Ιδρυτή και Διευθυντή του περιοδικού ''ΕΝΔΟΧΩΡΑ''
Όταν πριν από 3 χρόνια συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον σημερινό δήμαρχο Θεσσαλονίκης, κ. Κωνσταντίνο Ζέρβα, στο πλαίσιο των εθιμοτυπικών επαφών γνωριμίας του με τους επικεφαλής των παρατάξεων που είχαν εκπροσωπηθεί στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης, μεταξύ άλλων θεμάτων που του είχα θέσει ήταν και το πρόβλημα με την διοργάνωση του «Pride», το οποίο είχε τεθεί επίσημα υπό την αιγίδα και την οικονομική ενίσχυση του Δήμου, μετά από σχετικές ενέργειες του προκατόχου του, Γιάννη Μπουτάρη. Του εξήγησα τότε ότι η Παράταξή μας είναι ενάντια στη διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης, για ηθικούς και πολιτικούς λόγους, πολύ περισσότερο δε ενάντια σε κάθε είδους στήριξή της από τη δημοτική αρχή.
Ο κ. Ζέρβας μου απάντησε ότι, ασχέτως του τί πιστεύει ο καθένας (και που φυσικά είναι απολύτως σεβαστό), η συγκεκριμένη εκδήλωση έχει έναν διεθνή πλέον χαρακτήρα, πραγματοποιείται σε πάρα πολλές πόλεις του κόσμου, αποτελεί δε και ένα μέσον τουριστικής προβολής και προσέλκυσης επισκεπτών στην περιοχή μας. Μου τόνισε μάλιστα το γεγονός ότι, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στις ΗΠΑ, όπου παρέστη στην ενθρόνιση του νέου, τότε, αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, του έκανε εντύπωση που ακόμη και σε χριστιανικούς ναούς είδε αναρτημένες τις «σημαίες» του κινήματος των ΛΟΑΤΚΙ+! Σε σχετική ερώτησή μου, όμως, αν αυτοί ήταν ορθόδοξοι ναοί, μου απάντησε αμέσως «όχι, μιλάμε για άλλα χριστιανικά δόγματα».
Φαίνεται, όμως, ότι αυτά τα τρία χρόνια, μετά την ενθρόνιση Ελπιδοφόρου, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της «ορθόδοξης» χριστιανικής εκκλησίας των ΗΠΑ. Τόσο που παρέσυρε τις όποιες αντιστάσεις απέναντι στις νεοταξίτικες αντιλήψεις και τις επιταγές της «πολιτικής ορθότητας», που αραίωσε και θόλωσε την ορθόδοξη χριστιανική οντολογία. Τα νέα «ήθη» της μάλιστα ανέλαβε να τα μεταφέρει στην Ελλάδα, δίκην dealer, ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, πραγματοποιώντας την βάπτιση των δύο υιοθετημένων τέκνων ενός ζεύγους ομοφυλοφίλων στην Αττική.
Παρεμπιπτόντως, πρόσφατα συγγενικό μου ζευγάρι, που διαμένει μόνιμα στο εξωτερικό, βάφτισε την νεογέννητη κορούλα του και χρειάστηκε να περάσει μέσα από ένα πλήθος επίπονων διαδικασιών, προκειμένου να αποδείξει με μάρτυρες ότι είναι και οι δύο ορθόδοξοι, ότι έχουν παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο κ.λπ. Άραγε όλα αυτά τηρήθηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση του ομοφυλόφιλου ζεύγους; Ή, απλώς, «ξεπεράστηκαν» κάποιες «ανούσιες λεπτομέρειες» για τις ανάγκες εξυπηρέτησης της πολιτικής ορθότητας και την μη-διατάραξη του κοσμοπολίτικου χαρακτήρα της όλης τελετής;
Ο ουσιαστικός προβληματισμός βέβαια δεν είναι αυτός. Είμαι βέβαιος ότι όλα έγιναν με την τήρηση κάθε προσχηματικής τυπικότητας. Η ουσία βρίσκεται στο ότι όλα αυτά συμβαίνουν πια στην πατρίδα μας επιβαλλόμενα από την όποια πολιτική, πνευματική και θρησκευτική εξουσία, χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας διάλογος με την κοινωνία. Επιβάλλονται στους πολίτες ενάντια στο αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας, με το οποίο πορεύθηκε επί αιώνες διαμορφώνοντας μία κοσμοθέαση όχι απλώς συμβατή με την ιστορική της πορεία, αλλά και σύμφωνη με τον τρόπο ζωής των μελών της. Μία κοσμοαντίληψη, δηλαδή, υπό την οποία δημιούργησε πολιτισμούς, ξεπέρασε δύσκολες στιγμές της εθνικής ζωής της και αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια τις όποιες κοινωνικές ή ιστορικές αντιξοότητες μέσα στις κρατικές οντότητες στις οποίες κατά καιρούς διαβιούσε.
Στην εποχή μας, το ελληνικό κράτος, τα 200 έτη της ύπαρξης του οποίου τιμήσαμε πέρυσι (στο βαθμό που το κάναμε, τέλος πάντων), αντί να αποτελέσει ένα κουκούλι προστασίας αυτών των εθνικών αξιών, έχει καταντήσει ο ολετήρας τους. Συστηματικά και σκόπιμα καταστρέφει όλες τις αξιακές αυτές δομές, απογυμνώνει τον λαό από τα ηθικά στηρίγματά του και τον αφήνει έρμαιο ιδεολογιών αφύσικων και διαβρωτικών της ίδιας της ύπαρξής του.
«Αν το κράτος στενοχωρεί το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθεί. Το κράτος που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό», έγραφε ο Ίων Δραγούμης. Επειδή, όμως, γι’ αυτό το κράτος οι Έλληνες έδωσαν ποταμούς αιμάτων για να δημιουργηθεί, ίσως χρειάζεται μία ακόμη ευκαιρία. Ίσως χρειάζεται επιτέλους, κάποια στιγμή, να κάνουμε το χρέος μας, όλοι μας, ώστε να αποκτήσει ξανά άξια πολιτική, πνευματική και θρησκευτική ηγεσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου