Του Μιχάλη Γεωργιτσογιαννάκου, Μέλους του ΕΠΟΚ
Συχνά γράφεται και ακούγεται στις μέρες, μας η άποψη ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ένας «τύραννος», ένας «στυγνός δικτάτορας», ή ακόμα- ακόμα ένα «κάθαρμα», μία άποψη η οποία προέρχεται πάντα από συγκεκριμένους πολιτικούς ή ιδεολογικούς χώρους. Στην ύπαρξη, τέτοιων γνωρισμάτων, δεν μπορεί φυσικά να κάνει κάποιος λόγο περί ενός πολιτικού με πνευματικό υπόβαθρο, με όραμα για την πατρίδα του, ή ακόμα περισσότερο για την ύπαρξη ιδεολογίας που να υπηρετεί την Ελλάδα και ν’ αναδεικνύει τον Έλληνα.
Στο σκέλος που αφορά τους χαρακτηρισμούς αυτούς, την απάντηση την δίδουν δύο από τους τους πιο προβεβλημένους κοινοβουλευτικούς άνδρες, πρωθυπουργοί της χώρας και φυσικά φανατικοί πολέμιοι του Γ. Παπαδοπούλου και της 21ης Απριλίου. «…όχι δεν ήλθε για να τυραννήσει, (ο Γ. Παπαδόπουλος) δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό» Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (συνέντευξη εφημερίδα Μάχη 19/10/2014). Ο δε Κων. Καραμανλής στο βιβλίο του « Εγώ ο Ιάκωβος» υποστηρίζει ότι «αν αποτύγχανε ο Γ.Παπαδόπουλος, θ’ αποτύγχανε η Ελλάς». Βεβαίως, δεν θα πρέπει να λησμονούμε την την επιστολή (10-5-1966) του Κ. Καραμανλή προς τον Κ. Τσάτσο (μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας) όπως αυτή ήρθε στην δημοσιότητα μέσα από το «Αρχείον» του Κ. Καραμανλή το 1994. Εκεί ο Καραμανλής ζητάει την δημιουργία κυβέρνησης από ικανά πρόσωπα που θα ασκεί «εκτάκτους εξουσίας», «και αν το αρνηθεί η βουλή τότε θα το θα το επιβάλει ο βασιλεύς». Η απάντηση του Κ. Τσάτσου ήταν «παρεκτροπή από το πολίτευμα και η επιβολή μίας προσωρινής δικτατορίας- ίσως ενός έτους» ( τόμος 6, σελ. 219).Το τελευταίο παρατίθεται για ν΄ αποδειχθεί ότι και οι μετέπειτα Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της δημοκρατίας, επιθυμούσαν, το 1966, να εγκαθιδρύσουν δικτατορία, αυτό δηλαδή που εξ΄ ανάγκης έπραξαν λίγους μήνες μετά οι ‘’Συνταγματάρχες’’. Ο Παπαδόπουλος, είχε απλώς την ‘’ατυχία’’ να είναι Έλληνας Αξιωματικός, και όχι Έλληνας κοινοβουλευτικός (όπως οι προαναφερθέντες) όπου τότε οι πράξεις του θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένες γιατί θα είχαν πραχθεί για «το καλό του τόπου».
Προκύπτει λοιπόν, ότι δεν επρόκειτο περί ενός φιλόδοξου δικτάτορος, τυράννου, ή «καθάρματος» αλλά περί ενός Έλληνος πατριώτου με αγωνία για τις τύχες της πατρίδας του την οποία ήθελε να βγάλει από την επαναλαμβανόμενη και συνεχή πολιτική περιδίνηση στην οποία αυτή είχε εισέλθει μερικά έτη πριν. Ας προσπαθήσουμε από κοινού να ρίξουμε φώς στην ύπαρξη ή όχι ιδεολογίας που να διατρέχει τον Γ. Παπαδόπουλο, όχι με κίνητρο τον καθαγιασμό του, αλλά μέσω αυτής, στην ανάδειξη της ιδεολογίας ως κυρίαρχο συστατικό της πνευματικής και υλικής δημιουργίας ενός λαού.
Λόγω του ότι στις ημέρες μας ο όρος ιδεολογία δέχεται πολλές επικρίσεις, και ως συνήθως χωρίς οι επικριτές της να γνωρίζουν την σημασία της, ας δούμε πρώτα πως αυτή ορίζεται «Ιδεολογία: η προσήλωσις προς μία ιδέα ή ηθική, άνευ ιδιοτέλειας ή φιλαυτίας» (στην ερμηνεία συμπίπτουν «ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» του Δημητράκου και το «ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΛΙΟΥ»). Άρα λοιπόν, το να διέπεται κανείς από μία ιδεολογία είναι όχι μόνο καλό, αλλά και θεμιτό και απαραίτητο. Η ποιότητα των ιδεών, και ο τρόπος που θα επιδιωχθεί ώστε αυτές να διαδοθούν είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα.
Στην πολιτική οι ιδεολογίες θέτουν όρια, επιβάλουν την καθαρότητα των θέσεων και την ακεραιότητά τους. Η ύπαρξις ιδεολογιών στην πολιτική είναι θέμα εντιμότητας και πολιτικού ήθους, οι διαχωριστικές γραμμές τους δε, πρέπει να είναι τελείως ξεκάθαρες και εμφανείς, διότι μέσα απ’ αυτές θα γίνει αντιληπτό στον λαό ότι «όλοι δεν μπορεί να γίνουν όλα».
Ο λαός στην πλειονότητά του ακολουθεί μία ιδεολογία με ανιδιοτέλεια, ακριβώς όπως ανιδιοτελής είναι και η ιδεολογία. Ο λαός συνασπίζεται πίσω από το λάβαρο μίας ιδεολογίας όχι γιατί απαραίτητα γνωρίζει ότι αυτή αποτελεί ένα βαθύτατο σύστημα σκέψεων, αλλά γιατί αντιλαμβάνεται ή διαισθάνεται τον ανώτερο σκοπό που αυτή προσπαθεί να επιτελέσει (π.χ. ο ανώτερος σκοπός που επιτελεί το έθνος, ή αδιάκοπη πάλη των τάξεων με σκοπό την επιβολή μίας συγκεκριμένης τάξης) και την ακολουθεί με πίστη. Η θέση του Γ. Παπαδοπούλου σ’ αυτό το σημείο ήταν ακριβώς αυτή ότι «Και αν υπάρχει σήμερον αυτός ο αναρχισμός, υπάρχει ακριβώς διότι δεν έχει δημιουργηθεί εις τας συγχρόνους κοινωνίας κανένα από τα προσιδιάζοντα προς αυτάς, συστήματα αρχών ή λειτουργιών, εις τα οποία πρέπει να πιστεύει ο κόσμος ως τελέσφορα».
Αυτή λοιπόν η πίστις, και η κοινή αντίληψις σε κοινές αρχές για την επίτευξη του ανώτερου σκοπού, είναι ένας από τους λόγους που γίνεται σήμερα προσπάθεια αποδόμησης των ιδεολογιών και αμφισβήτησης της σημασίας τους. Επιπλέον οι ιδεολογίες αποτελούν βασικό συστατικό στοιχείο της ταυτότητας του προσώπου, όπως ακριβώς αποτελεί η κατάγωγή, η θρησκεία, η γλώσσα και οι παραδόσεις του. Στο γενικότερο πλαίσιο λοιπόν της απαλοιφής των ταυτοτήτων, θα πρέπει να εξαλειφθούν και οι ιδεολογίες.
Από την άλλη πλευρά όμως, όσοι εργάζονται στην αποψίλωση των ιδεών και διατυμπανίζουν την ανυπαρξία τους, έχουν πρώτα φροντίσει να φέρουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους ισχυρή ιδεολογική θωράκιση και να έχουν πάρει θέσης μάχης στα δικά τους ιδεολογικά χαρακώματα, για να δώσουν αυτόν τον αγώνα από πλεονεκτική θέση. Η μάχη αυτή είναι στο υψηλότερο επίπεδο του αγώνος, είναι ένας πόλεμος όχι μόνο μεταξύ ιδεολογιών, βιοθεωρητικών, θρησκευτικών, φιλοσοφικών ή άλλων, αλλά κυρίως πόλεμος εναντίων του πολέμου των ιδεολογιών.
Ως Έλληνες βέβαια, όχι μόνο έχουμε καθήκον να συμμετέχουμε στον πόλεμο αυτό, αλλά ν΄ αναδειχθούμε τροπαιούχοι δημιουργώντας έναν νέο Ελληνικό Πολιτισμό, βασιζόμενο στα διαχρονικά και οικουμενικά Ελληνικά ιδεώδη.
Ε.ΠΟ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου