ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ : "ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ"

(Απόσπασμα απο το 2ο Κεφάλαιο του βιβλίου του Κωνσταντίνου Δημητριάδη "ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ" που θα εκδοθεί μέσα στο 2017 απο τις Εκδόσεις "ΠΕΛΑΣΓΟΣ")

"...Μπαίνουμε διστακτικά στο Αϊδίνι. Εντονη η μυρωδιά του καμμένου ξύλου και του καμμένου υφάσματος... Μαζί με μιά αλλη μυρωδιά εντονη, ακαθόριστη αλλά και αποπνικτική... εμετική θα έλεγα!
- "Λοχία πάρε 5 άντρες και καλυψέ μας από κείνο το σπίτι", μου λέει ο Ανθυπασπιστής της διμοιρίας μας
- "Καρράς, Μαυρωτάς εσείς οι δίδυμοι και ο "κόμης" ελάτε μαζί μου" τους λέω κοφτά...και αρχίζω να τρέχω προς ένα σπίτι που φαινόταν στην θέση του, δηλαδή οτι δεν του είχαν βάλει φωτιά ή φουρνέλο....
Μόλις φτάνουμε λέω στους δίδυμους που έρχονταν να πάνε πάνω στο χαγιάτι και να πιάσουν τα παράθυρα και ο "κόμης" που ερχόταν λαχανιασμένος - λόγω των περιττών κιλών του, δείγμα της καλοζωΐας του τον καιρό της ειρήνης - του λέω να μείνει έξω στην μάντρα.
Μπαίνουμε και οι πέντε μέσα... και μας πιάνει μια μπόχα.... Κάτι μεταξύ βυρσοδεψίου και στάβλου.... Ανεβαίνουν οι δίδυμοι τρέχοντας τα σκαλιά για το πάνω πάτωμα... Εμείς πάμε στα τρια σημεία του ορίζοντα με τρόπο τέτοιο ώστε να έχουμε πλάτη στους δικούς μου...και πιάνουμε τα παράθυρα. Ξαφνικά ακούω απο πάνω:
- "Mπα να σου γαμήσω τον Αντίχριστο" ακούω μια φωνή
Ηταν ο Νότης ο ένας δίδυμος, σκληρό παλληκάρι, Πειραιώτης, ψαράς πριν καταταγεί, με δάκτυλα που η αλμύρα παρόλη την μικρή ηλικια του τα είχε κάνει σκληρά και χοντρά σαν λουκάνικα. Το ίδιο και ο αδελφός του ο δίδυμος ο Μίμης. Τους είχα εμπιστοσύνη γιατί είχαν γερά μάτια (ίσως από το πολύ ψάρι που έτρωγαν) και έβλεπαν πολύ μακριά....
- "Γαμώ το μουνί της μάνας σας καριόλια" ακούω την φωνή του άλλου δίδυμου του Μίμη... και ακούω να περπατούν στην μεση του σπιτιού και όχι προς τα παράθυρα που τους είπα!
- "Τι έγινε ρε μαλακισμένα" τους φωνάζω...
Καμμιά απάντηση αλλά ακούω τα βήματά τους....
- "Μιλάτε ρε κωλόπαιδα"...ξαναφωνάζω...
Συνεχίζω να ακούω μόνο τα βήματά τους...
Αρχιζω να ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά να δω τι έγινε πάνω...
Φτάνοντας μπαίνω στο μεγάλο δωμάτιο.... Βλέπω μπροστά μου όρθιους και τους δυο δίδυμους Βαμβακάρηδες... Ασάλευτους και χωρίς το κράνος τους... Τους παραμερίζω για να δω...και Θεέ μου.....
Ενα πανηγύρι από μύγες πάνω σε τρία σώματα...
Ο ένας ήταν εύζωνας πεσμένος μπρούμυτα μέσα σε μια λίμνη αίματος...
Πρέπει να ήταν από τους εύζωνες του Σχοινά.... Πλησιαζω....
Τον γυρνάω ανάσκελα και βλέπω κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ...
Γυρνώντας τον ανάμεσα στα πλούσια μουστάκια του ξεπροβάλλει κάτι και πέφτει στο έδαφος....
Τι είναι αυτό το κόκκινο-μαύρο πράγμα που βγηκε απο το στόμα του;;; αναρωτήθηκα.... Και αμέσως μόλις κατάλαβα τι ήταν, παρατηρώντας το καλύτερα νιώθω ένα σιδερένιο στεφάνι, σαν αυτά που έχουν τα βαρέλια, να μου σφίγγει το κεφάλι .... και κάνω εμετό.....
Ήταν τα γεννητικά του όργανα.... Αυτόματα κοιτώ κάτω προς τα αχαμνά του και βλέπω το παντελόνι του εκεί σκισμένο και μια μεγάλη λίμνη αίματος να εχει ξεραθεί και να έχει τραβήξει την βουλιμία για αίμα στα διάφορα έντομα....
- Οχι ρε πούστη μου, μονολογώ.... Οχι ρε γαμώ την πουτάνα μου, γαμώ την φάρα σας κωλοτουρκοι....
Τι θάνατος για ένα παλληκάρι που άφησε το σπιτικό του, την οικογένειά του στην Παλαιά Ελλάδα για να έλθει εδώ, νομίζοντας ότι θα απελευθερώσει τα σκλαβωμένα αδέλφια του, θα ενώσει την Ιωνία με την ήδη απελευθερωμένη Ελλάδα. Αυτό νόμιζε... Οχι το γεγονός ότι ήλθαμε εδώ για να διασφαλίσουμε τα συμφέροντα των Αγγλων στην περιοχή... όπως αποδείχθηκε στην πορεία!
Και ήλθε, προφανώς τον έπιασαν στην απαγκίστρωση του Σχοινά μέσα σε αυτό το σπίτι και τον υπέβαλλαν σε αυτό το μαρτύριο.... Να του κόψουν με μαχαίρι μαλλον τα γεννητικά όργανα και να του τα βάλλουν στο στόμα...
Σίγουρα πέθανε από αιμορραγία... Αρα ήταν ζωντανός όταν του έκαναν αυτό οι βρωμιάρηδες.... οι γιοί της πουτάνας, οι κωλότουρκοι...
Αυτόματα ρίχνω το βλέμμα μου πιο δεξιά.... το δεύτερο ασάλευτο κορμί...
Μια γυναίκα... Νέα γυναίκα.... Με τα πόδια ανοιχτά και σηκωμένα τα φουστάνια της μέχρι το στηθος της..... Αίμα πολύ αίμα ανάμεσα στα πόδια της.... Εκείνη ασάλευτη με τα μάτια ανοιχτά να κοιτάει το ταβάνι....
Δεν θέλει φαντασία να καταλάβει κανείς ότι την βίασαν... Και για να έχει αιμορραγία δεν πρέπει να ήταν ενας ή δύο ή τρεις.... Ρε την καημένη.... Τι τρόπος να πεθάνει κανείς.... Και από τα ρούχα της δείχνει να ήταν μια γυναίκα που ταξικά θα την κατέτασσες στις εύπορες. Κρίμα...
Κοιτώντας λίγο πιό περα βλέπω ενα μικρό κοριτσι, θάταν δεν θάταν 13-14 χρονών πάνω στο κρεβάτι με την νυχτικιά του. Είχε δύο μεγάλες στάμπες αίμα στην νυχτικιά της η κοπέλλα στο σημείο του στήθους..... Εχω δει μαχαιρωμένους πάνω στην Σαλονίκη την πατρίδα μου, πίσω απο το τελωνείο μετά απο βραδινούς καυγάδες και καταλαβαίνω τις μαχαιριές σε αρτηρίες και την ακατασχετη αιμορραγία που προκαλούν....
Κατάλαβα.... Της είχαν κόψει τα στηθάκια της.... Θα το είχαν βιάσει κι αυτό.... 13 χρονών παιδί ρε καθάρματα... Τι ικανοποίηση νιώσατε....;;;;
Μα τι κτήνη είναι αυτοί οι Οθωμανοί.... ;;;; σκεφτομαι και νιώθω τα δόντια μου να τρίζουν.....
Λέω στους δίδυμους "παρτε τα πτώματα και βάλτε τα στο διπλανό δωμάτιο και πιάστε τα παράθυρα" και αρχίζω να κατεβαίνω κάτω από τις σκάλες....
Ζαλίζομαι.... Νιώθω τα αυτιά μου να κάνουν "βουπ-βούπ" σαν να δουλεύει χειραντλία νερού μέσα....
Μόλις κατεβαίνω ο Μαυρωτάς με ρωτά:
- "Tι έγινε Λοχία πάνω;;;;¨
- "Τίποτα, κοίτα καλά μπροστά σου" του λέω....
Τότε ακούω την σάλπιγγα "προχωρείτε προχωρείτε" του Λόχου και βλέπω τους άντρες του με εφ' όπλου λόγχη να μπαίνουν προσεκτικά στο Αϊδίνι... Πρωτα σκυφτοί οι άντρες της εμπροστοφυλακής και ακολούθως οι αξιωματικοί με το πιστόλι στο χέρι, να προπορεύονται των οπλιτών, ο καθένας της διμοιρίας του...
Δεν συνάντησαν αντίσταση... Οι Τούρκοι είχαν φύγει στα γύρω βουνά...
Θρασύδειλοι... Καθάρματα....
Αυτήν την εικόνα που είδα πάνω δεν την ξέχασα ποτέ...
Και ιδίως στο Καλέ Γκρότο μετά από περίπου δύο χρόνια. Τότε που συνέλαβα έναν Τούρκο στρατιώτη και ψάχνοντας στα πράγματα του βρήκα μια φωτογραφία του μπροστά από το κομμένο κεφάλι ενός άντρα... Θυμήθηκα αμέσως τον άτυχο εύζωνα του Αϊδινιου...
Έβγαλα αμέσως την ξιφολόγχη και έτσι όπως ήταν γονατιστός του την έμπηξα στον λαιμό .. Ενιωσα απέραντη ηδονή στρίβοντας την ξιφολόγχη στο λαρύγγι του και βλέποντας το αίμα του να ρέει ποτάμι.... Το χέρι μου γεμισε με το αίμα του μέχρι τον αγκώνα. Εγω συνέχιζα να στρίβω με λύσσα την ξιφολόγχη στο λαρύγγι του, βλέποντας τα γουρλωμενα μαύρα ματια του... Χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις, χωρίς αναστολές....
Ο Θεός να με συγχωρέσει είπα από μέσα μου αλλά ένιωσα διπλή ικανοποίηση... Και για μένα και για τον κατακρεουργημένο εύζωνα του Αϊδινίου ! Η εικόνα του, το καθαρό του πρόσωπο με τα μουστάκια, δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου...."

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΟΥΜΕ ΕΙΠΑΜΕ ΠΡΟΕΔΡΕ, ΟΧΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΙΡΟΟΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

File Photo: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας
κ. Νίκος Αναστασιάδης
στα εγκαίνια των εκθέσεων
«Education and Remembrance
The Holocaust in Romania»
Φωτογραφία ΣΤ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ (Mignatiou.com)

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος. Σας το έχω ξαναπεί. Δεν είναι μόνο ότι δέχεται σωρεία επιθέσεων για τις αποφάσεις του, οι οποίες μας προβληματίζουν και μας στενοχωρούν. Αλλά έχει κάνει άπειρα βήματα πίσω από τις θέσεις του, όπως συμπεριλαμβάνονται ακόμα και σε εκείνη την αλήστου μνήμης συμφωνία με τον προηγούμενο πρόεδρο του ΔΗΚΟ, που έγινε μόνο για να διασφαλιστούν οι διορισμοί των στελεχών του.
Και έκανε τα βήματα πίσω, επειδή δυστυχώς πιστεύει ότι η πολυπόθητη (όποια) «λύση», όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος, θα επιτευχθεί μόνο με υποχωρήσεις για να στηριχθεί δήθεν ο Μουσταφά Ακιντζί. Μιλάμε για αποθέωση λαθών, και απορώ τι στο καλό κάνουν οι συνεργάτες του, οι οποίοι αντιλαμβάνομαι παρακολουθώντας τους στη Γενεύη ότι τον «αππώνουν» (άντε τώρα να εξηγήσω στους Ελλαδίτες αναγνώστες της στήλης τι ακριβώς σημαίνει η λέξη).
Ο κ. Αναστασιάδης είναι εγκλωβισμένος σε αυτόν τον συρφετό των παλιών και των νέων ιδεών του, που αλληλοσυγκρούονται μέχρι …θανάτου. Και κυριολεκτώ. Οι παλιές του ιδέες περί πατρίδας, θρησκείας και ορθοδοξίας, αντικαταστάθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες ιδέες του ευρωπαϊκού συντηρητισμού, αλλά εσχάτως επιστρέφουν και κατά καιρούς επιβάλλονται. Δεν είναι μία διχασμένη προσωπικότητα. Αυτό που του συμβαίνει είναι κάτι άλλο: Ενώ η πλειοψηφία του χρεώνει ακόμα και «προδοσία» (και είναι καιρός να βγάλουμε εντελώς αυτή τη λέξη από το λεξιλόγιό μας), προσωπικά πιστεύω ότι πολύ βαθιά μέσα του, επιθυμεί κάτι άλλο. Και επειδή αδυνατεί να το επιτύχει, επειδή οι συνομιλητές του δεν έχουν ίχνος λογικής, θα πράξει ότι και ο Γλαύκος Κληρίδης, όταν ντύθηκε την ελληνική σημαία και γύριζε από χωριό σε χωριό διαλαλώντας το «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω». Κάποιοι έλεγαν τότε ότι ήταν ένα κενό σύνθημα για τους άμυαλους της «εθνικοφροσύνης», οι οποίοι πιστεύουν τον κάθε θεομπαίχτη και περιπαίκτη πολιτικό. Όμως, ο γέρος ο Κληρίδης τα κατάφερε τότε, εκλέχθηκε, έπαιξε και το παιγνίδι των S-300 που κόστισε στους φορολογούμενους 600 τόσα εκατομμύρια και ύστερα έβαλε βαθιά και τις ρίζες του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, το οποίο και τον ενταφίασε πολιτικά.
Περιγράφοντας τα παραπάνω, δεν προβλέπω την πολιτική τύχη του χαλκέντερου Νίκου Αναστασιάδη. Περιγράφω ένα πολιτικό μονοπάτι, που εύκολα θα μπορούσε να το επιλέξει. Και αντιλαμβάνομαι ότι οι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι σύμβουλοί του, που δεν τρώνε κουτόχορτο και κρίνουν τα πάντα μέσα από τη λογική των δημοσίων σχέσεων, προς τα  εκεί τον καθοδηγούν να πάει. Πρέπει, όμως να σκεφθούν, ότι πιθανότατα τον οδηγούν σε μία ταπεινωτική ήττα καθώς ο λαός «βράζει» και αισθάνεται πως ξέφυγε εντελώς στην ανάρμοστη σχέση του με τον Μουσταφά Ακιντζί. Και υποψιάζεται πως αν τοποθετήσει τις διαπραγματεύσεις στον αναπνευστήρα, μετά τις εκλογές, και εφόσον τις κερδίσει, «μην τον είδατε τον Παναγή», που λένε και στα Μέγαρα. Θα το …«διευθετήσει» το Κυπριακό και θα τρέχουμε.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είδε, την εβδομάδα που μας πέρασε, να καταρρέει μπροστά στα μάτια του ο όμορφος και αγγελικά πλασμένος κόσμος που δημιούργησε στη φαντασία του. Ότι δηλαδή ο κατοχικός ηγέτης είναι ο «άδρωπός» του, με τον οποίο θα λύσει το Κυπριακό και συνοδευόμενοι από τις κυρίες τους θα παραλάβουν υπό το παγκόσμιο χειροκρότημα το Νόμπελ Ειρήνης. Ο κ. Ακιντζί δεν έχει καμία σχέση με αυτόν που δημιούργησε η φαντασία του Προέδρου της Κύπρου. Πρώτα απ’ όλα είναι ψεύτης. Δεν πιστεύει στη λύση. Παίζει ένα ρόλο και αποδεικνύεται καλός ηθοποιός. Την περασμένη εβδομάδα έδειξε και εθνικιστικό πρόσωπο, απογοητεύοντας τους υποστηρικτές του στις ελεύθερες περιοχές, οι οποίοι είναι εκτεθειμένοι.
Εξηγείστε μου σας παρακαλώ, ποια είναι η διαφορά των δημόσιων λόγων του κ. Ακιντζί από αυτών των ισλαμο-εθνικιστών της Τουρκίας. Μερικές φορές είναι πιο προχωρημένος και αρνητικός ο μπαγάσας από τα αφεντικά του. Και το πρόβλημα -και ας μας διαψεύσει ο κ. Αναστασιάδης- τα ίδια και απαράλλακτα του λέει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Και τον έχει φρικάρει. Είναι και άνθρωπος ο Πρόεδρος με ευαισθησίες. Πόσα να αντέξει. Διότι όσο και να λες πως «είναι καλύτερη η προσπάθεια από την αδράνεια» στην πραγματικότητα μόνο το αποτέλεσμα μετρά και τίποτα άλλο. Και το αποτέλεσμα είναι πικρό για τον Πρόεδρο της Κύπρου.
Δεν γνωρίζω αν το έχουν σκεφθεί οι συνεργάτες του. Αλλά προκαλείται τεράστια ζημία στον κ. Αναστασιάδη, και ας μην νομίζουν πως επειδή έχουν κυριαρχήσει στα κυπριακά ΜΜΕ οι οπαδοί της (όποιας) λύσης, επηρεάζουν την πλειοψηφία των ανθρώπων. Με τα σημερινά δεδομένα, όπως δείχνουν, και οι δικές τους μετρήσεις, θα πάθουν πανωλεθρία. Ας σκεφθούν: Αξίζει τέτοιας τύχης ο Πρόεδρος  της Δημοκρατίας; Διότι η λέξη απόρριψη θα είναι εικόνα και ομοίωση του ίδιου και θα τον ακολουθεί για πάντα.
Να το λύσουμε είπαμε (και συμφωνήσαμε) Πρόεδρε. Όχι να παραδώσουμε το  νησί και το ελληνικό στοιχείο στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Δεν γίνεται. Έτσι χωρίς παρεξήγηση, δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ένα Δημοκράτη και Έλληνα πατριώτη, που αγαπά πολύ την Κύπρο, στέλνει η ελληνική κυβέρνηση στη Λευκωσία για να ηγηθεί της Εθνικής Φρουράς. Ο Ηλίας Λεοντάρης, που υπηρέτησε και στην Ουάσιγκτον, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, κ.  Αβέρωφ Νεοφύτου, δεν είναι αφελής άνθρωπος. Καθόλου. Κάνει τον αφελή διότι τον εξυπηρετεί. Αντίθετα είναι ένας έξυπνος αλλά και πονηρός πολιτικός. Και ο συνδυασμός των δύο αυτών προτερημάτων του, είναι εκρηκτικός. Στο Κυπριακό παίζει ένα παιγνίδι. Έτσι απλά. Ένα παιγνίδι. Από τη μία συγκρατεί τους «εθνικόφρονες» του κόμματος της Κυπριακής Δεξιάς και από την άλλη ταϊζει σανό τους υποστηρικτές της «όποιας λύσης», που στην πραγματικότητα τον αηδιάζουν. Πρόκειται για τους σκληρούς νεοφιλελεύθερους που ολίγο ενδιαφέρονται για τους αγρότες, τους φτωχούς και τους ταλαιπωρημένους του κόμματος.  Απλά τους χρησιμοποιούν και στη συνέχεια τους ξεχνούν μέχρι τις επόμενες εκλογές, που τους φλομώνουν ξανά  με έωλες υποσχέσεις για διορισμούς, για προμήθεια, ας πούμε, πόσιμου νερού, κ.λπ. Ο κ. Νεοφύτου ξέφυγε προχθές, απλά για να είναι αρεστός και στους ξένους. Δήλωσε: “Δεν μπορούμε να πετύχουμε λύση του Κυπριακού και απαλλαγή από την Τουρκία, με το να έχουμε την αντίληψη ότι και μετά τη λύση, την ενωμένη Κύπρο θα τη διοικούμε αποκλειστικά εμείς οι Ελληνοκύπριοι. Εάν θέλουμε την Κύπρο ολόκληρη, πρέπει να γνωρίζουμε ότι “αυτό προϋποθέτει τη φυσική και πολιτική συμβίωση με τους συμπατριώτες μας Τουρκοκυπρίους”, δήλωσε ο ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος της Μεγαλονήσου. Τεράστιο το λάθος του και έδωσε όπλα στους αρρωστημένους εθνικιστές της Τουρκίας και των κατεχομένων. Διότι, ούτε τέτοια πρόθεση υπάρχει, ακόμα και από τους δικούς μας εθνικιστές, ούτε και έχουμε την στρατιωτική δύναμη. Ακόμα και αν την είχαμε, δεν θα το επιτρέπαμε κύριε Πρόεδρε του ΔΗΣΥ, απλά και μόνο επειδή δεν είμαστε αυτοί που προσπαθείς να υπερασπιστείς. Οι κατακτητές της Κύπρου είναι οι Τούρκοι. Όχι οι Έλληνες… 

MIGNATIOU.COM
ΑΠΟΨΕΙΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ : ΕΣΑΠ, Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Του Ιωάννη Αθανασόπουλου, Ιστορικού, Πτυχιούχου της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας, κατεύθυνση Ιστορίας.

Η ιστορία της Εθνικής Αντίστασης μέχρι τώρα έχει επικεντρωθεί περισσότερο στην μελέτη των δυο μεγαλύτερων οργανώσεων, του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Περισσότερο στην πρώτη, με την έκδοση πολλών μελετών και βιβλίων, που συχνά προπαγανδίζουν την τότε κομματική γραμμή παρά την αντικειμενική ιστορική αλήθεια.

Η όποια μελέτη ή έστω παρουσίαση μικρότερων αλλά πολύ σημαντικών αντιστασιακών οργανώσεων, γίνεται συνήθως με απαξιωτικό τρόπο. Ιδιαίτερα εάν οι οργανώσεις αυτές δεν εντάχθηκαν ή δεν είχαν αγαστή συνεργασία με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί η οργάνωση «Εθνικός Στρατός Απελευθερωτικής Προσπάθειας» (ΕΣΑΠ), που έδρασε στη Δυτική Θεσσαλία.

Υπήρξε δημιούργημα του Ταγματάρχη Γεωργίου Κωστόπουλου, απότακτου αξιωματικού του Κινήματος του 1935, και επίσημα η δράση της ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου 1942. Προηγουμένως ο Κωστόπουλος είχε μυηθεί μέσω ενός φίλου του στο τοπικό ΕΑΜ, αλλά δεν είχε ορκισθεί εξαιτίας της επιθυμίας του να διαβάσει πρώτα το Καταστατικό του, κάτι το οποίο δεν συνέβη ποτέ. Τότε ο Κωστόπουλος αντιλαμβανόμενος ότι πίσω από το ΕΑΜ βρισκόταν το ΚΚΕ κράτησε ιδιαίτερα επιφυλακτική στάση.

Η αρχική δύναμη του ΕΣΑΠ έφτανε στις αρχές του 1943 τους 250 αντάρτες. Ωστόσο ο Κωστόπουλος ήδη από τα τέλη του 1942 προσπαθούσε να διευρύνει την οργάνωσή του. Από τα τέλη Δεκεμβρίου 1942 δέχθηκε την ομάδα του Κωστορίζου (25 ανταρτών), που εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ του Βελουχιώτη εξαιτίας της διαφωνίας τους με το σχέδιο διάλυσης της οργάνωσης του Ζέρβα, που είχε οργανώσει ο ίδιος ο Βελουχιώτης μετά την επιχείρηση Χάρλινγκ. Τότε ο ΕΛΑΣ επικήρυξε τον «προδότη» Κωστορίζο και τους άνδρες του και έλαβε την αφορμή να επιτεθεί κατά του Ζέρβα, νομίζοντας ότι εκεί κατέφυγαν οι «αποστάτες». Η ουσία όμως είναι ότι αυτοί εντάχθηκαν στον ΕΣΑΠ αν και αρχικά είχαν σκοπό να φτάσουν στο αρχηγείο του ΕΔΕΣ.

Την ίδια περίοδο, τον Δεκέμβριο του 1942, ο Κωστόπουλος προσπαθεί να συνεννοηθεί με άλλες Εθνικές Οργανώσεις και ξεκινά επαφή με τον στρατηγό Ζέρβα. Στις 18 Δεκεμβρίου έγραφε ο ίδιος:

Στρατηγέ μου,

Έλαβα το γράμμα σας και βρέθηκα στην ευχάριστο θέσι να έλθω εις επικοινωνίαν μαζί σας, πράγμα που από πολλού χρόνου επιθυμούσα. Επειδή δέ ο απεσταλμένος σας μου εδήλωσε ότι η επιθυμία μου αυτή συμπτίπτει με την ιδικήν σας, σας παρακαλώ να μου ορίσητε προσπωπικήν συνέντευξιν εις σύντομον χρόνον και τόπον εκείνον που ο απεσταλμένος σας γνωρίζει προφορικώς. Πιστεύω ακραδάντως ότι η προσωπική επαφή θα επιλύσει πολλάς εκκρεμότητας.

Πίνδος, 18 Δεκ. 1942

Ο αρχηγός Δυτικής Θεσσαλίας

Γεώργιος Κωστόπουλος

Αρχές του 1943 αρχίζει να κινητοποιείται το «πανδημοκρατικό» αντάρτικο, που είχε ως στόχο να ενώσει τις οργανώσεις που είχαν ως αποκλειστικό σκοπό τον πόλεμο κατά του κατακτητή και την απελευθέρωση της Ελλάδας. Το σχέδιο εκπονήθηκε από τον Έντυ Μάγιερς, αρχηγό της Βρετανικής Αποστολής στην Ελλάδα και τους απότακτους βενιζελικούς αξιωματικούς Ναπολέοντα Ζέρβα και Στέφανο Σαράφη. Εν τω μεταξύ ο Σαράφης είχε αναπτύξει τις σχέσεις του με τον Κωστόπουλο και είχε οριστεί ουσιαστικά «συναρχηγός» του ΕΣΑΠ. Σκοπός του ήταν να δημιουργήσει τις Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών Θεσσαλίας, όπως είχε συμφωνήσει με τους Μάγιερς και Ζέρβα.

Το σχέδιο των τριών είχε ως σκοπό να σταματήσει τον εμφύλιο που το ΚΚΕ είχε αποφασίσει να εφαρμόσει ήδη από τον Δεκέμβριο του 1942. Ωστόσο ένα γεγονός – σταθμός στην εξέλιξη της υπόθεσης του αντάρτικου της Δυτικής Θεσσαλίας άλλαξε τα δεδομένα. Αυτό ήταν ο αφοπλισμός της οργάνωσης των Κωστόπουλου – Σαράφη από δυνάμεις του ΕΛΑΣ.

Ο αφοπλισμός του ΕΣΑΠ από τον ΕΛΑΣ

Ο υπεύθυνος του ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην περιοχή της Θεσσαλίας, Κώστας Καραγιώργης, αναστατώθηκε όταν έμαθε πως ο Σαράφης είχε ανέβει στα βουνά για να ενώσει τις Εθνικές Οργανώσεις. Χαρακτηρίστηκε αμέσως σαν «ταξικός εχθρός» που έπρεπε να εξουδετερωθεί με το όποιο τίμημα. Σε διαφορετική περίπτωση το μονοπώλιο του ΕΛΑΣ στην αντίσταση θα κινδύνευε σοβαρά. Τότε καταστρώθηκε ένα λεμπτομερές σχέδιο που είχε ως στόχο να πλανέψει τον Κωστόπουλο, δείχνοντας του αρχικά φιλική διάθεση και επιθυμία συνεργασίας κατά των κατακτητών.

Στις 23 Φεβρουαρίου 1943, ο Κωστόπουλος ενημερώνεται από τους αντάρτες του ότι ο Καπετάν Κόζιακας του ΕΛΑΣ (Θωμάς Πάλλας κατά κόσμον) έρχεται προς τα μέρη που ήλεγχε ο ΕΣΑΠ και ζητά συνεννοήσεις με στόχο τη συνεργασία των δύο οργανώσεων. Ο Κωστόπουλος δέχθηκε. Στην αρχή το κλίμα δεν ήταν φιλικό. Ο Σαράφης θα γράψει για την συνάντηση εκείνη (Ο ΕΛΑΣ, σ. 79): «[…] Συστηθήκαμε επίσης και ο Κωστόπουλος πρόσθεσε: «Τι Κόζιακας, ποιό είναι το πραγματικό σου όνομα;». Εκείνος απάντησε πως το πραγματικό του όνομα είναι υποχρεωμένος να κρατάει μυστικό, σύμφωνα με τις αρχές της οργάνωσής του. Ο Κωστόπουλος σε τόνο οξύ είπε πως μόνον οι κακοποιοί κρύβουν το όνομά τους και η κατάσταση οξύνθηκε».

Η συνέχεια ωστόσο ήταν πιο φιλική. Ο Κόζιακας σταλμένος από τον Καραγιώργη είχε στόχο να κατασκοπεύσει τον «εχθρό». Την δυναμική του και κυρίως τον ρόλο του Σαράφη. Η πρώτη συνάντηση δεν είχε αποτέλεσμα. Ορίστηκε όμως νέα στο Μοναστήρι του Ντούσικου, όπου είχαν εγκατασταθεί ο Σαράφης, ο Κωστόπουλος και οι αντάρτες του ΕΣΑΠ. Ο Κόζιακας ζήτησε εσκεμμένα προσωρινή αναβολή της συνάντησης και προχώρησε στη β’ φάση του σχεδίου. Άντρες του ΕΛΑΣ συνέλαβαν στην Καρδίτσα τον ταγματάρχη Αντωνόπουλο, φίλο και συνεργάτη του Κωστόπουλου, που ανέβαινε στο βουνό για να ενταχθεί στον ΕΣΑΠ. Η είδηση όπως ήταν βέβαιο έφτασε άμεσα στα αυτιά του Κωστόπουλου. Άμεσα ο ίδιος με τον Σαράφη και την δύναμή τους φτάνουν στο Βούνεσι όπου είχε το τοπικό αρχηγείο του ο ΕΛΑΣ και ζητούν την άμεση απελευθέρωση του ταγματάρχη Αντωνόπουλου. Καθώς ήταν βράδυ όμως, πείσθηκαν από τον Νικηταρά του ΕΛΑΣ να αναπαυθούν και να συζητήσουν το επόμενο πρωί.

Γύρω στις 3 τα ξημερώματα και ενώ η αποστολή του ΕΣΑΠ αναπαυόταν δύναμη του ΕΛΑΣ εισβάλει στα καταλύματα και αφοπλίζει όλους τους αντάρτες της οργάνωσης. Ημερομηνία του αφοπλισμού του ΕΣΑΠ και οριστικού θρυμματισμού των σχεδίων για το μεγάλο και ενιαίο πανδημοκρατικό αντάρτικο ήταν η 3η Μαρτίου 1943. Ο ίδιος ο Κωστόπουλος έγραψε αργότερα στην σχετική έκθεσή του για τον αφοπλισμό:

«Την νύκτα της 2 προς 3 Μαρτίου του 1943, διά απάτης εις χωρίον Μορφοβούνιον Καρδίτσης, αφοπλίσθη τμήμα του Κεντρικού Αρχηγείου υπό των κομμουνιστών συλληφθέντων του τε Γενικού Αρχηγού του ΕΣΑΠ και του Αρχηγού του κεντρικού Αρχηγείου Λοχαγού Καραμπέκου Θωμά. Τον αφοπλισμόν τούτον επηκολούθησεν αφοπλισμός και των άλλων αρχηγείων του ΕΣΑΠ και εκτέλεσις τριακοντατριών εκ των μαχικωτέρων στελεχών του ΕΣΑΠ. Πολλοί των ανταρτών μετά του Γενικού Αρχηγού και του Αρχηγού Καραμπέκου ωδηγήθησαν εις χωρίον Κολοκυθιά Φθιώτιδος ένθα ο Γενικός Αρχηγός και ο αρχηγός Καραμπέκος κατεδικάσθησαν εις θάνατον υπό ανταρτικής συνελεύσεως αλητών, προεδρευομένη υπό του τότε Συντ/ρχου Σαράφη.

Μετά επίμονον επέμβασιν του εν Ελλάδι Αρχηγού της Συμμαχικής Αποστολής Άγγλου Ταξιάρχου EDWARD MAYERS (ΕΝΤΥ) και του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής αφέθημεν ελεύθεροι ανασταλείσης της εκτελέσεώς μας την 1-5-43. […]».

Πολλά έχουν ειπωθεί για τον ρόλο του Στέφανου Σαράφη. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι πως ο ίδιος αν και χλευάστηκε φυλακισμένος από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δέχτηκε, κατά ένα περίεργο τρόπο, να αναλάβει Στρατιωτικός Αρχηγός της οργάνωσης, δίπλα στον Πολιτικό Καθοδηγητή Ανδρέα Τζήμα και τον Καπετάνιο Άρη Βελουχιώτη. Τότε πάρθηκαν μέσα σε μια νύχτα οι κατηγορίες της Πανθεσσαλικής Επιτροπής του ΕΑΜ κατά του Σαράφη, που τον αποκαλούσαν συνεργάτη και άνθρωπο των Ιταλών κατακτητών μεταξύ άλλων. Οι κατηγορίες ήταν ίδιες και για τα υπόλοιπα στελέχη του ΕΣΑΠ και αξίζει να τονισθεί πως για αυτούς που δεν ακολούθησαν το παράδειγμα του Σαράφη, αυτές δεν αποσύρθηκαν.

Το ΕΑΜ βάσει σχεδίου ενημερώνει τον Ζέρβα με επιστολή, που υπέγραφαν γνωστά ονόματα Καπεταναίων του ΕΛΑΣ, στις 7 Μαρτίου 1943, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Φίλε Ζέρβα, οι προδόται Σαράφης – Κωστόπουλος αφοπλίσθησαν, από τα γενναία τμήματα περιλαμβάνοντα συνειδητούς αντάρτας και θα δικασθούν εις το Έκτακτον Στρατοδικείον, μαζί με τους συνεργαζόμενους με αυτούς προδότας αξιωματικούς…». Από την περίοδο αυτή αρχίζουν να γενικεύονται οι εμφύλιες επιθέσεις του ΕΛΑΣ κατά άλλων εθνικών αντιστασιακών οργανώσεων με στόχο να μην υπάρχει καμία άλλη οργάνωση έξω από το ΕΑΜ. Μάλιστα απείλησαν και τον Ζέρβα πως αν δεχθεί αντάρτες του ΕΣΑΠ στην οργάνωσή του θα «τον έριχναν στη θάλασσα».

Ενδεικτική είναι η αναφορά του οπλαρχηγού του ΕΔΕΣ Δυτικής Θεσσαλίας, Σωτήρη Μπάλλα, για τον αφοπλισμό του ΕΣΑΠ:

Προς τον Αρχηγόν Ενόπλων Δυνάμεων ΕΔΕΣ

1. Ομάδες Κωστόπουλου αφωπλίσθησαν υπό ΕΑΜικών ομάδων Νικηταρά και υπολοίπων.

2. Αφωπλίσθησαν περί τους 150 άνδρες του Κωστόπουλου.

3. Κρατούνται υπό των ΕΑΜικών Ομάδων Κωστόπουλος, Σαράφης και λοιποί.

4. Ομάδες Βλάχου μετ’ άλλων εφεδρικών ομάδων ενώνονται προς αντιμετώπισιν κινδύνου εις χωρίον Πορτή.

5. Ενεφανίσθη ΕΑΜική ομάς του Ολύμπου  με δύναμιν 120 ανδρών. Παραμένει εις χωρίον Μουζάκιον.

6. Δύναμις ομάδων Νικηταρά 70.

7. Παρακαλώ διατάξετε τι στάσιν τηρήσω.

8. Αφοπλισμός εγένετο την παρελθούσαν νύκτα καθ΄ήν ώραν ο Κωστόπουλος και λοιποί ευρίσκοντο εις καταλύμματά των.

9. Αποστείλατέ μας υλικόν πολεμικόν, είδη υποδήσεως κλπ.

Σωτήριος Μπάλλας

Μετά σεβασμού

Δρακότρυπα 2.3.43

ώρα 14.55

Εν κατακλείδι, ο αφοπλισμός του ΕΣΑΠ αποτέλεσε την αρχή του κατοχικού εμφυλίου πολέμου, όπου το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ άρχισε να δίνει προτεραιότητα στον πόλεμο κατά Ελλήνων και όχι κατά των κατακτητών. Ο Μάγιερς ζήτησε εκείνη την εποχή από το Κάιρο να σταματήσει την ενίσχυση του ΕΛΑΣ γιατί απεδείχθη πως δεν είχε σκοπό τον πόλεμο κατά του Άξονα. Δυστυχώς η πρόταση του δεν εισακούστηκε και το ελληνικό κίνημα αντίστασης δοκιμάστηκε καθότι πέρα από τον πόλεμο κατά των εισβολέων προέκυψε ο εμφύλιος σπαραγμός.

Πηγές:

1. Θέμης Μαρίνος, Ο εφιάλτης της Εθνικής Αντίστασης, β’ τόμος, Παπαζήσης, Αθήνα 2003.
2. Έντυ Μάγιερς, Ελληνική περιπλοκή, Εξάντας, Αθήνα 1975.
3. Ιωάννου Χρ. Γιαννάκενα, Γρηγόρης Σούρλας ο Καπετάνιος της Θεσσαλίας, Πελασγός, Αθήνα 2016.
4. Στέφανος Σαράφης, Ο ΕΛΑΣ, Επικαιρότητα, Αθήνα 1999.
5. Σόλωνας Γρηφοριάδης, Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, τόμος Α’, Polaris, Αθήνα 2009.
6. Ιωάννου Β. Αθανασόπουλου, Ναπολέων Ζέρβας και το έπος της Εθνικής Αντιστάσεως του ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ, Πελασγός, Αθήνα 2015.
7. Απομνημονεύματα Στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα, Μέτρον, Αθήνα 2000.
8. Βασιλείου Γ. Μπαλτογιάννη, Εθνική Αντίστασις ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ, Αθήναι 1986.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ

Ο ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ε.α. ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΖΟΥΜΗΣ ΑΝΑΛΥΕΙ : Ο ΑΛΒΑΝΙΚΟΣ ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

Του Λάμπρου Τζούμη
Αντιστρατήγου ε.α.

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφία που απεικονίζει στρατιώτες να σχηματίζουν με τα χέρια τους το σήμα του αλβανικού αετού. Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΓΕΣ, πρόκειται για νεοσύλλεκτους που παρουσιάσθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα στο κέντρο εκπαιδεύσεως  2/39, στο Μεσολόγγι.

Η υπόθεση παραπέμφθηκε στον στρατιωτικό εισαγγελέα Ιωαννίνων και πιθανότατα οι κατηγορίες που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι προσβολή στρατού, σε βαθμό πλημμελήματος, η οποία προβλέπει ποινή φυλάκισης έως 5 έτη. Μια μερίδα της κοινής γνώμης έχει την άποψη ότι η προκλητική αυτή ενέργεια των στρατιωτών είναι μια νεανική απερισκεψία. Ακόμα και αν δεχτούμε κάτι τέτοιο, που θεωρώ ότι υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες περί τούτου, προκύπτουν τα παρακάτω συμπεράσματα.

Οι εν λόγω στρατιώτες προφανώς γεννήθηκαν από Αλβανούς γονείς στην Ελλάδα, μιλούν άπταιστα ελληνικά και κατέχουν την ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα γι΄ αυτό κατετάγησαν και για την εκπλήρωση της στρατιωτικής τους υποχρέωσης.  Σύμφωνα με την Βικιπαιδεία ιθαγένεια ή υπηκοότητα ονομάζεται νομικά η ιδιότητα του πολίτη, για την ακρίβεια ο νομικός δεσμός του ατόμου με το κράτος στο οποίο ανήκει. Κάθε άνθρωπος αποκτά ιθαγένεια τη στιγμή που γεννιέται, κατά κανόνα την ίδια με έναν από τους γονείς του (δίκαιο του αίματος) ή υπό προϋποθέσεις του τόπου γέννησής του (δίκαιο του εδάφους). Κατά τη διάρκεια της ζωής του ενδέχεται να αποκτήσει νέα ιθαγένεια οικειοθελώς - η διαδικασία αυτή ονομάζεται πολιτογράφηση. Ενδέχεται επίσης, εάν προβεί σε πράξεις προδοσίας, να στερηθεί την ιθαγένειά του. Σε αυτήν την περίπτωση και αν δεν έχει την ιθαγένεια άλλου κράτους χαρακτηρίζεται ως ανιθαγενής.

Κατά την άποψή μου ο σωστός όρος είναι υπηκοότητα γιατί η λέξη ιθαγένεια εμπεριέχει τη ρίζα «γένος» που είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Το γένος έχει σχέση με το έθνος και αποτελεί τη μια συνιστώσα του δηλ. το όμαιμον. Για να είναι κάποιος Έλληνας το γένος θα πρέπει να έχει γεννηθεί όχι απλά στην Ελλάδα αλλά ο ένας τουλάχιστον από τους δύο γονείς του να είναι Έλληνας. Η άλλη συνιστώσα του έθνους είναι το «ομόψυχον» δηλ. η κοινή συνείδηση της καταγωγής και της ιστορίας της πατρίδας μας ή «εθνική συνείδηση».

Η έννοια του έθνους ξεπερνάει τα γεωγραφικά όρια του κράτους και αν εξετάσουμε τα στοιχεία της ελληνικής εθνότητας, θα διαπιστώσουμε πώς μέχρι σήμερα, τα σύνορα του ελληνικού έθνους επεκτείνονται πέρα από τα σύνορα του κράτους και περιλαμβάνει ως έννοια και  την ελληνική ομογένεια, τους Έλληνες της διασποράς. Η έννοια του έθνους είναι παλαιά και συναντάται στην εποχή του Ομήρου. Ο ποιητής αναφέρει «Αχαιών Έθνος». Όπως και σήμερα προκειμένου περί του  ελληνικού έθνους, στην αρχαιότητα ό όρος αυτός σήμαινε κοινή φυλετική καταγωγή και όχι πολιτική οργάνωση. Το 1415 ο Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων  έγραψε στον αυτοκράτορα Μανουήλ : « Εσμέν γάρ ουν ως ηγείσθε τε και βασιλεύετε, Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί». Η εθνική υπόσταση των Ελλήνων στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο ιδεώδες της εθνικής συνείδησης που μαρτυρεί περί της ελληνικότητας.

Οι στρατιώτες που προέβησαν στην ενέργεια που προαναφέρθηκε, προφανώς δεν διέθεταν ελληνικό γένος και εθνική συνείδηση. Παρ΄ όλα αυτά στις κοινωνικές τους σχέσεις και σε θέματα επαγγελματικής αποκατάστασης διατηρούν την προμετωπίδα «Έλληνας». Όταν όμως συζητηθεί, για παράδειγμα η στάση που θα τηρήσουν σε μια ενδεχόμενη μελλοντική ελληνοαλβανική κρίση, σίγουρα θα φανερώσουν αμηχανία ή υπεκφυγή.

Κάτι τέτοιο είναι φυσικό, καθόσον οι νέοι αυτοί έχουν ως στόχο να εργαστούν στη χώρα μας και αν μπορέσουν να σταδιοδρομήσουν, πρόκειται όμως για σαφή απόδειξη μη ύπαρξης ελληνικής εθνικής συνείδησης.

Αυτό πρέπει να επισημανθεί καθόσον πριν μερικά χρόνια καταργήθηκε το γένος ως προϋπόθεση για εισαγωγή στις στρατιωτικές σχολές και κατ΄ επέκταση για προσλήψεις στις Ένοπλες Δυνάμεις και διατηρήθηκε μόνον η υπηκοότητα/ιθαγένεια. Κατά συνέπεια αν οι στρατιώτες αυτοί ήταν καλοί μαθητές αυτή τη στιγμή μπορεί να ήταν υπαξιωματικοί ή αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού. Στη θέση τους όπως είναι κατανοητό θα μπορούσαν να είναι μουσουλμάνοι τουρκόφιλοι ή γενικά αλλοδαποί και νομίζω μπορεί να γίνουν αντιληπτοί από τον καθένα οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν σε κάτι τέτοιο. Δηλαδή σε μια υποτιθέμενη σύρραξη με την Τουρκία αυτός που μάχεται στην πρώτη γραμμή δεν θα είναι σίγουρος αν ο αξιωματικός πληροφοριών της μονάδας του είναι πράκτορας της ΜΙΤ ή οποιασδήποτε άλλης μυστικής υπηρεσίας. 

Η χώρα μας από το 1990 περίπου έχει δεχθεί στο έδαφός της εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, αποφεύγοντας να θεσπίσει μέχρι και σήμερα κάποιους στοιχειώδεις κανονισμούς αποδοχής τους. Όπως γίνεται κατανοητό το πρόβλημα αυτό θα μεγαλώνει τα επόμενα χρόνια με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τέλος η ενέργεια αυτή των οπλιτών θα πρέπει να εξετασθεί αν πρόκειται για απερισκεψία ή όχι στο πλαίσιο του αναδυόμενου αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού και διαφόρων ενεργειών που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα. Πριν δύο μήνες οι ελληνικές αρχές στην Κακαβιά συνέλαβαν δύο υπαλλήλους του αλβανικού Υπουργείου Εξωτερικών καθώς μετέφεραν στην χώρα μας προπαγανδιστικό υλικό, από βιβλία μέχρι χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας. ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν οι δύο υπάλληλοι του αλβανικού ΥΠΕΞ, θα παρέδιδαν το έντυπο υλικό που μετέφεραν στην πρεσβεία τους στην Αθήνα, με σκοπό να διανεμηθεί σε Αλβανούς μαθητές. Αλβανοί αξιωματούχοι με συνεχείς δηλώσεις τους κάνουν λόγο ανοιχτά για τσάμικο ζήτημα και αναγνώριση υποτιθέμενης γενοκτονίας σε βάρος των Τσάμηδων, με αναφορές σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Ο Αλβανός πρωθυπουργός, εκφραστής του αλβανικού εθνικισμού, πρόσφατα διεκδίκησε για λογαριασμό της Αλβανίας τα εύσημα σωτηρίας της Ακρόπολης και προσπάθησε να περάσει το μήνυμα ότι οι Αρβανίτες είναι μέλη της αλβανικής μειονότητας. Η συμφωνία για την ΑΟΖ που είχε υπογραφεί ανάμεσα στις δύο χώρες από το 2009 ναυάγησε κατόπιν πρωτοβουλίας του Έντι Ράμα, υποκινούμενου από την Τουρκία όπως τον κατηγόρησε δημόσια ο Σαλί Μπερίσα. Το αλβανικό καθεστώς συστηματικά παραβιάζει τα διεθνώς αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στη Βόρειο Ήπειρο, με σκοπό την υλοποίηση μεθοδευμένου σχεδίου πλήρους αφανισμού των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, με πλήθος συνταγματικών, νομοθετικών και διοικητικών διατάξεων.

Όλα αυτά λοιπόν πρέπει να ληφθούν υπόψη από όσους ισχυρίζονται ότι ενέργειες όπως αυτή των στρατιωτών εντάσσονται στο πλαίσιο μιας νεανικής απερισκεψίας ή αν πράγματι αποτελούν μέρος ενός γενικότερου μεθοδευμένου σχεδίου. Θα πρέπει επίσης η χώρα μας με μία σειρά ενεργειών να καταστήσει σαφές το τεράστιο κόστος για τα συμφέροντα των γειτόνων μας σε περίπτωση που συνεχίσουν τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο των τελευταίων ετών. Όσο η εξωτερική πολιτική της χώρας μας ακολουθεί το δρόμο του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας, ο αλβανικός εθνικισμός και μεγαλοϊδεατισμός δεν πρόκειται να υποχωρήσουν.
ONALERT
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

''ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ'' - ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΥΠΕΡΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΤΟΥ
ΠΛΩΤΑΡΧΗ (ΥΙ)
ΖΩΗ Κ. ΜΠΕΧΛΗ Π.Ν.
ΕΙΔΙΚΟΥ ΠΑΘΟΛΟΓΟΥ
 
Θα είμαι λακωνικός για να γίνω κατανοητός.
Ο αντισυνταγματάρχης Φριζής ,έκανε το καθήκον του όπως όλοι οι 8000 πεσόντες έλληνες αξκοι και οπλίτες στο μέτωπο της Β.Ηπείρου
Το ερώτημα που προβάλλει  με την κακή κατα την γνώμη μου χρήση του ονόματος του Γενναίου Φριζή ,πρέπει να επεκταθεί στα αλληλοσυγκρουόμενα εθνικά συμφέροντα.
Δηλαδή ,εαν θα είχε κάποιος να διαλέξει μεταξύ της υπηρεσίας στο γένος και της υπηρεσίας στο κράτος ,τι θα έπραττε,και κατά πόσο μπορούμε εμείς να δημιουργήσουμε αμφιβολίες για το ποιον έχει στην πλάτη του ο έλληνας στρατιώτης,η αν θα πρέπει να φροντίσουμε ,ο έλλην στρατιώτης να έχει τις όσο το δυνατόν λιγότερες αμφιβολίες γαι την ηγεσία του .
Να υπενθυμήσω την περίπτωση του Ελληνα αξκού του τουρκικού στρατού,ο οποίος παρέδωσε στον ελληνικό στρατό τα σχέδια στο Μπιζάνι.
ΕΠΡΑΞΕ ΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ,ΠΕΡΙΦΡΟΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΕΧΝΗΤΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ ΤΗΣ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΟΣ και ήταν ελληνας στο γένος ,αξκός του τουρκικού στρατού.
ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΥΠΕΡΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ,και αυτό μας δείχνει το παράδειγμα του γενναίου έλληνα.
Εσείς πιστεύετε ότι δεν θα κάνει το ίδιο ο αλβανός ,ο τούρκος ,ο ισλαμιστής πακιστανός και νιγηριανός ,όταν η χώρα του,η μια μουσουλμανική χώρα θα βρεθεί απεναντί μας;;;;
Είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει αξκός ,που να σκέφτεται επιπόλαια ,δεδομένου ότι για κανέναν λόγο ,δεν θα ρισκάραμε ως αξκοί, την ασφάλεια των ελλήνων οπλιτών.. αλλά και την έκβαση της όποιας στρατιωτικής επιχείρησης
ΤΟΝΙΖΩ ΟΤΙ ΟΙ ΑΞΚΟΙ, ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΟΤΙ ΛΕΜΕ και ας μου επιτραπεί ,να το τονίσω αυτό ως απάντηση στην κριτική που εδέχθη ως τώρα ο ΑΡΧΗΓΟΣ μας,Στρατηγός Κωσταράκος, για την υπεύθυνη θαρραλέα και ουσιαστική τοποθέτηση επι ενός θέματος που αφορά την ουσία της αποστολής του και όχι ιδεολογικούς νεολογισμούς. 
Ωστόσο ,επειδή θεωρώ ότι ο προβληματισμός κάποιων ,λόγω της ελλειπούς γνώσης τους,είναι ειλικρινής ,εγώ θα πρότεινα να παραδειγματιστούμε απο τα καλύτερα απο εμάς κράτη,όπως το κράτος του ΙΣΡΑΗΛ.
Οι εβραίοι είναι ένα γένος ,που έχει παράλληλη διαδρομή με εμάς.
Εδιώχθησαν,υπέστησαν ολοκαυτώματα,και το κράτος τους αυτήν την στιγμή περιστοιχίζεται απο εχθρούς ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ είναι εθνικό κράτος ,στηρίζεται στον νόμο του αίματος και όχι στον νόμο του εδάφους........και αυτό διότι το εβραικό κράτος φτιάχτηκε για να αποτελεί καταφύγιο των εβραίων,όπως φτιάχτηκε και το ελληνικό,απλά εμείς κάπου χάσαμε τον δρόμο.......Ας πάρουμε μερικές ιδέες απο τον στρατό τους.
Ευχαριστούμε για την  προβολή του θέματος Φριζή,διότι μας έδωσε την ευκαιρία να διαλεχθώμεν ελλόγως και ουχί δογματικώς ,όπως κάποιοι εις βάρος της φυσικής πραγματικότητας που ειναι το ελληνικό γένος,διαλέγονται.
Τελειώνοντας να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι επ ουδενί λόγω θα συμβιβαστούμε με την  παράδοση της διοίκησης των ελληνικών ενοπλων δυνάμεων σε αλλοφύλους,πολύ περισσότερο μάλλον, όταν αυτό, προτείνεται απο ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν ωφελήσει το ελληνικό κράτος,αλλά αντιθέτως ,με δογματικό τρόπο ,βερμπαλισμούς και χρησιμοποιώντας εξαρτημένα αντανακλαστικά, που επι σειράν ετών διέσπειραν στην λαική συνείδηση,στηρίζουν ανθελληνικά ιδεολογήματα και απόψεις ,στοχεύοντας σε ένα κράτος θρησκευτικά και εθνικά αποχρωματισμένο και χωρίς ρίζες,οπότε έχουμε και κάθε δικαίωμα να αμφιβάλλουμε για τις αγαθές  προθέσεις τους.

ONALERT
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ 42η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ κ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΥ ΄΄ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ'' ΜΕ ΘΕΜΑΤΑ α) ΤΡΑΜΠ,BREXIT,ΚΙΝΑ β) ΣΤΡΑΤΟΣ,ΘΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, γ) ΧΑΡΤΗΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ, δ) Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ''ΗΡΑΚΛΗΣ'' ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ κ.α.

Σύντομη επισκόπηση θεμάτων που άπτονται της επικαιρότητας εν σχέσει με την Γεωστρατηγική και την Ιστορία από τον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky με τον Δημοσιγράφο & Αμυντικό Αναλυτή Γιάννη Θεοδωράτο στις 24/1/2017.


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Evonymos 
Blue Sky

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΑΝΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΛΑΚΟΠΗ (16.04.1956) : ''ΑΧ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΤΕ, ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

Πηγή: Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης (επιμ.), Η Έξοδος, τόμ. Β΄, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα 2004, σ. 163-165.

Εσύ ν’ ακούεις πώς ήρθαμε από τη Μαλακοπιά.

Πριν να φύγουμεστι απ’ την Μαλακοπιά ήρταν Τούρκοι απ’ το Κοζάνη και μας έβγαλαν απ’ τα σπίτια μας με το ζόρ’. Το 1924 ήτανε. Δυο τρεις οικογένειες σ’ ένα σπίτι κάτσαμιστι ένα-δυο μήνες· ξένο σπίτι, χώρας σπίτι.

Και ερχούτσαντε εκεί οι Τούρκοι στην Μαλακοπιά και μας έρχουντανε κάθε ζαπάχνα¹ «να μη ανοίξετε το θύρα και να χωθούνε μέσα». Δεν ανοίγαμε θύρα· χτύπαναν Τούρκοι Κοζάνης το θύρα, και δεν ανοίγαμε ’μείς για να μας βγάλουνε. Κάθε ζαπάχνα αυτό ήτανε. Η πεθερά μου κάθε ζαπάχνα χτύπανε την πόρτα κι έλεγε το Τούρκοι Κοζάνης: «Όντας έχτισα αυτό το σπίτι, κοντά μου ήταστε κι ήρτετε πήρετε το σπίτι μ’ απ’ τα χέρια μας και κάθεστε εσείς;». Κάθε ζαπάχνα αυτό ήτανε όντας πήρανε σπίτι μας. Ύστερις άνοιξαν οι Τούρκοι Κοζάνης την πόρτα και πήραν την πεθερά μου μέσα και έδειρανε. Φοβήθηκε και άλλη φορά δεν πήεν. Οι Τούρκοι έλεγαν, όντας ήρτανε απ’ το Κοζάνη: «Κι εμείς αφήσαμε σπίτια και χωράφια· να πάτε εκεί να τα πάρετε ’σείς».

Στη Μαλακοπιά είχαμε καλά Τούρκοι και μας υποστηρίζανε.

Ήτανε ήλιος και δεν ξεκινήσαμε απ’ την Μαλακοπιά. Κάτσαμε δυο-τρεις μήνες και πάγωσεν λίγο η μέρα και ύστερις βγήκαμε στράτα.

Κάθε οικογένεια πιάσαμε απ’ ένα αραπά και βγήκαμε στράτα.

Όντας εφύγαμε ήρταν Τούρκοι μας και μας χοτζακλάτιζαν ² κι έλεγαν: «Αχ, πού μας αφήνετε και φεύγετε;». Είχαμε καλά Τούρκοι.

Που εφύγαμ’ την ημέρα πήγαμε με τα αραπάδια στη Νίγδη και μια βραδιά κοιμηθήκαμε εκεί. Και την άλλη μέρα ζαπάχνα έφυγαμε και πήαμε στο Ουλούκισλα· και άμα είδαμε εκεί τα τρένα μαύρα-μαύρα φοβήθηκαμε και έκλαιγαμε. «Πού να μας πάνε τα τρένα», έκλαιγαμε.

Τρία νύχτες έμειναμε στο Ουλούκισλα. Στα χάνια έμειναμε.

Ύστερις κάτσαμ’ στο τρένο και πήαμιστι στη Μερσίνα. Εκεί είδαμε τα παπόρια και τρόμαξαμε και με τα παπόρια...

Κάτσαμε δεκαπέντε μέρες στη Μερσίνα. Εκεί ήτανε κάτι άγρια Τούρκοι και έτρεχανε κατόπιψά μας και μας τσιμπούσανε και μας ρίχνανε πέτρες. Πολύ άγρια Τούρκοι ήτανε και φοβήθηκαμε. Στη Μερσίνα κάτσαμε δεκαπέντε μέρες μέσα στα τσαντούρια. Πέναιαμε³ να ψωνίσομε και τα άγρια Τούρκοι μας κρούηγαν.⁴

Ύστερις μας πήραν στα παπόρια και μας πήανε στου Αϊ-Γιωργιού τα τσαντούρια, στον Πειραιά.

Μας πήαν στα λουτρά και τα τσόλα⁵ μας, τα ρούχα μας, τα χάσεψανε⁶ στην καραντίνα. Και μαλλιά έκοψανε.

Κάτσαμε καμιά είκοσι μέρες στου Αϊ-Γιωργιού τα τσαντούρια. Εμείς, όντας έφγαμε από τη Μαλακοπιά, άντροι δεν είχαμε κοντά μας. Το άντροι μας ήτανε στην Πόλ’. Πέντε χρόνια ξενιτιά έκανε στην Πόλ’.

Εκεί στου Αϊ-Γιωργιού τα τσαντούρια ήρτεν άντρας μου από την Πόλ’ και δεν το άφησανε νάρθ’ κοντά μας να το διούμε. Κι έφυεν και έκατσεν στην Πειραία μοναχή του.

Απ’ την Μαλακοπιά όντες εφύγαμιστι πήραμε από τρία τσουβάλια χαλχάδια⁷ για το στράτα. Πήραμε και πέντε-εξ ορνίθια, πέντε-εξ κουτιά τσίπες,⁸ τέσσερα τσικιά⁹ τυριά, ένα σεπέτ¹⁰ αυγά και ένα νταμουτσάνα πεκμέζ’. Πήραμε και εξ ιγκές πλιγούρι, άλλο εξ ιγκές σταφίδες.

Στα παπόρια μέσα μας έδινανε μουχλιασμένα γαλέτες, χουτιά σαρδέλες, ελιές, λεμόνια.

Του Αϊ-Γιωργιού τα τσαντούρια κάτσαμιστι δεκακτώ μέρες. Κι από κει σήκωσάν μας και μας έφεραν στο Χαρμάνκοϊ, στη Σαλονίκη. Τρεις μήνας κάτσαμε στο Χαρμάνκοϊ. Στο Χαρμάνκοϊ μας έδωσαν μικρές παράγκες και καθίσαμεστε. Ύστερις ήρτεν απ’ την Πειραιά κι άντρας μου. Δουλειά δεν είχε. Έκανε ένα πάγκο και καβούρτανε μπακαλιάρο για να βγάλ’ το ψωμί μας.

Ύστερις μας πήανε στου Όμπαρ στα Γιαννιτσά. Πόσα σπίτια ήταμεστε δεν το μπελεντίζω.¹¹

Στου Όμπαρ, όντας μας πήανε, ήταμεστε καμιά εικοσιπέντε-τριάντα σπίτια Μαλακοπίτικα. Ήτανε κι άλλ’, δεν το ξέρω αμά από πού.

Στου Όμπαρ είχανε μπόλικα νερά και θέρμη, περιτό.¹² Περιτό να διεις. Ούλα μας ήταμεστε αστενάρα.¹³ Μέρα παράμερα μας πιάνειν ο σουτμά,¹⁴ το θέρμη που λένε.

Εκεί στου Όμπαρ κάτσαμε ένα χρόνο. Αλλά τα μισά μας Μαλακοπίτ’ πέθαναν απ’ το θέρμη.

Κι εγώ είχα ένα αγόρι και πέθανε απ’ το σουτμά κι αυτό. Στο Ασάρμπεη, ένα χωριό κοντά στου Όμπαρ, ήτανε ένας γιατρός και το τσιγούρταναμε¹⁵ και μας τράνανε.¹⁶ Κανένα-δυο χαπάκια μας έδινε ο γιατρός και ύστερις πάλι μας έρχουτανε το θέρμη.

Ύστερις ήρταμε στο Σαλονίκη. Δεν μπόρειαμε να κάτσουμε στο Όμπαρ απ’ το σουτμά. Και δουλειά δεν είχε.

Εδώ μας έβαλανε στρατιωτικά θαλάματα και κάτσαμε μέσα στα θαλάματα τρία χρόνια.

Ύστερις τα χαλάσανε τα θαλάματα και μας έβαλανε στα τσαντούρια ίσαμ’ να τα κάνουνε σπίτια. Πέντε-εξ μήνες στα τσαντούρια κάτσαμε. Και ύστερις μας έδωσε Πρόνοια αυτά τα σπίτια και καθόμαστε. Τριάντα σπίτια ήρταμε απ’ του Όμπαρ· μπορεί σαράντα...

1. πρωί-πρωί | 2. αγκάλιαζαν | 3. πηγαίναμε | 4. χτυπούσαν | 5. ρούχα | 6. ζεματίσανε | 7. κουλούρια | 8. καϊμάκια | 9. μικρά πήλινα δοχεία | 10. καλάθι | 11. δεν θυμάμαι | 12. πυρετό | 13. άρρωστοι | 14. ελονοσία | 15. φωνάζαμε | 16. κοίταζε 


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
PONTOSNEWS 
ΤΑ ΝΕΑ (ΦΩΤΟ)

ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΗΣ CIA ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΟΤΙ Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΥΠΟΚΙΝΟΥΣΕ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΝΙΑΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Έγγραφα της πρώην Γιουγκοσλαβίας που έδωσε στη δημοσιότητα η CIA, δείχνουν ότι αρκετά χρόνια μετά το τέλος του Β' 'Παγκοσμίου Πολέμου η Σοβιετική κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες γύρω από την άλυτη διαφωνία περί της πΓΔΜ, σε αντίθεση με την αδιαφορία των γιουγκοσλαβικών αρχών, όπως μετέδωσε ο Independent στην ηλεκτρονική του έκδοση στην πΓΔΜ.

Συγκεκριμένα, σε έκθεση του 1950, η CIA ενημέρωνε ότι μια επιτροπή που υποστηριζόταν από τους σοβιετικούς  - «Επιτροπή Ελευθερώστε τη Μακεδονία» -, δημιουργήθηκε με σκοπό να υποκινηθούν εξεγέρσεις ταυτόχρονα κατά των κυβερνήσεων και των αρχών στην ελληνική και γιουγκοσλαβική Μακεδονία, ώστε να ενοποιηθεί η περιοχή υπό το σχηματισμό «Μακεδονική Δημοκρατία».

Σύμφωνα με τη CIA, η «Μακεδονική Δημοκρατία» θα έπαιρνε τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης. Επιλέον, η Επιτροπή διέθετε επίσης δυνάμεις στην περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Η «Επιτροπή Ελευθερώστε τη Μακεδονία» βρισκόταν υπό την πολιτική καθοδήγηση του σοβιετικού πρέσβη στη Σόφια, και είχε επικεντρωθεί κυρίως κατά του Τίτο και του Κομμουνιστικού κόμματος.

Αρκετά σημαντικό είναι επίσης ότι η επιτροπή συγκροτήθηκε κατά την περίοδο της κρίσης των σχέσεων μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και ΕΣΣΔ, και το σχηματισμό της Κομινφόρμ με επικεφαλής τον Στάλιν.

Περίπου δύο χρόνια πριν από το 1950, είχε εκδοθεί το πόρισμα της Κομινφόρμ με το οποίο η Γιουγκοσλαβία τέθηκε σε πλήρη απομόνωση από το σοσιαλιστικό μπλοκ, ενώ ο Τίτο με τους στενότερους συνεργάτες του κατονομάστηκαν ως κατάσκοποι της Δύσης.

Για τρομοκρατικές διασυνδέσεις Συρίας και Ελλάδας κάνει λόγο το πρακτορείο Anadolu

Σε ανταπόκρισή του στο πρακτορείο Anadolu με τίτλο «Τρομοκρατικές διασυνδέσεις Συρίας και Ελλάδας σε έγγραφα της CIA», ο Ουγούρ Τσιλ (Uğur Çil), αναφέρει ότι σύμφωνα με έγγραφα της CIA, τα οποία είναι προσβάσιμα στο διαδίκτυο από την περασμένη εβδομάδα, η Συρία και η Ελλάδα διατηρούσαν διασυνδέσεις και στήριξαν αντίστοιχα τις τρομοκρατικές οργανώσεις του ΡΚΚ και της αρμενικής ASALA.

Ειδικότερα για την Ελλάδα, αναφέρεται συγκεκριμένα, ότι σε έκθεση που είχε υποβληθεί στον τότε Υποδιευθυντή της CIA, Robert Gates, επισημαίνονταν ότι η κυβέρνηση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), επί εποχής Αντρέα Παπανδρέου, στήριζε την ASALA, και η οργάνωση είχε ανοίξει γραφείο προπαγάνδας στην Αθήνα, η ύπαρξη του οποίου διατηρήθηκε μυστική.

Στην ίδια έκθεση σημειώνεται επίσης η πιθανή στήριξη της Ελλάδας στις οργανώσεις Hizbullah και Αbu Nidal (ANO).

Τέλος, το ΡΚΚ φέρεται να έχαιρε της στήριξης του καθεστώτος του Χαφέζ Αλ Άσαντ, πατέρα του νυν Σύρου Προέδρου.

Δείτε εδώ τη σελίδα από τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA, στην οποία αναφέρεται η ύπαρξη γραφείου προπαγάνδας της ASALA στην Αθήνα.

LIBERAL

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΟΜΟΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΙΣ 23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1878

Του Δημητρίου Β. Καρέλη

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του «Η γη που γεννήθηκε ο Έλληνας:  Η ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού»

 

Στις 21 Ιανουαρίου 1878 ο ελληνικός στρατός εισβάλει στη τουρκοκρατούμενη Θεσσαλία, υπό τις διαταγές του Αντιστράτηγου Σκαρλάτου Σούτσου και στις 23 Ιανουαρίου απελευθερώνει τη πόλη του Δομοκού, δίνοντας την πρώτη και τελευταία ατυχώς, νικηφόρο μάχη κατά τού Τουρκικού στρατού, σ’ εκείνο τον απελευθερωτικό αγώνα…

«Τον απελευθερωτικό αγώνα στην περιοχή Δομοκού το 1878, υπαγόρευσαν οι συγκυρίες της εποχής εκείνης. Τα αντάρτικα σώματα της ελεύθερης και υπόδουλης πατρίδας κινήθηκαν, με καλύτερη αυτή τη φορά προετοιμασία, αρτιότερη οργάνωση και προσεκτικότερο συντονισμό ενεργειών, ώστε ν’ αποφευχθούν οι αποτυχίες του παρελθόντος. Έγιναν σπουδαίες μάχες στη θέση «Στενά Λιθάρια» έξω από το Δομοκό, την Ομβριακή και αλλού, απ’ όπου εξεδιώχθησαν οι Τούρκοι.  Ο οπλαρχηγός Φούντας, έβαλε φωτιά στο χωριό Πασαλί, κοντά στην Αγόριανη. Ένα επαναστατικό σώμα, όμως, εγκλωβίστηκε από τους Τούρκους, στη Βαρδαλή και οι ηρωικοί εκείνοι άντρες μη βρίσκοντας άλλον τρόπο διαφυγής, αντί να παραδοθούν, προτίμησαν να σκοτωθούν πολεμώντας.  Η δραστηριότητα εκείνη των επαναστατικών σωμάτων στην Ήπειρο, Θεσσαλία και Μακεδονία σε συνδυασμό και μ’ εκείνη του τακτικού στρατού με αρχηγό το Σκαρλάτο Σούτσο, που εισέβαλε στη Θεσσαλία στις 21 Ιανουαρίου 1878, ασφαλώς προκάλεσε το ευνοϊκό υπέρ της Ελλάδας και των υποδούλων κλίμα.  Έτσι την 21η Ιανουαρίου ο τακτικός στρατός, υπό τον αντιστράτηγο Σκαρλάτο Σούτσο, πού ήταν συγκεντρωμένος στη Λαμία και αριθμούσε 25.000 άνδρες, πέρασε τη μεθόριο στον αυχένα Δερβέν Φούρκα και εισέβαλε στο τουρκικό έδαφος με κατεύθυνση της κυρίας φάλαγγας προς τον Δομοκό. Μέσα σε 2 ημέρες (22 Ιανουαρίου 1878) βρίσκεται χωρίς μεγάλες δυσκολίες, στο Δομοκό, όπου την επομένη έδωσε την πρώτη και τελευταία ατυχώς, νικηφόρο μάχη κατά τού Τουρκικού στρατού.  Οι Τούρκοι μετά την μάχη κατέφυγαν στο Φρούριο τού Δομοκού ενώ ο Σκαρλάτος Σούτσος κατέλαβε την προς τη Λάρισα οδό με σκοπό να καταλάβει στη συνέχεια τα οχυρά των διαβάσεων προς Τρίκαλα και Λάρισα. Αλλά τότε ακριβώς έγινε γνωστή στην Αθήνα η συνομολόγηση της γενικής ανακωχής στην Αδριανούπολη μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας».

LAMIATIMES


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΣΟΝΙΑ ΣΟΦΙΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ, Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΡΙΑ

Η πρώτη και μοναδική Ελληνίδα αλεξιπτωτίστρια σε όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Λεγόταν Σόνια Σοφία Στεφανίδου και η ιστορία μοναδική.

Η Σόνια Σοφία Στεφανίδου, γεννήθηκε στην Οδυσσό της Ουκρανίας το 1907.  Ήταν η πρωτότοκη κόρη του γιατρού Φιλοποίμενος Στεφανίδη.
Το 1912 έρχεται με την οικογένεια της στην Ελλάδα, όπου ο πατέρας της υπηρέτησε ως εθελοντής γιατρός στους Βαλκανικούς Πολέμους.  Το 1923 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Εκεί πήρε το πτυχίο της από το Γυμνάσιο (δίνοντας εξετάσεις καθώς έκανε κατ’ οίκον μαθήματα).  Σπούδασε επίσης Γερμανικά και Γαλλικά.


Το 1927 και μετά από εξετάσεις διορίστηκε ως μόνιμη υπάλληλος στο Υπουργείο Γενικής Στατιστικής, όπου χαρακτηρίσθηκε ως «Άριστη Υπάλληλος».  Έτσι κύλησε ο χρόνος μέχρι το 1940.



Τα γκρίζα σύννεφα του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου άρχισαν να εμφανίζονται και η Σόνια Στεφανίδου ζητά την εθελοντική εγγραφή της στο «Σχολείο Νοσοκόμων Παθητικής Αεραμύνης» απ’ όπου παίρνει και το αντίστοιχο πτυχίο στις 11 Οκτωβρίου 1940.  Με την κύρηξη του πολέμου η Σόνια Στεφανίδου κατατάσσεται και ειάγεται για εκπαίδευση στον Ε.Ε.Σ.  Στις 15 Μαρτίου 1941 πήρε το δίπλωμά της και κατετάγη στα «Στελέχη των Εθελοντών Βοηθών».  Στις 23 Μαρτίου τοποθετήθηκε στο 1ο  Στρατιωτικό Νοσοκομείο των Ιωαννίνων όπου υπηρέτησε με ασυνήθιστη τόλμη και αυταπάρνηση, ιδιαίτερα στις 20 Απριλίου 1941 (ανήμερα του Πάσχα).

Για την πολλαπλή της προσφορά, η Στεφανίδου μαζί με άλλες εθελόντριες προτάθηκε από το διευθυντή του 1ου  Στρατιωτικού Νοσοκομείου για απονομή Ηθικής Αμοιβής.  Δυστυχώς όμως η δυσμενή εξέλιξη των πολεμικών γεγονότων στο μέτωπο δεν επέτρεψε στη Στρατιωτική Υπηρεσία να απονείμει το πολεμικό μετάλλιο στη Στεφανίδου και στις υπόλοιπες εθελόντριες.  Έτσι, με την οπισθοχώρηση, η Στεφανίδου έφυγε ως συνοδός με τραυματίες για την Αθήνα.

Με την επιστροφή της στην Αθήνα, παρουσιάστηκε στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και ανέλαβε υπηρεσία από τις 30 Απριλίου.  Κατά τους πρώτους μήνες της ξενικής κατοχής η Σόνια Στεφανίδου συνέχισε να υπηρετεί στη Διεύθυνση Αλιείας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.  Αλλά, όπως έγραψε και η ίδια «… η θέα του Αγκυλωτού Σταυρού επάνω στην Ακρόπολη θανατώνει την ψυχή μου…».  Έτσι, μετά από αρκετές περιπέτειες, διαφεύγει στην Μέση Ανατολή (Παλαιστίνη και Αίγυπτο) όπου είχε καταφύγει και ο Βασιλιάς με την Ελληνική κυβέρνηση και με σύντονες προσπάθειες οργάνωσης συγκροτείτε ο Βασιλικός Ελληνικός Στρατός Μέσης Ανατολής (ΒΕΣΜΑ).
Με τη βοήθεια του ΒΕΣΜΑ υπηρέτησε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας και της Χεντέρας της Παλαιστίνης.

Στις αρχές Μαΐου του 1943 η Σόνια Στεφανίδου γίνεται δεκτή και παρουσιάζεται στη Βρετανική Μυστική Υπηρεσία που είχε την έδρα της στο Κάιρο.

Εκπαιδεύεται στη συλλογή, αναφορά και ασφάλεια πληροφοριών και στη συνέχεια παρουσιάζεται στο στρατόπεδο της Ναζαρέτ όπου εκπαιδεύεται με επιτυχία ως αλεξιπτωτίστρια.  Έτσι, απέκτησε το προνόμιο να είναι η πρώτη και μοναδική Ελληνίδα αλεξιπτωτίστρια σε όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σύντομα αναλαμβάνει την πρώτη της μυστική αποστολή στη Βόρειο Ελλάδα και μετά από έξι μήνες γεμάτους απρόοπτα και επιτυχίες επιστρέφει στο Κάιρο.  Στο διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου και Οκτωβρίου του 1944 ο Έλληνας πρεσβευτής στο Κάιρο πρότεινε με επιστολή του στο Υπουργείο των Στρατιωτικών την «Ηθική Ικανοποίηση» της Σόνιας Στεφανίδου, για την προσφορά της στον αγώνα.  Κάτι όμως που δεν έγινε.

Η Σόνια Στεφανίδου επιστρέφει με τιμές στην Ελεύθερη Ελλάδα όπου και την υπηρετεί μέχρι και το 1968.  Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια  και επαίνους.  Έσβησε στις 22 Αυγούστου του 1990 σε ηλικία 83 ετών και κηδεύτηκε σύμφωνα με την επιθυμία της: «… Να ταφώ με την στρατιωτική στολή μου χακί και τα διάσημα των παρασήμων…»  «… Η ταφή μου να είναι πολύ απλή…».

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ONALERT

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ : Ο ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

Του Κώστα Δ. Κονταξῆ

ἐπίκουρου Καθηγητῆ Λαογραφίας

Στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1831, λίγες μέρες πρὶν τὸ αἷμα του βάψει τὰ σκαλοπάτια τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὸ Ναύπλιο, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἔγραψε στὸν ἐπιστήθιο φίλο του καὶ μεγάλο εὐεργέτη τῆς Ἑλλάδας, τὸν Ἑλβετὸ Ἰωάννη – Γαβριὴλ Eynard, καὶ τὴν ἀκόλουθη προφητικὴ γιὰ τὸν ἑαυτό του φράση: «Ἂς λέγουν καὶ ἂς γράφουν ὅ,τι θέλουν. Θὰ ἔλθη ὅμως κάποτε καιρός, ὅτε οἱ ἄνθρωποι κρίνονται ὄχι σύμφωνα μὲ ὅσα εἶπον ἢ ἔγραψαν περὶ τῶν πράξεών των, ἀλλὰ κατ’ αὐτὴν τὴν μαρτυρίαν τῶν πράξεών των. Ὑπ’ αὐτῆς τῆς πίστεως ὡς ἀξιώματος δυναμούμενος, ἔζησα μέσα εἰς τὸν κόσμον μέχρι τώρα, ὁπότε εὑρίσκομαι εἰς τὴν δύσιν τῆς ζωῆς μου, καὶ ὑπῆρξα πάντοτε εὐχαριστημένος διὰ τοῦτο. Μοῦ εἶναι ἀδύνατον πλέον νὰ ἀλλάξω τώρα. Θὰ συνεχίσω ἐκπληρῶν πάντοτε τὸ χρέος μου, οὐδόλως φροντίζων περὶ τοῦ ἑαυτοῦ μου, καὶ ἂς γίνη ὅ,τι γίνη (1)».

Καὶ ἦλθε πράγματι ὁ καιρὸς ποὺ ἡ ἱστορία ἔκρινε, κρίνει καὶ θὰ κρίνει, κατὰ τὴν Ἑλένη Κούκκου, τὸν Καποδίστρια ἀπὸ τὴ μαρτυρία τῶν πράξεών του, ἀπὸ τὸ τεράστιο ἐθνικό του ἔργο, ἀπὸ τὴν ἀνυπολόγιστη προσφορά του πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες. Ἀπὸ τὸ ἔργο του, ποὺ ἀκόμα δὲν τὸ γνωρίζουμε σὲ βάθος, καὶ ἀπὸ τὴν προσφορά του, ποὺ ἀκόμα δὲν μᾶς εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις της. Σωστὰ γράφτηκε τελευταῖα πὼς ὁ Καποδίστριας «εἶναι συγχρόνως ὁ μεγάλος γνωστὸς καὶ ὁ μεγάλος ἄγνωστος» καὶ ὅτι «ἐξακολουθεῖ ἀκόμα νὰ ἀναδύεται ἀπὸ τὸ σκοτάδι, μέσα ἀπὸ τὰ ἀδημοσίευτα ἀρχεῖα…» (2).

«Ὁ κόμης Ἰωάννης Καποδίστριας τοῦ Ἀντωνομάρια ἔζησε μίαν ζωὴν μεγάλων διαστάσεων», παρατηρεῖ ὁ Παν. Ζέπος, «τὴν ὁποίαν ἐσφράγισε μὲ τὴν ὑπερτάτην θυσίαν, ἀκριβῶς τὴν ἐποχὴν ποὺ ἡ παρουσία του ἀποτελοῦσε ἐγγύησιν καὶ ἐλπίδα διὰ τὸ ταλαιπωρημένον καὶ ἀναγεννώμενον ἔθνος. Ὁ ἐκλεπτυσμένος ἄρχοντας, ὁ δεξιοτέχνης διπλωμάτης καὶ πολιτικός, ὁ ἀπαράμιλλος διοργανωτής, ὁ μεγάλος ὀνειροπόλος, ὁ ἀσκητικός, ὁ ἔντιμος καὶ ἀδιάφθορος ὑπῆρξεν ὁ ἀγωνιστής, ποὺ μὲ τὸν ἀγῶνα του τὸν καλὸν ἐθεμελίωσε τὸ νεώτερον ἑλληνικὸν κράτος, τοῦ ἔδωσε τὰ πρῶτα του ὁριστικὰ σύνορα καὶ τοῦ ἐμφύσησε ψυχὴ καὶ δύναμη, διὰ νὰ ὀρθοποδήση καὶ νὰ ἀκολουθήση τὸν δρόμον τῶν μεγάλων του πεπρωμένων. Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν βαθύχρωμη ρεδιγκόταν ἔδωσε σχῆμα καὶ μορφὴν εἰς τὸ τότε ἀσχημάτιστον καὶ ἄμορφον ἑλληνικὸν κράτος. Καὶ τὴν ἀνεκτίμητον αὐτὴν προσφοράν του ἐπλήρωσε μὲ τὴ ζωήν του. Ἡ θυσία του ὑπῆρξε θυσία ἥρωος καὶ ὁ  θάνατός του τραγωδία» (3).

Ὁ Καποδίστριας μεγάλωσε σὲ ἕνα καθαρὰ πατριαρχικὸ περιβάλλον, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ὀκτὼ ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφές του, μὲ ἔντονα θρησκευτικὴ ἀγωγὴ καὶ ἀπὸ τοὺς δύο γονεῖς. Τὰ πρῶτα γράμματα τὰ διδάχτηκε ἀπὸ τοὺς δασκάλους τοῦ τόπου του καὶ ἀπὸ τὰ δώδεκα χρόνια του αἰσθάνεται ἔντονα τὴν κλίση πρὸς τὴ μελέτη τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Αὐτὴ τὴν κλίση θὰ τοῦ τὴν καλλιεργήσει σὲ βάθος ὁ μοναχὸς Συμεὼν στὴ Μονὴ Πλατυτέρας, ὅπου σύχναζε ὁ νεαρὸς Καποδίστριας. Τὸ 1794, ἔχοντας συμπληρώσει τὴν παιδεία ποὺ μποροῦσε τότε νὰ τοῦ προσφέρει ἡ Κέρκυρα, ἔφυγε γιὰ τὴ Βενετία, γιὰ νὰ σπουδάσει στὸ περίφημο τότε πανεπιστήμιο τῆς Πάντοβας. Σπούδασε βασικὰ ἰατρικὴ καὶ παρακολουθοῦσε ὡς ἀκροατής, ὅπως συνηθιζόταν τότε, καὶ τὶς παραδόσεις τῶν καθηγητῶν στὸν κλάδο τῆς νομικῆς ἐπιστήμης, ἔχοντας πάντα μιὰν ἰδιαίτερη κλίση πρὸς τὶς φιλολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς ἐπιστῆμες.

Στὴν Ἰταλία κυκλοφοροῦσαν τότε οἱ ἐπαναστατικὲς ἰδέες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ οἱ διακηρύξεις τῶν ὑλιστικῶν θεωριῶν. Ὁ νεαρὸς Καποδίστριας βρέθηκε ξαφνικά, ἀπὸ τὸ συντηρητικὸ περιβάλλον τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τῆς κλειστῆς κοινωνίας τῆς Κέρκυρας, μέσα στὸν στρόβιλο τῶν ὑλιστικῶν ρευμάτων τῆς Δύσης καὶ τὴν ἔξαρση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ φιλελευθερισμοῦ. Ἡ θεμελιωμένη ὅμως πάνω στὶς πνευματικὲς ἀξίες προσωπικότητά του ἔμεινε ἀνεπηρέαστη καὶ ξένη ἀπέναντι σὲ ὅσες ἰδέες καὶ τάσεις ἐπιδίωκαν νὰ συντρίψουν κάθε ἰσορροπία καὶ σύνδεσμο ἀνάμεσα ἀφενὸς στὶς ἐλευθερίες καὶ τὰ δικαιώματα καὶ ἀφετέρου στὰ καθήκοντα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τοῦ ἀνθρώπου. Μονάχα σὲ ἕνα σημεῖο ἄφησε, κατὰ τὴν Ἑλένη Κούκκου, τὸν ἑαυτό του συνειδητὰ ἐλεύθερο νὰ ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὶς νέες ἰδέες καὶ τὰ πρωτοφανέρωτα ρεύματα: σὲ ὅ,τι ἀφοροῦσε στὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη, στὴν ἰσοπολιτεία καὶ ἰσονομία ἀνάμεσα σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους (4).

Τὸ 1797, σὲ ἡλικία 21 ἐτῶν μόλις, ὁ Καποδίστριας «ἐφωδιασμένος μὲ τὸν στέφανον τῆς Ἰατρικῆς, τῆς Νομικῆς καὶ τῆς Φιλοσοφίας» γύρισε στὴν Κέρκυρα, ὅπου ἄρχισε νὰ ἀσκεῖ τὸ ἰατρικὸ ἔργο. Ὅπως ὁ ἴδιος διηγοῦνταν, ἂν καὶ ἔνιωθε ἔμφυτη καὶ δυνατὴ κλίση πρὸς τὴ φιλοσοφία καὶ τὰ γράμματα, ἀποφάσισε νὰ ἀσκήσει τελικὰ τὴν ἰατρική, γιατί ἐπιθυμοῦσε νὰ θέσει τὴν ἐπιστήμη του καὶ τὸν ἑαυτό του στὴν ἀνακούφιση τῆς ἀνθρώπινης δυστυχίας. Ὁ λαὸς τῆς Κέρκυρας, καὶ κυρίως οἱ φτωχοὶ καὶ οἱ δυστυχεῖς, ἔνιωσαν ἀμέσως τὴν εὐεργετικὴ καὶ ἀφιλόκερδη παρουσία του. Τοὺς τελευταίους ὄχι μονάχα τοὺς ἐπισκεπτόταν καὶ τοὺς θεράπευε δωρεάν, ἀλλὰ τοὺς παρεῖχε καὶ τὰ ἀναγκαῖα χρήματα, τὴν κατάλληλη τροφὴ καὶ τὰ ἀπαραίτητα φάρμακα. «Οἱ πάσχοντες πτωχοὶ τὸν ἐκάλουν παρήγορον ἰατρόν, εὐεργέτην, πατέρα», σημειώνει ὁ Σπ. Δὲ Βιάζης (5).

Ἀσχολήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ μὲ τὴ διαχείριση τῶν κοινῶν κατὰ τὴ ρωσοκρατία, ὅταν ὑπηρετῶντας τὴν Ἑπτανησιακὴ Δημοκρατία ἀπέδειξε τὶς ἔμφυτες ἱκανότητές του στὴ διοίκηση καὶ στὴν ἀντιμετώπιση τῶν πολιτικῶν προβλημάτων. Αὐτὸ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ νὰ τὸν προσέξουν οἱ Ρῶσοι καὶ νὰ τὸν καλέσουν ἀργότερα στὴν Ἁγία Πετρούπολη, ὅταν στὰ Ἑπτάνησα ἡγεμόνευαν οἱ Γάλλοι. Τὸ 1809 ἔφθασε στὴ Ρωσία. Καὶ ἐκεῖ, ἡ εὐφυΐα του ἀλλὰ καὶ ἡ καλή του τύχη τοῦ ἄνοιξε τοὺς μεγάλους δρόμους στὴν καταπληκτική του σταδιοδρομία. Γρήγορα σημείωσε τὶς πρῶτες του ἐπιτυχίες στὴ ρωσικὴ διπλωματία. Οἱ εἰσηγήσεις του γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν δύσκολων προβλημάτων τῆς ζωῆς τῶν λαῶν τῆς βαλκανικῆς χερσονήσου, ἡ ὑπηρεσία του στὴ Βιέννη καὶ ἡ ἀνάληψη ἐμπιστευτικῆς θέσης στὸ Βουκουρέστι, ὅλα αὐτὰ μαζὶ καὶ περισσότερο ἀπὸ ὅλα ἡ προσωπική του ἐπαφὴ μὲ τὸν Τσάρο καθιέρωσαν τὴν καλὴ φήμη τοῦ Καποδίστρια ὡς ἱκανοῦ διπλωμάτη. Τὸ 1815 διορίζεται ἀπὸ τὸν Τσάρο ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας καὶ στὴ θέση αὐτὴ παραμένει μαζὶ μὲ τὸν Νέσσελροντ μέχρι τὸ 1822, ἀναπτύσσοντας τὴν ἀπίθανη δραστηριότητά του, ἀγωνιζόμενος ἐναντίον τῶν μηχανορραφιῶν τοῦ Μέττερνιχ καὶ ὑπὲρ τῶν καταπιεζόμενων λαῶν καί ἀκόμη προσπαθῶντας ἔντεχνα νὰ παρασύρει τὸν Τσάρο σὲ κάποια συμπαράσταση πρὸς τὸν ἑτοιμαζόμενο γιὰ τὸν μεγάλο Ἀγῶνα ἑλληνικὸ λαό. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1822 ἔφυγε ἀπὸ τὴ Ρωσία μὲ ἀναρρωτικὴ ἄδεια καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴ Γενεύη, ὅπου θὰ περιμένει τὴ μεγάλη του ὥρα. Καὶ ἡ ὥρα αὐτὴ θὰ φτάσει, ὅταν ἡ Γ’ Ἐθνοσυνέλευση θὰ τὸν ἐκλέξει τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1827 Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδας γιὰ μία ἑπταετία (6).

Στὶς 6 Ἰανουαρίου 1828 ὁ Καποδίστριας ἀποβιβάσθηκε στὸ Ναύπλιο καὶ στὶς 11 τοῦ ἴδιου μήνα ἔφτασε στὴν Αἴγινα. Ἀμέσως τότε ὁρκίσθηκε στὴν ἐκκλησία καὶ ἄρχισε τὸν πολύπλευρο ἀγῶνα του. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὁ  Καποδίστριας βρέθηκε ἀντιμέτωπος μὲ τὰ τεράστια προβλήματα, τὰ ἐκρηκτικὰ καὶ ἀκανθώδη, ποὺ ἀποτελοῦσαν τότε τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα. Ἀπὸ τὰ πρῶτα του βήματα ἄρχισε ἡ δύσκολη πορεία πρὸς τὸν Γολγοθᾶ του, ὅπως ὁ ἴδιος προφητικὰ εἶχε προβλέψει, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν ἐκλογή του (7).

Σὲ συνομιλία του μὲ τὸν Γεώργιο Μαυρομιχάλη, τὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς κατοπινοὺς δολοφόνους του, ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκε τότε, τὸ 1828 στὴν Αἴγινα, ἀνάμεσα σὲ πολλὰ ἄλλα εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς: «…Ἂν δὲν μᾶς ἀποστραφεῖ ὁ μεγαλοδύναμος καὶ ἀξιωθοῦμε τὴν εὐλογία του, τὰ ἀκροθαλάσσιά μας θὰ στολισθοῦν ἀπὸ εὔμορφες πολιτεῖες, ἡ σημαία ἡ ἑλληνικὴ θὰ δοξάζεται εἰς τὰ πελάγη, ἥμερα δένδρα θὰ ἀνθίζουν εἰς τὰ ἄγρια βουνὰ καὶ οἱ ἐρημιὲς θὰ πληθύνουν ἀπὸ κατοίκους… ἕνα μόνο φοβοῦμαι καὶ μὲ δέρνει ὑποψία, τρέμω τὴν ἀπειρία σας· ἂν ἡ νέα κυβέρνησις τύχει νὰ συγκρουσθεῖ μὲ συμφέροντα ξένων δυνάμεων… ἡ νίκη θὰ εἶναι δική μας, ἂν βασιλεύει στὴν καρδιὰ μας Θεὸς ζηλότυπος, μόνο τὸ αἴσθημα τὸ ἑλληνικό· ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης. Εἴθε οἱ νέοι τῆς Ἑλλάδος νὰ εἶναι βοηθοί μου καὶ πρῶτος ἐσύ…» (8).

Εἶναι μνημεῖο συνταρακτικὸ ἡ συνομιλία αὐτὴ τοῦ Κυβερνήτη μὲ τὸν Γεώργιο Μαυρομιχάλη. Ἂν ἔχει ἀποδοθεῖ μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ τὸν Τερτσέτη, ἡ συνομιλία αὐτὴ δίνει ζωντανὴ τὴν εἰκόνα τῆς ἐρήμωσης καὶ τῆς καταστροφῆς ποὺ βρῆκε ὁ Καποδίστριας κατὰ τὴν ἄφιξή του, ἀλλὰ καὶ παρασταίνει τοὺς ἐλπιδοφόρους ὁραματισμούς του γιὰ τὴ σύνταξη τοῦ ἀκόμη μαχόμενου καὶ τεμαχισμένου κράτους, τὸ ὁποῖο κλήθηκε νὰ κυβερνήσει. Πιστὸς χριστιανός, ἀποθέτει τὶς ἐλπίδες του στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ βεβαιώνει ὅτι θὰ δώσει ὅλες του τὶς δυνάμεις γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου του, ἑνὸς ἔργου ποὺ τὸ ὁραματίσθηκε καθαρὰ ἑλληνικό, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ κάθε ξενολατρία. Ἡ συνομιλία του μὲ τὸν Γεώργιο Μαυρομιχάλη εἶναι ἔκφραση τοῦ συμβολαίου του μὲ τὴν πατρίδα. Μὲ τὴν πατρίδα, τὴν ὁποία θὰ ὑπηρετήσει ὁλόψυχα ἐπὶ τρία χρόνια, ὀκτὼ μῆνες καὶ λίγες ἡμέρες, μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς θυσίας του.

Ὁ Καποδίστριας, ποὺ ἔζησε τὰ περισσότερα χρόνια του ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ὑπῆρξε κατ’ ἐξοχὴν Ἕλληνας, φορέας ἐκείνων τῶν ἀρετῶν ποὺ κάνουν τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴν ἑλληνικὴ τέχνη καὶ τὴν ἑλληνικὴ σκέψη βάθρο τοῦ πολιτισμοῦ ὅλων τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης. Ὑπῆρξε ὅμως, ὅπως εἰπώθηκε, καὶ πιστὸς χριστιανός· σὲ κάθε ἐνέργειά του ζητοῦσε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ πίστευε πάντα ὅτι ἡ σωτηρία τῆς πατρίδας εἶναι θέλημά Του. Οἱ προτροπές του θυμίζουν ἀποστολικὰ κείμενα καὶ φανερώνουν τὴν ἀγωνία του γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴν Ἑλλάδα, «τὸ ζώσιμον ἢ θανάσιμον ζήτημα τῆς Ἑλλάδος» (9). Στὸ πρῶτο ἐπίσημο γράμμα του πρὸς τὸν Πρόεδρο τῆς Ἐθνικῆς Συνέλευσης τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἀποφάσισε τὴν ἐκλογή του ὡς Κυβερνήτη, ἀνάμεσα σὲ πολλὰ ἄλλα γράφει: «…Αἱ μὲν ἀπὸ χρόνου ροπαὶ πάντως ἐν χερσὶ Θεοῦ κεῖνται· ἀλλ’ ὅμως καὶ ὑμεῖς δύνασθε, κύριοι, νὰ τὰς παρασκευάσετε δεξιάς. Ἔσται δὲ τοῦτο, βεβαιωθεῖτε, ἂν πιστοὶ εἰς τὰς ἀναλλοιώτους ἀρχὰς τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως, ὁμοψύχως καὶ ἀδόλως συνεργάζεσθε εἰς τὰ τῆς κοινῆς σωτηρίας, οἱ μὲν τὰ ὅπλα φέροντες οὐ μόνον εὐάνδρως καὶ ἀφωσιωμένως ἀλλὰ καὶ μετὰ πάσης πειθαρχίας πρὸς τοὺς κοσμήτορας…» (10).

Τὴν ἴδια ἡμέρα, 14 Αὐγούστου 1827, ἔγραψε καὶ στὸν Πρόεδρο τῆς Προσωρινῆς Κυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ τονίσει ἀνάμεσα σὲ ἄλλα ὅτι ἡ πατρίδα θὰ σωθεῖ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ:  «…Ἂς καταγινώμεθα λοιπὸν εἰς διεκπεραίωσιν τῆς ἐνδόξου ταύτης ὑποθέσεως ἐν πίστει, ἐν ἀφιλοκερδείᾳ, ἐν ὁμονοίᾳ, ἐν συνέσει, καθότι πρώτιστον πάντων τῶν λοιπῶν ἔχομεν τὸ κοινὸν τοῦτο ἀγώνισμα, καὶ οὕτω τοῦ Θεοῦ συναιρομένου σωθήσεται ἡ πατρίς…»(11). «Ἂν κυβερνοῦσε τὴν Ἑλλάδα ὁ Καποδίστριας μερικὰ χρόνια ἀκόμα – ὅταν πέθανε δὲν ἦταν οὔτε 56 ἐτῶν – θὰ ἦταν ἄλλη ἡ μοῖρα αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ πολλὰ δεινὰ ποὺ ἀκολούθησαν θὰ εἶχαν ἀποτραπῆ», παρατήρησε ὁ Κωνσταντῖνος Τσάτσος. «Ἴσως λίγοι τότε νὰ ἦταν σὲ θέση νὰ ἀναμετρήσουν τὸ μέγεθος τῆς ἐθνικῆς συμφορᾶς ποὺ προκάλεσε ὁ θάνατός του. Μόνον ἡ ἀπόσταση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τὴ δοῦμε σήμερα ὁλόκληρη, σὲ ὅλες της τὶς συνέπειες» (12).

Πηγὴ πολιτικοῦ φρονηματισμοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς εἶχαν γίνει τὰ σκοτεινὰ ἐκεῖνα χρόνια τῆς πρώτης μεταπελευθερωτικῆς περιόδου. Τὸ μέτρο – καὶ μόνο αὐτὸ – δίνει στὸν ἄνθρωπο ἀνθρωπιὰ καὶ στὸν Ἕλληνα τὴ δύναμη νὰ κάνει θαύματα. Δὲν ἀρκοῦν οἱ πρόσκαιρες ἠθικὲς πατριωτικὲς ἐξάρσεις, ὅταν τὶς ἀκολουθοῦν μακρὲς περίοδοι ἀφροσύνης καὶ ἀκαταστασίας. Τὸ μέτρο ἐπιβάλλει τὴ συνέχεια καὶ τὴ συνέπεια στοὺς λόγους καὶ στὶς πράξεις. Ὁ Καποδίστριας μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ μᾶς γίνει ὑπόδειγμα, ζωντανὴ παρουσία τοῦ ἑλληνικοῦ μέτρου.

1. Ι.Α. Καποδίστρια, Ἐπιστολαί, μετάφρ. Κ. Σχινᾶ, Ἀθῆναι 1841, Δ΄, 302. Πβ. Ἑλένη Ε. Κούκκου, Ἰωάννης Καποδίστριας. Ὁ Ἄνθρωπος – Ὁ Διπλωμάτης (1800-1828), ἔκδ. Ἑστία, Ἀθῆναι 1978, σ. 11.

2. Κων. Τσάτσου, «Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ δημιουργὸς τῆς νέας Ἑλλάδος, Κερκυραϊκὰ Χρονικὰ 20 (1976), σ. 152.

3. Παν. Ζέπου, «Καποδίστριας», Τετράδια «Εὐθύνης», 5 (1978), σ. 18.

4. Ἑλένη Ε. Κούκκου, ὅ.π., σ. 13. 5. Σπ. Δὲ Βιάζη, Ἰωάννης Καποδίστριας, ὡς ἰατρὸς καὶ συγγραφεύς, Ἶρις 1 (1898), σ.

5. Πβ. Ε. Ε. Κούκκου, Ὁ Καποδίστριας καὶ ἡ παιδεία, 1803-1822, Α. Ἡ Φιλόμουσος Ἑταιρεία τῆς Βιέννης, Ἀθῆναι 1958, σ.1 καὶ ἐξ.

6. Παν. Ζέπου, ὅ.π., σ. 1920.

7. Ὅ.π., σ. 21.

8. Γ. Τερτσέτη, Ἅπαντα, τ. 3, ἔκδ. Γ. Βαλέτα, Ἀθῆναι 1953, σ. 214.

9. Παν. Ζέπου, ὅ.π., σ. 22-23.

10. Ἰ. Α. Καποδίστρια, Ἐπιστολαὶ Α΄, σ. 160-161.

11. Ὅ.π., σ. 144

12. Κωνσταντίνου Τσάτσου, Ἰωάννης Καποδίστριας: Διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴ γέννησή του (1776-1976), Τετράδια «Εὐθύνης», 5 (1978) σ. 17.

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ