ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ

«Το μέλλον δεν ανήκει στους παγκοσμιοποιητές. Το μέλλον ανήκει στους πατριώτες». Αυτή ήταν η φράση-κλειδί της ιστορικής ομιλίας του προέδρου των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ στην Ολομέλεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Ο κ. Τραμπ ιδεολογικοποίησε, ακόμα μία φορά, τη σφοδρή παγκόσμια σύγκρουση που γίνεται μεν σε ζωντανή μετάδοση, αλλά χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου.

Τα στρατόπεδα είναι δύο: παγκοσμιοποίηση από τη μια και εθνικό κράτος από την άλλη. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ πήρε ανοιχτά τη θέση των πατριωτών λέγοντας:

«Οι πατριώτες βλέπουν το έθνος και το πεπρωμένο του με τρόπους που κανείς άλλος δεν μπορεί. Η ελευθερία διατηρείται, η κυριαρχία διασφαλίζεται και η δημοκρατία επιβιώνει και το μεγαλείο γίνεται πραγματικότητα μόνο από τη θέληση και την αφοσίωση των πατριωτών. [...] Ο ελεύθερος κόσμος πρέπει να αγκαλιάσει τα εθνικά του θεμέλια. Δεν πρέπει να προσπαθήσει να τα διαγράψει ή να τα αντικαταστήσει. [...] Το καλό του έθνους μπορεί να επιδιωχθεί μόνο από εκείνους που το αγαπούν, από τους πολίτες που έχουν ρίζες στην εθνική Ιστορία τους, που γαλουχούνται με τον εθνικό πολιτισμό, αφοσιώνονται στις αξίες του και συνδέονται με τον λαό του. [...] Κοιτάζοντας αυτόν τον μεγάλο, υπέροχο πλανήτη, η αλήθεια γίνεται ξεκάθαρη. Εάν θέλετε ελευθερία, να καμαρώνετε για την πατρίδα σας. Αν θέλετε δημοκρατία, κρατήστε την κυριαρχία σας. Και αν θέλετε ειρήνη, να αγαπήσετε το έθνος σας».

Τα παραπάνω είναι σωστά και επίκαιρα. Το εθνικό κράτος είναι η μοναδική μορφή συλλογικής οργάνωσης η οποία μπορεί να εξασφαλίσει σχετικά εύκολη πρόσβαση στην εξουσία. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη χώρα μας. Επί δεκαετίες βομβαρδιζόμαστε με ευρωπαϊκές οδηγίες, με ειδήσεις που αφορούν την κυριαρχία που ασκεί η Ευρωπαϊκή Ενωση στον ατομικό και συλλογικό μας βίο, αλλά δεν γνωρίζουμε ούτε τα πρόσωπα ούτε τις διαδικασίες που θα μπορούσαν να ακολουθηθούν για να προωθηθεί κάποιο αίτημα.

Ο υπερ-οργανισμός της Ε.Ε. είναι τόσο ισχυρός όσο και απόμακρος. Το ίδιο το μέγεθος της οικονομίας του, ο αριθμός των προσώπων που τον στελεχώνει και οι απανωτές δικλίδες ασφαλείας που βάζουν οι διάφοροι γραφειοκράτες αποτελούν εγγυήσεις ότι ο πολίτης δύσκολα θα έχει την ευκαιρία να απευθυνθεί στον αξιωματούχο που θα μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημά του. Η γραφειοκρατία και το απρόσωπο κάθε αυτοκρατορίας δημιουργούν επικίνδυνα κενά μεταξύ του πολίτη και της εξουσίας. Ετσι, ο δρόμος προς την απολυταρχία γίνεται μονόδρομος.

Στα εθνικά κράτη η πρόσβαση στους μηχανισμούς των εξουσιών είναι ευκολότερη και τα πρόσωπα πολύ πιο οικεία. Το εθνικό κράτος είναι η «γειτονιά» μας και η παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα μια γκρίζα, ανελεύθερη μαζούπολη.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΘΗΡΙΩΔΕΣ ΚΟΙΤΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ''CASUS BELLI'' ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΟ ''ΤΕΜΑΧΙΟ 7'' ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΑΟΖ

Την επικαιρότητα απασχολεί η τουρκική συμπεριφορά μετά την ανακοίνωση της υπογραφής της συμφωνίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με την γαλλική TOTAL και την ιταλική ENI που αφορά στο “τεμάχιο 7” της κυπριακής ΑΟΖ. Μέσα σε λίγη ώρα, τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας της Τουρκίας, αλλά και ο ίδιος ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είχαν εκδώσει ανακοινώσεις και είχαν προβεί σε δηλώσεις απειλητικές, οι οποίες ήταν τόσο αιχμηρές, που θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν ως ένα άτυπο casus belli (αιτία πολέμου). Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Τι κάνει την Τουρκία να χάνει εντελώς την ψυχραιμία της, αναβιβάζοντας της προκλήσεις κατά της Κύπρου σε νέο επίπεδο;

Όπως φαίνεται στους χάρτες που μας παραχώρησε ευγενικά ο ειδικός του τομέα των υδρογονανθράκων, Δρ. Ηλίας Κονοφάγος, τον οποίο συμβουλευθήκαμε, οι σεισμικές έρευνες που έχουν διενεργήσει αμερικανικές εταιρίες στο “τεμάχιο 7”, έχουν εντοπίσει σημείο όπου υπάρχει – με ισχυρή πιθανότητα – κοίτασμα φυσικού αερίου το οποίο είναι μέχρι και πενταπλάσιο του αιγυπτιακού ZOHR!

Με απλά λόγια και ποσοτικοποιημένα, η υπολογισμένη αξία του ZOHR ανέρχεται στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ! Κατά συνέπεια, ένα κοίτασμα η αξία του οποίου μπορεί να ανέρχεται ακόμα και σε 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, είναι επαρκής λόγος να κάνει την Άγκυρα να “χάσει τον έλεγχο”… Στους χάρτες θα πρέπει να προσεχθεί, ότι η διεκδίκηση της Τουρκίας στο “οικόπεδο” των εταιριών TOTAL-ENI είναι στο βορειοδυτικό μέρος.

 
Είναι προφανές ότι η Τουρκία θα αυξήσει κατακόρυφα της προκλήσεις, όσο πλησιάζουμε προς τον Ιανουάριο που είναι προγραμματισμένη η γεώτρηση. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Τούρκοι έχουν ήδη στείλει ερευνητικά σκάφη να κάνουν υποτίθεται σεισμικές έρευνες στο “τεμάχιο 7” της κυπριακής ΑΟΖ και είναι εξαιρετικά πιθανό να έχουμε σύντομα νέες αφίξεις.
Το ενδιαφέρον, συνεπώς, μεταφέρεται στο τι σκοπεύουν να κάνουν οι Κύπριοι, ασφαλώς όμως και η Ελλάδα, για να υπερασπίσουν τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον “απροσάρμοστο” κρατικό δρώντα της περιοχής, την Τουρκία. Υπενθυμίζεται, ότι στο πρόσφατο παρελθόν, η τουρκική αντίδραση “έπεισε” την ιταλική ENI να αποχωρήσει από την περιοχή.
Η ταραγμένη εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ιταλία με τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις να έχουν διαφορετική οπτική επί των ενεργειακών θεμάτων (π.χ. τα δημοσιεύματα για τον Ματέο Σαλβίνι και την ειδική του σχέση με ρωσικά ενεργειακά συμφέροντα), αλλά και η ακυβερνησία εν πολλοίς, δεν επέτρεψε στη Ρώμη να εκπονήσει σαφή πολιτική για το ζήτημα, με αποτέλεσμα η εταιρία ENI να νιώσει απροστάτευτη και να φύγει.
Τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει και στην Ιταλία, καθώς μια άλλη κυβέρνηση, περισσότερο φιλική προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, να αναλαμβάνει τα ηνία. Εάν υποτεθεί ότι η στάση της ΕΕ απέναντι στους υδρογονάνθρακες της ανατολικής Μεσογείου επικεντρώνεται σε ένα δυνητικό μελλοντικό “ταμιευτήρα αερίου” που θα συμβάλλει τα μέγιστα στη διαφοροποίηση των πηγών προμήθειας, άρα στην ενεργειακή ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου, αρκετά θα μπορούσαν να αλλάξουν.
Ρόλο θα παίξει πιθανώς και η προκλητική, στα όρια του προσβλητικού ενίοτε, στάση της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ. Ωστόσο, από τη στιγμή που μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση με τον γνωστό δυσκίνητο μηχανισμό λήψης αποφάσεων, δεν μπορεί κανείς να σχεδιάζει με βάση την ελπίδα ευρωπαϊκής στήριξης σε “κεντρικό επίπεδο”.

Διαφορετικός είναι ο υπολογισμός στην περίπτωση της Γαλλίας. Ούτε η κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας επιθυμεί να διαρρήξει τους όποιους δεσμούς με την Άγκυρα. Όμως, δηλώσεις ανώτατων στελεχών της γαλλικής κυβέρνησης, καθώς επίσης και του ίδιου του Εμανουέλ Μακρόν, συν αναφορές στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις στο πλαίσιο των διμερών σχέσεων με την Κύπρο και την Ελλάδα, υιοθετούν έναν εντελώς διαφορετικό τόνο από αυτόν της Ιταλίας.
Ας μην ξεχνούμε ότι η Γαλλία διαθέτει και το αεροπλανοφόρο Ντε Γκολ με το οποίο δύναται να κάνει προβολή ισχύος στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, μαζί με ισχυρά πλοία του γαλλικού Ναυτικού. Το Παρίσι διατηρεί ένα εξαιρετικό επίπεδο επικοινωνίας και με την Αίγυπτο του προέδρου Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι.

Το αιγυπτιακό Ναυτικό του οποίου έχει αγοράσει γαλλικά μαχητικά τέταρτης γενιάς Rafale, φρεγάτες FREMM και πυραυλακάτους Gowind, ενώ έχει παραλάβει και τα δυο ελικοπτεροφόρα κλάσεως Mistral τα οποία προορίζονταν για τη Ρωσία…
Αυτό από μόνο του δεν λέει και πολλά. Όμως, η Αίγυπτος, σε συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) θεωρούν την Τουρκία απειλή εθνικής ασφαλείας νούμερο ένα (λόγω της ειδικής σχέσης Ερντογάν με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, κυρίως).
Να υπενθυμιστούν οι πρωτοφανείς δηλώσεις του Σαουδάραβα υπουργού Εξωτερικών που υποστήριξε απερίφραστα τα δικαιώματα της Κύπρου για αξιοποίηση υδρογονανθράκων στις θαλάσσιες ζώνες της, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την οργή του Ερντογάν, ο οποίος κατηγόρησε το Ριάντ για αντι-ισλαμική συμπεριφορά, αφού οι Σαουδάραβες “άδειασαν” επιδεικτικά τα Κατεχόμενα!
Η παράθεση όλων αυτών των στοιχείων στόχο έχουν να καταδείξουν ότι περιθώρια κινήσεων για την ελλαδική και την κυπριακή διπλωματία υπάρχουν. Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται στην Ελλάδα για την υπογραφή συμφωνίας προμήθειας γαλλικών φρεγατών Balh@rra, ενός πλοίου που δεν έχει ακόμα ναυπηγηθεί, έναντι ποσού με το οποίο η Ελλάδα θα μπορούσε να αποκτήσει διπλάσιο αριθμό σκαφών από άλλους προμηθευτές, αναπόφευκτα γεννούνται και άλλες σκέψεις.
Είναι λογικό να θεωρεί αυτονόητο κάθε αναλυτής, ότι σε ένα τόσο περιπλεγμένο σκηνικό όπου τα πάντα μπορούν να καθορίσουν – στις λεπτομέρειες – το τελικό αποτέλεσμα, η Ελλάδα έχει θέσει ευθέως στη γαλλική πλευρά, ότι μια τέτοια επένδυση σε εποχές δύσκολες για την παγκόσμια ναυπηγική βιομηχανία, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από συγκεκριμένες δεσμεύσεις στον τομέα της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων.
Είναι επίσης δύσκολο(;) να φανταστεί κανείς, ότι οι ελληνικές κινήσεις δεν περιλαμβάνουν την Κύπρο και φροντίζουν μονάχα για την ασφάλεια των μελλοντικών προσπαθειών εντοπισμού και αξιοποίησης ευμεγέθων κοιτασμάτων νοτιοδυτικά της Κρήτης. Δεν μπορεί να μην έχει εξηγηθεί με σαφήνεια στο Μέγαρο Μαξίμου και τον καινούργιο ένοικο, η σημασία της ανατολικής Μεσογείου για την Ελλάδα.
Δεν μπορούν να θυσιαστούν τα πάντα στον βωμό της αποκλιμάκωσης στο ελληνοτουρκικό μέτωπο περιλαμβάνοντας μονάχα το Αιγαίο και τις ελληνικές νήσους μέχρι το Καστελόριζο, διαχωρίζοντας από τους υπολογισμούς αυτούς την Κύπρο.
Ο πλέον προφανής λόγος – χωρίς να είναι ο μοναδικός – είναι το ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να κάνει πίσω και όποιος ιθύνων στην Ελλάδα το πιστεύει, είναι ένας ακόμα επικίνδυνος αφελής. Χρειάζεται μήπως να εξηγήσουμε εκ νέου το ανθελληνικό παιχνίδι της Τουρκίας στη Λιβύη; Να θυμίζαμε ποια πρόσωπα που παίζουν ρόλο στην περιοχή έχουν εμπειρία από την Ελλάδα στην οποία απευθύνθηκαν για βοήθεια και τι ακριβώς έχουν εξασφαλίσει;
Ελπίζουμε να καταλάβουν στο Μαξίμου και στη Βασ. Σοφίας, ότι για την Τουρκία η Κρήτη ΔΕΝ δικαιούται ως νήσος, τίποτα παραπάνω από 6 ναυτικά μίλια χωρικά ύδατα. Δε δικαιούται υφαλοκρηπίδα, δεν δικαιούται ΑΟΖ. Μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό; Ποιες τουρκικές επιδιώξεις υποκρύπτονται;
Όσο η Ελλάδα δεν δείχνει βούληση να υπερασπίσει τα δικαιώματά της ακόμα και με τη χρήση ένοπλης βίας εάν απαιτηθεί, δίνοντας την εντύπωση ότι στο στρατιωτικό πεδίο περιμένει από άλλους να της λύσουν τα προβλήματα, τόσο η θέση της θα καθίσταται πιο επισφαλής. Ας τα θυμάται αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης καθώς θα οδεύει για τις συναντήσεις με τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογτάν στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο των εργασιών του ΟΗΕ…


DEFENCE POINT
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
 

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : Η ΗΡΩΙΚΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΙΟΥΛΙΑ ΜΠΙΜΠΑ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ Π.Ε.Α.Ν. (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων). ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

Ήταν μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Ε.Α.Ν. (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων).
Έγινε σαμποτέρ και τίναξε στον αέρα στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 την προδοτική ΕΣΠΟ, που στρατολογούσε Έλληνες για να πολεμήσουν στο πλευρό της Βέρμαχτ. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη αντιστασιακή πράξη σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη μέχρι τότε...
Ριψοκίνδυνη, ακραιφνής πατριώτισσα μετέφερε τα εκρηκτικά στο σπίτι της και μάλιστα βοήθησε στην για την κατασκευή της βόμβας που ισοπέδωσε το κτίριο της ΕΣΠΟ...
Στο ίδιο της το σπίτι πάλι είχε βοηθήσει για την κατασκευή δύο ακόμα βομβών: εκείνης που ανατίναξε τη λέσχη των Γερμανών αξιωματικών του Υγειονομικού, κοντά στο Αρχαιολογικό Μουσείο και εκείνης που ανατίναξε τα γραφεία μιας άλλης ελληνικής ναζιστικής οργάνωσης της ΟΕΔΕ.
Την βόμβα που ανατίναξε την ΕΣΠΟ την έφτιαξε μαζί με τους συνεργάτες της με 10 κιλά δυναμίτη και δύο εμπυρεύματα. Την μετέφερε η ίδια η Ιουλία μέσα σε μια τσάντα σκεπασμένη με ραδίκια από την πλατεία Κάνιγγος και την τοποθέτησε με τους συνεργάτες της κάτω από το κλιμακοστάσιο του κτιρίου, ανάβοντας δύο φιτίλια.
Από την έκρηξη το κτίριο σωριάζεται και θα χάσουν τη ζωή τους 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Στεροδήμος, 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Χτυπήθηκαν όμως ξώφαλτσα και κάποιοι περαστικοί. Ένας από τους τραυματίες μάλιστα, ένας ιερέας, λέει με υπερηφάνεια «Δεν πειράζει που χτυπήσαμε, αρκεί που αφανίστηκε η σφηκοφωλιά των προδοτών»...
Η ίδια Ιουλία απεκάλυψε τι ήταν αυτό που την ώθησε να εμπλακεί στον Αγώνα εναντίον του κατακτητή: το παράδειγμα εκείνων που κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη (δεν γνώριζε τα ονόματά τους αλλά δεν θα προλάβαινε και να τα μάθει)…
Μετά τη δίκη της ο γαμπρός της, Αλέκος Μπίμπας, την επισκέφτηκε. Οι Γερμανοί την είχαν δεμένη σ’ ένα δέντρο, την είχαν βασανίσει και κακοποιήσει σε τέτοιον βαθμό ώστε δεν την αναγνώρισε. Η Ιουλία, συγκέντρωσε τις δυνάμεις της, σήκωσε το κεφάλι της και μπόρεσε να αρθρώσει περήφανα τα τελευταία λόγια που άκουσε δικός της άνθρωπος:
«Αλέκο, να είσαι υπερήφανος που με είχες νύφη σου και να είσαι βέβαιος ότι δεν μαρτύρησα απολύτως τίποτε από όσα ήξερα, εις τους Χιτλερικούς».

Είναι η μοναδική γυναίκα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας που καταδικάστηκε σε θάνατο κι εκτελέστηκε, σύμφωνα με την απόφαση του γερμανικού στρατοδικείου, δια πελέκεως!
ΑΘΑΝΑΤΗ!

ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΓΙΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΓΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ

Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, σε συνεργασία και με τη Βιβλιοθήκη της Βουλής, κρίνοντας ότι ο εορτασμός των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 θα αποτελέσει μείζον γεγονός, αποφάσισε να προγραμματίσει από τώρα τις δράσεις του για το 2021 και να τις κατανείμει
χρονικά στα προσεχή 4 έτη, ώστε η συμμετοχή του στον εορτασμό να αποτελέσει σημαντική συμβολή σε αυτόν αλλά και ευκαιρία προβολής του έργου του Ιδρύματος. Συγκεκριμένα, προγραμματίζονται τα ακόλουθα έργα:

A. Ερευνητικά

i. Σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών
(α) Ανάθεση συγγραφής βιβλίου στην καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών κα Όλγα Κατσιαρδή, με θέμα τα αυστριακά αρχεία που σχετίζονται με την Ελληνική Επανάσταση. Η κα Κατσιαρδή έχει ήδη εντοπίσει και επεξεργαστεί το σχετικό – και κατά μεγάλο μέρος ανεξερεύνητο έως τώρα – υλικό, το οποίο και έχει συγκεντρώσει σε ειδική βάση δεδομένων. Υπολείπεται η συγγραφή του βιβλίου.
 

(β) Έρευνα στα οθωμανικά αρχεία που αναφέρονται στην Ελληνική
Επανάσταση. Επιστημονικός υπεύθυνος θα είναι ο κ. Παρασκευάς Κονόρτας, αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Τα πορίσματα της έρευνας θα δημοσιευθούν από το Ίδρυμα της Βουλής.

ii. Σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο
(α) Δημιουργία ψηφιακής βάσης δεδομένων από το Κέντρο Έρευνας Νεότερης Ιστορίας (ΚΕΝΙ), του Παντείου Πανεπιστημίου με θέμα Τόποι μνήμης για την Ελληνική Επανάσταση, 19ος-20ος αιώνας. Επιστημονική υπεύθυνη θα είναι η κα Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια του Τμήματος
Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, του Παντείου Πανεπιστημίου. Στόχος του έργου είναι η συγκέντρωση πληροφοριών και λοιπού ιστορικού υλικού για τα σωζόμενα μνημεία της Ελληνικής Επανάστασης σε διάφορες πόλεις της επικράτειας.

iii. Σε συνεργασία με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών
(α) Έρευνα με θέμα Αντιπρόσωποι των Εθνοσυνελεύσεων και Βουλευτικό:
Βιβλιογραφική τεκμηρίωση. Στην έρευνα μετέχουν, εκτός του Ιδρύματος της Βουλής, η Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων και το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Υπεύθυνος του προγράμματος είναι ο κ. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, Διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Β. Εκδοτικό Πρόγραμμα

(α) Σειρά «Κείμενα Μνήμης»
Διευθυντής σειράς θα είναι ο κ. Παντελής Μπουκάλας, συγγραφέας και δημοσιογράφος. Η σειρά περιλαμβάνει:

- Απομνημονεύματα/ημερολόγια
Πρόκειται για έκδοση ή επανέκδοση απομνημονευμάτων και ημερολογίων του 19ου αιώνα, βασιζόμενα στην προσωπική, άμεση γνώση και εμπειρία των συγγραφέων τους από τα γεγονότα που συναποτέλεσαν την Επανάσταση του 1821. Θα προστεθούν προλογικά σημειώματα και εισαγωγική μελέτης για το συγγραφέα, το έργο και την τύχη του μετά την αρχική δημοσίευση. Πολλά από αυτά τα βιβλία δεν έχουν επανεκδοθεί ή επανεκδόθηκαν πρόχειρα, άλλα δε είναι προσπελάσιμα μόνο ψηφιακά.
Μελετάται η έκδοση των ακόλουθων έργων:

• Ιωάννης Φιλήμων, Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας, εκ του Τυπογραφείου Θ. Κονταξή και Ν. Λουλάκη, εν Ναυπλία, 1834.
• Αρτέμιος Μ. Μίχος, Aπομνημονεύματα της δευτέρας πολιορκίας του Mεσολογγίου (1825-1826), 1883.
• Χριστόφορος Περραιβός, Απομνημονεύματα πολεμικά, 1-2, Αθήνα 1836.
• Κανέλλος Δεληγιάννης, Απομνημονεύματα, εισαγωγή σχόλια Γ.Τσουκαλά, στη σειρά Απομνημονεύματα αγωνιστών του 21, τ. 1-3, Αθήνα 1957.
• Καλλίνικος. Κριτοβουλίδης, Απομνημονεύματα του περί αυτονομίας της Ελλάδος πολέμου των Κρητών, Αθήνα 1859
• Χρήστος Σ. Βυζάντιος, Ιστορία των κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν εκστρατειών και μαχών κα των μετά ταύτα συμβάντων… Αθήνα 1870.

(β) Ανθολόγιο κλέφτικων τραγουδιών
Πρόκειται για έκδοση ενός ανθολογίου με μεταφράσεις κλέφτικων τραγουδιών στην αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιταλική και ρωσική γλώσσα, το οποίο θα μπορεί να προσφέρεται ως δώρο από τη Βουλή στους επισκέπτες της. Πρόκειται για μεταφράσεις του 19ου αιώνα από κορυφαίους ελληνιστές ή φιλέλληνες (Φωριέλ, Γκαίτε, Μύλλερ, Τομμαζέο, Ευλάμπιος). Την εισαγωγή προτείνεται να αναλάβει ο καθηγητής κ. Αλέξης Πολίτης και την επιμέλεια του ανθολογίου ο κ. Παντελής Μπουκάλας.

Γ. Συνέδρια

Στο πλαίσιο των δράσεων για την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 προγραμματίζεται η διοργάνωση των εξής συνεδρίων:

• Το απομνημόνευμα, ως ιστορική πηγή και οι χρήσεις του.
• Η Ελληνική Επανάσταση του 1821: οθωμανικά και αυστριακά αρχειακά τεκμήρια. Νέες προσεγγίσεις.
• Το 1821 και η Δημοκρατία.

Μελετάται ακολούθως η έκδοση των πρακτικών των συνεδρίων.

1821-2021 new-1
https://www.hellenicparliament.gr › UserFiles › 1821-2021 new 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΟΣΜΗΣΕ ΤΗΝ ΖΥΡΙΧΗ ΜΕ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Yannis Xenos
Architekt Dipl. Ing.
T.U. Karlsruhe

Πόσο θα πίστευες αν σου έλεγε κάποιος ότι τον 19ο αιώνα υπήρξε κάποιος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα (Έλληνας) που:
- Πήρε τρία διδακτορικά διπλώματα στην Ιταλία!
- Έφτιαξε το Σύνταγμα της τότε Επτανησιακής Πολιτείας (και έγινε κυβερνήτης της σε ηλικία 26 χρονών!)
- Έφτιαξε το επιτυχημένο Ελβετικό Σύνταγμα (που ισχύει μέχρι σήμερα)
- Έσωσε από διαμελισμό και από πτώχευση την ηττημένη το 1815 Γαλλία.
- Έγινε Υπουργός Εξωτερικών (1816) της μεγαλύτερης (τότε) Ευρωπαϊκής δύναμης (της Ρωσίας)
- Έσωσε την Ελληνική επανάσταση.
Ομολογώ ότι κατά καιρούς άκουγα για κάποιον Καποδίστρια με τόσα απίθανα κατορθώματα που μου φαινόντουσαν το λιγότερο, υπερβολές!
Τέτοια κατορθώματα είμαστε συνηθισμένοι μόνο στα μυθικά χρονιά. Ποιός να ήταν αυτός ο Έλληνας του 19ου αιώνα που, τουλάχιστον σε πολιτικούς άθλους, φάνηκε αντάξιος του Ηρακλή; Είναι όλα αυτά αλήθεια;
Το όνομα του: Ιωάννης Καποδίστριας.

Στην αποκαλυπτική του ομιλία ο κ. Κορνιλάκης παρουσιάζει τον «Άγιο της πολιτικής», την σπουδαία βιογραφία του σε όλη την Ευρώπη, τα επιτεύγματά του, τις θυσίες του για την Ελλάδα μέχρι και την ύστατη θυσία του να προσφέρει την ίδια του την ζωή για την ενότητα της πατρίδας μας.
Ιωάννης Καποδίστριας:
• Γενετικές Ρίζες: από Κέρκυρα (πατέρας) και Κύπρο (μητέρα)
• Σπουδές: Ιατρική , Νομική και Φιλοσοφία (Ιταλία)
• Ιονική Επτανησιακή Πολιτεία: Δημιουργός του Συντάγματός της και Κυβερνήτης (σε ηλικία 26 χρονών)
• Δημιουργός του Ελβετικού πολιτειακού συστήματος: Στην Ελβετία (όταν υπάλληλος στην Ρωσική πρεσβεία) ανέλαβε και έφτιαξε ένα νέο πολιτειακό ομοσπονδιακό σύστημα που ένωσε με επιτυχία τα διάφορα καντόνια. Έφτιαξε το Ελβετικό Σύνταγμα πάνω στις αρχές της άμεσης Αρχαιο - Ελληνικής Δημοκρατίας (η χρησιμοποίηση δημοψηφισμάτων για αποδοχή των Νόμων). Θεωρείται ακόμη ο «πρώτος επίτιμος πολίτης της Ελβετίας».
• Ελληνική νεολαία: Με δικά του λεφτά σπούδαζε 300 Ελληνόπουλα στην Ευρώπη (Ο ένας από τους δυο δολοφόνους του είχε σπουδάσει με τα λεφτά του.)
• Σώζει την Γαλλία το 1815: Μετά το Βατερλώ, επηρέασε τον Τσάρο για να μην διαμελισθεί η Γαλλία (σαν ηττημένη χώρα) και οι πολεμικές αποζημιώσεις μειώθηκαν κατά 99%! (με το επιχείρημα ότι «ο λαός της δεν ευθυνόταν»)
• Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας: Το 1816 ο Ρώσσος Τσάρος του ζήτησε (λόγω ικανότητας και προσωπικότητας) να γίνει Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας! Ο Καποδίστριας δέχτηκε, αλλά επειδή ήθελε να μείνει Έλληνας με διακαή Ελληνική πιστότητα, είπε στον Τσάρο «Μεγαλειότατε δέχομαι, με τον όρο να μην γίνω υπήκοος αλλά να είμαι υπάλληλός σας».

• Ελληνική επανάσταση: Το 1821 παραιτήθηκε από την Ρωσική κυβέρνηση και πήγε στην Ελβετία (1821- 1827). Έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα. Η επανάσταση δεν θα πετύχαινε χωρίς την συμβολή του Καποδίστρια. Έδωσε πολιτική μάχη με Ευρωπαίους δικτάτορες φιλικά προσκείμενους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (π.χ. Μέττερνιχ). Ξεσήκωσε το φιλελληνικό κίνημα στην Ευρώπη. Έστελνε λεφτά, οπλισμό και τόνους παξιμάδι στην Ελλάδα. Το 1827, στην συνεδρίαση της Τριζίνας, ο Κολοκοτρώνης προτείνει τον Καποδίστρια σαν τον «Ηγέτη του Έθνους».
• Οργάνωσε το Πολεμικό ναυτικό και γενικά την ναυτιλία (οικονομικό θέμα)
• Ήθελε να κάνει τους Έλληνες νοικοκυραίους: Να δώσει γη και δάνεια.
• Ακολούθησε τον δρόμο της θυσίας για το Έθνος. Δεν δέχτηκε αμοιβή σαν Κυβερνήτης: «Όταν βεβαιωθώ ότι ουδέν Ελληνόπουλο πεινά, τότε ίσως θα δεχτώ έναν οβολό».
• Έβαλε υποθήκη τα χτήματα του στην Κέρκυρα σε Έλληνα εφοπλιστή προκειμένου να φέρει δυο καραβιές τροφή για τον πεινασμένο λαό.
• Το 1831 δολοφονήθηκε από «ελληνικά» χέρια στα σκαλοπάτια του Αγίου Σπυρίδωνα (Κυπριακής καταγωγής Άγιος) στο Ναύπλιο. Ο Κολοκοτρώνης τον ονόμασε «Πατέρα του Έθνους». (Από τότε δεν έχουμε καθορίσει στον Κυβερνήτη Καποδίστρια αυτήν την τιμή). Ο Κανάρης σε γράμμα του μίλησε για Πατροκτονία.
• Ο Καποδίστριας ήταν μια οικουμενική προσωπικότητα. Ακόμη τον τιμούν στην Ρωσία, στην Γαλλία, στην Ελβετία, στην Σλοβενία. Στην Ελλάδα μάλλον τον αγνοούμε.
«Ει o Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών» Ι. Καποδίστριας
«Στις δύσκολες στιγμές οι μόνοι μας σύμμαχοι είναι οι πρόγονοί μας»

Οργανισμός για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΓΟΥΪΛΙΑΜ ΓΚΛΑΝΤΣΤΟΟΥΝ - ΤΟΝ ΖΑΚ ΤΟΝ ΞΕΡΕΤΕ, ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο Γ.ΓΚΛΑΝΤΣΤΟΟΥΝ

Ο Γουίλιαμ Γκλάντστοουν (William Ewart Gladstone, 29 Δεκεμβρίου 1809 – 19 Μαΐου 1898, στην παλαιά ελληνική βιβλιογραφία ως Ουίλιαμ Γλάδστων) ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. Διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα και τον φιλελληνισμό του. Ήταν επίσης εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας και μέλος της Βασιλικής Στατιστικής Εταιρείας.
 
Το 1834 έγινε δεύτερος λόρδος θησαυροφύλακας και το 1835 υφυπουργός Αποικιών, οπότε τάχθηκε επανειλημμένα υπέρ της κατάργησης της δουλείας στις αποικίες. Το 1862, ως Υπουργός Οικονομικών στην Κυβέρνηση Πάλμερστον, ψήφισε υπέρ της ενώσεως των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα. Το 1867 διαδέχθηκε τον Λόρδο Ρώσσελ στην αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων και το 1868 σχημάτισε την πρώτη υπό την προεδρία του κυβέρνηση, οπότε και κατάφερε να ψηφιστεί νόμος για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος.
Παραιτήθηκε το 1873 κατόπιν απορρίψεως ενός νομοσχεδίου του και δεν έπαψε να παρακολουθεί τα πολιτικά γεγονότα, επιτιθέμενος με δριμύτητα κατά της φιλοτουρκικής πολιτικής του Μπέντζαμιν Ντισραέλι. Κατά τη διάρκεια των εκλογών του 1880, με πλειοψηφία κέρδισε τις εκλογές και έγινε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός. Έτσι πέτυχε να σταλεί στο Βερολίνο για τη συνδιάσκεψη, η οποία τελικά θα έδινε τη Θεσσαλία στην Ελλάδα, το 1881.
Το 1886 σχημάτισε την τρίτη του κυβέρνηση με πρόγραμμα τη χορήγηση πλήρους αυτονομίας στην Ιρλανδία. Επειδή η Βουλή καταψήφισε το σχετικό νομοσχέδιο, έγιναν εκλογές το 1892, οι οποίες τον έφεραν για τέταρτη φορά στη θέση του πρωθυπουργού. Το νομοσχέδιο του ψηφίστηκε από την Βουλή, αλλά απορρίφθηκε από την Βουλή των Λόρδων. Τελικά, ο Γκλάντστοουν παραιτήθηκε οριστικά από την πολιτική το 1893, οπότε και ασχολήθηκε με τη μετάφραση των Ωδών του Ορατίου και άλλων συγγραφέων.
Γλάδστων και Ελλάδα
Στην νεότερη ελληνική ιστορία ο Γουίλιαμ Γλάδστων συνέδεσε το όνομά του τόσο με την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα όσο και με το Κυπριακό ζήτημα. Ειδικότερα επί του τελευταίου ένα χρόνο πριν πεθάνει (1897) έκανε την ακόλουθη εξομολόγηση:
“Αναλογίζομαι – έγραφε – τι ικανοποίηση θα αισθανόμουν αν είχα την τύχη πριν από το τέρμα της μικρής μου ζωής να δω τον πληθυσμό αυτής της Ελληνικής Νήσου (της Κύπρου) να ενσωματωθεί ύστερα από φιλικό διακανονισμό με τους αδελφούς του, του Βασιλείου της Ελλάδος”.
Σημαντική είναι η απόφασή του να συνεχίσουν τα Ελληνικά σχολεία της Κύπρου να διδάσκουν στην Ελληνική γλώσσα, σε αντίθεση με εισήγηση που του έκαναν όταν υπουργός αποικιών, λέγοντας ότι δεν αξίζει να κάνουμε στους Έλληνες ό,τι κάναμε σε άλλους λαούς, δηλαδή να τους επιβάλουμε τη γλώσσα μας.
Ο Γλάδστων ήταν από τους πρώτους μείζονες Βρετανούς πολιτικούς που υιοθέτησε την πολιτική άποψη ότι η Βρετανία μπορούσε να παρεμβαίνει για την προστασία των χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μάλιστα να δικάζει τους υπεύθυνους για τις διώξεις. Η πολιτική αυτή βασιζόταν σε διεθνείς συνθήκες όπως η Συνθήκη των Παρισίων του 1856 με την οποία έληξε ο Κριμαϊκός Πόλεμος.
Θαύμαζε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία σαν έναν ενωτικό εθνικό και θρησκευτικό οργανισμό και εμπνεόταν από την Επανάσταση του 1821. Μετά τη σφαγή χιλιάδων Βουλγάρων χριστιανών από τους Τούρκους τον Μάιο του 1876, ο Γλάδστων κάλεσε τη βρετανική κυβέρνηση να αναλάβει ενεργό ρόλο σαν προστάτης και δικαστής. Οι θέσεις του έγιναν γνωστές μέσω ενός φυλλαδίου με τον τίτλο “Bulgarian Horrors and the Question of the East” (Βουλγαρική φρίκη και το Ανατολικό Ζήτημα).
Η εκστρατεία του Γλάδστων υπέρ των Ορθοδόξων της Τουρκίας προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον σε κύκλους της Βρετανίας, περιλαμβανομένων των Αγγλικανικών Εκκλησιών, και σχηματίστηκαν διάφορες οργανώσεις για την υποστήριξη Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων Ορθοδόξων της Τουρκίας.
Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον μεγάλο φιλέλληνα, στήθηκε, από πανελλήνιο έρανο, ο ανδριάντας του στην είσοδο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Κατάλογος πολιτικών αξιωμάτων
Βουλευτής 1832-1845, 1847-1895
Υφυπουργός Πολέμου και Αποικιών 1835
Υφυπουργός Εμπορείου 1841-1843
Υπουργός Εμπορείου 1843-1845
Υπουργός Πολέμου και Αποικιών 1845-1846
Μέγας Θησαυροφύλακας 1852-1855
Κυβερνήτης των Ιονίων Νήσων 1859
Μέγας Θησαυροφύλακας 1859-1866
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1865-1866
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1868-1874
Μέγας Θησαυροφύλακας 1873-1874
Μέγας Θησαυροφύλακας 1880-1881
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1880-1885
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1880-1885
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1886
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1886
Μέγας Σφραγιδοφύλακας 1886
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1892-1894
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1892-1894
Μέγας Σφραγιδοφύλακας 1892-1894


wikipedia
Olympia.gr 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ 120.000 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ - ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΤΟ ΞΕΧΝΑ, ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΗ ΧΛΕΥΗ ΜΑΣ

ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ 1955-1959 : Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ΄ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ (Β΄ΜΕΡΟΣ)

Απο το βιβλιο του Ανδρέα Βαρνάβα
''Ιστορια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959''
εκδόσεις Επιφανείου 2002

 

Το ενωτικό ζήτημα της Κύπρου πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις μετά την άνοδο του Μητροπολίτη Κιτίου Μακαρίου στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο στις 20 Οκτωβρίου 1950. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος και
Εθνάρχης Μακάριος Γ', προικισμένος με εξαιρετικά ηγετικά προσόντα, χρησιμοποιούσε κάθε ευκαιρία, για να εκφράζει τον ασίγαστο πόθο του Κυπριακού λαού για ελευθερία και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Σε εγκύκλιο του προς τον Κυπριακό λαό με ημερ. 13 Δεκεμβρίου 1950 γράφει:
«Σταθεροί, πειθαρχικοί, άκαμπτοι, ας συνεχίσωμεν τον αγώνα, βέβαιοι ότι το ακαταμάχητον δίκαιον μας και η άκαμπτος αποφασιστικότης μας θα κατισχύσωσι παντός εμποδίου και θα μας οδηγήσωσιν
εις την ποθητήν λύσιν της μοναδικής αξιώσεως μας, δηλαδή την Ενωσιν της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος».13

Με ομιλίες του στην Κύπρο ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος τονώνει το εθνικό φρόνιμα του λαού. Με επισκέψεις του στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αμερική ενημερώνει τη διεθνή κοινή γνώμη για το Κυπριακό πρόβλημα και αγωνίζεται να εξασφαλίσει υποστήριξη για το δικαίωμα του λαού για ελευθερία και αυτοδιάθεση.
Στις 25 Απριλίου 1952, ο Εθνάρχης Μακάριος μετά από πρόσκληση του, συγκεντρώνει στη Λευκωσία 600 αντιπροσώπους του Κυπριακού λαού, με τους οποίους συγκροτείται η Α' Παγκύπρια Εθνική Συνέλευση. Στην προσφώνηση του προς τα μέλη της Συνέλευσης αναφερόμενος στο Κυπριακό πρόβλημα τονίζει:
 

«Κατά το τρέχον έτος θα καταβάλωμεν πάσαν προσπάθειαν, ώστε η Ελληνική Κυδέρνησις να εγγράψη το ζήτημα εις τον Οργανισμών Ηνωμένων Εθνών, εάν δι' άλλου τρόπου δεν επιτευχθή η λύσις του. Εάν παρ' ελπίδα δεν επιτύχωμεν την εγγραφήν, και πάλιν δεν θα ησυχάσωμεν ούτε και θα απογοητευθώμεν. Εχομεν ακόμη εις την διάθεσίν μας πολλά άλλα μέσα διεξαγωγής του αγώνος».14
Στις 27 Απριλίου 1953, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αποστέλλει επιστολή πρός τον Κυβερνήτη της Κύπρου Σερ Αντριου Ράιτ και ζητά απ' αυτόν ν' αναλάβει τη διενέργεια ενός νέου δημοψηφίσματος,
για να δοθεί η ευκαιρία στον Κυπριακό λαό να ασκήσει το δικαίωμα για αυτοδιάθεση, σύμφωνα με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών που λήφθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1952, η οποία διακήρυσσε το δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν για τον τρόπο της διακυβέρνησης τους.
Η απάντηση του Κυβερνήτη έλεγε ότι η Βρετανική Κυβέρνηση «δεν αντιμετωπίζει οιανδήποτε αλλαγήν της κυριαρχίας της Κύπρου και θεωρεί ως κλειστών το ζήτημα».15
Στις 28 Ιουνίου 1953, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος κάλεσε τον Κυπριακό λαό στον ιερό ναό Φανερωμένης Λευκωσίας, για να εκφράσει τη θέληση του για ελευθερία και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
 

Ο λαός ανταποκρίθηκε πρόθυμα στην πρόσκληση του ηγέτη του και 15 περίπου χιλιάδες κατέκλυσαν την εκκλησία και τους γύρω χώρους.
Σε ενθουσιώδη ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος είπε μεταξύ άλλων: «Φιλία Ελληνοβρετανική είναι απαράδεκτος εκ μέρους του Ελληνικού λαού, εψ' ώσον είναι αυτή μονώπλευρος και ετεροβαρής, και εν ονώματί της στραγγαλίζεται η Κυπριακή ελευθερία... Εν τη προσπάθεια μας να ανακτήσωμεν την επιπώθητον ελευθερίαν, θα τείνωμεν και την δεξιάν και την αριστεράν χείρα, δια να δεχθώμεν προσφερομένην βοήθειαν και εξ Ανατολών και εκ Δυσμών... Στηριζώμεθα προ παντώς εις τας ιδίας ημών δυνάμεις και Βασιζώμεθα ιδιαιτέρως επί του αγώνος «εις το εσωτερικών». Ηνωμένοι και ομονονοούντες υπώ την εθναρχικήν σημαίαν να αγωνισθώμεν με συνέπειαν και συνέχειαν, εν
ημέρα και εν νυκτί, με ώλα τα μέσα και με ώλους τους τρώπους, προς ένα σκοπών αποβλέποντες. Την ελευθερίαν και την ένωσιν με την μητέρα πατρίδα».16

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, έχοντας υπόψη την απόφαση της 16ης Δεκεμβρίου 1952 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία προτρέπονταν όλα τα κράτη-μέλη να υποστηρίζουν
την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών και εθνών, ζήτησε στις 10 Αυγούστου 1953 με επιστολή του προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ να συζητηθεί το Κυπριακό ζήτημα από τη Γενική Συνέλευση του Διεθνούς Οργανισμού. Παράλληλα απέστειλε επιστολή και προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας Στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο, με την οποία ζητούσε από την Ελληνική Κυβέρνηση να υιοθετήσει την προς τον Ο Η Ε αίτηση του Κυπριακού λαού, κάτι που δεν έγινε. Ο αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπίας στον ΟΗΕ, μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του Διεθνούς Οργανισμού, είπε ότι η αίτηση του Κυπριακού λαού ενδιαφέρει την Ελλάδα, αλλά δεν την υιοθετεί, γιατί προτιμά να
λυθεί το Κυπριακό πρόβλημα με διμερείς διαπραγματεύσεις με τη Βρετανική Κυβέρνηση. Έτσι το Κυπριακό δεν εγκρίθηκε ως θέμα της ημερήσιας διάταξης της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών μέσα στο 1953.
 

Η αγγλική πολιτική στο Κυπριακό πρόβλημα δεν ήταν εύκολο να μεταβληθεί. Παρέμεινε προσκολλημένη στο αποικιοκρατικό πνεύμα.
Τούτο φαίνεται καθαρά από τα λόγια του Υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Άντονυ Ήντεν, που είπε στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξανδρο Παπάγο, όταν συναντήθηκαν στη Βρετανική Πρεσβεία των Αθηνών την 22α Δεκεμβρίου 1953.

Μιλώντας ο Αλέξανδρος Παπάγος στη Βουλή των Ελλήνων στις 7 Φεβρουαρίου 1955, αναφέρθηκε και στη συνάντηση με τον Άντονυ Ήντεν, από τον οποίο είχε ζητήσει φιλική ρύθμιση του Κυπριακού
προβλήματος μέσα στα πλαίσια των δυο συμμάχων χωρών. Στην ομιλία του αυτή ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας είπε:
 

«Την 22αν Δεκεμβρίου 1953 μετέβην εις την Βρετανικήν Πρεσβείαν και συνηντήθην με τον κ. Ήντεν. Εν αρχή ο κ. Ήντεν μου διεβίβασεν επίσημον πρόσκλησιν της Βρετανικής Κυβερνήσεως να επισκεφθώ το Λονδίνον... Του εξήγησα εις ποίαν δύσκολον θέσιν ευρίσκεται η Ελληνική Κυβέρνησις κατόπιν της προσφυγής της Κυπριακής Εθναρχίας... Ο κ. Ήντεν με ήκουσε μετά προσοχής, εν τούτοις ξηρώς μοι απήντησε: «Θα επαναλάβω εκείνο το οποίον είπα και άλλοτε, δηλαδή δια την Βρετανικήν Κυβέρνησιν δεν υφίσταται Κυπριακόν ζήτημα ούτε εις το παρόν ούτε εις το μέλλον». Του απήντησα τότε ότι η Ελληνική Κυβέρνησις θα χειρισθή πλέον το ζήτημα αυτό όπως κρίνει καλύτερον και λυσιτελέστερον, και ότι αποκτά πλέον πλήρη και απόλυτον ελευθερίαν ενεργείας».17

Στις 23 Ιουλίου 1954, συγκροτείται η Β' Παγκύπρια Εθνική Συνέλευση στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννου Λευκωσίας υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Οι αντιπρόσωποι των πόλεων και των χωριών της Κύπρου σε ψήφισμα τους εκφράζουν απερίφραστα τον εθνικό τους πόθο:
 

«Αιακηρύσσομεν άπαξ έτι, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, την αναλλοίωτον και σταθεράν ημών θέλησιν υπέρ της ενώσεως μετά της Μητρός Ελλάδος, μεθ' ης συνδεόμεθα δι' άρρηκτων δεσμών αίματος,γλώσσης, θρησκείας, πολιτισμού, ηθών, εθίμων και παραδόσεων».18

Λίγες μέρες αργότερα, στις 28 Ιουλίου 1954, ο Υφυπουργός Αποικιών Χένρυ Χόπκινσον, μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων για το Κυπριακό πρόβλημα, είπε ότι η Κύπρος είναι περιοχή με στρατηγική αξία και γι' αυτή «ουδέποτε» θα εφαρμοσθεί η αρχή της αυτοδιάθεσης.
Ανέφερε συγκεκριμένα:«Υπάρχουν ωρισμένα εδάφη εντός της Κοινοπολιτείας, τα οποία εξ αιτίας των ιδιαζόντων χαρακτηριστικών των δεν μπορούν ποτέ να προσδοκούν να γίνουν πλήρως ανεξάρτητα».

Και πρόσθεσε:
«Η Κυβέρνησις της Αυτής Μεγαλειότητος επιθυμεί να καταστήση σαφές δι' ακόμη μίαν φοράν ότι δεν δύναται να διανοηθή θέμα αλλαγής της κυριαρχίας εις την Κύπρον».19

Νομοθεσία για περιορισμό των εθνικών εκδηλώσεων του Κυπριακού λαού. Επίκριση από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο
 

Στις 2 Αυγούστου 1954, ο Κυβερνήτης της Κύπρου με νομοθετήματα του επέβαλε περιορισμούς στις εθνικές εκδηλώσεις του λαού.
Καθένας που εκδήλωνε «στασιαστική πρόθεση» υπέκειτο σε φυλάκιση πέντε ετών. Στασιαστική ήταν η έκφραση επιθυμίας για μεταβολή στην κυριαρχία επί της Κύπρου.

Ο Γενικός Εισαγγελέας σε δηλώσεις του γι' αυτό το θέμα ανέφερε:
«Εις το μέλλον η επίκρισις της Κυβερνητικής πολιτικής δεν πρέπει να εισέρχεται εις την στασιαστικήν σφαίραν. Πρέπει να καταστήσω γνωστόν προς πάντας, ότι ο σημερινός Νόμος ο αναφερόμενος εις την στάσιν θα εφαρμόζεται από τούδε και εις το εξής αυστηρώς και
ότι στασιαστική συνωμοσία, δημοσιεύσεις (προφορικοί ή γραπταί) και οραταί παραστάσεις γενόμενοι με στασιαστικήν πρόθεσιν (περιλαμβανομένης της προθέσεως όπως επενεχθή αλλαγή εις την κυριαρχίαν της νήσου) θα διώκωνται ποινικώς».20
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, στις 7 Αυγούστου, απέστειλε προς τον Υπουργό Αποικιών της Βρετανικής Κυβέρνησης επιστολή διαμαρτυρίας για τους ανελεύθερους νόμους, που σκοπό είχαν να καταπνίξουν τις εθνικές εκδηλώσεις του Κυπριακού λαού. Ένα απόσπασμα της επιστολής
έλεγε:

«Μετά δυσφορίας και αγανακτήσεως διαπιστούμεν την τρομεράν αντινομίαν και αντίφασιν της Αγγλικής πολιτικής, ήτις παρουσιάζεται εις το διεθνές προσκήνιον ως συνήγορος των αρχών της αυτοδιαθέσεως των λαών, ενώ ταυτοχρόνως επιζητεί να καταπνίξει την έκφρασιν της θελήσεως του Κυπριακού λαού προς αυτοδιάθεσιν δια μεθόδων τρομοκρατικών, αι οποίαι υπενθυμίζουν τας μεθόδους των φασιστικών δυνάμεων, εναντίον των οποίων και το υμέτερον έθνος εν συμμαχία μετά της Ελλάδος επολέμησαν και ανέτρεψαν. Διό και δικαίως τας μεθόδους της εν Κύπρω Αγγλικής Διοικήσεως κατέκρινε και αυτός ο Αγγλικός τύπος, ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων».21
 

Στις 15 Αυγούστου 1954, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, σε ομιλία του στην ιερά Μονή της Τροοδίτισσας, επέκρινε τους ανελεύθερους νόμους του Κυβερνήτη ενώπιον 10 χιλιάδων περίπου προσκυνητών. Μικρό απόσπασμα από την ομιλία του είναι το πιο κάτω:

«Ο Κυρίαρχος εθέσπισε καταπιεστικούς νόμους, δια να ανακόψη τον αγώνα μας. Εχαρακτήρισε την έφεσίν μας προς αυτοδιάθεσιν ως αδίκημα και την ορμήν μας προς την ελευθερίαν ως στάσιν. Ημείς
τουναντίον πιστεύομεν ακραδάντως, ότι ο αγών του Κυπριακού λαού προς ανάκτησιν της ελευθερίας του δεν αποτελεί στασιαστικήν ενέργειαν, αλλ' υπόθεσιν ιεράν και καθήκον επιβαλλόμενον υπό του
άγραφου ηθικού νόμου».22
 

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συνεχίζει ακούραστος την εθνική πολιτική για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και καυτηριάζει τη βρετανική στάση στο ζήτημα αυτό. Στις 22 Αυγούστου 1954, εκφωνεί λόγο στον ιερό ναό Φανερωμένης Λευκωσίας και δημιουργεί Βαθιά συγκίνηση στις ψυχές των Ελλήνων της Κύπρου. Στην ομιλία του κατέληξε ως εξής:
 

«Υπό τους ιερούς αυτούς θόλους ας δώσωμεν σήμερον τον άγιον όρκον: Θα παραμείνωμεν πιστοί έως θανάτου εις το εθνικόν μας αίτημα. Άνευ υποχωρήσεων. Άνευ παραχωρήσεων. Άνευ συναλλαγών.
Θα περιφρονήσωμεν την βίαν και την τυραννίαν. Μ ε θάρρος θα υψώσωμεν το ηθικόν μας παράστημα υπεράνω των μικρών και εφήμερων κωλυμάτων, εν και μόνον επιδιώκοντες, εις εν και μόνον αποβλέποντεςτέρμα, την Ένωσιν και μόνον την Ένωσιν».23

Προσφυγή της Ελλάδας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό. Η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης και η αντίδραση των Κυπρίων
 

Στις 16 Αυγούστου 1954, η Ελληνική Κυβέρνηση υπέβαλε αίτηση προς τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία ζητούσε να εγγραφεί ως θέμα της ημερήσιας διάταξης της Γενικής Συνέλευσης το θέμα:
 

«Εφαρμογή υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών εις την περίπτωσιν του λαού της Κύπρου».
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, για να ενισχύσει την αίτηση της Ελληνικής Κυβέρνησης, υπέβαλε ξεχωριστό έγγραφο προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, στις 22 Αυγούστου. Μ' αυτό ζητούσε την εγγραφή του Κυπριακού θέματος στην ημερήσια διάταξη της Γενικής Συνέλευσης και έδινε τις αναγκαίες πληροφορίες σε συνοδευτικό επεξηγηματικό υπόμνημα.
 

Η Γενική Επιτροπή του Διεθνούς Οργανισμού, στις 23 Σεπτεμβρίου, αποφάσισε με πλειοψηφία να συστήσει την εγγραφή του θέματος στην ημερήσια διάταξη και στις 24 Σεπτεμβρίου η Γενική Συνέλευση αποδέκτηκε με πλειοψηφία τη συμπερίληψη του σ' αυτή.
Η συζήτηση του Κυπριακού άρχισε στην Πολιτική Επιτροπή στις 14 Δεκεμβρίου 1954. Στις 16 Δεκεμβρίου, ενέκρινε την πρόταση της Κολομβίας και του Ελ ΣαλΒατόρ, την οποία τελικά ψήφισε και η Γενική Συνέλευση στις 17 Δεκεμβρίου με ψήφους 50 και 8 αποχές. Η απόφαση έχει ως εξής:
 

«Η Γενική Συνέλευσις, λαμβάνουσα υπ' όψιν, ότι προς το παρόν δεν θεωρείται σκόπιμος η λήψις αποφάσεως επί του ζητήματος της Κύπρου, αποφασίζει να μη εξέταση περαιτέρω το θέμα το φέρον τον τίτλον «Εφαρμογή υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών εις την περίπτωσιν του λαού της Κύπρου».24
 

Η πιο πάνω απόφαση απογοήτευσε τον Ελληνικό Κυπριακό λαό, που εξεδήλωσε σθεναρά την αντίδραση του. Στις 18 Δεκεμβρίου 1954, πραγματοποιήθηκε παναπεργία σ' ολόκληρο το νησί και έγιναν διαδηλώσεις στη Λευκωσία και στη Λεμεσό, που κατέληξαν σε συγκρούσεις με τα βρετανικά στρατεύματα. Ο απολογισμός της ημέρας εκείνης ήταν 37 τραυματίες και 33 συλλήψεις.
 

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξανδρος Παπάγος, μετά την αποτυχία της προσφυγής της χώρας του στα Ηνωμένα Έθνη για λύση του Κυπριακού, Βεβαίωσε την Κυπριακή αντιπροσωπία ότι «η Ελληνική Κυβέρνησις μετά πίστεως και σθένους θα συνέχιση τον αγώνα προς αυτοδιάθεσιν της Κύπρου και θα επαναψέρη το ζήτημα εις την προσεχή Γενικήν Συνέλευσιν των Ηνωμένων Εθνών».25
 

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο οποίος είχε πάει στη Νέα Υόρκη, για να Βοηθήσει στην ψήφιση ευνοϊκής απόφασης από τη Γενική Συνέλευση για τον Κυπριακό λαό, επέστρεψε στην Κύπρο στις 10 Ιανουαρίου 1955. Ο λαός του επιφύλαξε ενθουσιώδη υποδοχή. Ο Εθνάρχης απευθυνόμενος προς αυτόν διακήρυξε:
 

«Ο αγών μας θα είναι συνεχής, έντονος και μέχρι τέλους. Λεν θα συνθηκκολογίσωμενμε τον κυρίαρχον. Δεν θα συνεργασθώμεν εν ουδεμία περιπτώσει μετ' αυτού».26
 

Η πολιτική των Η.Π.Α. στο Κυπριακό πρόβλημα το 1954
 

Η πολιτική των Η.Π.Α. στο Κυπριακό πρόβλημα ήταν στενά συνδεδεμένη με την πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας, με την οποία υπήρχανπριν από πολλά χρόνια δεσμοί φιλίας και συμμαχίας. Γι' αυτό οι Η.Π.Α. δεν επιθυμούσαν λύση του Κυπριακού μέσω του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Το 1954 υποστήριζαν την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης, στην οποία θα συμφωνούσαν η Βρετανική Κυβέρνηση και οι Κύπριοι, ύστερα από διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο μερών. Η λύση που ήθελαν να προωθηθεί ήταν κάποιας μορφής αυτοκυβέρνηση στο νησί, χωρίς η Βρετανία να χάσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Είναι ενδεικτική η επιστολή, που απέστειλε στις 16 Νοεμβρίου 1954 ο Υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. Φόστερ Ντάλλες στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξανδρο Παπάγο. Έγραψε σ' αυτή:
 

«Οι Κύπριοι και οι Αγγλικές Αρχές είναι τα αμεσότερα μέρη και συνιστώ επίμονα η Ελληνική Κυβέρνηση να ασκήσει τη φιλική της επιρροή πάνω στους μη κομμουνιστές Κυπρίους ηγέτες, για να τους ενθαρρύνει να προχωρήσουν σε σοβαρές διαπραγματεύσεις με ης Βρετανικές Αρχές. Με τον ίδιο τρόπο θα ασκήσουμε και εμείς την επιρροή μας, για να ενθαρρύνουμε τη Βρετανική Κυβέρνηση να επιδιώξει ενεργά αυτού του είδους τις διαπραγματεύσεις».27
 

Στις 11 Δεκεμβρίου 1954, ο Κάννον, Πρέσβης των Η.Π.Α. στην Αθήνα, επισκέφθηκε τον Αντιπρόεδρο και Υπουργό Εξωτερικών της Ελληνικής Κυβέρνησης Στέφανο Στεφανόπουλο, στον οποίο ανέφερε ότι η Κυβέρνηση της χώρας του είναι αντίθετη προς το προταθέν ελληνικό σχέδιο στον Ο Η Ε για λύση του Κυπριακού και ότι η αντιπροσωπία της χώρας του θα το καταψηφίσει.
 

Στις 12 Δεκεμβρίου 1954, ο Αλέξανδρος Παπάγος πήρε προσωπικό μήνυμα του Ντάλλες, που μεταξύ άλλων έλεγε:
 

«Καλύτερα διέξοδος δια την ενότητα της Λύσεως και δια την διαφύλαξιν του ελληνικού γοήτρου θα ήτο να υποστηρίξωμεν απόφασιν της παρούσης συνελεύσεως, όπως μη συζητηθεί το Κυπριακόν».28

13- «Άπαντα Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ'», Τόμος Α', Έκδοση Ιδρύματος
Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ' Λευκωσία 1991, σ. 75.
14. «Άπαντα Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ'», τόμος Α', σ. 151.
15. Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή «Απομνημονεύματα...», α.
16. «Άπαντα Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ'», τόμος Α', σσ. 201-202
17. Νίκου Κρανιδιώτη «Δύσκολα χρόνια - Κύπρος 1950-1960», Αθήνα 1981,
σσ. 65-66, Παραοταύρου Παπαγαθαγγέλου «Η μαρτυρία μου. Πώς έζησα την προπαρασκευή
και τον αγώνα της ΕΟΚΑ», Λευκωσία 1995, σο. 208-209.
18. Νίκου Κρανιδιώτη «Η Κύπρος εις τον αγώνα της ελευθερίας», σ.86
19· Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή «Απομνημονεύματα...», α. 7, Λε-
οντίου Ιεροδιακόνου «Το Κυπριακό πρόβλημα», Αθήνα 1980, σ. 49.
20. Νίκου Κρανιδιώτη «Η Κύπρος εις τον αγώνα της ελευθερίας», α. 89.
21. «Άπαντα Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ», τόμος Α', σ. 247.
22. Νίκου Κρανιδιώτη «Η Κύπρος εις τον αγώνα της ελευθερίας», σ. 91·
23- «Άπανατα Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ'», τόμος Α', σ. 257
24. Νίκου Κρανιδιώτη «Η Κύπρος εις τον αγώνα της ελευθερίας», σ. 93
25. Παπαοταύρου Παπαγαθαγγέλου «Ημαρτυρία μου...», σ. 279·
26. «Άπαντα Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ'», τόμος Α', σ. 271.
27. Νίκου Κρανιδιώτη «Δύσκολα χρόνια...», α. 90.
28. Σπύρου Παπαγεωργίου «Κυπριακή θύελλα 1955-1959», Εκδόσεις Κ.
Επιφανίου, Λευκωσία 1977, σ. 69.



ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΘΡΑΚΗ : ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΧΕ Ο ΤΟΥΡΚΟΜΟΥΦΤΗΣ ΣΕ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ;

Του Σεμπαϊδήν Καραχότζα

Μέγα θέμα των τελευταίων ωρών έχει γίνει στην Ξάνθη η κινητοποίηση των μαθητών του μειονοτικού γυμνασίου – λυκείου της πόλης οι οποίοι δικαιολογημένα κατά τη άποψη μου ζητούν μια λύση στο πρόβλημα τους ώστε να μη γίνονται μαθήματα σε διπλή βάρδια. Εκείνο όμως που ελάχιστοι τόλμησαν να επισημάνουν είναι πως πρωτεργάτης αυτής της κινητοποίησης ήταν ο ΤΟΥΡΚΟΜΟΥΦΤΗΣ Ξάνθης μαζί με άλλους μειονοτικούς παράγοντες που φανερά ή κρυφά συνεργάζονται με το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής. Αλήθεια τι δουλειά είχε σε μια μαθητική κινητοποίηση ο ΜΕΤΕ; Ως τι πήγε εκεί; Σίγουρα πάντως όχι ως Μουφτής διότι η Ξάνθη έχει τον νόμιμο Μουφτή της κι αυτός ασφαλώς δεν είναι ο ΜΕΤΕ. Πάντως η παρουσία και μόνο του ΤΟΥΡΚΟΜΟΥΦΤΗ μαζί με άλλους προξενικούς παράγοντες μας φτάνει για να καταλάβουμε ποιοι κρύβονται πίσω από τη συγκεκριμένη κινητοποίηση. Αφορμές ψάχνουν οι άνθρωποι απλώς για να μας θυμίζουν την ύπαρξη τους. Σιγά μη νοιάζονται πραγματικά για το πρόβλημα των μαθητών. Μια ακόμα επίδειξη δύναμης ήταν και τίποτα άλλο.

xanthinet.gr
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ, ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

Του Νίκου Μελέτη

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι δεδομένη, δεσμεύει την Ελλάδα και μάλιστα η προηγούμενη κυβέρνηση κατάφερε να εγκλωβίσει την χώρα καθώς η πλήρης εφαρμογή της συμφωνίας και το κουτσουρεμένο erga omnes τουλάχιστον στα επίσημα έγγραφα θα ολοκληρωθεί  μόλις ολοκληρωθεί και η ευρωπαϊκή πορεία της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, στο απώτερο μέλλον..

Οι συνέπειες  της  χαλαρότητας που επέδειξε η προηγούμενη κυβέρνηση είναι τώρα  εμφανείς  καθώς πολλά ζητήματα που έπρεπε να είχαν τεθεί ως προϋπόθεση για την  υπογραφή της Συμφωνίας παραπέμφθηκαν στις  ελληνικές καλένδες…
Η κυβέρνηση  πρέπει να δραστηριοποιηθεί σε όλα τα επίπεδα ώστε να μην χαθεί το μομέντουμ ,πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η κυβέρνηση Ζάεφ δεν στέκεται και τόσο σταθερά στα πόδια της λόγω των σκανδάλων που αποκαλύπτονται..
Εφόσον μάλιστα γίνει στη Νέα Υόρκη η συνάντηση Κυρ. Μητσοτάκη και Ζ. Ζάεφ  θα πρέπει να καταστεί σαφές  στον βορειομακεδόνα πρωθυπουργό ότι η συναίνεση για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. προϋποθέτει την πλήρη και πιστή εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Οι βλαπτικές συνέπειες της Συμφωνίας των Πρεσπών μπορεί να αμβλυνθούν (και πάντως όχι να εξουδετερωθούν) εφόσον υπάρχει πιεστικός έλεγχος εφαρμογής των υποχρεώσεων της άλλης πλευράς και συγχρόνως αποκατάσταση των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα ώστε να αφαιρεθεί κάθε είδους καχυποψία που μπορεί να υπάρχει για τις προθέσεις της νέας ελληνικής κυβέρνησης και δημιουργία νέων μοχλών πίεσης.
Η κυβέρνηση από τη στιγμή που η Συμφωνία των Πρεσπών τέθηκε σε ισχύ είναι  πρακτικά δεσμευμένη να υποστηρίξει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων [αρθρο2(4βi)] καθώς μάλιστα η ίδια η Συμφωνία έχει εγκλωβίσει τη Ελλάδα συνδέοντας την πλήρη εφαρμογή της Συμφωνίας με την σχεδόν ολοκλήρωση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων…
Η κυβέρνηση όφειλε να έχει ήδη προειδοποιήσει την άλλη πλευρά  ότι η εκπλήρωση της υποχρέωσης για στήριξη της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων  συνδέεται ευθέως με την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η βορειομακεδονική πλευρά  και ακόμη μένουν στα χαρτιά. Και εφόσον τελικώς δοθεί το πράσινο φως από την Αθήνα  θα πρέπει έστω και  τώρα να δηλωθεί  και στην Ε.Ε. ότι για το άνοιγμα του πρώτου Κεφαλαίου των ενταξιακών διαπραγματεύσεων   θα απαιτηθεί η πλήρης τήρηση των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί από την άλλη πλευρά.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  με την Συμφωνία των Πρεσπών αντί να θέσει ως προϋπόθεση για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της «Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας»  με την Ε.Ε. την πλήρη  εφαρμογή της Συμφωνίας σε ότι αφορά τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα αυτή ,εγκλώβισε την Ελλάδα, βάζοντας την εφαρμογή της Συμφωνίας υπό την ομηρεία της… απρόσκοπτης συνέχισης της ενταξιακής πορείας της γειτονικής χώρας.
Με το άρθρο 1(10 β) θεσπίζεται η λεγόμενη «πολιτική μεταβατική  περίοδος». Σύμφωνα με το άρθρο  «η μεταβατική περίοδος  θα αφορά όλα τα έγγραφα και υλικό αποκλειστικά για εσωτερική χρήση  στο Δεύτερο Μέρος . Η έκδοση των εγγράφων  και υλικού που εμπίπτουν  σε αυτή την κατηγορία  σύμφωνα με το Άρθρο 1(3) θα ξεκινά στο άνοιγμα  κάθε διαπραγματευτικού κεφαλαίου της Ε.Ε. στο συναφές πεδίο και θα ολοκληρωθεί εντός πέντε ετών από τότε».
Πολύ απλά, όλα τα επίσημα έγγραφα που χρησιμοποιούνται στο εσωτερικό της χώρας θα συνεχίσουν να αναφέρουν «Δημοκρατία της Μακεδονίας», «Μακεδόνας» κλπ  μέχρις ότου ανοίξει το αντίστοιχο διαπραγματευτικό κεφάλαιο στις συνομιλίες με την Ε.Ε., οπότε και θα αρχίσει να μετρά η… πενταετής προθεσμία.
Έτσι η Ελλάδα θα βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση να είναι αυτή  που όταν αρχίσουν οι ενταξιακές συνομιλίες θα πιέζει τους εταίρους για άνοιγμα κεφαλαίων ώστε να επισπευσθεί  η έναρξη υπολογισμού της μεταβατικής περιόδου.
Αυτή όμως είναι  μια διαδικασία η οποία δεν εξαρτάται από την Ελλάδα και έτσι η πλήρης εφαρμογή της συμφωνίας εναποτίθεται στις καλές διαθέσεις και τα συμφέροντα των Ευρωπαίων εταίρων.
Όμως υπάρχουν ακόμη σοβαρές εκκρεμότητες  που παρά τις «καλές προθέσεις» της κυβέρνησης Ζάεφ ( που διαπιστώνονται από ελληνικής  πλευράς), αφήνουν σοβαρές γκρίζες ζώνες:
-Το άρθρο 1(12)  προβλέπει ότι  κατ εφαρμογή της τροποποίησης του Συντάγματος «το όνομα και ορολογίες θα αλλάξουν αντιστοίχως σε όλα τα άρθρα  του Συντάγματος». Με το Σύνταγμα, η κυβέρνηση Ζάεφ συνεχίζει την κοροϊδία καθώς προφανώς είχε εξασφαλίσει την συναίνεση της προηγούμενης ελληνικής κυβέρνησης και έτσι η τροπολογία του Συντάγματος που ήταν ήδη προβληματική έχει επισυναφθεί στο τέλος του μακροσκελούς κειμένου του παλιού Συντάγματος που αφορά την «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και περιλαμβάνει όλο το πλαίσιο των αλυτρωτικών αναφορών.

Η υποχρέωση η οποία αναφέρεται για αλλαγή της ονομασίας  και των ορολογιών  σε όλα τα άρθρα  του Συντάγματος, παραβιάζεται κατάφωρα και με την ανοχή μέχρι τώρα της Αθήνας.

Τα  άρθρα της Συμφωνίας ουσιαστικά απαγορεύουν εχθρικές ενέργειες, και μη φιλικές ενέργειες τόσο από κρατικές ή σχετιζόμενες με το κράτος υπηρεσίες αλλά και  από οποιοδήποτε άτομο  ή ομάδα.
Το άρθρο 3 (4) δεσμεύει τα Δύο Μέρη  «να μην επιχειρούν ,υποκινούν , υποστηρίζουν  και /η ανέχονται  οιεσδήποτε  πράξεις ή δραστηριότητες  μη φιλικού χαρακτήρα  κατά του άλλου Μέρους. Κανένα από Μέρη δεν θα επιτρέπει να χρησιμοποιείται η επικράτεια του κατά του άλλου Μέρους  από οποιοδήποτε τρίτο κράτος ,Οργανισμό, ομάδα ή άτομο  που προβαίνει η αποπειράται να προβεί σε ανατρεπτικές αποσχιστικές δράσεις ή δράσεις ή δραστηριότητες που απειλούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ειρήνη  ,την σταθερότητα  ή την ασφάλεια του άλλου Μέρους…».
Αλλά και το άρθρο 6 (1)  υποχρεώνει τα Δύο Μέρη  να «λάβουν αποτελεσματικά  μέτρα  προκειμένου να απαγορεύσει  εχθρικές δραστηριότητες ,ενέργειες  ή προπαγάνδα από κρατικές  υπηρεσίες  ή υπηρεσίες αμέσως η εμμέσως  ελεγχόμενες από το κράτος   για την πρόληψη δραστηριοτήτων που πιθανόν υποδαυλίζουν  τον σωβινισμό ,την εχθρότητα ,τον αλυτρωτισμό  και τον αναθεωρητισμό εναντίον του άλλου Μέρους.»
Αλυτρωτικές εκδηλώσεις από την Διασπορά,  εκδηλώσεις Πανεπιστημιακών που συντηρούν τον αναθεωρητισμό ,δεν εμποδίστηκαν  τις προηγούμενες εβδομάδες και μήνες, ενώ  μόλις πριν λίγες ημέρες ο αρχηγός του αντιπολιτευόμενου VMRO-DPMNE  Κ. Μίτσκοσκι  συμμετείχε σε εκδήλωση ανεμίζοντας ο ίδιος την σημαία με τον Ήλιο της Βεργίνας, ενώ στα γήπεδα  συνεχίζουν ακόμη να φιγουράρουν οι ίδιες σημαίες…
Όμως εξαιρετικά σημαντικό είναι  το άρθρο 8 (5) που προβλέπει την αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας καθώς για τον λόγο αυτό έχει συσταθεί πριν ακόμη τεθεί σε ισχύ η Συμφωνία,  η Κοινή Διεπιστημονική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων.
Το ίδιο άρθρο όμως υποχρεώνει την Επιτροπή να θέσει  συγκεκριμένα  χρονοδιαγράμματα  «ώστε να διασφαλισθεί ότι σε έκαστο  από τα μέρη  κανένα σχολικό  εγχειρίδιο ή βοηθητικό υλικό σε χρήση την χρονιά μετά την υπογραφή της παρούσης Συμφωνίας δεν περιέχει αλυτρωτικές /αναθεωρητικές αναφορές».
Παρά τις συνεδριάσεις που έγιναν  δεν υπήρξε η οποιαδήποτε ανακοίνωση για το που κατέληξε η Κοινή Επιτροπή ,εάν συμφωνήθηκαν αλλαγές στα βιβλία και κυρίως εάν θα τηρηθεί η δέσμευση  να μην υπάρχουν στην σχολική χρονιά που ξεκινά σε λίγες ημέρες  βιβλία με αλυτρωτικές αναφορές..
Επίσης  σοβαρή εκκρεμότητα παραμένει η  προσπάθεια συμφωνίας για τις εμπορικές ονομασίες, τα εμπορικά σήματα και τις επωνυμίες  καθώς ήδη τρέχει η προθεσμία των τριών ετών και η Συμφωνία των Πρεσπών δεν έχει πρόβλεψη για το τι θα συμβεί εάν δεν υπάρξει συμφωνία , ένα ακόμη δείγμα της προβληματικής διαπραγμάτευσης  καθώς το σοβαρό αυτό θέμα έπρεπε να είχε ρυθμιστεί  οριστικά με την Συμφωνία των Πρεσπών και να μην παραπεμφθεί  στις ελληνικές καλένδες.
Και φυσικά θα πρέπει  να ζητηθεί από την βορειομακεδονική πλευρά επιτέλους  να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της  σε ότι αφορά τον Εθνικό Οργανισμό Τουρισμού  που συνεχίζει να διαφημίζει τις ομορφιές ,τα μοναστήρια, την κουζίνα της «Μακεδονίας».

https://www.macedonia-timeless.com/eng/things_to_do/publications/undiscoveredtourismtreasure/
https://www.macedonia-timeless.com/eng/things_to_do/publications/events_guideinmacedonia/

https://www.liberal.gr/diplomacy/ti-prepei-na-ginei-me-tin-sumfonia-ton-prespon-prin-einai-arga/267448

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Ο ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΜΕ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ ΟΣΟΥΣ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ. ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΩΝ «ΓΚΡΙΚΟ», ΠΟΥ Η ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΕΙ (ΒΙΝΤΕΟ)

Οι Γραικάνοι, οι κάτοικοι των ελληνόφωνων χωριών της κάτω Ιταλίας λένε πως στα χαρτιά είναι Ιταλοί και στην καρδιά Έλληνες. 

Οι Γκρίκο μιλούν την κατωιταλική διάλεκτο, που κατάφερε να διατηρηθεί ζωντανή μέσα από τα τοπωνύμια, τα τραγούδια, τις παραδόσεις και τα έθιμα των κατοίκων τους. 
Η ελληνική διάλεκτος ομιλείται σε δύο, γεωγραφικά και γλωσσικά, ξεχωριστές περιοχές, στην περιοχή της Μποβεσία, η οποία βρίσκεται στη νότια άκρη της Καλαβρίας και στην περιοχή Σαλέντο ή αλλιώς Γκρέτσια Σαλεντίνα (Σαλεντινή Ελλάδα) της Απουλίας κοντά στην πόλη Λέτσε. 

Η προέλευση 

Τα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας είναι σκαρφαλωμένα στις πλαγιές του Ασπρομόντε, απομονωμένα σε ένα από τα φτωχότερα μέρη της Ιταλίας ενώ τα χωριά της Γκρέτσια Σαλεντίνα είναι πιο προνομιούχα, σκορπισμένα μάλιστα σε μια εύφορη πεδιάδα γεμάτη αμπέλια. 
Μάλιστα ανάμεσα στις δύο περιοχές που ομιλείται η γκρίκο παρατηρούνται σημαντικές διαφορές. 

Δύο είναι οι βασικές θεωρίες σχετικά με την προέλευση της διαλέκτου. Σύμφωνα με την πρώτη τα γρεκάνικα προέρχονταιι από τη γλώσσα των Βυζαντινών εποίκων του 9ου αιώνα. Πιο συγκεκριμένα, Έλληνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τις περιοχές της Πελοποννήσου, της Ηπείρου, της Στερεάς Ελλάδας, της Εύβοιας και του Πόντου εγκαταστάθηκαν στις χερσονήσους της Καλαβρίας και της Απουλίας. 
Τη θεωρία αυτή έρχεται να αντικρούσει μία δεύτερη, με βασικούς εκπροσώπους τον Έλληνα γλωσσολόγο Γεώργιο Χατζιδάκι και τον Γερμανό Gerhard Rohlfs, σύμφωνα με την οποία, οι ρίζες της διαλέκτου ανάγονται πολύ παλαιότερα, στον αποικισμό της Μεγάλης Ελλάδας τον 8ο αιώνα π.Χ. λόγω της ύπαρξης ενός μεγάλου αριθμού δωρικών στοιχείων στη διάλεκτο. 

Οι προσπάθειες διατήρησης της διαλέκτου 

Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, οι κάτοικοι δεν μιλούσαν παρά μόνο Γκρίκο. Η διάλεκτος διατηρήθηκε μέσα από την προφορική παράδοση. Κατά τη διάρκεια της παντοδυναμίας του Μουσολίνι, οι Ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας αναγκάστηκαν να μιλούν μόνο την ιταλική γλώσσα. Σε διαφορετική περίπτωση απειλούνταν με αποκεφαλισμό! Τα Γκρικάνικα, σταδιακά σταμάτησαν να μιλιούνται, αλλά συνέχισαν να τραγουδιούνται.... 

Σύμφωνα με το Wikitongues, σήμερα τα Γραικάνικα ομιλούνται από λιγότερους από 1.000 ανθρώπους κυρίως στην Καλαβρία. 

Το 1999 το ιταλικό κοινοβούλιο με το νόμο 482 αναγνώρισε τις κοινότητες των Γκρίκο της Καλαβρίας και του Σαλέντο ως ελληνική εθνική και γλωσσική μειονότητα, κάνοντας την ομότιμη μαζί με αυτές των Αλβανικών, Καταλανικών, Γερμανικών, Ελληνικών (με καταγωγή από τη σύγχρονη Ελλάδα), Σλοβενικών, και Κροατικών εθνικών μειονοτήτων, καθώς και των γλωσσικών μειονοτήτων της Γαλλικής, Προβενσάλ, Φριούλια, Λαντίνο, Οσετάν, και Σαρδινιακής γλώσσας. 

Στην Απουλία, τα Ελληνικά δεν χρησιμοποιούνται στα νηπιαγωγεία, παρά το γεγονός ότι οι τοπικοί κανονισμοί επιτρέπουν στους γονείς να ζητούν και σ’ αυτά τη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Στα δημοτικά σχολεία, η κατάσταση διαφέρει από κοινότητα σε κοινότητα. Σε δύο πόλεις τα Ελληνικά διδάσκονται από το 1978, επισήμως σε πειραματική βάση για 15 ώρες τη βδομάδα, από την πρώτη τάξη και για όλο τον κύκλο του δημοτικού σχολείου. Στην Καλαβρία, τα Ελληνικά χρησιμοποιούνται σποραδικά στα νηπιαγωγεία, συνήθως με πρωτοβουλία των γονιών των παιδιών. Στη δημοτική εκπαίδευση, διδάσκονται τρεις ώρες τη βδομάδα. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ευκαιριακά διδάσκονται σαν ξεχωριστή ύλη. 

Στην κατωιταλική διάλεκτο συνυπάρχουν δωρικά κατάλοιπα, βυζαντινά στοιχεία, πολλές ιταλικές λέξεις και πολλές άλλες από τις τοπικές διαλέκτους της περιοχής. Εκτός από την γκρίκο, στην Κάτω Ιταλία μιλούσαν την ιωνική διάλεκτο, όπου μέρος αυτής ( η δυτική ιωνική) χρησιμοποιούταν στην Κύμη, Πιθηκούσες και στη Σικελία, τη δωρική, η οποία έχει κατάλοιπα στην κατωιταλική, τη βορειοδυτική και την αχαϊκή, που χρησιμοποιούταν στην Πελοπόννησο και την Κύπρο.... 

Δείτε το βίντεο όπου η Μαρία Ολύμπια μιλά την κατωιταλική διάλεκτο. Την καταλαβαίνετε;... 


 


ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ