ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ : ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ.ΔΕΝ ΠΗΡΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΣΗΜΙΤΙΚΟ «ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ» ΣΥΛΛΑΒΑΡΙΟ!

συνέντευξη στον Μάκη Δεληπέτρο

«Η Ελληνική Γλώσσα έχει καταστραφεί μέσω νόμων, δεν έχει αφεθεί όπως κάθε γλώσσα να εξελιχθεί στο πέρασμα των ετών και των αιώνων» αποκαλύπτει στην «Εστία της Κυριακής» ο κλασσικός φιλόλογος, ιστορικός και μελετητής της γλώσσης κ.  Αντώνιος Αντωνάκος

Έρευνα μελετητού η οποία διήρκησε πλέον των  40 ετών ανατρέπει  την μεγαλύτερη ιστορική παραχάραξη που είχε ως στόχο την  «καταγωγή» των γραμμάτων και τελικώς την ίδια την γένεση και ιστορία της ελληνικής γλώσσης μέσα από τα όσα φέρνει στο φώς το έργο του κ.Αντώνιου Α. Αντωνάκου «Ελληνικό Αλφάβητο» (Οι αποσιωπηθείσες φιλολογικές πηγές για την ελληνική προέλευση των γραμμάτων του) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πελασγός» με προλογική αναφορά του καθηγητού και πρώην προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών Αντωνίου Ν. Κουνάδη.

«Αυτό το βιβλίο-εξήγησε ο συγγραφεύς στην «Εστία της Κυριακής»- εμπεριέχει ερευνητική προιστορία περίπου 40 ετών. Από τις συζητήσεις των φοιτητικών μου χρόνων δεν μπορούσα να δεχθώ ότι το τέλειο ελληνικό Αλφάβητο έπρεπε να δανειστεί πράγματα από ένα συλλαβάριο, θεωρούσα πως ήταν κάτι ανάλογο με το να μπορούμε να φτιάξουμε μία πολυκατοικία με τέλεια στατική μελέτη και να μην μπορούμε να κατασκευάσουμε τα παράθυρα της και να αναγκασθούμε να δανειστούμε γνώση από άλλους. Άρχισα να συγκεντρώνω στοιχεία και έφτασα στον «Θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσης» της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Ιρβάιν της Καλιφόρνιας Μαριάν Μακντόναλντ όπου μέσα από άπειρες πηγές είδα ότι ανέτρεπαν το αφήγημα περί «Φοινικικού» αλφαβήτου όπως εδίνετο μέχρι τότε, ως μέρους του Σημιτικού «Φοινικικού» Συλλαβάριου».

Ο κ.Αντώνιος Αντωνάκος επεσήμανε ότι «με την πολυετή ερευνητική  διαδικασία απέδειξα ότι οι Φοίνικες ήταν στην πραγματικότητα Πελασγοί και προσφεύγοντας σε πηγές και  αρχαία κείμενα απέδειξα μέσα από τις πολλές απόψεις που υπήρχαν για τον όρο «Φοινίκεια γράμματα» πως οι μελετητές αρνούνταν αντιεπιστημονικώς να συζητήσουν για αυτές τις 11 εκδοχές ενώ αποδέχονταν μόνον μία, αυτή του Ηροδότου όπως με λανθασμένο τρόπο είχε ερμηνευθεί αφού εννοούσε και αυτός τα Πελασγικά γράμματα. Σε αυτήν την θέση είχαν καταλήξει και οι δύο μεγάλοι λεξικογράφοι Λίντελ και Σκοτ στο «Μέγα Λεξικόν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης», έργο αναφοράς και φυσικά το καλύτερο στο είδος του, όπου αναφέρουν πως ο Κάδμος έφερε στην  Ελλάδα το αποτελούμενο εκ 16 γραμμάτων παλιό ελληνικό αλβάβητο . «Επομένως-συνέχισε ο κ.Αντωνάκος- ομιλούμε για ένα Ελληνικό Αλφάβητο, δεν έφερε ο Κάδμος κανένα Σημιτικό «Φοινικικό Αλφάβητο». Αυτήν την άποψη των Λίντελ- Σκοτ δεν την έθεσε ποτέ, κανείς, προς συζήτηση στην επιστημονική κοινότητα. Αυτό προέκυψε από την έρευνα που είναι πρωτότυπη και πρωτογενής και έχει στοιχεία τα οποία υποχρεώνουν σε έναρξη συζήτησης αφού τα κείμενα υπάρχουν και οι μεγάλοι λεξικογράφοι τα μελέτησαν για να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως Ελληνικό ήταν το Αλφάβητο το οποίο επανέφερε στην Ελλάδα ο Κάδμος…»

-Πληθώρα πηγών καταδεικνύουν την αρτιότητα και αυτόνομη εξέλιξη της ελληνικής γλώσσης.

« Οι αποδείξεις είναι πάρα πολλές και υπεισέρχονται και σε άλλα θέματα όπως το ότι υπήρχε γραφή και προ του Ομήρου η οποία δεν μπορούσε να είναι απλοική. Ήταν προηγμένη και χρησιμοποίησα ως παράδειγμα την λέξη «δυσαριστοτόκεια» που λέει προς τον γιο της η Θέτις. Μία λέξη σημαίνουσα «αλοίμονο σε μένα που γέννησα τον Άριστο» και είναι από μόνη της ένα μοιρολόι. Όπως και τα «σήματα λυγρά… θυμοφόρα» δεν  εννοούν μόνον γράμματα αλλά την ύπαρξη μίας ολόκληρης λογοτεχνίας αφού τα όσα έγραφαν είχαν σκοπό να διεγείρουν το θυμικό του Προίτου ώστε να αναγκασθεί να σκοτώσει τον Βελερεφόντη.»

-Μία γλώσσα δεν φθάνει στην τελειότητα μέσα σε μία μικρή, ελάχιστη χρονική περίοδο.

«Σωστή άποψη. Δεν δημιουργείται μέσα σε ελάχιστα χρόνια μία γλώσσα, θέλει πάρα πολλούς αιώνες για να διαμορφωθεί και να κατασταλάξει, με τον Όμηρο δεν αρχίζει μία ποίηση, τελειώνει μία ποίηση είναι το αποκορύφωμα…»

-Και στον Τίμαιο του Πλάτωνος υπάρχουν αναφορές για παλαιότερο ελληνικό πολιτισμό

«Υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές και για την Ελληνική Φοινίκη, υπάρχουν πηγές γιατί πάρα πολλοί συγγραφείς την θεωρούσαν Ελληνική περιοχή και πως με τους Έλληνες είχαν κοινό αίμα και τέκνα, «το γένος το έν τήδε τη γη και τη Φοινίκη» όπως γράφει ο Ευριπίδης κ.α. Θεωρούσαν τους Έλληνες ως έχοντες το ίδιο αίμα και την Φοινίκη ελληνική περιοχή. Γιατί δεν ελήφθησαν υπόψη όλα αυτά τα τελευταία χρόνια που υπάρχει αυτό το αφήγημα δεν μπορώ να το καταλάβω και κυρίως γιατί έχουν αποκλεισθεί όλα αυτά τα ζητήματα από την συζήτηση…»

-Που εστιάσατε την έρευνα;
 
«Στο να πω ποιες πηγές υπάρχουν, ποιοι συγγραφείς αποδεικνύουν πως οι Φοίνικες ήταν Έλληνες και είχαν φέρει παλαιό ελληνικό αλβάβητο από την Φοινίκη. Υπάρχει κείμενο το οποίο παρουσιάζω στο οποίο αναφέρεται πως οι Φοίνικες έφεραν τα γράμματα στην Ελλάδα παρότι  ήταν γείτονες… βαρβάρων. Άρα δεν ήταν οι ίδιοι βάρβαροι, ήταν Έλληνες, αυτός ήταν ο διαχωρισμός. Επιδιώκω να εμπεδωθεί αυτή η θέση ώστε να εκκινήσουν παρόμοιες συζητήσεις. Το αφήγημα για τους περισσοτέρους είναι πως αυτά λέει η επιστήμη, η γλωσσολογία και δεν σηκώνουμε καμμία συζήτηση σχετικά με αυτό. Είναι επιστημονική μέθοδος αυτή;»

-Χαρακτηρίζετε «υπερόπλο» την Ελληνική Γλώσσα.

«Θεωρώ ότι είναι ένα πνευματικό υπερόπλο γιατί μπορεί να προσφέρει με τις λέξεις ακριβές νόημα το οποίο δεν μπορεί να δώσει καμμία άλλη γλώσσα όπως έλεγε και ο Πήτερ Τζόουνς διά βιβλίων του αλλά και της «Ντέιλυ Τέλεγκραφ».
 
-Πως διαβλέπετε την εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσης στους σύγχρονους καιρούς;

«Δυστυχώς η Ελληνική Γλώσσα έχει καταστραφεί μέσω νόμων, δεν έχει αφεθεί όπως κάθε γλώσσα να εξελιχθεί στο πέρασμα των ετών και των αιώνων. Όταν λένε οι νόμοι να καταργηθεί το πολυτονικό σύστημα δεν καταργείς κάτι σημαδάκια όπως λένε κάποιοι, όταν γίνει μία αλλαγή ή πνεύματος έχουμε μία εντελώς διαφορετική λέξη και αυτό φαίνεται στο Λεξικό του Αμμωνίου, αλλάζει η σημασία  λ.χ. το νόημα της λέξης «ώρα» (σ.σ. χρονικό διάστημα, μαθηματικός χρόνος έναντι φροντίδος, προσοχής) με την χρήση δασείας και ψιλής. Καταργήσαμε το πολυτονικό αλλά δεν καταργήθηκε, λέμε «καθημερινός», «εφημερία» όμως το κάθε παιδί δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν ξέρει το πολυτονικό την σημασία και την χρήση τους. Ακόμη σημαντικότερη ήταν η κατάργηση της Τρίτης κλίσεως όπου περιλαμβάνεται το 70% των Ελληνικών ονομάτων με αποτέλεσμα οι δημοσιογράφοι, ο κόσμος, τα παιδιά να μην ξέρουν να κλίνουν ένα όνομα. Στην ταινία η «Σωφερίνα» η Αλίκη κάνει παρατήρηση στην μάρτυρα που λέει «χήρα του κυρίου Λέων», σήμερα κάνουν οι περισσότεροι το λάθος που τότε ήταν εύρημα για κινηματογραφική κωμωδία!

(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")

https://www.energia.gr/article/196533/antonios-antonakos-ellhniko-htan-to-proto-alfavhto-den-phrame-pote-to-shmitiko-foinikiko-syllavario 

Type rest of the post here

Ο ΔΙΑΒΡΩΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ (Β ΜΕΡΟΣ) : ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ - Αν Ελληνας ακαδημαϊκός δεν γνωρίζει ότι Ελλάδα και Αλβανία έχουν βρεθεί σε πολεμικές αναμετρήσεις και μάλιστα σκληρές, είναι ή αδαής ή κάτι άλλο

Του Γιώργου Χαρβαλιά 

Τα πρώτα «ινστιτούτα διεθνών σχέσεων» εμφανίστηκαν στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε μια προσπάθεια, απολύτως θεμιτή, να στηθούν ερευνητικές «δεξαμενές σκέψης» που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν υποβοηθητικά προς τη διαμόρφωση μιας εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Στην πορεία ωστόσο ξέφυγαν από την αρχική αποστολή τους και κατέστησαν εντεταλμένοι φορείς «προσαρμογής» της ελληνικής διπλωματίας στο ευρωατλαντικό diktat, υποκαθιστώντας συχνά το υπουργείο Εξωτερικών και υπαγορεύοντας πολιτική γραμμή σε κυβερνήσεις και κόμματα εξουσίας.

Ειδικά το ΕΛΙΑΜΕΠ, με το οποίο ασχολούμαστε πάλι σήμερα, αποτελεί βασικό πυλώνα επεξεργασίας και «εκπόνησης» εξωτερικής πολιτικής στο μέτωπο με την Τουρκία και τα Βαλκάνια, με τις απόψεις των μελών του να φιλοξενούνται συχνά πυκνά σε «έγκυρες» εφημερίδες των Αθηνών. Ολως τυχαίως οι απόψεις αυτές με ελαφρές φραστικές αποκλίσεις συμπλέουν σε ένα ευρωατλαντικό πρίσμα θεώρησης των πραγμάτων με το οποίο η Ελλάδα οφείλει να συμβιβαστεί, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές επιλογές που πιθανόν να υπαγορεύουν τα εθνικά της συμφέροντα.

Η οπτική γωνία του ΕΛΙΑΜΕΠ στις διεθνείς και τις περιφερειακές εξελίξεις που αφορούν τη χώρα μας, όπως έγραψα και την περασμένη Κυριακή, είναι αμιγώς ευρωπαϊκή. Οχι εθνική. Και αυτό έχει να κάνει πιθανόν με τις πηγές χρηματοδότησης του Ιδρύματος που εκτείνονται πλέον έξω από τα σύνορα της χώρας κατά το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού του.
Δεν θα μπω στον πειρασμό να απαριθμήσω τους ευγενικούς χορηγούς, που άλλωστε δεν είναι κρυφοί και ξεκινούν από ξένες πρεσβείες, μέχρι διεθνείς οργανισμούς, όπως το Ιδρυμα Σόρος, ακόμη και πολυεθνικές εταιρίες ή μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Ενδεικτικά θα σας αναφέρω ότι τις παραμονές των πρόσφατων ευρωεκλογών το ΕΛΙΑΜΕΠ, «με τη στήριξη της εταιρίας ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ», αναλώθηκε σε μεγάλη επικοινωνιακή καμπάνια πληρωμένων καταχωρίσεων προκειμένου να εξηγήσει στους ψηφοφόρους «τι διακυβεύεται στις κάλπες» (σε απλά ελληνικά… τι δεν πρέπει να ψηφίσουν).

Ολα αυτά είναι βεβαίως «εντός πλαισίων», αν και κατά τη δική μου ταπεινή άποψη ένα ίδρυμα «Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής» που χρηματοδοτείται, έστω και κατ’ ελάχιστον από ξένες πρεσβείες ή «στρατευμένους» οργανισμούς, όπως το Ιδρυμα Σόρος, θα έπρεπε να έχει βγάλει από την ονομασία του τη λέξη «ελληνικό». Αυτό που είναι εξ ολοκλήρου εκτός πλαισίου αφορά την επιχείρηση επαναχάραξης της Νεότερης Ιστορίας με την επιστράτευση Ελλήνων καθηγητών και τελικό στόχο τον επηρεασμό συνειδήσεων και τη διαμόρφωση φρονήματος στη βάση γεγονότων απολύτως ψευδών!

Σήμερα θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα τόσο χονδροειδές που ουσιαστικά κλείνει τη συζήτηση προτού καλά καλά ανοίξει για ένα ίδρυμα που θέλει να ισχυρίζεται ότι λειτουργεί με ακαδημαϊκά κριτήρια.

Τα τελευταία χρόνια το ΕΛΙΑΜΕΠ, λειτουργώντας περισσότερο ως ΜΚΟ και λιγότερο ως ίδρυμα ερευνών, καταβάλλει σοβαρές προσπάθειες για να προάγει την «αμοιβαία κατανόηση» Ελλήνων και Αλβανών στην κατεύθυνση πάντα του εξωραϊσμού των χρόνιων και σοβαρών προβλημάτων που εγείρονται με αποκλειστική ευθύνη της αλβανικής πλευράς. Τα σχετικά ερευνητικά προγράμματα που ξεκινούν από το 2013 υπό την επίβλεψη του καθηγητή Ι. Αρμακόλα διέπονται από μία… αγωνία, θα έλεγε κανείς, για την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας, αλλά και τη στάση της ελληνικής κοινής γνώμης προς αυτήν, γεγονός που εξηγείται και από την πρόσφατη εξέλιξη με το πράσινο φως στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, έπειτα από τα ανεκδιήγητα «γυμνάσια» του Ράμα με το ζήτημα Μπελέρη και χωρίς να έχουν διασφαλιστεί βασικά θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την ελληνική μειονότητα (σημ.: τα περί «ελληνικών όρων» που δήθεν ετέθησαν συνιστούν ανέκδοτο, ανάξιο σχολιασμού).

Πολύ πρόσφατα, το περασμένο καλοκαίρι, το ΕΛΙΑΜΕΠ με την υποστήριξη του γερμανικού συντηρητικού think tank Konrad Adenauer έφτασε να διεξαγάγει και έρευνα για να διαπιστώσει κατά πόσον η υπόθεση… Μπελέρη τραυμάτισε τα θετικά αισθήματα του ελληνικού λαού για την ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα όμως -και αυτό είναι το πολύ ενδιαφέρον- το ΕΛΙΑΜΕΠ με τη συνδρομή του Ιδρύματος Σόρος στην Αλβανία (Open Society Foundation for Albania) είχε διεξαγάγει παράλληλες έρευνες κοινής γνώμης στις δύο χώρες, εκμαιεύοντας «πολύτιμα συμπεράσματα», όπως ότι το… 77% των ερωτηθέντων Αλβανών θεωρεί το «θέμα των Τσάμηδων» σημαντικό εμπόδιο για την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων. Σχολιάζοντας το εύρημα σε άρθρο του στο «Βήμα» (4/7/2021), ο καθηγητής Αρμακόλας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι καίτοι από νομικής απόψεως ο ελληνικός ισχυρισμός πως πρόκειται για ανυπόστατο ζήτημα είναι «νομικά ισχυρός», η υπόθεση των Τσάμηδων «έχει γιγαντωθεί στην αλβανική κοινωνία και παρουσιάζεται ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιστορικής αδικίας, γι’ αυτό είναι λογικό να προκαλεί έντονα συναισθήματα. Θα πρέπει ο χειρισμός του από την ελληνική πλευρά να γίνεται με τη δέουσα προσοχή και ευαισθησία».

Υπάρχουν όμως και τα χειρότερα. Στην ίδια έρευνα, που στόχο έχει, μεταξύ άλλων, να καταρρίψει τα «αρνητικά στερεότυπα» μεταξύ των δύο λαών, τίθεται στη λογική του «σωστό ή λάθος» η απίθανη διατύπωση «Ελληνες και Αλβανοί δεν έχουν πολεμήσει ποτέ μεταξύ τους» (!) Και ο επιστημονικός υπεύθυνος στα συμπεράσματά του επισημαίνει ότι… δυστυχώς οι Ελληνες κάνουν το λάθος, σε ποσοστό 73,5%, να πιστεύουν ότι οι δύο λαοί έχουν βρεθεί σε πολεμική αντιπαράθεση.

Αυτό το τελευταίο ξεπερνά κάθε όριο. Αν Ελληνας ακαδημαϊκός δεν γνωρίζει ότι τα δύο έθνη έχουν βρεθεί (και επισήμως) σε πολεμικές αναμετρήσεις και μάλιστα σκληρές, είναι ή αδαής ή κάτι άλλο. Δεν θα γυρίσουμε στα χρόνια των Σουλιωτών και του Αλή Πασά, ούτε καν στον ηρωικό αγώνα της Βορειοηπειρωτικής αυτονομίας όπου Ελληνες πολεμούσαν Αλβανούς. Θα πάμε πιο πρόσφατα, στο 1940, όταν, ως γνωστόν, αλβανικά τάγματα μελανοχιτώνων επιτέθηκαν μαζί με τις ιταλικές μεραρχίες και συνέχιζαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου να αφανίζουν τον ελληνικό πληθυσμό της Ηπείρου. Αν τα δύο έθνη δεν είχαν βρεθεί ποτέ σε πόλεμο, προς τι η άρση του εμπολέμου το 1987;

Προς επίρρωση των… αυτονόητων αντιγράφω ενδεικτικά από το βιβλίο του αείμνηστου Ελληνα πρέσβη Ηλία Αντωνόπουλου, «Αλβανία & ελληνο-αλβανικές σχέσεις 1912-1994: «Την 1.9.1939 κηρύσσεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Ιταλία παρατάσσεται στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας την 10.6.1940. Τον επόμενο μήνα η αλβανική Βουλή, μετά μακρές συζητήσεις κατά τις οποίες ακούστηκαν πύρινοι λόγοι κατά των Συμμάχων, καθώς και σαφείς υπαινιγμοί διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδος, υιοθετεί την 4.7.1940 τον υπ’ αριθμόν 319 νόμο, το άρθρο 1 του οποίου όριζε ότι: «το αλβανικόν βασίλειον αναγνωρίζει ότι ευρίσκεται εις πόλεμον με εκείνα τα κράτη με τα οποία το βασίλειον της Ιταλίας θα ευρεθεί εις πόλεμον».

Κατά συνέπεια το αλβανικό βασίλειο, την 28.10.1940 εκήρυξε και αυτό αυτομάτως τον εναντίον της Ελλάδος πόλεμο. Ετίμησε δε και την νομικώς εγγυημένη αυτή εξαγγελία, διότι πράγματι μετέσχε ενεργώς με 14 ολόκληρα τάγματα τακτικού στρατού, την αλβανική φασιστική μιλίτσια και με εθελοντικά σώματα».

Ειλικρινά αποκλείω να μη γνωρίζει αυτά τα στοιχειώδη Ελληνας πανεπιστημιακός που ασχολείται με τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Μπορεί να αποτελούν λεπτομέρειες για το εθνομηδενιστικό Ιδρυμα Σόρος, αλλά δεν μπορούν να αποτελούν λεπτομέρειες για ένα ίδρυμα που θέλει να συμβουλεύει την εξωτερική πολιτική. Κάνω λάθος;

https://www.newsbreak.gr/apopseis/747898/paracharaxi-tis-istorias-me-tis-eylogies-toy-soros/

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ : ΠΟΙΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ; Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΑΣ ΠΗΡΕ ΚΑΙ 2,2 ΔΙΣ ΕΥΡΩ

 

 

Ο Φράνκ Βάλτερ Σταϊνμάιερ όχι μόνο αρνήθηκε να συζητήσει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του στην Ελλάδα, αλλά μας πήρε και πάνω από 2 δις ευρώ, τα οποία ο κ.Μητσοτάκης πολύ πρόθυμα δίνει στο Βερολίνο! Είναι δυνατόν ,θα αναρωτηθείτε; Είναι πέρα για πέρα αληθινό και ο κ.Νότης Μαριάς εξηγεί στο militaire channel, πως «εκεί που μας χρωστάγανε ,μας πέρνουν και το βόδι»! Τα στοιχεία που αποκαλύπτει είναι αδιάσειστα! Ο κ.Μαριάς μιλά για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και επισημαίνει ότι τα ψέματα τελείωσαν. Η ελληνική κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να κάνει πολύ συγκεκριμένες κινήσεις για να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται η χώρα. Το ερώτημα είναι αν θέλει να το κάνει.

Militaire News

 

Ο ΔΙΑΒΡΩΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ - ΣΤΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΛΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ - Η ελίτ των «πεφωτισμένων ευρωπαϊστών» έχει διεισδύσει στα κοινοβουλευτικά έδρανα, στα ακαδημαϊκά σαλόνια, στα επιχειρηματικά γραφεία και φυσικά στις «έγκυρες» εφημερίδες που παπαγαλίζουν ευλαβικά τις επικίνδυνες απόψεις τους, χωρίς αντίλογο (Α ΜΕΡΟΣ)

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Εξεπλάγησαν ορισμένοι με τον βαθμό κυνικότητας των δηλώσεων της κυρίας Γαβουνέλη, διευθύντριας του περιβόητου ΕΛΙΑΜΕΠ, η οποία μέσα από τη συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης συνέκρινε τη διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας με το παζάρι για μερικά κιλά πατάτες στη λαϊκή της γειτονιάς της.

Η έκπληξη παραδόξως προκλήθηκε από την επιστράτευση της ατυχούς αντιπαραβολής και όχι από την καθαυτό αναφορά σε «διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων», που συνιστά σχήμα οξύμωρο για ανεξάρτητο κράτος εν καιρώ ειρήνης. Πλην, όμως, αυτό το αντιφατικό «θεώρημα» περί αναγκαστικής εκχώρησης θαλάσσιας κυριαρχίας στο Αιγαίο ανακλά τη «φιλοσοφία» της συγκεκριμένης «δεξαμενής σκέψεως», η οποία εν πολλοίς καθορίζει και τη νοοτροπία του ενδοτισμού που διέπει την ελληνική διπλωματία, ιδιαίτερα μετά το επεισόδιο των Ιμίων.

Το ΕΛΙΑΜΕΠ έχει αναλάβει σχεδόν εργολαβικά τις τελευταίες δεκαετίες την «εκλογίκευση» της ελληνικής υποχωρητικότητας απέναντι στην αυξανόμενη τουρκική βουλιμία, προτάσσοντας το τραγικά υπεραπλουστευτικό «επιχείρημα»: «Και τι θέλετε να κάνουμε; Πόλεμο;».

Oχι, λοιπόν, κανείς σώφρων πολίτης αυτής της χώρας δεν επιθυμεί μετωπική στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία. Oμως και κανείς δεν διανοείται να «αγοράζει» προσωρινές…δόσεις ειρήνης, σαλαμοποιώντας την εκχώρηση κυριαρχίας στο Αιγαίο.

Το ζητούμενο είναι η διασφάλιση μιας διαρκούς ειρήνης στα ανατολικά σύνορά μας, που θα επιτρέψει στη χώρα μας να απαλλαγεί από την αγωνία και το δυσβάστακτο κόστος του υπερεξοπλισμού. Yπό τις σημερινές συνθήκες τραγικού αυτοεγκλωβισμού της Ελλάδας στην αιγιαλίτιδα ζώνη των 6 μιλίων, δεν θα δίσταζα κι εγώ να χειροκροτήσω έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους απέναντι. Εντιμο, όμως. Oχι από αυτούς που εννοεί η κυρία του ΕΛΙΑΜΕΠ, η οποία μαζί με τις πατάτες στους πάγκους μαναβικής αράδιαζε στα ξεκούδουνα διαφορετικά εύρη χωρικών υδάτων και μπέρδευε το ακρωτήριο Ταίναρο με το ακρωτήριο Μαλέας…

Θα εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Η μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στο μεγαλύτερο τμήμα του Ιονίου, που η κυρία Γαβουνέλη εξήρε ως λαμπρό παράδειγμα «ευελιξίας», υπήρξε τεράστιο στρατηγικό λάθος. Γιατί στην πράξη ενίσχυσε την πάγια τουρκική θέση ότι «το Αιγαίο είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση και πρέπει να αντιμετωπιστεί αλλιώς», εκτός δηλαδή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Το γεγονός ότι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις απέφυγαν την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, συνεκτιμώντας με ανεπίτρεπτη φοβικότητα την απειλή του τουρκικού «casus belli», ασφαλώς δυσχεραίνει τη θέση μας. Τα 6 μίλια στο Αιγαίο παγιώνονται πλέον ως καθεστώς και η άσκηση μονομερούς κυριαρχικού δικαιώματος τίθεται υπό την αίρεση της Τουρκίας. Στο δίλημμα, όμως, «πόλεμος ή αναίμακτη συνθηκολόγηση» υπάρχουν λεπτές κόκκινες γραμμές.

Δεν θα χαρίσω τον «πολιτικό ρεαλισμό» στους υπαλλήλους του ΕΛΙΑΜΕΠ. Προσωπικά θα ήμουν διατεθειμένος να σφίξω πρώτος το χέρι του κυρίου Μητσοτάκη, αν στην προσπάθειά του να αποφύγει μια αχρείαστη και εξαιρετικά απρόβλεπτη πολεμική αντιπαράθεση υποχρέωνε την Τουρκία να άρει το «casus belli» για να προχωρήσει μονομερώς στην ευθυγράμμιση του εναέριου χώρου με τα χωρικά ύδατα στα 10 ναυτικά μίλια. Προσοχή, όμως: παντού στο Αιγαίο! Οχι όπου βολεύει τους απέναντι, ούτε με τη λογική της αλά καρτ διευθέτησης – 6 μίλια εδώ, 6,5 πιο κει και 8… στην Εύβοια, δηλαδή αιγιαλίτιδα ζώνη «ακορντεόν», όπως άφησε να εννοηθεί η κυρία του ΕΛΙΑΜΕΠ και ψιθύρισε στην «Καθημερινή» η «αρμόδια» κυβερνητική πηγή.

Θα σπεύσουν κάποιοι να αναρωτηθούν – και πολύ φοβούμαι, ευλόγως: «Και γιατί να χαρίσουμε 2 μίλια στην Τουρκία, όταν έχουμε όλο το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας;» Η απάντηση είναι εξίσου κυνική με τις… λαχανογορίτικες σοφιστείες της κυρίας Γαβουνέλη: γιατί ο χρόνος κυλάει εις βάρος μας. Οφείλουμε να ξεκολλήσουμε επιτέλους από το μειονεκτικό καθεστώς των 6 μιλίων, να αξιοποιήσουμε τους ανεκμετάλλευτους ενεργειακούς πόρους του Αιγαίου και να αντλήσουμε διεθνώς εύσημα «λελογισμένης διαλλακτικότητας», δίνοντας ταυτόχρονα μια ύστατη ευκαιρία στην ειρήνη. Αλλιώς ας προετοιμαζόμαστε για πόλεμο.

Δυστυχώς, η εκδοχή ενός «έντιμου συμβιβασμού» που μόλις περιέγραψα, παριστάνοντας και λίγο τον δικηγόρο του Διαβόλου, δεν περνά από το μυαλό της σημερινής κυβέρνησης ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας και είναι βέβαιο ότι θα γλιτώσω από την υποχρέωση να σφίξω το χέρι του κυρίου Μητσοτάκη.

Εκτός από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που δεν διακρίνεται για τις αντιστάσεις του σε εξωτερικές πιέσεις, οι άνθρωποι που συνδιαμορφώνουν σήμερα την εξωτερική πολιτική της χώρας εμφορούνται από τη φιλοσοφία… γενναιόψυχων εκχωρήσεων του ΕΛΙΑΜΕΠ. Γιατί «και η Τουρκία έχει τα δίκια της», σύμφωνα με την Ντόρα…

Οπως έγραψε πρόσφατα ένας άλλος αστέρας του ιδρύματος, ο καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, στη διπλωματία είναι άλλο το «ευκταίο» και άλλο το «εφικτό», υπονοώντας προφανώς ότι η άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος παραπέμπει στη σφαίρα των… ευσεβών πόθων όταν έχεις τον τραμπούκο της διπλανής πόρτας να σε απειλεί (αυτό, δηλαδή, που η κυρία Γαβουνέλη περιέγραψε εξίσου παραστατικά ως… «θεωρητικό δικαίωμα» της Ελλάδας).

Με αυτή την ωραία συλλογιστική είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα θα είχε παραμείνει οθωμανική επαρχία, όπως κάποιοι επιχειρούν να την καταστήσουν ντε φάκτο σήμερα, χωρίς να ακουστεί ούτε «μπαμ». Το ερώτημα είναι γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επιτρέψει να υπαγορεύει εξωτερική πολιτική ένας φορέας που ασκεί διαβρωτική επίδραση στο εθνικό φρόνημα, βαφτίζει τη μειοδοσία «ρεαλισμό» και είναι βέβαιο ότι δεν έχει ελληνική «οπτική» στο πεδίο της αντιπαράθεσης με την Τουρκία.

Το ΕΛΙΑΜΕΠ έχει δυστυχώς «ευρωπαϊκή» οπτική όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και γενικά στο βαλκανικό γίγνεσθαι, που επιβάλλει στη χώρα μας ρόλο ευπειθούς κομπάρσου, ο οποίος δεν πρέπει να δημιουργεί προβλήματα και να διαταράσσει τον ευρύτερο γεωστρατηγικό σχεδιασμό του ατλαντικού τόξου. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα του «ευρω-ραγιαδισμού», του… προβλέψιμου σύμμαχου που λέει και ο Μητσοτάκης, η Ελλάδα οφείλει να επωμισθεί αγόγγυστα τα καθήκοντα μιας αποικίας χρέους, ενός φιλόξενου προορισμού μαζικού τουρισμού (εσχάτως και λαθροεποικισμού), και να συμβιβάζεται με τη μοίρα της, ενίοτε με εκπτώσεις εθνικής κυριαρχίας. Ολοι όσοι αρνούνται να ενθουσιαστούν με αυτή την προδιαγεγραμμένη αποστολή περιθωριοποίησης, που βολεύει μόνο τους ξένους και όχι τους Ελληνες, βαφτίζονται «θερμοκέφαλοι», «πολεμοκάπηλοι» ή ψεκασμένοι… Η ελίτ των «πεφωτισμένων ευρωπαϊστών» έχει διεισδύσει στα κοινοβουλευτικά έδρανα, στα ακαδημαϊκά σαλόνια, στα επιχειρηματικά γραφεία και φυσικά στις «έγκυρες» εφημερίδες, που παπαγαλίζουν ευλαβικά τις απόψεις τους, χωρίς αντίλογο. Ας ελπίσουμε ότι, αν ποτέ έρθει η ώρα να ξεπουλήσουν εθνική κυριαρχία, θα διαπιστώσουν πως λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο…

https://www.newsbreak.gr/apopseis/740753/stronontas-to-chali-gia-parachoriseis-sto-aigaio/ 

Type rest of the post here

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 : ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ - ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

ΔΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ.ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΚΑΡΙΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ 
ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ΘΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΠΑΝΤΑ.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΝΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ ΗΡΩΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ 
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ

ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΘΑ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΕΣΗΣ 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΙΣ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912

Φωτογραφία από την κατάληψη της Θεσσαλονίκης
σε καρτ-ποστάλ της εποχής:
 Άνδρες του ελληνικού ιππικού εισέρχονται θριαμβευτικά
στη Θεσσαλονίκη.

Του Ιάκωβου Δ. Μιχαηλίδη,
Αναπληρωτού καθηγητού Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, ΑΠΘ.

Η κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου τον Οκτώβριο του 1912 αποτέλεσε τη συσσωρευμένη έκρηξη των παθών που οι βαλκανικοί λαοί είχαν επί αιώνες συσσωρεύσει εναντίον των Οθωμανών. Παρά τις αρχικές προβλέψεις, η κατάρρευση της Υψηλής Πύλης υπήρξε αναπάντεχα σύντομη. Τα μέτωπα του πολέμου υπήρξαν δύο, εκείνο της Θράκης με «έπαθλο» την ίδια την Κωνσταντινούπολη, και εκείνο της Μακεδονίας με κορύφωση την προσάρτηση της Θεσσαλονίκης.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης υπήρξε, πριν ακόμη από την έναρξη του πολέμου, στρατηγική επιδίωξη των Ελλήνων.

Δεν ήταν μόνο τα απαράγραπτα ιστορικά δίκαια του ελληνισμού στην περιοχή, αλλά και η αδήριτη γεωστρατηγική ανάγκη για προσάρτηση των εύφορων μακεδονικών εδαφών που θα συντελούσαν αποφασιστικά στην οικονομική επιβίωση του έθνους. Για τους λόγους αυτούς οι εντολές του πρωθυπουργού Βενιζέλου προς τη στρατιωτική ηγεσία ήταν από την αρχή ξεκάθαρες και αποφασιστικές. Κεντρικός στόχος της στρατιάς Θεσσαλίας θα ήταν η απελευθέρωση της μακεδονικής πρωτεύουσας. Ο στόχος αυτός επιβεβαιώθηκε όταν απελευθερώθηκε η Κοζάνη, και κατέστη εφικτός αμέσως μετά την επική μάχη των Γιαννιτσών (19-20 Οκτωβρίου 1912).

Τα τελευταία συγκλονιστικά εικοσιτετράωρα πριν από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης έχουν συνοπτικά ως εξής: Στις 25 Οκτωβρίου 1912 το ελληνικό Γενικό Στρατηγείο με επικεφαλής τον Αρχιστράτηγο και Διάδοχο Κωνσταντίνο εγκαταστάθηκε σε κτήριο στο χωριό Τόψιν (σημερινή Γέφυρα), λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Το αγρόκτημα ανήκε στον εβραίο μεγαλοκτηματία και τραπεζίτη Σαούλ Μοδιάνο.

Είχαν προηγηθεί οι κρίσιμες στιγμές της προέλασης του ελληνικού στρατού από τα Γιαννιτσά στη Θεσσαλονίκη υπό καταρρακτώδη βροχή. Ο ποταμός Αξιός είχε πλημμυρίσει, εμποδίζοντας την κίνηση των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων. Ταυτόχρονα, πληροφορίες ανέφεραν ότι Βούλγαροι στρατιώτες βάδιζαν γοργά προς τη Θεσσαλονίκη.

Στις 3 τα ξημερώματα της 25ης Οκτωβρίου ο πρωθυπουργός Βενιζέλος τηλεφώνησε στον βασιλιά Γεώργιο, που βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια, ζητώντας του να διατάξει τον γιο του να προελάσει άμεσα προς τη Θεσσαλονίκη. «Σας καθιστώ προσωπικώς υπευθύνους διά την βραδύτητα με την οποία διεξάγετε τας επιχειρήσεις, αι οποίαι κινδυνεύουν να φέρουν τους Βουλγάρους πρώτους εις Θεσσαλονίκην», του έγραφε.

Οι στιγμές ήταν κρίσιμες. Έξι ελληνικές μεραρχίες, μονάδα ιππικού και ένα απόσπασμα Ευζώνων είχαν κυκλώσει τη Θεσσαλονίκη, έτοιμες να επιτεθούν μόλις λάμβαναν τη σχετική εντολή. Ένα λουτρό αίματος στη μακεδονική πρωτεύουσα ήταν πλέον πολύ πιθανό.

Την ίδια στιγμή οι οθωμανικές Αρχές της Θεσσαλονίκης, με τη μεσολάβηση των προξένων πολλών μεγάλων δυνάμεων, ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις για την παράδοση της πόλης. Τελικά, μετά από αγωνιώδεις διαπραγματεύσεις, στις 17:30 το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου 1912 ο λοχαγός Αλέξανδρος Μαζαράκης παρέδωσε στον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο επιστολή του Χασάν Ταξίν Πασά, διοικητή της 8ης στρατιάς του Οθωμανικού Στρατού, με την οποία γνωστοποιούνταν ότι οι οθωμανικές Αρχές της πόλης είχαν αποφασίσει την παράδοση της πόλης στους Έλληνες.

Ο Χασάν Ταξίν Πασάς επικρίθηκε έντονα –αλλά άδικα κατά τη γνώμη μου– τα επόμενα χρόνια για την απόφασή του να παραδώσει αμαχητί τη Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος στις αναμνήσεις του δικαιολογεί εκείνη την απόφασή του και χαρακτηρίζει τραγική την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η οθωμανική φρουρά της πόλης. «Βρέθηκα μπροστά στο τραγικό δίλημμα της έσχατης αντίστασης ή της παράδοσης υπό όρους με την ευχή του λαού της πόλης, των πολιτικών Αρχών και των προξένων», σημειώνει. «Αφού αντιλήφθηκα με βαθύτατη ψυχική οδύνη ότι ήταν αδύνατο να συνεχισθεί ο αγώνας και ότι κάθε περαιτέρω προσπάθεια ήταν μάταιη, πήρα την τραγική αλλά αναπόφευκτη πλέον απόφαση να διαπραγματευθώ με τον αντίπαλο».

Αμέσως μόλις του επιδόθηκε η επιστολή του Ταξίν Πασά, ο Κωνσταντίνος διέταξε τον αντιστράτηγο Βίκτωρα Δούσμανη και τον Ιωάννη Μεταξά να μεταβούν στη Θεσσαλονίκη για να συντάξουν και να υπογράψουν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Ταυτόχρονα, ο Κωνσταντίνος έστειλε επιστολή στον διοικητή των βουλγαρικών στρατιωτικών δυνάμεων, στρατηγό Θεοδορόφ, ενημερώνοντάς τον για την παράδοση της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό.

Ήταν 21:30 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1912, ανήμερα του πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, όταν ο Δούσμανης και ο Μεταξάς έφτασαν στο Διοικητήριο προκειμένου να συναντήσουν τον Χασάν Ταξίν Πασά και να υπογράψουν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Λίγες ώρες αργότερα, στη 1:30 το πρωί, το πρωτόκολλο –που είχε συνταχθεί στα γαλλικά– υπογράφηκε από τους Οθωμανούς και τους Έλληνες. Το όνειρο των Ελλήνων και η πρόβλεψη του Βενιζέλου πως σε είκοσι μόλις μέρες ο ελληνικός στρατός θα απελευθέρωνε τη Θεσσαλονίκη, είχε γίνει πραγματικότητα.

Την ίδια στιγμή που οι Μεταξάς και Δούσμανης κατευθύνονταν στο Διοικητήριο, ενθουσιώδεις Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες κατευθύνονταν προς την πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Ο Αλέξανδρος Ζάννας ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στη Θεσσαλονίκη, το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1912. Μαζί του ήταν και αρκετοί Εύζωνες που επισκέφθηκαν αμέσως στο καφενείο Όλυμπος, βασικό σημείο συνάντησης των Θεσσαλονικέων.

Ο Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος Αρίστος Χασηρτζόγλου αφηγείται την αγωνία και την αδημονία των Θεσσαλονικέων για την επικείμενη είσοδο του ελληνικού στρατού: «Μα γιατί καθυστερούν, πρωί δεν μας είπαν και βράδυασε. Ξαφνικά γοργά ποδοβολητά αλόγων ακούστηκαν έξω από το μεγάλο εκείνο κέντρον κι ευθύς αμέσως ύστερα άνοιγε διάπλατα η βαρειά δρύινη και δίφυλλη τζαμόπορτα της μπυραρίας. Ήταν ένας αξιωματικός. Ένας Έλληνας αξιωματικός. Και ύστερα ένας άλλος. Και ύστερα και τρίτος. Γεια σας, είπαν λεβέντικα και βρόντηξαν τα σπιρούνια. Τόσο απλά, τόσο απλά και συνηθισμένα ήρθε στους ραγιάδες της Θεσσαλονίκης το πρώτο μήνυμα της ελευθερίας».

Εκείνο το βράδυ της 26ης προς 27η Οκτωβρίου 1912 κανένας από τους Έλληνες της πόλης δεν κοιμήθηκε. Τα νέα της εμφάνισης του ελληνικού στρατού διαδόθηκαν ταχύτατα και πλήθος από ελληνικές σημαίες γέμισαν τα μπαλκόνια της Θεσσαλονίκης. Στις 27 Οκτωβρίου ο Ίων Δραγούμης και ο λοχαγός Αθανάσιος Εξαδάκτυλος ύψωσαν την ελληνική σημαία στο κτήριο του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη. Λίγο αργότερα ο ποιητής Σπύρος Ματσούκας, συνοδευόμενος από τον ζωγράφο Γεώργιο Ροϊλό, έφτασε στο ναό του Αγίου Μηνά και απήγγειλε πατριωτικά ποιήματα, την ίδια ώρα που το συγκεντρωμένο πλήθος έψαλε το Χριστός Ανέστη. Η ιστορική εφημερίδα Μακεδονία του Ιωάννη Βελλίδη κυκλοφόρησε με τυπωμένη σε ολόκληρη την πρώτη σελίδα της την ελληνική σημαία, ενώ η Νέα Αλήθεια του Γιάννη Κούσκουρα είχε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Ευλογημένος ο ερχόμενος». Την Κυριακή, 28η Οκτωβρίου 1912, εισήλθε στην πόλη και ο διάδοχος Κωνσταντίνος και εγκαταστάθηκε στο Διοικητήριο, όπου υψώθηκε η ελληνική σημαία. Μια μέρα αργότερα έφθασε στην πόλη και ο βασιλιάς Γεώργιος. Η αρχή του ελεύθερου εθνικού βίου για τους Έλληνες της Θεσσαλονίκης είχε μόλις αρχίσει.

 

PONTOSNEWS

ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40' : ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΙΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟΡΓΙΚΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1940

1940 – Χλωμό Πωγωνίου. Απερίγραπτες στιγμές…! Μ’ όλο που τότε ήμουν 7 χρονών, θυμούμαι καλά.

« Ξύπνα- μου είπε η μάνα μου- ήρθε ο ελληνικός στρατός». Οι αδελφές μου, η Κλεοπάτρα και η Όλγα, έβαζαν την ελληνική σημαία στο παράθυρο του νοντά. Μου έδεσαν κι’ εμένα στο χέρι την ελληνική σημαία. Βγήκα έξω. Βλέπω, στου Στέφου, στου Μπελλά, στου Γκάτζου, στου Γκοντέλα, σ’ όλα τα σπίτια είχαν αναρτιστεί, με διάφορους τρόπους, οι ελληνικές σημαίες και όλα τα παιδιά είχαν στο βραχίονά τους την ελληνική σημαία.
Προχωρούσαμε προς την εκκλησία. Ακουστήκανε μερικοί πυροβολισμοί. Ο ελληνικός στρατός είχε φτάσει  στην  Αγιοσάββα.

Τότε ο κόσμος, σαν μελίσσι, ξεχύθηκε τρέχοντας ν’ ανταμώσει τα παλικάρια, τους Έλληνες φαντάρους, που μάχονταν γενναία για λευτεριά ενάντια στους κατακτητές. Σε λίγο η γραμμή  του στρατού διαλύθηκε. Εκεί  γινόταν χαμός,  θαρρείς  πως  πανηγύρι. Έγινε ένα πλήθος ενωμένο με αγκαλιές, φιλιά και χαρές μεγάλες.

Κι’ έτσι φτάσανε μέχρι  την εκκλησία στο κέντρο του  χωριού. Οι Ιταλοί, πανικόβλητοι κρύφτηκαν  στις καλύβες.

Το μόνο που ακόμη δεν  ξέρω είναι το ποιος προετοίμασε  όλη αυτή τη μεγαλειώδης υποδοχή  του ελληνικού στρατού. Όλοι λένε πως ήταν αυθόρμητο, ως αποτέλεσμα της αγάπης του κόσμου για τα’ αδέλφια του. Μολαταύτα οι σημαίες στους βραχίονες των μαθητών και άλλα θα πρέπει να είναι έργο των τιμημένων δασκάλων Μίλτου Πάλλα και Παναγιώτη Ζέρβα.

( του εκδότη Θόδωρου ΒεζιάνηΘόδωρου Βεζιάνη)

Το 1940 οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες υποδέχτηκαν πανηγυρικά τον ελληνικό στρατό και πολλοί εντάχθηκαν εθελοντές.

Ο αλβανικός λαός απάντησε  στον κατακτητικό πόλεμο με φυλλάδια που τόνιζαν: ‘‘ Ο σκλαβωμένος αλβανικός λαός δεν θέλει ώστε και άλλοι λαοί να έχουν την κακή τύχη του. 

Στους τοίχους γράφονταν συνθήματα: ‘‘Κάτω ο ιταλικός φασισμός’’. ‘‘Ζήτω ο αδελφός ελληνικός λαός που πολεμάει για λευτεριά !’’κλπ.

Ο Δροπολίτης Δερβιτσιώτης Φιλίππης Δ. Τσιούρης, βγήκε από το χάνι του στο Δέλβινο, καλωσόρισε τους πολεμιστές και είπε στο αξιωματικό κ. Χρήστο Αντωνάτο: ‘‘Είμαι και εγώ εδώ σας δωρίζω δυο ψαριά άλογα, να πετούν σαν και εσάς στον πόλεμο’’.

Ο λόχος Ουλαμού Πύργου Ηλείας, κάθισε στο χάνι. Επί έξι μήνες εφοδίαζε ο Φίλιππος με ζωοτροφές τα άλογα και ότι μπορούσε για τους φαντάρους. ‘‘ Δεν υπάρχει λόγος να ζητάω αμοιβή-, είπε ο Φίλιππος στο Χρήστο- μόνο αν οι δικoί μου δεν θα μπορέσουν να μου φτιάξουν μνήμα, τότε να βοηθήσετε βάζοντάς μου τουλάχιστον το σταυρό με την ελληνική σημαία και. με μια καλή πλάκα με σκαλισμένα ελληνικά γράμματα.

Εθελοντές από  τη Βόρειο Ήπειρο στο έπος  του ’40

Σταύρος Στέλιος,  από το Λαζάτι Αγίων Σαράντα: Στις 25 Νοέμβρη 1940 κατατάχθηκα εθελοντής πολέμου στον ελληνικό στρατό. Ήμασταν περίπου 500 στο 39-ο σύνταγμα ευζώνων. Φθάσαμε στο μέτωπο του πολέμου στο Τεπελένι στο Ύψωμα του Παπακώστα, στο μέρος που λεγόταν Γκόλιγκα, και πολεμήσαμε για τη  πατρίδα.

Δεν περιγράφεται  με λόγια το να είσαι στο  Γκόλιγκα  Τεπελενίου, στο υψηλότερο ύψωμα, να σε σφυροκοπούν 80 πυροβόλα του εχθρού μέσα στη χιονοθύελλα, μέρα και νύχτα, δεν περιγράφεται.

Μερικοί εθελοντές από τη Δερβιτσιάνη: -Ηλίας  Κορκάρης, Ηλίας Μάσιος, Κίτσιος  Τέλιος, Παναγιώτης Λιάτσης.

Από τη Γλίνα: – Βασίλης Σελιώτης, Βασίλης Αναγνώστης, Βαγγέλης Μπατζιέλης, Σπύρος Τσιέλιος, Γιάννης Παππάς.

Αποσπάσματα από ενθυμήσεις του δάσκαλου Μιχάλη Μάσσιου

1939 : Στο χωριό μου τη Δερβιτσάνη, Ιταλοί επιστάτες  με αλβανούς εργάτες άρχισαν να επισκευάζουν τον οδικό άξονα Κακαβιά – Αργυρόκαστρο.
« – Νομίζω, ότι  δεν έχουν καλό σκοπό αυτοί  οι πεπίνιδες, έλεγε ο μακαρίτης  ο πατέρας μου. Όλη αυτή η κωλοζτρίμωση των Ιταλών δεν μου αρέσει….Κάποια μέρα θα επιτεθούν κατά της Ελλάδας, ..αλλά,…αλλά  θα το πούνε « Παπούτσια να μπαλώσουμε » Και βγήκε ο λόγος του….

Στο Σπατς, τρομερές φυλακές  και κάτεργα του  καθεστώτος του Ενβερ Χότζα. Όντος με 8 χρόνια κάθειρξη ως φιλέλληνας  και  αντιφρονούντας του Κομουνιστικού Κόμματος Αλβανίας. Κατά το 1980 εκεί γνώρισα έναν καλοκάγαθο Ελληνόβλαχο γεροντάκο, τον Κήτα Μειντή, ο οποίος μεταξύ άλλων μου αφηγήθηκε :

« Ήμασταν τότε στο Δέλβινο με τα ζωντανά μας, όταν νέο παιδί εγώ, με επιστράτευσαν οι Ιταλοί με 7 μουλάρια και άλλους συμπατριώτες μου. Ύστερα από λίγο φτάσαμε  στο Καλπάκι.

Τι να σου πώ Μιχάλη μου !…

Σε λιγότερο από μισή ώρα  δύο οβίδες  σκάνε ! Έγινε του άγιου !… Ανατινάχτηκαν πυρομαχικά, άνθρωποι και ζώα…Μετά άρχισε το τουφεκίδι και …στο σουρούπωμα , πέσαν σε μάχη σώμα με σώμα. Τότε από την μία μεριά ακούγαμε : « Αέρα παιδιά ! » και από την άλλη « Μάμα μία ! »

Πέφταν οι Ιταλοί  και ποδοπατιώνταν από τους ίδιους τους συμπολεμιστές τους  και όπου φύγει – φύγει !….

*

Δεκέμβριος 1940. Οι Ιταλοί με την ουρά κάτω  στα σκέλη άρχισαν να υποχωρούν.

Σε λίγο διάστημα προσέξαμε  στο χωριό μας να έρχονται πολλοί Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί. Το σπίτι του Κύρο Ντάρου μετατράπηκε σε στρατηγείο. Στο σπίτι μας φιλοξενήσαμε κάποιον λοχία από το Άργος της Πελοπονήσσου. Ονομαζόταν Θύμιος Πασπαλιάρης.

Το σπίτι του Γρηγόρη Σιάνου μετατράπηκε σε φρουραρχείο, ενώ  στου συγχωριανού μας Παντελή Δέδε φιλοξενούνταν ο Γεώργιος Ράλλης (τότε λοχαγός και αργότερα πρωθυπουργός), και οι Σπύρος Σκούρας και Θεόδωρος Λανάρας.

Αυτό το διάστημα στο χωριό μας φιλοξενήθηκε και η διάσημη Σοφία Βέμπο και τραγούδησε  ένα βράδυ στο καφενείο « Ταμπόρι » κοντά στην εκκλησία του χωριού. Την άλλη μέρα βάδισε προς Τεπελένι να εμψυχώσει  τους Έλληνες εκεί.

Στις 27 Δεκεμβρίου 1940 στο χωριό μας χτυπήθηκε από μία ιταλική βόμβα ο Έλληνας ασυρματιστής Χριστόφορος. Εκατοντάδες κάτοικοι του χωριού  και Έλληνες στρατιώτες που βρισκόνταν εκεί, τον κλάψαν και τον εντφίασαν στο νεκροταφείο του χωριού. Μετά το 1990 ο τάφος του και κάποιου  άλλου Έλληνα φαντάρου με το όνομα Φώτο που σκοτώθηκε στο Παλαιόκαστρο, ενταφιάστηκαν ξανά σε επίσημη τελετή.

Στο τάφιασμα του ασυρματιστή Χριστόφορου μία χωριανή μου μοιρολόγησε : «Που είναι η μανούλα σου νιάτα μας, να σε φιλήσει για τελευταία φορά. Σε επιθυμούσε για γαμπρό αλλά εσύ παντρεύτηκες τη λευτεριά της πατρίδας μας.»

Θυμάμαι πως κλαίγαμε μικροί και μεγάλοι, χωριανοί και Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί.

 

ΤΟ ΟΡΑΜΑ

http://toorama.blogspot.com/2012/12/1940_9.html