Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ ΥΠΑΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΕΝΟΣ ΙΣΧΥΡΟΥ ΕΘΝΟΥΣ - Η ΠΡΟΪΟΥΣΑ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Του Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά
Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω 

 

“Σκλάβοι γεννηθήκαμε και πολεμούμε όλη μας τη ζωή να γίνουμε λεύτεροι»- Νίκος Καζαντζάκης

Με την ρήση αυτή του Νίκου Καζαντζάκη, επιχειρούμε, δια του παρόντος να οριοθετήσουμε διεκδικώντας ουσιαστικά την ελευθερία μας, μέσω μιας αφιονισμένης και καθόλα αλλοτριωμένης κοινωνίας, η οποία άγεται και φέρεται ασυνείδητα από τις εκάστοτε εξουσίες, οι επιχειρούν να μεταλλάξουν τον σύγχρονο άνθρωπο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ενός μεταναθρώπου.

Οι διάφορες πολιτικές θεωρίες, δίκην ενός ψευδεπίγραφου προοδευτισμού δογματίζουν επιβάλλοντας την μονολιθική ιδικής τους αλήθειας, ως ανυπερβλήτως δεσπόζουσα και απαράμιλλη, η οποία δέον όπως εγκαθιδρυθεί δια πυρός και σιδήρου, χαρακτηριζόμενη λίαν αυθαιρέτως ως η κυρίαρχη άνευ ετέρου τινός.

Είναι πρόδηλο, ότι εφεξής βαίνουμε εις κινούμενη άμμο, καθότι οι  παραδοσιακές αρχές αμφισβητούνται ευθέως και αποδομούνται εκ βάθρων και άρδην,  ούτως ώστε να προλειανθεί το έδαφος προς μία ουδετεροθενή Νέα Τάξη πραγμάτων, η οποία αφενός διατηρεί μία φαινομενική ελευθερία και εξετέρου θεσπίζει την αποινή δίωξη κατά οιουδήποτε αντιφρονούντα, ως επικίνδυνο δια την δημόσια τάξη και ασφάλεια, προβάλλοντας προσχηματικά την φενάκη της αφηγήματος του εκάσταχού δημοκρατικού τόξου.

Ο ολετήρας της παγκοσμιοποίησης ερείδεται μεταξύ άλλων επί της ολοσχερούς συνθλίψεως οιασδήποτε μορφής εθνικής ταυτότητας και συνειδήσεως εξ αυτού του λόγου επιδοτείται ευθαρσώς ο εποικισμός της Πατρίδας μας, δια της σωρείας των λαθραίων μεταναστών,  ενισχύοντας τον δημογραφικό εκυφλισμό, κα  διογκώνοντας εν ταυτώ την υπογεννητικότητα και τις αμβλώσεις ως δήθεν μία μείζονα έκφανση ενός παντελώς αόριστου και μονομερούς δικαιωματισμού.

Άξιο μνείας καθίσταται ποιοι μηχανισμοί είναι αυτοί οι οποίοι επιλέγουν ορισμένο τρόπο σκέψεως και συνάμα πολιτισμού τα οποία επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου επί ποινή εξοστρακισμού, εκ του κοινωνικού γίγνεσθαι, των αντιδρώντων.

Ως εκ τούτου, οι εκάστοτε θεσμικές ελίτ, χαράσσουν τις κατευθυντήριες γραμμές δια των οποίων αντιμετωπίζουν τους πολίτες αποκλειστικά και μόνον ως αθύρματα και άμορφη μάζα, με αποτέλεσμα να μην δύνανται αν ανανήψουν επιδιώκοντας τυχόν την επαναστατική σκέψη και ρηξικέλευθη  τομή προς τα πολιτικά τεκταινόμενα.

Η αδυναμία να διαρρήξουν τα στερεότυπα κλισέ των αυτονόητων συνειρμών ούτως ώστε να εναντιωθούν τελεσφόρα κατά των πολιτικών οι οποίοι βιάζουν καθημερινά τις συνειδήσεις των, στερώντας τους στοιχειωδώς την οποιαδήποτε σκέψη προς διεκδίκηση της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπεια ως πολίτες, με αποτέλεσμα να παραιτούνται εκ προοιμίου ενόψει οιασδήποτε μορφής αμφισβητήσεως προς την δοτή κατεστημένη εξουσία.

Η Ελλάς ευρίσκεται εις την μέγγενη των διεθνών εξελίξεων, ούσα καθ’ ολοκληρίαν κηδεμονευόμενη υπό ξένων παραγόντων, οι οποίοι δια του μανδύα του Πατριώτη, επιχειρούν να υπονομεύουν την πορεία της Ελλάδας προς την ορθή κατεύθυνση και πρόοδο.

Η Εθνική  μας συνείδηση έχει συρρικνωθεί σκοπίμως και πολλές φορές το επίσημο κράτος ταυτίζεται με τον ξένο παράγοντα προκειμένου δήθεν να υπάρξει εκτόνωση, πλην όμως γεννώνται ιδιαίτατα ερωτήματα, δια την ανιδιοτέλεια και τις προθέσεις ορισμένων πολιτικών οι οποίοι δια πράξεις και παραλείψεις των, στρέφουν εαυτόν τα «όπλα» ίνα εξυπηρετήσουν τα νοσηρά επεκτατικά τους  σχέδια άνευ ουδεμίας ευαισθησίας δια την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα.

Εν τοις πράμγασι ευρισκόμεθα εις ένα ακανθώδες σημείο της παγκόσμιας ιστορίας, ούτως ώστε να διαπλάσουμε το μέλλον μας, διότι πέραν της επιβολής, εκών άκων, προς τον λαό της φαιάς προπαγάνδας υπό των ποικιλώνυμων μηχανισμών της εξουσίας, ο ψοφοδεής πολίτης δρα και ενεργεί ως ανδράποδο, άνευ ουδεμίας αυτοτέλειας ή συλλογικής συνειδήσεως, ούτω ώστε να καταστεί φορεύς οράματος δια το μέλλον θέτοντας υψηλούς στόχος δια  την ανάνηψή μας.

Εν κατακλείδι φρονώ, o ο λαός πνέει από τα λοίσθια και έχουμε αυτοπαραδοθεί προς τους θύλακες της Νέας Τάξης πραγμάτων αμελλητί και άνευ ετέρου τινός.

Ως εκ τούτου λοιπόν, το ύπατο διακύβευμα  καθίσταται εις το να θραύσουμε τις αλυσίδες της εκούσιας ειρκτής μας εκδηλώνοντας  μία ισχυρά εθνική βουλήσημ η οποία θα δώσε εντολή εις ισχυρές και ευρείες πατριωτικής δυνάμεις να συγκρουσθούν με τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές ή κίβδηλα πατριωτικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις, ούτως ώστε να ανακάμψουμε και να περιφρουρήσουμε την εθνικής μας αξιοπρέπεια και κύρος διεκδικώντας την υπέρτατη έναντι πασών αξιών, ήτοι την ελευθερία.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΓΙΑ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ ΧΩΡΙΣ ΚΗΡΥΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ (ΜΑΡΤΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1914)

Του Ιωάννου Δασκαρόλη

Ιστορικού – Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου

 

Πρόλογος - η συνθήκη των Αθηνών και οι τουρκικές διεκδικήσεις στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ( Νοέμβριος 1913-Ιανουάριος 1914)

Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο η Ελλάδα χάρις το περίφημο θωρακισμένο καταδρομικό Αβέρωφ, όχι μόνο είχε κυριαρχήσει πλήρως σε όλο το ανατολικό Αιγαίο απελευθερώνοντας τα νησιά του από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά είχε κλείσει τον τουρκικό στόλο στα Δαρδανέλλια από όπου αυτός όσες φορές προσπάθησε να εκπλεύσει γνώρισε τη συντριβή. 

Η επανάληψη των ελληνοτουρκικών σχέσεων επισφραγίστηκε με την υπογραφή της συνθήκης των Αθηνών μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδος. Η συνθήκη που υπογράφηκε στις 14/27 Νοεμβρίου 1913, έπαυσε επίσημα τις εχθροπραξίες μεταξύ τους, παραχωρώντας τη Μακεδονία την Ήπειρο, την Κρήτη και κάποια νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα. Η συνθήκη όμως άφηνε μετέωρο το καθεστώς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου το οποίο προέβλεπε ότι θα ρυθμιζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις. 

Με συλλογική διπλωματική διακοίνωση της 31ης Ιανουαρίου/13ης Φεβρουαρίου 1914, οι Μεγάλες Δυνάμεις κοινοποίησαν στην ελληνική κυβέρνηση και στην Υψηλή Πύλη την απόφασή τους για τα νησιά του Αιγαίου: Τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο, εκχωρούνταν στην Ελλάδα υπό τον όρο ότι θα παρέμειναν ανοχύρωτα, δεν θα χρησιμοποιούνταν για ναυτικό ή στρατιωτικό σκοπό, θα καταπολεμούνταν τα λαθρεμπόριο μεταξύ των νησιών και της Μικράς Ασίας και θα δίνονταν εγγυήσεις προστασίας των μουσουλμανικών μειοψηφιών. Η διακοίνωση προέβλεπε ότι τα νησιά θα εντάσσονταν οριστικά στην Ελλάδα όταν ο ελληνικός στρατός εκκένωνε τη Βόρειο Ήπειρο η οποία θα αποτελούσε τμήμα του νέου αλβανικού κράτους. 

Η προτεινόμενη λύση όμως ουσιαστικά άφηνε άλυτο το ζήτημα, καθώς δεν προέβλεπε καμιά άσκηση πίεσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να συμμορφωθεί με την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων, ο Βενιζέλος όμως, έσπευσε να συμμορφωθεί με το περιεχόμενο της, εκκενώνοντας τη Β. Ήπειρο.  Η συντριβή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και η οριστική απώλεια των βαλκανικών εδαφών της, είχε εξάψει τον εθνικισμό τόσο στην ηγεσία της όσο και στην κοινή γνώμη. Στις 3/16 Φεβρουαρίου 1914 ο μέγας βεζίρης, Σαΐντ Χαλίμ πασάς, απέρριψε τη διπλωματική διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων, θεωρώντας τα νησιά αναπόσπαστο μέρος των ασιατικών κτήσεων της Αυτοκρατορίας.

Η Υψηλή Πύλη δεν αποδεχόταν την εκχώρηση στην Ελλάδα όσων νησιών βρίσκονταν κοντά στα Δαρδανέλλια, αλλά και γενικότερα την εκχώρηση των μεγάλων νησιών στο βορειοανατολικό Αιγαίο, όπως η Χίος και η Μυτιλήνη. Ήδη ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα σε συζήτηση με τον Άγγλο ομόλογό του τον Ιανουάριο του 1914, υπογράμμισε την νομιμότητα των τουρκικών διεκδικήσεων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, δηλώνοντας ότι αν η Ελλάδα δεν παραχωρούσε οικειοθελώς τη Χίο και τη Μυτιλήνη, η Τουρκία θα τα αποσπούσε διά της βίας. Αλλά και ο Διεθνής παράγοντας όχι μόνο δεν στήριζε αποφασιστικά την Ελλάδα στην διαφαινόμενη διένεξη, αλλά τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία προέτρεπαν τον Βενιζέλο να προβεί σε παραχωρήσεις αποκλείοντας κάθε πιθανότητα για συμμαχία και ναυτική βοήθεια. 

 

Ο ναυτικός ανταγωνισμός εξοπλισμών στο Αιγαίο και το ελληνικό αδιέξοδο (Ιανουάριος - Ιούνιος 1914)

 

Για να αλλάξει τις ισορροπίες στο Αιγαίο και να αμφισβήτησει έμπρακτα την Ελληνική κυριαρχία, η Οθ. Αυτοκρατορία προέβη στην παραγγελία ενός μεγάλου θωρηκτού τύπου υπερντρετνοτ στην Αγγλία το οποίο καθελκύστηκε στις 21 Αυγούστου 1913, αλλά και ενός ακόμη (Rio de Janeiro) στις 10 Δεκεμβρίου 1913 (ονομάστηκε σουλτάνος Osman Ι), αποκτώντας σοβαρή ναυτική υπεροπλία στο Αιγαίο. Παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις του Γενικού Επιτελείου για την ανεπιθύμητη εξέλιξη, η κυβέρνηση υποτίμησε τον κίνδυνο και δεν αντέδρασε άμεσα προλαβαίνοντας τουλάχιστον να αγοράσει το Rio de Janeiro. 

Το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν περιοριζόταν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου αλλά αφορούσε και την Μακεδονία καθώς η ναυτική υπεροχή της Τουρκίας θα εμπόδιζε την μεταφορά ελληνικού στρατού από τον Νότο προς τον Βορρά για να αντιμετωπίσει την ελλοχεύουσα Βουλγαρία, οδηγώντας οποιαδήποτε ελληνική αμυντική προσπάθεια σε βέβαιη αποτυχία. Ομοίως όλα τα μεγάλα λιμάνια της Χώρας όπως ο Πειραιάς και η Θεσσαλονίκη, θα παρέμεναν στο έλεος του Τουρκικού ναυτικού.  Η υπαρκτή πιθανότητα μιας ανίερης συμμαχίας μεταξύ Βουλγαρίας και Τουρκίας και η άρνηση της Σερβίας να τηρήσει τις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από το Σύμφωνο Αμυντικής Συμμαχίας μεταξύ των δύο χωρών, δημιουργούσαν ένα εφιαλτικό σκηνικό και απειλούσαν την Ελλάδα με ολικό στρατιωτικό όλεθρο.

Το θωρηκτό Λήμνος

Οι σχέσεις των δύο χωρών παρέμεναν ιδιαίτερα τεταμένες καθώς τον Φεβρουάριο του 1914 εξαπολύθηκαν οι πρώτες σκληρές διώξεις εις βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που οργανώθηκαν συστηματικά από την κυβέρνηση των Νεότουρκων και υποβοηθήθηκαν από την έλευση χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων από την Μακεδονία. Την εκτέλεση των διώξεων ανέλαβε η μυστική υπηρεσία «Ειδική Οργάνωση» [Τεσκιλατι Μασχούσα] δρώντας με ένοπλες ομάδες/συμμορίες που τελούσαν υπό την καθοδήγηση αξιωματικών του Οθωμανικού Στρατού και στελεχώνονταν και από μουσουλμάνους πρόσφυγες από τον Καύκασο και τα Βαλκάνια. Οι διωγμοί που είχαν την μορφή εθνοκάθαρσης, συνεχίσθηκαν με διαλείμματα μέχρι τον Ιούλιο του 1915 και οδήγησαν στη φυγή περίπου 150.000 Ελλήνων από τις εστίες τους, ενώ στις εγκαταλειφθείσες περιουσίες τους εγκαταστάθηκαν μουσουλμάνοι πρόσφυγες από τα Βαλκάνια. 

Καθώς ο Αύγουστος που είχε οριστεί ως ημερομηνία παράδοσης των δύο πλοίων στην Τουρκία πλησίαζε, η Ελλάδα προσπάθησε την τελευταία στιγμή να ισορροπήσει την κατάσταση στο Αιγαίο αγοράζοντας δύο θωρηκτά από την Αμερική τα οποία μετονομάστηκαν Κιλκίς και Λήμνος. Όμως τα δύο αυτά θωρηκτά ήταν παλαιάς τεχνολογίας, είχαν μικρή δύναμη πυρός, ενώ δεν μπορούσαν να αναπτύξουν υψηλές ταχύτητες πλεύσης και οι Έλληνες ιθύνοντες τα χαρακτήριζαν ως "πλωτές χελώνες". Τα δύο πλοία ήταν εντελώς ακατάλληλα για να διατηρήσουν το ισοζύγιο ισχύος στο Αιγαίο, ενώ κόστισαν ακριβότερα από όσο κόστισε τελικά το Rio de Janeiro στους Τούρκους. 

Έτσι, στο δεύτερο τρίμηνο του 1914, η Ελλάδα είχε βρεθεί σε πραγματική απορία πως να αντιδράσει απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο. Διατυπώθηκαν σκέψεις απελπισίας όπως αυτή του ναυαρχου Κουντουριώτη, να ενεδρεύσει στη Mάλτα με ένα υποβρύχιο την πλεύση των δύο θωρηκτών προς την Κωνσταντινούπολη και να τα βυθίσει αιφνιδιαστικά παίρνοντας την ευθύνη προσωπικά. Το πρόβλημα όμως περιπλεκόταν καθώς υπήρχε η φήμη ότι ανάμεσα στα πληρώματα των δύο σκαφών θα υπήρχαν Άγγλοι αξιωματικοί και ναύτες.

Ο Βενιζέλος ήθελε οπωσδήποτε να αποφύγει έναν νέο πόλεμο για τον λόγο αυτό απέστειλε απεσταλμένο στην Κωνσταντινούπολη με τη μυστική αποστολή να προτείνει στην Τουρκία συγκυριαρχία στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ο αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Μεταξάς ως υπαρχηγός του Γενικού επιτελείου στις πολλές συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό, του τόνιζε ότι αν η Τουρκία αποκτούσε την ναυτική υπεροπλία δεν θα περιοριζόταν στα νησιά, αλλά ίσως επεδίωκε μια νέα αναμέτρηση στη Μακεδονία, καθώς λόγω των μη επαρκών συγκοινωνιών, η Ελλάδα δεν θα προλάβαινε να μεταφέρει εγκαίρως στρατεύματα στον Βορρά. Αναμφίβολα ο Βενιζέλος είχε βρεθεί σε δυσχερή θέση, καθώς ο Βασιλιάς, το Γενικό επιτελείο, η αντιπολίτευση, η κοινή γνώμη, αλλά και οι πρόσφυγες που είχαν εκδιωχθεί από την Μικρά Ασία απαιτούσαν δυναμική απάντηση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ο ίδιος προωθούσε μια πολιτική κατευνασμού και συμβιβασμού. 

 

Το σχέδιο του Ιωάννη Μεταξά για προληπτικό στρατηγικό χτύπημα εναντίον της Τουρκίας

 

Σε εκείνη την δύσκολη συγκυρία ο Μεταξάς μελέτησε και συνέταξε από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο του 1914 το περίφημο άκρως απόρρητο σχέδιο εκπόρθησης των Δαρδανελλίων χωρίς προηγούμενη κήρυξη πολέμου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το σχέδιο προέβλεπε ένα ταχύ Ελληνικό προληπτικό συντριπτικό χτύπημα εναντίον του εχθρού με αιφνιδιαστική μεταφορά τριών μεραρχιών από την ηπειρωτική Ελλάδα στα στενά των Δαρδανελλίων. 

Πιο συγκεκριμένα, τα Α΄, Β΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού θα προετοίμαζαν μια μεραρχία πλήρους σύνθεσης, κατάλληλα εφοδιασμένη και εξοπλισμένη χωρίς να προβούν σε τοπική επιστράτευση ώστε να μην προκαλέσουν υποψίες στον εχθρό. Το σύνολο του εκστρατευτικού Σώματος θα ήταν 27.000 οπλίτες που θα επιβιβάζονταν σε επιταγμένα ατμόπλοια στον Πειραιά και στην Θεσσαλονίκη. Τα ατμόπλοια θα μετέφεραν το Εκστρατευτικό Σώμα στην Λήμνο, όπου θα ενοποιούνταν οι δύο στολίσκοι και ακολούθως θα αποβίβαζαν τις ελληνικές δυνάμεις αιφνιδιαστικά στα Δαρδανέλλια στον μυχό του κόλπου του Ξηρού, όπου θα είχαν μεγάλη αριθμητική υπεροχή έναντι των μικρών δυνάμεων του εχθρού που δεν θα είχε προλάβει να επιστρατευτεί. 

Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή απόβαση θα ήταν ότι ο ελληνικός στόλος θα είχε επιτεθεί και θα είχε βυθίσει το σύνολο του τουρκικού στόλου που βρισκόταν ανεπτυγμένος στην περιοχή, κάτι που θα ήταν πολύ πιθανό αφού ο ελληνικός στόλος θα χτυπούσε πρώτος συντριπτικά, χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου. 

Η απόβαση στην Καλλίπολη το 1915

Η απόβαση θα ξεκινούσε το μεσονύκτιο θα διαρκούσε 24 ώρες και η επιχείρηση θα έπρεπε να ολοκληρωθεί σε 5 μέρες. Οι Έλληνες θα υπερείχαν έναντι των Τούρκων 4:1, τα τουρκικά στρατεύματα που δεν ξεπερνούσαν τους 7.000 ενόπλους ήταν διεσπαρμένα στη χερσόνησο και η στρατιωτική συντριβή τους ήταν σχεδόν βέβαιη. Αφού το εκστρατευτικό σώμα θα καταλάμβανε τα οχυρά των Στενών από τους Τούρκους, ο ελληνικός στόλος θα έπλεε ανενόχλητος προς τον Βόσπορο και θα απειλούσε με τα πυροβόλα του την Κωνσταντινούπολη. Ταυτόχρονα το εκστρατευτικό σώμα θα προωθούσε τις δυνάμεις του προς την Κωνσταντινούπολη για να καθηλώσει τα τουρκικά στρατεύματα που θα αποστέλλονταν από Βορρά για να επανακαταλάβουν τα πυροβολεία των Στενών. Καθώς η Τουρκία θα είχε δεχθεί ένα συντριπτικό ναυτικό και κυρίως ηθικό χτύπημα, η Ελλάδα θα πρότεινε εκεχειρία και διαπραγματεύσεις ζητώντας κυρίως να εξασφαλίσει τα κεκτημένα.    

Το σχέδιο ουσιαστικά παραβίαζε κάθε διεθνή νομιμότητα αφού δεν προέβλεπε κήρυξη πολέμου ούτε διακοπή διπλωματικών σχέσεων, αλλά καθιστούσε πολύ πιθανή μια ελληνική νίκη καθώς και την εξασφάλιση των ελληνικών κεκτημένων. Η διεθνής καταφορά εναντίον της Ελλάδας θα σιγούσε, αφού η Ελλάδα βρισκόταν ουσιαστικά σε αυτοάμυνα αντιμετωπίζοντας την συνεχή πολεμική απειλή των Τούρκων σε λόγια και σε έργα.

Υπέρ του προληπτικού συντριπτικού χτυπήματος στα Δαρδανέλια είχαν εκφραστεί ο Βασιλιάς (αν και δεν είχε φτάσει στην τελική έγκρισή του στο σχέδιο), ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Β. Δούσμανης, ο υπουργός Ναυτικών Κ. Δεμερτζής, αλλά ο Βενιζέλος

δίσταζε καθώς θεωρούσε ότι είχε μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Καθώς όμως η κατάσταση με την Τουρκία συνεχώς επιδεινωνόταν και το δημόσιο φρόνημα εκφραζόταν απροκάλυπτα υπέρ μιας νέας ένοπλης αντιπαράθεσης με την γείτονα, ο Βενιζέλος προέτρεπε τον Μεταξά να ολοκληρώσει τη μελέτη του. 

 

Επίλογος - Η απρόσμενη λύση του προβλήματος

 

Στις 28 Ιουνίου 1914 ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάρδος, διάδοχος του θρόνου των Αψβούργων, δολοφονήθηκε από τον Σέρβο εθνικιστή Γαβρίλο Πρίντσιπ στο Σεράγεβο της Βοσνίας. 

Η δολοφονία αυτή οδήγησε σε πολεμική ανάφλεξη όλη την Ευρώπη και συνεπακόλουθα η Αγγλία δέσμευσε τα δύο ελλιμενισμένα τουρκικά θωρηκτά, σώζοντας απρόσμενα την Ελλάδα την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή. 

Ο Βενιζέλος βρισκόταν ήδη στις Βρυξέλες για να συναντηθεί με τον Μεγάλο Βεζύρη Χαλίμ Πασά με πρόθεση για παραχωρήσεις στο καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και μια συμφωνία αμοιβαίας ανταλλαγής πληθυσμών. Η έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατέστησε τις παραχωρήσεις αυτές περιττές. 

Η εκστρατεία των Δαρδανελλίων όμως, έμελλε να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο μόλις ένα έτος μετά...  

 

Πηγές

Μεταξάς Ιωάννης, Το προσωπικό του ημερολόγιο (τόμος Β1), εκδόσεις Γκοβόστη.

Μελέτες και υπομνήματα του υπαρχηγού του Γενικού επιτελείου Ιωάννη Μεταξά (Σεπτέμβριος 1913-Ιούλιος 1914)

Ι. Μελέτη περί των δυνατών πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ Ελάδος και Τουρκίας.

ΙΙ.Υπέράσπισης των νήσων Λέσβου, Χίου και Σάμου εναντίον Τουρκικής επιθέσεως

ΙΙΙ. Σχέδιο εκστρατείας βάσει της καταστάσεως της 10ης Ιουνίου 1914

Η Ιστορία του εθνικού διχασμού κατά την αρθρογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Ιωάννη Μεταξά, εκδόσεις Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 1994.

Στρατηγός Ξενοφών, Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία, εκδόσεις Δημιουργία, Αθήνα 1999.

Βεντήρης Γεώργιος, Η Ελλάς του 1910-1920 (τόμος Α΄), εκδόσεις Ίκαρος, 

Πλουμίδης Σπυρίδων, Τα μυστήρια της Αιγηϊδος (Το μικρασιατικό ζήτημα στην ελληνική πολιτική (1891-1922), εκδόσεις βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα 2016.

Συρίγος Άγγελος, Μειονοτικές και άλλες διατάξεις στη Σύμβαση των Αθηνών (1913) https://www.academia.edu/Μειονοτικές και άλλες διατάξεις στη Σύμβαση των Αθηνών (1913)_

Ιωακείμ Γ. Ιωακείμ, Ιωάννης Μεταξάς (Η ανοδική πορεία του πό την στρατιωτική στην πολιτική δράση (1871-1922), εκδόσεις Παπαδήμα, Αθήνα 2005.

Σφέτας Σπυρίδων, Το ζήτημα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και της γερμανικής πολιτικής (1914/1915), https://infognomonpolitics.gr/2014/06/19141915/

Παπαφλωράτος Ιωάννης, Τα σχέδια για εκπόρθηση των Στενών των Δαρδανελλίων 1914-15, περιοδικό Ναυτική Επιθεώρηση (τ. 552), Μάρτιος 2015.

https://www.istorikathemata.com/2020/09/aegean-precautionary-strike-1914.html

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ-"ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΣΗΛΙΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ"

τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες -Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Ναζια­ν­ζη­νός καί Ἰωάννης Χρυσόστομος- θεωρούνται οἱ μεγάλοι Θεολόγοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, προστάτες ἐπίσης τῶν γραμμάτων καί τῶν σπουδαστῶν.

Ἡ ἑορτή τους καθιερώθηκε κάθε 30 Ἰανουαρίου ἐπί Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Θ' Μονομάχου[1]  ἀπό τόν Ἰωάννη Μαυρόποδα.[2]

Ἕλληνες ὅλοι τους, μι­λοῦσαν καί ἔγραφαν στήν ἑλλ­η­νι­κή γλῶσσα, διέθεταν ἑλληνι­κή παιδεία καί χρησιμοποιού­σαν τήν ἑλληνι­κή δια­λεκτική ὁρο­λο­­γία γιά τήν διατύπωσι τῶν θεο­λογικῶν δο­γμά­των τοῦ Χριστια­νι­σμοῦ. Τό τροπάριό τους, τούς ἀποκαλεῖ «Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος...».

 ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (330 - 379)

 Ὁ Μέγας Βασίλειος ἦταν Ἕλλην τῆς Καισάρειας τῆς Καπ­πα­­δοκίας καί μάλιστα -ὅπως ἀναφέρει ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός στόν Ἐπιτάφιό του, ὑπερηφανευόταν γιά τήν καταγωγή του «ἀπό ἀρχαῖα ἑλλη­νικά γένη». Ἦταν ἀπό τούς λεγόμενους μεγάλους Καππαδόκες.

Διέθετε μεγάλη ἑλληνική παι­δεί­α, καί εἶχε δι­δά­­σκα­λο τόν ἐθνικό Λι­­­βά­νιο καί στήν Ἀθήνα τόν Χρι­στια­νό φι­­λό­­­­σο­φο Προ­αιρέσιο. Εἶχε συμμαθητές τοῦ τόν Ἰουλιανό καί ἔγι­νε ἀδελφι­κός φί­λος μέ τόν Γρηγόριο Ναζιανζηνό.

Ὑπῆρξε ἀπό τούς ση­­μαντικότε­ρους θεολόγους τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ μέ συμβολή στήν ἀνά­πτυ­ξη τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος. Ὡς Ἐπίσκοπος Καισαρείας ἵδρυ­­­σε τήν «Βα­σιλειάδα», ἕναν πρότυπο οἶκο γιά τήν φροντίδα καί ἰατρική πε­ρίθα­λψι τῶν πτωχῶν καί ἄρρωστων καί τήν ἐπαγγελματική κατά­ρτι­σι τῶν ἀνει­δικεύτων.

Κεφαλαιώδης ἦταν ἡ συμβολή του στήν ἀξιοποίησι τῆς θύρα­θεν παιδείας ἀπό τήν χριστιανική Ἐκκλησία, ὡς ὄργανο δια­τυ­πώ­σεως θεο­­λο­γικῶν ἀντι­λήψεων. Στό ἔρ­γο «Πρός τούς νέους ὅπως ἄν ἐξ’ ἑλλη­νικῶν γραμμάτων ὠ­φελοῖντο λό­γων», τούς κα­λεῖ νά νά προ­­­­­σεγ­­γίζουν τά ἑλλη­νι­κά γράμ­μα­τα ὅπως οἱ μέλισσες τά λου­λού­­δια, ἐξη­γώντας «Οὐκ ἄχρηστα ψυ­χαίς μα­θή­ματα τά ἔξω­θεν δή ταύ­­τα».

 ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ (329 - 390)

 Ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός ἦταν Ἕλλην ἀπό τήν Ναζιαν­ζό τῆς Καπ­πα­­δοκίας. Σπούδασε Ρητο­ρι­κή καί Φι­λο­σοφία στήν Ἀλεξάνδρεια καί στήν Α­θή­­­να μέ δι­δα­σκά­λους τούς Ἰμέ­ριο καί Προαιρέσιο.

Θεωρεῖται ὁ πιό τα­λαντοῦχος ρήτωρ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ “Τρι­α­δι­κός Θεο­λό­γος”. Διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καί πρωτεργάτης τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἦταν γνωστός ὄχι μόνο ὡς Θεολόγος, ἀλλά καί ὡς ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων καί ποιητής.

 Θεωρεῖται «φιλό­σο­φος τοῦ Ἑλ­λη­­νι­σμοῦ», ἀφοῦ κατά τόν P. Lemerle διέθετε «μία ἀγάπη ὁλότελα ἑλληνική γιά τά γράμμματα»^[3] πού κα­­­­­τά­φερε νά τήν συ­­ν­­δυάση μέ τήν Ἐκκλη­σία^[4], ἐνῶ ὁ F. Dolger πα­ρατηρεῖ ὅτι «Τά ἔργα τους, τόσο ἀπό λογοτεχνική ὅσο καί ἀπό φι­λο­σοφική ἄποψη, ἄξια συναγωνίζονταν τά ἔργα τῶν εἰδωλολατρῶν ἀντιπάλων τους».^[5]

Κατά τόν G. Mat­he­w οἱ τρεῖς Καπ­πα­δόκες χα­ρα­κτηρίζονται ὡς «χριστια­νοί πλα­τωνιστές» ἐνῶ «ἕνα με­γά­λο μέρος τῆς φρασεολογίας τους καί τῶν ἰδεῶν τους εἶναι κα­θα­ρά στω­ϊ­κό… Ὅλα τέλος συνδέονται μεταξύ τούς μέ ἕνα τυπικό ἀρι­στο­τε­λι­κό κεντρικό μοτίβο, τοῦ Θεοῦ σάν Αἰτίου, τοῦ “Ἀκινήτου Κι­νούντος” κάθε ἐπιθυμία».^[6]

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (349 - 407)

 Ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος (349 - 407), καταγόταν ἀπό τήν Ἀντιόχεια. Γονεῖς του ἦταν ἡ Ἑλληνίδα Ἀνθοῦσα καί ὁ Σεκοῦνδος, πού ἦταν εἴτε Ἕλληνας, εἴτε Ρωμαῖος. Ὅπως γράθει ὁ Κ. Ἄμαντος «ἐγνώριζε μόνον ἑλληνικά καί δέν δύναται νά ὀνομασθῆ Σύρος, ὅπως τόν ὀνόμασαν μερικοί ἱστορικοί… Εἶχε μητέρα λαμπρᾶν Ἑλληνίδα καί ὀνομαστόν Ἕλληνα διδάσκαλον, ἀλλά καί ἔζησεν εἰς τό ἑλληνικόν περιβάλλον τῆς Ἀντιοχείας».[7]

Διδάχθηκε Ρητορική καί Φιλο­σο­φία ἀπό τόν Λιβάνιο καί τόν Ἀνδραγάθιο. Ὡς Πα­τριά­ρ­χης Κων­­στα­ντινουπόλεως ἀνέπτυξε πολυσχιδῆ φιλαν­θρω­πι­κή καί κοι­νω­νι­κή δρά­ση. Ἡ παροιμιώδης ρητορική τοῦ δεινότητα σα­γή­νευ­ε χρι­στια­νούς καί ἐθνικούς καί διέθετε καλλιέπεια, ἀπαράμιλλη ἐπιχειρημα­το­λο­γία καί ποιητική ρυθμικότητα. Χάρις σέ αὐτήν κέρδισε τό παρω­νύ­­μι­ο «Χρυ­­σό­­στο­μος».

Ἀνα­γνώ­ρι­ζε τήν ἀξί­α τῆς ἑλλη­νι­κῆς παιδείας στήν τέχνη τοῦ λό­γου, τήν ρη­το­­ρι­κή, τίς ἐπι­στή­μες καί τήν ποίησι. Πα­ρό­τι δέν ἦταν ἰδιαίτερα θετικός πρός τήν ἀρ­χαί­α φιλοσοφία, ἐπαι­νοῦ­σε τούς φιλοσόφους Σω­κράτη καί Διογένη καθώς καί τήν πλα­τω­νική καί στωϊκή ἠθικολογία.

Ἵδρυσε εὐαγῆ ἱδρύματα ὑπέρ τῶν πτω­χῶν, ὀρφα­νῶν καί ἀρ­ρώστων κα­θῶς καί ἡμερήσια συσσίτια γιά ἀπόρους καί κα­τή­ρ­γη­σε κά­θε πολυτέ­λεια στήν Ἐκκλησία. Παράλληλα, διοργά­νωσε ἱεραπο­στο­­­­­λές στήν Περσία, τήν Κελτική, τήν Φοινίκη, τήν Σκυθία καί τήν Γοτ­θία. Ά­φη­­σε τεράστιο συγγραφι­κό ἔρ­γο, τό ὁποί­ο καλύ­πτει 18 τό­μους στήν Pa­trologia Graeca τοῦ Migne.

 * * *

 Ὁ Ste­ven Run­ci­­man γράφει: «Οἱ πατέ­ρες τῆς Ἐκκλησίας ἤ­ξε­­­ραν τούς ἐθνι­κούς φιλοσόφους καί χρω­στοῦσαν πολλά στό νέο­­­πλα­τω­νι­σμο».^[8] Ἔτσι, κατά τόν Cyril Mango, πέτυχαν «νά μετατρέψουν τή θρη­σκεί­α τους σέ φιλοσοφία, δηλαδή σέ ἕνα ὁλοκληρωμένο σύστημα μέ συ­νο­χή, πού δίκαια μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ὡς τό μεγαλύτερο πνευ­ματικό ἐπίτευγμα τῆς Ὕστερης Ἀρχαιότητας».^[9]

Καί κατά τόν Ρῶσο θεολόγο Γ. Φλωρό­φ­σκι «τό ἱστορι­κό νόημα τῆς Πατερικῆς Θεολογίας εἶναι ἡ ἐνσω­μά­τω­­σις τοῦ Ἑλλη­νισμοῦ στόν Χριστιανισμό».^[10]

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Ὁ Κωνσταντῖνος Θ’ προερχόταν ἀπό ἀριστοκρατικό οἶκο τῆς Κων­σταντινουπόλεως («ὁ ρί­ζης ἀρχαίων τῶν Μονομάχων τελευ­ταῖος βλα­­στός», κατά τόν Ψελλό), μέ καταγωγή ἀπό τήν ἑλλη­νι­­στική μη­­τρό­πο­­­λι Ἀντι­ό­χει­­α. Βασίλευσε ἀπό τό 1042 μέχρι τό 1055.

[2] Ὁ Ἰωάννης Μαυρόπους ἦταν Ἕλληνας ἀπό τήν Παφλαγονία. Διδά­σκα­λος τοῦ Μιχαήλ Ψελλοῦ, ἀνῆκε στόν κύκλο τῶν ποιητῶν, λο­γίων καί ρητόρων τοῦ Αὐτοκρά­το­ρος, μέ μεγάλο συγγραφικό, ποιη­τι­κό ἔργο καί σύνθεσι λειτουργικῶν κα­νό­νων. Διοργανωτής τῆς Νομικῆς Σχολῆς Μαγ­­γάνων (1047), θεω­ρεῖται ἀ­πό τούς προδρόμους τῆς πνευ­­ματικῆς ἀναγεννήσεως τῶν μέσων τοῦ 11^ου αἰῶνος. Περί τό 1050 ἔγινε Μητροπο­λί­της στά Εὐχάϊτα Παφλαγονίας.

[3] «Ὁ Πρῶτος Βυζαντινός Οὐμανισμός» σελ. 50.

[4] Rosemary Radford Ruether «Gregory of Nazianzus: Rhetor and Philosopher» (Oxford University Press, 1969), σελ. 18.

[5] Πανεπιστημίου τοῦ Καίμπριτζ: «Ἡ Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρ­α­το­ρίας», Μέρος Β’ «Διοίκηση, Ἐκκλησία, Πολιτισμός», σελ. 804.

[6] Πανεπιστημίου τοῦ Καίμπριτζ: «Ἡ Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρ­α­το­ρίας», Μέρος Α’ «Τό Βυζάντιο καί οἱ γείτονές του», σελ. 65.

[7] «Ἱστορία τοῦ Βυ­ζαντινοῦ Κράτους» Τόμος πρῶτος, σελ. 79, 80.       

[8] «Βυζαντινός Πολιτισμός», σελ. 263.

[9] Πανεπιστημίου τῆς Ὀξφόρδης (ἐπιμ. Cyril Mango): «Ἱστορία τοῦ Βυζα­ντίου» Εἰσαγωγή, σελ. 137.

[10] «Οἱ Βυζαντινοί Ἀσκητικοί καί Πνευματικοί Πατέρες».

 

Ε.ΠΟ.Κ.

ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΑΓΥΡΤΩΝ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΩΝ

Του Πέτρου Ι.Νικολού,   Δικηγόρου Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Είναι εμπειρικά επαληθευμένο πως όσο αναρριχάσαι στην κοινωνική ιεραρχία, αποκτάς πλούτη, τίτλους σπουδών, θέσεις δημοσίας εξουσίας, φτάνεις στο σημείο να μιλάς με υπουργεία, βουλευτικά γραφεία, επιχειρηματίες προθύμους να σε χρηματοδοτήσουν αφειδώς, για να προωθήσεις την ατζέντα τους, και περιβάλλεσαι άκοπα από μία αίγλη δημοσιότητος, πολλώ δε μάλλον αν καταστείς αιρετός, αρχίζεις να ξεχνάς τα προβλήματα που σε κατέτρυχον, αν -καίτοι δύσκολο- υπήρξες κάποτε άσημος μεροκαματιάρης του μόχθου. Όποιος αρνείται την ύπαρξη των τάξεων απλά βαυκαλίζεται μέσα σ’ ένα γυάλινο διάδρομο ασφαλούς πορεύσεως σε καταπράσινους αγρούς. Ο συστημικός μεγαλοδικηγόρος κάτοικος της Εκάλης δεν θα έχει ποτέ τις ίδιες βιοτικές ανησυχίες μ’ έναν οικοδόμο της πιάτσας, ένα υπάλληλο ταχυδρομείου ή έναν ηλιοκαμένο περιβολάρη από τα Μεσόγεια. Τοιουτοτρόπως, τα μέλη της Εθνικής αντιπροσωπείας με δεκαπέντε χιλιάρικα μισθό, στρατό μετακλητών και υπηρετών και πακτωλούς παροχών δεν θα συλλάβουν ποτέ ότι ο απλός κόσμος έξωθεν του κυνοβολείου δεν δίνει δεκάρα ούτε για τις υποκλοπές ούτε για τα μαύρα βαλιτσάκια Καλογρίτσα. Η επί ματαίω συζήτηση αναφορικώς με την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κατέδειξε για ακόμα μία φορά την χαοτική απόσταση ανάμεσα στα χαμηλά και μικρομεσαία στρώματα της βιοπάλης και μία φαιδρά ελιτοκρατία, η οποία παριστάνει ότι αψιμαχεί για θέματα παντελώς άσχετα μ’ αυτά που λούζουν στον ιδρώτα κάθε βράδυ στον ύπνο τους τα λαϊκά νοικοκυριά.

Υπό το πρίσμα μιάς εξόφθαλμα αδιάφορης πολιτικής κάστας ολιγαρχών για τα πραγματικά προβλήματα του βεβυθισμένου στην ανεργία, την ακρίβεια και την ανασφάλεια λαού, ο προσφάτως γενόμενος διάλογος στην ολομέλεια των αγυρτών ήρθε να υπενθυμίσει μεταξύ άλλων το απύθμενα χαμηλό συμπεριφορικό, αισθητικό και πνευματικό επίπεδο μιάς νομενκλατούρας νταβατζήδων, οι οποίοι έχοντας υφαρπάξει ψήφους και έδρες υποκρίνονται θεατρικώς ότι προάγουν την ευημερία της κοινωνικής ολότητος. Εκφράσεις πεζοδρομίου, κουλτούρα ανέξοδης μαγκιάς, υβρεολόγιο, γλοιωδώς ατημέλητη αμφίεση, άναρθρες κραυγές και οχληροί γλωσσικοί βαρβαρισμοί από του βήματος μιάς αιθούσης, η οποία ομοιάζει με στάνη ανεξημέρωτων θηρίων, συνέθεσαν την επιτομή μιάς χυδαίας αποκρουστικής εικόνας απαράμιλλης αθλιότητος. Σκηνές από reality show συναγωνίζονται σε ξιπασιά, γυφτιά και αλητεία στιγμιότυπα, λογύδρια και αντιπαραθέσεις από τα πρώην οθώνεια βασιλικά ανάκτορα των οποίων η λάμψη απωλέσθη μόλις μετετράπησαν σε ναό των ισχυρών της διαπλοκής. Οι ωρυόμενες καρικατούρες, άλλες με κοστοβόρα κουστούμια επιδεικτικού δανδισμού κι άλλες με λεκιασμένα πουλόβερ δυσωδίας, οι οποίες συνεκρούεντο όχι φυσικά για την ωφελιμότητα υπέρ του Έθνους εφαρμοσμένων πολιτικών επιλογών και την ρεαλιστικότητα μεγαλόπνοων οραμάτων για την πρόοδο του δήμου, αλλά για το ποιά παράταξη είναι περισσότερα μέτρα βουτηγμένη στον βούρκο της διαφθοράς από την άλλη, λησμονείται πλειστάκις ότι αντικατοπτρίζουν εν είδει μικρογραφίας τις μάζες που λυπητερώς τις αναδεικνύουν. Όσο κι αν μάς ενοχλεί, το βλέμμα, η υπόσταση και η μορφή μας συνοψίζονται στις επιλογές μας για εκείνους που τελικά διευθύνουν τις ζωές μας και την οργάνωση της πολιτείας.

Λίγες εβδομάδες κατ’ ουσίαν πριν την προκήρυξη εκλογών αυτοί που υπέβαλαν πρόταση δυσπιστίας, επιχειρώντας να εκθέσουν την κυβέρνηση, εν τέλει κατόρθωσαν το αμίμητο, να ευτελιστούν εν πρώτοις οι ίδιοι, επαναφέροντας στην θορή μνήμη της κοινής γνώμης τις απόψεις της Αριστεράς για τα εθνικά θέματα, την λαθρομετανάστευση και την άμυνα της χώρας. Ενώ το κράτος-συμμορία δεν έχει παύσει να εργαλειοποιεί χιλιάδες ορδές ισλαμιστών, προκειμένου να εποικίσει εκβιαστικά την ελληνική επικράτεια με μουσουλμάνους, ήτοι εν δυνάμει πράκτορές του, πραγματώνοντας μεθοδευμένα αντικατάσταση πληθυσμού, υφίστανται εισέτι βουλευτές και δήμαρχοι της κόκκινης πανούκλας, οι οποίοι αφ’ ενός διασπείρουν ότι ο φράχτης στον Έβρο παραβιάζει την διεθνή νομιμότητα και αφ’ ετέρου χαρακτηρίζουν ως ‘‘ναζιστές’’ όλους όσοι υπερασπίζονται την κραταιά φύλαξη των εθνικών μας συνόρων, με αποτέλεσμα να ούτε λίγο ούτε πολύ να εξοπλίζουν με επιχειρήματα την νεοθωμανική Τουρκία, η οποία εν εξαλλοσύνη ιμπεριαλισμού πιέζει για την αποστατιωτικοποίηση των νησιών μας και απειλεί με πόλεμο (casus beli) ημάς, αν ασκήσουμε το νόμιμο κατοχυρωμένο βάσει του Δικαίου της Θαλάσσης δικαίωμά μας για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο.

Ο δημόσιος διάλογος τόσο εν κοινοβουλίω όσο και εν τηλοψία δίδει πάντα την ευκαιρία για επαναγνωριμία με την χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας, ο οποίος όχι μόνο έχει αποβάλει προ πολλού κάθε ίχνος αξιοπρεπείας ξεκατινιαζόμενος κοινή θέα, δίχως αναστολές, ντροπή και ελάχιστο σέβας, αλλά συνάμα φαίνεται οικτρώς να μην νοιάζεται για καμμία Πατρίδα παρά μονάχα για την δική του βολή και καλοπέραση, αποστέλλοντας δια τούτο στην Βουλή δεδηλωμένους μηδενιστές και εγνωσμένους απάτριδες. Όπως προνοητικώς είχε γράψει σ’ ένα μνημειώδη ορισμό, ο δηκτικός Εμμανουήλ Ροΐδης, και το μεταφέρουμε χάριν οικονομίας σε ελεύθερη απόδοση, κόμμα είναι ομάδα αλληλοσυνδεδεμένων συμφεροντολόγων τινών προς αποκλειστική ικανοποίηση της στυγνής τους ιδιοτελείας. Οι πολίτες ορώντας την αηδιαστική απόληξη των εκπροσώπων τους, οι οποίοι αποβλέπουν στενά και μόνο στην επανέκλογή τους αδιαφορώντας για το μέλλον του τόπου, οφείλουν με υπευθυνότητα και αυτοσεβασμό να υπερβούν επιτέλους τον ποταπότητα του καθρέφτη τους και να αποδοκιμάσουν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, μαυρίζοντάς το, αντιλαμβανόμενοι πως ο αληθής πατριωτισμός δύσκολα λανθάνει σε πολιτικές μπίζνες, ήτοι σε τυχοδιωκτικά κόμματα εξουσίας.

https://www.eoneolaia.com/olomeleia-agyrtwn-kai-mhdenistwn-petros-nikolou/ 

27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008 : Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ - 15 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΕΘΝΑΡΧΗ

Απο τον Θεόδωρο – Νεκτάριο Ζούμπο

Πολλοί άνθρωποι είχαν την τύχη να ζήσουν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο από κοντά, αλλά ιδιαίτερα εμείς οι Βολιώτες είχαμε την ευλογία να έχουμε τον Χριστόδουλο μας για χρόνια πνευματικό πατέρα στην Μητρόπολη Δημητριάδος. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την αποδημία εις τον Κύριο αυτού του ξεχωριστού μεγάλου Έλληνα κι Ιεράρχη κι η απώλειά του γίνεται κάθε μέρα και πιο αισθητή. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω πόσα θα είχαν αποφευχθεί και πως θα έμπαινε φρένο στο ξεπούλημα και την κατάντια της πατρίδας, αν ο Εθνάρχης μας ήταν ακόμα ζωντανός. Αυτό, ας το εξετάσει καθένας από μόνος του κι ας προσπαθήσει να βρει την αιτία που έφυγε τόσο πρόωρα ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας. Μέχρι τον επόμενο βέβαια, γιατί το έθνος μας πάντα γεννούσε και θα γεννάει ήρωες...

Θα αναφερθώ μόνο στον άνθρωπο Χριστόδουλο, αν μου επιτρέπει η ταπεινότητά μου να το πράξω, κάθως σίγουρα πολλοί άλλοι έχουν το δικαιώμα να ομιλούν περισσότερο, αφού τον έζησαν από κοντά. Θέλω, όμως, να καταθέσω και την προσωπική μου άποψη, γιατί και για ένα λεπτό να συναντούσες τον Μακαριστό, καταλάβαινες αμέσως πως είχες μπροστά σου έναν πεφωτισμένο άνθρωπο.
Τον Χριστόδουλο μας τον γνωρίσαμε ως ομαδόπουλα κι ως ομαδάρχες στις ευλογημένες κατασκηνώσεις της Ι.Μ.Δ. στον Άγιο Λαυρέντιο. Εκεί υπό την σκέπη του Μακαριστού μάθαμε για τον Χριστό, την εκκλησία, την πατρίδα και πήραμε διδάγματα κι αξίες που θα μας συντροφεύουν μέχρι το τέλος της ζωής μας. Ως ομαδόπουλο θυμάμαι τον Χριστόδουλο μας να μας συντροφεύει στο μεσημεριανό γεύμα και να κάθεται για ώρες να μας λέει ανέκδοτα, ώστε να δημιουργείται μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, ενώ εμβόλιμα μας έδινε και χρήσιμες πατερικές συμβουλές.
Μετά από χρόνια κατάλαβα, γιατί αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος είχε συνέχεια ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήθελε πάντα όλοι να βλέπουν το γλυκύ πρόσωπο της εκκλησίας, που συγχωρά, που αγκαλιάζει και φροντίζει όλα τα παιδιά της. Πώς να μην ασφυκτιούν μετά οι ναοί από νεολαία, όταν μιλούσε ο Χριστόδουλος; Ήταν ικανός να κάνει τον «διασκεδαστή» για ώρες μόνο και μόνο για να σου πει έναν διδακτικό λόγο που θα σε οδηγήσει στην σωτηρία την ψυχής. Εξάλλου, το ήξερε πολύ καλά -όπως λέει και η παραβολή με τον άνεμο και με τον ήλιο- πως με την θερμές ακτίνες του ήλιου βγάζει την κάπα του ο βοσκός κι όχι με τον δυνατό και κρύο άνεμο.
Βέβαια, αυτό δεν σήμαινε πως δεν ήταν αυστηρός με τους εχθρούς του Έθνους και της εκκλησίας και πάντα μάχοταν μέχρι τελευταίας ρανίδας για τα δίκαιά μας. Όπως και το έκανε...
Θα κλείσω με μια δεύτερη προσωπική εμπειριά πάλι από τις κατασκηνώσεις του Αγίου Λαυρεντίου. Κάποια στιγμή πήγαμε ως ομαδάρχες να τον υποδεχτούμε στην πύλη μαζί με τους ιερείς. Όλοι θέλαμε να κάνουμε καλή εντύπωση στον πνευματικό μας πατέρα και τον υποδεχτήκαμε με αγάπη, φιλώντας του το χέρι και λέγοντάς του: «Καλώς ήρθατε, Σεβασμιώτατε»! Όταν έφτασε δίπλα μου από τον αυθορμητισμό της νιότης του είπα: «Καλώς ήρθες, Πάτερ». Αμέσως κάποιοι «δαγκώθηκαν» δίπλα μου για το λεκτικό αυτό ατόπημα της λάθος προσφώνησης, αλλά ο Χριστόδουλος μας χαμογέλασε πλατιά, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε: «Καλώς σας βρήκα».
Δεν τον ενδιέφεραν τα αξιώματα και οι... τεμενάδες. Το μόνο που ήθελε ήταν να είναι πάντα ο πνευματικός μας πατέρας που θα μας οδηγήσει μακριά από την αμαρτία και στην σωτηρία, ακουλουθώντας τον δυσβάσταχτο δρόμο της αρετής και της ανδρείας.
Χριστόδουλε μας, μας λείπεις, αλλά είμαι σίγουρος ότι κι από εκεί ψηλά μας καθοδηγείς κι ακόμα μας προστατεύεις!

http://www.pentapostagma.gr/2012/01/blog-post_4566.html

27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1974 : 49 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ...

Ο Γεώργιος Γρίβας, γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 23 Μαΐου 1897, αλλά μεγάλωσε στο Τρίκωμο Αμμοχώστου. Το 1916, φεύγει από το νησί και πάει στην Μητροπολιτική Ελλάδα για να φοιτήσει στη Σχολή Ευελπίδων. Για πρώτη φορά, βρέθηκε στο πεδίο της μάχης κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο ο οποίος σαν επακόλουθο είχε την Μικρασιατική καταστροφή. Εκεί, υπηρέτησε έχοντας το βαθμό του Δεκανέα. Το 1923 προήχθη σε Υπολοχαγό, το 1926 σε Λοχαγό και το 1938 σε Ταγματάρχη.
Το 1940 βρέθηκε στη Βόρειο Ήπειρο να πολεμά τους Γερμανοιταλούς. Κατά τη Γερμανική κατοχή συνέστησε τη μυστική στρατιωτική οργάνωση «Χ». Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, η οργάνωση «Χ» αποτέλεσε τον σκληρό πυρήνα ενάντια στους κομμουνιστές. Μετά την ήττα των κομμουνιστών, ο Γεώργιος Γρίβας και οι «Χίτες» αναμίχθηκαν με την πολιτική.
Όταν τέθηκε θέμα εξέγερσης των Ελλήνων της Κύπρου εναντίον των Άγγλων, επιλέγηκε ως αρχηγός του όλου εγχειρήματος. Ήρθε στην Κύπρο, συνέστησε την Ε.Ο.Κ.Α. και σαν αρχηγός της, ηγήθηκε του αγώνα που είχε στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Μετά το τέλος του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., το 1959, ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής προήχθη σε Στρατηγό και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και πάλι. Η απομάκρυνσή του από το νησί ήταν ένας από τους όρους των Άγγλων. Έφτασε στην Ελλάδα με τη στρατιωτική του στολή και το πιστόλι στη μέση και έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής.

Το 1963 αναλαμβάνει την ηγεσία της νεοσύστατης ΑΣΔΑΚ (Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Άμυνας Κύπρου) και στην ουσία ήτανε ο πρώτος αρχηγός της όπως την ξέρουμε σήμερα ΕΦ(Εθνικής Φρουράς). Το 1967 η Εθνική Φρουρά, κάτω σπό την ηγεσία του, διενεργεί επιχειρήσεις εναντίον τουρκικών θυλάκων στην περιοχή Κοφίνου – Άγιου Θεοδώρου έχοντας ως σύνθημα και στόχο το «Ο εχθρός στη θάλασσα». Αναγκάζεται και πάλι να εγκαταλείψει την Κύπρο μαζί με την Ελληνική Μεραρχία. Επανήλθε και πάλι, μυστικά, στην Κύπρο τον Σεπτέμβρη του 1971 και ίδρυσε την Ε.Ο.Κ.Α. Β’. Η ΕΟΚΑ Β’ στελεχώθηκε κυρίως από πρώην άνδρες της ΕΟΚΑ και νέους που πίστεψαν ότι με τη δυναμική δράση θα πειθόταν ή θα εξαναγκαζόταν ο Μακάριος να ακολουθήσει τη γραμμή της Ένωσης. Το κράτος δημιούργησε ειδικές μονάδες για την αντιμετώπιση της δράσης της Ε.Ο.Κ.Α. Β’(Εφεδρικό σώμα της αστυνομίας). Παράλληλα είχαν δημιουργηθεί και άλλες ομάδες που υποστήριζαν τον Μακάριο οι οποίες δρούσαν ανεξέλεγκτα κατά των υποστηρικτών του Στρατηγού Γρίβα. Πέθανε στις 27 Ιανουσαρίου 1974 στο σπίτι του Μάριου Χριστοδουλίδη στη Λεμεσό. Κηρύχθηκε τριήμερο επίσημο πένθος . Οι σημαίες αναρτήθηκαν μεσίστιες στα κυβερνητικά κτίρια. Τηρήθηκε τριήμερη αργία στα σχολεία και στις δημόσιες υπηρεσίες. Η μέρα της κηδείας του τηρήθηκε ως δημόσια αργία. «Η Βουλή των Αντιπροσώπων, συνελθούσα σήμερον, ημέρα Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 1974, σε έκτακτη επίσημη συνεδρία για να αποτίσει φόρο τιμής προς τον εκλιπόντα αρχηγό της ΕΟΚΑ Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και να μνημονεύσει τις εξαίρετες υπηρεσίες τις οποίες ο εκλιπών εθνικός ήρωας πρόσφερε για την απελευθέρωση της ιδιαίτερης πατρίδας του Κύπρου, με ψήφισμά της ανακηρύσσει τον εκλιπώντα ήρωα Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα – Διγενή, ως άξιο τέκνο της ιδιαίτερής πατρίδας του Κύπρου» ΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ 27/1/1974: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ «Έπεσεν ο βαθύσκιος δρυς υπό την σκιάν του οποίου το Έθνος των Ελλήνων εγνώρισε ημέρας μεγαλείου και ανατάσεως. Ο μυθικός Διγενής υπέκυψε χθες εις τα μαρμαρένια αλώνια, αφού εκτυπήθη γενναίως με τον Χάροντα.» Ο Γρίβας μετά την επιβολή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, αναγκάζεται να φύγει από την Κύπρο. Στις 17 Μαρτίου 1959 φτάνει
στην Αθήνα όπου τον περιμένει πλήθος επισήμων και λαού. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος στεφανώνει τον Διγενή με χρυσό στεφάνι. Την επομένη η Βουλή των Ελλήνων τιμά τον Γρίβα. Ο Ροδόπουλος, τότε πρόεδρος της Βουλής διαβάζει: «Η Βουλή των Ελλήνων τιμώσα τον γενναίον στρατιώτην και άπαντας τους υπό την ηγεσίαν του αγωνισθέντας δια την ελευθερίαν της Κύπρου, αποτίει φόρον τιμής εις τους ηρωικούς νεκρούς και τα θύματα του ένδοξου αγώνος. Εκφράζει την βαθείαν ευγνωμοσύνη του Έθνους προς πάντας τους γενναίους μαχητάς. Κηρύσσει τον ένδοξον και ηρωικόν αξιωματικόν του Ελληνικού στρατού Γεώργιον Γρίβα (Διγενή), ΑΞΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» Η αντιστασιακή δράση του Γεώργιου Γρίβα κατά τη γερμανική κατοχή Ένα ιστορικό ντοκουμέντο επιβεβαιώνει και καταρρίπτει όλα τα μυθεύματα αυτόκλητων ιστορικών κατά της «X» και του αρχηγού της Ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που ανέδειξε η νεότερη κυπριακή ιστορία, με σημαντική προσφορά και στην ευρύτερη ελληνική Iστορία. Ο Γεώργιος Γρίβας έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Έθνους, από τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922), στο Έπος της Πίνδου (1940-1941) στην Εθνική Αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής (1941-1944) και στην απόκρουση της κομουνιστικής προσπάθειας για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαϊκή Δημοκρατία (1944). Η κορυφαία, όμως, εθνική συνεισφορά του ήταν η οργάνωση και η διεξαγωγή του επικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), που οδήγησε στην ανεξαρτησία της Κύπρου. Στο σημείωμα που ακολουθεί, φέρουμε σε γνώση του κυπριακού Ελληνισμού ένα ιδιαίτερα βαρυσήμαντο και ιστορικό ντοκουμέντο, το οποίο υπογράφει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος και με το οποίο επιβεβαιώνεται η αντιστασιακή δράση του Γεώργιου Γρίβα, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας. Το έγγραφο αυτό, το οποίο ήταν άγνωστο σ’ εμάς, φέρει ημερομηνία 14 Ιουνίου 1947 και κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο επιβεβαιώνει ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, ότι ο Γεώργιος Γρίβας και η οργάνωση της οποίας ηγείτο, η «Χ», ανέπτυξαν πλούσια αντιστασιακή δράση. Στη συνέχεια παραθέτουμε αυτούσιο το ιστορικό αυτό έγγραφο, το οποίο δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του Γιώργου Ν. Καραγιάννη, «Η Εκκλησία από την Κατοχή στον Εμφύλιο», Αθήνα 2001. σσ. 353-354:
«Βεβαίωσις
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος βεβαιοί ότι ο αντισυνταγματάρχης κ. Γεώργιος Γρίβας, αρχηγός της Εθνικής Στρατιωτικής οργανώσεως «Χ» κατά την περίοδο της κατοχής: 1. Ευρίσκετο εν στενή επαφή μετ’ εμού διά την τηρητέαν στάσιν υπό της οργανώσεως «Χ» και ελάμβανε οδηγίας, τας οποίας είχον εξ επαφών μου μετά της εν Καΐρω Ελληνικής Κυβερνήσεως και προς τα οποίας ούτος συνεμορφώθη. 2. Οργάνωσε μαχητικά τμήματα εντός των πόλεων Αθηνών – Πειραιώς και εις τα Περίχωρα, διά δράσιν κατά του κατακτητού και ειδοποίησε τόσο την Ελληνικήν Κυβέρνησιν Καΐρου όσον και το στρατηγείον Μ. Ανατολής, ότι αυταί ήσαν εις την διάθεσίν των δι’ οιανδήποτε αποστολήν. 3. Εξώπλισεν τα τμήματα ταύτα δι’ οπλισμού προερχόμενοι εξ αγοράς διά συλλεγέντων εράνων υπό της εν Αθήναις Εθνικής Επιτροπής. 4. Απέστειλε αξιωματικούς της οργανώσεως δι’ ενίσχυσιν των ανταρτικών σωμάτων Ζέρβα και Ψαρρού. 5. Συνειργάζετο μετά της εν Αθήναις μυστικής αγγλικής υπηρεσίας πληροφοριών «Κόδρος», μετά της οποίας είχον θέσει τούτον εις επαφήν, και εις την οποίαν διέθεσε προσωπικόν εξ αξιωματικών και πολιτών της οργανώσεων διά την συλλογήν πληροφοριών προς όφελος του Στρατηγείου Μ. Ανατολής. 6. Παρέδωσε εις ενταύθα Αγγλικήν υπηρεσίαν διάγραμμα των ναρκοπεδίων των λιμένων Πατρών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, προς αποστολήν τούτου εις το Γενικόν Στρατηγείον Μ. Ανατολής. 7. Ηρνήθη οιανδήποτε συνεργασίαν της οργανώσεως μετά της Κυβερνήσεως Ράλλη, ου ένεκεν αρκετοί αξιωματικοί αυτής εδιώχθησαν. Ο ίδιος δε ο αρχηγός της οργανώσεως, διατεθείς εις τα τάγματα ασφαλείας διά διαταγής της Κυβερνήσεως Ράλλη, δεν συνεμορφώθη προς την διαταγήν ταύτης, εξ ου και εστερήθη των αποδοχών του και εδιώχθη, επιχειρηθείσης μάλιστα υπό της Κυβερνήσεως Ράλλη και της συλλήψεώς του. 8. Λόγω της δράσεώς του ταύτης εδιώκετο απηνώς μετά των κυριωτέρων συνεργατών του υπό των Γερμανών από τον Μάρτιον 1943 μέχρι και της αποχωρήσεώς των εξ Ελλάδος, και 9. Επί παρουσία μου παρεδόθη υπό του κ. Χρήστου Ζαλοκώστα εις τον αντισυνταγματάρχη κ. Γ. Γρίβα, ως αρχηγόν της στρατιωτικής οργανώσεως «Χ», αποσταλέν προς αυτόν τηλεγράφημα εκ Καΐρου υπό του τότε πρωθυπουργού κ. [Γεωργίου] Παπανδρέου έχον ούτως: «Εθνική Ένωσις απολύτως αναγκαία. Δι’ επίτευξιν σκοπού ωρίσαμεν Στρατιωτικόν Διοικητήν Αττικής. Σας διατάσσομεν εκτελέσητε διαταγάς του, όταν κληθήτε διά στρατιωτικήν ενέργειαν». Εν Αθήναις τη 14η Ιουνίου 1947 Ο Βεβαιών Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος» Το άνω έγγραφο αποτελεί μιαν αποστομωτική απάντηση στους αυτόκλητους «ιστορικούς» της αριστεράς ή των «συνοδοιπόρων» της, οι οποίοι εμφανίζονται κατά καιρούς να γράφουν αβασάνιστα ότι «Η «Χ» δεν είχε την παραμικρή δράση κατά των Γερμανών» (βλ. Μακάριος Δρουσιώτης, «ΕΟΚΑ: Η σκοτεινή όψη» σ. 28). Η ιστορική βαρύτητα της μαρτυρίας του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου, καταδεικνύεται από την πορεία του θαυμαστού αυτού Έλληνα ιεράρχη και από την προσφορά του στο Έθνος. Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης (1881 – 1949) διετέλεσε Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913 – 1913) σε μιαν ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Ήταν τότε που ο Κεμάλ Αττατούρκ επιχειρούσε να αφανίσει τους Ποντίους. Έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις για την τύχη του Πόντου και συνεργάστηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως αποκρισάριος του Οικουμενικού Θρόνου. Το 1938 ο Χρύσανθος εκλέγηκε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και παρέμεινε στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο μέχρι το 1941. Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, αρνήθηκε να ορκίσει την κυβέρνηση των δοσίλογων του Γεώργιου Τσολάκογλου (γνωστή ως κυβέρνηση Κουΐσλινγκς). Η άρνηση του Χρύσανθου να συνεργαστεί με τους Ναζί προκάλεσε την αντίδραση των γερμανικών κατοχικών αρχών και τον υποχρέωσαν να απομακρυνθεί από τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο. Ο Χρύσανθος έχει και μιαν ενδιαφέρουσα σύνδεση με την Κύπρο. Την περίοδο της χηρείας του Αρχιεπισκοπικό Θρόνου της Κύπρου, μετά το θάνατο του Κύριλλου του Γ΄ (1933) ο Χρύσανθος προτάθηκε για Αρχιεπίσκοπος Κύπρου. Οι Άγγλοι, όμως, αντέδρασαν άμεσα και δεν τον δέχθηκαν, γιατί αντιλαμβάνονταν ότι οι εθνικές και αγωνιστικές περγαμηνές τού Χρύσανθου και η ισχυρή προσωπικότητά του θα φούντωναν ακόμη περισσότερο τον ενωτικό πόθο των Κυπρίων. Με αυτό το σύντομο οδοιπορικό στους αγώνες και τη δράση του Χρύσανθου, καταδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η βεβαίωση, που υπογράφει για την εθνική προσφορά του Γεώργιου Γρίβα κατά την Κατοχή, αποκτά τεράστια ιστορική βαρύτητα. Όταν φυσιογνωμίες, όπως του πρώην Μητροπολίτου Τραπεζούντας, επιβεβαιώνουν και επικυρώνουν την εθνική προσφορά του Αρχηγού Διγενή κατά την περίοδο της Κατοχής, οι εμπάθειες και οι διαστρεβλώσεις των κονδυλοφόρων της κομουνιστικής αριστεράς εναντίον του Γεώργιου Γρίβα μένουν στο κενό. Η κομουνιστική Αριστερά στην Κύπρο και στην Ελλάδα δεν συγχώρεσαν στον Γεώργιο Γρίβα το γεγονός ότι το Δεκέμβριο του 1944 τους ανέτρεψε τα σχέδια να μεταστρέψουν την Ελλάδα σε Λαϊκή Δημοκρατία. Η ιστορία, όμως, και η συνείδηση του Ελληνισμού τον έχει κατατάξει μεταξύ των εξέχουσων φυσιογνωμιών του Έθνους. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο η Ελληνική όσο και η Κυπριακή Βουλή έχουν ανακηρύξει τον Γεώργιο Γρίβα – Διγενή άξιον τέκνον της πατρίδος, με την ανοχή τόσο της ΕΔΑ (το 1959) όσο και του ΑΚΕΛ (το 1974).

 

http://www.protigrammi.com/?p=3172

ΤΟ ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ

Του Κωνσταντίνου Χολέβα – Πολιτικού Επιστήμων

Η Ελληνική Επανάσταση ήταν μία Πανελλήνια εξέγερση κατά του Οθωμανικού ζυγού. Ο χαρακτήρας της Επαναστάσεως ήταν εθνικός και απελευθερωτικός με πρωταγωνιστικό ρόλο των Ορθοδόξων κληρικών.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στην Προκήρυξη της 24.2.1821 από το Ιάσιον της Μολδοβλαχίας καλεί τους Έλληνες να αγωνισθούν με το σύνθημα: Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Στη συνέχεια ζητεί να υψώσουν τη σημαία του Σταυρού.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μιλώντας στους μαθητές στις 8.11.1838, είπε: ”Όταν επιάσαμε τα άρματα πρώτα είπαμε υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος”.

Ο Σαμιώτης ποιητής και αγωνιστής Γεώργιος Κλεάνθης έγραψε τους περίφημους στίχους: ”Για του Χριστού την Πίστιν την Αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν”.

Η Α΄ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων στην Επίδαυρο (Δεκέμβριος 1821-Ιανουάριος 1822) θέτει στο Προοίμιο του Συντάγματος την επίκληση στην Αγία Τριάδα.

Ας θυμηθούμε τη Διακήρυξη της Επιδαύρου της 1ης Ιανουαρίου 1822, η οποία προτάσσεται στο πρώτο Σύνταγμα των Ελλήνων, το γνωστό ως Προσωρινόν Πολίτευμα της Επιδαύρου :

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ

 Το Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας, και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων Παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων  την “Πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν”.

Εν Επιδαύρῳ τήν α΄ Ιανουαρίου , έτει αωκβ (1822) και α΄ της ανεξαρτησίας.

Η επίκληση στην Αγία Τριάδα αναγράφεται από τότε σε όλα τα ελληνικά Συντάγματα πλην εκείνου του 1927. Στο ισχύον Σύνταγμα το Προοίμιο αναφέρει:  Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.

Πως προέκυψε αυτή η αρχική αναφορά στο Σύνταγμα του 1822;

Πρώτον, όπως προαναφέραμε, εκφράζει την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη των αγωνιστών, πολιτικών και στρατιωτικών. Αυτοί που μας ελευθέρωσαν δεν ήθελαν ένα ουδετερόθρησκο κράτος ούτε μία ουδετερόθρησκη παιδεία.

Δεύτερον, ήταν μία συνήθης φράση, η οποία ετίθετο στην αρχή όλων των ιδιωτικών συμφωνητικών, προικοσυμφώνων κλπ επί Τουρκοκρατίας. Αυτό που ανέγραφαν στα ιδιωτικά έγγραφά τους οι Έλληνες επί αιώνες το χρησιμοποίησαν και στο πρώτο επίσημο κείμενο του κράτους, το οποίο μόλις τότε είχε γεννηθεί.

Τρίτον, η Ορθοδοξία και η επίκληση του Θείου ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ομάδων και παρατάξεων που διαφωνούσαν για άλλα πράγματα και συμφωνούσαν μόνο σε αυτές τις αξίες.

Στην εποχή μας το Προοίμιο έχει κυρίως ιστορική αξία. Δηλαδή τιμούμε τους αγωνιστές και τα ιδανικά του 1821 και τονίζουμε ότι ιδρυθήκαμε ως κράτος από ανθρώπους με αυτά τα πιστεύω. Όμως το Συμβούλιο της Επικρατείας, δηλαδή το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, δέχεται σε πολλές αποφάσεις του ότι το Προοίμιο έχει και (περιορισμένη) κανονιστική ισχύ, δηλαδή πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν για την έκδοση Νόμων και δικαστικών αποφάσεων. Τίποτε από όσα αναφέρονται στο κείμενο του Συντάγματος δεν έχει απλώς διακοσμητική θέση. Όλες οι διατάξεις, αλλά και το Προοίμιο έχουν αξία. Με απλά λόγια το Προοίμιο θυμίζει ότι ναι, μεν, έχουμε κατοχυρωμένη τη θρησκευτική ελευθερία και τον σεβασμό των αλλοθρήσκων και ετεροδόξων, αλλά δεν επιτρέπεται ο θρησκευτικός αποχρωματισμός του Κράτους. Η Ορθοδοξία πρέπει να παραμείνει συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, της παιδείας και της κοινωνίας μας.

Το Προοίμιο υποδηλώνει τη συνέχεια του Ελληνισμού.

Την επίκληση του Θεού έκαναν και οι Αρχαίοι Έλληνες πριν από κάθε μάχη.

Την Παναγία την Οδηγήτρια είχαν ως λάβαρό τους τα βυζαντινά στρατεύματα και το κοντάκιον “Τη Υπερμάχω” ήταν ο Εθνικός Ύμνος της Ρωμανίας, της Ελληνορθόδοξης Αυτοκρατορίας.

Για τον Χριστό και για την Πατρίδα καλεί τους Έλληνες να αγωνισθούν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος την παραμονή της Αλώσεως του 1453.

Για τον Χριστό και για τον (αρχαίο) Λεωνίδα αγωνιζόμαστε έλεγαν ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας και ο Αθανάσιος Διάκος σε προκήρυξή τους τον Απρίλιο του 1821, όπως την   καταγράφει ο Κωνσταντίνος Σάθας.

Με τον Σταυρό στο καπέλο τους οι Μακεδονομάχοι, είτε εντόπιοι Μακεδόνες είτε Νοτιοελλαδίτες εθελοντές, αγωνίσθηκαν για να σώσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας από το 1878 μέχρι και το 1908.

Την εικόνα της Παναγίας είχαν στο αντίσκηνό τους οι στρατιώτες μας το 1940 και είχαν την προστασία της Παναγίας, η οποία προσεβλήθη από τον τορπιλισμό της ΕΛΛΗΣ στην Τήνο, στις 15 Αυγούστου 1940.

Τον άρρηκτο δεσμό του Έλληνα με την Ορθοδοξία ομολογούν και ξένοι ελληνιστές. Ο αείμνηστος Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ έγραψε ότι “στην Ορθοδοξία ο Έλληνας νιώθει σαν στο σπίτι του”.  Και η Αμερικανίδα Κλασική Φιλόλογος Μαίρη Μακ Ντόναλντ, η οποία ψηφιοποίησε όλη τη αρχαία και βυζαντινή γραμματεία, βαπτίσθηκε Ορθόδοξη Χριστιανή για να αισθάνεται ακόμη περισσότερο Ελληνίδα.

Το Προοίμιο του Συντάγματος υπενθυμίζει ότι τα σχολικά βιβλία και προγράμματα οφείλουν να σέβονται και να αναδεικνύουν την Ορθόδοξη Χριστιανική ταυτότητα των Ελλήνων, πάντα με σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στην ευρωπαϊκή μας ένταξη. Το μάθημα των Θρησκευτικών δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι θρησκειολογικό ή συγκρητιστικό. Η Ιστορία πρέπει να διδάσκει στα παιδιά μας τους αγώνες και τις θυσίες των Ορθοδόξων κληρικών. Και στα Αρχαία Ελληνικά πρέπει να ενταχθούν κείμενα της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Γραμματείας.

Η Παγκοσμιοποίηση υποχωρεί, όπως παραδέχονται οι ειδικοί μελετητές. Η εθνική ταυτότητα των λαών ανθίσταται. Το Προοίμιο μάς θυμίζει ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, πως πρέπει να πορευθούμε στο παρόν και στο μέλλον.

ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ιανουαρίου 2023

https://konstantinosholevas.gr/to-prooimio-tou-suntagmatos-kai-i-ellhnorthodoxi-tautothta-tou-laou-mas/