Του Βασιλείου Πορπόρη
Φοιτητού ΔΙ.ΠΑ.Ε.
Τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται στα μέσα μαζικής ενημερώσεως (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, internet κτλ) μία απίστευτη κινητικότητα σχετικά με το θέμα της νέας προέδρου της δημοκρατίας που πρόκειται να εκλεγεί από τα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου την Τετάρτη.
Πολλά ακούγονται, τόσο για το όνομα αυτής που αποτέλεσε την “εκλεκτή της καρδιάς” του Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και για τις ευρύτερες λεπτομέρειες γύρω απ’ την εκλογή του νέου προέδρου.
Όσοι έχει τύχει να με γνωρίσουν είτε προσωπικά είτε εκ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, γνωρίζουν ότι με τα γεγονότα τόσο της εγχώριας όσο και της διεθνούς πολιτικής σκηνής δεν έχω ιδιαίτερα στενές σχέσεις από την άποψη της ενημέρωσης και της έκφρασης προσωπικής γνώμης, διότι θεωρώ πως η πλειοψηφία των πολιτικών ή των πολιτευόμενων που εμφανίστηκαν στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας μας μετά την μεταπολίτευση, φέρει στις πλάτες της ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης όχι μόνο για την οικονομική κρίση που βιώνει κατά τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας, αλλά κυρίως για την σήψη των εθνικών, ηθικών και πνευματικών μας αξιών.
Την ίδια ακριβώς άποψη έχω φυσικά και για τον εκάστοτε πρόεδρο της δημοκρατίας, μιας και μετά την μεταπολίτευση οι περισσότεροι προήλθαν και εξακολουθούν να προέρχονται από τα σπλάχνα ενός άρρωστου πολιτικού κατεστημένου που κατάφερε να υποβιβάσει την χώρα μας στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο που όλοι μας βιώνουμε καθημερινά.
Το παρόν άρθρο δεν αποτελεί μια επιπλέον προσπάθεια ανάλυσης των προσώπων και των γεγονότων που τις τελευταίες μέρες αποτελούν τον πυρήνα των συζητήσεων γύρω απ’ το θέμα της εκλογής του νέου προέδρου, αλλά μια απλή ιστορική αναδρομή στο άμεσο παρελθόν της χώρας μας, η οποία στοχεύει στην επίλυση μιας τραγικής ιστορικοπολιτικής παρεξηγήσεως που στοίχειωσε την εθνική μνήμη της Ελλάδος μετά την μεταπολίτευση και που κατά την γνώμη μου εξακολουθεί να την στοιχειώνει μέχρι και σήμερα.
Το όνομα Γεώργιος Παπαδόπουλος έχει πιστεύω να πει στους περισσότερους Έλληνες πολλά, είτε θετικά είτε αρνητικά, αναλόγως με τα βιώματα, τις μνήμες και τις ιστορικές διηγήσεις που έχει λάβει ο καθένας κατά την διάρκεια της ζωής του. Παρόλα αυτά, ελάχιστοι είναι εκείνοι (είτε υποστηρικτές είτε πολέμιοί του) που γνωρίζουν ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας και μάλιστα ο μοναδικός στην ιστορία του συγκεκριμένου θεσμού που εκλέχθηκε άμεσα από τον ίδιο τον ελληνικό λαό μέσω δημοψηφίσματος. Για την μερίδα των αναγνωστών μας όμως που ουδέποτε έχει αντικρίσει αυτή την πλευρά των γεγονότων, φρονώ πως καλό θα ήταν να ξεδιπλώναμε τα γεγονότα επάνω στο χαρτί με μία σχετική σειρά.
Καταρχάς, κατά την περίοδο διακυβερνήσεως της χώρας μας από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, σημειώθηκαν ορισμένα βήματα που αν μη τι άλλο μαρτυρούν την πρόθεσή του για εκδημοκρατισμό της Ελλάδος μετά την ιστορική παρένθεση που είχε επιβληθεί με το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.
Συγκεκριμένα:
· Στις 29/9/1968 διεξήχθη δημοψήφισμα με το οποίο ενεκρίθη από το 92,21% του ελληνικού λαού το νέο σύνταγμα το οποίο και τέθηκε εν ισχύει.
· Στις 19/4/1969 καταργήθηκε η λογοκρισία και τέθηκαν σε ισχύ τα άρθρα 13 (περί του ασύλου κατοικίας) και 18-19 (περί των δικαιωμάτων του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι ελευθέρως) του νέου Συντάγματος.
· Στις 10/4/1973 ιδρύθηκε το Ε.ΠΟ.Κ. (Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα) με σκοπό την ανάδειξη νέων πολιτικών προσωπικοτήτων και την “μαγιά” νέων πολιτικών κομμάτων.
· Στις 5/9/1973 είχε απελευθερωθεί και ο τελευταίος πολιτικός κρατούμενος από τους τόπους εκτοπίσεως.
Στο σημείο τούτο οφείλω να αναφέρω, ότι το σύνταγμα του 1968 όριζε ως πολίτευμα της χώρας μας την βασιλευομένη δημοκρατία και ως πρώτο πολίτη του κράτους τον βασιλέα. Κατόπιν όμως των επανειλημμένων αρνήσεων του Βασιλέως Κωνσταντίνου να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά την αυτοεξορία του στις 13 Δεκεμβρίου του 1967, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αναγκάστηκε να προσφύγει σε άλλη λύση και να περάσει στην οριστική κατάργηση του θεσμού της βασιλείας στην χώρα μας. Έτσι, την 1η Ιουνίου 1973 πραγματοποιήθηκε πολιτειακή μεταβολή, η οποία και ενεκρίθη από το 66,25% του ελληνικού λαού δια δημοψηφίσματος στις 29 Ιουλίου 1973.
Κατόπιν αυτού, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίστηκε πρώτος πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Παράλληλα, εξήγγειλε την λήξη της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967, κατήργησε τον στρατιωτικό νόμο, χορήγησε γενική αμνηστία και ειδική χάρη στον αποπειραθέντα να τον δολοφονήσει Αλέκο Παναγούλη, ενώ στις 8 Οκτωβρίου 1973 όρκισε πολιτική κυβέρνηση υπό την πρωθυπουργία του Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη, με σκοπό την διεξαγωγή εκλογών για τον Φεβρουάριο του 1974 (από τις οποίες όλοι οι παλαιοί πολιτικοί παρότι κλήθηκαν από τον Παπαδόπουλο να συμμετάσχουν, αρνήθηκαν!).
Και πάνω που το νερό είχε μπει στο αυλάκι και ο δρόμος προς τον εκδημοκρατισμό προχωρούσε με γοργούς ρυθμούς, ήρθε η αποφράς ημέρα της 17ης Νοεμβρίου 1973 και γκρέμισε ότι ουσιαστικό είχε χτίσει ο Παπαδόπουλος όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά μια ομάδα φοιτητών δεν ήταν δυνατόν να ρίξει τον Παπαδόπουλο και το καθεστώς του, όμως κατάφερε να δημιουργήσει μια γενικότερη πολιτική και κοινωνική αναταραχή, ανοίγοντας τον δρόμο για την ανταρσία του Δημητρίου Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου 1973 και συνεπώς για την προδοσία τις Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.
Είναι βέβαιο ότι η Ελλάς θα είχε γνωρίσει έναν νέο πολιτειακό, πολιτικό και κοινωνικό βίο εάν το πρόγραμμα του Παπαδόπουλου δεν διακόπτονταν βιαίως από την ανατροπή του Ιωαννίδη. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι γεννηθήκαμε Έλληνες αγαπητοί μου φίλοι. Σε μια πατρίδα όπου προδότες και ήρωες είναι δυστυχώς ισάριθμοι. Σε μια πατρίδα η οποία γέννησε τον Λεωνίδα, αλλά γέννησε και τον Εφιάλτη. Ανήκουμε στο Έθνος εκείνο που ανέθρεψε τον Κολοκοτρώνη, αλλά ανέδειξε και τους Νενέκους. Στην αγία ελληνική γη η οποία είχε στους κόλπους της τον Καποδίστρια, αλλά έθρεψε στον κόρφο της και τους Μαυρομιχαλαίους. Γιατί, λοιπόν, η περίπτωση του Παπαδόπουλου να αποτελέσει εξαίρεση;
Το πολίτευμα που προσπάθησε να εγκαθιδρύσει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων της μεταπολίτευσης και ο ίδιος νεκρώθηκε πρώτα πολιτικά το 1973 και έπειτα βιολογικά το 1999. Όμως το πολιτικό και ιδεολογικό του έργο θα παραμείνει εσαεί στις συνειδήσεις μας ως φάρος φωτεινός και ο μοναδικός εκλεγμένος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ως μια υπέρτατη ιδέα. Με τον τρόπο αυτό θα διατηρηθεί στο πέρασμα των χρόνων αθάνατος, μιας και όπως έλεγε συχνά και ο ίδιος:
«Η Ιδέα εγκαταλείπει την θέσιν της μόνον όταν αποθάνει και αι ιδέααι δεν αποθνήσκουν…»!
Δημοσιέυθηκε στις 20/1/2020 στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου