Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΣΤΙΣ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1831

Αντγος ε.α. Νικόλαος Φωτιάδης
Επίτιμος Υδκτής Δ” ΣΣ

 

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, από τις διαπρεπέστερες φυσιογνωμίες της Ευρώπης τον 19° αιώνα και εκ των κορυφαίων μορφών της αναγεννηθείσης Ελλάδας μετά τον αγώνα του 1821,ήταν δευτερότοκος γιος του Αντωνίου-Μαρία Καποδίστρια. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα κατά το τέλος του 1776, όπου διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα και το 1794 μετέβει στο Πατάβιο της Ιταλίας, όπου σπούδασε Ιατρική.

Διπλωμάτης και πολιτικός άνδρας διετέλεσε επί μακρύ χρόνο στην υπηρεσία του Τσάρου της Ρωσίας Αλεξάνδρου Α” και ανέλαβε το 1815 τα καθήκοντα του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας. Την 3^η Απριλίου 1827 εκλέχθηκε από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας Κυβερνήτης της Ελλάδος και στις 30 Ιανουαρίου 1828, αφού έφτασε στο Ναύπλιο και από εκεί στην Αίγινα, ανέλαβε επισήμως τη διακυβέρνηση της χώρας.

Συνέστησε προσωρινή Κυβέρνηση και κατήρτησε υπό την προεδρία του Υπουργικό (ή μάλλον Πολεμικό Συμβούλιο), στο οποίο συμμετείχαν και οι Θ. Κολοκοτρώνης, Ν. Μπότσαρης και Νάσος Φωτομάρας.

Συγκέντρωσε στο πρόσωπο του το σύνολο των εξουσιών (λόγω αναταραχών και των κινδύνων που αντιμετώπιζε η Πατρίδα) και κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για την οργάνωση του Κράτους.

Δυστυχώς όμως δυσαρέστησε πολλούς οπλαρχηγούς, όπως τους Μαυρομιχαλαίους, Κουντουριώτη Μιαούλη και άλλους οι οποίοι εστράφησαν εναντίον του.

Ο διαμένων στο Ναύπλιο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης συνελήφθει στο Κατάκωλο και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, «ενεχόμενος εις έγκλημα κατά του καθεστώτος».

Οι Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλης τέθηκαν υπό επιτήρηση και τα γεγονότα οξύνθηκαν ιδιαίτερα.

Το πρωί της 27^ης Σεπτεμβρίου 1831, ημέρα Κυριακή, ενώ ο Ι. Καποδίστριας πήγαινε στην Εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, συνοδευόμενος από τον μονόχειρα σωματοφύλακα του Γ. Κοκώνη και από ένα στρατιώτη, συνάντησε τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη από τους οποίους εδέχθει πυροβολισμούς με «πιστόλα».

Ο σωματοφύλακας Κοκώνης αφού απέθεσε τον νεκρό Καποδίστρια στο έδαφος καταδίωξε τους δολοφόνους και ο μεν Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης φονεύθηκε πυροβοληθείς από το παράθυρο του Στρατηγού Α. Φωτομέρα, ο δε Γεώργιος κατέφυγε στην Γαλλική Πρεσβεία.

Αργότερα παραδόθηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 10 Οκτωβρίου 1831.

Τον νεκρό Κυβερνήτη ταριχευμένο μετέφερε μετά εξάμηνο στην Κέρκυρα ο αδερφός του Αυγουστίνος Καποδίστριας και τον έθαψε στη Μονή Πλατυτέρας.

Πάνω στον τάφο του χαράχθηκε η απλή επιγραφή :

« Ι. Καποδίστριας Κυβερνήτης της Ελλάδος ».

Xanthi News 
ΑΒΕΡΩΦ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1831 : ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΤΟ ΑΓΟΣ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;

Του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου
Ιστορικού συνεργάτη

 

Πολλά έχουν ειπωθεί στην χώρα μας απο το 2010, όπου ήρθε και στην χώρα μας η οικονομική κρίση, για τα αίτια στα οποία οδήγησαν την χώρα μας σε αυτήν την κατάσταση. Πολλοί οικονομικοί ειδικοί – σωτήρες «γεννήθηκαν», νέα κόμματα και πολιτικοί σχηματισμοί δημιουργήθηκαν ή αναδημιουργήθηκαν και κυρίως, πολλοί νέοι φύγανε. Οι κατάσταση όμως που ζούμε οι περισσότεροι χειροτέρεψε. Στην αρχή έφταιγαν οι… τεμπέληδες Έλληνες, στην συνέχεια οι… προδότες πολιτικοί και η Μέρκελ, μετά, ο λαός που κοιμάται, ακολούθησαν όσοι έχουν λεφτά και τα βγάζουν στο εξωτερικό.

Στο παρακάτω κείμενο, θα προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα που πιστεύω πως ταλανίζει πολλούς απο εμάς και είναι ίδιο με αυτό που διατύπωσε πριν δύο περίπου αιώνες ο Χαρόλαος Τρικούπης: «Τις πταίει», με μια ίσως ιδιαίτερη και αιρετική απάντηση.

Κατα την άποψη του γράφοντα, κυριότερη αιτία της ελληνικής κακοδαιμονίας, διαχρονικά, βρίσκεται στον θάνατο του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας του Ιωάννη Καποδίστρια καθώς με την δολοφονία του αλλα και την μετέπειτα πολιτική κατάσταση που επιβλήθηκε στην χώρα, δεν έγινε δυνατό να γεννηθεί μια αστική τάξη και να αναπτυχθεί αστικό κράτος εφάμιλλο με αυτό των άλλων ευρωπαϊκών – δυτικών κρατών.

Στην αρχή, θα γίνει μια μικρή ιστορική αναφορά του περιβάλλοντος στο οποίο κινήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας και του τι έκανε στην Ελλάδα και στην συνέχεια θα γίνει αναφορά στην δολοφονία του και στα αίτια της και στο πως αυτή επηρεάζει το σήμερα.

Η εκλογή του Καποδίστρια και η κατάσταση της τότε Ελλάδας

Την ιδέα να κληθεί ο Καποδίστριας ως κυβερνήτης της Ελλάδος την είχε διατυπώσει πρώτος ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος στην από 27-10-1821 επιστολή του προς τον Δημήτριο Υψηλάντη. Ο Υψηλάντης επίσης υπέγραψε πρόσκληση του Καποδίστρια το 1822 και ο Πετρόμπεης το 1824. Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1827, στην Γ΄ εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, εκλέχθηκε ο Καποδίστριας κυβερνήτης της Ελλάδας με θητεία επτά ετών. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνέλευσης, ο κυβερνήτης θα δεσμευόταν από το σύνταγμα της Επιδαύρου, έτσι όπως θα αναθεωρείτο από τη συνέλευση.

Σημαντικό ρόλο στην κλήση του Καποδίστρια στην Ελλάδα διαδραμάτισε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αρχηγός του Αγγλικού κόμματος τότε, αν και αρχικά ήταν κατά της εκλογής του. Άλλαξε όμως γνώμη στη συνέχεια και ήταν αυτός που υφήρπασε την έγκριση του Άγγλου μοιράρχου Χάμιλτον, που είχε και τη σύμφωνη γνώμη του Στράτφορντ Κάνινγκ. Παρά ταύτα η εκλογή του θεωρήθηκε ως ήττα της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και νίκη της Ρωσίας. Και είναι γεγονός ότι μεταξύ Καποδίστρια και Αγγλίας υπήρχε αμοιβαία δυσπιστία. Πριν δεχθεί την πρόταση που του έγινε, επισκέφθηκε την Πετρούπολη προκειμένου να αποδεσμευθεί επισήμως από την υπηρεσία του Τσάρου.

Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το Λονδίνο, όπου έφτασε σε ατυχή συγκυρία, δεδομένου ότι την επομένη της άφιξής του κηδευόταν ο Τζωρτζ Κάνινγκ. Η υποδοχή που του έγινε εκεί ήταν ψυχρή  Ύστερα από σύντομη παραμονή στο Παρίσι, όπου έγινε θερμά δεκτός, αναχώρησε για την Ελλάδα. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 έφτασε στο Ναύπλιο επί του αγγλικού πολεμικού Warspite, όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής και τέσσερις μέρες αργότερα στην Αίγινα, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.Λίγο αργότερα αποφασίστηκε το Ναύπλιο να ξαναγίνει πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.    

 

Για την κατάσταση του τότε ελληνικού κράτους και του χάους που επικρατούσε μας περιγράφει γλαφυρά η έκθεση του Υπουργού επί των εξωτερικών Α. Λόντου: «Εις την Ελλάδα δεν υπάρχουσιν ούτε εμπόριον, ούτε τέχναι, ούτε βιομηχανία, ούτε γεωργία. Οι χωρικοί δεν σπείρουσι πλέον, διότι δεν έχουσι πεποίθησιν ότι θέλουσι θερίσει, και αν θερίσωσι, δεν ελπίζουσι να φυλάξωσι τους καρπούς των από τον στρατιώτην. Ο έμπορος δεν είναι ασφαλής εις τάς πόλεις τρέμει δ’ από τον φόβον των πειρατών, οι οποίοι έχουσιν ανοικτά τα όμματα και περιμένουσι τα πλοία εις την διάβασίν των να τα προσβάλωσιν. Η δολοφονία καλύπτει την κλοπήν με την μυστικότητα ο τεχνίτης δεν είναι βέβαιος ότι θα πληρωθή διά την εργασίαν του. Το δικαίωμα του ισχυροτέρου είναι το μόνον όπου υπάρχει πραγματικώς. Οι κοινωνικοί δεσμοί παρελύθησαν. Ο πολίτης δεν απολαύει του νόμου την υπεράσπισιν. Μόνη του λαού η ακένωτος μακροθυμία εμπόδισε τού να φθάσωσι τα πράγματα εις φρικωδεστέραν κατάστασιν».

Χαρακτηριστική είναι και η περιγραφή του Φρίντριχ Φον Τιρς: «Η χώρα όση είχε απελευθερωθεί ως εκείνη τη στιγμή, έμοιαζε μ’ ένα σωρό ερείπια που καπνίζουν ύστερα από μια καταστρεπτική πυρκαϊά. Στη στεριά επικρατούσε το δίκαιο της αρπακτικότητας του τοπάρχη κοτζάμπαση και στη θάλασσα η πειρατεία. Ο Μοριάς ήταν ρημαδιό. Κάθε μεγαλοκαπετάνιος που κρατούσε ένα κάστρο (Μονεμβασιά ο Πετρόμπεης, Ακροκόρινθο ο Κίτσος Τζαβέλλας, Παλαμήδι οι Γρίβας και Στράτος) τυραννούσε σαν κατακτητής το γυμνό και άστεγο πληθυσμό. Παραγωγή δεν υπήρχε, ούτε χέρια να επιδοθούν στην καλλιέργεια της γης λόγω της ανασφάλειας. Ο πληθυσμός είχε καταφύγει στα βουνά και τις σπηλιές. Εικοσιπέντε χιλιάδες μαχητές περιπλανιόνταν χωρίς καμμιά μισθοτροφοδοσία ή ενίσχυση, ενώ οι μοναδικές δημόσιες πρόσοδοι (δεκάτη και τελωνειακές εισπράξεις του Αναπλιού) δεν λειτουργούσαν. Κράτος, δηλαδή, και στην πιο υποτυπώδη του έννοια δεν υπήρχε».

Η κατάσταση ήταν αποκαρδιωτική και τα οικονομικά του κράτους ανύπαρκτα, όπως ανέφερε ο Γραμματέας των Οικονομικών Π.Ν. Λιδωρίκης: «Εξοχώτατε, όχι μόνον χρήματα δεν υπάρχουσιν εν τω ταμείω, αλλ’ ούτε ταμείον υπάρχει διότι δεν υπήρξε ποτέ» ούτε τα χρήματα της επισκευής της κυβερνητικής κατοικίας δεν είχαν να πληρώσουν «…Το λέγω με εντροπήν, δεν ήμην εις θέσιν να πληρώσω εις τους κτίστας και τους ξυλουργούς τα έξοδα των επισκευών, αίτινες έγιναν εις το οίκημα το οποίον κατέχει η Υψηλότης σας και παρακαλώ αυτήν να λάβη οίκτον των ανθρώπων τούτων, οίτινες απαιτούσι τα ημερομίσθια των…».

Ο ίδιος ο Καποδίστριας περιέγραψε την υποδοχή που του έγινε: «…Είδα πολλά εις την ζωήν μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα, δεν είδα τι παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ειδεί …(Ζήτω ο Κυβερνήτης, ο σωτήρας μας,ο ελευθερωτής μας), εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά γδυτά, κατεβασμένα από τες σπηλιές. Δεν ήταν το συναπάντημα μου φωνή χαράς, αλλά θρήνος: Η γη εβρέχετο από δάκρυα εβρέχετο η μερτιά και η δάφνη του στολισμένου δρόμου από το γιαλό εις την Εκκλησία.Ανατρίχιαζα, μου έτρεμαν τα γόνατα, η φωνή του λαού έσχιζε την καρδιά μου. Μαυροφορεμένες, γέροντες, μου εζητούσαν να αναστήσω τους αποθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους, και μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά εκείνα και εγώ.Και με δίκαιο μου εζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και εσείς με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω ….».

Αλλού ανάφερε: «Από Καλαμάτας μέχρι Ναυπλίου, ούτε χωρίον υπάρχει εν, ούτε κώμη, ούτε πόλις , με στέγασμα το παραμικρόν. Εκτεταμένοι αμπελώνες αποκεχερσωμένοι, κοιλάδες πολύωροι, άλλοτε μεν σιτοπληθείς, σήμερον δε άφοροι και καταλελιμνασμέναι υπό της πλημμύρας των ποταμών, χιλιάδες οικογενειών αναζητούσιν τας εαυτών εστίας ανά μέσον των ερήμων και των συντριμμάτων..».

Λίγα λόγια για το έργο του

Στο εσωτερικό της χώρας ο Καποδίστριας είχε να αντιμετωπίσει την πειρατεία, τους ανύπαρκτους θεσμούς, τη διάλυση του στρατού, καθώς και την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις που έθεσε για να αναλάβει την ηγεσία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους ήταν η αναστολή του συντάγματος και η διάλυση της βουλής, όροι που τελικώς έγιναν αποδεκτοί. Στη θέση της βουλής δημιούργησε το «Πανελλήνιον», ένα γνωμοδοτικό όργανο αποτελούμενο από 27 μέλη με καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα, ενώ τη διακυβέρνηση ανέλαβε η κεντρική γραμματεία, ένα είδος υπουργικού συμβουλίου, διοικούμενο από τον ίδιο. Επίσης, χώρισε τη χώρα σε διοικητικές περιφέρειες. Αρχικά είχε δεσμευθεί για τη διενέργεια εκλογών τον Απρίλιο του 1828, στη συνέχεια όμως προχώρησε στην αναβολή αυτών λόγω της χαώδους κατάστασης που επικρατούσε στο εσωτερικό. Όταν αυτές διεξήχθησαν, διατυπώθηκαν βάσιμες κατηγορίες για νοθεία. Αν και κυβερνήτης, ο Καποδίστριας εξελέγη σε 36 περιφέρειες, γεγονός που προκάλεσε την οργή των συνεργατών του, ένας εκ των οποίων, ο Σπυρίδων Τρικούπης, παραιτήθηκε για τον λόγο αυτό από πληρεξούσιος και αναχώρησε για την Ύδρα.Ιδιαίτερη μέριμνα επέδειξε και για τη δημιουργία δικαστηρίων θεσπίζοντας και κώδικα πολιτικής δικονομίας.

Μία από τις πρώτες του κινήσεις ήταν η καταστολή της πειρατείας, έργο το οποίο ανέλαβε με επιτυχία ο Ανδρέας Μιαούλης. Παράλληλα, προχώρησε στην αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, μετατρέποντας βαθμιαία τα άτακτα στρατεύματα σε τακτικό στρατό, και υπάγοντας τον στόλο στην ουσιαστική δικαιοδοσία της κυβέρνησης, δεδομένου ότι μέχρι τότε τα πλοία ήταν ιδιοκτησία των καραβοκυραίων. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να προστατέψει τα σύνορα και να μειώσει την επιρροή των μέχρι τότε τοπαρχών «μίαν ευχήν διαβιβάζουσί μοι αι επαρχίαι, την διά παντός απαλλαγήν αυτών από της τυραννίας των προυχόντων και των οπλαρχηγών». Στην προσπάθεια αναδιοργάνωσης του στρατού περιλαμβάνεται και η ίδρυση της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων. Ίδρυσε Εθνικό Νομισματοκοπείο και καθιέρωσε τον φοίνικα ως εθνικό νόμισμα, αντικαθιστώντας το Τουρκικό γρόσι.

Όσον αφορά στην εκπαίδευση κατασκεύασε νέα σχολεία, εισήγαγε τη μέθοδο του αλληλοδιδακτικού σχολείου, ίδρυσε εκκλησιαστική σχολή στον Πόρο, καθώς και το Ορφανοτροφείο Αίγινας σε μια προσπάθεια να οργανώσει το σχεδόν ανύπαρκτο εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν ίδρυσε όμως πανεπιστήμιο, καθώς θεωρούσε ότι έπρεπε να υπάρξουν πρώτα απόφοιτοι μέσης εκπαίδευσης. Στο πρόβλημα της διανομής της εθνικής γης ο Καποδίστριας δεν κατάφερε να βρει λύση κι έτσι εκατομμύρια στρέμματα παρέμειναν στους μεγαλοϊδιοκτήτες (κοτζαμπάσηδες και Εκκλησία). Μερίμνησε επίσης για την ανοικοδόμηση του Μεσολογγίου και των Πατρών, όπου έστειλε τον Κερκυραίο αρχιτέκτονα Σταμάτη Βούλγαρη.

Σημαντική ήταν και η συμβολή του στο εμπόριο με την παραχώρηση δανείων στους νησιώτες για την αγορά πλοίων και την κατασκευή ναυπηγείων στον Πόρο και το Ναύπλιο. Τον Οκτώβριο του 1829 ίδρυσε το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο στην Αίγινα.

Όσον αφορά στην ελληνική οικονομία, ο Καποδίστριας επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη γεωργία, βασική πηγή πλούτου της Ελλάδας. Ίδρυσε τη Γεωργική Σχολή της Τίρυνθας και έγινε η πρώτη απόπειρα για την καλλιέργεια πατάτας. Στον Καποδίστρια αποδίδεται ένας τρόπος για την εισαγωγή της καλλιέργεια της πατάτας, ο οποίος αποδίδεται επίσης και στον Φρειδερίκο το Μεγάλο της Πρωσσίας το 1774, κάτι που παραμένει περίφημο ανέκδοτο σήμερα: Παραγγέλλοντας ένα φορτίο πατάτες, πρώτα διέταξε ότι πρέπει να προσφερθούν σε όποιον θα ενδιαφερόταν. Όμως οι πατάτες αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία από τον πληθυσμό και ολόκληρο το σχέδιο φάνηκε να αποτυχαίνει.

Όμως ο Καποδίστριας, έχοντας γνώση των ελληνικών συνηθειών, διέταξε ολόκληρη η αποστολή των πατατών να ξεφορτώνεται σε δημόσια επίδειξη στις αποβάθρες του Ναυπλίου, αλλά να φυλάσσονται από φαινομενικά αυστηρές φρουρές. Σύντομα, κυκλοφόρησαν φήμες για τις πατάτες, ότι, αφού τόσο καλά φρουρούνταν, έπρεπε να είναι μεγάλης σπουδαιότητας Και αφού ήταν έτσι, κάποιοι δοκίμαζαν να τις κλέψουν. Οι φρουρές είχαν διαταχθεί εκ των προτέρων να κάνουν με τρόπο τα στραβά μάτια και να επιτρέπουν ουσιαστικά την κλοπή. Έτσι, αναφέρει η ιστορία -αστικός μύθος- σύντομα όλες οι πατάτες του φορτίου είχαν κλαπεί και το σχέδιο του Καποδίστρια να τις εισαγάγει στην Ελλάδα είχε πετύχει.

 Προσπαθώντας να ενισχύσει την ελληνική οικονομία ίδρυσε την «Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα», η οποία όμως απέτυχε, καθώς το δημόσιο εκμεταλλευόταν χωρίς όρους τα χρήματα των καταθέσεων.

Αν και δημιούργησε ελληνικό και γαλλικό τυπογραφείο στην Αίγινα, πραγματοποίησε διώξεις εναντίον του Τύπου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι περιπτώσεις των εφημερίδων Ανεξάρτητος, Ηώς και Απόλλων, που είτε έκλεισαν λόγω αντικυβερνητικών θέσεων είτε οι εκδότες τους διώχθηκαν. Σφοδρή κριτική υπήρξε και για την τοποθέτηση των δύο αδερφών του, Βιάρου και Αυγουστίνου, στις δύο κορυφαίες θέσεις του αρχιναυάρχου και αρχιστράτηγου αντίστοιχα. Κατά γενική ομολογία, και οι δύο θεωρούντο ακατάλληλοι για τις θέσεις αυτές, ενώ κάποιοι ιστορικοί φτάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πτώση του κυβερνήτη.

Ερχόμενος στην Ελλάδα, ο Καποδίστριας δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με το πρωτόκολλο της 18ης Νοεμβρίου 1828 που έθετε το Μοριά και τις Κυκλάδες υπό την προσωρινή εγγύηση των συμμάχων. Με τον φόβο ότι οι Άγγλοι θα περιόριζαν την Ελλάδα σε αυτά τα σύνορα, οργάνωσε τακτικό στρατό συνεχίζοντας τον πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία Όσον αφορά στην επιλογή του ηγεμόνα, ο Καποδίστριας πρότεινε τον Λεοπόλδο του Saxe-Coburg, ο οποίος όμως παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση του θρόνου λόγω διαφωνιών για τα σύνορα. Αρκετοί ιστορικοί θεωρούν ότι ο Καποδίστριας επίτηδες απομάκρυνε τον Λεοπόλδο από τον θρόνο, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν αντιτάχθηκε στον ερχομό του. Γεγονός όμως είναι ότι όσοι ζητούσαν να έλθει ο Λεοπόλδος αντιμετώπισαν έντονη κυβερνητική δυσμένεια.

Παράλληλα οι ελληνικές επιχειρήσεις στη Στερεά Ελλάδα συνεχίζονταν, καθώς και η προέλαση των Ρώσων προς την Κωνσταντινούπολη Ανήσυχη από τις επιτυχίες της Ελλάδας και της Ρωσίας η Μεγάλη Βρετανία έσπευσε να συμφωνήσει στη συνοριακή γραμμή Άρτας – Βόλου. Μετά από διαπραγματεύσεις υπογράφηκε το πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο αναγνωριζόταν η ανεξαρτησία της Ελλάδας, η οποία θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός.

Η δολοφονία του Καποδίστρια

Προκειμένου να διαχειρισθεί αποτελεσματικά την τραγική οικονομική και κοινωνική κατάσταση του νέου κράτους, ο Καποδίστριας προέκρινε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας, ώστε να διατηρήσει άμεσα τον πολιτικό έλεγχο. Την αντιπολίτευση κατά του Καποδίστρια απάρτιζαν οι παραμερισμένοι από την εξουσία κοτζαμπάσηδες και πλοιοκτήτες. Ο συγκεντρωτισμός που επέδειξε ο Καποδίστριας παραμερίζοντας τις τοπικές αρχές και διορίζοντας σε θέσεις κλειδιά τα δύο αδέρφια του, Αυγουστίνο και Βιάρο Καποδίστρια, τον οδήγησαν σε σύγκρουση με τις προαναφερθείσες ομάδες συμφερόντων. Το κέντρο του αντικαποδιστριακού αγώνα έγινε η Ύδρα, έδρα των πλοιοκτητών και πιο συγκεκριμένα της οικογένειας Κουντουριώτη που είχε με το μέρος της τους αγωνιστές Μιαούλη, Σαχτούρη, Τομπάζη, Κριεζήδες.

Βασικός λόγος για την αντίδραση των Υδραίων πλοικτητών ήταν η απαίτηση τους για την «άνευ αναβολής» καταβολή αποζημιώσεων για τις μεγάλες ζημιές και απώλειες των πλοίων τους κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Αναγνώριζοντας αμέσως το δίκαιο αίτημα, ο Κάποδίστριας υποσχέθηκε ότι μόλις θα βελτιώνονταν τα οικονομικά της χώρας, η Ύδρα θα έπαιρνε «το μερίδιόν της καθ’ όσον το δίκαιον απαιτούσε». Οι Υδραίοι, όμως, απαιτούσαν την καταβολή αυτών των αποζημιώσεων άμεσα, πράγμα που ήταν αδύνατον λόγω της οικτρής οικονομικής κατάστασης του κράτους.

Στην Ύδρα, επιπλέον, κατέφυγαν ο ηγέτης του Αγγλικού κόμματος Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και οι Σπυρίδων Τρικούπης, Αναστάσιος Πολυζωίδης και Αλέξανδρος Σούτσος, έχοντας την ηθική συμπαράσταση του φιλογάλλου Κοραή. Όργανο της αντιπολιτευτικής αυτής ομάδας ήταν η εφημερίδα Απόλλων του Πολυζωίδη. Η Γαλλία και η Αγγλία, θεωρώντας τον Καποδίστρια ως φίλα προσκείμενο στη Ρωσία, ενθάρρυναν τους αντιπολιτευόμενους.

Την 14η Ιουλίου 1831, οι Μιαούλης και Κριεζής με 200 Υδραίους στρατιώτες κατέλαβαν τον ναύσταθμο στον Πόρο επειδή έμαθαν ότι ο στόλος ήταν έτοιμος να κινηθεί κατά της Ύδρας.^[44] Αμέσως έσπευσαν οι αντιπρέσβεις των τριών μεγάλων δυνάμεων προκειμένου να διαπραγματευθούν. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι αιφνιδιάζοντας τους εξεγερμένους τάχθηκαν υπέρ της νόμιμης κυβέρνησης και απαίτησαν την παράδοση των επαναστατών. Έτσι, ο αγγλικός, ο γαλλικός και ο ρωσικός στόλος είχαν αποκλείσει τα λιμάνια του Πόρου και της Ύδρας ώστε να μην επιτραπεί η ένωση των στόλων των επαναστατών.

 Ο ελλιμενισμένος εθνικός στόλος στον Πόρο ήταν υπό την αρχηγία πλέον του Μιαούλη ενώ μια μικρή μοίρα, υπό την αρχηγία του Κανάρη, δεν δεχόταν να υπακούσει στους επαναστάτες. Ενώ ο Άγγλος και ο Γάλλος ναύαρχος, κωλυσιεργώντας, έπλευσαν προς το Ναύπλιο για να συσκεφθούν με τους αντιπρέσβεις, ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ ανέλαβε να εφαρμόσει, μόνος αυτός, τις οδηγίες του Καποδίστρια. Απέκλεισε τους αντάρτες, ήρθε σε προστριβές μαζί τους, τίναξε στον αέρα τη «Νήσο των Σπετσών», αιχμαλώτισε ένα ακόμη πλοίο και τελικά εξώθησε τον Μιαούλη στο «Μεγαλουργόν έγκλημα». Το πρωί της 1ης Αυγούστου 1831 ο Μιαούλης, όπως είχε προειδοποιήσει τον Ρίκορντ, ανατίναξε δύο από τα πιο σύγχρονα τότε πλοία του ελληνικού ναυτικού, την φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα».

Ο Δ. Χοϊδάς, σε επιστολή του προς τον Αυγουστίνο Καποδίστρια, από την Τρίπολη, στις 10 Αυγούστου 1831, ανάμεσα σε πολλές άλλες σημαντικές πληροφορίες για την τραγική κατάσταση που επικρατούσε σε όλη τη χώρα, έγραφε πως οι Υδραίοι έλεγαν ότι «την φρεγάδαν (Ελλάς) την έκαυσαν δι ‘ αδείας του πρέσβεως της Αγγλίας, όστις τους υπεσχέθη ότι τους δίδει άλλην» και η αστυνομία του Ναυπλίου είχε πλη­ροφορίες «ότι οι δύο πρέσβεις (Αγγλίας και Γαλλίας) έλαβαν μέρος με τους Υδραίους και ότι έγραψαν εις τον Ρίκορδ να παύσει από τας κατ’ αυτών εχθροπραξίας του έως ότου να έλθει ο παρά των τριών δυνάμεων απεστελλόμενος πληρεξούσιος, όστις είναι ο ναύαρχος Άγγλος, της μοί­ρας του Αιγαίου πελάγους…». Και πρόσθετε ότι στην ‘Υδρα είχαν κα­ταφθάσει «δύο πλοία γαλλικόν και αγγλικόν… και οι δύο ναύαρχοι (ο Άγγλος και ο Γάλλος) με τρόπον προσφέρουσι βοηθήματα εις την Ύδραν και τους λέγουσι να επιμένουν εις τον σκοπόν των και να μη φοβώνται διόλου, διότι επιτυγχάνουσι το ποθούμενον…».

Ο ίδιος ο Καποδίστριας είχε γνώση για τους σχεδιασμούς των συγκεκριμένων ξένων δυνάμεων εναντίον του. Στις 31 Ιουλίου 1831, σε επιστολή του προς τον Γάλλο ναύαρχο Lalande, που υπηρετούσε στην Ελλάδα, του αποκάλυψε ότι γνώριζε όλες τις δολοπλοκίες των Άγγλων και των Γάλλων, με τρόπο που καταπλήσσει: «Εγώ δε, και τις δολοπλοκίες όλων σας τις εγνώριζα, αλλά έκρινα ότι δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να κόψω το νήμα της συνεργασίας μαζί σας, γιατί έδινα προτεραιότητα στην ανόρθωση και στην ανασυγκρότηση της Ελλάδος. Αν έκοβα τις σχέσεις με τις λεγόμενες «προστάτιδες» Δυνάμεις, τούτο θα ήταν εις βάρος της Ελλάδος και δεν ήθελα με κανένα τρόπο να προσθέσω βάρος και στη συνείδησή μου. Και άφησα τα πράγματα να λαλήσουν μόνα τους…»

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, έστειλε στον Έλληνα πρέσβυ στο Παρίσι πρίγκηπα Α. Σούτσο επιστολή με την οποία, με εθνική αγανάκτηση, διαμαρτύρεται και του ζητά να προβεί σε σχετικά διαβήματα στη γαλλική κυβέρνηση, για την πρωτοφανή και ανεπίτρεπτη ανάμιξη των Γάλλων και των Άγγλων αξιωματικών στις φοβερές αντικυβερνητικές ενέργειες της Ύδρας και της Μάνης και για την απροκάλυπτη σύμπραξη και τη βοήθειά τους προς τους ταραχοποιούς.

Ήδη, από το το προηγούμενο έτος 1830 είχε ξεσπάσει ανταρσία στη Μάνη υπό την ηγεσία του Τζανή Μαυρομιχάλη, αδελφού του Πετρόμπεη. Ο τελευταίος ετέθη σε περιορισμό στο Ναύπλιο, ζήτησε να πάει στη Μάνη για να την ησυχάσει, το αίτημά του δεν έγινε δεκτό, αποπειράθηκε να διαφύγει με αγγλικό πλοίο, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Βαρέως φέροντες τη μεταχείριση αυτή του αρχηγού της οικογενείας τους, και μέσα στο τεταμένο και από τα γεγονότα του Πόρου κλίμα, οι Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλης, αδερφός και γιος του Πετρόμπεη αντίστοιχα, εφάρμοσαν το μανιάτικο έθιμο της βεντέτας.

Έτσι, το πρωϊ της Κυριακής της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, ενώ ο Καποδίστριας μετέβαινε στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνος για να παρακολουθήσει τον Όρθρο και τη Θεία Λειτουργία, συνάντησε τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, οι οποίοι, αφού τον χαιρέτησαν, τον προσπέρασαν και στάθηκαν δεξιά και αριστερά της στενής εισόδου του Ιερού Ναού. Εισερχόμενος στην Εκκλησία ο Ιωάννης Καποδίστριας, δέχθηκε πυροβολισμούς και από τους δύο δολοφόνους.Τον Καποδίστρια συνόδευε ο Κρητικός μονόχειρας σωματοφύλακας του Γεώργιος Κοκκώνης, ο οποίος πυροβόλησε τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Τον τελευταίο τον αποτελείωσε ο όχλος, το δε πτώμα του πετάχτηκε στο λιμάνι.

Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης κατέφυγε στη γαλλική πρεσβεία, από όπου και παραδόθηκε στις αρχές για να δικαστεί ύστερα από την επιμονή του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί και απειλούσε να κάψει την πρεσβεία. Τελικώς καταδικάστηκε σε θάνατο και τουφεκίστηκε λίγες μέρες αργότερα. Ο τραγικός θάνατος του Καποδίστρια βύθισε σε θλίψη τον γεωργικό πληθυσμό, ενώ αντίθετα στην Ύδρα δέχτηκαν την είδηση με πανηγυρισμούς.

Υποστηρίζεται ότι καταλυτικό ρόλο στην δολοφονία του διαδραμάτισαν οι ξένες δυνάμεις. Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι παρά την παρέλευση τόσο μεγάλου χρονικού διαστήματος, ο φάκελος για τη δολοφονία του Καποδίστρια στα βρετανικά αρχεία παραμένει ακόμη απόρρητος. Στο σχεδιασμό της συνομωσίας φαίνεται πως πρωτοστάτησε ο Γάλλος στρατηγός Gerard, διοικητής τότε του τακτικού στρατού που επιχείρησε να οργανώσει ο ίδιος ο Καποδίστριας. Δύο ολόκληρους μήνες πριν από τη δολοφονία, οι αξιωματικοί του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην Πελοπόννησο στις μεταξύ τους συζητήσεις δεν αμφέβαλλαν καθόλου, ότι πλησίαζε η ημέρα της δολοφονίας, ή απλώς της ανατροπής, του Κυβερνήτη

Από τους δολοφόνους αδελφούς, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης λίγο πριν πεθάνει από την πιστολιά του φρουρού του Καποδίστρια, ζητώντας έλεος είπε στους αστυνομικούς : »Δεν φταίω εγώ στρατιώται, άλλοι με έβαλαν». Προς τη κατεύθυνση της εμπλοκής της Γαλλίας συναινεί και η μαρτυρία που μεταφέρει ο ιστορικός και αγωνιστής Νικόλαος Κασομούλης, ότι ο έτερος εκτελεστής του Κυβερνήτη Γεώργιος Μαυρομιχάλης κατέφυγε στο σπίτι του πρέσβυ της Γαλλίας βαρώνου Ρουάν, δηλώνοντάς του: «Σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε την τιμή της Γαλλίας. Να τα άρματά μας».

Η απόφαση του Γάλλου πρέσβυ Ρουάν να παράσχει άσυλο στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη και η αρχική άρνησή του να τον παραδώσει με προφάσεις (όπως την επίδειξη εντάλματος σύλληψης) απετέλεσε χαρακτηριστική και απροκάλυπτη παροχή πολιτικής προστασίας και κάλυψης του εγκλήματος. Πάντως, παρά την προσπάθεια κωλυσιεργίας, υπό την απειλή του εξεγερμένου λαού που είχε περικυκλώσει την πρεσβεία, ο Ρουάν αναγκάστηκε να παραδώσει τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη στις αρχές. Οι αντιπρόσωποι της Γαλλίας συνέχισαν να παρέχουν υποστήριξη προς τους δολοφόνους του Κυβερνήτη, ακόμη και κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε. Αξιοσημείωτη και αποκαλυπτική είναι, επίσης, και η στάση του πρέσβυ της Αγγλίας, ο οποίος αμέσως μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, ζήτησε να ληφθούν αυστηρά μέτρα κατά του εξεγερμένου λαού, ακόμη και καταστολή με τη χρήση όπλων, απειλώντας την τριμελή προσωρινή Διοικητική επιτροπή (που απαρτιζόταν από τους Αυγουστίνο Καποδίστρια, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και Ιωάννη Κωλέττη), ακόμη και με αποχώρηση και διακοπή των διπλωματικών σχέσεων. Αρκετά αργότερα, το 1840 ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ακούγοντας κάποιον να κατηγορεί τον Καποδίστρια, φέρεται να είπε τούτα τα λόγια: «’Δεν μετράς καλά φιλόσοφε… Ανάθεμα στους Αγγλογάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα τους δικούς μου, και το Έθνος έναν άνθρωπο που δε θα τονε ματαβρεί, και το αίμα του με παιδεύει ως τώρα…’»’  Για την δολοφονία του Καποδίστρια ο Ελβετός φιλέλληνας Ι.Γ. Εϋνάρδος είπε: «Όστις δολοφόνησε τον Καποδίστρια, δολοφόνησε την πατρίδα του. Ο θάνατός του είναι συμφορά για την Ελλάδα και δυστύχημα ευρωπαϊκόν.»

Τα αποτελέσματα της δολοφονιας – Μια αιρετική άποψη

Αυτή ήταν η ζωή και το έργο του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα. Το έγκλημα των Μαυρομιχαλαίων, ακούσιο ή εκούσιο, είχε ένα πιο κρίσιμο αποτέλεσμα. Την καταστροφή της μοναδικής ολοκληρωμένης και κεντρικά σχεδιασμένης προσπάθειας για την δημιουργία ελληνικής αστικής τάξης ευρωπαϊκού τύπου αλλα και γενικότερα ενός ελληνικού αστικού κράτους..

Όταν λέμε την αποτροπή δημιουργίας αστικής τάξης εννοώ μιας οικονομικής τάξης. Όχι μόνο μιας κλίκας πλουσίων επιχειρηματιών, όπως έχει υπάρξει στην Ελλάδα, αλλά, μιας οικονομικής τάξης που θα δίνει προτεραιότητα στον δευτερογενή και τριτογενή τομέα οικονομικής παραγωγής.

Όποια πολιτική προσπάθησε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα πάνω στην δημιουργία μιας συγκροτημένης αστικής τάξης ήταν σπασμοδική και χωρίς κάποια ιδιαίτρη δυναμική. Η όποια αστική τάξη δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μέχρι σήμερα ήταν χωρίς κάποιο μακρόπνοο οικονομικο σχεδιασμό με μόνο σκοπό, το γρήγορο κέρδος και πάντα με κάποιας μορφής αλληλεξάρτησης με το δημόσιο.

Άλλο ένα αποτέλεσμα της δολοφονίας του Καποδίστρια, αυτή την φορά είναι κάπως πιο ηθική – μεταφυσική. Είναι το άγος που έχει αυτού του είδους η δολοφονία.

Άγος στην αρχαιότητα σήμαινε μίασμα, κατάρα, οργή Θεού, έχοντας την σημερινή έννοια της αμαρτίας, σε αντιδιαστολή με το δασύτονο άγος που σήμαινε «άξιο τιμής και σεβασμού». Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως το άγος προερχόταν από έγκλημα που ακολουθούσε στη συνέχεια το δράστη, ο οποίος έτσι καθίστατο «εναγής» δηλαδή όπως λέμε σήμερα καταραμένος.

Σε άγος υποκείμενα δεν ήταν μόνο τα άτομα (δράστες, εγκληματίες) αλλά ακόμη και πόλεις και κράτη ολόκληρα στα οποία συνέβαινε ή είχε συμβεί να «μιανθούν» από σοβαρό έγκλημα πολίτη ή ομάδας πολιτών ή και των Αρχών.

Έτσι ακολουθούσε «κάθαρσις» ή «εξαγνισμός» με μεγάλες θυσίες, εκτεταμένες ιεροτελεστίες, καύση συγκεκριμένων αντικειμένων των οποίων ο καπνός θεωρούνταν πως είχε καθαρτήρια ιδιότητα (όπως συμβαίνει σήμερα με το λιβάνι). Παράλληλα επιβαλλόταν τιμωρία των ενόχων, συνηθέστερα εξορία ή άλλων προσφερομένων αντ΄ αυτών προκειμένου να γίνουν έτσι εξιλαστήρια θύματα.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας όδευε εκείνη το μοιραίο για τον ίδιο πρωινό Κυριακής προς την εκκλησία για να εκκλησιαστεί καθώς όπως έχει αποδειχθεί ήταν αρκετά πιστός και θεοσεβείς., Στον δρόμο συναντήθηκε με τους δολοφόνους του, χωρίς να διαπλικτιστούν και μετά απο λίγο χωρίστηκαν. Οι δολοφόνοι του έστησαν ενέδρα έξω απο την εκκλησία και λίγο πριν μπει τον σκότωσαν.

Το άγος της δολοφονίας του είναι ακριβώς εδώ, στο ότι οι δολοφόνοι του δεν επέτρεψαν σε έναν πιστό χριστιανό να λειτουργηθεί πρώτα και μετά να τον σκοτώσουν. Πολλοί μπορεί να θεωρήσουν το πιθανό άγος της δολοφονίας Καποδίστρια αμελητέο θέμα ακόμα και ότι πλέον είναι ένα ιστορικό ξεχασμένο θέμα, όμως το θέμα είναι μήπως το άγος υπάρχει όντως και ότι τελικά η βασική αιτία της ελληνικής κακοδαιμονίας του ελληνικού κράτους είναι ότι οι κάτοικοι αυτού του κράτους σκότωσαν τον μοναδικό ίσως σύγχρονο ηγέτη της που την σκέφτηκε και πως αυτοί οι κάτοικοι έχουν ήσυχη την συνείδησή τους σε αυτό προκαλώντας έτσι την Θεία Δίκη; Μήπως;

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ

ΜΙΚΡΟΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΟΖ ΚΑΙ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΟΜΟ! - «Γκρίζες» όλες οι βραχονησίδες και τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται σε απόσταση 10 μιλίων από τα «θαλάσσια σύνορα»

Εφημερίδα Εστία

Όταν εκδιώκονται οι κάτοικοι και αναστέλλεται η οικονομική δραστηριότητα από νησί ή μικρονησίδα, αυτομάτως χάνεται και το δικαίωμά του σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.

Αυτό ορίζει το διεθνές δίκαιο της θαλάσσης! Είναι λοιπόν εξωφρενικό, είναι εξοργιστικό, το γεγονός ότι προετοιμάζεται νόμος του ελληνικού Κράτους ο οποίος απαγορεύει την τουριστική ανάπτυξη σε μια ολόκληρη κατηγορία νήσων και νησίδων, καθιστώντας τις έτσι «γκρίζες». Τούτο σημαίνει ότι οψέποτε γίνουν διαπραγματεύσεις για οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και εν γένει στο ελληνικό αρχιπέλαγος, θα ευρεθεί η Τουρκία σε πλεονεκτική θέση, καθώς θα υπάρχει ελληνικός νόμος, ο οποίος θα δικαιώνει την απαίτησή της, να μην έχουν τα νησιά δικαίωμα σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.

Πρόκειται, όπως αποκαλύπτει σήμερα η «Εστία» για το νομοσχέδιο του υπουργείου Ενεργείας που ορίζει το Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο για τον τουρισμό, το οποίο ήδη ευρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση. Το νομοσχέδιο αυτό, περιλαμβάνει συγκεκριμένες διατάξεις που απαγορεύουν -ναι χρησιμοποιείται ο όρος «απαγορεύεται»- την τουριστική ανάπτυξη σε ελληνικά νησιά. Και ενδεχομένως σε κάποια από τα νησιά αυτά να μην είναι εφικτό να δημιουργηθούν τουριστικές υποδομές. Ποιος είναι όμως ο λόγος να υπάρχει ρητή απαγόρευσις σε νόμο του ελληνικού Κράτους; Ακόμη και νησιά ή νησίδες, που δεν έχουν αυτήν την στιγμή υποδομές οικονομικής δραστηριότητος, δυνητικώς μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να αποκτήσουν. Συνεπώς το δικαίωμα να έχουν επήρεια στην οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών υφίσταται. Ποιος ο λόγος να καταργηθεί αυτό με ελληνικό νόμο; Το όλο ζήτημα θυμίζει την περίπτωση της νησίδος Λέβιθα, από την οποία εξεδιώχθησαν βοσκός και το κοπάδι του (δηλαδή ο κάτοικος και η οικονομική του δραστηριότης) για να «σωθεί» ένα σπάνιο είδος σαλιγκαριών. Έχουν άραγε τα σαλιγκάρια μεγαλύτερη αξία από τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο;

Για να μην μακρυγορούμε, ιδού τι αναφέρει το επίμαχο νομοσχέδιο:

«Ομάδα ΙΙΙ: Ακατοίκητα νησιά και βραχονησίδες

Η Ομάδα ΙΙΙ περιλαμβάνει δύο υποομάδες, με βάση τα ιδιαίτερα φυσικά και ανθρωπογενή χαρακτηριστικά τους, το μέγεθος και την εγγύτητά τους με κατοικημένες περιοχές.

Στην 1η Υποομάδα περιλαμβάνονται:

• Βραχονησίδες
• Νησιά με έκταση μικρότερη των 300 στρεμμάτων
• Νησιά, τα οποία ευρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 10 ναυτικών μιλίων από τα θαλάσσια σύνορα της χώρας
• Νησιά, τα οποία ευρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 10 ναυτικών μιλίων από παράκτιες  περιοχές  του  ηπειρωτικού  τμήματος  της  χώρας  ή  από  νησιά  που διαθέτει.  Νησιά, τα οποία ευρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 10 ναυτικών μιλίων από παράκτιες  περιοχές  του  ηπειρωτικού  τμήματος  της  χώρας  ή  από  νησιά  που διαθέτουν ακτοπλοϊκή πρόσβαση.

Στην δεύτερη υποομάδα περιλαμβάνονται όλα τα ακατοίκητα νησιά (μηδενικός πληθυσμός κατά την εκάστοτε τελευταία απογραφή) που δεν ανήκουν στην 1η  Υποομάδα.

Το νέο ΕΧΠ‐Τ, προτείνει τις παρακάτω ρυθμίσεις για την Ομάδα ΙΙΙ:

1. Στα  νησιά  της  πρώτης  υποομάδας  δεν  επιτρέπεται  κανένα  είδος  τουριστικής ανάπτυξης.

2. Στα νησιά της δεύτερης υποομάδας επιτρέπονται μόνο ΟΥΤΔ «ήπιας ανάπτυξης». Σημειώνεται ότι με βάση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, ο συντελεστής δόμησης για τα σύνθετα τουριστικά  καταλύματα  (ΣΤΚ)  και  τα  μικτά  τουριστικά  καταλύματα  μικρής  κλίμακας (ΜΤΚΜΚ), περιορίζεται από 0,2 σε 0,12 για τα κατοικημένα νησιά πλην των νήσων Κρήτης, Εύβοιας, Κέρκυρας και Ρόδου. Στο ίδιο πνεύμα κρίνεται σκόπιμο οι οργανωμένοι υποδοχείς τουριστικών δραστηριοτήτων  (ΟΥΤΔ)  που  επιτρέπονται  στα  νησιά  αυτά  να  είναι  ήπιας ανάπτυξης κατά τον ορισμό του υπό μελέτη ΕΧΠ‐Τ».

Η απαγόρευσις αυτή, της αναπτύξεως των νησίδων της τρίτης υποομάδος χαρακτηρίζεται απαράδεκτη και αναιτιολόγητη και από το Τεχνικό Επιμελητήριο Βορειοανατολικού Αιγαίου, το οποίο σε έγγραφο προς το υπουργείο ενεργείας, το οποίο υπογράφει ο πρόεδρός του Στρατής Μανωλακέλλης, μεταξύ άλλων υπογραμμίζει:

«Καταγράφονται στην Ομάδα ΙΙΙ: 

“Ακατοίκητα νησιά και Βραχονησίδες” ως 1η υποομάδα • Οι βραχονησίδες

• Νησιά με έκταση μικρότερη των 300 στρεμμάτων.

• Νησιά, τα οποία ευρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 10 ναυτικών μιλίων από τα θαλάσσια σύνορα της χώρας.

• Νησιά, τα οποία ευρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 10 ναυτικών μιλίων από παράκτιες περιοχές του ηπειρωτικού τμήματος της χώρας ή από νησιά που διαθέτουν ακτοπλοϊκή πρόσβαση, και επιβάλλεται απαγόρευση οποιασδήποτε μορφής τουριστικής ανάπτυξης!

Συγκεκριμένα αναφέρεται “Στα νησιά της πρώτης υποομάδας δεν επιτρέπεται κανένα είδος τουριστικής ανάπτυξης. Στα νησιά της δεύτερης υποομάδας επιτρέπονται μόνο ΟΥΤΔ «ήπιας ανάπτυξης». Ως κάτοικοι ακριτικών νησιών θεωρούμε απαράδεκτη και αναιτιολόγητη μια τέτοια απαγόρευση και ζητούμε τη διαγραφή της ή τροποποίηση της με ρυθμίσεις ανάλογες της 2ης υποομάδας».

Ερώτησις: Μήπως ο νόμος του κ. Σκυλακάκη, είναι το «δώρο» του Πρωθυπουργού στον πρόεδρο Ερντογάν κατά την σημερινή τους συνάντηση; Αυτή είναι η «συναντίληψη για τις θαλάσσιες ζώνες»;

https://www.newsbreak.gr/politiki/713953/mikronisia-toy-aigaioy-choris-aoz-kai-yfalokripida-me-elliniko-nomo/

Ο «ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ» ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΩΣ ΑΔΕΞΙΟΣ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑΣ

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη

Επίκουρου καθηγητού Ποινικού Δικαίου Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης (ΦΕΚ Διορισμού: Γ/469, 19.07.2011). – Δικηγόρου Αθηνών (Α.Μ. 18182) – Μόνιμου Μέλους της Κεντρικής Επιτροπής Κωδικοποίησης (Γενική Γραμματεία Κυβερνήσεως). 

Όταν, πριν από 14 χρόνια, ο Άδωνις Γεωργιάδης είχε προσκληθεί στην εκπομπή «Πρώτη γραμμή» των δημοσιογράφων Λυριτζή και Οικονόμου, είχε δηλώσει τα εξής:

ΚΑΡΤΑ-ΟΡΓΟΥΕΛ

«Είναι κάτι φρικώδες. Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο “1984” του Τζωρτζ Όργουελ και διαβάζουν τι σχεδιάζουν με την κάρτα του πολίτη, θα πουν δεν είναι δυνατόν. Ό,τι έγραψε ο Όργουελ γίνεται. Σε μία καρτούλα θα μπαίνουν όλα τα δεδομένα ενός εκάστου, όχι μόνο βιομετρικά: φορολογικά, βιομετρικά, υγείας, DNA, πολιτικά φρονήματα, φάκελοι που λέγαμε παλιά, τα πάντα θα είναι μέσα στην κάρτα. Εσείς το βλέπετε σωστό αυτό; Εγώ δεν θα την δεχθώ ποτέ! Εγώ δεν θα την δεχθώ ποτέ! Εγώ δεν θα την δεχθώ ποτέ! Εμένα η ιδέα ότι θα ελέγχει κάποιος όλη μου την ζωή δεν μου αρέσει, δεν θα την δεχθώ ποτέ!»

Αυτή η τοποθέτηση του κ. Γεωργιάδη έγινε στις 3 Νοεμβρίου 2010, δηλαδή περίπου έναν χρόνο προτού μεταπηδήσει από τον ΛΑΟΣ στο κόμμα της «Νέας Δικτατορίας» που οδηγεί σήμερα την Ελλάδα στον φοβερό γκρεμό και τους Έλληνες σε μια αόρατη ψηφιακή φυλακή, χρησιμοποιώντας από την μια μεριά την εξαπάτηση και από την άλλη έναν πρωτοφανή αυταρχισμό.

Στις 21 Ιανουαρίου 2011, ο ίδιος Υπουργός, παίρνοντας τον λόγο ως βουλευτής του «ΛΑΟΣ» μέσα στο κοινοβούλιο, είχε δηλώσει ότι «εμείς ως κόμμα δεν θα δεχθούμε ποτέ αυτήν την κάρτα. Και καλούμε και τους ψηφοφόρους μας να μην το κάνουνε. Μπορεί ορισμένοι από τους ψηφοφόρους μας να θεωρούν ότι αυτά είναι γραφικότητες, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δημοκρατία σημαίνει να σέβεσαι τις ευαισθησίες του άλλου».

ΕΞΕΛΙΓΜΕΝΟΣ ΑΔΩΝΙΣ

Εν τούτοις, στις 26 Αυγούστου 2024 -σαν να μην τρέχει κάστανο- ο κ. Γεωργιάδης αποκήρυξε τον «παλιό» και «ντεμοντέ Άδωνι», πιστοποιώντας ότι ζούμε σε εποχή ανάποδου κόσμου.

Εκείνη την ημέρα ξεπήδησε ο «νέος Άδωνις», ο οποίος υποτιμά με προκλητικό τρόπο και την μνήμη αλλά και την νοημοσύνη μας, σπεύδοντας χαλαρά και άνετα να πραγματοποιήσει μια θρασύτατη κωλοτούμπα στην πρωινή εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Mega» του κ. Ιορδάνη Χασαπόπουλου και της κυρίας Ανθής Βούλγαρη. Τότε δήλωσε ότι:

«Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν smartphones και δεν είχαμε καταλάβει πώς ακριβώς λειτουργεί η τεχνολογία, και λαμβάνω κι εγώ το δικό μου μερίδιο ευθύνης. Αυτό το κινητό που έχω τώρα εδώ, έχετε παρατηρήσει ότι την ώρα που μιλάτε βγαίνουν διαφημίσεις στο διαδίκτυο και δείχνουν αυτά που λέγατε εσείς προηγουμένως; Αν πω “θέλω να πάω στο Μεξικό να δω τις πυραμίδες” [Σ.Σ.: άραγε, γιατί επέλεξε το παράδειγμα με τις πυραμίδες;], μετά από λίγο θα σου βγει μια διαφήμιση με τις πυραμίδες στο Μεξικό. Στον σύγχρονο κόσμο δεν χρειάζεται κανένας ταυτότητα με τσιπάκια για να σε παρακολουθήσει. Τελεία. Δυστυχώς-ευτυχώς έτσι είναι. Δεν έχω μετανιώσει για όσα είχα πει τότε. Θα έλεγα ότι έχω εξελιχθεί».

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Φυσικά, ο «εξελιγμένος Άδωνις» είπε την μισή αλήθεια: Έχει πράγματι εξελιχθεί, αλλά δεν διευκρίνισε σε τι έχει εξελιχθεί. Έχει, λοιπόν, εξελιχθεί σε έναν μετρ της προπαγάνδας, ο οποίος προσπαθεί να μας φρενοβλαβοποιήσει, δηλαδή να μας βγάλει τρελούς, αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα.

Εύστοχα, λοιπόν, χαρακτηρίσθηκε προσφάτως από μια ευφυή (αλλά ανώνυμη) πένα της εφημερίδας «κυριακάτικη δημοκρατία» (φύλλο της 25ης Αυγούστου 2024, σελ. 13) ως «υπουργός προπαγάνδας της κυβέρνησης Μητσοτάκη».

Πάντως, ειδικά το προπαγανδιστικό τέχνασμα της επίκλησης του κινητού ως μόνιμου κατασκόπου του πολίτη έχει πλέον καταντήσει πληκτικά προβλέψιμο και ευκολοκατάρριπτο: Ακριβώς επειδή το κινητό έχει κάνει τον πολίτη διάτρητο, θα πρέπει να είμαστε πολύ πιο επιφυλακτικοί ως προς τον εφοδιασμό μας με τον διαβόητο μοναδικό-προσωπικό αριθμό, που από διάτρητους θα μας μετατρέψει σε ψηφιακούς σκλάβους.

Αν, όπως σχολιάζει ο Ιγνάσιο Ραμονέ στο σπουδαίο βιβλίο του «Η αυτοκρατορία της επιτήρησης» (μτφ.: Γ. Καράμπελας, εκδ. του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2015, σελ. 98), εκατομμύρια άνθρωποι φανερώνουν δημοσίως στα κοινωνικά δίκτυα προσωπικές λεπτομέρειες από τη βιογραφία τους ή από τις καθημερινές τους δραστηριότητες χωρίς να ανησυχούν που φοράνε οι ίδιοι στον εαυτό τους ένα εικονικό ηλεκτρονικό βραχιόλι, το οποίο επιτρέπει στους Μεγάλους Αδελφούς να τους παρακολουθούν ανά πάσα στιγμή, καθώς αόρατες μηχανές συγκεντρώνουν άπειρες ποσότητες δεδομένων γι’ αυτούς, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκρύπτουμε τους ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους που γεννά η χρήση ενός αναβαθμισμένου ψηφιακού εργαλείου:

ΚΙΝΗΤΟ VS ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Αν το κινητό μοιάζει με ηλεκτρονικό βραχιόλι, τότε ο προσωπικός αριθμός, που θα συνδυασθεί με τις νέες ηλεκτρονικές ψευτοταυτότητες, μοιάζει με ηλεκτρονικό κλειδί ενός εφιαλτικού λουκέτου, αφού όποιος δεν θα έχει το κλειδί αυτό θα κλειδώνεται εκτός (της υποταγμένης) κοινωνίας.

Μια πρώτη πρόγευση πήραμε ήδη από την εποχή των ψηφιακών πιστοποιητικών επί κορωνοϊού: Όποιος δεν είχε εμβολιασθεί ή δεν είχε νοσήσει ή δεν είχε αρνητικό τεστ ερχόταν αντιμέτωπος με την απάνθρωπη «κόκκινη κάρτα» του καθεστώτος, που του αρνείτο την συμμετοχή στον επαγγελματικό και κοινωνικο-οικονομικό βίο.

Αλλά και πέρα από αυτό, σε αντίθεση με την ηλεκτρονική ψευτοταυτότητα που θα φέρει τον προσωπικό αριθμό, εκδίδεται και παραλαμβάνεται από Αστυνομικό Τμήμα και χρησιμοποιείται και για εξακρίβωση των στοιχείων μας, το κινητό, το οποίο το αγοράζουμε από κάποιο κατάστημα πώλησης χωρίς σφραγίδα και υπογραφή αστυνομικού διευθυντή, δεν είναι επίσημο έγγραφο, ούτε εξυπηρετεί την εξακρίβωση των στοιχείων μας.

Επίσης, μπορούμε να κατέχουμε όσα κινητά τηλέφωνα θέλουμε, ενώ η ταυτότητα με τον προσωπικό αριθμό είναι μόνο μία και μοναδική. Επιπλέον, το κινητό είναι ένα τεχνολογικό εργαλείο-αξεσουάρ που, αν θέλουμε το αγοράζουμε, αν θέλουμε το έχουμε μαζί μας, αν θέλουμε το κρατάμε ή το ξεφορτωνόμαστε για κάποιο χρονικό διάστημα ή για πάντα, χωρίς την υποχρέωση να το έχουμε πάνω μας ή να το κρατήσουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας. Αλλά και μετά θάνατον, το κινητό μας μπορεί να το διατηρήσει για κάποιο καιρό, ή και για πάντα, ένα πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός μας, ενώ η ταυτότητά μας, ως παρακολούθημα του εαυτού μας, θα πρέπει να καταστραφεί άμεσα.

Με αυτά τα επιχειρήματα νομίζω ότι απεδείχθη πόσο κακής ποιότητος ήταν το προπαγανδιστικό σόου του «εξελιγμένου Γεωργιάδη» και, ταυτοχρόνως, πόσο αδέξια ήταν η «κωλοτούμπα» του.

«Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ»

Μάλιστα, η «κωλοτούμπα» αυτή αποκτά διαστάσεις σκανδάλου, αν συσχετισθεί με την πληροφορία ότι το 2006 ο Άδωνις Γεωργιάδης είχε εκδώσει ένα αντισυστημικό βιβλίο με τίτλο «Η ρίζα του κακού» (Radix Malorum) της συγγραφέως Εύης Μάρτιν (Evi Martyn). Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται το σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, καθώς και για το τσιπάρισμα του πληθυσμού. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η συγγραφέας (σελ. 200-201· τα κεφαλαία στο πρωτότυπο):

«Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκεται μόνο από 200 οικογένειες (ναι, διακόσιες) με τον μοναδικό σκοπό να επιβάλλει μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ με μια ΕΝΙΑΙΑ κυβέρνηση που θα κρατά υπόδουλους όλους τους ανθρώπους. […] Ο κόσμος σήμερα είναι γεμάτος από κυβερνήσεις ανδρεικέλων […], που προετοιμάζουν και επιδιώκουν την ονομαζόμενη ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ για δικό τους όφελος».

Στο ίδιο βιβλίο και, ειδικότερα, στο κεφάλαιο 16.Α., που επιγράφεται «Ο μικροτσίπ πληθυσμός» (σελ. 178), γίνεται λόγος για ένα πείραμα που πραγματοποιήθηκε στην Βοστώνη την δεκαετία του 1980, όπου ομάδα νευροχειρουργών τοποθέτησε μικροτσίπ στον εγκέφαλο 38.000 και πλέον βρεφών. «Απώτερος σκοπός αυτού του ειδεχθούς πειράματος ήταν η ελπίδα ότι, όταν αυτά τα άτυχα μωρά μεγάλωναν έχοντας αυτό το ειδικό τσιπ στον εγκέφαλό τους, να μπορούν να ελέγχονται από αυτούς που χειρίζονται ένα συγκεκριμένο σύστημα και επομένως να γίνουν όργανα, θέλοντας και μη, ενός συνωμοτικού προγράμματος».

Επίσης, σε διάφορα σημεία του βιβλίου γίνεται αναφορά στις μυστικές οργανώσεις που κυβερνούν τον κόσμο, όπως είναι οι «Πεφωτισμένοι» (Illuminati), το «Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων», η «Τριμερής Επιτροπή» «και η πιο μυστική απ’ όλες, η Bilderberg» (σελ. 110).

Άραγε, ο κ. Γεωργιάδης, ως εκδότης του συγκεκριμένου βιβλίου, δεν διάβασε το άκρως αποκαλυπτικό περιεχόμενό του; Η απάντηση είναι, προφανώς, ρητορική. Ως εκδότης γνώριζε άριστα τι εξέδιδε, αλλά τώρα είμαστε στην εποχή που άλλαξε στρατόπεδο και «αυτοεκδίδεται» στα «ανάκτορα» της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Αναμενόμενο: Ένας απηνής διώκτης του παγκοσμιοποιητικού συστήματος δεν είναι σπάνιο να γίνεται τελικώς σφουγγοκωλάριος ή, αλλιώς, καλολαδωμένο γρανάζι του, χρησιμοποιώντας φρενοβλαβοποιητικά το απόλυτο όπλο της παγκόσμιας δικτατορίας, δηλαδή την προπαγάνδα.

 

ANTINEWS.GR

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΕΟΛΑΙΑ 

Η ''ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ'' ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΟΖ ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ''ΓΑΛΑΖΙΟ ΕΔΑΦΟΣ''

Του Κωνσταντίνου Γρίβα, Καθηγητού Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών

Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει αρκετές παθογένειες, αλλά μια σημαντική, αν και σχετικά παραγνωρισμένη, είναι ο επαρχιωτισμός της. Το ότι δηλαδή λειτουργεί μέσα στο στενό πλαίσιο της γεωπολιτικής “γειτονιάς”, σχεδόν αδιαφορώντας για το τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Όμως, το διεθνές σύστημα είναι ένα και ενιαίο και ό,τι συμβαίνει σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου ασκεί επιδράσεις στο σύνολο. Ο λόγος για τη “Γαλάζια Πατρίδα”, την ΑΟΖ και την τάση μετατροπής της σε “γαλάζιο έδαφος”.

Πρόκειται για μία τάση, η οποία μας αφορά άμεσα, αφού συνδέεται με την τουρκική “Γαλάζια Πατρίδα”, η οποία ουσιαστικά επιδιώκει να καταργήσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, μη αναγνωρίζοντας ότι τα ελληνικά νησιά έχουν δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ. Το πρόσφατο περιστατικό στην Κάσο, όπως και παλαιότερα στο Καστελόριζο είναι άκρως ενδεικτικά των επιδιώξεων της Άγκυρας, η οποία έχει κατανοήσει τη σημασία που έχει και σήμερα, αλλά και προοπτική η έννοια της ΑΟΖ και ειδικότερα η τάση να μετεξελιχθεί σε “γαλάζιο έδαφος”.

Στην Ελλάδα, όμως, ο κοσμογονικός ανταγωνισμός, που βρίσκεται εδώ και μερικά χρόνια εν εξελίξει αναφορικά με τον έλεγχο των εγγύς ευρασιατικών υδάτων, έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητος από τη δημόσια συζήτηση. Όμως, ο ανταγωνισμός αυτός θέτει νέα δεδομένα και στο Δίκαιο της Θάλασσας, που με τη σειρά τους έχουν τεράστιες δυνητικές επιδράσεις στο ελληνοτουρκικό σύστημα. υπενθυμίζουμε ότι ο ανταγωνισμός αυτός ξεκίνησε από τις αξιώσεις της Κίνας στη Νότιο Σινική Θάλασσα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ : SLPRESS 

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ - Η ελλαδίτικη πολιτική της λήθης αποθρασύνει την Τουρκία και από θύτης μετατρέπεται σε κατήγορο του Ελληνισμού, κομπορρημονώντας με κάθε ευκαιρία ότι «μας πέταξε στη θάλασσα» και αν χρειαστεί θα το ξανακάνει

Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη 

Ιδρυτή και Διευθυντή του περιοδικού ''ΕΝΔΟΧΩΡΑ''

Η 18η Σεπτεμβρίου 1922 ήταν η μέρα που το δράμα του μικρασιατικού Ελληνισμού έγινε γνωστό με τρόπο τραγικό στον Ελληνισμό της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ήταν η μέρα που τα πρώτα πλοία με τους Ελληνες πρόσφυγες έφταναν στο λιμάνι του Πειραιά και άλλων ελληνικών πόλεων. Είχαν προηγηθεί τα νησιά μας, που υποδέχθηκαν νωρίτερα κυρίως τα απομεινάρια του Ελληνικού Στρατού και διασωθέντες από τις θηριωδίες των Τούρκων.

Από τα 3.000.000 περίπου των Ελλήνων της Μικρασίας και της Ανατολικής Θράκης (που αποτελούσαν τότε περίπου το 20% του συνολικού πληθυσμού της σημερινής Τουρκίας, αλλά και το οικονομικά ζωτικότερο τμήμα του πληθυσμού της), οι μισοί αναγκάστηκαν να εκπατριστούν καταφεύγοντας ως πρόσφυγες ή αργότερα ως ανταλλαγέντες στην Ελλάδα, ενώ οι νεκροί της γενοκτονίας ξεπέρασαν το 1.000.000. Κάποιοι κατέφυγαν στην ομόδοξη Ρωσία και οι υπόλοιποι κατάφεραν να επιβιώσουν είτε ως κρυπτοχριστιανοί είτε με τη Συνθήκη της Λωζάννης να παραμείνουν στις εστίες τους. Η μετέπειτα καταστρατήγηση των όρων της συνθήκης από την Τουρκία οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες εξ αυτών να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς προς την Ελλάδα, κυρίως από την περιοχή της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου.

Είναι χρήσιμο να τα θυμόμαστε όλα αυτά, όσο οδυνηρά και αν είναι, όσο και αν μας στενοχωρούν και μας θλίβουν, γιατί κάποιοι εμμένουν να ζουν με ψευδαισθήσεις περί «διμερούς φιλίας» και κάποιοι άλλοι να σιωπούν μπροστά στα συνεχιζόμενα εγκλήματα της Τουρκίας αλλά και στην καταπάτηση κάθε έννοιας του Διεθνούς Δικαίου.

Η Τουρκία ποτέ δεν λογοδότησε για τα εγκλήματά της, ποτέ δεν ξέπλυνε το όνομά της για τις γενοκτονίες ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας, απλούστατα γιατί ποτέ δεν το απαιτήσαμε. Το έκαναν οι Αρμένιοι και είχαν αποτελέσματα. Το διεκδίκησαν οι προσφυγικές συλλογικότητες των Ποντίων και δευτερευόντως Θρακών και Μικρασιατών, και είχαν μια μερική δικαίωση. Αλλά το επίσημο ελληνικό κράτος εξακολουθεί να δειλιάζει και να αρκείται στην εκτόνωση της εθνικής μνήμης, που συντηρείται από τις εθνικοτοπικές συλλογικότητες του προσφυγικού Ελληνισμού, με την υποτονική, προσχηματική και ψηφοθηρική, κατά κανόνα, στήριξη κάποιων εκδηλώσεών τους.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία ήταν και παραμένει ένοχη για απαράγραπτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, Χ. Μοργκεντάου είχε γράψει ότι «όταν οι τουρκικές Αρχές έδωσαν διαταγή να εφαρμοστεί το μέτρο των εκτοπίσεων δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να απαγγείλουν την καταδίκη σε θάνατο ενός ολόκληρου λαού. Οι Τούρκοι είχαν πλήρη συνείδηση αυτού του γεγονότος και δεν προσπαθούσαν καθόλου να το αποκρύψουν στις συνομιλίες τους μαζί μου».

Κι όμως, η ελλαδίτικη πολιτική της λήθης είναι αυτή που αποθρασύνει την Τουρκία και από θύτης μετατρέπεται σε αλαζόνα κατήγορο του Ελληνισμού, κομπορρημονώντας με κάθε ευκαιρία ότι «μας πέταξε στη θάλασσα» και αν χρειαστεί θα το ξανακάνει.

Μπορεί ο Ελ. Βενιζέλος, σε ομιλία του στην ελληνική Βουλή να ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για τον Εθνικό Διχασμό, που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή και την προσφυγιά, αλλά οι επίγονοί του πολιτικοί δεν σεβάστηκαν τη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων μιας άφρονος πολιτικής. Και είναι πραγματικά λυπηρό να αρκούμαστε στα λόγια και στις παρεμβάσεις εκπροσώπων άλλων λαών για την αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης, όπως της Κούρδισσας βουλευτού της Σουηδίας, Γιουλάν Αβτζί, που σε εκδήλωση στην Αθήνα είχε πει μεταξύ άλλων: «Αν η μνήμη των θυμάτων δεν αποκατασταθεί, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να επουλώσουν τις πληγές τους και να συνεχίσουν. Για αυτό είναι σημαντικό όλες οι δυνάμεις, οι οποίες πιστεύουν σε ανθρώπινες αξίες, να συνεχίσουν να αγωνίζονται και να ασκούν πίεση στην Τουρκία προκειμένου να αρχίσει να λέει την αλήθεια και να παραδεχθεί τη Γενοκτονία».

https://www.newsbreak.gr/apopseis/708552/to-chreos-tis-mnimis/ 

Η «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πρώην πρύτανης και καθηγήτρια στο ΠΑΜΑΚ

Δυστυχώς, το απευκταίο έγινε πραγματικότητα, εξαιτίας της παντελούς δικής μας αδράνειας για την αποτροπή του. Τα απειλητικά του επακόλουθα είναι, τώρα, μπροστά μας.

Αναφέρομαι, φυσικά, στη μυθοπλασία περί «γαλάζιας πατρίδας», που αφού επαναλήφθηκε κατά κόρον, και με κάθε ευκαιρία, δυστυχώς χωρίς αντίδραση εκ μέρους μας, και αφού έτσι έγινε σιωπηρώς αποδεκτή από τη διεθνή κοινότητα, κρίθηκε ώριμη για να  ενταχθεί  στα τουρκικά σχολικά βιβλία.

Σίγουρα δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας υπενθυμίζοντας ότι, η εισαγωγή στα σχολικά βιβλία, αποτελεί την πιο επικίνδυνη και την πιο αποτελεσματική μεθόδευση αρπαγής αλλότριων κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς πολεμικές  επιχειρήσεις. Η χρόνια επανάληψη   διαβεβαιώσεων, σε διεθνές επίπεδο, ότι τμήματα  εδάφους, θάλασσας ή αέρα ανήκουν  στον επίδοξο εισβολέα, παρότι  φυσικά δεν του ανήκουν, γίνεται  μοιραία  αποδεκτή, ιδίως όταν δεν υπάρχει ηχηρή και σοβαρή αντίδραση από το εκκολαπτόμενο θύμα.

Να υπενθυμίσω ότι η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε  επί δεκαετίες από τα Σκόπια και τους ομοϊδεάτες τους  στην υφήλιο, για την παραποίηση  της ιστορίας  της Μακεδονίας. Οι εκεί  μαθητές δάκρυζαν κάθε πρωί, στην ώρα της προσευχής, γιατί η «κακή Ελλάδα τους είχε αρπάξει την πατρίδα τους, τη Μακεδονία», σύμφωνα με τα όσα  τους πιπίλιζαν το μυαλό οι δάσκαλοί τους.  Όπως είναι γνωστό, για την αποτροπή αυτού του κακού δημιουργήθηκε η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και το ΙΜΧΑ, που όμως για σωρεία λόγων, που δεν είναι του παρόντος, δεν κατορθώθηκε να αναχαιτιστεί η καταστροφή.

Και ήδη, μετά την επιτυχή επιχείρηση της παραχάραξης της ιστορίας στη Μακεδονία, η μέθοδος επαναλαμβάνεται, με άλλα φυσικά πρόσημα, αλλά με τις ίδιες επιδιώξεις. Οι Τούρκοι μαθητές, ιδίως και επειδή  βιώνουν  σε πατρίδα που τιμά τη θρησκεία και σέβεται τις παραδόσεις και τις βασικές αξίες ζωής, θα ενστερνιστούν το μύθευμα περί της «γαλάζιας πατρίδας», και στη συνέχεια δεν θα υπάρχει δύναμις επί Γης, ικανή να το διαψεύσει ή και να το μεταβάλει στη συνείδησή τους.

Αναμφίβολα, όλα τα παραπάνω είναι παγκοίνως γνωστά. Ωστόσο,  τα αναφέρω, προκειμένου να εκφράσω την απορία μου, για το πώς συμβαίνει να μην έχουμε αντιδράσει με νύχια και δόντια, στο αργό και μεθοδευμένο ξεδίπλωμα της «γαλάζιας πατρίδας», ενόσω επιπλέον  είχαμε και το πρόσφατο  φιάσκο του Σκοπιανού.  Αλλά, αντιθέτως, οι δικοί μας αρμόδιοι επέλεξαν να προβάλουν προς πάσα κατεύθυνση το ιλαρού περιεχομένου μήνυμα (εν όψει των επικρατουσών συνθηκών), περί της επιθυμίας μας διατήρησης θερμών  φιλικών  σχέσεων με τους γείτονες. Με υποκλίσεις, με  ανταλλαγές επισκέψεων, με τραπεζώματα εκατέρωθεν, αλλά και με μεθοδική απουσία σχετικών ανακοινώσεων, αν εξαιρέσει κανείς τις πιστές περιγραφές των εκατέρωθεν μενού.

Αυτό, ακριβώς το θέατρο του παραλόγου, που προφανώς ικανοποιούσε τους συμμάχους, επειδή διατηρούσε την πλαστή ηρεμία στις ελληνικές θάλασσες, ευνόησε την εμβάθυνση  του μυθεύματος περί «γαλάζιας πατρίδας», καθώς επαναλαμβάνονταν ακούραστα, και κέρδιζε έδαφος. Μέχρι που έφτασε στην  κρίσιμη καμπή της επιτυχούς του διαδρομής, όπου κρίνεται ώριμο πια για να ενσωματωθεί στα τουρκικά σχολικά βιβλία.

Ορισμένες  δηλώσεις του ΥΠΕΞ, ενόψει της εισόδου  της «γαλάζιας πατρίδας» στα τουρκικά σχολικά βιβλία, μου έδωσαν την εντύπωση, ελπίζω εσφαλμένη, ότι θεωρεί ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι ανησυχίας. Πιθανόν να γνωρίζει περισσότερα από όλους εμάς, και αυτά να είναι όντως καθησυχαστικά.  Προφανώς, δηλαδή, θα έχει καταρτιστεί πρόγραμμα αποτελεσματικής αντιμετώπισης των θανάσιμων εθνικών απειλών, που βαθαίνουν με τα τουρκικά σχολικά βιβλία.

Αλλά, όμως,  εύλογα ερωτάται πως και γιατί το ΥΠΕΞ δεν σπεύδει να ξεδιπλώσει αυτό το πρόγραμμα, αλλά αφήνει να πλανάται η υπόθεση συνέχισης της  όντως, πια, αδιανόητης πολιτικής καλλιέργειας φιλικών σχέσεων με την Τουρκία;

Καθώς, οι νέες και συντριπτικές αυτές εξελίξεις κρίνουν σε μακροχρόνια βάση την εθνική υπόσταση της Ελλάδας, ο λαός της έχει δικαίωμα να γνωρίζει που  βρίσκεται και τι προγραμματίζεται σχετικά, για την αντιμετώπιση τους.

Εκφράζοντας τις ανησυχίες μου σε φίλους, κάποιοι από αυτούς εξέφρασαν την άποψη ότι «δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε», εν προκειμένω. Που σημαίνει, ότι δεχόμαστε παθητικά την άλωση, από τους Τούρκους, εκείνων των τμημάτων της πατρίδας μας, που επιβουλεύονται.

Και αν  έτσι έχει η κατάσταση, κρίμα στις ζωές των ηρώων της Επανάστασης, αλλά και δικαιολογημένος ο ασεβής, εν γένει τρόπος, με τον οποίον γιορτάστηκαν επισήμως τα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία.

Αυτή, όμως, τυχόν η παραδοχή σημαίνει ότι θα πρέπει να πάψουμε να απευθυνόμαστε στο διεθνές Δίκαιο και στα διεθνή δικαστήρια και, αντιθέτως, να αποδεχτούμε ότι επανήλθε, στην εποχή μας,  η ζούγκλα, στη διεθνή σκηνή, με την επικράτηση, σε αυτήν του δικαίου του εκάστοτε ισχυρότερου.

Πιθανότατα, ως μία από τις τραγικές συνέπειες της επιταχυνόμενης παρακμής της Δύσης.

 

https://www.newsbreak.gr/apopseis/705250/i-galazia-patrida-sta-toyrkika-scholika-vivlia/