Το 2018 είχαμε την πρωτοφανή αντιπαράθεση Ελλάδας-Ρωσίας, με τις
απελάσεις διπλωματών ένθεν και ένθεν. Το 2019 είχαμε την υπογραφή της
ελληνοαμερικανικής στρατιωτικής συμφωνίας, η οποία έδωσε στις ΗΠΑ ό,τι
ζήτησαν, χωρίς η Ελλάδα να λάβει άξια λόγου ανταλλάγματα. Το 2020 έχουμε
την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον με όσα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκειά της.
Κοινός παρονομαστής των παραπάνω είναι η συνολική και απόλυτη ταύτιση
της Ελλάδας με τις ΗΠΑ τόσο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και επί κυβέρνησης
της ΝΔ. Σηματοδοτούν το τέλος μιας πολυπαραγοντικής, αν και
ετεροβαρούς, πολιτικής έναντι Ουάσιγκτον και Μόσχας, την οποία
ακολούθησαν, λιγότερο ή περισσότερο, οι ελληνικές κυβερνήσεις,
τουλάχιστον από το 1974 και μετά.
Αυτή η νέα πολιτική επιδιώκεται να εμφανιστεί ως ρεαλιστική
και αναγκαία επιλογή από το πλέγμα των ηγετικών ελίτ της χώρας. Δεν
είναι όμως έτσι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί εκδήλωση μιας
ανορθολογικής και νοσηρής κατάστασης που μαστίζει την ελληνική εξωτερική
αλλά και εσωτερική πολιτική διαχρονικά. Συγκεκριμένα, μία από τις
σημαντικότερες παθογένειες του ελλαδικού κράτους, από τη στιγμή της
δημιουργίας του, μετά την Επανάσταση του 1821, μέχρι και σήμερα, είναι η
(αυτο)ανάγνωσή του ως "κράτος-πελάτης" (client state).
Ακόμα χειρότερα, μάλιστα, είναι η ανάγνωσή του ως κράτος-εξάρτημα της
δυτικής αρχιτεκτονικής. Αυτό ισχύει και σήμερα. Η πιθανότητα να
λειτουργήσει η Ελλάδα ως φυσιολογικό κράτος είναι κάτι που δεν φαίνεται
να περνάει από το μυαλό των ηγετικών ελίτ, αλλά και από μεγάλο μέρος της
ελληνικής κοινής γνώμης. Η αντίληψη μιας ανεξάρτητης Ελλάδας
αντιμετωπίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, ως κάτι ρομαντικά αφελές και
στη χειρότερη ως βλασφημία, ή συγκεκαλυμμένη προσπάθεια για αλλαγή
αφεντικού.
Ανήκομεν εις την Δύσιν
Στην πραγματικότητα αυτό που συζητιέται είναι μόνο ο αφέντης που θα
έχει η Ελλάδα. Ο πυρήνας της "ρεαλιστικής" ανάγνωσης της γεωπολιτικής
ταυτότητας της χώρας είναι το περιβόητο "Ανήκομεν εις την Δύσιν". Και με
την επιγραμματική αυτή φράση, οι περισσότεροι εννοούν ότι η Ελλάδα
ανήκει κυριολεκτικά στη Δύση, με την έννοια της ιδιοκτησίας. Όπως ένα
οικόπεδο ανήκει στον ιδιοκτήτη του και όχι ότι συμμετέχει ισότιμα με
άλλα κράτη σε μια γεωπολιτική δομή ως ανεξάρτητο και οργανικό της μέρος.
Συνακόλουθα, η νοοτροπία αυτή οδηγεί σε πλήρη ταύτιση με τις επιλογές
του αφέντη, στον οποίο η Ελλάδα έχει χαρίσει τον εαυτό της ως
περιουσιακό στοιχείο, έχοντας αυτοαναιρεθεί ως ανεξάρτητο κράτος. Ακόμη
και αν οι επιλογές αυτές έρχονται σε αντίθεση και σε αντίφαση με τα
εθνικά συμφέροντα, τα οποία, έτσι και αλλιώς, σπανίως λαμβάνονται υπόψη.
Στις σπάνιες δε περιπτώσεις που αυτό συμβαίνει, η προσέγγισή των εθνικών συμφερόντων γίνεται με το παρανοϊκό κριτήριο «να ταυτιστούμε ακόμη περισσότερο με τον αφέντη, ώστε να μας ανταμείψει για την καλή συμπεριφορά μας».
Όμως, αυτή η μονολιθική ταύτιση με τη δομή, στην οποία ανήκουμε και με
τις διαθέσεις των ισχυρότερων δρώντων μέσα σε αυτήν, δεν έχει και τόσο
καλή σχέση με την πραγματικότητα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ SLPRESS
https://slpress.gr/ethnika/to-dogma-anikomen-eis-tin-dysin-kai-i-geopolitiki-tis-agelis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου