Του Δημητρίου Καπράνου
Πρίν λίγες ημέρες τιμήσαμε τήν μνήμη τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, θυμάτων τῆς Γενοκτονίας, πού ὑπέστη αὐτό τό περήφανο ἑλληνικότατο κλωνάρι τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τούς βαρβάρους σφαγεῖς προγόνους τοῦ Ἐρντογάν, ὑπό τίς ὁδηγίες καί τήν ἡγεσία ἑνός τεραστίου καθάρματος, τοῦ Γερμανοῦ στρατηγοῦ Ὄττο Λίμαν φόν Σάντερς.
Γιά νά μήν ξεχνιόμαστε, τούς ἀτάκτους κατσαπλιάδες, πού δέν γνώριζαν οὔτε νά πολεμοῦν, ἐκπαίδευσαν καί καθοδήγησαν Γερμανοί, οἱ ὁποῖοι ὅπως ἀπέδειξαν ἀργότερα εἶναι οἱ «ἀπόλυτοι μαίτρ» στίς γενοκτονίες, μέ κορυφαῖο τό Ὁλοκαύτωμα!
Ἔγραψε χθές ὁ φίλτατος Κωνσταντῖνος Τριανταφυλλάκης: «Ὁ φόν Σάντερς ἦταν ὁ ἐμπνευστής τῆς Γενοκτονίας τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας (σημ. συντ: δηλαδή τῶν ἐκκαθαρίσεων ἀπό τούς “ἀνεπιθύμητους” νομίμους κατόχους τῶν περιοχῶν πού ἀκόμη καταπατοῦν οἱ Τοῦρκοι.) Μετά τήν ἧττα τῶν Τούρκων στούς Βαλκανικούς Πολέμους, ὁ φόν Σάντερς ἐκλήθη στήν Κωνσταντινούπολη καί οἱ Νεότουρκοι τοῦ ἀνέθεσαν τήν ἀναδιοργάνωση καί τή διοίκηση τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ.
Πρῶτο “ἔργο” του, ὁ ξεριζωμός καί ἡ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης. Δεύτερο, “ἔργο” του ἡ Γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων.
Τό “ἔργο” ὁλοκληρώθηκε μέ τήν Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.
Ὁ φόν Σάντερς εἶναι ἕνας εἰδεχθής ἐγκληματίας καί ὄνειδος τῆς ἀνθρωπότητος.
Αὐτός ὁ ἐγκληματίας, τό 1918 εἶχε συλληφθεῖ αἰχμάλωτος ἀπό τίς Ἀγγλικές δυνάμεις στήν ἧττα τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ στήν Παλαιστίνη. Μετεφέρθη στίς φυλακές τῆς Μάλτας, ὅμως Φεβρουάριο τοῦ 1919 καί ἐνῷ κρατοῦνταν μέ σκοπό νά δικαστεῖ γιά ἐγκλήματα πολέμου, λόγῳ μή ἐγέρσεως ἀξιώσεων ἐκ μέρους τῆς κυβερνήσεως Βενιζέλου, ἀφέθη ἐλεύθερος, παραιτούμενος τόν ἴδιο χρόνο ἀπό τόν γερμανικό στρατό!»…
Νά σημειώσουμε ὅτι μέχρι τό 1915 ὁ ἐγκληματίας αὐτός, ὁ στυγνός δολοφόνος, ἐτιμᾶτο ἀπό τούς Γερμανούς ὡς «Ὁ νικητής τῆς Καλλιπόλεως». Οἱ συμπατριῶτες του, ὅμως, τόν «καθάρισαν ἐν ψυχρῷ» μετά θάνατον, λόγῳ τῆς συμμετοχῆς του στή γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων.
Τό μνῆμα του εἶχε χαρακτηρισθεῖ ἀπό τήν πόλη τοῦ Ντάρμσταντ “Τάφος τιμῆς” γιά τίς πολεμικές του ἀνδραγαθίες, κυρίως γιά τήν “Ἐπιτυχία” τῶν στρατευμάτων στήν πολιορκία τῆς Καλλιπόλεως (Gallipoli). Οἱ μετέπειτα ἔρευνες, ὅμως, ἐπεσήμαναν στήν “δραστηριότητά του” κατά τίς ἐπιχειρήσεις τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ἡ ὁποία συνδέεται μέ τήν Γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων καί ἔτσι ὅλα τά “τιμητικά” πού συνόδευαν τήν ἄθλια δῆθεν ὑστεροφημία του, πετάχθηκαν στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων τῆς Ἱστορίας.»
Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά προσθέσουμε ἕνα «καί» στήν ἐν πολλοῖς σωστή ἄποψη τοῦ φίλου Κωνσταντίνου. «Λόγῳ μή ἐγέρσεως ἀξιώσεων ΚΑΙ ἐκ μέρους τῆς κυβερνήσεως Βενιζέλου, ἀφέθηκε ἐλεύθερος, παραιτούμενος τόν ἴδιο χρόνο ἀπό τόν γερμανικό στρατό!»…
Διότι δέν ἦταν μόνον ἡ δική μας κυβέρνηση πού μποροῦσε νά ἐγείρει ἀξιώσεις ἀπό τήν Γερμανία. Ὄφειλε, ὅμως, νά τό πράξει. Φαίνεται, δυστυχῶς, ὅτι οἱ πιέσεις πρός τήν σχεδόν πάντα «ὑπάκουη» Ἑλλάδα ἔχουν βαθειές ρίζες, ἄν σκεφθοῦμε ὅτι κάτι τέτοιο ἔγινε ‒ἀκόμη γίνεται‒ στό θέμα τῶν πολεμικῶν ἀποζημιώσεων τίς ὁποῖες δικαιοῦται ἡ πατρίδα μας λόγῳ τῶν ἐγκλημάτων πού διέπραξαν οἱ Γερμανοί κατά τήν διάρκεια τῆς ναζιστικῆς κατοχῆς (1941-1944) τῆς Ἑλλάδος.
Ὅσο γιά τόν δήμιο φόν Σάντερς, εἰσέπραξε τά ἐπίχειρα τῶν ἐγκλημάτων του κατά τόν χειρότερο τρόπο. Οἱ Τοῦρκοι βίασαν τήν κόρη καί τήν σύζυγό του! Ἔπειτα, ὅμως, «τά βρῆκαν στό οἰκονομικό», καί ὅλα «ταμάμ»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου