ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ : ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΗ ΘΥΣΙΑ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΒΩΜΟ

Του Κωνσταντίνου Γρίβα 

Καθηγητού Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Η ένταξη της Ελλάδας στην λίστα των “μη φιλικών χωρών” που ανακοίνωσε η Μόσχα είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι ελληνορωσικές σχέσεις επιδεινώνονται κατά τρόπο που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Σήμερα, βρίσκονται σε πολύ χειρότερο επίπεδο ακόμα κι από τις πιο σκληρές ημέρες του παλαιού Ψυχρού Πολέμου. Tόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου, όσο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν από αυτόν, είχαν επιλέξει να διατηρούν μια καλή σχέση με την τότε Σοβιετική Ένωση και τις κομμουνιστικές χώρες των Βαλκανίων, ως αντίβαρο στην αποφασιστική επιρροή της Δύσης και ειδικά των Αμερικανών στην Ελλάδα.

Αντιθέτως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει να έχει επιλέξει μια πολιτική απόλυτης ταύτισης με το πιο σκληρό αντιρωσισμό στη Δύση, η οποία μηδενίζει τις ελληνορωσικές σχέσεις. Η αλήθεια είναι ότι το πριν από αυτήν, ο Νίκος Κοτζιάς, ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τσίπρα, είχε πρώτος τραυματίσει βαριά τις ελληνορωσικές σχέσεις με τις γνωστές απελάσεις.

Στη Δύση υπάρχει ένα ισχυρό πολιτικό ρεύμα, το οποίο προπαγανδίζει την άποψη ότι η Ρωσία είναι ιστορικά διαρκής απειλή για την Ευρώπη. Αυτή η δαιμονοποίηση της Ρωσίας εμφανίζει, εμμέσως πλην σαφώς, τους Ναζί σαν πρώιμους και παρεξηγημένους υπερασπιστές της Ευρώπης, παρά τις “υπερβολές” τους. Η εν λόγω συζήτηση αρχίζει και έχει πέραση και στην Ελλάδα, αν ρίξουμε μια ματιά στα social media.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ SLPRESS.GR

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΕΖΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΑ

«Εθνικισμός, ένα κίνημα κατ’ εξοχήν λαϊκό: οι ιδέες και η κοσμοθεωρία του καθηγητή Δημήτριου Βεζανή»  από τις εκδόσεις «Πελασγός».

 

του Γιάννη Κολοβού

Ο Δημήτριος Βεζανής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 όπου και σπούδασε. Συνέχισε τις σπουδές του σε διάφορα Πανεπιστήμια της Γερμανίας και έγινε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1926 επέστρεψε στην Ελλάδα διδάσκοντας σε ανώτατες σχολές, γενόμενος καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και του Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο Σχολή μέχρι τον θάνατό του το 1968. Από το 1937 μέχρι το 1948 διετέλεσε διευθυντής του ΙΚΑ, ενώ κατά την περίοδο 1930-1931 διετέλεσε Νομάρχης Άρτας.

Ο Βεζανής επισήμαινε ότι «ο αιρετός ανώτατος άρχων είναι η αναγκαία κατάληξις της δημοκρατίας και η μορφή η τείνουσα να αντικαταστήση τον κληρονομικόν ανώτατον άρχοντα υπό δημοκρατικόν καθεστώς». Σε ό,τι αφορά στην λειτουργία του, ο Βεζανής επισήμαινε ότι ο ανώτατος άρχων «ως ρυθμιστής του πολιτεύματος πραγματοποιεί την ενότητα λαού-κοινοβουλίου και εμποδίζει την διάστασιν η οποία τόσον συχνά δημιουργείται μεταξύ των. Πλην όμως της ρυθμιστικής αυτής αρμοδιότητος δυνατόν και σκόπιμον είναι να ανατεθούν εις τον ανώτατο άρχοντα και ουσιαστικώτεραι αρμοδιότητες αι οποίαι να τον καθιστούν συνεργάτην του λαού και υπεύθυνον δια την διατήρησιν της ενότητος της Πολιτείας. Ότι βεβαίως δια του τρόπου αυτού μιγνύεται και νοθεύεται η δημοκρατία και καθίσταται κράτος συνταγματικόν ουδεμία αμφιβολία υπάρχει. Όπου όμως πράγματι η επικράτησις της δημοκρατίας οδηγεί εις την αναρχίαν και την διάλυσιν και όπου είναι αδύνατος ή ανεπιθύμητος η μετάβασις εις άλλον τύπον πολιτεύματος ενδείκνυται και από της ειλικρινεστέρας δημοκρατικής αφετηρίας να προτιμηθή η μίξις αυτή της δημοκρατίας αντί της ολικής της παραμερίσεως και αντικαταστάσεως η οποία θα επακολουθήση το στάδιον της αναρχίας και της διαλύσεως».

Αναφορικά με τον τρόπο επιλογής του ανώτατου άρχοντος ο Βεζανής τόνιζε ότι όταν αυτός εκλέγεται από νομοθετικά σώματα θεωρείται ως όργανο της πλειοψηφίας που τον εξέλεξε. Γι’ αυτό και στην περίπτωση που εκείνος λόγω των συνθηκών επιχειρήσει να ασκήσει τα καθήκοντά του ενδέχεται να πρέπει να συγκρουσθεί με τα συμφέροντα εκείνων που τον εξέλεξαν και των κοινοβουλευτικών δυνάμεων που τον υπέδειξαν. Όπως επισήμαινε ο Βεζανής «σπανίως ούτω υποδειχθείς ανώτατος άρχων θα δυνηθή να αρθεί υπέρ τας πιέσεις και να αντιστή εις τας απειλάς αι οποίαι εκείθεν προέρχονται». Για την αντιμετώπιση τέτοιων περιπτώσεων ο Βεζανής είχε δύο προτάσεις: «ή ο ανώτατος άρχων πρέπει να είναι κληρονομικός και να αντλή εκείθεν το κύρος του, ή να εκλέγεται απ’ ευθείας από τον λαόν ούτως ώστε να δύναται πράγματι να ασκήση ανεπηρέαστος και νηφάλιος το υψηλόν έργον του».

Με βάση το προαναφερθέν σκεπτικό, ο Βεζανής, παρ’ ότι Βενιζελικός, ετάχθη το 1945 υπέρ της επανόδου στην Ελλάδα του Βασιλέως Γεωργίου του Β’ καθώς «με την Βασιλείαν η ιδέα και η έννοια του Έθνους τίθενται εκτός πάσης συζητήσεως και προσβολής. Οι πολιτικοί αγώνες είναι δυνατόν να εξακολουθήσουν, το εσωτερικόν πρόβλημα οικονομικόν και κοινωνικόν δυνατόν να λάβῃ εξελίξεις και λύσεις νέας. Απαρασάλευτος όμως βάσις και θεμέλιον και προϋπόθεσις της πολιτικής ζωής του τόπου και πάσης πολιτικής δράσεως είναι και παραμένει η αναγνώρισις του Έθνους. Εντός του πλαισίου αυτού μόνον θα πολιτεύονται όλα τα κόμματα πλέον. Τουναντίον με την Προεδρικήν Δημοκρατίαν δεδομένου του ευμεταβόλου του εθνικού μας χαρακτήρος υπάρχει ο κίνδυνος ανά πάσαν στιγμήν να τίθενται τα πάντα και τα ιερώτερα υπό αμφισβήτησιν. Επίσης ο στρατός παύει να αποτελή αντικείμενον πολιτικής όπως είναι σήμερον, όπου η εκάστοτε σύνθεσις του μεταβάλλεται κάθε φοράν καθ’ ήν θα αλλάσσει ο πρόεδρος της κυβερνήσεως ή ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Ο στρατός με την βασιλείαν καθίσταται πλέον ό,τι πρέπει να είναι, δηλ. όργανον εθνικής επιβολής και όχι όργανον πολιτικής επικρατήσεως».

Αντιστοίχως, το 1948 υποστήριζε ότι «ο Βασιλεύς [Παύλος] είναι το κέντρον και ο στύλος της πολιτείας. Εις την Ελλάδα, χρειάζεται να υπάρχη μια πηγή θερμότητος και φωτός η οποία να διαχέη την εθνικιστικήν φλόγα και να συγκεντρώνη τα κεντρόφυγα μόρια τα οποία υπάρχουν εις τον Ελληνικόν Λαόν».

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 8ης Ιουλίου 2019 της εφημερίδας «Ελεύθερη Ώρα».

https://www.e-grammes.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 7:30 μ.μ. ΤΟ 1ο ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΙΩΝΟΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΗ ΣΤΗΛΗ (ΒΑΣ.ΣΟΦΊΑΣ 73) - 102 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ

 

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΟΙ «ΧΑΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ» ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Του Νίκου Χειλαδάκη

Μεγάλο σκάνδαλο αλλά και επίκεντρο έντονων συζητήσεων προκαλεί στην Τουρκία ένα βιβλίο του Erdoğan Çinar και μιας ομάδας Τούρκων ερευνητών με τον χαρακτηριστικό τίτλο

: «Σκάνδαλο η ιστορία των Αλεβητών». Το βιβλίο αυτό, περιγράφοντας την ιστορία των Αλεβητών, υποστηρίζει ότι οι Αλεβήτες της Τουρκίας είναι στην πραγματικότητα οι χαμένοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας, ένα πραγματικά μεγάλο ιστορικό πρόβλημα στο οποίο  όμως η σύγχρονη επίσημη Τουρκία αποφεύγει συστηματικά να δώσει πειστικές απαντήσεις.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, οι Αλεβήτες αποτελούν το χαμένο χριστιανικό ποίμνιο της Μικράς Ασίας που χάθηκε μετά την επικράτηση των Οθωμανών και  ότι σε πολλές περιπτώσεις τα θρησκευτικά κέντρα των Αλεβητών έχουν κτιστεί πάνω σε χριστιανικές εκκλησιές. Ο Çınar  φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει ότι όλοι οι Γέροντες, (Ντεντέδες),  των Αλεβητων δεν είναι παρά χριστιανοί που θέλοντας να αποφύγουν τον δια της βίας εξισλαμισμό, κατέφυγαν στην δημιουργία μιας ισλαμικής αίρεσης με πολλά χριστιανικά στοιχεία. Ακόμα και στο μεγάλο θρησκευτικό κέντρο των Αλεβητών, το Χατζή Μπεκτάς της Καππαδοκίας, αποδίδει χριστιανική, ακόμα και αρχαιοελληνική προέλευση, κάνοντας λόγο για ύπαρξη στο ίδιο σημείο παλαιότερο ναό του Δια και στην συνέχεια χριστιανικής μονής. Μέχρι και τον απόστολο Παύλο, τον ιδρυτή, όπως αναφέρετε χαρακτηριστικά,  της χριστιανικής εκκλησίας της Μακεδονίας, ταυτίζει με τον μεγάλο πνευματικό ηγέτη  των Αλεβητών, που δεν είναι άλλο από τον Pir Sultan Abdal. Ο Τούρκος συγγραφέας επικαλείται ακόμα και τα συγγράμματα του γνωστού Τούρκου περιηγητή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, Εβλιγιά Τσελεμπί, για να υποστηρίξει ότι ήταν καθοριστικές οι επιδράσεις του αποστόλου Πέτρου, του απόστολου Ματθαίου από την Ούρφα της νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας, ακόμα και  της αυτοκράτειρας Άννας Κομνηνής, στους πιστούς, μετέπειτα Αλεβήτες, χαρακτηρίζοντας όλα αυτά σε ένα μεγάλο ιστορικό σκάνδαλο για τους σημερινούς Αλεβήτες της σύγχρονης Τουρκίας.

Όπως είναι φυσικό το βιβλίο αυτό προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και συζητήσεις αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το έντονο πρόβλημα των Αλεβητών, που εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο «αγκάθι» για την συνοχή της Τουρκίας. Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια  ένεκα της μεγάλης ανόδου του πολιτικού Ισλάμ και των Σουνιτών στην Τουρκία, το ζήτημα της θρησκευτικής μειονότητας των Αλεβιτών έχει αποκτήσει μια ξεχωριστή πολιτική σημασία. Η πρόσφατη απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης, στις 10 Ιουλίου 2012, για άλλη μια φορά να μην αναγνωρίσει τα «Cem Evleri»,  δηλαδή τα θρησκευτικά κέντρα των Αλενβητών, επέτεινε το πρόβλημα αυτό. Το ζήτημα είναι πολύ σημαντικό αν αναλογιστεί κάνεις ότι η μειονότητα των Αλεβητών φτάνει μέχρι και τα 20 εκατομμύρια και αποτελεί μια ακόμα «πυριτιδαποθήκη» στα θεμέλια της σύγχρονης Τουρκίας.

Η αδιαμφισβήτητη ιστορική  αλήθεια είναι ότι οι Αλεβήτες  εμφανίστηκαν σε μια περιοχή στην βορειοανατολική Καππαδοκία, όπου υπήρχε πυκνός ελληνορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός. Πολλά χριστιανικά στοιχεία που υπάρχουν στους Αλεβήτες δίνουν πραγματικά ερείσματα σε όσους υποστηρίζουν την εκδοχή περί  χαμένης χριστιανικής τους ταυτότητας. Οι Αλεβητες πίστευουν στον άγιο Γεώργιο, ενώ στα μοναστήρια τους γίνονταν εξομολόγηση των νέων μελών και μετά την εξομολόγηση τους έδιναν να ποιούν κρασί και να φάνε ψωμί και τυρί. Οι «μοναχοί» τους είχαν εφαρμόσει την αγαμία και σε πολλά σημεία θύμιζαν χριστιανικά ορθόδοξα μοναστήρια. Οι δοξασίες τους  έχουν  πολλά κοινά στοιχεία με την ορθόδοξη χριστιανική παρουσία στην Μικρά Ασία και για τον λόγο αυτό προσέλκυσαν από νωρίς χιλιάδες χριστιανούς ελληνορθόδοξους στις τάξεις τους. Μια μοναδική τελετουργία που είχαν και που μας θύμιζε τον Μυστικό Δείπνο, ήταν η αλεβητική παράδοση του τελετουργικού δείπνου. Οι γυναίκες   διατηρήσαν το καθεστώς της ελευθερίας και της ισότητας με τους άντρες, κάτι που υπήρχε από την αρχαία εποχή στον ελληνισμό της Μικρας Ασίας. Ακόμα και Οθωμανοί ιστορικοί, όπως οι Γιακούμπ και Χασλούκ, έχουν τονίσει ότι ο Αλεβητισμός οφείλει πάρα πολλά από τις δοξασίες του στις χριστιανικές  δοξασίες και τελετές των κατοίκων της Μικράς Ασίας. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η αλεβητική δοξασία για την Αγία Τριάδα που έφερε ακόμα πιο κοντά τους Αλεβήτες στον ελληνορθόδοξο χριστιανισμό της Μικράς Ασίας. Η Ενότητα του Θεού, του Μωάμεθ, και του προφήτη Αλί, ήταν η αλεβητική έκδοση της Αγίας Τριάδας. Αλλά οι ελληνορθόδοξες   επιδράσεις εκδηλώνονταν και με άλλους τρόπους, όπως η εγκατάσταση προσκυνημάτων σε προσκυνήματα ή τοποθεσίες όπου οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί τις θεωρούσαν ιερές και μέχρι σήμερα είναι τόποι προσκυνήματος των Αλεβητών. 

Σίγουρα το πρόβλημα αυτό, της πραγματικής ταυτότητας των Αλεβητων που απασχολεί κατά καιρούς έντονα την σημερινή Τουρκία, είναι και αυτό άλλος ένας «κρίκος» στην αλυσίδα των προβλημάτων ταυτότητας που δημιουργούν  τριγμούς, ενίοτε και «σεισμικές δονήσεις», στο σύγχρονο τουρκικό κατεστημένο.

https://www.zoiforos.gr/ar8rografia/laikoi-2/cheiladakis/item/7808-oi-chamenoi-christianoi-tis-mikras-asias?tmpl=component&print=1

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ (1920-1921) - Η ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Στό τέλος του 1919, οι θέσεις των ελληνικών τμημάτων δέν είχαν μεταβληθεί. Οι επιθέσεις όμως των Τούρκων ατάκτων συνεχίζονταν καί έμεναν αναπάντητες, παρά τά συνεχόμενα διαβήματα του στρατηγού Νίδερ πρός τόν Αγγλο ομόλογό του Μίλν, ο οποίος ήταν επικεφαλής όλων των συμμαχικών στρατευμάτων της Μικράς Ασίας. Μόνο ύστερα από τίς πιέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, αξιώθηκαν οι Αγγλοι Σύμμαχοί μας νά μας δώσουν τό δικαίωμα αντεπίθεσης σέ βάθος 3.000 μέτρων από τό στόχο της τουρκικής επίθεσης, μέ τήν υποχρέωση της άμεσης επιστροφής των στρατευμάτων μας στό σημείο εκκίνησής τους. Η διαχωριστική γραμμή, γνωστή ως "γραμμή Μίλν" καθόριζε τά ελληνοτουρκικά σύνορα καί είχε ως εξής: Κερέμκιοϊ - Ντουσμέ - Γενιτζέ - Παπαζλί - ανατολικά από τό Αχμετλί - Σάρδεις - Μπόζ Ντάγ - ανατολικά από τό Οδεμήσιον - Μπαντέμια - Ομερλού - βόρεια όχθη του Μαιάνδρου μέχρι Μουσλούκ Ντερέ - Ντεμερτζίκ  - δυτικά από τό Αζιζιέ - εκβολές Καΰστρου. 

Η αύξησις των δυνάμεων του ελληνικού στρατού στήν Μικρά Ασία καθιστούσε αναγκαία τήν διοικητική τους αναδιοργάνωση. Τήν 12η Δεκεμβρίου 1919 αφίχθη εις Σμύρνην ο αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Μηλιώτης Κομνηνός, ο οποίος ανέλαβε τήν διοίκηση της συγκροτειθήσης τότε "Στρατιάς Κατοχής Μικράς Ασίας". Εδρα της Στρατιάς πού περιλάμβανε τό Α' Σώμα Στρατού καί τό Σώμα Στρατού Σμύρνης, ήταν η Σμύρνη. Τό Α' Σώμα Στρατού, πού διοικούσε ο αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Νίδερ, μέ έδρα το Σεβδίκιοϊ, αποτελούνταν από τίς μεραρχίες του Αϊδινίου καί Βαϊνδηρίου πού κάλυπταν τίς κοιλάδες του Μαιάνδρου καί του Καΰστρου. Διοικητής του Σώματος Στρατού Σμύρνης, πού είχε έδρα τή Μαγνησία καί περιελάμβανε τή 13η μεραρχία, πού έδρευε στόν Κασαμπά, καί τή Μεραρχία Αρχιπελάγους στήν Πέργαμο, ήταν ο αντιστράτηγος Δημήτριος Ιωάννου. Στίς αρχές του 1920, η δύναμις του ελληνικού στρατού ανήρχετο εις 2.400 αξιωματικούς καί 57.038 οπλίτες.

Ενώ οι Τούρκοι ενίσχυαν τό μέτωπο Αχμετλί - Φιλαδέλφεια, μέ σκοπό τήν επίθεση μέσω της κοιλάδας του Έρμου ποταμού πρός Κασαμπά καί Νυμφαίο, ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος έφθανε στό Γενικό Στρατηγείο της Σμύρνης καί ανελάμβανε τήν διοίκηση προσωπικώς. Πρώτη του φροντίδα ήταν νά ζητήσει από τόν Βενιζέλο ελευθερία κινήσεως γιά τήν ολοκληρωτική διάλυση των Τούρκων ατάκτων. Ο Ελληνας πρωθυπουργός βρισκόνταν σέ έναν διαρκή διπλωματικό αγώνα γιά να εξασφαλίση τήν άδεια περαιτέρω προέλασης πρός τό εσωτερικό της Μικράς Ασίας, αλλά καί τήν υλική βοήθεια των Συμμάχων προκειμένου νά επιτύχει αυτόν τόν σκοπό. Τόν Φεβρουάριο του 1920, στό Συμβούλιο των Πρωθυπουργών πού συνήλθε στό Λονδίνο καί τόν Απρίλιο στή διάσκεψη του Σάν Ρέμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής δέν μπορούσαν να βρούν μία οριστική λύση στό ανατολικό ζήτημα. Τά αντικρουόμενα συμφέροντά τους, εμπόδιζαν τήν επίτευξη κοινής λύσης. Εν τέλει, αποφάσισαν ένα καθεστώς πενταετούς ελληνικής κυριαρχίας εις τήν περιοχή της Σμύρνης υπό τήν ψιλήν κυριαρχίαν του σουλτάνου μέ δημιουργία τοπικής βουλής καί ενδεχόμενο δημοψήφισμα.  

«Αι ελληνικαί διεκδικήσεις επί της Σμύρνης καί της περιοχής της δέν ήσαν μόνο γνωσταί, αλλά καί είχαν επισήμως διατυπωθεί εις τήν Διάσκεψιν, υποστηριχθεί πρό του Ανωτάτου Συμβουλίου καί εγκριθεί χωρίς επιφύλαξιν υπό της αρμοδίας επιτροπής. Καταλαμβάνουσα η Ελλάς τήν Σμύρνην εγνώριζεν ότι αν δέν είχεν νομικόν, είχε τουλάχιστον ηθικόν τίτλον νά τό κάμη. Δέν έστειλε τά στρατεύματα ως εκτελεστικά όργανα, όπως τά είχε προηγουμένως στείλει εις τήν Ρωσίαν. Τά έστειλε ως όργανα ιδιαιτέρως ενδιαφερόμενα διά τήν επιτυχίαν μίας διεθνούς εντολής, της οποίας σκοπός ήτο η τήρησις της τάξεως εις μίαν χώραν κατ' εξοχήν ελληνικήν...»

Ελευθέριος Βενιζέλος πρός Ζωρζ Κλεμανσώ

Στήν απέναντι πλευρά, ο αρχηγός του εθνικιστικού κινήματος Μουσταφά Κεμάλ, βρισκόταν ήδη σε ανοικτή ρήξη μέ την σουλτανική κυβέρνηση, ρήξη η οποία εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Σουλτάνος κήρυξε «ιερόν πόλεμον», δηλαδή υπέγραψε «φετφά» εξουσιοδοτώντας τον υπουργό των Στρατιωτικών να οργανώσει «Στρατόν του Χαλίφου» και υποσχέθηκε την ευλογία του σ' όλους εκείνους, που θα πήγαιναν να καταταγούν. Τά σουλτανικά στρατεύματα, τήν άνοιξη του 1920, συνεπικουρούσαν Κιρκάσιοι, Λαζοί, Πόντιοι καί Αρμένιοι αντάρτες. Ελληνες ήλεγχαν τά πλούσια παράλια της Μικράς Ασίας. Ο Κεμάλ ήταν στό χείλος του γκρεμού. Η μοίρα της νεώτερης Τουρκίας κρέμοταν από μία κλωστή. Καί ήταν οι Σύμμαχοι της Ελλάδος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, Ιταλοί καί Γάλλοι, οι οποίοι θά στήριζαν τόν εθνικιστή ηγέτη καί θά τόν έσωζαν από τήν καταστροφή. Αλλαγή στάσης η οποία θά απέβαινε μοιραία γιά τήν ζωή των Ρωμιών της Μικράς Ασίας. Μπορεί κανείς να φανταστεί, τήν Ελλάδα να προδίδει τούς Συμμάχους της τό 1941, καί ξαφνικά να στηρίζει τίς Δυνάμεις του Αξονα καί τόν Χίτλερ; Θά ήταν κάτι πού δεν θα μας συγχωρούσαν ποτέ οι Ευρωπαίοι. Αυτοί όμως έχουν μία ιδιαίτερη άνεση να αλλάζουν στρατόπεδο.

Τόν Μάρτιο του 1920, μετά από συμφωνία μέ τόν Κεμάλ, οι Ιταλοί εκκένωσαν τήν περιοχή του Ικονίου ενώ οι Γάλλοι υπέγραψαν ανακωχή μέ τήν προσωρινή κυβέρνηση της Αγκυρας. Ο στρατιωτικός εξοπλισμός τους χαρίζονταν στούς Τούρκους. Είχαν προηγηθεί οι σφαγές Γάλλων στρατιωτών καί Αρμενίων στήν Κιλικία, γεγονός πού δεν επηρέασε τούς σάπιους πολιτικούς της τότε Γαλλίας νά συμμαχήσουν μέ τόν τέως εχθρό τους Κεμάλ.  

«Και η φρουρά της πόλης Ούφρα συνθηκολογεί υπό τον όρο, ότι θα της επιτρεπόταν να υποχωρήσει με τα όπλα της, προστατεύοντας τους Χριστιανούς κατοίκους. Οι Τούρκοι υποκρίνονται ότι συμφωνούν κι όταν η γαλλική φρουρά έχει απομακρυνθεί αρκετά από την Ούφρα, την ώρα που περνά ένα μονοπάτι, δέχεται την αιφνιδιαστική επίθεση ενός τμήματος Τσετών. Το τι ακολούθησε είναι απερίγραπτο. Για ώρες οι Τσέτες έσφαζαν αξιωματικούς, στρατιώτες, γέρους, γυναίκες και παιδιά ακόμη. «Ή χαράδρα είχε πλημμυρήσει μέ αίμα, σάρκες καί κατακρεουργημένα πτώματα», όπως αναφέρει στην εκθεσή του προς τον Αμερικανό πρόξενο της Σμύρνης ένας συμπατριώτης του. Πολλοί προτιμούν να παραδοθούν αλλ' οι Τσέτες τους γδύνουν και τους βιάζουν, ενώ ακόμη συνεχίζεται το μακελειό.»

Γιάννης Καψής - Χαμένες Πατρίδες

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόυδ Τζώρτζ, εξαιτίας της κεμαλικής αντιστάσεως πού αντιμετώπιζε στά Δαρδανέλλια, ζήτησε από τόν Βενιζέλο νά αναλάβει τήν άμυνα της Νικομήδειας καί της παραλίας του Μαρμαρά. Ο Βενιζέλος δέχτηκε ανεπιφύλακτα αλλά έθεσε σάν όρο τό διαμελισμό της Τουρκίας καί τόν περιορισμό της στό κεντρικό οροπέδιο.  

Βιβλιογραφία

Ambassador Morgenthau's Story 1918
Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια 1971
The Blight of Asia - GEORGE HORTON 1926
Μαύρη Βίβλος (1914-1918) - Οικουμενικό Πατριαρχείο
Το νούμερο 31328 - Ηλίας Βενέζης
1922 Μαύρη Βίβλος - Γιάννης Καψής 1992
Χαμένες Πατρίδες - Γιάννης Καψής 1992
Τοπάλ Οσμάν - Λαμψίδης Γεώργιος, 1969
Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας - Χρήστος Αγγελομάτης
Η Ελλάς εν Μικρά Ασία - Ξενοφών Στρατηγός 1925
Ιστορία του Ελληνικού Εθνους - Παπαρρηγόπουλου, Καρολίδη
Ιστορία του Ελληνικού Εθνους - Εκδοτική Αθηνών
Μικρασιατική Εκστρατεία - Νικόλαος Μέρτζος

ΑΡΧΕΙΟ ΦΩΤΙΟΥ ΣΤΑΥΡΙΔΗ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 : Η ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΛΗ ΣΤΙΣ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 1822

Μετά την πτώση της Τριπολιτσάς, καθώς και των φρουρίων της Μονεμβασιάς και του Νεοκάστρου, ο Κολοκοτρώνης πρότεινε στο πολεμικό συμβούλιο την άμεση πολιορκία της Πάτρας. Οι πρόκριτοι της Αχαΐας όμως, πρωτοστατούντων του Ανδρέα Ζαΐμη και του Παλαιών Πατρών Γερμανού, συνειδητοποίησαν ότι ο Κολοκοτρώνης αποκτούσε ολοένα μεγαλύτερη δύναμη και διεμήνυσαν στον Δημήτριο Υψηλάντη ότι δεν επιθυμούσαν τη βοήθεια του Κολοκοτρώνη αλλά μπορούσαν μόνοι τους να απαλλαγούν από τους Τούρκους της Πάτρας. Επειτα από πολλές αμφιταλαντεύσεις και διαφωνίες ανετέθη τελικά στον Κολοκοτρώνη η πολιορκία της Πάτρας, δίχως όμως ουσιαστική βοήθεια. Ο Κολοκοτρώνης, με μόλις 600 άνδρες και πικραμένος από τις συνωμοσίες που γνώριζε ότι υπήρχαν, παραιτήθηκε από την πολιορκία στις 23 Ιουνίου 1922. Τότε ήταν όμως που φάνηκε ο πραγματικά μεγάλος κίνδυνος για τη νεαρή επανάσταση των Ελλήνων.

Η στρατιά του Πασά της Δράμας Μαχμούτ, του επονομαζόμενου Δράμαλη, συγκεντρώθηκε και προετοιμάστηκε στην Ηπειρο, μετά την ήττα του εξεγερμένου Αλή Πασά. Ο νικητής Χουρσίτ Πασάς, που είχε καταπνίξει την εξέγερση, είχε πέσει στη δυσμένεια του Σουλτάνου και έτσι σερασκέρης (δηλαδή αρχιστράτηγος) ανακηρύχθηκε ο Δράμαλης. Ο Μέντελσον Μπαρτόλντι και πάλι περιγράφει το πλήθος της στρατιάς: «Είκοσι τέσσαρες χιλιάδες πεζοί,εξακισχίλιοι ιππείς και ισχυρόν πυροβολικόν απετέλουν αυτήν· από του έτους δε 1715, ότε ο Αλή Κουμουρτζής διέβη τον Σπερχειόν, απερχόμενος όπως ανακτήση Μωρέαν από τους Ενετούς, ουδέποτε είχεν ίδει η Ελλάς τοιαύτην στρατιωτικήν πομπήν...».
 
Χωρίς αντίσταση η στρατιά του Δράμαλη έφτασε στη Βοιωτία, λεηλάτησε την πεδιάδα της Κωπαΐδας, έκαψε τη Θήβα και επέβαλε φρικτά αντίποινα στην Αττική. Καθώς ο Δράμαλης προήλαυνε προς τον Ισθμό, αντιλήφθηκε ότι οι Ελληνες είχαν εγκαταλείψει αμαχητί τα στενά των Γερανείων και φαίνεται ότι η αλαζονεία του, η οποία ήδη ήταν μεγάλη λόγω του διορισμού του, εντάθηκε ακόμη πιο πολύ. Οταν μάλιστα βρήκε εγκαταλειμμένο και το φρούριο του Ακροκόρινθου, πίστεψε, καθώς φαίνεται, πως κάθε αντίσταση είχε εκλείψει και ότι ο ίδιος ήταν πλέον ο αδιαμφισβήτητος νικητής της Πελοποννήσου και ο καταστολέας της επανάστασης των Ελλήνων. Στην Κόρινθο ο Δράμαλης συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο, κατά το οποίο πολλοί αξιωματούχοι με επικεφαλής τον Γιουσούφ Πασά συμβούλευσαν τον Δράμαλη να χρησιμοποιήσει την Κόρινθο ως βάση και ορμητήριο και να χτίσει εκεί αποθήκες για πολεμοφόδια. Με τη βοήθεια μάλιστα του τουρκικού στόλου στον Κορινθιακό και στον Σαρωνικό κόλπο, η Πελοπόννησος θα αποκλειόταν εντελώς, αφήνοντας εκτεθειμένους τους επαναστάτες της Στερεάς. Τότε, με την Κόρινθο ως ασφαλή έδρα, ο Δράμαλης θα μπορούσε να αποστείλει εκστρατευτικά σώματα για να καταλάβουν την Τριπολιτσά και, εν τέλει, τη Μάνη.

Ο Δράμαλης όμως, καθώς είχε φτάσει ως την Κόρινθο δίχως αντίσταση, ήταν πια πεπεισμένος για την πολεμική ανικανότητα των αντιπάλων του. Μολονότι λοιπόν ελάχιστα γνώριζε τη μορφολογία της Πελοποννήσου, δεν άκουσε τη συμβουλή των αξιωματούχων του και διέταξε σχεδόν αμέσως να προελάσει σύσσωμη η στρατιά προς το Ναύπλιο, να ανεφοδιαστεί εκεί από τον τουρκικό στόλο και τότε να επιτεθεί στην Τριπολιτσά.

Ο συντομότερος δρόμος για το Ναύπλιο ήταν μέσω των στενών περασμάτων των Δερβενακίων. Οι Ελληνες ωστόσο δεν προέβλεψαν να υπερασπιστούν τα περάσματα, τυφλωμένοι καθώς ήταν από τον όγκο της εκστρατείας του Δράμαλη. Ετσι ο τούρκος αρχιστράτηγος πέρασε τα στενά χωρίς μάχη και έφτασε στο Αργος. Τόσο ικανοποιημένος ήταν μάλιστα από την πορεία του ως εκείνο το σημείο, ώστε εγκατέλειψε τα Δερβενάκια και τα χωριά που δέσποζαν στις πλαγιές τους δίχως φρουρά, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένη τη γραμμή υποχώρησής του. Η εμπροσθοφυλακή της τουρκικής στρατιάς, υπό τον Πασά του Αργους, έφτασε στο Ναύπλιο, το οποίο ήδη διαπραγματευόταν την παράδοσή του στους Ελληνες, και αποπειράθηκε να το ανεφοδιάσει, λίγα όμως μπορούσε να κάνει, καθώς το κύριο σώμα της στρατιάς είχε ήδη αρχίσει να μην έχει αρκετά εφόδια: ο Δράμαλης είχε υπερτιμήσει την πειθαρχία του τουρκικού στόλου, ο οποίος αγνόησε τις διαταγές και αντί να καταπλεύσει στο Ναύπλιο περιέπλευσε τον Αργολικό κόλπο και κατευθύνθηκε προς την Πάτρα. Η στρατιά του Δράμαλη βρέθηκε στρατοπεδευμένη κοντά στο Αργος, περικυκλωμένη από βουνά, με τα εφόδια να λιγοστεύουν. Φαίνεται μάλιστα ότι εκείνο το καλοκαίρι του 1822 ήταν ιδιαίτερα θερμό, ώστε είχαν καταστραφεί τα σιτηρά και πολύ σύντομα τα άλογα του τουρκικού ιππικού δεν έβρισκαν ούτε τροφή ούτε νερό.

Εν τω μεταξύ ο Υψηλάντης και περίπου 700 άνδρες έσπευσαν να ενισχύσουν το οχυρό φρούριο του Αργους, Λάρισα, το οποίο ως τότε υπερασπιζόταν με λίγους άνδρες ο μανιάτης οπλαρχηγός Καραγιάννης. Ηταν προφανές ότι με την αύξηση των υπερασπιστών τα εφόδια θα τελείωναν γρηγορότερα και συνεπώς η Λάρισα θα υποτασσόταν στον Δράμαλη. Ο Δράμαλης από την άλλη

Δημήτριος Υψηλάντης

γνώριζε ότι δεν ήταν δυνατόν να στραφεί προς την Τριπολιτσά δίχως να καταλάβει τη Λάρισα και έτσι οι Ελληνες πέτυχαν τον στόχο τους, δηλαδή να κρατήσουν την τουρκική στρατιά κοντά στο Αργος.
Οσο ο τουρκικός στρατός πολιορκούσε τη Λάρισα του Αργους ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αγωνιζόταν να συγκεντρώσει αρκετούς άνδρες. Πολλοί έχουν επιτημήσει τον Γέρο του Μοριά για τις μεθόδους που χρησιμοποίησε σε αυτή του την προσπάθεια, οι οποίες φαίνεται ότι ήταν πράγματι σκληρές αλλά απαραίτητες. Στα τέλη Ιουλίου ξεκίνησε ο Κολοκοτρώνης από την Τριπολιτσά διακηρύσσοντας ότι όποιος ικανός να φέρει όπλα βρισκόταν στην πόλη ύστερα από δύο ώρες θα τουφεκιζόταν αμέσως. Ο Κολοκοτρώνης κατέλαβε τα στενά περάσματα που οδηγούν προς την Κόρινθο, οι δε έγκλειστοι στη Λάρισα κατόρθωσαν, λίγες ημέρες αργότερα, να εγκαταλείψουν το φρούριο, καθ' ότι ο σκοπός τους είχε επιτευχθεί. Η κύρια δύναμη των Ελλήνων είχε καταφύγει στους Μύλους, στα δυτικά της πόλης του Αργους.

Χάνοντας σιγά σιγά τις ελπίδες του ότι ο στόλος θα καταφθάσει στο Ναύπλιο, ο Δράμαλης άρχισε να συνειδητοποιεί πως η μόνη λύση στην έλλειψη εφοδίων ήταν η υποχώρηση και αυτήν προσπάθησε να οργανώσει με πανουργία. Εστειλε λοιπόν τον χριστιανό γραμματέα του στο στρατόπεδο των Ελλήνων για να τους προσφέρει αμνηστία. Οπως το περίμενε, οι Ελληνες αρνήθηκαν και τότε ο γραμματέας τούς συμβούλευσε τάχα φιλικά ότι έπρεπε να σπεύσουν να φυλάξουν τα περάσματα προς την Τριπολιτσά, διότι η στρατιά του Δράμαλη ετοιμαζόταν να ξεκινήσει. 

Η στρατηγική σκέψη του

Γρηγόριος Δίκαιος (Παπαφλέσσας)

Θεόδωρου Κολοκοτρώνη όμως προέβλεψε για ακόμη μία φορά την αδυναμία του αντιπάλου του· ήταν προφανές ότι δίχως εφόδια η τουρκική στρατιά δεν θα μπορούσε να πορευθεί προς την Τριπολιτσά και ότι επρόκειτο απλώς για αντιπερισπασμό.

Ο Κολοκοτρώνης προσπάθησε να επιβάλει τη γνώμη του στο πολεμικό συμβούλιο, ότι δηλαδή το σημαντικό ήταν να εμποδιστεί η υποχώρηση του Δράμαλη προς την Κόρινθο. Καθώς όμως για άλλη μια φορά το συμβούλιο ήταν δύσπιστο απέναντι στις παραινέσεις του, ο Κολοκοτρώνης άφησε το μεγαλύτερο μέρος του στρατού στους Μύλους και με ένα μικρό σώμα εγκαταστάθηκε στο χωριό Αγιος Γεώργιος, το οποίο δεσπόζει στα στενά των Δερβενακίων. «Πηγαίνει να ξαναγίνει κλέφτης στα βουνά και να πιάση τα κορφοβούνια και τους Αηλιάδες...» λέγεται ότι είπε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης με περιφρόνηση.

Στις 26 Ιουλίου από το στρατόπεδο του Δράμαλη ακούστηκαν οι πυροβολισμοί που ανήγγειλαν την εκκίνηση της μεγάλης στρατιάς. Λέγεται ότι τότε ο Κολοκοτρώνης μίλησε στους Ελληνες, διηγούμενος ότι στο όνειρό του η ίδια η θεά Τύχη τον είχε βεβαιώσει για τη νίκη. Τόσο σίγουρος ήταν μάλιστα, ώστε λέγεται ότι είπε: «Εχω τόσην βεβαιότητα να σας ειπώ να μην πάρετε ούτε τα άρματά σας, για να πάρωμε των Τούρκων. Σήμερα ο καθένας από εμάς θα καταδιώκη πολλούς...». Για να κρύψει μάλιστα τον μικρό αριθμό των συμπολεμιστών του - υπολογίζονται σε περίπου 2.300 άνδρες - ο έλληνας οπλαρχηγός κατέφυγε σε ένα «κλέφτικο» τέχνασμα: Αφού παρέταξε σχεδόν όλους τους άνδρες του στην πλαγιά όπου βρισκόταν το χωριό Αγιος Σώστης, ο ίδιος, μαζί με τους ηλικιωμένους και τους άμαχους, πήγε απέναντι στον Αγιο Γεώργιο και, αφού μάζεψε ολόγυρα όσο περισσότερα ζώα μπορούσε για να κάνουν φασαρία, κρέμασε κάπες, φέσια και σημαίες από διάφορα ξύλα, ώστε από μακριά να φαίνεται ότι εκεί ενέδρευε ανυπόμονος στρατός.

Το πρώτο τμήμα της τουρκικής στρατιάς, η εμπροσθοφυλακή των Αλβανών, πέρασε τα στενά δίπλα από τον «πλαστό» στρατό του Κολοκοτρώνη, δίχως σημαντικές απώλειες. Το δεύτερο όμως κατατροπώθηκε. «Από εκάστου λόφου», κατά τον Μπαρτόλντι, «ανεπήδων ένοπλοι Ελληνες και καπνός πυρίτιδος κατεκάλυψε όλας τας κλιτύς του όρους.Οι Τούρκοι ιππείς, υποχωρήσαντες τάχιστα, προσεπάθησαν να αναβώσι την δεξιάν όχθην του χειμάρρου, αφ' ης ανελίσσεται η ανωφέρεια του Αγίου Σώστη. Οι πεζοί παρηκολούθουν όπως ηδύναντο, τα όπλα δε και αι αποσκευαί και παν ό,τι παρεκώλυε την πορείαν απερρίφθησαν. Αλλ' οι Ελληνες έσπευδον διώκοντες τους φεύγοντες και το λαμπρόν όνειρον του Κολοκοτρώνη ήρχιζε να πραγματοποιήται».

Και θα είχε πράγματι πραγματοποιηθεί το όνειρο, αν οι οπλαρχηγοί που είχε καλέσει ο Κολοκοτρώνης είχαν καταφθάσει εγκαίρως. Ο μόνος που απάντησε στο κάλεσμα ήταν ο Νικηταράς ο «Τουρκοφάγος», με τους άνδρες του οποίου όμως είχαν ενωθεί και αυτοί του Παπαφλέσσα και του Υψηλάντη. Ο Νικηταράς έσπευσε να ανακόψει την υποχώρηση των Τούρκων προς την Κόρινθο και έτσι στη χαράδρα μπροστά στον Αγιο Σώστη οι Τούρκοι άφησαν περισσότερους από 3.000 νεκρούς. Η δε μεγάλη τουρκική στρατιά διασπάστηκε και ένα μέρος της κατέφυγε στην Κόρινθο, ενώ το άλλο γύρισε πίσω στο Αργος, όπου ο Δράμαλης παρέμεινε άπραγος για μία ημέρα, προσπαθώντας να συνέλθει από την πανωλεθρία.

Ηταν όμως αδύνατον να παραμείνει άλλο η τουρκική στρατιά στο Αργος, δίχως εφόδια. Μη θέλοντας ασφαλώς να δοκιμάσει την τύχη του από το ίδιο πέρασμα, ο τούρκος αρχιστράτηγος επέλεξε το

Σχεδιάγραμμα της μάχης στο Αγιονόρι

πέρασμα του Αϊνορίου, ανατολικότερα από το σημείο όπου είχε ηττηθεί το πρώτο τμήμα της στρατιάς του. Το ελληνικό πολεμικό συμβούλιο, υπό την καθοδήγηση του Κολοκοτρώνη, είχε βεβαίως εκπονήσει σχέδιο για αυτή την περίπτωση, το οποίο όμως δεν εκτελέστηκε σωστά. Το σχέδιο ήθελε τους Ελληνες που ως τότε είχαν στρατοπεδεύσει στους Μύλους να χτυπήσουν τα νώτα του Δράμαλη, μόλις αυτός άφηνε πίσω του το Αργος. Αντ' αυτού, τους Ελληνες προσήλκυσαν τα λάφυρα του εγκαταλειμμένου τουρκικού στρατοπέδου και άφησαν τα νώτα του Δράμαλη ανενόχλητα. Ο Νικηταράς και ο Υψηλάντης βέβαια επιτέθηκαν στους Τούρκους από τον Αγιο Σώστη, ο δε Παπαφλέσσας από το Αϊνόρι, οι τούρκοι ιππείς όμως κατόρθωσαν να ανοίξουν δρόμο, καθώς δεν τους κατεδίωκε κανένας. Τα σώματα που έστειλε ο Κολοκοτρώνης, υπό τη διοίκηση του γιου του, Γενναίου Κολοκοτρώνη, και του Πλαπούτα, έφτασαν πολύ αργά, ώστε μεγάλο μέρος της τουρκικής στρατιάς διέφυγε, αφήνοντας πίσω μόλις 1.000 νεκρούς. Ηττημένος και καταδιωκόμενος ο μεγάλος σερασκέρης έφτασε στην Κόρινθο.

Ο Κολοκοτρώνης διέταξε να φυλαχθούν όλα τα περάσματα προς τη Δυτική Πελοπόννησο ή προς τη Στερεά τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον ανεφοδιασμό της Κορίνθου. Υστερα από λίγο ό,τι είχε απομείνει από τη λαμπρή τουρκική στρατιά άρχισε να υποκύπτει στην πείνα και στις αρρώστιες που επέφερε η στέρηση. Και ο ίδιος ο τρομερός Δράμαλης, ο «κατακτητής της Πελοποννήσου», πέθανε στην Κόρινθο, εξουθενωμένος.

Η νίκη των Ελλήνων στα Δερβενάκια ήταν αναμφίβολα η μεγαλύτερη σε μέγεθος από όλες τις Ελληνικής Επανάστασης. Αναπτέρωσε το ηθικό των επαναστατών, τους προμήθευσε με πολύτιμο οπλισμό και λάφυρα, ενώ έφερε σε πολύ δύσκολη θέση την ασθμαίνουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία που αδυνατούσε να αναπληρώσει γρήγορα τόσο εκτεταμένες απώλειες. Ταυτόχρονα ο θρίαμβος στα Δερβενάκια αύξησε το γόητρο του Κολοκοτρώνη ανάμεσα στους Έλληνες, ενώ ανάδειξε και τους οπλαρχηγούς ως εν δυνάμει διεκδικητές της κεντρικής εξουσίας, κάτι όμως που βαθμιαία οδήγησε στους δύο εμφυλίους πολέμους.

http://derbenakia.blogspot.com
www.pare-dose.net
http://www.pyrgoskymis.gr/index.php
ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 :Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΝΟΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 27 - 28 ΙΟΥΛΙΟΥ 1822

Βιβλιογραφία:

Σπυρίδωνος Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Εκδ. Νέα Σύνορα – Λιβάνη

Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδ. Γαλαξίας

 

Στις 27 αλλά και 28 Ιουλίου 1822 στο Αγιονόρι της Κορινθίας ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Νικηταράς και τα παλληκάρια τους ολοκληρώνουν την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη.

Το σκηνικό που αντίκρυζε κανείς ήταν φρικιαστικό. Χιλιάδες νεκροί και διαμελισμένοι, είτε ζωντανοί είτε νεκροί, και πολλοί ετοιμοθάνατοι να βογκούν και να ζητούν να τους σκοτώσει κάποιος για να λυτρωθούν. Πόλλα άλογα και καμήλες επίσης νεκρές.

Ο Κολοκοτρώνης σε συμβούλιο των οπλαρχηγών στον Αϊ Γιώργη της Νεμέας διέταξε τον Νικηταρά, τον Παπαφλέσσα, τον Παπανίκα, τον Χατζηγιαννάκη, τον Μορτζέλο κ.ά. να καταλάβουν την κλεισούρα του Αγιονορίου. Τον Παναγιώτη Γιατράκο και τον Δημήτρη Τσώκρη να φρουρήσουν την Κλεισούρα του Μπερμπατίου και τον Πλαπούτα να φρουρεί τα Δερβενάκια. Αλλά η κλεισούρα του Μπερμπατίου έμεινε αφύλακτη, γιατί εκείνοι που ορίστηκαν να την υπερασπιστούν έφυγαν για τους Μύλους χωρίς να ειδοποιήσουν τον Κολοκοτρώνη. Έτσι ο Δράμαλης 27 προς 28 Ιουλίου 1822 με 14.000 στρατό από τους 30.000 πέρασε ανενόχλητος την κλεισούρα του Μπερμπατίου με κατεύθυνση προς το Αγιονόρι.

Κατά τα ξημερώματα της 28ης Ιουλίου μεταξύ των υψωμάτων “Ρουμανία Θανάση” και “Μεγάλο τραχώνι” όπου βρισκόταν το στρατιωτικό σώμα των Κορίνθιων με αρχηγό τον Καπετάν Γεωργάκη Χελιώτη χτύπησε πρώτο την εμπροσθοφυλακή του Δράμαλη. Ο Χελιώτης, αφού αποσύρθηκε με το σώμα του, φρόντισε να ειδοποιήσει τον Νικηταρά ότι οι Τούρκοι πλησιάζουν. Συναγερμός επακολούθησε στο στρατόπεδο του Αγιονορίου. Όλοι έτρεξαν να συναντήσουν τον εχθρό. Ο Νικηταράς, ο Υψηλάντης, ο Παπαφλέσσας, ο Νικήτας Δικαίος ή Φλέσσας (αδερφός του Παπαφλέσσα), οι κάτοικοι της περιοχής με τον οπλαρχηγό τους Κοντογιάννη, ο Χατζηγιάννης, ο Μαρτέζος, ο Δήμος Ζυγούρας με πολλούς Σοφικήτες (Σοφικό Κορινθίας), ο Δημήτρης Κριεζής με 5 Υδραίους πυροβολητές, όπως επίσης και ο Δημήτρης Κυμορφόπουλος με λίγους Δερβενοχωρίτες.

Ο Δράμαλης προσπάθησε να εμψυχώσει τους στρατιώτες του που λιποψυχούσαν, οι Δερβίσιδες έκαναν τις δεήσεις τους στον Αλλάχ, αλλά τελικά οι Τούρκοι δείλιασαν, υπέκυψαν και αποδεκατίστηκαν. Ο ίδιος ο Δράμαλης κατόρθωσε να διαφύγει, και πέζος χωρίς το τουρμπάνι του έφθασε στην Κόρινθο δοξάζοντας τον Αλλάχ που γλύτωσε. Στην Κόρινθο ο Δράμαλης σε άθλια κατάσταση και άρρωστος από τύφο ή ενδεχομένως και από στεναχώρια, αναλογιζόμενος την οργή του Σουλτάνου, ​πέθανε στις 26 Οκτωβρίου του 1822.Οι Ελληνες για άλλη μια φορά θριάμβευσαν.Ολοι διακρίθηκαν στη μάχη αυτή ακόμα και οι άμαχοι της περιοχής τελικά βρέθηκαν με όπλα στα χέρια τους.

Έξι ώρες κράτησε η μάχη στο Αγιονόρι, και στο πεδίο της μάχης μετρήθηκαν 1.200 νεκροί Τούρκοι. Όλα τα πολεμοφόδια έμειναν στον τόπο της μάχης. Φορτία ολόκληρα με κιβώτια γεμάτα χρήματα, τιμαλφή ανεκτίμητης αξίας, πολύτιμα σκεύη και πλούσιος ρουχισμός, βαρύτιμα όπλα έπεσαν στα χέρια των νικητών. 200 Τούρκοι αιχμάλωτοι, 36 καμήλες, 800 υπέροχα αραβικά άλογα, 1.200 μουλάρια φορτωμένα με όπλα, πολεμοφόδια και άλλες αποσκευές του εχθρού ήταν ακόμη μερικά από τα λάφυρα της μάχης. Το σημαντικότερο όμως κέρδος των Ελλήνων ήταν το τσάκισμα του ηθικού φρονήματος των Τούρκων και είχαν την εντύπωση πως στα Δερβενάκια ενέδρευαν πολεμιστές με υπερφυσικές δυνάμεις, καθιστώντας την περιοχή απροπέλαστη λόγω φόβου και τρόμου.

https://www.theinsomniacs.net/%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%8E%CF%83%CF%84/

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, Η ΠΑΤΡΙΚΗ ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥΓΡΑΦΌΤΑΤΟΥ ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ε.α. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΖΟΥΒΑΛΑ, ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΕΓΕΑΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ.

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, Η ΠΑΤΡΙΚΗ ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥΓΡΑΦΌΤΑΤΟΥ ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ε.α. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΖΟΥΒΑΛΑ,

ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΕΓΕΑΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ.

ΕΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1941-1944.

Ο ΑΞΙΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΕΧΕΙ ΤΙΜΗΣΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ, ΜΕ ΠΙΟ ΓΝΩΣΤΟ ΤΟ "ΥΨΩΜΑ 731" ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΣ.

ΜΝΗΜΕΙΩΔΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΕΡΓΟ ΕΝΑΙ ΤΟ ΤΕΤΡΑΤΟΜΟ "ΜΝΗΜΗ ΘΥΣΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ" ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΤΩΝ "ΠΕΣΟΝΤΩΝ" ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ 1940-1945.

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

Εστάλει από τον εκδότη Ιωάννη Γιαννάκενα

ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑ! : ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΚΑΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΩΣΑΤΕ ΣΕ ΥΜΝΗΤΗ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΥΣ ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΕΔΡΕ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ;

ΑΝΤΙ ΤΙΜΗΤΙΚΗΣ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕ ΤΗΣ ΕΟΚΑ, ΤΙΤΛΟΙ ΣΕ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ

ΓΙΑ τόν κάθε Ἕλληνα, μία φράσις συνδέεται ἀμέσως μέ τήν Κύπρο: «Δέν ξεχνῶ». Ὅμως, ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας δέν συμμερίζεται, φαίνεται, αὐτήν τήν αὐθόρμητη ἀντίδραση. Ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ΞΕΧΝΑ.
Τέτοιες ὧρες, πρίν 48 χρόνια, οἱ ὀρδές τοῦ Ἀττίλα ἐπέπιπταν στήν Κύπρο. Οἱ δύο τορπιλλάκατοι τοῦ Ναυτικοῦ Ὀχυροῦ Κυρήνειας ἔπλευσαν κατά τοῦ εἰσβολέως γιά βροῦν τελικῶς τά πληρώματά τους ἡρωϊκό θάνατο στά νερά τῆς μαρτυρικῆς Μεγαλονήσου. Τῆς Μεγαλονήσου πού σπαρασσόταν ἀπό τόν ἀδελφοκτόνο Ἐμφύλιο. Ὅπου στό στόχαστρο εὑρίσκοντο οἱ μαχητές τῆς ἐλευθερίας. Οἱ 300 τῆς ΕΟΚΑ Β΄, οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ἔπεσαν στήν φωτιά τοῦ ἀπέλπιδος ἀγῶνος γιά τό σταμάτημα τοῦ Ἀττίλα. Αὐτά ἔπρεπε νά θυμᾶται ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὅταν ὑπέγραφε ἀποφάσεις γιά τήν ἀπονομή ἑλληνικῆς ἰθαγενείας. Καί πρίν 68 χρόνια, οἱ ἴδιοι 300 (τόσους ἀριθμοῦσε ἡ ΕΟΚΑ) σήκωναν τήν σημαία τῆς ἐπαναστάσεως ἀπέναντι σέ ὁλόκληρη τήν βρεταννική ἀποικιακή αὐτοκρατορία. Αὐτούς ἔπρεπε νά σκέπτεται ἡ κ. Σακελλαροπούλου ὅταν ὑπέγραφε ἀποφάσεις γιά τήν ἀπονομή ἑλληνικῆς ἰθαγενείας.Καί ὅμως ὄχι. Οὐδείς ἐκ τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ ἔτυχε μιᾶς τιμητικῆς ἀπονομῆς ἑλληνικῆς ἰθαγενείας. Καί ἄς ἦσαν αὐτοί πιό Ἕλληνες ἀπό ὅλους μας. Γιά τήν Ἕνωση τῆς Κύπρου μέ τήν μητέρα Ἑλλάδα ἀγωνίσθηκαν. Ἀλλά καί σέ κανέναν ἀπό τούς Κυπρίους πού ἀνδραγάθησαν στίς μάχες τοῦ 1974, ἐπεφύλαξε ἡ μητέρα-πατρίδα τήν τιμή αὐτή.

Θά πεῖ, βεβαίως, κάποιος πώς, ὅταν ἡ ψυχή εἶναι ἑλληνική, δέν χρειάζονται χαρτιά καί διατάγματα, γιά νά τό ἐπιβεβαιώσουν. Καί ναί, οἱ μαχητές ἔδωσαν τήν ψυχή καί τήν ζωή τους γιά ἰδανικά. Ἀλλά ἡ πολιτεία ὀφείλει νά τούς τιμήσει.

Ψιλά γράμματα αὐτά γιά τήν σημερινή Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Πιστεύαμε ὅτι ἡ ἀπόφασίς της νά παρασημοφορήσει ἕναν φερόμενο ὡς διασώστη, πού διευκόλυνε παρανόμους μετανάστες, ἦταν τό κατώτερο σημεῖο στό ὁποῖο θά μποροῦσε νά ἐκπέσει. Καί, ὅμως, μᾶς διέψευσε. Τί νά σκεπτόταν, ἄραγε, ὅταν ἀπεφάσιζε νά δώσει ἑλληνική ἰθαγένεια στόν Γιασάμ Ἀγιαβέφε; Ἕναν ὑμνητή τοῦ ψευδοκράτους; Γνωστό εἶναι περί ποίου πρόκειται. Καί ὑποτίθεται ὅτι ἡ κ. Σακελλαροπούλου «τόν ἔκανε Ἕλληνα», ἐπειδή συνεισέφερε ὑγειονομικό ὑλικό γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ Covid, «ἀπομακρύνοντας τόν κίνδυνο κατάρρευσης τοῦ Ἐθνικοῦ Συστήματος Ὑγείας». Μά, εἴμαστε σοβαροί;

Γιά αὐτούς πού πῆραν τά ὅπλα, γιά νά «ἀπομακρύνουν τόν κίνδυνο» πού διέτρεχε τό ἔθνος καί ἡ ἀκεραιότης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, δέν εἶχε τίποτε νά κάνει σέ ἀναγνώριση τῶν θυσιῶν τους ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας; Ξεχνᾶ ἡ κ. Σακελλαροπούλου τούς μαχητές καί τούς πεσόντες τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων; Θεωρεῖ πιό σημαντική τήν δωρεά ἑνός Τούρκου ἀπό τά Ἄδανα, πού στηρίζει καθοριστικά τήν οἰκονομία τοῦ ψευδοκράτους;

Θά μπορούσαμε νά προσθέσουμε πολλά ἀκόμη, θά δώσουμε ὅμως τόν λόγο στόν ἰατρό Νῖκο Ἐρ. Ἰωάννου, πού ἀπεικονίζει ἐναργῶς πτυχές τῶν γεγονότων. Τῆς «ἑλληνοποιήσεως» τοῦ μέν καί τῆς παντελοῦς ἀδιαφορίας πρός τούς δέ. Γράφει ὁ δρ Ἰωάννου:

«Θά κάνω μία ἀντιπαραβολή μέ γεγονότα πρό αἰῶνος περίπου, γιά νά ἀποφευχθοῦν αὐθαίρετοι συνειρμοί μέ πλέον σύγχρονες καταστάσεις. Θά καταθέσω, ὅμως, σαφῶς καί χωρίς ἐνδοιασμό ταύτιση μέ μία συγκεκριμένη περίπτωση πού ἔφερε ἡ ΕΣΤΙΑ στή δημοσιότητα τό Σάββατο, 9 Ἰουλίου (ἀπονομή ἰθαγενείας στόν Ἀγιαβέφε). Ἡ ἡμέρα αὐτή εἶναι ἐπέτειος τῆς σφαγῆς, τήν ἴδια ἡμέρα τοῦ 1821, ἑκατοντάδων κληρικῶν καί προυχόντων τῆς Κύπρου ὡς ἐμπλεκομένων στήν Ἐπανάσταση.

»Ἡ μέθοδος τῆς ἐπιμελῶς προβαλλόμενης “φιλανθρωπικῆς” δραστηριότητος μέ παράλληλη πομπώδη θρησκευτικότητα, στά ὅρια τῆς θρησκοληψίας, ἦταν προσφιλής συνήθεια κορυφαίων πρωταγωνιστῶν τοῦ ὑποκόσμου στήν Ἀμερική τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Τότε δέν εἶχε νομοθετηθεῖ ἀκόμη ἡ δίωξη γιά ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, ἀλλά ἡ φοροδιαφυγή ἦταν ὅπλο πού ἐχρησιμοποιήθη γιά νά κλειστοῦν στή φυλακή κάποιοι πού εἶχαν διαπράξει εἰδεχθέστερα, πλήν ἀναπόδεικτα ἐγκλήματα (π.χ. Ἀλ Καπόνε).

»Αἴφνης πληροφορούμαστε χάρις στό δημοσίευμα τῆς ΕΣΤΙΑΣ, ὅτι ἐπιχειρηματίας, ὁ ὁποῖος ἐγεννήθη στά Ἄδανα, πολιτογραφήθηκε ὑπήκοος τῆς παράνομης Τουρκοκυπριακῆς Δημοκρατίας τῆς Βορείου Κύπρου, τό 2016, συλληφθείς στήν Ἑλλάδα βάσει διεθνοῦς ἐντάλματος γιά παράνομες οἰκονομικές δραστηριότητες, ἀξιώθη καί τιμητικῆς Ἑλληνικῆς Ἰθαγένειας γιά τή συμβολή του στή διάσωση τοῦ Ε.Σ.Υ.! Μοναδική ἔνδειξη τῆς προσφορᾶς του, φωτογραφίες πού παραδίδει ὑγειονομικό ὑλικό σέ ἕναν ἀρχιμανδρίτη. Σημειωτέον ὅτι ἕδρα τῶν δραστηριοτήτων του μέ καζῖνο καί ξενοδοχεῖα, εἶναι ἡ ἀγαπημένη γενέτειρά μου, καί κατεχόμενη ἀπό τό 1974, Κυρήνεια.

»Δυστυχῶς, κάποιοι Κύπριοι συχνάζουν σ’ αὐτά τά καζῖνο, ἔχουν χάσει περιουσίες ὁλόκληρες, συμβάλλοντας ἔτσι στήν ἐνίσχυση καί συνέχιση τῆς κατοχῆς.

»Σοκαριστικό, ἀλλ’ ὄχι μοναδικό παράδειγμα ἀλλοτριώσεως, δεδομένου τοῦ ὅτι τό δεύτερο σέ ἰσχύ κόμμα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας προώθησε ὡς εὐρωβουλευτή Τουρκοκύπριον, ὁ ὁποῖος εἶχε ἤδη ἐπιβραβευθεῖ μέ πανεπιστημιακή ἕδρα στό Κρατικό Πανεπιστήμιο γιά τή συνεπῆ προσήλωση στίς ρίζες του καί τήν σταθερή ἄρνησή του νά δεχτεῖ ὅτι ἔγινε εἰσβολή τῆς Τουρκίας στήν Κύπρο τό 1974, πολλῷ μᾶλλον νά τήν καταδικάσει.

»Εὐκαιρίας δοθείσης, ἐπαναφέρω πρός σύγκριση δημόσια πρόταση, τήν ὁποία ὑπέβαλα τόν Νοέμβριο τοῦ 2020 γιά τιμητική ἀπόδοση Ἑλληνικῆς Ἰθαγένειας, ἐνόψει τῶν ἐκδηλώσεων γιά τά 200 χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, δειγματοληπτικῶς, σέ Κυπρίους ἀγωνιστές τῆς Ε.Ο.Κ.Α., οἱ ὁποῖοι πίστεψαν καί ἀφιέρωσαν τή ζωή τους στήν Ἑλλάδα.

»Μέ συγκίνησε βαθύτατα ὅταν μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, ἔλαβα ἐπιστολήν ἀπό τό πρωθυπουργικό γραφεῖο, πού μέ πληροφοροῦσε ὅτι ἡ πρόταση ἀπεστάλη μέ θετική εἰσήγηση στίς ἁρμόδιες ὑπηρεσίες. Ἀκολούθησαν διαβεβαιώσεις ἀπό τόν ὑπουργό Ἐσωτερικῶν καί ἄλλους ὑψηλόβαθμους κυβερνητικούς παράγοντες, ὅτι βεβαίως καί θά ὑλοποιηθεῖ ἡ πρότασίς μου, γι’ αὐτό, οἱ δύο σεμνοί ἀγωνιστές ἐκλήθησαν νά ὑποβάλουν τά βιογραφικά τους, γιά νά συμπληρωθοῦν τυπικά στοιχεῖα…

»Οἱ ποικίλες, μεταξύ τῶν ὁποίων λίαν ἀξιόλογες, ἐκδηλώσεις, διάρκειας ἑνός ἔτους καί κάτι, ἔκαναν τόν κύκλο τους, ἡ αὐλαία ἔπεσε καί ἄσημοι «οἰκονομικά» ἀγωνιστές τῆς ἰδέας τῆς Ἑλλάδος παρέμειναν μέ τήν ἀπό πολλῶν ἐτῶν ληφθεῖσαν ἀπόφασίν τους. Νά περιβληθεῖ τό σάβανό τους μέ τήν Ἑλληνική Σημαία, ὅταν θά ταφοῦν στήν ἡμικατεχόμενη πατρίδα, γιά νά φυτευτεῖ μαζί τους τό μήνυμα τῶν 9 κυανόλευκων λωρίδων της καί τοῦ Σταυροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας…

»Κατά εὐτυχῆ συγκυρία, στήν ἴδια σελίδα ὅπου ἀποκαλύπτεται ἡ τιμητική ἑλληνοποίηση, ὑπάρχει μία ἐξαιρετική περιγραφή τῆς ζωῆς καί τῆς θυσίας τοῦ αἰώνιου ἐφήβου ποιητῆ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη. Ἡ φωτογραφία του βρίσκεται στό προσκέφαλο τῆς, μή θεωρηθείσας ἄξιας τῆς τιμῆς, ποιήτριας καί ἀγωνίστριας τῆς Ε.Ο.Κ.Α. ἀπό τό 1957.

»Παραδίδεται πρός σύγκρισιν καί ἐλπίζω δεύτερες σκέψεις, στίς ὑπεύθυνες κυβερνήσεις τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καί τῆς Μητρός Πατρίδος».

https://www.estianews.gr/kentriko-thema/tous-ksechna/

ΑΙΓΑΙΟ : ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΕ 13 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ!

Της Κύρας Αδάμ

Οι ασκήσεις που εκτελεί αυτή τη στιγμή η Τουρκία εντός FIR Αθηνών καλύπτουν 17 σημεία, εκ των οποίων τα 13 καταλαμβάνουν και κατακερματίζουν την κυριαρχία μας

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να πείσει από το βήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι δεν δέχεται αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας. Το ίδιο πράττει συνεχώς σύσσωμη η κυβέρνηση (υπουργοί, βουλευτές-καθηγητές) από ελεγχόμενα ΜΜΕ, που επιμένουν ότι η τουρκική επιθετική ρητορική οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ερντογάν κατρακυλά δημοκοπικά.

Την ίδια στιγμή όμως η Τουρκία καταλαμβάνει και κατακερματίζει την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο, κάνοντας πράξη και εφαρμόζοντας την επιθετική ρητορική της. Και μάλιστα τις ενέργειές της τις χρεώνει στην Ελλάδα.

Το ίδιο διάστημα, το ελληνοαμερικανικό λόμπι δίνει μάχη στο αμερικανικό Κογκρέσο ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση Μπάιντεν να μην προχωρήσει στην πώληση των F-16 στην Τουρκία για όσο διάστημα η Άγκυρα συνεχίζει τις παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας και εξακολουθεί τις υπερπτήσεις επί ελληνικού εδάφους. Όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδημεί τις προσπάθειες υπέρ των ελληνικών εθνικών και κυριαρχικών συμφερόντων στο Αιγαίο, δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεν δράττει της ευκαιρίας να διασύρει την Τουρκία διεθνώς για παραβίαση σύμπασας της διεθνούς νομιμότητας.

Επιπλέον, η ίδια η κυβέρνηση προχωρεί σε λάθη και παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, με αποτέλεσμα η διεθνοποίηση της επιθετικής τουρκικής πολιτικής, που επιδιώκει η κυβέρνηση, να λειτουργεί σε βάρος της χώρας. Ορισμένα από τα έγκυρα και επίσημα διεθνή, ελληνικά και τουρκικά, στοιχεία, από τον όγκο των διαθεσίμων, που αποκαλύπτει η «κυριακάτικη δημοκρατία» ως τεκμήρια, δεν αφήνουν χώρο για παρερμηνείες.

Η κυβέρνηση ενεργοποίησε-δέσμευσε άσκοπα, ενδεχομένως για να προκαλέσει την Άγκυρα, το πεδίο βολής Καράβια ( LGD-76), το οποίο βρίσκεται 28 χλμ. ανατολικά από το Λεωνίδιο, όπως φαίνεται στον χάρτη με μπλε χρώμα. Η ενέργεια αυτή της κυβέρνησης χαρακτηρίζεται εθνικά επικίνδυνη και επιπόλαιη, διότι η δέσμευση αφορά το χρονικό διάστημα από 4 Ιουλίου έως 31 Αυγούστου 2022, δηλαδή κατακαλόκαιρο, κάτι που το απαγορεύουν το μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ, καθώς και ο ΙCΑΟ, που απαγορεύει δέσμευση περιοχών για μεγάλα χρονικά διαστήματα, δεδομένου ότι το πεδίο βολής καλύπτει και διεθνή θάλασσα.

Με βάση την ενέργεια αυτή της Αθήνας, η Άγκυρα αστραπιαία ενημέρωσε τη διεθνή κοινότητα ότι, εφόσον η Ελλάδα ενεργοποίησε το πεδίου βολής Καράβια, η Τουρκία δεν έχει άλλη επιλογή για να προασπίσει τα συμφέροντά της από το να εκτελέσει άσκηση με πυρά στο Αιγαίο τις ίδιες ημερομηνίες με αυτές της ενεργοποίησης (4 Ιουλίου – 31 Αυγούστου 2022), ως «αντιστάθμισμα» και «αντιστοιχία» των παράνομων ελληνικών ενεργειών. Ωστόσο, η περιοχή της τουρκικής αεροναυτικής άσκησης με πυρά στο κεντρικό Αιγαίο μεταξύ Σκύρου, Αη Στράτη και Λέσβου, που φαίνεται στον χάρτη 1 με κόκκινο χρώμα (TU-FIRE), κατακερματίζει την ελληνική κυριαρχία, με την κυβέρνηση να μην προσφεύγει στον ΟΗΕ για να διασφαλίσει την ενότητα της ελληνικής κυριαρχίας.

Το ανεξήγητο είναι ότι η Αθήνα, μολονότι ισχυρίζεται διεθνώς, εγγράφως και ενυπογράφως, ότι η περιοχή της τουρκικής άσκησης καταλαμβάνει ελληνική κυριαρχία, εντούτοις σιωπά και νομικά επιτρέπει στον Ερντογάν να μετατρέψει τη νόμιμη ελληνική κυριαρχία σε τουρκικό κεκτημένο. Ενώ, αορίστως και περιέργως, δηλώνει, επίσης διεθνώς, ότι το πεδίο βολής Καράβια περιλαμβάνει μόνο ελληνική κυριαρχία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρησιμοποιεί το ψεύδος για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής

Με το γεγονός αυτό, που είναι άσχετο με την πραγματικότητα, και σε συνδυασμό με την πρόσφατη επιστολή της κυβέρνησης στον ΟΗΕ, αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το ψεύδος για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, λες και η διεθνής κοινότητα (ΟΗΕ, ΙCΑΟ, ΙΜΟ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) είναι ηλίθια και δεν γνωρίζει την πραγματικότητα.

Και τούτο διότι στην επιστολή προς τον ΟΗΕ η κυβέρνηση ψευδώς αναφέρει ότι βραχονησίδες παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα με τις Συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων και ψευδώς δηλώνει διεθνώς ότι το πεδίο βολής Καράβια καλύπτει μόνο εθνική κυριαρχία. Το γεγονός αυτό καθιστά την Ελλάδα αναξιόπιστη πολιτικά, διπλωματικά και νομικά, το εκμεταλλεύεται η Άγκυρα και δημιουργεί μείζον αρνητικό θέμα στο Κογκρέσο για τη χώρα.

Οι ασκήσεις που εκτελεί αυτή τη στιγμή η Τουρκία στο Αιγαίο εντός FIR Αθηνών καλύπτουν 17 περιοχές, εκ των οποίων οι 13 καταλαμβάνουν και κατακερματίζουν ελληνική κυριαρχία. Στον χάρτη Νο 2 φαίνονται οι τρεις περιοχές με κόκκινο που καταλαμβάνουν ελληνική κυριαρχία, σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα της κυβέρνησης, ενώ η περιοχή μεταξύ Λήμνου – Σαμοθράκης καταλαμβάνει και ελληνική κυριαρχία εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Είναι πρωτόγνωρο για οποιονδήποτε πρωθυπουργό χώρας να δηλώνει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι δεν δέχεται αμφισβήτηση εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, όταν την ίδια στιγμή η Τουρκία -λόγω και των λανθασμένων ελληνικών ενεργειών- κατακερματίζει την ελληνική κυριαρχία. Και δεν είναι μόνο αυτά…

Το 2020, η κυβέρνηση καθόρισε σε διεθνές πλαίσιο την ενεργοποίηση των πεδίων βολής Κρήτης, Ανδρου και Ψαθούρας σε μόνιμη βάση, από την Ανατολή μέχρι τη Δύση. Τα πεδία βολής καταλαμβάνουν περίπου 2% εθνικού εναέριου χώρου και 98% διεθνούς. Μολονότι έχουν νομιμοποιηθεί με αποφάσεις διεθνών οργανισμών και με τη σύμφωνη θέση της Τουρκίας από τη δεκαετία του 1950, η κυβέρνηση ή δεν το γνωρίζει ή το αγνοεί για άγνωστους λόγoυς.

Έτσι, παρέχεται το νομικό πλεονέκτημα στην Άγκυρα να κατηγορεί διεθνώς την Ελλάδα ότι παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα, καθόσον οι ΙCΑΟ-ΙΜΟ απαγορεύουν δέσμευση-ενεργοποίηση περιοχών-πεδίων βολής στη διεθνή θάλασσα και σε διεθνή εναέριο χώρο για μεγάλα χρονικά διαστήματα, και για παραβίαση-αθέτηση της υπογραφής της Ελλάδας στο μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ, το οποίο, επίσης όπως ο ΙCΑΟ-ΙΜΟ, απαγορεύει ενεργοποίηση-δέσμευση περιοχών σε διεθνή θάλασσα και ΔΕΧ για μεγάλα χρονικά διαστήματα και τους θερινούς μήνες. Η ενέργεια αυτή της κυβέρνησης για τα πεδία βολής έδωσε στην Τουρκία το δικαίωμα να εντείνει και να αυξήσει στην πράξη τις επιθετικές ενέργειες σε βάρος της Ελλάδας και να προβάλει διεθνώς τις ελληνικές παρανομίες.

Έτσι, η Τουρκία ζήτησε από την Ελλάδα να εκδώσει διεθνή αγγελία για τουρκική άσκηση προστασίας περιβάλλοντος και υποστήριξης έρευνας – διάσωσης (SAR) στη διεθνή θάλασσα εντός του FIR μέχρι τις 26 Ιουλίου 2022. Πλην όμως δεν πρόκειται για διεθνή θάλασσα μόνο, αλλά για κατάληψη και κατοχή ελληνικής κυριαρχίας. Για τον λόγο αυτόν η Αθήνα αρνήθηκε να εκδώσει αγγελία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκδώσει η Άγκυρα την αγγελία Α4050/22, η οποία, μολονότι είναι για τα… πανηγύρια, εντούτοις έχει σχεδιαστεί με χειρουργική ακρίβεια σε βάρος της Ελλάδας.

Τουρκική άσκηση στα διεθνή ύδατα εντός του FIR Αθηνών

Η τουρκική αγγελία αναφέρει ότι θα γίνει άσκηση μόνο στα διεθνή ύδατα εντός του FIR Αθηνών, που δηλώνει ότι η άσκηση έρευνας και διάσωσης θα γίνει στα διεθνή ύδατα. Αυτό το σχεδίασε έτσι η Τουρκία, διότι περιοχή SAR για τη θάλασσα (διεθνή ύδατα) δεν έχει οριοθετηθεί ακόμα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Δηλαδή, για θαλάσσιες επιχειρήσεις-ασκήσεις το Αιγαίο είναι ξέφραγο αμπέλι με υπαιτιότητα της Αθήνας. Και επειδή η πονηρή Άγκυρα με τον νόμο 24611/Δεκ. 2001 έχει ορίσει ως θαλάσσια περιοχή SAR τη μέση του Αιγαίου (25ος μεσημβρινός), αυτή η τουρκική περιοχή έχει καταχωριστεί στο σχέδιο SAR του αρμόδιου ΙΜΟ, με αποτέλεσμα να προσπαθεί η Άγκυρα να την κατοχυρώσει στην πράξη.

Στην τουρκική ΝΟΤΑΜ, στην οποία αναγράφεται ότι η άσκηση θα γίνει στη διεθνή θάλασσα, δεν αναγράφονται τα μέσα, αν αυτά είναι πολεμικά πλοία, η ακτοφυλακή, εμπορικά ή επιβατικά πλοία, κανό, μαούνες, υποβρύχια κ.λπ., με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια των ναυτιλλομένων. Μολονότι στην τουρκική αγγελία αναγράφεται ότι η άσκηση θα γίνει μόνο στη διεθνή θάλασσα του FIR Αθηνών, στη συνέχεια αναγράφεται ότι οι πτήσεις θα γίνονται μέχρι 26 Ιουλίου 2022 – δηλαδή, πτήσεις στη θάλασσα, κάτι που είναι από τα άγραφα, εκτός κι αν εννοεί υδροπλάνα που θα κάνουν… τσουλήθρα στη θάλασσα!

Ωστόσο, ούτε για υδροπλάνα πρόκειται, διότι στη συνέχεια η τουρκική αγγελία αναφέρει ότι οι πτήσεις θα γίνουν στα 16.000-23.000 πόδια. Η τουρκική αγγελία είναι, με βάση τον ΙCΑΟ-ΙΜΟ, εξόχως επικίνδυνη για τους αεροναυτιλλομένους, διότι, όταν διαβάζουν στην αγγελία ότι η άσκηση θα γίνει μόνο στη διεθνή θάλασσα, οι πιλότοι θα πετάνε αμέριμνοι στα 16.000-23.000 πόδια και μπορεί να συγκρουστούν με τα τουρκικά αεροπορικά μέσα, τα οποία όμως η Τουρκία δεν αναγράφει αν είναι μαχητικά, UA, χελιδόνια ή νυχτοπούλια, καθόσον η τουρκική άσκηση θα γίνεται για 12 ώρες καθημερινά μέχρι αργά τα μεσάνυχτα.

Αποτελεί ντροπή για το ελληνικό κράτος να ξεφτιλίζει τη χώρα η Τουρκία, ενώ με αυτή την τουρκική αγγελία θα μπορούσε η κυβέρνηση να αδράξει την ευκαιρία και να διασύρει την Τουρκία διεθνώς για παραβίαση σύμπασας της διεθνούς νομιμότητας. Πλην, όμως, δεν το έπραξε.

Σύμφωνα με το τουρκικό διεθνές έγγραφο, που έχει στην κατοχή της η «κυριακάτικη δημοκρατία», την τουρκική άσκηση θα εκτελέσουν τουρκικά UAVs ως εξής: Θα απογειώνονται από το αεροδρόμιο Νταλαμάν, βορείως της Ρόδου (το αεροδρόμιο από το οποίο απογειώθηκε το τουρκικό UAV που πέταξε κόκκινη μπογιά στην ελληνική σημαία στο Καστελόριζο). Από το Νταλαμάν τα UAVs εισέρχονται στο FIR Αθηνών μεταξύ Ρόδου – Μεγίστης, χωρίς κατάθεση σχεδίου πτήσης, και στη συνέχεια με βόρεια πορεία φτάνουν μέχρι 22 ν.μ. νοτίως της Θάσου.

Όπως φαίνεται στον χάρτη 1, όπου απεικονίζονται τα στοιχεία της τουρκικής αγγελίας, στη διαδρομή τα UAVs περνούν 6 ν.μ. από τις ακτές των ελληνικών νήσων, καθιστώντας άχρηστη την ελληνική κυριαρχία των 10 ν.μ. και σε τρεις περιπτώσεις περνούν πάνω από ελληνικές βραχονησίδες, ενώ κατά τη διαδρομή έχουν σχεδιαστεί πέντε περιοχές στις οποίες κάνουν κύκλους (ΟRΒΙΤ) σε ελληνική κυριαρχία. Στο ύψος της Χίου, τον έλεγχο των UAVs αναλαμβάνει το αεροδρόμιο Τσιγλί σε διαφορετική συχνότητα, ενώ στο ύψος της Λήμνου τον έλεγχο των UAVs αναλαμβάνει το ραντάρ Ίμβρου (COCKEADA), επίσης σε διαφορετική συχνότητα, κάτι που δείχνει ότι είναι πολύ δύσκολη -αν όχι αδύνατη- η παρεμβολή της συχνότητας ελέγχου πτήσης των UAVs από ελληνικής πλευράς, αλλά και τις δυσκολίες αντιμετώπισης σε καιρό επιχειρήσεων.

Δηλαδή, οι Τούρκοι κατακερματίζουν την ελληνική κυριαρχία και έχουν μετατρέψει το Αιγαίο σε τρένο με… σταθμάρχη τον Ερντογάν στις πέντε περιοχές (σταθμοί) των πτήσεων των UAVs.

Κλείνουν για πρώτη φορά τα πεδία βολής Κρήτης, Άνδρου και Ψαθούρας

Το επίσης σοβαρό γεγονός σε βάρος της Ελλάδας είναι ότι η κυβέρνηση έκλεισε/κατήργησε ύστερα από απαίτηση της Άγκυρας τα πεδία βολής Κρήτης, Άνδρου και Ψαθούρας για τρεις μήνες, όπως φαίνεται στον χάρτη 2 με χρώμα και κόκκινο Χ. Καμιά κυβέρνηση από το 1958 δεν έχει κλείσει τα τρία πεδία βολής, δεδομένου ότι σε αυτά ασκούνται οι Ενοπλες Δυνάμεις σε συνθήκες μάχης και αποτελούν τείχος προστασίας για Ηράκλειο, Αθήνα και Θεσσαλονίκη για από αέρος απειλή εξ Ανατολών.

Για την τουρκική άσκηση η Ελλάδα απάντησε ότι καταλαμβάνει ελληνική κυριαρχία. Η «κυριακάτικη δημοκρατία» αποκαλύπτει την ελληνική αγγελία Α 1960/22 ως τεκμήριο:

 

 https://www.newsbreak.gr/politiki/356558/aigaio-polemos-kyriarchias-erntogan-13-ellinikes-perioches/