Ο ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ΗΤΟ ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΟΣ ΕΠΙΒΟΥΛΗ

Το γεγονός ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο εμφύλιος πόλεμος, δηλαδή άγων ιδεολογικός ή κοινωνικός, προκύπτει και από την ομολογία του ιδίου του Αρχηγού του Κ.Κ.Ε.. Νίκου Ζαχαριάδη, ο όποιος παραδέχεται ότι επρόκειτο περί ξενοκινήτου επιβουλής, ή οποία όμως δια λόγους σκοπιμότητος και εκμεταλλεύσεως των συναισθημάτων της διεθνούς κοινής γνώμης, ενεφανίζετο ως δήθεν επανάστασις των καταπιεζομένου «δημοκρατικών» πολιτών. Συγκεκριμένους, ως αναγράφεται εις τις σελίδες 28 και 29 του βιβλίου του «Δέκα χρόνια πάλης», εις τό εισηγητικόν του σημείωμα προς την γενομένη εν Ρωσσία, την 14-15 Οκτωβρίου 1950, ΙΙΙην Συνδιάσκεψιν του Κ.Κ.Ε., ούτος είπε και τα εξής:

    «Η πολιτική μας θα έπρεπε να είναι τέτοια ώστε φαινομενικά να είναι αμυντική... Χωρίς όμως να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας τότε, δεν μπορούσαμε ν' αρχίσουμε. Και στις συνθήκες τον 1946 εξασφάλιση νώτων σήμαινε, πρώτ' άπ' όλα και κυρίως, Γιουγκοσλαβία ευνοϊκά για μας διατεθειμένη...».

Επομένως, ομολογείται κυνικώτατα ότι ο «Τρίτος Γύρος» δεν ήτο αποτέλεσμα, ως υπεστηρίζετο υπό του Κ.Κ.Ε., «της αυθόρμητης εκδήλωσης αυτοάμυνας των δημοκρατικών πολιτών, εναντίον των καταπιέσεων της Βρετανικής πολιτικής και των Ελλήνων μοναρχοφασιστών», αλλά προσχεδιασμένη άπόφασις ενόπλου επιβουλής εναντίον της Ελλάδος.
Αλλά και ο αρχισυμμορίτης Μάρκος Βαφειάδης παραδέχεται εις την σελίδα 378 του βιβλίου του «Απομνημονεύματα», Τόμος 5ος, ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο επανάστασις «των καταπιεζομένων δημοκρατικών πολιτών», ούτε «αύθόρμητη εκδήλωση αυτοάμυνας εναντίον των καταπιέσεων των Βρετανών και των Ελλήνων», αλλά ότι ο κύριος συντελεστής της αποφάσεως διά την εξαπόλυσιν αυτού εναντίον της Ελλάδος υπήρξε το «Μακεδόνικο ζήτημα». Συγκεκριμένως, γράφει ούτος, μεταξύ άλλων:

    «Το λεγόμενο «Μακεδόνικο» δεν έμεινε έξω από τους συντελεστές του Εμφύλιου. Ήτανε ένα από τα κυρίαρχα πού συνθέτουν το σύνολο των συστατικών πού οδήγησαν στον εμφύλιο».

    Τον «Τρίτον Γύρον» δεν τον προεκάλεσαν, ως διεκηρύσσετο, οι διώξεις των κομμουνιστών υπό των δεξιών κυβερνήσεων και των οπαδών των, ούτε η πηγαία έκρηξις μιας καταπιεζόμενης μειοψηφίας. Ούτος υπήρξε, μετά την αποτυχίαν της βιαίας καταλήψεως της εξουσίας εις τους δύο πρώτους «Γύρους» (της Κατοχής και των Δεκεμβριανών), ή τελική έφοδος προς ολοκλήρωσιν του αρχικού σχεδίου περί αποσπάσεως της Μακεδονίας, διαμελισμού της Ελλάδος και βιαίας εντάξεως της εις το κομμουνιστικό στρατόπεδο, ως δορυφόρου της Μόσχας. Περί αυτού υπήρξεν είλημμένη ά-πόφασις και προς τον σκοπόν αυτόν είχε προηγηθή η απόκρυψις τού οπλισμού αμέσως μετά την Συμφωνίαν της Βαρκίζης (12 Φεβρουαρίου 1945), ως και η ίδρυσις της στρατιωτικής βάσεως εξορμήσεως του Μπούλκες Νοτιοσλαυΐας. Τούτο συνάγεται και εκ του περιεχομένου της εκθέσεως, του Νίκου Ζαχαριάδη, προς τον Στάλιν, την οποίαν διεβίβασεν εκ Βελιγραδίου ο Γιάννης Ιωαννίδης, μέσω του ειδικού απεσταλμένου Σοβιετικού Σεργκέεφ, προς την Μόσχαν. Εις αυτήν ο Ζαχαριάδης αναφέρει:

«Η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (στα μέσα Φεβρουαρίου 1946) κατέληξε σε αποφάσεις, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να οργανωθή ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας».

Αι πρώται εμφανισθείσαι συμμορίαι απετελούντο εξ 7-10 ανδρών εκάστη και απεκαλούντο «Ομάδες καταδιωκομένων αγωνιστών», μετονομασθείσαι, κατά τας αρχάς του 1946, εις «Συγκροτήματα» (εκ 50 περίπου ανδρών έκαστον). Αμέσως, όμως, μετά την αναγγελίαν του σχηματισμού «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» (24.12.1947) άρχισε η συγκρότησις των κομμουνιστικών ορδών εις στρατιωτικούς σχηματισμούς, οπότε οι «Ομάδες» μετωνομάσθησαν εις «Λόχους» και τα «Συγκροτήματα» εις «Τάγματα». Η πράξις αύτη απετέλεσε την αρχήν της επιδιώξεως μετασχηματισμού των ληστοσυμμοριών εις τακτικόν «λαϊκό επαναστατικό στρατό».

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ