν τραγικά για τους 23.551 Έλληνες που εκστράτευσαν τυπικά εναντίον των Μπολσεβίκων και κατ’ ουσίαν εναντίον των Ρώσων, καταστροφικά για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και τη Στρατιά της Μικράς Ασίας, καταστροφικά για τον ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας, κατ’ επέκτασιν δε καταστροφικά για το σύνολο του ελληνισμού και τη δύσμοιρη Ελλάδα.
Αμέσως μετά την αποβίβαση των Γάλλων και του ελληνικού στρατού στην Κριμαία, όπως ήταν φυσικό, οι Μπολσεβίκοι εστράφησαν προς τον Κεμάλ, καθιστώντας τον έτσι επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων των γεωπολιτικών παραγόντων που είχαν συμφέροντα και σχεδιασμούς στη Μικρά Ασία και την Ανατολή. Συγκεκριμένα, η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομιντέρν, σε ανακοίνωση που έδωσε στη δημοσιότητα την 1η Μαΐου 1919 η οποία απευθυνόταν προς τους «Εργάτες του Κόσμου», καλούσε το κίνημα του Κεμάλ «να ιδρύσει τον κόκκινο στρατό του και να ιδρύσει τα σοβιέτ των χωρικών». Ακολούθησαν κι άλλες επαφές των δύο πλευρών, οι οποίες επισημοποιήθηκαν με την επιστολή που έστειλε ο Μουσταφά Κεμάλ, ως πρόεδρος της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης στον ίδιο τον Λένιν, στις 26 Απριλίου 1920, η οποία ήταν «η πρώτη πρόταση της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης προς τη Σοβιετική Κυβέρνηση να ενώσουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις εναντίον των ιμπεριαλιστών».
Ακολούθησε η ανταλλαγή πρέσβεων, τα τέλη του 1920, η υπογραφή συμφωνίας φιλίας και συνεργασίας Σοβιετικής Ένωσης - Τουρκίας στις 16 Μαρτίου 1921, η οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση του Κεμάλ, που τον βοήθησαν να κλείσει το Ανατολικό Μέτωπο για να μείνει, ενισχυμένος πλέον, απερίσπαστος στην αντιμετώπιση του ελληνικού στρατού στο Δυτικό Μέτωπο.
Το σχεδιάγραμμα των επιχειρήσεων της 30ής Αυγούστου 1922. Με μπλε οι τουρκικοί σχηματισμοί και με κόκκινο οι ελληνικοί. Το απόγευμα επήλθε η κατάρρευση του μετώπου.
Οι εξελίξεις αυτές κατέστησαν τον Κεμάλ καθοριστικό παράγοντα εξελίξεων στην Μικρά Ασία, γεγονός που υποχρέωσε τη Γαλλία και την Ιταλία να αναθεωρήσουν την πολιτική τους και να στραφούν πλέον προς τον Κεμάλ και να εξομαλύνουν τις σχέσεις μαζί του, εγγράφοντας υποθήκες για την επόμενη μέρα στη Μικρά Ασία.
Η σύσφιξη των σχέσεων Κεμάλ-Μπολσεβίκων οδήγησε στη γεωπολιτική αναβάθμιση του κινήματός του, γεγονός που κατέστησε νεκρή πριν ακόμα γεννηθεί τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία δεν φαινόταν διατεθειμένο να επικυρώσει κανένα από τα μέρη που την συνομολόγησαν.
Από το καλοκαίρι του 1920, τότε που ήδη ο Μουσταφά Κεμάλ είχε στήσει γέφυρες συνεννόησης και συνεργασίας με τους Μπολσεβίκους, η Μεγάλη Βρετανία, που ήταν ο κύριος υποστηρικτής της Ελλάδας στο ριψοκίνδυνο μικρασιατικό εγχείρημα, άρχισε να αναζητεί κι αυτή τρόπους προσέγγισης και συνεννόησης με τον Μουσταφά Κεμάλ, αφού ήταν αδιανόητο να τον αφήσουν μόνο στην «αγκαλιά» των Μπολσεβίκων.
Από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον ελληνισμό του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης και της Ανατολής.
Για όσους αναζητούν τους λόγους που ώθησαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο να οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές τον Νοέμβριο του 1920, εκτός από την απροθυμία όλων των μερών να επικυρώσουν τη Συνθήκη των Σεβρών, που σχετίζεται με τα τουρκοσοβιετικά πράγματα, ίσως θα έπρεπε να τους αναζητήσουν και στη διαφαινόμενη αλλαγή στάσης της Μεγάλης Βρετανίας απέναντι στον Μουσταφά Κεμάλ και άρα απέναντι και στην Ελλάδα.
Η κατάσταση σε γεωπολιτικό επίπεδο έγινε ακόμα πιο δύσκολη για την Ελλάδα, αφού η άνοδος στην εξουσία των φιλοβασιλικών και η παλινόρθωση της βασιλείας, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, έδωσαν το άλλοθι που επιζητούσε το Λονδίνο για να εγκαταλείψει τη χώρα στην τύχη της.
Όσο ο Κεμάλ υπέγραφε συμφωνίες με τους Μπολσεβίκους και διαχειριζόταν με ιδιαίτερη επιδεξιότητα το ενδιαφέρον που έδειχναν πλέον προς το κίνημά του η Γαλλία, η Ιταλία και η Αγγλία, η Ελλάδα μόνη και έρημη, παγιδευμένη στη γεωπολιτική της ένδεια, βούλιαζε μέρα με τη μέρα στο βούρκο του Μικρασιατικού Μετώπου.
Η παρουσία του διαδόχου Κωνσταντίνου στο Μικρασιατικό Μέτωπο και οι επικές νίκες του ελληνικού στρατού σε όλα τα μέτωπα, το 1921, δεν ήταν αρκετές για να βγάλουν την Ελλάδα από το αδιέξοδο, ελλείψει γεωπολιτικού και στρατηγικού σχεδιασμού και ερεισμάτων.
Τι ακολούθησε το 1922 και πώς επηρεάζει η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου την Ελλάδα μέχρι σήμερα, λίγο-πολύ είναι σε όλους μας γνωστό.
PONTOS NEWS

Η ΑΛΒΑΝΙΑ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΠΟΙΕΙ ΜΕ ΑΦΓΑΝΟΥΣ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ


Τα Τίρανα (με τουρκικές... ευλογίες ) βαφτίζουν το «μπουλούκι» από την Καμπούλ «καλλιτέχνες»

«Δώρο εξ ουρανού» για τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα, στα σχέδιά του να «πνίξει» τα ελληνικά χωριά της Βορείου Ηπείρου με χιλιάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, αλλοιώνοντας τη δημογραφική σύνθεση της περιοχής, ήρθε με την κατάληψη της εξουσίας στη μακρινή ασιατική χώρα από τους Ταλιμπάν.

Αυτό που δεν μπορεί να καταφέρει από το 2016, με πρόσχημα το λεγόμενο «σχέδιο ανάπλασης του παραλιακού μετώπου», στην Αδριατική, τους νόμους που θεσπίζει για τις περιουσίες των Ελλήνων και τις μετακινήσεις πληθυσμών από τον αλβανικό Βορρά, του το προσέφερε μέσα σε μία νύχτα η κατάρρευση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.

Ήδη, από την πρώτη στιγμή, η κυβέρνηση Ράμα εξέφρασε την ετοιμότητά της να «φιλοξενήσει» Αφγανούς πρόσφυγες, που προσπαθούν να διαφύγουν από τη χώρα, καθώς υπήρξαν συνεργάτες σε δυτικές υπηρεσίες και διπλωματικές αποστολές, με το επιχείρημα ότι ανταποδίδει τη στήριξη των ΗΠΑ και λοιπών συμμάχων στο ΝΑΤΟ, στην ένταξη της Αλβανίας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.

nb albania afganoi prosfyges 1

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι Αλβανοί θέλουν να φιλοξενήσουν σε τελική φάση 70.000 Αφγανούς στα εδάφη που διαβιοί η ελληνική μειονότητα και ιδιαίτερα στην περιοχή της Χειμάρρας, ώστε οι Έλληνες να καταστούν μειοψηφία. Στην πραγματικότητα, εάν το σχέδιο ολοκληρωθεί (θα ολοκληρωθεί, εάν δεν υπάρξει σθεναρή αντίδραση της Αθήνας), η ελληνική μειονότητα θα υπάρχει μόνο στα χαρτιά…

Πρόκειται για σχέδιο που επεξεργάστηκαν ταχέως μετά την κρίση στο Αφγανιστάν οι Τουρκοσύμβουλοι του μισέλληνα Αλβανού πρωθυπουργού, ο οποίος τώρα επιχειρεί να το υλοποιήσει, υπό τον μανδύα θετικής συνδρομής στην ανθρωπιστική κρίση που έρχεται, υποκρινόμενος ότι αυτό απαιτεί η συμμαχική του συνείδηση, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ…

Από την Πέμπτη (26/08), ο Αλβανός πρωθυπουργός απαγγέλλει «νέο ποίημα» για τους Αφγανούς που πρόκειται να δεχθεί η χώρα του στο έδαφός της, προκειμένου να κατευνάσει αντιδράσεις ακόμα και συμπατριωτών του, λέγοντας πως οι Αφγανοί που θα φθάσουν στη χώρα του «δεν είναι απλοί άνθρωποι»! Εξήγησε περαιτέρω ότι το αφγανικό «μπουλούκι» 2.000 ανθρώπων που θα καταφθάσει στην Αλβανία, φυσικά υπό τουρκική καθοδήγηση, είναι καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, κινηματογραφιστές, αστέρες της ηθοποιίας (sic) και γενικότερα γνώριμα πρόσωπα από διεθνή κινηματογραφικά δίκτυα…

nb rama edi2

Μόνο Αλβανός θα μπορούσε να εκτοξεύει τέτοιες αρλούμπες προς τους ψηφοφόρους του και να γίνεται πιστευτός… Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα από την ιστοσελίδα himara.gr, ο Ράμα, ακολουθώντας συνταγές του αφεντικού του, Ταγίπ Ερντογάν, παρουσιάσθηκε δήθεν πονόψυχος και με ποιητική διάθεση, διερωτώμενος: «Πώς μπορούμε να αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους στη λάσπη; Πώς μπορούμε να κλείσουμε το παράθυρο της δημιουργικότητας, των ονείρων και των ελπίδων για πάντα;»

Το ανησυχητικό είναι ότι, σύμφωνα με τον Ράμα, δεν πρόκειται για «προσωρινή» εγκατάσταση προσφύγων, όπως σημείωσε, αλλά ακόμα και για μόνιμη, εφόσον οι πρόσφυγες αυτοί το επιθυμούν.

Σύμφωνα με τελευταίες δηλώσεις Αλβανών αξιωματούχων, με πρώτη την υπουργό Εξωτερικών, ο αρχικός αριθμός των προσφύγων που προτίθεται να φιλοξενήσει η Αλβανία στο έδαφός της είναι 4.000. Ο αριθμός αυτός κυμαίνεται από δήλωση σε δήλωση και πάντως, δεν πρόκειται για μερικές εκατοντάδες, όπως αναφερόταν σε αρχικές δηλώσεις του Ε. Ράμα. Στην αρχικές δηλώσεις του είχε αναφέρει πως θα μεταφερθούν στην Αλβανία μερικές εκατοντάδες Αφγανών. Αργότερα, ο ίδιος ανέβασε τον αριθμό σε σε 1.000… Οι 1.000 έγιναν μέσα σε λίγα 24ωρα 4.000, ακολούθως δε 5.000 πρόσφυγες. Ωστόσο, στην πορεία επινοήθηκε η ταυτόχρονη στέγαση Αφγανών με την αλλοίωση των ελληνικών πληθυσμών στη Βόρειο Ηπειρο και ο αριθμός δύναται να ανέλθει ακόμα και στα 70.000 άτομα… Ήδη, η Αλβανία φιλοξενεί μια πρώτη ομάδα Αφγανών, που στεγάζεται σε κοιτώνες στην πανεπιστημιούπολη των Τιράνων.

nb rama erdogan

Αμέσως μετά τη διάσκεψη των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, που συγκάλεσε εσπευσμένα ο γ.γ. της Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργκ (21/08), η Αλβανή ΥΠΕΞ Όλτα Τζάτσκα σε ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα ανέφερε ότι «η Αλβανία είναι έτοιμη να στεγάσει χιλιάδες Αφγανούς», αφήνοντας μάλιστα αιχμές για εκείνες τις χώρες που αντιδρούν σε μια τέτοια «υποχρέωση».

Ανάλογη στάση τηρεί, με περισσότερα προσχήματα, η κυβέρνηση στα Σκόπια. Σύμφωνα με εκτιμήσεις διπλωματικών παραγόντων, οι αμερικανικές πρεσβείες στις χώρες αυτές, και γενικότερα στη Βαλκανική, ασκούν αφόρητες πιέσεις στις κυβερνήσεις σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία και Σκόπια να δεχθούν πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, στο πλαίσιο συμμαχικών υποχρεώσεων. Το ίδιο δεν συνέβη προς την κυβέρνηση στην Αθήνα, καθόσον η χώρα μας πιέζεται ήδη με υπέρογκο αριθμό προσφύγων, γεγονός που η Ουάσινγκτον αναγνωρίζει μέσω της εδώ διπλωματικής της αποστολής.

«Η Ελλάδα πρέπει να λάβει τα αναγκαία μέτρα για τις πιέσεις στα σύνορά μας»

Τους κινδύνους για την ελληνική μειονότητα επισημαίνει και ο πρέσβης ε.τ. Δημήτρης Καραϊτίδηςο οποίος σε παρέμβασή του στην ΕΡΤ σημείωσε ότι «είναι δόλιες οι προθέσεις της Αλβανίας, η οποία τελεί υπό την έντονη και συνεχή επιρροή της Τουρκίας. Πρόκειται για ανησυχητικό και ζοφερό θέμα», είπε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι ήταν «μη αναμενόμενη» η αντίστοιχη κίνηση των Σκοπίων, εκφράζοντας την ελπίδα να έχει μικρές διαστάσεις.

nb keimeno karaitidis

«Η Ελλάδα πρέπει να λάβει τα αναγκαία μέτρα και προφυλάξεις για να αποφύγουμε πιέσεις που θα εκδηλώνονται (ταυτόχρονα) από την πλευρά του Αιγαίου και από την πλευρά της Αλβανίας» ανέφερε σχετικά, προσθέτοντας ότι «χρειάζεται προσοχή, ετοιμότητα και καλή προετοιμασία».

Εκτίμησε, ωστόσο, ότι η Ελλάδα θα δεχθεί έντονη πίεση λόγω των γεγονότων στο Αφγανιστάν. «Τα γεγονότα στο Αφγανιστάν είναι πολύ σοβαρά και, αναμφιβόλως, ιδιαίτερα ανησυχητικά. Προκάλεσαν αιφνιδιασμό στη διεθνή κοινή γνώμη και σε μεγάλο μέρος της αμερικανικής. Αυτό δείχνει πόσο περίεργη, κατά ήπια φρασεολογία, και απρόοπτη ήταν η απόφαση Μπάιντεν. Είχε ήδη ληφθεί η απόφαση επί ημερών του Ντ. Τραμπ, την οποία ωστόσο ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν μετέβαλε. Κινήθηκε μέσα στο πλαίσιο δρομολογημένης γραμμής. Αυτά, όμως, που έχουν συμβεί αφήνουν περιθώρια έντονης κριτικής».

Ο πρέσβης εκτιμά ότι «όντως, ως Ελλάδα θα είμαστε στην πρώτη γραμμή», διότι η Τουρκία έχει ήδη αρχίσει να προϊδεάζει για τις κινήσεις της, κυρίως πιέζοντας για να εξασφαλίσει περισσότερους πόρους από την Ε.Ε.

Ως προς το τι σημαίνει η ανοιχτή πρόσκληση της Αλβανίας να έλθουν να εγκατασταθούν Αφγανοί πρόσφυγες στο έδαφός της, είναι πασιφανές ότι το δίδυμο Τουρκία – Αλβανία θα επιχειρήσει να εξαντλήσει τις κινήσεις εκείνες που θα φέρουν την Ελλάδα για μία ακόμα φορά σε δύσκολη θέση.


Κυριακή 29 Αυγούστου 2021

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Του Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά

Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω

Δημοσιεύθηκε στην Ελεύθερη Ώρα  

Ο ολοκληρωτισμός της πολιτικής ορθότητας κείται εγγύς, ιδίως δια του παρόντος βήματος, το έχω πλειστάκις επισημάνει, ότι η επελαύνουσα Νέα Τάξη πραγμάτων και η εγκαθιδρυθησομένη Νέα Τάξη Πραγμάτων, επιχειρεί την νόθευση των εθνών, τούτο δε αποδεικνύεται πανηγυρικά εκ του παρελθόντος ένεκεν του δομικού αφελληνισμού εις το Ελλαδικό Κράτος, τόσο εις το Κράτος όσο και εις την Παιδεία.

Η πηδαλιούχηση της χάραξης της εξωτερικής πολιτικής, οι δανειακές μνημονικές συμβάσεις, η λυσσώδης επίθεση κατά της ζώσης Ορθόδοξης παράδοσης και η προλείανση του εδάφους (η Ελλάς) να μετατραπεί εις Ισλαμικό Χαλιφάτο, προπαρασκευάζεται από, εν Ελλάδι, τελούντες σε διατεταγμένη υπηρεσία Έλληνες Πολιτικούς, οι οποίοι προφανώς αντί τριάκοντα αργυρίων, έχουν απεμπολήσει παν ψήγμα εθνικής αξιοπρέπειας.

Ήδη μία εβδομάδα, μετά την τίμηση της Μητέρας απάντων ημών των Χριστιανών, ήτοι της Υπεραγίας Θεοτόκου, βιώνουμε έτι περαιτέρω, ιδιώνυμες επαχθείς καταστάσεις οι οποίες σηματοδοτούν την αρχή του τέλος της Πατρίδας μας και την κατάληψη της από επήλυδες και εν γένει την επιβολή ενός ολοκληρωτισμού αντίστασης, διότι η εθνική κυριαρχία έχει εκχωρηθεί άνευ ετέρου τινός.

Ειδικότερον με αφετηρία την απερίφραστη δήλωση της Προέδρου της Δημοκρατίας, και δη μεσούσης της πανδημίας, ότι το δημογραφικό θα επιλυθεί με την επένδυση εις τους μετανάστες.

Ο κυνισμός και ανθελληνισμός αυτής της δήλωσης προξενεί προς άπαντες τους έλλογους και νουνεχείς πολίτες, εύλογος απορίες, γιατί λοιπόν το Ελλαδικό Κράτος, να συμπεριφέρεται τοιουτοτρόπως, δηλαδή να περιφρονεί τον Έλληνα πολίτη, να τον πλήττει εις πολιτισμικές του ρίζες και να επιδιώκει να τον ακρωτηριάσει εκ του παρελθόντος πανί τρόπω.

Διατί η Πρόεδρος της Δημοκρατία δεν ανέφερε κίνητρα ενισχύσεως των νέων οικογενειών, προκειμένου να δύνανται οι νέες οικογένειας να γεννήσουν Ελληνόπουλα, ως εκ τούτου, το γεγονός ότι η θεσμική ελίτ στρέφεται, κατά του Ελληνισμού, συνεπάγεται ότι αρχικώς η πατρίς μας έχει καταληφθεί από Ελληνόφωνους, οι οποίοι εν είδει έμμισθων φερεφώνων εξω-εθνικών συμφερόντων, προάγουν κεκαλυμμένα την εκρίζωση του ελληνισμού, υπό το πρόσχημα του ψευδεπίγραφου προοδευτισμού, της επίφασης της Δημοκρατίας, πλην όμως οι αλυσιτελείς αυτοί ισχυρισμοί, σκοπούν εις τον πειθαναγκασμό της κοινής γνώμης και ουδόλως εις την αληθή βούληση περί ειρηνικής συνύπαρξης.

Η εν Ελλάδι υποστήριξη των παραδόσεων των αλλοδαπών και η εφαρμογή των δύο μέτρων και των δύο σταθμών, καθίστανται γεγονός, την στιγμή την οποία ποινικοποείται οιαδήποτε πράξη, υπέρ της Ελλάδας και οιαδήποτε ελευθέρα κριτική κατά των αλλοδαπών.

Ως εκ τούτου εξαιτίας και συνεπεία του παρόντος αυτού παραλογισμού, δημιουργείται μία σύγκρουση μεταξύ του έθνους και του Κράτους, το δεύτερο, εξαπολύει λυσσωδώς επίθεση κατά των Ελλήνων, εις τον πυρήνα των Ιερών και Οσίων του γένους.

Η Θεσμική Ελίτ, έξωθεν ελεγχόμενη, έχει δημιουργήσει μία νέα τάξη πραγμάτων αξιών, πλήρως αντίθετες με την μακραίωνη Ελληνο-Ορθόδοξη παράδοση και ιστορία, εξ αυτού του λόγου, επιδιώκει πάση δυνάμει την καθολική εκρίζωση του Ελληνισμού και της εγκατάσταση μίας νέας πολιτισμικής πραγματικότητας.

Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν δημιουργήσει θύλακες αναρίθμητων μεταναστών, διασπαρμένων ανά την Ελλάδα, με αποκλειστικό και μόνον γνώμονα, εν ευθέτω χρόνο, την κατάληψη της Ελλάδας, δημιουργώντας δηλαδή μία πολυπολιτισμική κοινωνία, δίχως ουδέναν έλεγχο.
Ειρήσθω εν παρόδω, η βιομηχανία της αλληλεγγύης των εν λόγω οργανώσεων, οι οποίες χρηματοδοτούνται και υποστηρίζονται σθεναρώς από συγκεκριμένους υπερ-εθνικούς μηχανισμούς, απεργάζονται την καταβαράθρωση της Ελλάδας, διότι ουδείς εξ αυτών των κατ’ επάγγελμα ανθρωπιστών δεν έσπευσαν να συνδράμουν εις τις πυρκαγιές, οι οποίες έχουν κατακάψει μεγάλος μέρος της Πατρίδας μας.

Οι εν Ελλάδι, Δούρειοι Ίπποι, δεν σταματούν μόνον εδώ, εξικνούνται εις ένα μείζον φάσμα προαγωγής του αφελληνισμού προς πάσα κατεύθυνση.

Άρτι προσφάτως, εξ αφορμής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, απαγορεύτηκε η κατά τόπους Λιτανείας της εικόνας, την ίδια όμως στιγμή ενώ ιταμώς και με περρισή θρασύτητα, εφαρμόζοντας ανέλεγκτα και επονείδιστα δύο μέτρα και δύο σταθμά, επέτρεψαν αισχρά, την περιφορά μίας αλλότριας δια την εθνική μας παράδοση και το Γένος, «Κούκλας», ως σύμβολο της μαζικής μετακίνησης των μεταναστών και την αξίωση οικογενειακής επανένωσης των Μουσουλμάνων ανά την Ευρώπη επονόματι «Αμάλ», τουτέστιν «ελπίδα», η οποία αναπαριστούσε εσχάτως μία νεαρά πρόσφυγα εκ της Συρίας, εκεί άραγε δεν υπάρχει συνωστισμός, ή ιός, οι συμμετέχοντας άραγε ήσαν εμβολιασμένοι, εν κατακλείδι η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου πού ήτο; 

Ουδένα εκ των μέσων μαζικής ενημερώσεως ανέδειξε το ζήτημα ή το ταύτισε σχετικώς προς το αφήγημα της πανδημίας όπου νυχθημερόν προβάλλεται εκ των μέσων μαζικής ενημερώσεως, ουδείς το αντιπαρέβαλε με την επιβολή των δύο μέτρων και των δύο σταθμών εις βάρος της Ορθοδοξίας, ουδείς διέρρηξε τα ιμάτιά του δια την φαλκίδευση του δικαιώματος των Ορθοδόξων και δη εν Ελλάδι, όπου η Ορθοδοξία κατά το άρθρο 3 συνιστά την Κρατούσα Θρησκεία, μετά όλα ταύτα, δύναται ο καθείς να συνειδητοποιήσει με ενάργεια το μέγεθος της προδοσίας, μακράν.

Ακολούθως, την 19η-08-2021 εις τον Πειραιά, εορτάστηκε η «Ασούρα» εκ της Μουσουλμάνων εις τον Πειραιά, άνευ τηρήσεως ουδενός υγειονομικού μέτρου και κατά μη ισότιμη μεταχείριση του δικαιώματος του Θρησκεύειν, εις τους Έλληνες, εν άλλοις λόγοις επεβλήθησαν διοικητικά πρόστιμα δια την Λιτανεία της εικόνας της Παναγίας, πλην όμως οι Μουσουλμάνοι τηρούν ευλαβικά, ελεύθερα και απρόσκοπτα, το αντίστοιχο δικαίωμά τους και δη προς μία Ορθόδοξα Χριστιανική χώρα, άρα, η χώρα Εάλω, δια της κερκόπορτας, ποιος κυβερνάει άραγε αυτόν τον τόπο;;
Πιο συγκεκριμένα, η «Ασούρα», καθίσταται η σημαντικότερη εορτή, προς τιμή της επετείου του Θανάτου, του Ιμάμη Χουσείν, την 10η ημέρα του μήνα Μουχαράμ, του πρώτου μήνα του Ισλαμικού ημερολογίου. Οι πιστοί δε άνδρες σιίτες μουσουλμάνοι σε όλος τον κόσμο, αυτομαστιγώνονται ως ένδειξη πίστης και Θρήνου.
Τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά καθίστανται γεγονός και καταμαρτυρούν τι τεκταίνεται εις τον τόπο μας από τους θύλακες του ανθελληνισμού αποδεικνύοντας δια των πράξεων και των παραλείψεών τους ότι το έθνος τιτρώσκεται εκ βαθέων, και οι υποδόριοι μηχανισμοί κατατείνουν ακριβώς προς την κατεύθυνση αυτή, δια της τεθλασμένης, δηλονότι ιθύνων νους, ως οιονεί ηθικός αυτουργός καθίσταται κατά προεκτεθέντα η υπερθνική ελίτ συγκεκριμένων συμφερόντων, με συνεργούς τους εν Ελλάδι, έμμισθους εγκάθετους της Θεσμικής ελίτ.

Ενώ βιώνουμε τα έσχατα, ήτοι την φθίνουσα πορεία και την εν γένει διολίσθησή μας προς τον όλεθρο, το αφήγημα της πανδημίας, ως εργαλείο πειθαναγκασμού και υποταγής, επιστρατεύεται όπως ο καθείς δύναται να αντιληφθεί, μόνον εις βάρος των Ελλήνων απειλώντας με απολύσεις όσου εξαναγκαστικά εκδηλώσουν μία σύννομη διαφορετική άποψη να μην εμβολιασθούν δυνάμει του κώδικα Ιατρικής δεοντολογίας.

Ο ολοκληρωτισμός καθίσταται συντεταγμένος, πτωχοποίηση, πλειστηριασμοί, ψυχολογική πίεση απώλειας της εργασίας μας ένεκεν του υποχρεωτικού, στανικού και καταναγκαστικού εμβολιασμού, συκοφάντηση και απαγόρευση προσέλευσης εις τις εκκλησίες, συμμετοχής με κατάνυξη προς την λιτανεία των Αγίων μας,  εξ αφορμής της πανδημίας, την ίδια στιγμή όπου οι αλλοδαποί πανηγυρίζουν ανενόχλητοι και τιμούν τα ήθη, έθιμά τους καθώς και τις θρησκευτικές παραδόσεις, άνευ ουδενός προσκόμματος, διότι ο ιός επιτίθεται μόνον κατά των Χριστιανών και όχι των Μουσουλμάνων.
Όλα τα λοιπόν αυτά συμβαίνουν με αμείωτους ρυθμούς, βιώνουμε αυτούς τους κολάφους, κατά τρόπο αισχρό και χυδαίο, δίχως ουδεμία αντίδραση της επισήμου Ελλαδικής Εκκλησίας, η οποία πνέει τα λοίσθια ή καθίσταται πλήρως συντεταγμένη με το καθεστώς.

Ποια είναι η λύσις, οι Αρχές μας έχουν προδώσει, τόσο το Κράτος όσο και η επίσημη Εκκλησία, η μοναδική λύση, καθίσταται η επανάσταση, η ίδρυση μίας «εθνικής μυστικής εταιρίας», σύγχρονης, ούτως ώστε όλοι οι εναπομείναντες προσηλωμένοι σε Ιεράς Αρχές και Αξίες να προασπίσουμε το μεγαλείο του Ελληνικού έθνος εκ του δοτού και ανθελληνικού Κράτους το οποίο έχει πλέον ανενδοίαστα και θρασύτατα κηρύξει τον πόλεμο προς ημάς τους απλούς πολίτες, καθιστώντας την καθημερινότητάς μας κόλαση, η μοναδική μας καταφυγή η Πίστη προς τον Τριαδικό Θεό, η προσευχή και το Ιερό αγωνιστικό φρόνημα άχρι εσχάτων!

Το γε νυν έχον, γρηγορούμε και οδυνώμεθα!

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΠΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας, 
εκδότης «το Αντίδοτο», τέως δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας

«Θα κλείσουμε τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας».
Ανδρέας Παπανδρέου, πρωθυπουργός (αρχές δεκαετίας ‘80)

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζοντας την πολιτική τακτική του να αποκαθιστά τα πολιτικά ορφανά του Σημίτη, πρόσφατα ανακοίνωσε τον πρώην δήμαρχο Καλαμάτας, αλλά και βουλευτή και υπουργό του Σημίτη Σταύρο Μπένο, ως υπεύθυνο για την αναβάθμιση των καμένων της Εύβοιας. Αυτό με έκανε αφενός να θυμηθώ την πολιτική του πορεία και αφετέρου να εξηγήσω αυτούς τους πολιτικούς διορισμούς του Μητσοτάκη.
«Αυτός δεν είναι υπουργός αλλά Ζάσταβα».
Αυτό είπε ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης όταν είδε τον Βερυβάκη στην ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, το 1981 και ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα του Σταύρου Μπένου, την οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα. Ήταν η εποχή που όπως πολύ εύστοχα περιέγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος:  «Τη δεκαετία του ’60, αν δεν ήσουν με τη δεξιά παράταξη, ήσουν πολίτης Β’ κατηγορίας, δεν μπορούσες να βγάλεις ούτε άδεια αυτοκινήτου. Στη μεταπολίτευση, αν δεν ήσουν αριστερός, δεν έβγαζες ούτε γκόμενα».

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς στο νέο του βιβλίο: «Αντίθετα, το 1974 , το Παλάτι είχε ήδη εκδιωχθεί, ο στρατός είχε αποσυντεθεί από την ήττα του στην Κύπρο, οι Αμερικάνοι σιωπούσαν και η Δεξιά πραγματοποιούσε το εκσυγχρονιστικό της άλμα για να διαχωριστεί από την δικτατορία, ενσωματώνοντας πάρα πολλά από τα αιτήματα της Ένωσης Κέντρου. Ουσιαστικά η μεταπολιτευτική αλλαγή έγινε σχεδόν χωρίς σύγκρουση, έγινε με την ψήφο και την οργάνωση στα κόμματα και τα συνδικάτα, με αποτέλεσμα η εξουσία να πέσει στα χέρια της «Αλλαγής» σχεδόν χωρίς να ανοίξει μύτη».
 Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον εμφανίζεται ο Σταύρος Μπένος, αρχικά στις τοπικές εκλογές του 1974 όταν βοήθησε τον θείο μου Νίκο Σταματέλο που κατέβαινε για δήμαρχος Καλαμάτας και κατόπιν το 1978 όταν βγήκε δήμαρχος Καλαμάτας εκμεταλλευόμενος τον ντόπιο αριστερό παράγοντα που ήταν τότε σε άνοδο. 
Είναι γεγονός ότι οι ντόπιοι βαρόνοι της Εθνικόφρονης Δεξιάς  που ήταν μέχρι τότε δήμαρχοι έκαναν μόνο φαραωνικά έργα γιατί εκεί ήταν το… ψητό. Η πολιτική όμως  τότε που διαμορφωνόταν και κατευθυνόταν από τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η παρουσίαση μιας Ελλάδας εξηρτημένης, με μια μεγαλοαστική τάξη μεταπρατικού χαρακτήρα, που έπρεπε να ανανεώσει τους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς προς μια κατεύθυνση δημοκρατικού κοινωνικού κράτους απορρίπτοντας την ξένη εξάρτηση, δηλαδή το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Ταυτόχρονα εγκατέλειψε τον εργατίστικο λόγο της Αριστεράς και έδωσε βάση στην κυρίαρχη μικρομεσαία και μεσαία ελληνική τάξη, την οποία αποκάλεσε «μη προνομιούχους Έλληνες». Εκεί έριξε το βάρος της πλειονότητας των έργων σαν δήμαρχος Καλαμάτας ο Σταύρος Μπένος και εκεί κέρδισε εγκαθιστώντας το δικό του σύστημα που υπάρχει μέχρι σήμερα.
Μιλώντας για παλιές ιστορίες…
Αφού γιγαντώθηκε ο δήμος επί των ημερών του (όπως άλλωστε γιγαντώθηκε και το κράτος επί  ΠΑΣΟΚ), ακόμα και με κηφήνες εξ Αθηνών όπως αυτοί στο δημοτικό θέατρο οι οποίοι αμείβονταν από τις τσέπες των δημοτών, κατάλαβε αυτό που είχε πει η Θάτσερ ότι: «Το πρόβλημα με το σοσιαλισμό είναι πως τελειώνει όταν τελειώσουν τα χρήματα των άλλων» και έτσι μεταπήδησε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ακραία επικοινωνιακός, ακόμη θυμούνται κάποιοι τις κουβέρτες που μοίραζε ο ίδιος την εποχή των σεισμών (πάντως τα λείψανα των διατηρητέων που υπάρχουν μέχρι σήμερα δείχνουν και το ενδιαφέρον του Μεταπολιτευτικού κράτους στον πολιτιστικό παράγοντα), διετέλεσε βουλευτής και υπουργός για κάμποσα χρόνια την εποχή του Σημίτη πηδώντας επιδέξια στο άρμα των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών». 
Την εποχή εκείνη συνταράχτηκε το πανελλήνιο από την σχέση του υπουργού με άρχοντα του τζόγου από την Καλαμάτα. Παλιές ιστορίες θα μου πείτε, αλλά με την δημιουργία των  1000 ΚΕΠ, η οποία ήταν σωτήρια για τους ελάχιστους κατοίκους των νησιών, στην υπόλοιπη χερσαία Ελλάδα γιγάντωσε ακόμα πιο πολύ το ήδη τεράστιο κράτος, με το να κάνουν την ίδια δουλειά δύο δημόσιοι υπάλληλοι. 
Η περίοδος του Σημιτικού «εκσυγχρονισμού» (1996-2004) χαρακτηρίστηκε από την έκρηξη της διαφθοράς,  την γιγάντωση της διαπλοκής και την καταστροφή της μεσαίας κι μικρομεσαίας τάξης με την φούσκα του χρηματιστηρίου.  Το μισό υπουργικό  συμβούλιο του Σημίτη  πέρασε από τις φυλακές Κορυδαλλού. Αν και όλοι οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης έχουν βάλει το λιθαράκι τους, μικρό ή μεγάλο, για την χρεοκοπία της Ελλάδας.
 
…αλλά και καινούργιες! 
Έτσι το 2008 δημιουργεί μια ΜΚΟ με την ονομασία ΔΙΑΖΩΜΑ που στόχο έχει την ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων, αν και διαφωνούσε όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού με  την συμμετοχή ιδιωτών στα πολιτιστικά πράγματα της πατρίδας μας. Το ΔΙΑΖΩΜΑ, όπως διαβάζουμε, δεν εκτελεί τα έργα, αλλά μόνο προτείνει πια πρέπει να πραγματοποιηθούν. Τον Σεπτέμβριο του 2018 επί ΣΥΡΙΖΑ, όπως κατήγγειλε ο  Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, η υπουργός Πολιτισμού συνόδεψε τον κύριο Μπένο σε επίσημα ταξίδια της. Ακόμα η αδελφή του πρωθυπουργού Αλεξάνδρα Μητσοτάκη είναι ενεργό μέλος του σωματείου του κυρίου Μπένου, κάνοντας προτάσεις για μελλοντικές συνεργασίες του. Η ίδια κυρία ηγείται ακόμη του Ινστιτούτου για την Μεσόγειο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου (EPLO), που έχει αναλάβει να κάμψει τις αντιδράσεις της κοινωνίας σχετικά με τις ανεμογεννήτριες. 
Το ΔΙΑΖΩΜΑ χρηματοδοτείται από εταιρείες κολοσσούς και όλες τις συστημικές τράπεζες για την «συνδιαχείριση και στραγγαλισμό της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας», όπως καταγγέλλει ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων. Ακόμη διαβάζουμε στον Τύπο: «Ένας λοιπόν, από τους προνομιακούς συνεργάτες του πρώην υπουργού του Σημίτη, στον τομέα αυτό των μελετών, είναι και ο νυν υπουργός του Κούλη Μητσοτάκη, Θεόδωρος Σκυλακάκης». Η «ΤΟΠΟΣ Συμβουλευτική ΟΕ» που μετατράπηκε σε ΙΚΕ με υπεύθυνη την κόρη του κυρίου Σκυλακάκη Μαριάννα και έχει Ερευνητή & Σύμβουλο τον Θεόδωρο Μπένο, υιό του Σταύρου συνεργάζεται με το ΔΙΑΖΩΜΑ. 
Θα μπορούσα να γράψω και άλλες συμπτώσεις αλλά μου ήρθε στο μυαλό μια φράση του υπουργού του ΠΑΣΟΚ  Ευάγγελου Γιαννόπουλου: «Σε 60 χρόνια θα κάνουμε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό! Τώρα διαχείριση του καπιταλισμού κάνουμε, αλλά θα μπορούσαμε να την κάνουμε και καλύτερα».
Με την Πατρίδα ή με την Παγκοσμιοποίηση; 
Που συνδέονται όλα τα παραπάνω; 
Η τελευταία ανοικτή πολιτική κίνηση του κυρίου Μπένου ήταν το 2013, όταν υπέγραψε μαζί με άλλους το πολυθρύλητο κείμενο των 58 για «μια προοδευτική δημοκρατική προοδευτική παράταξη».  Μια έκκληση  «στους πολίτες, στα κόμματα, στις συλλογικότητες, στα πολιτικά πρόσωπα, στις συνδικαλιστικές, τις αυτοδιοικητικές και τις πνευματικές δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού» που απέχουν και από την  δεξιά και την  νεοκομμουνιστική αριστερά. 
Οι περισσότεροι από αυτούς οπαδοί της Παγκοσμιοποίησης του πολυπολιτισμού, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και του εθνομηδενισμού, θριάμβευσαν την περίοδο 1996-2014, ανοίγοντας τον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ των αρνησιπατρίδων, οι οποίοι πήραν την σκυτάλη το 2015 της απόπειρας μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας σε ανθρώπινο και ιδεολογικό σκουπιδοτενεκέ. 
Η αρχαία Ελληνική Παράδοση είναι βαθιά Πατριωτική και Φυλετική. Τα αρχαία θέατρα ήταν μέρος των Εθνικών εορτών, όπου αυτά υπήρχαν γιατί στην Δωρική Σπάρτη δεν υπήρχαν, και πρώτα στην πομπή των συντελεστών του θεατρικού έργου βρίσκονταν τα ορφανά παιδιά των πεσόντων πολεμιστών της Πόλεως, που κάθονταν και σε τιμητικές θέσεις. Τα θέματά τους τα αντλούσαν από την Ελληνική Μυθολογία, καθώς και από πολεμικές συγκρούσεις. Χαρακτηριστικά οι Πέρσες του Αισχύλου αναλύουν βαθύτατα τον Ελληνικό Πατριωτισμό.


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΣΤΗΡΑ ΣΤΟΝ ΤΣΕΣΜΕ ΣΤΙΣ 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1922



Η τελευταία μάχη στη Μικρά Ασία δόθηκε από τον Πλαστήρα (τον Καραπιπέρ όπως τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι) μέ τό Σεϊτάν Ασκέρ (τό 5/42 των ευζώνων του) κοντά στον Τσεσμέ, στήν περιοχή Σταυρός (Ζέγκουϊ στά τουρκικά)

Εκεί πολέμησε ο Πλαστήρας, σέ μία προσπάθεια νά προστατέψει τά τελευταία τμήματα του στρατού μας πού υποχωρούσαν πρός τήν σωτηρία των πλοίων. Οι Τσέτες αποδεκατίστηκαν καί μάλιστα αργότερα, οι Τούρκοι έστησαν μνημείο εκεί πού μαρτυρά τήν τελευταία μάχη καί τόν χαμό 147 Τούρκων ιππέων.

Ο Γιάννης Καψής περιγράψει τη μάχη του Σταυρού, σύμφωνα μέ διήγηση του ηρωϊκού συνταγματάρχη:

«Το πρωί της 28ης Αυγούστου το 5/42 έφθασε στον Σταυρό εκεί που ο δρόμος χωρίζει προς τον Τσεσμέ. Σ’ όλη τη μαρτυρική πορεία του έμενε μακριά από τη μάζα του Νότιου Συγκροτήματος. Ο πανικός είναι μια ασθένεια μεταδοτική και ο Πλαστήρας ήταν αποφασισμένος να κρατήσει το Σύνταγμα του μέχρι τέλους. Και το κατόρθωσε, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα της αυτοθυσίας.

Για δέκα πέντε ημέρες είναι πάνω στ’ άλογό του. Έφιππος τρώγει ότι του φέρνουν οι άνδρες του, κάτι ελάχιστο – μήπως έχουν κι οι Τσολιάδες μας να φάνε; Έχουν πετάξει τα πάντα, καζάνια, τρόφιμα, καραβάνες. Μόνον τα όπλα και τα φυσίγγια τους κρατούν και μαζεύουν στον δρόμο φρούτα, στα χωριά κανένα καρβέλι ψωμί – τρώγουν όποτε έχουν, αλλά πολεμούν πάντοτε με την ίδια ορμή, που έχει προκαλέσει το δέος, τον τρόμο στους Τούρκους.

Κι ο Πλαστήρας μένει ακλόνητος πάνω στ’ άλογό του. Παρακολουθεί τα πάντα, εμψυχώνει τους άνδρες του. Και, πολλές φορές την νύκτα τους αφήνει να κοιμηθούν χωρίς να βγάλουν σκοπιές. Μένει ο ίδιος άγρυπνος πάνω στ’ άλογό του, φροντίζοντας για τα παλικάρια του – μάρτυρες οι ίδιοι οι άνδρες του 5/42, που τον είχαν δει με τα μάτια τους στο καραούλι. Είχε γίνει κάτισχνος, τα οστά του προσώπου του ξεχώριζαν κάτω από την ηλιοκαμένη, την μαυρειδερή επιδερμίδα του. Μόνον το βλέμμα του διατηρούσε την παλιά εκείνη λάμψη… Θα πίστευε κανείς, ότι ήταν έτοιμος να σωριασθεί νεκρός.

Εκεί, στο Σταυρό, το 5/42 στάθηκε και πάλι. Οι πρόσφυγες είχαν βραδυπορήσει, μια ατέλειωτη φάλαγγα ξεκινούσε από τη ζωσμένη στις φλόγες Σμύρνη ως το Τσεσμέ. Κάποιος έπρεπε να τους βοηθήσει,να τους προστατεύσει από τους Τσέτες, που ορμούσαν εναντίον τους σαν τα τσακάλια. Έπιασαν μετερίζια οι Τσολιάδες μας και περίμεναν τη φάλαγγα των προσφύγων να περάσει.

Κι εκεί τους απονεμήθηκε το πολυτιμότερο παράσημο, που μπορεί να ποθήσει ένας πολεμιστής: Οι τρομαγμένοι, οι πανικόβλητοι πρόσφυγες αυτοί, που έφευγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, σταματούσαν γιά να φιλήσουν τα πληγιασμένα χέρια των στρατιωτών μας. Χαροκαμένες μάνες ήθελαν ν’ αγκαλιάσουν, να χαϊδέψουν τα φλογισμένα μέτωπα των παιδιών εκείνων, που πολεμούσαν τόσο μακριά από τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους. Ήταν στιγμές γεμάτες συγκίνηση, στιγμές τραγικού μεγαλείου, γεμάτες ανθρωπιά και πόνο.

Στον Σταυρό περίμενε το «Σεϊτάν – Ασκέρ». Και μέσα στην καταχνιά του πρωινού φάνηκαν οι Τσέτες του Μπεχλιβάν. Κάλπαζαν ουρλιάζοντας – θύμιζαν τις ορδές του Αττίλα. Ορμούσαν κατά των προσφύγων και τους σπάθιζαν, κάρφωναν στα ξίφη τους ματωμένα κεφάλια και τα εξεσφενδόνιζαν στον αέρα. Δεν τους αρκούσε το ξερρίζωμα του Ελληνισμού, ήθελαν τον αφανισμό του.

Ο Πλαστήρας είδε τους Τσέτες. Ήταν συντριπτική αριθμητικά η υπεροχή, ήταν ψυχωμένοι από την ανέλπιστα μεγάλη νίκη τους, είχαν ξαποστάσει στη Σμύρνη. Η σωφροσύνη θα του επέβαλλε, ίσως, να υποχωρήσει αλλά τότε ούτε ένας από τους πρόσφυγες δεν θα διασωζόταν, οι Τσέτες θα έφθαναν στην αποβάθρα του Τσεσμέ πριν από τον Στρατό μας. Κι αποφάσισε να δώσει μια ακόμη μάχη.

Οι άνδρες του 5/42, με γρήγορες κινήσεις, σχημάτισαν ένα μεγάλο πέταλο κι «ελούφαξαν», έμειναν ακίνητοι, περιμένοντας τους Τούρκους να πέσουν στις κάνες των όπλων τους. Είχαν διαταγή να μη πυροβολήσουν, αν ο Πλαστήρας δεν έδινε το σύνθημα, πυροβολώντας – πρώτος. Πειθαρχικοί, εμπειροπόλεμοι, έβλεπαν τους Τούρκους να πλησιάζουν κι έμεναν ακίνητοι. Πολλοί άκουγαν τις αναπνοές τους, αισθάνθηκαν τη μυρωδιά των αλόγων τους. Κι όμως δεν πυροβόλησαν. Λίγο ακόμη κι οι Τσέτες θα είχαν πέσει στον κλοιό τους.

Αλλ’ ένας λοχίας έτρεμε από τη λύσσα του. Είχε δει τους Τσέτες να σφάζουν γυναικόπαιδα και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί – έσφιγγε το όπλο του, δάγκωνε τα χείλη του για να μη φωνάξει και προδοθεί. Κι έξαφνα ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Σχεδόν αμέσως ένας καταιγισμός πυρός σάρωσε τους Τούρκους. Οι θάμνοι άναψαν, τα πολυβόλα κελάηδησαν ανατριχιαστικά. Η κοιλάδα αντήχησε στο βογγητό των πληγωμένων.

Οι Τούρκοι ξαφνιάστηκαν πήδησαν από τ’ άλογα κι έτρεξαν να καλυφθούν – θέλησαν να πιάσουν μετερίζια και να πολεμήσουν. Δεν γνώριζαν ακόμη ότι είχαν απέναντι τους το «Σεϊτάν Ασκέρ». Αλλά, μετά τον πρώτον αιφνιδιασμό, οι Τσολιάδες δεν κρατήθηκαν – δεν μπορούσε να τους συγκρατήσει κανείς· ούτε ο Πλαστήρας. Οι λόγχες σύρθηκαν και πάλι από τις θήκες τους. Και για μια ακόμη φορά – την τελευταία -όπως τότε σε μια εποχή που φαινότανε τόσο μακρινή, ακούστηκε η λεβέντικη κραυγή: «Αέρα…».

Έφυγαν οι Τσέτες, έφυγαν τρομοκρατημένοι, πανικόβλητοι πήδησαν στ’ άλογα τους κι άλλοι έφυγαν τρέχοντας. Επέστρεψαν ασθμαίνοντας στη Σμύρνη για να ρίξουν καινούργιο λάδι στο καντήλι του θρύλου, που θα καίει αιώνια. Είναι θρύλος, που αφηγείται η αναμνηστική στήλη, εκείνη, που υπάρχει μέχρι σήμερα στο Ζέγκουϊ – τον Σταυρό.

– Αχ, μωρέ… Αν δεν βιαζότανε εκείνος ο λοχίας, θα τους είχα φάει όλους τούς Τσέτες… »


Δίκτυο Μικρασιάτης

 


ΓΡΑΜΜΟΣ. 25-29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1949. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ!


Του Ιωάννη Μπουγά


Η κατάρρευση των κομμουνιστών άρχισε όταν έπεσε το ΤΣΑΡΝΟ! Στην πρώτη γραμμή της επιχείρησης ήταν μια Διλοχία από το 596 ΤΠ, το Τάγμα Ανανηψάντων της Μακρονήσου, που έχασε στο Τσάρνο 3 αξιωματικούς και 57 στρατιώτες. Σπουδαίο ρόλο στη «μεγαλειώδη προσπάθεια», όπως την αποκάλεσε ο Βασιλιάς Παύλος που παρακολουθούσε συνεχώς και άγρυπνος την προσπάθεια από το ύψωμα της Αμμούδας μαζί με τον στρατάρχη Παπάγο και τον στρατηγό Τσακαλώτο, έπαιξε και ο Ανθυποσμηναγός Ιωάννης Στυλιανάκης με τους ακριβέστατους βομβαρδισμούς του υψώματος!
(Ακολουθεί η χθεσινή μου ανάρτηση στον τοίχο μου).
ΑΝΤΗΧΕΙ Ο ΓΡΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ!!!!!!!!!!!!!!
25 Αυγούστου 1949. Αρχίζουν οι Επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού στον Γράμμο, που κατέληξαν με την Νίκη των στρατιωτών μας και τη Στρατιωτική Συντριβή των κομμουνιστών στις 29 Αυγούστου. Ήταν το τέλος του τριετούς Εφιάλτη και η σωτηρία της Μακεδονίας!
Το τρίτο και τελευταίο μέρος των επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού εναντίον του λεγόμενου ΔΣΕ, με την κωδική ονομασία ΠΥΡΣΟΣ Γ΄, είχε ως αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη του τελευταίου οχυρού των ανταρτών, τις οροσειρές του Γράμμου. Άρχισε με άριστη προετοιμασία για τον Ελληνικό Στρατό και με πολύ καλούς οιωνούς στις 5:30 το πρωί της 25 Αυγούστου. Επικεφαλής ήταν ο στρατηγός Τσακαλώτος και παρών στο μέτωπο ο Βασιλιάς Παύλος. Είναι βέβαια γεγονός ότι οι ημέρες ησυχίας που ακολούθησαν την νίκη στο Βίτσι στις 17 Αυγούστου, είχαν δώσει την ευκαιρία και στους αντάρτες να προετοιμασθούν και να αναμένουν τον αντίπαλο με υψηλό ηθικό.
Ο Ζαχαριάδης σε μήνυμα πού έστειλε προς τους αντάρτες του «ΔΣΕ» στις 20 Αυγούστου περιέλαβε και ένα πολύ γνωστό σύνθημα: «Εδώ μπορούμε και πρέπει να θάψουμε τον μοναρχοφασισμό!», μιά παραλαγή εκείνου πού είχε χρησιμοποιήσει νωρίτερα, το 1948, «ο Γράμμος θα γίνει η ταφόπετρα του μοναρχοφασισμού!».
Τα πράγματα βέβαια δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με τις απειλές του Ζαχαριάδη. Το μεσημέρι της πρώτης ημέρας είχε πέσει το ύψωμα Τσάρνο, κεντρικό στήριγμα των ανταρτών. Όταν πληροφορήθηκε αυτό ο Τσακαλώτος, στράφηκε στον βασιλιά Παύλο και του είπε: «Μεγαλκειότατε, ο Γράμμος έπεσε!». Όταν δε η ηρωϊκή 9-η Μεραρχία πήρε τούωμα 2520, ουσιαστικά η άμυνα των ανταρτών είχε καταρεύσει. Το πρωϊνό της 29-ης Αυγούστου βρήκε τον «ΔΣΕ» ολοκληρωτικά ηττημένο, και τους αντάρτες του να υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα με κατεύθυνση την Αλβανία. Στις 30 Αυγούστου, οι καταδρομείς των ΛΟΚ κατέλαβαν και το Κάμενικ, το τελευταίο καταφύγιο των ανταρτών. Η νίκη στο Γράμμο δεν ήταν εύκολη. Στοίχησε στον Ελληνικό Στρατό 243 νεκρούς και 1452 τραυματίες.
Κάπου 8.500 έως 10.000 αντάρτες πέρασαν στην Αλβανία. Μαζί τους μετέφεραν και 1.500 τραυματίες, ενώ πίσω τους στον Γράμμο άφησαν 1.000 περίπου νεκρούς και 994 αιχμαλώτους. Από τους τελευταίους πού πέρασαν στην Αλβανία απο την περιοχή της Μπάρας ,την νύχτα της 29-ης Αυγούστου, ήταν ο ίδιος ο Ζαχαριάδης.
Στην Αλβανία, οι αντάρτες προσπάθησαν να αναδιοργανωθούν σκεπτόμενοι να συνεχίσουν τον αγώνα. Σύντομα όμως ο ηγέτης της Αλβανίας Χότζα τους διέταξε να αφοπλισθούν. Στη συνέχεια, με Ρωσικά καράβια μεταφέρθηκαν από το λιμάνι του Δυρραχίου στις άλλες κομμουνιστικές χώρες, και κυρίως την Σοβιετική Ένωση, στην περιοχή της Τασκένδης.
Έτσι τελείωσε η Προδοτική, Σλαβοκίνητη Ανταρσία του 1946-49 από το ΚΚΕ, πού δυστυχώς αρκετά αργότερα, το 1989, ονομάσθηκε από τους Έλληνες πολιτικούς Εμφύλιος Πόλεμος, παρά:
- τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού Σλάβων και Σλαβόφρονων στις τάξεις του «ΔΣΕ», οι οποίοι στις μάχες του Βίτσι και του Γράμμου αποτελούσαν πάνω από το 50% των ανταρτών,
- το γεγονός ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ανταρτών του «ΔΣΕ» ήταν βιαίως στρατολογημένοι,
- την αμέριστη βοήθεια των βορείων γειτόνων μας Αλβανών, Βουλγάρων, και Γιουγκοσλάβων προς τους αντάρτες, με στόχο την απόσχιση Μακεδονίας και Θράκης από την Ελλάδα, για τη δημιουργία της «Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας»,
- το γεγονός ότι τη λεγόμενη Κυβέρνηση των Ανταρτών δεν την αναγνώρισε ποτέ κανένα κράτος, και τέλος
- το γεγονός ότι στην Ανταρσία συμμετείχε ένα πολύ μικρό ποσοστό του λαού, μόνο από μικρά ορεινά χωριά, και ποτέ οι μεγάλες μάζες του λαού των πόλεων. Ήταν καθαρά μιά περίπτωση ανταρτών, συμμοριτών για πολλούς, που ποτέ δεν είχαν ούτε μία πιθανότητα νίκης ή κατάληψης και κράτησης ούτε μιάς μεγάλης πόλεως της Ελλάδος.
Πέραν όμως αυτού, το ΚΚΕ κατά την διάρκεια της Ανταρσίας, είχε λάβει δημόσια αντεθνική και προδοτική θέση «υπερ της αυτοδιάθεσης της Ελληνικής Μακεδονίας και απόσχισή της από την Ελλάδα», όπως απαιτούσαν οι βόρειοι κομμουνιστές γείτονες που βοηθούσαν τον «ΔΣΕ»..
Όλα αυτά δεν υποδηλούν Εμφύλιο, αλλά Προδοτική, Ξενοκίνητη Ανταρσία!
Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι από μιά ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ πολιτική συμφιλίωσης βασισμένη στη αποσιώπηση των εγκλημάτων των κομμουνιστών, την οποίαν οι πολιτικοί της Ελλάδος ακολούθησαν αμέσως μετά τη νίκη, τη δικτατορία του 1967 που «λεύκανε» ακόμη περισσότερο τους κομμουνιστές, και την οικονομική κρίση στην οποίαν οδηγήθηκε η Ελλάδα από αλόγιστες πολιτικές ανίκανων ή αδιάφορων πολιτικών ηγετών, το 2015 οι κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία με την ψήφο του λαού και το 2018 πέτυχαν αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν το 1949. Να υπογράψουν την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία, σε πρώτη φάση, παραδίδεται το όνομα της Μακεδονίας στους Σλάβους!
Έτσι διαψεύσθηκε και ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος μετά τη νίκη είχε απευθύνει χαιρετισμό «εις τας Ενόπλους Δυνάμεις, αι οποίαι με τον ηρωισμόν και την αυτοθυσίαν των, ακόμη μιαν φοράν εξασφαλίζουν την ανεξαρτησίαν και την αιωνιότητα της Ελλάδος. Και το Εθνος ολόκληρον υποκλίνεται ευλαβώς ενώπιον της Ιεράς Μνήμης των αθανάτων Νεκρών μας, του Γράμμου και του Βίτσι. Εις την συνείδησιν των επερχομένων Ελληνικών γενεών αιώνια θα είναι η μνήμη των».
Σήμερα μνημεία χτίζονται από το ΚΚΕ για τους αντάρτες του «ΔΣΕ».Ελάχιστοι θυμούνται τους νεκρούς μας στρατιώτες!
Εμείς εδώ, εις πείσμα αυτών και της λήθης, ας αναφωνήσουμε :
Αιωνία η Μνήμη των Νέων της Ελλάδος που έπεσαν στον Αγώνα κατά των Κομμουνιστών!


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Σάββατο 7 Αυγούστου 2021

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ : ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗ, Η ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Το παρόν άρθρο του Ίωνος Δραγούμη εδημοσιέυθει στον «Νουμά» στις 11Μαιου 1908 (φ. 292), και αναφέρεται στην κεντρική ιδέα που χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του, τον ελληνικό κοινοτισμό, την κοινότητα ως πηγή αναγέννησης του Ελληνισμού, και ως μήτρας γέννησης πολιτισμού....

«Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ή το χωριό που μας γέννησε, είναι η μικρή μας πατρίδα, είτε σε νησί βρίσκεται, είτε σε κάμπο ― σε μεσόγειο ή σε παραθαλάσσιο. 

Στα χωριά τα σπίτια είναι γνώριμα, και οι άνθρωποι σα να συγγενεύουν. Όλοι ξέρουν όλους, και τα τριγυρινά τους πράγματα. Άλλο από γειτονιές δεν υπάρχει. 

Χαράματα σηκώνεται ο άντρας, βουτά μια κομμάτα ψωμί στο κρασί του, και με το δισάκκι και την τσάπα, με το ζώο που θα οργώσει και με το παιδί του, πάει στο χωράφι, στ’ αμπέλι ή στο μποστάνι. Σηκώνεται κ’ η γυναίκα του και πάει στη βρύση για νερό. Το κορίτσι νοικοκυρεύει το σπίτι και την αυλή, πλένει, υφαίνει, λευκαίνει το πανί. Τη χωριάτισσα πότε τη βλέπεις στον αργαλειό, πότε στο ληνό με γυμνά ποδάρια να πατά σταφύλια, πότε μ’ ανασκουμπωμένα μανίκια, σκυμένη, να ζυμώνει ψωμί στη σκάφη, κ’ έπειτα να το βάζει στο φούρνο, στην αυλή, πότε ν’ αρμέγει την αγελάδα, πότε να γνέθει. Άλλοτε πάλι συνδαυλίζει τη φωτιά και κοιτάζει τη χύτρα. Φρύγανα από το βουνό φέρνουν τα παιδιά. 

Τις αγελάδες του χωριού και τ’ άλογα τα παίρνουνε δυο τρία παλληκάρια πρωί πρωί και τα βόσκουν. Πλανιώνται όλη μέρα τα ζώα στα λιβάδια, κι ακούς τα κουδουνίσματα τους στη σιγαλιά. Το βράδι τα γυρίζουν στο χωριό οι αγελαραίοι, κοπαδιαστά. Βοσκοί στο βουνό βόσκουν τα γιδοπρόβατα. Το καλοκαιριάτικο μεσημέρι σταλίζουν τα πρόβατα στον ίσκιο του μεγάλου πεύκου, αποσταμένα από το λιοπύρι. Και βράδι-βράδι τα οδηγούν στις στάνες.... 

Σα νυχτώσει, βλέπει ο δραγάτης φωτιές, σαν άστρα στο βουνό. Ώρες ώρες ακούει γαυγίσματα μαντρόσκυλων. Έπεσε να κοιμηθεί το χωριό, και ο δραγάτης όλο φυλάγει, περιδιαβάζοντας στ’ αμπέλια και στα περιβόλια, με τ’ όπλο στον ώμο. Ποιος ξένος μπήκε στη βραγιά και πώς απέρασε τους φράχτες; 

 Το χωριό κοιμάται δίχως ονείρατα. Ο νέος όμως, που είδε στο χορό, την κυριακή τ’ απόγεμα, στ’ αλώνια, ο νέος που είδε την όμορφη την κόρη τη στολισμένη, προτού αποκοιμηθεί το βράδι, ονειρεύεται. Ίσως και κείνη να τον ξεδιάλεξε· τα μάτια τους σα ν’ αντικρύστηκαν μια στιγμή, την Κυριακή τ’ απόγεμα στο χορό, στ’ αλώνια. Και θα την πάρει. 

 Έρχεται, πάλε η Κυριακή στο χωριό. Νωρίς γεμίζει η εκκλησιά από κορίτσια, γυναίκες, παιδιά, και άντρες, και γέροντες. Ο δάσκαλος ψέλνει στα δεξιά, και δυο τρία σκολιταρούδια του κρατούν το ίσο. Στ’ αριστερά είναι ένας χωριανός και ψέλνει με τη μύτη κι αυτός. Ο παπάς, με το κοντό το ράσο, λειτουργά και θυμιάζει. Οι γέροι, έχουν τα στασίδια τους και κάθονται. Στο παγκάρι οι επίτροποι πουλούν αγιοκέρια. Τ’ αγοράζουν οι χριστιανοί και τα στήνουνε στα μανουάλια, προτού ασπαστούν τα εικονίσματα. Έπειτα γυρίζουν οι επίτροποι με τους δίσκους: «για την εκκλησιά, για τον παπά, για το σκολειό μας», και ακούς δεκάρες και κουδουνίζουν, Και σαν περνούνε τ’ άγια, σκύβουν πολύ χαμηλά και σταυροκοπιούνται, γέροι, γυναίκες, άντρες, παιδιά, νιές και παλληκάρια. «Μνησθείη αυτών Κύριος ο Θεός εν τη Βασιλεία αυτού πάντοτε»….... 

Τις μικροδιαφορές που τυχαίνει να έχουν ανάμεσό τους οι χωριανοί, τις ξεδιαλύνουν οι δημογέροντες ― έφοροι του σκολειού κ’ επίτροποι της εκκλησιάς. Άμα βέβαια έχουνε μεγάλες διαφορές, τότε πηγαίνουν κάτω στη χώρα, να τους δικάσει κριτής, ειρηνοδίκης ή δικαστήριο. Μα πάντα καλλίτερα έχουν να μην κατεβαίνουν για τέτοιες δουλειές στη χώρα. Και μπελάς είναι και έξοδα γίνονται. Ενώ στο χωριό, με τη βοήθεια των γερόντων, άμα λείπουν τα πείσματα, όλα συμβιβάζουνται. 

 Οι γέροντες έχουν και άλλα να σκεφτούν. Θα συμφωνήσουν το δάσκαλο και τη δασκάλα, θα διορίσουν τον καντηλανάφτη, το δραγάτη, θα φροντίσουν για το σκολειό αν θέλει διόρθωμα, την εκκλησιά, αν θέλει καθάρισμα ή στόλισμα, τους δρόμους, αν είναι να φτειαστεί ή να σιαχτεί κανένας. 

Με την κοινότητα ο δάσκαλος κάνει συμβόλαιο και το υπογράφουν. Του δίνουνε μιστό και σπίτι, και ξύλα για κάψιμο. Καμιά φορά του τάζουν και τόσα κοιλά σιτάρι. Πόσες φορές θα ήταν καλλίτερα να του έδιναν κριθάρι! Ο μισθός του γίνεται καλλίτερος αν κάνει και τον ψάλτη. Και τη δασκάλα την περιποιούνται οι χωριανοί, εξόν αν τύχει καμιά φανταγμένη, που δεν τους καταδέχεται, μόνο παραπονιέται αδιάκοπα για το κάθε τι και φορεί μεγάλα καπέλλα φτερωτά.

Ο παπάς είναι χωριανός, σαν τους άλλους, με λίγα γράμματα. Σπάνια τον αλλάζουν, με την άδεια βέβαια πάντα και την ευλογία του Δεσπότη. Έχει και αυτός το χωράφι του, το αμπέλι του, τη γυναίκα του, το σπίτι του και την αγελάδα του. Η παπαδιά είναι σαν τις άλλες γυναίκες του χωριού. Και λειτουργάει ο παπάς κάθε κυριακή και σκόλη. Τον βλέπεις σε κάθε λείψανο, στεφάνωση και βάφτιση. Είναι ήσυχος άνθρωπος, κανένα δε θέλει να κακοκαρδίσει, δεν πολυανακατεύεται στα μαλώματα και στους θυμούς των χωριανών, και χαίρεται σαν του φιλούν το χέρι.... 

Ο Δεσπότης θα περάσει μια φορά το χρόνο και θα λειτουργήσει. Μετά το Ευαγγέλιο «κηρύττει τον λόγον του Θεού» με λόγια που κανένας ίσως δεν τα καταλαβαίνει. Του μετρούν τα κανονικά του και τα τυχερά του, και ό,τι καθυστερούμενα έχει να πάρει, τα ζητεί. Αν είναι τίποτα ζητήματα, τα ξεδιαλύνει ή δεν τα ξεδιαλύνει και φεύγει. 

Η ποταμιά κοντά στο χωριό είναι βαθειά, ντυμένη πλατάνια, πικροδάφνες και δάφνες. Εκεί πλένουν οι γυναίκες τα ρούχα. Από την άλλη τη μεριά σηκώνεται το βουνό που βγάζουν την πέτρα για τα σπίτια, και το δάσος που κάνουν τα κάρβουνα. 

Σαν πάρει ο χωριανός τη ράχη του βουνού κι ανέβει στην κορυφή, βλέπει κάτω τις στέγες του χωριού του, και αγναντεύει άλλα χωριά που τα έχει ακουστά, και την πολιτεία εκεί δα πέρα, κοντά στη θάλασσα. Και μικραίνει το χωριό του. Νοιώθει πως δεν είναι μοναχό στον κόσμο, και πως ο τόπος είναι μεγάλος. Και τότε ― τότε του έρχεται να γνωρίσει και τάλλα τα χωριά, και να κατεβεί στη χώρα, να ζυγώσει στη μεγάλη λίμνη με τ’ αρμυρό νερό. 

Γνώρισε την πολιτεία, και αρχή αρχή του φάνηκε καλή. Σα να είναι πιο ελεύθερα τα πράματα εδώ. Χωράφια δε βλέπει, μήτε λιβάδια, μα βρίσκει καπηλειά πολλά, και πίνει κρασί με πολλούς συντρόφους. Και δεν ντρέπεται πολύ πολύ τους πολίτες, γιατί δεν τονέ γνωρίζουν. Του μάθανε να βρίσκει και γυναίκες για μια βραδιά, με λιγοστά χρήματα. Αγάλι αγάλι η πολιτεία τον ποτίζει τα φαρμάκια της, αρχίζει και στενοχωριέται. Σαν άρρωστος είναι, και ξαναθυμάται το χωριό του. 

Εδώ, στην πολιτεία, είναι σαν το ξερριζωμένο πλατάνι της ρεματιάς, που αποζητάει το χώμα και τις πέτρες που το γέννησαν.... 

 Και μακρύτερα μπορεί να πάγει. Η θάλασσα κοντά. Καράβια περνούν κάθε μέρα. Στο χέρι του είναι· ποιος θα τον εμποδίσει; Ας πάγει κι αυτός στην ξενιτιά να γίνει πλούσιος. Και φεύγει. Και νοιώθει πως ο τόπος που άφησε, με τα χωριά και τις πολιτείες του, ήταν πατρίδα, η πατρίδα του, ― η μ ε γ ά λ η π α τ ρ ί δ α. Βρίσκονται στον κόσμο και άλλοι τόποι, ξένοι τόποι, που μιλούν οι άνθρωποι άλλες γλώσσες και έχουν άλλα συνήθια. Τα σπίτια τους είναι διαφορετικά κι αλλοιώτικες οι εκκλησιές. Οι πολιτείες μπορεί να είναι μεγάλες, μεγαλόπρεπες, και φαίνονται σαν πλούσιες. Αυτός όμως κάθεται σε μια σοφίτα σκοτεινή, με τέσσερες άλλους μέσα. Πού είναι το σπίτι του το νοικοκυρεμένο, στο χωριό! Το χρήμα δεν είναι χυτό στους δρόμους. Δε σκύβει να μαζέψει χρυσάφι, παρά και αυτού δουλειά αναγκάζεται να γυρέψει. Αφού είδε κι απόειδε, κατάφερε τέλος και τον πήραν εργάτη σ’ ένα σιδερόδρομο, με δυο τρία φράγκα την ημέρα. Δεν είναι προκοπή αυτή! 

Ο ξενιτεμένος θυμάται το χωριό του και αποζητά το σπίτι του πατέρα του, της μάννας του το χάδι, το ψωμί το σπιτίσιο, το καλό κρασί του αμπελιού τους. Σα να μην τα χάρηκε αρκετά. Και θυμάται τα βώδια, το αλέτρι, το χώμα, τις αγελάδες, τα δέντρα, και τις πέτρες του βουνού, και τα λιθάρια του δρόμου. Του φαίνεται πως δεν τα δούλεψε όσο έπαιρνε. 

Φεύγουν όμως και άλλοι από το χωριό. 

Εκείνοι που αφίνουν το χωριό τους και παν σε μεγαλύτερα κέντρα για να σπουδάσουν, εκείνοι που, με κάποια υποστήριξη, είτε της οικογένειας είτε των φίλων, του βουλευτή τους ή του Δεσπότη, εξακολουθούν τις σπουδές τους, και από το χωριάτικο σχολειό της χώρας, στο γυμνάσιο, κ’ έπειτα στο πανεπιστήμιο. Οι χωριάτες δεν ξέρουν τι κάνουν στέλνοντας τα παιδιά τους σε ανώτερα σχολεία. «Για να γίνεις άνθρωπος, λεν του παιδιού τους, πρέπει να πας στο Γυμνάσιο να μάθεις γράμματα». Και αφού τελειώσει το Γυμνάσιο, το στέλνουν και στο Πανεπιστήμιο. Φαντάζονται πως αν γίνει γιατρός ή δικηγόρος ο γιός τους, θα τιμηθεί τάχα η οικογένεια. Μα δε νοιώθουν πως τιμή είναι η δουλειά, κι ούτε το γυμνάσιο, ούτε το επάγγελμα κάνουν τον άνθρωπο. Άνθρωπος είναι εκείνος που έχει οικογενειακή ανατροφή, είτε σε πολιτεία ανατράφηκε είτε σε χωριό, είτε ξέρει γράμματα, είτε δεν ξέρει. Άνθρωπος είναι εκείνος που παίρνει τη δουλειά του πατέρα του και την καλλιτερεύει.... 

Του χωριάτη ο γιος πρέπει να μείνει χωριάτης, του παπουτσή παπουτσής, του φούρναρη φούρναρης. Και πάλι του εμπόρου ο γιός έμπορος, και του τραπεζίτη τραπεζίτης. Και μόνο έτσι καλλιτερεύει η εργασία του καθενός. 

Ο γιός μαθαίνει από τον πατέρα του, καλλίτερα παρά από κάθε άλλον, την τέχνη που έχει να κάνει όλη του τη ζωή. Και ο πατέρας πάλι μ ι α τέχνη μονάχα ξέρει να διδάξει στο παιδί του, την τέχνη που ξέρει, τ η δ ι κ ή τ ο υ την τέχνη. Και τότε ο γιός, εξακολουθώντας την τέχνη του πατέρα του, μπορεί να την καλλιτερέψει. Μονομιάς ο άνθρωπος από παπουτσής δε γίνεται στρατηγός ουδέ τραπεζίτης. Και του παπουτσή ο γιός δε γίνεται πρωθυπουργός. Μπορεί όμως ο γιός του παπουτσή να μεγαλώσει το εμπόριο που έμαθε από τον πατέρα του και να γίνει μεγαλέμπορος. Μπορεί και άλλη σχετική τέχνη να πιάσει, να γίνει δερματέμπορος. Και ταμπάκικο μπορεί νανοίξει. Μπορεί καινούριες τέχνες ν’ ανακαλύψει, και να βγάλει στη μέση καινούριους τρόπους εργασίας, καινούρια μέσα. Και θα βάλει τότε κι αυτός στις νέες τούτες τέχνες και δουλειές το παιδί του. Και σ’ άλλους πολλούς πατριώτες του θα δώσει δουλειά. 

Αυτοί γίνουνται οι πιο χρήσιμοι άνθρωποι σε μια κοινωνία, όσοι κάνουν τη δουλειά του πατέρα τους, καλλιτερεύοντας και μεγαλώνοντάς τηνα. Όσοι αφήνουν την τέχνη του πατέρα τους και την καταφρονούν, οι περισσότεροι χάνονται, δεν κάνουν τίποτε καλό, ούτε στον εαυτό τους, ούτε στους άλλους. Θα καταντήσουν είτε υπάλληλοι με μεγάλες απαιτήσεις και τιποτένιο μισθό, είτε τεμπέληδες δασκάλοι για ν’ αποστραβώσουν τους άλλους, είτε μπεκρήδες, ακαμάτες και παραλυμένοι ― δηλαδή η ψώρα μιας κοινωνίας. Δάσκαλοι δεν πρέπει να βγαίνουν από τους τέτοιους ανθρώπους. Στην Ελλάδα απ’ αυτούς βγαίνουν και οι κομματάρχες, γιατί με τη βοήθεια του βουλευτή τους θα βρούνε καμιά θεσούλα κυβερνητική να κουτσοζήσουν, οι τιποτένιοι! 

Ο γεωργός που με η δουλειά του και τη δουλειά του πατέρα του, γίνεται πλούσιος και καταπιάνεται στο μικροεμπόριο, εκείνος με τον καιρό, ή το παιδί του, φυσικά θα κατασταλάξει μια μέρα στη χώρα, για να μεγαλώσει το εμπόριό του.... 

Μα να φεύγουν οι φτωχοί ζευγολάτες από το χωριό τους για να παν στις πολιτείες και στην ξενιτιά, είτε για να πλουταίνουν είτε για να σπουδάσουν και να γίνουν μεγάλοι άνθρωποι, ― αυτό ποτέ δε βγαίνει σε καλό τους. Κανείς απ’ αυτούς δεν έγινε ποτέ ούτε πλούσιος, ούτε βγήκε μεγάλος. Οι εξαίρεσες είναι τόσο σπάνιες, που μήτε λογαριάζονται. 

Οι γονιοί οι γνωστικοί, όσοι νοιώθουν από κόσμο, δε θα σπρώξουν ποτέ τα παιδιά τους σε τέτοιο στραβό δρόμο, παρά θα τα αναθρέψουν έτσι, που να μείνουν σιμά τους, και θα τα μάθουν από μικρά την τέχνη τους. Έτσι μονάχα τα παιδιά θα γίνουν ά ν θ ρ ω π ο ι, δηλαδή χρήσιμοι στην Κοινωνία και στον εαυτό τους. Γιατί οι γνωστικοί ξέρουν πως ο άνθρωπος δε γίνεται ούτε με τα πολλά γράμματα, ούτε με τα πολλά χρήματα. Γίνεται με την οικογενειακή ανατροφή και με τη δουλειά. 

Σ’ όποια μικρή πατρίδα κι αν γεννήθηκε ή κι αν ζει ο Έλληνας, όπου κι αν βρίσκεται, σε πολιτεία ή σε χωριό, πρέπει να ενδιαφέρεται και να φροντίζει για την κ ο ι ν ό τ η τ ά του, πρέπει να θέλει να φανεί χρήσιμος και σ’ αυτήν, όπως θέλει να είναι χρήσιμος στον εαυτό του. Και όταν φανεί χρήσιμος στην κοινότητά του, πάλι στον εαυτό του θα είναι χρήσιμος. Πρέπει να νοιώθει πάντα πως, θέλοντας και μη, είναι δεμένος με τους τριγυρινούς του, τους πατριώτες του, και να τους βοηθεί. Μόνο εκείνος που βοηθεί τους άλλους, μπορεί με το δίκιο του να γυρεύει και απ’ αυτούς βοήθεια. Πάλι καλό δικό που θα κάμει βοηθώντας τους. Η αλληλοβοήθεια είναι δύναμη και του καθενός ανθρώπου και της κοινότητας όλης. Εκείνος που δε βοηθεί, δεν είναι άξιος να τον βοηθούν και οι άλλοι, και δεν την πειράζει την κοινότητα αν τύχει και χαθεί. 

Ο άνθρωπος του κάθε τόπου, εκείνος και καλύτερα μπορεί να φροντίζει για τον τόπο του, γιατί εκείνος και πιο κοντά είναι, και κάθε μέρα τον βλέπει, δηλαδή τον ξέρει καλλίτερα από κάθε άλλον και τον πονεί περισσότερο. 

Σαν τι βοήθεια όμως πρέπει να δίνει στους τριγυρινούς του, και σαν τι φροντίδα να δείχνει για τον τόπο του;... 
Πρέπει:
Α. Να βοηθεί τον άλλο νάβρει δουλειά. Ο άλλος αυτός φυσικά πρέπει νάναι άξιος να δουλέψει. Αν είναι ακαμάτης, ανίκανος, ποιος του φταίει αν χαθεί; Ο καθένας ας κοιτάζει να μεγαλώσει την εργασία του, για να μπορέσει και σ’ άλλους συντοπίτες του να δώσει δουλειά. Όσο μεγαλώνουν οι δουλειές του καθενός, τόσο χωρούν και παίρνουν και άλλους. Διψά η δουλειά γι’ ανθώπους. 

Β. Να φροντίζει για τη νεώτερη γενεά. Τα σκολειά να καλλιτερέψουν, Όχι να γίνουν με περισσότερες τάξες ή πιότερους δασκάλους, παρά να τα επιβλέπουν καλλίτερα οι έφοροι, να είναι πάντα καθαρά, αερικά, καλά χτισμένα, και ό,τι μαθαίνουν τα παιδιά να το μαθαίνουν αληθινά. Πολλά γράμματα δε θέλει ο πολύς κόσμος. Τα παιδιά φτάνει να μαθαίνουν καλά λιγοστά πράματα, ό,τι τους χρειάζεται για τις δουλειές του χωριού ή για την τέχνη τους, όχι άλλο. Πρέπει να μαθαίνουν και την εθνική τους ιστορία, για να ξέρουν τι είναι οι ίδιοι, ποιοι τους γέννησαν, και ποιοι είναι οι τωρινοί εχτροί του έθνους. Περισσότεροι δάσκαλοι δεν χρειάζονται, αλλά καλλίτεροι. Φαντάζεστε τι θα ήταν για το έθνος ένα διδασκαλείο, που θα έβγαζε δασκάλους ― ανθρώπους. Έπειτα και τούτο να πρσσέχουμε: το χωριό που έχει δημοτικό σκολειό ή τετρατάξια αστική σχολή, δεν έχει ανάγκη σχολαρχείο ή εφτατάξια αστική σχολή. Και ακόμη λιγώτερο του χρειάζεται γυμνάσιο. Θα ήταν πια τρέλλα να του φτειάσουν και πανεπιστήμιο. 

Μα η νεώτερη γενιά δεν ανατρέφεται μονάχα με το σκολειό. Των παιδιών ταιριάζουν κυνήγια, παιχνίδια, περίπατοι, και να ρίχνουν στο σημάδι και να πηδούν στις τρεις, και να παραβγαίνουν στο τρέξιμο και στο κολύμπι, και να παλεύουν, και να ρίχνουν το λιθάρι, και να καβαλικεύουν άλογα. Άμα τα παιδιά δεν τα κάνουν αυτά μονάχα τους, πρέπει οι γεροντότεροι να τους κεντούν και να τους σπρώχνουν σ’ αυτά. Οι γέροι είναι άχρηστοι, και μάλιστα επικίνδυνοι, αν, επειδή κουράστηκαν αυτοί και αποκοιμιούνται, θέλουν ν’ αποκοιμήσουν και τα παιδιά τους. Τα παιδιά είναι η μελλούμενη ζωή του έθνους. Πρώτα απ’ όλα αυτήν πρέπει να σεβόμαστε.... 

Γ. Να φροντίζει για κοινοτικά έργα ― να φυλάγονται τα χωράφια και τ’ αμπέλια από καλούς δραγάτες, τα δάση από δασοφύλακες εμπιστεμένους να σιάζονται οι τοπικοί δρόμοι, ή να φτειάνονται καινούργιοι αν χρειάζονται, να χτίζονται πετρογέφυρα, να διορθώνονται τα σκολειά, και για όλ’ αυτά να συνάζονται χρήματα. 

Κοντά στη Σπάρτη είναι ένα χωριό, που το λένε Βαμπακού. Μερικοί χωρικοί φύγανε στην ξενιτιά και ξαναγύρισαν πίσω, άλλος με δίχως χρήματα, άλλος με λιγοστά. Αλλά γνωστικοί άνθρωποι, και κείνοι που έφυγαν κι όσοι μείνανε στο χωριό. Σύναξαν λοιπόν κάμποσα χρήματα, και επειδή ο δήμαρχος ήταν κομματάρχης του βουλευτή και ίσως όχι πολύ τίμιος άνθρωπος, και επειδή ο δήμος όλος μαζί δεν είναι τόσο συμμαζεμένος σαν ένα χωριό μοναχό, και επειδή το κράτος είναι πολύ μακριά και δε βλέπει τόσο καλά τις καθημερινές ανάγκες των χωριανών, όπως τις βλέπουν οι ίδιοι οι χωριανοί, ― γι’ αυτά όλα πάσκισαν κ’ έκαναν κοινότητα στο χωριό τους και την ορίζουν αυτοί, για να είναι και βέβαιοι πως το χρήμα που σύναξαν για το κοινό δε θα πάγει στα χαμένα. 

Από τα 1898 στη Βαμπακού υπάρχει κοινότητα που φροντίζει για όλα τα γενικά ζητήματα του χωριού ― διορθώνει το σκολειό, μεταφέρνει το νεκροταφείο έξω από το χωριό, για την υγεία του τόπου, ― αρχίζει υδραυλικά έργα για να ποτίζονται καλλίτερα τ’ αμπέλια και τα περιβόλια, ― σιάχνει τους τοπικούς δρόμους και τα γεφύρια ― βάζει καλούς δραγάτες, και θα καταπιαστεί με τον καιρό κι άλλα πολλά χρήσιμα έργα. 

Άμα τα χωριά προκόψουν, ούτε στην Αμερική θα πηγαίνουν οι χωριανοί για να πλουταίνουν, ούτε στις πολιτείες για να σπουδάσουν, ούτε στην Αθήνα για να βρίσκουν θέσες. 

Αυτό που κάνει η Βαμπακού στην Ελλάδα, επειδή έτυχε να έχει γνωστικούς χωριάτες που καταλαβαίνουν το συμφέρο τους, αυτό το ίδιο το κάνουν όλες στην Τουρκιά οι ελληνικές κοινότητες, από τα παλιά χρόνια. Ο Τούρκος, φρόνιμος, άφησε τους Έλληνες να κυβερνιώνται μόνοι τους, κατά πώς θέλουν αυτοί. Δε σκοτίζεται για τα εσωτερικά τους ζητήματα. Γυρεύει μονάχα τα δοσίματα, βρίσκει λογής αφορμές και βάζει τον κόσμο σε μπελάδες, και για κανενός το καλό δε νοιάζεται. Και στη Βουλγαρία, ως τα τώρα, όπου βρίσκουνταν Έλληνες ήταν κ’ ελληνικές κοινότητες, κι όταν αποφάσισαν οι Βούλγαροι να ξεπατώσουν τον Ελληνισμό από την Ανατολική Ρωμυλία, κατασύντριψαν τις κοινότητες, άρπαξαν δηλαδή εκκλησιές και σκολειά, έδιωξαν δεσποτάδες, παπάδες και δασκάλους, ρήμαξαν κοινοτικά χτήματα, τρόμαξαν τον κόσμο ― κ α ι π α ν ο ι κ ο ι ν ό τ η τ ε ς. Οι Έλληνες αυτοί, οι κακότυχοι, μη βρίσκοντας πια κοινότητες να ζήσουν, άφηκαν τα σπίτια τους και τα χωράφια τους κ’ έφυγαν σε τόπους πιο φιλόξενους.... 

Στην Τουρκιά οι ελληνικές κοινότητες θα βρίσκουνταν καλά, αν δεν ήταν οι Τούρκοι τόσο ελεεινοί. Στη Βουλγαρία οι Έλληνες θα ζούσανε καλά, αν τους άφιναν οι Βούλγαροι τις κοινότητές τους. Και στην Ελλάδα θα ζούσανε καλλίτερα οι Έλληνες, αν το κράτος καταλάβαινε πως το φυσικό του Ρωμιού είναι να ζει σε κοινότητες ιδιοκυβέρνητες. Ω Κράτος, μην του παίρνεις του Ρωμιού το ενδιαφέρο για το χωριό του, μην του κάνεις σ υ σκολειά, μη του διορίζεις σ υ τους δασκάλους, μην του φυλάς σ υ ταμπέλια, τα χωράφια, τα δάση, μην του φτειάχνεις σ υ τους τοπικούς δρόμους, γιατί τον λύνεις έτσι από τους δεσμούς του με το χωριό του. Συ έχεις άλλες δουλειές γενικώτερες. Αυτές να κοιτάζεις! Εμάς μονάχα να μας επιθεωρείς, να μας παίρνεις στρατιώτες, να μας ζητάς φόρους και να μας βοηθείς, αν μπορείς, να βρίσκουμε κεφάλαια για μεγάλες επιχείρησες. 

Όπου βρεθούνε δέκα Ρωμιοί φτειάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρώτα χρήματα για την εκκλησιά. Άμα τη χτίσουνε φέρνουν παπά. Έπειτα και τις γυναίκες τους. Ύστερα, με τους δίσκους της εκκλησιάς, συνάζουν χρήματα και φτειάνουνε σχολειό. Τέλος φέρνουνε δάσκαλο για τα παιδιά τους ― και ν ά τ η ν η κ ο ι ν ό τ η τ α. 

Πρέπει, στην Ελλάδα ναφίσουν ελεύθερα ξανά τις κοινότητες να φυτρώσουν. Με την τ ο π ι κ ή α υ τ ο δ ι ο ί κ η σ η ― όπου καθένας θα κυβερνά το χωριό του, και στο κράτος μονάχα θα πληρώνει τους φόρους, θα δίνει ό,τι μπορεί για τα μεγάλα εθνικά έργα, και θα κάνει το στρατιωτικό του ― το κράτος θα έχει καιρό να σκεφτεί και να φροντίσει για τα γενικώτερα συμφέροντα του έθνους. Και έτσι, επειδή περισσότεροι θα κυβερνούν τα χωριά τους, λιγώτεροι θα καταπιάνουνται να κυβερνήσουν το κράτος, και ίσως καλλίτεροι.... 

Ο Ελληνισμός είναι μια οικογένεια από Ελληνικές κοινότητες. Αυτό πρέπει να το ιδούμε ξάστερα όλοι. 

Και είδες σε μιαν οικογένεια, σαν όλοι είναι γεροί και δουλεύει ο καθένας, πόση ευτυχία και πόση χαρά βασιλεύει, και τι προκοπή; Ο καθένας ξέρει τη θέση του, δε λαθεύει, και βοηθεί και τους άλλους. Κ’ είδες σ’ άλλην οικογένεια, που είναι ποιος άρρωστος, ποιος αδύνατος, και κανείς δε δουλεύει, πόση γρίνια και δυστυχία σωριάζεται; Ο καθένας ρίχνει τα λάθη στου αλλουνού τη ράχη, και δε βοηθούνται αναμεταξύ τους, και μαλώνουν ατέλειωτα. Έτσι και το έθνος. Είναι μιαν οικογένεια από κοινότητες. Όταν οι κοινότητές του ― οι πολιτείες και τα χωριά του ― έχουν υγεία, δουλειά και προκοπή, κοίταξε πως προκόβει και το έθνος όλο. Όταν πάλε οι κοινότητές του είναι αρρωστιάρικες, και οι άνθρωποι μισοδουλεύουν, δεν είναι ευχαριστημένοι, γκρινιάζουν, παραπονιούνται, μαλλιοτραβούνται, και γίνονται κόμματα, κοίταξε το έθνος όλο πως παραλεί και στενοχωριέται και δε σαλεύει πια. 

Το έθνος μας ολάκερο πάλι με κ ο ι ν ό τ η τ ε ς πρέπει να κυβερνηθεί, και μόνο με κοινότητες θα προκόψει. 

Η δ ο υ λ ε ι ά θα ζωντανέψει ή θα δυναμώσει τις κοινότητες. Και άμα ζωντανέψουν και δυναμώσουν αυτές, τότε θα θεριέψει το Έ θ ν ο ς».... 



ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ



ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΘΝΟΣ

Το ΕΘΝΟΣ σχηματιζεται απο δυο βασικους παραγοντες,την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.Λεγοντας <φυλη>,εννοουμε την<καταγωγη>-οτι πρεπει δηλ.τα ατομα του Εθνους να εχουν κοινη καταγωγη.Δεν αρκει να εχουν αυτα<συνειδηση>
περι κοινης καταγωγης.Δεν αρκει δηλ.να πιστευουν στην κοινη τους καταγωγη,αλλα να εχουν πραγματι κοινη καταγωγη.Διοτι ΜΟΝΟΝ η κοινη καταγωγη-η κοινη<φυλετικη υπαγωγη>-συνεπαγεται ΚΟΙΝΟΥΣ κληρονομικους χαρακτηρες,αρα κοινα πνευματικα στοιχεια.Οταν υπαρχει κοινη καταγωγη,τοτε υπαρχουν κατα το μαλλον η ηττον κοινη γλωσσα,κοινος πολιτισμος,κοινη θρησκεια,κοινα ηθη,κοινη ιστορια.Αυτα τα δευτερογενη στοιχεια δεν αποτελουν,το καθενα ξεχωριστα,απαραιτητο στοιχειο συγκροτησεως Εθνους.Εν τουτοις ολα αυτα,οταν συνυπαρχουν,συντελουν στην συνοχη της κοινοτητος,στην δημιουργια δηλ.ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δευτερου παραγοντος συγκροτησεως του ΕΘΝΟΥΣ.ΕΘΝΟΣ ειναι επομενως ο ομοειδης φυλετικως λαος,που εχει συνειδηση της υπαρξεως του.
''Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ''

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Αυτή η σημαία στα μάτια τα δικά μας συμβολίζει τους Αγώνες όσων πολέμησαν, εργάστηκαν,θυσιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν και έζησαν με πρώτιστες αξίες εκείνες της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Πατρίδας. Αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην αιώνιο πανύψηλο φρούριο του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ικανή καμία βουλή, κανένα κράτος και κανένας πολιτικός ή κεφάλαιο να την ξεφτιλίζει και να την ξεπουλάει καθημερινά. Οι δειλοί τη βλέπουν με φόβο. Οι προδότες σαν πανί. Οι αστοί σαν ύφασμα. Οι άνανδροι την καίνε. Μα εμείς τη βλέπουμε σαν τη Μάνα που καρτερεί να μας δεί να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας,τα δικά της, του Γένους.

ΛΟΓΙΑ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ



πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν.

κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου


28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

http://4.bp.blogspot.com/_NuhZMDR5O28/S_qK4rCNqWI/AAAAAAAAATQ/FgeBEEMBpt0/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.


Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


Μ. Κούντερα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ: 26 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

free counters