ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΙΣΧΥΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ - ''ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ...'' κ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Του Σταύρου Λυγερού

Είναι γεγονός ότι η Άγκυρα θα ζητήσει στις επικείμενες ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Το λένε επίσημα τουρκικά χείλη και για να μην υπάρξει καμία αμφιβολία ελήφθη σχετική απόφαση και από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας υπό την προεδρία του Ερντογάν.

Τις προηγούμενες ημέρες είχαν κυκλοφορήσει πληροφορίες ότι ασκούνται στην Αθήνα πιέσεις και από το Βερολίνο και από την Ουάσιγκτον για να αποδεχθεί "μερική αποστρατιωτικοποίηση". Κατά τις ίδιες πληροφορίες, μάλιστα, ο Πομπέο θα ασκήσει και σχετικό εκβιασμό για να επιτύχει την απόσυρση αμερικανικών οπλικών συστημάτων από τα ελληνικά νησιά.

Είχε προηγηθεί η δήλωση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών ότι «πρέπει να μειώσουμε το στρατιωτικό αποτύπωμα παντού και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε διπλωματικά μέσα, όχι στρατιωτικά». Η δήλωση αυτή, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η κυβέρνηση παρέμενε για ημέρες σιωπηλή, τροφοδότησε σχετικά δημοσιεύματα, υποχρεώνοντας τον πρεσβευτή Πάιατ να προβεί σε διάψευση μέσω Twitter: «Η Αμερική δεν κάνει τέτοιες προτάσεις (για αποστρατιωτικοποίηση). Μια ασφαλής και ισχυρή Ελλάδα είναι προς το συμφέρον της Αμερικής». Λίγο αργότερα, ο Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι δεν τίθεται θέμα αποστρατιωτικοποίησης.

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να υπογραμμισθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα θέτει ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών. Μετά την κρίση στα Ίμια (1996), οι Αμερικανοί είχαν ρίξει στο τραπέζι την πρόταση η Ελλάδα να αποστρατιωτικοποιήσει τα νησιά, αφήνοντας εκεί μόνο τις δυνάμεις που προβλέπουν οι Συνθήκες της Λωζάννης (του 1923 για το βορειοανατολικό Αιγαίο) και των Παρισίων (του 1947 για τα Δωδεκάνησα). Σε αντάλλαγμα, οι Τούρκοι θα απέσυραν τη Στρατιά του Αιγαίου στο εσωτερικό και τον αποβατικό στόλο τους από τα μικρασιατικά παράλια.

Η προφανής παγίδα

Αν και τότε οι γνωστοί κύκλοι στην Αθήνα συζητούσαν με διάθεση αποδοχής αυτή την πρόταση, η παγίδα ήταν πολύ προφανής για να γίνει αποδεκτή από την κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι σε περίπτωση κρίσης οι τουρκικές χερσαίες δυνάμεις και ο αποβατικός στόλος θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε 24 ώρες, ενώ ο επανεξοπλισμός των νησιών θα απαιτούσε μήνες, εάν καθίστατο εφικτός.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Slpress.gr

ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ : ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΒΕΒΗΛΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ!

Δολιοφθορά της ελληνικής σημαίας από Τούρκους στο Καστελλόριζο! Αυτές είναι οι «ειλικρινείς» προθέσεις του Ερντογάν για τον ελληνοτουρκικό διάλογο!

Σύμφωνα με το Karar TV: «Αφότου μια τουρκική σημαία κάηκε σε διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη στην Ελλάδα, μια ομάδα Τούρκων πολιτικών μηχανικών ζωγράφισε την τεράστια ελληνική σημαία στο νησί Καστελλόριζο με κόκκινο χρώμα».

Ο τίτλος του τουρκικού βίντεο είναι: «Ζωγράφισαν την ελληνική σημαία κόκκινη στο νησί Meis (σ.σ. Καστελλόριζο)».

Όπως αναφέρουν πληροφορίες από τη Ρόδο, ένα drone πέταξε πάνω από το νησί και από τα μεγάφωνά του ακούγονταν τουρκικά εμβατήρια.

Λίγο αργότερα μάλιστα, πέταξαν την κόκκινη μπογιά πάνω στην ελληνική σημαία στο βουνό που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νησιού και είναι σχηματισμένη από πέτρες βαμμένες γαλανόλευκες. Άμεσα η σημαία καθαρίστηκε από φαντάρους που υπηρετούν στο ελληνικό νησί.

Newsbreak.gr

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΗΤΩΝ ΣΤΕΛΙΟΥ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗ, ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΔΗ, ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΤΣΟΦΤΑ ΣΤΙΣ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1956

Του Σπύρου Δημητρίου
Αντιπρο'εδρου Ιδρύματος Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα – Διγενή

Πηγή:
Σπύρου Παπαγεωργίου Κυπριακή Θύελλα 1955- 1959 Εκδόσεις Κ. Επιφανίου Λευκωσία 1977

Ηρωική η στάση των τριών θανατοποινητών Μαυρομάτη, Παναγίδη και Κουτσόφτα που απαγχονίστηκαν στις 21 Σεπτεμβρίου 1956. Στα τελευταία γράμματα προς τους δικούς τους αποτυπώνεται η πίστη στο Θεό και το Ιδανικό του Αγώνα στον οποίο θυσιάζουν ότι πιο πολυτιμότερο έχουν, την ζωή τους. Πουθενά δεν θα διαβάσει κανείς μια έστω και φευγαλέα φοβία για το άγνωστο ή έστω ένα παράπονο που φεύγουν τόσο νέοι. Μόνο πίστη και περηφάνια για τον ηρωικό θάνατο και μια ηρεμία ότι πράττουν το καθήκον προς την πατρίδα και την Ελλάδα. Μορφές που ξεπηδούν από την χιλιετή ελληνική ιστορία που είναι ταυτισμένη με αγώνες και θυσίες
Η τελευταία επιστολή του Στέλιου Μαυρομάτη στον αδελφό του :
«Αγαπητέ μου αδελφέ
Τώρα που σου γράφω είναι Πέμπτη πρωί. Όπως και συ το ξέρεις μόνο λίγες ώρες με χωρίζουν από το αναπόφευκτο μοιραίον. Δεν θέλω όμως και δεν πρέπει να λυπάσαι γι αυτό όπως δεν λυπάμαι κι’ εγώ. Απεναντίας πρέπει να ευχαριστούμαι τον πανάγαθο Θεό που θέλησε να με απαλλάξη από τις θλίψεις και τα βάσανα αυτής της πρόσκαιρης ζωής.
Θέλω να ξέρης πως ο αδελφός σου πεθαίνει με το χαμόγελο στα χείλη γιατί ο Θεός τον αξίωσε να φθάση μέχρι τέλους χωρίς ποτέ να καμφθή ή να λιποψυχήση. Γι αυτό πρέπει νάσαι και συ περήφανος για μένα.
Νοιώθω τον εαυτό μου ισχυρόν και γαλήνιον και είμαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσω όλα με θάρρος και υπομονή γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου και με βοηθά. Μήπως δεν μας είπεν ο Ιησούς «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι»; Από τι λοιπόν να φοβηθώμεν εφ’ όσον η ψυχή μας θα ζη αιωνίως;
Η τελευταία μου επιθυμία, αγαπημένε μου αδελφέ είναι να αγαπάς και να βοηθάς τους γονείς μας μέχρι τέλους. Επίσης θέλω να σταθής προστάτης στις δυο αδελφές μας και να τις αγαπάς όπως μας αγαπούν και κείνες.
Μου υποσχέθησαν πως θα σε έφερναν να με δης σήμερα αλλά αυτήν την στιγμήν με πληροφόρησαν πως δεν τους επέτρεψεν ο Κυβερνήτης. Μη λυπάσαι όμως γιατί κάποια μέρα θα συναντηθούμε πάλι στην αιώνια ζωή και δεν θα μπορεί κανείς να μας χωρίση.
Με αυτά τελειώνω αγαπημένε μου αδελφέ και σου στέλνω τον τελευταίο θερμό μου ασπασμόν.
Με άπειρην αγάπην, ο αδελφός σου
Στέλιος Μαυρομάτης».
Ο Ανδρέας Παναγίδης έστειλε την τελευταία του επιστολή στη γυναίκα και τα παιδιά του:
«Αξιολάτρευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, χαίρετε,
Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη 10 η ώρα, βράδυ. Ακριβώς πριν 5 λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.56 θα εκτελεστούμε. Ίσως όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα μου εγώ δεν θα υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς. Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Κάποτε η μάνα σας και ο θείος σας θα σας αναπτύξουν γιατί εκτελέστηκα. Σας εύχομαι αγαπημένα μου παιδιά να γενήτε καλοί χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι οτι σας αγάπησα τόσο θερμά με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε όπως το ονειρευόμουν. Σας αφήνω ένα μεγάλο και τιμημένο όνομα. Παιδιά μου, ζήσετε ευτυχισμένα μαζί με την μητέρα σας και με όλους τους θείους σας και τους σεβαστούς σας παππούδες. Ελπίζω στον Πανάγαθο Θεό να σας αγαπούν με στοργή και θέρμη.
Κι εσύ πολυαγαπημένη μου Γιαννούλα σου ζητώ για τελευταία χάρη να περνάς καλά με τα παιδιά μας. Αγάπα τα θερμά τόσο πολύ και για μένα, κι εγώ από ψηλά θα σας στέλλω τις πιο θερμές μου ευχές. Και να σεβαστής και το δικό μου όνομα. Βλέπεις ότι η μοίρα θέλησε να μας πικράνη στα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω ένα χαμόγελο γλυκό στολίζει τα χείλη μου και είμαι ευτυχισμένος που αφήνω τα παιδιά μου σε μια καλή μητέρα. Η ψυχή μου είναι γομάτη από μια αληθινή χαρά γιατί είμαι περήφανος για σένα. Μη δώσης καμμιά ματιά στο παρελθόν, αλλά κοίταζε το παρόν. Σου ζητώ συγνώμη και συγχώρεση για ότι σου έφταιξα Γιαννούλα. Και πριν κλείσω το γράμμα μου, σου ζητώ ως τελευταίαν επιθυμία, να αγαπάς όπως και πριν τους γονείς μου και τα αδέλφια μου και τους δικούς σου. Ακόμη, αν μπορείτε, να περνάτε πιο καλά. Είμαι βέβαιος, πως οι γονείς μας είναι καλοί.
Δώσε τους τελευταίους εγκάρδιούς μου χαιρετισμούς στους γονείς μας, στα αδέλφια μας, σ’ όλους τους συγγενείς και χωριανούς μας.
Έχετε γειά και για πάντα
αγαπημένες μου υπάρξεις».
Ο Μιχαήλ Κουτσόφτας έγραψε στις 20 Σεπτεμβρίου(μια μέρα πριν τον απαγχονισμό του) στη μητέρα κι τα αδέλφια του :
«Σεβαστή μου μητέρα, αγαπητά μου αδέλφια,
Χαίρετε,
Από το κελλί του θανάτου σας στέλλω τον τελευταίο μου ασπασμό. Γλυκειά μου μητέρα, έχετε θάρρος και πίστη. Μονάχα η πίστη στο Θεό και στην Υπεραγία Θεοτόκο φτάνει για όλα. Προσεύχεσθε και οι άγιοι θα σας γλυκάνουν τον πόνο. Προσεύχεσθε για την δική σας σωτηρία, όχι της ζωής αλλά της ψυχής.
Αργά η γρήγορα θα δώσουμε την ψυχή μας στον Θεό. Και ο Θεός για να θέλη να μας πάρη κοντά του θέλει το καλό της ψυχής μας. Φανταστήτε το μεγάλο μαρτύριο του Σωτήρος που κρεμάστηκε πάνω στο σταυρό για σώση την δική μας ψυχή, Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τον θάνατο αφού πιστεύουμε στο αληθινό φως. Απ’ την στιγμή που άκουσα την ώρα της εκτελέσεώς μας νοιώθω την ψυχή μου να είναι γιομάτη από μια αληθινή χαρά. Σου εύχομαι να ζήσης ευτυχισμένη με τα άλλα μου τα αδέλφια. Ναι μητέρα, πίστευε στον Θεό και ο Πανάγαθος Θεός θα σε παρηγορήση.
Κι’ εσάς αγαπητά μου αδέλφια, σας εύχομαι να ευτυχήσετε και να ζήσετε σ’ ένα λαμπρό μέλλον. Εσείς που είσαστε νέοι προσπαθείτε να παρηγορήσετε την μητέρα μας. Δώσετέ της θάρρος. Είναι θέλημα Θεού να χωριστούμε και πρέπει να σεβαστούμε το Άγιο θέλημά Του. Θα ελυπόμουν αν πέθαινα σαν ένας κοινός εγκληματίας. Θα ελυπόμουν αν πέθαινα σαν κλέπτης. Δεν υπάρχει λόγος όμως να λυπηθώ τώρα που πεθαίνω για χάρη ενός υψηλού ιδανικού. Δεν λυπούμαι γιατί θα εκτελεσθώ εν ονόματι της ελευθερίας. Μονάχα προσεύχομαι στην Υπεραγία Θεοτόκο και στον Θεό να μου δίνουν θάρρος και υπομονή ως την τελευταία μου πνοή. Παρακαλώ τον Θεό να μου συγχωρέση κάθε αμαρτία μου. Γιατί να λυπηθώ που αφήνω μια πρόσκαιρη ζωή γιομάτη από αθλιότητες και αδικίες. Είμαι ευτυχισμένος και περήφανος γιατί ο Θεός με αξίωσε να μαρτυρήσω για ένα μεγάλο ιδανικό. Και τώρα κλείω το γράμμα μου με τις πιο θερμές μου ευχές στην μητέρα μου, στον Κώστα και Μερόπη, στον Πέτρο και Ειρήνη, στην Ολυμπία και Χαμπή, στη Άννα και Μιχάλη, στην Παρασκευού και γενικά σε όλους τους χωριανούς, φίλους και συγγενείς.

Σας φιλώ με άπειρη αγάπη,
ο γυιός και αδελφός ασς,
Μιχάλης Κουτσόφτας»

Ίδρυμα Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ

Από το 1975 μέχρι σήμερα, η Τουρκία άλλοτε πιο δυναμικά, άλλοτε πιο ήρεμα, αλλά πάντα μεθοδικά και με σχεδιασμό δεκαετιών, εγείρει ανύπαρκτα θέματα κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, με σκοπό να σύρει τις δύο χώρες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να κερδίσει κάτι, από αυτά που δεν έχει σήμερα, σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.

Τι κάνει η Τουρκία; Αμφισβητεί τα πάντα. Η διαχρονική αμφισβήτηση τυπώνεται στο μυαλό και τη συνείδηση των ισχυρών του πλανήτη. Έτσι, όταν θα έρθει η ώρα των υποχρεωτικών διαπραγματεύσεων, η Τουρκία κάτι θα κερδίσει κυριαρχία, σε έδαφος, θάλασσα και αέρα.

Τι εννοούμε;

Σκεφθείτε πως ζείτε σε μία μονοκατοικία με 4 στέμματα αυλή γύρω γύρω. Ο γείτονας της μιας πλευράς, αρχίζει από το 1975 να υποστηρίζει πως η αυλή σας θα πρέπει να μετατοπιστεί κατά 10 μέτρα πιο μέσα από τα όρια των οικοπέδων.

Όταν εσείς του λέτε πως εδώ χαράχτηκαν τα όρια των οικοπέδων από τους μηχανικούς, εκείνος υποστηρίζει πως έγινε λάθος και θα πρέπει να καθίσετε να τα βρείτε. Υποστηρίζει πως η μέτρηση των οικοπέδων, δεν έπρεπε να έχει γίνει από τις άκρες των οικοπέδων, αλλά από τον τοίχο του σπιτιού του!

Επειδή εσείς θεωρείτε πως αυτά που ακούτε είναι (φυσικά) χαζομάρες, τον αγνοείτε.

Τότε, εκείνος αρχίζει να απλώνει τη μπουγάδα του σε σχοινιά που βρίσκονται πάνω από το δικό σας οικόπεδο. Εσείς του ζητάτε να τα μαζέψει, εκείνος τα μαζεύει, αλλά κάθε μέρα τα ίδια.

Το 1996 ο γείτονάς σας υποστηρίζει πως τα φρούτα από το δέντρο που βρίσκεται 3 μέτρα από τον φράχτη του, θα πρέπει να τα μαζεύει εκείνος, επειδή το δέντρο βρίσκεται εντός των «αμφισβητούμενων» 10 μέτρων από τον φράχτη του. Στέλνει μάλιστα και εργάτες, με συνοδεία μπράβων, για να μαζέψουν τα φρούτα.

Εσείς προσπαθείτε να τους διώξετε, αλλά βλέπετε πως υπάρχει κίνδυνος να πέσει πολύ ξύλο εκατέρωθεν.

Καλείτε τους «φίλους» σας (τους Ευρωπαίους) αλλά αυτοί σας λένε «βρείτε τα», καθώς συνεργάζονται επαγγελματικά με τον γείτονά σας και δεν θέλουν να χαλάσουν τις μπίζνες που κάνουν μαζί του.

Το 2020 ο γείτονάς σας αποφασίζει να φυτέψει 5 δέντρα στο δικό σας οικόπεδο, για να πουλάει τα φρούτα τους. Όταν του λέτε πως αυτό είναι το οικόπεδό σας, σάς λέει πως είναι αμφισβητούμενο τμήμα, στο οποίο έχει δικαιώματα εξαιτίας της κακής οριοθέτησης των συνόρων.

Τελικά, οι φίλοι σας και επαγγελματικοί συνεργάτες του γείτονά σας, σάς αναγκάζουν να καθίσετε στο τραπέζι και να συζητήσετε με τον γείτονα τρόπους αμοιβαίας ικανοποίησης του θέματος.

Είναι βέβαιο πως ο γείτονας θα κερδίσει τα 4 από τα 10 μέτρα που διεκδικούσε και τα δέντρα που φύτεψε και υπάρχουν εκεί.

Εσείς θα έχετε χάσει 4 μέτρα από το οικόπεδό σας, το οποίο πληρώσατε όταν το αγοράσατε και πληρώνετε ΕΝΦΙΑ τόσα χρόνια.

Είναι βέβαιο πως μετά από λίγα χρόνια, ο γείτονάς σας θα επανέλθει με παρόμοιες διεκδικήσεις με σκοπό να περιέλθουν στην κυριότητά του και τα υπόλοιπα 6 μέτρα που δεν κατάφερε να σας αποσπάσει με τις «διαπραγματεύσεις» ή μπορεί να προβεί ακόμη και στην βίαιη κατάληψή τους.

Αυτή είναι η Τουρκία.

Θέτει συνεχώς θέματα – διεκδικήσεις εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, με σκοπό να κερδίσει κάτι. Όσο η Ελλάδα και η Κύπρος δεν διεκδικούν τίποτα από την Τουρκία, όσο «συμβιβάζονται» με το (δήθεν) Διεθνές Δίκαιο, το οποίο δεν υπάρχει, καθώς Δίκαιο είναι το Δίκαιο του ισχυρού, όταν θα έρθει η ώρα των υποχρεωτικών διαπραγματεύσεων, η Ελλάδα θα χάσει τα 4 από τα 10 αιτήματα που θα έχει θέσει η Τουρκία.

Η Ελλάδα πρέπει να αρχίσει να διεκδικεί άμεσα, με επιθετική ρητορική:

– Την αποχώρηση του Τουρκικού στρατού κατοχής από την Κύπρο.

– Την αποχώρηση των εποίκων από την Κύπρο, ώστε η αναλογία πληθυσμού στο νησί να επανέλθει στα επίπεδα του 1974, δηλαδή 82-18 (18% Τουρκοκύπριοι).

– Την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, με αμοιβαία εγκαθίδρυση πρεσβειών στην Άγκυρα και τη Λευκωσία.

– Την διάλυση της Τουρκικής Στρατιάς του Αιγαίου, καθώς αυτή αποτελεί επιθετικό σχηματισμό που στρέφεται κατά των Ελληνικών νησιών.

– Την απομάκρυνση του Τουρκικού στρατού από τα παράλια της Μικράς Ασίας σε απόσταση τουλάχιστον 300 χιλιομέτρων, ώστε να μην απειλούνται τα Ελληνικά νησιά.

– Την μείωση του αριθμού των Τουρκικών στρατιωτών στην Ανατολική Θράκη, σε αναλογία 1 προς 1 σε σχέση με τους Έλληνες στρατιώτες στον Έβρο.

– Την αυτονομία της Ίμβρου και της Τενέδου, κατ’ εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης, με άμεση επιστροφή των περιουσιών στους Έλληνες που εκδιώχθηκαν ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα νησιά αυτά και άδεια νέας εγκατάστασής τους.

– Μετά την πάροδο 10 ετών από την επιστροφή των περιουσιών και των Ελλήνων στις νήσους Ίμβρο και Τένεδο, δημιουργία δημοψηφίσματος για την επιλογή της χώρας στην οποία θα υπάγονται διοικητικά.

– Επιστροφή των περιουσιών των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη και επανεγκατάστασή τους.

– Επιστροφή όλων των Εκκλησιών που βρίσκονται εντός της Τουρκικής επικράτειας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, κατεδάφιση των μιναρέδων και επαναλειτουργία τους ως Χριστιανικών Ορθόδοξων Εκκλησιών, προεξέχουσας της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.

– Αναγνώριση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως Οικουμενικού.

– Άμεση επαναλειτουργία της Εκκλησιαστικής Σχολής της Χάλκης.

– Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και των Αρμενίων.

– Αμφισβήτηση της κυριαρχίας των νησιών που βρίσκονται στη θάλασσα του Μαρμαρά, καθώς αυτά δεν αναφέρονται ονομαστικά στις συνθήκες δημιουργίας της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Είναι βέβαιο πως η Ελληνική Διπλωματία μπορεί να συντάξει έναν μακροσκελέστατο κατάλογο με Ελληνικές διεκδικήσεις έναντι της Τουρκίας, οι οποίες όσο παράλογες και αν φαίνονται, είναι αυτές που θα εξισορροπήσουν τις Τουρκικές παράλογες διεκδικήσεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, όταν θα έρθει η ώρα των διαπραγματεύσεων.

Όταν δεν διεκδικείς τίποτα, χάνεις κι αυτά που έχεις.

Cosmostatus

ΑΒΕΡΩΦ

Η ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ - ΠΟΙΟΙ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Του Κωνσταντίνου Γρίβα 

Αναπληρωτή Καθηγητή Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Κάθε φορά που γράφω ένα άρθρο γνωρίζω εκ των προτέρων, σε γενικές γραμμές, ποιους θα ενοχλήσει. Όμως, οι αντιδράσεις για το άρθρο μου περί αφοπλισμού των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου υπήρξαν μια έκπληξη για μένα. Σε εκείνο το κείμενο ανέφερα τις πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν –χωρίς να διαψευστούν– ότι ασκούνται έντονες αμερικανικές πιέσεις για "μερική αποστρατιωτικοποίηση" των ελληνικών νησιών.

Υποστήριξα, επίσης, πως η αποδοχή από πλευράς της Ελλάδας παρόμοιας πρότασης θα ήταν πάνω από καταστρεπτική και σαφώς προδοτική ενέργεια. Εισέπραξα, λοιπόν, μια σειρά από χλευαστικά και υβριστικά σχόλια στα social media από ανθρώπους που, από ό,τι κατάλαβα, μιας και λίγοι έμπαιναν στον κόπο να συνοδεύσουν τις ύβρεις και τους χλευασμούς τους με κάποια θέση, πιστεύουν ακράδαντα πως «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται» και κακώς «προκαλώ ανησυχία» με υποθετικά σενάρια.

Ε λοιπόν, οι εκλεκτοί αυτοί συμπολίτες μας θα πρέπει να κατέβουν από το ροζ συννεφάκι τους και να κατανοήσουν ότι αυτά τα πράγματα απλώς μπορεί να γίνουν, αν ήδη δεν συμβαίνουν. Ο αφοπλισμός των ελληνικών νησιών είναι ένας άμεσος και υπαρκτός κίνδυνος και όχι κάποιο μακρινό υποθετικό σενάριο, κάτι σαν την πτώση αστεροειδούς στον πλανήτη, όπως φαίνεται να πιστεύουν.

Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από το ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερμανία ασκούν εδώ και καιρό εντεινόμενες πιέσεις για "μερική αποστρατιωτικοποίηση" των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Αυτή είναι μια πραγματικότητα και όχι υπόθεση. Επίσης, η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών είναι κομβικό κομμάτι του πακέτου των "διαφορών" που οι Τούρκοι θέλουν να θέσουν σε "διάλογο" με την Ελλάδα. Έτσι, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερμανία, στο πλαίσιο μιας λογικής (υποτιθέμενων) "ίσων αποστάσεων" μεταξύ των δύο μερών, πιέζουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η μερική αποστρατιωτικοποίηση έχει υποστηρικτές

Το κρίσιμο όμως ερώτημα είναι αν αυτές οι απόψεις βρίσκουν ευήκοα ώτα και εν Ελλάδι. Και το πρόβλημα είναι ότι βρίσκουν. Στη συνέχεια, λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να χαρτογραφήσουμε σε γενικές γραμμές την ανθρωπογεωγραφία αυτών που είναι θετικοί στην αποστρατιωτικοποίηση, ιδιαίτερα δε αν αυτή είναι "μερική" και δεν περιλαμβάνει παρά την απομάκρυνση των "επιθετικών" όπλων και μόνον.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ SLPRESS.GR

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΑΛΑΣ : ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ, ΑΝΤΙΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ,ΔΗΜΟΣΙΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΝΑΛΥΤΗ

Ο Γιώργος Γεωργαλάς Έλληνας εθνικιστής και αντικοινοβουλευτικός ^[1], συγγραφέας, δημοσιογράφος, δημοσιολόγος και πολιτικός αναλυτής, που διατέλεσε πρώτος κυβερνητικός εκπρόσωπος κι ήταν ο εμπνευστής της ιδρύσεως της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών, Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και υφυπουργός-γενικός διοικητής Κρήτης την περίοδο του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, στενός συνεργάτης του Γεωργίου Παπαδόπουλου, γεννήθηκε το 1918 στο Κάιρο της Αιγύπτου και πέθανε την Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016 ^[2] στο σπίτι του στην Παλαιά Πεντέλη. Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε στον ιερό ναό Αγίου Σεραφείμ και Προφήτη Ηλία, στις 3 το μεσημέρι της Τετάρτης 28 Δεκεμβρίου, ενώ η ταφή του έγινε στο κοιμητήριο της Παλαιάς Πεντέλης.

Ήταν παντρεμένος με τη Φούλη Γεωργαλά, με την οποία γνωρίστηκε τον καιρό της παραμονής του στην Ουγγαρία όπου είχε μεταφερθεί βίαια μετά το «παιδομάζωμα» από τους Έλληνες κομμουνιστές αντάρτες, η μετέπειτα σύζυγος του. Κατοικούσαν στην Παλαιά Πεντέλη και από το γάμο τους έγιναν γονείς μιας κόρης. 

Βιογραφία

Ο Γεωργαλάς κατάγονταν από μικροαστική οικογένεια από το νησί της Κω στα Δωδεκάνησα και πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος Γεωργαλάς, Μηχανολόγος-Μηχανικός, που το 1922, σε ηλικία 17 ετών, πολέμησε ως εθελοντής στη Μικρά Ασία. Ο Κωνσταντίνος Γεωργαλάς εργάζονταν ^[3] ως διευθυντής στα ναυπηγεία «Κουκ» στην Αίγυπτο. Ο Γεώργιος παρακολούθησε τα μαθήματα της εγκύκλιας εκπαιδεύσεως στη γενέτειρα του και στη συνέχεια φοίτησε στην «Αμπέτειο» Σχολή της πόλεως, όπου σε ηλικία δεκαπέντε ετών προσηλυτίστηκε στη μαρξιστική θεωρία, από τον κομμουνιστή Ψυρούκη, που αργότερα εμφανίστηκε ως ιστορικός, και εντάχθηκε στην «Επαναστατική Αντιφασιστική Πρωτοπορία», και αργότερα στο Κ.Κ.Ε. [Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος]. Το 1947, μετά την αποφοίτηση του από την «Αμπέτειο» Σχολή ^[4] εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.

Το 1948 συνελήφθη για παράνομη δράση και την 1η Μαΐου 1948 οδηγήθηκε για ανάκριση στο στρατοδικείο, που βρίσκονταν δίπλα στον φιλολογικό όμιλο «Παρνασσός» στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση στο κέντρο της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια της ανακρίσεως ακούστηκε έκρηξη στο δρόμο, από την επίθεση με χειροβομβίδες στην οποία δολοφονήθηκε ο υπουργός Χρήστος Λαδάς. Προκλήθηκε αναστάτωση, ο Γεωργαλάς έμεινε μόνος του στο γραφείο του ανακριτή και κατάφερε να δραπετεύσει, όμως καταδικάστηκε ερήμην σε πολυετή ποινή καθείρξεως. Με πλαστό διαβατήριο ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στη συνέχεια στο Παρίσι, όπου φιλοξενήθηκε από τον γλύπτη Μέμο Μακρή, που ήταν ο κομματικός του σύνδεσμος. Με τη βοήθεια του Μακρή ταξίδεψε το 1949 στη Βουδαπέστη.

Πολιτικός φυγάς

Στην Ουγγαρία ο Γεωργαλάς συμμετείχε στα «εργατικά τάγματα» και εργάστηκε στο μάζεμα καλαμποκιού σε κολχόζ αλλά και σε εργοστάσια, ενώ το 1950, σε ηλικία μόλις 22 ετών τοποθετήθηκε δάσκαλος και διευθυντής σε σχολείο για τα Ελληνόπουλα του παιδομαζώματος που συμπερέσυραν μαζί τους οι κομμουνιστές αντάρτες από την Ελλάδα μετά την ήττα τους στο Γράμμο και το Βίτσι, αλλά και παιδιών κομμουνιστών ανταρτών. Αντιπροσώπευσε την ΕΠΟΝ στο διεθνές συνέδριο αριστερών φοιτητών της Πράγας το 1950, στη σύνοδο της ΠΟΔΝ στην Βιέννη τον ίδιο χρόνο, στην Βουδαπέστη το 1951, ενώ συμμετείχε σε φεστιβάλ νεολαίας και άλλες νεολαιίστικες δραστηριότητες. Ο Γεωργαλάς στην Ουγγαρία γνωρίστηκε με το Νίκο Ζαχαριάδη, χάρη στον οποίο το 1951, παρακολούθησε μαθήματα και αποφοίτησε από τη Σχολή Πολιτικών Στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουγγαρίας, στο ΚΟΥΤΒ [«Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής»] και αποσπάσθηκε στον τομέα της Προπαγάνδας, του Πολιτικού πολέμου, του Κομμουνιστικού κόμματος Ουγγαρίας. Ειδικεύθηκε στην τεχνική της προπαγάνδας και τοποθετήθηκε στο τμήμα ελληνοφώνων εκπομπών του Ραδιοσταθμού Βουδαπέστης και γενικότερα στην Υπηρεσία Αγκίτ- Προπ.

Στη συνέχεια από το 1951 έως το 1956, εργάστηκε ως εκφωνητής της Ελληνικής Εκπομπής του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Βουδαπέστης και ως βοηθός διευθυντού του Ελληνικού τμήματος του Ραδιοσταθμού και συνεργάζονταν με τους Δημήτρη Χατζή, Γιάννη Δελαγραμμάτικα, Μιλτιάδη Κρητικό με τους οποίους μάλιστα για ένα διάστημα, στην αρχή, συγκατοικούσε. Εργάστηκε, ακόμη, ως ανταποκριτής του Κρατικού Ουγγρικού Πρακτορείου Ειδήσεων στην Αγγλία και τη Γαλλία, όπου μελέτησε πολιτική ψυχολογία, κοινωνιολογία και φιλοσοφία. Η επαφή του με την κομμουνιστική πράξη, αλλά και η πνευματική του ωρίμανση τον οδήγησαν στην επανεξέταση της ιδεολογικοπολιτικής του στάσεως. Έγινε «ρεβιζιονιστής» και ανήκε στην τάση του Ίμρε Νάγκυ, τον μετέπειτα πρωθυπουργό τον οποίο εκτέλεσαν οι Σοβιετικοί μετά την εισβολή τους στην Ουγγαρία, που πάλευε για έναν πιο ανθρώπινο κομμουνισμό, πιο φιλελεύθερο, πιο εθνικό, λιγότερο δογματικό και περισσότερο εξελίξιμο. Ο θάνατος του Στάλιν το 1953 και η άνοδος του Μαλενκώφ στην ΕΣΣΔ και του Νάγκυ στην Ουγγαρία του έδωσαν ελπίδες, όμως η αποτυχία του εγχειρήματος και η πτώση τους το 1955, τον οδήγησαν να παραδεχτεί αυτό που υποψιαζόταν, πως το κακό βρίσκεται στο σύστημα του κομμουνισμού, στην ίδια την θεωρία, στην ουσία του. Έτσι όταν, τον Οκτώβριο του 1956, στάλθηκε στο Σουέζ ως ανταποκριτής του Ουγγρικού πρακτορείου ειδήσεων, για να παρακολουθήσει την επίσκεψη του Σοβιετικού ηγέτη Νικήτα Κρουτσόφ, μόλις έφτασε στην Αίγυπτο, κατέφυγε στην Ελληνική πρεσβεία στο Κάιρο και ζήτησε να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Επιστροφή στην Ελλάδα

Την 1η Ιανουαρίου του 1957 ο Γεωργαλάς έφτασε ατμοπλοϊκώς στο λιμάνι του Πειραιά, όπου συνελήφθη και φυλακίσθηκε. Ακολούθησε η δίκη του στην οποία αθωώθηκε με βάση νόμο που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου και αμέσως του πρότειναν θέση στην υπηρεσία Ειδικών μελετών της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, «...η οποία ασχολείτο με την ιδεολογική παρακολούθηση του κομμουνισμού». Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος στην «Ελληνική Επιμορφωτική Εταιρεία» ^[5], που είχε ως έργο της «...την διεξαγωγήν εθνικής διαφωτίσεως» και μέλη της ήταν ο Δημήτριος Τσάκωνας, ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος, οι φιλόλογοι Τάσος Λιγνάδης και Μιχάλης Περάνθης, και ο Μένιος Κουτσόγιωργας, γνωστός από τη συμμετοχή του σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1958 ο Γεωργαλάς έγινε μέλος στην Ειδική Συμβουλευτική Επιτροπή Καταπολεμήσεως του Κομμουνισμού, η «Αφανής Επιτροπή» υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στην οποία μετείχαν ο διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, υποστράτηγος Αλέξανδρος Νάτσινας, ο διευθυντής του Στρατιωτικού Γραφείου του Καραμανλή, ταξίαρχος Διονύσιος Βέρρος, ο αντισυνταγματάρχης της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Κωνσταντίνος Μητρέλης, ο δημοσιογράφος Σάββας Κωνσταντόπουλος, ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, ο Άγγελος Προκοπίου, ο Λευτέρης Σταυρίδης Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ την περίοδο 1924-26 και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Ο Γεωργαλάς συμμετείχε στην επιτροπή της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Υπουργείου Προεδρίας, με διευθυντή το στρατηγό Νικόλαο Γωγούση και σε υπηρεσιακή σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στις 23 Μαρτίου 1962, πρότεινε όπως «… Εἰς τὰς ὑπὸ τῶν κομμουνιστῶν προσκαλουμένας συγκεντρώσεις, αἱ ὑπηρεσίαι μας ἀκολουθοῦν τὴν τακτικὴν νὰ παρεμβάλωμεν πρόσωπα πρὸς πρόκλησιν συγχύσεως, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ἐὰν ἀποτύχῃ ἐνθαρρύνει τοὺς κομμουνιστὰς καὶ ἀποθαρρύνει τοὺς παρεμβαλλομένους. Προτείνω ὡς ἀποτελεσματικὴν μέθοδον πρὸς ἐξουδετέρωσιν τῶν κομμουνιστικῶν συγκεντρώσεων, τὰς ἀντισυγκεντρώσεις». Η πρόταση του Γεωργαλά αφορούσε τη διοργάνωση εκδηλώσεων της δεξιάς σε χωριστούς χώρους και πόλεις, ως αντίβαρο στις συγκεντρώσεις οπαδών της αριστεράς. Παραιτήθηκε από την επιτροπή το 1964, όταν το πρωθυπουργικό γραφείο του Γεωργίου Παπανδρέου είχε κατακλυσθεί από οπαδούς της αριστεράς. Από το 1958 έως το 1970 κατέλαβε θέση ειδικού συνεργάτη των Ενόπλων Δυνάμεων σε θέματα ψυχολογικού πολέμου και ιδεολογικής προπαγάνδας και ανήκε στο 7ο γραφείο του Γενικού Επιτελείου Στρατού, [Γ.Ε.Σ.] υπό τις διαταγές του ταξιάρχου Μητρέλλη. Ταυτόχρονα, δίδασκε Σοβιετολογία και προπαγάνδα σε σχολές αξιωματικών του Στρατού και της Χωροφυλακής και με τη δράση του θεωρήθηκε ως ένας από τους καθοδηγητές της δημιουργίας και της εθνικιστικής στροφής της δεξιάς νεολαίας «Ε.Κ.Ο.Φ.» [«Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών»] στα πανεπιστήμια.

Την περίοδο από το 1960 έως και το 1964 ίδρυσε και εξέδιδε τη μηνιαία επιθεώρηση «Σοβιετολογία» ^[6] που απευθύνονταν στους αξιωματικούς και τους άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων και στα Σώματα Ασφαλείας. Η έκδοση περιλάμβανε Ελληνικά και παγκόσμια γεγονότα, αλλά και την κομμουνιστική προπαγάνδα στην Ελλάδα και στον κόσμο. Στις μέρες μας προκαλεί απορία το πόσο σωστά ήταν ενημερωμένος ο εκδότης, καθώς παρ' όλη τη μυστικοπάθεια που διέκρινε τα ανατολικά καθεστώτα, ο Γεωργαλάς περιέγραφε με ακρίβεια γεγονότα και καταστάσεις για όσα αφορούσαν το «σιδηρούν παραπέτασμα». Η διανομή και η ανάγνωση του περιοδικού στους άνδρες του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας απαγορεύθηκε από την κυβέρνηση του κόμματος «Ένωσις Κέντρου», υπό τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου τον τότε υφυπουργό Προεδρίας Μυλωνά. Η «Σοβιετολογία» είχε σοβαρό εθνικιστικό περιεχόμενο και αντικομμουνιστικό λόγο, επιστημονικά τεκμηριωμένο και ιδεολογικά συγκροτημένο. Ο Γεωργαλάς μετά τη διακοπή της κυκλοφορίας του περιοδικού «Σοβιετολογία» προχώρησε στην έκδοση του περιοδικού «Νέα Δημοκρατία». Το 1965 δημιούργησε την οργάνωση «Ένωση Νέας Ελληνικής Δημοκρατίας» και απηύθυνε έκκληση στους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους των κομμάτων, της Ε.Ρ.Ε. [Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις], της Ενώσεως Κέντρου και της Ε.Δ.Α. να συσπειρωθούν στην κίνηση του, την οποία προσδιόριζε ως δημοκρατική, αντικομμουνιστική και κίνημα συνθέσεως, που πρόβαλλε τα ιδανικά και τις αξίες της ελευθερίας, της προόδου, του χριστιανισμού και της Δύσεως.

21η Απριλίου

Ο Γεωργαλάς σε συνέντευξη του ^[7] παραδέχθηκε ότι ενώ είχε πληροφορίες ότι θα κινηθούν οι στρατιωτικοί, δεν τις μεταβίβασε στην κυβέρνηση. «...Όταν συνεργάστηκα με τον Κανελλόπουλο και μου έλεγε για τις εκλογές γελούσα. Σκεφτόμουν: ο άνθρωπος δεν έχει πάρει χαμπάρι πως δεν θα γίνουν εκλογές;» αναφέρει χαρακτηριστικά. Στη διάρκεια του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 ανέλαβε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης, αρχικά ασκώντας καθήκοντα ως πρώτος κυβερνητικός εκπρόσωπος και δική του ιδέα ήταν η συγκρότηση της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών. Στις 29 Ιουνίου 1970 διορίστηκε υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, στην κυβέρνηση ^[8] του Γεωργίου Παπαδόπουλου έως τις 25 Αυγούστου 1971. Σε συνέντευξη του ^[9] ο Δημήτρης Ποντίκας, σκηνοθέτης της «Υ.ΕΝ.Ε.Δ.» [«Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων»], της τηλεοράσεως των Ενόπλων Δυνάμεων, διηγήθηκε τον τρόπο με τον οποίο ο Γεωργαλάς επιλέχθηκε το 1968, ως Υπουργός του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου, όταν ο Δημήτριος Λαζογιώργος τον είχε καλεσμένο σε μια εκπομπή του.

Στις 30 Ιουνίου του 1970 ο Γεωργαλάς, μιλώντας στους δημοσιογράφους με την ιδιότητα του υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ, χρησιμοποίησε τηv φράση, «άνοιγμα στη νέα γενεά». Στις 9 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, αναφερόμενος στο θέμα των εκλογών είπε: «....Τo θέμα εκλογές δεv είναι τoυ παρόντος, είναι του αμέσου μέλλοντος. Δεv μας απασχολεί αυτήv τηv στιγμήv. Κάποτε θα γίνουv εκλογαί. Η νέα δημοκρατία προβλέπει κοινοβούλιον. Αλλά δια vα φθάσωμεν εκεί, πρέπει vα γίνουv προηγουμένως πολλά πράγματα. Η ημερομηνία τωv εκλογών δεv υπάρχει. Ούτε είναι δυνατόv vα υπάρχη…..». Τον ίδιο χρόνο απαγορεύθηκε από την υπηρεσία λογοκρισίας του καθεστώτος η προβολή φιλμ με θέμα το Γούντστοκ, [Woodstock] επειδή διέφθειρε τα ήθη των νέων. Η απαγόρευση διάρκεσε για δύο εβδομάδες, αλλά με πρωτοβουλία του Γεωργαλά, δόθηκε έγκριση και το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε σε 5 κινηματογράφους.

Στις 17 Μαρτίου 1971, αναφερόμενος στις ανθελληνικές εκπομπές του ραδιοφωνικού σταθμού Σκοπίων, δήλωσε σε συνέντευξη τύπου. «Αι εκπομπαί αυταί, ως μετά λύπης μας πρέπει να διαπιστώνωμεν, αποτελούν ένα αγκάθι εις τας σχέσεις μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Ελλάδας….Επικαλούνται κείμενα του παρελθόντος αγνώστων συγγραφέων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει δήθεν Μακεδονικόν θέμα, μακεδονική γλώσσα…. Δεν ημπορούμεν να παραδεχθώμεν ευκόλως ότι η αποκέντρωσις εις την Γιουγκοσλαβίαν υπό την μορφήν ομόσπονδων δημοκρατιών επιτρέπει εις τα Σκόπια να παίζουν αυτόν το ρόλον. Δεν ημπορούμεν να πιστεύσωμεν ότι η αυτονόμησις των μέσων ενημερώσεως εις την Γιουγκοσλαβίαν, οι ραδιοσταθμοί, η τηλεόρασις και αι εφημερίδες επιτρέπουν εις έναν ραδιοφωνικόν σταθμόν να ασκή ιδίαν εξωτερικήν πολιτικήν....».

Σε συνέντευξη που έδωσε ο Γεωργαλάς το 1971, δήλωσε ότι «οι νέοι του Woodstock είναι δυστυχείς. Πασχίζουν να εκφράσουν, με τη μουσική, την ψυχική τρικυμία τους». Ο Γεωργαλάς θεωρούσε απαραίτητη μια προσπάθεια ελεγχόμενης πολιτικοποιήσεως του καθεστώτος ^[10], της 21ης Απριλίου 1967, έχοντας αποφασίσει να συγκροτήσει πολιτικό κίνημα και να συμμετάσχει στις εκλογές. Στις 26 Αυγούστου 1971 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, τον διόρισε Υφυπουργό Εσωτερικών-Περιφερειακό διοικητή Κρήτης και στη συνέχεια επανήλθε στη Γενική Γραμματεία Τύπου.

Όταν στα μέσα του Οκτωβρίου του 1971 επισκέφθηκε την Ελλάδα ο Σπύρος Άγκνιου ή Αναγνωστόπουλος, ο τότε αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ζήτησε και συναντήθηκε με τον Γεωργαλά σε μια αίθουσα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εκεί ο Άγκνιου μετέφερε στον Γεωργαλά την πρόταση να ανατρέψει τον Παπαδόπουλο και να αναλάβει ο ίδιος επικεφαλής κυβερνήσεως στην Ελλάδα, ενώ του μετέφερε την αμερικανική διαβεβαίωση ότι θα τον στηρίξουν με κάθε τρόπο και ανεπιφύλακτα ^[11]. Ο Γεωργαλάς παραιτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1973, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης και απομακρύνθηκε οριστικά από θέσεις ευθύνης μετά την πτώση του Παπαδόπουλου και την επικράτηση του Δημητρίου Ιωαννίδη.

Μεταπολίτευση

Μετά την καθεστωτική μεταβολή και την επάνοδο των πολιτικών στην εξουσία ο Γεωργαλάς ήταν μεταξύ των 104 αξιωματούχων του της 21ης Απριλίου 1967, 103 υπουργοί και υφυπουργοί και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α' [Κοτσώνης], που μηνύθηκαν στις 26 Ιανουαρίου 1975 από τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο, λόγω της συνεργασίας του με το καθεστώς. Τον Ιούνιο του 1975, ασκήθηκε δίωξη εναντίον του, καθώς και άλλων υπουργών του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, σχετικά με την υπογραφή της Συντακτικής πράξεως της 1ης Ιουνίου 1973, και την πολιτειακή μεταβολή που επέφερε. Ο Γεωργαλάς απολογήθηκε στις 12 Ιουνίου 1975 ενώπιον του ανακριτή-εφέτη Γεωργακόπουλου και αφέθηκε ελεύθερος, καθώς δεν είχε υπογράψει τη Συντακτική πράξη. Στις 2 Ιουλίου 1975 η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αποφάνθηκε, με την απόφαση 684, ότι το δήθεν αδίκημα της «εσχάτης προδοσίας» της 21ης Απριλίου 1967, ήταν «στιγμιαίον», απόφαση που είχε ως αποτέλεσμα την απαλλαγή από κάθε ευθύνη, όσων συνεργάστηκαν με την 21η Απριλίου μετά την επικράτηση της.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα» που αναδημοσιεύτηκε σε εφημερίδες της εποχής ^[12] ο Γεώργιος Σταμάτης, τότε υπουργός Δημοσίας Τάξεως, κάλεσε στο γραφείο του, το Γεωργαλά και τους Ευάγγελο Μάλλιο, Κλωνάρη, Καραπαναγιώτη και Χρηστάκη, τους οποίους προειδοποίησε να σταματήσουν τις ενέργειες υπονομεύσεως της κυβερνήσεως και κάθε είδους αντιδημοκρατική ενέργεια, διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν την έντονη αντίδραση της κυβερνήσεως. Συγκεκριμένα, ο υπουργός εμφανίζεται να αναφέρεται σε πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ο Γεωργαλάς και οι υπόλοιποι τάσσονταν υπέρ μιας λύσεως που υποστήριζε τη δολοφονία πολιτικών προσώπων καθώς και των Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη. Πέρα από τη διάψευση του υπουργού, ο Γεωργαλάς αναφερόμενος στο δημοσίευμα του περιοδικού είπε ότι, «.....ένας χαρακτηρισμός αξίζει. Προβοκάτσια με οφθαλμοφανείς επιδιώξεις.»

Δολοφονία Ευάγγελου Μάλλιου

Στις 16 Δεκεμβρίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνώω ενώπιον χιλιάδων Ελλήνων εθνικιστών ο Γεωργαλάς εκφώνησε επικήδειο λόγο στον οποίο αναφέρθηκε στον Μάλλιο ως μάρτυρα της Ελλάδας και είπε: «...Ο θάνατος του Μάλλιου πρέπει να μας βγάλει από τις αυταπάτες. Ο Μάλλιος δολοφονήθηκε και η δολοφονία του πρέπει να μας αφυπνίσει. Ας γίνει το σύμβολο μας. Μας προκαλούν, θα απαντήσουμε. Αν θέλουν πόλεμο θα τον έχουν. Οι μάχες κερδίζονται με Μάλλιους κι όχι με Τριανταφυλλίδηδες. ....{...}... Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος από σήμερα.» και πρόσθεσε: «Φωτιά και τσεκούρι». Στις 17 Δεκεμβρίου ασκήθηκε εναντίον του δίωξη για «...ἠθικὴ αὐτουργία εἰς τὰ ἐπεισόδια τὰ ὁποῖα εἶχαν γίνει κατὰ τὴν κηδεία», ενώ ο Γεωργαλάς παρουσιάστηκε αυτοβούλως στις 10:00 το πρωί της 18ης Δεκεμβρίου στο Παράρτημα Ασφαλείας του Αστυνομικού τμήματος Παπάγου και κρατήθηκε.

Στις 19 Δεκεμβρίου του απαγορεύθηκε η έξοδος από την Ελλάδα και παραπέμφθηκε σε τακτική δικάσιμο λόγω παρελεύσεως του χρονικού ορίου της αυτοφώρου διαδικασίας, όμως συνέχισε να παραμένει κρατούμενος. Απολογήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου στον ανακριτή Ε. Λιανέρη και μετά την απολογία του προέκυψε διαφωνία του ανακριτού με τον εισαγγελέα Δωρή και έως ότου λυθεί η διαφωνία από το δικαστικό συμβούλιο διατάχθηκε η συνέχιση της κρατήσεως του. Στις 24 Δεκεμβρίου το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε την προφυλάκιση του και μεταφέρθηκε στις φυλακές του Κορυδαλλού, ενώ στις 28 Δεκεμβρίου υπέβαλλε αίτηση αποφυλακίσεως με την καταβολή χρηματικής εγγυήσεως. Η αίτηση του αν και αρχικά απορρίφθηκε, έγινε στη συνέχεια δεκτή από το δικαστικό συμβούλιο και στις 10 Ιανουαρίου 1977, αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, δηλαδή την καταβολή χρηματικής εγγυήσεως 50.000 δραχμών και της εμφανίσεως ανά 15νθήμερο στο Αστυνομικό τμήμα της κατοικίας του. Στις 15 Μαΐου 1977 αποφασίστηκε η παραπομπή του σε δίκη, η οποία έγινε στις 13 Μαΐου 1978 και αθωώθηκε από το δικαστήριο.

Βασιλικό κίνημα

Στις 31 Δεκεμβρίου 1976, η εφημερίδα «Καθημερινὴ» γράφει ότι «Δὲν ἔγινε γνωστὴ ἡ ὑπόθεση γιὰ τὴν ὁποία ἀνεκρίθη ὁ Γεωργαλᾶς. Πιστεύεται ὅτι πρόκειται γιὰ ἐξαιρετικὰ σοβαρὸ θέμα, ἄν κρίνη κανεὶς ἀπὸ... τὴν ἄκρα μυστικότητα ποὺ κρατοῦν οἱ ἀξιωματικοὶ τῆς Ἀσφαλείας Προαστίων...Κατόπιν αὐτοῦ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα : Ποία μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ τόσο σοβαρὴ ὑπόθεση, ποὺ ἀπασχολεῖ τὴν Ἀσφάλεια Προαστίων ;.. πρόκειται γιὰ σοβαρὴ ἀντιδημοκρατικὴ δράση τοῦ Γεωργαλᾶ, ποὺ τώρα μόλις ἀποκαλύφθηκε ἤ πρόκειται γιὰ τὴν ἐξιχνίαση τῆς δολοφονίας τοῦ Γουέλτς;».. Το 1993 και στις 7 Μαΐου 1997, ο Γεώργιος Καψάλης, εκδότης της εφημερίδος «Στόχος» έγραφε στην πρώτη σελίδα: «Ἀπὸ πρῶτο χέρι, μόνο στὸν Στόχο. Τὰ ἄκρως ἀπόρρητα τοῦ πραξικοπήματος ποὺ κρύβει ὁ Καραμανλῆς». Το ζήτημα επανήλθε στην επικαιρότητα το 2016, όταν ένας από τους εμπλεκόμενους ο καθηγητής Δημήτριος Κιτσίκης με δημοσίευμα του ^[13] επιβεβαίωσε ότι ο Γεωργαλάς ήταν επικεφαλής κινήματος που αποσκοπούσε στην ανατροπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την επαναφορά του βασιλιά Κωνσταντίνου Β' στο θρόνο της Ελλάδος.

Μεταπολιτευτικά χρόνια

Ο Γεωργαλάς υπήρξε στενός συνεργάτης και σύμβουλος του Σπυρίδωνα Θεοτόκη την περίοδο της λειτουργίας του κόμματος «Εθνική Παράταξις». Μετά την αθώωση του για τα γεγονότα στην κηδεία του Αστυνόμου Μάλλιου, τον Μάιο του 1978, εργάστηκε σε συντηρητικές εφημερίδες ως δημοσιογράφος και πήρε μέρος στις διεργασίες για τη δημιουργία εθνικιστικών πολιτικών σχηματισμών, δίχως ο ίδιος να συμμετάσχει με πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποιο πολιτικό φορέα από όσους δημιουργήθηκαν. Το καλοκαίρι του 1995, αποδέχθηκε πρόταση που του έγινε και τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο του ίδιου έτους ανέλαβε τη θέση του διευθυντού στην εφημερίδα «Το Όνομα», όμως όπως είπε σε συνέντευξη του ^[14]: «Όταν μου έκανε την πρόταση ο Μάκης Ψωμιάδης δέχθηκα υπό ένα όρο: να μην παρεμβαίνει στο δημοσιογραφικό έργο μου. Δεν τήρησε το λόγο του και διαφωνήσαμε...».

Συμμετείχε σε δύο καθημερινές εκπομπές, η πρώτη στον ραδιοφωνικό σταθμό «Star-FM», ιδιοκτησίας του πρώην βουλευτή Θεόδωρου Κατσίκη, και η δεύτερη στον τηλεοπτικό δίαυλο «Τηλε-Τώρα» του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, ενώ στις 27 Δεκεμβρίου 1992 παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», η οποία παρουσιάστηκε στο πρωτοσέλιδο της. Τον Οκτώβριο του 1997, υποστήριξε τον κομματικό σχηματισμό που δημιουργήθηκε από τον Κώστα Πλεύρη, τον Νίκο Μιχαλολιάκο της «Χρυσής Αυγής», τον Ιωάννη Σχοινά του ΕΝΕΚ και άλλους εθνικιστές, εγχείρημα το οποίο κατέληξε στην κοινή κάθοδο τους στις ευρωεκλογές του 1999. Το 2003, με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Γρηγόρη Λαμπράκη, Ελληνικοί τηλεοπτικοί σταθμοί μετέδωσαν αφιερώματα στα οποία απέδωσαν το θάνατο του σε συνωμοσία του Γεωργίου Παπαδόπουλου, του Γεωργαλά και του Συμβουλίου Μελετών της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών [Κ.Υ.Π.], προκειμένου να απομακρυνθεί από την εξουσία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και να ανοίξει ο δρόμος για την επιβολή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου.

Αντιδικία με Παναγιώτη Καμμένο

Τον Απρίλιο του 2012 ο Γεωργαλάς απέστειλε εξώδικη πρόσκληση-διαμαρτυρία ^[15] κατά του Παναγιώτη Καμμένου, προέδρου του κόμματος των «ΑΝ.ΕΛ.» [«Ανεξάρτητοι Έλληνες»], με το οποίο τον κατηγορούσε ότι δεν του εξόφλησε ποσό 14.000 ευρώ, το οποίο του όφειλε για τη συγγραφή βιβλίο με τίτλο «Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη», που εκδόθηκε με το όνομα του Παναγιώτη Καμμένου, μιας «μελέτης για τη σημερινή κρίση», αλλά και για συμβουλευτικές υπηρεσίες που του παρείχε. Η υπόθεση αυτή χρησιμοποιήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο του 2012, και ο Παναγιώτης Καμμένος επιχείρησε να αποκρούσει τους ισχυρισμούς Γεωργαλά, όμως είναι γεγονός ότι πολλά κομμάτια του βιβλίου «Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη» είναι αυτούσια αποσπάσματα προγενέστερων βιβλίων του Γεωργαλά.

Η εξώδικος θυροκολλήθηκε την Τετάρτη 18 Απριλίου 2012 στα γραφεία του κόμματος των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» στην Λεωφόρο Συγγρού. Σ' αυτήν αναφέρονται, μεταξύ άλλων ότι «…Καθώς γνωρίζετε, στο παρελθόν διετέλεσα σύμβουλός σας σε επικοινωνιακά θέματα, κατά τη διάρκεια των προεκλογικών σας αγώνων. Επιπλέον μου αναθέσατε και συνέγραψα βιβλίο σχετικό με την τρομοκρατία, που εκδόθηκε στο όνομά σας και συνέβαλε αποτελεσματικά στην προσωπική σας προβολή. Δυστυχώς για την εργασία μου αυτή δεν τηρήσατε την οικονομική συμφωνία μας. Επίσης παραλάβατε ο ίδιος χειρόγραφη μελέτη μου για τη σημερινή κρίση, την οποία έγραψα κατόπιν παραγγελίας σας αντί αμοιβής 10.000 ευρώ. Μου στείλατε με συνεργάτη σας 2.500 ευρώ και μάταια περίμενα τα υπόλοιπα. Κατόπιν της παραπάνω απαράδεκτης συμπεριφοράς σας προς εμένα που τόσα σας προσέφερα, σας καλώ να ανταποκριθείτε στις οικονομικές σας υποχρεώσεις απέναντί μου και να μου καταβάλλετε 14.000 ευρώ» αναφέρει ο Γεωργαλάς, επιφυλασσόμενος για κάθε νόμιμο δικαίωμά του. Ο Καμμένος από την πλευρά του απάντησε μέσα από το λογαριασμό του στο Twitter: «Σε λίγο θα πουν ότι συμμετείχα στο πραξικόπημα σε ηλικία 2 ετών. Έχουν κατατεθεί μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση».

Ο θάνατος του

Ο Γεωργαλάς, ο οποίος στερούνταν συντάξεως και οι μόνοι οικονομικοί πόροι του προέρχονταν από τις πωλήσεις των βιβλίων του, το τελευταίο διάστημα πριν το θάνατο του αντιμετώπιζε σοβαρά κινητικά και άλλα προβλήματα υγείας κι ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Λίγο καιρό πριν το θάνατο του ολοκλήρωσε την «Αυτοβιογραφία» του, η οποία κυκλοφόρησε τους πρώτους μήνες του 2017, από τις εκδόσεις «Ερωδιός». Το βιβλίο αριθμεί περισσότερες από 800 σελίδες. Ο εκδότης και φίλος του Γιάννης Γιαννάκενας αποκάλυψε ότι «...αρκετοί πολιτικοί, τις τελευταίες δεκαετίες, από όλους τους χώρους και τις παρατάξεις αναζητούσαν την πολιτική συμβουλή και την ανάλυση του Γεωργαλά». Λίγες μέρες πριν το θάνατο του νοσηλευόταν διασωληνωμένος σε δημόσιο νοσοκομείο όπου και πέθανε ανήμερα των Χριστουγέννων, ενώ λόγω ένδειας η οικογένεια του αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα για την οικονομική κάλυψη των εξόδων της νεκρώσιμης ακολουθίας και της ταφής του.

Αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση του θανάτου του Γεωργαλά, ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, ο εθνικιστής συγγραφέας και νομικός, είπε: «Ο Γεώργιος Γεωργαλάς υπήρξε ένας μεγάλος Διανοητής και μεγάλος Πατριώτης. Πεθαίνει ΦΤΩΧΟΣ, με ένα σωρό βιβλία τα οποία εξέδωσε και τα οποία διαφωτίζουνε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Ο Γεώργιος Γεωργαλάς, του οποίου ήμουν μαθητής, διετέλεσε βαθύς γνώστης της Ψυχολογίας των Μαζών και από την Σχολή του εξεπήδησαν πολλοί ικανοί στα θέματα της Προπαγάνδας. Πιστεύω ότι είναι μία Εθνική Απώλεια. Αιωνία του η Μνήμη».

Ιδεολογικές απόψεις

Απαντώντας στην ερώτηση του εθνικιστή δημοσιογράφου Θεόδωρου Χατζηγώγου, «...γιατί έγινε κομμουνιστής αν και προέρχονταν από εύπορη οικογένεια», ο Γεωργαλάς είπε: «Ξέρεις τι είναι να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου κάθε πρωί και να βλέπεις ανθρώπους ξαπλωμένους στο δρόμο, ημιλιπόθυμους από την πείνα; Αυτό με έκανε κομμουνιστή: Ο οίκτος γι’ αυτός τους ανθρώπους». Απαντώντας στην ερώτηση αν πιστεύει ότι ο κομμουνισμός είναι δημιούργημα των Εβραίων, η τοποθέτηση του ήταν αρνητική. Σε βιβλία που εξέδωσε μετά τη λεγόμενη μεταπολίτευση, ο Γεωργαλάς γράφει ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε περιορισμένη μόρφωση κι ότι δεν έκανε για ηγέτης, εκφράζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τη διαφωνία του με την τακτική που ακολούθησε ο Παπαδόπουλος στη διάρκεια του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 και θεωρεί ότι δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος ^[16].

Ο Γεωργαλάς, σύμφωνα με τον Δημήτριο Κιτσίκη ^[17], ήταν υποστηρικτής της γεωπολιτικής αντιλήψεως της «ενδιάμεσης περιοχής» και πίστευε, όπως κι ο Δημήτριος Κιτσίκης, ότι Έλληνες και Τούρκοι είναι φορείς του κοινού «ανατολικού» πολιτισμού, ο οποίος καλύπτει την «ενδιάμεση περιοχή», από την Ανατολική Μεσόγειο έως το κέντρο της Ευρασίας. Οι αντιλήψεις του διατυπώθηκαν σε επίσημο λόγο του ως εκπροσώπου της ελληνικής κυβερνήσεως του καθεστώτος της 21ης Απριλίου.

Ο Γεωργαλάς υποστηρίζει ότι η δημοκρατία είναι μια συντεταγμένη κοινοβουλευτική ολιγοκρατία, την οποία χρησιμοποιούν οι αστοί κατέχοντες για ίδιο όφελος, ενώ η κατάργηση της δημιουργεί χειρότερο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον μόνο αν καταργείται από τον κομμουνισμό. Διαφωνεί και με τον κοινοβουλευτισμό και με τον ολοκληρωτισμό κι ότι είναι οπαδός της δημοκρατίας των Αρίστων. Επίσης, ότι ως νέος υπήρξε φανατικός και άνθρωπος των άκρων. Σε προχωρημένη ηλικία αρνείται ότι είναι φανατικός, όμως δηλώνει ακόμη άνθρωπος των άκρων. Πιστεύει ότι πουθενά στον κόσμο δεν γίνονται εκλογές, ούτε εκλέγονται κυβερνήσεις, καθώς κυβερνήσεις εκλέγει η οικονομική δύναμη. Σε συνέντευξη του ^[18] διερωτήθηκε «Γιατί να προτιμήσω τον Κόκκαλη να μου εκλέγει την κυβέρνηση από τον X συνταγματάρχη που, στο κάτω κάτω, πολέμησε και για την Ελλάδα; Τον θεωρώ καλύτερο και ηθικότερο».

Θεωρεί λάθος του Γεωργίου Παπαδόπουλου τη μη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων και εκλογών. «Του 'λεγα: Κάνε εκλογές! Δημοψηφίσματα. Ρώτα τους: πού θα βάλουμε τη βρύση, δεξιά ή αριστερά; Ο κόσμος πρέπει να ψηφίζει. Δεν μπορούμε να καταργήσουμε την πολιτική». Αναφέρεται στους πολιτικούς με ιταμό τρόπο και υποστηρίζει ότι, «..Όλοι αυτοί είναι ένα τίποτα! Άμα τους γνωρίσεις καταλαβαίνεις. Απλώς έπρεπε να χειριστεί σωστό τα πράγματα ο Παπαδόπουλος…», τον οποίο κατηγορεί πως «….Δεν ήθελε αλλαγή της καταστάσεως, ήθελε να μπει ο ίδιος στο κατεστημένο. Απευθύνθηκε στις ίδιες πηγές εξουσίας …{…}… Έπρεπε, όμως να κάνουμε καινούριο κατεστημένο. Ο Ανδρέας ορθώς συνέλαβε το θέμα κι έφτιαξε τον Κοσκωτά. Απλώς απευθύνθηκε σε λάθος πρόσωπο και ήταν και ο ίδιος διεφθαρμένος». Για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου πιστεύει ότι, «..Δεν ήταν προβοκάτσια. Ήταν αυθόρμητο. Ο Παπαδόπουλος ….{…}… θα μπορούσε να κόψει το ρεύμα και να τους αφήσει να βγουν μόνοι τους έξω. Χωρίς συλλήψεις. Πίστεψε, όμως πως θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει γιο να ματαιώσει τις εκλογές …{…}… Και ταυτόχρονα με τη βίαιη καταστολή, …{…}… να καθησυχάσει και τους στρατιωτικούς που τότε τον αμφισβητούσαν…{…}… Φυσικό, δεν του βγήκε».

Συγγραφικό έργο

Υπήρξε πολυδιάστατος, πολυγραφότατος και με τα συγγράμματά του συντέλεσε στην ιδεολογική διάπλαση νέων εθνικιστών. Διετέλεσε συνεργάτης, αρθρογράφος, διευθυντής, εκδότης εφημερίδων και περιοδικών, μεταξύ τους η εφημερίδα «Βραδυνή», πριν την 21η Απριλίου και «Ακρόπολις», μετά την λεγόμενη μεταπολίτευση, ενώ υπήρξε επί σειρά ετών ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός αναλυτής. Μετά το 1973 αφοσιώθηκε στην μελέτη-έρευνα της ιστορίας μας και τη συγγραφή σχετικών έργων, κυρίως της σειράς «Οι Ρίζες». Δημοσίευσε εκατοντάδες άρθρα ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου, ενώ έχει συγγράψει βιβλία ιδεολογίας, πολιτικής, πολιτικής ψυχολογίας, προπαγάνδας, φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας, ένα μυθιστόρημα, καθώς και βιβλία ιστορικού περιεχομένου. Υπήρξε συνεργάτης Ελληνικών και αλλοδαπών πολιτικών ιδρυμάτων.

Τα χρόνια μετά τη λεγόμενη Μεταπολίτευση ασχολήθηκε με τη συγγραφή βιβλίων, στα οποία διαπραγματευόταν τα ζητήματα του Χριστιανισμού, του Βυζαντίου και της φιλοσοφικής σκέψεως των αρχαίων Ελλήνων. Το έργο του επηρέασε πολιτικούς όλου του φάσματος, όπως τον Κυριάκο Βελόπουλο που σε ένα βιβλίο του συγκαταλέγει το Γεωργαλά στους «πνευματικούς δασκάλους» του και τον Άδωνι Γεωργιάδη, που είναι υποστηρικτής του και θαυμαστής του συγγραφικού έργου του Γεωργαλά και συνιστά τα βιβλία του ως «πολύ σημαντικά».

Βιβλία

Έγραψε και δημοσίευσε 46 βιβλία πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου. Μεταξύ τους περιλαμβάνονται τα:

• «Εγκόλπιον του δημοκρατικού πολίτου»,
• «Εγχειρίδιον τεχνικής του σιωπηλού πολέμου»,
• «Προπαγάνδα. Μεθοδική και Τεχνική της αγωγής των Μαζών», το 1967, εκδόσεις «Γεωργιάδης», έργο που θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα του είδους του παγκοσμίως.
• «Πυρηνική ειρήνη», το 1970, εκδόσεις «Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός»,
• «Η κρίσις της καταναλωτικής κοινωνίας», το 1971, στη σειρά «Βίπερ», των εκδόσεων «Πάπυρος Πρες» με τιμή 14 δραχμές.

Το βιβλίο ήταν το τρίτο της σειράς «Συγχρόνων Αμφισβητήσεων» που περιελάμβανε έξι «Βίπερ», μεταξύ τους τα «Ψυχή στον Πάγο» του Έλντριτζ Κλήβερ, «Η Μεγάλη Καμπή του Σοσιαλισμού» του Ροζέ Γκαρωντύ και το «Ουρανός και Γη» των Σερβάν-Σρεμπέρ και Μισέλ Αλμπέρ.

• «Προβληματισμοί», εκδόσεις «Νέοι Ορίζοντες»,
• «Ελληνικό Μανιφέστο», το 1979, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
• «Λαϊκές εξεγέρσεις στον Ανατολικό κόσμο», το 1980, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
• «Η ιδεολογία του Αντικομμουνισμού»,
• «Ρούσβελτ ο χαμογελαστός Χίτλερ»,
• «Ιστορία του ΚΚΕ»,
• «Ο Κομμουνισμός. Θεωρία, Πράξις, Ιστορία και Κριτική».

Στο έργο του αναλύει το ζήτημα του κομμουνισμού, ξεκινώντας από τα αρχαία χρόνια και τον Αντιφώντα που δίδαξε ότι πρέπει να καταργηθούν οι ταξικές διακρίσεις και τον Φαλέα τον Χαλκηδόνιο, ο οποίος υποστήριξε την Ιδέα της Κοινοκτημοσύνης. Στην εποχή της Αναγεννήσεως υπάρχει αναφορά στον Άγγλο Θωμά Μορ και στον Γερμανό Τόμας Μέντσερ, ο οποίος αποπειράθηκε να εγκαθιδρύσει σύστημα κοινοκτημοσύνης στην πόλη Μυτχάουζεν. Στον 19ο αιώνα, όπου αναπτύσσεται η αστική κοινωνία και μαζί της οι σοσιαλιστικές ιδέες και στις κάθε είδους εκφάνσεις του κομμουνισμού και τα στάδια που πέρασε μέχρι να επικρατήσει στην Σοβιετική Ένωση. Γίνεται αποτίμηση της ιστορίας των κομμουνιστικών καθεστώτων, μέσω της οποίας διαψεύδονται τα στερεότυπα που μας έχουν παρουσιαστεί από την προπαγάνδα της αριστεράς.

• «Η ιδεολογία της Επαναστάσεως. Όχι δόγματα αλλά ιδεώδη»,
• «Κατεστημένα. Δημοκρατία-Ολοκληρωτισμός», εκδόσεις «Σμυρνιωτάκης»,
• «Άνοδος και Πτώση των Αστών», Δεκέμβριος 1988, σελίδες 296, εκδόσεις «Σμυρνιωτάκης»,
• «Πίσω από το τείχος που φράζει τον Ουρανό», Δεκέμβριος 1988, Φιλοσοφικό Μυθιστόρημα, εκδόσεις «Σμυρνιωτάκης»,
• «Πώς θεμελιώθηκε η Pax Americana», δίτομο έργο, το 1998, εκδόσεις «Νέα Θέσις»,
• «Η Δημοκρατία των Αρίστων», το 1999, σελίδες 340, εκδόσεις «Σμυρνιωτάκης»,
• «Η Εκκλησία στο στόχαστρο», Δεκέμβριος 2004, , σειρά «Αντρρητικά» Α',
• «Κοσμοεξουσιαστές», το 2004, εκδόσεις «Ερωδιός».

Στο έργο του ο Γεωργαλάς δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα όπως, ποιοι κυβερνούν τον κόσμο; Ποια τα κέντρα τους; Ποιες οι επιδιώξεις τους; Πώς τις προωθούν; Ποια τα όργανα και ποιες οι μέθοδοι τους; Πρόκειται για ένα βιβλίο βιβλίο τόλμης, που ρίχνει άπλετο φως στα άδυτα κρυφής εξουσίας των κυριάρχων. Τους κατονομάζει και υποδεικνύει ανάγκη και τους τρόπους για την αντιμετώπιση τους.

Σειρές βιβλιών

Με τις σειρές «Οι Ρίζες» και «Βυζάντιον», ο Γεωργαλάς φιλοδόξησε να παρουσιάσει την Ελληνική ιστορία με μη συμβατικό τρόπο και ν' ανατρέψει την εικόνα που κατασκεύασε για την Ελληνική ιστορία το ξένο και εγχώριο κατεστημένο.

Σειρά «Βυζάντιον»

• «Βυζάντιον», σειρά βιβλίων, εκδόσεις «Ερωδιός».

«Αντιβυζαντισμός», το 2005,

«Βυζάντιο. Η άλλη ιστορία του»,

«Βυζάντιο και Ελληνισμός»,

«Ελληνικότης του Βυζαντίου»,

«Εις Βυζάντιον οδηγός».

Σειρά «Οι Ρίζες. Μη συμβατική Ιστορία»

• «Οι Ρίζες. Μη συμβατική Ιστορία», σειρά βιβλίων, εκδόσεις «Ερωδιός».

«Ινδοευρωπαίοι ή Αιγαίοι; Α', το 1998,

«Προϊστορική εξάπλωσις των Αιγαίων», Β', το 1998,

«Ποιοι ήσαν; ΠΕΛΑΣΓΟΙ, ΑΧΑΙΟΙ, ΟΥΓΚΑΡΙΤΙΟΙ, ΦΟΙΝΙΚΕΣ, ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ», Γ', το 1998,

«Έρευνες γύρω από τον Όμηρο», Δ', το 1998,

«Η Ελληνική συνιστώσα», Ε', το 1998,

«Πρωτοέλληνες», ΣΤ', το 1998,

«Το χάλκεον γένος 9600-4000 π.Χ.», Ζ', το 1998,

«Ιστορίας Θεώρησις», Η', το 2000,

«Παρα-ιστορίας έλεγχος», Θ', το 2000,

«Ελλήνων Θρησκεία», Ι', Μάρτιος 2001,

«Χριστιανισμός και Ελληνικότης», ΙΑ', το 2001,

«Εβραϊκή Βίβλος και Ελληνισμός», ΙΒ', το 2002,

«Ελληνικότης», ΙΓ', το 2002,

«Ελλήνων Κοσμοκρατορία», ΙΔ', το 2003,

«Ελλήνων ζην», ΙΕ', το 2003,

«Ο αληθινός Ιησούς», ΙΣΤ', το 2003, ιστοριογραφικό κι όχι θελολογικό δοκίμιο, με το οποίο ο Γεωργαλάς διερευνά τον Ιησού ως άνθρωπο. ιστοριογραφικό, όχι θεολογικό.

«Ορθοδοξίας Απο-Ιουδαϊσμός», ΙΖ', το 2003,

«Ειδωλομάχοι και Χριστιανομάχοι», ΙΗ', το 2003,

«Έλληνες Ωκεανοπλεύσται», ΙΘ', Σεπτέμβριος 2004,

«Ελλήνων Ονειροχώρες», Κ', Ιούνιος 2006,

«Ελλήνων Πολιτική Επιστήμη», ΚΑ', το 2013.

 

Παραπομπές

 

1.[Ο Γεωργαλάς σε δηλώσεις έχει αναφέρει: «...θεωρώ ότι οι 300 χειρότεροι Έλληνες είναι οι εκάστοτε βουλευτές....».] Περιοδικό «Έψιλον», εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 17 Νοεμβρίου 1996.]  

2.Πέθανε ο τεράστιος Γεώργιος Γεωργαλάς Ηλεκτρονική έκδοση εφημερίδας «Στόχος», 27 Δεκεμβρίου 2016 

3.Ο Γεωργαλάς προσπαθεί να αναδιοργανώσει τα λείψανα της Χούντας. Εφημερίδα «Μακεδονία», 14 Σεπτεμβρίου 1974, σελίδα 5

4.Απόφοιτοι Αμπετείου-1947 

5.[Η «Ελληνική Επιμορφωτική Εταιρεία» ιδρύθηκε το 1957, από τη Γενική Διεύθυνση Τύπου και την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών κι είχε σκοπό της «....την έμμεσον και έντεχνον διοχέτευσιν ....προπαγανδιστικού υλικού...». Χρηματοδοτούνταν από τα κρατικά μυστικά κονδύλια, και σύμφωνα με το καταστατικό της είχε σκοπό «...την διάδοσιν εις το ευρύτερον δυνατόν κοινόν των αρχών του Ελληνικού Πολιτισμού...». Κεντρικό πρόσωπο στην άσκηση εξουσίας ήταν ο γενικός γραμματέας της, ο οποίος ήταν «...πρόσωπον κοινής εμπιστοσύνης των ιδρυτών (ΓΤΠ και ΚΥΠ), ικανόν να μεταφέρη και επιβάλλη τας απόψεις αυτών ως προσωπικάς του τοιαύτας». Η εταιρεία το 1958-59 εξέδωσε δύο αντικομμουνιστικά προεκλογικά φυλλάδια και το περιοδικό «Γνώσεις», σε 20.000 αντίτυπα τα οποία αποστελλόταν σε 6.000 κοινότητες, 8.800 Δημοτικά Σχολεία, 350 Γυμνάσια και 3.000 στρατιωτικές μονάδες, σταθμούς χωροφυλακής κι αστυνομικά τμήματα. Το 1959 εξέδωσε το πολυσέλιδο μηνιαίο «Δελτίον Πληροφοριών» σε 20.000 αντίτυπα, με «....πολιτικάς πληροφορίας επιδεξίως τοποθετημένας και εν γένει όλας τας πληροφορίας τας αναφερομένας εις την κυβερνητικήν δραστηριότητα, ώστε ο αναγνώστης να κατατοπίζεται αλλά και να κατευθύνεται....» 

6.[Το περιοδικό «Σοβιετολογία» κυκλοφορούσε σε 5.000 αντίτυπα προκειμένου «..να ενημερώνη κρατικά στελέχη, πρόσωπα κατέχοντα επικαίρους θέσεις, αλλά και την σπουδάζουσαν εις τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα νεολαίαν επί των πραγματικών επιδιώξεων του κομμουνισμού, ώστε τα εν λόγω πρόσωπα να αποκτήσουν γνώσεις διευκολυνούσας την κατά το δυνατόν αποτελεσματικωτέραν συμβολήν των εις τον κατά του ερυθρού ολοκληρωτισμού αγώνα».] 

7.[Περιοδικό «Έψιλον», εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 17 Νοεμβρίου 1996.] 

8.Κυβέρνησις ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης. 

9.[«...Υπήρχε μια εκπομπή του Δημήτρη Λαζογιώργου-Ελληνικού που έφερνε διάφορους φιλολόγους και μιλούσαν. Ένα βράδυ είχε φέρει κάποιο κύριο ο οποίος πραγματικά μιλούσε πολύ ωραία. Αυτός ο κύριος λεγόταν Γεωργαλάς. Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνω και ήταν ο Παπαδόπουλος.
Ποιος στο τηλέφωνο λέει;
Ποντίκας απαντώ εγώ, και μου λέει.
Ρε Ποντίκα, αυτός εκεί που μιλάει πώς σου φαίνεται, είναι καλός;
Καλός, πολύ καλός κ. πρόεδρε, του απαντώ εγώ, και πραγματικά ήταν εξαιρετικός στην ομιλία και αυτό φαινόταν από τα τηλεφωνήματα που δεχόμασταν και από τις αντιδράσεις των θεατών. Και μου λέει επί λέξη
πες του αύριο να έρθει στην Ζαλοκώστα.
Μόλις τελειώνει η εκπομπή, του λέω του Γεωργαλά το και το σε ζήτησε να πας ο Παπαδόπουλος. Και την μεθεπομένη είχε γίνει υπουργός.] Αποκλειστική συνέντευξη του Δημήτρη Ποντίκα & της Κατερίνας Αποστόλου 

10.[Ο Γεωργαλάς σε δηλώσεις έχει αναφερθεί στην προσπάθεια του αυτή, λέγοντας: «...Εγώ είχα πει να γίνουν σε πρώτη φάση κόμματα μέσα από το καθεστώς, Ένα δεξιό, ένα αριστερό, ένα κεντρώο κλπ. Κι όποιον ψήφιζε ο κόσμος. Θα είχαμε μία καλή αντιπολίτευση μέσα από το καθεστώς. ...{...}... μετά θα ήταν ελεύθερη η δημιουργία οποιουδήποτε κόμματος. Αλλά δεν θα είχαν πιθανότητες αυτά τα κόμματα. Μήπως δεν ξέρουμε πως ορίζεται το αποτέλεσμα; Τώρα το ορίζουν τα διαπλεκόμενα τότε θα το ορίζαμε εμείς...».] 

11.[Θεόδωρος Χατζηγώγος, εφημερίδα «Στόχος», «Κοινός νους», φύλλο 788, 29 Δεκεμβρίου 2016, σελίδα 12.] 

12.Έγιναν προειδοποιήσεις σε χουντικούς Εφημερίδα «Μακεδονία», 30 Νοεμβρίου 1976, σελίδες 1 & 

13. Ἡ ἀποτυχία ἐπανόδου τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου στὸν θρόνο του τὸ 1977. Δημήτριος Κιτσίκης, «Ενδιάμεση Περιοχή», 21 Μαρτίου 2003. 

14.[Περιοδικό «Έψιλον», εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 17 Νοεμβρίου 1996.] 

16.Γεωργαλάς «καίει» Καμμένο Εφημερίδα «Δημοκρατία», 23 Απριλίου 2012. 

17.[Θεόδωρος Χατζηγώγος, εφημερίδα «Στόχος», «Κοινός νους», φύλλο 788, 29 Δεκεμβρίου 2016, σελίδα 12.] 

18.[ Δημήτριος Κιτσίκης, «Ιστορία του Ελλητοτουρκικού χώρου, 1928-1973», εκδόσεις «Εστία» σελίδες 309-310.]

 

 ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ