Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ 1932 ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

 

Του Ιωάννη Δασκαρόλη

Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, μετά τον εκλογικό του θρίαμβο στις εκλογές της 19ης Αυγούστου1928, παρουσίασε στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων οι οποίες, κατά την εκτίμησή του, θα έθεταν την Ελλάδα σε αναπτυξιακή οικονομική τροχιά επιλύοντας και το οξύ προσφυγικό πρόβλημα που της είχε κληροδοτήσει η Μικρασιατική Καταστροφή. Παράλληλα όμως, αναγνώρισε πως η χώρα δεν διέθετε την κεφαλαιακή επάρκεια για να χρηματοδοτήσει αυτό το πρόγραμμα και εκδήλωσε την πρόθεσή του να στραφεί σε εξωτερικό δανεισμό ο οποίος θα καλυπτόταν κυρίως από Άγγλους κεφαλαιούχους που ήδη είχαν επενδύσει κάποια κεφάλαια μετά το 1922, αλλά ήταν πρόθυμοι να διευρύνουν την παρουσία τους στην Ελλάδα, καθώς φαινόταν να αποκαθίσταται η πολιτική της σταθερότητα.

Αρχικά, οι οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα έδειχναν θετικές. Η δραχμή, μετά από 15 χρόνια συνεχούς υποτίμησης, σταθεροποιήθηκε στη διετία της Οικουμενικής Κυβέρνησης με σταθερή ισοτιμία (1) προς την αγγλική λίρα και εντάχθηκε στον «κανόνα του χρυσού» (2) στις 12 Μαΐου 1928. Στα πρώτα τρία χρόνια βενιζελικής διακυβέρνησης η Ελλάδα είχε συνεχόμενους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και επικρατούσε διάχυτη αισιοδοξία ότι η οικονομική κατάσταση είχε εξομαλυνθεί πλήρως. Πάντως, το ελληνικό εξωτερικό χρέος κατά την τριετία αυτή διογκώθηκε από 27.800.000.000 σε 32.700.000.000 δραχμές λόγω δανείων που είχε συνάψει η κυβέρνηση κυρίως στο Λονδίνο.

Σημαντική εξέλιξη για την οικονομία της Ελλάδας αποτέλεσε μετά από πολλές και επίπονες διαπραγματεύσεις (3) και παροτρύνσεις από το εξωτερικό, η ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) η οποία, εκτός από το αποκλειστικό εκδοτικό προνόμιο τύπωσης νομίσματος (που είχε ως τότε η Εθνική Τράπεζα), ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της εθνικής νομισματικής πολιτικής και των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Πρώτος πρόεδρος της ΤτΕ ορίστηκε ο οικονομολόγος Αλέξανδρος Διομήδης και η «κάλυψη» σε συνάλλαγμα που διέθετε η ΤτΕ ήταν 10.000.000 αγγλικές λίρες για αξία κυκλοφορούντος χαρτονομίσματος αξίας περίπου 4.000.000.000 δραχμών. Αυτό σήμαινε πως η «κάλυψη» σε χρυσό μέσω μετατροπής αντιστοιχούσε στο 1/4 του ποσού των δραχμών που βρίσκονταν σε κυκλοφορία, κάλυψη ικανοποιητική για τη διεθνή χρηματοπιστωτική πρακτική της εποχής.

Πρώτες επιπτώσεις της κρίσης στην ελληνική οικονομία

Η μεγάλη διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση ξεκίνησε με την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάστακτες οικονομικές της υποχρεώσεις από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εντάθηκε τη «Μαύρη Τρίτη» (29 Οκτωβρίου 1929), με την κατάρρευση των τιμών των μετοχών στο Χρηματιστήριο της Wall Street. Στις αρχές του 1930, η ελληνική οικονομία βρέθηκε υπό πίεση, αφού χάθηκαν όλες οι οικονομικές επανορθώσεις που της είχαν επιδικασθεί από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (καθώς η Γερμανία αδυνατούσε να τις πληρώσει), μειώθηκαν δραστικά οι εξαγωγές της (καπνά, σταφίδα και άλλα γεωργικά προϊόντα) προς τις χώρες που επλήγησαν από την κρίση, ενώ μειώθηκαν σημαντικά και τα εμβάσματα από Έλληνες της Αμερικής που αποτελούσαν εκείνη την εποχή υπολογίσιμο έσοδο για τη χώρα.

 Αυτές οι δυσμενείς εξελίξεις επιδείνωσαν το εξωτερικό ισοζύγιο συναλλαγών, ασκώντας αφόρητες πιέσεις στη δραχμή. Ταυτόχρονα, η οικονομική δραστηριότητα στην Ελλάδα παρουσίασε ραγδαία μείωση (4), αυξήθηκε η ανεργία και η χρεοκοπία εταιριών, ενώ μειώθηκαν τα ημερομίσθια.

Η πολιτική της διατήρησης των υφιστάμενων νομισματικών ισορροπιών ανάγκαζε την ΤτΕ να χρησιμοποιεί τα αποθέματά της σε χρυσό και ξένο συνάλλαγμα για να στηρίζει τη δραχμή και την ισοτιμία της σε χρυσό. Μέσα σε ένα τραγικό εξαήμερο (21 – 26 Σεπτεμβρίου), η «κάλυψη» της ΤτΕ μειώθηκε κατά 30%, καθώς όλοι ζητούσαν να αγοράσουν συνάλλαγμα εξαργυρώνοντας ελληνικά χαρτονομίσματα. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1931, ο πρόεδρος της ΤτΕ παραιτήθηκε μετά από ένα επεισόδιο με τον Βενιζέλο (5) και αντικαταστάθηκε (μετά από έντονο πολυήμερο πολιτικό παρασκήνιο) από τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Στις αρχές του 1932, η οικονομική και πολιτική ηγεσία της Ελλάδας είχε βρεθεί σε δεινή θέση, καθώς τα συναλλαγματικά κρατικά αποθεματικά δεν επαρκούσαν για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων δανείων παλαιότερων ετών. Η μοναδική λύση ήταν ο εξωτερικός δανεισμός για τη στήριξη της δραχμής με συνάλλαγμα έναντι των κερδοσκοπικών πιέσεων.

Προσπάθειες για αναχρηματοδότηση του χρέους

Ο Βενιζέλος αποφάσισε να χειριστεί το θέμα προσωπικά και να εξασφαλίσει τα εξωτερικά δάνεια που θα στήριζαν τη νομισματική του πολιτική. Ταξίδεψε τον Ιανουάριο του 1932 (6) στη Ρώμη, το Παρίσι και το Λονδίνο ζητώντας ένα δάνειο 50.000.000 δολλαρίων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια και προειδοποιώντας πως, αν αυτό δεν εξασφαλιζόταν, η Ελλάδα θα εγκατέλειπε τον «κανόνα του χρυσού» και θα κήρυσσε παύση πληρωμών, με αποτέλεσμα να χάσει τη διεθνή αναξιοπιστία της και να προκληθούν κοινωνικές ταραχές. Κατά τους επόμενους τρεις μήνες όλες οι ελληνικές εξαγωγές «πάγωσαν» και, παρά τα έκτακτα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση (7), η ΤτΕ αναγκάστηκε να παραχωρήσει το 1/3 του αποθεματικού της σε συνάλλαγμα στο κράτος, προκειμένου αυτό να ανταπεξέλθει στις δανειακές του υποχρεώσεις.

Τον Μάρτιο συνεδρίασε στο Παρίσι η Δημοσιονομική Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών (ΚΤΕ) και, μεταξύ άλλων, συζήτησε και το θέμα της Ελλάδας. Ο τρόπος παρουσίασης των ελληνικών προβλημάτων και αναγκών από τον ίδιο τον Βενιζέλο δεν έπεισε την Επιτροπή, που θεώρησε ότι η Ελλάδα δεν έκανε καμία θυσία, αλλά αντίθετα ήθελε να μεταβιβάσει τα προβλήματά της στους πιστωτές της δανειζόμενη πέρα από τις αντοχές της οικονομίας της. Η τελική εισήγηση της Επιτροπής περιείχε, μεταξύ άλλων, προτάσεις για αύξηση της φορολογίας, περικοπή δημοσίων δαπανών, αναστολή πληρωμών των δανείων επί έναν χρόνο και διορισμό ξένου συμβούλου στο Υπουργείο Οικονομικών.

Ο Βενιζέλος ζήτησε για τελευταία φορά απεγνωσμένα οικονομική βοήθεια τον Απρίλιο του 1932 στο Συμβούλιο της ΚΤΕ από τους αντιπροσώπους της Αγγλίας και της Γαλλίας, απειλώντας ότι σε αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα θα κήρυσσε παύση πληρωμών τον επόμενο μήνα. Οι προειδοποιήσεις αυτές δεν είχαν αποτελέσματα, εκτός από αόριστες υποσχέσεις από τους αντιπροσώπους των δύο χωρών. Η τελική απόφαση της ΚΤΕ αναγνώριζε τη δύσκολη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας αλλά δεν αναφερόταν καθόλου στην παροχή νέου δανείου.

Η απόφαση αυτή έδωσε τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία. Στις 21 Απριλίου, στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ο υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Μαρής ζήτησε να προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές και, μετά από ένα οξύτατο λεκτικό επεισόδιο με τον Βενιζέλο, παραιτήθηκε. Ο αντικαταστάτης του, Κυριάκος Βαρβαρέσος, κήρυξε πτώχευση και αναστολή πληρωμών από το ελληνικό δημόσιο. Την Τετάρτη 27 Απριλίου 1932, η Ελλάδα εγκατέλειψε επίσημα τον «κανόνα του χρυσού». Η δραχμή υποτιμήθηκε ραγδαία και στις 5 Μαΐου η ισοτιμία της με τη στερλίνα έπεσε από τις 456 δραχμές στις 539. Στις 21 Μαΐου 1932, μετά την αποτυχία της οικονομικής του πολιτικής, ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και τον διαδέχθηκε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου επικεφαλής μιας βραχύβιας κυβέρνησης, ενώ ένα πανελλαδικό απεργιακό κύμα παρέλυε τη χώρα.

Η πολιτική κρίση είχε μόλις αρχίσει...

Οι ευθύνες του Βενιζέλου

Παρά την κλιμάκωση της ελληνικής οικονομικής κρίσης και την πτώχευση, η ανάκαμψη ακολούθησε σχεδόν αμέσως μετά την υποτίμηση της δραχμής, χωρίς οι επόμενες κυβερνήσεις (του Λαϊκού Κόμματος) να λάβουν σοβαρές πρωτοβουλίες. Η υποτίμηση κατέστησε ξανά τα ελληνικά προϊόντα φθηνά (άρα ελκυστικά), οι εξαγωγές αυξήθηκαν βελτιώνοντας το ισοζύγιο πληρωμών, το κράτος απέφυγε προσωρινά τα δυσβάστακτα βάρη των δόσεων των δανείων, ενώ η κρίση σταδιακά ξεπερνιόταν στην Ευρώπη. Το 1937 ο Μεταξάς, μετά από αγγλικές πιέσεις, ήλθε σε τελική συμφωνία με τους διεθνείς οίκους που είχαν δανείσει την Ελλάδα για την καταβολή των οφειλών σε δόσεις, τερματίζοντας την τελευταία εκκρεμότητα που παρέμενε από τη χρεοκοπία του 1932.

Αναμφίβολα, θα ήταν πολύ δύσκολο για κάθε Έλληνα πρωθυπουργό να προβλέψει την επερχόμενη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Παρόλα αυτά, ο Βενιζέλος φέρει μεγάλες ευθύνες για τη χρεοκοπία. Το πρώτο μεγάλο λάθος του ήταν ότι αύξησε υπέρμετρα τον εξωτερικό δανεισμό, για να χρηματοδοτήσει μακρόπνοα κρατικά επενδυτικά έργα τα οποία όμως δεν απέδωσαν βραχυπρόθεσμα τα αναμενόμενα έσοδα. Το δεύτερο σημαντικό σφάλμα του ήταν ότι, ενώ έβλεπε το μέγεθος της διεθνούς οικονομικής κρίσης και την αδυναμία της δραχμής να διατηρηθεί στον «κανόνα του χρυσού», συνέχισε πεισματικά αυτή την αδιέξοδη πολιτική, χωρίς να δίνει σημασία στις συμβουλές πολλών Ελλήνων και ξένων τεχνοκρατών, αλλά και της αντιπολίτευσης. Η πολιτική αυτή εξάντλησε τα συναλλαγματικά αποθεματικά του κράτους, ενώ εμπόδιζε την αναθέρμανση των εξαγωγών μέσω μιας υποτίμησης της δραχμής η οποία αποδείχθηκε το κλειδί για την ανάκαμψη. Τέλος, παρά το αδιαμφισβήτητο διεθνές κύρος του, ο Βενιζέλος απέτυχε να πείσει τα μέλη της ΚΤΕ για την ανάγκη οικονομικής στήριξης της ελληνικής οικονομίας και να εξασφαλίσει ένα μεγάλο δάνειο που θα έσωζε την Ελλάδα από τη χρεοκοπία.

Σημειώσεις

1) Μία αγγλική λίρα αντιστοιχούσε σε 375 δρχ.

2) Ο «κανόνας του χρυσού» ήταν ένας διεθνώς αποδεκτός τρόπος υπολογισμού της εις «χρυσόν περιεκτικότητας» κάθε νομίσματος που έμμεσα καθόριζε και τις ισοτιμίες των νομισμάτων μεταξύ τους. Υποτίθεται πως η Τράπεζα της Ελλάδος διατηρούσε στο θησαυροφυλάκιό της ποσότητες καθαρού χρυσού αντίστοιχες με τις δραχμές που βρίσκονταν σε κυκλοφορία. Επειδή η ΤτΕ δεν διέθετε αποθέματα σε καθαρό χρυσό, διατηρούσε μια «κάλυψη» από συνάλλαγμα σε αγγλικές λίρες. Έτσι πλήρωνε τους κατόχους χαρτονομίσματος σε αγγλικές λίρες που ήταν διεθνώς άμεσα μετατρέψιμες σε χρυσό.

3) Με τη διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας, η οποία έχανε ανάμεσα στα άλλα, το εκδοτικό προνόμιο νομίσματος.

4) Το 1930 η οικονομική δραστηριότητα μειώθηκε κατά 3,48%, το 1931 κατά 4,6% και το 1932 κατά 3,98%.

5) Ο Διομήδης πώλησε συνάλλαγμα 7.000.000 γαλλικών φράγκων στον καπνοβιομήχανο Παπαστράτο, παρά τη ρητή απαγόρευση του Βενιζέλου για οποιαδήποτε αγοραπωλησία συναλλάγματος.

6) Εποχή κατά την οποία η κάλυψη της Ελλάδας σε συνάλλαγμα είχε περιοριστεί στο 60% της αξίας του πριν την κρίση.

7) Τα μέτρα αυτά περιόριζαν δραστικά τη διάθεση συναλλάγματος από την ΤτΕ, κατά σαφή παράβαση του «κανόνα του χρυσού».

Βιβλιογραφία

1) Γρηγόριος Δαφνής: Η ΕΛΛΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΩΝ, Εκδόσεις Κάκτος.
2) Μαρκ Μαζάουερ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ, Εκδόσεις ΜΙΕΤ.
3) Κωνσταντίνος Βεργόπουλος: «Η ελληνική οικονομία από το 1926 έως το 1935», ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, τ. ΙΕ’, Εκδοτική Αθηνών.
4) Αλέξης Φραγκιαδής: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ 19ος – 20ός ΑΙΩΝΑΣ, Εκδόσεις Νεφέλη.
5) Θάνος Κονδύλης: Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ (1928-1932), Εκδόσεις Ίαμβος.
6) Ηλίας Βενέζης: ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

 

https://www.istorikathemata.com/2021/06/1932.html

ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ Ο «ΒΟΣΚΟΣ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ» ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΟΣ - Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΚΑΛΥΜΝΙΟΣ ΒΟΣΚΟΣ ΓΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ .

Πέθανε ξημερώματα σημερα στο νησί Ψέριμο, όπου κατά καιρούς διέμενε, σε ηλικία 94 χρονών ο Αντώνης Βεζυρόπουλος .

Ο εκλιπών έχει γράψει ιστορία με την παρουσία του στα Ίμια και αποτελεί μια εμβληματική μορφή που έχει βάλει τη δική της σφραγίδα σχετικά με την ελληνικότητα των δύο νησίδων. Ο Αντώνης Βεζυρόπουλος θα μείνει στην ιστορία ως ο «βοσκός των Ιμίων». Είναι ο τελευταίος άνθρωπος που δραστηριοποιούνταν στις «γυμνές » βραχονησίδες , οπου για περισσότερο από 20 χρόνια διατηρούσε 40 κατσίκια περίπου, πάνω στις δύο νησίδες τις οποίες επισκεπτόταν ανελλιπώς για όσο καιρό του το επέτρεψαν ………

Εκεί ο ίδιος έβοσκε τα κατσίκια από το 1984 έως και τον Απρίλιο του 2004, όταν η κυβέρνηση Σημίτη εκοψε το κονδύλι που έδινε ο Δήμος Καλύμνου στον βοσκό .

Ποια όμως ήταν η σημασία της παρουσίας του βοσκού στα Ίμια;

Η παρουσία του βοσκού στα Ίμια ήταν τεράστιας Εθνικής σημασίας . Κατ αρχήν υποδήλωνε την ύπαρξη οικονομικής δραστηριότητας στις υπόψη βραχονησίδες ,που σύμφωνα με τα Δίκαιο της θάλασσας σήμαινε ότι τα Ίμια έχουν την δική τους υφαλοκρηπίδα και τη δική τους ΑΟΖ. Επι πλέον Η παρουσία του βοσκού στα Ίμια υπερτόνιζε την ελληνικότητα των νησιών πέρα και έξω από τις Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις που κατοχυρώνουν τα νησιά στην Ελλάδα.

Ο τοτε Δήμαρχος Καλυμνου Διακομιχάλη ,από τον Φεβρουάριο του 1996 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2002 ,επιχορηγούσε με πιστώσεις που ήταν εγκεκριμένες στον προϋπολογισμό του Δήμου και πληρωνε στο βοσκό τα έξοδα ( καύσιμα για την βάρκα, τροφή για τα ζώα ) . Από την 1η Ιανουαρίου 2003 ο Δήμος Καλυμνίων και το Υπουργείο Εξωτερικών εγκατέλειψαν, δεν βοήθησαν οικονομικά έναν άνθρωπο πολύτεκνο και φτωχό ,σταμάτησαν να καλύπτουν τα έξοδα του βοσκού Αντώνη Βεζυρόπουλου, ο οποίος όμως συνέχιζε να πηγαίνει για περίπου ενάμιση χρόνο στα Ίμια και ουδείς ενδιαφέρθηκε να του καταβάλει το «τεράστιο ποσόν των 6.000,00€» ετησίως, με αποτέλεσμα το Πάσχα του 2004 δυστυχώς να πάρει τα κατσίκια του από τις βραχονησίδες.

Μετά την κρίση των Ιμιων βέβαια , η καθημερινή πίεση που ασκούσαν οι Τούρκοι με συνεχείς παρενοχλήσεις του πλου της ψαρόβαρκας του Βεζυροπουλου και οι απειλές που εκτόξευαν οι ακταιωροί τους , συνέβαλαν ώστε ο βοσκός να εγκαταλείψει τις βραχονησίδες , παρα την βοηθεια που του παρείχε το Λιμενικό μας .

Σε συνέντευξη του ο ίδιος λέει «Μετέφερα για πρώτη φορά τα ζώα μου στη νησίδα το 1984. Έπαιρνα τη βάρκα μου από την Κάλυμνο και πήγαινα εκεί για να τα φροντίζω. Παράλληλα μπορούσα να ψαρεύω. Σταμάτησα για λίγο λόγω της κρίσης του 1996. Μετά, όμως, συνέχισα. Πήγαινα τουλάχιστον δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Με βοηθούσαν πότε τα αγόρια μου και πότε η γυναίκα μου. Τότε έπαιρνα σύνταξη 700 ευρώ τον μήνα. Με αυτήν έπρεπε να ζήσω.

Μου έδιναν και ένα μικρό ποσό από τον Δήμο και έτσι μπορούσα, έστω με δυσκολίες, να βοσκώ τα ζωα μου. Κάποια στιγμή, κοντά στο 2004, έπαψαν να μου δίνουν χρήματα για να καλύπτω μέρος των εξόδων μου, κυρίως τα πετρέλαια για τη βάρκα».

Ο ίδιος θυμάται την τελευταία φορά που ανέβηκε στη νησίδα το 2004. Προϋπόθεση ήταν να συνοδεύεται από λιμενικούς του τοπικού Λιμεναρχείου, καθώς οι Τούρκοι είχαν εντείνει την προκλητικότητά τους: «Οι λιμενικοί μου είπαν ότι δε μπορώ να ανέβω μόνος μου στα Ίμια. Εγώ τους απάντησα ότι δεν χρειάζομαι συνοδεία. Είχα ακόμα κάποια κατσίκια εκεί. Δεν με ενδιέφερε αν συναντούσα Τούρκους. Εγώ θα έκανα τη δουλειά μου. ‘Το σκέφτηκες καλά;’ μου είπαν. Τελικά πήγαμε μαζί. Πράγματι προσπάθησαν να μας εμποδίσουν . Θυμάμαι να ταξιδεύω με τη βάρκα μου για τη νησίδα και να έρχονται δίπλα μου μεγάλα τουρκικά σκάφη κάνοντας ελιγμούς. Σαν τώρα θυμάμαι τα άσπρα μεγάλα πλωτά τους. Δημιούργησαν απόνερα με σκοπό να με βουλιάξουν.

Η βάρκα μου ήταν πολύ μικρή σε σχέση με τα δικά τους σκάφη. Έδειχναν να μην τους ενδιαφέρει αν πέσω στη θάλασσα και πνιγώ από τα κύματα. Τους έδειχνα, όμως, από την πλευρά μου ότι είχα το σθένος να συνεχίσω.

Έκανα σαν να μην υπάρχουν. Συνέχιζα να ταξιδεύω προς τον προορισμό μου. Μου είχε τύχει πολλές φορές να βρίσκομαι πάνω στη βραχονησίδα και να περνούν από πάνω μου αεροσκάφη και ελικόπτερα. Σήμερα είμαι 91 ετών. Αν μου έλεγαν να πάω ξανά στα Ίμια, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη…».

Ο βασικός ομως λόγος εγκαταλειψης των βραχονησίδων μας από τον ηρωικό βοσκό ήταν η απαίτηση της Τουρκίας στο πλαίσιο της συμφωνίας της Μαδρίτης να πάψει να υπάρχει “οικονομική δραστηριότητα” επάνω στα νησιά και έσπευσε η τοτε κυβέρνηση , στα πλαίσια της κατευναστικης πολιτικης που εφαρμόζει εδώ και χρόνια η Χώρα μας , να ικανοποίηση την θέληση της Τουρκίας .

Ειναι γεγονός ότι το επίσημο Ελληνικό κράτος δεν είχε και δεν εχει και σημερα καμιά πολιτική για τις βραχονησίδες στο Αιγαίο, αξιοποιώντας τις διατάξεις και τα όσα προκύπτουν από την σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας του 1982. Ταμπουρωμένοι πίσω από την πολιτική του κατευνασμού που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει την εξωτερική μας πολιτική αφήσαμε την Τουρκία να αλωνίζει στο Αιγαίο.

Δυστυχώς οι εξαγγελίες του 1995(Μπετενιωτης , Υφυπουργός Εθνικής Αμυνης) και του 2004 (Βαληνάκης Υφυπουργός Εξωτερικών) των τοτε κυβέρνησεων ότι θα γίνονταν μικρές παρεμβάσεις (μικρές προβλήτες, υδατοδεξαμενές , εκκλησάκια κλπ ) στις βραχονησίδες του Αιγαίου ,εγκαταλείφτηκαν μόλις αντέδρασε η Άγκυρα……..

Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΚΑΛΥΜΝΙΟΣ ΒΟΣΚΟΣ ΓΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ .

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΙΑΚΗΣ ΓΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΣΕΙ . ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ .

 

Ελλήνων Έθνος

ΤΟ ΓΕ ΝΥΝ ΕΧΟΝ, ΝΥΝ ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ!

Του Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά
Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω

Δημοσιεύθηκε στην Ελεύθερη Ώρα  στις 25/07/2021

Η Νέα τάξη πραγμάτων, επιτίθεται με τα έμμισθα εγχώρια, εν Ελλάδι, φερέφωνα πολλαχώς με σκοπό την εξυπηρέτηση αλλότριων αντι-εθνικών και αντιλαϊκών συμφερόντων.
Είναι λοιπόν πρόδηλο, ότι η κατάσταση την οποία βιώνουμε και καθίσταται λίαν ανθυγιεινή διότι, το μείζον πρόβλημα, πέραν της πτωχοποιήσεως και εν γένει της εφαρμοσμένης πολιτικής εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, υπό των δοτών πολιτικών ανδρών, δημιουργεί μία αλγεινή και ασφυκτική κατάσταση.
Σήμερον, όμως οι συνθήκες έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα, καθότι, η εγκαθιδρυθησομενη παγκοσμιοποίηση της παγκόσμιας ελίτ, επιδιώκει ξύλοις και ροπάλοις, να επέμβει εις την ψυχή μας, εις το σώμα μας και να μας καταναγκάσει προς έναν βιασμό συνείδησης και σκέψεως.
Η μη συναίνεση προς μία ιατρική πράξη συνιστά ανυπερθέτως και εκ των ων ούκ, άνευ, ένα θεμελιώδες δικαίωμα του εκάστοτε ανθρώπου, ως φυσικού προσώπου και αυτονόητη έκφανση του ιδιωτικού βίου και του αυτεξουσίου του, όπως τούτο εξάλλου κατοχυρώνεται ρητώς εις ένα πλέγμα διατάξεων, το οποίο πλειστάκις έχω καταθέσει δημοσίως.
Το μέγεθος της πραξικοπηματικής αυθαιρεσίας και της πρόδηλα αντιδημοκρατικής πρακτικής της κυβερνήσεως, είναι ασφαλώς κατ’ εντολήν, των υπερεθνικών διευθυντηρίων, διότι τοιουτοτρόπως δια της επιβολής μίας ιατρικής πράξης, άνευ της συγκαταθέσεως μας, δια του νόμου, επί ποινική αποκλεισμού από την κοινωνική ζωή της χώρας, ή υπό την απειλή εκτοπισμού και απολύσεως εκ της εργασίας μας, υφίσταται βάναυση παρέμβαση εις την σφαίρα του ιδιωτικού, η κρατική αυταρχική βία εμφιλοχωρεί όλως περιέργως προς την ίδια μας την ζωή.
Ουδείς καθίσταται εκ πεποιθήσεως αρνητής ή εκλαμβάνει την ίδια την ζωή του, ιδωμένη υπό ένα παραμαρφωτικό πρίσμα, όλως τουναντίον, αξιώνει σεβασμό προς την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητα του, προς τον ιδιωτικού του βίο αλλά και την απρόσκοπτη και ανεπηρέαστη επιλογή να αποφασίσει περί της υγείας του, ή άλλως να αξιώσει περισσότερες πληροφορίες αλλά και εγγυήσεις περί της υφιστάμενης πανδημίας.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Κράτος το οποίο, στραγγαλίζει οικονομικά τους πολίτες, τους καταλύει συλλήβδην και καθολικώς άπασες τις ελευθερίες τους καθοιονδήποτε τρόπο, επιβάλλει διακριτική μεταχείριση προς τους Έλληνες πολίτες, ενώ τους αλλοδαπούς του αφήνει να δρουν ανεξέλεγκτα, άνευ εμβολιασμών και άνευ ετέρου περιορισμού, συν τοις άλλοις ημείς οι Έλληνες νιώθουμε προδομένοι, καθ’ ήν στιγμήν η πρόεδρος της Δημοκρατίας, ομιλεί ευθαρσώς και απεριφράστως περί της επιλύσεως του μείζονος, ακανθώδους και καίριου ζητήματος του δημογραφικού, με τους αλλοδαπούς, αντί να δοθούν κίνητρα προς τις νέες οικογένειες.
Αυτή η πολιτεία, η κυβέρνηση εν προκειμένω, η οποία προβαίνει σε ρατσιστική ρητορική μίσους, εις βάρος των Ελλήνων, η οποία κατ’ εντολή των τραπεζών τους υφαρπάζει τις περιουσίες, προβαίνει σωρηδόν σε απολύσεις, αντιμετωπίζει τον λαό, τους πολίτες ως μία πνευματικά ευνουχισμένη ανυπόληπτη μάζα, άνευ καμίας αξίας, την οποία δύναται κατά το δοκούν να την ποδηγετεί προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων.
Περαιτέρω, η ίδια η κυβέρνηση η οποία διώκει απηνώς και κατασυκοφαντεί οιονδήποτε τολμά να αρθρώσει μία φράση, υπέρ της πατρίδας της Ιστορίας του πνευματικού χαρακτήρα της ζώσης Ορθοδόξου παραδόσεως, διασύρεται, ως αντιρρησίας, σεσημασμένος ακροδεξιός και ούτω καθ’ εξής, εν τούτω, η ιδία, αυτή ταύτη, η κυβέρνηση η οποία πρόδωσε τους αγώνες μας κατά του Μακεδονικού, ενώ ούσα αντιπολίτευση έτασσε άλλα, αφότου έγινε κυβέρνηση χαρακτηρίζει, με περρισό θράσος, όσους εξ ημών, προβάλλουμε λυσιτελώς ενστάσεις, περί της απαράδεκτης συμφωνίας των «Πρεσπών», με τον, ιταμώς, όλως απαξιωτικό όρο ως δήθεν «Μεκδονομάχους».
Αυτή η κυβέρνηση όπου την 25η-3-2021, όταν επιχειρήσαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής, προς τους ήρωες του εθνο-απελευθερωτικού αγώνος, κατά την συμπλήρωση των 200 ετών εκ του αγώνος, μας απαγόρευσαν ρητώς και κατηγορηματικών επί ποινή απειλής συλλήψεων, δήθεν λόγω της πανδημίας, εκ παραλλήλου όμως επέτρεπαν, εν μέσω πανδημίας, τις πορείες υπέρ του φυλακισθέντος «Κουφοντίνα», εν ταυτώ, άρτι προσφάτως η ίδια η κυβέρνηση παρακολουθούσε αμέριμνη εις την Θράκη, ορισμένους «γνωστούς άγνωστους» υπό την φυσική παρουσία δύο Βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, του κόμματους του Σύριζα και του Πασόκ, να φωνασκούν ανενόχλητοι, εν τη Ελληνική Επικρατεία, είμεθα Τούρκοι πολίτες.
Αυτά τα ως άνω, εν συνδασμώ με τον καινοφανή Εγατικό νόμο, συμπληρώνεται η διάρθρωση ορισμένων πράξεων και παραλείψεων, της παρούσης κυβερνήσεως, η οποία αποδεικνύει ότι ουδόλως ενδιαφέρεται δια την ευημερία των πολιτών, αλλά εις τον αντίποδα, καθίσταται απολύτως έτοιμη, να εξυπηρετήσει πάση δυνάμει τα συμφέροντα των παγκοσμιοποιητών.
Τρανή απόδειξη τούτου καθίσταται, ότι ένα κράτος δικαίου, αν και εφόσον πράγματι σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών και διακηρύττει περί της δημόσιας υγείας, δεν αφήνει τους πολίτες εκτεθειμένους και τους εκβιάζει απολύοντας τους, ούτως ώστε να υποστούν με την ποινική καταστολή και πρωτόγνωρη ψυχολογική βία, μία ιατρική πράξη την οποία αρνούνται.
Εις τον αντίποδα, εάν εν τοις πράγμασι υφίστατο Κράτος Δικαίου, θα αγκάλιαζε ισότιμα όλους τους Έλληνες πολίτες με παντί τρόπω, δίχως ναζιστικούς διαχωρισμούς και στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τιμωρώντας τους αντιφρονούντες.
Το Σύνταγμα, η θεμελιώδης αρχής της αναλογικότητας, υπό το φως, της αρχής της ισότιμης μεταχείρισης, επιτάσσει, ότι ένα κράτος δικαίου σέβεται τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών και ότι το κράτος ανιδιοτελώς και έντιμα αγκαλιάζει τις ετερόκλητες τάσεις με κατεύθυνση την προάσπιση της δημόσιας υγείας, δηλονότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.
Ειδικότερα, προστατεύονται όσοι εμβολιάζονται όσοι δεν επιθυμούν, εν τοιαύτη περιπτώσει λαμβάνουν ισοδύναμα μέτρα, τα οποία η ίδια η κυβέρνηση θέσπισε επί τόσους μήνες, επί τη βάση των οποίων θεμελίωσε τους αλλεπάλληλους εγκλεισμούς, άρα λογίζονται αμάχητα ως έγκυροι και ιατρικώς ενδεδειγμένοι και έτι περαιτέρω, περιφρουρεί τους πληγέντες εκ των εμβολίων.
Είναι πρόδηλο ότι μεγάλος αριθμός εμβολιασμένων έχει αποβιώσει εκ των παρενεργειών ή έχει υποστεί ιδιαίτατα δυσχερή προβλήματα υγείας, ένεκεν των εμβολίων, δια τους οποίους ουδείς ενδιαφέρεται.
Η αντιδημοκρατική και σαδιστική σήμερα κυβέρνηση η οποία θωπεύει τα διευθυντήρια εις τα οποία πρόσκεινται λοιδορεί τις οικογένειες των θυμάτων εκ των παρενεργειών των εμβολίων, κατά τον πιο κτηνώδη και απάνθρωπο τρόπο, ήδη την παρελθούσα Τετάρτη, ήτοι την 21η-07-2021, είδαμε την πρωτόγνωρη αστυνομική κρατική βία, προς ανθρώπους οι οποίοι ειρηνικά διαδήλωσαν κατά των φασιστικών εξαναγκαστικών εμβολιασμών.
Η κατάσταση έχει εκτραχηλιστεί με την συναυτουργία όλων των λοιπών συμπραττομένων κοινοβουλευτικών κομμάτων τα οποία έμμεσα στηρίζουν το εγχείρημα της εξόντωσης του ανθρώπινου προσώπου, υπήρξε κάποια κινητοποίηση εκ της πολύφερνης αριστεράς, ή από τους περίπυστους αρναρχικούς ή άλλες δήθεν επαναστατικής συλλογικότητες, υπέρ της δικαιωμάτων και ελευθεριών του κατατρεγμένου και καθημαγμένου Ελληνικού λαού;
Υπήρξε στεντόρεια φωνή αντίδρασης από το Κ.Κ.Ε δήθεν το οποίο δρα κατά το δοκούν και εκ του ασφαλούς, ενώ τώρα, σήμερα, όπου διακυβεύονται τα θεμελιώδη δικαιώματά μας, ουδείς αντιδρά ουσιαστικά, απλώς συνεργούν δια της σιωπής τους προς την καταβαράρθωση της κοινωνίας, δρώντες παρασκηνιακά εν είδει έμμεσων αυτουργών.
Δια άλλη μία φορά μετά λύπης θα είπω, η Πόλις εάλω, η δικαιολογημένη αγανάκτηση καθίσταται υπέρμετρη, εξ αυτού του λόγου συν Θέω, επιβάλλεται να αντιδράσουμε σύννομα και να θέσουμε εαυτόν προς την υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος, θυσιάζοντας με αυταπάρνηση την προσωπική ραστώνη ή δαψιλό τρόπο βίου μας, διότι εις τας κρίσιμας αυτάς ώρας, τις οποίες βιώνουμε, γράφεται ιστορία και οφείλουμε συνειδησιακά να ταχθούμε προς την ορθή πλευρά της ιστορίας, να ταχθούμε αναφανδόν με τους αγωνιστές του ς επαναστάτες, οι οποίο μάχονται υπέρ Πίστεως και Πατρίδας και ουχί, να συνθηκολογήσουμε με το ριζωμένο κατεστημένο της διαπλοκής.
Η κατάσταση καθίσταται ιδιαίτατα δυσχερής δεν βαυκαλίζομαι, πλην όμως θαρρώ, ότι το εξ ουρανού κάλεσμα κείται εγγύς, ούτως ώστε ο καθείς εξ ημών, εκ της ιδικής του πλευράς, έστω και δια των διαπρυσίων προσευχών προς τον Τριαδικό Θεό, να συμβάλλουμε συλλήβδην και συντεταγμένα προς μία ορισμένη κατεύθυνση ανατροπής των εωσφορικών δυνάμεων.
Ο αγών καθίσταται πολύπλευρος και πολύπτυχος, νομικός, πολιτικός και πνευματικός, ημείς ως τρόπο ζωής δηλώνουμε παρόντες εις τον αδιάλειπτο αγώνα, δεν ορρωδούμε, φρυκτωρούντες την ακεραιότητα της αλήθειας καθώς και το περίλαμπρο Φως της Αναστάσεως του Κυρίου μας, το γε νυν έχον, νυν εν παντί και πάντοτε και υπέρ πάντων ο αγών, πάλαι τε και επ’ εσχάτων, άχρι εσχάτων.

 

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

 

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΜΒΟΛΙΑΣΤΗ

Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας, 

εκδότης «το Αντίδοτο», τέως δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας

Γιατί είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός με ένα σκεύασμα που βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο;

«Το ότι εκατομμύρια άτομα υποστηρίζουν μια ανοησία δε σημαίνει ότι είναι αλήθεια»

Αντιγράφοντας…

«Πηγαίνετε σε μια συναυλία. Στη γωνία του δρόμου πέφτετε πάνω σε μια ομάδα ατόμων που κοιτάζουν τον ουρανό. Χωρίς να σκεφτείτε, σηκώνετε το κεφάλι.

Γιατί;

Λόγω του φαινομένου που ονομάζουμε κοινωνική απόδειξη.

Στη μέση του κονσέρτου, σ’ ένα κομμάτι που ο σολίστας εκτελεί με μπρίο, κάποιος μέσα στο κοινό αρχίζει να χειροκροτεί και, ένα δευτερόλεπτο αργότερα, όλη η αίθουσα κάνει το ίδιο. Το ίδιο κι εσείς.

Γιατί;

Πάλι η κοινωνική απόδειξη.

Μετά τo κονσέρτο πηγαίνετε στο βεστιάριο για να πάρετε το παλτό σας. Παρατηρείτε ότι τα άτομα που στέκονται μπροστά σας στην ουρά αφήνουν νομίσματα σ’ ένα πιάτο, ενώ το βεστιάριο περιλαμβάνεται στην τιμή του εισιτηρίου. Τι κάνετε; Αφήνετε κι εσείς πουρμπουάρ. Λόγω της κοινωνικής απόδειξης (που αποκαλείται ενίοτε πνεύμα κοπαδιού, αγελαίο ένστικτο ή, γενικότερα, κομφορμισμός), συμπεριφέρομαι όπως οι άλλοι.

Με άλλα λόγια, όσο περισσότερα άτομα επιδοκιμάζουν μια ιδέα, τόσο καλύτερη είναι αυτή η ιδέα- πράγμα, φυσικά, παράλογο.

Η διαφήμιση εκμεταλλεύεται συστηματικά την αδυναμία μας να υποκύπτουμε στην πίεση της κοινωνικής απόδειξης.

Πίσω από τις κερδοσκοπικές φούσκες και τις κινήσεις χρηματιστηριακού πανικού κρύβεται η κοινωνική απόδειξη.

Την βλέπουμε επί τω έργω στον κόσμο της μόδας, στις τεχνικές μάνατζμεντ, στα χόμπι, στις δίαιτες, στις θρησκευτικές πεποιθήσεις κτλ.

Η κοινωνική απόδειξη μπορεί να παραλύσει ολόκληρους πολιτισμούς- σκεφτείτε, παραδείγματος χάρη, τις ομαδικές αυτοκτονίες που οργανώνουν ορισμένες αιρέσεις.

Το πείραμα που έκανε για πρώτη φορά ο ψυχολόγος Σόλομον Ας, το 1950, αποδεικνύει πόσο η κοινωνική πίεση μπορεί να διαστρεβλώσει τη σωστή κρίση.

Ο ερευνητής δείχνει γραμμές διαφορετικού μήκους σ’ έναν εθελοντή που πρέπει κάθε φορά να δηλώνει αν η γραμμή είναι μακρύτερη, κοντύτερη ή ίση με μια γραμμή αναφοράς. Όταν ο εθελοντής είναι μόνος του στον χώρο εκτιμά σωστά το μήκος των γραμμών που του δείχνουν- η άσκηση είναι πραγματικά εύκολη.

Έπειτα ο ερευνητής φέρνει άλλα εφτά άτομα στον ίδιο χώρο — τους «συνενόχους» του, αλλά ο εθελοντής δεν το ξέρει.

Οι νεοφερμένοι, ο ένας μετά τον άλλο, δίνουν λανθασμένη απάντηση δηλώνοντας ότι η εν λόγω γραμμή είναι πιο κοντή, ενώ είναι ολοφάνερα πιο μακριά από τη γραμμή αναφοράς. 

Ύστερα έρχεται η σειρά του εθελοντή να απαντήσει. Στο 30% των περιπτώσεων δίνει την ίδια λάθος απάντηση με τους προηγούμενους, από καθαρή κοινωνική πίεση.

Γιατί;

Διότι αυτή η συμπεριφορά αποδείχτηκε αποτελεσματική στρατηγική επιβίωσης κατά την εξέλιξη.

Αυτός ο τύπος συμπεριφοράς είναι τόσο ριζωμένος μέσα μας, που εξακολουθούμε να τον χρησιμοποιούμε, ενώ δε μας προσφέρει πια κανένα πλεονέκτημα επιβίωσης.

Ας υποθέσουμε ότι ζείτε 50.000 χρόνια πριν και ότι περπατάτε στη σαβάνα με τους κυνηγούς συντρόφους σας και, ξαφνικά, εκείνοι το βάζουν στα πόδια. Τι κάνετε; Στέκεστε ακίνητος ξύνοντας το πιγούνι και αναρωτιέστε αν αυτό που βλέπετε είναι πράγματι λιοντάρι ή κάποιο ακίνδυνο ζώο που μοιάζει με λιοντάρι; Όχι βέβαια! Εξαφανίζεστε κι εσείς γρήγορα. Μπορείτε να σκεφτείτε αργότερα, όταν θα είστε ασφαλής.

Εκείνος που συμπεριφέρθηκε διαφορετικά στη σαβάνα του Σερενγκέτι δεν επέζησε για να μεταβιβάσει τα γονίδιά του στους απογόνους του. Αυτός ο τύπος συμπεριφοράς είναι τόσο ριζωμένος μέσα μας, που εξακολουθούμε να τον χρησιμοποιούμε, ενώ δε μας προσφέρει πια κανένα πλεονέκτημα επιβίωσης.

Το μόνο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ όπου η κοινωνική απόδειξη είναι χρήσιμη είναι να έχετε εισιτήρια για ένα ποδοσφαιρικό ματς σε μια ξένη πόλη και να μην ξέρετε πού βρίσκεται το στάδιο – στην περίπτωση αυτή είναι μάλλον λογικό να ακολουθήσετε τα άτομα που μοιάζουν με φιλάθλους.

Οι κωμωδίες καταστάσεων και τα τοκ σόου χρησιμοποιούν την κοινωνική απόδειξη μεταδίδοντας σε καίριες στιγμές ηχογραφημένα γέλια για να προκαλέσουν το γέλιο των τηλεθεατών.

Η διαφήμιση εκμεταλλεύεται συστηματικά την αδυναμία μας να υποκύπτουμε στην πίεση της κοινωνικής απόδειξης. Είναι μάλιστα πιο αποτελεσματική όταν υπάρχει πληθώρα προϊόντων τα χαρακτηριστικά των οποίων δεν έχουν ευδιάκριτες διαφορές μεταξύ τους (για παράδειγμα, όταν πρέπει να διαλέξετε ανάμεσα σε διάφορες μάρκες αυτοκινήτων, εμβολίων, απορρυπαντικών, καλλυντικών που, τελικά είναι ισάξια) και όπου εμφανίζονται άνθρωποι «όπως εσείς κι εγώ».

Γι’ αυτό δε θα δείτε ποτέ στην τηλεόραση μια Αφρικανή νοικοκυρά να επαινεί ένα προϊόν καθαρισμού. Να είστε δύσπιστοι όταν μια επιχείρηση διατείνεται ότι το προϊόν της είναι «πρώτο σε πωλήσεις». Παράλογο επιχείρημα, διότι δε σημαίνει ότι είναι καλύτερο μόνο και μόνο επειδή πουλιέται πολύ.

Όπως έλεγε ο συγγραφέας Σόμερσετ Μομ, το ότι πενήντα εκατομμύρια άτομα υποστηρίζουν μια ανοησία αυτό δε σημαίνει ότι είναι αλήθεια».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ρολφ Ντομπέλλι, «Η τέχνη της καθαρής σκέψης».

Το Έθνος των Ελλήνων απέναντι στις επιδημίες.

Το 1751 ξεσπά στην Πόλη επιδημία με 150.000 νεκρούς κυρίως Έλληνες και Αρμένιους, το 1778 έχουμε νέα έξαρση, το 1812 - 1819 έχουμε μια θανατηφόρα πανούκλα στον ελληνικό χώρο με θύματα, κατά τον Πουκεβιλ, το ένα πέμπτο του πληθυσμού, εξανθηματικός τύφος στην Τρίπολη με την κατάκτησή της από τους Έλληνες Επαναστάτες με 3.000 θανάτους και αργότερα στο Ναύπλιο αλλά και σε άλλες πόλεις επιδημία τύφου που τελούσαν υπό πολιορκία. Στο Μεσολόγγι οι θάνατοι από δυσεντερία ίσως να ξεπέρασαν αυτούς της ηρωικής εξόδου. Ακόμα και το 1828 - 1829 είχαμε νέα επιδημία όταν τελικά αποχωρούσαν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ μετά από τέσσερα χρόνια, αφού οι 27.000 Αιγύπτιοι Άραβες είχαν καταστρέψει κάθε τι στην Πελοπόννησο που δεν προσκυνούσε και έτσι ο Καποδίστριας είχε να αντιμετωπίσει ακόμα έναν υγειονομικό εχθρό, τρεις μήνες μετά την έλευσή του στην Ελλάδα. Ίσως τότε περισσότεροι Έλληνες πέθαναν από επιδημίες παρά από το τούρκικο γιαταγάνι. Παρόλα αυτά οι Έλληνες επαναστάτησαν και έφτιαξαν μια ελεύθερη Πατρίδα σε πείσμα όλων των μεγάλων αυτοκρατοριών, την Ιερά Συμμαχία, που το 1814 στην Βιέννη είχαν υπογράψει ένα ευρωπαϊκό status quo.

Άρα το δίλημμα είναι: Με το ένδοξο Έθνος των Ελλήνων ή με την υγειονομική Παγκοσμιοποίηση των υποχρεωτικών εμβολιασμών;

 

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ