ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ : ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ 27-29 ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ''ΠΕΛΑΣΓΟΣ'' ΚΑΙ ''ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ'' : ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ,
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ... ΓΙΑ 26η ΧΡΟΝΙΑ...
ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ.

30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1922 : Η ΚΑΤΑΡΡΣΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ο ελληνικός στρατός βρέθηκε στη Μικρά Ασία τον Μάιο του 1919, περισσότερο ως ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας παρά ως αποτέλεσμα σώφρονος ελληνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Λίγους μήνες πριν, στις αρχές Ιανουαρίου, είχε προηγηθεί η αποστολή στην Κριμαία δύο μεραρχιών του Α΄ Σώματος Στρατού (ΙΙα και ΧΙΙΙη Μεραρχίες), υπό γαλλική διοίκηση και πάλι στο ίδιο πλαίσιο. Δηλαδή χωρίς εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και ως ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών άλλων δυνάμεων.
Τα αποτελέσματα της εκστρατείας στην Κριμαία ήταν τραγικά για τους 23.551 Έλληνες που εκστράτευσαν τυπικά εναντίον των Μπολσεβίκων και κατ’ ουσίαν εναντίον των Ρώσων, καταστροφικά για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και τη Στρατιά της Μικράς Ασίας, καταστροφικά για τον ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας, κατ’ επέκτασιν δε καταστροφικά για το σύνολο του ελληνισμού και τη δύσμοιρη Ελλάδα.
Αμέσως μετά την αποβίβαση των Γάλλων και του ελληνικού στρατού στην Κριμαία, όπως ήταν φυσικό, οι Μπολσεβίκοι εστράφησαν προς τον Κεμάλ, καθιστώντας τον έτσι επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων των γεωπολιτικών παραγόντων που είχαν συμφέροντα και σχεδιασμούς στη Μικρά Ασία και την Ανατολή. Συγκεκριμένα, η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομιντέρν, σε ανακοίνωση που έδωσε στη δημοσιότητα την 1η Μαΐου 1919 η οποία απευθυνόταν προς τους «Εργάτες του Κόσμου», καλούσε το κίνημα του Κεμάλ «να ιδρύσει τον κόκκινο στρατό του και να ιδρύσει τα σοβιέτ των χωρικών». Ακολούθησαν κι άλλες επαφές των δύο πλευρών, οι οποίες επισημοποιήθηκαν με την επιστολή που έστειλε ο Μουσταφά Κεμάλ, ως πρόεδρος της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης στον ίδιο τον Λένιν, στις 26 Απριλίου 1920, η οποία ήταν «η πρώτη πρόταση της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης προς τη Σοβιετική Κυβέρνηση να ενώσουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις εναντίον των ιμπεριαλιστών».
Ακολούθησε η ανταλλαγή πρέσβεων, τα τέλη του 1920, η υπογραφή συμφωνίας φιλίας και συνεργασίας Σοβιετικής Ένωσης - Τουρκίας στις 16 Μαρτίου 1921, η οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση του Κεμάλ, που τον βοήθησαν να κλείσει το Ανατολικό Μέτωπο για να μείνει, ενισχυμένος πλέον, απερίσπαστος στην αντιμετώπιση του ελληνικού στρατού στο Δυτικό Μέτωπο.


Το σχεδιάγραμμα των επιχειρήσεων της 30ής Αυγούστου 1922. Με μπλε οι τουρκικοί σχηματισμοί και με κόκκινο οι ελληνικοί. Το απόγευμα επήλθε η κατάρρευση του μετώπου.
Οι εξελίξεις αυτές κατέστησαν τον Κεμάλ καθοριστικό παράγοντα εξελίξεων στην Μικρά Ασία, γεγονός που υποχρέωσε τη Γαλλία και την Ιταλία να αναθεωρήσουν την πολιτική τους και να στραφούν πλέον προς τον Κεμάλ και να εξομαλύνουν τις σχέσεις μαζί του, εγγράφοντας υποθήκες για την επόμενη μέρα στη Μικρά Ασία.
Η σύσφιξη των σχέσεων Κεμάλ-Μπολσεβίκων οδήγησε στη γεωπολιτική αναβάθμιση του κινήματός του, γεγονός που κατέστησε νεκρή πριν ακόμα γεννηθεί τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία δεν φαινόταν διατεθειμένο να επικυρώσει κανένα από τα μέρη που την συνομολόγησαν.
Από το καλοκαίρι του 1920, τότε που ήδη ο Μουσταφά Κεμάλ είχε στήσει γέφυρες συνεννόησης και συνεργασίας με τους Μπολσεβίκους, η Μεγάλη Βρετανία, που ήταν ο κύριος υποστηρικτής της Ελλάδας στο ριψοκίνδυνο μικρασιατικό εγχείρημα, άρχισε να αναζητεί κι αυτή τρόπους προσέγγισης και συνεννόησης με τον Μουσταφά Κεμάλ, αφού ήταν αδιανόητο να τον αφήσουν μόνο στην «αγκαλιά» των Μπολσεβίκων.

Από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον ελληνισμό του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης και της Ανατολής.

Για όσους αναζητούν τους λόγους που ώθησαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο να οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές τον Νοέμβριο του 1920, εκτός από την απροθυμία όλων των μερών να επικυρώσουν τη Συνθήκη των Σεβρών, που σχετίζεται με τα τουρκοσοβιετικά πράγματα, ίσως θα έπρεπε να τους αναζητήσουν και στη διαφαινόμενη αλλαγή στάσης της Μεγάλης Βρετανίας απέναντι στον Μουσταφά Κεμάλ και άρα απέναντι και στην Ελλάδα.

Η κατάσταση σε γεωπολιτικό επίπεδο έγινε ακόμα πιο δύσκολη για την Ελλάδα, αφού η άνοδος στην εξουσία των φιλοβασιλικών και η παλινόρθωση της βασιλείας, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, έδωσαν το άλλοθι που επιζητούσε το Λονδίνο για να εγκαταλείψει τη χώρα στην τύχη της.
Όσο ο Κεμάλ υπέγραφε συμφωνίες με τους Μπολσεβίκους και διαχειριζόταν με ιδιαίτερη επιδεξιότητα το ενδιαφέρον που έδειχναν πλέον προς το κίνημά του η Γαλλία, η Ιταλία και η Αγγλία, η Ελλάδα μόνη και έρημη, παγιδευμένη στη γεωπολιτική της ένδεια, βούλιαζε μέρα με τη μέρα στο βούρκο του Μικρασιατικού Μετώπου.
Η παρουσία του διαδόχου Κωνσταντίνου στο Μικρασιατικό Μέτωπο και οι επικές νίκες του ελληνικού στρατού σε όλα τα μέτωπα, το 1921, δεν ήταν αρκετές για να βγάλουν την Ελλάδα από το αδιέξοδο, ελλείψει γεωπολιτικού και στρατηγικού σχεδιασμού και ερεισμάτων.

Έλληνες στρατιώτες στην προκυμαία της Σμύρνης

Τι ακολούθησε το 1922 και πώς επηρεάζει η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου την Ελλάδα μέχρι σήμερα, λίγο-πολύ είναι σε όλους μας γνωστό.

Type rest of the post here

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ : Η ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΟΖ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Η ομορφιά της ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου.

Του Θεόδωρου Καρυώτη
 
Είναι μια πολύ παράξενη ιστορία για ένα πρόβλημα που, ασφαλώς, δεν έπρεπε ούτε καν να υφίσταται. Πρόκειται για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία, την ευκολότερη οριοθέτηση στο κόσμο, διότι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο κρατών έχει ήδη συντελεστεί και η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ πάντα συμπίπτουν.

Οριοθέτηση Υφαλοκρηπίδας το 1977
Στις 24 Μαΐου 1977, οι κυβερνήσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ιταλικής Δημοκρατίας υπέγραψαν συμφωνία για την οριοθέτηση των αντίστοιχων υφαλοκρηπίδων τους στην Ιόνιο Θάλασσα. Με την ανταλλαγή των εγγράφων επικύρωσης, η συμφωνία τέθηκε σε ισχύ στις 12 Νοεμβρίου 1980.

Έτσι σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να οριοθετήσουμε την ΑΟΖ των δυο κρατών.

ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑΣ 

Πηγή: United States Department of State, Limit in The Seas, No 96, Continental Shelf Boundary, GREECE-ITALY June 6, 1982 

Όπως δείχνει ο παραπάνω χάρτης το όριο της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας αποτελείται από δεκαπέντε τμήματα, δεκατέσσερα σημεία καμπής και δύο τερματικά σημεία και εκτείνεται σε γενική κατεύθυνση βορρά-νότου για 268 ναυτικά μίλια. Το βάθος των υδάτων στην περιοχή των ορίων ποικίλει από λιγότερο από 800 μέτρα έως σχεδόν 4.000 μέτρα. Το βόρειο άκρο του ορίου είναι το σημείο πλησιέστερης προσέγγισής του στις ακτές της Ελλάδας και της Ιταλίας, που βρίσκονται 22 και 20,1 ναυτικά μίλια από τις αντίστοιχες ακτές. Το νότιο άκρο βρίσκεται 168,9 ναυτικά μίλια από τις ακτές της Σικελίας και 163,4 από το ελληνικό νησί Σταμφάνη.

Σύμφωνα με τη συμφωνία, χρησιμοποιήθηκε μια διάμεση γραμμή «λαμβάνοντας υπόψη οποιαδήποτε αμοιβαία εγκεκριμένες μικρές προσαρμογές». Σημαντικές προσαρμογές συμφωνήθηκαν στα σημεία καμπής 1, 2 και 3, όπου η συνοριακή γραμμή είναι 1,9 έως 3,3 ναυτικά μίλια 5 πιο κοντά στο ελληνικό νησί Οθωνούς παρά στην ακτή της Ιταλίας. Στο σημείο 8, όπου το όριο είναι 6,1 ναυτικά μίλια πιο κοντά στην ιταλική ακτή από το ελληνικό νησί της Κεφαλλονιάς, και στα σημεία 15 και 16, όπου το όριο βρίσκεται 1,8 έως 5,5 ναυτικά μίλια πλησιέστερα προς το ελληνικό νησί Σταμφάνη παρά στην ακτή της Σικελίας. Τα υπόλοιπα σημεία υπολογίζεται ότι απέχουν 1,5 ναυτικά μίλια από την εμφανή διάμεση γραμμή. Η συμφωνία προβλέπει την ενδεχόμενη επέκταση της οριακής γραμμής προς τα βόρεια από το σημείο 1 και νότια από το σημείο 16. Το σημείο 1 βρίσκεται 28,0 ναυτικά μίλια από την ακτή της Αλβανίας. Το σημείο 16 βρίσκεται 185,0 ναυτικά μίλια από τη Μάλτα και 21,6 ναυτικά μίλια από τη Λιβύη.

Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Όταν πριν μερικά χρόνια ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μίλησε για μια ΑΟΖ της Ευρώπης, κάποιοι ειδήμονες της υφαλοκρηπίδας έκαναν ειρωνικές δηλώσεις ισχυριζόμενοι ότι δεν υπάρχει ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το γεγονός και μόνο ότι η ΕΕ διέθετε ένα μεγάλο μήκος ακτών ήταν αρκετό για να ενδιαφερθεί και να λάβει μέρος στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, που δημιούργησε το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών του πλανήτη μας.

Βέβαια, ο κύριος λόγος της συμμετοχής της ΕΕ στην Διάσκεψη, ήταν το γεγονός, ότι τα κράτη-μέλη της είχαν μεταβιβάσει ορισμένες αρμοδιότητες στην ΕΕ. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούσαν βασικά τα θέματα της αλιείας, της εμπορικής πολιτικής και της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Δηλαδή η ΕΕ έχει κυριαρχικά δικαιώματα αλιείας στις ΑΟΖ των κρατών-μελών της. Γι’ αυτό και η ΕΕ έχει Επίτροπο για τα θέματα Αλιείας και ΑΟΖ.

Το UNCLOS (στο Μέρος XVIΙ και στο Παράρτημα IX) δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής Διεθνών Οργανισμών αμέσως μετά τη συμμετοχή της απολύτου πλειοψηφίας των κρατών-μελών της. Ήδη όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ καθώς και η ίδια η ΕΕ έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Με βάση τα άρθρα 309 και 310 δεν επιτρέπεται να διατυπωθούν επιφυλάξεις ή εξαιρέσεις, όταν τα διάφορα κράτη καταθέτουν τα κείμενα επικύρωσης της Σύμβασης. Έτσι, τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν μπορούν να διατηρούν επιφυλάξεις σχετικά με τις αρμοδιότητες, που έχουν μεταβιβάσει σε αυτή. Πιο συγκεκριμένα, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψε την Τελική Πράξη της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας τον Δεκέμβρη του 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικας έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η Κοινότητα σημειώνει ότι τα Κράτη-Μέλη της έχουν μεταβιβάσει σ’ αυτήν τις αρμοδιότητες που αφορούν στην διατήρηση και διαχείριση των αλιευτικών τους πόρων. Επομένως, στα θέματα αλιείας μόνο η Κοινότητα μπορεί να υιοθετήσει τους σχετικούς κανόνες και κανονισμούς (οι οποίοι εκτελούνται από τα Κράτη-Μέλη) και έχει την δυνατότητα να προβαίνει σε συμφωνίες με τρίτα Κράτη ή με διεθνείς οργανισμούς.»

Όταν η ΕΕ αντιλήφθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ότι μια ΑΟΖ 200 ν.μ. σύντομα θα εξαπλωθεί σε όλες τις ηπείρους αποφάσισε να μελετήσει το θέμα για να διαπιστώσει αν πρέπει και η ΕΕ να αποκτήσει μια τέτοια ζώνη. Έτσι έχοντας αναλύσει τις απώλειες και τα κέρδη της ΕΕ από μια ΑΟΖ 200 ν.μ., η ΕΕ έκανε ένα σημαντικό βήμα τον Νοέμβριο του 1976, συμφωνώντας σε τρεις βασικές αρχές:
1. Την προέκταση των αλιευτικών ζωνών όλων των μελών της σε 200 ν.μ.
2. Την μεταβίβαση στην Κοινότητα της αποκλειστικής αρμοδιότητας για τις διαπραγματεύσεις για αλιευτικές συμφωνίες της ΕΚ με κράτη μη-μέλη της Κοινότητας.
3. Την διατύπωση ορισμένων αρχών για την μελλοντική της πολιτική σε θέματα διαχείρισης και διατήρησης των αλιευτικών πόρων.

Έτσι δημιουργήθηκε ένας Κανονισμός το 1983, που ξεκάθαρα ανέφερε ότι το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης των κρατών-μελών δεν θα έχει καμία επίπτωση σε αυτή την αλιευτική ζώνη. Δηλαδή κράτη-μέλη που είχαν αιγιαλίτιδα ζώνη 3 ή 6 ν.μ. θα έπρεπε να αποκτήσουν αλιευτική ζώνη 12 ν.μ. Η Ελλάδα δεν έκανε τότε καμία ενέργεια για να δημιουργήσει μια αλιευτική ζώνη 12 ν.μ. Αργότερα, η Τουρκία βλέποντας πολλές χώρες της ΕΕ να επεκτείνουν την αλιευτική τους ζώνη στα 12 ν.μ. και φοβούμενη ότι και η Ελλάδα θα έπραττε το ίδιο, αντέδρασε και κάλεσε στην Άγκυρα, την 25η Οκτωβρίου 1990 όλους τους τότε πρεσβευτές της ΕΕ, εκτός του Έλληνα πρέσβη και τους ζήτησε να μην επεκτείνουν την αλιευτική ζώνη τους στα 12 ν.μ. στη Μεσόγειο. Δυστυχώς η ΕΕ αποδέχτηκε αυτό το τουρκικό διάβημα αλλά, ακόμα χειρότερα, το δέχθηκε και η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αργότερα, όταν η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ΑΟΖ 200 ν.μ. για όλα τα κράτη-μέλη της, η Τουρκία ζήτησε να μη δημιουργηθεί μια τέτοια ζώνη στη Μεσόγειο, μια θέση που πάλι αποδέχθηκε και η ΕΕ και η Ελλάδα. Η εξήγηση που δόθηκε από την ΕΕ είναι ότι τα ψάρια σε αυτή τη θάλασσα έχουν υψηλή μεταναστευτική τάση και έτσι δεν κρίθηκε χρήσιμο να επεκταθούν τα 200 ν.μ. και σε αυτή την θάλασσα. Αγνόησαν κατάφορα το γεγονός ότι οι υδρογονάνθρακες δεν έχουν υψηλή μεταναστευτική τάση! Έτσι ούτε η Ελλάδα ούτε και η Ιταλία διαθέτουν μια ΑΟΖ 200 ν.μ., ενώ η Γαλλία και η Ισπανία διαθέτουν ΑΟΖ 200 ν.μ. αλλά όχι στην περιοχή της Μεσογείου. Έτσι το μοναδικό κράτος της ΕΕ που διαθέτει ΑΟΖ στη Μεσόγειο είναι η Κύπρος, για τη οποία δεν έφερε καμία αντίρρηση η ΕΕ.

Αυτή η κατάσταση, δηλαδή η εξαίρεση της Μεσογείου από την ζώνη των 200 ν.μ., δεν εξυπηρετεί τα συνολικά συμφέροντα της ΕΕ και ιδιαίτερα των κρατών της που βρέχονται από την Μεσόγειο και πρέπει να αναιρεθεί, ιδιαίτερα τώρα που η Κύπρος διαθέτει μια τέτοια ΑΟΖ. Μόνο ένα 4% του αλιεύματος στην Μεσόγειο προέρχεται από τα ύδατα άλλων κρατών και η ύπαρξη μιας ΑΟΖ στην Μεσόγειο δεν θα επιδράσει αρνητικά στην Ελλάδα, στην Ισπανία και την Ιταλία που αλιεύουν έξω από τις ακτές της Αλγερίας, του Μαρόκου και της Τυνησίας. Η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει από τους συνεταίρους της στις Βρυξέλλες να επεκτείνουν την ΑΟΖ και στη Μεσόγειο. Για αυτό το λόγο ήταν πολύ σημαντική η παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά που, ουσιαστικά, ζήτησε να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή ΑΟΖ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο ανάμεσα στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Κύπρο και την Μάλτα.

Ο χάρτης που ακολουθεί δείχνει τις ΑΟΖ όλων των παράκτιων κρατών-μελών της ΕΕ.

ΧΑΡΤΗΣ ΑΟΖ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ 

Πηγή: Our Ocean http://www.eurocean.org/np4/80.html

Το 2013 ήταν μια σημαντική και κρίσιμη χρονιά για τα θέματα της ΑΟΖ, γιατί και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια νέα μελέτη με τίτλο «Βελτιώνοντας τη διακυβέρνηση του θαλάσσιου χώρου: Μια ευκαιρία για Γαλάζια Ανάπτυξη στη Μεσόγειο Θάλασσα».

Αυτή η μελέτη επισημαίνει ότι η δημιουργία Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών στη Μεσόγειο Θάλασσα θα ωφελήσει την Γαλάζια Ανάπτυξη της Ε.Ε. Η μελέτη παρουσιάζει μια οικονομική ανάλυση για την αξία δημιουργίας ΑΟΖ από τα ευρωπαϊκά κράτη που θα είναι προέκταση του σχεδίου «Γαλάζια Ανάπτυξη» της Ευρώπης. Η στρατηγική της Γαλάζιας Ανάπτυξης έχει σκοπό την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης και εργασίας στην θαλάσσια οικονομία, ώστε να βοηθήσει την οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης.

Έτσι η μελέτη αυτή προτρέπει τα κράτη της Ανατολικής Μεσογείου να προβούν στην ανακήρυξη και οριοθέτηση των ΑΟΖ τους.

Συγκεκριμένα τονίζει:
«Γύρω από αυτή την στρατηγική και κρίσιμη από κάθε πλευρά θαλάσσια λεκάνη, το λίκνο του δυτικού μας πολιτισμού, ελάχιστα παράκτια κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ. Αυτή η πρωτοβουλία της ΕΕ μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά από τέτοιες διεκδικήσεις με βάση τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Ο πασιφανής στόχος είναι η εξερεύνηση του πλούτου της Μεσογείου Θάλασσας, αλλά πιθανώς ακόμα περισσότερο των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στα βάθος των βυθών της. Γιατί δεν πρέπει η ΕΕ να περιμένει για καλύτερες ειρηνικές περιόδους για να προβεί στην εκτέλεση αυτού του σχεδίου. Αντιλαμβανόμαστε ότι η μελέτη γίνεται ακόμα πιο σημαντική μετά τις τελευταίες ανακαλύψεις των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν εντοπιστεί στην περιοχή ανάμεσα στη Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει ήδη ένδειξη που υποστηρίζεται από επιστημονικά δεδομένα ότι υπάρχουν και άλλα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Μέσα στις ΑΟΖ των 200 ν.μ. των κρατών-μελών της ΕΕ, το μεγαλύτερο ποσοστό της Μεσογείου σε αλιεία και σε υδρογονάνθρακες θα είναι ευρωπαϊκή ιδιοκτησία. Χωρίς οι ΑΟΖ να έχουν συμφωνηθεί, να έχουν ανακηρυχθεί και οριοθετηθεί, η εκμετάλλευση του ό, τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού είναι αδύνατη. Επομένως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα πρέπει, με εμμονή να ακολουθήσουν μια στρατηγική με βάση αυτά τα δεδομένα. Ο στόχος δεν είναι τίποτα λιγότερο από την επίτευξη ενεργειακής αυτάρκειας στην διψασμένη για υδρογονάνθρακες γερασμένη μας ήπειρο.»

Η μελέτη αυτή δημοσιεύτηκε πριν ανέλθει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία και ίσως την διαβάζουν τώρα για πρώτη φορά. Φοβούμαι ότι εμείς δεν θα αρπάξουμε αυτή την ευκαιρία για να πάμε στις Βρυξέλλες και να ενημερώσουμε τους εταίρους μας ότι είμαστε έτοιμοι να ανακηρύξουμε την ελληνική ΑΟΖ , όπως προτείνει η μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έχω την εντύπωση ότι η ΕΕ δεν θα δώσει εντολή στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη-μέλη της να ανακηρύξουν και να οριοθετήσουν ΑΟΖ στη Μεσόγειο Θάλασσα. Βέβαια η Ε.Ε. δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δίνει συνεχώς εντολές στα κράτη-μέλη της για διάφορα οικονομικά, πολιτικά και οικονομικά θέματα. Φαίνεται ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα.

• Επίλογος
• Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα με έξι κράτη. Την Αλβανία, την Ιταλία, την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Τουρκία και δεν έχει πραγματοποιήσει ούτε μια οριοθέτηση!
• Το ΥΠΕΞ, για χρόνια τώρα, προσπαθεί να τα βρει με τους Ιταλούς αλλά αυτοί ζητούν μεγαλύτερη ΑΟΖ απ΄ ότι δικαιούνται. Ο κύριος λόγος της άρνησής του είναι ότι σήμερα, επειδή διαθέτουν έναν μεγάλο αλιευτικό στόλο ψαρεύουν πολύ κοντά στα χωρικά μας ύδατα και θα χάσουν αυτούς τους ψαρότοπους όταν η οριοθέτηση της ΑΟΖ γίνει με βάση τη μέση γραμμή.
• Αναμφίβολα, ο Πρωθυπουργός περνάει μεγάλες φουρτούνες αλλά πρέπει στην επόμενη συνάντηση του με τον Ιταλό Πρωθυπουργό Πάολο Τζεντιλόνι να απαιτήσει την άμεση οριοθέτηση των ΑΟΖ των δυο αδελφικών κρατών. Όπως ήδη αναφέραμε, υφίσταται η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο κρατών από το 1977 και είναι παγκοσμίως γνωστό ότι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ πάντα συμπίπτουν. Επαφίεται στον Έλληνα πρωθυπουργό να καταγάγει μια εθνική επιτυχία. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. 

mignatiou.com

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

Του Ιωάννη Μπουγά
Συγγραφέως - Στατιστικού
 
Σε κάτι παραπάνω από ένα μήνα συμπληρώνονται 65 χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Θα περίμενε κανείς η Ελλάδα να είχε καταλήξει σε κάποια συμφωνία με την Γερμανία, γιά τις υποχρεώσεις οικονομικής αποζημίωσης που προέκυψαν από την απρόκλητη επίθεσή της το 1941, τα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινα θύματα, και την φθορά και αρπαγή δημόσιας περιουσίας και πλούτου στα τρεισήμισι χρόνια κατοχής της χώρας.
Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, και το θέμα ξεθάβεται μόνο όταν προκύπτουν κάποια προβλήματα με την Γερμανία, που γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο απορρίπτεται εύκολα από τον οφειλέτη ως εμφανιζόμενο από την Ελλάδα μόνο γιά αντιπερισπασμό.
Ας απαριθμήσουμε όμως τι είναι γνωστό και τι έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Πρώτον οι μεγαλύτερες οφειλές της Γερμανίας προέρχονται από:
- Τους 56.000 εκτελεσθέντες Έλληνες,
- Τους 105.000 ομήρους που έχασαν τη ζωή τους σε Γερμανικά στρατόπεδα,
- Τους 7.000 νεκρούς από βομβαρδισμούς στη διάρκεια της επίθεσης στην Ελλάδα,
- Τις φθορές Ελληνικού πολεμικού υλικού και Εμπορικών Πλοίων,
- Τις καταστροφές σε έργα υποδομής (σιδηροδρόμους, λιμάνια, γέφυρες, δημόσια κτίρια, κλπ.)
- Την αξία των τροφίμων που η Ελλάδα αναγκάστηκε να παραδώσει στο Γερμανικό στρατό που βρισκόταν στην Ελλάδα, αλλά και στη στρατιά του Ρόμμελ (τους πρώτους μήνες της Κατοχής, αυτά «πληρώνονταν» με πλαστά μάρκα του κατοχικού Γερμανικού στρατού!). Αυτή η κατάσχεση των Ελληνικών τροφίμων προκάλεσε την πείνα που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 300.000 Έλληνες.
- Την αξία πολλών χιλιάδων τόνων μεταλλευμάτων (νικέλιο, ασήμι, βωξίτη, αντιμόνιο, κλπ.) που οι Γερμανοί πήραν από τα Ελληνικά ορυχεία
Εκτός αυτών, που βασικά οδηγούν στην ανάγκη Πολεμικών Αποζημιώσεων, υπάρχουν και οι επόμενες οφειλές:
- Το Αναγκαστικό Δάνειο του 1942, ύψους 3.500.000.000 Μάρκων, που η κυβέρνηση του Τσολάκογλου υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στη Γερμανία. Πιό ήταν το τελικό ποσό που πήραν οι Γερμανοί από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤΕ), πότε έγινε το δάνειο έντοκο, πόσοι είναι οι τόκοι, πόσες δόσεις καταβλήθηκαν από το Γ΄ Ράϊχ στις επόμενες κυβερνήσεις των δωσιλόγων που ακολούθησαν τον Τσολάκογλου, και πολλά άλλα σχετικά με το Δάνειο αμφισβητούνται. Κατά την ΤΕ, το 1944 το χρέος της Γερμανίας από το Δάνειο (χωρίς τους τόκους) ήταν 228.000.000 Δολάρια, και κατά τον πληρεξούσιο της Γερμανίας στην Ελλάδα Άλτερμπουργκ σε 400.000.000 νέα μάρκα.
- Τις ράβδους χρυσού και τις χρυσές λίρες που είχαν παραμείνει στα υπόγεια θησαυροφυλάκια της Τραπέζης της Ελλάδος, τον Απρίλιο του 1941, και τα οποία κατάσχεσαν οι Γερμανοί. Η ακριβής ποσότητα δεν έχει ποτέ βεβαιωθεί, ούτε είναι πιστοποιημένο αν πραγματικά μεταφέρθηκε στη Γερμανία ή χρησιμοποιήθηκε γιά την κάλυψη του Αναγκαστικού Δανείου, που σημαίνει ότι οι δύο οφειλές μπορεί να είναι πραγματικά μία. Ο μεγαλύτερος όγκος του χρυσού είχε μεταφερθεί από τον Φεβρουάριο 1941 στην Κρήτη, και από εκεί πρώτα στην Αίγυπτο και εν συνεχεία στη Νότιο Αφρική. Αυτός ο χρυσός επέστρεψε στην Ελλάδα. Ένα ποσό χρυσού είχε παραμείνει στην Ελλάδα, γιά τις ανάγκες του πολέμου. Αυτή η ποσότητα εγκαταλείφθηκε στην Αθήνα, λόγω της εσπευσμένης αναχώρησης της κυβέρνησης και του βασιλιά Γεωργίου Β’ την 21η Απριλίου 1941, μιά ημέρα μετά τη συνθηκολόγηση της στρατιάς της Ηπείρου που υπέγραψε ο στρατηγός Τσολάκογλου.
(Είναι προφανές εδώ, γιατί συχνά δημιουργείται σύγχυση μεταξύ του Αναγκαστικού Δανείου, και του χρυσού, που μπορεί να πήρε η Γερμανία).
Η Ελλάδα από το 1945 άρχισε να απαιτεί Πολεμικές Επανορθώσεις, και στη διάσκεψη των Παρισίων του 1946 γι’αυτόν τον σκοπό, προσήλθε με απαιτήσεις ύψους 10.5 Δισ. Δολαρίων. Στη συνέχεια, στη διάσκεψη ειρήνης των 4 Υπουργών Εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων, διαχωρίστηκε το Δάνειο από τις Πολεμικές Επανορθώσεις. Οι τελευταίες υπολογίστηκαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις, και έγιναν δεκτές, ότι ήταν 3.4 Δισ. Δολάρια.
Από τότε, και σε αρκετές περιπτώσεις, η Ελλάδα έχει ζητήσει επιστροφή του Δανείου. Αναφέρω πλέον μόνο το Δάνειο, γιατί κάτι που δεν είναι απόλυτα σαφές γιατί έγινε και πιά μορφή είχε, συνέβη το 1959. Τότε, η κυβέρνηση της ΕΡΕ, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έλαβε από τη Δυτική Γερμανία το ποσό των 115 εκατ. μάρκων γιά Πολεμικές Επανορθώσεις.
Γιά μερικά τουλάχιστον χρόνια μετά το 1959, οι Γερμανοί υπεστήριζαν ότι ταυτόχρονα ο Καραμανλής, πότε έλεγαν ότι το έκανε εγγράφως και πότε ότι έγινε διά λόγου, παραιτήθηκε περαιτέρω Πολεμικών Αποζημιώσεων! Η τότε Ελληνική κυβέρνηση έκανε και κάτι άλλο ανεξήγητο για εμένα. Έκλεισε το Ελληνικό Γραφείο Διώξεως Γερμανών εγκληματιών πολέμου και παρέδωσε τους 800 περίπου φακέλους του στη Δυτική Γερμανία, η οποία ποτέ δεν δίκασε κανέναν από αυτούς. Σημειώνω ότι η ίδια η Γερμανία, οι ΗΠΑ, η Ιταλία, και ο Καναδάς, ακόμη και πολύ πρόσφατα (το 2009) δίκασαν Γερμανούς εγκληματίες πολέμου και τα Γραφεία Διώξεως συνεχίζουν να λειτουργούν!
Σχετικά με τις Πολεμικές Επανορθώσεις, οι Γερμανοί αργότερα εγκατέλειψαν αυτή τη γραμμή άμυνας για την αποφυγή πληρωμής -δηλαδή, ότι ο Καραμανλής παραιτήθηκε περαιτέρω απαιτήσεων- και υποστηρίζουν είτε ότι η Γερμανία προσέφερε το μεγαλύτερο μέρος των πακέτων βοηθείας που εχει δόσει η ΕΕ στην Ελλάδα, ή ότι μετά τόσες δεκαετίες δεν νοείται η πληρωμή Πολεμικών Αποζημιώσεων.
Φυσικά, και οι δύο αυτές γραμμές αμύνης δεν έχουν καμία ισχύ γιά πολλούς λόγους. Δύο είναι οι κυριότεροι: (1) ποτέ δεν υπεγράφη Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας, και (2) γιά θέματα Εγκλημάτων Εναντίον της Ανθρωπότητας, όπως είναι πολλά από τα οποία προέρχονται οι οφειλές της Γερμανίας, δεν παραγράφονται ποτέ!
Ειδικά γιά το Δάνειο, η ιστορία από το 1946 μέχρι σήμερα, είναι τραγική και δείχνει την απόλυτη αποτυχία όλων των κυβερνήσεων να διαχειριστούν το θέμα. Ρηματικές Διακοινώσεις της μιά κυβέρνησης λησμονούνται ή μεταβάλλονται από την επόμενη, και τα χρόνια περνούν. Το χειρότερο είναι ότι το θέμα ανακινείται σε περίοδο είτε κρίσεως ή ανάγκης, όπως έγινε πρόσφατα. Με αυτόν τον τρόπο όμως αποδυναμώνεται η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδος, και διευκολύνεται η οφειλέτης Γερμανία να απορρίπτει τις Ελληνικές απαιτήσεις.
Επίσημες, γνωστές ενέργειες γιά την πληρωμή του Δανείου έγιναν τα κάτωθι έτη:
- Το 1964, το 1965 (μάλιστα από τον Ανδρέα Παπανδρέου), το 1966, το 1974, το 1991 (προφορικά, από τον Αντώνη Σαμαρά), και η τελευταία το 1995 (Ρηματική Διακοίνωση, που διετάχθη από το Α. Παπανδρέου).
Από τότε, πλήρης ησυχία γιά το Δάνειο. Είχαμε βέβαια, την απόφαση του δικαστηρίου της Λειβαδιάς εναντίον της Γερμανίας γιά τα θύματα των Γερμανών στο Δίστομό που τέθηκε στο περιθώριο με απόφαση του Αρείου Πάγου. Γι αυτό έχει κατηγορηθεί ευθέως ο Γερμανο-σπουδαγμένος Κώστας Σημίτης ότι την εκμέευσε με τη βοήθεια του επίσης Γερνανο-σπουδαγμένου υπουργού του της Δικαιοσύνης και του τότε αρεοπαγίτη Ματθία.
- Το 1964, το 1965 (μάλιστα από τον Ανδρέα Παπανδρέου), το 1966, το 1974, το 1991 (προφορικά, από τον Αντώνη Σαμαρά), και η τελευταία το 1995 (Ρηματική Διακοίνωση, που διατάχθηκε από το Α. Παπανδρέου).
Κλείνοντας, σημειώνω ότι η Ιταλία και η Βουλγαρία έχουν πληρώσει Πολεμικές Αποζημιώσεις στην Ελλάδα, αλλά όχι η Αλβανία. Εγώ δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Γερμανία οφείλει Πολεμικές Αποζημιώσεις στην Ελλάδα, όπως οφείλει και μερικές τουλάχιστον δεκάδες δισεκατομμύρια γιά το Αναγκαστικό Δάνειο.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ