ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΓΟΣ : ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΕΘΝΙΚΟΥ ΗΓΕΤΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Του Ανδρέα Μητσόπουλου

Δικηγόρου-Συγγραφέως

Αναδημοσιευμένο από την εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα

 

Συμπληρώνονται εξήντα εννέα έτη από την τεράστια πολιτική Νίκη που κατήγαγε την 16^η Νοεμβρίου 1952, ο Ελληνικός Συναγερμός, λαμβάνοντας στις Εθνικές Εκλογές το εντυπωσιακό 49,22% των ψήφων και επιτυγχάνοντας την εκλογή 238 Βουλευτών. Ο θρυλικός Ελληνικός Συναγερμός, ήτοι ο πολιτικός φορέας της γνήσιας Λαϊκής Πατριωτικής Δεξιάς τον οποίο ίδρυσε το 1951 ο καθαρόαιμος Δεξιός πολιτικοστρατιωτικός Ηγέτης, Αλέξανδρος Παπάγος (1883-1955). Ο απαράμιλλος Στρατάρχης που είχε οδηγήσει τον Ελληνικό Στρατό ως Αρχηγός του, στην Εποποιία του 1940-1941, κατατροπώνοντας την Ιταλία του Μουσολίνι. Εκείνος που παρητήθη από την Αρχηγία του Στρατού για να μην συνθηκολογήσει με τους Ναζί του Χίτλερ. Εκείνος που υπήρξε αιχμάλωτος σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μέχρι και το διαβόητο Νταχάου. Εκείνος που επανήλθε στην στρατιωτική δράση το 1949 για να εξασφαλίσει την Ελευθερία της Ελλάδος, συντρίβοντας την κομμουνιστική ανταρσία.

Ο Αλέξανδρος Παπάγος με τη Νίκη του αυτή, κατόρθωσε να ανέλθει στο αξίωμα του Πρωθυπουργού, διαδεχόμενος τον Κεντρώο πολιτικό και πρώην στρατιωτικό Νικόλαο Πλαστήρα και να αναδειχθεί στον σημαντικότερο ηγέτη της μεταπολεμικής Ελλάδος. Η κυβέρνηση του Παπάγου επί τρία έτη, ήτοι έως το 1955, που απεβίωσε μετά από ασθένεια μικρής διαρκείας, επέτυχε να ισχυροποιήσει τις Ελληνορθόδοξες Αξίες, να περιορίσει στο ελάχιστο την εναπομείνασα κομμουνιστική επιρροή και να ανορθώσει οικονομικά την ερειπωμένη μεταπολεμική Ελλάδα, έχοντας στο τιμόνι της Εθνικής Οικονομίας τον διαπρεπή Υπουργό Συντονισμού Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη ο οποίος τον Απρίλιο του 1953, προχωρώντας στην υποτίμηση της ελληνικής δραχμής έναντι του αμερικανικού δολαρίου κατά 50%, επέτυχε την οικονομική και νομισματική σταθερότητα για τα επόμενα 20 έτη, εισροή ξένου συναλλάγματος και οργασμό επενδύσεων. Οι θετικές αλυσιδωτές αντιδράσεις της οικονομικής βελτιώσεως της χώρας, είχαν ως αποτέλεσμα τον διπλασιασμό της αγροτικής παραγωγής, την αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής και τον πολλαπλασιασμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος των Ελλήνων. Θετική υπήρξε η παρουσία του Αλέξανδρου Παπάγου και κατά την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, δεδομένου ότι ήταν ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός που διεθνοποίησε το Κυπριακό ζήτημα, ασκώντας τον Αύγουστο του 1954 προσφυγή, απευθυνόμενη προς την Γενική Γραμματεία του Ο.Η.Ε. για λογαριασμό της Ελλάδος, ούτως ώστε να αναγνωρισθεί το δικαίωμα των Ελληνοκυπρίων για αυτοδιάθεση και μελλοντική ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τον Σεπτέμβριο του 1955 και ενώ ο Παπάγος ασθένησε βαρύτατα αιφνιδίως, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας στην Ελλάδα, επεδόθη σε πρωτοφανούς αγριότητος πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη, επιτυγχάνοντας σοβαρότατο πλήγμα στη συνοχή του Ελληνισμού της Πόλης. Η αναγέννηση της Ελλάδος επί Παπάγου, η οποία συνοδεύτηκε από μία σειρά δημοσίων και ανοικοδομητικών έργων, ανέδυε την πολύπαθη χώρα εκ νέου στην επιφάνεια. Η οικονομική σταθερότητα η οποία είχε επιτευχθεί επί Παπάγου και Μαρκεζίνη,  καρποφορούσε τα επόμενα έτη, ενώ η ακαταμάχητη παρουσία των μεγάλων Ελλήνων επιχειρηματιών Αριστοτέλη Ωνάση και Σταύρου Νιάρχου στο ναυτιλιακό τομέα και σε πλήθος άλλων βιομηχανικών επιχειρήσεων, έδιδε μία επιπλέον ώθηση στην επίτευξη του ελληνικού οικονομικού θαύματος που συνετελέσθη κατά την περίοδο 1953-1973.

Εν αντιθέσει με την περίοδο διακυβερνήσεως της χώρας από τον Αλέξανδρο Παπάγο, κατά την οποία όπως ήδη εξετέθη, κυριαρχούσε ο Πατριωτισμός στην Εξωτερική Πολιτική και η Οικονομική Ανάπτυξη στο εσωτερικό, ίδιον της παρακμιακής εποχής που βιώνουμε από το 1974 και εντεύθεν, ήτοι της μεταπολιτευτικής περιόδου, είναι η εθνικοκοινωνικοπολιτική ανεπάρκεια, ένεκα πολιτικών περιορισμένων δυνατοτήτων, οι οποίοι προωθούν τον ακραίο κρατισμό στην οικονομία και τον ενδοτισμό κατά την άσκηση των εθνικών δικαίων. Δυστυχώς, όπως τελικά απεδείχθη εν τοις πράγμασι, η πολιτική γενιά του Πολυτεχνείου, εφαρμόζοντας τις ανωτέρω επιβλαβείς πολιτικές, κατέστρεψε ολόκληρο το εθνικό οικοδόμημα που με κόπο κτίστηκε από τους προκατόχους της. Εξάλλου, ως προς τα περιβόητα γεγονότα της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου, την 17^η Νοεμβρίου 1973, όχι μόνο δεν έφεραν την Δημοκρατία, αλλά προκάλεσαν αποσταθεροποιητικές καταστάσεις οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα (μετά την ανατροπή του Γεωργίου Παπαδόπουλου, του οποίου η στρατιωτική κυβέρνηση είχε αποχωρήσει από την εξουσία ήδη από το καλοκαίρι του 1973, ενώ ο ίδιος διατηρούσε μόνο το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και της κυβερνήσεως του Πρωθυπουργού Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη, τα μέλη της οποίας δεν προήρχοντο από το Στράτευμα), την επιβολή σκληρότατου πλέον δικτατορικού καθεστώτος με εμπνευστή τον Δημήτριο Ιωαννίδη, την ματαίωση της διεξαγωγής των προγραμματισμένων για τον Φεβρουάριο του 1974 εθνικών εκλογών που αποσκοπούσαν στην σταδιακή και ομαλή εκδημοκρατικοποίηση της χώρας και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974. Μία εισβολή η οποία οδήγησε στην τραγωδία του Ελληνισμού της Κύπρου και στην απώλεια του 37% του νησιού, για την οποία ευθύνεται το στρατιωτικό καθεστώς του Ιωαννίδη, τα σοβαρά λάθη της κυπριακής ηγεσίας, καθώς και οι προβληματικές για τα συμφέροντα της Κύπρου συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου που υπεγράφησαν το 1959.

Σήμερα λοιπόν μπορούμε να «υπερηφανευόμαστε» ότι διανύουμε την σταθερότερη πολιτική περίοδο από συστάσεως ελληνικού κράτους. Την περίοδο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, την λεγόμενη Μεταπολίτευση. Την περίοδο της «πλατιάς» Δημοκρατίας αλλά και την εποχή της καταργήσεως κάθε ηθικού κανόνα, της αποδομήσεως των Εθνικών Ιδεωδών από τις επικρατούσες ιδεοληψίες της Αριστεράς, της οικονομικής καταβαραθρώσεως του Ελληνικού Λαού, καθώς και της αλλοιώσεως της εθνικής ομοιογένειάς μας που συντελείται μεθοδικά με τον ραγδαίο ισλαμικό εποικισμό της Πατρίδος μας. Επιχειρώντας λοιπόν να προβούμε σε μία σύγκριση των Εθνικών Ηγετών του παρελθόντος με τους σύγχρονους πολιτικούς νάνους της Νέας Εποχής, το αποτέλεσμα είναι οικτρό. Η παρακμή στις ημέρες μας είναι διάχυτη, επιδεινώνεται από χρόνο σε χρόνο και πλέον καταλαμβάνει κάθε πεδίο. Έτσι, πέραν της πασιφανούς πολιτικής παρακμής, αγνοείται επιπλέον, η αγωνιστικότητα της Εκκλησίας για τα Εθνικά Δίκαια, η οποία ήταν έκδηλη την εποχή του εμπνευσμένου Θρησκευτικού Ηγέτη, Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Ο Πνευματικός Κόσμος δηλώνει «απών», αρνούμενος πεισματικά να παρέμβει και να λάβει θέση για τα κακώς κείμενα της εποχής. Είναι άγνωστη κάθε έννοια εθνικής ευεργεσίας στους κόλπους των σύγχρονων οικονομικών κολοσσών και οι ελάχιστες εξαιρέσεις μεγάλων ευεργετών (Ιάκωβος Τσούνης), δεν δύνανται να αναπληρώσουν το θεάρεστο έργο των εθνικών ευεργετών του ενδόξου παρελθόντος.

Η ανάκαμψη της Ελλάδος, όπως είναι φυσικό και αυτονόητο, δεν θα έλθει από την εθνομηδενιστική Αριστερά η οποία μισεί συμπλεγματικά από συστάσεώς της, κάθε έννοια και περιεχόμενο του Έθνους. Ως εκ τούτου, απαιτείται να επανέλθει στο προσκήνιο, το Εθνικό πολιτικό πρότυπο της Ελληνικής Δεξιάς του Αλέξανδρου Παπάγου, το οποίο δεν έχει την παραμικρή σχέση με την σημερινή, φοβική στην Αριστερά, Νέα Δημοκρατία. Επιβάλλεται η ανασυγκρότηση του κατακερματισμένου, κυρίως λόγω αρχομανίας, Πατριωτικού χώρου και η ένωση όλων των υγιών Εθνικών Δεξιών πολιτικών δυνάμεων, υπό την σκέπη ενός εμπνευσμένου και αδιαφιλονίκητου Ηγέτη ο οποίος πλαισιωμένος από ένα άξιο επιτελείο ιδεολόγων και στιβαρών Πατριωτών πολιτικών, θα θέσει τέλος στην επιζήμια παρουσία των αριβιστών και των άψυχων εθνομηδενιστών, επιδιώκοντας την άμεση και δυνατή επανεκκίνηση του Έθνους των Ελλήνων, με την επαναφορά στο φως, των Αρχών και Αξιών του Ελληνισμού. Μόνο με αυτόν τον τρόπο η Πατρίς θα επανέλθει στον δρόμο της Αρετής, ο οποίος μέσα από τις σκοτεινές ατραπούς της εθνικής ανυπαρξίας θα μας οδηγήσει στην Λεωφόρο της Δόξας.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΒΑΘΥ ΣΧΙΣΜΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ-ΚΡΑΤΟΥΣ

Του Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά
Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω

 

Η εν λόγω ασφυκτική υγειονομική κατάσταση, η οποία κατατείνει αποκλειστικά εις την κατάργηση του θεμελιώδους δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού και αυτοδιαθέσεως της υγεία και της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών, -ως μείζονα έκφανση της προσωπικότητας των,  καίτοι εκπληρώνουν, (οι σκεπτικιστές περί της διαχείρισης της πανδημίας υπό της Πολιτείας), το καθήκον αλληλεγγύης προς το κοινωνικό σύνολο τηρώντας ευλαβικά τα υγειονομικά μέτρα πρόληψης διασποράς του ιού, ένεκεν ακριβώς, της υφιστάμενης «οικουμενικής πανδημίας»-,καταλύει εκ βάθρων και τιτρώσκει εν τέλει, βάναυσα τον πυρήνα του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς τους, κατά τον τρόπο αυτόχρημα προδήλως αντικείμενο προς την Συνταγματική έννομη τάξη και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση δικαιωμάτων του ανθρώπου όπως άλλωστε τούτο κατοχυρώνει ρητώς το άρθρο 8 παράγραφος 1 της ΕΣΔΑ ως το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό, στο πλαίσιο της προστασίας του δικαιώματος εις τον ιδιωτικό βίο, εν σχέσει με το άρθρο 9 παράγραφος παρ. 1 εδ. β’ του Συντάγματος σε συνάρτηση με την προστασία της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσης του ατόμου και ειδικότερα με την αξία του ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος), της ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητάς (άρθρο 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος), την προστασία έναντι βιοιατρικών παρεμβάσεων (άρθρο 5 παράγραφος 5, εδάφιο β’ του Συντάγματος), των σωματική ακεραιότητα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (άρθρο 7 παράγραφος 2 του Συντάγματος) καθώς και το ατομικό δικαίωμα στην υγεία (άρθρο 5 παράγραφος 2 του Συντάγματος).
 

Η αυθαίρετη και πραξικοπηματική αυτή πρακτική (ολοσχερούς κατάργησης των ελευθεριών των πολιτών), δια του σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας, με πρόσχημα την δημόσια υγεία, όπου, το πρώτον, προέβαλε η Πολιτεία, αποκλειστικά εξ αφορμής εκρήξεως του εν λόγω ιού ενώ επί τόσα έτη, αδιαφορούσε παντελώς δια την υγεία των πολιτών καθότι επέτρεπε τις άθλιες συνθήκες νοσηλείας εις τα δημόσια νοσοκομεία, καταδηλοί την υπερεκχειλίζουσα υποκρισία δια την οποία αντιμετωπίζει δήθεν την υγεία των πολιτών αποδεικνύοντας πανηγυρικά, ότι πέραν από το ψευδεπίγραφο ενδιαφέρον, εξυπηρετούνται αλλότριες της υγείας, ιδιοτελείς υπερεθνικές πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες.
 

Εις επίρρωση του ως άνω υγειονομικού «Άουσβιτς» επιβάλλονται πρακτικές ολοκληρωτισμού Σταλινικής καταγωγής και προελεύσεως όπως τα «Γκουλάγκ» του πάλαι Ποτέ Σιδηρούν Παραπετάσματος, επιβάλλοντας το αποτροπιαστικό μέτρο του Κοινωνικού Απαρτχάιντ, άνευ ουδεμίας σφαιρικής επιστημονικής αιτιολογίας, δοθέντος ότι, (τούτο συνιστά ένα πρόσθετο στοιχείο ολοκληρωτισμού) αποκλείεται ερμητικά οιαδήποτε έτερη επιστημονική φωνή η οποία φωτίζει μία διαφορετική επιστημονική πτυχή, τόσον αναφορικώς προς τον χειρισμό της πανδημίας αλλά και για τον τρόπο πρόληψης και αντιμετώπισής της.
 

Η επιβολή αυτή του αυταρχισμού υποστηρίζεται σθεναρώς από ορισμένα εξωνημένα Μ.Μ.Ε τα οποία έναντι πακτωλών χρημάτων, δρουν ως έμμισθα φερέφωνα άσκησης φαιάς προπαγάνδας υπέρ της κυβερνήσεως, διασπείροντας κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή ψευδείς ειδήσεις, οι οποίες κατατείνουν αποκλειστικά εις την παρέλκυση της κοινής γνώμης και την συσκότιση της εν γένει αντικειμενικής αλήθειας, επενδύοντας αισχρά την άσκηση τρομοκρατίας.
 

Τρανή απόδειξη της επιβολής αυτής, είναι η ποινικοποίηση της ελεύθερης σκέψης, ο ακρωτηριασμός οιασδήποτε υγιούς κρίσεως και προτύπου και η καθίδρυση μίας νέας πραγματικότητας, μίας καινοφανούς νέας τάξης πραγμάτων όπου ο παραλογισμός και η αντεστραμμένη πραγματικότητα λογίζεται ως κανονική και διώκεται απηνώς η λογική, ή επιβάλλεται, η αυθεντική καθεστωτική άποψη, καθοιονδήποτε τρόπο, δια πυρός και σιδήρου, προς τις πλατιές μάζες της κοινωνίας.
 

Η σύγχρονη νεοπαγής  Ιερά Εξέταση βασίζεται εις την εξάρθρωση οιασδήποτε υγιούς κριτικής σκέψεως και προβολής αντίρρησης έναντι των ερπυστριών του ολετήρα της αυθεντικής αλήθειας του παντοδύναμου Κράτους, το οποίο δρα συνθλιπτικά για την ελευθερία του προσώπου, ως εκ τούτου οι δυνάμεις της ως άνω περίπυστης πολιτικής ορθότητας εξοπλίζονται με αυστηρότερες ποινικές διατάξεις (όπως λ.χ η επί τα χείρω τροποποίηση του άρθρου 191 του Π.Κ, περί διασποράς ψευδών ειδήσεων), με σκοπό να εξουδετερώσει άμεσα και ανενδοίαστα οιοδήποτε αντιφρονούντα με το στίγμα ως επικίνδυνο για την δημόσια τάξη και ασφάλεια.
 

Εν κατακλείδι αυτή καθίσταται η πραγματικότητα του αντεστραμμένου κόσμου όπου  ο ¨Οργουελ είχε ήδη προβλέψει τον θαυμαστό μας κόσμο εις το μυθιστόρημά του το 1984 όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα « ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη». Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του Κράτους.
 

Συνελόντι ειπείν μήπως είμεθα άπαντες εγκληματίες σκέψεως;

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΟ ΠΑΡΑΛΥΟΝ ΚΡΑΤΟΣ ΠΕΡΙΓΕΛΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ

Του Πέτρου Ι. Νικολού

Ασκούμενου Δικηγόρου, Νομική ΕΚΠΑ

 

Ολόκληρη η επικράτεια τα τελευταία εικοσιτετράωρα βρέθηκε αντιμέτωπη με έντονα καιρικά φαινόμενα και καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις, οι οποίες έπληξαν πόλεις, χωριά και κοινότητες μετατρέποντάς τες σε απύθμενες λίμνες, ενώ κεντρικές λεωφόρους έως και τους πιο δύσβατους χωματοδρόμους σε γιγαντιαίους χειμάρρους. Εντός ολίγων ωρών με ελάχιστα χιλιοστά νερού τα πάντα νέκρωσαν παραδοθέντα αμαχητί στο έλεος του Υψίστου. Παιδιά ανερριχώντο σε θρανία, σχηματίζοντας τεχνητές γέφυρες, για να μην πνιγούν, επιβάτες κολυμπούσαν μέσα σε λεωφορεία, μεταφορείς σε μηχανοκίνητα βυθίστηκαν στην λάσπη εν ώρα εργασίας, και τόνοι ορμητικού ύδατος κάλυψαν ολοσχερώς κατοικίες, περιβόλια και οχήματα με τους ανθρώπους να ανεβαίνουν στις ταράτσες των σπιτιών τους, για να σωθούν. Ο φθινοπωρινός υετός δεν απετέλεσε ποτέ καμμία παράξενη, αιφνίδια και μη αναμενόμενη εξέλιξη για την διανυθείσα περίοδο.  Αυτό, όμως, το οποίο διερωτάται κανείς ευλόγως είναι τί πάει τόσο στραβά με τον εν Ελλάδι κρατικό μηχανισμό, την λειτουργία του δημοσίου και το διοικητικό σύστημα, το οποίο στην παραμικρή αναταραχή ή κρίση περιορισμένων διαστάσεων παρουσιάζει μία σαφή εικόνα διάλυσης, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις ανάγκες των πολιτών για ασφάλεια και προστασία.  

Το επιτελικό κράτος της κυβερνήσεως των αρίστων και των προκομμένων, το οποίο μας διαφημίστηκε ως η επιτομή του εκσυγχρονισμού, της ευελιξίας και της παραγωγικότητος, που θα συνδράμει ταχέως και αποτελεσματικώς, χωρίς κόπο και ταλαιπωρία, τους υπηκόους του προτεκτοράτου, φαίνεται πως επί κρισίμων και εκτάκτων συνθηκών κατεβάζει ρολά, καταλείποντας τους πολίτες μόνους μπροστά στην αγωνία και τα πραγμάτικά τους προβλήματα, τα οποία δημιούργησαν τα ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα, η αδιαφορία της τοπικής αυτοδιοικήσεως για καθαρισμό φρεατίων και υπονόμων, αλλά και η κωλυσιεργία της κεντρικής εξουσίας για εκπόνηση και υλοποίηση σχεδίων καταπολέμησης κρίσεων. Καθώς η χώρα βούλιαζε με τις ολοσχερώς καμένες περιοχές της Βόρειας Αττικής και της Βόρειας Εύβοιας να γίνονται συνέχεια του πελάγους, η διεφθαρμένη ηγεσία της πολιτικής προστασίας το μόνο που σκέφτηκε, για να επιλύσει τα ζητήματα του κόσμου, είναι να του στείλει ξανά μήνυμα προειδοποίησης, να τον κλείσει εκ νέου στα σπίτια του διά πάν ενδεχόμενο και να αναστείλει τη λειτουργία δικαστηρίων, σχολείων, πανεπιστημίων και κάθε δημοσίας υπηρεσίας, τονίζοντας για ακόμα μία φορά την μεγίστη σημασία της ατομικής ευθύνης. Φρόντισε πονηρώ τω τρόπω να πετάξει και πάλι το μπαλάκι στους πολίτες, για να έχει το δικό της κεφάλι ήσυχο και να μπορεί εν συνεχεία να πανηγυρίσει ανέτως επειδή δεν υπήρξαν προς στιγμήν νεκροί επί θητείας της. Αφού φάγανε τα λεφτά από τα δημόσια ταμεία, τα οποία προορίζονταν για την πρόληψη και αντιμετώπιση επικινδύνων φυσικών φαινομένων, ταΐζουν τώρα τον λαό με φληναφήματα περί κλιματικής αλλαγής, για να δικαιολογήσουν τα σκάνδαλα και την ανικανότητά τους.  

Επί δυόμιση έτη σε κάθε σεισμό, πυρκαγιά, πλημμύρα και φυσικό κίνδυνο, η κυβέρνηση έχει εφεύρει, ως εικός, την εύκολη λύση της καραντίνας για κάθε πρόβλημα γενικής ή τοπικής κλίμακος, όχι μόνο για να μετακυλίει την ευθύνη όπου εκείνη επιθυμεί, αλλά ταυτοχρόνως για να εξοικειώνει τις μάζες με την υποταγή, την υπακοή και τη δουλοπρέπεια. Ο εθισμός του λαού σε μία νοοτροπία αποφυγής κάθε ρίσκου μέσα από την πρόταξη της εκάστοτε πιο ανώδυνης επιλογής, εκείνης του ερμητικού κλεισίματος κάθε κοινωνικοοικονομικής δραστηριότητος, για του ψύλλου πήδημα, εξυπηρετεί άριστα την μύχια βούληση κάθε κρατικής εξουσίας να αφαιρεί συναινέσει των φοβισμένων και υπνωτισμένων πολιτών ελευθερίες και δικαιώματά τους, ώστε να υπερσυγκεντρώνει αντιστοίχως στα χέρια της αρμοδιότητες, προκειμένου  πάντα προσχηματικώς να θωρακίζει  ευαλώτους και αδυνάμους ιδιώτες από τάχα ασύμμετρες και πρωτόγνωρες απειλές. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας και της διελεύσεως οχημάτων και μέσων μεταφοράς σε κομβικές αρτηρίες της Αθήνας, όπως επεβλήθη προχθές μέχρι να αρθεί εν μέρει, δεν καταδεικνύει απλώς την κρατική αποδιοργάνωση, αλλά δοκιμάζει, ελέγχει και σφυγμομετρεί σε μορφή πιλοτικών προγραμμάτων τις αντοχές, την υπομονή και τον βαθμό πειθαρχίας του κοινωνικού συνόλου ακόμα και στα πιο παράλογα μέτρα περιορισμού.  

Οι όλο χάρη και αισιοδοξία φωτογραφίσεις του υπουργικού προσωπικού της χώρας με τις τσάπες και τα φτυάρια στα χέρια, για να μας δείξει πόσο εργατικό μπορεί να γίνει, δεν πρόκειται να δώσουν λύσεις στις ανυπέρβλητες προκλήσεις ενός πρωτοφανώς βαρέος χειμώνος, ο οποίος αναμένεται να σκεπάσει οσονούπω όλην την χώρα. Η τραγική ανικανότητά του στη διαχείριση κρίσεων αν συνδυαστεί με την θεαματική άνοδο των τιμών στην αγορά της ενέργειας διαμορφώνει ένα, χωρίς αμφιβολία, δυστοπικό περιβάλλον επιβίωσης για τον λαό μας. Μπροστά στον ενεργειακό πόλεμο, που θα επακολουθήσει, το παραλύον κράτος δεν θα καταφέρει να μας σώσει με τα δίκην ελεημοσύνης επιδόματα θέρμανσης. Έλληνες, ετοιμαστείτε μετά τις βροχές να κρυώσουμε για τα καλά.  

 

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 : Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΟΠΟΛΗΣ (24 Νοεμβρίου 1940)

Εικόνα από Onalert

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, το 68ο Σύνταγμα Πεζικού, με διοικητή το Συνταγματάρχη Πεζικού Μπιζάνη Νικόλαο, αφού ολοκλήρωσε στις 5 Νοεμβρίου 1940 τη συγκέντρωσή του στο Ξυνό Νερό, στις 13 Νοεμβρίου μετακινήθηκε στη γραμμή του μετώπου και αμέσως, από την επομένη, εισήλθε στον αγώνα, συμμετέχοντας στις επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της Κορυτσάς και της Μοσχόπολης. Στις 14 Νοεμβρίου, το 68ο Σύνταγμα Πεζικού, αποτελώντας το Κεντρικό Συγκρό­τημα της Χ Μεραρχίας, εξόρμησε προς το χ. Νικολίτσε το οποίο και κατέλαβε μετά από αγώνα.

Στη συνέχεια κινήθηκε προς τα νοτιοδυτικά και βορειοδυτικά αντερεί­σματα του χωριού, ενώ προωθημένα τμήματά του εγκατα­στάθηκαν στο Σταυροειδές ύψωμα (2,5 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Νικολίτσε) που δεν το κατείχε ο εχθρός. Αποκτήθηκε έτσι ένα ισχυρό έρεισμα στην κορυφογραμμή της οροσειράς Μοράβα, νότια από τη σημαντική διάβαση της Ντάρζας.

Στις 16 Νοεμβρίου το σύνταγμα συνέχισε την επιθετική του προσπάθεια και πέτυχε να ολοκληρώσει την κατοχή του Σταυροειδούς υψώματος και να καταλάβει, μετά από πείσμονα αγώνα, το ύψ. 1827. Την επομένη το 68ο Σύνταγμα Πεζικού ασχολήθηκε με την εδραίωσή του στις θέσεις που είχε καταλάβει και απέκρουσε αλλεπάλληλες εχθρικές επιθέσεις, εξαιτίας των οποίων δεν έγινε δυνατό να εκδηλώσει κάποια επιθετική ενέργεια προς υποβοήθηση του 30ού Συντάγματος Πεζικού στο δεξιό του (βορειότερα).

Μετά από τετραήμερη ανάπαυλα για την ξεκούραση των ανδρών και την ανα­συγκρότηση των μονάδων, στις 1400 της 21ης Νοεμβρίου, ύστερα από ωριαία προπαρασκευή του πυροβολικού, επιτέθηκε για την κατάληψη του ισχυρού υψώματος 1878. Ο αγώνας ήταν σκληρός, η αντίσταση των Ιταλών μεγάλη και μόλις στις 1900 το Ι/68 Τάγμα με την επιτυχή υποστήριξη του πυροβολικού κατόρθωσε να καταλάβει το ζωτικό αυτό ύψωμα, το οποίο αποτελούσε το προπύργιο της εκεί ιταλικής αντίστασης και το καλύτερο παρατηρητήριο των Ιταλών πάνω στο Μοράβα.

Την επομένη το Σύνταγμα κατευθύνθηκε προς το χ. Ντέρσνικο. Οι Ιταλοί υπο­χρεώθηκαν να υποχωρήσουν προς το βορειοδυτικά, εγκαταλείποντας τη Μοσχόπολη την οποία και κατέλαβε, χωρίς καμιά εμπλοκή με τον εχθρό, η VII Ομάδα Αναγνωρίσεως τις πρωινές ώρες της 24ης Νοεμβρίου. Ακολούθησε το 68ο Σύνταγμα Πεζικού, το οποίο και εγκαταστάθηκε τελικά στη γραμμή ύψ. Μαντά – Μοσχόπολη – Μονή Αγίου Προδρόμου. Η κίνηση του συντάγματος προς τη Μοσχόπολη έγινε κάτω από βροχερό καιρό, ενώ η κακή κατάσταση των οδών επαύξανε τις δυσχέρειες.

ΠΗΓΕΣ :

(1) :
http://chilonas.wordpress.com/2012/10/27/%CE%AC-%CE%AF-28-11-1940/

(2) :
http://www.army.gr/default.php?pname=Maxh_Pindou&la=1

(3) :
http://www.geetha.mil.gr/media/1_istorika/1940/H_MAXH_ELAIAS_KALAMA.pdf

(4) :
http://dis.army.gr/pdf/elaias_kalamas_battle_el.pdf

(5) :
http://averoph.wordpress.com/2013/11/21/%E1%BC%A1-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BD-%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%AF-%CF%83%CF%84%CF%8C-%E1%BC%B0%CE%B2%CE%AC%CE%BD-14-22-%CE%BD%CE%BF%CE%B5-1940/

(6) :
http://averoph.wordpress.com/2013/11/25/%CE%B7-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CF%84%CF%83-25-%CE%BD%CE%BF%CE%B5-6-%CE%B4%CE%B5%CE%BA-1940/

(7) :
http://stratistoria.wordpress.com/9-ww2/ellinoitalikos-polemos/1940-argyrokastro/

(8) :
http://peripatrhs.blogspot.gr/2013/12/22-1940.html

(9) :
http://stratistoria.wordpress.com/9-ww2/ellinoitalikos-polemos/1941-klisoura/

(10) :
http://stratistoria.wordpress.com/9-ww2/ellinoitalikos-polemos/1941-trebesina/

(11) :
http://www.army.gr/files/File/epitheorisi/200505_%CE%97%20%CE%95%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%9D%CE%97%20%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%98%CE%95%CE%A3%CE%97%20%CE%A4%CE%A9%CE%9D%20%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%9D.pdf

(12) :
http://www.eglimatikotita.gr/2011/10/2_27.html

(13) :
http://www.sa-snd.gr/h03-epopiia40.htm#top

(14) :
http://www.amyntika.gr/i-machi-sti-grammi-eleas-kalamas-apo-28-oktovriou-eos-13-noemvriou-1940-foto-apo-to-metopo/

(15) :
http://stratistoria.wordpress.com/9-ww2/ellinoitalikos-polemos/1940-koutsi/

(16) :
http://stratistoria.wordpress.com/9-ww2/ellinoitalikos-polemos/1940-moshopoli/

 

 

http://greekworldhistory.blogspot.com/2014/10/blog-post_16.html 

 

Η ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΒΥΗ ΚΑΙ Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Της Κύρας Αδάμ

Υστερα από δύο υψηλού επιπέδου συναντήσεις στη Γαλλία, 2017,2018 και στο Παλέρμο 2018 ( με τη συμμετοχή της Ελλάδας) και δύο συναντήσεις στο Βερολίνο, 2020 και 2021 (χωρίς τη συμμετοχή της Ελλάδας κατ’ απαίτηση της Τουρκίας), στην τωρινή διεθνή συνάντηση στο Παρίσι, υπό την αιγίδα της γαλλικής προεδρίας και συμπροεδρεύουσας της λιβυκής κυβέρνησης , αλλά και των Μέρκελ , Ντράγκι, και γ γραμματέα του ΟΗΕ , οι αρχές της Λιβύης δεσμεύθηκαν να κάνουν εκλογές στις 24 Δεκεμβρίου 2021, καλώντας παράλληλα τις ξένες δυνάμεις, ( Τουρκία, Ρωσσία), στο λιβυκό έδαφος να αποσυρθούν πάραυτα.

Πέρα από το βαρύγδουπο των σχετικών ανακοινώσεων, τα προβλήματα παραμένουν , καθώς δεν έχει συμφωνηθεί ακόμα ο εκλογικός νόμος, ούτε έχουν λυθεί προβλήματα ασφαλείας , τήρηση του νόμου στη χώρα κλπ.

Ο Γάλλος πρόεδρος θέλει τώρα να πάρει τα ηνία από την Γερμανία της κας Μέρκελ στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και να αποκλείσει το ενδεχόμενο η Λιβύη θα παραμένει μια επικίνδυνη χώρα, έρμαιο των διαθέσεων της Τουρκίας και Ρωσσίας, που διατηρούν δυνάμεις στο λιβυκό έδαφος και μάλιστα σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Από την πλευρά του ο Ρώσσος ΥΠΕΞ Λαβρόφ απαίτησε αμοιβαιότητα ( από την Τουρκία ) για να αποσύρει τις δυνάμεις του από το πλευρό του στρατηγού Χαφτάρ.

Όμως η Τουρκία ουδόλως δεσμεύθηκε σε αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων από τη Λιβύη και αν κάνει κάτι τέτοιο, θα διασφαλίσει ότι όλες οι συμφωνίες της με την προηγούμενη – και αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ- λιβυκή κυβέρνηση, ( τουρκο/λιβυκό Μνημόνιο, και Σύμφωνο Συνεργασίας κλπ.) θα παραμείνουν στο ακέραιο. Στη συνάντηση στο Παρίσι η Τουρκία προτίμησε την αυτοαπομόνωση της , αφού τελικώς παρέστη με υποβαθμισμένη αντιπροσωπεία, ως ένδειξη αντίθεσης της στη συμμετοχή της Ελλάδας και της Κύπρου στη διάσκεψη.

Η διάσκεψη του Παρισιού για τη Λιβύη έδωσε την ευκαιρία να «διευθετηθούν» και άλλες διεθνείς διπλωματικές εκκρεμότητες.

Η πρώτη είναι να δοθεί χώρος στον Γάλλο Πρόεδρο, να πρωταγωνιστεί στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, τώρα που αποχωρεί η καγκελάριος Μέρκελ. Ήταν ένα πρώτο γαλλικό μήνυμα στην υπο διαμόρφωση νέα κυβέρνηση συνασπισμού στη Γερμανία υπό τους Σοσιαλδημοκράτες.

Η δεύτερη διευθέτηση αφορούσε στις σχέσεις ΗΠΑ- Γαλλίας. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, ύστερα και από τις προσωπικές επαφές Μπάιντεν- Μακρόν στις συναντήσεις των G-20 και στην Γλασκόβη, έστειλε την Αντιπρόεδρο Καμάλα Χάρις ως εκπρόσωπο της στο Παρίσι. Η κα Χάρις δεν πρωταγωνίστησε στο Παρίσι, αλλά υποβοήθησε και υποστήριξε τον κ Μακρόν στην πολιτική του, έτσι ώστε να φανεί ότι έχει λήξει η «παρεξήγηση» με την συμφωνία υποβρυχίων στην Αυστραλία.

Με τη Διάσκεψη στο Παρίσι για τη Λιβύη, η Ελλάδα επανήλθε και αυτή στο προσκήνιο για τις εξελίξεις στη Λιβύη, «παίρνοντας το αίμα της πίσω» από τον αποκλεισμό που της είχε επιβάλει η Άγκυρα με την έγκριση της Α Μέρκελ.

Φυσικά, ο ρόλος της Ελλάδας στην εξομάλυνση του λιβυκού προβλήματος είναι δευτερεύων, αφού η χώρα δεν έχει άμεση ανάμειξη επί του λιβυκού εδάφους. Η Αθήνα όμως έχει ανοιχτά προβλήματα με την Τουρκία στη Λιβύη, ειδικά λόγω της τουρκο/λιβυκής ΑΟΖ, που τίναξε στον αέρα την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή. Ο Έλληνας πρωθυπουργός έμμεσα άφησε να εννοηθεί ότι θα προτείνει στη νέα λιβυκή κυβέρνηση, όταν και όπως αυτή συγκροτηθεί μετά τις δημοκρατικές εκλογές, ότι είναι έτοιμος να επαναλάβει τις διμερείς διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας/Λιβύης, αν η Τρίπολη απαρνηθεί την τουρκο/ λιβυκή ΑΟΖ.
Ένα εγχείρημα όμως εξόχως δύσκολο.

Πρώτον διότι η τ/λιβυκή ΑΟΖ, ( αφού κανείς ούτε η Ελλάδα δεν την κατήγγειλε επισήμως στον ΟΗΕ μέχρι σήμερα) έχει επισήμως αναρτηθεί στον επίσημο πίνακα του ΟΗΕ ( Πίνακας 104) στις αρχές του 2021 και βρίσκεται σε ΙΣΧΥ.

Δεύτερον διότι οι λιβυκές θέσεις για την ελληνο/λιβυκή ΑΟΖ όπως επισήμως και εγγράφως έχουν κατατεθεί στον γ γραμματέα του ΟΗΕ απαιτούν από την Ελλάδα να αποδεχθεί ότι ελληνικά νησιά νοτίως της Κρήτης , όπως η Γαύδος, η Χρυσή, Παναγιά κλπ. δεν έχουν ΚΑΘΟΛΟΥ ή ελάχιστη επήρεια επί της ΑΟΖ ( σσ καθ υπόδειξη και σχεδιασμό της Τουρκίας).

 

https://www.haniotika-nea.gr/i-diaskepsi-gia-ti-livyi-kai-o-dyskolos-dromos-tis-athinas/