Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ - ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ ΤΗΣ Β' (1979) ΚΑΙ Δ' ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Είναι παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Τά παι­διά είναι όλο χαρά. Φτάνει ό “Αγιος Βασίλης, ό γελαστός παππούς με τό σκουφί καί με την παράξενη φορεσιά. Έρχεται καταφορτωμένος. Όλόκληρο σακί έχει στή ράχη του. Καί τί δεν έχει μέσα στό σακί! Σφυρίχτρες, στρατιω­τάκια, κούκλες μεγάλες, κούκλες μικρές, ποδηλατάκια. Γιά κάθε παιδί έχει κι ένα δώρο. Γι’ αυτό καί τά παιδιά τόν περιμένουν καί τόν τρανουδούν:

«Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά

κι αρχή καλός μας χρόνος,

“Αγιος Βασίλης έρχεται άπό τήν Καισαρεία.

Βαστά εικόνα καί χαρτί, χαρτί καί καλαμάρι…»

Όλοι   οί   δρόμοι   είναι   γεμάτοι   κόσμο. Παιδιά με τρομπέτες, μέ μπαλόνια, μέ ποδηλαντάκια, μέ κούκλες, μέ ό,τι νά πεις, γυρίζουν, χαρούμενα. Όπου κι αν γυρίσεις τά μάτια, βλέπεις κόσμο.  Τά μαγαζιά γεμάτα. “Αλλοι μπαίνουν, άλλοι βγαίνουν. Οί καταστηματάρ­χες δεν προφταίνουν νά πουλούν.
— Χρόνια πολλά, Λεωνίδα! Ευτυχισμένος ό καινούριος χρόνος!
— Καλή χρονιά, Νικολάκη!
Οί χαιρετισμοί κι οί ευχές δίνουν καί παίρ­νουν. Όλοι είναι χαρούμενοι, πού ήρθε ή μεγάλη αυτή γιορτή.
Στό σπίτι ή μητέρα έχει ετοιμάσει τή βασι­λόπιτα. Όταν όλοι μαζευτούν στό τραπέζι, ό παππούς θά τήν κόψει σέ κομμάτια. Θά κάνει πρώτα τό σταυρό του, θά πει «χρόνια πολλά» καί θά τή μοιράσει.
Ένα κομμάτι γιά τό Χριστό, ένα γιά τόν Άγιο-Βασίλη, τρίτο γιά τόν εαυτό του, ένα γιά τόν πατέρα, ένα γιά τή μητέρα. Ώς καί γιά τόν ξενιτεμένο αδερφό θά κόψει κομμάτι ό παππούς.
Μά ποιος θά είναι ό τυχερός, νά βρει τό φλουρί, πού είναι στή βασιλόπιτα; Ή Κούλα κι ό Παντελάκης όλο γι’ αυτό συζητούν .

Ό καινούριος χρόνος

1 Ιανουαρίου γράφει τό ημερολόγιο. Ό χρόνος αλλάζει. Ό παλιός φεύγει. Έρχεται ό καινούριος. Ό παλιός δε γυρίζει πιά. Όπως δέν ξαναγυρίζει τό νερό, πού τρέχει άπό τή βρύση. Ό παππούς γίνεται πιό μεγάλος ένα χρόνο. Ό πατέρας, ή μητέρα, ό Παντελάκης, ή Κούλα, όλοι μεγαλώνουμε ένα χρόνο ακόμη.
-Χρόνια πολλά παππού! εύχονται τά παι­δάκια στον παππού τους καί του φιλούν τό χέ­ρι.
-Χρόνια πολλά παιδάκια μου! Καλός κι ευτυχισμένος ό καινούριος χρόνος, τους εύχεται κι εκείνος καί τά χαϊδεύει τρυφερά.
Μά όταν μείνει μονός ό παππούς, σκέφτε­ται. Σκέφτεται πώς ήταν κι αυτός σάν τόν Παντελάκη καί σάν τήν Κούλα. Καί χρόνο μέ τό χρόνο έγιναν τά μαλλιά του βαμπάκι. Καί τήν ώρα εκείνη θυμάται κάποιο τραγούδι:

Ό Άι-Βασίλης έρχεται

με γέλια καί μέ δώρα,

καινούριος χρόνος έφτασε

μ’ ελπίδες καί χαρά.

.

Ό άλλος χρόνος γέρασε

καί φεύγει μακριά μας,

σάν όνειρο έπέρασε

μέ τήν Πρωτοχρονιά.

.

Ό Άι-Βασίλης έρχεται,

καινούριος χρόνος έφτασε.

Ό άλλος χρόνος γέρασε,

σάν όνειρο έπέρασε.

.

Όλοι μαζί πάλι,παιδιά,

ήρθ’ ή χρυσή, καλή χρονιά.

Γιορτάστε τήν Πρωτοχρονιά

μέ μιά καρδιά καί μέ χαρά.

Παλιό Αναγνωστικό Β Δημοτικού , Αθήνα 1979

Ελάτε στο τραπέζι μας απόψε,

για τή χαρά νά κάμωμε μια θέσι.

 Τήν πίττα μας, πατέρα, τώρα κόψε,

νά ίδούμε το φλουρί σε ποιόν θα πέση.

.

Κι ας μένη έτσι στρωμένο απόψε, άς μένη

κι ή σόμπα μας άς καίη εκεί στο πλάι

‘Άπόψε με τήν κάπα χιονισμένη

Θά ‘ρθη κι ό “Αι-Βασίλης για νά φάη.

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ
https://antexoume.wordpress.com/2014/12/31/%ce%ae-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ac%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b1/#more-13224 

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πρώτη ημέρα ενός καινούργιού χρόνου η Πρωτοχρονιά, και όλη η Ελλάδα σπεύδει να τη γιορτάσει με το δικό της μοναδικό τρόπο. Πάρτε μια γεύση πως υποδέχονται την ξεχωριστή αυτή ημέρα διάφορα μέρη στην χώρα μας:

• Σάμος: Η «προβέντα» και τα «μουλιστρίνα»

Εκτός από την βασιλόπιτα, οι γυναίκες της Σάμου φτιάχνουν και την «προβέντα». Πρόκειται για ένα πιάτο με γλυκά που «κρίνει» τη νοικοκυροσύνη της Σαμιώτισσας. Απαραίτητο «συστατικό» κάθε σπιτιού είναι το σπάσιμο του ροδιού και το σκόρπισμα των σπόρων του ώστε να γεμίσει το σπίτι ευτυχία και υγεία, ενώ οι τυχεροί που θα κάνουν ποδαρικό, παίρνουν τα «μπουλιστρίνα», το γνωστό σε όλους μας χαρτζιλίκι.

• Θάσος:Το σκόρπισμα των φύλλων

Πρόκειται για ένα πολύ παλιό έθιμο κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι κάθονται γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν την ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν γύρω στ’ αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας στο νου τους από μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου θα πραγματοποιηθεί και η ευχή του.

• Καβάλα: Ψέλνουν τα κάλαντα ανάβοντας φωτιές

Ένα πολύ παλιό έθιμο, προερχόμενο από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας: τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες τη νέα χρονιά, συγκεντρώνουν μεγάλες στοίβες από ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή ανάβουν μια μεγάλη φωτιά και ψέλνουν τα κάλαντα. Με το που ο δείκτης δείξει δώδεκα, ξεκινά το παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά. Σε άλλες περιοχές της Καβάλας, το μικρότερο μέλος της οικογένειας μεταφέρει μια πέτρα στο εσωτερικό του σπιτιού για να είναι στέρεο και γερή η οικογένεια, ενώ τα μικρότερα παιδιά κάνουν «ποδαρικό» σε όλα τα σπίτια του κάθε οικισμού, μπαίνοντας με το δεξί. Για την καλή τύχη που φέρνουν, ανταμείβονται από τους ιδιοκτήτες με δώρα και γλυκά.

• Ανατολική Μακεδονία: Οι «Μωμόγεροι»

Με ρίζες από τον Πόντο, οι «Μωμόγεροι» αναβιώνουν κάθε χρόνο στους Σιταγρούς και στα Πλατανιά της Δράμας. Πρόκειται για ένα είδος λαϊκού παραδοσιακού θεάτρου, όπου οι πρωταγωνιστές μιμούνται γεροντικά πρόσωπα, εξ΄ου και η ετυμολογία της λέξης «μωμόγερος» από το μίμος+ γέρος.

• Ξάνθη: πρασόπιτα, όπως λέμε βασιλόπιτα

Οι οικογένειες ανοίγουν φύλλο και παρασκευάζουν μια πίτα με πράσο, κιμά και μπαχαρικό κύμινο. Η πίτα ψήνεται σε παραδοσιακό ταψί, το οποίο ονομάζεται «σινί».

• Ηράκλειο Κρήτης: η μπουγάτσα και η «καλή χέρα»

Κάθε χρόνο η Πρωτοχρονιά στην Κρήτη συνοδεύεται από μεγάλη κατανάλωση μπουγάτσας. Για το σκοπό αυτό, σε όλους τους δρόμους του Ηρακλείου στήνονται υπαίθριοι πάγκοι για να είναι γλυκιά η πρώτη γεύση που θα πάρουν οι κάτοικοι του νησιού. Όσο για το χαρτζιλίκι; αυτό ονομάζεται «καλή χέρα» και ρέει άφθονο!

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : Ο ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗΣ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΟΒΙΤΙΑΔΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΒΙΑΝΗ

Πηγές:
-«Η Δούβιανη της Βορείου Ηπείρου» - Νικόλαος Παπαδόπουλος 1971
-Αρχείο ιστοσελίδας ΣΦΕΒΑ - sfeva.gr

Τα απάνθρωπα βασανιστήρια, η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεσή του 6 μήνες μετά την σύλληψή του.

Ένας ακόμη Βορειοηπειρώτης εθνομάρτυρας και υπέρμαχος των δικαιωμάτων μας, προστίθεται στην πλειάδα των υπέρ πατρίδος αγωνιζομένων Ελλήνων.

Γόνος δεροπολίτικης οικογένειας από τη γνωστή Δούβιανη, διαδραμάτισε έναν σπουδαίο ρόλο μέσα στην ισχύουσα κομμουνιστική δικτατορική λαίλαπα της Αλβανίας, έχοντας κατά νου μόνον το όραμα της ανόρθωσης των Βορειοηπειρωτών.

Ο ίδιος υπήρξε ένα μεγάλο πρόσκομμα στο Αλβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα όπως και άλλοι διανοούμενοι γιατροί, δικηγόροι, έμποροι, δάσκαλοι και ιερείς.

Οι λεγόμενοι "κομματικοί" της εποχής, άρχισαν να επιτίθενται αμαυρώνοντας την προσωπικότητά του και κατηγορώντας τον ως ακραίο εθνικιστή - σοβινιστή. Οδοντίατρος στο επάγγελμα, φιλεύσπλαχνος και ελεήμων.

Κατά την περίοδο του Ελληνοϊταλικού πολέμου, οι υποστηρικτές των φασιστών βομβαρδίζουν το σπίτι του, σκοτώνοντας έτσι την αγαπημένη του σύζυγο Ανδρονίκη.

Κατόπιν της λήξεως του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, συγκεκριμένα το έτος 1945, στην Αλβανία κυβερνά ο Ε. Χότζα και οι υποστηρικτές του. Αρχικώς τους στόχος υπήρξε η εξάλειψη οποιαδήποτε εναντιώνονταν ή οι ίδιοι θεωρούσαν ως "εχθρό του λαού". Έτσι οι κομμουνιστές έβαλαν στο στόχαστρο και τον Γρηγόρη καθώς και την σύζυγο του Μαρία.

Το Γρηγόρη συνέλαβαν όργανα της λαϊκής ασφάλειας εκ των κομμουνιστών του Χασκόβου, Βανίστης και Δερβιτσιάνης. Τα μισερά αιμοβόρα υποκείμενα μπήκαν στο ιατρείου του για να τον συλλάβουν. Αυτοί δέχθηκαν σφοδρά επίθεση απ' τον αθλητή και πυγμάχο Γρηγόρη, ο οποίος του έσπασε τα δόντια και τα σαγόνια των τεράτων αυτών, τα οποία έντρομα και αιμόφυρτα έσπευσαν να ζητήσουν ενίσχυση από τη λαϊκή ασφάλεια για να τον συλλάβουν. 

Εβδομάδες ολόκληρες μέρα και νύχτα υποβάλλεται σε πολύωρες ανακρίσεις από τα τέρατα της ασφάλειας μέχρι την ημέρα της δίκης. Η δίκη του Γρ. Λαμποβιτιάδη διήρκησε πολλές μέρες διότι με το πρόσωπο αυτό δεν δικαζόταν μόνο ο γιατρός, αλλά ολόκληρος ο ελληνισμός της Β. Ηπείρου. 

Ο εισαγγελέας Γ. Κώτσιας απήγγειλε την εις θάνατον καταδίκη του Γρηγορίου. Μέχρι την ημέρα της εκτελέσεώς του ο ήρωας υπεβλήθη φριχτά βασανιστήρια. Υπεβάλλετο στο μαρτύριο της πείνας και της δίψας και τον έδερναν μέρα και νύχτα παραμορφώνοντας το ωραίο του πρόσωπο από τα γρονθοκοπήματα, του έσπασαν τα δόντια με το σφυρί, το σώμα του έγινε κατάμαυρο από τον ξυλοδαρμό και οι σάρκες του γέμισαν πληγές από τις κακώσεις και τα βασανιστήρια. 

Για να δικαιολογήσουν οι δήμιοι την εκτέλεσή του, ζήτησαν από τους υπεύθυνους τους πολιτικούς ινστρούκτορες των διαφόρων χωριών να συγκεντρώσουν υπογραφές όπου να ζητείται η εκτέλεση του Γρ. Λαμποβιτιάδη ως προδότη του απελευθερωτικού αγώνα του αλβανικού λαού. Ανακοινώθηκε τελικά πανηγυρικώς δια των χωνιών ότι ο προδότης της Αλβανίας γιατρός Γρ. Λαμποβιτιάδης θα εκτελεσθεί στο Τζαμαλή και καλούσαν όλους τους κατοίκους να παρευρεθούν εκεί. Και ήδη ξεχύθηκε στους δρόμους της πόλης όλο το μαινόμενο πλήθος. Η αγορά του Αργυροκάστρου γέμισε από τη μαύρη Τουρκιά. Αλητόπαιδα του βουνού, αποβράσματα της μισητής κοινωνίας του τουρκικού όχλου του Αργυροκάστρου. 

Ήρθαν οι δήμιοι από τα κελιά της λαϊκής ασφάλειας. Στη μέση ο μάρτυς ψύχραιμος και ακατάβλητος με το μέτωπο ψηλά, υπερήφανος ατενίζοντας περιφρονητικά το πλήθος το οποίο κραύγαζε: «γρήγορα το λυτάρι στον προδότη», στου Τζαμαλή τον Μάιο του 1946 εκτελέσθηκε ο μάρτυρας. Ο ήρωας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του διατηρεί την ψυχραιμία και όλο το μεγαλείο της ευγενούς ψυχής του. Και όταν επικεφαλής του αποσπάσματος τον ρώτησε για την τελευταία του επιθυμία, ο απτόητος Γρηγόριος, φώναξε στην ελληνική και αλβανική γλώσσα: «ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ» Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια τα οποία κάλυψε η ομοβροντία των δηλών και ποταπών τυράννων του. Η Δρόπολη και όλη η Βόρειος Ήπειρος δεν θα λησμονήσουν ποτέ τον μάρτυρα τούτον της ελληνικής ιδέας. Ορθώς δε ο δήμος Ιωαννιτών ονόμασε μία οδό της πόλης: Οδός Γρηγορίου Λαμποβιτιάδου.

Η τιμωρία για τo άψυχo σώμα του Γρηγόρη, ήταν η μαζική και ανώνυμη ταφή τους. Αργότερα ο γιος του Γεώργιος διενήργησε έρευνα ούτως ώστε να ανακαλύψει τα οστά του. Έτσι τα εντόπισε και τα εναπόθεσε σε τάφο στο χωριό τους τη Δούβιανη, κατά το ελληνορθόδοξο τυπικό της ταφής τους.

Σύμφωνα με μαρτυρίες Βορειοηπειρωτών, ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης και τόσοι άλλοι αγωνιστές προδόθηκαν και βασανίστηκαν από χέρια ελληνικά, απ' ανθρώπους που συνεργάστηκαν με το κομμουνιστικό καθεστώς και συμμετείχαν ασυστόλως σε πολλά κακουργήματα (τα ονόματά τους είναι γνωστά). Και ως μόνη κατηγορία κατά των εθνομαρτύρων υπήρξε το γεγονός πως οι εκείνοι δήλωναν ευθαρσώς την ελληνική τους καταγωγή και διατράνωναν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.


Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Himara.gr
https://www.himara.gr/prosopa/9328-vorioipirotis-ethnomartyras-grigoris-lambovitiadis

 

ΗΘΗ, ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Του Γιώργου Γκοτζιά
 

Οι αρχέγονες ρίζες μας και η τελετουργική αναβίωση όλων των θρησκευτικών και μη εθίμων μας, μας θέτει ακούσια στο επίκεντρο της προσοχής μιας κοινωνίας η οποία λόγω των πολλαπλών δεινών που την πλήττουν διαχρονικά, πάσχει για πραγματική ζωή. 

Οι Βορειοηπειρώτες, μέσω των εορτών και της ατράνταχτης πεποίθησής τους, πως δια των ηθών τους τιμούν τους προγόνους τους, είναι σε θέση να συμβάλλουν στην ολοένα αυξανόμενη ανάγκη του τόπου μας για ανθρωπιστική τάξη και ταυτότητα. 

Οι ποικίλες ξενόφερτες τάσεις, οι οποίες δύσκολα προσαρμόζονται στην απλότητα της ζωής των Ελλήνων, όχι μόνο δεν αλλοιώνουν την ταυτότητά μας, αλλά βρίσκουν απέναντι ένα ισχυρό «τείχος» και εν τέλει αυτοκαταστρέφονται. 

Παρά τη μανία μας για άστοχο εκσυγχρονισμό, νοιώθουμε πως μόνον όταν δεν ξεχνάμε την παράδοση, μπορούμε να ορθοποδήσουμε και να διατηρήσουμε το «είναι» μας.

Από τη Χιμάρα μέχρι τη Δερόπολη και απ' τη Δερόπολη μέχρι τη Νάρτα και την Κορυτσά, αυτές τις άγιες ημέρες συναντούμε πολλούς ορθόδοξους «μικρόκοσμους» να χαίρονται στο ρυθμό μιας αξιοζήλευτης κληρονομιάς. 

Δε θα ξεχάσω τα λόγια κάποιων μαθητών μου, όταν με καμάρι μου έθεταν τις απόψεις τους για τα Κάλαντα, τονίζοντας πως ακόμη και άνθρωποι αλλόθρησκοι παραξενεύονταν και χαίρονταν ταυτοχρόνως σαν τους άκουγαν. 

Όλα αυτά αποτελούν στοιχείο πολιτιστικής ανωτερότητας, χωρίς όμως να τίθεται στο περιθώριο το διαφορετικό. Εξάλλου η αγάπη και η ελπίδα που περικλείουν τις παρούσες γιορτινές μέρες, συμβάλλουν στην ειρήνη και την ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. 

Χωρίς να απομονώνουμε το χθες από το σήμερα, είμαστε συνεχιστές ενός έργου αγαπητικού, καθώς αποδεχόμαστε όλον τον κόσμο στη γιορτή μας, χωρίς καμιά εξαίρεση. Όπου γλέντι και λύπη, εκεί κι ένας Βορειοηπειρώτης, να σαγηνεύει με τον τρόπο του κάθε παρόντα. 

Όσο για τις αδυναμίες ή τα λάθη μας, έχουν κι εκείνα τη θέση τους στον καθημερινό μας βίο. Κι αυτό το αναφέρω, μιας και αρκετοί μπορεί να διαφωνήσουν με τον «καλλωπισμό» προς τους ομοεθνείς μου.

Εκείνο όμως που πιστεύω πως αφορά κάτι το αδιαπραγμάτευτο, είναι η ισχύ μας έναντι της παγκόσμιας ιστορίας, η οποία φαίνεται πως μας θέτει στο περιθώριο όλων των κοινοτήτων.

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο
Himara.gr
https://www.himara.gr/apopseis/9320-ithi-paradoseis-vorioipirotiki-taftotita 

ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΝ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΠΡΟΣ «ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

Καί σχολεῖο «μακεδονικῆς» στήν Ἔδεσσα – Βέτο ἀπό τόν κ. Τζιτζικώστα

ΘΕΜΑ χρόνου ἦταν νά ζητήσουν οἱ Σκοπιανοί ἀλλαγές ἀπό τήν Ἑλλάδα ὡς πρός τήν νέα ὀνομασία τῆς χώρας τους. Τήν ὥρα πού ὁ ἡγέτης τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως τῆς γείτονος Κρίστιαν Μιτσκόσκυ εὐθαρσῶς δηλώνει ὅτι σέ περίπτωση πού ἀναλάβει τήν ἐξουσία θά ἀκυρώσει τήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, οἱ Σκοπιανοί ἀπαιτοῦν τώρα νά ἀλλάξουμε τίς πινακίδες σημάνσεως στούς δρόμους τῆς Βορείου Ἑλλάδος, ὥστε νά ἀναγράφουν τό νέο ὄνομα «Βόρειος Μακεδονία».

Ὁ Περιφερειάρχης Κεντρικῆς Μακεδονίας Ἀπόστολος Τζιτζικώστας ἀπέρριψε μέ κατηγορηματικό τρόπο τό ἐνδεχόμενο ἀλλαγῆς τῶν πινακίδων ἀπό Σκόπια σέ «Βόρειο Μακεδονία». «Ὅσο εἶμαι Περιφερειάρχης, οἱ πινακίδες στούς δικούς μας δρόμους θά γράφουν Σκόπια» δήλωσε. Μάλιστα κατέστησε σαφές ὅτι ἀκόμη καί ἐάν τοῦ ἀσκηθοῦν πιέσεις δέν πρόκειται νά ὑποκύψει. Οἱ πινακίδες στούς κεντρικούς δρόμους τῶν μακεδονικῶν πόλεων ἀναγράφουν Σκόπια, ὄνομα πού ὡς γνωστόν παραπέμπει στήν πόλη, καί ὄχι στό κράτος. Ὁ Περιφερειάρχης προσέθεσε ὅτι ἐάν αὐτές ἀλλάξουν, τότε θά ἀναγράφονται τά ὀνόματα τῶν πόλεων, ὅπως Γευγελή καί Μοναστήρι, καί σέ καμμία περίπτωση «Βόρειος Μακεδονία» πού ἀξιώνουν οἱ Σκοπιανοί.

Ἀντίστοιχη ἄποψη μέ τόν κ. Τζιτζικώστα ἔχει καί ὁ ἀντιπεριφερειάρχης Φλωρίνης Γιάννης Κιοσσές, ὁ ὁποῖος δήλωσε ὅτι τό τελευταῖο πρᾶγμα πού ἐνδιαφέρει τήν ἑλληνική Κυβέρνηση εἶναι ἡ ἀλλαγή τῶν πινακίδων. Μάλιστα προσέθεσε μέ νόημα ὅτι ἡ σκοπιανή Κυβέρνησις εἶναι ἐκείνη πού ὀφείλει νά κάνει πολλές ἀλλαγές καί σέ περίπτωση πού τίς ὑλοποιήσει τότε τό ἁρμόδιο ἑλληνικό Ὑπουργεῖο θά ἀλλάξει καί τίς πινακίδες. Ἡ ἀλλαγή τῶν σημάνσεων στούς δρόμους εἶναι ἁρμοδιότης τοῦ Ὑπουργείου Μεταφορῶν, ὡστόσο στήν συγκεκριμένη περίπτωση τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν εἶναι ἐκεῖνο πού θά ἐγκρίνει ἐάν καί πότε θά τοποθετηθοῦν οἱ νέες, πού τόσο πολύ ἐπιθυμοῦν οἱ γείτονες.

Ἐκτός ἀπό τίς πινακίδες στούς δρόμους, οἱ Σκοπιανοί θέλουν διακαῶς νά εἰσαγάγουν τήν διδασκαλία τῆς «μακεδονικῆς γλώσσης» στήν ἑλληνική κοινωνία. Τόν Νοέμβριο τοῦ 2018 ἱδρύθηκε στήν Ἀριδαία ἡ φιλοσκοπιανή Μή Κυβερνητική Ἑταιρεία «Μακεδονική Κίνηση Προώθησης τῆς Μητρικῆς Γλώσσας» μέ τόν διακριτό τίτλο «Κρστε Μισίρκωφ». Βασικό μέλημα τῶν μελῶν τῆς ΜΚΟ εἶναι νά ἱδρύσουν «φροντιστήρια» σέ διάφορες πόλεις τῆς Μακεδονίας. Ὁ πρόεδρος τῆς ΜΚΟ, Νικόδημος Τσαρκνιᾶς, ἀποσχισθείς ἱερεύς, κατέθεσε προσφάτως πρόταση στήν Πρωτοβάθμια Σχολική Ἐπιτροπή Ἐδέσσης νά τῆς παραχωρήσει αἴθουσα σχολείου προκειμένου νά ἀρχίσει ἡ παράδοσις μαθημάτων τῆς «μακεδονικῆς γλώσσης». Ἤδη στήν Ἀριδαία λειτουργεῖ ἀντίστοιχο τμῆμα, ἀλλά μέ ἰσχνή συμμετοχή τῶν πολιτῶν. Ἐκτός ἀπό τόν Τσαρκνιά τῆς ΜΚΟ ἡγεῖται καί ἡ Εὐγενία Νατσουλίδου, πρώην ἐκπρόσωπος τῆς σκοπιανῆς ὀργανώσεως «United “Macedonian” Diaspora». Ἡ ὀργάνωσις ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Ἑλλάς πρέπει νά ἐφαρμόσει τήν Συνθήκη τῶν Σεβρῶν τοῦ 1923, ἡ ὁποία προβλέπει «τήν παροχή εὐκολιῶν γιά τήν διδασκαλία ἄλλων γλωσσῶν πέραν τῆς ἑλληνικῆς στά σχολεῖα τῆς δημόσιας ἐκπαίδευσης». Ὁ Τσαρκνιᾶς στήν ἐπιστολή πρός τήν ἁρμοδία ἐπιτροπή τῆς πόλεως ὑπεστήριξε ὅτι τό πρόγραμμα ἀπευθύνεται σέ περιορισμένο ἀριθμό συμμετεχόντων, δημοτῶν τῆς Ἐδέσσης, θά γίνεται μέσω τοῦ διαδικτύου καί θά εἶναι δωρεάν. Ὅμως ὁ Τσαρκνιᾶς προνόησε καί ὑπέγραψε τό αἴτημα μέ τό κοσμικό ὄνομά του, Νικόλαος, ἀφοῦ ἔχει ἀποσχηματισθεῖ, ἀλλά συνεχίζει παρανόμως νά φορᾶ τά ράσα καί νά αὐτοπροσδιορίζεται ὡς ἀρχιμανδρίτης. Τό αἴτημα τῆς φιλοσκοπιανῆς ὀργανώσεως δέν ἔγινε ἀποδεκτό ἀπό τά μέλη τῆς ἐπιτροπῆς, καί πλέον ἀναμένεται νέα «κροῦσις» τῆς ΜΚΟ σέ ἄλλες πόλεις τῆς Μακεδονίας.

ΕΣΤΙΑ
http://www.estianews.gr/kentriko-thema/ta-skopia-mas-zitoun-pinakides-pros-voreio-makedonia/ 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ : ΤΟ «ΕΛΣΙΝΚΙ» 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ - ΣΤΟΧΟΣ Η «ΕΞΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ»

Του Άγγελου Συρίγου 

 

Η συμπλήρωση 20 ετών από την απόφαση της ΕΕ το 1999 και η παράνομη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης αποτέλεσαν την αφορμή να επανέλθει στη δημόσια συζήτηση η στρατηγική «Ελσίνκι» που είχε υιοθετηθεί τότε από την κυβέρνηση Σημίτη. Στόχος της ανακινήσεως του θέματος δεν είναι μόνον η ιστορική αποτίμηση της πλέον συγκροτημένης, αλλά και εξόχως αμφιλεγόμενης στρατηγικής έναντι της Τουρκίας, μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ.

Οι τότε αποφάσεις προβάλλονται ως η μόνη ορθή στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει και σήμερα η Αθήνα για να αντιμετωπίσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτός είναι ο λόγος που κρίναμε αναγκαίο να αναλύσουμε διεξοδικά τις πτυχές και την εξέλιξη εκείνης της στρατηγικής. Θα το πράξουμε με μία σειρά πέντε άρθρων, που θα δημοσιεύονται διαδοχικά κάθε ημέρα.

Μέχρι το 1998 η κυρίαρχη αντίληψη στα ελληνοτουρκικά ήταν ότι η ελληνική συναίνεση ως προς τις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ, θα εδίδετο μόνον ως ανταπόδοση συγκεκριμένων ενεργειών της Άγκυρας. Αντιστοίχως, οποιαδήποτε εκδήλωση τουρκικής επιθετικότητας θα είχε για την Τουρκία το κόστος να βρίσκει κλειστή την οδό προς την ΕΕ. Η πολιτική αυτή είχε δείξει τα όριά της μετά την κρίση των Ιμίων το 1996. Η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε βολικό άλλοθι για πολλά κράτη-μέλη της ΕΕ, που δεν επιθυμούσαν την ένταξη της Τουρκίας.

Τα πράγματα είχαν περιπλακεί με τη σύλληψη Οτσαλάν τον Φεβρουάριο του 1999, την ώρα που υποτίθεται ότι επρόκειτο να φυγαδευτεί από το κτήριο της ελληνικής πρεσβείας στο Ναϊρόμπι. Αμέσως μετά η κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν δυνητικά ανεξέλεγκτη. Η οδυνηρή εμπλοκή της Ελλάδος στο ζήτημα παρείχε έμμεση νομιμοποίηση στην Άγκυρα να καλλιεργήσει εντάσεις και να προχωρήσει σε τυχοδιωκτισμούς.

Οι ορίζουσες της στρατηγικής «Ελσίνκι»

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο η κυβέρνηση Σημίτη εκπόνησε μία νέα στρατηγική, τα βασικά σημεία της οποίας ήσαν τα ακόλουθα:

• Η Ελλάδα έπρεπε να διευκολύνει την Τουρκία να ενταχθεί στην ΕΕ. Η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΕΕ με την Τουρκία σταδιακά θα «εξημέρωνε το θηρίο» και θα αναδείκνυε τα φιλοευρωπαϊκά τμήματα της τουρκικής κοινωνίας. Μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας θα έπρεπε να αποφευχθούν εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών.
• Παράλληλα θα επιχειρείτο μία συνολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Στο πλαίσιο αυτό θα ήταν αποδεκτές υποχωρήσεις από πάγιες θέσεις ή από (μη ασκηθέντα) δικαιώματα της ελληνικής πλευράς, όπως αυτό της επεκτάσεως των ελληνικών χωρικών υδάτων. Το όφελος, όμως, από τον τερματισμό της μακροχρόνιας ελληνοτουρκικής διαμάχης θα υπερέβαινε την απώλεια κάποιων δικαιωμάτων.

Οι δύο αυτές επιλογές δεν ήσαν άσχετες με το κλίμα που είχε σταδιακά δημιουργηθεί υπέρ της Τουρκίας διεθνώς. Τα περισσότερα κράτη-μέλη της ΕΕ ήθελαν να βγει η Τουρκία από το τέλμα που βρισκόταν μετά τη σύνοδο του Λουξεμβούργου το 1997. Παραλλήλως, οι δύο ελληνικές επιλογές ταυτίζονταν απολύτως με τις θέσεις των ΗΠΑ για συνολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων αλλά και για το ευρωπαϊκό μέλλον της Τουρκίας.

Η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ αποτελούσε παλιά θέση της Ουάσιγκτον. Δεν είναι σαφές πόσο επηρεάσθηκε η ελληνική κυβέρνηση από τον αμερικανικό παράγοντα για να υιοθετήσει αυτές τις δύο παράλληλες πολιτικές. Το βέβαιον είναι ότι η αμερικανική διπλωματία στήριξε κατά τα επόμενα χρόνια απολύτως και τις δύο αυτές ελληνικές στρατηγικές επιλογές.

Υποστήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας

Με τη νέα στρατηγική η Ελλάδα θα έπαυε να αποτελεί εμπόδιο στις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας. Θα υποστήριζε τη σύσφιξη των σχέσεων της Τουρκίας με την ΕΕ και την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Η ένταξη θα ήταν αποτέλεσμα της εκπληρώσεως μίας σειράς όρων που θα έθετε η ΕΕ.

Οι όροι θα είχαν τη μορφή «οδικού χάρτη», δηλαδή θα έπρεπε να πληρούνται στο τέλος κάθε φάσεως προκειμένου να περάσει η υποψηφιότητα στην επόμενη φάση. Στους όρους, εκτός από τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, θα παρεισέφρηαν και θέματα αποκλειστικώς ελληνοτουρκικού περιεχομένου. Η ελληνική υποστήριξη δεν είχε απαραιτήτως ως προαπαιτούμενο την παροχή άμεσων ανταλλαγμάτων από την Τουρκία. Θα μπορούσε να ήταν μονομερής, διότι γινόταν για δύο λόγους:

• Η Ελλάδα, θεωρώντας ότι το είδος των επιχειρημάτων της (επίκληση του διεθνούς δικαίου στο Αιγαίο και στην Κύπρο) δεν ήταν αρκετά πειστικό έναντι της τουρκικής ισχύος, μετέφερε στους ώμους της ΕΕ το σύνολο των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, περιλαμβανομένου και του Κυπριακού. Οι ελληνοτουρκικές διαφορές περνούσαν υπό την εποπτεία της ΕΕ, συνδέονταν με την εξέλιξη της τουρκικής υποψηφιότητας και γίνονταν ευρωτουρκικές διαφορές.
• Η ενταξιακή διαδικασία υπό τη μορφή «οδικού χάρτη» στην οποία θα εισερχόταν η Τουρκία θα την υποχρέωνε σταδιακά να αλλάξει στάση ως προς τις διαφορές της με την Ελλάδα και να τις προσεγγίσει μέσα από ένα ευρωπαϊκό πνεύμα, απορρίπτοντας τη λογική του μηδενικού αθροίσματος. Ήταν μία πολιτική «εξημερώσεως του θηρίου». Παράλληλα, υπήρχε η ελπίδα ότι η πρόσδεση στο άρμα της ΕΕ θα βοηθούσε τη φιλοευρωπαϊκή πτέρυγα να κερδίσει στην εσωτερική διαμάχη εξουσίας που σοβούσε στην Τουρκία.

Συνολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων

Μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο θα γινόταν προσπάθεια να επιλυθεί/διευθετηθεί το σύνολο των ελληνοτουρκικών διαφορών. Αυτές θα περιελάμβαναν την Κύπρο (βλέπε Σχέδιο Ανάν) και θα επεκτείνονταν και στο Αιγαίο. Η συνολική διευθέτηση απαιτούσε οι δύο χώρες να δουν τις σχέσεις τους μέσα από το πρίσμα των πραγματικών τους συμφερόντων και όχι μέσα από συμβολισμούς.

Η άσκηση δικαιωμάτων που δεν είχαν άμεσο αντίκρισμα σε συμφέροντα, αλλά γίνονταν για λόγους διαπραγματευτικούς ή συμβολικούς και ενοχλούσαν την άλλη πλευρά (ή, σύμφωνα με το σκεπτικό του Ανακοινωθέντος της Μαδρίτης, έθιγαν τα ζωτικά της συμφέροντα) θα μπορούσε να αναβληθεί επ’ αόριστον. Για την Τουρκία αυτό θα μπορούσε να σημάνει εγκατάλειψη της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών» ή έμμεση αποδοχή της αποστρατιωτικοποιήσεως του Αιγαίου.

Για την Ελλάδα ήταν η μη άσκηση του δικαιώματος της αυξήσεως των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια (ή, όπως διαμορφώθηκε στην πορεία, η αποκαλούμενη «επιλεκτική επέκταση» των χωρικών υδάτων στις ηπειρωτικές ακτές της χώρας και η εξαίρεση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου). Τα οφέλη των δύο χωρών μακροπρόθεσμα θα ήσαν πολύ περισσότερα από όσα αμφίβολα θα προσπορίζονταν σε περίπτωση ασκήσεως κάποιων συγκεκριμένων δικαιωμάτων τους που ενοχλούσαν την άλλη πλευρά.

Syrigos.gr
https://www.syrigos.gr/2019/12/25/%cf%84%ce%bf-%ce%b5%ce%bb%cf%83%ce%af%ce%bd%ce%ba%ce%b9-20-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%87%ce%bf%cf%82-%ce%b7-%ce%b5%ce%be%ce%b7/ 

Η ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Του Παναγιώτη Λιάκου
 
Μία από τις συνηθισμένες σαχλαμάρες που εκτοξεύονται και κατά ριπάς και βολή κατά βολή εναντίον της σιωπηρής χριστιανικής πλειοψηφίας είναι -μέσες άκρες- η ακόλουθη…

…: «Και ο Χριστός και η Παναγία και ο Ιωσήφ ήταν πρόσφυγες και ο Θεάνθρωπος γεννήθηκε σε χώρο (τη σπηλιά) που δεν ήταν της οικογένειάς του και οι σύγχρονοι χριστιανοί είναι στην ουσία αντιχριστιανοί επειδή δεν τους αρέσουν οι καταλήψεις και εναντιώνονται στα “προσφυγικά” ρεύματα και, αν έβλεπαν τον ίδιο τον Χριστό στη γειτονιά τους, θα τον έδιωχναν κι αυτόν». Πολλά λόγια κι ούτε μισό αληθινό. Τι να τους πρωτοπείς και τι να απαντήσεις σε ανθρώπους που πιστεύουν στην… απιστία τους χωρίς να έχουν ίχνος γνώσης και επίγνωσης για όσα μιλούν;

Η οικογένεια του Χριστού δεν ήταν πρόσφυγες, αφού και η Αίγυπτος και η Ιουδαία αποτελούσαν τμήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Ιωσήφ, μετά τη Γέννηση του Κυρίου, δεν πήγε στην Αίγυπτο απαιτώντας επιδόματα ούτε κατέλαβε δημόσιους δρόμους επειδή οι Ρωμαίοι δεν του έδιναν κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το… μετρό.

Η οικογένεια του Χριστού δεν λήστεψε τους Μάγους για να πάρει τα δώρα και να τα πουλήσει στην οδό Γερανίου ούτε επιδόθηκε στο πλιάτσικο, ενώ δεν μετακινήθηκε από τη Βηθλεέμ στην Αίγυπτο για να βελτιώσει το βιοτικό της επίπεδο. Επίσης, ο ελεήμων και φιλεύσπλαχνος Χριστός δεν θα ευλογούσε την υποδοχή ξένων που θα απαιτούσαν τη βίαιη επιβολή του δικού τους τρόπου ζωής και της δικής τους θρησκείας.

Για να υπερασπιστεί τα όσια και τα ιερά ο Κύριός μας πήρε στο χέρι Του το φραγγέλιο. Όλοι (ή σχεδόν όλοι) έχουν υπόψη τους την ευαγγελική περικοπή (Κατά Ιωάννην Β΄ 12-15), όπου ο Χριστός είδε εμπόρους και σαράφηδες στον Ναό του Σολομώντα και πήρε τον βούρδουλα για να τους διώξει και αναποδογύρισε τους πάγκους τους.

Θα ανεχόταν, λοιπόν, σήμερα ο Χριστός ελληνόφωνους αθέους ή ξένους αλλοπίστους να σπάνε, να βεβηλώνουν, να κοπρίζουν στα ιερά Του και να ρημάζουν τους ναούς Του; Έλεος!


NEWSBREAK
https://www.newsbreak.gr/apopseis/62713/i-neotaxiki-epiklisi-toy-christoy/ 

ΤΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΚΟΣΜΙΑ ΤΩΝ ΟΜΙΛΟΥΝΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου, 
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου, 
Ιστορικού – Συγγραφέως.

 

Σε προηγούμενο άρθρο αναλύσαμε την σημασία που έχει ο λακωνισμός για έναν πολιτικό ή έναν ομιλητή, εννοώντας με τον όρο αυτό τον σύντομο, περιεκτικό και φιλοσοφημένο λόγο. Η αφορμή γι’ αυτό ήταν μία «κοκορομαχία» μεταξύ δύο βουλευτών του δικομματισμού, οι οποίοι, χωρίς να σεβασθούν τους τηλεθεατές, που τους παρακολουθούσαν, ομιλούσαν συνεχώς με φληναφήματα (δηλαδή, φλυαρίες, μωρολογίες, ανοησίες) και πομφόλυγες (δηλαδή αερολογίες, φούσκες)! Η «μπουρδολογία» κατά το κοινώς λεγόμενον, έδινε και έπαιρνε αλλά και συνεχίζει να δίνει και να παίρνει, κάθε φορά που γίνονται παρόμοιες συζητήσεις. Οι κανόνες τού διαλόγου αλλά και οι στοιχειώδεις κανόνες ομιλίας ουδόλως τηρούνται. Και ο κόσμος αναρωτιέται: Είναι δυνατόν μεγάλοι μορφωμένοι, υποτίθεται σοβαροί, άνθρωποι να μη μπορούν να συζητήσουν ευπρεπώς πάνω σε ένα θέμα, ούτως ώστε να γίνουν κατανοητοί στους πολίτες που τους παρακολουθούν; Ξεκίνησα, λοιπόν, να αναλύω τι γινόταν στην Ελλάδα της κλασσικής εποχής, τότε που οι εφευρέτες τής Δημοκρατίας πρόγονοί μας είχαν φροντίσει να θωρακίσουν την ελευθερία του λόγου από αυτούς, που κατ’ επάγγελμα δεν απαντούσαν αλλά διέκοπταν, αερολογούσαν και γενικά εφέροντο απρεπώς προς τους συνομιλούντες και τους ακροατές! Μετά την έννοια τού λακωνισμού, λοιπόν, που αναλύσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, ερχόμαστε τώρα να αναλύσουμε το θέμα της ευκοσμίας των ομιλούντων!
Ένα κείμενο τού Αισχίνη [22,1-10] παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, σχετικά με το θέμα τής ευκοσμίας των ομιλούντων. Ας παρακολουθήσουμε την σκέψη του:
«... νυνί μέλλω λέγειν, περί των άλλων Αθηναίων. Απαλλαγείς γαρ των νόμων τούτων έσκέψατο, τίνα χρή τρόπον συλλεγομένους ημάς εις τας εκκλησίας βουλεύεσθαι περί των σπουδαιότατων πραγμάτων. Και πόθεν άρχεται; «νόμοι», φησί, «περί εύκοσμίας». Από σωφροσύνης πρώτον ήρξατο, ως, όπου πλείστη ευκοσμία εστί, ταύτην άριστα την πόλιν οικησομένην».
Αυτό το απόσπασμα σημαίνει σε απλά ελληνικά: «... Τώρα θα σας πω τι όρισε και για τους άλλους Αθηναίους. Πράγματι ο νομοθέτης, (αφού προνόησε για τα παιδιά και τους νέους), σκέφθηκε με ποιόν τρόπο πρέπει να γίνονται οι συνελεύσεις μας, στις οποίες αποφασίζουμε για τα σπουδαιότερα πράγματα. Και από που, νομίζετε, αρχίζει; "Περί δημοσίας ευκοσμίας". (Αυτός είναι ο τίτλος). Αρχίζει δε από τις τάξεις πού επιβάλλουν σώφρονα ήθη στην δημόσια ζωή, διότι, όταν υπάρχει ή αρετή αυτή, κρίνει ότι άριστα μπορεί να διοικηθεί ή πόλη».
Άρα από το κείμενο του Αισχίνη φαίνεται σαφώς ότι ή δημόσια ευκοσμία των Αθηναίων και κυρίως των αγορητών ήταν σημαντικό πράγμα για τους προγόνους μας. Οπότε, όποιος ήταν φαύλος, δεν διέθετε ευκοσμία και επομένως ήταν εχθρός τής δημοκρατίας, γι’ αυτό και δεν είχε το δικαίωμα τής ισηγορίας.
Ο λόγος «κατά Τιμάρχου» όμως αποτελεί μίαν ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών για τους νόμους των Αθηνών. Έτσι ο Αισχίνης στον λόγο του αυτόν [35, 1-14] μας δίνει και κάποιες άλλες σημαντικώτατες πληροφορίες, που αξίζει τον κόπο να τις εξετάσουμε. Ας φέρουμε λίγο στην σκέψη μας σκηνές από το ελληνικό κυνοβούλιο όπου πλείστοι βουλευτές αερολογούν, γενικολογούν, κακολογούν, διακόπτουν αγορεύσεις (θυμηθείτε προσφάτως τον πρώην πρόεδρο της βουλής Απόστολο Κακλαμάνη αλλά και άλλους πολλούς). Τότε θα διαπιστώσετε τι προέβλεπαν οι πρόγονοί μας!
Μας λέγει λοιπόν ο σπουδαίος ρήτορας Αισχίνης ότι «αν κάποιος εκ των ρητόρων, μιλώντας στην βουλή ή στην εκκλησία του δήμου δεν αναφέρεται στο εισφερόμενο προς συζήτηση θέμα, ή ομιλεί όχι χωριστά για έκαστο (κεφάλαιο) (εννοεί αν ομιλεί με γενικολογίες), ή ομιλεί δύο φορές για το ίδιο θέμα ο ίδιος επί της αυτής συνεδριάσεως, ή εξαπολύει ύβρεις, ή αφήνει κακόβουλους υπαινιγμούς εις βάρος κάποιου, ή τον κακολογεί, ή διακόπτει την αγόρευση άλλου, ή ενώ διεξάγεται η συζήτηση μεταξύ άλλων σηκώνεται και παρεμβαίνει χωρίς να του δοθεί ο λόγος και χωρίς να ανέβει στο βήμα, ή κάνει παρατηρήσεις, ή διασύρει τον πρόεδρο, τότε, όταν τελειώσει η συνέλευση, έχουν οι πρόεδροι το δικαίωμα να του επιβάλουν χρηματική ποινή, η οποία καταβάλλεται στους εισπράκτορες τών δημοσίων εσόδων, μέχρι του ποσού των πενήντα δραχμών για κάθε αδίκημα χωριστά». (Των ρητόρων εάν τις λέγη εν τη βουλή η εν τω δήμω μη περί του εισφερομένου, ή μη χωρίς περί εκάστου, ή δις περί του αυτού ο αυτός τής αυτής ή λοιδορήται, ή κακώς αγορεύη τινά, ή υποκρούη, ή χρηματιζόντων μεταξύ ανεστηκώς λέγη περί τού μη επί του βήματος, ή παρακελεύηται, ή έλκη τον έπιστάτην, αφειμένης τής εκκλησίας ή της βουλής κυριευέτωσαν οι πρόεδροι μέχρι πεντήκοντα δραχμών εις έκαστον αδίκημα εγγράφειν τοις πράκτορσιν. Εάν δε πλέονος άξιος ή ζημίας έπιβαλόντες μέχρι πεντήκοντα δραχμών εισφερέτωσαν εις την βουλήν ή εις την πρώτην έκκλησίαν. Όταν δ’ εξίωσιν αι κλήσεις, κρινάτωσαν· και εάν καταγνωσθή αυτού κρύβδην ψηφιζομένων, εγγραψάτωσαν οι πρόεδροι τοις πράκτορσιν.)
Η σημασία λοιπόν του ανωτέρω αποσπάσματος είναι πολύ μεγάλη, διότι μάς αποδεικνύει ότι ή ελευθερία λόγου τού καθενός σταματούσε εκεί που άρχιζε η ελευθερία λόγου του άλλου. Έτσι έπρεπε ο καθένας να σέβεται αυτόν που ομιλεί και να τηρεί τους κανόνες δεοντολογίας μιας δημοκρατικής συζητήσεως, επιτρέποντας στον άλλο να ολοκληρώσει τις σκέψεις του χωρίς διακοπή. Αυτή δε η ευκοσμία των ομιλούντων προστατευόταν με νόμο. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να γίνει κάτι παρόμοιο και σήμερα;
Η όλη φιλοσοφία και ή εξήγηση τής σημασίας της ευκοσμίας των ομιλούντων και κυρίως τής μη μακρολογίας δίδεται και από τον Πλάτωνα στον Γοργία, οπού σε μία συζήτηση τού Σωκράτη με τον Πώλο αναφέρονται από τον μεγάλο φιλόσοφο τα έξης:
«ΣΩ. Ω κάλλιστε Πώλε, αλλά τοι εξεπίτηδες κτώμεθα εταίρους και υείς, ίνα επειδάν αυτοί πρεσβύτεροι γενόμενοι σφαλλώμεθα, παρόντες υμείς οι νεώτεροι επανορθώτε ημών τον βίον και εν έργοις και εν λόγοις. και νυν ει τι εγώ και Γοργίας εν τοις λόγοις σφαλλόμεθα, συ παρών επανόρθου - δίκαιος δ’ ει - και εγώ εθέλω των ωμολογημένων ει τι σοι δοκεί μη καλώς ωμολογήσθαι, αναθέσθαι ότι αν συ βούλη, εάν μοι εν μόνον φυλάττης.
ΠΩΛ. Τι τούτο λέγεις;
ΣΩ. Την μακρολογίαν, ω Πώλε, ην καθέρξης, η το πρώτον επεχείρησας χρήσθαι.
ΠΩΛ. Τι δε; ουκ εξέσταί μοι λέγειν όπόσα αν βούλωμαι;
ΣΩ. Δεινά μεντάν πάθοις, ω βέλτιστε, ει Αθήναζε αφικόμενος, ου της Ελλάδος πλείστη εστίν εξουσία τού λέγειν, έπειτα συ ενταύθα τούτου μόνος ατυχήσαις. αλλά αντίθες τοι· σου μακρά λέγοντος και μη εθέλοντος το ερωτώμενον αποκρίνεσθαι, ου δεινά αν αυ εγώ πάθοιμι, ει μη έξέσταί μοι απιέναι και μη ακούειν σου; άλλ' ει τι κήδη τού λόγου τού είρημένου και έπανορθώσασθαι αυτόν βούλει, ώσπερ νυν δη έλεγον, αναθεμένος ότι σοι δοκεί, εν τω μέρει ερωτών τε και ερωτώμενος, ώσπερ εγώ τε και Γοργίας, έλεγχέ τε και ελέγχου. φης γαρ δήπου και συ επίστασθαι άπερ Γοργίας· ή ου;». Το κείμενο αυτό αποδίδεται ως έξης:
«ΣΩ. Μα γι’ αυτό ίσα - ίσα, χαριτωμένε μου Πώλε, φροντίζουμε να έχουμε φίλους και υιούς, νέους κατά την ηλικία, για να μας βοηθάτε, παρόντες σεις οι νεώτεροι, όταν εμείς γερνώντας πέφτουμε σε σφάλματα, και να μας υποστηρίζετε, όπως στο βάδισμα, έτσι και στην συζήτηση. Και τώρα αν κάπως εγώ και ο Γοργίας κάνουμε λάθος στην συζήτηση, έλα συ να μας διορθώσεις. Είναι αυτό δικαίωμά σου. Και εγώ είμαι πρόθυμος, εάν κάτι από όσα παραδεχθήκαμε νομίζεις ότι δεν έγινε αποδεκτό ορθώς, να ανακαλέσουμε ο,τιδήποτε θέλεις, αρκεί μόνο ένα πράγμα να τηρήσεις.
ΠΩΛ. Ποιο είναι αυτό;
ΣΩΚ. Την μακρολογία αν περιορίσεις, με την οποία άρχισες να μιλάς.
ΠΩΛ. Και πώς; Δεν θα μου επιτραπεί να λέω όσα θέλω;
ΣΩΚ. Μεγάλο δυστύχημα θα πάθαινες, φίλε μου, αν, ερχόμενος στην Αθήνα, όπου περισσότερο από κάθε μέρος τής Ελλάδος υπάρχει ελευθερία τού λόγου, αν -λέγω- έπειτα εσύ μόνος θα εστερείσο τού δικαιώματος αυτού. Μα έλα στην θέση μου. Αν εσύ μακρολογείς και δεν θέλεις να απαντάς στις ερωτήσεις μου, δεν θα πάθαινα μεγάλο δυστύχημα, αν δεν μου επιτραπεί να φύγω και να μη σε ακούω; Άλλα εάν πράγματι ενδιαφέρεσαι για την συζήτηση και θέλεις να επανορθώσεις κάτι, καθώς και προ ολίγου έλεγα, τότε λέγοντας ό,τι κρίνεις σκόπιμο και ερωτώντας και ερωτώμενος με την σειρά, όπως εγώ και ο Γοργίας, ανασκεύαζε και άφηνε να ανασκευάζεσαι, διότι ισχυρίζεσαι βέβαια ότι και συ ακριβώς γνωρίζεις όσα και ο Γοργίας ή όχι;».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ή μακρολογία επομένως κατά την διάρκεια τής αγορεύσεως κάνει τον κάθε συνομιλητή ή ακροατή να κουράζεται, να χάνει τον ειρμό των σκέψεων του και τον απομακρύνει από την ουσία της συζήτησης. Η μονοπώληση τού διαλόγου δεν προσφέρει κάτι το ουσιαστικό. Γι’ αυτό και ο κάθε ένας θα πρέπει να μάθει να ερωτά και να ερωτάται, να ανασκευάζει και να ανασκευάζεται. Ας ακολουθήσουν την συμβουλή αυτή οι "παντογνώστες" πολιτικοί και δεν θα βγουν χαμένοι. Ο σεβασμός προς τους συνομιλητές και τους ακροατές, δίνει αξία στην ελευθερία τού λόγου, η οποία είναι η βασική έκφανση τής δημοκρατίας. Εν αντιθέτω περιπτώσει οι "κοκορομαχούντες" πολιτικοί κινδυνεύουν να απολέσουν δια παντός αυτό το δικαίωμα και η δημοκρατία την ίδια την ύπαρξή της!

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΙ ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΤΗ ΧΑΓΗ;

Του Άγγελου Συρίγου
 
Η επίλυση των ελληνοτουρκικών σχέσεων διά της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προβάλλει ως η μόνη ρεαλιστική λύση στον ελληνικό δημόσιο λόγο. Υπάρχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα. Η Τουρκία έχει θέσει κατά καιρούς μία πλειάδα θεμάτων τα οποία παρατίθενται χρονολογικά:
• Καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως των ανατολικών νησιών του Αιγαίου (1964-1974).
• Οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου (1974).
• Ορια του FIR Αθηνών (1974).
• Μη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων πέραν του σημερινού ορίου των 6 ν. μιλίων (1974) που συνδέεται με την απειλή χρήσεως βίας – casus belli (1974) σε περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα αλλά και με τον ορισμό συγκεκριμένων θαλάσσιων περασμάτων στο Αιγαίο, από τα πολλά που υπάρχουν, ως «διεθνών στενών» ναυσιπλοΐας (1982).
• Εύρος εναερίου χώρου 10 ν. μιλίων εν σχέσει προς χωρικά ύδατα 6 ν. μιλίων (1975).
• Ορια της Ζώνης Ερευνας και Διασώσεως-SAR στο Αιγαίο (1980).
• Οι λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας απροσδιόριστου αριθμού ελληνικών νησιών στο Αιγαίο και πέριξ της Κρήτης (1996).
• Μη αναγνώριση υφαλοκρηπίδας στα νησιά του συμπλέγματος του Καστελλόριζου (2012).
• Μη αναγνώριση υφαλοκρηπίδας σε Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη (2019).
Το ερώτημα είναι τι ακριβώς από τα παραπάνω θέματα θα καταλήξει στη Χάγη προς επίλυση; Θα μπορούσαν να παραπεμφθούν συλλήβδην όλα στο Διεθνές Δικαστήριο; Η απάντηση είναι αρνητική. Η Ελλάδα με δήλωσή της από το 1994 (που επαναλήφθηκε αναδιατυπωμένη το 2015) έχει εξαιρέσει από την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου τη στρατιωτικοποίηση των ανατολικών νησιών του Αιγαίου. Είναι ένα θέμα για το οποίο δεν μπορούν να υπάρξουν δεύτερες σκέψεις. Η παρουσία στρατού στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου συνδέεται με την αυτονόητη ανάγκη προστασίας τους από έναν γείτονα που δεν έχει πρόβλημα, όποτε κρίνει ότι του προσφέρεται η ευκαιρία, να εισβάλει στα εδάφη των διπλανών του κρατών.
Το ίδιο ισχύει και για τις «γκρίζες ζώνες». Από το 1996 οι Τούρκοι  κατά καιρούς έχουν αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία άλλοτε σε 3.000, άλλοτε σε 1.000 και άλλοτε σε 150 νησιά. Την τελευταία δεκαετία μιλούν για 18 νησιά. Είναι δυνατόν να θέσουμε στην κρίση του Δικαστηρίου εάν οι Φούρνοι, οι Οινούσσες, το Αγαθονήσι, η Γαύδος, η Θύμαινα στη Σάμο, η Ψέριμος ή οι Αρκιοί ανήκουν στην Ελλάδα; Ερχεται ο γείτονας στο σπίτι μας και λέει ότι του ανήκει η κουζίνα, το ψυγείο και το κρεβάτι μας. Συζητάμε μαζί του το θέμα και εάν δεν τα βρούμε, πάμε στο δικαστήριο να μας λύσει τη διαφορά; Θέματα ελληνικής κυριαρχίας επί εδαφικών περιοχών είναι εκτός συζητήσεως.
Ως προς το FIR Αθηνών και τη Ζώνη Ερευνας και Διασώσεως-SAR, οι αρμοδιότητες σε αυτές τις περιοχές είναι αποκλειστικώς διοικητικής φύσεως. Αφορούν μόνον την ασφάλεια και διευκόλυνση της διεθνούς αεροπλοΐας και τη διάσωση ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Δεν έχουν καμία σχέση με κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα. Η Τουρκία όμως δεν θέτει θέμα ερμηνείας των συμφωνιών που έχουν καθορίσει τις συγκεκριμένες περιοχές. Ζητεί αλλαγή των συμφωνιών. Οπότε εκ των πραγμάτων ούτε και αυτό το θέμα μπορεί να πάρει την άγουσα προς το Δικαστήριο.
Το θέμα του διαφορετικού εύρους χωρικών υδάτων και εναερίου χώρου είναι σοβαρό. Τα νομικά μας επιχειρήματα δεν είναι τόσο ισχυρά, όσο σε άλλους τομείς. Το θέμα, όμως, σχετίζεται άμεσα (και λύνεται…) με την αύξηση του εύρους των ελληνικών χωρικών υδάτων, όπου εκεί έχουμε ατράνταχτα επιχειρήματα που επιβεβαιώνονται και από το διεθνές δίκαιο, συμβατικό και εθιμικό, και από τη διεθνή πρακτική. Πρόκειται για δικαίωμα που ασκείται μονομερώς και αποτελεί το ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα για την Ελλάδα. Χρειάζεται όμως εξαιρετικά προσεκτικούς χειρισμούς για να μην απολεσθεί. Ως αντικείμενο δικαστικής κρίσεως θα μπορούσε να είναι μόνον το σύννομο ή μη της αποφάσεως της Τουρκίας να θεωρεί ως casus belli την αύξηση των ελληνικών χωρικών υδάτων, δηλαδή την άσκηση νόμιμου δικαιώματος.
Ετσι καταλήγουμε στη σταθερή από το 1975 και επίσημη ελληνική θέση ότι ουσιαστικά το μοναδικό θέμα προς δικαστική επίλυση είναι αυτό της οριοθετήσεως της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Επειδή ο προσδιορισμός του θέματος έγινε σε μία περίοδο κατά την οποία η έννοια της ΑΟΖ ήταν άγνωστη και ούτε είχαν προκύψει τα προβλήματα με το Καστελλόριζο και την Ανατολική Μεσόγειο, θα μπορούσαμε να επαναπροσδιορίσουμε τη διαφορά στο σήμερα ως: οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ας τα έχουμε όλα αυτά υπ’ όψιν την επόμενη φορά που θα ξαναμιλήσουμε για Χάγη.

Syrigos.gr
https://www.syrigos.gr/2019/12/24/%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%cf%80%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%87%ce%ac%ce%b3%ce%b7/ 

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : Ο ΗΡΩΪΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙΣΑΡ ΣΕΕΜΑΝ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

Πηγή: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΙΟΝ. ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ, «ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΛΟΧΟ ΣΤΟΥΣ ΘΡΥΛΙΚΟΥΣ ΛΟΚ», Εκδόσεις ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ 

Ποιος ήταν ο Καίσαρ Σέεμαν
- Η ηρωική δράση του εναντίον των Γερμανών στη Μ. Ανατολή και τα νησιά του Αιγαίου
- Η συμμετοχή του στον εμφύλιο και ο θάνατός του λίγο πριν το τέλος των μαχών
- Ποιο στρατόπεδο επίλεκτων δυνάμεων έχει σήμερα το όνομά του;

Το όνομα Καίσαρ Σέεμαν ίσως στους περισσότερους δεν λέει τίποτα. Ακόμα και στο διαδίκτυο αν ψάξετε θα βρείτε ελάχιστα στοιχεία. Προφανώς, δημιουργείται η εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιον Γερμανό χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε ποια ακριβώς ήταν η ιδιότητά του.
Όταν όμως σας ενημερώσουμε ότι το όνομά του έχει ένα από τα στρατόπεδα των πλέον επίλεκτων δυνάμεων του Στρατού Ξηράς σίγουρα θα εκπλαγείτε. Πώς δόθηκε το όνομα "Κ. Σέεμαν" σε ελληνικό στρατόπεδο; Για τον Έλληνα Καίσαρ Σέεμαν, τον ηρωικό αξιωματικό που έδωσε τη ζωή του για την χώρα μας, υπάρχουν ελάχιστα διαθέσιμα στοιχεία δυσανάλογα με την προσφορά του.

Τα περισσότερα προέρχονται από άρθρο του ανιψιού του, Παύλου Ν. Οικονόμου, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και γιο της μεγαλύτερης αδελφής του Καίσαρα Σέεμαν, Βιργινίας.

Ο Καίσαρ Σέεμαν γεννήθηκε την πρωτοχρονιά του 1917. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του Ιωσήφ και της Λουίζας Σέεμαν. Ο πατέρας του ήταν απόγονος δεύτερης γενιάς ελληνοβαυαρικής οικογένειας, καθώς κάποιοι Βαυαροί πρόγονοί του είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα στα χρόνια του Όθωνα. Όμως ο Καίσαρ δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τη Γερμανία, δεν μιλούσε μάλιστα γερμανικά καθώς μετά το 1860 η οικογένειά του είχε πλήρως εξελληνιστεί όπως γράφει ο κ. Οικονόμου. Αν και είχε ιδιαίτερη κλίση στα μαθηματικά, οικονομικοί λόγοι τον έκαναν να φοιτήσει στη Σχολή Ευελπίδων όπου διέπρεψε.

Αποφοίτησε από τη Σχολή το 1938. Ως Ανθυπολοχαγός του Πεζικού, από τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, υπηρέτησε στα βόρεια σύνορα της χώρας μας.

Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου 1940-1941 υπήρξε διοικητής μάχιμου τάγματος. Το 1942 ήταν ένας από τους πρώτους που κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έφυγαν για την Αίγυπτο. Στην Αλεξάνδρεια κατατάχθηκε στον Ιερό Λόχο που μόλις είχε ιδρυθεί. Από Άγγλους εκπαιδεύτηκε ως αλεξιπτωτιστής. Όπως αναφέρει ο κύριος Οικονόμου υπό τη διοίκηση του Βρετανού Ταξίαρχου Τέρνμπουλ πήρε μέρος σε συνδυασμένες επιχειρήσεις για την απελευθέρωση των ελληνικών νησιών από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Μαζί με άλλους επτά αξιωματικούς ο Καίσαρ Σέεμαν ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου 1944 σκαρφάλωσαν στα βράχια του Σαν Μιχάλη, της γερμανοκρατούμενης Σύρου και αποτέλεσαν το προγεφύρωμα για την άφιξη στις αρχές του επόμενου μήνα διμοιρίας του Ιερού Λόχου με ομάδα πολυβόλων υπό τον Άγγλο Ταγματάρχη Κομπέρ. Ο Καίσαρ Σέεμαν όπως και οι υπόλοιποι επτά κομάντος, ανάμεσά τους και ο Λοχαγός Κοκουσούλης Ιωάννης ανακηρύχθηκαν επίτιμοι δημότες Ερμούπολης.

Η στρατιωτική κατάσταση στο Αιγαίο το φθινόπωρο του 1944

Μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου 1944 οι Γερμανοί κατείχαν τη Σάμο και τη Λήμνο από τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου, τη Σκόπελο από τις Β. Σποράδες, την Κρήτη και όλα τα νησιά των Δωδεκανήσων εκτός από τη Σύμη, τους Λειψούς, την Αστυπάλαια και την Πάτμο. Από τις Κυκλάδες εκτός από τη Σύρο, που όπως αναφέραμε απελευθερώθηκε τον Οκτώβριο κατείχαν τη Μήλο, την Τήνο, τη Θήρα, τη Νάξο και την Πάρο. Όπως γράφει ο κύριος Οικονόμου ο Καίσαρ Σέεμαν ως αλεξιπτωτιστής πήρε μέρος στην απελευθέρωση οκτώ νησιών του Αιγαίου.

Η συμμετοχή του Καίσαρ Σέεμαν στον εμφύλιο πόλεμο

Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ο Καίσαρ Σέεμαν πήρε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο. Αρχικά ως υποδιοικητής και στη συνέχεια ως διοικητής της Β’ Μοίρας Καταδρομών. Για τη συμμετοχή του στον εθνοκτόνο αυτόν πόλεμο έλεγε: "Δεν φαντάζεσαι πόσο αλλοτριώνεσαι στο πεδίο της μάχης. Φροντίζεις να πυροβολείς πρώτος γιατί αν αργήσεις ο αδελφός σου θα σε φάει".

Στο βιβλίο του Αντιστράτηγου Ε.Α. Γεώργιου Δ. Αραμπατζή "ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΛΟΧΟ ΣΤΟΥΣ ΘΡΥΛΙΚΟΥΣ ΛΟΚ", ένα από τα ελάχιστα που αναφέρεται σε κάποιες λεπτομέρειες για τη δράση του Καίσαρ Σέεμαν διαβάζουμε τη σημαντική συμβολή του σε πολλές μάχες. Στη Φθιώτιδα τρεις Λ(όχοι) Ο(ρεινών) Κ(αταδρομών), οι 42, 44 και 45 με συντονιστή τον διοικητή του 44 ΛΟΚ Λοχαγό Σέεμαν Καίσαρα, (ενν. απόφοιτο) ΣΣΕ/1938, εξόρμησαν στις 25 Μαΐου προς τα υψώματα πάνω από το χωριό Στένωμα, το Καυκί και τον Προφήτη Ηλία Βίνιανης, τα οποία και κατέλαβαν μετά από συμπλοκή με τους αντάρτες του Καραντάου. Οι τελευταίοι δεν άντεξαν στην πίεση των Λοκατζήδων και υποχώρησαν άτακτα προς τα Άγραφα αφήνοντας στο πεδίο της μάχης έξι νεκρούς και τρεις αιχμαλώτους. Η κατάληψη ιδιαίτερα του υψώματος Καυκί την 1η Ιουνίου (1947) ήταν ζωτικής σημασίας, γιατί μέχρι τότε το ύψωμα εκείνο καθιστούσε τον Μέγδοβα (Ταυρωπό) απροσπέλαστο προς τα δυτικά για τον Εθνικό Στρατό.

Άκρως σημαντική ήταν η συμβολή του Σέεμαν στην "εκκαθάριση" του δρόμου Λαμίας-Καρπενησίου. "Άλλοι τρεις ΛΟΚ οι 42, 44 και 45 με επικεφαλής τον διοικητή του 44 ΛΟΚ Λοχαγό Σέεμαν ανέλαβαν την υποχρέωση να ενισχύσουν τη φρουρά του Καρπενησίου και να εκτελέσουν επιθετικές αναγνωρίσεις και επιδρομές στη γύρω περιοχή. Από τις 21 Ιουλίου μέχρι τις 25 Αυγούστου (1947) οι τρεις εκείνοι ΛΟΚ ανά δύο ή μεμονωμένα ήλθαν σε σύγκρουση ισάριθμες φορές με τμήματα ανταρτών. Την πιο σκληρή όμως μάχη την έδωσαν όλοι μαζί για την κατάληψη του υψώματος Ράχη Τυμφρηστού με σκοπό να διανοίξουν την οδό Λαμίας-Καρπενησίου. Στη μάχη αυτή και οι τρεις ΛΟΚ με νυχτερινή επίθεση αιφνιδίασαν τους αντάρτες, τους διέλυσαν, τους προκάλεσαν σοβαρές απώλειες και όσοι γλίτωσαν τράπηκαν σε φυγή. Έτσι το Καρπενήσι παρέμεινε απρόσβλητο και οι κάτοικοί του ένιωθαν προστατευμένοι και μπορούσαν ελεύθερα να πηγαινοέρχονται στη Λαμία" (Από το βιβλίο του Γ. Δ. Αραμπατζή που αναφέραμε παραπάνω).

Πολύ σημαντική ήταν η δράση του Σέεμαν στη Δυτική Στερεά Ελλάδα, όπου 2.000 άνδρες του ΔΣΕ, με επικεφαλής τον περιβόητο Καπετάν Παπούα (Νίκο Διένη), σχεδίαζαν την κατάληψη της περιοχής Ναυπακτίας, της Τριχωνίδας και του Θέρμου. Είχαν ν’ αντιμετωπίσουν μόνο ένα Τάγμα Χωροφυλακής, ενός ανεξάρτητου λόχου Χωροφυλακής και ορισμένων εθελοντών κατοίκων της περιοχής.

Παρά την ηρωική τους αντίσταση, οι άνδρες της Χωροφυλακής είχαν αρχίσει να υποχωρούν. Τότε, έφτασαν στην περιοχή τρεις ΛΟΚ της Α’ Μοίρας Καταδρομών. Ήταν τέλη Ιανουαρίου 1948. Όπως μας πληροφορεί απόρρητη έκθεση επιχειρήσεων, στον Άγιο Βλάσιο Τριχωνίδας, στις 31/1/1948 και 1/2/1948 έγιναν σφοδρότατες συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των ανταρτών, στις οποίες ο Σέεμαν και οι άνδρες του διακρίθηκαν ιδιαίτερα και συνέβαλαν στην ήττα των ανταρτών.

Μάλιστα, ο Καίσαρ Σέεμαν προτάθηκε για ηθική αμοιβή από τον Συνταγματάρχη Ιωάννη Σωτηρίου.

Στις 26 Φεβρουαρίου 1948, οι ΛΟΚ 44 και 46 με επικεφαλής τον Καίσαρα Σέεμαν, εξόντωσαν πολλούς αντάρτες του (Καπετάν) Ανάποδου, στη Μενδενίτσα του Καλλίδρομου, ενώ στις 4 Μαρτίου 1948, 100 λεοντόκαρδοι Λοκατζήδες, με επικεφαλής τον Σέεμαν, κατατρόπωσαν 600 αντάρτες του Παπούα στην περιοχή Μακριάς Ράχης και Μακρυβάλτου. Λεπτομερή περιγραφή, δίνει ο τότε γιατρός της Τερψιθέας Ναυπακτίας Νικόλαος Μητσόπουλος. Είναι αυτός που χαρακτηρίζει λεοντόκαρδους τους Λοκατζήδες και υμνεί τη δράση τους.

Να σημειώσουμε ότι ο περιβόητος Καπετάν Παπούας, συνελήφθη στις βουνοκορφές της Γκιώνας στις 29 Μαΐου 1949. Δικάστηκε, μαζί με τη σύζυγό του Μαριάνθη Αντωνοπούλου από το Έκτακτο Στρατοδικείο Λάρισας τον Ιούλιο του 1949. Καταδικάστηκαν πέντε φορές σε θάνατο και εκτελέστηκαν τον Ιούλιο του 1949.

Ο Καίσαρ Σέεμαν στη Μακεδονία – Ο θάνατος του γενναίου αξιωματικού

Στην τελευταία φάση των επιχειρήσεων του Εθνικού Στρατού εναντίον του ΔΣΕ ο Σέεμαν και οι άνδρες του, βρέθηκαν στη Δυτική Μακεδονία. Επρόκειτο για την επιχείρηση «Πυρσός», που έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στους αντάρτες (Αύγουστος 1949).

Ας δούμε τα γεγονότα αναλυτικά. Ο Σέεμαν είχε πλέον προαχθεί σε Ταγματάρχη και είχε αναλάβει τη διοίκηση της Α’ Μοίρας Καταδρομών. Διαβάζουμε στο βιβλίο του Γ. Αραμπατζή:

«Η Α’ Μοίρα Καταδρομών, μετά την κατάληψη των υψωμάτων Γκρέμινο-Μπούφαρι-Κλότσικο Παδένα, το πρωί της 12ης Αυγούστου, προχώρησε προς τον ποταμό Μπελίτσα κάτω από τα πυρά του εχθρικού πυροβολικού και κατόρθωσε να εγκαταστήσει, με μια διλοχία της, προγεφύρωμα στα δυτικά του ποταμού. Στις 2.00 τα μεσάνυχτα της 13ης Αυγούστου, μια άλλη διλοχία της Μοίρας εξόρμησε για κατάληψη του υψώματος 1134 Βάρμπα. Έγινε, όμως, πρόωρα αντιληπτή και δέχτηκε πολλαπλές επιθέσεις από εχθρικές περιπόλους, ενώ ταυτόχρονα βαλλόταν τόσο η διλοχία όσο και η υπόλοιπη Μοίρα, από καταιγιστικά πυρά του εχθρικού πυροβολικού και των όλμων. Ο διοικητής της Μοίρας ζήτησε αμέσως πυρά πυροβολικού, αλλά δεν τα πήρε. Μετά από λίγο και μπροστά στην κρίσιμη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί διέταξε τη σύμπτυξη της διλοχίας στις θέσεις της Μοίρας. Οπισθοχωρώντας οι ΛΟΚ, δέχτηκαν πάλι σφοδρότατο βομβαρδισμό από το εχθρικό πυροβολικό και τους όλμους, με αποτέλεσμα να φονευθεί από τις πρώτες οβίδες, ο διοικητής της Μοίρας Ταγματάρχης Σέεμαν Καίσαρ και ο Υποδιοικητής της Λοχαγός Κοκουσούλης Ιωάννης καθώς και αρκετοί Καταδρομείς».

Αυτό ήταν το άδικο, άδοξο και πρόωρο τέλος ενός λαμπρού Έλληνα αξιωματικού, του Καίσαρα Σέεμαν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με τον Λοχαγό Κοκουσούλη, ο οποίος σκοτώθηκε στο ύψωμα 1134 Βάρμπα, το ίδιο βράδυ με τον Σέεμαν, είχαν γνωριστεί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και συνδέθηκαν με στενή φιλία.

 






















Ο χαρακτήρας του Καίσαρα Σέεμαν

Ο Καίσαρ Σέεμαν ήταν πανέξυπνος και γενναίος. Αντιμετώπιζε με θάρρος και υπομονή όλες τις δυσκολίες. Όπως αναφέραμε, ήταν ήδη Ταγματάρχης, όταν στις 11 Αυγούστου 1949, δύο μέρες πριν τον θάνατό του, προτάθηκε για προαγωγή στον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη, επ’ ανδραγαθία. Μετά τον θάνατό του, του απονεμήθηκε ο βαθμός του Ταξίαρχου.

Τραυματίστηκε δύο φορές. Στη διάρκεια των επιχειρήσεων της Αιτωλοακαρνανίας (Μάρτιος 1948), ο τραυματισμός του ήταν πιο σοβαρός και αναγκάστηκε να πάρει αναρρωτική άδεια δύο εβδομάδων. Τον περιέθαλψε ο γιατρός Μητσόπουλος, στον οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω.

Από τον γάμο του με την Ελευθερία Κατσαμακίδου, απέκτησε ένα γιο, τον Ιωσήφ, που γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1946 και δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα του…

Το στρατόπεδο «Κ. Σέεμαν»

Ο θάνατος του Καίσαρα Σέεμαν, στέρησε τις Ένοπλες Δυναμεις από έναν σπουδαίο αξιωματικό, το μέλλον του οποίου διαγραφόταν λαμπρό. Το όνομα του έχει δοθεί στο Στρατόπεδο Αλεξιπτωτιστών στον Ασπρόπυργο και σε μία γέφυρα του Αλιάκμονα, στη διακλάδωση προς Κρυσταλλοπηγή της οδού Καστοριάς-Φλώρινας. Στην περιοχή, υπάρχει και μνημείο προς τιμήν των πεσόντων ανδρών του Εθνικού Στρατού, στις φονικές μάχες του Αυγούστου 1949.


ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
https://www.protothema.gr/stories/article/959575/kaisar-seeman-o-iroikos-ellinas-axiomatikos-pou-polemise-tous-germanous-kai-skotothike-ligo-prin-to-telos-tou-emfuliou/?fbclid=IwAR24cfoZE_p4F1QuufAPGyb8EbwS6iNqjTwZhlUk5AwdwBEQyiS0xZhJqVs