Οἱ ἀντιφατικές ἐκδοχές πού δίνει ὁ Ἀζίνας γιά τόν λόγο τῆς ἐπίσκεψής του στό Λονδῖνο, καθώς καί τό γεγονός ὅτι πῆρε μαζί του ὅλη του τήν οικογένεια, δημιουργοῦν τήν εὔλογη ὑποψία ὅτι εἶχε προειδοποιηθεῖ γιά τό ἐπικείμενο πραξικόπημα. Ἀντιθέτως, ὁ Μακάριος ἔδωσε πίστη στίς διαβεβαιώσεις τοῦ Κωνσταντόπουλου, ὅτι κάτι θετικό βρισκόταν σέ ἐξέλιξη.
Τό Σάββατο, 13 Ἰουλίου, ἡ χούντα συγκάλεσε σύσκεψη στήν Ἀθήνα γιά νά συζητηθοῦν οἱ σχέσεις της μέ τή Λευκωσία. Στή σύσκεψη συμμετεῖχαν, ὁ ἀρχηγός Ἐνόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Μπονάνος, ὁ ἀρχηγός Στρατοῦ Γαλατσάνος, Ἀεροπορίας Παπανικολάου καί Ναυτικοῦ Ἀραπάκης, ὁ ἀντιστράτηγος Ντενίσης, ὁ διοικητής τῆς ΕΛΔΥΚ συνταγματάρχης Νικολαΐδης, ὁ διευθυντής τοῦ Β' Γραφείου τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς, συνταγμάταρχης Μποῦρλος, ὁ διοικητής τοῦ κλιμακίου τῆς ΚΥΠ στήν Κύπρο, ἀντισυνταγματάρχης Ζιωτόπουλος, ὁ πρώην διοικητής τῆς ΕΛΔΥΚ, ταξίαρχος Κονδύλης, ἄλλοι ἀξιωματικοί, ὁ πρέσβης Λαγάκος, ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν (μετά τήν παραίτηση Τετενέ) Κυπραῖος καί ἄλλοι. Ἡ σύσκεψη ἔληξε προτοῦ ὁλοκληρωθεῖ ἡ συζήτηση, καί ἀνακοινώθηκε πώς θά συνεχιζόταν τή Δευτέρα 15 Ἰουλίου.
Τήν Κυριακή, 14 Ἰουλίου, ἐνῶ βρισκόταν στήν ἐξοχική του κατοικία στό Τρόοδος, ὁ Μακάριος, δέχτηκε τηλεφώνημα ἀπό τόν ἐπιχειρηματία Κώστα Μαγκλῆ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπιστρέψει ἐσπευσμένα ἀπό τήν Ἀθήνα στήν Κύπρο, γιά νά τοῦ μεταφέρει πληροφορία πού τοῦ διαβιβάστηκε, μέσω τοῦ Εὐάγγελου Ἀβέρωφ, ὅτι θά γινόταν πραξικόπημα. Ὁ Μακάριος δέν βιάστηκε νά τόν συναντήσει καί τοῦ ἔκλεισε ραντεβοῦ γιά τή Δευτέρα τό πρωί, ὅταν θά ἐπέστρεφε στή Λευκωσία. «Ἀκόμη κι ἄν μοῦ ἔλεγε ὁ Μαγκλῆς ὅτι θά γινόταν πραξικόπημα, πάλι θά τόν ἔβλεπα τή Δευτέρα», εἶπε ἀργότερα.
Ὁ Μακάριος εἶχε πέσει στήν παγίδα τῆς χούντας καί ἦταν μέ τήν ἐντύπωση, ὅτι ἡ σύσκεψη στήν Ἀθήνα ἦταν συνέχεια τῶν διαβουλεύσεων πού γίνονταν παρασκηνιακά γιά ἐκτόνωση τῆς κρίσης, καί ὅτι δέν ἀναμενόταν ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐξέλιξη πρίν ἀπό τή σύσκεψη τῆς Δευτέρας. Μάλιστα ὁ Μακάριος εἶχε προσκληθεῖ στήν Ἀθήνα γιά νά πάρει μέρος στίς διαβουλεύσεις γιά ξεπέρασμα τῆς κρίσης. «Δέν ἀνέμενα πραξικόπημα ἀκριβῶς ἐκείνη τή μέρα. Ὁ Ἕλληνας πρεσβευτής μέ πληροφόρησε ὅτι ἐπρόκειτο νά γίνει σύσκεψη στίς Ἀθῆνες τή Δευτέρα (15 Ἰουλίου). Νόμιζα, ὅτι μετά τήν πραγματοποίηση τῆς σύσκεψης τῆς Δευτέρας, θά μποροῦσα νά πάρω ὁποιαδήποτε προφυλακτικά μέτρα ἦταν ἀναγκαῖα», εἶπε ὁ Μακάριος στόν Ἀμερικανό δημοσιογράφο Λόρενς Στέρν. «Εἶπα στόν πρεσβευτή ὅτι δέν ἔβλεπα κανένα λόγο νά μεταβῶ στίς Ἀθῆνες καί νά συζητήσω ἐκεῖνα τά θέματα. "Διερωτῶμαι", συλλογίστηκε, χαμογελῶντας αἰνιγματικά, "τί θά μποροῦσε νά εἶχε συμβεῖ, ἄν ἀποδεχόμουν τήν εὐγενική ἐκείνη πρόσκληση"».
Τήν ἀπορία τοῦ Μακάριου ἔλυσε, ἔπειτα ἀπό πολλά χρόνια, ὁ ὑπαρχηγός Ἐνόπλων Δυνάμεων Ὄθωνας Κυριακόπουλος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐνεργό συμμετοχή στό παρασκήνιο, τήν περίοδο τῆς χούντας Β'. Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τόν Κυριακόπουλο, ἐάν ὁ Μακάριος πήγαινε στήν Ἀθήνα, θά συλλαμβανόταν καί θά ἀποστελλόταν στό Ἅγιον Ὅρος.
Ἐκτός ἀπό τίς καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις πού τοῦ ἔδινε ὁ Κωνσταντόπουλος, ὁ Μακάριος πῆρε τήν πληροφορία, ὅτι ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, Γκρομίκο, εἶχε κάνει διάβημα στήν Οὐάσιγκτον, τήν Ἄγκυρα καί τήν Ἀθήνα, προειδοποιῶντας τους, πώς ἡ Σοβιετική Ἕνωση θά ἀντιδροῦσε. Ἀκόμη, ἔφτασε κοντά του ἡ πληροφορία, ὅτι οἱ ΗΠΑ εἶχαν κινηθεῖ πρός τόν Ἰωαννίδη καί τοῦ συνέστησαν νά μήν ἀνατρέψει τόν Μακάριο.
Ὅταν, λοιπόν, τήν Κυριακή 14 Ἰουλίου, διαβιβάστηκαν στόν Μακάριο, μέ ἐπιμονή, οἱ πληροφορίες ὅτι θά γινόταν πραξικόπημα, ἡ ἀπάντησή του ἦταν πώς αὐτές «ἦταν μπαγιάτικες». Ὁ Μακάριος ἀντιμετώπισε μέ καλή πίστη τή διαμεσολάβηση τοῦ Κωνσταντόπουλου, ἐπειδή σέ ἀνάλογη κρίση, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1972, ἡ κρίση ἀποκλιμακώθηκε μέ τόν ἴδιο τρόπο καί μέ τόν ἴδιο μεσολαβητή. Αὐτή τή φορά ἡ χούντα λογάριαζε διαφορετικά...
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, οἱ ἐπικριτές τοῦ Μακαρίου ἀναφέρονται στίς παρακάτω αἰτιάσεις ἐναντίον του, οἱ ὁποῖες, μέ βάση καί τήν ἀπόρρητη Ἔκθεση τοῦ ΓΕΕΦ γιά τό 1974 (ἐκδ. Δεκ. 1974), εἶναι καί βάσιμες καί ἀληθεῖς:
1. Κατά πρῶτον, ὅπως ἔχει ἀναφερθεῖ καί σέ ἄλλο κεφάλαιο τῆς ἔρευνάς μου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, στήν ουσία ὑπῆρξε «ὁ διώκτης» τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς, τήν ὁποία ἐθεωροῦσε ἀπειλή γιά τό καθεστώς του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οἱ περικοπές στά Κονδύλια ἐνίσχυσής της, οἱ ὁποῖες ἐπέφεραν τίς παρακάτω ἐλλείψεις:
60% σέ περίστροφα, 45% σέ αὐτόματα, 7% σέ ὁπλοπολυβόλα, 16% σέ πολυβόλα, 27% σέ ὅλμους 81 mm, 100% σέ ὅλμους 4,2”, 40% σέ ἀντιαρματικούς ἐκτοξευτές, 25% σέ ΠΑΟ 57mm καί 63% σέ πιστόλια. Ἐπίσης, τά ἀτομικά τυφέκια ἦταν τύπου Lee-Enfield No.4, πεπαλαιωμένα ὑπολείμματα τοῦ Β’ Π.Π., ἐνῶ γιά τό «Ἐφεδρικό», τήν Μονάδα «τῶν πραιτωριανῶν του», ὁ Μακάριος εἶχε φροντίσει, νά εἶναι ἐφοδιασμένο μέ ἡμιαυτόματα τύπου «καλάσνικωφ», τά ὁποῖα εἶχε προμηθευτεῖ κρυφά ἀπό ὅλους (δηλ. ἀπό τήν Ἀθήνα καί τό ΓΕΕΦ), ἀπό τήν Τσεχοσλοβακία.
Τά προβλεπόμενα πυρομαχικά, ἐπαρκοῦσαν μετά βίας γιά 8 ΗΘΕ (Ἡμέρες Θεάτρου Ἐπιχειρήσεων), μέ πολλές ἐλλείψεις σέ ἀντιαρματικό ὑλικό.
Τά μόνιμα πολυβολεῖα πού εἶχαν κατασκευαστεῖ στά βόρεια τοῦ νησιοῦ, ἀρκετά ἀπό τά ὁποῖα, εὑρίσκονταν πάνω στόν ἄξονα πού νοητά περνοῦσε ἀπό τόν χῶρο, πού τελικά πραγματοποιήθηκε ἡ ἀπόβαση, εἶχαν στήν οὐσία ἐγκαταλειφθεῖ, μέ ἐλλιπέστατη συντήρηση καί χωρίς ὁπλισμό. Κάποια ἀπό αὐτά δέ, εἶχαν γκρεμιστεῖ γιά τουριστικούς σκοπούς (ἀνέγερση Ξενοδοχείου).
2. Μέ τίς συνεχεῖς ἀλλαγές στό Νόμο περί Στρατεύσεως καί τίς εὐεργετικές ρυθμίσεις πού ὁ ἴδιος προωθοῦσε, ἡ ὀροφή τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς, μέ τό ζόρι ἔφτανε τούς 8.000 ἄνδρες τό 1970. Αὐτό τό γεγονός, δέν τόν ἐμπόδιζε νά σκέφτεται ρύθμιση γιά περαιτέρω μείωση τῆς θητείας, ἐνῶ τήν ἴδια στιγμή οἱ Τουρκοκύπριοι, διατηροῦσαν ὑπό τά ὅπλα περίπου 12.000 ἄνδρες!
Δηλαδή ἡ Τουρκοκυπριακή μειοψηφία τοῦ 18% στήν Κύπρο, εἶχε παραπάνω ἄνδρες ὑπό τά ὅπλα, ἀπό τήν Ἑλληνοκυπριακή πλειοψηφία τοῦ 82% !!! Καί αὐτό … κατόρθωμα τοῦ Μακαρίου! Τά συμπεράσματα, δικά σας!
Κάποιοι βέβαια ὅπως ὁ στενός συνεργάτης τοῦ Μακαρίου καί Ὑφυπουργός παρά τῷ Προέδρῳ κ. Πάτροκλος Σταύρου σέ συνέντευξη του στήν ΕΡΤ, ἐντελῶς ἀτυχῶς στήν προσπάθειά του νά καλύψει τόν Μακάριο ἀναφέρεται σέ αὐτές τίς ἐλλείψεις, σάν νά ἦταν εὐθύνη τῶν Ἀθηνῶν πού ἡ Ἐθνική Φρουρά εἶχε ἐγκαταλειφθεῖ ἀπό πλευρᾶς ἐξοπλισμῶν. Ξεχνᾶ ὅτι ἡ Ἐθνική Φρουρά ἦταν καί εἶναι ὁ Στρατός τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καί ὁ ἐξοπλισμός της ἦταν καί εἶναι στήν ἀποκλειστική ἁρμοδιότητα καί εὐθύνη τῆς Κυπριακῆς Κυβέρνησης,
Καί κάνει βέβαια τό ἐξαιρετικό ἀτόπημα νά πάει ἀκόμα πάρα πέρα καί νά καταλογίζει στήν Ἀθήνα εὐθύνες διότι τά ἐπάκτια πυροβολεῖα δέν διέθεταν καθόλου πυροβόλα μετά τήν ἀπόσυρση τῆς Μεραρχίας. Ὁ βαρύς ὁπλισμός τῶν σταθερῶν πυροβολείων (κατασκευασμένα ἀπό σκυρόδεμα), ἀφαιρέθηκε ἀπό τήν Μεραρχία (Μ/ΕΛΔΥΚ), ὅταν αὐτή ἀποσύρθηκε ἀπό τήν Κύπρο, ἡ ὁποία τά πῆρε μαζί της καί οὐδέποτε ἀντικαταστάθηκε ἀπό τήν Κυβέρνηση Μακαρίου.
Ὅμως ἡ ἀπόσυρση τῆς Μεραρχίας ἔλαβε χώρα στά τέλη τοῦ 1967.
Πολλώ δέ μᾶλλον γιατί ἡ Κυβέρνηση Μακαρίου, διά τῶν ἁρμοδίων ὑπηρεσιῶν τῆς ἔδωσε ἄδεια ὥστε κάποιο ἀπό αὐτά τά πυροβολεῖα νά γκρεμιστεῖ προκειμένου νά ἀνεγερθεῖ το ξενοδοχεῖο ΖΕΦΥΡΟΣ ;
Κλείνοντας, γιά νά ὑποστηρίξω ἀκόμα περισσότερα τα περί οπλισμού θα επαναλάβω ότι μέ τήν ἐπικράτηση τοῦ Πραξικοπήματος, εὑρέθησαν στά ὑπόγεια τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καί Μ. Κύκκου, μεγάλες ποσότητες ὁπλισμοῦ, πού προορίζονταν γιά τό «Ἐφεδρικό». Μέ αὐτό τό ὑλικό ἐξοπλίστηκε μέρος ἀπό τίς Μονάδες Καταδρομῶν τῆς Ε.Φ., καί ἐπίσης, αὐτό τό ὑλικό ἐχρησιμοποιήθη κατά τίς ἐπιχειρήσεις τοῦ ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ. Ἐπίσης, ὁ Μακάριος διέθεσε τό 1972, ἀπό τά λεγόμενα «Μυστικά Κονδύλια» τῆς Κυπριακῆς Κυβέρνησης, περίπου ἕνα ἑκατομμύριο λίρες Κύπρου γιά φορητό ὁπλισμό ἀπό τήν Τσεχοσλοβακία. Ὅταν τά ὅπλα πῆγαν μυστικά στήν Κύπρο και, ὅπως ἦταν φυσικό σέ τέτοια «κλειστή κοινωνία», ἡ πληροφορία γιά τήν ἐκφόρτωσή τους μαθεύτηκε, οἱ σχέσεις Ἀθήνας καί Λευκωσίας βρέθηκαν σέ σοβαρή κρίση, μέ θλιβερό ἀποτέλεσμα, αὐτός ὁ ὁπλισμός ἀπό 4.000 τυφέκια καί αὐτόματα καθώς καί βαρέα ὅπλα (ὅλμοι 82mm καί ἀντιαρματικοί ἐκτοξευτές), νά παραδοθεῖ στίς Δυνάμεις τοῦ ΟΗΕ πρός φύλαξη. Στά μέσα τοῦ 2002, μετά ἀπό 30 χρόνια, ἡ Κυπριακή Κυβέρνηση, ὡς ἔνδειξη καλῆς θέλησης ἐν ὄψει τῶν συνομιλιῶν, γιά τήν δημιουργία τοῦ γνωστοῦ πλέον «Σχεδίου Ἀνάν», ὁλοκλήρωσε τήν διαδικασία καταστροφῆς τους!
Κλείνοντας, γιά νά ὑποστηρίξω ἀκόμα περισσότερα τό συμπέρασμά μου πού θά σᾶς ἀνακοινώσω παρακάτω, σᾶς παραθέτω ἕνα ἄρθρο τοῦ Ἄντη Ροδίτη στό περιοδικό «Ἄρδην». Λέει μεταξύ ἄλλων ὁ Ἄντης Ροδίτης:
«Μέχρι τά τέλη Αὐγούστου τοῦ 1964, ἕνας ἀντικειμενικός παρατηρητής, πού θά εἶχε τίς βασικές πληροφορίες στή διάθεσή του, θά μποροῦσε, σχεδόν μέ βεβαιότητα νά συμπεράνει, ὅτι τό μέλλον προδιέγραφε μία τουρκική μᾶλλον, παρά Ἑλληνική Κύπρο. Ναί μέν τότε, μέ τήν ἄδεια καί τήν προτροπή τῶν Ἀμερικανῶν, εἶχε ἐπιτελεσθεῖ ἀρχικά, ἡ ντέ φάκτο Ἕνωση τῆς Κύπρου μέ τήν Ἑλλάδα (εἶχε μεταφερθεῖ στήν Κύπρο μία Ἑλληνική μεραρχία), τά πράγματα, ὅμως, ἔμελλε νά ἐξελιχθοῦν ἐντελῶς ἀνάποδα.
Ὅταν οἱ συνομιλίες γιά παροχή ἀνταλλαγμάτων στούς Τούρκους, προκειμένου νά ἐπικυρωθεῖ καί ἐπισήμως ἡ Ἕνωση, ἀπέτυχαν, ἀδημονῶντας πιά οἱ Ἀμερικανοί, καί σφόδρα ἀνησυχοῦντες γιά τήν πιθανότητα νά μετατραπεῖ, ὄντως, ἡ Κύπρος σέ Κούβα τῆς Μεσογείου, εἶπαν τή μεγάλη κουβέντα, τήν κουβέντα πού ἔκαμε τούς Ἐγγλέζους νά ξινίσουν τά μοῦτρα τους (Ἀπόρρητο ἔγγραφο ὑπουργείου Ἄμυνας Μ. Βρετανίας DEFE 11/456, (10638, 25.8.1964), στό Fanoulla Argyrou «Conspiracy or Blunder?» Nicosia 2000, σ. 157-158 καί φωτοτυπία τοῦ ἐγγράφου στή σελίδα 196) τήν κουβέντα πού κυριολεκτικά ἀκύρωνε τίς τουρκικές καί τίς ἀγγλικές ἐγγυήσεις καί τά ἐπεμβατικά τους δικαιώματα εἰς τόν αἰώνα τόν ἅπαντα, τήν κουβέντα πού θά μποροῦσε νά ὁδηγήσει στή δικαίωση ἐθνικῶν ἀγώνων καί μαρτυρίων καί ὀνείρων αἰώνων, τήν κουβέντα, ἀκόμα, πού θά ἀπαγόρευε καί τίς σημερινές ἀπαιτήσεις τῶν Τούρκων στό Αἰγαῖο: Κηρύξετε τήν Ἕνωση τώρα, εἶπαν, ὁλόκληρης τῆς Κύπρου μέ τήν Ἑλλάδα, μέ μόνο ὅρο, νά ὑποσχεθεῖτε ὅτι θά συνομιλήσετε μέ τούς Τούρκους γιά κάποια ἀνταλλάγματα μετά (Σπύρου Παπαγεωργίου «Τά Κρίσιμα Ντοκουμέντα», Τόμος β΄, σ. 307-308.).
ΜΕΤΑ....
Δέν πρόκειται τώρα νά ἀναλύσουμε τή σημασία αὐτοῦ τοῦ «μετά». Ὁ κάθε νουνεχῆς Ἕλληνας, πολιτικά σκεπτόμενος ἄνθρωπος, μπορεῖ, μόνος του, νά φαντασθεῖ τή σημασία καί τίς προεκτάσεις του. Ἐδῶ, ἁπλῶς, θυμίζουμε καί τήν ἐπιστολή τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ Τζόνσον, τῆς 5ης Ἰουνίου 1964 (Γλαύκου Κληρίδη «Ἡ Κατάθεσή μου», Ἐκδόσεις Ἀλήθειας 1989, β΄ τόμος, σ. 118-121), ἡ ὁποία ἀπαγόρευε ρητά στήν Τουρκία νά ἐπέμβει στήν Κύπρο, χρησιμοποιῶντας ἀμερικανική στρατιωτική βοήθεια πού τῆς δόθηκε γιά ἄλλους σκοπούς, μέ στόχο νά διχοτομήσει τήν Κύπρο. Κι αὐτό, ὄχι βέβαια γιά τά δικά μας γλυκά μάτια, ἀλλά ἐπειδή ἔτσι ἐξυπηρετεῖτο, τότε, ἡ ἀμερικανική ἐξωτερική πολιτική.
Ἄς ἀφήσουμε, στό σημεῖο αὐτό, γιά λίγο, τό 1964, κι ἄς πᾶμε μία δεκαετία ἀργότερα, στόν Σεπτέμβριο τοῦ 1974, στό ξενοδοχεῖο Dome (ἰδιοκτησίας τῆς οἰκογένειας Κατσελλῆ), στήν τουρκοκρατούμενη Κερύνεια, ὅπου εἶχαν ἐγκλωβιστεῖ ἀρκετοί Ἕλληνες κάτοικοί της. Ἐκεῖ ἔφτασε, σέ κάποια στιγμή, ἕνα ἀμερικανικό συνεργεῖο εἰδήσεων καί ζήτησε νά μιλήσει μέ τούς ἐγκλωβισμένους. Ἐκεῖνοι ἐπιτέθησαν μέ ἄγριες φωνές κατά τῶν Ἀμερικανῶν δημοσιογράφων, ἐκτοξεύοντας τίς γνωστές καί, κατά τά ἄλλα, δίκαιες, βέβαια, κατηγορίες γιά τήν εὐθύνη τῶν Ἀμερικανῶν στήν ντέ φάκτο τουρκοποίηση τῆς Κερύνειας καί τῆς μισῆς σχεδόν Κύπρου. Ἀνάμεσα στούς παρόντες ἐγκλωβισμένους ἦταν καί ὁ δάσκαλος Σωτήρης Ἕλληνας, δέν ζεῖ πιά, ἀλλά διηγήθηκε τήν ἱστορία στόν ἐπίσης Κερυνειώτη κουνιάδο του Γιῶργο Σφογγαρᾶ, κι ἐκεῖνος σέ μένα, ὁ ὁποῖος ἄκουσε τόν ἐπικεφαλῆς Ἀμερικανό δημοσιογράφο νά ἀποστομώνει μέ τίς ἑξῆς δύο φράσεις τούς ἀγανακτισμένους, φωνασκοῦντες Κερυνειῶτες: «Why do you shout? You had your chances!» Τουτέστιν, γιατί διαμαρτύρεστε; Σέ σᾶς πρώτους δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά κάνετε, ὅ,τι ἐπετράπη στούς Τούρκους νά κάμουν σήμερα, κι ἐσεῖς, τότε, δέν τήν ἐκμεταλλευτήκατε!
Ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου, νά ἐκμεταλλευτοῦμε τέτοια εὐκαιρία; Ἀστεῖα πράματα.
Ἐμεῖς, ὑπό τήν πεφωτισμένη ἡγεσία τοῦ Μεγάλου μας Ἡγέτη, Προέδρου, Ἀρχιεπισκόπου καί Ἐθνάρχη Μακαρίου Γ’, εἴχαμε ἤδη ἀφήσει πίσω μας τόν ἀγώνα τῆς Ἕνωσης μέ τήν πτωχή καί νατοϊκή Ἑλλάδα (δέν τό ξέραμε ἄραγε τό ᾽55-᾽59 ὅτι ἀνῆκε στό ΝΑΤΟ;) κι εἴχαμε ἀναλάβει ἕναν περίπου παγκοσμίων διαστάσεων ἄλλον ἀγώνα, μεγάλο καί ἀριστερό-προοδευτικό, μάλιστα, ἀγώνα ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΑΤΟ!
Ἀρκεῖ κανείς νά φυλλομετρήσει μερικές κυρίαρχες κυπριακές ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς, ὅπως τήν ἀκελική Χαραυγή καί τή δεξιά ὁ Φιλελεύθερος, γιά νά ζήσει ἀμέσως τό πνεῦμα πού ἐπικρατοῦσε. Ἡ «ΧΑΡΑΥΓΗ» ζητοῦσε, ἐπί καθημερινῆς βάσεως ἀπό τήν Ἑλλάδα, νά τά μαζεύει καί νά φεύγει ἀπό τό ΝΑΤΟ τό συντομότερο δυνατό (εἴχαμε τή Σοβιετική Ἕνωση νά μᾶς… στηρίζει!), ἐνῶ ὁ δεξιός «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» διακήρυττε στεντορείως, ὅτι οὐδεμία Ἑλληνική κυβέρνηση δικαιοῦται νά ὑποδεικνύει στήν Κύπρο τί πρέπει νά πράξει!
Σέ λαϊκό, καθημερινό ἐπίπεδο, καφενεῖα, σωματεῖα, χώρους ἐργασίας, κοινωνικές συνευρέσεις, ἡ διαβολή καί ἡ συκοφαντία εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ, τῆς μεραρχίας, ἐκ μέρους τῆς «Ἀριστερᾶς» κατά πρῶτο λόγο, κυριολεκτικά ὀργίαζε.
Ἐκτεινόταν ἀπό τόν ἐρωτικό τομέα, πῶς δηλαδή αὐτοί οἱ ἀπατεῶνες οἱ Καλαμαράδες ἀποπλανοῦσαν μέ τήν ὄμορφη γλῶσσα τους τίς παρθένες Κυπριοποῦλες μας, ὥς τό πόσο ἀδύναμη οἰκονομικά ἦταν ἡ Ἑλλάς, πού θά παρέσυρε μαζί της στήν ἰδία φτώχεια καί τήν Κύπρο, ἄν γινόταν ἡ Ἕνωση, χώρια πού οἱ ὑψηλόβαθμοι Κύπριοι δημόσιοι ὑπάλληλοι θά ἔχαναν τίς θέσεις τους, ἀφοῦ θά τούς τίς ἔπαιρναν, μόλις γινόταν ἡ Ἕνωση, οἱ Καλαμαράδες!
Ὅλ’ αὐτά ἀντιμετωπίζονταν μέ πολύ σπάνιες, ἕως ἀνύπαρκτες ἐπίσημες κυβερνητικές δηλώσεις γιά τήν πραγματική ἀξία καί σημασία τῆς Ἑλληνικῆς στρατιωτικῆς παρουσίας στήν Κύπρο.
Αὐτό πού ἔγινε σέ μία περίπτωση, δέν μπορῶ νά διαβεβαιώσω καί γιά δεύτερη, ἦταν ὅτι κάλεσε τούς Ἕλληνες ἀξιωματικούς ὁ Μακάριος, γιά νά τούς ἐξηγήσει πώς ἐκεῖνος ἦταν μαζί τους καί γνώριζε καλά τή σημασία καί τήν ἀξία τῆς παρουσίας τους, κατά τόν ἴδιο τρόπο πού στά συλλαλητήριά του διακήρυττε τήν πίστη του στήν Ἕνωση, ἀλλά τό συνήθως τεράστιο πλῆθος ἀπό κάτω, δέν ἔφερε οὔτε μία Ἑλληνική σημαία, ἐνῶ, στίς ἐλάχιστες φορές πού ἀναφερόταν ἡ λέξη «Ἕνωση», ἐκδήλωνε την… κάθετη διαφωνία του ξελαρυγγιζόμενο ρυθμικά: «Ἡ Κύπρος – ἀνήκει – στόν – λα – ό – της».
Μόλις πρόσφατα (30.8.2009), ἡ ἀριστεροδεξιά ἤ δεξιοαριστερά κυπριακή ἐφημερίδα Καθημερινή (κατά τό πρότυπο τῆς ἀθηναϊκῆς, «πού εἶναι μία δεξιά ἐφημερίδα», ὅπως λέει τό Ἄρδην, «ἡ ὁποία γράφεται κατά 80% ἀπό ἀριστερούς»), δημοσίευσε τήν ἔκπληξη ἑνός νεαροῦ ἀρθρογράφου της (δόκτορος, μάλιστα, τῆς φιλοσοφίας, καθώς ὑπογράφει), γιά τό γεγονός ὅτι οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες πού ἔρχονταν, ντυμένοι τουρίστες-ἐπισκέπτες, μέ πλοῖα, γιά ν’ ἀποτελέσουν τή μεραρχία τό 1964, ἦταν φορτωμένοι «λύσσα ἐνάντια στόν Μακάριο», ἐπειδή τόν θεωροῦσαν ὡς τόν κύριο ὑπεύθυνο γιά τή μή πραγματοποίηση τῆς Ἕνωσης, καί γιά τό γεγονός ὅτι οἱ Κύπριοι πού τούς συνόδευαν, ἤθελαν γι’ αὐτό νά τούς πετάξουν στή θάλασσα!
Ὅταν ἀπάντησα στόν νεαρό δόκτορα ὅτι, τότε ὑπῆρχε ἄλλη τόση λύσσα ἐκ μέρους τῆς Κύπρου, κατά τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἑλλάδος τῆς δημοκρατίας τοῦ Γ. Παπανδρέου, βεβαίως, κι ὄχι τῆς Ἑλλάδος τῆς χούντας, τήν ὁποία λύσσα, ὁ Μακάριος γνώριζε πολύ καλά, τήν ὑποδαύλιζε, μάλιστα, μέσω τῶν παρακοιμωμένων του καί τήν ἄφηνε ν’ ἀναπτύσσεται καί νά εὐδοκιμεῖ, ἡ ἐπιστολή μου δέν δημοσιεύτηκε. Καί ὅταν δοκίμασα νά ἐπικοινωνήσω μέ τόν διευθυντή τῆς ἐφημερίδας, ὄχι ἄγνωστό μου, ἀρνήθηκε νά βγεῖ στό τηλέφωνο.
Ἡ κυπριακή Καθημερινή ὑποστηρίζει τόν πάση θυσία συμβιβασμό (γιά νά τό πῶ ἔτσι) μέ τήν Τουρκία καί τή συμβίωση μέ τούς Τουρκοκύπριους, ἀλλά, ὅσον ἀφορᾶ τίς δικές μας ἱστορικές ἀλήθειες, προτιμᾶ νά τίς κρύβει κάτω ἀπό τό χαλί! Δέν δείχνει νά πιστεύει ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά τίς ξέρουμε. Κι ἄν ὁ σκοταδισμός ἔχει τόσο ἀναβαθμιστεῖ στίς μέρες μας, ὥστε νά ἐκλαμβάνεται ὡς προϋπόθεση / συστατικό τῆς εἰρήνης, ὁ καθένας μπορεῖ νά συμπεράνει γιά ποιᾶς ποιότητας «εἰρήνη» μιλοῦμε.
Ὅταν, λοιπόν, στίς 19 Αὐγούστου 1964, ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, Σπῦρος Κυπριανοῦ, εὑρισκόμενος στήν Ἀθήνα, πληροφορήθηκε ἐπισήμως, ὅτι τήν ἑπομένη θά πετοῦσε γιά τήν Κύπρο ὁ ὑπουργός Ἄμυνας τῆς Ἑλλάδος, μέ σκοπό νά ἐνημερώσει τόν Πρόεδρο Μακάριο γιά τήν ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης τῆς Ἑλλάδος, τῆς ἀντιπολίτευσης καί τοῦ βασιλέως, νά κηρυχθεῖ μονομερῶς ἡ Ἕνωση Κύπρου-Ἑλλάδος, ἐνθουσιασμένος ὁ ἄνθρωπος, πῆρε τηλέφωνο τόν Ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο νά τοῦ ἀνακοινώσει τήν ἱστορική καί μεγαλειώδη εἴδηση. Τό ξύλο τό γλίτωσε, μόνο γιατί δέν περνοῦν τά σκαμπίλια μέσα ἀπό τά σύρματα. Ὁ Μακάριος τοῦ ἔκλεισε ἀμέσως τό τηλέφωνο καί τό ξανασήκωσε χωρίς καθυστέρηση.
Πῆρε τόν μετέπειτα ἄλλο μεγάλο «ἀριστερό» καί χαρισματικό ἡγέτη, τόν υἱό τοῦ πρωθυπουργοῦ, τόν ὁμοϊδεάτη του Ἀνδρέα Παπανδρέου, ἐπίσης ὁπαδό τῶν Ἀδεσμεύτων καί ἐπίσης «τρανό πολεμιστή» κατά τοῦ ΝΑΤΟ καί τοῦ ἐξήγησε πώς ὄφειλε, μία καί δυό, νά πάει στόν μπαμπά του καί νά τοῦ δώσει νά καταλάβει, ἐπιτέλους, πώς ἦταν καιρός νά συνειδητοποιήσει ὅτι ΑΛΛΑΞΑΝ τά πράγματα κάτω στήν Κύπρο, καί ὅτι ὁ λαός δέν ἤθελε πιά κανέναν ν’ ἀποφασίζει γιά λογαριασμό του.
Τό «σχέδιο» πού εἶχε ὑπόψη του ὁ Μακάριος (σέ ἀντίθεση μέ τά ὅσα εἶχε, προηγουμένως, συμφωνήσει μέ τόν πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος, πάνω σέ μία κοινή γραμμή μέ στόχο τήν ἐκπλήρωση τῶν ἐθνικῶν πόθων), τό «σχέδιο» πού μόνο ἐκ τῶν ὑστέρων μπορεῖ κανείς νά μαντέψει, μελετῶντας δηλώσεις καί ἀπόψεις στενῶν συνεργατῶν του καί ἁπλῶν ὁπαδῶν του (ἕνας τέτοιος στενός συνεργάτης του ἦταν π.χ. ὁ Μιλτιάδης Χριστοδούλου, ἱδρυτικό στέλεχος τοῦ ΑΚΕΛ καί ἐπίσημος ἐκπρόσωπος τῆς κυβέρνησης Μακαρίου), τό «σχέδιο», λοιπόν, ἦταν νά φτάσει πρῶτα ὁ λαός σέ μίαν «ἀληθινή Ἀνεξαρτησία», νά διώξει τίς ἀγγλικές βάσεις καί συλλήβδην τό ΝΑΤΟ, νά φτάσει ἔτσι σέ μία «γνήσια αὐτοδιάθεση» καί ἀπό κεῖ νά θέσει ξανά στόν ἑαυτό του τό μέγα ἐρώτημα, ἄν ἤθελε ἤ ὄχι τήν Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα ἤ ἄν ἤθελε νά παραμείνει «ἀνεξάρτητος καί ἀδέσμευτος», μακράν πάσης (δυτικῆς) συμμαχίας.
Ἐνῶ, λοιπόν, ὁ ὑπουργός Ἄμυνας τῆς Ἑλλάδος ἐξηγοῦσε στή Λευκωσία τίς λεπτομέρειες τῆς ἀνακήρυξης τῆς Ἕνωσης, στόν Μακάριο, ὁ Γεώργιος Παπανδρέου στήν Ἀθήνα, εἶχε ἤδη μετανιώσει καί σκεφτόταν μέ θλίψη (ἦταν περίπου ἀμέτρητες οἱ φορές πού ὁ Μακάριος δέν τήρησε μαζί του τά συμφωνηθέντα), πώς ὁ μόνος τρόπος γιά νά γίνει ἡ Ἕνωση, ἦταν μέ πραξικόπημα ἐναντίον τοῦ Μακαρίου, πρᾶγμα, βέβαια, πού ὁ ἴδιος δέν θά μποροῦσε νά κάμει ποτέ….»
Αὐτός λοιπόν ἦταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’, ὁ Πρόεδρος τῆς «ἐκ γενετῆς ἀνάπηρης» Κυπριακῆς Δημοκρατίας.
Μία προσωπικότητα τόσο ἀντιφατική καί τόσο δυναμική.
Μία προσωπικότητα, πού πραγματικά μαγνήτισε ἐχθρούς καί φίλους στήν Κύπρο, τήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί τόν κόσμο ὁλόκληρο.
Μια προσωπικότητα που "φούσκωνε" από τις φιλοφρονήσεις και τις κολακίες της κας Κοκκίνου - όπως αναφέρει η γραμματεύς του στο βιβλίο της "Μακαριος - Ενα προσωπικο ημερολόγιο" το οποίο αποσύρθηκε από τις φιλο-Μακαριακές "δημοκρατικές" δυνάμεις και που αρέσκετο να τον ονομάζουν ο "Κάστρο της Μεσογείου".
Ἡ ὅλη στάση του καί ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί ἀπέναντι στούς συμπατριῶτες του, αὐτούς πού κάποτε, μαζί, εἶχαν δώσει τόν «Ὅρκο τῆς Φανερωμένης», τόν ὅρκο γιά τήν «Ἕνωσιν», ἦταν ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτη.
Ἡ ἀρχομανία του τόν τύφλωνε συχνά καί προχωροῦσε σέ ἀποφάσεις πού κατέληγαν σέ πράξεις, πού ὁδήγησαν τά πράγματα σέ αὐτό πού βιώνουμε σήμερα!
Βαυκαλιζόταν νά ἀκούει τό προσωνύμιο «ΕΘΝΑΡΧΗΣ»!
Ἐθνάρχης… Ἀλήθεια, ποιοῦ ἔθνους;
Οχι βεβαίως του Ελληνικού καθότι τορπίλλισε τουλάχιστον 3 φορές προτάσεις και Σχέδια για την Ενωση της Κύπρου με την μητέρα Πατρίδα.
Μέ βάση ὅλα τά παραπάνω, καί γνωρίζοντας ὅτι ἀπό αὐτήν τήν στιγμή, κάνω ὁρκισμένους ἐχθρούς και στήν Κύπρο, πέραν από αυτούς που δημιούργησα στην μητροπολιτική Ελλάδα αναφερόμενος στον αισχρά προδοτικό ρόλο των Ιωαννίδη και Καραμανλή, θά πῶ τό συμπέρασμα μου γιά τήν ὅλη διαδρομή τοῦ Μακαρίου Γ’ : ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΡΧΟΜΑΝΙΑΣ, ΠΛΕΚΤΑΝΗΣ ΚΑΙ ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΒΛΑΨΕ ΚΑΙ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου