Ο Ιμπραήμ Πασάς, 2 μήνες μετά την πτώση του Μεσολογγίου είναι στην Καλαμάτα και γράφει στους Μανιάτες, που είναι στρατοπεδευμένοι στη Βέργα της Δυτικής Μάνης «..να προσκυνήσουν, άλλως θα περάση όλη τη Μάνη από το σπαθί του και δεν θ' αφήση «μήτε ίχνος οσπιτίου...»
Ο Γεωργάκης Μαυρομιχάλης, γυιός του Μπέη της Μάνης, του απαντά:«...Σε
περιμένομε με όσας διαθέτεις δυνάμεις... Οι κάτοικοι της Μάνης γράφομε
και σε περιμένομε...», ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ - Αρχηγός Σπαρτιατών.
(Παρακαλώ, να συγκρίνουμε αυτήν την απάντηση με τις προτάσεις των Σημίτη, Βαρουφάκη, Κοτζιά, κλπ. για συννενόηση με τους Τούρκους στο Αιγαίο).
Οι Μανιάτες είναι γύρω στους 2.400, πίσω από μιά μάντρα. Ο Ιμπραήμ διατάζει συνεχώς επιθέσεις, οκτώ με δέκα την ημέρα, επί τρεις συνεχείς ημέρες(22,23 και 24 Ιουνίου), ενώ παράλληλα βομβάρδιζε τους Μανιάτες και από τη θάλασσα. Ο Ιμπραήμ δεν πέτυχε τίποτε, ενώ ο στρατός του υπέφερε εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.
Νομίζοντας πως θα βρει ανυπεράσπιστη τη Μάνη, έκανε απόβαση στο Διρό, αλλά τον αντιμετώπισαν οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά. Οι Αιγύπτιοι έφυγαν και από εκεί ντροπιασμένοι.
Οι νίκες στη Βέργα και τον Διρό της Δυτικής Μάνης, το τριήμερο 22-24 Ιουνίου 1826 (μαζί με εκείνη στον Πολυάραβο της Ανατολικής Μάμης δυό μήνες μετά, τον Αύγουστο 1826) είναι από τις σπουδαιότερες της Επανάστασης του 1821, υψίστης σημασίας και ισάξιες εκείνων στο Βαλτέτσι, την Γραβιά και τα Δερβενάκια. Αν ο Ιμπραήμ έπαιρνε το 1826 τη Μάνη, η επανάσταση ουσιαστικά τελείωνε και δεν θα υπήρχε διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων που να προκαλέσει τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Για λόγους που δεν γνωρίζω, τα σχολικά βιβλία, τουλάχιστον της εποχής μου, ούτε κάν ανέφεραν τη Βέργα και τον Διρό, ενώ έγραφαν πολλά για τις άλλες σπουδαίες μάχες (Βαλτέτσι, Γραβιά, Δερβενάκια) και για πολλές άλλες μικρής σημασίας.
Αιωνία η Μνήμη των Ελλήνων που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την ελευθερία στη Βέργα και τον Διρό!!!
(Παρακαλώ, να συγκρίνουμε αυτήν την απάντηση με τις προτάσεις των Σημίτη, Βαρουφάκη, Κοτζιά, κλπ. για συννενόηση με τους Τούρκους στο Αιγαίο).
Οι Μανιάτες είναι γύρω στους 2.400, πίσω από μιά μάντρα. Ο Ιμπραήμ διατάζει συνεχώς επιθέσεις, οκτώ με δέκα την ημέρα, επί τρεις συνεχείς ημέρες(22,23 και 24 Ιουνίου), ενώ παράλληλα βομβάρδιζε τους Μανιάτες και από τη θάλασσα. Ο Ιμπραήμ δεν πέτυχε τίποτε, ενώ ο στρατός του υπέφερε εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.
Νομίζοντας πως θα βρει ανυπεράσπιστη τη Μάνη, έκανε απόβαση στο Διρό, αλλά τον αντιμετώπισαν οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά. Οι Αιγύπτιοι έφυγαν και από εκεί ντροπιασμένοι.
Οι νίκες στη Βέργα και τον Διρό της Δυτικής Μάνης, το τριήμερο 22-24 Ιουνίου 1826 (μαζί με εκείνη στον Πολυάραβο της Ανατολικής Μάμης δυό μήνες μετά, τον Αύγουστο 1826) είναι από τις σπουδαιότερες της Επανάστασης του 1821, υψίστης σημασίας και ισάξιες εκείνων στο Βαλτέτσι, την Γραβιά και τα Δερβενάκια. Αν ο Ιμπραήμ έπαιρνε το 1826 τη Μάνη, η επανάσταση ουσιαστικά τελείωνε και δεν θα υπήρχε διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων που να προκαλέσει τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Για λόγους που δεν γνωρίζω, τα σχολικά βιβλία, τουλάχιστον της εποχής μου, ούτε κάν ανέφεραν τη Βέργα και τον Διρό, ενώ έγραφαν πολλά για τις άλλες σπουδαίες μάχες (Βαλτέτσι, Γραβιά, Δερβενάκια) και για πολλές άλλες μικρής σημασίας.
Αιωνία η Μνήμη των Ελλήνων που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την ελευθερία στη Βέργα και τον Διρό!!!
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου