Τρίτη 30 Μαρτίου 2021

ΑΠ' ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΒΓΑΛΜΕΝΗ




«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά» η λευτεριά μας. Εκεί μέσα εκατοικούσε, μας λέει ο Σολωμός, «και ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.»

Της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου
Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle

Τετρακόσια χρόνια ραγιάδες, τετρακόσια χρόνια σκλαβιά, τετρακόσια χρόνια οθωμανικός ζυγός, παιδομάζωμα, εξισλαμισμός, σφαγές και δεν κατάφεραν να ξεριζώσουν τον Ελληνισμό, δεν κατάφεραν να ξεχάσουν οι Έλληνες τη γλώσσα τους, τα ιερά και τα όσιά τους, τη θρησκεία τους.

Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο και νομίζω μοναδικό αυτό το γεγονός στην Ιστορία, όπου ένα έθνος δεν αφομοιώθηκε από τους κατακτητές του, δεν εξαφανίσθηκε μετά από τόσους αιώνες δουλείας. Και όχι μόνο δεν αφομοιώθηκε, αλλά μία χούφτα άνθρωποι αποφάσισαν ύστερα από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς να διεκδικήσουν την ελευθερία του έθνους και να την κερδίσουν.

Τα γεγονότα, η τόλμη των πολεμιστών, η ίδια η Επανάσταση ξεπερνούν με το μεγαλείο τους κάθε ερμηνεία της, κάθε εορταστική εκδήλωση λίγων και «εκλεκτών». Ολα δείχνουν τόσο μικρά και ασήμαντα μπροστά στη γενναιότητα και την ορμή των Αγωνιστών του ’21 που δεν δίστασαν να φωνάξουν «Ελευθερία ή Θάνατος» και να σηκώσουν το σπαθί τους ενάντια στον Οθωμανό δυνάστη. «Οταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις» λέει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στον λόγο του στην Πνύκα το 1838. Αυτοί οι περίφημοι άνθρωποι που «στόλισαν την ανθρωπότητα με αρετή», όπως μας λέει ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του, μας έδωσαν την ελευθερία μας.

Τα λόγια του Κολοκοτρώνη στον Ιμπραήμ που κατακαίει την Πελοπόννησο και σφάζει τον ελληνικό πληθυσμό της είναι ένα μήνυμα που ακόμη και σήμερα είναι επίκαιρο: «Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μήτε πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε. Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε».

Η Επανάσταση φωτίζει με το μεγαλείο της το ελληνικό έθνος. Ένα έθνος που θα ζούσε σκλαβωμένο ή που δεν θα υπήρχε καν, αν οι Αγωνιστές μας δεν έδιναν τη ζωή τους. Τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς τον Αγώνα τους, χωρίς την Επανάσταση; Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε την τύχη του Ελληνισμού στα ελληνικά εδάφη επί χιλιετίες, χαμένα πια, πέρα από το Αιγαίο, στα παράλια της Μικράς Ασίας, στην κατεχόμενη Κύπρο, στις αλλοτινές ελληνικές συνοικίες της Πόλης. Εκεί όπου όλα είναι πια σιωπηλά.

Η Επανάσταση στέκεται ψηλά, πάνω και πέρα από τους εορτασμούς των επισήμων. Βρίσκεται μέσα στην ελληνική ψυχή μας. Φωτίζει την Ιστορία μας, το πνεύμα μας, το παρόν και το μέλλον μας. Ας κρατήσουμε αυτό το φως πάντα αναμμένο κι ας παραδειγματιστούμε από τους απλούς αυτούς ανθρώπους, τους ήρωές μας, που αγωνίστηκαν για την Ελλάδα.

Θνητοί τοις αθανάτοις γόνυ κλίνατε.


Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ



Η Τουρκία έχει μετατρέψει εκατοντάδες χριστιανικές εκκλησίες σε τζαμιά, στα οποία κυματίζει και η σημαία της Τουρκίας, η ημισέληνος.

Του Σάββα Καλεντρίδη

Τελευταίο παράδειγμα, η εκ νέου μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, στην οποία μάλιστα είχαμε και άνοδο του ιμάμη στο μινμπέρ με ανά χείρας το οθωμανικό γιαταγάνι, που υποτίθεται ότι είναι το γιαταγάνι του προφήτη Μωάμεθ.

Στη Λεμεσό της Κύπρου, κάποιοι νεαροί έγραψαν συνθήματα για το 1821 και ζωγράφισαν με σπρέι την ελληνική σημαία στους τοίχους ενός τζαμιού που υπάρχει εκεί και συντηρείται από τον δήμο, χωρίς να έχει γίνει μέχρι σήμερα αλλαγή χρήσης. Διαβάζουμε σήμερα ότι σύσσωμος ο τουρκικός Τύπος, που σήκωνε τον Ερντογάν στα ουράνια όταν μετέτρεπε την Αγία Σοφία σε τζαμί, ανεβάζει το θέμα του τζαμιού στη Λεμεσό, ενώ έχουμε δηλώσεις για το θέμα από τον ίδιο τον Ερντογάν, αλλά και από τον εκπρόσωπο του ΑΚΡ Ομέρ Τσελίκ.

Επίσης, ανακοίνωση εξέδωσε και το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, με την οποία η επίθεση χαρακτηρίστηκε «προκλητική ενέργεια» και σημειώθηκε ότι «είναι σαφές ότι τέτοιες προκλητικές ενέργειες, σε μια περίοδο που έχουν ενταθεί οι προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού, δεν θα βοηθήσουν στην οικοδόμηση της εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο λαών».

Συνεχίζοντας η ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ αναφέρει: «Συμφωνούμε με την έκκληση του προέδρου της (λεγόμενης) “ΤΔΒΚ” Ερσίν Τατάρ να εντοπιστούν μια ώρα αρχύτερα οι υπεύθυνοι για το περιστατικό και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη, και αναμένουμε το θέμα να ερευνηθεί με τη δέουσα σοβαρότητα και ευαισθησία, ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη αυτού του είδους απαράδεκτων πράξεων».

Για να γίνει αντιληπτό με τι χώρα και τι κοινωνία έχουμε να κάνουμε, οι ίδιοι που εκθείαζαν μια πολιτική ενέργεια βεβήλωσης ενός χριστιανικού μνημείου, μια ενέργεια που έγινε με απόφαση του ίδιου του προέδρου της χώρας τους, τώρα ανεβαίνουν στα… κάγκελα και προσπαθούν να εκμεταλλευθούν πολιτικά την ενέργεια 2-3 νέων, που βρήκαν έναν λανθασμένο τρόπο να εκφράσουν τον ενθουσιασμό τους για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, αλλά και την οργή τους για τη συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του νησιού τους και τη βεβήλωση των θρησκευτικών και πολιτιστικών τους μνημείων στα Κατεχόμενα.

Στο σημείο αυτό, να σημειώσουμε ότι η πολιτική εκμετάλλευση από τον Ερντογάν και την παρέα του ενός γεγονότος που δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής απόφασης της Κυπριακής Δημοκρατίας γίνεται την επομένη της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. και λίγες ημέρες πριν από την άτυπη πενταμερή για το Κυπριακό.

Και μια που αναφερθήκαμε στη Σύνοδο Κορυφής, να σημειώσουμε ότι η Τουρκία, που φέρεται ικανοποιημένη εν μέρει από την Κοινή Ανακοίνωση, προέβαλε ενστάσεις σε ένα σημείο της, λέγοντας μάλιστα ότι η Ε.Ε. παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο!

Οι ενστάσεις της Τουρκίας αφορούν το μέρος της ανακοίνωσης που αναφέρεται στις παράνομες γεωτρήσεις της στην Ανατολική ΜεσόγειοΣυγκεκριμένα στην ανακοίνωση αναφέρεται:

«-Υπενθυμίζουμε το στρατηγικό συμφέρον της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον στην ανατολική Μεσόγειο και για την ανάπτυξη μιας συνεργατικής και αμοιβαία επωφελούς σχέσης με την Τουρκία. Χαιρετίζουμε την πρόσφατη αποκλιμάκωση στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω της διακοπής των παράνομων δραστηριοτήτων γεώτρησης, της επανάληψης των διμερών συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και των επικείμενων συνομιλιών για το Κυπριακό υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών…»

Τα δύο θέματα, αυτό της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους του τζαμιού στη Λεμεσό και της Κοινής Ανακοίνωσης της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους, όμως προσφέρονται για κοινό συμπέρασμα όσον αφορά την αντίδραση της Τουρκίας.

Και στις δύο περιπτώσεις, ενώ η Τουρκία είναι αυτή που έχει κάνει ως κράτος τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, εξανίσταται και καταγγέλλει την άλλη πλευρά ότι παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο.

Με άλλα λόγια, η Τουρκία θέλει να επιβάλει το δικό της δίκαιο και στην καθημαγμένη από τον συνεχιζόμενο «Αττίλα» Κύπρο και στην Ε.Ε., η οποία ακόμα πιστεύει ότι μπορεί να κατευνάσει τον Ερντογάν, προσφέροντάς του… χάντρες.

Τα πράγματα είναι απλά και η Ε.Ε. πρέπει να το καταλάβει μια ώρα αρχύτερα. Ο Ερντογάν είπε κάποια στιγμή ότι η Τουρκία θα μπει στην Ε.Ε., αλλά όχι εφαρμόζοντας τα κριτήρια της Κοπεγχάγης. Θα επιβάλει στην Ε.Ε. τα κριτήρια της Αγκυρας.

Τι σημαίνει αυτό; Θα επιβάλει το δικό της δίκαιο η Τουρκία, βήμα βήμα, μέσω των τουρκικών και μουσουλμανικών κοινοτήτων που δημιουργεί με τα κύματα των μεταναστών που στέλνει με σχέδιο στις χώρες της Ευρώπης.

Για να λέμε την αλήθεια, ήδη έχει αρχίσει να επιβάλει τα κριτήρια της Αγκυρας, αφού η εξοφθάλμως φιλοτουρκική στάση της κυρίας Μέρκελ έχει να κάνει με τις ψήφους των Τούρκων της Γερμανίας, οι οποίοι, ύστερα από παραίνεση του Ερντογάν, θα ψηφίσουν «δαγκωτό» το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών της καγκελαρίου.

Για να αντιληφθούμε καλύτερα το παρανοϊκό της υπόθεσης, ορκισμένοι ισλαμοφασίστες του Ερντογάν θα ψηφίσουν το κόμμα των κιαφίρ, δηλαδή των απίστων, με βάση την ιδεολογία τους. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας…


Παρασκευή 26 Μαρτίου 2021

ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ-Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ

(ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ. ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕ ΗΡΕΜΙΑ. ΠΕΙΤΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ)

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
PhD in Economιcs (Σορβόννη), πρ. Πρύτανης ΠΑΜΑΚ

Τα μεγάλα αδιέξοδα της Ελλάδας, από την έκβαση των οποίων θα κριθεί η επιβίωση ή η εξαφάνιση του Έθνους, είναι τα εθνικά, η οικονομία και το μεταναστευτικό. Παρότι δεν είναι ακόμη γνωστό ποιο από τα τρία ακανθώδη αυτά προβλήματα θα μας οδηγήσει στην καταστροφή, αν βέβαια εξακολουθήσουμε να τα ατενίζουμε με τον ίδιο στατικό και δουλοπρεπή τρόπο, στο άρθρο αυτό θα επικεντρωθώ στην οικονομία που βρίσκεται ένα βήμα από τον γκρεμό, και είναι κατεπείγουσα η ανάγκη λήψης μέτρων, που να ξεφεύγουν από την πεπατημένη των ανεδαφικών μικροπολιτικών αισιοδοξιών και κυρίως των δεδομένων συμμαχικών εξαρτήσεων. Το εφιαλτικό πόρισμα μελέτης του Ινστιτούτου Διεθνών Δημοσιονομικών (IIF) της Ουάσινγκτον, ανεβάζει το χρέος της χώρας μας για το 2020 σε 248,53% του ΑΕΠ μας. Δηλαδή το χρέος μας, που θεωρήθηκε ως μη βιώσιμο στην αρχή της κρίσης, παρότι ήταν μόνον 120% του ΑΕΠ, και οι εταίροι μας στη συνέχεια έσπευσαν να μας εντάξουν στο ΔΝΤ, εμφανίζεται σήμερα υπερδιπλάσιο, σε σύγκριση με το 2010. Πως, άραγε θα το αξιολογήσουν οι εταίροι μας; Προφανώς ως σαφούς πτωχευτικής χροιάς, που δικαιολογεί απολύτως ένα τέταρτο μνημόνιο, ας πούμε μέχρι το έτος 3000; Και να υπενθυμισθεί, ότι το δυσθεώρητο αυτό χρέος του 2020 δεν περιλαμβάνει ακόμη τα σχετικά αποτελέσματα του 2021, μέσα στο οποίο εντατικοποιούνται οι δυσμενείς συνέπειες της πανδημίας, που προφανώς θα το εκτινάξουν σε ακόμη πιο ανεξέλεγκτα ύψη. Καθιερώνεται, έτσι, η πατρίδα μας, ως η πρώτη ευρωπαϊκή αποικία χρέους για απροσδιόριστο πια χρόνο.
Τι άλλο να χρειάζεται άραγε για να συνειδητοποιήσει, επιτέλους, κανείς ότι οι εξαγγελίες της Κυβέρνησης, για βοήθημα στις αδύνατες ομάδες, για μέτρα υποστήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, για αισιόδοξες προσμονές από τα 32 δισεκατομμύρια ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, έχουν όλα μα όλα συντριβεί κάτω από το ασήκωτο βάρος του ανεξέλεγκτου πια χρέους;
Η Ελλάδα, δυστυχώς, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη απέναντι σε καίριες ειδήσεις που την αφορούν. Και όχι μόνον δεν αντιδρά, όχι μόνον αρνείται κατηγορηματικά να συζητήσει την οδυνηρή κατάσταση στην οποίαν την οδήγησαν τα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια, σε συνδυασμό με τη δουλική της εξάρτηση από εταίρους-συμμάχους-φίλους, αλλά και επιπλέον πασχίζει να αποσιωπήσει, στο μέτρο του δυνατού, ειδήσεις που εκθέτουν την αδράνειά της, έστω και αν η αξιοποίησή τους θα ήταν δυνατόν να βελτιώσει τη θέση της. Έτσι, ακριβώς, τα ελληνικά ΜΜΕ έθαψαν την τόσο σημαντική, και προς όφελός μας, δήλωση του Μπαράκ Ομπάμα, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν, σχετικά με τη θυσία/καταστροφή της Ελλάδας προκειμένου να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Έτσι ακριβώς η πατρίδα μας δέχεται παθητικά το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, χωρίς να τολμά να ρίξει το βλέμμα της προς συμμαχίες σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, μήπως και θεωρηθεί ότι «δεν ανήκει εις την Δύσιν». Έτσι, η Ελλάδα υπόγραψε τη συμφωνία των Πρεσπών, για να μη δυσαρεστήσει τους συμμάχους. Έτσι, η χώρα μας ικανοποιείται με τα ψίχουλα του Ταμείου Ανάκαμψης, τα οποία επιπλέον θα επιστραφούν κατά το μεγαλύτερο τμήμα τους με τη μορφή εισαγωγής ηλεκτρικών αυτοκινήτων και άλλων προϊόντων νέας τεχνολογίας από τον ευρωπαϊκό Βορρά. Έτσι, ακριβώς, στο παρελθόν, η Ελλάδα δεν είχε το σθένος να αποτρέψει την καταστροφή του πρωτογενούς της τομέα από την ΚΑΠ, και της αναπτυσσόμενης βιομηχανίας της από την ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση. Έτσι, δυστυχώς, η πατρίδα μας υπόγραψε και επί δέκα συναπτά χρόνια συμφώνησε ότι τα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια ήταν η «σωτηρία μας». Και, τέλος, έτσι ακριβώς, η Ελλάδα υπέκυψε επί 10 χρόνια στις εξευτελιστικές συνθήκες που της επέβαλαν οι εταίροι, και που απέκλειαν την αμυντική της θωράκιση.
Χωρίς το κεφάλαιο 22 των απομνημονευμάτων του Ομπάμα, και χωρίς την πανδημία που εκτόξευσε το παγκόσμιο χρέος σε 365% του παγκόσμιου ΑΕΠ δεν θα υπήρχε ελπίδα σωτηρίας για την Ελλάδα. Ήδη, τώρα, οι νέες αυτές εξελίξεις θα μπορούσαν να αποτρέψουν ένα άδοξο τέλος της Ελλάδας, με την προϋπόθεση ότι θα θελήσει η ίδια να σωθεί. Να κινητοποιηθεί. Να τολμήσει να βροντοφωνήσει, εις επήκοον της υφηλίου, ότι δικαιούται αμέσως τώρα παραγραφή του χρέους της, αλλά και επιστροφή του κατοχικού δανείου και των αποζημιώσεων. Και να ζητήσει τη συμπαράσταση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Οπωσδήποτε, αν ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει τώρα να απαιτήσει διαγραφή χρέους και επιστροφή κατοχικού δανείου, θα έχει με το μέρος της ως ισχυρούς συμπαραστάτες τις κοσμοϊστορικές ανατροπές που συμβαίνουν παγκοσμίως στην αντιμετώπιση των χρεών. Επειδή το χρέος σε παγκόσμια βάση ορθώς θεωρείται ότι είναι αδύνατον να αποπληρωθεί, αλλά και επειδή η υφήλιος απειλείται με κραχ μεγατόνων, έχει αναπτυχθεί μια σιωπηρή συναίνεση διαγραφής του. Έτσι, συνέβη το αδιανόητο, να δηλώσει δηλαδή η επικεφαλής του ΔΝΤ ότι «χρέος και ελλείμματα δεν αποτελούν πρόβλημα». Στη συνέχεια, 100 γνωστοί οικονομολόγοι υπέγραψαν δήλωση υπέρ της διαγραφής χρεών. Πρόσφατα ο Έλληνας νομπελίστας Χριστόφορος Πισσαρίδης εκφράστηκε υπέρ της διαγραφής χρεών. Πλήθος άρθρων που φιλοξενούνται τελευταίως σε διεθνή οικονομικά περιοδικά θέτουν το πρόβλημα του υπέρογκου χρέους, από την πανδημία, και συμβουλεύουν διαγραφή του. Στην παραγραφή συνηγορεί και το γεγονός της ανυπαρξίας, προς το παρόν τουλάχιστον, πληθωριστικής απειλής, καθώς, σε πείσμα των τρισεκατομμυρίων που ήδη δαπανήθηκαν για την αντιμετώπιση του ιού, ο πληθωρισμός παραμένει σε επίπεδο κατώτερο του 2%. Να σημειωθεί, βέβαια, ότι η κυρία Χριστίνα Λαγκάρντ δήλωσε πρόσφατα ότι είναι εναντίον της διαγραφής χρεών, επειδή αυτή αντίκειται στις θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ. Αλλά, τελοσπάντων, θα υπάρξουν τρόποι να ξεπεραστεί το πρόβλημα, αν τελικώς ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να δώσει μάχη για την εθνική μας επιβίωση. Και τούτο, διότι στην ελληνική περίπτωση διαγραφής χρέους, ο από μηχανής Θεός είναι η επίσημη ομολογία του Μπαράκ Ομπάμα ότι η Ελλάδα μετατράπηκε σε Ιφιγένεια για να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες (ανεξαρτήτως της σιωπηρής γνώσης του γεγονότος και προηγουμένως). Και αν αυτή η κατηγορία συνοδευτεί και με τα συντριπτικά στοιχεία καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, θα είναι δύσκολο για την ΕΕ να αντιμετωπίσει αυτής της έκτασης τη δικαιολογημένη διεθνή αποδοκιμασία, τοσούτω μάλλον που οι σχετικές ευθύνες δεν βαρύνουν στο ίδιο ποσοστό το σύνολο των κρατών-μελών της


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 : Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ - ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΣΤΟΝ ΣΕΦΕΡΗ



Του δρα Ι. Θ. Μάζη Καθηγητή Γεωπολιτικής ΕΚΠΑ

Αρχή ήμισυ παντός, λέγει ο Αθήναιος εις τον Κλεινία, όπως διαβάζομε εις το Εκτο Βιβλίο των Νόμων του Πλάτωνος (στίχος 753e). Το αρχικό, άμα δε και καίριο, ερώτημα το οποίον ανακύπτει, εν προκειμένω, είναι: Υφίσταται, άραγε, η Ελλάς, ο Ελληνισμός -άρα και ο Νεότερος και Σύγχρονος Ελληνισμός- ως ιστορική και πνευματική οντότητα (πέραν της εν τη στενή εννοία κρατικής υποστάσεώς των, η οποία άλλωστε βαίνει διαρκώς συρρικνουμένη);
Υφίσταται, λοιπόν, η Ελληνικότητα ως ταυτότητα, ως εθνικός χαρακτήρας και υφίσταται, συνεπώς, κάποια χαρακτηρολογία του Ελληνα -εντός και εις τις εκφάνσεις των οποίων- κατέχει θέση, ενδεχομένως, η έννοια της Ελευθερίας;

Α. Το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα και η δυτική διανόηση του 18ου και 19ου αιώνα

Το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα ενός λαού απασχόλησε θεωρητικούς στοχαστές, ιστορικούς, φυσιοδίφες, ακόμη και καλλιτέχνες. Συνδέθηκε με την ιδιοσυγκρασία κάθε λαού, με τα θεωρούμενα ως τυπικά γνωρίσματά του, τα οποία χαρακτηρίζουν, κατά το μάλλον ή ήττον διαχρονικά, τις πνευματικές και ψυχικές ιδιότητές του, τις στάσεις ζωής του, τις κλίσεις και τα πρότυπα συμπεριφοράς του και συνάμα τον διακρίνουν από άλλους λαούς.

Το ζήτημα αυτό συνάπτεται με το διττό ερώτημα εάν και κατά πόσον οι εθνικοί χαρακτήρες εξαρτώνται από φυσικά ή ηθικά αίτια. Στο ανωτέρω ερώτημα απεπειράθησαν να απαντήσουν πολλοί διαπρεπείς εκπρόσωποι του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, από τον σπουδαίο Σκώτο φιλόσοφο David Hume και τους κορυφαίους στοχαστές του Γαλλικού Διαφωτισμού, κατεξοχήν τον βαρόνο Μοντεσκιέ (Montesquieu, Esprit des lοis, 1748) και τον Βολταίρο (Voltaire, Essai sur l’histoire générale et sur les moeurs et l’esprit des nations, sur les principaux faits de l’histoire depuis Charlemagne jusqu’à Louis XIII, 1756), μέχρι τον ρηξικέλευθο Γάλλο ιστορικό Hippolyte Taine (Essais de critique et d’histoire, 1858 και, μεταγενεστέρως, 1904).

Ο Hume διέκρινε τα φυσικά αίτια του εθνικού χαρακτήρα ενός λαού, δηλαδή τις κλιματολογικές και περιβαλλοντολογικές συνθήκες, από τα ηθικά αίτια αυτού, τουτ’ έστιν τα ήθη και έθιμα, την παιδεία, την οικονομία και τον τρόπο διακυβερνήσεως, δηλονότι τους ιστορικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτικούς και εν ευρεία εννοία πολιτισμικούς όρους, οι οποίοι διαπλάθουν την ταυτότητα ενός λαού εντός και επί ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου. Συνηγόρησε δε, εις το ιστορικό δοκίμιό του με τίτλο «Εθνικοί Χαρακτήρες», ότι ο εθνικός χαρακτήρας ενός λαού καθορίζεται από κοινωνικά και ιστορικά αίτια και όχι από φυσικά, αντικρούοντας, μ’ αυτόν τον τρόπο, παρότι δεν αναφέρθηκε ρητώς σε αυτήν, τη θεωρία του Ιπποκράτους και της Σχολής του, συμφώνως προς την οποία το φυσικό περιβάλλον διαμορφώνει τον χαρακτήρα των ανθρώπων και, κατ’ ακολουθίαν, των λαών.

Σημειωτέον ότι η περί ης ο λόγος Ιπποκράτεια αντίληψη είχε επικρατήσει στη Δυτική Ευρώπη, με επιφανεστέρους απολογητές κατά τη νεωτέρα εποχή τον βαρόνο Montesquieu και τον Cabanis. Αυτή δε την αντίληψιν ασπάζονταν, μέχρις ενός σημείου, και ο Αδαμάντιος Κοραής εις τα Προλεγόμενα της ιδικής του εκδόσεως του έργου του Ιπποκράτους «Περί Αέρων, Υδάτων και Τόπων», καίτοι τελικώς έκλινε υπέρ της γνώμης ότι αμφότερα τα φυσικά (ήτοι γεωγραφικά) και τα ηθικά (ήτοι ιστορικοκοινωνικά) αίτια επηρεάζουν τον χαρακτήρα των ανθρώπων και των λαών.

Πέραν των κορυφαίων του Γαλλικού Διαφωτισμού, το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρος ετέθη μετ’ επιτάσεως ιδιαίτατα κατά τον 19ον αιώνα, οπότε, υπό την επήρεια της Γαλλικής Επαναστάσεως και της Ναπολεοντείου Εποχής, τα εθνικά κράτη ανεφάνησαν ως οι μείζονες δρώντες της Ιστορίας, αντί των μεμονωμένων προσωπικοτήτων, όπως εθεωρείτο μέχρι τότε.

Οπωσδήποτε, σε τούτο συνετέλεσε το έργο του επιφανούς Γάλλου ιστορικού Amédée Thierry (Histoire des Gaulois depuis les temps les plus reculés jusqu’ à l’ entière soumission de la Gaule à la domination romaine, Paris, 1828), ο οποίος είδε την Ιστορία ως μίαν βιογραφία ουχί επιλελεγμένων προσωπικοτήτων αλλά των λαών, οι οποίοι, από κοινού, συνθέτουν τη μεγάλη οικογένεια της ανθρωπότητας.

Συνεπεία τούτου, έγινε αντιληπτή και η ύπαρξη των διακριτών χαρακτήρων κάθε λαού ως αναγομένων όχι μόνον εις τη γεωγραφία, το φυσικόν περιβάλλον, αλλ’ απότοκα επενεργείας ποικίλων ιστορικών, κοινωνικών, πολιτικών και πνευματικών διεργασιών και παραμέτρων. Ανάλογες δε προς εκείνες των Γάλλων στοχαστών είναι και οι αντιλήψεις διαπρεπών Ελλήνων ιστορικών και λογίων του 19ου αιώνος, όπως ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, ο Π. Βράιλας – Αρμένης και ο Μ. Ρενιέρης.

Κατά τον αείμνηστο Ευάγγελον Παπανούτσον, το ερώτημα «Είναι φυσικά ή ηθικά τα αίτια που διαμορφώνουν τους εθνικούς χαρακτήρες;» οφείλει να απαντηθεί συνεκτιμωμένων τόσον του παράγοντος «φύσις» όσον και του παράγοντος «έθος», κατά το σχήμα της πολλαπλής αιτιότητος. Ενώ, κατά το σχήμα της αμφιδρόμου αιτιότητος, οφείλει να αναγνωρισθεί ότι το μεν «έθος» καθορίζεται υπό της «φύσεως», η δε «φύσις» ενεργεί διά του «έθους».

Βάσει της ανωτέρω παραδοχής δύναται ασφαλώς να θεωρηθεί ότι υφίσταται αφενός ο Ελληνας Ανθρωπος ως είδος ανθρώπου αλλά και η διακριτή υπόσταση της χαρακτηρολογίας του Έλληνα Ανθρώπου. Επίσης, να θεωρηθεί, σαφώς, η Ελλάδα ταυτοχρόνως ως ιδέα και ως ιστορική πραγματικότητα. Ας μην ακολουθήσουμε την «πεπατημένη» και παρασυρθούμε σε απόπειρα προσδιορισμού του εθνικού χαρακτήρος των νεότερων και συγχρόνων Ελλήνων διά της απαριθμήσεως των αρετών και ελαττωμάτων τους, συγκρίνοντες αυτά προς εκείνα των Αρχαίων Ελλήνων, όπως καθ’ έξιν και κατά κόρον έπρατταν (Δυτικο-)Ευρωπαίοι λόγιοι και διανοούμενοι, όπως, φέρ’ ειπείν, ο Hume, ο von Humboldt ή ο Ελβέτιος (Helvétius, De l’esprit, 1758), όστις διηρωτάτο, «εάν η φυσική (=γεωγραφική) κατάστασις των Ελλήνων είναι πάντοτε η ιδία, τότε διά τι οι τωρινοί Ελληνες διαφέρουν των προγόνων των;».

Αντ’ αυτού, ας έχομε ως πυξίδα μας τη γεωκλιματολογική θεωρία του μεγάλου H. Taine, όπως αυτός την κατέθεσε στο περίφημο «Δοκίμιον περί Κριτικής και Ιστορίας» και ας θεωρήσομε, συνεπώς, την Ελλάδα ως χώρα δύο τόπων, ενός φυσικού και ενός πνευματικού.

Οπότε ασφαλώς θα προσεγγίσομε τον Έλληνα ως είδος ανθρώπου και τον Ελληνισμό ως οντότητα, που διαμορφώθηκαν εντός του δεδομένου γεωγραφικού χώρου.

Θα διαπιστώσουμε έτσι τη συμπαρουσία των αντιθέτων, των αρετών και των ελαττωμάτων, του κλασικού (νοουμένου ως ορθολογικού) και του ρωμαντικού.

Θα δούμε τον Έλληνα του μέτρου και του λόγου, ως κατεξοχήν κοινωνικό και πολιτικό ον-πρότυπο του Δυτικού – Ευρωπαϊκού Πολιτισμού επί αιώνες, αλλά και τον Ελληνα της χαρακτηριστικής αδυναμίας να αρθεί υπεράνω του υπερτροφικού του «εγώ» και να πολιτευθεί με μέτρο και σωφροσύνη.

Θα συναντήσομε την ανδρεία και τον ηρωισμό των Ελλήνων, τις εγγενείς δυνάμεις του Έλληνα – οι οποίες του επέτρεψαν να επιβιώσει ως δρων συλλογικό ιστορικοκοινωνικό υποκείμενο, αλλά και να αποτρέψει τη συγχώνευση της Ευρώπης και της Ασίας και τη συνεπακόλουθη αφομοίωση της πρώτης από τη δεύτερη. Αλλά και θα παρατηρήσομε την παροιμιώδη, ψυχολογικής υφής, αδυναμία του Ελληνα διά πάσαν εργασίαν απρόσωπον, αφανή, μακράς υπομονής και μακράς πνοής.

Θα αντιληφθούμε την ιδιοτυπία της ψυχοσυνθέσεως του νεότερου και σύγχρονου Έλληνα, η οποία δεν είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή από τους άλλους. Αλλά και στοιχεία εθνικού αυτοπροσδιορισμού, όπως η Ορθοδοξία και η Παράδοση, που κράτησαν διακριτά επί αιώνες τα σύνορα μεταξύ της Ευρώπης και του Ισλαμικού Κόσμου – προστατεύοντας την Ευρώπη από τον εξισλαμισμό, σε ιστορικές εποχές όταν η Ευρώπη διέθετε ιστορική αυτοσυνειδησία, επίγνωση της ταυτότητάς της και δεν εφαίνετο έτοιμη και πρόθυμη να παραδοθεί εις τους υποψήφιους ανατροπείς της, όπως επί των ημερών μας.

Θα συναντήσομε τις ποικίλες πτυχές της ελληνικής ταυτότητος και κληρονομιάς, μέσα από τις οποίες προβάλλεται κάθε φορά και μία διαφορετική Ελλάς, η οποία, εν τούτοις, παραμένει το παράδειγμα, η βασιλεύουσα πνευματική αρχή – από τον Θωμά τον Ακινάτη ως τους τραγουδιστές της Πλειάδος και ως τον Leconte de Lisle και τον Βαλερύ.

Θα διαπιστώσομε ότι, άλλοτε μεν, ανά τους αιώνας, υπερτερούσαν οι αρετές, άλλοτε δε οι κακίες, άλλοτε μεν κατήγαγαν οι Έλληνες τις άριστες επιδόσεις και έφθαναν στην κορυφή, άλλοτε δε διήρχοντο περιόδους παρακμής και ξεπεσμού και ηπειλούντο ως και υπό αφανισμού.

Το υπόβαθρον παρέμενε το αυτό: ο ελληνικός χαρακτήρας. Και είναι αυτό που κάνει ιδιότυπη και ξεχωριστή την προσωπικότητα ακόμη και του συγχρόνου Έλληνος, ο οποίος -παρ’ όλες τις αδυναμίες του- διακρίνεται από τη δύναμη να υπερβαίνει τα εμπόδια, όταν και εφόσον το επιθυμεί, καθώς και από το διαχρονικώς χαρακτηριστικόν του έρωτα ελευθερίας. «Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή» επιτάσσει ο χιλιοτραγουδισμένος Θούριος της Ελευθερίας του μεγάλου μας Ρήγα Φεραίου (1757-1798). Κατά τη διατύπωση του αειμνήστου Νικολάου Γ. Πολίτη, ο Ρήγας υπήρξε  «ἐρωτομανὴς μὲ τὴν ἐλευθερίαν»! Οπως ήταν, άλλωστε, και ο Αδαμάντιος Κοραής! «Διέδιδον τῆς γαλλικῆς ἐπαναστάσεως τὰς ἀρχὰς καὶ ἐνέσπειρον εἰς τὰς καρδίας τῶν Ἑλλήνων ἀκατάσχετον πρὸς τὴν ἐλευθερίαν ἔρωτα».

Β. Η έννοια της Ελευθερίας και ο Ρήγας

Πράγματι, η έννοια της Ελευθερίας κατέχει κεντρική θέση στο έργον του Ρήγα Φεραίου. Εις το άρθρο 6 των «Δικαίων του Ανθρώπου» του κορυφαίου επαναστατικού πολιτικού έργου του «Νέα Πολιτική ∆ιοίκησις» (Νέα Πολιτική ∆ιοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας), η Ελευθερία ορίζεται από τον Ρήγα ως «ἐκείνη ἡ δύναμις ὁπού ἕχει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸ νὰ κάμῃ ὅλον ἐκεῖνο ὁπού δὲν βλάπτει εἰς τὰ δίκαια τοῦ γειτόνου του. Αὐτή ἔχει ὡς θεμέλιον τὴν φύσιν, διατί φυσικά ἀγαπώμεν νὰ εἴμεθα ἐλεύθεροι· ἔχει ὡς κανόνα τὴν δικαιοσύνην, διατί ἡ δικαία ἐλευθερία εἷναι καλή· ἔχει ὡς φύλακα τὸν νόμον, διατὶ αὐτὸς προσδιορίζει ἕως ποῦ πρέπει νὰ εἴμεθα ἐλεύθεροι».

Γ. Ο Ρήγας, η Ελευθερία και ο Γαλλικός Διαφωτισμός

Είναι δε αξιοσημείωτο εν προκειμένω ότι η έννοια της Ελευθερίας, όπως διατυπώνεται από τον διαπρύσιο κήρυκα του Ελληνικού Διαφωτισμού, ευθέως συνδυάζει την αρχαία ελληνική παράδοση της Ελευθερίας και τις ιδέες του ριζοσπαστικού ρεπουμπλικανισμού της Γαλλικής Επαναστάσεως. Το ρηξικέλευθο επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου, η «Νέα Πολιτική Διοίκησις», κυκλοφορήσασα εν έτει 1797, δηλώνει την κορύφωση και, συνάμα, τη σαφέστερη και αριδηλότερη έκφραση του πολιτικού στοχασμού του μεγάλου ερωτομανούς της Ελευθερίας. Ήδη από έτους 1790, εις το θαυμάσιον έργον του «Φυσικῆς Ἀπάνθισμα» είναι ορατά τα πολιτικά αιτήματα και οι ιδέες του Γαλλικού ∆ιαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως.

Είναι γνωστό ότι ο φλογερός εκείνος κήρυξ της Ελευθερίας δεν μετέφρασε απλώς και μόνον τη γαλλική «∆ιακήρυξιν των ∆ικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου» (Déclaration des droits de l’homme et du citoyen), αλλά προέβη εις προσωπική σύνθεση μιας πρωτότυπης ιδικής του διασκευής, εμπλουτίζοντας το θεμελιώδες κείμενο του γαλλικού ριζοσπαστικού Ρεπουμπλικανισμού με ιδικές του τολμηρές αντιλήψεις αλλά και προσαρμόζοντας το αρχικό κείμενο εις τα ιστορικοκοινωνικά και γεωπολιτισμικά δεδομένα της ΝΑ Ευρώπης. Ας μη λησμονήσουμε επίσης ότι πηγή εμπνεύσεως του δευτέρου μέρους της επαναστατικής προκηρύξεως του Ρήγα και κείμενον αφετηρίας του ιδικού του κειμένου απετέλεσε (κατά τρόπον μυστηριώδη εκ πρώτης όψεως) το αρχικό -πολύ ριζοσπαστικότερο και τολμηρότερο- κείμενο της «γαλλικής Διακηρύξεως» και όχι η τροποποιημένη εκδοχή της, η οποία και τελικώς συμπεριελήφθη στα «γαλλικά επαναστατικά Συντάγματα» του 1791 και του 1793.

Σημειωτέον ότι η γαλλική «Διακήρυξις των ∆ικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου» εγνώριζε καταπληκτικής εκτάσεως διάδοση και απήχηση όχι μόνον σε αυτό που σήμερα αντιλαμβανόμεθα ως «ελληνικό χώρο», αλλά στο σύνολο της Βαλκανικής Χερσονήσου, όπου τότε ακόμη διαβιούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί – μέχρι τις πλούσιες, ακμάζουσες και πεπαιδευμένες ελληνικές κοινότητες της Βλαχίας (σημερινής Ρουμανίας), οι οποίοι μάλιστα είχαν μεταφράσει την γαλλικήν «∆ιακήρυξιν των ∆ικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου» σε διάφορες εκδοχές και, όπως μαρτυρείται, την απήγγελλαν από στήθους! Ευθέως ανάλογη υπήρξε και η διάδοση του Θουρίου του Ρήγα καθώς και των λοιπών επαναστατικών κειμένων του.

Μάλιστα, είναι ακόμη πιο σημαντικό ότι στα κείμενα του Ρήγα Φεραίου απαντούμε μίαν πρωτότυπη διατύπωση της αρχαιοελληνικής εννοίας της Ελευθερίας υπό νεωτερικούς όρους. Η έννοια της Ελευθερίας στον Ρήγα είναι αυτή της Ελευθερίας των ελληνικών πόλεων-κρατών, η οποία προτάσσει τη συμμετοχή των πολιτών, και ουχί υποτελών, στη διαχείριση των κοινών. Η ελευθερία του Ρήγα, πέραν της αυτονοήτου γι’ αυτόν κατοχυρώσεως των φυσικών και αναπαλλοτριώτων δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Πολίτου, νοείται ως συμμετοχή εις την δημοκρατική διακυβέρνησι. Είναι ελευθερία ως δημοκρατική αυτοδιάθεση.

Στα επαναστατικά του έργα ο Ρήγας επέτυχε να ενσωματώσει κατά τρόπον γόνιμο και πρωτότυπο τις αρχές της αρχαίας ελληνικής Δημοκρατίας και της Γαλλικής Επαναστάσεως, όπως μάλιστα διεμορφώθησαν οι τελευταίες μέσω των αντιλήψεων του Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Rousseau) περί Αμέσου Δημοκρατίας, ενώ ορατές είναι και οι επιρροές των ιδεών, τις οποίες εξέφρασε ο (ασφαλώς πολύ μετριοπαθέστερος) Montesquieu εις το περιλάλητο «Πνεύμα των Νόμων», καθ’ όσον αφορά την συσχέτιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με το Σύνταγμα της εκάστοτε και εκατασταχού Πολιτείας.

Υπό τη συνδυαστική επήρεια των ως άνω ιδεών, ο κορυφαίος εκπρόσωπος και συνάμα ιερομάρτυρας του Ελληνικού Διαφωτισμού ανέπτυξε και κατέθεσε μιαν έννοια Ελευθερίας, συμφώνως προς οποία «άπαντες οι πολίτες, αδιακρίτως εθνοτικής καταγωγής ή θρησκεύματος, θα έδει όπως έχουν ισότιμον θέσιν εντός του κράτους», που ο Ρήγας οραματίζονταν: της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ούτε παρτικουλαρισμός ούτε κοινωνικός κατακερματισμός ούτε θρησκευτικός ή άλλος σεκταρισμός -όπως ζητούν σήμερα ορισμένοι εκ του πονηρού- ούτε αναπαραγωγή του οσμανικού πολιτειακού συστήματος των «Millet» υπό το δόλιο πρόσχημα της «πολυπολιτισμικότητος». Αντιθέτως: La République Une et Indivisible!

Θεμέλιο του συνταγματικού χάρτου της νέας Πολιτείας όφειλε να είναι η Αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας. Ο «αὐτοκράτωρ λαὸς» («peuple souveraine») κατά τον Ρήγα! Η «ἐθνικὴ παράστησις» («Representation nationale») του οποίου οφείλει να αντιπροσωπεύει το «πλῆθος του λαοῦ» και «ουχί» να περιορίζεται εις τους πυλώνες και τα όργανα του παλαιού καθεστώτος, τους «πλουσίους» ή τους «προεστούς» («κοτζιαμπασίδες»).

Άξιον επισημάνσεως είναι ότι η αρχαία ελληνική έννοια της Ελευθερίας είναι πανταχού παρούσα στις σκέψεις, στους στοχασμούς και στις προκηρύξεις όχι μόνον του Ρήγα Φεραίου αλλά και πλειάδας άλλων επιφανών Ελλήνων, από την Πελοπόννησο μέχρι τη Μολδοβλαχία και από τη Βόρειο Ηπειρο μέχρι την Κύπρο. Ο ίδιος ο Ρήγας αναφέρεται πολλές φορές σ’ αυτήν και εξηγεί ότι πρόκειται για «τὴν πολύτιμον ἐλευθερίαν τῶν ἐνδόξων προπατόρων των [Ελλήνων]».

Από αυτήν την έποψη, διαπιστούται ότι ο Έλληνας, παρά τις διάφορες όψεις και αντιφάσεις του, παραμένει ως χαρακτήρας σταθερός εις το διάβα του Χρόνου.

Ο Έλληνας της Ομηρικής και της Κλασικής Αρχαιότητος, της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής περιόδου, των μακρών Σκοτεινών Αιώνων της Τουρκοκρατίας και της δουλείας συνιστά «κατηγορίαν ιστορικού λόγου» αντίστοιχην εκείνης του Ιουδαίου, του Ινδού Βραχμάνου, του Κινέζου ή του (Δυτικού) Ευρωπαίου.

Ο Έλληνας δεν είναι τεχνητή κατασκευή, προϊόν δήθεν του 19ου αιώνος, όπως διακηρύσσουν σήμερα οι ανιστόρητοι προπαγανδιστές της Αποδομήσεως. Οι χιλιετίες τον έχουν αναδείξει ως τον πανίσχυρο συντηρητή της ιστορικής μνήμης.

Εκείνος, όστις άνθεξε ασύλληπτης εκτάσεως βιολογικές και κοινωνικές αιμορραγίες, οι οποίες, εν τούτοις, άφησαν ορατόν το αποτύπωμά των επί του εθνικού χαρακτήρος του κατά τη μακραίωνα ιστορική διαδρομή του:

• Ο Έλληνας των Ομηρικών Επών,
• Ο Έλληνας της κλασικής πόλεως,
• Ο Έλληνας της Αλεξανδρινής και Ελληνιστικής Οικουμένης,
• Ο Έλληνας που πάντρεψε τη Χριστιανική Αγάπη με τον Ελληνικόν Λόγον,
• Ο Έλληνας , ο οποίος κατόρθωσε να διατηρήσει άχρι των καιρών μας το δυσβάστακτον βάρος μιας τοσούτω πολυσχιδούς παραδόσεως,
• Ο Έλληνας του μόχθου, της στερήσεως, του διαρκούς αγώνος επιβιώσεως αλλά και της απείρου καθημερινής αγάπης για τις μικρές καθημερινές χαρές της ζωής.
• Ο Έλληνας της ανυπομονησίας και της καρτερίας.
• Ο Έλληνας της εξάψεως και της ανοχής.

Πάντα δε ταύτα σε μίαν σχέση αλληλεξαρτήσεως και αλληλεπιδράσεως πολιτισμού και γεωγραφίας, κάτω από ένα κοινό και ενιαίο πνευματικό στέγαστρο, μια κοινή πηγή, οριζομένη από τον ελληνικό ορίζοντα, τα ελληνικά βουνά και την ελληνική μας θάλασσα (τη δική μας αρχέγονη και ιερή Κυανή Πατρίδα) – και την αδιάλειπτη συνουσία με τα στοιχεία αυτά.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η νεότερη Ελλάδα δεν είναι απλώς και μόνον μία χώρα, αλλά δύναται να θεωρηθεί ένα «αδιάσπαστο διαλεκτικό σύστημα». Διαλεκτικό, διότι η ουσία της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένης κατ’ εξοχήν της Νεότερης Ελλάδας, είναι πολυσήμαντη.

Με την ιδιότητά μου του Διπλωματούχου Μηχανικού του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, επιτρέψατέ μου να χρησιμοποιήσω έναν γεωμετρικόν όρο και να παρατηρήσω ότι η ιδέα της Ελλάδας, εάν ήθελε κανείς να την αποδώσει ως γεωμετρικό σχήμα στον Χωροχρόνο, θα είχε πολυεδρικήν, διαρκώς διαστελλομένη μορφή, λόγω του είδους και του βάθους της μακράς Ιστορίας της. Και εν τούτοις, διακρίνεται για τη συνέχεια του πολιτισμού, της ιστορίας, της γλώσσης!

Είναι, τω όντι, αξιοθαύμαστον ότι οι Έλληνες είχαν και έχουν, διαμέσου των αιώνων, συνείδησιν της συνεχείας αυτής, η οποία ανιχνεύεται εις όλες τις μορφές λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας των Ελλήνων, από των Ομηρικών Επών μέχρι το Δημοτικό Τραγούδι, και από της εποχής του Καλλιμάχου μέχρις εκείνης του Καβάφη. Στα δημοτικά τραγούδια, στην ποίηση του Σολωμού και του Κάλβου, στην ποίηση του Παλαμά αλλά και του Σικελιανού διακρίνομε αυτό τον πρωταρχικό τόνο της ελληνικότητος, μίαν εξάρτησιν πνεύματος και φύσεως, εκ της οποίας αντλεί η Νεωτέρα Ελλάς τη μοναδικότητά της. 

Ιδιαιτέρως στον υπέροχον Κωστή Παλαμά -και δη, στα απαράμιλλα έργα του «Η Φλογέρα του Βασιλιά» και «Η Παιδούλα στον Τάφο του Μπότσαρη»- καθίσταται ηλίου φαεινότερον ότι η Ελλάς, ο Ελληνισμός, είναι κάτι πολύ περισσότερον και από Έθνος και από Πατρίδα: Είναι αυτή ταύτη η ιδέα της ελευθερίας! Ο Ακρίτας της Ελευθερίας -της Ελευθερίας του Ανθρώπου και της Ελευθερίας του Πνεύματος- στην εσχατιά της Ευρώπης, στα σύνορα της Κοινής μας Μεγάλης Πατρίδος!

Είναι, τω όντι, συγκλονιστική η σύλληψη της ιδέας της Ελλάδος από τον Παλαμά, ως «ιδεατής Ελευθερίας»! Όχι ως υλικής οντότητος, ούτε καν ως χώρας, αλλ’ ως πνευματικής και ηθικής οντότητος και φορέως αξιών, ως ιστορικής οντότητος, η οποία, από τον Προμηθέα και τον Σωκράτη μέχρι τον Ηράκλειο, τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο και τον Κωνσταντίνο Κανάρη, ακολουθεί έναν ιστορικό νόμο. Έχει μίαν ιστορική αποστολή. Κατά τον Παλαμά, η Ελλάδα είναι «Μία και παντού», έχει την ίδια ψυχή, η οποία συνιστά και ένωση όλων των ελληνικών μορφών σ’ ένα ενιαίο φως, όπως ενιαία είναι η Ιστορία, ο Ουρανός και η Γη της.

Στους συγχρόνους Έλληνες αυτή η συνείδηση της ιστορικής, πολιτισμικής συνέχειας δεν είναι μόνον ένας όψιμος επίκτητος ιστορικός καλλωπισμός, όπως θαρρούν κάποιοι δοκησίσοφοι μετα-νεωτεριστές. Είναι, τουναντίον, ένα ψυχολογικό βάθρο, μια ζείδωρος πλαστουργική δύναμη της ουσίας της ψυχής της σύγχρονης Ελλάδας. Τουτ’ έστιν: του αενάου αγωνίσματος υπέρ της Ελευθερίας. Και είναι αυτονοήτως κρίσιμος, εν προκειμένω, ο ρόλος της Παιδείας στην καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης και συνέχειας. Υπ’ αυτήν την έννοια, είναι όχι μόνον αξιοθρήνητα καταγέλαστες αλλά και κοινωνικώς άκρως επιβλαβείς οι λυσσώδεις απόπειρες των σημερινών «ακτιβιστών» του Ιστορικού Ντεκονστρουκτιβισμού να υπονομεύσουν αυτόν τον ρόλο της κλασικής Παιδείας, στην Ελλάδα αλλά και παντού ανά τη Δύση.

Τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της ελληνικής ταυτότητας ανέφερε ο αείμνηστος Ελληνας, φιλόσοφος και τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος στον περίφημο διάλογό του, του έτους 1938, με τον διπλωμάτη και ποιητή Γιώργο Σεφέρη:

«Άλλοι πλησιάζομε την ιδέα της ελληνικότητας από τον δρόμο της φύσης, άλλοι από τον δρόμο της ιστορίας. Άλλοι ερχόμαστε προς αυτήν από την ποίηση και την τέχνη της ή και από τη διαδοχή των θρησκειών της. Γι’ αυτό μπορεί σε πολλά να διαφωνούμε αναμεταξύ μας. Είναι όμως τόσον αδιάσειστη η εσωτερική της ενότητα που δεν μπορεί να μη συναντηθούμε σε μερικά καίρια σημεία…» (Τσάτσου, Κ., Διάλογος για την ποίηση καθώς επίσης και «Συνέντευξη για την ελληνικότητα», Ευθύνη, 132/1982, σσ. 579-583).
Ποια είναι, λοιπόν, η «ουσία» του Ελληνα, του πολιτισμικού παραδείγματος «Ελλάς»;

Ο Έλληνας μεταπηδάει στο νέο χωρίς να περάσει από την ακρότητα. Έχει την άπειρη δύναμη, ενώ γκρεμίζει, ενώ αρνείται, ενώ τραβάει τη διελκυστίνδα, να μην περνά πιο πέρα από ό,τι αρμόζει. Δεν βάζει άμετρη, αλλά μετρημένη δύναμη. (…) Και η δύναμη αυτή είναι η ελληνική ελευθερία. Η ελευθερία που είναι ορισμός και μέτρο και λόγος. Ενας Διόνυσος που σεβάζεται τον Απόλλωνα. Ενας Απόλλων που σκέπει έναν Διόνυσον.  Τέτοια φανερώνεται η ιδιότυπη ουσία της ελληνικής ελευθερίας και, συνεπώς, και η ιδιότυπη ουσία του ελληνικού πολιτισμού.

Έλληνες, σε μία τέτοιαν ημέρα, κατά την οποίαν γιορτάζομε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και την Εθνική Παλιγγενεσία, μετά πολλούς αιώνες βάρβαρης δουλείας υπό ιδιαζόντως απεχθή Μωαμεθανό δεσπότη, φρονώ ότι δεν μου επιτρέπεται να σας αποκρύψω την ειλικρινή αγωνία μου για την τύχη του Ελληνικού Έθνους. Δύο καίρια, συνάμα δε και τραγικά, ερωτήματα καλούμεθα να απαντήσουμε: «Πρέπει να ζήσει αυτός ο τόπος; Και εάν ναι, για ποιους σκοπούς;».

Θέτοντας τα ερωτήματα αυτά, τα οποία προδήλως σχετίζονται με την ιστορική αποστολή της σύγχρονης Ελλάδας και, κατ’ ακολουθίαν, με τους όρους εκπληρώσεως της οικουμενικής αλλά και εθνικής αποστολής της, επιθυμώ αλλά και οφείλω, ως Ελληνας πολίτης και ως Ακαδημαϊκός Δάσκαλος, να συμβάλω στην προσπάθεια προσδιορισμού των αντικειμενικών και υποκειμενικών όρων εξακολουθητικής επιβιώσεως της Ελλάδας, ως δρώντος συλλογικού ιστορικοκοινωνικού υποκειμένου, ήτοι ως ελευθέρου έθνους.

Πιστεύω ακραδάντως ότι, μόνον επιδεικνύοντας τον προσήκοντα σεβασμό προς την Ιστορία μας και, επομένως, τη σιδηρά βούληση να φανούμε αντάξιοί της και να πράξουμε αναλόγως, θα μπορέσουμε να καταστούμε άξιοι και ενεργοί πολίτες της μεγάλης Συμπολιτείας των αδελφών Ευρωπαϊκών Εθνών, η οποία απετέλεσε τόσον υψηλόφρονα σκοπόν, συνάμα δε και ιστορικήν αναγκαιότητα, και η οποία, πικρόν τ’ αληθές, από μακρού διέρχεται κρίση αξιών. Και της οποίας Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας οι βαθύτερες ιστορικές και πνευματικές ρίζες βυθίζονται σε χώμα ελληνικό…

Ομολογώ ότι προβληματίζομαι από ορισμένες ακραίες και παράλογες στάσεις και συμπεριφορές μεγάλης μερίδος των ευρωπαϊκών ιθυνουσών πολιτικών και γραφειοκρατικών ελίτ, της οργανικής διανοήσεως και των λεγομένων mainstream ΜΜΕ, τις οποίες θα χαρακτήριζα ηθελημένες, ενσυνείδητες, λογικώς οργανωμένες ανατροπές του Ορθού Λόγου και του Μέτρου – όπως ο δογματισμός, η Μοναδιαία Σκέψις (pensée unique), το έλλειμμα στρατηγικής σκέψεως αλλά και οι προδήλως ιδιοτελείς σκοπιμότητες (που φαίνεται να επικρατούν συχνάκις εις ορισμένους κύκλους της Φρανκφούρτης, του Βερολίνου και, φευ, των Βρυξελλών), οι απαράδεκτοι φραγμοί σκέψεως και πολιτικού λόγου στη δημόσια σφαίρα, η ιδιάζουσα τυραννία της Political Correctness, η αυξανομένη τάση να απαρνούμεθα τις κοινές ιστορικές και πολιτισμικές ρίζες της Ευρώπης εν ονόματι μιας κίβδηλης και ανιστόρητης «γκετοποιητικής πολυπολιτισμικότητος», και, το χειρότερο όλων, η διαρκής πολιτική και νοοτροπία Κατευνασμού έναντι του ενός νέου θρησκευτικού τύπου Ολοκληρωτισμού.

Υποστηρίζω την πανανθρώπινη σημασία της Ελλάδος -και ας είναι Small Power, με όρους Διεθνών Σχέσεων- καθώς και την ιστορική αποστολή του ελληνικού λαού. Συνδέω την εθνική ιδιοπροσωπία του νεότερου Ελληνισμού με την ιστορική και πνευματική παρουσία του έθνους στην ανθρωπότητα αλλά και με την αιωνία -δυνάμει- παρουσία της ελληνικής ελευθερίας, η οποία και μόνον δικαιώνει την αυτόνομη ύπαρξη των σημερινών Ελλήνων.
Κάθε λαός σε κάθε εποχή έχει τον «μύθον» του, υπό την έννοιαν ενός συστήματος αξιών, ιδεωδών, αφηγήσεων και συμβόλων, που τον εμπνέουν, τον φρονηματίζουν και τον παρακινούν να προσπαθεί πάντα να υπερβεί τον εαυτόν του και να επιτύχει άθλους μεγάλους. Είναι αναγκαίος, συνεπώς, όχι μόνον στη σύγχρονη Ελλάδα αλλά και στη σύγχρονη Ευρώπη ένας νέος «μύθος», υπό την ως άνω έννοιαν του όρου, ο οποίος θα αναγνωρίζει, θα προτάσσει και θα κατοχυρώνει κατά κεραίαν τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτου, ασφαλώς συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματός του στην Πατρίδα του, και θα προβάλλει τις αρετές της ελευθερίας, της Ισονομίας, της Δικαιοσύνης και της Μίας και Αδιαιρέτου Δημοκρατίας, η οποία, αυτονοήτως, δικαιούται και οφείλει να αμύνεται έναντι παντός Ολοκληρωτισμού.

Όλοι οι Ευρωπαίοι, όσοι διαθέτομε ιστορική συνείδηση, αλλά και όλοι οι ελευθέρως σκεπτόμενοι άνθρωποι, συγκλονιστήκαμε από τους φρικώδεις αποκεφαλισμούς των Γάλλων και Γαλλίδων συνανθρώπων μας, μέσα σε χριστιανικούς ναούς ή εν μέση οδώ. Ολοι οι Ευρωπαίοι, όσοι διαθέτομε ιστορική συνείδηση, αλλά και όλοι οι ελευθέρως φρονούντες άνθρωποι, συνταραχθήκαμε από τις αποτρόπαιες μαζικές σφαγές δημοσιογράφων, νέων και νεανίδων που διασκέδαζαν ανέμελα και τόσων άλλων Γάλλων και Γαλλίδων. Εγώ ως Δάσκαλος σείστηκα με το άκουσμα της φρικτής ειδήσεως του αποκεφαλισμού Γάλλου συναδέλφου εκπαιδευτικού δίπλα στο σχολείο του. Όλοι οι Έλληνες, όσοι εξακολουθούμε να διαθέτομε ιστορική συνείδηση, δακρύσαμε βλέποντας την υπέρλαμπρη Nôtre Dame (που τόσον αγαπήσαμε, από τα παιδικά μας χρόνια και διαβάσματα ακόμη!) παραδομένη στις φλόγες – όπως δακρύσαμε βλέποντας τον Ναό της Αγίας Σοφίας να ξαναγίνεται χώρος για κηρύγματα μίσους! 

Η Ελληνική Ιστορία παρουσιάζει πολλές ανόδους και καθόδους, πολλές αμπώτιδες και πλημμυρίδες. Και, εν τούτοις, αναδεικνύει ενιαία πορεία και λόγο υπάρξεως αυτού του έθνους, ο οποίος, ως λόγος της Ιστορίας, ποικιλοτρόπως πραγματώνει ορισμένους σκοπούς ή αξίες, που είναι υπεράνω του χρόνου και των «εν χώρω» γεγονότων.

Αυτές οι αξίες (που ενσαρκώνονται σε απαράμιλλα επιτεύγματα τεχνών και επιστημών, αλλά και σε μείζονες πράξεις ηθικής και πολιτικής τάξεως, όπως ήταν η Ελληνική Επανάσταση του 1821 κατά του οθωμανικού τουρκικού ισλαμικού ζυγού) πραγματώνονται από λαούς, τους οποίους εγώ, τουλάχιστον, θα αποκαλούσα ιστορικούς λαούς. Λαούς οι οποίοι κατά τον ρουν της Ιστορίας έχουν την τάση να ανδραγαθούν υπέρ του Πολιτισμού και υπέρ της Ανθρωπότητος.

Εις αυτούς τους ιστορικούς λαούς κατατάσσω αυτονοήτως, μεταξύ άλλων, τους Έλληνες, τους Εβραίους και, φυσικά, τους Γάλλους. Το κριτήριόν μου είναι απλό – όσον και αν αυτό ενοχλεί ορισμένους σύγχρονους Ιεροεξεταστές της political correctness: Μπορεί κανείς να διανοηθεί, να φανταστεί, ποία θα ήτο η ιστορική εξέλιξις, η όψις της Ευρώπης (αλλά και της ανθρωπότητος) σήμερα, εάν δεν είχε αφήσει το αποτύπωμά του επάνω της, επί παραδείγματι, το Γαλλικόν Έθνος;

Η κορυφαία Γαλλίς ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγύ έγραψε κάποτε: «Αναπνέομε τον αέρα της Ελλάδος κάθε στιγμή χωρίς να το γνωρίζομε»! Δεν ισχύει, όμως, αυτό ακριβώς και για τη Γαλλία;

Κάθε άνθρωπος, κάθε λαός γίνεται άξιος της ιστορικής του αποστολής όσο βαθαίνει η συνείδηση, την οποίαν διαθέτει, της ιστορίας του. Το μεγαλείο του πολιτισμού ενός έθνους είναι πάντα ανάλογο του βάθους της μνήμης του. Εμείς, ως Έλληνες, ως οι σημερινοί πρόσκαιροι, αλλά ζωντανοί φορείς της Ελλάδος των τεσσάρων χιλιάδων ετών, έχομε υπέρτατο χρέος να διαφυλάξωμε την ιστορική μας μνήμη.

Τι μπορεί να σημαίνει, άραγε, το 1821 για τη σημερινή Ευρώπη; Απέναντι σε αυτόν τον νέον Ολοκληρωτισμό, ο οποίος υπούλως διεισδύει, δολίως πλήττει και θανασίμως απειλεί την Ευρώπη μας -όσον και εάν εμείς, παραδομένοι στη νιρβάνα της «πολυπολιτισμικής» μακαριότητας, δεν θέλομε να το παραδεχθούμε (όχι δημοσίως, τουλάχιστον!)-, οφείλουμε να αντιτάξουμε μια «ελληνική ελευθερία» υπό νέα, ασφαλώς, μορφή, ωστόσο με ανεξάλειπτη ουσίαν, επικεντρωμένη στην αναντικατάστατη αξίαν του συνειδότος προσώπου και όχι της μάζας, της αγέλης ή της όποιας δυσερμήνευτης ή φαντασιακής «Κοινότητος των Πιστών».

Αν διεκδικούμε -όσοι διεκδικούμε (καθιστάμενοι λίαν δυσάρεστοι στην εκάστοτε κυβέρνησίν μας)- την προάσπιση της Ελευθερίας της Ελλάδος, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον τη ζητούμε.

Όχι κινούμενοι από έναν χυδαίο σωβινισμό, αλλά ορμώμενοι από την πεποίθηση ότι η ύπαρξη αυτής της «μικρής – μεγάλης» μας Πατρίδος, αυτού «του Κόσμου του μικρού, του Μέγα», έχει μίαν πανανθρώπινη σημασία.

Η Ελευθερία -στο επίπεδο του ατόμου και πολίτη και στο εθνικό επίπεδο- είναι όρος απαράβατος της αμύνης της Ευρώπης εναντίον ενός Νέου Ολοκληρωτισμού, ο οποίος την απειλεί από μια σχηματιζόμενη διαρκώς Ευρασιατική Ανατολή – αλλά και σιωπηλά την υπονομεύει εκ των ένδον. Εάν βεβαίως η Ευρώπη θέλει να αμυνθεί! Οπερ λίαν αμφίβολον!

Το «Κοινό των Γάλλων», όμως, θέλει! Και μπορεί! Είτε εξ ιδίας επιλογής είτε από ειρωνεία της Κλειούς, της Μούσας της Ιστορίας, η Γαλλία καλείται να κάμει και πάλιν αυτό που καλώς γνωρίζει να πράττει στο διάβα των αιώνων: μέσω ενός μετεξελιχθέντος κοζεβνικιανού μηχανισμού, σε συνεργασία και με τον Αιγαιακό και Μεσογειακό Ελληνισμό να λειτουργήσει υπέρ της Ιστορίας και του Πολιτισμού.

«Υπάρχει μία κρυφή Ελλάδα στην καρδιά κάθε Ευρωπαίου» είπε κάποτε ο διαπρεπής διανοούμενος και υπουργός Πληροφοριών της γκωλλικής Γαλλικής Δημοκρατίας Αντρέ Μαλρώ (1901-1976).

«Υπάρχει μία κρυφή Γαλλία στην καρδιά κάθε Ελληνα» σας διαβεβαιώ μετά λόγου γνώσεως, φίλες και φίλοι!

Και η Ελλάδα καλείται να παρακολουθήσει τη Γαλλία. Και να κάμει και πάλιν αυτό που άριστα γνωρίζει να πράττει, από εποχής των μαχών του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας: να γίνει πρόμαχος της Ευρώπης!


ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ



Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Ιδρυτή και Διευθυντή του περιοδικού ''ΕΝΔΟΧΩΡΑ''
Δημοτικού σύμβουλου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»

«Δὲν βλέπετε ποῦ θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατου τοῦ Πάπα. Μὴν ἀφήσετε, γιοί μου αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ καταδέχθηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας!» (Στρατηγός Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα»)

Τα συγκλονιστικά αυτά λόγια του στρατηγού, της συνείδησης του Αγώνα της εθνεγερσίας μας, ηχούν πιο επίκαιρα από ποτέ. Διακόσια χρόνια μετά, το πρόταγμα του Ελληνισμού παραμένει η εθνική ανεξαρτησία. Πέρα από τους πανηγυρικούς της ημέρας (που κι αυτοί θα ακουστούν σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα, χωρίς την παρουσία των πολιτών), αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε πρωτίστως είναι το κατά πόσον ο σκοπός της εθνικής μας επανάστασης επιτεύχθηκε.

Προφανώς και η δημιουργία ενός εθνικού κράτους, δηλαδή ενός κράτους με εθνικά χαρακτηριστικά, ήταν το κατ’ αρχήν ζητούμενο. Η απαλλαγή δηλαδή από την οθωμανική δεσποτεία και καταπίεση και η αυτοδιοίκηση του Ελληνισμού μέσα από μια ευνομούμενη πολιτεία, που θα ήταν δομημένη σύμφωνα με τις αξίες και τα ιδανικά του. Η εγκαθίδρυση της βαυαροκρατίας και η βίαιη επιβολή ενός διοικητικού συστήματος εντελώς ξένου με τα ελληνικά ήθη και τρόπου ζωής μάς προσγείωσαν απότομα σε μια πραγματικότητα από την οποία δεν μπορέσαμε έκτοτε να ξεφύγουμε, με εξαίρεση μικρές χρονικές περιόδους.

Το ελληνικό κράτος, με μακροχρόνιες θυσίες και αγώνες του Ελληνισμού, έφτασε μέχρι εκεί που του επέτρεψαν να φτάσει, κρατώντας το πάντα σε ένα καθεστώς υποτέλειας και δορυφορικότητας. Παράλληλα, αντί να λειτουργήσει ως ένα εθνικό κέντρο για τα εκατομμύρια των Ελλήνων εκτός των ορίων του, δρώντας ουσιαστικά ως ένα κουκούλι προστασίας του έθνους, κατέληξε να απορροφά το έθνος συρρικνώνοντάς το εδαφικά και βιολογικά, αλλά πρωτίστως πνευματικά.

Οι Έλληνες πράγματι κατάντησαν η παλιοψάθα της Ευρώπης, ζώντας απροκάλυπτα πλέον υπό ένα καθεστώς που έχει επιβάλει τον σεβασμό στα «δικαιώματα» κάθε κοινωνικής στρέβλωσης και αυτοπροσδιορισμού, που συνάμα όμως δεν επιτρέπει ούτε μία διέξοδο για την αναζήτηση και τον σεβασμό του ύψιστου αγαθού, της ελευθερίας. Έτσι καλούμαστε, υποτίθεται, να εορτάσουμε τον αγώνα για την ελευθερία στέλνοντας sms για να αγοράσουμε ψωμί και γάλα!

Οι πρωταγωνιστές της Επανάστασης κρίθηκαν από την Ιστορία και δικαιωματικά κατέκτησαν μια θέση στο πάνθεον των ηρώων του Γένους μας. Διακόσια χρόνια μετά δεν έχουν ανάγκη τα ωραία μας λόγια και τις εκδηλώσεις λατρείας. Εμείς έχουμε ανάγκη να νιώσουμε τον βηματισμό τους και να τον ακολουθήσουμε στην προσπάθεια για την ολοκλήρωση του Αγώνα τους. Εμείς κρινόμαστε σήμερα για το κατά πόσον είμαστε άξιοι αυτής της κληρονομιάς και αυτής της ευθύνης.

«Ὅσοι ἔχουν τὴν τύχη μας σήμερον εἰς τὰ χέρια τους, ὅσοι μᾶς κυβερνοῦν, μεγάλοι καὶ μικροί, καὶ ὑπουργοὶ καὶ βουλευταί, τό ᾽χουν σὲ δόξα, τό ᾽χουν σὲ τιμή, τό ᾽χουν σὲ ἱκανότη τὸ νὰ τοὺς εἰπῆς ὅτι ἔκλεψαν, ὅτι πρόδωσαν, ὅτι ἤφεραν τόσα κακὰ εἰς τὴν πατρίδα. Εἶναι ἄξιοι ἄνθρωποι καὶ τιμῶνται καὶ βραβεύονται. Ὅσοι εἶναι τίμιοι κατατρέχονται ὡς ἀνάξιοι τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πολιτείας». Όσοι δεν αναγνωρίζουν στα γραπτά του Μακρυγιάννη τη σημερινή Ελλάδα σίγουρα «δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά». Ραγιάδες κι αυτοί και τα παιδιά των παιδιών τους…

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ



Ο εξοπλισμός των ηρώων από τα λάφυρα των αντιπάλων, οι εισαγωγές και η βοήθεια από φιλέλληνες και πλούσιους ομογενείς


Του Μενέλαου Δανέλλη

Τα όπλα των μαχητών της Ελληνικής Επανάστασης στη μάχη ενάντια στον οθωμανικό ζυγό προέρχονταν από διάφορες περιοχές εντός και εκτός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ξεχωρίζουν έως σήμερα για την ποικιλομορφία τους αλλά και για την κατασκευαστική τους δεξιοτεχνία.

Η Ελληνική Επανάσταση εκτυλίσσεται στην αρχή του 19ου αιώνα, μια προβιομηχανική εποχή, κατά την οποία δεν υπήρχε τυποποιημένη και μαζική παραγωγή ειδών. Τα όπλα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατασκευάζονταν ή συναρμολογούνταν από μικρά τοπικά εργαστήρια σε διάφορα κέντρα της τότε επικράτειας. Τις περισσότερες φορές τα εργαστήρια συναρμολογούσαν όπλα χρησιμοποιώντας μηχανισμούς και κάννες που εισάγονταν από περιοχές εκτός της αυτοκρατορίας και διακοσμούνταν σύμφωνα με τις προσωπικές προτιμήσεις των αγωνιστών.

Θα πρέπει να σημειωθεί πως οι συνθήκες διέφεραν μεταξύ των Ελλήνων της ηπειρωτικής χώρας και των Ελλήνων ναυτικών. Οι Έλληνες ναυτικοί, λόγω της πειρατείας, έφεραν νόμιμα οπλισμό, συνήθως δυτικής προέλευσης. Αντίθετα, οι κάτοικοι της ηπειρωτικής Ελλάδας δεν είχαν δικαίωμα κατοχής οπλισμού τα χρόνια πριν από την έναρξη της Επανάστασης, με εξαίρεση τους κλέφτες (παράνομα) και τους αρματολούς (νόμιμα). Παρ’ όλα αυτά, λόγω των μικρότερων εξεγέρσεων που προηγήθηκαν της Επανάστασης, υπήρχε ένας μικρός αριθμός όπλων που εισάγονταν κυρίως από την Ευρώπη και παρέμεναν κρυμμένα.

«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα». (Θ. Κολοκοτρώνης)

Η επανάσταση ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1821 και οι Έλληνες πολέμησαν με τα λίγα διαθέσιμα όπλα, καθώς και με αυτοσχέδια πολεμικά είδη που δημιούργησαν. Ολα άλλαξαν μετά τις πρώτες νικηφόρες μάχες, όπως αυτή του Βαλτετσίου, όταν οι επαναστατημένοι Έλληνες μπόρεσαν να εξοπλιστούν από τα λάφυρα των αντιπάλων.


Μεγάλη βοήθεια παρείχαν επίσης οι φιλέλληνες και οι πλούσιοι ομογενείς, οι οποίοι με την έναρξη του Αγώνα άρχισαν να στέλνουν όπλα στους αγωνιστές. Ο οπλισμός δεν ήταν ομοιογενής, καθώς εισάγονταν όπλα από διαφορετικές χώρες. Έτσι οι αγωνιστές ήταν εξοπλισμένοι με όπλα ανατολίτικης προέλευσης, του οθωμανικού στρατού, όπλα δυτικής προέλευσης, τα οποία είτε δωρήθηκαν από τους ξένους υποστηρικτές είτε αγοράστηκαν από εύπορους Έλληνες, όπως επίσης και όπλα αφρικανικής προέλευσης από το εμπόριο και κάθε άλλη διαθέσιμη πηγή. Ο βασικός οπλισμός των αγωνιστών συνήθως συμπεριλάμβανε ένα μακρύκαννο τουφέκι, ένα ξίφος, ένα ζεύγος πιστόλες και ένα γιαταγάνι. Ο οπλισμός συμπληρωνόταν από το σελάχι, μια δερμάτινη ζώνη-θήκη που δενόταν στη μέση του αγωνιστή, κατά κανόνα προς την αριστερή πλευρά, μέσα στην οποία τοποθετούνταν τα όπλα και άλλα μικροαντικείμενα, όπως πουγκιά με χρήματα ή έγγραφα.


Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021

25η ΜΑΡΤΙΟΥ : ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Η αντίδραση των Αθηναίων κατά την αντίστοιχη απαγόρευση της επετείου της 25ης Μαρτίου, από την κατοχική κυβέρνηση του 1943














Επιβεβαιώντοντας όλες τις σχετικές δημοσιεύσεις, για τον πανικό που έχουν προκαλέσει στό Μαξίμου οι πληροφορίες των υπηρεσιών ασφαλείας, για μαζικές κοινητοποιήσεις των Ελλήνων ανήμερα της 25ης Μαρτίου, η κυβέρνηση προχώρησε σε μία κίνηση που το μοναδικό της προηγούμενο στούς δύο αιώνες ύπαρξης του Ελληνικού κράτους, ανιχνεύεται μόνο στην αντίστοιχη απόφαση της κατοχικής κυβέρνησης του 1943. Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΓΑΔΑ, απαγορεύονται όλες οι εορταστικές εκδηλώσεις που είχαν ανακοινωθεί από φορείς, συλλόγους και κόμματα, ανήμερα της 25ης Μαρτίου στήν Αθήνα. Μέ πρόσχημα τήν ασφάλεια των επισήμων προσκεκλημένων της κυβέρνησης, η αστυνομία απαγόρευσε εκδηλώσεις που ήταν προγραμματισμένες νά γίνουν ακόμα και 2,5 ώρες μετά τήν λήξη όλων των επίσημων τελετών, και μακριά από το κέντρο των εκδηλώσεων.

Το Συντονιστικό Φορέων ’21, μέ ανακοίνωσή του – καταπέλτη, καταγγέλλει την αντισυνταγματικότητα αυτής της διαταγής, και σημειώνει ότι η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο νά αμαυρώσει την επέτειο των 200 ετών από το 1821, μέ απαγορεύσεις που θυμήζουν τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.

Αξιοσημείωτο δε, είναι το γεγονός ότι η διαταγή απαγόρευσης δέν επικαλείται τα μέτρα για τον covid 19, αλλά “τη δημόσια ασφάλεια και τον κίνδυνο σοβαρής διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής στην οικεία περιοχή”. Όλα αυτά για μια περιοχή όπου η κοινωνικοοικονομική ζωή έχει νεκρώσει λόγω των μέτρων της καραντίνας και σε μια μέρα που αποτελεί επίσημη αργεία.

Το Συντοντιστικό Φορεών ’21, σημειώνει μέ νόημα, ότι παρά τις απαγορεύσεις, όλοι οι πολίτες μπορούν νά μεταβούν στόν αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, μέ χρήση του κωδικού 6, και να καταθέσουν ένα λουλούδι στό άγαλμα του Στρατηγού Μακρυγιάννη επί της Διονυσίου Αρεοπαγήτου.

Όλες οι άλλες εκδηλώσεις του Συντονιστικού Φορέων ΄21, σέ Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Έβρο, Ιωάννινα, Φάρσαλα, Ηράκλειο Κρήτης κ.α. θά πραγματοποιηθούν κανονικά, κόντρα στό κλίμα τρομοκρατίας της κυβέρνησης.

Ολήκληρη η ανακοίνωση:

Η Κυβέρνηση αμαυρώνει την 25η Μαρτίου με απαγορεύσεις πού θυμίζουν κατοχή

Η χθεσινή απαγόρευση από την Κυβέρνηση των εκδηλώσεων εορτασμού της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα, που είχαν εδώ και έναν μήνα ανακοινωθεί από το Συντονιστικό Φορέων ΄21, εκμηδενίζει το θεμελιώδες Συνταγματικό δικαίωμα του «συναθροίζεσθαι», ανήμερα της 25ης Μαρτίου, κατά την συμπλήρωση των 200 ετών από την εθνεγερσία. Αποτελεί την δεύτερη μαύρη σελίδα στην ιστορία των εορτασμών της εθνικής επετείου, ακολουθόντας την αντίστοιχη απόφαση πού μόνο η κατοχική κυβέρνηση του 1943 είχε τολμήσει να πάρει.

Το Συντονιστικό Φορέων ’21 αποτελεί κίνηση νόμιμων πολιτικών φορέων, αυτοδιοικητικών παρατάξεων και συλλόγων. Να διευκρινίσουμε ότι η ώρα και το μέρος της συγκεντρώσεως του Συντονιστικού Φορέων ’21 στην Αθήνα, τροποποιήθηκε κατόπιν συνεννόησης με την ΓΑΔΑ, προκειμένου νά μην επηρεάσει σε τίποτα την στρατιωτική παρέλαση και τα μέτρα ασφαλούς μετακίνησης των επισήμων. Άλλωστε όπως φαίνεται και από το πρόγραμμα των επίσημων εκδηλώσεων του κράτους, η κινητοποίησή μας είχε οριστεί νά ξεκινήσει 2,5 ώρες μετά την αποχώρηση των επισήμων.

Η αναιτιολόγητη αυτή απόφαση, αντίκειται συν τοις άλλοις εις το άρθρο 11, της υπερνομοθετικής ισχύος κατά το άρθρο 28 του Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως του δικαιώματος ανθρώπου –το δικαίωμα «συνέρχεσθαι και συνετερίζεσθαι»- (η Ε.Σ.Δ.Α όπου κυρώθηκε από την Ελλάδα δια του ν.δ 53/74) καθώς και στην θεμελιώδη αρχή της αναλογικότητας του άρθρου 25 του Συντάγματος ως προς τους θεμιτούς περιορισμούς του εν λόγω δικαιώματος.

Ως εκ τούτου δυνάμει του Ν. 3028/2002 εν συνδυασμώ με το άρθρο 24 παράγραφος 1 του Συντάγματος, ο κάθε πολίτης έχει ηθικό έννομο συμφέρον απρόσκοπτης πρόσβασης εις τα κοινόχρηστα μνημεία ή αρχαιολογικούς χώρους, προβαίνοντας σε ενέργειες οι οποίες συνάδουν προς το άρθρο 120 (επιτομή του Συνταγματικού Πατριωτισμού) παράγραφος 2, ήτοι: εκδηλώνουν υπακοή, πίστη, σεβασμό προς το Σύνταγμα, καθώς και αφοσίωση στην Πατρίδα και την Δημοκρατία, ευθυγραμμιζόμενοι πλήρως προς την παράγραφο 4 η οποία αναγάγει ανυπερθέτως την φιλοπατρία σε συστατικό στοιχείο της Συνταγματικής νομιμοφροσύνης

Εν κατακλείδι ως αυτόκλητοι θεματοφύλακες την Συνταγματικής εννόμου τάξεως περιφρουρούμε την Δημοκρατία, ανθιστάμενοι με γνώμονα τον πατριωτισμό μας, όπως εξάλλου ρητώς επιτάσσει η προαναφερθείσα ακροτελεύτια Συνταγματική διάταξη του άρθρου 120, εις πάσα περίπτωση και όποτε το καθήκον μας ειδικότερον προτάξει.

Υπενθυμίζουμε ότι όλοι οι Αθηναίοι, μπορούν αύριο μέ κωδικό 6 να μεταβούν προς επίσκεψη του αρχαιολογικού χώρου της Ακροπόλεως. Υποθέτουμε πως πολλοί από τους συμπολίτες μας θά σκεφτούν νά κρατούν ένα λουλούδι, για να αφήσουν στο άγαλμα του στρατηγού Μακρυγιάννη, ένεκα της σημαντικής αυτής ημέρας.

Υ.Γ: Όλες οι υπόλοιπες εκδηλώσεις του Συντονιστικου Φορέων ΄21 σε Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Ιωάννινα, Έβρο, Φάρσαλα, Ηράκλειο Κρήτης κ.α., θα πραγματοποιηθούν κανονικά, κόντρα στό κλίμα τρομοκρατίας που επιδειώκει η κυβέρνηση.

Συντονιστικό Φορέων 21

Οι συμμετέχοντες φορείς (αλφαβητικά):

– Αγροτικό Κτηνοτροφικό Κόμμα Ελλάδος

-Ανεξάρτητη επιτροπή αγώνα για την μη επέκταση του ΚΥΤ Φυλακίου (ΕΑΚΥΤ)

– Βάνης εγγύηση για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας – Αδέσμευτος Συνδυασμός (εκλεγμένη παράταξη)

-Δημοβούλειο Πολιτών

– Δημοκρατική Αναγέννηση

– Δίκτυο Πολιτών Νίκαιας Κορυδαλλου

-Δίκτυο Πολιτών Φαρσάλων

– Δράσις ΚΕΣ (αυτόνομη παράταξη Κυπρίων Φοιτητών)

– Δρόμος Ανοιχτός (Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Πατριωτικού και Δημοκρατικού Μετώπου)

– Ελληνική Πολιτική Συνείδηση (Ε.ΠΟ.Σ)

– Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία

-«ΕΜΕΙΣ»

-Επιστημονικός Πολιτιστικός σύλλογος ”Μακεδονική Ένωση για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη”

– Επιστημονικός Σύλλογος Νέων των Αθηνών

-Επιτροπή Αγώνα Ιωαννίνων

– Επιτροπή Ενημερώσεως επί των Εθνικων Θεμάτων (του πρώην ΠτΔ Μιχαήλ Στασινόπουλου)

– Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών

-Λαϊκή Συνέλευση Νοτίων Προαστίων

-Λέσχη Φίλων Μίκη Θεοδωράκη «Άξιον Εστι»

– Νέα Αρχή για την Θεσσαλονίκη (εκλεγμένη παράταξη στόν Δήμο Θεσσαλονίκης)

– Νέα Πολιτική

-Ομάδα Διαχείρισης Κρίσεων (Ο.ΔΙ.Κ)

– Oμάδα Πολιτών Ηρακλείου Κρήτης

– Πατριωτικός Σύνδεσμος

-Πολιτιστικός – Αθλητικός Σύλλογος ”Μακεδονικός Ρόδακας’

-Πολιτιστικός Σύλλογος Απανταχού Λακώνων “Λυκούργος”

-Πολιτιστικός Σύλλογος ΠΑΛΑΙΧΘΩΝ

-Πολιτιστικός Σύλλογος Προναία Αθηνα

-Πολιτιστικό Σωματείο Δεσμοί Ελλήνων

– Πρώτη Δύναμη για τη Μακεδονία (εκλεγμένη παράταξη στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας)

– Πρωτοβουλία Αφύπνισης Κέρκυρας

– Πρωτοβουλία Εθνικής Μνήμης Ζακύνθου

– Σπάρτακος (εκλεγμένη παράταξη του Δήμου Κομοτηνής)

-Τμήμα AHEPA HJ-03 Θεσσαλονίκης “Αλέξανδρος ο Μέγας”

– Χριστιανική Δημοκρατία


ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΘΝΟΣ

Το ΕΘΝΟΣ σχηματιζεται απο δυο βασικους παραγοντες,την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.Λεγοντας <φυλη>,εννοουμε την<καταγωγη>-οτι πρεπει δηλ.τα ατομα του Εθνους να εχουν κοινη καταγωγη.Δεν αρκει να εχουν αυτα<συνειδηση>
περι κοινης καταγωγης.Δεν αρκει δηλ.να πιστευουν στην κοινη τους καταγωγη,αλλα να εχουν πραγματι κοινη καταγωγη.Διοτι ΜΟΝΟΝ η κοινη καταγωγη-η κοινη<φυλετικη υπαγωγη>-συνεπαγεται ΚΟΙΝΟΥΣ κληρονομικους χαρακτηρες,αρα κοινα πνευματικα στοιχεια.Οταν υπαρχει κοινη καταγωγη,τοτε υπαρχουν κατα το μαλλον η ηττον κοινη γλωσσα,κοινος πολιτισμος,κοινη θρησκεια,κοινα ηθη,κοινη ιστορια.Αυτα τα δευτερογενη στοιχεια δεν αποτελουν,το καθενα ξεχωριστα,απαραιτητο στοιχειο συγκροτησεως Εθνους.Εν τουτοις ολα αυτα,οταν συνυπαρχουν,συντελουν στην συνοχη της κοινοτητος,στην δημιουργια δηλ.ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δευτερου παραγοντος συγκροτησεως του ΕΘΝΟΥΣ.ΕΘΝΟΣ ειναι επομενως ο ομοειδης φυλετικως λαος,που εχει συνειδηση της υπαρξεως του.
''Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ''

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Αυτή η σημαία στα μάτια τα δικά μας συμβολίζει τους Αγώνες όσων πολέμησαν, εργάστηκαν,θυσιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν και έζησαν με πρώτιστες αξίες εκείνες της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Πατρίδας. Αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην αιώνιο πανύψηλο φρούριο του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ικανή καμία βουλή, κανένα κράτος και κανένας πολιτικός ή κεφάλαιο να την ξεφτιλίζει και να την ξεπουλάει καθημερινά. Οι δειλοί τη βλέπουν με φόβο. Οι προδότες σαν πανί. Οι αστοί σαν ύφασμα. Οι άνανδροι την καίνε. Μα εμείς τη βλέπουμε σαν τη Μάνα που καρτερεί να μας δεί να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας,τα δικά της, του Γένους.

ΛΟΓΙΑ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ



πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν.

κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου


28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

http://4.bp.blogspot.com/_NuhZMDR5O28/S_qK4rCNqWI/AAAAAAAAATQ/FgeBEEMBpt0/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.


Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


Μ. Κούντερα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ: 26 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

free counters