«Αφιέρωσε ολην την ζωήν του γιά τό μεγαλείον της Ελλάδος καί εκρεουργήθη από τους Έλληνας. Όταν ο αείμνηστος στρατηγός Τσιρογιάννης είχεν τον βαθμον του Άν/γου εστάλη από τό Υπουργείο Στρατιωτικών τής Ελλάδος στην Στρώμνιτσα τήν έποχη τοϋ Μακεδονικού αγώνος με καμουφλαρισμένη αποστολή.
Έκεί βρήκε μεταξυ των εκλεκτών πατριωτών καί ενα μικρόν μαθητήν τής αστικής Σχολής τόν Βασίλη Αβδελάν. Στον αν/γο έκανε εντυπωση ο νεαρός Βασίλης, τόν έκάλεσε μιά μέρα σε ενα εξοχικό κτήμα καί τόν ρωτησε: "Θέλεις νά βοηθήσης τήν Ελλάδα; Θέλεις νά βοηθήσης τόν αγώνα;" καί o μικρός Στρωμνιτσιώτης απήντησε μέ ενθουσιασμό. "Ναι!". Άπό τη στιγμή αυτή ο μικρός Βασίλης πήρε τήν αποστολή. Σύνδεσμος τοϋ πρώτου δρομολογίου, Στρώμνιτσα - Θεσσαλονίκη-Προξενείον) Σύνδεσμος β'. δρομολογίου Στρώμνιτσα Μελένικο-Σέρραι. (Απόστολος α'., Απόστολος β'., Απόστολος γ'., πράκτορες). Ο μικρός Στρωμνιτσιώτης πήρε τό βάπτισμα μπήκε στον αγώνα καί έμαθε ν' αγαπά τήν Πατρίδα του. Είδε νά ελευθερώνεται ή Στρώμνιτσα.
Μεγάλωσε. Πήγε στο Γυμνάσιο τής Θεσσαλονίκης καί πήρε τήν απόφασι. Θά γίνω αξιωματικός καί εισήχθη στην Σχολή Ευελπίδων. Ήλθε ο πόλεμος τοϋ 1914. Υπεδουλώθη ή πατρίς του στους Βουλγάρους. Καί στην Θεσσαλονίκη ενα κίνημα. Μία έπανάστασις για τήν Ελλάδα μας γιά τήν Μακεδονία μας. Έτσι του είπαν στην Σχολή. Ο εύελπις Βασίλης Αβδελάς δέν σταματά τό καθήκον. Καί μία βραδυά μαζί με άλλους ευέλπιδας, διασκελίζει τήν μάνδρα καί φθάνει στην Θεσσαλονίκη. Δέν ζήτησε νά μείνη. Στό μέτωπο τραβά καί άντικρΰζει τα βουνά τής Σρώμνιτσας. Γνωστά πατήματα. Καί πολεμά ο ευελπις ώς εθελοντής γιά τήν πατρίδα. Γιά τήν Ελλάδα μας συνεχίζει τόν αγώνα μέχρι τέλους.
Μά οταν πάλι στην Μικρά Ασία δούλοι αδελφοί κάλεσαν τόν στρατόν μας. πάλι βρέθηκε πρώτος. Μά τώρα ώς αξιωματικός. Και έμεινε έκεϊ ώς πυροβολητής καί ως αεροπόρος μέχρι τέλους. Τα χρόνια πέρασαν. Οί Ίταλοι ζητούν πολλά. "Οχι απήντησαν οί "Ελληνες. Καί ο αντισυνταγματάρχης Άβδελάς Διοικητής τοϋ XV Πυροβολικοί δίνει τό πρώτο κτύπημα στούς Ιταλούς. Τό Ίβάν, τό Τσαγκόνι. η Κορυτσα. ή Κλεισούρα, φιλοξενούν τον ήρωα. Ή Μοράβα, τό Τομάρι τρέμουν στο άκουσμα τών κανονιών τοϋ Άβδελα. Ποιός δέν ξέρει τήν δράσιν τής ΧV Μεραρχίας: Κι' αυτή οφείλεται ατά κανόνια τοϋ Άβδελά. Ήλθε ή σκλαβιά γερμανοϊταλοβουλγαρική. Καί ό συνταγματάρχης γίνεται ξανά μικρός τής Αστικής Σχολής. Μικρός της Στρώμνιτσας. Αναλογίζει καί βρίσκει μόνον τήν επαναστατική, τήν ανταρτικη, ζωή κατάλληλη. Δεν σταματά. Τόν ηλεκτρίζει ό άγων καί ξεκινά.
Γίνεται Αρχηγός Εθνικιστών ανταρτών στά Μακεδόνικα βουνά. Μά οί εχθροί ήσαν πολλοί. Ήσαν “Ελληνες” έθνοπροδότες. Άπο ποιόν νά φυλαχθή: Τόν τραβά ή σκέψις. Μία συνενόησις μέ τους παρασυρθέντας "Ελληνας πού απέβησαν Έθνοπροδότες. Θά τόν έσέβοντο οί Έλληνες. Τι νά τους φοβηθη; Μήπως τους έβλαψε; ΠΟΤΕ. Καί ξεκίνησε καί πήγε στο Ροδολειβος μέ ενα σκοπό συμφιλιωτικό καθαρό. Τον είχαν στείλει καί οί Εγγλέζοι. Καί εκεί δολοφονήθηκε ο άμοιρος στρατιωτικός μας διοικητής. Χέρια Ελληνικά τόν σκότωσαν, τήν στιγμήν πού αυτά τά ίδια χέρια έδέχθησαν νά γράψουν τήν συμμαχία».
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου