ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ γιὰ τὴ δευτέρα τάξη τοῦ δημοτικοῦ σχολείου
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1948
Ἕνα χεράκι, μικροί μου φίλοι, εἶναι ζωγραφισμένο στὴν εἰκόνα. Εἶναι ἕνα χεράκι σὰν τὸ δικό σας μὲ πέντε δάχτυλα. Πέντε δαχτυλάκια, ποὺ ἔχουν τὰ νυχάκια τους κομμένα καὶ καθαρά.
Αὐτὸ βέβαια τὸ ξέρετε. Δὲν εἶναι καμιὰ ἀνάγκη νὰ σᾶς τὸ πῶ ἐγώ!
Ξέρετε ὅμως, πὼς κάθε δαχτυλάκι ἔχει καὶ ὄνομα;
Τὸ δαχτυλάκι τὸ χοντρό,στέκεται ἐπάνω καὶ φαίνεται, πὼς εἶναι ἀρχηγός. Καὶ βέβαια εἶναι ὁ ἀρχηγός, ἀφοῦ σὲ κάθε δουλειά, ποὺ κάνουν τὰ ἄλλα δάχτυλα, βοηθάει πάντα. Γι’ αὐτὸ τὸ ὄνομά του εἶναι: Μέγας δάκτυλος.
Τὸ ἄλλο δαχτυλάκι ποὺ εἶναι κοντὰ στὸ μέγα δάχτυλο, ἔχει τὴ συνήθεια νὰ δείχνη. Κάποτε μάλιστα αὐτὴ ἡ συνήθεια εἶναι πολὺ κακή. Προσέξετε, ὅταν τὸ δαχτυλάκι αὐτὸ δείχνη στὸ δρόμο κανέναν ἄνθρωπο ξένο. Εἶναι πολὺ ἄσχημη συνήθεια. Τὸ δαχτυλάκι αὐτό, ποὺ δείχνει, λέγεται Δείκτης. Καὶ πρέπει νὰ πῆτε στὸ Δείκτη σας, πὼς δὲν εἶναι ὡραῖο νὰ τὸνβλέπουν στὸ δρόμο νὰ δείχνη.
Τὸ τρίτο τὸ δαχτυλάκι εἶναι ψηλότερο ἀπ᾽ ὅλα. Γι’ αὐτὸ τ’ ἀδερφάκια του τὸ ἔβαλαν στὴ μέση καὶ τὸ φωνάζουν: Μεσαῖο. ῎Ετσι ὁ κύριος μεσαῖος ψηλώνει καὶ καμαρώνει.
Τὸ τέταρτο δαχτυλάκι, ἐπειδὴ εἶναι κοντὰ στὸ Μεσαῖο, τὸ λέμε: Παράμεσο. Αὐτὸ τὸ δαχτυλάκι βοηθάει πάντα τὸ Μεσαῖο. ῾Ο Παράμεσος κάποτε στολίζεται μ’ ἕνα κίτρινο κρίκο.
Τὸ πέμπτο δαχτυλάκι εἶναι τὸ πιὸ λεπτοκαμωμένο καὶ τὸ πιὸ ὄμορφο, εἶναι ὅμως καὶ τὸ μικρότερο ἀπ’ ὅλα γι’ αὐτὸ καὶ τ’ ὄνομά του εἶναι Μικρός.
Τὰ πέντε δαχτυλάκια σας κάθονται σ’ ἕνα σπιτάκι, ποὺ τὸ λένε χέρι.
Αὐτὴ τὴ στιγμή, ποὺ βλέπετε τὸ χέρι στὴνεἰκόνα, τὰ δάχτυλα ἔχουν συμβούλιο.
– Πεινάω, λέει ὁ Μεγάλος δάχτυλος.
– Κι ἐγὼ πεινῶ, μὰ δὲν ἔχω τίποτε νὰ φάω! λέει ὁ Δείκτης.
– Τί νὰ κάμωμε; ρωτάει ὁ Μεσαῖος.
– Ξέρω κι ἐγώ;…ψιθυρίζει ὁ Παράμεσος, ξύνοντας τὸ κεφάλι του.
– Δουλειά! φωνάζει ὁ Μικρός. Ὅποιος δουλεύει, τρώει. Ὅποιος δὲν ἐργάζεται, τίποτε! Ἄν θέλετε λοιπὸν νὰ φᾶμε, πρέπει νὰ ἐργαστοῦμε.
Τὰ πέντε ἀδέρφια ἄκουσαν τὴ συμβουλὴ τοῦ μικροῦ καὶ ἀπὸ τὸτε ἄρχισαν νὰ ἐργάζωνται.
Στὴ δουλειά τους τὰ συντροφεύουν καὶ τ᾽ ἄλλα πέντε ἀδερφάκια, ποὺ κάθονται στὸ ἄλλο χέρι. Ποτέ τους δὲν πείνασαν. Κουράζονται, ὑποφέρουν, πληγώνονται, λερώνονται, κάνουν ρόζους, μὰ δουλεύουν πάντα. Μᾶς τρέφουν, μᾶς ντύνουν, μᾶς χτίζουν σπίτια, μᾶς διασκεδάζουν, μᾶς γιατρεύουν. Εἶναι σωστοὶ γίγαντες. Ἀλήθεια, πόσα πράγματα δὲν κάνουν οἱ ἄνθρωποι μὲ τέτοιους ἄξιους ἐργάτες ποὺ ἔχουν!
ΤΟ ΧΕΡΙ
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα πρέπει,σὰν τὰ κρύα νερά,
τοῦ παιδιοῦ τὰ χέρια,νάναι καθαρά.
.
Ὅμως καὶ τὰ νύχια,σὰν τριανταφυλλιᾶς
νάναι μπουμπουκάκια,ποὺ ὅλα ἀνθοῦν μεμιᾶς.
.
Πάντα αὐτὸ τὸ χέριποὺ εἶν’ ἔτσι ἁπαλό,
καθαρό, δροσάτο,θάναι καὶ καλό.
.
Μὲ χαρὰ θὰ δίνη στὰ φτωχὰ παιδιὰ
κάτι ἀπ’ τὴν τσεπούλα,ποὺ ἔχει στὴν ποδιά.
.
Πότε κουλουράκια ποὺ ἔβαλε ἡ μαμά,
πὸτε δεκαροῦλες ἀπ’ τὸν κουμπαρά.
.
Τέτοιο ἕνα χεράκι,ἄχ, τί θησαυρός!
Τ’ ἀγαπάει ὁ κόσμος,τὸ εὐλογεῖ ὁ Θεός.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου