Δικηγόρου-Συγγραφέως
Συμπληρώνονται εξήντα εννέα έτη από την τεράστια πολιτική Νίκη που κατήγαγε την 16η Νοεμβρίου 1952, ο Ελληνικός Συναγερμός, λαμβάνοντας στις Εθνικές Εκλογές το εντυπωσιακό 49,22% των ψήφων και επιτυγχάνοντας την εκλογή 238 Βουλευτών. Ο θρυλικός Ελληνικός Συναγερμός, ήτοι ο πολιτικός φορέας της γνήσιας Λαϊκής Πατριωτικής Δεξιάς τον οποίο ίδρυσε το 1951 ο καθαρόαιμος Δεξιός πολιτικοστρατιωτικός Ηγέτης, Αλέξανδρος Παπάγος (1883-1955). Ο απαράμιλλος Στρατάρχης που είχε οδηγήσει τον Ελληνικό Στρατό ως Αρχηγός του, στην Εποποιία του 1940-1941, κατατροπώνοντας την Ιταλία του Μουσολίνι. Εκείνος που παρητήθη από την Αρχηγία του Στρατού για να μην συνθηκολογήσει με τους Ναζί του Χίτλερ. Εκείνος που υπήρξε αιχμάλωτος σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μέχρι και το διαβόητο Νταχάου. Εκείνος που επανήλθε στην στρατιωτική δράση το 1949 για να εξασφαλίσει την Ελευθερία της Ελλάδος, συντρίβοντας την κομμουνιστική ανταρσία.
Ο Αλέξανδρος Παπάγος με τη Νίκη του αυτή, κατόρθωσε να ανέλθει στο αξίωμα του Πρωθυπουργού, διαδεχόμενος τον Κεντρώο πολιτικό και πρώην στρατιωτικό Νικόλαο Πλαστήρα και να αναδειχθεί στον σημαντικότερο ηγέτη της μεταπολεμικής Ελλάδος. Η κυβέρνηση του Παπάγου επί τρία έτη, ήτοι έως το 1955, που απεβίωσε μετά από ασθένεια μικρής διαρκείας, επέτυχε να ισχυροποιήσει τις Ελληνορθόδοξες Αξίες, να περιορίσει στο ελάχιστο την εναπομείνασα κομμουνιστική επιρροή και να ανορθώσει οικονομικά την ερειπωμένη μεταπολεμική Ελλάδα, έχοντας στο τιμόνι της Εθνικής Οικονομίας τον διαπρεπή Υπουργό Συντονισμού Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη ο οποίος τον Απρίλιο του 1953, προχωρώντας στην υποτίμηση της ελληνικής δραχμής έναντι του αμερικανικού δολαρίου κατά 50%, επέτυχε την οικονομική και νομισματική σταθερότητα για τα επόμενα 20 έτη, εισροή ξένου συναλλάγματος και οργασμό επενδύσεων. Οι θετικές αλυσιδωτές αντιδράσεις της οικονομικής βελτιώσεως της χώρας, είχαν ως αποτέλεσμα τον διπλασιασμό της αγροτικής παραγωγής, την αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής και τον πολλαπλασιασμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος των Ελλήνων. Θετική υπήρξε η παρουσία του Αλέξανδρου Παπάγου και κατά την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, δεδομένου ότι ήταν ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός που διεθνοποίησε το Κυπριακό ζήτημα, ασκώντας τον Αύγουστο του 1954 προσφυγή, απευθυνόμενη προς την Γενική Γραμματεία του Ο.Η.Ε. για λογαριασμό της Ελλάδος, ούτως ώστε να αναγνωρισθεί το δικαίωμα των Ελληνοκυπρίων για αυτοδιάθεση και μελλοντική ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τον Σεπτέμβριο του 1955 και ενώ ο Παπάγος ασθένησε βαρύτατα αιφνιδίως, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας στην Ελλάδα, επεδόθη σε πρωτοφανούς αγριότητος πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη, επιτυγχάνοντας σοβαρότατο πλήγμα στη συνοχή του Ελληνισμού της Πόλης. Η αναγέννηση της Ελλάδος επί Παπάγου, η οποία συνοδεύτηκε από μία σειρά δημοσίων και ανοικοδομητικών έργων, ανέδυε την πολύπαθη χώρα εκ νέου στην επιφάνεια. Η οικονομική σταθερότητα η οποία είχε επιτευχθεί επί Παπάγου και Μαρκεζίνη, καρποφορούσε τα επόμενα έτη, ενώ η ακαταμάχητη παρουσία των μεγάλων Ελλήνων επιχειρηματιών Αριστοτέλη Ωνάση και Σταύρου Νιάρχου στο ναυτιλιακό τομέα και σε πλήθος άλλων βιομηχανικών επιχειρήσεων, έδιδε μία επιπλέον ώθηση στην επίτευξη του ελληνικού οικονομικού θαύματος που συνετελέσθη κατά την περίοδο 1953-1973.
Εν αντιθέσει με την περίοδο διακυβερνήσεως της χώρας από τον Αλέξανδρο Παπάγο, κατά την οποία όπως ήδη εξετέθη, κυριαρχούσε ο Πατριωτισμός στην Εξωτερική Πολιτική και η Οικονομική Ανάπτυξη στο εσωτερικό, ίδιον της παρακμιακής εποχής που βιώνουμε από το 1974 και εντεύθεν, ήτοι της μεταπολιτευτικής περιόδου, είναι η εθνικοκοινωνικοπολιτική ανεπάρκεια, ένεκα πολιτικών περιορισμένων δυνατοτήτων, οι οποίοι προωθούν τον ακραίο κρατισμό στην οικονομία και τον ενδοτισμό κατά την άσκηση των εθνικών δικαίων. Δυστυχώς, όπως τελικά απεδείχθη εν τοις πράγμασι, η πολιτική γενιά του Πολυτεχνείου, εφαρμόζοντας τις ανωτέρω επιβλαβείς πολιτικές, κατέστρεψε ολόκληρο το εθνικό οικοδόμημα που με κόπο κτίστηκε από τους προκατόχους της. Εξάλλου, ως προς τα περιβόητα γεγονότα της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου, την 17η Νοεμβρίου 1973, όχι μόνο δεν έφεραν την Δημοκρατία, αλλά προκάλεσαν αποσταθεροποιητικές καταστάσεις οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα (μετά την ανατροπή του Γεωργίου Παπαδόπουλου, του οποίου η στρατιωτική κυβέρνηση είχε αποχωρήσει από την εξουσία ήδη από το καλοκαίρι του 1973, ενώ ο ίδιος διατηρούσε μόνο το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και της κυβερνήσεως του Πρωθυπουργού Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη, τα μέλη της οποίας δεν προήρχοντο από το Στράτευμα), την επιβολή σκληρότατου πλέον δικτατορικού καθεστώτος με εμπνευστή τον Δημήτριο Ιωαννίδη, την ματαίωση της διεξαγωγής των προγραμματισμένων για τον Φεβρουάριο του 1974 εθνικών εκλογών που αποσκοπούσαν στην σταδιακή και ομαλή εκδημοκρατικοποίηση της χώρας και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974. Μία εισβολή η οποία οδήγησε στην τραγωδία του Ελληνισμού της Κύπρου και στην απώλεια του 37% του νησιού, για την οποία ευθύνεται το στρατιωτικό καθεστώς του Ιωαννίδη, τα σοβαρά λάθη της κυπριακής ηγεσίας, καθώς και οι προβληματικές για τα συμφέροντα της Κύπρου συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου που υπεγράφησαν το 1959.
Σήμερα λοιπόν μπορούμε να «υπερηφανευόμαστε» ότι διανύουμε την σταθερότερη πολιτική περίοδο από συστάσεως ελληνικού κράτους. Την περίοδο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, την λεγόμενη Μεταπολίτευση. Την περίοδο της «πλατιάς» Δημοκρατίας αλλά και την εποχή της καταργήσεως κάθε ηθικού κανόνα, της αποδομήσεως των Εθνικών Ιδεωδών από τις επικρατούσες ιδεοληψίες της Αριστεράς, της οικονομικής καταβαραθρώσεως του Ελληνικού Λαού, καθώς και της αλλοιώσεως της εθνικής ομοιογένειάς μας που συντελείται μεθοδικά με τον ραγδαίο ισλαμικό εποικισμό της Πατρίδος μας. Επιχειρώντας λοιπόν να προβούμε σε μία σύγκριση των Εθνικών Ηγετών του παρελθόντος με τους σύγχρονους πολιτικούς νάνους της Νέας Εποχής, το αποτέλεσμα είναι οικτρό. Η παρακμή στις ημέρες μας είναι διάχυτη, επιδεινώνεται από χρόνο σε χρόνο και πλέον καταλαμβάνει κάθε πεδίο. Έτσι, πέραν της πασιφανούς πολιτικής παρακμής, αγνοείται επιπλέον, η αγωνιστικότητα της Εκκλησίας για τα Εθνικά Δίκαια, η οποία ήταν έκδηλη την εποχή του εμπνευσμένου Θρησκευτικού Ηγέτη, Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Ο Πνευματικός Κόσμος δηλώνει «απών», αρνούμενος πεισματικά να παρέμβει και να λάβει θέση για τα κακώς κείμενα της εποχής. Είναι άγνωστη κάθε έννοια εθνικής ευεργεσίας στους κόλπους των σύγχρονων οικονομικών κολοσσών και οι ελάχιστες εξαιρέσεις μεγάλων ευεργετών (Ιάκωβος Τσούνης), δεν δύνανται να αναπληρώσουν το θεάρεστο έργο των εθνικών ευεργετών του ενδόξου παρελθόντος.
Η ανάκαμψη της Ελλάδος, όπως είναι φυσικό και αυτονόητο, δεν θα έλθει από την εθνομηδενιστική Αριστερά η οποία μισεί συμπλεγματικά από συστάσεώς της, κάθε έννοια και περιεχόμενο του Έθνους. Ως εκ τούτου, απαιτείται να επανέλθει στο προσκήνιο, το Εθνικό πολιτικό πρότυπο της Ελληνικής Δεξιάς του Αλέξανδρου Παπάγου, το οποίο δεν έχει την παραμικρή σχέση με την σημερινή, φοβική στην Αριστερά, Νέα Δημοκρατία. Επιβάλλεται η ανασυγκρότηση του κατακερματισμένου, κυρίως λόγω αρχομανίας, Πατριωτικού χώρου και η ένωση όλων των υγιών Εθνικών Δεξιών πολιτικών δυνάμεων, υπό την σκέπη ενός εμπνευσμένου και αδιαφιλονίκητου Ηγέτη ο οποίος πλαισιωμένος από ένα άξιο επιτελείο ιδεολόγων και στιβαρών Πατριωτών πολιτικών, θα θέσει τέλος στην επιζήμια παρουσία των αριβιστών και των άψυχων εθνομηδενιστών, επιδιώκοντας την άμεση και δυνατή επανεκκίνηση του Έθνους των Ελλήνων, με την επαναφορά στο φως, των Αρχών και Αξιών του Ελληνισμού. Μόνο με αυτόν τον τρόπο η Πατρίς θα επανέλθει στον δρόμο της Αρετής, ο οποίος μέσα από τις σκοτεινές ατραπούς της εθνικής ανυπαρξίας θα μας οδηγήσει στην Λεωφόρο της Δόξας.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου