14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1922 : ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Η Γενοκτονία των Ελλήνων είναι η σκόπιμη και συστηματική εξόντωση των Ελληνικών πληθυσμών της Μικρά Ασίας της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου, αρχής γενομένης με την Σφαγή του Οικονομείου στις 25 Ιανουαρίου 1913 μέχρι το 1923. Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες. Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με σφαγές, εξαναγκαστικό ξεριζωμό και πορείες στη έρημο, με βασανιστήρια, πείνα και δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

Οι Τούρκοι μπορεί να έφεραν σε πέρας αυτή την γενοκτονία, την εμπνευσή της όμως, τον σχεδιασμό της και τους τρόπους, τα σκέφτηκαν όλα, τα μεθόδευσαν όλα καιρό πριν οι Γερμανοί... και όλα αυτά για καθαρά οικονομικούς λόγους, για να μπορέσουν να εκδιώξουν το ελληνικό εύπορο στοιχείο και να εγκατασταθούν οι δικές τους επιχειρήσεις στην Μικρά Ασία και το δικό τους εμπόριο και οι δικές τους βιομηχανίες στην Τουρκία των φθηνών εργατικών χεριών... Αυτό το "όραμα" ήταν κάτι που ο Κεμάλ βέβαια, δεν το μοιράστηκε με τους νεοτουρκούς και τους τσέτες του...

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών βρίθουν μαρτυριών για το ειδεχθές έγκλημα, που διαπράχθηκε εναντίον του ελληνικού λαού. Η γενοκτονία των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και κατά τον ίδιο τρόπο όπως με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Αρμενίων και των Ασσυρίων. O πρέσβης των Hνωμένων Πολιτειών στην Kωνσταντινούπολη Henry Morgenthau στο έργο του «Ambassador Morgenthau's Story» (1918) τονίζει: «Οι Αρμένιοι δεν είναι ο μοναδικός υπό τουρκικό έλεγχο λαός, ο οποίος υπέφερε στα πλαίσια της πολιτικής «Η Τουρκία για τους Τούρκους». Την ιστορία που διηγήθηκα για τους Αρμένιους, θα μπορούσα να την έλεγα, με μερικές παραλλαγές, για τους Έλληνες και τους Ασσύριους. Πραγματικά, οι Έλληνες ήταν τα πρώτα θύματα αυτής της εθνικιστικής ιδέας».

Οι εκτιμήσεις για τις ανθρώπινες απώλειες φτάνουν, κατά ορισμένους Έλληνες μελετητές τις 800.000 - 1.200.000 ψυχές. Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα. Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου αναφέρεται:

«Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό ... ότι πάνω από 500.000 'Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν...»

Πολιτικοί παράγοντες

Η τύχη των ελληνικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ύπαρξης της, συνδέεται άμεσα με την κορύφωση του τουρκικού εθνικισμού, όπως εκφράστηκε από την ιδεολογία των Νεότουρκων. Το κίνημα των τελευταίων, που ξέσπασε το 1908, υπήρξε αποφασιστικό σημείο στην τουρκική ιστορία και ταυτόχρονα σταθμός για την πορεία του Ελληνισμού της χώρας.

Ο τίτλος που έφερε το κόμμα των Νεότουρκων «Ένωση και Πρόοδος», ήταν κατάλληλος για να συγκινήσει όλα τα έθνη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χωρίς όμως να δημιουργεί δεσμεύσεις για τους Νεότουρκους. Αλλά η αισιόδοξη ερμηνεία του όρου «Ένωσης», δηλαδή της ενότητας των υπηκόων της Αυτοκρατορίας, είχε ερμηνευτεί από τους Νεότουρκους ως αφομοίωση των μειονοτήτων με βίαιη κρατική παρέμβαση και όχι τελικά ως παράλληλη ειρηνική διαβίωση.

Τα σχέδια για ένα μονοεθνικό τουρκικό κράτος προανάγγειλε το στέλεχος των νεοτούρκων Ναζίμ μπέης σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε και στην «Αθήναι», την 8/9/1908. Στην ουσία, πολλά μέτρα που αναγγέλθηκαν προς όφελος, θεωρητικά, της ισότητας, αποδείχτηκαν τελικά στην πράξη μέσα καταπίεσης των Ελλήνων υπηκόων της Αυτοκρατορίας, όπως η υποχρεωτική στράτευση και η άρση των προνομίων των κοινοτήτων.

Παράλληλα, η εδαφική συρρίκνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προκάλεσαν περαιτέρω έξαρση του τουρκικού εθνικισμού, ενώ οι μειονότητες της χώρας αντιμετωπίζονταν με απροκάλυπτη εχθρότητα. Κατά το διάστημα εκείνο (1908-1912) ξέσπασαν σειρά από εξεγέρσεις και πόλεμοι, όπως με την Ιταλία και τις χριστιανικές χώρες των Βαλκανίων (Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος).

Οικονομικοί παράγοντες

Επιπρόσθετος λόγος, που προκάλεσε τη γενοκτονία, ήταν και ο οικονομικός παράγοντας. Μεγάλο μέρος του εμπορίου και της βιομηχανίας είχε συγκεντρωθεί στα χέρια των Ελλήνων, γεγονός που αποτελούσε εμπόδιο στην επιδίωξη των Γερμανών να ολοκληρώσουν την οικονομική διείσδυση στην υπανάπτυκτη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Προς αυτό το σκοπό, προπαγανδιστικά φυλλάδια της Γερμανικής Τράπεζας Παλαιστίνης, το 1915, προέτρεπαν τους Τούρκους να μην έχουν καμία οικονομική σχέση με Έλληνες και Αρμένιους.

Γερμανοί στρατιωτικοί υπέδειξαν τον εκτοπισμό των ελληνικών πληθυσμών της ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας, κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με σκοπό τη συστηματική μεθόδευση της μαζικής μεταφοράς χιλιάδων Ελλήνων, θεωρητικά για «στρατιωτικούς λόγους», που στην εφαρμογή του, αποσκοπούσε στη φυσική τους εξόντωση.

Α΄ Φάση (1913-1914)

Προοίμιο αυτών των πολιτικών ήταν ο εμπορικός αποκλεισμός της περιόδου 1909-1911, ενώ τον Ιούλιο του 1913 εγκαθιδρύθηκε δικτατορία από το νεοτουρκικό κομιτάτο. Η έναρξη γενικευμένων διωγμών ξεκίνησε κατά τα τέλη του 1913, με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων,[9] ενώ αρχικός στόχος ήταν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Ανατολικής Θράκης. Με την καθοδήγηση όμως Γερμανών συμβούλων της Οθωμανικής Αυτοκρατορία, από τον Μαϊού του 1914, οι διώξεις επεκτάθηκαν επίσης και στη δυτική Μικρά Ασία.

Επιχειρήσεις μαζικών εκτοπισμών-Προγραμματισμός και υποστήριξη από Γερμανούς συμβούλους

Η φλεγόμενη Φώκαια, κατά τη διάρκεια των σφαγών από τουρκικές συμμορίες ατάκτων. Ο εκτοπισμός των Ελλήνων κατοίκων από αυτές τις περιοχές έγινε με το πρόσχημα της ασφάλειας των συνόρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την Ελλάδα, με την παράλληλη υποστήριξη Γερμανών. Όμως το ελληνικό κράτος, εκείνη την εποχή, ήταν ουδέτερο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ήταν γερμανόφιλος. Παρ' όλα αυτά οι ελληνικές κοινότητες, ανεξαιρέτως, θεωρούνταν ύποπτες στις τουρκικές Αρχές.

Σε διαταγή της Οθωμανικής Κυβέρνησης στις 14 Μαΐου 1914, η οποία διοχετεύτηκε στον ευρωπαϊκό τύπο, δίνονταν οδηγίες για τη διεξαγωγή του εκτοπισμού του ελληνικού πληθυσμού, ενώ υπενθυμίζονταν ότι έπρεπε οι εκτοπισμένοι να υπογράψουν πιστοποιητικά ότι εγκαταλείπουν ηθελημένα τα σπίτια τους. Για τους εκτοπισμούς φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι εμπνευσμένες από Γερμανούς συμβούλους. Ήδη από το τέλος του 1913 τη στρατιωτική διοίκηση της Τουρκίας είχε αναλάβει ο Γερμανός στρατηγός Λίμαν φον Σάντερς. Ο τελευταίος θεώρησε ως επιτακτική ανάγκη την απομάκρυνση από τις περιοχές που γειτνιάζουν με την Ελλάδα, δηλαδή τα δυτικά μικρασιατικά παράλια, των ελληνικών πληθυσμών. Η ζώνη που έπρεπε να εκκενωθεί από τους Έλληνες ξεκινούσε από την περιοχή του Αδραμύττιου, βόρεια, ως και απέναντι από τη Σάμο, ενώ συπεριελάμβανε και μερικές δεκάδες χιλιόμετρα προς την ενδοχώρα.

Η επιχείρηση της εκκένωσης εκδηλώθηκε συντονισμένα και ομοιόμορφα σε όλους τους οικισμούς. Αρχικά σημειώθηκε οργανωμένη ανθελληνική εκστρατεία στον τουρκικό τύπο και εντάθηκαν οι πιέσεις ώστε να προκληθεί εκούσια φυγή των ελληνικών πληθυσμών. Ταυτόχρονα, δίνονταν οπλισμός στον τουρκικό πληθυσμό, ενώ απαγορεύονταν η κατοχή όπλων στους Έλληνες. Επίσης, δημιουργήθηκε πρόχειρη χωροφυλακή, αμιγώς από Τούρκους, για να αναλάβει την επιχείρηση της εκκένωση. Τελικά, όσοι δεν κατάφεραν να διαφύγουν προς την Ελλάδα, που δέχτηκε εκείνο το διάστημα το πρώτο κύμα προσφύγων, εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας.

Ο συνολικός αριθμός των εκτοπισμένων από τη δυτική Μικρά Ασία (πριν εισέλθει η Οθωμανική Αυτοκρατορία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), σύμφωνα με στατιστική του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν 153.890 Έλληνες, σε αυτή τη φάση των διωγμών. Το ελληνικό στοιχείο εκδιώχθηκε τότε κυρίως από την περιοχή της Ερυθραίας, το Αδραμύττιο, το Δικελί, την Πέργαμο και τη Φώκαια. Μάλιστα, στη Φώκαια η επιχείρηση εκκένωσης, συνοδεύτηκε από ακρότητες και σφαγές κατά του άμαχου πληθυσμού.

Από την άλλη πλευρά, ο Ελληνισμός των μεγάλων αστικών κέντρων, Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης, δεν εκτοπίστηκε λόγω πρακτικών δυσκολιών που συναντούσε το εγχείρημα. Όμως δηλώσεις Οθωμανών αξιωματούχων προκαλούσαν ιδιαίτερο πανικό για το μέλλον των κοινοτήτων των αστικών αυτών κέντρων, με αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός να τα εγκαταλείψει. Παράλληλα, ο οικονομικός αποκλεισμός, οι διώξεις κατά συγκεκριμένων προσωπικοτήτων και η άρση των παλιών προνομίων των κοινοτήτων, δημιούργησαν κλίμα τρομοκρατίας, ενώ στις 22 Αυγούστου, πολιορκήθηκε το μητροπολιτικό μέγαρο στη Σμύρνη που τελικά κατέληξε σε εξορισμό του Μητροπολίτη Χρυσόστομου από τις οθωμανικές αρχές. Χαρακτηριστικό της εγκατάλειψης ήταν και η μείωση του αριθμού των μαθητών των ελληνικών σχολείων της Κωνσταντινούπολης κατά 30%-40%.

Διαμαρτυρίες από την Ελληνική Κυβέρνηση

Η ελληνική αντίδραση για τους διωγμούς εκδηλώθηκε σε έντονο ύφος με δύο ρηματικές διακοινώσεις στις οθωμανικές αρχές. Ειδικά η δεύτερη είχε ως αποτέλεσμα να αναβληθεί η εκκένωση του Αϊβαλίου. Εκείνη την εποχή συμφωνήθηκε, σε διπλωματικό επίπεδο, η δημιουργία μεικτής επιτροπής, με σκοπό την ανταλλαγή Ελλήνων της Μικράς Ασίας, με Τούρκους των περιοχών που είχε ενσωματώσει η Ελλάδα κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Αλλά και μετά τη συγκρότηση της επιτροπής οι διωγμοί των ελληνικών πληθυσμών δεν έπαυσαν. Μάλιστα οργανωμένες συμμορίες ατάκτων, καθώς και η πρόχειρη τουρκική χωροφυλακή, βρίσκονταν πολλές φορές εκτός ελέγχου, και εκτελούνταν δολοφονίες. Παράλληλα, η κωλυσιεργία της Υψηλής Πύλης στο θέμα της αναγνώρισης της κινητής περιουσίας των ελληνικών πληθυσμών οδήγησε σε ναυάγιο το εγχείρημα που είχε αναλάβει η επιτροπή.

Διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν ακόμη και μέσα από το Οθωμανικό Κοινοβούλιο, από τον βουλευτή Αϊδινίου, Εμμανουήλ Εμμανουηλίδη, για τη συνέχιση των διωγμών.

Β΄ Φάση (1914-1918)

Νέα μέτρα εξόντωσης των μειονοτήτων

Η είσοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Α' Παγκόσμιο Πόλεμο σήμανε και την έναρξη νέων κυμάτων διωγμών. Αρχικά εφαρμόστηκαν σειρά από οικονομικά μέτρα, για την ικανοποίηση των αναγκών του πολέμου. Πέρα από την κατάργηση των διομολογήσεων, πραγματοποιήθηκαν επιτάξεις με καθαρά εθνικές διακρίσεις εντός του πληθυσμού, ενώ επιτάσσονταν, θεωρητικά για τις πολεμικές ανάγκες, ακόμη και είδη πολυτελείας. Το 1915, η οθωμανική κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να θέσει το εμπόριο αποκλειστικά σε τουρκικά χέρια, ίδρυσε στη Σμύρνη μια αποκλειστικά μουσουλμανική εταιρεία, που ασκούσε το μονοπώλιο στις εισαγωγές και εξαγωγές.

Επιπρόσθετα, οι οθωμανικές αρχές απαίτησαν την απόλυση όλων των Ελλήνων που απασχολούνταν σε ξένες επιχειρήσεις στη Σμύρνη και την αντικατάστασή τους με Μουσουλμάνους.

Ένα ακόμη σημαντικό μέτρο που ενεργοποίησε τη επόμενη φάση των μαζικών εξοντώσεων, ενώ αρχικά φαινόταν ως μέτρο προώθησης της ισότητας των μειονοτήτων, ήταν η στρατιωτική θητεία. Το διάταγμα για τη μαζική στρατολόγηση, αφορούσε όλους τους Οθωμανούς υπηκόους από 20 έως 45 ετών, ενώ υπήρχε η δυνατότητα εξαγοράς. Όμως όσοι ήταν πάνω από 45 ετών, υποχρεώθηκαν να εργαστούν στα περιβόητα "Τάγματα Εργασίας", το οποία στην ουσία ήταν στρατόπεδα συγκέντρωσης για την εξόντωση των ελληνικών, αλλά και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της χώρας. Δηλαδή, για τις μεγαλύτερες ηλικίες η στρατιωτική θητεία υποκαταστάθηκε με καταναγκαστικά έργα σε λατομεία, ορυχεία, δρόμους και αγρούς. Οι πορείες προς το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, πραγματοποιούνταν σε άθλιες συνθήκες, ενώ όσοι επιβίωναν της απάνθρωπης πεζοπορίας και των επιδημιών, κατέληγαν και οδηγούνταν υποσιτισμένοι στα βάθη της Μικράς Ασίας, σε Άγκυρα, Ικόνιο, Σεβάστεια, Ερζερούμ ή Μερσίνη.

Σύμφωνα με την έκθεση Ελλήνων βουλευτών της τουρκικής βουλής που υποβλήθηκε το 1918, τα θύματα των διωγμών συνολικά, νεκροί και εκτοπισμένοι υπολογίζονται σε 750.000.

Τα «Τάγματα Εργασίας»

Οι εκτοπίσεις ελληνικών πληθυσμών στη δυτική Μικρά Ασία γενικεύτηκαν από τη στιγμή που ξεκίνησε η πολεμική επιχείρηση στα Δαρδανέλλια, τον Φεβρουάριο του 1915. Οι μετατοπίσεις εξυπηρετούσαν τη δημιουργία αμιγώς τουρκικών πληθυσμών στην περιοχή. Μάλιστα στους εκτοπισμένους ανακοινωνόταν ότι το μέτρο αυτό ήταν αναγκαίο λόγω του υποτιθέμενου κινδύνου από τον συμμαχικό στόλο. Όμως αμέσως μετά την αποχώρησή τους, τουρκικοί πληθυσμοί από γειτονικές περιοχές καταλάμβαναν τα σπίτια τους. Από τη συντονισμένη εκτέλεση του μέτρου αυτού σε όλους τους οικισμούς της περιοχής διαφαίνεται ότι μεθοδεύτηκε από κεντρικό όργανο της οθωμανικής εξουσίας.

Η τουρκική χωροφυλακή εμφανιζόταν στους υπό διωγμό οικισμούς με ρητές διαταγές από την οθωμανική διοίκηση. Πραγματοποιούνταν άμεσα η συγκέντρωση των κατοίκων σε κάποιο κεντρικό σημείο (συνήθως στην πλατεία) και από εκεί διατάζονταν απ' ευθείας για αναχώρηση προς άγνωστο σημείο. Οι εκτοπισμένοι απαγορεύονταν αυστηρά να μεταφέρουν μαζί τους τρόφιμα, ρούχα ή στρώματα. Η εποχή που πραγματοποιούνταν οι εκτοπισμοί, ήταν συνήθως κατά τους χειμερινούς μήνες, με δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Κατά τη διάρκεια της πεζής πορείας πραγματοποιούνταν σταθμεύσεις μόνο σε ακατοίκητες περιοχές στο ύπαιθρο, ώστε να αποφεύγεται το ενδεχόμενο οι εκτοπισμένοι να εφοδιαστούν. Επίσης, απαγορεύονταν η περιποίηση των αρρώστων και η ταφή των νεκρών. Ιδιαίτερα, με θάνατο τιμωρούνταν η ελεημοσύνη από ομογενείς και η παροχή ασύλου στα εγκαταλειμμένα βρέφη.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, επιβάλλονταν η απολύμανση όλων σε οθωμανικά λουτρά (χαμάμ) και αμέσως μετά η έκθεση στην παγωμένη ύπαιθρο για επιθεώρηση και ιατρική εξέταση. Εκεί πραγματοποιούνταν και οι "εκκαθαρίσεις", μεταξύ των εκτοπισμένων, μέτρο που αποδίδεται σε γερμανική εισήγηση. Η πορεία συνεχίζονταν από τους εναπομείναντες, με πλήρη ασιτία.

Προκειμένου να αποφύγουν, όσοι είχαν τη δυνατότητα, τα Τάγματα Εργασίας είτε εξαγόραζαν τη θητεία τους ξεπουλώντας όμως σε αυτή την περίπτωση την περιουσία τους, είτε, ιδιαίτερα οι φτωχότεροι, κατέφευγαν στα βουνά και χαρακτηρίζονταν λιποτάκτες από τις αρχές. Όμως οι συγγενείς τους αναγκάζονταν να υποστούν σκληρά αντίποινα, επομίζωμενοι βαρύτατες ευθύνες. Μάλιστα τον Μάρτιο του 1916, νέος οθωμανικός νόμος καταργεί την εφάπαξ εξαγορά της θητείας και θεσπίζει ετήσιο φόρο με αναδρομικό χαρακτήρα. Ως απόρροια αυτού του μέτρου, σημειώθηκαν χιλιάδες λιποταξίες, αλλά ακολούθησε αμείλικτη αντίδραση με κύμα εκτελέσεων από τους Τούρκους. Πάντως, σε σχέση με τη Γενοκτονία των Αρμενίων, που διέπραξαν οι οθωμανικές αρχές κατά τα προηγούμενα έτη, για την εξόντωση των ελληνικών πληθυσμού, προτιμήθηκαν λύσεις που θα οδηγούσαν στον αργό, αλλά σταδιακό, αφανισμό, προκειμένου να αποφευχθεί, όσο το δυνατόν, η διεθνής κατακραυγή από το νέο κύμα ωμοτήτων.

Δυτική Μικρά Ασία

Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, σε αυτό το στάδιο, ξεκίνησαν από τη βορειοδυτική Μικρά Ασία (περιοχή Μαρμαρά) και επεκτάθηκαν στην Ιωνία, νοτιοδυτική Μικρά Ασία και τον Πόντο. Το φθινόπωρο του 1914 εκκενώθηκαν 70 οικισμοί στην περιοχή της Μάκρης και του Λιβισίου, ενώ οι περισσότεροι από τους εναπομείναντες κατοίκους, με την πίεση συνεχών διωγμών από την τουρκική χωροφυλακή, πέθαναν από ασιτία σε περιβάλλον απομόνωσης. Τον Φεβρουάριο του 1916 εκτοπίστηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Νέας Εφέσου και ακολούθησαν τους επόμενους μήνες, του Γκιουλ Μπαξέ και του Γιατζιλάρ.

Κατά την άνοιξη του επόμενου έτους, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις επεκτάθηκαν στο Αϊβαλί, το οποίο είχε εξαιρεθεί κατά την πρώτη περίοδο των διωγμών.  Πάνω από 20.000 κάτοικοι αναγκάστηκαν σε πορεία προς την ενδοχώρα, όπου μεγάλος μέρος πέθανε από τις κακουχίες και τις ακρότητες που υπέστη από τουρκικά τμήματα. Μάλιστα το γεγονός ότι η επιχείρηση εκκαθάρισης του Αϊβαλίου πραγματοποιήθηκε ύστερα από γερμανική εντολή, έκανε αμφίβολο το μέλλον του γερμανόφιλου Έλληνα βασιλιά Κωνσταντίνου

Πόντος

Μέχρι και τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ελληνισμός του Πόντου βρισκόταν σε οικονομική άνθηση, αλλά με το ξέσπασμά του, είχε την ίδια τύχη με την υπόλοιπη Μικρά Ασία, με εκκενώσεις οικισμών, τάγματα εργασίας, εκτελέσεις λιποτακτών και με αντίποινα στις οικογένειές τους. Όμως η γεωστρατηγική θέση της περιοχής, κοντά στις επιχειρήσεις του ρωσσο-τουρκικού μετώπου, είχε ως επακόλουθο να δοκιμαστεί πιο έντονα. Ιδιαίτερα η τουρκική ήττα στην περιοχή, στο Σαρικαμίς το 1915, αποδόθηκε στους Έλληνες που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στρατό. Ως συνέπεια αυτού, όλοι οι στρατολογημένοι Πόντιοι εξαναγκάστηκαν σε στρατολόγηση στα τάγματα εργασίας.

Έτσι δεν άργησαν να εκδηλώνονται κύματα λιποταξίας, με τον κόσμο να καταφεύγει στα βουνά. Μάλιστα στην επαρχία Κερασούντας, για αυτό τον λόγο, κάηκαν 88 χωριά ολοσχερώς μέσα σε τρεις μήνες. Οι Έλληνες της επαρχίας, περίπου 30.000, αναγκάστηκαν να διανύσουν πεζή πορεία προς την Άγκυρα κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Αναπόφευκτα το ένα τέταρτο αυτών πέθαναν καθ' οδόν.

Οι διώξεις προκάλεσαν τη δημιουργία θυλάκων αντίστασης από τους Πόντιους. Τελικά οι διώξεις εντάθηκαν με την έκδοση διατάγματος, τον Δεκέμβριο του 1916, που προέβλεπε την εξορία όλων των ανδρών από 18 ως 40 ετών και τη μεταφορά των γυναικόπαιδων στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Η εφαρμογή αυτού του μέτρου ξεκίνησε από την Άνω Αμισό και στην Μπάφρα. Στην επαρχία Αμάσειας 72.375 Έλληνες, από τους συνολικά 136,768, εκτοπίστηκαν, από τους οποίους το 70% πέθανε από τις κακουχίες.[18] Πολλοί Πόντιοι θέλησαν να αντισταθούν οργανώνοντας, στις ορεινές εκτάσεις του Πόντου, αντάρτικα εναντίον του τακτικού στρατού, όπως στη Σάντα.

Στον Άγιο Γεώργιο Πατλάμ της Κερασούντας είχαν συγκεντρωθεί 3.000 Έλληνες, οι οποίοι έγκλειστοι και σε συνθήκες ασιτίας από τις οθωμανικές αρχές, βρήκαν αργό θάνατο. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εξορίστηκαν συνολικά 235.000 Πόντιοι, ενώ 80.000 μετανάστευσαν στη Ρωσία.

Πάντως, λιγότερο έντονες ήταν οι διώξεις που υπέστησαν, τότε, οι Έλληνες του ανατολικού Πόντου, στην περιοχή της Τραπεζούντας, κυρίως λόγω της ικανότητας του μητροπολίτη Χρύσανθου να συνδιαλλάσσεται με τις τοπικές αρχές, αλλά και από το γεγονός ότι από τον Απρίλιο του 1916 η περιοχή καταλήφθηκε από τον ρωσικό στρατό.

Διεθνής αναγνώριση

Στο 1998 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος». Τον Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων.

Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων. Στα πλαίσια της πολιτικής άρνησης των γενοκτονιών των Ελλήνων, όπως και των Αρμενίων και Χριστιανών Ασσυρίων, το τουρκικό κράτος χρηματοδοτεί στο εξωτερικό ενέργειες που αντισταθμίζουν, ελαχιστοποιούν, σχετικοποιούν και υποβαθμίζουν αυτές τις γενοκτονίες.

e-pontos.gr

14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ : Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας.

Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν.

Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία διασώζει μόνη Αυτή ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ' εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως Αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.

Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.

Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ' εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι' αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6:13), διότι « ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17»,επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως έσχιστος κακούργος.

Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι' αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5:8-10).

Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς.

 Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία. Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση. Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄ Ιωάν.4:8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή.

 Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως.

 Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμωνος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού.

Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι' αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.

Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί πλέον την ενοποιό δύναμη της ανθρωπότητας. Αν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού στην Εδέμ (Γεν. γ΄ κεφ.) έγινε πρόξενος κακού και έχθρας του ανθρωπίνου γένους, το ξύλο του Σταυρού έγινε σημείο επανένωσης των ανθρώπων στο Σώμα Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα δύο εγκάρσια ξύλα, που συνθέτουν το σύμβολο του Σταυρού, συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό (κάθετο ξύλο) και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους (εγκάρσιο ξύλο). Φυσικά η ένωση των ανθρώπων περνά αναγκαστικά από τη σχέση τους με το Θεό. Το εγκάρσιο ξύλο παριστά, επίσης, τα δύο χέρια του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας, τα οποία είναι ανοιγμένα για να αγκαλιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτή τη θεώρηση η νέα εν Χριστώ ανθρώπινη κοινωνία έχει διαφορετική υφή από τις προχριστιανικές και εξωχριστιανικές κοινωνίες. Η ενοποιός δύναμη του Σταυρού του Χριστού αδελφοποιεί τους ανθρώπους, δημιουργώντας την κοινωνία της αγάπης, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.

 Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι ακόμα η φοβερή δύναμη κατά των αντίθεων δυνάμεων. Μέχρι το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ως όργανο του κακού, χρησιμοποιούνταν για την καταστροφή και το θάνατο. Αφότου ο Θεός καταδέχτηκε να καρφωθεί και να πεθάνει πάνω σ' αυτόν μεταβλήθηκε σε όπλο εναντίων εκείνων που το χρησιμοποιούσαν.

 Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρύττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργησεν». Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι το θαυμαστό φυλακτήριο των πιστών. Δεν υπάρχει αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας που να μην σταυρώνονται οι πιστοί, δεν υπάρχει στιγμή προσευχής που να μην ποιούμε το σημείο του Σταυρού, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην αγιάζουμε το σώμα μας με το σημείο του Σταυρού για να θωρακιζόμαστε έτσι κατά των δυνάμεων του κακού. Ο Τίμιος Σταυρός αντικατέστησε όλα τα δεισιδαίμονα και αναποτελεσματικά φυλακτήρια του παρελθόντος.

Οι πιστοί πλέον φέρουν με καμάρι Αυτόν ως πολύτιμο και αποτελεσματικό φυλακτήριο κατά του κακού, αλλά και ως ομολογία της πίστης τους στην μεγάλη απολυτρωτική θυσία του Χριστού. Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο!.

 Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού. Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ' αυτού τον ονομάζουν πάσαλο. Στην Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την ονομασία του Σταυρού με ξύλο!

 Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία και θέα του Τιμίου Σταυρού μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16:24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι' αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά.

 Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει»(Ρωμ.6:8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν.

 Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος. «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».

Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια ακόμα ευκαιρία για όλους μας να σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας.

 Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε, ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε. Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή, φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε. Ο Κύριος μας περιμένει.

http://1myblog.pblogs.gr/2010/08/h-ypswsh-toy-timioy-stayroy-14-septembrioy.html 

ΟΤΑΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΣΟΥΝ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ - Τι διδασκόμαστε από τις επιθέσεις με άνθρακα μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη

Επίκουρου καθηγητού Ποινικού Δικαίου Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης (ΦΕΚ Διορισμού: Γ/469, 19.07.2011). – Δικηγόρου Αθηνών (Α.Μ. 18182) – Μόνιμου Μέλους της Κεντρικής Επιτροπής Κωδικοποίησης (Γενική Γραμματεία Κυβερνήσεως). 

Είναι σήμερα ευρέως γνωστή η στενή συγγένεια της Αλ Κάιντα με τον κορωνοϊό. Όχι μόνο γιατί τόσο η πρώτη όσο και ο δεύτερος βαπτίσθηκαν σε κοινή νεοταξίτικη κολυμβήθρα λαμβάνοντας το ίδιο ακριβώς εκφοβιστικό παρατσούκλι, δηλαδή  του «αόρατου εχθρού», αλλά γιατί, μετά το τέλος της βάπτισής τους, ξεκίνησε ένας υβριδικός πόλεμος της Νέας Τάξης Πραγμάτων εναντίον της ανθρωπότητας, ο οποίος διεξήχθη καμουφλαρισμένα:

Το μεν 2001, προκειμένου να εξολοθρευθεί η Αλ Κάιντα και οι συναφείς τρομοκρατικές οργανώσεις που εξαπλώνονταν σαν επιδημία, το δε 2020 προκειμένου να εξολοθρευθεί ένας «φονικός ιός» που δρα σαν τρομοκράτης.

Πράγματι, δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι Νεοταξίτες είναι μαέστροι στο να αναποδογυρίζουν σημασίες και ιδιότητες. Ας θαυμάσουμε λίγο καλύτερα την αρμονική αντιμετάθεση ιδιοτήτων που σκαρφίστηκαν αυτά τα σατανικά μυαλά με διαφορά 19 χρόνων:

Μέχρι να εμφανισθεί η πανδημία του κορωνοϊού (ορθότερα: μέχρι να την εμφανίσουν εκείνοι που διαχειρίζονται τους λαούς σαν αποικίες μυρμηγκιών), η τρομοκρατία παρομοιαζόταν σταθερά με μάστιγα, επιδημία ή ασθένεια, η οποία έπρεπε να καταπολεμηθεί πάση θυσία.

Επί παραδείγματι, ο Chomsky σημείωνε ότι:

«ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία περιγράφεται από τους κρατούντες σαν μια μάχη ενάντια σε μια επιδημία, ενάντια στον καρκίνο που μεταδίδουν οι βάρβαροι, αυτοί οι “άθλιοι εχθροί του ίδιου του πολιτισμού”»1.

Κι όταν τελικώς ξέσπασε η επιδημία, που με το έτσι θέλω ονομάσθηκε πανδημία, ο κορωνοϊός κληρονόμησε την ιδιότητα των τρομοκρατών: όπως τούτοι, έτσι κι εκείνος είναι παντού και πουθενά, ενδέχεται να επιτεθεί το επόμενο δευτερόλεπτο, τον επόμενο μήνα ή τον επόμενο χρόνο, απειλεί μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς, ενώ μπορεί να προκαλέσει από το μικρότερο κακό (λίγο αδιαθεσία) μέχρι το μεγαλύτερο (θάνατο).

Τι να είσαι γραμμένος, δηλαδή, στην λίστα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, τι να είσαι γραμμένος στην λίστα του ιού: Και τα δύο είδη «αόρατου εχθρού» πρέπει να τα τρέμεις σαν να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι σου η περίφημη δαμόκλειος σπάθη!

Πέρα, όμως, από την επισημανθείσα ομοιότητα ανάμεσα στους δύο «αόρατους εχθρούς» (κατά περίεργο τρόπο, «αόρατος εχθρός» είχε ονομασθεί και η ραδιενέργεια που διέφυγε από τον αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ2), η οποία οδήγησε το μεν 2001 στον παγκόσμιο περιορισμό των ελευθεριών και της αξιοπρέπειας των πολιτών, το δε 2020 στην κατάργησή τους, υπάρχει μία ακόμη ομοιότητα, η οποία δεν είναι ευρέως γνωστή ή, εν πάση περιπτώσει, δεν έχει προσεχθεί ιδιαιτέρως: πρόκειται για τον εμβολιασμό που ακολούθησε μετά τις επιθέσεις με άνθρακα, οι οποίες έλαβαν χώρα περίπου έναν μήνα μετά την 11η Σεπτεμβρίου.   

Σύμφωνα με όσα γράφει ο Γερμανός ιατρός Heiko Schöning (Ηάικο Σένινγκ) στο άκρως διαφωτιστικό βιβλίο του με τον τίτλο «Game Over. Covid-19 / Anthrax-01»:3

Στις 4 Οκτωβρίου 2001 εκδηλώθηκε η πρώτη τρομοκρατική επίθεση με χρήση άνθρακα στη Ν. Φλόριδα. Θύμα της υπήρξε ο Robert Stevens, ο οποίος άνοιξε την παγιδευμένη με τον άνθρακα επιστολή την ώρα που βρισκόταν στο γραφείο του. Συνολικά «πέντε αμερικανικά ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα γραφεία δύο αμερικανικών γερουσιαστών έλαβαν επιστολές που περιείχαν σπόρους άνθρακα» και «τουλάχιστον 22 άνθρωποι μολύνθηκαν, κάποιοι από τους οποίους σε εγκαταστάσεις ταχυδρομικών υπηρεσιών μέσω των οποίων εστάλησαν οι επιστολές» (τελικά πέντε άτομα πέθαναν εξαιτίας της εισπνοής άνθρακα).

Το εντυπωσιακό είναι ότι στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, μέσα στο προεδρικό αεροσκάφος, ο Richard Tubb, προσωπικός γιατρός του George Bush, είχε παραδώσει σε αυτόν και τους συνεργάτες του το αντίδοτο για τον άνθρακα, το αντιβιοτικό σιπροφλοξασίνη (Ciprofloxacin). Επομένως, ο Tubb είχε γνώση της επικείμενης τρομοκρατικής επίθεσης με άνθρακα τρεις ολόκληρες εβδομάδες προτού αυτή εκδηλωθεί! Η επίθεση χρεώθηκε στον Edward Ivins, μικροβιολόγο και εμβολιολόγο, ο οποίος υποτίθεται ότι αυτοκτόνησε το 2008, προτού του απαγγελθούν οι ποινικές κατηγορίες4.

Σημειωτέον ότι την παρασκευή εμβολίων κατά του βακίλου του άνθρακα ανέλαβε το 2001 αποκλειστικά η βιοφαρμακευτική εταιρεία BioPort, μετονομασθείσα αργότερα σε Emergent BioSolutions5.

H ίδια εταιρεία είναι εκείνη που το 2020 παρασκεύασε τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού για λογαριασμό της Astra-Zeneca, της Johnson & Johnson, της Vaxart αλλά και της Novavax6.

Όπως μας πληροφορεί ο David Icke στο βιβλίο του «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Από τις 11/9 στη μεγάλη παγκόσμια συνωμοσία»7:

«η Carlyle Group κατέχει ένα μεγάλο μέρος της BioPort, της εταιρείας που ελέγχει στις ΗΠΑ τα αποθέματα εμβολίων κατά του άνθρακα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ευρέως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν μυστηριώδη πακέτα που περιείχαν άνθρακα ταχυδρομήθηκαν σε διάφορες περιοχές της Αμερικής. Η αξία του εμβολίου εκτοξεύθηκε στα ύψη, όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα πακέτα του άνθρακα και ένας από εκείνους που ωφελήθηκαν ιδιαίτερα ήταν η οικογένεια Μπιν Λάντεν – ακόμα ένας επενδυτής στην εταιρεία BioPort! Εξίσου ωφελήθηκε ο Φουάντ Ελ-Χιμπρί, ένας Σαουδάραβας επιχειρηματίας με στενές σχέσεις με την οικογένεια Μπιν Λάντεν, ο οποίος είναι πρόεδρος και γενικός διευθυντής της BioPort».

Ο Schöning, ο οποίος, μάλιστα, εξέδωσε και δεύτερο βιβλίο, μέσω του οποίου μας προειδοποίησε ότι η επόμενη νεοταξίτικη επίθεση που ετοιμάζεται εναντίον των λαών έχει ως στόχο το μικροβίωμα του ανθρώπου8, συμπληρώνει:

Το 2013 ο Tubb ανέλαβε Πρόεδρος του ομίλου καπνοβιομηχανίας British-American-Tobacco. Το 2014 εξαγόρασε την επιχείρηση παραγωγής εμβολίων Kentucky BioProcessing. Στη συνέχεια, η επιχείρηση αυτή συνεργάσθηκε με την εταιρεία Medicago, η οποία παρασκεύαζε επίσης εμβόλια. Η τεχνική ταχείας παρασκευής εμβολίων που ανέπτυξαν αυτές οι δύο εταιρείες με βάση γενετικά τροποποιημένα καπνά ήταν το κλειδί για να μπορούν να παρασκευασθούν εκατομμύρια δόσεις εμβολίου σε πολύ σύντομο χρόνο.

Τον Μάρτιο του 2020, ο Tubb τοποθετήθηκε στην αμερικανική Επιτροπή για τον κορωνοϊό!

Την Επιτροπή αυτή συγκρότησε παρασκηνιακά ο Edwin Meese, δεξί χέρι του Ronald Reagan. Οι συνεργάτες του στον Λευκό Οίκο Michael McManus και William Crowe εμπλέκονται στην παρασκευή εμβολίων.

Ο Meese ήταν πολύ στενός συνεργάτης του Donald Trump, ο οποίος στις 8 Οκτωβρίου 2019 τον τίμησε δημόσια στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου, παραδίδοντάς του το ύπατο μετάλλιο των ΗΠΑ.

(Στο σημείο αυτό θα ακουστεί ένας αναστεναγμός από όσους πίστεψαν ότι ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο καλός της ιστορίας μας!).

Ένας ακόμη συνεργάτης του Meese ήταν ο David Gergen, καθηγητής στον δημόσιο τομέα και ιδρυτικός διευθυντής του Κέντρου για τη Δημόσια Ηγεσία στη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ, σύμβουλος τεσσάρων Προέδρων των ΗΠΑ (Νίξον, Ρήγκαν, Τζ. Φορντ, Μπ. Κλίντον), στενός συνεργάτης του Klaus Schwab και σχεδιαστής της άσκησης «Dark Winter», δηλαδή της προσομοίωσης μιας βιοτρομοκρατικής επίθεσης9.

H άσκηση αυτή έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 2001, δηλαδή λίγους μήνες προτού γίνει η πραγματική επίθεση στη Φλόριντα, όπου ανοίχθηκε η παγιδευμένη με άνθρακα επιστολή10.

(Βλέπετε, οι Νεοταξίτες δεν είναι τελικά τόσο κακά παιδιά όσο νομίζουμε: φροντίζουν πάντοτε να κάνουν τις προσομοιώσεις τους και έτσι να προειδοποιούν όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν μαζί τους για τον επόμενο όλεθρο που ετοιμάζουν!).

Όπως ο υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά του κορωνοϊού, έτσι και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά του άνθρακα είχε προκαλέσει μεγάλη έριδα στους κόλπους των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, όπου εφαρμόσθηκε η υποχρεωτικότητα.

Πολύτιμες πληροφορίες περιέχονται στο άρθρο του Randall D. Katz υπό τον τίτλο «Friendly Fire: The Mandatory Military Anthrax Vaccination Program»11.

Ο ταγματάρχης Sonnie Bates, πιστεύοντας ότι το εμβόλιο αυτό δεν ήταν ασφαλές και ότι ευθυνόταν για έναν μεγάλο αριθμό ασυνήθιστων ασθενειών που εμφανίσθηκαν σε στρατιώτες της μονάδας του, ήταν ένας από τους πρώτους που αρνήθηκαν να εμβολιασθούν, με αποτέλεσμα να αποδεσμευθεί από το στράτευμα και να στερηθεί τη σύνταξή του.

Ακολούθησε ο Captain John Buck, ο πρώτος στρατιωτικός ιατρός που αρνήθηκε να εμβολιασθεί. Εκτιμάται ότι τον εμβολιασμό αρνήθηκαν τότε συνολικά 300-500 στρατιώτες.

Η άρνηση του Bates προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση σε εθνικό επίπεδο, εγείροντας θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τη νομιμότητα μιας τέτοιας στρατιωτικής προσταγής (πρβλ. την προσταγή που είχε δώσει το 1777 ο George Washington για τον εμβολιασμό του στρατεύματος κατά της ευλογιάς) και τη συναίνεση του ενημερωμένου ασθενούς για τη λήψη πειραματικών φαρμάκων (experimental drugs).

Σημειωτέον ότι το εμβόλιο κατά του άνθρακα παρασκευάσθηκε το 1950 και, σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό, προβλέφθηκαν έξι δόσεις που θα έπρεπε να χορηγηθούν μέσα σε διάστημα 19 μηνών.

Παρά την μεγάλη έριδα που προέκυψε στους κόλπους της ιατρικής κοινότητας για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του συγκεκριμένου εμβολίου (κλινικές μελέτες είχαν γίνει αποκλειστικά σε ζώα), η χρήση του εγκρίθηκε το 1970, μόνο όμως για την περίπτωση της διαδερμικής έκθεσης στον άνθρακα, όχι και για εκείνη της εισπνοής.

Η ιστορία επανελήφθη, λοιπόν, σε χρονική απόσταση είκοσι ετών, με τη διαφορά ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός έμελλε να αφορά πειραματικά εμβόλια α) όχι για τον άνθρακα αλλά για τον κορωνοϊό και β) όχι μόνο για τον στρατό αλλά και για τους κοινούς πολίτες.

Όποιος θέλει να προβληματισθεί για την συνήθη μετατροπή των στρατιωτών σε πειραματόζωα μαζικών φαρμακευτικών ερευνών μπορεί να διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο του Andreas Moritz με τίτλο «Το πλήρες βιβλίο της εναλλακτικής ιατρικής»12, όπου γράφονται τα εξής σημαντικά:

Πέρα από τα παιδιά, θύματα των υποχρεωτικών, μαζικών εμβολιασμών είναι και οι στρατιώτες «οι οποίοι πλέον υποβάλλονται υποχρεωτικά σε όλων των ειδών τα εμβόλια, προκειμένου να είναι ετοιμοπόλεμοι. Οι στρατιώτες (άντρες και γυναίκες) υποβάλλονται σε ένα σωρό ενέσεις, ώστε να είναι “προστατευμένοι” από βιοτοξίνες, όπως ο ιός της ευλογιάς και του άνθρακα, καθώς και από τη ρισίνη», πολλοί όμως εξ αυτών «έχουν πεθάνει εξαιτίας χημικών ουσιών που εμπεριέχονται στα εμβόλια (η ασφάλεια των οποίων δεν έχει τεκμηριωθεί με δοκιμασίες), ενώ άλλοι έχουν νοσήσει σοβαρά» («στις συνηθισμένες παρενέργειες του ενός εκατομμυρίου και πλέον εμβολιασμών […] [σε] στρατιώτες, συγκαταλέγονται οι αρθραλγίες, η ακραία κόπωση και η απώλεια μνήμης»). Ως εκ τούτου, «οι στρατιώτες μετατρέπονται σε πειραματόζωα μαζικών φαρμακευτικών ερευνών» – «πώς αλλιώς θα μπορούσε η φαρμακοβιομηχανία να δοκιμάσει νόμιμα αυτά τα δηλητήρια σε ανθρώπους;» («αν δεν ήταν οι στρατιώτες, οι φαρμακευτικές εταιρείες θα δίσταζαν να παράγουν εμβόλια»).

Ο Μόριτς έκανε λόγο για «ιατρική τυραννία», ένας όρος που στη σημερινή εποχή τείνει να παγιωθεί, εναλλασσόμενος με τον όρο «παγκόσμια υγειονομική δικτατορία».

Τελικώς, πέρα από τον κανόνα ότι «όταν τρομοκρατία και επιδημία ανταλλάσσουν ιδιότητες, ακολουθεί εμβολιασμός», όσα αναπτύχθηκαν παραπάνω δείχνουν ότι ο εμβολιασμός ήταν το μυστικό όπλο του μασκοφορεμένου ολοκληρωτισμού εναντίον των λαών.

Πάνω στην μάσκα έγραψαν το γνωστό δικτατορικό σύνθημα «για το καλό σας / για την ασφάλειά σας», που στον ανάποδο κόσμο μεταφράζεται: «για το κακό σας / για την ανασφάλειά σας»!

Μένει να διαπιστώσουμε ποιο κακό ακριβώς θέλουν να μας προκαλέσουν οι παγκόσμιοι διώκτες μας, χρησιμοποιώντας το μεταμφιεσμένο όπλο τους «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν»:

Μείωση του πληθυσμού, διαρκή επιτήρηση των πολιτών ή συγχώνευση ανθρώπινου εγκεφάλου και μηχανής; 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος επιθυμεί να εντρυφήσει περισσότερο στην κάθε άλλο παρά αθώα σχέση τρομοκρατίας και πανδημίας, μπορεί να ανατρέξει στο βιβλίο του γράφοντος «Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού», Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός 2023.

 

1 Chomsky, Ο νέος πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία, εις: Η τρομοκρατία και η κοινωνία των πολιτών, μτφ.: Σ. Κακουριώτης / Γ. Γεωργιάδου / Π. Παπανδρέου, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2002, σελ. 92.

2 Βλ. εφημ. «Η Καθημερινή», 16.05.1986.

3 Τόμ. 1, Blue Tiger Media, 2η έκδ., Niederlande 2021, σελ. 31 επ.

4 Βλ. και την αναφορά του Λω, Τρομοκρατία. Μια παγκόσμια ιστορία, μτφ.: Φ. Δήτσας, ΠΕΚ, Ηράκλειο 2020, σελ. 426.

5 Schöning, ό.π., σελ. 23.

6 Schöning, ό.π., σελ. 22.

7 Μτφ.: Ν. Παπαδάκης & Martina Κόφφα, εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2004, σελ. 133.

8 Schöning, Angriff aufs Mikrobiom: Game Over II, 2023.

9 https://centerforhealthsecurity.org/our-work/tabletop-exercises/dark-winter-a-training-tabletop-exercise

10 Πρβλ. την άσκηση-προσoμοίωση Event 201 που πραγματοποιήθηκε λίγο καιρό πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού.

11 Duke Law Journal, Vol. 50 (2001), σελ. 1835 επ.

12 Τόμ. ΙΙΙ, μτφ.: Ελ. Μαντζώρου, εκδ. Διόπτρα, Αθήνα 2017, σελ. 266 επ., 273, 275.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΘΙΩΤΗΣ