Ο ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ “ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ”: ΜΕΡΟΣ Β’: Η ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΩΝ ΟΡΩΝ “ΕΛΛΗΝ” & “ΓΡΑΙΚΟΣ”

 

Τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ Ε.ΠΟ.Κ.

Ἀναλύσαμε στό Α’ Μέρος τό γιατί ὁ αὐτο­προ­σδιο­ρισμός τῶν “βυζαντινῶν” ὡς «Ρωμαί­ων» δέν ἦταν ἐ­θ­νικός ἀλλά ἰδεολογικοπολιτικός. Ὅπως ἐπιση­μαί­νει ὁ Sylvain Gou­­­­­­guenheim «ἡ ὀνομασία “Ρω­μαίοι” παραπέμπει σέ ἕνα πολιτικό πρό­γραμμα καί σέ μία πο­λιτική κληρονομιά, πού υἱοθέτησαν οἱ ἡ­γέ­τες μίας αὐτοκρατορίας πού εἶχε καταστεῖ ἑλλη­νική».^[1] Μάλιστα κατά τήν Averil Came­ron, πα­­­ρότι «συνέχισαν νά αὐτοαπο­κα­λούνται Ρωμα­ί­οι… ἡ πλειονό­τη­τά τους ἦταν Ἕλληνες καί ἡ ἄκ­ρως ἐκλεπτυσμένη γλῶσ­σα τῆς λο­γο­τεχνίας καί τῆς διοίκησής τους ἦταν τά ἑλλη­νι­κά».^[2] Καί ὅπως γρά­φει ὁ John C. Carr, μπορεῖ νά μήν αὐτοαποκαλοῦντο Ἕλληνες, ἀλλά «οἱ περισσότεροι Βυζαντινοί ὑπήκοοι, ἰδίως οἱ ἄρχουσες τά­ξεις, ἀναμφίβολα ἦταν».^[3]

 Ἀπό τόν 1^ο αἰώνα, τό ὄνομα «Ἕλλην» ἄρ­χι­σε νά προσ­λα­μβά­νη θρησκευτικό χαρακτήρα καί νά χαρακτηρίζη τούς εἰδω­λο­­­λά­τρες ἀνεξαρτήτως φυλῆς ἤ γλώσσας. Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι στό Κατά Μάρκον Εὐαγγέλιο περιγράφεται γυναίκα «Ἑλλη­νίς, Συ­­ρο­φοινίκισσα τῷ γενεῖ»^[4]. “Ἐθνικοί” καί Χριστιανοί χρησιμοποι­­­­ούν πλέον τήν ἔν­νοι­α μέ θρησκευτική καί ὄχι ἐθνική σημασία (Τα­­τια­νός, Κλή­μης ὁ Ἀλεξανδρεύς, Ἰωάννης Χρυσόστομος, Θεοδώ­­ρητος Κύρου, Ζώσιμος, Πορφύριος κ.λπ.).

Τόν 6^ο αἰώνα ὁ Ἰω­άν­νης Μό­σ­χος χα­ρα­κτηρίζει ἔτσι τούς Ἄραβες, τόν 9^ο αἰώνα ὁ Φώτιος ἀνα­­­φέ­ρει ἔτσι τούς παγανιστές Ρῶς (πρίν ἐκχριστιανισθοῦν). Καί τόν 11^ο αἰώνα ὁ Μιχαήλ Ψελλός ἀποκαλεῖ ἔτσι τούς Κινέζους (!).

Εἶναι λοι­­­πόν πα­σιφανές ὅτι τά ὀνόματα «Ἕλλην» καί «Ἑλληνι­σμός» εἶχαν ἀπω­λέσει παντελῶς τό ἐθνικό νόημά τους καί ἦσαν συ­νώ­νυ­μα μέ τήν ὁποιαδήποτε μορφή εἰδωλολατρικῆς θρησκείας. Τό γε­γο­νός ἐπισημαίνουν τόσο ἡ Averil Cameron^[5] ὅσο καί ἡ Gill Page.[6] Ὅπως γράφει ὁ Διο­νύσιος Ζα­κυθηνός: «τό ὄνομα Ἕλλην, συν­δε­θέν ἀ­πό τῶν πρώ­­των χριστιανικῶν χρόνων μετά τῆς θρη­σκευ­τι­κῆς ἐν­νοί­ας τοῦ ἐμ­μένο­ντος εἰς τήν παλαιάν θρησκείαν τῶν Ἑλλή­νων, τοῦ εἰ­δω­λο­λά­­τρου γε­νικώτερον, περιέπεσεν εἰς ἀφάνει­αν»^[7] καί κατά τήν Ἑλένη Γλύ­κα­τζη - Ἀρβελέρ: «ὁ ὅρος “Ἕλλην” διαγρά­φε­ται σιγά - σι­γά ἀπό τά πά­τρια καί τίς μνῆμες».^[8]

 Ἡ ἐθνολογική ἐξέλιξις τοῦ ὅρου “Γραικός” (4^ος - 9^ος αιώνας)

Ἡ ὀνομασία «Γραικός» θεωρεῖται ἀρχαιότερη τοῦ «Ἕλληνος» καί ὁ Ἀριστοτέλης γράφει ὅτι τά πανάρχαια χρόνια τήν Ἑλλάδα κα­­­τοικοῦσαν «οἱ καλούμενοι τότε μέν Γραικοί νῦν δ’ Ἕλληνες».^[9]

Οἱ ἀρχαῖοι Ρωμαῖοι ἀποκαλοῦσαν τούς Ἕλληνες ὡς «Gra­e­ci» -λα­τι­­­νική ἐκδοχή τοῦ «Γραικοί»- ὀνομασία πού ἐπι­κρά­τησε στήν Δύσι μέχρι σήμερα. (Ἀπό αὐτήν προέρχεται καί τό σημερινό ἀγγλικό «Greeks», τό γαλ­λικό «Greks» κ.λπ. πού κατά λέξι σημαίνουν «Γραικοί» καί κατ’ οὐσίαν «Ἕλ­λη­νες»).

Ὅπως ἀποδεικνύει ὁ Ἠσύχιος ὁ Ἀλεξανδρεύς, τόν 5^ο μ.Χ. αἰ­ώ­να τό ὄνομα “Γραικός” παρέμενε ταυτόσημο μέ τό ὄνομα “Ἕλλην”.^[10]

Καί ὅπως ἦταν φυσικό, ὅταν ὁ ὅρος «Ἕλ­λην» ἔγινε συνώνυμος τοῦ «εἰ­δω­λο­λά­τρη» ἀντικαταστά­θη­κε στήν ἐθ­νο­­λογική ση­μα­σία του ἀπό τόν ὅρο «Γραικός». Ὅταν ὁ Πρί­­σ­κος ρωτᾶ κάποιον ἀ­πό τό πε­ρι­βάλ­λον τοῦ Ἀττίλα πῶς μι­λᾶ «τήν Ἑλ­λή­νων φωνήν», τό­τε «γε­­λάσας ἔφη Γραικός μέν εἶ­ναι τό γέ­νος».

Τόν 8^ο αἰώνα, ἀ­πα­ραί­τητη προϋ­πό­θεσις τῆς θυγα­τρός τοῦ Καρλο­μά­γνου νά πα­ν­τρευ­­θῆ τόν Κω­ν­­στα­ντῖνο ΣΤ’, ἦταν -κατά τόν Θε­ο­φάνη- νά δι­δαχθῆ τά «τῶν Γραι­­κῶν γράμ­ματα καί τήν γλῶσ­σαν».^[11]

Οἱ ἀνα­φο­ρές τοῦ Θεο­δώρου Στουδίτου, τοῦ Προκο­πί­ου, τοῦ Κωνστα­ντί­νου Ζ’ Πο­­ρφυ­ρογέννητου, τοῦ Λέοντος Χοιρο­σφά­κτου, τοῦ Γεωρ­γί­ου Κε­δρη­νοῦ κ.ἄ. ἐπιβεβαιώ­νουν τόν Ν. Σβο­­­­­ρῶνο πού γρά­φει ὅτι οἱ βυ­ζαντι­νοί «χρη­σι­μοποιοῦν ἤδη ἀπό τόν 6^ο αἰ­ώ­να τόν ὅρο Γραι­­κός, πα­λαιό ὄνομα τῶν Ἑλλήνων, ὅταν θέ­­­λουν νά δη­λώ­σουν τήν ἑλλη­νι­κή τους ἐθ­νό­­τητα καί νά διακρι­θοῦν ἀπό τούς μή ἑλληνι­κούς πλη­θυ­σμούς τῆς Αὐτοκρα­το­ρί­ας».^[12] Καί ὁ Κ. Ἄμα­ντος γράφει: «Ὅταν ἔπρεπε νά γίνη ἀκριβεστέρα διάκρισις μεταξύ Ἑλλήνων καί ἄλλων πολιτῶν Ρωμαί­ων, ἐχρησιμοποιεῖτο τό παλαιόν ὄνομα Γραικός».^[13]

Ἀπό τόν 9^ο αἰώνα ὡστόσο, ὁ ὅρος «Γραι­κός» ἀρχίζει νά πε­­­ρι­πί­πτει σέ ἀχρη­στ­ία, ὡς ἀντίδρασι ἀπέναντι στούς δυτικούς πού ἀπό­κα­­λούσαν ἔτσι τούς βυζαντινούς.^[14] Ἐν­δει­κτική ἡ ὀργή τοῦ Νι­κη­φό­ρου Φωκᾶ ὅταν ὁ πάπας τόν ἀποκάλε­σε «Gra­­e­co­rum Imperato­rem» (968). Τοῦτο δέν ὀφειλό­ταν σέ ἄρνησι τῆς ἐθνικό­τη­τός του, ἀλλά στήν πολιτική κα­πήλευσι τοῦ ρωμαϊ­κοῦ τίτλου ἀπό τόν Ό­θω­να Α’.

Ἡ Αὐτοκρατορία κατά τόν θάνατο τοῦ Βασιλείου Β΄τό 1025

 

Πῶς χαρακτήριζε ἐθνολογικά ὁ τότε γνωστός κόσμος τούς “βυζαντινούς”

 Σύσ­σω­μος πάντως, ὁ τότε γνωστός κόσμος χαρακτήριζε τούς βυζαντινούς ἀπο­­κλει­στικά μέ ἑλληνικά ἐθνικά ὀνόματα:

- Λατινογερμανοί: Ἤδη ἀπό τόν 6^ο αἰώνα ὁ Παύ­λος ὁ Διά­κο­νος ἀποκα­­λεῖ τόν Μαυρί­κιο «primus ex Grecorum ge­ne­re in imperio con­fi­r­ma­tus est»^[15] Ὁ ἀνώνυμος συγ­­γρα­­φεύς τοῦ ποιή­μα­τος «De mu­ta­­ta Ro­ma­e for­tu­na» (9^ος αἰ.) τούς ἀναφέρει ὡς «Graecos» καί τήν βυ­­­ζα­­ντινή ἐπι­κρά­τεια «rura Pela­sga c­o­lunt», («γῆ τῶν Πελα­σ­γῶν»).^[16] Τόν 10^ο αἰώνα ὁ Λιουτπράνδος τῆς Κρεμώνας γράφει γιά «Im­pera­to­­r­es Gra­e­corum» (Ι 6, ΙΙ 26) ἀλλά καί «Regnum Ar­gi­rorum» (ΙΙΙ 26) (Βα­­σί­λει­ο Ἀρ­γεί­ων). Τόν 11^ο αἰώνα ὁ χρονικογράφος Ἀδάμ τῆς Βρέ­μης ἀ­πο­καλεῖ τό Βυζάντιο «Graecia»^[17], τό «Annales Barences» μι­­λάει γιά «Grecis» καί «Grae­co­rum», ὁ βενεδικτίνος Ama­tus Casi­ne­­nsis τούς ἀποκαλεῖ «Grex» καί «Greci». Οἱ δυτικοί ἱστοριογράφοι τοῦ 11^ου καί 12^ου αἰῶνος ἀναφέρονται στήν Θεοφα­νῶ ὡς «Impe­ra­trix Greca»^[18] ἡ ὁποία κατέφθασε ἀπό τήν «Gre­­ci­a».^[19]

- Ἄραβες: Οἱ ἄραβες ἱστορικοί καί γεωγράφοι τοῦ 10^ου αἰῶνος Yahya ibn Said al-Antaki («Histoire de Yahya d’ Antioche»), Ibn al-Qa­la­nisi («Χρονικό τῆς Δαμασκοῦ»), Al-Maqdisi «The Best of Clas­si­fi­ca­tion for the Knowledge of Regions»), ἀλλά καί τῶν 11^ου - 13^ου αἰῶνος, ὅπως Ali ibn al-Athir («The Complete Hi­sto­r­y») καί A­bul­Fe­da («History of Hu­ma­ni­ty»), θεωροῦν τούς βυζαντινούς καί τήν χώρα «Rum» (Ρω­μιοί) ἀλλά κυ­ρί­α­ρχο εἶναι καί τό ὄνομα «Yunani - Yunanistan» (Ἴω­νες - Ἰωνία).

- Ἀρμένιοι καί Σύριοι: Οἱ Ἀρμένιοι ἱστορικοί τοῦ 11^ου αἰῶνος Στέφανος ὁ Ταρωνίτης («Histoire Universelle») καί Aristagues de La­s­diverd μιλοῦν γιά ἑλληνική αὐτοκρατορία καί βασιλεῖς τῶν Ἑλ­λή­νων. Οἱ Σύριοι χρονικογράφοι Μιχαήλ Α’ Ἀντιοχείας καί Ματ­θαῖος Ἐδέσσης γράφουν γιά «ἑλληνική περιοχή» καί «χώρα τῶν Ἑλλήνων».

Σλαῦοι καί Ρῶσσοι: Τό σλαυϊκό «Νεστοριανό Χρονικό» ἀπό­κα­­λεῖ τους βυζαντινούς «Greki» καί ὁ δαλματός ἱστορικός Johan­nes Lucius ἀναφέρεται στούς «Graecos Imperatores».^[20] Ὁ Stever Ru­n­ciman θά γράψη χα­ρα­κτη­ριστικά: «Οἱ Σλαῦοι συγγραφεῖς μι­λοῦν περιφρονητικά γιά τήν Ἀνατολική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία, ἐ­πει­δή ἦταν κυρίως ἑλληνική»^[21] Οἱ Ρῶσοι ἀποκαλοῦσαν τούς βυ­ζα­ντι­νούς «Gretchniki».^[22]

Νορμανδοί - Σκανδιναυοί: Τόν 11^ο αἰώνα, ὁ Νορμαν­δός χρο­νο­γρά­φος Guillelmus Apu­lien­sis ἀποκαλεῖ τούς βυζαντινούς «Gra­e­cis» καί «Danais» (Δα­να­ούς!)^[23] καί ὁ σκα­νδι­ναυός Snorri Stur­lu­son ἀναφέρει τό Βυ­ζά­ντιο ὡς «Grik­kland» («Heimskringla»), ἐνῶ οἱ Σκα­ν­διναυοί ἀπο­κα­λοῦσαν τήν Μεσόγειο «Grikklands­sa­l­ti» (ἑλλη­νι­κή θάλασσα).^[24] Ὁ σύγ­χρο­νος Ornolfur Thorsson ἀποκα­λεῖ τήν βυζαντινή ἐπικράτεια «Gree­ce» («Viking Voyages to the East in Written Accounts»).

Συνεπῶς ὅλος ὁ τότε γνωστός κόσμος ἀποκαλοῦσε τούς βυ­ζα­ντι­νούς, τήν χώρα καί τούς βασιλεῖς τους ὄχι μονάχα «Γραι­­κούς», ἀλ­λά καί «Ἴωνες», «Ἀργείους», «Δαναούς», «Πε­λα­σ­γούς». Τό γεγονός αὐτό ἀναιρεῖ τόν ἰσχυρισμό μερικῶν ὅτι ὁ ὅρος «Γραικός» σήμαινε ἁπλῶς τόν «ἑλληνόφωνο» και αποδεικνύει ότι τούς θεωροῦσαν ξεκάθαρα ἑλληνικῆς καταγωγῆς.

 Ἡ σταδιακή ἐπαναφορά τοῦ ὄρου “Ἕλλην” μέ ἐθνολογική ση­μασία (9^ος - 12^ος αἰώνας)

 Κατά τόν Cha­rles Diehl «περί τά μέσα τοῦ 9^ου αἰ­ώ­να ὑπῆρχε πρα­­­γματικά μία βυζαντινή ἐθνικότητα» ἡ ὁποία βασίσθηκε σέ δύο στοι­­χεῖα: «τήν κοινή σφρα­γί­δα τοῦ ἑλληνισμοῦ καί τήν κοι­νή ὁμο­λο­γία τῆς ὀρ­θο­δο­ξίας»^[25] Ἀπό τόν ἴδιο αἰώνα (9^ο αἰ.) παρατηρείται αὐ­­τό πού ὁ Paul Le­me­r­le ἀποκαλεῖ «πρῶτο βυ­ζαντι­νό οὐμα­νι­σ­μό» στό ὁμώνυμο ἔργο του, («Μυριόβιβλος» Φωτίου, Ἀρέθας Καισαρείας Θεόδωρος Στουδίτης Λέων ὁ Φιλόσοφος κ.α.)

Τον 10^ο αἰ­­ώ­­να θά ἐξελιχθῆ κατά τόν H. W. Haussig σέ ἕναν «Ἑλληνικό Διαφωτι­σ­μό»^[26], μέ τό κίνημα τοῦ “Ἐγκυκλοπαιδισμοῦ” ὡς ἐγχειρήματος ἀνα­κτή­­σεως καί διασώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ παρελθόντος, («Ἐκλογαί» Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογεννήτου, Λεξικό ΣΟΥΔΑΣ, «Ἑλληνική (Παλατινή) Ἀνθολογία», «Φιλόπατρις ἤ Διδασκόμενος» κ.α.), μέ τό ὁποίο, ὅπως γράφει ὁ Charles Diehl, τό Βυζάντιο: «ἀπό πνευματική ἄποψη, βυθιζόταν μέ ὅλες τίς ρί­ζες του στό γό­νιμο ἔδαφος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας».^[27]

Αὐτό θά ἀπό­γειω­θῆ κατά τόν 11^ο αἰ­ώ­να ὁπό­τε ἔχουμε -κατά τόν Διον. Ζακυθηνό- τήν «ἐποχή ὠριμό­τη­τος τοῦ κλασσικοῦ Ἀνθρω­πι­σμοῦ».^[28] (Ἰωάννης Μαυρόπους, Ἀκριτικός Κύκλος, «Τό Ἆσμα τοῦ Ἀρμούρη» Ἰωάννης Ξιφιλίνος Μιχαήλ Ψελλός κ.α.)

Ἔτσι, κατά τήν περίοδο τῆς μα­κε­δονικῆς δυναστείας ἀναπτύ­χθη­κε κατά τόν Sy­l­vain Gouguenheim «ἕνας “ἑλληνοβυζαντινός πα­­­­τριωτισμός”, βασιζόμενος στίς δύο θεμελιώδεις ἀρχές τῆς ἑλλη­νι­­­­κό­τητας καί τῆς ὀρθοδοξίας»,^[29] ἐνῶ ἡ πνευ­μα­τι­κή ἀνασύνδεσις μέ τήν ἀρ­­χαί­α Ἑλλάδα κατά τήν Αἰκ. Χριστοφιλοπούλου «ἐξοικειώνει τούς λο­γί­ους μέ τόν ἑλληνισμό, ἀπό­κα­θα­ρμέ­νον ἀπό τήν προκα­τά­λη­ψη τῆς εἰ­δω­­λο­λα­τρείας» καί ὁδηγεῖ στήν «ἐπαναφορά τῶν ὅρων Ἕλλην, Ἑλ­λη­νίς μέ τήν ἐθνολογική τους ση­μασία».^[30] Τό ἴδιο παρατηρεῖ καί ὁ Sylvain Gouguenheim[31]

Σέ ἐπόμενο ἅρθρο μας, θά ἐξετάσουμε τό πῶς, ἀρχικά ἡ πνευματική ἐλίτ ἀπό τοῦ 12^ου αἰῶνος καί κυρίως ἡ ἅλωσι τῆς Πόλεως ἀπό τούς Λατίνους τό 1204, θά τούς ἐπα­να­φέρουν πλήρως (Νικήτας Χωνιάτης, Νικηφόρος Γρηγορᾶς, Ἰωάννης Βατάντζης, Πλῆ­θων Γεμιστός κ.α.) δημιουργώντας τίς ρίζες τοῦ νεοελληνικοῦ πρωτοεθνικισμοῦ πού ἡ φυσική ἐξέλιξίς του (Παλαιολόγεια Ἀναγέννησις) θά διαποκῆ τραγικά τό 1453…

Διαβάστε περισσότερα στο βιβλίο του Μάνου Ν. Χατζηδάκη "ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ 324-1081: Από τον Μέγα Κωνσταντίνο έως την άνοδο των Κομνηνών (Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, Χαρ.Τρικούπη 14 Αθ'ηνα. Τηλ. 2106440021

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] «Ἡ Δόξα τῶν Ἑλλήνων» σελ. 57.

[2] «Ἡ ἀξία τοῦ Βυζαντίου» σελ. 150 - 151.

[3] «Ἡ Δυναστεία τῶν Κομνηνῶν» σελ. 11.

[4] Κεφ. Ε΄, 26.

[5] «Ἡ ἀξία τοῦ Βυζαντίου» σελ. 126.

[6] «Οἱ Ἕλληνες πρίν τοῦ Ὀθωμανούς - Ὁ ἐθνισμός στό ὕστερο Βυζάντιο» σελ. 81.

[7] «Βυζαντινή Ἱστορία 324 - 1071» σελ. 14 - 15.

[8] «Ἑλληνισμός καί Βυζάντιο» Γενική Εἰσαγωγή στήν «Ἱστορία τοῦ Ἑλλη­νικοῦ Ἔθνους», Τόμος Ζ’ σελ. 12.

[9] «Μετεωρολογικά» 356b.

[10] «Συναγωγή Πασῶν Λέξεων κατά Στοιχεῖον ἐκ τῶν Ἀριστάρχου καί Ἀπίω­νος καί Ἡλιοδώρου», σελ. 359.

[11] Τελικά τό συνοικέσιο χάλασε καί ὁ γάμος δέν ἐτελέσθη.

[12] «Τό Ἑλληνικό Ἔθνος: Γένεση καί Διαμόρφωση τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ», σελ. 61 - 62.

[13] «Ἱστορία τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους» Τόμος πρῶτος, σελ. 39.

[14] Gill Page «Οἱ Ἕλληνες πρίν τούς Ὀθωμανούς - Ὁ ἐθνισμός στό ὕστερο Βυ­ζάντιο» σελ. 84.

[15] Paulus Diaconus, «Historia Longobardorum» III, 15, σελ. 18.

[16] N. E. Lemaire «Poetae Latini Minores» vol. 4 (Paris, 1825), σελ. 537 - 538.

[17] «Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum».

[18] H. Paulhart «Die Lebensbeschreibung der Keiserin Adelheid von Abt Odilo von Cluny», Graz 1962, σελ. 35 (PL 142.974).

[19] David A. Warner «Ottonian Germany» σελ. 158. Λατινικό κείμενο, ed. W. Trillmich, AQDG 9, pp. 130-1.

[20] «De Regno Dalmatiae et Croatiae» 6 vols. Venice, 1673 http://­dk.nsk­.hr­/sta­ra_knjiga/NSK_SK_ID15/

[21] «A history of the first Bulgarian Empire» (1930, G. Bell & Sons).

[22] M. Levtchenko «Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας» σελ. 268.

[23] «Gesta Roberti Wiscardi».

[24] Paul Riant «Expeditions et pelerinages des Scandinaves en Terre».

[25] «Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας», Τόμος Α’ σελ. 45, 59.

[26] «Kul­tur­­geschichte von Byzanz» σελ. 422.

[27] «Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας», Τόμος Β’ σελ. 295.                  

[28] «Βυζαντινή Ἱστορία 324 - 1071» σελ. 511.

[29] «Ἡ Δόξα τῶν Ἑλλήνων» σελ. 71 - 72.

[30] «Βυζαντινή Ἱστορία», Β2 σελ. 268.

[31] «Ἡ Δόξα τῶν Ἑλλήνων» σελ. 55.

 

https://www.epok1973.com/%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/190-%CE%BF-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%E2%80%9C%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%E2%80%9D-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%B2%E2%80%99-%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BE%CE%B9%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CF%89%CE%BD-%E2%80%9C%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%E2%80%9D-%E2%80%9C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83%E2%80%9D

ΠΕΡΙ ΣΦΑΓΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ (ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΗ ΖΥΓΑΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ)

Του Ιωάννη Δασκαρόλη

Στην τελευταία βιογραφία που έγραψα για τον Γενναίο Κολοκοτρώνη αναφέρομαι στα δραματικά γεγονότα των σφαγών της Τριπολιτσάς, τα οποία είχαν ήδη περιγραφεί από πολλούς άλλους ιστορικούς, ως ακολούθως:

«Εν τω μεταξύ, η Τριπολιτσά είχε αλωθεί από τους Έλληνες στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 που εξόντωσαν πάνω από 8.000 Τούρκους[1] που βρήκαν εντός της πόλης, αδιακρίτως ηλικίας και φύλου,[2] εκδικούμενοι χωρίς έλεος τα εγκλήματα εις βάρους τους,[3] σύγχρονα[4] και παλαιότερα.[5] Οι στρατιώτες του Πάνου και του Γενναίου που βρέθηκαν στην πόλη εκ των υστέρων, επιτέθηκαν σε Τριπολιτσιώτες προσπαθώντας να τους αποσπάσουν λάφυρα και ακολούθησαν συμπλοκές ακόμη και μεταξύ Ελλήνων εντός της πόλης,[6] που είχαν 100 νεκρούς. Όλα τα λάφυρα και οι θησαυροί της πόλης λεηλατήθηκαν από τους Έλληνες ατάκτους οι οποίοι τα μετέφεραν στις επαρχίες τους, ενώ το δημόσιο ταμείο δεν έλαβε καμία ενίσχυση για τη δύσκολη συνέχεια.[7] Ένα ισχυρό τμήμα 2.000 ενόπλων Τουρκαλβανών αποχώρησε από την πόλη ανέπαφο και οδηγήθηκε από τον Πλαπούτα στον Ισθμό, λόγω της χωριστής συμφωνίας που είχαν κάνει οι ηγέτες του με τον Κολοκοτρώνη.«

Και δεν ήταν η μόνη σφαγή που έγινε κατά το 1821, αλλά έγιναν και μερικές άλλες πολύ μικρότερες σε κλίμακα, είτε ως αντίποινα είτε όχι, για τις οποίες μας έδωσε ένα λεπτομερές περίγραμμα ο ανθέλληνας Σκώτος ιστορικός Γεώργιος Φίνλεϋ Αλλά και στη σύγχρονη ιστορία μας έχουμε πολλές περιπτώσεις μεμονομένων ακροτήτων Ελλήνων στρατιωτών εις βάρος μουσουλμάνων αμάχων τόσο στους Βαλκανικούς πολέμους όσο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία που έχουν αναδείξει με επιστημονική ακρίβεια οι παντώς είδους «ιοι», αλλά και το επισημονικό προσωπικό πολλών πανεπιστημίων μας που με κάτι τέτοια ασχολούνται κατά κόρον καθώς συμπτωματικά εμπίπτουν με τα επιστημονικά ενδιαφέροντά τους.

Μια πρώτη γρήγορη σκέψη θα ήταν να ζυγίζουμε τις εκατέρωθεν ακρότητες να ανακαλύψουμε σχετικά εύκολα ότι η αναλογία είναι υπέρ μας σε κλίμακα 1.000.000 προς 1 και να νιώσουμε καλά με τους εαυτούς μας. Αλλά και σε αυτό μας πρόλαβε η ντόπια πανεπιστημιακή κοινότητα που μας είπε γεμάτη ανθρωπισμό ότι οι νεκροί δεν ζυγίζονται. Εν τάξει, ίσως είναι και αυτό σωστό ειδικά στους καιρούς που ζούμε.

Προσωπικά πιστεύω ότι η βασική ειδοποιός διαφορά μεταξύ των ιστορικών μητρώων Ελλάδας και Τουρκίας είναι ότι οι ελληνικές ακρότητες σχεδόν ποτέ δεν διατάχθηκαν ή υποκινήθηκαν από την ηγεσία τους, ούτε αποτέλεσαν επίσημη κρατική πολιτική, ούτε καν κρυφή. Αντίθετα η Τουρκία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία παλαιότερα, είχαν ως μόνιμη επίσημη κρατική πολιτική την συνολική εξόντωση των εθνικών τους μειονοτήτων, κάτι που έχει αποδειχθεί από έρευνες στα επίσημα κρατικά τουρκικά αρχεία, αλλά έχουν αποδεχθεί και πολλοί Τούρκοι ανώτατοι αξιωματούχοι, όπως ο Ταλαάτ Πασάς που όταν κατέφυγε στην Γερμανία είχε δηλώσει δημοσίως ότι ως μεγας Βεζύρης είχε οργανώσει την γενοκτονία των Αρμενίων.

Και αυτή η διάθεση της Τουρκίας, λαού και ηγεσίας, δεν άλλαξε ούτε στην σύγχρονη εποχή, όχι μόνο έναντι της Ελλάδας, αλλά έναντι των λαών με τους οποίους σχετίζεται και δεν είναι μουσουλμάνοι. Δεν θα μείνω στην εξόντωση των αγνοουμένων κατά την κυπριακή εισβολή, στους βιασμούς και τις δηώσεις του Τουρκικού στρατού. Θα υπογραμμίσω την συστηματική εξόντωση, με νόμους του τουρκικού κράτους, της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, ένα άγος που ποτέ δεν βρήκε την δικαίωσή του.

Την Παιδεία και την βούληση ενός λαού δεν την φανερώνει η μεμονωμένη προσωπική συμπεριφορά κάθε κάφρου, αλλά η ηγεσία του. Και όχι μόνο οι ελληνικές ηγεσίες διαχρονικά δεν διέταξαν ακρότητες εις βάρος μουσουλμανικών πληθυσμών, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τις τιμώρησαν παραδειγματικά. Ο Κωνσταντίνος τιμώρησε τους στρατιώτες που βιαιοπράγησαν στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, το ίδιο ζήτησε ο Βενιζέλος τηλεγραφικά για τα γεγονότα κατά την απόβαση στη Σμύρνη.

Είμαι υπερήφανος για τους παλαιότερους και σύγχρονους προγόνους μου γιατί σε κορυφαίες δύσκολες στιγμές της ιστορίας τους, όταν πολέμησαν για να υπάρξουν ως ελεύθεροι άνθρωποι, επέδειξαν ανθρωπισμό και αλτρουισμό τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και έναντι των αντιπάλων τους. Και μόνο η αντιμετώπιση των αιχμαλώτων την περίοδο 1919-1922 από τις δύο πλευρές φτάνει και περισσεύει για να καταδειχτεί η διαφορά Παιδείας και Ήθους που χαρακτηρίζει διαχρονικά τους δύο λαούς.

Πηγές

Ιωάννης Β. Δασκαρόλης, Γενναίος Κολοκοτρώνης – ο έφηβος οπλαρχηγός του 1821, εκδόσεις Παπαζήση Αθήνα 2021.

Γιάννης Γκλαβίνας, Οι αιχμάλωτοι πολέμου στη Μικρά Ασία πριν από την κατάρρευση του μετώπου, Καθημερινή φύλλο 12.4.2021.

Σημειώσεις

[1] Οι εκτιμήσεις για τους Τούρκους που σκοτώθηκαν κατά την άλωση της Τριπολιτσάς ποικίλουν. Ο Gordon αναφέρει τουλάχιστον 8.000, ο Π. Παπατσώνης αναφέρει 30.000, ο Φίνλεϋ αναφέρει 10-15.000. Πλουμίδης Σπυρίδων, Η έννοια του «θανάτου» στην Ελληνική επανάσταση (1821-1832), περιοδικό Μνήμων, τεύχος 32, Αθήνα 2012, σελ. 80.

[2] «Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε τη γη», Κολοκοτρώνης Θεόδωρος, Διήγησις, σελ. 82.

[3] Κρεμμυδάς Βασίλης, Η επανάσταση του 1821, σελ. 99.

[4] Στην Κωνσταντινούπολη μετά τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ στις 10 Απριλίου 1821, είχαν προγραφεί και εξοντωθεί πάνω από 10.000 χριστιανοί. Σύμφωνα με τον Gordon, το θλιβερό αυτό άγγελμα είχε μαθευτεί στις τάξεις των επαναστατών και είχε εξάψει τη θέλησή τους για εκδίκηση. Παπακωνσταντίνου Ιωάννης, Ελληνικό έπος (1821-1824), (βιβλίο Α΄), σελ. 73.

[5] «Όταν εμβήκα εις την Τριπολιτζά με έδειξαν εις το παζάρι τον Πλάτανο όπου εκρέμαγαν τους ‘Ελληνας, αναστέναξα και είπα: άϊτε πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθησαν εκεί, και εδιέταξα και το έκοψαν. Επαρηγορήθηκα και δια το σκοτομόν των Τούρκων…», Κολοκοτρώνης Θεόδωρος, Διήγησις, σελ. 83.

[6] Κόκκινος Διονύσιος, Η Ελληνική Επανάστασις (τόμος Α΄), σελ. 236.

[7] Σπηλιάδης Νικόλαος, Απομνημονεύματα (τόμος Α΄), σελ. 249-250. Γερμανός Παλαιών Πατρών, Απομνημονεύματα, σελ. 83.

 

https://www.istorikathemata.com/2022/09/blog-post.html

«ΤΟ ΚΑΚΟ ΘΑ ΣΑΣ ΕΡΘΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΥΣ» Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

 Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη, Καθηγητού Ποινικού Δικαίου ΔΠΘ

Μία από τις σημαντικότερες προφητείες του Αγίου και Ισαποστόλου Κοσμά του Αιτωλού, η οποία με την άφιξη του κορωνοϊού είδαμε να επαληθεύεται κατά τρόπο θλιβερό, είναι η εξής:

«Το κακό θα σας έρθη από τους διαβασμένους».

Και πράγματι, το κακό ήρθε από τους διαβασμένους, δηλαδή από τους ειδικούς (προπάντων) της ιατρικής και της νομικής επιστήμης, εκ των οποίων άλλοι μεν συνέπραξαν ενεργά στην εγκαθίδρυση της υγειονομικής δικτατορίας, άλλοι δε ετήρησαν εκκωφαντική σιωπή, ευλογώντας διά παραλείψεως τις επιλογές του ιατροφασιστικού καθεστώτος.

Η εξήγηση γιατί οι διαβασμένοι ήσαν οι πρώτοι που έπεσαν στην παγίδα της επιστήμης τους, αδυνατώντας να διακρίνουν με διαυγή ματιά τα υπόγεια ρεύματα που δηλητηρίασαν τα πνεύματα, βρίσκεται, μεταξύ άλλων, σε ένα βιβλιαράκι που έχει γραφτεί από τον Όσιο Ιγνάτιο Μπριαντσανίνωφ με τίτλο «Η Βασιλεία του Θεού και ο Αντίχριστος» (μτφ.: Π. Μπότσης, Αθήνα 2011).

Εκεί διαβάζουμε (σελ. 46/47):

«Η ανθρώπινη επιστήμη επαινεί κι εγκωμιάζει το νου, τον φουσκώνει, διογκώνει το "Εγώ" του. Η θεία επιστήμη αποκαλύπτει στην ψυχή μια προορισμένη, διαμορφωμένη και ισορροπημένη παραίτηση, που μαζί με ταπείνωση οδηγεί στην αυταπάρνηση. Γίνεται σαν ένας καθρέφτης καθαρός που λαμβάνει κι αντανακλά θείες εικόνες κι εντυπώσεις».

Οι διαβασμένοι, λοιπόν, που είναι παράφορα ερωτευμένοι με το αντικείμενο των σπουδών τους, που εκπαιδεύθηκαν να λατρεύουν την επιστήμη ως θεότητα, η οποία τους χορηγεί ταυτότητα (για να ξεχωρίζουν από το κοπάδι) και παράλληλα τροφοδοτεί αενάως την φιλαυτία τους, δεν είχαν φροντίσει να διαθέτουν έναν καθαρό καθρέφτη, ώστε να μπορούν να παίρνουν Άνωθεν καρδιακά μηνύματα.

Έτσι, οι διαβασμένοι αυτοανακηρύχθηκαν σε θεούς χωρίς Θεό, επικαλούμενοι την αυθεντία της επιστήμης τους. Παραπλανήθηκαν και παραπλάνησαν αμέτρητους πολίτες που ήδη προ κορωνοϊού έβλεπαν τους ειδικούς σαν μικρούς ή μεγάλους θεούς.

Φυσικά, κάποιοι (αν όχι πολλοί) διαβασμένοι ήσαν μυημένοι στο μεγάλο κόλπο, ακολουθώντας την γραμμή που τους υπαγόρευσαν κάποιες μοχθηρές κοινότητες.

Ο Ντοστογιέβσκη στο αυτοτελώς εκδοθέν δοκίμιό του «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής» από το πολυδιαβασμένο μυθιστόρημά του «Αδελφοί Καραμάζοφ» (μτφ.: Άρ. Αλεξάνδρου, εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 2015, σελ. 59/60) κλείνει με την σκέψη ότι:

Δεν αποκλείεται να υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα παρόμοιων μοναδικών γέρων σαν τον Ιεροεξεταστή, οι οποίοι συναπαρτίζουν κάποια «μυστική ένωση, που έγινε από καιρό πια για να φυλάξει το μυστικό, για να το κρύψει από τους αδύνατους και δύστυχους ανθρώπους με τον σκοπό να τους κάνει ευτυχισμένους. Φαντάζομαι πως και οι μασόνοι θα ΄χουν ένα παρόμοιο μυστικό και πως γι’ αυτό οι καθολικοί δε χωνεύουν τόσο πολύ τους μασόνους. Είναι γιατί τους βλέπουν σαν ανταγωνιστές που διασπούν την ενότητα της ιδέας, τη στιγμή που θα ΄πρεπε να υπάρχει ένα μονάχα ποίμνιο και ένας ποιμήν…».

Το μυστικό αυτό είναι ότι ο Ιεροεξεταστής δεν πιστεύει στον Θεό (ό.π., σελ. 59). Άραγε, ποιο να είναι το μυστικό των αντίστοιχων μυημένων-διαβασμένων που προπαγάνδισαν λυσσαλέα τις άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις;

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός είχε επίσης προφητεύσει ότι:

«μετά τον πόλεμο οι άνθρωποι θα τρέχουν μισή ώρα δρόμο για να βρίσκουν άνθρωπο και να τον κάμουν αδελφό».

Άραγε ποιον πόλεμο; Τον μεταφορικώς νοούμενο πόλεμο κατά του «αόρατου εχθρού» (sic) ή κάποιον κυριολεκτικώς νοούμενο πόλεμο, π.χ. τον Γ΄ Παγκόσμιο; Δεδομένου ότι τα δρακόντεια υγειονομικά μέτρα, και ιδίως η υποχρεωτική χρήση μάσκας καθώς και η υποβολή στον μαζικό εμβολιασμό με πειραματικά εμβόλια, έφεραν την διχόνοια ανάμεσα σε αδέλφια, συζύγους, φίλους, γνωστούς, αλλά και ανάμεσα σε κληρικούς και ειδικούς (συναφής είναι και η εξής προφητεία του Κοσμά του Αιτωλού: «θάρθει καιρός που οι χριστιανοί θα ξεσηκωθούν ο ένας κατά του άλλου»), πολλοί αναγκάστηκαν να καλύψουν μεγάλες αποστάσεις για να συναντήσουν δυσεύρετους ομοϊδεάτες!

Δύο ακόμη προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού κάνουν σήμερα ιδιαίτερη αίσθηση. Σύμφωνα με την πρώτη:

«Θα έρθη καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα».

Όποιος ρίξει μια ματιά στα πρόσωπα που κυβερνούν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τις άλλες χώρες, ευχερώς θα διαπιστώσει ότι στο πηδάλιο των εθνικών κυβερνήσεων βρίσκονται αγκυροβολημένες κάποιες θλιβερές μαριονέτες που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα μπορούσαν να έχουν υπό την διεύθυνσή τους ούτε ταβέρνα. Κατ’ εφαρμογήν της θεωρίας του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου, όλοι οι ανάξιοι έχουν καταλάβει θέσεις που θα έπρεπε να προορίζονται μόνο για το εκλεκτότερο υλικό της κοινωνίας, στηρίζονται δε απροκάλυπτα από τα αργυρώνητα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού.

Σύμφωνα με την δεύτερη προφητεία:

«Θα σας επιβάλουν μεγάλο και δυσβάστακτο φόρο αλλά δεν θα προφθάσουν / Θα βάλουν φόρο στις κότες και στα παράθυρα».

Ας ελπίσουμε όντως να μην προφθάσουν, αλλά όσο κότες είναι οι ίδιοι οι πολίτες που, παρότι τους ξεπουπουλιάζουν, παρακολουθούν με παροιμιώδη απάθεια την διαδικασία ανασκολοπισμού τους από τους κυβερνητικούς εμπαίκτες δικτατορίσκους, οι οποίοι τους ταΐζουν με επιδοματικά ψίχουλα, τότε η φορολόγηση της κότας μπορεί να μην αποσοβηθεί.

ΥΓ: Την 24η Αυγούστου 2022, μέσα σε εκκλησία όπου τιμήθηκε η μνήμη του Κοσμά του Αιτωλού, η συντριπτική πλειονότητα των πιστών (;) παρακολουθούσε την Θεία Λειτουργία μασκοφορεμένη, κάποιοι δε εξ αυτών, όπως η εικονιζόμενη κυρία, φορούσαν διπλή μάσκα, γεγονός που πιστοποιεί το μέγεθος του τρόμου που διέσπειραν οι σατανοκίνητοι ινστρούχτορες της υγειονομικής δικτατορίας, μολύνοντας το μυαλό και την ψυχή των αγαθών πολιτών. Ο τρόμος αυτός έχει διαπεράσει τόσο βαθιά τα εγκεφαλικά κύτταρά τους, που, ακόμη κι αν αύριο ανακοινωνόταν η λήξη των υγειονομικών μέτρων, επειδή π.χ. η κήρυξη της πανδημίας ήταν απλώς ένα πείραμα, οι μάσκες θα αποδεικνύονταν ανθεκτικότατες για μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως για πολλά χρόνια ακόμη. Επειδή, όμως, τέτοια ανακοίνωση δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει, αλλ’ αντιθέτως μπορεί να ανανεωθεί ο κορωνοϊκός τρόμος εξαιτίας νέων μεταλλάξεων ή να αναβαθμισθεί με εμπλουτισμό από άλλη πανδημία, δεν θα ήταν δύσκολο να μιμηθούμε τον Κοσμά τον Αιτωλό και να πλάσουμε την εξής προφητεία:

Θα έρθει εποχή που, για να βγάλουν οριστικά οι πολίτες τις μάσκες από τα πρόσωπά τους, θα πρέπει να προβλεφθεί πρόστιμο όχι απλώς 300, αλλά 600 ευρώ!

Έτσι επαληθεύθηκε η προφητική ρήση όχι του Κοσμά του Αιτωλού, αλλά του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου (βλ. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Νέα Εποχή. Εξέλιξη ή χειραγώγηση, εκδ. Αθ. Σταμούλη, Αθήνα 2004, σελ. 22), ο οποίος παρατηρούσε ότι:

«Η Νέα Εποχή δεν θέλει να αδειάσει τις εκκλησίες. Θέλει να αλλάξει το φρόνημα όσων καταφεύγουν σ' αυτές».

https://kvathiotis.substack.com

ΣΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΣ Ε.Ε.

Του Πέτρου Ι. Νικολού, 

Δικηγόρου Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ 

 

Δεν υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί πως η ένταξη σε διεθνείς συσσωματώσεις, η υποταγή σε μία άνευ δημοκρατικής νομιμοποιήσεως γραφειοκρατική ελίτ και η θέση σε προτεραιότητα της εξομοιώσεως της καθημερινότητος των πολιτών με ένα ενιαίο μοντέλο ζωής σύμφωνο με τις οδηγίες των βαρώνων του υπερεθνικού κέντρου συνεπάγονται εκ προοιμίου, αναπόδραστα και άνευ ετέρου εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, συν τω χρόνω σταδιακώς κλιμακουμένη. Η μεταφορά εξουσιών και υλικών αρμοδιοτήτων στις αυτόφωτες επιτροπές της ευρωπαϊκής ενώσεως δεν μας επιτρέπει πλέον, όταν αναφερόμαστε στο ημέτερο οικόπεδο, να ομιλούμε για ανεξάρτητο, αυτοδύναμο, πολλώ δε μάλλον Εθνικό κράτος, κύριο του εαυτού του. Δεν είναι, όμως, μόνο η οικονομία, η φορολογία, ο πολιτισμός, η ασφάλεια, η άμυνα και οι κοινωνικές συνήθειες, οι οποίες υποβάλλονται σε μία διαδικασία ομογενοποιήσεως και καθολικής ενοποιήσεως. Κάθε πρόβλημα, το οποίο μάς βυθίζει στον πάτο, κάθε κρίση, η οποία μάς καταστρέφει κόπους δεκαετιών, όπως η διαφαινομένη ενεργειακή, ακόμα κι αν πλήττει πρώτιστα ή αποκλειστικά άλλα κράτη, είμαστε αλυσοδεμένοι να την ζήσουμε στον ίδιο αδικαιολόγητο βαθμό, την ίδια παρανοϊκή ένταση με τους αρχικούς παθόντες, με ελάχιστα περιθώρια διαφοροποιήσεως, ανίκανα να μας χορηγήσουν την άδεια να χαράξουμε μία διαφορετική πορεία για τον λαό μας και τις ανάγκες του.

Αφού οι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ έκριναν, επέλεξαν και απεφάσισαν πως η Ουκρανία πρέπει πάση θυσία να αποσχιστεί και δη εν όπλοις από την ρωσική σφαίρα επιρροής, το ελληνώνυμο προτεκτοράτο, εκπληρώνοντας τον ρόλο του ως περιφερειακού δορυφόρου, δεν είχε παρά να σπεύσει ως άλλος γλοιώδης και χαμερπής αυλικός ξένων δυνάμεων να αποστείλει αφειδώς στρατιωτικό υλικό στο μέτωπο και να μηνύσει ευθέως, ρητώς και διεθνώς δια των χειλέων των επωνύμων φεουδαρχών του πως η χώρα μας, η λιγότερο σχετιζομένη με συμφέροντα στο πρώην ανατολικό μπλόκ, διεξάγει πόλεμο με την Ρωσία, όπερ ουδείς δυτικός ηγέτης έχει ακόμα τολμήσει να εκστομίσει για πάρτι του. Η οργανωμένη επιχείρηση της Δύσεως να διεισδύσει στον ζωτικό χώρο της Ρωσίας, στηρίζοντας με χρηματοδότηση, μισθοφόρους και όπλα τους Ουκρανούς προκάλεσε τη δραματική μείωση των εξαγωγών φυσικού αερίου από τον Τσάρο και το σφράγισμα των αγωγών προς δυσμάς, φανερώνοντας την εγκληματικώς ελλιπή προετοιμασία της Ευρώπης μπροστά στο ενδεχόμενο να μείνει εξ ολοκλήρου έκθετη ενώπιον ενός δριμυτάτου χειμώνος, ο οποίος θα γονατίσει από την παγωνιά τα Έθνη, τα οποία ουδεπώποτε ερωτήθηκαν για το άνοιγμα ενός αιματηρού μετώπου με τη Ρωσία με κάθε κόστος, τίμημα και θυσία επωμιζόμενα ασφαλώς στις πλάτες τους. Η συνέχιση της ανόδου των τιμών στο ηλεκτρικό ρεύμα, το φυσικό αέριο και τα καύσιμα, εν πολλοίς αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιάς ανένδοτης και άκαμπτης επεκτατικής πολιτικής κυρώσεων των δυτικών ελίτ σε βάρος της σλαβικής αυτοκρατορίας, θα άγει χιλιάδες λαϊκά και μεσαία νοικοκυριά στην αδυναμία πληρωμής υπερχρεωμένων λογαριασμών κι ως εκ τούτου στον πολλαπλασιασμό των διακοπών ηλεκτροδοτήσεως πολύ πριν την εκτέλεση αδυσωπήτων μέτρων εκβιασμού και βασανισμού των πολιτών με το αρρωστημένο μαρτύριο της αναγκαστικής υπομονής του ψύχους.

Η πρόωρη εφαρμογή του σβησίματος των φώτων σε δημόσια κτίρια και λεωφόρους, της χαμήλωσης θερμοστατών και της εγκατάστασης αισθητήρων κινήσεως προς εξοικονόμηση παντός ενεργειακού αποθέματος δεν πρόκειται να μονοπωλήσει τους τρόπους αντιμετωπίσεως της ενεργειακής θεομηνίας, η οποία έπεται ταχέως. Οι βάναυσοι εγκλεισμοί, οι οριζόντιοι περιορισμοί ατομικών δικαιωμάτων και οι εκδικητικές διώξεις πολιτών κατά το διάστημα της πανδημικής φενάκης προλείαναν πολύ σοφά το έδαφος για την αποτελεσματική εξοικείωση των κοινωνιών με διαδοχικούς από τούδε και στο εξής στραγγαλισμούς των ελευθεριών τους πάντα υπό το αφοπλιστικό λεκτικό πρόσχημα του μείζονος αξίας δημοσίου συμφέροντος. Παρά την βραχεία μνήμη της κοινής γνώμης, η πρόσφατη εμπειρία μας προαναγγέλλει ότι η επείγουσα ανάγκη να αμβλυνθούν οι ζοφερές επιπτώσεις της ενεργειακής ένδειας θα εξαναγκάσει τους καταναλωτές να ζήσουν πολλές ώρες μέσα στην ημέρα, χωρίς ρεύμα και θέρμανση, περιάγοντάς τους σ’ ένα απάνθρωπο καθεστώς εξαθλίωσης ακόμα και κινδύνου και της ίδιας τους της ζωής και υγείας.

Μολονότι η προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπατήσεως εξακολουθεί να καλλιεργεί κίβδηλες εντυπώσεις περί αδιεξόδου της Ρωσίας στο ουκρανικό μέτωπο, η επιστράτευση χιλιάδων εφέδρων για την εμπόλεμη ζώνη δεν φανερώνει καμμία πρόθεση υποχωρήσεως ή λύσεως της τεταμένης συγκρούσεως. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εμμένοντας σε μία υπέρμετρα ασύμφορη πολιτική οξείας διενέξεως όχι μόνο βλάπτουν ανεπανόρθωτα, αλλά σφαγιάζουν ενσυνείδητα τους λαούς μετατρέποντάς τους σε οφειλέτες των δικών τους εθνοκτόνων αποφάσεων, οι οποίες αυξάνουν κατακόρυφα τον πληθωρισμό και βαθαίνουν την ύφεση. Μετά την νίκη των Φασιστών της Μελόνι στην Ιταλία, τα λαϊκά εθνικιστικά κινήματα, τα οποία ανδρώνονται και πλαταίνουν σ’ όλην την Γηραιά Ήπειρο, οφείλουν να ηγηθούν των κοινωνικών εκρήξεων του προσεχούς χειμώνος, οι οποίες ήδη λαμβάνουν χώρα ενάντια στις πολιτικές που γιγαντώνουν νομοτελειακά τις τιμές ενεργείας, φτωχοποιούν τα Έθνη και αποσταθεροποιούν την ειρήνη στην περιοχή. Η Πατρίδα μας έχει ήδη εμπλακεί σ’ ένα επικίνδυνο παιχνίδι χάριν ετέρων, αναμένοντας να βιώσει δυσανάλογο κόστος σε σχέση μ’ αυτό που θα της επεφύλασσε μία αμιγώς πατριωτική στάση αυστηρής ουδετερότητος στον πόλεμο.

https://www.eoneolaia.com/sto-sfageion-tou-nato-kai-ths-ee/