Ἡ κατ’ ὄνομα πανδημικὴ κρίση τοῦ ἰοῦ τῆς Κίνας, ὅπως κάθε μαζικῆς κλίμακος δυστοπία, ἡ ὁποία διεγείρει εἰς ἕκαστον ἐξ ἡμῶν τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντηρήσεως, παράλληλα μὲ τὴν ῥίψη τῶν εὐσχήμων προσωπείων τῶν πιὸ δουλοπρεπῶν ῥευμάτων τῆς κοινωνίας, οἱ ὁποῖες ᾐτοῦντο λυσσωδῶς καὶ μετ’ ἐπιτάσεως τὴν ὑποταγὴ ὅλων ἡμῶν στὶς ἐπιταγὲς καὶ τὰ κελεύσματα τῶν αὐτοαναγορευμένων ὡς εἰδημόνων, ἀφύπνισε τὰ ἀντανακλαστικὰ μερῖδος τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία ἠρνήθη νὰ συμβιβαστεῖ μὲ μέτρα ὑποδουλώσεως καὶ καταδυναστεύσεως τῶν πολιτῶν σ’ ἕνα στυγνὸ καθεστὼς ἐπιτηρήσεως, λογοκρισίας καὶ βιαίας ἀπομονώσεως.
Προχθὲς συμπληρώθηκε ἕνα ὁλόκληρο ἔτος ἀπὸ τότε ποὺ ἡ ἐγχωρία φεουδαρχία ἔθεσε ἑπτὰ χιλιάδες καὶ πλέον ἰατρούς, νοσηλευτὲς καὶ ὑγειονομικὸ προσωπικὸ εἰς ἐπ’ ἀόριστον ἀναστολὴν ἐργασίας, ἐπειδὴ ἐπέλεξαν νὰ μὴν συναινέσουν σὲ μίαν ἕως τοῦ νῦν ἀμφιβόλων ἐπιπτώσεων πράξη ἐμβολιασμοῦ στὸ σῶμα τους. Ἡ πολιτεία στὸ ἄκρον ἄωτον τῆς αὐταρχικότητός της ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ δὲν κατέλειψε κανένα περιθώριο ἐπικρατήσεως σ’ ἐκείνους ποὺ συνειδητὰ καὶ ὀργανωμένα ἀπεφάσισαν νὰ μείνουν ἑδραῖοι ἄχρι τέλους στὴν ἀπόρριψη τοῦ πατερναλισμοῦ καὶ τῆς κηδεμονίας ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία, ἡ ὁποία δι’ ἀπειλῶν, ἐκβιασμῶν καὶ τιμωρητικῶν πρακτικῶν ἐξώθησε στὸ περιθώριο τὸν ἐν γένει ἀνεμβολίαστο ἐργαζόμενο πληθυσμό.
Ὁ διχασμός, ὁ διαχωρισμὸς καὶ ἡ προλεταριοποίηση τῆς ἐργατικῆς τάξεως προκρίθηκαν ὡς εὐκταῖα ἀποτελέσματα μιᾶς βαθειᾶς ἀντιλαϊκῆς πολιτικῆς μὲ μεθόδους ἀγρίου ἐκφοβισμοῦ καὶ ἀδυσωπήτου πειθαναγκασμοῦ. Ὁ κλάδος τῶν ὑγειονομικῶν βιοπαλαιστῶν τιθέμενος ὡς πρῶτος στὸ στόχαστρο τῆς κυβερνήσεως πρὸς ἐφαρμογὴ ἑνὸς πειράματος σφυγμομετρήσεως τοῦ βαθμοῦ ἀδιαμαρτυρήτου προσαρμογῆς ἑνὸς ἐργαζομένου σὲ συνθῆκες ἐξαθλιώσεως, φτωχοποιήσεως καὶ ὁριακῆς ἐπιβιώσεως βιώνει στὸν μυελὸ τῶν ὀστῶν του τὴν ἐγκατάλειψη, τὴν ἀδικία καὶ τὴν ἐκδικητικότητα ἑνὸς κράτους στὸ ὁποῖο προσέφερε θυσιαστικῶς τὶς πολύτιμες ὑπηρεσίες του ἐπὶ δεκαετίες γιὰ τὸ ἐθνικὸ συμφέρον καὶ τοὺς συνανθρώπους μας.
Οἱ καταχειροκροτούμενοι σὲ μπαλκόνια καὶ ταράτσες ἥρωες τῆς ἀνοίξεως τοῦ 2020 μετονομάσθησαν σὲ ‘‘ἀσυνειδήτους φορεῖς δημοσίου κινδύνου’’, ἀποβαλλόμενοι ἀπὸ ἕνα ΕΣΥ, τὸ ὁποῖο βρίθει ὑπαλλήλων, οἱ ὁποῖοι καίτοι πλήρως ἐμβολιασμένοι τόσο νοσοῦν ὅσο καὶ μεταδίδουν τὸν κορωναϊό, ἐξακολουθῶντας νὰ θέτουν ἀντιστοίχως καὶ ἀναποφεύκτως σὲ κίνδυνο συναδέλφους, ἀσθενεῖς, συγγενεῖς καὶ φίλους. Πρὸς διάψευση πολλῶν ὀσφυοκαμπτῶν, κανεὶς δὲν ἔλαβε εἰσιτήριο γιὰ τὸν εὐαγγελιζόμενο κόσμο οὔτε τῆς ἀνοσίας οὔτε τῆς ἀθανασίας. Χωρὶς μισθό, ἀσφαλιστικὴ κάλυψη καὶ προσμέτρηση ὑπηρεσίας οἱ ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοὶ παλεύουν καθημερινῶς μὲ τὴν κατάθλιψη, πολλαπλασιαζόμενα χρέη καὶ διογκούμενα βιοποριστικὰ προβλήματα, γιὰ νὰ συντηρήσουν ἑαυτοὺς καὶ τὶς ὑπ’ αὐτῶν ἐξαρτώμενες ἄπορες οἰκογένειές τους.
Οἱ βρεφιόθεν παχυλῶς σιτιζόμενοι ἀπὸ τὸν κρατικὸ κορβανᾶ κομματικοὶ ἐγκάθετοι, οἱ ὁποῖοι γενόμενοι βουλευτὲς καὶ ὑπουργοὶ ἀμέσως μετὰ τὶς προπτύχιακές τους σπουδὲς δὲν χρειάστηκε νὰ δουλεύσουν ποτέ, νὰ στερηθοῦν τῶν στοιχειωδῶν καὶ νὰ ζήσουν τὸ ὑπαρξιακὸ ἄγχος τῆς ἐπιβιώσεως, δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν πῶς νοιώθει ἕνας καταδικασμένος ἄνεργος γονεύς, ὅταν βλέπει τὸ παιδί του νὰ διαβάζει μέσα στὸ σκοτάδι ἀπὸ τὸ κομμένο ἀπλήρωτο ῥεῦμα, πῶς βουρκώνει ὅταν δὲν ἔχει νὰ τοῦ ἀγοράσει ἕνα καινούργιο παντελόνι, γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνεται μειονεκτικῶς μὲ τὰ ὑπόλοιπα παιδιὰ στὸ σχολεῖο ἢ σὲ τί ἀδιέξοδο ἵσταται, ὅταν ἀντικρίζει τὴν ἔκθεση ἀναγκαστικῆς κατασχέσεως τοιχοκολλημένη ἔξωθεν τῆς θύρας τῆς μοναδικῆς μονίμου κατοικίας του.
Ἡ μετάθεση τῆς ἐπανεξετάσεως μιᾶς πιθανῆς ἄρσεως τοῦ μέτρου τῆς ἀναστολῆς γιὰ τὸν μῆνα Δεκέμβριο ὄχι μόνον δὲν παρέχει καμμία οὐσιαστικὴ καὶ πρακτικὴ θωράκιση στὸ σύστημα ὑγείας, καθὼς ἡ ἴδια ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἔχει κηρύξει δι’ ἐπισήμων χειλέων τὸ ‘‘πέρας τῆς πανδημίας’’ , τὴν ἐπιστροφὴ στὴν κανονικότητα καὶ ἔχει συνάμα καταργήσει πανηγυρικῶς κάθε περιορισμὸ ἀσφαλείας πρὸς τὸν ἔλεγχο τῆς μεταδόσεως στοὺς κόλπους τῆς κοινωνίας, μὲ ἀποτέλεσμα μὲ δική της ὑπαιτιότητα νὰ ἔχει διασπείρει τὸν ἰὸ σὲ κάθε ζῶντα ὀργανισμό, ἀλλὰ ἐπιπλέον συνεχίζει νὰ ἀπογυμνώνει τὰ δημόσια νοσοκομεῖα ἀπὸ ἐμπείρους καὶ ἱκανοὺς ὑγειονομικούς, ἀπαραίτητο καὶ ἀποδοτικὸ προσωπικὸ διακονήσεως κλινικῶν καὶ κέντρων περιθάλψεως.
Οἱ λειτουργίες, ἐκτελεστική, δικαστικὴ καὶ νομοθετική, μετερχόμενες εἰσέτι τὸ φαιδρὸ πρόσχημα ‘‘τῶν ἐκτάκτων λόγων δημοσίου συμφέροντος’’ κάτωθεν τοῦ ὁποίου δικαιολογοῦν πᾶσα διαστροφικὴ πολιτικὴ ἀφαιρέσεως ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καὶ θεμελιωδῶν συνταγματικῶν δικαιωμάτων ἀφ’ οἱανδήποτε στοχοποιημένη κατηγορία πολιτῶν συνεργοῦν πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἰδιωτικοποιήσεως τοῦ τομέως τῆς ὑγείας, μετατρέποντας ἕνα πρωτογενὲς κοινωνικὸ καὶ ἔννομο ἀγαθὸ σὲ ὑπόθεση καπιταλιστικῆς κερδοφορίας καὶ ἐπιχειρηματικοῦ μονοπωλίου. Τὸ κενὸ στὴν παροχὴ δημοσίων ὑπηρεσιῶν ὑγείας θὰ καλυφθεῖ ἀσμένως ἀπὸ ξένα κεφάλαια, τὰ ὁποῖα δὲν θὰ ἀργήσουν μὲ τὶς εὐλογίες πάντα τῆς ἐξωνημένης πολιτικῆς νομενκλατούρας νὰ ἐλέγξουν πλήρως τὴν ἀγορά.
Ὁ πολύμηνος, διαρκής, ἀδιάκοπος, θαρραλέος καὶ ἐπίπονος ἀγώνας τῶν εἰς ἀναστολὴν ὑγειονομικῶν εἶναι ἕνας ἀγώνας ζωῆς καὶ ἀξιοπρεπείας ἐνάντια στὴν καταπίεση, τὸν ὠμὸ ἐκβιασμὸ καὶ τὴν κλοπὴ τῆς τιμῆς καὶ τῶν ἐργασιακῶν τους ἐλευθεριῶν. Ἡ ἐπέκταση τῶν συλλαλητηρίων καὶ ἡ παράσταση στὸ πλευρό τους σὲ ἠχηρὲς συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας συνιστοῦν καθῆκον δημοκρατίας, ὑποχρέωση κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης καὶ ὑστάτη πράξη ἀντιστάσεως στὴν προαλειφομένη καταπάτηση τῶν κεκτημένων καὶ τῶν κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τῶν λαϊκῶν στρωμάτων καὶ τῆς χειμαζομένης ἐργατικῆς τάξεως, ἡ ὁποία ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ὑποκρισίας τῆς διεθνιστικῆς Ἀριστερᾶς στρέφεται πλέον ἀποφασιστικὰ πρὸς τὶς ἰδεές τῆς Πατρίδος καὶ τοῦ Ἔθνους.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου