Η ΔΙΠΛΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ η ΠΩΣ Η ΕΥΡΩΠΗ ΥΠΟΘΗΚΕΥΕΙ ΤΟ (ΑΒΕΒΑΙΟ) ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ.

Του Γεωργίου Δ. Κουρκούτα 

 Φιλόλογου-Συγγραφέως

Η γηραιά ήπειρος στο μυαλό όλων συνδέεται με την Ευρώπη ως πολιτισμική πορεία. 0 κυρίαρχος σήμερα Δυτικός Πολιτισμός ξεκίνησε τους πρώτους αιώνες της ζωής του στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την γνώμη μεγάλων ερευνητών παγκοσμίως, έκανε τα πρώτα του βήματα, στοιχείο που φανερώνει και την αξία του Ελληνισμού ως θεμελίου της Ευρώπης και του Πολιτισμού της. Ωστόσο κάποια δεδομένα που καταγράφονται όλο και με πιο συχνό ρυθμό δείχνουν ότι η Ευρώπη χάνει και την ταυτότητα και το πνεύμα της, αλλά και όλα τα άλλα στοιχεία που συνθέτουν τον Πολιτισμό της.

Οι Έλληνες έσωζαν την Ευρώπη. Πρώτοι οι Έλληνες στην Αρχαιότητα είχαν την συνείδηση ότι υπερασπιζόμενοι τα εδάφη τους από τους Ασιάτες επιδρομείς (με χαρακτηριστικό δείγμα τους Περσικούς Πολέμους) [Ηρόδοτος, Α’ βιβλίο] ουσιαστικά διασώζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και τότε, τον 5^ο  αιώνα πΧ η διάσωση της Ελληνικής ελευθερίας από τον Μαραθώνα έως τις Πλαταιές σήμανε και την διάσωση της ευρωπαϊκής ηπείρου ως εδαφικής οντότητος, όπου ο Ελληνικός Πολιτισμός (τότε ή, αργότερα, μέσω των Ρωμαίων) θα προσδώσει τις βάσεις του Πολιτισμού. Σε αυτές τις βάσεις θα προστεθεί και η νέα πίστη, το Ευαγγέλιο του Χριστού (που στα πρώτα του έργα θα είναι στην ελληνική). [1]

Αυτή η μορφή της Ευρώπης σήμερα, κατά ομολογία όσων δεν έχουν υποχωρήσει στην υποκρισία και τον φόβο, αλλοιώνεται και χάνεται κάτω από μία διπλής μορφής επίθεση που δέχεται η ίδια η Ευρώπη. Μία επίθεση που θυμίζει την ύπαρξη δύο παράλληλων «Δούρειων Ίππων», που προσπαθούν να καταλάβουν και να καταβάλουν την Ευρώπη ως οντότητα και ως ταυτότητα.

Η πρώτη μορφή αφορά τα μουσουλμανικά μεταναστευτικά ρεύματα από Ασία και Αφρική, που δεν έρχονται πλέον μετά από άδεια που έδωσαν ισχυρά βιομηχανικά κράτη (όπως συνέβη μεταπολεμικώς με την τότε Δυτική Γερμανία), αλλά έρχονται ως έποικοι και λαθρομετανάστες που θα προσθέσουν ογκώδεις πληθυσμιακές μάζες στους γηγενείς πληθυσμούς.

Ο κίνδυνος από αυτές τις νέες πληθυσμιακές μάζες συνδέεται με την προσκόλλησή του με το αυστηρό και επιθετικό Ισλάμ και την άρνησή τους να αποδεχθούν το ευρωπαϊκό πλαίσιο αξιών.

Δεν είναι νέα αυτή η επίθεση του Ισλάμ κατά της Ευρώπης, ως εδάφους και ως συστήματος αξιών. Ήδη από τον 7^ο αιώνα (οπότε κορυφώνει το κήρυγμά του ο Μωάμεθ και ξεκινά τις επιδρομές του το επιθετικό Ισλάμ), που καταλαμβάνει την βόρεια Αφρική, φτάνει στις παρυφές της Μ. Ασίας, αλλά και περνά στην Ιβηρική χερσόνησο, για να αποκρουστεί (τα 732, ακριβώς 100 έτη από τον θάνατο του Μωάμεθ) κοντά στο κέντρο της σημερινής Γαλλίας (στο Πουατιέ). [2]

Αυτή η αντιπαράθεση Ισλάμ και Ευρώπης (η οποία πέρα από εθνικά συμφέροντα αποτελεί και την κύρια φωνή του Χριστιανισμού για αιώνες, ένα βασικό στοιχείο της ταυτότητός της) συνεχίστηκε, με μεγάλο θύμα την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο, που το 1453 έπεσε στα χέρια αλλοεθνών και αλλοπίστων. Σε λίγα χρόνια οι Οθωμανοί θα φτάσουν (δύο φορές μάλιστα) στα πρόθυρα της Βιέννης, για να αντιληφθούν και οι λοιποί Ευρωπαίοι το μέγεθος της απειλής. [3]

Όμως το σκηνικό της σχέσης Ισλάμ και Ευρώπης άλλαξε τις τελευταίες δεκαετίες, με την μαζική μετακίνηση πληθυσμών σε κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Μαζί τους έχουν και το αξιακό σύνολο του Ισλάμ, που βλέπει τον κόσμο της Δύσης ως έναν χώρο παρακμής και πολέμου, στον οποίο θα επιβάλουν την παρουσία και την πίστη τους. [4]

Η πολυπολιτισμική Ευρώπη που μας απειλεί. Κάποιοι ρομαντικοί ομιλούν για την ….πολυπολιτισμική Ευρώπη που διαμορφώνεται, αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Ο κίνδυνος οριστικής αλλοίωσης της Ευρώπης είναι πλέον υπαρκτός και καταγράφεται στον λόγο και τις κινήσεις προσωπικοτήτων και πολιτικών παρατάξεων της Δύσης. Προσωπικότητες (όπως οι Μισέλ Ουελμπέκ στην Γαλλία, η Οριάνα Φαλάτσι στην Ιταλία, ο Τίλο Σαραζίν στην Γερμανία και άλλοι), αλλά και κόμματα έχουν υιοθετήσει στο πρόγραμμα τους (επίσημα ή κρυφά από τους λαούς) θέσεις άμυνας για την εισβολή μαζών που έχουν ως όπλο το Ισλάμ και την επιθυμία να μετατρέψουν την Ευρώπη σε μία νέα οντότητα, την Ευραραβία, κατά την ευφυή διατύπωση κάποιας συγγραφέως. [5]

Το πλήθος τρομοκρατικών επιθέσεων ή ευθειών απωλειών τα τελευταία χρόνια έχουν φέρει εν μέρει αφύπνιση στην Ευρώπη.

Η δεύτερη μορφή απειλής αφορά την ηθική και πνευματική αλλοίωση της ευρωπαϊκής κοινωνίας, με την είσοδο νέων νοοτροπιών. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής ζωής, με αφετηρία τις Η.Π.Α., διαμορφώνεται ένα πλαίσιο ιδεών του λεγόμενου «Πολιτιστικού Μαρξισμού» (που έχει περιγραφεί από τον Ιταλό μαρξιστή Αντόνιο Γκράμσι και υλοποιήθηκε ήδη από την δεκαετία του 1930 στην Γερμανία και μετά στις Η.Π.Α. από την περίφημη «Σχολή της Φρανκφούρτης»), ιδεών που οδηγούν σε αποδόμηση την Κοινωνία του Δυτικού Κόσμου, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μέσα στο πέρασμα των αιώνων, με την επέκτασή της και σε άλλες ηπείρους πέρα της Ευρώπης (σε Αμερική και Ωκεανία, αλλά και τμήμα της Ασίας και της Αφρικής, που είχε δεχθεί την ευρωπαϊκή επίδραση).

Άμεσα και έμμεσα δείγματα αυτής της επιβολής νέων νοοτροπιών τα βλέπουμε γύρω μας : η επιβολή της Πολιτικής Ορθότητας, η επίκληση της άφυλης κοινωνίας (φαινόμενο που έχει καταιγιστικό ρυθμό τα τελευταία χρόνια), η άτυπη κατάργηση της μορφής οικογένειας που ξέραμε με πρότυπο γονέων από το ίδιο φύλο. Αυτό δεν αποτελεί κάποιο σενάριο συνωμοσίας, αλλά έχει εισέλθει πλέον ακόμη και σε σχολικά εγχειρίδια της Δύσης. Και αυτό σε μία εποχή που έχει ξεκινήσει ένα κύμα δικαιωματισμού, που αγνοεί την διατήρηση αιώνιων δικαιωμάτων που στήριζαν θεσμούς κοινωνικούς βασικούς για την συνέχεια της ζωής και του πολιτισμού, όπως η οικογένεια. [6]

Όλο αυτό το σκηνικό  συνδυάζεται με την επιβολή της Πολιτικής Ορθότητας, που αλλάζει την καθημερινή επικοινωνία με θυσία την αλήθεια των λέξεων. Έτσι το σκηνικό μετατρέπεται σε προβολή των δυστοπικών προβλέψεων των Άλντους Χάξλεϋ και Τζωρτζ Όργουελ, για το μέλλον που ετοιμάζεται στους λαούς. Όποιος αρνηθεί να υποταχθεί στις νέες «λογικές», θα υποστεί χλευασμό και αποκλεισμό. Το βιώνουμε αυτό ως κατάσταση και στην Ελλάδα, όπως έγινε ήδη και στα πολλά ευρωπαϊκά κράτη. [7]

Και ο Ευρωπαίος πολίτης; Τι μπορεί να κάνει; Παραθέτουμε αυτά τα δεδομένα ως υπαρκτή και εξελισσόμενη απειλή για το παρόν και το μέλλον μας. Ζούμε σε εποχές που οι λαοί, οι μάζες έχουν δύναμη να εκφράζονται και να μιλούν, αλλά και να αλλάζουν τις πολιτικές μέσω της ψήφου τους. Θα επιτρέψουν να αλλοιωθούν η ταυτότητα, η παράδοση και η ζωή των λαών της Ευρώπης; Θα ξεχάσουν την Ιστορία τους, τους Αγώνες τους; [8]

Ήδη αυτήν την κατάσταση την διαπιστώνουν πολλοί και έχουν ξεκινήσει μία σειρά αντίστασης και αντεπίθεσης, για να γκρεμιστούν οι απειλές και οι κίνδυνοι. [9]

Οι Δούρειοι Ίπποι είναι ορατοί και μπορούν πλέον οι Ευρωπαίοι να υπερασπιστούν τον θησαυρό τους. Για χάρη και των ιδίων, αλλά και των αγώνων των προγόνων τους και τις γενιές που θα ακολουθήσουν.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Παυλόπουλος Β. Προκόπης, Στο λίκνο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, Οι Συμβολισμοί της «Σκεπτομένης Αθηνάς» Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα 2017

[2] Ντυράν Ουίλ, (Will Durant), Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, Επιμέλεια Θεόκριτος Γούλας, Τόμος 4^ος, σελ. 338 κε.

[3]Petacco Arrigo, Η τελευταία σταυροφορία, Όταν οι Οθωμανοί έφτασαν στην καρδιά της Ευρώπης, Εκδόσεις Ωκεανίδα, Αθήνα 2022, σελ. 20-22

[4]Για την ασυμβατότητα του επιθετικού Ισλάμ με την Ευρώπη, βλέπε το Κωτούλας Ε. Ιωάννης, Μετανάστευση και Κυρίαρχη Εθνική Κουλτούρα, Θρησκεία, πολιτική, Πολυπολιτισμικότητα, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2011, σελ. 327

[5] Αλλοίωση Κοινωνίας, Περιοδικό Κοινωνία τεύχος 1 , έτος ΝΗ’, Ιανουάριος-Μάρτιος 2015

[6] Θεοδωρόπουλος Τάκης, άρθρο «Βους επί γλώσση μέγας βέβηκεν», εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, φύλλο 18-19 Ιουνίου 2016

[7] Πρόκειται για τα έργα τους «Θαυμαστός Νέος Κόσμος» και «1984», που πλέον είναι προσβάσιμα σε όλους και μέσω Διαδικτύου

 [8]Την ανάγκη διατήρησης της εθνικής και θρησκευτικής μας ταυτότητος είχαν επισημάνει σε πολλά κείμενά τους οι μακαριστοί ιερωμένοι, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος (στο έργο του Ελληνορθόδοξη Αυτοσυνειδησία, Εκδόσεις Η Χρυσοπηγή, Αθήναι 1980, σελ. 82 κε.) και ο καθηγητής πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός (στο έργο του που περιλαμβάνει την ομιλία του στον Πύργο Ηλείας, με τίτλο, «Ορθόδοξος και Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, Μεγέθη αλληλοσυμπληρούμενα ή αλληλοαποκλειόμενα;», Έκδοσις Ιεράς μητροπόλεως Ηλείας, Αθήναι 1996, σελ. 36-38)

 [9] Κουρκούτας Διον. Γεώργιος, Η Διπλή Πολιορκία της Ευρώπης, Εκδόσεις Πελασγός-Ιωάννου Χρ. Γιαννάκενα, Αθήνα 2021, σελ. 162 κε.

 

https://kentrofi.gr/%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%83-blog/%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82?fbclid=IwAR2wRN5HG_3hEiRYz_i5emUaKGDqBbc5kTj-itoUzx66Z6_pvyaedCprruE