ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ κ. ΝΙΚΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗ

του Μάνου Ν. Χατζηδάκη

Στις 7.11.2024, η εφημερίδα «Καθημερινή» δημοσίευσε μία συ­­νέ­­ντευ­ξη του κ. Νίκου Χριστοδουλάκη, πρώην υπουργού οικονομίας και οι­κο­νο­­μι­κών (2001-2004) και συμβούλου του Κώστα Ση­μί­­τη, ο οποίος επι­μελήθηκε την έκδοση των πρα­­κτι­κών ενός συνε­δρί­ου υπό την αι­γί­­δα της Βουλής με τίτλο «Τα Οικο­νο­μικά της Δικτα­το­ρίας 1967-19­­74». Τα κύρια επιχειρήματα που προβάλλονται στο Συνέδριο αυ­­­­­τό έρ­χο­νται σε απόλυτη διάσταση με τις επίσημες εθνικές και διε­θνείς οικονομικές αναλύσεις και πηγές.

Σε αυτήν την δημοσίευση όμως θα σχολιάσουμε τους βασικό­τε­­­ρους ισ­χυ­­ρισμούς που διατύπωσε ο κ. Χριστοδου­λά­κης στην συ­νέ­ντευ­ξή του, με τίτλο «Τα οικονομικά εγ­­κ­λήματα της xού­ντας»[1]:

1) Χαρακτήρισε τα στελέχη των Κυβερνήσεων εκείνων με την φράση: «ένα μάτσο αγράμματοι και άσχετοι με τα οικονομικά». Και ισ­χυρίστηκε ότι «τα πρώτα χρόνια διατήρησαν σε πολ­λές θέσεις-κλει­­διά τους ίδιους επικεφαλής και έτσι συνεχίστηκε η στα­θερό­τη­τα και η ανάπτυξη της προηγούμενης περιόδου».

Ο συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί δεν αρμόζουν σε επίπεδο πα­νε­πιστη­­μια­­κό ή επιστήμονα και σε αυτούς καταφεύγουν συνή­θως όσοι έχουν έλ­λεί­ψη ουσιωδών επιχειρημάτων.

Οι κα­­­θη­γητές Ηλίας Μπαλόπουλος, Ιωάννης Κούλης, Λουκάς Πά­­­τρας, Ηλί­ας Δη­μητράς, Κωνστα­ντίνος Θάνος, Ιωάννης Χο­λέ­βας, Δημ. Τσά­­κωνας δεν ήταν «ένα μάτσο αγράμματοι ή διατηρημένοι». Οι οικονομολόγοι Ιούλιος Ευλάμ­πιος, Ιω­αν­­νης Ρο­δι­νός-Ορλάνδος, Εμ­­μ­ανουήλ Φθενά­κης, Αρι­στείδης Δημό­που­λος, Ορέ­­­στης Γιάκας, Νι­κόλαος Εφέ­σιος δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «άσ­χε­τοι με τα οικονομικά». Προσωπικότητες όπως οι Παν. Πι­­­πι­νέλης, Κωνστα­ντί­­­νος Βο­βο­λίνης, Απόστολος Βογιατζής, Επα­μει­­νώνδας Τσέλλος, Πα­ν. Παπαπαναγιώτου, Άγγελος Τσου­­καλάς κάθε άλλο παρά «κα­ρα­βανάδες, ήταν.[2] Ακόμη βέβαια και ο «καρα­βα­νάς» Νικό­λα­ος Μα­κα­­ρέζος είχε τρία οικονομικά πτυχία…

2) Ο κ. Χριστοδουλάκης δήλωσε ότι το δικτατορικό καθεστώς της 21^ης Απ­ρι­λίου: «σχεδόν σε όλους τους το­­­μείς πήγε πίσω την οι­κο­νομία». Η δήλωση αυτή δεν υποστηρίζεται από κανένα βασικό οι­κονομικό δεί­κτη. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον πιο βασικό οι­κο­νο­μικό δεί­κτη που είναι το Α.Ε.Π. Η μέση ετή­σια αύ­ξη­ση ανά κυ­βε­ρνη­τικές περιό­δους σε πο­σο­στιαίες μο­νά­δες κατά την 40ετία 1953-1993, υπή­ρξε η εξής:

- Κυβέρνηση Αλ. Παπάγου (Ελλ. Συναγερμός) 1953 - 1955: …………………………....................7,76%

- Κυβέρνηση  Κων/νου Καραμανλή (Ε.Ρ.Ε.) 1956 - 1963:………………………….........................5,99%

- Κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου - “αποστατών” (Ε. Κ.) 1964 - 1967:…….................................6,68%

- Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδοπούλου 1968 - 1973:………...............................................8,1%

- Κυβερνήσεις Καραμανλή - Ράλλη (Ν.Δ.) 1975 - 1981:…………………………..............................3,7%

- Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) 1982 - 1989:………………………….......................2,1%

- Κυβερνήσεις Τζανετάκη - Γρίβα - Ζολώτα 1989 - 1990:…………………………...........................1,5%

- Κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη (Ν.Δ.) 1990 - 1993:……………………….........................................0,75%

Συγκριτικά, ο μέσος ετήσιος ρυθμός αυξήσεως του Α.Ε.Π. την περίοδο 1968-1973 ήταν 8,1%. Υπήρξε ο υψη­λό­τε­ρος πού πρα­γμα­τοποιήθηκε στην οικονομική μας ιστο­­ρία.^[3] Και σχεδόν ο διπλά­σιος των χωρών της ΕΟΚ που ήταν 5,1%. Η Χώρα κατέλαβε την δεύτερη θέση των χωρών-με­λών του Ο.Ο.Σ.Α. σε ρυθμό αυξή­σεως, μετά την Ιαπωνία.

Οι «Fi­nancial Times» απένειμαν στην Χώρα μας δυό συ­νεχό­με­νες φορές τό “OSCAR Οικονομίας”. Μία για το έτος 1971 και μία για το έτος 1972. Στο φύλλο της 15.1.1973 έγραφαν: «Για την κα­λύ­­τερη γενική (all round) επίδοση: Το πρώτο βρα­βείο των Χω­ρών “υψηλής αυξήσεως εισοδήματος”, απονέ­με­ται στην Ελ­λά­δα, για την επί­τευξη ενός ρυθμού ανα­πτύξεως 8,5%, με πα­ράλληλη ισχυ­ρή θέ­ση ως προς την νομισ­ματική σταθε­ρότη­τα, επίτευγμα για το οποίο απέ­σπασε δί­καια τον έπαινο του Ο.Ο.Σ.Α. Την δεύτερη θέση κατέ­λα­βε η Γαλ­λία και την τρί­τη η Αυστραλία».

Πέραν των αστηρίκτων ισχυρισμών του κ. Χριστοδουλάκη σχε­­τικά με τις οικονομικές επιδόσεις του δικτατορικού καθεστώ­τος θεωρώ ότι ο ίδιος θα ήταν πιό χρήσιμος αν μας ανέλυε το πώς κατάφεραν οι –κατά την κρίση του- ικανώτεροι οικονομολόγοι της μεταπολιτεύσεως, του ιδίου περιλαμβανομένου, να έχουν τις ση­μαντικά χειρότερες επιδόσεις που αναφέρονται ανωτέρω. Επι­πρόσθετα, να μας εξηγήσει το πώς, αυτά τα «λαμπερά μυαλά» κα­τάφεραν να χρεωκοπήσουν την χώρα το 2010, παρ’ όλες τις εξαι­ρε­τικά σημαντικές χρηματοδοτήσεις της Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. κατά το ίδιο διά­στημα.

3) Κατά τον κ. Χριστοδουλάκη, η δικτατορία «άνοιξε τις πύ­λες για μια ασύδοτη εισβολή Ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών στη βιομηχανία». Από που συνάγεται ότι ήταν ασύδοτη εισβολή και όχι προγραμματισμένη προσέλκυση επενδύσεων;

Οι επιχειρήσεις αλλοδαπών κεφαλαίων που έλα­βαν άδεια εγ­κα­­ταστάσεως από Απρίλιο 1967 μέχρι Απρίλιο 1973 ήταν 683: 522 ναυτιλιακές και 161 εμποροβιομηχανικές. Εάν το ζητού­με­νο ήταν το μεταπολιτευτικό πρότυπο αναπτύξεως της πλή­ρους από­επενδύσεως και αποβιομηχανοποιήσεως, θα μπορού­σα­με όν­τως να χαρακτηρίζουμε τις συγκεκριμένες επενδύσεις ως ει­σβο­­λή.

Ενδεικτικά αναφέρουμε, μερικούς από αυτούς τους «εισβο­λείς» που μετά το 1974 υπουργοί και οικονομικοί σύμβουλοι «η­ρω­ϊ­­­κά» εκδίωξαν α­πό την Ελλάδα, αφήνωντας χιλιάδες εργαζό­με­νους στον δρόμο: Έλαια ΔΑΝΕΞ, Ιντέαλ Στα­ν­ταρτ (2 εργοστά­σια), U­nion Carbide Hellas, Ελληνικά Υαλου­ργεία Ελευσίνος Α.Ε., ΑΚ­ΜΗ Α.Ε., Επιχειρήσεις εν Ελλάδι Α.Ε. (με 100.000 τόν­νους δι­πύρου μαγνησίας ετη­σί­ως), Hellatex Α.Ε., Mo­nyal, Hen­nin­­­ger-Ελλάς, Τσι­μέ­ντα Χαλκί­δος, Βιοφάρμ Α.Ε., Ho­echst Ελ­λάς Α.Β.Ε­.Ε., Αθη­ναϊκή Χαρτο­ποιϊα Α.Ε., Motor Oil, Ura­nya Hel­las, Lan­dis & Gyr Hellas, Εργοστάσιο Σκα­λι­στή­ρη πυ­ριμάχων πλίν­­θων, Μεταλλουργική-Χάλυψ, Σωληνου­ργεί­α Α­θη­νών Α.Ε. (δύο μονάδες), Νεστλέ-Ελλάς, Dogasi, ΑΝΕΜΗ Α.Ε., Μ.Ε.Β.Ε.Α., Ελλη­νική Εταιρεία Κα­τασκευής Αυτοκινήτων Α.Ε., Peugeot–Re­nault, Steyer-Hellas.

Αυτές οδήγησαν την πε­ρίο­δο 1967-1973 σε δεί­κτη όγκου βιο­μηχανικής παραγω­γής 10,47%, ενώ την πε­ρίο­δο 1958-1966 ή­ταν 9,91%, την περίο­δο 1975-1981 (Ν.Δ.) έπε­σε στο 4,29% και την περίοδο 1982-1989 (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) καταβαραθρώθηκε στο 0,60%.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η κατηγορία του κ. Χριστοδουλάκη σχε­­τικά με την «ασύδοτη εισβολή» δεν γίνεται -προφανώς- από­δεκτή από τα σύγχρονα «λαμπερά οικονομικά μυαλά» τα οποία έχουν αναδυθεί σε μία πολυετή προσπάθεια προσελκύσεως ξένων επενδύσεων στην χώρα μας, προσφέροντας μάλιστα παντός εί­δους διευκολύνσεις σε όσους προβούν σε αυτές. Το γεγονός μάλι­στα ότι οι επενδύσεις αυτές καρκινοβατούν παρ’ όλη την πα­ροχή κινήτρων (π.χ. Golden Visa) μάλλον κατυχυρώνει την «ασύδοτη ει­σβολή Ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών στη βιο­μηχανία» ως μία μεγάλη επιτυχία των «αγραμμάτων και ασχέτων με τα οικονομικά» παραγόντων της επταετίας.

4) Επί του θέματος της ΔΕΗ:

Από την ίδρυση της τό 1950 μέχρι το 1967 (επί 17 χρό­νια), εί­χαν ηλε­κτροδοτηθεί 3.281 χωριά καλύπτοντας το 73,4% της επι­­­κρατείας. Την περίοδο 1967-1973 (εντός 6ετί­ας), ηλε­κτρο­­δο­τη­­θη­καν 5.634 χωριά καλύπτοντας το 98,7% της επικρα­τείας. Η πο­σο­στιαία αύξ­ηση ήταν 300% ένα­ντι της προηγού­με­νης 6ετίας 1961-1966. Η εγκατεστημένη ισ­χύς από 1.385 MWH το 1967, έφτα­σε τις 3.443 MWH το 1973, ση­­μειώ­­νοντας αύξηση 148,59%.

Από το 1971 η χώρα κατατά­χθη­κε από τον ΟΟΣΑ στην πρώτη θέση διε­θνώς σε ρυθμό αυξήσεως ηλε­­κτρι­κής ενερ­γεί­ας.^[4]

5) Επί της τουριστικής αναπτύξεως: O κ. Χριστοδουλάκης θεω­­ρεί ότι έγιναν «μεγα­θή­­ρια ξενοδοχείων» που κατέστρεψαν «τα ήπι­α πρότυπα τουρι­στι­­κής ανάπτυξης που είχαν ξεκινήσει τη δεκαετία του 1950». Αγνοεί εσκεμμένα ότι η «ήπια ανά­πτυ­ξη» των 996.473 τουριστών τό 1967, τριπλασιάστηκε σε 2.731­­.5­87 περιη­γητές τό 1972, σημειώνοντας ποσοστιαία αύξηση πε­ρί­που 130%.

-Εντός της 6ετίας 1967-1973, έγι­ναν 421 νέες ξενοδοχεια­κές μονάδες πού προσέθεσαν 81.249 νέ­ες κλίνες (διπλα­σια­σμός).

-Το τουριστικό συνάλλαγμα από 126.­800­.­000 δολλάρια τό 1967, έφτασε τα 401.050.000 δολλάρια τό πρώτο 9μηνο τοῦ 1973, (υπερτρι­πλα­σιασμός). Σύμφωνα με τον Ο.Ο.Σ.Α., η χώρα μας κατέλαβε από τον την πρώτη θέση σε ρυθ­μό τουρι­στι­κής αναπτύξεως από το 1971 και έπειτα.^[5]

6) Ο ισχυρισμός του ότι τό­τε καθιερώθηκαν οι «ανεξέλε­γ­κτοι όρο­φοι και ότι «η ζημιά στο πε­ρι­βάλλον δεν ακυρώνεται πλέον» είναι ανυπόστατος. Η πολεο­δο­μική αναρχία της πε­ριόδου 1956-63, η σωρεί­α των αυ­θαι­ρέτων και η αστυφιλία της περιόδου Καραμανλή είναι αρκούντως τεκμηριωμένη ώστε να μην χρειάζε­ται περαιτέρω ανάλυση.

-Με το Ν.Δ. 10­33/1971 γιά πρώτη φο­ρά εισήχθη στην Ελλά­δα ο θεσμός της Ενεργού Πολεο­δο­μίας με τον οποίο δημιουργή­θη­καν οι Ζ.Ε.Π. (Ζώνες πολεο­δο­μι­κών συγ­κρο­­τημάτων).

-Με το Ν.Δ. 1262/1972 θεσμοθετή­θηκε η σύνταξη Ρυθμιστι­κών Σχεδίων Πόλεων.

-Με το Ν.Δ. 8/1973 συντάχθηκε νέος Γενι­κός Οικοδομικός Κανονισμός.

Τέλος στις 8.11.1972 υπογράφηκαν δύο Συμ­­­­­βάσεις με τον οί­κο Δοξιάδη. «Δια την εκπόνησιν Εθνικού Χω­­­­­­ρο­ταξικού Σχε­δίου και Προγράμματος της Ελλάδος» και «Δια την εκπό­νησιν Χω­ρο­ταξικού Προγράμματος περιοχής Πρω­­τευ­ού­σης»….

7) Κατά τον κ. Χριστοδουλάκη «στην κρίση του δο­λα­ρίου το 1972, τα έκαναν μαντάρα» και «“κατάφεραν” να πλημ­­­μυ­ρίσουν την Ελλάδα με πληθωρισμό που κράτησε αρκετά χρό­­νια». Τα στοι­χεία όμως καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς του:

Στο Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο του Απριλίου 1971, ο Ο.Ο.Σ.Α. συμπέρανε ότι η Ελλάδα πέτυχε τόν μι­κρότερο μέσο ετήσιο ρυθμό ανόδου τιμών των χωρών-μελών του καθ’ όλη την 4ετία 1967-19­70. Η οικονομική επιθεώρηση «Vision», στις 14.1.1972, ανέφε­ρε: «Η Ελλάδα διατήρησε και κατά την διάρκεια του 1971, με ση­­μαντική μάλιστα διαφορά, την πρώτη θέση διεθνώς από πλευ­­ράς νομισματικής σταθε­ρό­τη­τος». Το πρώτο OSCAR Οικο­νο­μίας που έλαβε η Χώρα το 1971, ανέ­φερε συν τοις άλλοις ως αιτιολογία και το ότι πέ­τυχε «την καλ­ύτερη αντιπλη­θω­ριστική πολιτική του έτους 1971».^[6]

Στά Δελτία Φεβρουα­ρίου και Ιουλίου 1972 του Ο.Ο.Σ.Α, βλέ­πουμε ότι και το διά­στημα Μαρτίου 1971-Μαΐου 1972 η Χώρα μας διατηρούσε την πρώτη θέση σε χαμηλό τιμά­ρι­θμο, με δεύ­τε­ρες τις Η.Π.Α. Τo 1972 ο διεθνής πληθωρισμός εκτοξεύθηκε. Στην Χώρα μας το τελευταίο τρίμηνο του έτους εκείνου, ανέβηκε στό 4,3% που ήταν το χαμη­λό­τερο της Ευρώπης.^[7] Στην ετήσια έκθε­ση του Ο.Ο.Σ.Α. τον Ιούνιο του 1975 ανα­φε­ρόταν: «Η Ελλά­δα παρου­σία­σε κατά την περίοδο 1967-1972 τον μικρότερο ρυθμό αυ­ξή­σεως του τι­μαρίθμου από όλες τις χώρες του Ο.Ο.­Σ.Α.».

Τό 1973 ξέσπασε η πετρελαϊκή κρίση που οδήγησε σε τε­τρα­­­­πλασιασμό της τιμής του πετρελαίου. Κατηγορείται η τότε Κυ­βέ­­ρνηση ότι έμεινε προσδεδεμένη στο δολλάριο. Και όμως:

Ο Ο.Ο.Σ.Α. («Main Economic Indi­ca­tors», τεύχος Ιουλίου 1973), συμπέρανε ότι η Χώρα μας κατείχε και πάλι την πρώτη θέ­ση σε χαμηλό τιμάριθμο το πρώτο τρίμηνο του 1973. Ο Gordon Tether, στο φύλλο της 14.4.1973 των «Financial Times», έγραφε: «Η χώρα αυτή, σημείωσε προσφάτως το καλύ­τερο αντι­πλη­θω­­ριστικό επίτευγμα έναντι οποιασδήποτε άλλης ευρω­παϊ­κής χώρας και εισήλθε στην διανυόμενη δε­καε­τία με την φή­μη της πλέον συναγωνιστικής χώρας…».

Στην Σύνοδο Υπουργών του Ο.Ο.Σ.Α. (6-8 Ιουνίου 1973), δια­­πι­­στώθηκε οτι η Ελλάδα βρίσκε­ται σε πολύ καλύτερη κα­τά­στα­­­ση αυξήσεως τιμών από οποια­δήποτε άλλη χώρα-μέλος του.^[8] Μέχρι τον Οκτώβριο του 1973, ο τιμάριθμος σημείωσε άνο­­δο 9,2% και η Χώρα συνέχιζε να κατέχει την πρώτη θέση σε χαμηλό τιμά­ρι­θμο σε παγ­κόσμια κλίμακα.

Μόνο μετά το πραξικόπημα της 25^ης Νοεμβρίου 1973 και την ανατροπή του Παπαδόπουλου η δημοσιονομική κατάσταση ανα­τρά­πηκε: Το τελευταίο δίμηνο του 1973 ο τιμάριθμος σημείωσε μεγάλη άνοδο 25,1%. Έτσι το 1973 έκλεισε με τελική άνοδο του τιμαρίθμου στο 15,5% (σύμμειξη του 9,2% μέχρι Οκτωβρίου καί του 25,1% μέχρι Δεκεμ­βρίου).^[9]

Ο πληθωρισμός όμως και πάλι αναχαιτίσθηκε πριν την μετα­πο­­λίτευση και συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 1974. Το 4μηνο Απ­ριλίου-Μαΐου 1974 περιορίσθηκε στο 3,7%.^[10] Αυτό σε ετήσια βά­ση αναλογούσε στο 11,1, ποσοστό μικρότερο από το 13,4 με το οποί­­ο τελικά έκλεισε το έτος 1974 υπό την Κυ­βέ­ρνη­ση Καραμαν­λή, που κατείχε την εξουσία το τελευταίο 5μηνο του 1974.

8) Σύμφωνα με τον κ. Χριστοδουλάκη το καθεστώς «μεί­ωσε το βιοτικό επίπεδο των μισθωτών».

Ισχυρίζεται συγκεκριμένα ότι «η χούντα κρα­τού­σε παγωμέ­νους» τους μισθούς. Οι νόμοι της περιόδου τον διαψεύδουν. Συντε­λέ­σθηκαν δύο με­γά­λες αυ­ξή­σεις κατωτάτων μισθών και ημε­ρομισθίων όλων των ερ­γαζομένων: Η πρώτη κατά 15% έγινε σε δύο δόσεις: 7% από 1.10.1968 και 8% από 1.5.1969. Η δεύτερη κατά ακόμη 12% έγινε επίσης σε δύο δόσεις: To 6% από 1.10.­1971 και το υπό­λοιπο 6% από 1.7.1972.

Τα ποσοστά «συρρικνώ­σεως» του εισοδήματος των μισθωτών επί του ΑΕΠ που αναφέρει είναι τουλάχιστον αμφισβη­τή­σιμα.  Σύμ­φωνα με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας η Ελλάς κα­τείχε από το 1969 την πρώτη θέση μεταξύ 180 χωρών σε ποσο­στό αυξή­σε­ως αμοιβής των εργαζομένων.^[11] Εξάλλου, σύμφω­να με στα­τι­­στική του Ο.Ο.Σ.Α., η χώρα κατέλαβε την πρώτη θέση στην Ευ­ρώ­πη και την δεύτερη παγκοσμίως σε αύξηση του πρα­­γμα­τι­κού εργατικού εισοδήματος.^[12]   

Ενδεικτικό είναι ότι οι μηνιαίες αποδοχές των εργαζομένων από 4.522 δρχ. το 1966 έφτασαν σε 10.619 δρχ. το 1973 σημειώ­νο­ντας συνολική αύ­­ξηση 134,8% και μέση ετησία αύξηση περί­που 14%. Τότε δη­λα­δή επι­τεύχθηκε για πρώτη φορά σύνδεση α­μοι­βής εργα­σίας και πα­­ρα­­­γωγικότητος.

9) Κατά τον κ. Χριστοδουλάκη: «με τη χούντα… η απασχόληση μειώθηκε ακόμη πιο γρήγορα, επει­δή έφευγαν πολλοί, λόγω των διώ­ξεων του καθε­στώ­τος». Εν ολίγοις ισχυρίζεται ότι η εξάλειψη της ανεργίας οφειλόταν στην με­­τανάστευση.

Το μεταναστευτικό ρεύμα έχει ως εξής:

Τήν διετία 1965-1966 μετ­α­νά­­στευσαν στο εξωτε­ρι­­κό 204.063 Έλληνες.

Τα ρεύ­μα­τα μεταναστεύσεως-παλλινοστήσεως την πε­ρίο­­δο 1969-1973, είναι τα ακό­­λουθα:

1969: Μετανάστευσαν 91.552. Παλλινόστησαν 18.132. Καθα­ρή με­τανάστευση 73.420.

1970: Μετανάστευσαν 92.684. Παλλινόστησαν 22.665. Καθα­ρή μετανάστευση 70.019. (μείωση 4,6%)

1971: Μετανάστευσαν 61.748. Παλλινόστησαν 24.709. Καθα­ρή μετανάστευση 37.039 (μείωση 47,1%)

1972: Μετανάστευσαν 43.397. Παλλινόστησαν 27.552. Καθα­ρή μετανάστευση 15.875 (μείωση 57,2%)

Δηλαδή, η καθαρή μετανάστευση από 73.420 άτομα το 1969 μειώθηκε σε 15.875 άτομα το 1972.

Η μείωση της μεταναστεύσεως οφειλόταν τόσο στην διεύρυν­ση της αγοράς εργασίας όσο και στην οικονομική ευμάρεια στην αντίστοιχη οικονομική περίοδο.

10) Κατά τον κ. Χριστοδουλάκη «η έξω­σή μας από το Συμβού­λιο της Ευρώπης» προκάλεσε «διακοπή της εντα­ξια­κής πορείας προς την τότε ΕΟΚ». Μετά την έξοδό μας από το Συμ­βού­λιο της Ευ­ρώπης το 1969:

- Ιδρύθηκε Επιτροπή Ευρωπαϊκής Συνεργασίας και στις 20.­2.­1970 επετεύχθη η σύγκληση του Συμβουλίου Συνδέ­σεως Ελ­λά­δος - Ε.Ο.Κ.  με εφαρμογή του νέου δασμολογίου.

- Στις 4.9.1970 ανακοινώθηκαν νέα μέτρα που εκφράσθηκαν με την 1574/70 απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής που έκ­το­­τε απετέλεσε τον κύριο άξονα συστήματος προωθήσεως των εξα­γωγών ελληνικών βιομηχανικών προϊόντων στην ΕΟΚ.

- Ολοκληρώθηκαν δύο θεσμικά επιτεύγματα προσαρμο­γής στα ευρωπαϊκά επίπεδα: Η ίδρυση των ΚΑΤΕΕ και το Ν.Δ. 400/1970 «περί ιδιωτικής ασφαλίσεως».

- Με το Ν.Δ. 136/69 ιδρύθηκε το Συμβούλιο Οικονομι­κώς Ενε­ργού Πληθυσμού πού αποτελούσε εισαγωγή θεσ­μού αντι­στοί­χου με την Οικονομική και Κοινωνική Επι­­τροπή της Ε.Ο.Κ. και θεωρήθηκε ο πρώ­τος θε­σμός ευρω­παϊ­κού μέλλο­ντος. Στις 15 συ­νε­­δριάσεις του έκα­νε όλη την προε­ργασία για την με­τέπειτα πλή­­ρη ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ.

- Τον Φεβρουάριο του 1971 η ευνοϊκή για την ελληνική οικο­νο­μία, Έκθεση του ΟΟΣΑ, οδήγησε την Ε.Ο.Κ. στην επανε­ξέ­ταση της ενεργοποιήσεως του Πρωτοκόλλου 19 για την χρη­ματο­δό­­τηση έργων υποδομής στην Ελλάδα.

- Με το Ν.Δ. 1080/1971 «περί φόρου κύκλου εργασιών». ετέθη σε εφαρμογή ο μεταβατικός νόμος για την πρώτη εισαγωγή του Φ.Π.Α. στην Ελλάδα, όπως προέβλεπε η Ε.Ο.Κ. για όλα τα κρά­τη-μέλη της.

- Τον Ιούλιο του 1973, ετέθη πρός υπογραφή το Πρό­σθετο Πρω­­­τόκολλο Ελλάδος-Ε.Ο.Κ. με το οποίο αναγνω­ρι­ζό­ταν η αδια­τάρακτη ισχύς της Συμφωνίας Συνδέσεως και η επέ­­κ­τα­­σή της.

Σφάλλει λοιπόν ο κ. Χριστοδουλάκης όταν γράφει ότι «Λόγω της χούντας, οι διαδικασίες (ένταξης) καθυστέρησαν έως το 1975». Συνέβη ακριβώς το αντί­θετο. Η συμφωνία σύνδεσης που υπέγρα­ψε η κυβέρνηση Καραμανλή το 1962, προέβλεπε 22ετή προ­θε­­σμί­α προσαρμογής με πλήρη ένταξη στην ΕΟΚ το 1984. Το 1967 το Α.Ε.Π. βρισκόταν στο 34,8% του Α.Ε.Π. των Χωρών της Ε.Ο.Κ. Και το 19­73 βρισκόταν στο 42,7%. Δηλαδή κάλυψε την διαφορά κα­τά 7,9% μέσα σε έξη χρόνια.^[13] Αυτός είναι ο λόγος που ο Κ. Κα­ρα­μαν­λής, επανερχόμενος, ζή­τησε από το έτος 1975, την άμεση έντα­ξή μας στην Ε.Ο.Κ., 9 χρόνια νωρίτερα από την λήξη της συμφωνημένης προ­θε­­σμί­ας.   

11) Σύμφωνα με τον κ. Χριστοδουλάκη «η χούντα μείω­σε τους πόρους του προϋπολογισμού για την παιδεία κατά 15%».

Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο: Οι δαπάνες τήν π­ερίο­δο 1968-19­72 στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ανήλ­­θαν στά 5.­651.­­000.000 δρχ, ποσό τετραπλάσιο της 5ετί­ας 1962-1967.

Επιλεκτικά αναφέρω ότι:

- Με το άρθρο 17 του Συντάγματος 1968/­73, κα­θιε­ρώθηκε για πρώτη φορά η Παιδεία να «παρέχε­ται δα­πά­ναις» του Κράτους.

- Τήν περίοδο 1967-1973 ανεγέρθηκαν 739 σχο­λεί­α σε όλη την Ελλάδα, με 6.194 νέες αίθουσες διδασκα­λίας. Ποσοστιαία δη­λα­δή έγι­ναν κατά 65% περισσότερα σχολεία, απ’ όσα στα προη­γούμενα 139 έτη ελευθέρου Ελληνικού Κρά­τους.

- Καθιερώθηκε νο­μο­θετικά γιά πρώτη φορά (Α.Ν. 96/1967, 550/1968, Ν.Δ. 95/­1969 και Ν.Δ. 160/1973), η δω­ρεάν χορή­γη­ση όλων των ανα­­γκαίων βι­βλί­­ων και συγγραμμάτων για τις σπουδές μα­θη­τών καί φοι­τη­τών,.

- Θεσπί­σθηκε ο θε­σμός των ατόκων φοιτητικών δα­νεί­ων (Α.Ν. 550/1968 και Ν.Δ. 253/­1969).

- Ιδρύθηκαν τα Πανεπιστήμια Θρά­κης καί Κρή­­της (Ν.Δ. 87/1973), ανεγέρθηκε η Πανεπιστημιούπολη Α­θη­­­νών, θεμελιώθη­κε το Πα­νε­­πιστήμιο Πατρών και επεκτάθηκε το Πα­νεπιστή­μιο Ιω­αν­­νί­νων.

- Έγινε η Φοιτητική Εστία Αθηνών, ο Οίκος Φοιτητού στην Καισαριανή, η Πολυτεχνική Φοιτητική Εστία, η Φοιτητική Εσ­τί­α Θεσ/νίκης και η Φοιτητική Εστία Ιωαν­νί­νων.

- Ιδρύθηκαν τα Κ.Α.Τ.Ε.Ε. (Ν.Δ. 652/­19­70), που ήταν οι πρώ­τες Τεχνικές Σχολές Ανωτέρας Παιδείας στην Ελ­λά­δα (τα μετέ­πειτα ΤΕΙ).

- Καθιερώθηκε το μειωμένο εισιτήριο σε με­τα­­φορικά μέσα και θεάματα, η π­αροχή πλήρους ιατρο­φα­ρμα­­κευτικής και νοσο­κο­μειακής πε­ρι­θάλψεως προς τους φοι­τη­τές, η δωρεάν χορή­γη­­ση εισιτηρίων για κινημα­το­γρά­φο και Θέατρα και η πα­ροχή τρίτης εξεταστικής περιό­δου.

12) Λέει τέλος ο κ. Χριστο­δου­λάκης: «Μη φανταστείτε ότι αγό­ρασε αμυ­ντικό υλικό για να προ­στατεύσει την πατρίδα, γιατί οι πιο πολ­λές αποθήκες οπλισμού βρέ­θηκαν άδειες στην επιστράτευση του 1974».

Η αλήθεια, ως συνήθως είναι εκ διαμέτρου αντίθετη.

Με την ολοκλήρωση του 5ε­τούς Προ­γράμματος Εξοπλισμών 1968-1972 δα­­πανήθη­καν για τις Ένο­πλες Δυνάμεις 4.500­.000.­000 δρχ. με κυ­ριότερες προμήθειες:

- 60 Άρματα Μάχης ΑΜΧ-30.

- Η πρώτη δόση φορητού οπλισμού FN, για τις Ειδικές Δυ­νάμεις.

- Μία Μοίρα Α/Τ πυραύλων ΧΩΚ.^[14]

- Τηλεκατευθυνόμενα Α/Τ SΑCLOS.

- Κινητά Ραντάρ και Ραντάρ Ταγμάτων Πεζικού.

- 4 Υποβρύχια τύπου 209: Τα ΓΛΑΥΚΟΣ S-110, ΝΗΡΕΥΣ S-111, ΠΡΩΤΕΥΣ S-112 καί ΤΡΙΤΩΝ S-113.^[15]

- 4 Πυραυλάκατοι COMBATTANTE II: Οι ΚΥΜOΘΟΗ P-53, ΚΑ­­ΛΥΨΩ P-54, ΕΥΝΙΚΗ P-55 και ΝΑΥΣΙΘΟΗ P-56.^[16]

- 7 Τορπιλλάκατοι από την Γερμανία, 5 Αντιτορπιλλικά και 4 Ναρκαλιευτικά.

- Το νέο Δεξαμενόπλοιο ΝΑΥΚΡΑΤΟΥΣΑ L-153 που έγινε έδ­ρα της Διοικήσεως Πλοίων Αποβάσεων, το Αρματαγωγό ΚΡΗ­ΤΗ L-171 και το Πετρελαιοφόρο ΑΡΙΑΔΝΗ Α-414.

- 36 αεροσκάφη F-4E Phantom ΙΙ, τα πιο σύγχρονα μα­χη­τι­κά δευτέρας γενεάς.^[17]

- Ελικόπτερα ALOUETTE ΙΙΙ, για το Π.Ν., AB205 HUEY για την Π.Α. 4 Agusta-Bell 206A Jetranger και 6 Agusta-Bell ΑΒ­47­G5 καί OH-13H.

- 160 Shelters (Καταφύγια Αεροσκαφών).

Οι ανωτέρω προμήθειες απετέλεσαν το μεγαλύτερο μέχρι τότε εξοπλι­στι­­κό πρόγραμμα του Ελληνικού Κράτους εξ εθνικών πό­ρων παρέχοντας στην Ελλάδα ισορροπία χερσαίων δυνάμεων και ποιοτική αεροναυτική υπεροπλία έναντι της Τουρκίας.

Εκείνη την περίοδο άρχισε και η ανάπτυξη Πολεμικής Βιομη­χα­­νίας. Στις 2.10.1971 υπεγράφη σύμβαση, για ανέγερση Πυριτι­δο­ποι­εί­ου στην Λαυρεωτική και Εργοστασίου Νιτροκυττα­ρί­νης στην Ελευ­­σί­να. Οι Ένοπλες Δυνάμεις αποκτούσαν επάρκεια σε πυροσωλήνες, κάλυκες Πυροβολικού και τροτύλη.

Το 1972 άρ­χι­­­σε η ανέγε­ρση του 304 Προκεχωρημένου Ερ­γο­­­στασίου Βά­­σε­ως στο Βελεστί­νο για επι­σ­κευ­ή αρμάτων μάχης και της Ελ­λη­νι­κής Αεροπορικής Βιο­μηχα­νίας Α.Ε. (Ε.Α.Β.) για επι­­σκευ­ές αε­ρο­σκαφών παντός τύπου και παραγω­γή αε­ρο­πο­ρι­κού υλι­κού.

Οι ανωμαλίες της Επιστρατεύσεως του 1974, κ. Χριστο­δου­λά­κη, δεν οφείλονται στις «άδειες αποθήκες», όπως ισχυρίζεστε. Ο­φεί­­λονταν στο γεγονός ότι το Σχέ­­­­διο Επιστρατεύσεως δεν τηρή­θη­κε από το καθεστώς Ιωα­ν­νί­δη, όπως ομολόγησαν οι τότε υπεύ­θυ­νοι. Γε­νική επιστράτευση κηρύσσεται αφ’ ότου έχει συμ­πλη­­ρω­θεί η πολεμική οροφή δυνάμεων στο 100%. Σκοπός της η δη­μιου­ργί­α υπε­ρε­φε­δρείας προς αναπλήρωση απωλειών. Η αναί­­­τια κή­ρυ­ξή της λοιπόν, σήμα­νε πρόσκληση δυνά­με­ως 6 φορές με­γα­λύ­­τερης από αυ­τήν που χρειαζόταν για επάνδρωση των επι­στρα­­­τευο­με­νων Μο­νά­δων.

Επιφυλάσσομαι να απαντήσω με λεπτομερή στοιχεία στα πρα­­­­κτι­κά του Συνεδρίου για τα οικονομικά της περίοδου 1967-1973.

Κλείνω επισημαίνοντας πόσο λυπηρό είναι να διαστρέφεται η ιστορική αλήθεια στον βωμό της πολιτικής σκοπιμότητος.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Είναι ιστορικό λάθος να εκλαμβάνεται ως ενιαία, η περίοδος 1967-1974, παρότι υπήρχε άλλη Κυβέρνηση και καθεστώς το διάστημα 1967-1973 καί άλλες Κυβερνήσεις τό 1974. Η ταύτιση είναι παραπλα­νη­τική. Απο­σκοπεί στην στατιστική μείωση των δεικτών της πε­ριό­δου 1967-1973. Το έτος 1974, κατά το πρώτο ήμισυ κατείχε την εξου­­σία το κάθε­στώς Δ. Ιωαννίδη και το δεύτερο ήμισυ, η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή. Η παρούσα εργασία ασχολείται κυρίως με το τι έγινε την περίοδο του κα­θεστώτος Γ. Παπαδοπούλου (1967-1973).

[2] Ο κ. Χριστοδουλάκης περιορίζεται μόνο στην περίπτωση του στρατη­γού Καρδαμάκη και του Χρήστου Αχή που αναφέρει μόνο ως πλοία­ρχο αλλά όχι και ως εγνωσμένου κύρους οικονομολόγο, που ήταν.

[3] Πηγές: Εθνικοί Λογαριασμοί 1958-1975, σελ. 140, 197, 228. Εθνικοί Λο­­γα­ρια­σμοί έτους 1987 σελ. 44, έτους 1989 σελ. 48 και ετών 1990-91-92 σελ. 52-53. Τράπεζα της Ελλάδος: «Η Ελληνική Οικονομία» Τόμος ΙΙΙ, σελ. 181, 184. Τράπεζα της Ελλάδος «Τα πρώτα 50 χρόνια» σελ. 497, 630. Εκθέσεις Δ/τού Τραπέζης Ελλάδος ετών 1961-1990. Ο.Ο.Σ.Α.: «Οι-κο­­νομικές Προβλέψεις» 1993.

[4] Στατιστικό Δελτίο Ο.Ο.Σ.Α. «Industrial Production 1971-IΙI» & «Indu­stri­al Production 1972 Ι & ΙΙ».

[5] Ο.Ο.Σ.Α. «Επιτροπή Τουρισμού» 1971, Υπ. Εθνικής Οικονομίας «Οικο­νο­­μικαί Ειδήσεις» τεύχος 46, Φεβρουάριος 1972 και τευχος 66, Οκτώ­βρι­ος-Νοέμβριος 1973.

[6] «TIMES» Λονδίνου, 10 Ιανουαρίου 1972.

[7] Έκθεση Δ/τού Τραπέζης Ελλάδος για το 1972, σελ. 66 και 72. Επίσης Τράπεζα της Ελλάδος «Ελλ. Οικονομία για το 1972» σελ. 66 και 70.

[8] «Οικονομικαί Ειδήσεις» τεύχος 64, Αύγουστος 1973, έκδοση ΥΠ.ΕΘ.Ο.

[9] Τράπεζα της Ελλάδος: Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο Απριλίου 1974, σελ. 100.

[10] Πηγές: Μηνιαίο Στατ. Δελτίο Τρ. Ελλάδος, Ιούλιος 1975, σελ. 100, Έκθεση Δ.Ν.Τ. 1975, σελ. 28, Έκθεση Ο.Ο.Σ.Α. 1975, σελ. 19.

[11] Organisation International du Travail «Ετήσια Έκθεση για το 1969» Υπ. Συντονισμού «Οικονομικαί Ειδήσεις» τεύχος 23, Μάρτιος 1970 και τεύχος 25, Μάϊος 1970.

[12] ΟΗΕ «Monthly Bulletin of Statistics» Νοεμβρίου 1969, Ιουλίου 1970, Ετή­σια Έκθεση Ο.Ο.Σ.Α. 23 Δεκεμβρίου 1972.

[13] Ο.Ο.Σ.Α.-Εθνικοί Λογαριασμοί 1960-1989 (βλπ. «Οικονομικό Ταχυ­δρό­μο» 13.2.1992)

[14] Η Τουρκία δεν διέθετε ούτε μία.

[15] Μέχρι το 1967 η Ελλάς διέθετε δύο Υποβρύχια. Το ΠΟΣΕΙ­ΔΩΝ, ναυ­­­­πη­γημένο το 1942 και το ΤΡΙΑΙΝΑ, ναυπηγημένο το 1944.

[16] Παρελήφθησαν την περίοδο 1978-1980 και έλαβαν τα ονόματα ΠΟ­ΣΕΙ­ΔΩΝ, ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ, ΩΚΕΑ­ΝΟΣ και ΠΟΝΤΟΣ.

[17] Η Τουρκία διέθετε ακόμη μόνο πρώτης γενεάς μαχητικά.

 

https://www.epok1973.com/%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/263-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B7

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 : ΜΟΡΙΑΣ - ΕΚΡΗΞΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Στίς 14 Μαρτίου 1821, ο μεζιλτζής (ταχυδρόμος) Νικόλαος Χριστοδούλου ή Σολιώτης καί ο Αναγνώστης Κορδής έστησαν χωσιά (ενέδρα) στή θέση Πόρτες κοντά στό χωριό Αγρίδι τής Αχαΐας καί σκότωσαν τρείς γυφτοχαρατζήδες καί τρείς γραμματοφόρους τού καϊμακάμη τής Τριπολιτσάς Σελήχ, πού πήγαιναν στόν Χουρσίτ πασσά στά Ιωάννινα. Ο σπόρος πού είχε ρίξει ο Παπαφλέσσας στήν ψυχή τού Σολιώτη βλάστησε. Θεωρείται τό πρώτο κτύπημα τής επανάστασης καί έλαβε χώρα στήν επαρχία Καλαβρύτων. Βεβαίως σέ εκείνη τήν περίοδο έγιναν απανωτά κτυπήματα κατά τών Τούρκων καί υπάρχουν πολλές ενστάσεις γιά τόν χρόνο καί τόν τόπο πού οι Ρωμιοί έρριξαν τό πρώτο βόλι.

Δύο ημέρες αργότερα ο Ασημάκης Ζαΐμης έδωσε εντολή στόν Χονδρογιάννη νά επιτεθή στόν Σεϊδή Χαμουτζά Λαλιώτη καί τόν τραπεζίτη Ταμπακόπουλο οι οποίοι μετέφεραν χρήματα Τούρκων αγάδων. Πράγματι ο Χονδρογιάννης από τό Μάζι, ο Λαμπρούλιας από τόν Μποτιά, ο Ντόλκας από τό Κάνι καί ο Δημόπουλος επίσης από τό Μάζι έστησαν ενέδρα στήν θέση Χελωνοσπηλιά, κοντά στήν Κλειτορία Καλαβρύτων. Τόσο ο Σεϊδής όσο καί ο Βυτιναίος τοκογλύφος διέφυγαν στά δάση τού Φενεού, αλλά οι πρώτες επαναστατικές πράξεις έλαβαν χώρα. Τό ποτάμι δέν γυρνούσε πίσω.

Άλλες επιθέσεις πού πραγματοποιήθηκαν ήταν στό Λιβάρτζι όπου κατ' εντολή τού Ασημάκη Φωτήλα σκοτώθηκαν δύο Τούρκοι σπαχήδες οι Τσιπουγλαίοι, στό Βερσοβά Χασιών όπου ο Νικόλαος Σολιώτης κτύπησε Αλβανούς ενόπλους καί στήν Ακράτα όπου οι Πετμεζαίοι πυροβόλησαν απόσπασμα 18 Τούρκων πού κατευθύνονταν από τά Σάλωνα (Άμφισσα) στήν Τριπολιτσά.

Στίς 21 Μαρτίου 1821 ο Γεωργάκης Ντρίτζας σκότωσε στά Βλάχικα τής Καρύταινας τέσσερεις Τούρκους, ενώ ο Γεώργιος Δανόπουλος σκότωσε στή θέση Δερβενάκια τόν τάταρη τής Κορίνθου πού πήγαινε στό Άργος. Στά Λαγκάδια κήρυξαν τήν επανάσταση οι Δεληγιανναίοι, παρότι ο αδελφός τους Θεοδωράκης βρισκόταν όμηρος τού καϊμακάμη τής Τριπολιτσάς, ενώ οι αδελφοί Κολιόπουλοι (Γεώργιος καί Δημήτριος Πλαπούτας) κάλεσαν τούς κατοίκους τής Καρύταινας στά όπλα καί επιτέθηκαν εναντίον τών Λαλαίων (Τούρκων από τό Λάλα) στό χωριό Μπέτσι.

Τό πιό σοβαρό όμως επεισόδιο ήταν η επίθεση εναντίον ανθρώπων τού Τούρκου βοεβόδα (διοικητή) τών Καλαβρύτων Ιμπραήμ πασά Αρναούτογλου, πού είχε ξεκινήσει στίς 20 Μαρτίου 1821 γιά τήν Τριπολιτσά. Προπορευόταν ο αράπης δούλος του καί ο καφετζής (υπεύθυνος για τήν παραμονή) μέ εντολή νά ετοιμάσουν τό τσιφλίκι του στό Δάρα όπου θά διανυκτέρευε ο αφέντης τους. Στή θέση Παλιόπυργος οι Πετμεζαίοι καί οι Μαζαίοι σκότωσαν τούς υπηρέτες τού πασά, ο οποίος μόλις τό πληροφορήθηκε έσπευσε νά κλεισθή μαζί μέ τούς Τούρκους κατοίκους τής περιοχής στούς τρείς οχυρούς πύργους τών Καλαβρύτων.

«Εις τά Καλάβρυτα, κατά τήν 21ην Μαρτίου συνεκεντρώθησαν εις τήν Μονήν τής Αγίας Λαύρας ο Σωτήρης Θεοχαρόπουλος, ο Νικόλαος Σολιώτης, ο Ιωάννης Παπαδόπουλος (Μουρτογιάννης) καί οι Βασίλειος καί Νικόλαος Πετμεζαίοι καί παραλαβόντες ένα ασήμαντο κανόνι τού μοναστηριού καί μέ σημαίαν τήν χρυσοκέντητον εικόνα τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, (Λάβαρο τής επανάστασης) πού υπήρχεν εις τήν Ωραίαν Πύλην τού ναού, ώρμησαν κατά τών Καλαβρύτων. Η πολιορκία δέν κράτησε πολύ. Ο Αρναούτογλου μέ τούς άλλους Τούρκους ηναγκάσθησαν νά παραδοθούν.» 

Διονύσιος Κόκκινος - Ελληνική Επανάστασις

Στήν επαρχία τής Κορίνθου, οι οικογένειες τών προκρίτων Νοταράδων (καταγόμενοι από τόν πρωθυπουργό τού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου Λουκά Νοταρά) διατηρούσαν στενές σχέσεις μέ τόν διοικητή τής πόλης Χουσεΐν Κιαμήλμπεη καί αντιδρούσαν σφόδρα στήν ιδέα τής επαναστάσεως. Κατέφθασαν τότε στήν Κορινθία Καλαβρυτινοί καί Δερβενοχωρίτες υπό τόν Γιάννη Χατζή καί ξεκίνησαν τήν πολιορκία τών Τούρκων πού είχαν κλειστεί στό κάστρο τής Ακροκορίνθου. Ομοίως καί οι Τούρκοι τής Αργοναυπλίας δέχτηκαν επίθεση καί κλείστηκαν στά κάστρα τού Άργους καί τού Ναυπλίου, ενώ στίς 25 Μαρτίου 1821 ιδρύθηκε στρατόπεδο στά Βέρβαινα Κυνουρίας από τούς Αναγνώστη Κονδάκη, τόν επίσκοπο Βρεσθένης Θεοδώρητο, τόν Παναγιώτη Γιατράκο από τόν Μυστρά καί τόν Νικόλαο Δεληγιάννη.

Τέλη Μαρτίου καί ολόκληρος ο Μωριάς φλεγόταν. Στίς 26 Μαρτίου ο Γεώργιος Σισίνης κήρυξε τήν επανάσταση στήν Γαστούνη, ο Χαράλαμπος Βιλαέτης στόν Πύργο Ηλείας, καί μετά από κοινού πολιόρκησαν τούς Τούρκους πού είχαν κλειστεί στό κάστρο Χλεμούτσι τής Γλαρέντζας (σημερινή Κυλλήνη). Ακολούθησαν Μεθώνη, Κορώνη, Τριφυλία. Παντού οι πρώην σκλάβοι έτρεχαν ελεύθεροι καί οι πρώην δεσμοφύλακες κλείνονταν στά κάστρα. Ο ξεσηκωμός τών σκλάβων συνοδεύτηκε από σφαγές πολλών Τούρκων καί από αποτρόπαια εγκλήματα, τά οποία μπορούν νά παραλληλιστούν μέ τόν ξεσηκωμό τών Γάλλων χωρικών καί τήν σφαγή χωρίς διάκριση όλων τών ευγενών μέ τίς περίφημες καρμανιόλες.

Στίς αναφορές τους οι Άγγλοι ιστορικοί αναφέρονται συχνά σέ σφαγές μουσουλμάνων από Έλληνες, ενώ τό βασικό τους μέλημα είναι νά δικαιολογήσουν τίς πολιτικές πράξεις τής κυβέρνησής τους καί τίς ενέργειες τού τουρκόφιλου προξένου τους στήν Πάτρα (Philip James Green). Οι "πολιτισμένοι" Ευρωπαίοι θέλουν νά δείχνουν ότι είναι αντικειμενικοί καί τέλειοι στήν ιστορική τους παρουσίαση. Έτσι ο Φίνλεϊ θεωρεί τούς κλέφτες "sheep stealers and brigands". Γιά τόν Ζαχαριά καί τόν Κολοκοτρώνη αναφέρει ότι "they lived at the expense of the poor Christian peasants and they rarely ventured to plunder a rich aga". Επίσης τονίζει ότι οι Τούρκοι τών Καλαβρύτων σφαγιάστηκαν από τούς Έλληνες, ενώ δικαιολογεί τόν καϊμακάμη τής Τριπολιτσάς ότι έριξε όλους τούς πρόκριτους σέ ένα ελεεινό μπουντρούμι γιά νά τούς σώσει από τόν όχλο!

Διαβάζοντας τόν Βρετανό συγγραφέα νομίζει κανείς ότι οι Έλληνες ήταν οι κατακτητές καί οι Τούρκοι σκλάβοι στόν τόπο τους, ενώ υποβαθμίζει τήν μεταχείριση τών Χριστιανών από τούς Τούρκους. Στό βιβλίο του (History of the Greek revolution) μιλάει μόνο γιά σφαγές μουσουλμάνων από Ελληνες, ενώ όπου απλώς σκότωναν (καί όχι έσφαζαν) οι Τούρκοι τό έκαναν έξ ανάγκης. Γιά τόν Μαχμούτ Β' γράφει: "his conduct was guided by political principles, which were considered prudent at Constantinople.", δηλαδή η διαγωγή τού σουλτάνου θεωρείται συνετή, αφού ότι έκανε τό έκανε γιά νά προστατεύσει τούς αθώους Τούρκους!

Ο Εγγλέζος τονίζει ότι δέν ήταν Έλληνες όσοι έκαναν τήν επανάσταση αλλά Αλβανοί, Βλάχοι έ άντε καί Έλληνες, αλλά δέν μάς διαβάζει καί καμμία προκήρυξη πού νά έγινε στήν αλβανική ή βλαχική γλώσσα. Ο George Finlay καί όλοι οι Βρετανοί υποστηρίζουν τούς Οθωμανούς διότι διέπραξαν τά ίδια εγκλήματα. Κατέλαβαν εδάφη άλλων λαών καί τούς εξόντωσαν μέχρι ενός. Καί άν δέν υπήρχε η βρετανική αυτοκρατορία η οποία ουδέποτε επιθυμούσε τή Ρωσία νά αποκτήσει πρόσβαση στή Μεσόγειο, οι τσάροι θά είχαν σβήσει τήν οθωμανική αυτοκρατορία από τόν χάρτη καί η Κωνσταντινούπολη θά ήταν καί πάλι χριστιανική.

Ο David Brewer παραβλέπει τίς σφαγές καί τούς ανασκολοπισμούς τών Ελλήνων στήν Πάτρα από τόν κυβερνητικό στρατό, ο οποίος όφειλε νά κυνηγήσει καί νά τιμωρήσει μόνο τούς επαναστάτες καί ρίχνει όλο τό βάρος τής συγγραφής του στήν δημιουργία μίας καλής εικόνας γιά τόν Άγγλο πρόξενο Γκρήν, ο οποίος ήταν ο βασικός πληροφοριοδότης τών Οθωμανών.

Οι κύριοι τής Ευρώπης θεωρούν λεπτομέρεια τό γεγονός ότι οι Τούρκοι εισέβαλλαν καί κατέκτησαν τά εδάφη μας, εξόντωσαν εκατομμύρια Χριστιανών, μάς κρατούσαν σέ ελεεινή κατάσταση γιά αιώνες, μάς μαγάρισαν τούς ναούς μας καί τίς γυναίκες μας. Οι κύριοι τής Ευρώπης παραβλέπουν τήν πληθώρα βασανιστηρίων, τίς καταναγκαστικές εργασίες, τήν φτώχεια, τό παιδομάζωμα, τά σκλαβοπάζαρα, τόν τρόμο πού επικρατούσε καί ότι κάποτε οι Ρωμιοί όφειλαν νά εκδικηθούν γιά όλα αυτά πού τράβηξαν.

Οι ίδιοι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι τά προηγούμενα χρόνια είχαν διαπράξει γενοκτονία στήν Αμερική καί τήν Αυστραλία, αλλά αυτό δέν τό αναφέρουν πουθενά στά βιβλία τους. Τό 1770 θά παρακολουθούσαν απαθείς τίς σφαγές τών Χριστιανών τής Πελοποννήσου μέ τά ορλωφικά, τόν Απρίλιο τού 1821 θά παρακολουθούσαν τίς σφαγές στήν Κωνσταντινούπολη, όπου οι πρέσβεις τους είχαν εντολή νά μήν παράξουν καμμία βοήθεια στούς Χριστιανούς. Οι Βρετανοί τραπεζίτες θά μάς δάνειζαν μέ ληστρικά δάνεια εκμεταλλευόμενοι τήν αγωνία μας γιά επιβίωση, ενώ έναν αιώνα αργότερα ο στόλος τής Δύσης θά παρακολουθούσε μέ κινηματογραφικές κάμερες τίς σφαγές στή Σμύρνη.

Γι' αυτό τό λόγο δίνω βάρος στά απομνημονεύματα τών Ρωμιών πού έζησαν τόν τουρκική βαρβαρότητα. Όλοι οι πρωταγωνιστές τού αγώνα είχαν θύματα στήν οικογένειά τους από τόν κατακτητή καί θεώρησαν τήν επανάσταση ως απόδοση δικαιοσύνης. Η οικογένεια τού Κολοκοτρώνη, τού Τζαβέλα καί τού Μπότσαρη είχε ξεκληριστεί, τού Νικηταρά ο αδελφός καί ο πατέρας είχαν σκοτωθεί από τούς Τούρκους, ο πατέρας τής Μπουμπουλίνας σάπισε στό Γεντί Κουλέ, τού Δεληγιάννη τόν έσφαξαν στό κρεβάτι τού σπιτιού, τού Λόντου καρατομήθηκε, τού Ζαΐμη στραγγαλίστηκε. Προτείνω τίς μαρτυρίες όσων τούς έσκιαζε η φοβέρα καί τούς πλάκωνε η σκλαβιά.

«Τούς δεσποτάδες, τούς προεστούς, τούς σωματοφύλακες καί τούς δούλους τούς κατέβασαν, στίς 17 τού Απρίλη στό μπουντρούμι τού διοικητηρίου. Ο Φιλήμονας πού τό είδε μάς τό περιγράφει μέ τούτο εδώ τόν τρόπο:

"υπόγειον ή ισόγειον, πανταχόθεν τετειχισμένον, ουδέποτε δεχόμενον νέον αέρα, αμυδρώς φωτιζόμενον δι 'υψηλού τινος θυριδίου σιδηρού, αδιαίρετον, άνευ δαπέδου, μικράς χωρητικότητος, αείποτε υγρόν, πάντοτε ακαθάριστον, βαρέως δυσώδες, πλήθος εντόμων καί ζωϊδίων, αυτόχρημα τόπος κολάσεως".

Άμα τούς μπάσανε σ' αυτό βάλανε στόν καθένα μιά σιδερένια λαιμαριά κι έπειτα πέρασαν μέσα απ' αυτή, δένοντας έτσι δεκαοκτώ μαζί, χοντρή αλυσίδα ωσάν τό μπράτσο ενός άντρα, πού ζύγιζε 270 οκάδες. Γιά τίς φυσικές τους ανάγκες είχανε κουβάδες, τίς περίφημες βούτες, πού επέζησαν καί στά δικά μας κρατητήρια. Έτσι, όποιος ήθελε νά πάει ώς αυτές ν' ανακουφιστεί, έπρεπε "νά κινηθώσι συγχρόνως καί οι έτεροι δεκαεπτά θέλοντες καί μή θέλοντες, τής αλύσεως συμπαρασυρομένης, εάν δέ τις ησθένει ακίνητος μένων, ηναγκάζοντο καί οι έτεροι, ίνα μένωσιν ακίνητοι ή συμπαρασύρωσιν εκάστοτε τόν ασθενούντα".

Όπως πάγαιναν νά σκάσουν από τό στρίμωγμα, τήν ανάσα τόσων ανθρώπων καί τίς ακαθαρσίες τους, ικέτεψαν νά τούς αραιώσουν. Καί πραγματικά οι Τούρκοι τούς κάνανε τό χατήρι, πήραν τούς σωματοφύλακές τους, τούς έβγαλαν στήν αυλή καί τούς έκοψαν.»

Δημήτρης Φωτιάδης - Επανάσταση τού 21

«Οι όμηροι μεταφέρθηκαν εις τό κάτω μέρος τού σεραγίου, εις δεινοτάτην καί φρικτοτάτην ειρκτήν τών καταδίκων. Αύτη δέ η ειρκτή περιωρισμένη εις έν δωμάτιον έκειτο υπό τό σεράγιον επί τού εδάφους, αριστερώθεν τού εισερχομένου δια τής τού σεραγίου πύλης.

Δέθηκαν όλοι εις τό φοβερόν κούτσουρον, εις τάς οπάς τού οποίου εισήρχοντο οι πόδες τών βασανιζομένων. Εισελθόντες δέ εις ταύτην τήν φυλακήν συνέδεσαν διά μακράς αλύσεως τούς αρχιερείς καί προύχοντας τήν εσπέραν εκείνην.

Ελθών δέ καί ο Μεραγαρζίκος Τούρκος Λαγκαδινός, κατά τόν αυτόν μήνα έμπροσθεν τής φυλακής καί θεωρήσας από τό παράθυρον τούς ένδον φυλακισμένους είπεν:

"- Τί κάμνετε;

- Τί νά κάμωμεν; εδώ μέσα είμεθα άρρωστοι καί δυστυχισμένοι.

- Αμή ο Παπαλέξης τί κάνει;

- Εδώ μέσα ειν' άρρωστος.

- Έτσι τόχουν οι ψηλοί γκρεμίζοντ' ογλίγωρα..."

Ο Μήτρος Ροδόπουλος ένεκα τού φόβου ηρνήθη τήν πατρώαν ημών θρησκείαν καί απέφυγε τά δεινά τής φυλακής, ενώ ο καϊμακάμης παρέλαβε υπό τήν προστασία του τόν Αναστάση Μαυρομιχάλη καί τόν Ανδρέα Καλαμογδάρτη καί ο Κιαμήλμπεης τόν Κορίνθου Κύριλλο καί τόν Σωτηράκη Νοταρά, οι οποίοι δέν φυλακίστηκαν, αλλά παρέμειναν στό σεράγι καθ' όλη τή διάρκεια τής πολιορκίας.

Ώστε ουδέ τούς πόδας ηδύναντο νά εκτείνωσιν, αλλά νυχθημερόν καθήμενοι διελέγοντο, καί ούτως εκοιμώντο επί πέντε ολοκλήρους μήνας, μή δυνάμενοι νά ανακληθώσι. Αέναος ιδρώς έρρεε ποταμιδόν εκ τών σωμάτων αυτών, εξ ου τά ενδύματα αυτών εσάπησαν.

Εκτελέστηκαν δεκαοκτώ υπηρέτες καί σωματοφύλακες τών αιχμαλώτων αφού έρριψαν επάνω τους επτακοσίας βολάς τηλεβόλων, απέτεμαν τάς κεφαλάς, εκτός ενός νέου, ο οποίος δείλιασε, εξώμοσε καί αφέθηκε ελεύθερος.

Απεβίωσε δέ τότε ο Μονεμβασίας Χρύσανθος διά τε τήν κακοπάθειαν καί δι' ατροφίαν. Ολίγων δέ ημερών παρελθουσών, απέθανεν ωσαύτως καί ο ιεροδιάκονος τού Χριστιανουπόλεως. Εν μία ημέρα απεβίωσαν ο Ναυπλίου Γρηγόριος, ο Χριστιανουπόλεως Γερμανός, ο Δημητσάνης Φιλόθεος, ο Παπαλέξης, ο Αναγνώστης Κωστόπουλος από Μηλιάκικα. Ο δέ Θεόδωρος Δεληγιάννης εψυχορράγει κρατούμενος υπό τού Ιωσήφ Ζαφειροπούλου.»

Ιωσήφ Ζαφειρόπουλος, Οι αρχιερείς καί οι προύχοντες εντός τής εν Τριπόλει φυλακής εν έτει 1821

---

«Αγαπητοί μας γέροντες τών χωρίων Κατζάναις καί λοιποί σας χαιρετώ. Εις τό αυτόθι εδιωρίσθη μέ γνώμην καί απόφασιν εδικήν μας ο καπετάν Κωνσταντής Πετιμεζάς δια νά έλθη νά συνάξη ανθρώπους, όσοι λοιπόν είσθε ικανοί καί μέ άρματα όλοι θέλει ακολουθήσετε κοντά του προσέχοντες διά νά μή κάμνετε στραπάτζον καί αταξίαν καί χωρίς τήν γνώμην τού καπετάν Κωνσταντή νά μήν επιχειρίζεσθε τό παραμικρόν.»

Ο προεστός Σωτήρης Χαραλάμπης καλεί στά όπλα τούς Καλαβρυτινούς, 20 Μαρτίου 1821, Ζαρούχλα

---

«Οι προύχοντες καί οι αρχιερείς εκοιμήθησαν εκεί εις τό μοναστήρι, καί ήσαν φοβισμένοι καί απηλπισμένοι. Τότε ο Ασημάκης Φωτήλας είπε τά εξής:

"Ό,τι εδυνήθημεν εκάμαμεν μέχρι τούδε καί αρκετά μακρύναμεν τόν καιρόν, αλλ' εις τό εξής οι Τούρκοι δέν μάς πιστεύουν, όσον καί αν προσπαθήσουμε νά τούς γελάσωμεν, ώστε όπως έφθασαν τά πράγματα αυτοί θά κόψουν τά κεφάλια μας, καί όχι μόνο τά ιδικά μας, αλλά καί όλων τών Χριστιανών, καί Κύριος οίδεν, άν δέν στείλουν τίς γυναίκες καί τά παιδιά μας εις τήν Ανατολήν. Αλλ' η γνώμη μου είναι νά πιάσωμεν τά όπλα καί ο Θεός νά μάς βοηθήση, καί ό,τι γίνει ας γίνη."

Οι λόγοι αυτοί τού Φωτήλα υπήρξαν η υστερινή των απόφασις».

Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος)

---

«Ce sont les kleftis, si renommes avant et depuis la guerre de l' independance, hommes mis hors la loi par les Turcs. Sans cesse les armes a la main, vivant de peu et jouissant d' une rude liberte, ils harcelaient continuellement les tyrans (οι κλέφτες μέ τό όπλο στό χέρι χαίρονταν τήν ελευθερία καί κτυπούσαν τούς τυράννους) de la Grece. Les kleftis, pareils aux compagnons des Hercule et des Thesee, se montrerent souvent les redresseurs des torts et les protecteurs de la faiblesse (παρόμοιοι μέ τόν Ηρακλή καί τόν Θησέα ήταν οι προστάτες τών αδυνάτων). Telle etait la deplorable ressource du courage offense par une tyrannie barbare.

C' est par ces intrepides kleftis que l' usage des armes fut conserve en Grece. Leur existence etait une protestation vivante (η ύπαρξή τους αποτελούσε έντονη διαμαρτυρία) contre une domination abhorree (ενάντια σέ μία μισητή κυριαρχία). Les noms de Ζαχαριάς, Μπουκουβάλας, Κατσαντώνης, et de plusieurs autres, sont graves dans la memoire se tous les Grecs.».

Francois Maxim Raybaud - Memoires sur la Grece, Paris 1824, γιά τούς κλέφτες πού ήταν οι προστάτες τών αδυνάτων καί οι τιμωροί τών τυράννων

http://users.sch.gr/fstav/epanastasis/epanastasis3.html

Διεθνής ἐξευτελισμός τῆς Ἑλλάδος γιά τό καλώδιο Αἰγαίου Κύπρου - Μόνον μέ ἄδεια τῆς Τουρκίας ἡ πόντισις! Ὑποχωρήσαμε ὁριστικῶς στά 6 μίλια – Βέτο τῆς Ἀγκύρας καί στά διεθνῆ ὕδατα

Στoν ἀπόλυτο διεθνῆ ἐξευτελισμό τῆς Ἑλλάδος ἔχει ὁδηγήσει ἡ ἀπόφασις ἀναστολῆς τῶν ἐργασιῶν γιά τήν πόντιση τοῦ περιφήμου καλωδίου ἠλεκτρικῆς διασυνδέσεως μέ τήν Κύπρο. Ἀφ’ ἑνός ἡ ἀπόφασις αὐτή ἔχει δημιουργήσει ἕνα ἐπικίνδυνο προηγούμενο καθώς ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις ἔχει ἀναγνωρίσει τοῖς πράγμασι στήν Τουρκία τό δικαίωμα νά ἔχει λόγο σέ ὁποιαδήποτε κίνηση στό Αἰγαῖο. Αὐτό σημαίνει ὅτι πλέον ἡ Ἑλλάς δέν θά ἔχει δυνατότητα νά ἀποφασίσει αὐτοτελῶς ἀκόμη καί τήν πόντιση καλωδίων γιά τήν ἠλεκτροδότηση ἑλληνικῶν νησιῶν.

Πράγματι ἡ χώρα μας ἔχει ὑποχωρήσει στήν ζώνη τῶν ἕξι μιλίων τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων. Οἱ ἀποστάσεις ὅμως μεταξύ τῶν νησιῶν εἶναι μεγαλύτερες. Οἱαδήποτε κίνησις, πόντισις ἤ ἐκμετάλλευσις θά περνᾶ καί ἀπό διεθνῆ ὕδατα, στά ὁποῖα ἡ Τουρκία ἔχει ἐπιβάλει τήν παρουσία της. Ἐνῶ ἡ Ἑλλάς δέν ἔχει κηρύξει κἄν ΑΟΖ, ἡ Τουρκία σέ πρώτη φάση ἐπέβαλε τήν ἐφαρμογή τοῦ τουρκο-λιβυκοῦ μνημονίου (καί ἄς τό χαρακτηρίζει ἡ Ἀθήνα παράνομο) καί πλέον ἐγείρει ἀξιώσεις καί πέρα ἀπό αὐτό, ὅπως προσφάτως ἔπραξε βορείως τῆς Κρήτης.

Ἡ κατάστασις αὐτή ἔχει προκαλέσει ἀμηχανία στήν Κύπρο καί ὀργή στό Ἰσραήλ. Τίθεται λοιπόν τό ἐρώτημα, τί θά ἔχει νά συζητήσει ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν κ. Γεραπετρίτης πού συναντᾶται σήμερα μέ τούς ὁμολόγους του τοῦ Ἰσραήλ Γκίντιον Σάαρ καί τῆς Κύπρου Κωνσταντῖνο Κόμπο.

Οἱ συναντήσεις αὐτές θά γίνουν ὑπό τήν σκιά τῆς ἐγκαταλείψεως (περί «παγώματος» ὁμιλεῖ ἡ ἐπίσημος θέσις τῶν Ἀθηνῶν) τῆς ἠλεκτρικῆς διασυνδέσεως γιά τήν ὁποία τά τουρκικά μέσα ἐνημερώσεως ἤδη θριαμβολογοῦν. Χαρακτηριστικῶς ἀναφέρουμε ὅτι τὁ τηλεοπτικό δίκτυο CNN Türk ὁμιλεῖ γιά «ὑποχώρηση τῆς Ἑλλάδος» ἀπό ἐργασίες πού θά πραγματοποιοῦνταν στό νοτιοανατολικό Αἰγαῖο «σέ περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας τῆς Τουρκίας». Ὑπενθυμίζει μάλιστα τό δίκτυο ὅτι: «Τόν περασμένο Ἰούλιο ἡ Ἑλλάς πάλι εἶχε ἐπιχειρήσει νά κάνει ἐργασίες μέ ἰταλικό πλοῖο, δίχως νά ζητήσει τήν ἄδεια τῆς Τουρκίας. Τότε ἡ Τουρκία εἶχε στείλει στήν περιοχή πέντε πολεμικά πλοῖα γιά νά παρακολουθήσουν ἀπό κοντά τό ἰταλικό πλοῖο ἀλλά καί τά δύο ἑλληνικά πλοῖα. Ἡ ἔντασις εἶχε μειωθεῖ ἀφοῦ τό ἰταλικό πλοῖο ζήτησε ἄδεια ἀπό τήν Τουρκία».

Γιά τόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν τοῦ Ἰσραήλ ἡ ὑποχώρησις αὐτή τῆς Ἑλλάδος εἶναι δεύτερη αἰτία ὀργῆς, καθώς ἔχει προηγηθεῖ ἡ ἐπίσκεψις Γεραπετρίτη στήν Δαμασκό στίς 9 Φεβρουαρίου, ὅπου οὐσιαστικῶς ἀνεγνώρισε τήν κυβέρνηση τῶν τζιχαντιστῶν, ἡ ὁποία σήμερα προβαίνει σέ ἀνεξέλεγκτες σφαγές Χριστιανῶν. Τώρα, μετά τήν ἐπικράτηση τῶν τουρκικῶν ἀπαγορεύσεων γιά τό καλώδιο, ὑπάρχει γιά τήν Ἑλλάδα σοβαρό ζήτημα ἀξιοπιστίας. Τό ὁποῖο μπορεῖ ὁ Κύπριος ὑπουργός νά θέσει εὐγενικά καί μέ ἠπιότητα, δέν ὑπάρχει ὅμως ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἰσραηλινός θά τό ἐπισημάνει μετ’ ἐπιτάσεως. Νά θυμίσουμε ὅτι, μετά τήν ἐπίσκεψη Γεραπετρίτη στήν Δαμασκό, ὁ κ. Σάαρ εἶχε προειδοποιήσει γιά τά ἐπίχειρα τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς στήν περιοχή προβλέποντας τίς σφαγές Χριστιανῶν, Κούρδων καί Ἀλεβιτῶν.

Τώρα ἔρχεται στήν Ἑλλάδα δικαιωμένος καί εὑρίσκεται πρό μιᾶς νέας ὑποχωρήσεως τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία συνιστᾶ διασυρμό. Τό ἐρώτημα εἶναι τί μπορεῖ νά ἀπαντήσει ὁ Ἕλλην ὑπουργός Ἐξωτερικῶν στά ἐρωτήματα πού εἶναι βέβαιον ὅτι θά θέσει ὁ Ἰσραηλινός ὁμόλογός του.

Θά ἐπαναλάβει ὅσα ἔλεγε στήν ἑλληνική τηλεόραση, ὅτι δηλαδή ἀπεφεύχθησαν οἱ ἐντάσεις μέ τήν Τουρκία;

https://www.estianews.gr/kentriko-thema/diethnis-%e1%bc%90kseftelismos-t%e1%bf%86s-%e1%bc%91llados-gia-to-kalodio-a%e1%bc%b0gaiou-kyprou/

https://www.anixneuseis.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82-%E1%BC%90%CE%BE%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%E1%BC%91%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9/ 

Ο ΒΑΓΟΡΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΠΟΥ ΑΠΗΓΧΟΝΙΣΘΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής 

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά» είχε γράψει ο δεκαεννιάχρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης όντας φυλακισμένος από τον Άγγλο κατακτητή και εισβολέα του νησιού του.

Δεκαεπτά ετών είχε βγει αντάρτης στα βουνά της ευλογημένης Μεγαλονήσου Κύπρου και δυστυχώς σε μια συμπλοκή με την αγγλική περίπολο που έψαχνε να βρεί τους επαναστάτες φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, όταν τής ζητήθηκε μια και μόνο μια υπογραφή για να σώσει τα νιάτα του παλικαριού, αρνήθηκε και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957.

Ο Ευαγόρας ήθελε να πεθάνει για την Πατρίδα του, για την ελευθερία του νησιού του. Δεν θα επιθυμούσε την χάρη της Ελισάβετ και ακόμα και αν υπέγραφε εκείνος θα συνέχιζε τον αγώνα του .

Ήταν ένας νέος της εποχής, ένας νέος όπως οι υπόλοιποι είχε την αρραβωνιαστικιά του, τη ζωή του, το σχολείο του ή μήπως όχι ; Ο Ευαγόρας δεν έβρισκε ανάπαυση στα καθημερινά της ζωής διψούσε για κάτι ανώτερο, να αγωνιστεί για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Αξιοσημείωτο γεγονός της λιγοστής ζωής του είναι όταν δεκαπενταετής την ηλικία ξεκρέμασε την αγγλική σημαία, η οποία είχε υψωθεί στο ελληνικό σχολείο του, και λόγω αυτού του περιστατικού που όπως ήταν αναμενόμενο σήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τον κατακτητή.

Είναι κάτι παραπάνω από σπάνιο και αξιοθαύμαστο ένα παιδί 18 χρόνων μέσα στην δίνη της σκλαβιάς, της αποικιοκρατίας, να σηκώσει τα άρματα ως άλλος Αθανάσιος Διάκος. Αυτό, όμως, που εντυπωσιάζει είναι η τρυφερότητα της καρδιάς του που δεν αμαυρώθηκε από τον αντάρτικο πόλεμο και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από το ποίημα που έγραψε λίγο πριν απαγχονιστει.

«Τα σκαλοπάτια θα ανέβω θα μπώ σε ένα παλάτι το ξέρω θα ν’ απάτη δεν θα να αληθινό/ Μες το παλάτι θα γυρνω ώσπου θα βρω το θρόνο/ βασίλισσα μια μόνο θα κάθεται σ’ αυτό/ κόρη πανώρια θα της πω άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά μονάχα αυτό ζητώ.»

Στο τέλος του ποίηματος αποχαιρετά τους συμμάθητές του, προτρέποντας τους να τον ακολουθήσουν και να μην αφήσουν την Κύπρο σκλαβωμένη. «Γειά σας, παλιοί συμμαθητές, τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Και όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό, έναν παλιό του φίλο, ας πάρει μια ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα με βρει εκεί» .

Τέτοιο το θάρρος και η τόλμη του ! Δεν δείλιασε στιγμή, ακόμα και την ύστατη στιγμή έμεινε γενναίος, έμεινε πιστός στην Πατρίδα. Είναι αναμφίβολα όχι μόνο ένας μεγάλος ήρωας, αλλά και ένας μεγάλος εθνομάρτυρας. Ο Ευαγόρας δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν άλλο ήρωα ούτε της αρχαιότητας ούτε της ύστερης ελληνικής ιστορίας. Θυσιάστηκε πιστεύοντας και ελπίζοντας πως θα ‘ναι ο τελευταίος που θα έβρισκε θάνατο στη αγγλική κρεμάλα, όπως και έγινε.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης που και το ίδιο το όνομα του δηλώνει το ήθος του ως ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ θυσιάστηκε για το πολυβασανισμένο τόπο του, χωρίς να υπολογίσει κανένα κόστος.

Ας είναι αιώνια η μνήμη του !

Ας προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του !

Ας μιμηθούμε την αγάπη τους προς την Πατρίδα, την αυτοθυσία, την γενναιότητα!

Ας τον τοποθετήσουμε σε χρυσό βάθρο μέσα στην καρδιά μας εκεί που το αξίζει!

Αθάνατος!

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

ΤΑ ΕΚΤΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ

Γράφει ο Ανδρέας Συναδινός, Υποστράτηγος ε.α. του Νομικού Σώματος 

«Καὶ βγῆκαν κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰ τῆς ἑβραιουργίας, ποὺ εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν Ἁγίαν Πίστην, τὴν Ὀρθόδοξην, διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Καὶ ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγα γιὰ τὰ νέα παθήματα.» Στρατηγός Μακρυγιάννης

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης, θεσμικός ρόλος του ιδρύματος «είναι η … έκθεση έργων τέχνης, με σκοπό την αισθητική καλλιέργεια του κοινού, την δια βίου εκπαίδευση μέσα από την τέχνη … αλλά και την αυτογνωσία των Ελλήνων με τη βοήθεια της ιστορίας της τέχνης, η οποία εκφράζει σε συμβολικό επίπεδο τον εθνικό βίο».

Η αισθητική καλλιέργεια δεν επιτυγχάνεται με ακαλαίσθητα σκουπίδια.

Η δια βίου εκπαίδευση του λαού δεν πραγματοποιείται με βλάσφημες εικόνες, αλλά μόνον η διά βίου αποκτήνωση. 

Η αυτογνωσία των Ελλήνων έχει επιτευχθεί με το νιώσιμο της Παναγίας στη ζωή του, στο εικονοστάσι του, στην παρουσία Της από τα θεοφρούρητα τείχη της Βασιλεύουσας, στον αγώνα του Κολοκοτρώνη και στα βουνά της Πίνδου το 1940. Την αποδεικνύει δε κάθε χρόνο ο λαός μας στο σκαλιά της Μεγαλόχαρης στην Τήνο.

Η έκφραση της αυτογνωσίας του ελληνικού Έθνους γιορτάστηκε μόλις χθες Κυριακή της Ορθοδοξίας, όταν πανηγυρικά η Ελλάς συνήντησε τον Χριστιανισμό και «τα πάντα πεπλήρωται φωτός». Είναι η μυστηριακή αυτή δύναμη, η ειδοποιός διαφορά της Ορθοδοξίας, η οποία ταυτίζεται με τον λαό και μετέχει στις αγωνίες του. Η παράδοση του ορθοδόξου ελληνικού Κλήρου του «συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῡ Θεοῡ». Η ψυχοσύνθεση του ορθοδόξου Έλληνος και το ‘’δέσιμο’’ στην ψυχή του, της Πατρίδος με την Θρησκεία του, τις οποίες αδυνατούν να καταλάβουν οι εξ Εσπερίας σκοταδιστές. Κάποτε ένας ξένος συνομιλητής ρώτησε τον Γιώργο Σεφέρη το εξής:

«Μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;»

Και η απάντηση του νομπελίστα ποιητή μας:

«Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας,

που μας μίλησε ελληνικά,

που προσευχήθηκε ελληνικά,

που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή,

τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα,

και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει τη Μεγάλη Παρασκευή

μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου.»

Βλέπετε ο μεγάλος ΕΛΛΗΝΑΣ ποιητής δεν είχε φθάσει στα διανοητικά ύψη του ζωγράφου τερατουργημάτων της σήμερον. Στην «Εθνική» Πινακοθήκη προσέβαλαν την ψυχή του Έλληνα, βλασφήμησαν ό,τι όσιο και ιερό έχουμε ονομάζοντάς το ψευδεπίγραφα «τέχνη», για να τύχουν έτσι ασυλίας οι δειλοί.

Και βρέθηκε ένας βουλευτής, ο Νικόλαος Παπαδόπουλος, να διαμαρτυρηθεί, να κάνει πράξη την παρακαταθήκη του Μακρυγιάννη «Ὅταν μοῦ πειράξουν τὴν Πατρίδα καὶ τὴν θρησκείαν μου, θὰ μιλήσω, θὰ ἐνεργήσω καὶ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάνουν.»

Αυτό είναι το όριο που οι πρόγονοί μας έθεσαν. Εκεί σταματούν οι ψεύτικες ανεκτικότητες και θεσμικότητες, έστω κι αν διαφωνεί το ίδιο του το κόμμα, το «Δημοκρατικό Πατριωτικό Λαϊκό Κίνημα ΝΙΚΗ», το οποίο άδειασε τον βουλευτή της ανακοινώνοντας ότι : «ο βουλευτής κ. Παπαδόπουλος έδρασε αυτοβούλως. Αρχή του Κινήματός μας είναι ότι απέναντι σε πράξεις βλασφημίας πάντα πρέπει να εκφραζόμαστε σε θεσμικό πλαίσιο και δη κοινοβουλευτικά και με κάθε νόμιμο μέσο και όχι με αυτοδικίες.»

Μήπως, δάσκαλε και πρόεδρε, θα έπρεπε να προτάξεις το «Πατριωτικό» του «Δημοκρατικού» στον τίτλο του κόμματος και στον τρόπο που σκέφτεσθε και ενεργείτε, γιατί η Ελλάδα χάνεται και οι αγώνες δεν κερδίζονται όταν αφήνουμε μόνους, στα μετερίζια τους, όσους τολμούν να αγωνιστούν;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΕΟΛΑΙΑ