 |
| Χαράλαμπος Κατσιμήτρος |
Ας ρίψωμεν ήδη έν βλέμμα και εις την ζώνην του εσωτερικού δια να μελετήσωμεν και σφυγμομετρήσωμεν το ηθικόν του Ελληνικού Λαού, όστις επρόκειτο να λάβη τα όπλα και να αγωνισθή δια την Ελευθερίαν της Πατρίδος.
Όπως και εις προηγούμενον κεφάλαιον ετονίσθη, ο Ελληνικός Λαός ενεπνέετο από ζωηράν αγανάκτησιν λόγω της αδίκου και προκλητικής επιθετικής στάσεως της επισήμου Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Η βιαία και απειλητική αρθρογραφία του Ιταλικού τύπου, θίγουσα την εθνικήν φιλοτιμίαν της υπερηφάνου Ελληνικής ψυχής, οι αδικαιολόγητοι και δολοφονικοί βομβαρδισμοί Ελληνικών πολεμικών πλοίων υπό Ιταλικών αεροπλάνων, αι αεροπορικαί αναγνωρίσεις και φωτογραφίαι της ζώνης προκαλύψεως και του εσωτερικού, υπό της Ιταλικής Αεροπορίας κατά παραβίασιν των διεθνών συμβάσεων και νόμων και, τέλος, η απροσδόκητος και σαφώς δολοφονική τορπίλλησις του ελαφρού καταδρομικού μας «ΕΛΛΗ» εν τω λιμένι της Τήνου την 15 Αυγούστου 1940 κατά την εορτήν της ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ υπό Ιταλικού υποβρυχίου, εκορύφωσε την οργήν και την αγανάκτησιν του Ελληνικού Λαού και εδημιούργησεν άσβεστον μίσος εις την ψυχήν αυτού κατά της Ιταλίας.
Τούτο εγνώριζεν καλώς και ο Ιταλός δικτάρως Μουσολίνι όστις την 18ην Νοεμβρίου 1940, δικαιολογών την αποτυχίαν της Ιταλικής επιθέσεως, αποδίδει ταύτην εις το μίσος του Ελληνικού Λαού κατά της Ιταλίας και λέγει:
«Οι Έλληνες μισούν την Ιταλίαν, όσον κανείς άλλος λαός. Πρόκειται περί μίσους το οποίον είνε ανεξήγητον εκ πρώτης όψεως, αλλά το οποίον είνε γενικόν, βαθύ και αθεράπευτον, εις όλας τας τάξεις του λαού, εις τας πόλεις και εις τα χωρία, από άνω εώς κάτω» (Όρα βιβλίον Αχ. Κύρου «Η αποφασιστική καμπή του πολέμου», σελίς 29).
Αλλά δεν έπρεπεν ουδένα να μέμφηται και να αιτιάται, ει μη μόνον εαυτόν ο δικτάρωρ ούτος, όστις δια των έργων του και των πράξεών του και δια της αδίκου και εχθρικής στάσεώς του έναντι της Ελλάδος, ώρυξε χάσμα αγεφύρωτον μεταξύ των δύο γειτόνων λαών, των οποίων τα κοινά συμφέροντα επέβαλλον τουναντίον ειλικρινή και φιλικήν συνεργασίαν επ’ αγαθώ αμφοτέρων.
Δια τους ανωτέρω όθεν λόγους, ο Ελληνικός Λαός ήτο σταθερώς αποφασισμένος να αγωνισθή υπέρ της ελευθερίας του και να αποκρούση δια των όπλων οιανδήποτε εχθρικήν επιβουλήν κατά της ακεραιότητος και της τιμής της Παρτίδος.
Το δίκαιον του επικειμένου αγώνος, και η ιερότης αυτού, εχαλύβδωσαν το εθνικόν φρόνημα και τας ηθικάς δυνάμεις του λαού, όστις θάττον ή βράδιον θα εκαλείτο να λάβη τα όπλα και να αγωνισθή τον υπέρ όλων αγώνα.
Ιδιαιτέρως η επίμαχος περιοχή της Ηπείρου, ήτις κατά τας υπαρχούσας σαφείς ενδείξεις θα υφίστατο πρώτη την εχθρικήν επίθεσιν, δύναται τις είπη αδιστάκτως, ότι θα ηγωνίζετο μετά της μεγαλειτέρας αποφασιστικότητος και ψυχικής δυνάμεως υπέρ του πατρίου εδάφους.
Τούτο δύναται να το επιβεβαιώση μετά πλήρους πεποιθήσεως ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, όστις είχε τότε τον ευτυχή κλήρον να διοικη την ΥΙΙΙ Μεραρχίαν Ηπείρου.
Η ομόθυμος και ενθουσιώδης προσέλευσις κατά την επιστράτευσιν των γενναίων τέκνων της Ηπείρου, δις εντός ενός έτους πραγματοποιηθείσα, απέδειξεν ότι ο Ηπειρωτικός Λαός, ενεπνέετο υπό ακμαίων ηθικών δυνάμεων και υψηλού εθνικού φρονήματος, έτοιμος κατά πάντα δια την εκτέλεσιν του υπερτάτου προς την Πατρίδα καθήκοντος.
Τα επακολουθήσαντα γεγονότα, εδικαίωσαν πλήρως τας προσδοκίας και ελπίδας, αίτινες εστηρίζοντο επ’ αυτού.
Και ταύτα μεν όσον αφορά το ηθικόν κεφάλαιον του Ελληνικού Λαού.
ΑΒΕΡΩΦ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου