Του Τάσου Κοντογιαννίδη
δημοσιογράφου συγγραφέως
Εκατοντάδες
κάτοικοι των Καλαβρύτων, θ’ ανηφορίσουν
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 1943, Εκείνο
το ομιχλώδες πρωϊνό, εμφανίστηκε στην πλατεία ένα τάγμα της 117ης
γερμανικής Μεραρχίας, ενώ άλλα δύο με βαρύ οπλισμό ακροβολίστηκαν
δημιουργώντας ασφυκτικό κλοιό στην πόλη.
Το
επιθετικό κτύπημα της καμπάνας ξυπνά τους ανύποπτους κατοίκους. Οι
ναζί συγκεντρώνουν τους άνδρες απο 14 ετών και άνω και τους οδηγούν
όπως τα πρόβατα στο λόφο του Καππή, ενώ τα γυναικόπαιδα στοιβάζονται
στο σχολείο. Την ίδια στιγμή, η εμπρηστική ομάδα τους καίει αδιακρίτως
σπίτια, εκκλησιές και καταστήματα της μαρτυρικής πόλης.
Είναι
η εφαρμογή της «Επιχείρησης Καλάβρυτα» σε αντίποινα για την εκτέλεση
περίπου 80 αιχμαλώτων γερμανών στις 7 Δεκεμβρίου απο τον ΕΛΑΣ. Οι
αντάρτες αφού σκότωσαν τους αιχμαλώτους στο Μάζι, πέταξαν τα πτώματά
τους σε φαράγγι του Χελμού, ενώ τρείς τραυματίες τους πέταξαν σε πηγάδι.
Οι
γερμανοί τους ανακαλύπτουν και γίνονται θηρία. Βομβαρδίζουν ανηλεώς όλα
τα γύρω χωριά που μετρούν το καθένα πολλούς νεκρούς… Και τώρα η σειρά
των Καλαβρύτων με άνδρες κάθε ηλικίας να στέκονται απέναντι στα
πολυβόλα. Ο καθηγητής Κώστας Αθανασιάδης τολμά και ρωτά τον ταγματάρχη
Τέννερ « θα μας σκοτώσετε; , «όχι » απαντά εκείνος. Κι όλοι ανάσαναν με ανακούφιση.
Ξαφνικά
κάτω απο την πόλη που την τύλιξαν οι φλόγες και οι καπνοί, μια
φωτοβολίδα δίδει το σύνθημα. Ο Τέννερ σηκώνει το χέρι και φωνάζει. Πύρ !!!
Απέλπιδες κραυγές ακούγονται απο τους μελλοθανάτους. Δέκα μυδράλια
ξεχύνουν φωτιά και σίδερο…. Σε λίγο απόλυτη σιγή.Η μυρωδιά του θανάτου
αναδύεται στη βουνοπλαγιά και οι δολοφόνοι ρίχνουν τη χαριστική βολή σε
οποιον σαλεύει…
Δέκα-τρείς
σώθηκαν απ’ το μακελειό. Σαν να γύρισαν απο τον Αδη. Ο Πάνος Νικολαϊδης
απόστρατος αξιωματικός που σώθηκε κάνοντας τον πεθαμένο, είχε αφηγηθεί
παλιά το μακάβριο έργο των δημίων: « Άκουσα το παιδί του
Αντώνη Δημόπουλου να τρέχει πάνω στα πτώματα και να φωνάζει, «βοήθεια,
θέλω να ζήσω. Είμαι μαθητής μη με σκοτώνετε…». Ένας πυροβολισμός σταμάτησε τις φωνές του παιδιού!…
Διασωθείς
και ο 17χρονος Αργύρης Φερλελής, που πέθανε το Φλεβάρη του 2005 στα 77
του χρόνια. Δέκα χρόνια πριν, τέτοια μέρα, είχε αφηγηθεί:
«
Είχα μείνει ζωντανός. Πλησίασαν οι Γερμανοί με τα πόδια να βουλιάζουν
στο αίμα και έδιναν τη χαριστική βολή…. Δίπλα μου ένας γείτονας, μου
λέει: έρχεται η σειρά μας. Φτάνoυν, του δίνουν δύο πιστoλιές στο κεφάλι
και πετάχτηκαν τα αίματά του απάνω μου. Εμένα, όπως είχα το χέρι στο
κεφάλι, με πυροβόλησαν, η σφαίρα τρύπησε το χέρι μου και με λάβωσε στο
μέτωπο. Λέω τη γλύτωσα.
Μετά
από 10΄, έρχεται άλλος, με γραπώνει απ’ το γιακά, μου γυρίζει το
πρόσωπο και μου δίνει άλλη μια πιστολιά. Να, εδώ, στην κoρφή… Έμεινα για
λίγο αναίσθητος. ΄Όταν φύγανε οι Γερμανοί ανασηκώθηκα ανάμεσα στους
σκοτωμένους και βλέπω στο δρομάκι ερχόταν η μάνα μου η Μαριγώ. Μου λέει –
πού είναι οι άλλοι; Τ’ αδέρφια μου, Βασίλης και Κίμων ήταν παραδίπλα
σκοτωμένοι. Έφυγα πατώντας στο αίμα που κύλαγε σαν ποτάμι και το πόδι
μου βούλιαζε…»
Ο
γυναικόκοσμος που αντελήφθη τι έγινε άρχισαν τις κραυγές και
στριγκλιές φρίκης, τρόμου και απόγνωσης. Οιμωγές σπαραγμού και οδύνης.
Οι γερμανοί που κουράστηκαν να εκτελούν αθώους σε σταθερό στόχο,
κάθονται ν΄ αναπαυθούν… Το Βερολίνο, διέταξε ανακρίσεις για τη σφαγή
και παρέπεμψε τρείς αξιωματικούς σε δίκη για υπέρβαση διαταγών… Η θεία
δίκη δεν τους άφησε ατιμώρητους. Ο στρατηγός Καρλ Φον Λε Σουίρ, ο
Τέννερ και άλλοι αξιωματικοί σκοτώθηκαν στο ρωσικό μέτωπο…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Real News την 12-12-2010
ΑΒΕΡΩΦ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου