ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ, ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΔΡΙΣΚΟΥ ΣΤΙΣ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912

Γεννήθηκε 6 Σεπτεμβρίου 1860 στην Ιθάκη. Πατέρας του ήταν ο Παύλος Μαβίλης, πρόεδρος των Δικαστηρίων της Ιονίου Πολιτείας και μητέρα του η Ιωάννα Καποδίστρια Σούφη, ανεψιά του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Από την πλευρά του πατέρα του ο Λορέντζος Μαβίλης είχε Ισπανική καταγωγή. Το εξελληνισμένο όνομά του ήταν Λαυρέντιος. Ξεκίνησε τις σπουδές του από το Εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας» που είχε ιδρυθεί στην Κέρκυρα από το 1873.

Ο δάσκαλός του, ο Ιωάννης Ρωμανός, γρήγορα αντιλήφθηκε την ιδιοφυΐα του και τον σύστησε στην Αναγνωστική Εταιρεία της Κέρκυρας (θεωρείται ως σήμερα το αρχαιότερο πνευματικό ίδρυμα της Ελλάδας). Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η Αναγνωστική Εταιρεία ήταν αυτή που οργάνωσε και διαμόρφωσε το κίνημα για την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.

Ο Λορέντζος Μαβίλης το 1878 εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 πηγαίνει στη Γερμανία όπου συνέχισε τις σπουδές του στη Γλωσσολογία, Φιλολογία και Φιλοσοφία. Ο ίδιος ασχολείται με την ποίηση και τη λογοτεχνία. Η αγαπημένη του μορφή ποιήματος ήταν το σονέτο, δηλ. 14στιχο ποίημα που αποτελείται από δύο τετράστιχες και δυο τρίστιχες στροφές. Έγραψε εξαιρετικά σονέτα.

Ασχολήθηκε με τη σανσκριτική (μια αρχαία μορφή ινδικής γλώσσας) και μετέφρασε αποσπάσματα από το έπος «Μαχαμπχαράτα».

Ο Λορέντζος Μαβίλης γνώριζε καλά πολλές γλώσσες. Εκτός από Ελληνικά και Ισπανικά γνώριζε καλά Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά και Ινδικά. Αγαπούσε ιδιαίτερα το σκάκι. Το 1890 αναγορεύτηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Erlangen της Βαυαρίας με διατριβή του που αναφερόταν στο έργο του χρονογράφου της Βυζαντινής περιόδου Ιωάννη Σκυλίτση.

.

Επιστρέφοντας στην Κέρκυρα, έζησε ζωή άνετη και ποιοτική, όπως επιθυμούσε. Το 1894 στην Αθήνα ιδρύεται μυστική εταιρεία κατά τα πρότυπα της Φιλικής Εταιρείας με το όνομα Εθνική Εταιρεία.

Ο Λορέντζος Μαβίλης προσχώρησε από τους πρώτους στην Εθνική Εταιρεία της Κέρκυρας που ίδρυσε εκεί ο Παύλος Μελάς κι έγινε πρόεδρος σε ένα από τα πέντε τμήματά της.Ο Λ. Μαβίλης ενθουσιάστηκε ιδιαιτέρως από τη γνωριμία του Παύλου Μελά και μετά τη συνάντησή του, με τον ηρωικό νέο συγκινημένος ομολόγησε: «Επιτέλους, είδα ολοζώντανο μπροστά μου ένα πλάσμα της φαντασίας μου».

Σκοπός της Εθνικής Εταιρείας ήταν η αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος και η προετοιμασία για την απελευθέρωση.

Όλα αυτά τα χρόνια γράφει ακαταπαύστως ποιήματα, χωρίς όμως να τα εκδίδει. Αγωνίστηκε ηρωικά ως εθελοντής στην Κρήτη, αλλά και αργότερα με τη σειρά του στρατολόγησε άλλους εβδομήντα εθελοντές των οποίων τα έξοδα κάλυπτε ο ίδιος και αγωνίστηκε και για την απελευθέρωση της Ηπείρου (εκεί τραυματίστηκε στο χέρι). Όλα τα χρήματά του τα ξόδεψε στους αγώνες για την Κρήτη και στον ατυχή πόλεμο κατά των Τούρκων το 1897.

Το 1910 εκλέχθηκε βουλευτής. Με την ιδιότητα αυτή υπερασπίσθηκε με πάθος τη «γλώσσα του λαού».

Το 1912 η Λεγεώνα των Γαριβαλδινών κινήθηκε στην Ήπειρο, για να ενισχύσει τις δυνάμεις του Στρατηγού Κωνσταντίνου Σαπουντζάκη. Μέσα στη Λεγεώνα ξεχωρίζουν ο Λορέντζος Μαβίλης (κατετάγη ως εθελοντής Λοχαγός στους Γαριβαλδινούς) και η θρυλική εθελόντρια Ασπασία Ράλλη.

Στη μάχη του Δρίσκου 28 Νοεμβρίου 1912 μια σφαίρα πλήττει τον Λορέντζο Μαβίλη στο πρόσωπο και μετά άλλη μια. Προλαβαίνει να πει: «Επερίμενα πολλές τιμές, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου».

Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο στρατιωτικό χειρουργείο. Εκεί ζήτησε μολύβι και χαρτί, επιθυμώντας να γράψει κάτι. Τον πρόλαβε ο θάνατος. Η σωρός του έμεινε στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής πριν θαφτεί στο χώμα της Ηπειρωτικής γης την οποία τόσο πόθησε να δει ελεύθερη.

Ο ποιητής που έγραψε το υπέροχο: «Πατρίδα, σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δε λάμπει!» δεν πρόλαβε να δει απελευθερωμένα τα Ιωάννινα και την Ήπειρο στις 22 Φεβρουαρίου του 1913.

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ

Του Κωνσταντῖνου Χολέβα.

Πολιτικού Ἐπιστήμων – Συγγραφέως

(Ὁμιλία στήν Ἑστία Νέας Σμύρνης, 14.11.2018)

 

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἄρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς Ἀποκάλυψη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἀξιοποίησε τόν γλωσσικό καί ἐννοιολογικό πλοῦτο τῆς ἑνιαίας ἑλληνικῆς καί χρησιμοποίησε διάφορες μορφές της (Ἀττική, Ἑλληνιστική Κοινή, Καθαρεύουσα, Δημοτική κ.λπ), γιά νά ἐκφράσει τά δόγματα τῆς Πίστεως, νά καταγράψει τόν ἐπίγειο βίο καί τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, νά ὑμνήσει τόν Θεό μέσῳ τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς Ὑμνογραφίας καί γιά νά κατηχήσει τόν λαό.

Ἀπό ἱστορικῆς πλευρᾶς ἀξίζει νά τονισθεῖ ὅτι ἕνα ἀπό τά πρῶτα Συνταγματικα΄κείμενα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἢ Διακήρυξη τοῦ Ἀρείου Πάγου (Βουλῆς) τῆς Ἀνατολικῆς Χέρσου Ἑλλάδος πού εἶχε ἕδρα τήν Ἄμφισσα (Σάλωνα) τό 1821, συνδέει τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τήν ἑλληνική γλῶσσα χαρακτηρίζοντάς τις ὡς τήν «ἐπικρατοῦσαν γλῶσσαν καί θρησκείαν» τοῦ ἀγωνιζομένου Ἔθνους. Ἡ ἀναφορά τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὠς ἐπικρατούσης καί προστατευομένης -χωρίς νά παραβιάζεται βεβαίως ἡ θρησκευτική ἐλευθερία τῶν μή Ὀρθοδόξων- ὑπάρχει ἔκτοτε σέ ὅλα τά ἑλληνικά Συντάγματα. Ὅμως ἡ προστασία τῆς γλώσσας μας ὡς στοιχείου ἐθνικῆς ταυτότητος δέν κατοχυρώνεται σήμερα συνταγματικῶς, ἄν καί θά ἔπρεπε κατά τήν ἄποψή μου.

Τά Εὐαγγέλια καί γενικῶς τά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐγράφησαν στήν Ἀλεξανδρινή Κοινή, δηλαδή στήν ἁπλοποιημένη ἐξελικτική μορφή τῆς ἀρχαίας ἀττικῆς διαλέκτου (μέ στοιχεῖα καί ἀπό ἄλλες διαλέκτους), ἡ ὁποία διαμορφώθηκε στά χρόνια τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί τῶν Ἐπιγόνων του. Στήν ἴδια γλωσσική μορφή μεταφράσθηκε ἀπό Ἑλληνιστές Ἑβραίους καί ἡ Παλαιά Διαθήκη. Αὐτή ἡ μετάφραση, γνωστή ὡς Μετάφραση τῶν Ο΄ (Ἑβδομήκοντα) χρησιμοποιήθηκε διεθνῶς περισσότερο καί ἀπό τό Ἑβραϊκό πρωτότυπο!

Τόν Δ΄ μ.Χ. αἰῶνα οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, καί συγκεκριμένα ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, προτίμησαν νά στραφοῦν ὀκτώ αἰῶνες πίσω καί χρησιμοποίησαν τήν κλασσική ἀττική διάλεκτο τοῦ Δ΄ πρό Χριστοῦ αἰῶνος γιά νά συνθέσουν τά κείμενα καί τίς εὐχές τῆς Θείας Λειτουργίας. Δέν χρησιμοποίησαν τήν καθομιλουμένη τῆς ἐποχῆς τους, διότι θεώρησαν ὅτι ἡ ἀττική ἐκφράζει μέ μεγαλύτερη εὐκρίνεια τήν ἱεροπρέπεια, τό μυστήριο καί τήν ἀκρίβεια τῶν δογμάτων. Τήν ἴδια γλωσσική μορφή, τήν ἀττική, χρησιμοποιοῦν καί οἱ Βυζαντινοί Ὑμνογράφοι καθώς καί οἱ θεόπνευστοι Πατέρες τῶν Οἱκουμενικῶν Συνόδων, μέ χαρακτηριστικό παράδειγμα τό Σύμβολον τῆς Πίστεως.

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες βοήθησαν μέ τίς σπουδές καί μέ τό παράδειγμά τους στήν προσέγγιση τῶν Χριστιανῶν πρός τά κλασσικά ἐλληνικά κείμενα. Ὁ Βασίλειος μέ τήν περίφημη ἐπιστολή του «Πρός τούς Νέους ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων» καί ὁ Ἄγιος Γργηγόριος ὁ Ναζιανζηνός μέ τίς δύο Στηλιτευτικές Ἐπιστολές του πρός τόν Αὐτοκράτορα Ἰουλιανό καταγράφουν ποιά στοιχεῖα ἀπορρίπτουν κάι ποιά κρατοῦν οἱ Χριστιανοί ἀπό τά ἀρχαῖα ἐλληνικά κείμενα. Ἀπορρίπτουν τήν εἰδωλολαττρική πλάνη, αλλά θεωροῦν ὅτι τά Ὁμηρικά ἔπη, τά κλασσικα κείμενα καί τά παραδείγματα ἀπό τήν ζωή ἐναρέτων ἀνδρῶν μποροῦν νά διδαχθοῦν στά παιδιά τῶν Χριστιανῶν ὡς εἰσαγωγικά μάθήματα πριν ἀπό τήν Χριστιανική Ἀγωγή. Ἡ χρήση ὅλων τῶν τότε γνωστῶν μορφῶν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπό τούς Τρεῖς Ἱεράρχες καί ἄλλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας (π.χ. Γρηγόριος Παλαμᾶς τόν ΙΔ ΄αἰῶνα) εἶναι ἀξιοθαύμαστη καί συνετέλεσε στήν καθιέρωση τοῦ Ὁμήρου καί τῶν κλασσικῶν κειμένων ὡς βασικῶν διδακτικῶν ἐγχειριδίων τῶν βυζαντινῶν ἐκπαιδευτηρίων.

Παραθέτω χαρακτηριστικά ἕνα ἀπό τα «Ἒπιγράμματα εἰς ἑαυτόν τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ναζιανζηνοῦ, στό ὁποῖο ὑμνεῖ τήν Ἑλλάδα, ὅπου σπούδασε, καί μέ τό ὁποῖο καταδεικνύει τήν ἱκανότητά του νά μιμεῖται ἄριστα τούς ἀρχαίους ἐπιγραμματοποιούς:

«Ἑλλάς ἐμή, νεότης τε φίλη καί ὅσσα πέπασμαι καί δέμας, ὡς Χριστῶ εἴξετε προφρονέως» (1). Δηλαδή: Ἑλλάδα μου, σέ ἀγαπῶ, διότι σέ σένα πέρασα τή νεότητά μου. Ἐσύ εῖσαι τό σῶμα μου καί ὅσα μέ συγκροτοῦν. Ἀλλά σέ ἀγαπῶ ίδιαιτέρως, διότι προσεχώρησες προθύμως στόν Χριστιανισμό.

Στή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας στά φανερά καί κρυφά σχολειά-ἀναλόγως τῆς ἐποχῆς καί τῆς περιοχῆς- τά ἐκκλησιαστικά καί λειτουργικά βιβλία ἦσαν τά πρῶτα ἀναγνώσματα τῶν ὑποδούλων μαθητῶν. Ὁ Ὀρθόδοξος κληρικός ἤ μοναχός δίδασκε ἀπό τό Ψαλτήριον καί τήν Ὀκτώηχο τά Ἐλληνικά γράμματα στά παιδιά. Σέ ἀνώτερο ἐπίπεδο ἐχρησιμοποιεῖτο μία ἐπιλογή κειμένων τοῦ Ἀγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τά γνωστά ὡς Μαθηματάρια. Ἡ Ἐκκλησία κυριολεκτικά διέσωσε τήν ἑλληνική γλῶσσα σέ μία ἐποχή διωγμῶν, ἀμάθειας, φτώχειας καί πολλαπλῶν κατακτήσεων (Φράγκοι, Βενετοί, Ὀθωμανοί) καί καταπιέσεων.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αίτωλός (1714-1779) προέτρεπε τούς Ἕλληνες τῶν χωριῶν, τά ὁποῖα ἐπεσκέπτετο, νά ἀνοίξουν σχολεῖο Ἑλληνικό, διότι «καί ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εἰς τήν ἑλληνικήν»! Σημαντική παρατήρηση πού ἀπαντᾶ σέ ὁρισμένους δῆθεν ἀνανεωτές τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου: Παρά τήν ἀμάθεια τοῦ λαοῦ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς δέν σκέφθηκε ποτέ νά μεταφράσει τή Θεία Λειοτουργία καί τίς ἄλλες Ἀκολουθίες στή δημώδη καθομιλουμένη τῆς ἐποχῆς του. Ἀντιθέτως προέτρεπε τούς Ἕλληνες νά στέλνουν τά παιδιά στό σχολεῖο γιά νά μάθουν τήν ἑνιαία Ἑλληνική καί μάλιστα τήν ἐκκλησιαστική ἑλληνική γλῶσσα..

Ἐξ ἄλλου ὁ Πατροκοσμᾶς καταπολέμησε τή χρήση διαλέκτων ξενικῶν ἀπό τούς κατοίκους τῆς Ἠπείρου καί τῆς Μακεδονίας ἐνθαρρύνοντάς τους νά μιλοῦν μόνον Ἐλληνικά στό σπίτι τους. Τούς ὑποσχόταν μάλιστα ὅτι ἄν ακολουθήσουν τήν συμβουλή του θά πάρει ἐπάνω του ὅλες τίς ἀμαρτίες τους!

Σπουδαία ἐκκλησιστική μορφή καί ἄριστος χρήστης ὅλων –κυριολεκτικά- τῶν μορφῶν τῆς ἑνιαίας ἑλληνικῆς γλώσσας ὑπῆρξε ὁ Ἄγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809). Ὁ Νάξιος λόγιος καί μοναχός ἀπέδωσε στό Ὅμηρικό Ἡρωικό Ἑξάμετρο τήν εὐαγγελική περικοπή πού ἀναγιγνώσκεται στόν Ἑσπερινό τῆς Ἀγάπης, τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Χρησιμοποίησε δηλαδή κατά τρόπο ἔντυπωσιακό τόν γλωσσικό τύπο τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν γιά νά μεταγλωττίσει τήν περικοπή. Διερωτῶμαι εἰλικρινά: Πῶς κατόρθωναν τά φτωχά Ἑλληνόπουλα ἐπί Τουρκοκρατίας, μέ ἕνα τριμμένο ράσο καί ἕνα κερί γιά νά φωτίζονται, χωρίς ἀνέσεις καί Ἠλεκτρονικούς Ὑπολογιστές, καί μάθαιναν ἄριστα ὅλες τίς γλωσσικές μορφές τῆς ἑλληνικῆς ἀπό τόν Ὅμηρο μέχρι τήν ἐποχή τους, ἐνῶ σήμερα πτυχιοῦχοι Πανεπιστημίου δυσκολεύονται νά βάλουν μία δασεῖα ἤ μία περισπωμένη;

Στά μαῦρα χρόνια τῆς δουλείας ἡ Θεία Λειτουργία διέσωσε τή γλῶσσα καί τήν ἑλληνική συνείδηση ἀκόμη καί σέ πληθυσμούς, οἱ ὁποῖοι ἀναγκάσθηκαν, λόγῳ καταπιέσως ἀπό τούς Τούρκους, νά μιλοῦν ὡς κύρια γλῶσσα τήν τουρική. Οἱ Τουρκόφωνοι Ὀρθόδοξοι Ἔλληνες τῆς Καππαδοκίας κράτησαν μόνο τή Θεία Λειτουργία στήν ἑλληνική. Στό σπίτι μιλοῦσαν τουρκικά. Δέν γνώριζαν τήν καθομιλουμένη ἑλληνική γλῶσσα, ἀλλά συμμετεῖχαν χωρίς πρόβλημα κατανοήσεως στή Θεία Λατρεία. Ἡ Ἐκκλησία γιά ἄλλη μία φορά διέφύλαξε τή διαχρονική συνέχεια τῆς γλώσσας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ γενικότερα. Τό μόνο στοιχεῖο, τό ὁποῖο θύμιζε στούς τουρκόφωνους ὅτι εἶναι Ἕλληνες ἦταν ἐπί 5 αἰῶνες ἡ Θεία Λειτουργία!

Στήν ἐποχή μας οἰ παλιότερες μορφές τῆς διαχρονικὴς ἑλληνικῆς ἀξιοποιοῦνται ἀπό τούς συγχρόνους ὑμνογράφους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης Διονύσιος, ὁ αοίδιμος μοναχός Γεράσιμος Μικραγιανναναίτης, ὁ νῦν Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης κάι Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ, ὁ ὑμνογράφος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας Δρ. Χαραλάμπης Μπούσιας καί ἄλλοι χρησιμοποιοῦν τόν πλοῦτο τῆς ἀρχαίας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς γλωσσικῆς παραδόσεως γιά νά ὑμνήσουν τούς νέους Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι κατατάσσονται συτό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅποιος μένει κοντά στή λατρευτική καί πνευματική ζωή τῆς Ὀρθοδοξίας μαθαίνει, ὁμιλεῖ καί γράφει καλύτερα τήν ἐνιαία ἐλληνική, σέ ὅλες τίς μορφές της

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἡ πρότασή μου εἶναι νά παραμείνει Ὀρθόδοξο Χριστιανικό τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, νά ἀξιοποιηθοῦν τά Πατερικά Κείμενα καί ἠ ἐκκλησιαστική ὑμνογραφία γιά τήν ἐκμάθηση τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στό σχολεῖο καί νά αὐξηθοῦν οἱ ὧρες διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν κειμένων ἀπό τό πρωτότυπο στό Λύκειο. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία μπορεῖ καί σήμερα νά καλλιεργήσει ἦθος, ἀνθρωπιά, δημοκρατική συνείδηση, γλωσσική καλλιέπεια καί ἐθνική ταυτότητα στούς νέους μας.

1. Migne Ἑλληνική Πατρολογία, τόμος 37, ἐπίγραμμα ἀριθμ. 1449..

ΑΝΤΙΒΑΡΟ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΜΟΥ» ΤΟΥ ΤΙΤΟ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 1945

Παρουσιάζουμε το άρθρο του Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου στην γνωστή εφημερίδα της εποχής Ελευθερία του Πάνου Κόκκα στις 15 Ιουνίου 1945. Ο τίτλος του άρθρου είναι Σαφήνεια, στο οποίο καταφέρεται ο συγγραφέας κατά του ψευδο-«μακεδονισμού» που εκείνη την εποχή επέβαλλε σιγά σιγά ο Τίτο στα βόρεια σύνορά μας.

Αντιγράφω ορισμένα αποσπάσματα

«υποβολιμιαία βουλγαρικά συνθήματα… έν εξ αυτών είναι και το σύνθημα περί υπάρξεως αυτοτελούς δήθεν μακεδονικής εθνότητος, η οποία θα έπρεπε ν’ αποκτήσει εθνικήν ελευθερίαν… όταν το 1893 ιδρύετο εν Βουλγαρία το πρώτον μακεδονικό κομιτάτον, ωμίλει περί Μακεδονίας αλλά εκάλει υπό τας σημαίας του «πάντα κάτοικον, άνευ διακρίσεως γένους, εθνικότητος, θρησκείας, πεποιθήσεων και γλώσσης»… Πώς ήτο δυνατόν ν’ αποτελέση ξεχωριστήν εθννότητα -τότε ακόμη- εν άθροισμα κατοίκων, που διέφερε και κατά την εθνικήν συνείδησιν και κατά την θρησκείαν και κατά την γλώσσαν και κατά τας πεποιθήσεις;…

Το 1928, επί 300.000 κατοίκων της Β. Ελλάδας υπήρχαν 82.000 σλαυόφωνοι και περί τας 60.000 Εβραίοι – από τους οποίους σήμερον ολίγαι μόνον χιλιάδες επιζούν, κατόπιν της χιτλερικής κατοχής. Τώρα, η νέα Γιουγκοσλαυία θεωρεί βολικότερον να ονομάζη Μακεδόνας τους κατοίκους της νοτίους Σερβίας. Και να τους μεταβάλη εις ομόσπονδον εθνότητα μαζί με τους κατοίκους του βουλγαρικού τριγώνου της Μακεδονίας. Δεν είανι Σέρβοι οι του σερβικού τμήματος; αλλά τότε διατί τους ενσωμάτωσε το 1913; Δεν είναι Βούλγαροι οι του βουλγαρικού τμήματος; Αλλά τότε διατί τους εξεδίκησεν η Βουλγαρία; Πάντως, οι του ελληνικού τμήματος της Μακεδονίας κάτοικοι είναι Έλληνες. Και η Ελλάς ουδεμίαν επί του θέματος αυτού δέχεται συζήτησιν. Μακεδονική εθνική συμείδησης ουδέποτε υπήρξεν. Εις την ελληνικήν Μακεδονίαν, εν πάση περιπτώσει, κατοικούν μόνο Έλληνες και μερικοί σλαβόφωνοπι -82.000- εκ των οποίων πλείστοι έχουν -και αυτοί- ελληνικήν εθνικήν συνείδησιν.

Όταν λοιπόν ένας πρεσβευτής της Γιουγκοσλαυίας προβαίνει εις επισήμους δηλώσεις, έχει, νομίζομεν την υποχρέωσιν να γνωρίζη ολίγην Ιστορίαν και προ παντός να είανι σαφής. Δι΄τι, είπεμεν, ότι κατήντησαν πολύ απηρχαιωμένα μέσα τα μειδιάματα και οι φιλικαί διακηρύξεις. «Η ρύθμισις -είπεν εν Λονδίνω ο Γιουγκοσλαύος πρεσβευτής των ζητημάτων του βουλγαρικού και του ελληνικού τμήματος της Μακεδονίας θ’ αποτελέσει θέμα αμοιβαίων συνεννοήσεων». Δια ποιον σκοπόν; Ζητήματα της ελληνικής Μακεδονίας αναμένοντα ρύθμισιν δεν υπάρχουν. Το είχε διακηρύξει αυτό προ ενός έτους ακριβώς και ο τότε υπουργός των Εξωτερικών της Γιουγκοσλαυίας του Τίτο – όχι του Αλεξάνδρου ή του πρίγκηπος Παύλου – κ. Σμονλόκα. μήπως ο κ. πρεσβευτής νομίζει ότι τα ζητήματα αυτά εδημιουργήθησαν, διότι οι «σύμμαχοί» του Βούλγαροι έσφαξαν εν τω μεταξύ και μερικούς ακόμη Έλληνας;»

Ολόκληρο το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας

ΣΑΦΗΝΕΙΑ

Αντίβαρο

ΑΒΕΡΩΦ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

 

ΟΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΩΝ

Του Γεωργίου Καραμπελιά

Eδώ και μερικές βδομάδες, έχουν ξεκινήσει καταλήψεις διαμαρτυρίας των μαθητών υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας και ενάντια στη Συνθήκη των Πρεσπών. Το κίνημα αυτό αποτελεί εξέλιξη της γενικής κινητοποίησης που ξεκίνησε από τα συλλαλητήρια σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και εκφράστηκε και στις συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας κατά τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.

Η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει την ενδοτικότητά της απέναντι σε Σκοπιανούς και Αλβανούς, καθώς και την κυριολεκτικά ανεκδιήγητη συμφωνία των Πρεσπών, βάζει μπροστά μια εμφυλιοπολεμική συκοφαντία και καταδικάζει τις κινητοποιήσεις ως υποκινούμενες από φασίστες και χρυσαυγίτες. Στην πραγματικότητα, αυτές είναι αυθόρμητες, γιατί ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, ιδίως στη Μακεδονία, αντιδρά απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά και στον γενικότερο εθνομηδενισμό που διοχετεύει η κυβέρνηση στα σχολεία, φτάνοντας να θέλει να καταργήσει ακόμα και τις εθνικές γιορτές και την ίδια την ιστορική μνήμη του ελληνισμού.

Κι όμως, σε αυτό το κίνημα, υπάρχει μια κρυμμένη δυναμική. Η αναγέννηση του πατριωτικού αισθήματος μέσα στη νεολαία ωθεί κομμάτια της να θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα το «εμείς», μιλώντας για λογαριασμό της κοινωνίας ως συνόλου, με τρόπο που έχει να συμβεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι μαθητές δεν καταλαμβάνουν τα σχολεία για τα κυλικεία ή τις εκδρομές, όπως τόσο συχνά συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Χαρακτηριστική για το ήθος και τα κίνητρα των κινητοποιούμενων μαθητών είναι η επιστολή μαθητή, προέδρου του δεκαπενταμελούς ενός σχολείου, που δεν πραγματοποίησε κατάληψη αλλά συμπαραστέκεται στους καταληψίες και συμμερίζεται τις απόψεις τους:

«Πριν από μέρες συζητήθηκε και στο δικό μας σχολείο το ενδεχόμενο της κατάληψης σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αποφασίσαμε ότι δεν θα κάνουμε κατάληψη γιατί κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε σε βάρος της μάθησής μας. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι συμφωνούμε με την προδοτική συμφωνία που χαρίζει στους βόρειους γείτονές μας κομμάτι της ιστορίας μας. Κατανοούμε πλήρως όλους τους μαθητές των σχολείων που βρίσκονται σε κατάληψη». (Thestival team, Κοινωνία, 27/11/18 20:55 )

Από την εποχή του Κυπριακού

 

Ουσιαστικά, μαθητικές κινητοποιήσεις για ένα εθνικό θέμα έχουν να πραγματοποιηθούν από την περίοδο των κινητοποιήσεων για την Κύπρο, στη δεκαετία του 1960 και του 1970. Εμφανίζεται δηλαδή, για πρώτη φορά, μια προοπτική υπέρβασης των ψευδοκινημάτων, του «σπάω-καίω-καταστρέφω», τα οποία εξουδετέρωσαν κατά το άμεσο παρελθόν τις αντιστασιακές διαθέσεις της νεολαίας, καθιστώντας τες, εν τέλει, αυτοκαταστροφικές και στρέφοντάς τες σε μηδενιστική κατεύθυνση.

Σε αντίθεση με τον μηδενισμό, ο πατριωτισμός της  νεολαίας μπορεί να αποκτήσει και ένα ευρύτερο 

«κοινωνικό βάθος», δηλαδή να θέσει αιτήματα ανασυγκρότησης του υποβαθμισμένου σχολείου,του μισοδιαλυμένου πανεπιστημίου, ακόμα και του ίδιου του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος. Έτσι,οι μαθητές στην Κατερίνη, δίπλα στις ελληνικές σημαίες και τα συνθήματα για τον Παύλο Μελά, έχουν και ένα πανώ με το σύνθημα: «Οι μαθητές δεν σκύβουν το κεφάλι / Παλεύουνε για μόρφωση και κοινωνία άλλη». Ίσως, μέσα στη γενική παρακμή που μας έχουν βυθίσει οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και οι κοσμοπολίτικες και ημιμαθείς πνευματικές ηγεσίες της χώρας, αυτή η πατριωτική αφύπνιση της νεολαίας να αποτελεί μια αχτίδα φωτός και ελπίδας.

Στην καταστολή αυτής, ακριβώς, της ελπίδας και της προοπτικής στοχεύει η «εμφυλιακή μηχανική» της κυβέρνησης που θέλει –κυριολεκτικά– να στρέψει το κίνημα προς τον χρυσαυγιτισμό, που εξάλλου είναι και ο καλύτερος σύμμαχός της. Κάλλιο το πατριωτικό δυναμικό, σκέφτεται, να εκτραπεί προς τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς, παρά να απελευθερωθεί, ανατρέποντας τις ιδεολογικές ισορροπίες του ετοιμοθάνατου πολιτικού σκηνικού. Εξ ου, και το κρεσέντο του ψευδο-αντιφασισμού των τελευταίων ημερών, ο οποίος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να σπονσοράρει την ακροδεξιά, μέσα από την τεχνητή υπερδιόγκωση μειοψηφικών περιστατικών.

Κι αυτή την κυβερνητική στρατηγική στηρίζουν και κάποιες ομάδες της άκρας αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου (και, δυστυχώς, και της ΚΝΕ που συκοφαντεί το μαθητικό κίνημα ως ακροδεξιό). Τρομοκρατούν και απειλούν τους μαθητές, όπως συνέβη στον Γέρακα ή τη Θεσσαλονίκη, όπου οι εθνομηδενιστές πραιτοριανοί έχουν αντικαταστήσει, εν έτει 2018, τους αγανακτισμένους «πολίτες»-παρακρατικούς και Εκοφίτες των διαδηλώσεων του 1960.

O ανθελληνισμός των Αντίφα

 

Στην πραγματικότητα, τα σκανδαλωδώς ανθελληνικά, φιλοτουρκικά και φιλοσκοπιανά συνθήματα των «Αντίφα», οι εκβιασμοί και οι απειλές των διευθυντών των σχολείων και των περιφερειών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και οι ύβρεις των υπουργών, θέλουν ακριβώς να στρέψουν κάθε πατριωτική αμφισβήτηση προς την κατεύθυνση των φασιστών, για να μπορούν να εμφανίζουν ως «αντιφασιστικό» τον δικό τους ενδοτισμό και εθνομηδενισμό. ΣΥΡΙΖΑ, Αντίφα και χρυσαυγίτες έχουν κοινό συμφέρον να εμφανίσουν τις πατριωτικές κινητοποιήσεις ως φασιστικές. Το «εμφυλιοπολεμικό κλίμα» συμφέρει και τους δυο, γιατί έτσι επιτυγχάνεται η διαίρεση της χώρας σ’ ένα «αριστερό έθνος» και σ’ ένα «δεξιό έθνος», αντί για ένα ενιαίο και ενωμένο ελληνικό έθνος.

Την απάντηση όμως, την δίνουν οι ίδιοι οι μαθητές. Διαβάζουμε και πάλι στην επιστολή του μαθητή που προαναφέραμε:  «Πιστεύετε ότι εμείς οι Μακεδόνες νέοι θα περιμέναμε τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής ή οποιαδήποτε άλλη ακροδεξιά οργάνωση για να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας στη Συμφωνία των Πρεσπών; Eμείς οι μαθητές των σχολείων της Βόρειας Ελλάδας γνωρίζουμε ιστορία. Αν νομίζετε ότι θα μας τρομάξει η ταμπέλα του «φασίστα», τότε είστε γελασμένοι. Είστε μια χούφτα νοματαίοι και θέλετε να επιβάλετε την άποψή σας για τη Συμφωνία των Πρεσπών στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Και λέτε εμάς φασίστες; Όσο για εσάς που κυκλοφορείτε με σβάστικες στα μπράτσα και προσπαθείτε να καπελώσετε το αγνό πατριωτικό αίσθημα, να γνωρίζετε ότι ούτε ένας από τους ήρωες που έχυσαν το αίμα τους για τη Μακεδονία δεν θα ήθελε να έχει παρτίδες μαζί σας». (Thestival team, Κοινωνία, 27/11/18 20:55 )

Όπως τονίζει, με τόσο ώριμο και υπεύθυνο τρόπο ο νεαρός μαθητής, απέναντι στο θανάσιμο δίπολο εθνομηδενιστών και ναζιστών, υπάρχει μόνο μια διέξοδος: ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Γι’ αυτό και οι μαθητές, όταν ξεπουλιέται ένα κομμάτι της πατρίδας και της ιστορίας μας, έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και πατριωτικό καθήκον να κάνουν επιτέλους καταλήψεις και κινητοποιήσεις για τη Μακεδονία, κι όχι βέβαια για τις τυρόπιτες στα κυλικεία ή για τις εκδρομές, όπως συνέβαινε μέχρι χθες. Άμποτες ν’ αρχίσει αυτή η τόσο αναμενόμενη αφύπνιση της νεολαίας μας από τον δημοκρατικό πατριωτισμό.

SLPRESS
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΚΥΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΕΜΑ ΟΙ ''ΤΡΕΙΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΕΣ''

Του Γεωργίου Ρωμανού

ιστορικού ερυενητή  και συγγραφέως

 

Βάσει σφυγμομετρήσεων οι Έλληνες είναι κατά 80% αντίθετοι στο να παραδοθεί το όνομα Μακεδονία στους Σκοπιανούς. Έτσι, κατάπληκτος ο λαός άκουσε τον κ. Τσίπρα να ταυτίζεται απόλυτα με τον υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Νίκολα Ντιμιτρόφ, ο οποίος το Σάββατο, 06 Ιανουαρίου 2018, είπε στο ελληνικό CNN και σε πολλά άλλα μέσα, ότι: «Η Μακεδονία δεν ανήκει αποκλειστικά στην Ελλάδα ή στην "Μακεδονία" διότι πρόκειται για μεγάλη γεωγραφική περιοχή.» Την ίδια θέση εξέφρασαν επίμονα ο κ. Μπουτάρης και η κ. Ντ. Μπακογιάννη φτάνοντας στο σημείο να δώσουν και ποσοστά των «3 Μακεδονιών», οι οποίες δήθεν ανήκουν κατά 51% στην Ελλάδα, 37% στην πρώην Γιουγκοσλαβία και το υπόλοιπο στη Βουλγαρία. Στις …«3 Μακεδονίες» επανήλθε και ο κ. Τσίπρας, λέγοντας επί λέξη, ότι «κανένας δεν διαθέτει την αποκλειστικότητα της Μακεδονίας», συμφωνώντας απόλυτα με τον Σκοπιανό πρωθυπουργό. Ο κ. Νίμιτς, ως δήθεν αμερόληπτος «μεσολαβητής», αλλά… υπέρ των Σκοπίων, κατέθεσε 5 προτάσεις ονομάτων που και οι 5 περιέχουν τον όρο Μακεδονία! Ούτε μία με το όνομα Βαρντάρτσκα, το οποίο ήταν και το προηγούμενο όνομα της χώρας των Σκοπιανών, ή καταχρηστικά… το επί 1000 χρόνια όνομα της περιοχής Σκοπίων το οποίο ήταν Δαρδανία, γιατί ούτε Δάρδανοι είναι, ή έστω και της γειτονικής προς νότο αρχαίας Παιονίας. Καμία εναλλακτική για την Ελλάδα ο κ. Νίμιτς.

Ο κ. Τσίπρας είναι πρωθυπουργός μόνο με τις ψήφους του 19,3% επί του συνόλου των Ελλήνων ψηφοφόρων, εξαιτίας της αγανάκτησης που προκάλεσαν τα Μνημόνια. Έτσι, θα έπρεπε να είναι διπλά προσεκτικός κάθε φορά που αλλάζει την απαράγραπτη ιστορία της Ελλάδος. Θυμίζω τη δήλωσή του: «…έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;» (7/9/2015), όταν έπρεπε να τα φρουρήσει, λόγω των «παράνομων»… μεταναστών. Τα σύνορα, που οι Έλληνες ναυμάχοι και μπουρλοτιέρηδες τα φύλαξαν επί αιώνες δίνοντας ποτάμια αίματος. Τότε κατάργησε τα θαλάσσια σύνορα Ελλάδος–Τουρκίας, επ’ ωφελεία των Τούρκων και των διεθνών δουλεμπορικών οργανισμών και ΜΚΟ, ενώ σήμερα αποφάσισε ότι υπάρχουν «3 Μακεδονίες».

Όμως ποιες είναι οι Διεθνείς Συνθήκες οι οποίες θεσμοθέτησαν αυτές τις δήθεν «3 Μακεδονίες»; Ποια είναι τα επίσημα έγγραφα που τις αναφέρουν, και μάλιστα με τα ποσοστά… που δίνουν ο κ. Μπουτάρης και η κ. Ντ. Μπακογιάννη;

Ας δούμε τι γράφει στα 10 άρθρα της η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, 10 Αυγούστου 1913, ΦΕΚ Α΄217/28 Οκτωβρίου 1913, η οποία υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδος, Ρουμανίας, Μαυροβουνίου, Σερβίας, Βουλγαρίας. Συνθήκη θεμελιώδης για τα νέα σύνορα των εν λόγω κρατών, η οποία παράλληλα διέλυε σταδιακά την Οθωμανική αυτοκρατορία. Σε αυτήν, λοιπόν, δεν αναφέρεται πουθενά και σε κανένα άρθρο τίποτε για 3 Μακεδονίες. Ειδικότερα: στα άρθρα 2, 3, 4, 5, 7, αναγράφονται λεπτομερώς τοπωνύμια και κορυφογραμμές συνόρων μεταξύ των κρατών, αλλά πουθενά η η λέξη «Μακεδονία». Σημειώνω, ότι στο άρθρο 3 προσαρτώνται και λεπτομερέστατοι χάρτες του Ρουμανικού Επιτελείου Στρατού και του Αυστριακού Επιτελείου Στρατού.

Στη Συνθήκη αναφέρονται πλήθος τοπωνυμίων. Όπως: στο άρθρο 3: «Αξιός, Στρυμώνας, κοιλάδα Στρώμνιτσας, Μπέλες και Βουλγαροελληνικά σύνορα –αυτό επί λέξη!». Στο άρθρο 5: «Αιγαίον Πέλαγος, Μπέλες, Νέστος», Και στο ίδιο άρθρο αναγράφεται η «Κρήτη», λόγω «παραίτησης πάσης αξιώσεως της Βουλγαρίας…» Στο άρθρο 7: «Σιστόβιο, Ζλάτιστα, Αραμπά, Κονάκ (τουρκικά…) Μπερκοβίτσα, Λομ, Δούναβις, κ.ά.» Πουθενά όμως δεν αναγράφεται η λέξη «Μακεδονία».

Όμως, και πριν το 1913, επί τουρκοκρατίας –από την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης το 1432 μέχρι την απελευθέρωσή της– η έννοια «Μακεδονία» ως αυτόνομη και ενιαία επαρχία του οθωμανικού κράτους-αυτοκρατορίας δεν υφίστατο σε καμία φάση της τουρκοκρατίας σε Ελλάδα και Βαλκάνια.

Κι αυτό γιατί οι Οθωμανοί δεν αναγνώρισαν ποτέ τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς του Βυζαντίου, ούτε της ρωμαϊκής εποχής ή των αρχαίων ελληνικών βασιλείων και των κτήσεών τους. Δεν αποδέχτηκαν κανέναν γεωγραφικό διαχωρισμό παρά τους δικούς τους. Έτσι, αποτελεί απόλυτο επιστημονικό και ιστορικό δεδομένο, ότι οι Οθωμανοί κατά την πρώιμη Τουρκοκρατία ονομάζουν Ρούμελη: τη Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Ήπειρο, Μακεδονία και Θράκη! Όλα μαζί! Και μέχρι την ύστερη τουρκοκρατία Ανατολική Ρουμελία: τη Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία και Μακεδονία. Το οθωμανικό κράτος χωρίστηκε σε ιδιόμορφες «επαρχίες» με βάση το ότι η κατακτημένη γη εθεωρείτο η κύρια πηγή πλούτου του κράτους και σημασία είχε η απόδοση φόρων. Έτσι τα Πασαλίκια, τα Βιλαέτια, τα Σαντζάκια, οι Καζάδες, όλα ήταν διοικητικές μονάδες με βάση το κέρδος, το χρήμα και την απόδοση φόρων. Συνακόλουθοι και οι στρατιωτικοί λόγοι, ο καταναγκαστικός εξισλαμισμός, ο γενιτσαρισμός, κ.λπ. Γενικότερα, οι επαρχίες των Οθωμανών στην Ελλάδα δημιουργούνται και λειτουργούν κατά κανόνα με βάση «άγραφους νόμους» και απολύτως αυθαίρετους γεωγραφικούς προσδιορισμούς αρκεί αυτοί να ισχυροποιούν τον Σουλτάνο και τη «βασιλική πύλη», το bab-i humayun.

Ειδικότερα, μέχρι τον 18ο αιώνα, αλλά και μετά, η περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας βρισκόταν μέσα στα σημερινά ελληνικά της όρια και δεν αποτελούσε ενιαία οθωμανική διοικητική μονάδα και φυσικά ούτε γεωγραφική. Η οθωμανική διοίκηση αναγνωρίζει το Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης, το οποίο δεν λέγεται «Μακεδονία» και έχει τελείως άλλα γεωγραφικά όρια.

Τουρκικός χάρτης του 18ου αιώνα, όπου το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει την Κατερίνη, τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική, τη Θάσο και τμήμα της Βουλγαρίας. Η έννοια και η ονομασία της Μακεδονίας δεν υπάρχει

Όπως φαίνεται και στο σχετικό οθωμανικό χάρτη του 18ου αιώνα, υπάρχει το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης, κι όχι κάποια «Μακεδονία», από την Κατερίνη, μέχρι τη Θάσο και τμήμα της Βουλγαρίας. Το Βιλαέτι χωρίζεται σε ιδιόμορφες «επαρχίες», πάντα με βάσει την οικονομική τους ισχύ και τα οικονομικά οφέλη προς τον εκάστοτε πασά της Θεσσαλονίκης, με απώτερο στόχο την απόδοση φόρων στον Σουλτάνο, στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, στο συγκεκριμένο Βιλαέτι προστέθηκαν για φορολογικούς πρωτίστως λόγους και Σαντζάκια-επαρχίες, οι οποίες βρίσκονταν έξω από τα γεωγραφικά όρια της αρχαίας Μακεδονίας των Ελλήνων. Όπως στον βορρά εκείνα της Αχρίδος, του Μοναστηρίου, του Κιουστεντίλ, κ.λπ. Αντίθετα, ανατολικά κάποια άλλα Σαντζάκια κόπηκαν σε μικρότερα κομμάτια και προέκυψαν αυτόνομες διοικητικά μονάδες, οι λεγόμενοι Καζάδες, όπως του Καρά Νταγ, του Ντεμίρ Χισάρ (Σιδηροκάστρου), και οι Καζάδες των Σερρών και της Δράμας. Όλη αυτή η διοικητική κατάτμηση έγινε για την μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη των «αυτονομουμένων» επαρχιών με στόχο την αποδοτικότερη φορολόγηση τους. Και σε αυτή την περίπτωση η γεωγραφική ονομασία, ή ο όρος «Μακεδονία» δεν αναφέρεται πουθενά. Έτσι, με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου, το 1913, αυτό το οποίο μοιράστηκε σε Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, κ.ά. ήταν μια μεγάλη φοροδοτική περιοχή, ένα Βιλαέτι και κάποιοι Καζάδες, και όχι η Μακεδονία.

Η αρχαία Μακεδονία των Ελλήνων την οποία διεκδικούν σήμερα με αλυτρωτισμό και αγάλματα του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι Σκοπιανοί βρισκόταν πάντοτε στα σημερινά της όρια με ελαχιστότατες διαφορές. Και συνόρευε προς βορρά με την Πελαγονία, Παιονία και Δαρδανία, δυτικά με την Ήπειρο, ανατολικά με την Θράκη και προς νότο με την Θεσσαλία. Ο Ηρόδοτος λέει ότι οι Μακεδόνες είναι απόγονοι των Τημενιδών-Ηρακλειδών από το Άργος. Ενώ, μυθολογικά, ο Μακεδόνας ή Μάκεδνος, ο γενάρχης των Μακεδόνων, ήταν γιος του Δία και της Θυίας, και κατ' άλλους γιος του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα. Φυσικά, οι Σλάβοι μετανάστες του 7ου αιώνα μ.Χ οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της αρχαίας Παιονίας και Δαρδανίας, και όχι της Μακεδονίας, δεν έχουν καμία σχέση με τους Μακεδόνες, του 1.200π.Χ. και μετά, αλλά ούτε και με τους Πελαγόνες, Παίονες ή του Δάρδανους της αρχαιότητος. Οι: Πελαγονία, Παιονία και Δαρδανία βρίσκονταν με αυτή τη σειρά βορείως της Μακεδονίας και ήταν χώρες-βασίλεια κατακτημένες από τους Μακεδόνες, όπως και άλλες σε Αφρική και Ασία, μέχρι το Αφγανιστάν και την Ινδία. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Αφγανοί ή οι Ινδοί μπορούν να ονομάσουν σήμερα τις χώρες τους Μακεδονία.

Όσοι μιλούν για δήθεν «3 Μακεδονίες», κρύβουν ότι το 1660-1661 ο Οθωμανός χρονικογράφος Εβλιγιά Τσελεμπή στο χρονικό του για το Κουμπάνοβο βεβαιώνει την ύπαρξη του Σαντζακίου Σκοπίων, και όχι κάποιας… Μακεδονίας. Και ανάλογα ντοκουμέντα υπάρχουν δεκάδες. Το ζήτημα έγινε ευρύτερα γνωστό το 1893, από την ΕΜΑΟ (Εσωτερική Μακεδονίτικη Αδριανουπολίτικη Οργάνωση). Το όνομα τούτης της αντιοθωμανικής αυτονομιστικής οργάνωσης των Βουλγάρων δείχνει και τους σκοπούς της... Αυτή η φανταστική «Βουλγαρική Μακεδονία» βασίστηκε στον εθνολογικό και όχι γεωγραφικό… χάρτη, του 1847, του Βουλγαρόφιλου Γάλλου, Αμί Μπουέ, το όνομα του οποίου ακόμη σήμερα τιμάται σε δρόμους της Βουλγαρίας, σε Σόφια και Βάρνα. Ο γιατρός και γεωλόγος (!...) Μπουέ, ως ερασιτέχνης χαρτογράφος, συνέταξε τον χάρτη του καταγράφοντας (με ποια επιστημονική μέθοδο άραγε και με ποιο κύρος;) εθνολογικά τους πληθυσμούς των λαών τη ευρύτερης Βαλκανικής. Με την πρώτη ματιά σε αυτόν τον χάρτη γίνεται σαφές πως, αν σε μία πόλη κατοικούσε ένας αριθμός Βουλγάρων εποίκων ή μεταναστών αυτό αρκούσε, ώστε η πόλη να συμπεριληφθεί στον γεωγραφικό χάρτη μιας τεράστιας Βουλγαρίας. Αλλά άλλο πράγμα είναι ένας εθνολογικός χάρτης και εντελώς διαφορετικό ένας γεωγραφικός χάρτης. Και αυτή η σύγχυση καλιεργήθηκε έκτοτε σκόπιμα από τον Μπουέ και τους Βουλγάρους.

Όμως αυτή η καταφανής απάτη δεν ίσχυσε ποτέ επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αντίθετα, ο Αλεξάντρ Συνβέν, Γάλλος γεωγράφος και χαρτογράφος, καθηγητής γεωγραφίας στο Αυτοκρατορικό Οθωμανικό Λύκειο του Γαλατά Σαράι, δηλαδή σε επίσημη κρατική θέση, εξέδωσε τον έγκυρο και επιστημονικό Εθνολογικό χάρτη του των Βαλκανίων, του 1877, και τη μελέτη του: «Οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στατιστική και Εθνογραφική Μελέτη» το 1878, και με αυτά έμεινε στην Ιστορία. Ο Συνβέν, ο οποίος γνώριζε αρχαία και νέα γεωγραφία «απλώνει» στον χάρτη, του 1877, τη λέξη Μακεδονία στα σημερινά γεωγραφικά της ελληνικά όρια.

Ωστόσο, το 1885, οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες του ΕΜΑΟ πλαστογραφώντας τους πληθυσμιακούς χάρτες του Αμί Μπουέ, αλλά και αντίστοιχους του Μπιανκόνι και άλλων, θα τους παρουσιάσουν ως εδαφικούς-γεωγραφικούς, κρύβοντας ότι αυτοί αποτύπωναν πληθυσμούς και όχι εδάφη. Έτσι, μετά το 1903 οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες θα κατασκευάσουν και την πλαστή «Μακεδονία του Πιρίν». Αλλά, και εδώ τους διαψεύδουν οι οθωμανικοί χάρτες της εποχής οι οποίοι αποδεικνύουν ότι αυτό το βουλγαρικό κατασκεύασμα ήταν το κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το οποίο περιελάμβανε τους φοροδοτικούς-διοικητικούς Καζάδες: Τζουμαγιάς, Πετριτσίου, Μελενίκου, Μαχομίας και Νευροκοπίου, και όχι κάποιας Μακεδονίας.

Δυστυχώς…, στις 2 Μαρτίου 1913, πριν την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με ομιλία του στην βουλή των Ελλήνων, ζητά να δοθεί η ανατολική Μακεδονία (Σέρρες, Δράμα, Καβάλα) και η Θράκη στη Βουλγαρία. Γιατί, αυτό εξυπηρετούσε την πολιτική της Αγγλίας και της Αντάντ. Αρχείο της ομιλίας του υπάρχει στις επίσημες «Αγορεύσεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου» και τις εφημερίδες (Πατρίς, Καιροί, κ.ά.) Αυτή η στάση του Βενιζέλου θα ενισχύσει στο μέλλον τις βλέψεις της Βουλγαρίας και θα αποτελέσει τον δομικό λίθο ανάλογων κινήσεων των μετέπειτα Ελλήνων κομμουνιστών και όλων των ενδοτικών μέχρι σήμερα. Έτσι, στην «Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή», το 1921 τα κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων –συμπεριλαμβανομένου του Κ.Κ.Ε.–, ζητούν την αυτονόμηση της «Μακεδονίας».

Έκτοτε, ο Ν. Ζαχαριάδης (Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, 1934–1956), ζητούσε ήδη από το 1925 τον αποχωρισμό της Μακεδονίας από την Ελλάδα και «σχηματισμό αυτοτελούς κράτους» («Ριζοσπάστης» 27 Ιανουαρίου 1925). Ο ίδιος απευθυνόμενος στα μέλη του ΚΚΕ («Ριζοσπάστης» 1 Μαρτίου 1931) επανέλαβε την θέση του περί αποχωρισμού της Μακεδονίας και Θράκης από την Ελλάδα: (Έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ, «Πέντε χρόνια αγώνες 1931-1936» β’ έκδ. Αθ. 1946 σελ. 24). Η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Ιαν. 1934) καθόρισε την απόσχιση της Μακεδονίας σε συνεργασία με τους Βουλγάρους, ως «υποχρέωση» του ΚΚΕ: («Πέντε χρόνια αγώνες 1931-1936», σελ. 201, 205, 206, 212). Τα ίδια και στο 5ο Συνέδριον του ΚΚΕ (Μάρτιος 1934): («Πέντε Χρόνια Αγώνες 1931-1936», σελ. 225).

Η 7η συνάντηση της «Κομμουνιστικής Διεθνούς» «COMINTERN» πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα από τις 21 Ιουλίου έως τις 25 Αυγούστου 1935. Πρόεδρος ήταν ο Βούλγαρος κομμουνιστής ηγέτης Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, ο οποίος είχε ρωσική υπηκοότητα και τοποθετήθηκε από τον Στάλιν ως επικεφαλής της «COMINTERN». Έτσι, η Κομμουνιστική Διεθνής εξέδωσε απόφαση βάσει της οποίας πρέπει να δημιουργηθεί ένα «ενωμένο ανεξάρτητο μακεδονικό έθνος.

Σε όλη τη διάρκεια του ελληνικού ανταρτοπόλεμου (1944-1949) οι Έλληνες κομμουνιστές με πλήθος εγγράφων τους απαιτούν να αποσχιστεί η Μακεδονία από την Ελλάδα. Ο Ν. Ζαχαριάδης σε άρθρο του στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός» (τεύχος Δεκ. 1948) εισηγήθηκε τη δημιουργία ανεξαρτήτου Μακεδονικού κράτους και κατόπιν η 5η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Ιαν. 1949) έκανε ομοφώνα δεκτή την εισήγησή του για την δημιουργία ανεξάρτητου Μακεδονικού Κράτους.

Ο Τίτο εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και σε ομιλία του στα Σκόπια, (11.10.1945), διεκδίκησε τη «Μακεδονία του Αιγαίου», και ενώ προϋπήρχε η Μπανόβινα Βαρντάτσκα, Δημοκρατία Βαρδάρη, (1929-1941), τα σημερινά Σκόπια (ΠΓΔΜ), την μετονόμασε σε «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Μετά την απελευθέρωση από την γερμανική κατοχή το τεράστιο αυτό εθνικό ζήτημα δεν το αντιμετωπίζει κανένα από τα μη κομμουνιστικά κόμματα. Η ευθύνη αρχικά βαραίνει τους Φιλελεύθερους οι οποίοι κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά και τους «δεξιούς» αντιπάλους τους οι οποίοι συνέχισαν την ίδια ολέθρια πολιτική.

Σημαντικοί σταθμοί στο ζήτημα υπήρξαν: α. η κοινή απόφαση των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών (πλην ΚΚΕ), του 1992, στο να μη δοθεί το όνομα Μακεδονία ή και παράγωγό του στα Σκόπια. Και β. το ότι στις 22 Ιανουαρίου 1992 το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών της Ευρώπης απέρριψε το να εμπεριέχεται ο όρος Μακεδονία σε αίτηση των Σκοπίων. Η απόφαση αυτή ισχύει μέχρι σήμερα! Βαρυσήμαντες δηλώσεις επ’ αυτού έκανε μεταξύ άλλων και ο Γάλλος πρόεδρος Μιτεράν, αρνούμενος το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια. Αντίθετη ήταν η πολιτική του Κων. Μητσοτάκη, ο οποίος στρεφόμενος εναντίον και της φιλελληνικής πολιτικής του προέδρου Μπιλ Κλίντον δημιούργησε το διεθνές όνομα FYROM, «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και το επέβαλε μέσω του ΟΗΕ. (βλ. στο You Toube σχετικό βίντεο όπου το λέει ο ίδιος.)

Έτσι, το 1993, δραστηριοποιείται η Τουρκία. Ο βοηθός Αρχηγός του Επιτελείου της Τουρκίας, στρατηγός Κουρμάι Μπασκανλίγκι και ο στρατηγός Οζνάλ Ερντογάν κυκλοφορούν στην Άγκυρα βιβλίο με τίτλο «Η Μακεδονία δεν είναι ελληνική». Και παρουσιάζουν κατασκευασμένα στοιχεία και χάρτες. Αλλά, όπως αποδείχτηκε πιο πάνω, αυτοί ποτέ δεν ίσχυσαν επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το 81 σελίδων βιβλίο οι Τούρκοι το προώθησαν στους Σκοπιανούς και τα «στοιχεία» άρχισαν να δημοσιεύονται στον τύπο των Σκοπίων. Ανάμεσα στα άλλα κατασκευάσματα κεντρικό «στοιχείο» αποτελεί ο χάρτης των … δήθεν «3 Μακεδονιών», ο οποίος διαδόθηκε στο Διαδίκτυο σε πλήθος αναπαραγωγών, χρωμάτων, μορφών και «επεξηγηματικών» άρθρων. Όλα κατασκευάσματα των μυστικών υπηρεσιών όσων έχουν ίδιον συμφέρον. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες διακρίνονται για την δημιουργία πλαστών χαρτών και για τα νησιά του Αιγαίου παρά τους πολλούς γνήσιους Ιταλικούς, Ρωσικούς, Αμερικανικούς, κ.ά χάρτες κατά, και αμέσως μετά, την Συνθήκη της Λοζάννης.

Ο πλαστός χάρτης των Τούρκων, του 1993, με τις «3 Μακεδονίες», όπως τον δημοσίευσε η Σκοπιανή εφημερίδα Βέτσερ, με ανάλογη λεζάντα. Αυτόν τον χάρτη υπερασπίζονται με φανατισμό σήμερα οι κ.κ. Τσίπρας, Μπουτάρης, Νίμιτς, η κ. Μπακογιάννη, οι ομοϊδεάτες τους, και φυσικά οι Τούρκοι

Το 2008, στο Βουκουρέστι ο κ. Κ. Καραμανλής, ο Β΄, μετά από σκληρό προσωπικό αγώνα της κ. Ντ. Μπακογιάννη υποχώρησε και αποδέχτηκαν και οι δύο τον «γεωγραφικό προσδιορισμό». Δηλαδή, Άνω ή Νέα Μακεδονία κ.λπ. Αυτή την εθνική ήττα-υποχώρηση σήμερα την επικαλείται, τη μεγιστοποιεί και την επαυξάνει ο κ. Τσίπρας. Όμως, η ταύτιση του Έλληνα πρωθυπουργού και των όποιων ιδεολογικών του συνοδοιπόρων στο απόλυτο πλαστογράφημα των δήθεν «3 Μακεδονιών» θέτει πρωτοφανή ζητήματα εθνικής ευθύνης, με ό,τι αυτό σημαίνει νομικά. Έχει γραφεί, ότι: «Ιστορικά, ποτέ δεν λύθηκαν συνοριακά και επεκτατικά προβλήματα με τη γραμματική και τους τίτλους…» Άριστο θα είναι να μη λυθούν με αίμα, τη στιγμή που η Τουρκία απειλεί καθημερινά του «γκιαούρηδες» με πόλεμο, και θέλει να επωφεληθεί από έναν ακόμη αλυτρωτικό ψήφο, εκτός της Αλβανίας, σε βάρος της Ελλάδος, σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όπως εξελίσσονται τα γεγονότα, με τόσο λαό ξεχυμένο στους δρόμους, κανένας δεν θα αποφύγει τις ιστορικές του ευθύνες. Ζούμε στιγμές κατά τις οποίες υποβόσκει μία καταστροφή μεγαλύτερη από εκείνη του 1922. Και το τι επακολούθησε τότε με την τραγική «Δίκη των έξη» είναι γνωστό.

ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΈΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΡΙΚΤΟΤΕΡΑ ΜΑΖΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΟ 1943-49. - ΓΥΝΑΙΚΕΣ κ΄ ΠΑΙΔΙΑ ΣΦΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΣΤΟΝ ΜΑΝΔΑΛΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ! ΣΤΙΣ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1946

Του Ιωάννου Μπουγά

 

Στις 13 Νοεμβρίου 1946 οι αντάρτες του ΚΚΕ είχαν κτυπήσει το ΣΚΡΑ του ΚΙΛΚΙΣ (ίδε ανάρτηση 13/11/2018) και είχαν προκαλέσει το εκεί ολοκαύτωμα με τη δολοφονία 50 αμάχων από 2 έως 70 ετών!

Στις 26 Νοεμβρίου 1946, μετά τα μεσάνυκτα, εκατοντάδες αντάρτες κτύπησαν το χωρίο Μάνδαλος πλησίον των Γιαννιτσών, το οποίον υπεράσπιζε ένας μικρός λόχος 65 ειδικών χωροφυλάκων άνευ θητείας που είχαν σχηματισθεί εν τάχει το 1946 σε αντίδραση της Ανταρσίας και επειδή ο Ελληνικός Στρατός ακόμη ήταν σε φάση οργάνωσης. Διοικητής του λόχου ήταν ένα μόνιμος υπολοχαγός του Στρατού, ο Σταύρος Κωνσταντινίδης.

Η πρώτη έφοδος των ανταρτών αποκρούστηκε από τους χωροφύλακες,αλλά σε κάποια ανάπαυλα της μάχης φονεύθηκε ο επικεφαλής υπολοχαγός καθ' οδόν να επισκεφθεί ένα από τα φυλάκια. Αποτέλεσμα, οι χωροφύλακες να περιοριστούν σε δυό κτίρια από τα οποία συνέχισαν να μάχονται μέχρι ενωρίς το απόγευμα. Τότε, αποφάσισαν έξοδο και διέφυγαν, αφήνοντας πίσω 12 συναδέλφους τους και τον υπολοχαγό νεκρούς.

Εν τω μεταξύ οι αντάρτες είχαν γίνει κύριοι του μεγαλύτερου μέρους του χωριού, ενώ η αντίσταση των χωροφυλάκων συνεχιζόταν. Οι θηριωδίες τους είχαν αρχίσει από ενωρίς. Συνολικά δολοφόνησαν 24 αμάχους πολίτες - 4 άνδρες, 5 γυναίκες και 15 ανήλικους, από τους οποίους οι 11 ήταν από 3 έως 9 ετών!

Η Δέσποινα Βασιλειάδου, ήταν έγκυος 8-9 μηνών. Της έσχισαν την κοιλιά και έβγαλαν το έμβρυο.
Ακρωτηρίασαν με τσεκούρι και μετά τουφέκισαν τα 8 ανήλικα παιδιά της, τη Μαρία -17 ετών, τον Εμμανουήλ -15, τον Αντώνη ,12, τη Σοφία- 9, τον Πρόδρομο -8, τον Στάθη -7, τους δίδυμους Βασίλη και Ευθύμη 5!!
Ο σύζυγός της, Ηλίας Βασιλειάδης επέζησε....

Από τα υπόλοιπα θύματα, 5 παιδιά και 2 γυναίκες τους έσφαξαν με μαχαίρι, ενώ ένα ανδρόγυνο με το παιδί τους πριν τους σκοτώσουν τους ακρωτηρίασαν. Ένας από τους νεκρούς χωροφύλακες βρέθηκε με βγαλμένα μάτια και κρεμασμένον (δεν προσδιορίζεται αν αυτά έγιναν όταν ήταν ακόμη ζωντανός ή στη σορό του).

Οι απώλειες των ανταρτών ήταν 12 νεκροί και 9 τραυματίες. Πριν αναχωρήσουν το βράδυ από το χωριό προέβησαν σε ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ, και έκαψαν 45 σπίτια και 40 αποθήκες για τα ζώα των χωρικών.

ΦΥΣΙΚΑ, στα βιβλία των αριστερών ισοριογράφων δεν θα βρείτε ΤΙΠΟΤΕ για τις θηριωδίες επί των αμάχων, ούτε καν ότι υπήρξαν άμαχοι θύματα. Απλά τους προσθέτουν στους χωροφύλακες και έτσι παρουσιάζονται και ως τρομεροί πολεμιστές!

Άλλη ιδιατερότητα των κομμουνιστικών πηγών είναι ότι τοχωριό αναφέρεται με σλαβικό όνομα Μαντάλοβο!

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΝ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

Του Κώστα Καραϊσκου

 

Μια τέτοια Ελλάδα αύριο θα μας ένωνε; Αλλού όλα τούτα γίνονται πράξη, εμείς ακόμα ούτε να τα φαντασιωθούμε!...

1. Ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, καμμία χρήση του ονόματος Μακεδονία – Μακεδονικός για τα Σκόπια.

2. Αναπροσανατολισμός της εξωτερικής μας πολιτικής για επιθετική διασφάλιση των δικαιωμάτων του ελληνισμού σε Ελλάδα, Κύπρο και Βόρεια Ήπειρο.

3. Ξήλωμα του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής και του μηχανισμού του, διάσωση της πομακικής ταυτότητας, δημιουργία ελληνικών σχολείων στην ύπαιθρο.

4. Ο λαθροεποικισμός της χώρας λήγει, όχι στην Agenda 2030 του ΟΗΕ. Επανεξέταση υπηκοοτήτων που δόθηκαν, κλείσιμο των συνόρων, απελάσεις, εφαρμογή του νόμου για παράνομη είσοδο.

5. Έλεγχος σε κάθε ΜΚΟ, περιορισμός των δραστηριοτήτων τους, ειδικά όσων χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό (όπως στην Ουγγαρία).

6. Στροφή της εκπαίδευσης προς την ελληνική Παιδεία, ανασχεδιασμός σχολικών εγχειριδίων και αναλυτικών προγραμμάτων, επιμόρφωση εκπαιδευτικών.

7. Νομοθεσία για όλα τα τηλεοπτικά κανάλια με υποχρεωτική ζώνη παιδείας και πολιτισμού, δρακόντειες αρμοδιότητες ΕΣΡ.

8. Στρατιωτική θητεία ανδρών και γυναικών ενός έτους στα 18, δυνατότητα εναλλακτικής θητείας με παραίτηση από συγκεκριμένα πολιτικά δικαιώματα.

9. Ενίσχυση των νέων ζευγαριών που τεκνοποιούν, κατάργηση άλλων προνοιακών επιδομάτων που επιδοτούν τον παρασιτισμό. 

10. Κατάργηση όλων των νομοθετημάτων σύγχυσης φύλων, γάμος μόνο για ετερόφυλα ζευγάρια, σύμφωνο συμβίωσης για όποιον άλλον.

11. Κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, επανεξέταση της διάρθρωσης των σχολών, περιορισμός του ασύδοτου «αυτοδιοίκητου».

12. Καθιέρωση δημοψηφισμάτων με λαϊκή πρωτοβουλία και υποχρεωτικό χαρακτήρα, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού.

13. Κατάργηση κάθε κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, υποχρεωτική διάλυση (ή εξόφληση των δανείων) όσων υπερχρεώθηκαν.

14. Λήψη μέτρων για την ανάσχεση του συστήματος εξουσίας και του «αθηναϊσμού» που ερημώνει την ελληνική Περιφέρεια.

15. Διοικητική ανάταξη της χώρας με στόχο την λειτουργικότητα του κρατικού μηχανισμού και την ενθάρρυνση της παραγωγής.

16. Επαναφορά του κρατικού ελέγχου σε κρίσιμες υποδομές, δραστική μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, επανεκκίνηση του τραπεζικού συστήματος.

17. Ανάδειξη της τροϊκανής ευθύνης για την καταστροφή της Ελλάδας, διεκδίκηση αποζημίωσης (παράλληλα με τις γερμανικές), συμμαχία με τις εθνολαϊκές δυνάμεις της Ευρώπης

ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΅Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΣ, ΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Συμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια που έφυγε από την ζωή ο στρατηγός Μιχαήλ Οικονομάκος, ένας άνθρωπος που ήταν ιδιαιτέρως αγαπητός στις τάξεις των εθνικιστών και παράδειγμα προς μίμηση ας δούμε ποιος ήταν ο στρατηγός, ας δούμε την ιστορική του πορεία και δράση: 

Ο Μιχαήλ Β. Οικονομάκος γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα. Απεφοίτησε το 1940 από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους εισήχθη στην Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων (τάξη 1943). Μετά την είσοδο των Γερμανών και την κατάληψη της Ελλάδος διέφυγε στην Μέση Ανατολή, όπου υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες.... 

Από τους πρώτους κατετάγη στον Ιερό Λόχο. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Βορείου Αφρικής και των νησιών του Αιγαίου με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Επανήλθε στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1945 και υπηρέτησε ως εκπαιδευτής σε όλες τις Σχολές Εφέδρων Αξιωματικών ως ανθυπολοχαγός και υπολοχαγός. Το 1947 μετετάγη στα τεθωρακισμένα. Συμμετείχε ως υπίλαρχος και ίλαρχος με το 2ο Σύνταγμα αναγνωρίσεως στις επιχειρήσεις στην Βόρειο Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής ανταρσίας. 

Διοίκησε όλες τις μονάδες των αρμάτων από του ουλαμού μέχρι της Μεραρχίας. Συμμετείχε στην εκστρατεία της Κορέας ως Ίλαρχος. 

Εστάλη το 1960 με την πρώτη αποστολή στην Κύπρο όπου διετέλεσε για δύο χρόνια επιτελής του Τριμερούς Στρατηγείου Κύπρου. Απόφοιτος των Σχολών Πολέμου και Εθνικής Αμύνης της Ελλάδος, της Ακαδημίας Πολέμου και Εθνικής Αμύνης της Γερμανίας όπου φοίτησε από την περίοδο 1966-1969.... 

Υπηρέτησε σε Μεραρχία τεθωρακισμένων της Γερμανίας. Διετέλεσε δύο φορές καθηγητής της Ανωτέρας Σχολής Πολέμου και της Σχολής Εθνικής Αμύνης. Διοίκησε την 20η τεθωρακισμένη Μεραρχία και υπήρξε δύο φορές αρχηγός του όπλου Ιππικού-Τεθωρακισμένων. 

Έχει τιμηθεί με πολλές πολεμικές διακρίσεις. Αποστρατεύτηκε τον Οκτώβριο του 1976 με τον βαθμό του Αντιστράτηγου. Μετά την αποστρατεία του ασχολήθηκε με την επεξεργασία και συγγραφή ιστορικών βιβλίων. Έχει γράψει πολλά άρθρα τα οποία έχουν δημοσιευθεί στον Τύπο και σε στρατιωτικά περιοδικά.... 

Δραστηριοποιήθηκε πολιτικά με το ΕΝΕΚ και αργότερα βοήθησε την «Πατριωτική Συμμαχία». Οι παλαιότεροι τον θυμόμαστε να περνά τον ελεύθερό του χρόνο στα βιβλιοπωλεία και τους εκδοτικούς οίκους του εθνικιστικού χώρου και να δίνει τις πολύτιμες συμβουλές του σε παλαιότερους και νεότερους συναγωνιστές. Είχε συνεργαστεί με όλους τους εκδοτικούς οίκους του χώρου, όπως την «Ελεύθερη Σκέψη», τον «Πελασγό», την «Νέα Θέση» και τελευταία με την «Λόγχη» από την οποία μάλιστα στο προσεχές μέλλον θα κυκλοφορήσει το ανέκδοτο βιβλίο του «Από τον Δούναβη στα Σφακιά». Αξίζει να σημειωθεί ότι τα βιβλία του τα διέθετε στους εκδοτικούς οίκους αφιλοκερδώς και ποτέ του δεν ζήτησε ούτε μία δραχμή ως αμοιβή, αλλά ούτε και συγγραφικά δικαιώματα. Ήταν ένας αγνός και ακούραστος στρατιώτης της Ελληνικής Ιδέας.... 

Συγγραφικό έργο 

1)«Από την Αφρική στον Έβρο» 

2)«Η Μεγάλη στροφή του Πόλεμου» 

3)«Πόλεμος στην Έρημο» 

4)«Οι Ελπίδες πάγωσαν στον Βόλγα» 

5)«Η Αλβανία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» 

6)«Για μία Ελληνική Στρατηγική» 

7)«Στρατηγέ Μανστάιν σώσε την Γερμανία»...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ