ΕΝΩΠΙΟΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ;

Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη 

Ιδρυτή και Διευθυντή του περιοδικού ''ΕΝΔΟΧΩΡΑ''

Δημοτικού σύμβουλου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»

Η συγκυριακή αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, από πλευράς της χώρας μας, αποτελεί διαχρονικό χαρακτηριστικό της εξωτερικής μας πολιτικής, με αποτέλεσμα είτε να συρόμαστε συνήθως πίσω και υπό το βάρος των όποιων εξελίξεων είτε να βρισκόμαστε ενώπιον τετελεσμένων που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστούν».

Αυτά γράφαμε στη «δημοκρατία» της 21/4/2021 και δυστυχώς οι πρόσφατες εξελίξεις περί την κατασκευή του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη, του γνωστού EastMed, μας δικαιώνουν με δραματικό τρόπο.

«Ξαφνικά» έγινε αντιληπτό ότι το όλο έργο είναι… ασύμφορο στην κατασκευή του μέσω Κύπρου και Κρήτης, και είναι περισσότερο συμφέρον οικονομικά αν από την Κύπρο ο αγωγός διέλθει μέσω Τουρκίας! Αυτό μάλιστα ανακοινώθηκε πρώτα από το αμερικανικό ΥΠΕΞ, τη στιγμή που όλο το έργο χρηματοδοτείται από κυβερνήσεις ευρωπαϊκών χωρών και όχι από τις ΗΠΑ!

Και είναι ακόμη πιο εξοργιστικό το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να αποδεχτεί αμέσως την εξέλιξη αυτή ψελλίζοντας κάποια λόγια περί παγκόσμιας μεταστροφής σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αλλά και αυτή καθαυτή τη σπουδαιότητα και τη σημασία του έργου.

Δικαιώνεται δυστυχώς ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, που έγραψε ότι η Ελλάδα όχι μόνο είναι μικρή παίκτρια στη διεθνή πολιτική σκακιέρα, αλλά «είναι πεπεισμένη ότι θα μείνει για πάντα μικρή παίκτρια» (στο βιβλίο του «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα»).

Αυτή η εγγενής ηττοπάθεια του ελλαδίτικου πολιτικού κόσμου είναι που απαξιώνει τη διεθνή μας παρουσία και αξιοπιστία, σε βαθμό που οι ισχυροί της Γης να μας θεωρούν «δεδομένους» έναντι των επιλογών και των πολιτικών τους.

Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί «τυχαίο» ότι η εξέλιξη αυτή δείχνει να λύνει ένα σημαντικό πρόβλημα που είχαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που αφορούσε την αντιμετώπιση των συνεπειών του τουρκολιβυκού συμφώνου, αφού θα ήταν αναγκασμένες να αντιμετωπίσουν επί του πεδίου τα εμπόδια που αυτό θα δημιουργούσε στην κατασκευή του αγωγού.

Τώρα πια το πρόβλημα αυτό εξέλιπε για την Ευρώπη, παρέμεινε όμως για τη χώρα μας, τη στιγμή που η Τουρκία φυσικά και δεν πρόκειται να σταματήσει να υπερασπίζεται το σύμφωνο με τις φρεγάτες της!

Θα πρέπει να αναμένονται επίσης σημαντικές πιέσεις στην Κυπριακή Δημοκρατία να αποδεχθεί την εξέλιξη αυτή, πιθανότατα μάλιστα με το δέλεαρ της επίλυσης τού Κυπριακού σε μία κατεύθυνση που θα ικανοποιεί ως έναν βαθμό τις θέσεις των Ελληνοκυπρίων επί αυτού.

Η Τουρκία, εξάλλου, έχει αποδειχθεί διαχρονικά ικανός παίκτης και στα ανατολίτικα παζάρια και αναμένεται να τα αξιοποιήσει με τις μικρότερες δυνατές υποχωρήσεις εκ μέρους της.

Είναι όμως αξιοσημείωτη και η στάση του Ισραήλ, που την ίδια στιγμή που υπέγραφε συμφωνίες με τη χώρα μας και την Αίγυπτο παράλληλα εργαζόταν υπογείως στην προοπτική της εκτροπής του αγωγού διά της Τουρκίας, αφού σίγουρα η ακύρωση της κατασκευής του μέσω Κρήτης ήταν κάτι που δεν αποφασίστηκε ξαφνικά.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία ήταν η πρώτη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ το 1949. Από τότε οι δύο χώρες έχτισαν μία αμοιβαία σχέση συνεργασίας επί αμυντικών, κατασκοπευτικών και οικονομικών θεμάτων. Όσοι πίστευαν ότι αυτή η μακροχρόνια συνεργασία θα μπορούσε να διακυβευτεί από μία ψυχρότητα στις σχέσεις τους τα τελευταία χρόνια είναι μακρά γελασμένοι.

Τα τελευταία χρόνια, με τις ευκαιριακές επιλογές των κυβερνήσεών μας, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ αποκόμισαν σημαντικότατα οφέλη από τη χώρα μας (λιμάνι Αλεξανδρούπολης, ΕΛΒΟ κ.λπ.).

Αντίθετα, στην Ελλάδα παρέμειναν το casus belli, οι παραβιάσεις, οι γκρίζες ζώνες και προστέθηκε και το τουρκολιβυκό σύμφωνο, ενώ και η επίλυση του Κυπριακού παραμένει έρμαιο των διαθέσεων της Αγκυρας.

Αντί λοιπόν σήμερα να αναζητούνται γελοίες δικαιολογίες, ουσιαστικά για την κατάρρευση μίας ευκαιριακής πολιτικής που χτίστηκε το τελευταίο διάστημα πάνω στον ενεργειακό ρόλο που κάποιοι ονειρεύονταν για τη χώρα μας, καλύτερα θα ήταν να οριοθετηθεί το πλαίσιο μίας γεωπολιτικής στρατηγικής που θα πρέπει να ακολουθήσει η πατρίδα μας με συνέπεια τα επόμενα χρόνια.

Newsbreak

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ (4ο Μέρος)

Του Παναγιώτη Λιάκου 

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όπως αποδείχθηκε στις προηγούμενες συνέχειες του αφιερώματος για τα έργα και τις ημέρες του, χρηματίστηκε και από την αγγλική κυβέρνηση και από τη γαλλική κυβέρνηση μέσω του εμπόρου όπλων Μπάζιλ Ζαχάρωφ για να δημιουργήσει προπαγανδιστικό δίκτυο υπέρ των δυνάμεων της Αντάντ, να εκθρονίσει τον βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄ και να βάλει την Ελλάδα στον πόλεμο.

Η πάροδος των χρόνων και ο αποχαρακτηρισμός χιλιάδων σελίδων κρατικών εγγράφων στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, στη Ρωσία, αλλά και σε άλλες χώρες αποκαλύπτουν το αληθινό, ιδιαίτερα χαμηλό ηθικό ανάστημα του φιλόδοξου πολιτικού. Η αλήθεια, από εκεί που φιλοξενείτο μόνο στις σελίδες εφημερίδων του κωνσταντινικού Τύπου ή διατυπωνόταν από ευάριθμους… θαρραλέους της ευρύτερης Δεξιάς – αντιβενιζελικής παράταξης, σταδιακά γίνεται κοινός τόπος.

Η εξαγορά του ψευδεπίγραφου «εθνάρχη» από τους ξένους αποτυπώνεται πλέον ακόμα και σε πτυχιακές εργασίες που γίνονται δεκτές από πανεπιστημιακές σχολές. Ενα από τα παραδείγματα είναι η πτυχιακή εργασία του Ανδρέα Βούρτση, που εκπονήθηκε στο πλαίσιο των προπτυχιακών σπουδών στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας των Επιστημών, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Τιτλοφορείται «Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ: Ανάδειξη του ιστορικού του ρόλου μέσα από τη συγκρότηση του αρχείου του» και κατατέθηκε το 2011.

Εκεί, μεταξύ άλλων, εξιστορούνται οι συνθήκες ίδρυσης, τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα και η ιστορική διαδρομή του Ελληνικού Ινστιτούτου Παστέρ. Και σε αυτό το θέμα έβαλε το χέρι του ο Μπάζιλ Ζαχάρωφ. Διαβάζοντας, λοιπόν, την πτυχιακή εργασία για το Ινστιτούτο Παστέρ ο αναγνώστης ενημερώνεται και για τον χρηματισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου και του κόμματος των Φιλελευθέρων από τον Ζαχάρωφ.

Στη σελίδα 40 αναφέρονται τα εξής: «Ο Ζαχάρωφ είναι ένα πρόσωπο-κλειδί στη συμμαχική προπαγάνδα στην Ελλάδα, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Α΄ Π.Π. Τα συμφέροντά του είναι παράλληλα με αυτά της Γαλλίας και της Βρετανίας στην περιοχή, και έτσι οι συμμαχικές κυβερνήσεις συνεργάζονται μαζί του, καθώς τους προσφέρει μια έμμεση κάλυψη των μεθοδεύσεών τους. Το 1915, οι τότε πρωθυπουργοί Βρετανίας και Γαλλίας, Lloyd George και Α. Briand, αναθέτουν στον Ζαχάρωφ την οργάνωση της φιλοσυμμαχικής προπαγάνδας στην Ελλάδα, δίνοντας και την απαραίτητη χρηματοδότηση. Ο Ζαχάρωφ, πράγματι, τον Φεβρουάριο του 1916 ιδρύει στην Αθήνα το δημοσιογραφικό Πρακτορείο Ραδιό (Radio-Agence telegraphique, telegrammes et informations du monde entire) και παράλληλα εξαγοράζει τη συνεργασία μεγάλων ελληνικών εφημερίδων (“Ελεύθερος Τύπος”, “Εμπρός”, “Πατρίς”, “Κήρυξ”). Η δωρεά για το ΕΙΠ (σ.σ.: Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ), όμως, δείχνει ότι η εμπλοκή του Ζαχάρωφ στη συμμαχική προπαγάνδα είχε ξεκινήσει από πιο πριν. Ο Ζαχάρωφ, άλλωστε, ήταν από τους κύριους υποστηρικτές και χρηματοδότες του Βενιζέλου και των Φιλελευθέρων. Οι σχέσεις Βενιζέλου – Ζαχάρωφ ξεκινούν από την εποχή που ο Βενιζέλος ήταν -εκτός από πρωθυπουργός- υπουργός Στρατιωτικών και συνεπώς είχε άμεση σχέση με τις παραγγελίες όπλων».

Υπουργός Στρατιωτικών γνωρίζει έναν μεγαλέμπορο όπλων, γίνονται… φίλοι και στη συνέχεια ο πολιτικός, αντιμετωπίζοντας τον Στρατό της πατρίδας του σαν προσωπική του φρουρά και τα εδάφη της χώρας του σαν ιδιοκτησία του, διαθέτει Στρατό και πατρίδα στον μεγαλέμπορο όπλων και στις δυνάμεις που τον κατευθύνουν. Μια ιστορία ρυπαρή, με προφανείς ποινικές διαστάσεις, παρουσιάζεται από τους οπαδούς του «εθνάρχη» σαν πολεμικό και πολιτικό… ρομάντζο.

Το κίνητρο του Ελευθερίου Βενιζέλου για να κάνει όλες αυτές τις αθλιότητες ήταν μεν ο πόθος του να κυριαρχεί και να διακρίνεται, αλλά, κυρίως, τα χρήματα. Στην ενδιαφέρουσα μονογραφία του ιστορικού και πρώην πανεπιστημιακού καθηγητή Δημήτρη Μιχαλόπουλου «Eleutherios Venizelos. An Outline of his Life and Time» (LAMBERT Academic Publishing, σ. 10) διαβάζουμε τα ακόλουθα:

«Στην πραγματικότητα, ο Βενιζέλος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί οτιδήποτε, αλλά σίγουρα όχι μοιρολάτρης. Σκεφτόταν, εξάλλου, ότι η ζωή δεν είναι κάτι το ασήμαντο και, κατά συνέπεια, ο ίδιος ποτέ δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μετά θάνατον ζωή. Ετσι, τα χρήματα είχαν τεράστια σημασία για εκείνον. Με λίγα λόγια, ήταν ένας άνθρωπος που, με τα χρόνια που περνούσαν, γινόταν, ανοιχτά ή όχι, όλο και περισσότερο όμοιος με τον ανθρωπότυπο που αναδυόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχε ταξιδέψει, άλλωστε, πάνω κάτω τις ΗΠΑ κατά το έτος 1921».

Τελικά, η εικόνα που σχηματίζεται για τον Ελευθέριο Βενιζέλο από τη μελέτη των ιστορικών τεκμηρίων και των πηγών οι οποίες δεν ελέγχονται από τους αγιογράφους του πόρρω απέχει από την… επίσημη κρατική άποψη στην Ελλάδα. Και αποτελεί ιστορικό παράδοξο να τιμάται τόσο πολύ ένας δωρολήπτης και εντολοδόχος των ξένων…

 Από τη συνάντηση με τον Βενιζέλο ο Ζαχάρωφ κρατά μια σημείωση, η οποία προκαλεί ανατριχίλα: ο «εθνάρχης» τού ζήτησε να μεριμνήσει ώστε ο ελληνικός λαός να μείνει χωρίς χρήματα και θέρμανση και να πεινάσει!

“V. No food, No coal, No Money.”
«B. (σ.σ. όπου Β εννοείται Βενιζέλος) Όχι φαΐ, όχι κάρβουνο, όχι χρήματα».

Μόλις διαβάσατε απόσπασμα από τις «σημειώσεις Ζαχάρωφ»*, ένα είδος ημερολογίου που κρατούσε o μεγαλέμπορος όπλων Μπάζιλ Ζαχάρωφ, ο οποίος στις 18 Δεκεμβρίου 1915 έφυγε από το Μόντε Κάρλο για να συναντήσει στην Ελλάδα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, πολιτικούς, εκδότες εφημερίδων και δημοσιογράφους για να προωθήσει τα σχέδιά του για την είσοδο της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έπρεπε να γεμίσει με χρήμα της κυβέρνησης της Μεγάλης Βρετανίας τις τσέπες του Ελευθερίου Βενιζέλου, τα ταμεία του κόμματος των Φιλελευθέρων, να λαδώσει σημαίνοντες πολιτικούς, να δημιουργήσει προπαγανδιστικό δίκτυο υπέρ της Αντάντ και να εντάξει στο «συμμαχικό» στρατόπεδο βενιζελικούς εκδότες και δημοσιογράφους – πάντα με το αζημίωτο.
Από τη συνάντησή του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο Ζαχάρωφ κρατά μια σημείωση, η οποία προκαλεί ακόμα και σήμερα ανατριχίλα: ο «εθνάρχης», που τιμάται από το νεοελληνικό κράτος με φιέστες, διθυραμβικές αναφορές στα σχολικά βιβλία, ονοματοδοσίες οδών, πλατειών και λεωφόρων, του ζήτησε να μεριμνήσει ώστε ο ελληνικός λαός να μείνει χωρίς χρήματα και θέρμανση και να πεινάσει!

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέθετε ότι, αν πεινούσαν, οι Ελληνες θα στρέφονταν κάποια στιγμή εναντίον του βασιλέα Κωνσταντίνου Α΄ και θα τον υποχρέωναν να εγκαταλείψει τον θρόνο. Επειτα εκείνος θα αναλάμβανε ξανά την πρωθυπουργία και θα μπορούσε ανεμπόδιστος να καταντήσει την Ελλάδα αγροτεμάχιο των «συμμάχων» και την ελληνική νεολαία τροφή για τα κανόνια, που θα αλεθόταν στις φοβερές κρεατομηχανές των χαρακωμάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε καταγγείλει δημόσια ήδη από το 1934 τον Ελευθέριο Βενιζέλο γι’ αυτή την προδοσία. Στο 24ο άρθρο του Μεταξά, που δημοσιεύτηκε στις 14/11/1934 στην «Καθημερινή»**, ο πατέρας του Επους του ’40 έγραφε για την πείνα και τη δυστυχία που έφερε στην Ελλάδα ο Βενιζέλος:

«Ὅσοι ἐκ τῶν ἀναγνωστῶν μας ἤσασθε παιδιά, κατὰ τὴν ἐποχὴν ἑκείνην͵ τῆς ὁποίας τὰ γεγονότα συζητοῦμεν σήμερον, μετὰ τόσα ἔτη, θὰ ἐνθυμῆσθε βέβαια κατὰ τὸν χειμῶνα τοῦ 1915, κατὰ τὸ 1916, κατὰ τὸ 1917, τοὺς γονεῖς σας πικραµένους, διότι δὲν εἶχαν νὰ σᾶς δώσουν ψωμί, παρὰ µίαν ζύµην ξηράν, μαύρην καὶ μουχλιασµένην, καὶ αὐτὴν εἰς μικρὰν ποσότητα. Ἐπεινούσατε τότε. Δὲν εἴχατε φῶς τὴν νύκτα. Ἐκρυώνατε διότι δὲν εἴχατε, φωτιά. Εἰς τοὺς µεγαλυτέρους ἀπὸ σᾶς θὰ ἔχουν ἴσως μείνει εἰς τὴν μνήμην αἱ συζητήσεις ποὺ ἐγίνοντο ἀπὸ τοὺς μεγάλους, τότε, νὰ κάµουν ψωμὶ ἀπὸ χαρούπια, τὸ ὁποῖον καὶ ἔγινε, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς βολβοὺς τῶν σφερδουκλιῶν. Πολλοὶ ἀπὸ σᾶς ὕστερα ἀπὸ τοιαύτας στερήσεις, ἐμείνατε καχεκτικοί, καὶ ὑποφέρετε ἴσως ἀκόμη ἀπὸ τὴν ὑγείαν σας, ἀρκετοὶ δὲ καταντήσατε φυματικοί. Ἀρκετοὶ ἀπὸ σᾶς ὅσοι ἐγεννήθητε τότε ἢ εὐθὺς κατόπιν ἀπὸ γονεῖς ἑστερημένους τροφῆς καὶ δεινοπαθοῦντας, φέρετε ἀκόμη τὰ σπέρµατα καὶ ὑφίστασθε τὰς συνεπείας τῆς σωματικῆς ἐξαντλήσεως τῶν γονέων σας. Θὰ ἀκούσατε τότε ὅτι ἡ αἰτία ὅλων αὐτῶν τῶν στερήσεων ἦταν ὁ ‘ἀποκλεισµός’. Θὰ ἀκούσατε ὅτι ξένοι στόλοι ἡμπόδιζαν νὰ ἔλθῃ σιτάρι καὶ τροφὴ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὅταν θὰ ἐμεγαλώσατε θὰ σᾶς ἔμεινεν αἴσθημα ἐκπλήξεως καὶ ἀπορίας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους σας, ὅτι μᾶς συνέδεον δεσμοὶ φιλίας καὶ ἀγάπης. Καὶ μᾶς συνέδεον πράγματι.

Ποῖος ἐξώθησε τοὺς ξένους τούτους εἰς τὴν κατὰ τῆς ὑγείας καὶ τῆς ζωῆς σας πρᾶξιν ταύτην: Ἀκούσατέ τον. Τὴν 5ην Δεκεμβρίου 1915 ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος εἰς τὸν Γκιγιεμὲν καὶ τοῦ λέγει τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα ὁ Γάλλος πρέσβυς τηλεγραφεῖ ἀμέσως εἰς τὴν κυβέρνησίν του (τηλεγράφημα Γκιγιεμὲν πρὸς τὸ γαλλικὸν ὑπουργεῖον τῶν ἐξωτερικῶν τῆς 5/18 Δεκεμβρίου 1915). Τοῦ εἶπεν ὁ κ. Βενιζέλος:

«Δὲν χρειάζεται νὰ μοῦ ἐξηγήσητε τίποτε, τὰ ἐννοῶ ὅλα. Ἔχετε νὰ κάμετε μὲ παληανθρώπους, οἱ ὁποῖοι σᾶς ἐμπαίζουν καὶ γελοῦν κατόπιν εἰς βάρος σας. Ἡ παρουσία σας εἰς Θεσσαλονίκην τοὺς ἐνοχλεῖ. Ἐὰν ἡμποροῦσαν θὰ σᾶς παρέδιδαν εἰς τοὺς Γερμανούς. Σταθῆτε σταθεροί, δὲν θὰ τοὺς συγκρατήσετε παρὰ διὰ τοῦ τρόμου καὶ τῆς ἀπειλῆς τῆς πείνας. Αὐτὴ εἶναι ἡ καθ’ αὐτὸ δύναμίς σας. Πρὸ παντὸς μὴν ἀφίνετε νὰ ἔρχεται σιτάρι, παρὰ λίγο κάθε φορά».

* Στο πολιτικό και ιστορικό περιοδικό «The International History Review» (34:4, σελ. 819-839) δημοσιεύτηκε η εργασία των Joseph Maiolo & Tony Insall με τίτλο: «Sir Basil Zaharoff and Sir Vincent Caillard as Instruments of British Policy towards Greece and the Ottoman Empire during the Asquith and Lloyd George Administrations, 1915-8». Εκεί δημοσιεύεται και το απόσπασμα από τις «σημειώσεις Ζαχάρωφ», που παρατίθεται στην αρχή του κειμένου. Οι «σημειώσεις Ζαχάρωφ» αποτελούν τμήμα των αποδιαβαθμισμένων εγγράφων του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών που αφορούν τις δοσοληψίες του οικονομικού διευθυντή της αγγλικής οπλοβιομηχανίας Vickers Sir Vincent Caillard (στον φάκελο FO 1093/47).

**«Η Ιστορία του Εθνικού Διχασμού κατά την αρθρογραφία Ελευθερίου Βενιζέλου και Ιωάννου Μεταξά», εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, σελ. 217-218, Θεσσαλονίκη: 1994

 

1.https://www.newsbreak.gr/apopseis/297473/i-alitheia-gia-ton-eleytherio-venizelo-vii/ 

2.https://www.newsbreak.gr/apopseis/300193/i-alitheia-gia-ton-eleytherio-venizelo-viii/ 

400 ΤΟΝΝΟΥΣ ΟΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΔΑΝΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΣΣΑΛΙΑΝ, ΠΡΟΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΣΙΝ.....

Του Θεοφάνη Μαλκίδη

Μέλους της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών 

Αυτές τις ημέρες του 1922 γράφονταν δύο από τις τελευταίες πράξεις της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Μικράς Ασίας, του Πόντου. Μία ήταν η καταστροφή της Σμύρνης και η άλλη η ανακωχή των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνισμός υποχρεώθηκε σε φυγή και από τη Θράκη. Από τον όμορφο αυτό λιμένα όμως της θρακικής ενδοχώρας, δεκαπέντε μήνες αργότερα θα διαδραματιζόταν η τελευταία και πιο φρικιαστική πράξη του ελληνικού ολοκαυτώματος.

Μπορεί οι Νεότουρκοι Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ να δολοφόνησαν 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να τα εξαφανίσουν τα ίχνη τους με έναν τρόπο που αφού δεν τιμωρήθηκε, επαναλήφθηκε από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ, λίγα χρόνια αργότερα.

Ο Χρήστος Αγγελομάτης στο βιβλίο του Χρονικόν μεγάλης τραγωδίας (Αθήνα 1924) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τας αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους».

Έτσι, όπως αναφέρει ο διευθυντής του Μουσείο της Γενοκτονίας στο Ερεβάν, Χαΐκ Ντεμογιάν, στην ομιλία του για τη Γενοκτονία των Ελλήνων (Αθήνα, Μάιος 2014) «η τουρκική πολιτική της γενοκτονίας κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αφού παρέμεινε ατιμώρητη, έχει γεννήσει νέο κακό για την ανθρωπότητα. Η ατιμωρησία και η απροκάλυπτη εύνοια εκ μέρους των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων προς ένα κράτος-διάδοχο και συνεχιστή της οθωμανικής παράδοσης, δημιούργησαν το γόνιμο έδαφος ώστε να φυτρώσουν σε αυτό νέα σχέδια για τη διάπραξη γενοκτονίας. Η ατιμωρησία, και ως επακόλουθο η επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, οδήγησαν σε νέα εγκλήματα».

Μπροστά στο έγκλημα κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπήσει, πόσο μάλλον να το αρνείται. Μπροστά στη σύληση των οστών των δικών μας ανθρώπων, από εκεί απ’ όπου είναι βγαλμένη η ελευθερία των Ελλήνων, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός, «εμείς οι απόγονοι αυτών που βίωσαν τη φρίκη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων», όπως λέει ο Αρμένιος συναγωνιστής Χ. Ντεμογιάν, «δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε και να ανεχόμαστε την εγκληματική άρνηση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων και των συνέπειών τους. Το ηθικό χρέος της νέας γενιάς των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων δεν είναι μόνο να τιμά και να θυμάται, αλλά από κοινού, χέρι-χέρι, να συνεχίζει τον αγώνα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

»Πρέπει να πιστεύουμε και να είμαστε σίγουροι ότι η δικαιοσύνη θα επικρατήσει, αν είμαστε μαζί στον αγώνα μας και αν είμαστε γεμάτοι πίστη στην επιτυχή κατάληξή του. Η πατρίδα των προγόνων μας είναι και δική μας πατρίδα, ανεξάρτητα από το πού και πότε εμείς και οι απόγονοί μας θα ζήσουμε. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τον πόνο, τους καημούς και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των προγόνων μας και μαζί να σηκώσουμε το λάβαρο του αγώνα για να θριαμβεύσει το δίκαιο και η αλήθεια».

Υ.Γ. Οι 400 τόνοι οστών που μετέφερε το πλοίο από τα Μουδανιά στη Μασσαλία είναι πολλές χιλιάδες πρόγονοί μας. Πέρα από το σεβασμό, οφείλουμε και την αλήθεια σ’ αυτούς για τη Γενοκτονία, αυτήν που δυστυχώς πολλοί

ψευτοπολιτικοί, ψευτοκαθηγητές και ψευτοδιανοούμενοι την αρνούνται και την τοποθετούν μέσα σε εισαγωγικά!

 

http://malkidis.blogspot.com/2015/09/400.html

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

Του Ιωάννη Αμπατζόγλου 

Ακτινοφυσικού Ιατρικής, διδάκτωρ του Ιατρικού Τμήματος του ΔΠΘ και Επιστημονικά Υπεύθυνου του Τμήματος Ιατρικής Φυσικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης.

Ο ρόλος των ΗΠΑ, όπως άλλωστε και της Γερμανίας, στην υλοποίηση της Συμφωνίας των Πρεσπών υπήρξε κομβικός και έχει επισημανθεί πολλές φορές. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι Αμερικανοί είχαν βάλει στόχο την υπογραφή της πιο πάνω συμφωνίας. Βέβαια, τα δύο αυτά κράτη –ΗΠΑ και Γερμανία– συνέβαλαν τα μέγιστα και στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας^{1, 2}, από την οποία προέκυψε το κράτος των Σκοπίων. Επίσης, υψηλόβαθμοι κύκλοι της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ γνωρίζουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αναφορικά με το σκοπιανό θέμα, εκτελούσε ως πειθήνιο όργανο όλες τις εντολές που λάμβανε από τον Λευκό Οίκο.

Ωστόσο, οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ δεν ήταν μόνο προς τη χώρα μας, αλλά και προς τα Σκόπια. Αξίζει να θυμηθούμε την ωμή παρέμβαση των ΗΠΑ στη Βουλή των Σκοπίων, στις 19 Οκτωβρίου 2018, κατά την κρίσιμη συνεδρίαση για την αλλαγή του ονόματος της χώρας από «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», κατ’ εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σε εκείνη τη συνεδρίαση ο Ζόραν Ζάεφ δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να εξασφαλίσει τις απαραίτητες ψήφους και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εντός αλλά και εκτός της Βουλής ήταν άνευ προηγουμένου³. Τελικά, μετά από πολλές πιέσεις προς τους βουλευτές και ενώ η διαδικασία είχε ξεκινήσει στη 1 μ.μ., τα μεσάνυχτα συγκεντρώθηκε ο αριθμός των 80 βουλευτών που ήταν απαραίτητοι ώστε να υπερψηφιστεί η αλλαγή του ονόματος της χώρας τους. Εκείνη την ημέρα, δημοσίευμα σκοπιανής ιστοσελίδας ανέφερε το εξής⁴: «Ο Αμερικανός πρέσβης Jess Bailey με τον Ζόραν Ζάεφ και τον Αλί Αχμέτι βρίσκονται στο γραφείο του προέδρου του κοινοβουλίου Ταλάτ Τζαφέρι». Σε υψηλότατο λοιπόν επίπεδο οι πιέσεις των ΗΠΑ προς τα εσωτερικά θέματα των Σκοπίων και μάλιστα με τρόπο απροκάλυπτο.

Στις 8 Ιουνίου 2021 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν υπέγραψε διάταγμα βάσει του οποίου προβλέπονται κυρώσεις σε όσους υπονομεύουν, απειλούν ή παρεμποδίζουν τη Συμφωνία των Πρεσπών⁵. Προφανώς οι ΗΠΑ δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται ότι μπορεί να ανατραπεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Πέρασαν αυτό που ήθελαν και τώρα προσπαθούν να το διαφυλάξουν ως κόρην οφθαλμού.

Επίσης, στις 22 Οκτωβρίου 2021 η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ (U.S. House of Representatives) υπέβαλε το ψήφισμα H.Res.741, το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής⁶: «Εκφράζοντας την υποστήριξη για τον χαρακτηρισμό του μήνα Σεπτεμβρίου 2022 ως “Μήνα της Μακεδονικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς” και γιορτάζοντας τη μακεδονική γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό των Μακεδόνων Αμερικανών και την απίστευτη συνεισφορά τους στις Ηνωμένες Πολιτείες»… «η φετινή χρονιά (εννοεί το 2021) είναι σημαντική για τους Μακεδόνες Αμερικανούς, επειδή στις 8 Σεπτεμβρίου σηματοδοτείται η 30^η επέτειος της ανεξαρτησίας ενός μακεδονικού κράτους»… «η Βουλή των Αντιπροσώπων εκφράζει θερμά συγχαρητήρια και τις καλύτερες ευχές σε όλους τους Μακεδόνες σε όλο τον κόσμο για τον εορτασμό της Μακεδονικής Ημέρας Ανεξαρτησίας». Να θυμίσουμε ότι στις 8 Σεπτεμβρίου 1991 είχε διεξαχθεί στα Σκόπια το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του συγκεκριμένου κράτους, εξ ου και η 30^η επέτειός τους. Τα πιο πάνω που αναφέρονται στο ψήφισμα, στο πρωτότυπο κείμενο, δηλαδή στα αγγλικά, έχουν ως εξής: «Expressing support for the designation of the month of September 2022 as “Macedonian American Heritage Month” and celebrating the Macedonian language, history, and culture of Macedonian Americans and their incredible contributions to the United States»… «this year is significant for Macedonian Americans because September 8, 2021, marks the 30th anniversary of the independence of a Macedonian state»… «the House of Representatives expresses warm congratulations and best wishes to all Macedonian people around the world as they mark Macedonian Independence Day».

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών βρίσκεται πολύ ψηλά στην ατζέντα των ΗΠΑ, οι οποίες θα κάνουν το παν προκειμένου να την διαφυλάξουν. Φυσικά, δεν περιμέναμε να υποστηρίξουν τα εθνικά μας θέματα οι Αμερικανοί, από τη στιγμή που δεν το κάνουν οι Έλληνες πολιτικοί. Εμείς θα πρέπει να διασφαλίσουμε μόνοι μας τα δίκαιά μας και να έχουμε το θάρρος να αντιδρούμε αποφασιστικά όταν οι σύμμαχοί μας λειτουργούν κόντρα στα συμφέροντα της πατρίδας μας.

Υ.Γ.: Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον ρόλο του βαθέος παρακράτους στη χώρα μας, το οποίο έδρασε⁷ στις 8 Σεπτεμβρίου 2018 στη Θεσσαλονίκη και διέλυσε το συλλαλητήριο κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ποιες δυνάμεις άραγε να κρυβόταν από πίσω του;

1. https://m.naftemporiki.gr/story/211918.

2. https://www.in.gr/2022/02/06/politics/apokalyptika-eggrafa-apo-1991-syzitouse-germania-dialysi-giougkoslavias-kai-megali-alvania/.

3. Ι. Αμπατζόγλου, Η Συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία, Α΄ τόμος, εκδ. Ερωδιός, Β΄ έκδοση, 2020, σ. 73-76.

4. https://arhiva.infomax.mk/wp/и-бејли-е-во-собрание-американскиот-ам/.

5. https://www.tovima.gr/2021/06/10/politics/vomva-mpainten-sta-valkania-gia-ti-symfonia-ton-prespon/.

6. https://www.congress.gov/bill/117th-congress/house-resolution/741.

7. Ι. Αμπατζόγλου, Η Συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία, Α΄ τόμος, εκδ. Ερωδιός, Β΄ έκδοση, 2020, σ. 50-53.

https://www.antibaro.gr/article/32047

Ο ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας από το 1923, οπότε ιδρύθηκε το νέο τουρκικό κράτος, και έως τις αρχές του 21ου αιώνα ήταν εξαιρετικά εσωστρεφής και η τουρκική διπλωματία ενεργούσε πάντα καιροσκοπικά και εκ του ασφαλούς.

Όταν Αγγλία και Γαλλία, στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθούσαν να πάρουν με το μέρος τους χώρες για συμμάχους, η Τουρκία διαπραγματευόταν τη συμμετοχή της, απαιτώντας από το Παρίσι να της παραχωρηθεί η Κιλικία, που τότε ήταν γαλλικό προτεκτοράτο. Η Γαλλία αποχώρησε από την Κιλικία, η Τουρκία έκανε ένα «σημαδεμένο» πραξικόπημα και προσάρτησε την Αλεξανδρέττα, τον σημερινό νομό Αντιοχείας – Χατάι, παρότι η περιοχή αυτή κατοικούνταν από Σύρους, Ελληνες και Αρμενίους.

Όμως η Τουρκία στο ίδιο θέμα έκανε μια άλλη ενέργεια, που χαρακτηρίζει διαχρονικά την τουρκική διπλωματία. Ενώ πήρε αυτό που ήθελε, δεν συμμετείχε στον πόλεμο στο πλευρό κανενός, πλην όμως παρείχε πολύτιμη υποστήριξη στη ναζιστική Γερμανία, με την οποία μάλιστα συνήψε και συμφωνία.

Να σημειωθεί ότι το ίδιο επιχείρησε να κάνει και με την Αγγλία, απαιτώντας να της παραχωρηθούν τα Δωδεκάνησα ως όρο για να εισέλθει στον πόλεμο. Το αρνήθηκε ο Τσόρτσιλ κι έτσι η Τουρκία δεν εισήλθε στον πόλεμο, κρατώντας όμως ως «λάφυρο» της διαπραγμάτευσης με τη Γαλλία την Αλεξανδρέττα.

Παρόλα αυτά, παρότι πήρε την Αλεξανδρέττα και παρότι ήταν βασικός υποστηρικτής του Χίτλερ και των ναζί, χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα, η Τουρκία θέλησε να εισέλθει στον πόλεμο μια μέρα πριν από το τέλος του για να καθίσει στο τραπέζι των νικητών και να αποκομίσει τα ανάλογα κέρδη. Αυτή η πολιτική τής έδωσε τον τίτλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου», αυτής της καιροσκοπικής στάσης που χαρακτηρίζει την τουρκική διπλωματία.

Την ίδια στάση έδειξε ο Ερντογάν στην ουκρανική κρίση. Οταν η κρίση ήταν στη φάση της κορύφωσης και η κυβέρνηση της Ουκρανίας ήταν αντιμέτωπη με το φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας, ο Ερντογάν έτεινε χείρα βοηθείας στον Ζελένσκι και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση σε δύο τομείς.

Επωφελούμενος από την κατάσταση αδυναμίας της Ουκρανίας, επισκέφθηκε το Κίεβο και υπέγραψε οκτώ συμφωνίες, ανάμεσα στις οποίες και αυτή της συνεργασίας στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας και αεροναυπηγικής. Σημειώνεται ότι η Τουρκία, λόγω του εμπάργκο των ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα στην εξασφάλιση κινητήρων και άλλων απαρτίων για τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα ελικόπτερα, τα τεθωρακισμένα οχήματα και τα άλλα οπλικά συστήματα που κατασκευάζει. Δεδομένου ότι η Ουκρανία διαθέτει αξιόλογη βιομηχανία στους τομείς ενδιαφέροντος της Τουρκίας, η συμφωνία αυτή πρέπει να χαρακτηριστεί ιδιαίτερης σημασίας.

Εκτός από τον τομέα της αμυντικής τεχνολογίας, ο Ερντογάν προσπάθησε να εξασφαλίσει και πολιτικά οφέλη για την Τουρκία από την ουκρανική κρίση. Προσφέρθηκε ως μεσολαβητής ανάμεσα σε Ουκρανία – Δύση και Ρωσία. Στόχος του ήταν να καθιερωθεί η Τουρκία ως ένας σημαντικός ανεξάρτητος «παίκτης», ως ένας τρίτος πόλος στην περιοχή. Οι εξελίξεις, όμως, τον διέψευσαν. Αυτόν τον ρόλο διεκδίκησαν και τον κέρδισαν ο Μακρόν και ο Σολτς, με την Τουρκία να παίζει έναν περιθωριακό ρόλο στην αποκλιμάκωση της ουκρανικής κρίσης.

Όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, ο Ερντογάν προσπαθεί να επωφεληθεί από τη γενική αναταραχή περί το Ουκρανικό για να προωθήσει τις δικές του διεκδικήσεις εναντίον της Ελλάδας. Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται ένας καταιγισμός δηλώσεων κυβερνητικών αξιωματούχων, του προέδρου Ερντογάν συμπεριλαμβανομένου, για το θέμα της στρατιωτικοποίησης των νησιών, το οποίο, όμως, κάνοντας ένα τεράστιο άλμα λογικής, συνδέουν με το δικαίωμα άσκησης κυριαρχίας σε αυτά από την Ελλάδα.

Δηλαδή, το σκεπτικό της Τουρκίας λέει ότι «εφόσον παραχωρήθηκαν τα νησιά στην Ελλάδα υπό τον όρο της στρατιωτικοποίησης, αφού η Ελλάδα δεν τηρεί αυτόν τον όρο, δεν μπορεί να ασκεί κυριαρχία σε αυτά». Φυσικά, ξεχνούν να αναφέρουν ότι τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα υπό πλήρη κυριαρχία και ότι ο όρος της αποστρατιωτικοποίησης δεν έχει καμία απολύτως σχέση και δεν συνδέεται με κανέναν τρόπο με το άρθρο της παραχώρησής τους.

Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι η Τουρκία, αφού έστειλε επιστολή για το θέμα στον ΟΗΕ, ετοιμάζεται να στείλει σχετικές επιστολές καταγγελίας της παραβίασης των Συνθηκών της Λωζάννης και των Παρισίων από την Ελλάδα στις χώρες που τις υπέγραψαν, στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και όπου αλλού θεωρεί η τουρκική διπλωματία ότι είναι σκόπιμο. Η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί προληπτικά, καταγγέλλοντας την Τουρκία παντού ότι απειλεί συστηματικά τα νησιά και γι’ αυτό η Ελλάδα κάνει χρήση του δικαιώματος της άμυνας, όπως της αναγνωρίζεται από το άρθρο 41 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.

Αν κινηθούμε σωστά, τότε όχι μόνο δεν θα κερδίσει τίποτα η Τουρκία σε πολιτικοδιπλωματικό επίπεδο, αλλά θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Οπως λέει ο λαός μας, θα πάει για μαλλί και θα βγει κουρεμένη. Αρκεί να κινηθούμε γρήγορα και σωστά.

Φύλακες, γρηγορείτε.

https://www.newsbreak.gr/apopseis/300175/o-kairoskopismos-toy-erntogan/

ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΥΤΙΝ

Του Κωνσταντίνου Γρίβα 

Καθηγητού Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Το Κρεμλίνο χτύπησε, αλλά όχι όπως μας προειδοποιούσαν οι Δυτικοί ηγέτες. Τα ρωσικά τεθωρακισμένα δεν εισέβαλαν στην Ουκρανία, αλλά η αντιρωσική ρητορική του Κιέβου δεν έμεινε χωρίς επιπτώσεις. Με το διάγγελμα Πούτιν, οι δύο αποσχισθείσες περιοχές στη νοτιοανατολική Ουκρανία αναγνωρίσθηκαν από τη Μόσχα ως ανεξάρτητα κράτη, δημιουργώντας στην περιοχή ένα δεύτερο διπλωματικό τετελεσμένο μετά την προσάρτηση της Κριμαίας.

Το Κρεμλίνο δεν προσδοκά ότι μετά την εκ μέρους του αναγνώριση του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ θα ακολουθήσει ένα κύμα αναγνωρίσεων. Στην καλύτερη περίπτωση να αναγνωρίσει τα δύο αυτά κρατίδια κράτη στενά συνδεδεμένα με τη Μόσχα, όπως π.χ. η Συρία, η Βενεζουέλα και ίσως η Λευκορωσία. Αυτό, ωστόσο, δεν έχει πολιτική σημασία για τον Πούτιν. Το μήνυμά του προς τους Ουκρανούς είναι ότι όσο το κράτος τους μετατρέπεται σε “όργανο” των ΗΠΑ με αντιρωσική αιχμή, τόσο θα έχουν να χάσουν.

Σύσσωμη η Δύση προειδοποιεί τον τελευταίο καιρό πως εάν οι Ρώσοι εισβάλουν θα τους επιβάλει εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις. Οι Ρώσοι, όμως, δεν εισέβαλαν. Με την αναγνώριση κατάφεραν ένα διπλωματικό πλήγμα. Προφανώς, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θα αντιδράσουν. Εάν, όμως, επιβάλουν τις “εξοντωτικές κυρώσεις” που έχουν προαποφασίσει για την περίπτωση ρωσικής εισβολής, θα είναι σαν να λένε στον Πούτιν ότι μπορεί να κάνει και επόμενη επιθετική κίνηση, αφού το κόστος θα του έχει ήδη επιβληθεί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Slpress.gr

ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΚΑΙ ΙΔΕΩΔΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ

Του Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά
Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω

Η κατάσταση εν προκειμένω καθίσταται ιδιαίτατα δυσχερής , δοθέντος ότι η Εκκλησία της Ελλάδας καθεύδει τον νήδυμον ύπνο και ουδόλως παρεμβαίνει ίνα προασπίσει το αλλοτριωμένο φρόνημα του ποιμνίου το οποίο πορεύεται ερήμην ουσιαστικής πνευματικής δυνάμεως, ένεκεν και συνεπεία της υφισταμένης καταστάσεως μακράν.

Η ύπαρξη της Εκκλησίας ως διοικητικός θεσμός και η εργαλειοποίηση του ρόλου της προς χειραγώγηση της κοινής  γνώμης και επιβουλής απλώς μίας επίφασης πνευματικότητας απωθεί τον αμφιταλαντευόμενο κόσμο εκ της Εκκλησίας, ελλείψει σοβαρών και νουνεχών προτύπων και κληρικών ιδεωδών.

Η σήψη η οποία έχει καταλάβει την κοινωνίας μας και η πλήρης αποπνευματικοποίηση ανάγεται εις μεγάλον βαθμό εις την έλλειψη, ουσιαστικής συμβολής του Κλήρου, προς την κατεύθυνση εξανάστασης του Γένους.

Είναι πρόδηλο ότι έχουν συντελεστεί θεσμικά πραξικοπήματα, δια τα οποία ο κόσμος  δεν γνωρίζει, καθότι είναι αφοσιωμένος εις την πολυδαίδαλη και πολύπτυχη πλέον καθημερινότητα με αποκλειστικό γνώμονα την επιβίωση του νοικοκυριού.

Ο θεσμός της Εκκλησίας κατά το πρώτυπο του Αναστάντος Ιησού, του Αίροντος τας αμαρτίας ημών, Τον δι’ ημάς τους Ανθρώπους και δια την ημετέραν Σωτηρία, ο οποίος κατήλθε εκ των Ουρανών, δια μέσου της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Τιμιοτέρας των Χερουβείμ και της Ενδοξοτέρας ασυγκρίτως των Σεραφείμ, δια της οποίας απέκτησε την ανθρώπινη φύση πέραν της θεικής εκ του Αγίου Πνεύματος, ως εκ τούτου, εν αδρές γραμμές, η έλευση του Θεανθρώπου και εν γένει ο εν Φάτνη τρόπος Γεννήσεως Του αλλά και εν συνεχεία, ο Βίος του συνιστά ένα θεμελιώδες Πρότυπο διαρκούς, διηνεκούς και ατελεύτητου εκ του οποίου δύναται κανείς να εξάγει γόνιμα κονωνιολογικής υφής, μεταξύ άλλων, επιστημονικά συμπεράσματα.

Η θεολογία ναι μεν είναι επιστήμη, εν τω μέτρω το οποίο επιτρέπει ο Άναρχος Θεός να είναι, προκειμένου να υπάρχει ορισμένοι απαρασάλευτοι κανόνες, εν είδει παρακαταθήκης, πλην όμως δεν αγαπάμε τους Νόμους αλλά το αναφυόμενο εξ αυτών πνεύμα, την Αλήθεια την οποία διαλαμβάνουν οι εν λόγω κανονιστικές διατάξεις.

Ως εκ τούτου ο βίος του Ορθοδόξου, πέραν από την συμμετοχή εις την μυστηριακό Εκκλησιαστικό Βίο συνιστά και έναν τρόπο ζωής, νοηματοδοτεί μία κοινωνική επανάσταση ως προααπαιτούμενο αφενός μεταλαμπαδεύσεως του Ιερού Ευαγγελίου και εξ ετέρου ως μία μορφή συνεισφοράς ως προς το σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.

Κατά συνέπεια, ιδίως την σημερινή άνυδρη εποχή, της πλήρους αποπνευμνατικοποιήσεως, όπου κυριαρχεί ως αξία το χρήμα, ο ατομοκεντρισμός, αλλά και η εσχάτη προδοσία, εις τις διαπροσωπικές, οικογενειακές, επαγγελματικές, κοινωνικές, πολιτικές και εθνικές υποθέσεις, επιβάλλεται , κάποιος ή ένιοι χαρισματικοί Εκκλησιαστικοί ηγέτες να οικοδομήσουν ένα στέρεο πλέγμα διατάξεων προς τους πολίτες, ίνα διαπλάσουν μία νέα γενιά η οποία θα δύναται να στοχάζεται και να οραματίζεται ελεύθερα την πρόοδο και εξέλιξη της ζωή του, με γνώμονα αρχές και αξίες, αρετές υπέρ του συλλογικού καλού.

Σήμερον ο θεσμός της επίσημης Εκκλησίας, δρα μονομερώς, γηθοσύνως, ασμένως και ενσυνειδήτως ως παράρτημα της εκάστοτε κυβέρνησης αντί να υψώσει, ως έδει τα λάβαρα της Επαναστάσεως, διότι ο λαός απαιτεί μία Εκκλησία όχι συμβιβασμένη, με νοοτροπία διαπλεκόμενου πνευματικά ράθυμου δημοσίου υπαλλήλου, αλλά μια Εκκλησία η οποία θα χαράσσει κατευθυντήρια γραμμή και θα παρεμβαίνει ευθέως εις το γίγνεσθαι, σεβόμενη ασφαλώς εξ ετέρου, τις υφιστάμενες εύθραυστες ισορροπίες τωβ οριοθετημένων σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας.

Η Εκκλησία έχει δικαίωμα εκ του Συντάγματος ως δομική σταθερά και συστατικό στοιχείο της ταυτότητας του έθνους, δοθέντος ότι ο χαρακτήρας του Συντάγματος καθίσταται ανυπερθέτως Χριστιανικός, βάσει των ιστορικών πολιτικών συνθηκών αλλά και διότι τούτο προκύπτει και επιστημονικά εκ της Θεολογίας της Επαναστάσεως όπου η δίψα δια την Επανάσταση και άσβεστη φλόγα δια την Ελευθερία εξεπήγαζε δια την Πίστη του Χριστού την Αγία και την Ελευθερία της Πατρίδας.

Ως εκ τούτου ας ανανήψουμε ως έθνος και ας αναδράμουμε εις την δαψιλή παράδοσή μας ίνα εγκύψουμε και μελετήσουμε, πέραν από την οντολογική διάσταση των Ευαγγελίων, με ποια υγιή υλικά θα πλάσουμε, συν Θεώ, μία πιο ανθρώπινη και εθνοκεντρική πραγματικότητα, ανθιστάμενοι εις την σημερινή, βόρβορη και ανθελληνική ρητορική μισαλλοδοξίας προς ο,τιδήποτε Ελληνικό, επειδή απλώς το επιτάσσει η «μεγάλη επανεκκίνηση» των έμμισθων ταγών της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΕΡΑΣΤΙΑ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Τῆς Ἰωάννας Γ. Καραγκιούλογλου

νομικού και επιστήμων οικονομικής και κοινωνικής διοικήσεως

 

Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας. Ἡμέρα Μνήμης Διονυσίου Σολωμοῦ.

 

Πνεῦμα φωτεινὸ καὶ ἐξόχως καλλιεργημένο, ἔζησε σὲ καιροὺς κρίσιμους. Καιροὺς γεμάτους αἱματηρὰ καὶ ἔνδοξα γεγονότα.

 

Ὁ Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στὴν Ζάκυνθο τὴν 8η Ἀπριλίου τοῦ 1798. Ἡ οἰκογένειά του, εὐγενικῆς καταγωγῆς ἀπό τὴν Κρήτη, εἶχε μεταναστεύσει στὴν Νῆσο τὸν 17ο αἰῶνα καὶ τὸ 1785 ὑπό Ἐνετική κατοχή λαμβάνει τὸν τίτλο τοῦ Κόμητος. Σὲ ἡλικία μόλις ἐννέα ἐτῶν, μαζί με τὸν ἀδελφό του Δημήτριο, μένουν ὀρφανοί ἀπὸ πατέρα καὶ κληρονομοῦν μία τεράστια περιουσία. Κατά τὰ ἤθη τῆς ἐποχῆς, ὁ κηδεμόνας του Ν. Μεσσαλᾶς ἀποφασίζει γιὰ τὸ μέλλον καὶ τὴν ἐκπαίδευσή του.

 

Ὁ φιλομαθής Διονύσιος φεύγει ἀπὸ τὴν Πατρίδα γιὰ τὴν Ἰταλία μαζί μὲ τον διδάσκαλό του, τὸν Ἀββᾶ Σάντο Ρόσσι, μὲ σκοπό νὰ ὁλοκληρώσει ἐκεῖ τὶς γυμνασιακὲς καὶ πανεπιστημιακὲς του σπουδές. Ὡς μαθητὴς διαπρέπει. Βραβεύεται γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του στὴν ἰταλικὴ γλῶσσα. Ἡ παιδεία, ἡ εὐφυΐα καὶ ἡ καλαισθησία τοῦ νεαροῦ "Greco" θὰ κερδίσουν ἀπὸ πολὺ νωρὶς τὸν θαυμασμὸ τῶν κορυφαίων τῆς ἰταλικῆς διανόησης. Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐκολία αὐτοσχεδιάζει σὲ στίχους ἰταλικούς, ζεῖ καὶ ἀναπτύσσεται μέσα στὸ εὔκρατο κλίμα τῆς ἰταλικῆς λογοτεχνίας.

 

Καὶ ξαφνικά, λαμβάνει τὴν ἀπόφαση νὰ γράψει ὄχι ἁπλῶς ποίηση ἀλλὰ Ὑψηλὴ Ποίηση. Μία ποίηση ὅπως ἐκεῖνος ὀνειρεύθηκε, σὲ μιὰ γλῶσσα ποὺ εἶχε πρωτακοῦσει ἀπὸ τὰ χείλη τῆς μητέρας του. Σὲ μιὰ γλῶσσα ἄπλαστη καὶ ἀδούλευτη, φαινομενικὰ ἀκόμη ἀνύπαρκτη γιὰ ἐκεῖνον, τόλμησε καὶ διεκδίκησε θέση περίοπτη στὸ Πάνθεον τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας.

 

Ποιὰ ἦταν ἄραγε ἡ κινητήριος Δύναμη ποὺ ὤθησε τὸν Διονύσιο Σολωμό νὰ ξεδιπλώσει τὸ Πνευματικὸ του Μεγαλεῖο; Ἦταν ὁ γαλαξίας τῆς μητρικῆς Γλώσσας ἢ μήπως ὁ ἄκρατος θαυμασμὸς ποὺ κατέκλυσε τὴν ψυχὴ του βλέποντας τοὺς συμπατριῶτες του νὰ ἐργάζονται ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας;

 

Φοιτητὴς ἀκόμη στὴν Ἰταλία, ὁ Διονύσιος Σολωμὸς ἀποκαλύπτει τὴν ἀδιάλλακτη Ἑλληνική Ψυχὴ πού κρύβει στὸ νεανικὸ του στῆθος. Ἀπευθυνόμενος στοὺς συμφοιτητὲς του, λέει:

 

-Νέοι Συμμαθητάδες! Μάθετε τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἀρετή. Δίχως νὰ ὑπερηφανεύεσθε. Καὶ δὲν θὰ ὑπερηφανευθῆτε, ἂν ἀληθινὰ μάθετε τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἀρετή.

 

Καὶ συνεχίζει:

 

-Ἀλλὰ μὴ χαμηλώσετε ποτὲ τὴν κεφαλή. Διότι θὰ εὑρεθοῦν πολλὰ ἄτιμα καὶ ἄγρια χέρια ἕτοιμα νὰ σᾶς τὴν πλακώσουν. Ἄν πάλι τολμήσουν οἱ ἄνανδροι νὰ σᾶς ὑβρίσουν, γιὰ νὰ σκεπάσουν τοὺς πολλοὺς φόβους οἱ ὁποῖοι φωλιάζουν μές στὴν ψυχὴ τους, τότε Ναί ! Σηκώσετε τὴν κεφαλὴ μὲ ὅλη τὴ δύναμη πὤχει. Καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι θὰ πέσει εὐθὺς ἐκείνη ἡ αὐθάδεια. Διότι εἶναι μικρόψυχη αὐθάδεια.

 

Μὲ τὴν κεφαλὴ ἔτσι σηκωμένη γύρισε ὁ Σολωμὸς στὴ Ζάκυνθο τὸ 1818. Κι ὅταν σὲ λίγο ἄρχισε ὁ Ἀγῶνας, ἦταν πιὰ ὥριμος νὰ τιμήσει τὸν Τρόπο.Μάης τοῦ 1823. Μεγάλες καὶ δύσκολες οἱ μέρες γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Οἱ πρῶτες νῖκες ἔχουν δυναμώσει τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν μαχόμενων Ἑλλήνων. Καὶ οἱ φόβοι ὅμως δὲν εἶναι λίγοι. Ὁ τύραννος ὀργανώνεται. Μαζεύει δυνάμεις. Κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ πνίξει τὴν Ἐπανάσταση στὸ αἷμα.

 

Ὁ Σολωμός, ἀκούγοντας ἀπὸ τοὺς λόφους τῆς Ζακύνθου τὶς βροντὲς τῶν κανονιῶν στὸ Μεσολόγγι, ἐξυμνεῖ τοὺς Ἕλληνες καὶ τὴν Ἐλευθερία.

 

"(..) Ἀπ' τὰ κόκκαλα βγαλμένη

τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

Χαῖρε, ὦ χαῖρε Ἐλευθεριά ! "

 

Μιλᾶ γιὰ πράγματα ποὺ κανείς δὲν φαντάστηκε ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποτελέσουν θέμα ποιητικό. Μεταφέρει πληροφορίες στὸν Κόσμο καὶ συμβουλὲς στοὺς Ἀγωνιστές. Κάνει κριτική. Καταριέται τὶς μεγάλες δυνάμεις. Τίποτε δὲν ἐμποδίζει τὸν καλλιτέχνη νὰ κάνει πολιτική. Συνδυάζει τὸ Ἑλληνικό Πνεῦμα μὲ τὸ βαθύτερο συναίσθημα τοῦ Ἀνθρώπου. Τὸν Ἔρωτα γιὰ τὴν Ἐλευθερία.

 

Τὰ γεγονότα βαριὰ σὰν ὀγκόλιθοι. Δὲν ἀφήνουν νὰ κολλήσει ὁ Χρόνος. Μέσα σὲ λίγους μῆνες γίνεται Κοσμογονία στὴν Ἑλλάδα. Ἀπό τὸ 1823 ἕως τὸ 1824, ὁ Διονύσιος ὡριμάζει ὡς Ἕλλην. Γίνεται Πνευματικὸς Ἡγέτης. Λέει μὲ παρρησία τὶς ἀλήθειες. Δημιουργεῖ πολύτιμες ὑποθῆκες γιὰ τὸ Ἔθνος.

 

Σὲ ἕνα ἀπομεσήμερο κάνει τὸν περίπατό του στὸ Ζακυθινό ἀκρογιάλι μαζὶ μ' ἕναν καλὸ Φίλο. Κοιτάζοντας κατὰ τὸν Μωριᾶ, ἔχει ξεχαστεῖ.

 

Τοῦ λέει ὁ Φίλος:

 

Ἑτοιμάζεσαι πάλι νὰ ξανακοιτάξεις κατὰ τὸν Μωριᾶ καὶ νὰ ξανασωπάσεις. Ἀγκαλιὰ ἐγὼ ἔχω τὸν τρόπο νὰ σὲ κάμω νὰ ὁμιλεῖς ὅποτε θέλω.

 

Ἐκατάλαβα, ἀπαντάει ὁ Σολωμός. Θέλεις νὰ ὁμιλήσωμε γιὰ τὴ Γλῶσσα.

 

"(..) Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ Ἐλευθερία καὶ Γλῶσσα;

 

Ἐκείνη ἄρχισε νὰ πατῆ τὰ κεφάλια τὰ τούρκικα, τούτη θέλει πατήσει ὁγλήγορα τὰ σοφολογιστατίστικα, καὶ ἔπειτα ἀγκαλιασμένες καὶ οἱ δύο θέλει προχωρήσουν εἰς τὸ δρόμο τῆς Δόξας. 

 

Χωρὶς ποτὲ νὰ γυρίσουν ὀπίσω, ἂν κανένας σοφολογιώτατος κρώζει ἤ κανένας τοῦρκος βαβίζει. Γιατὶ γιὰ μέ, εἶναι ὅμοιοι καὶ οἱ δυὸ. "

 

Ὁ Ποιητὴς ἔβλεπε.

 

1842. Ἀνήμερα τῆς Ἐθνικῆς Ἑορτῆς, γράφει στὸν Φίλο Γεώργιο Τερτσέτη.

 

"(..) Εἶναι εἰκοσιένα χρόνια πού σὰν καὶ σήμερα ἡ Ἑλλὰς ἔσπασε τὶς ἁλυσίδες. Ἡ ἡμέρα αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καὶ δακρύων. Χαιρόμαστε γιὰ τὸ μέλλον, κλαῖμε γιὰ τὴν σημερινή ὑποδούλωση. Τὶ νὰ πῶ γιὰ τὸ παρόν;

 

Ἡ διαφθορὰ εἶναι τόσο γενική κι' ἔχει τόσο βαθειὲς ρίζες, ὥστε προξενεῖ κατάπληξη.

 

Ὅταν οἱ αἴτιοι αὐτῆς τῆς καταστάσεως χτυπηθοῦν ἐντελῶς, τότε θὰ εἶναι δυνατὴ μία ἠθικὴ ἀναγέννηση. Τότε τὸ μέλλον μας θὰ εἶναι μέγα. Ἄν ὅλα στηριχθοῦν στὴν Ἠθική. Ἄν θριαμβεύσῃ ἡ Δικαιοσύνη, ἄν καλλιεργηθοῦν τὰ Γράμματα. Ὄχι γιὰ μάταιη ἐπίδειξη, ἀλλὰ πρὸς ὄφελος τοῦ λαοῦ. 

 

Τοῦ λαοῦ ποὺ χρειάζεται Παιδεία καὶ Μόρφωση. Τότε θὰ ἔχωμε -ἤ καλύτερα θὰ ἔχουν τὰ παιδιὰ μας- μιὰν ἠθικὴν ἀναγέννηση καὶ τὸ μέλλον θὰ εἶναι μέγα."

 

Φίλτατε Ἀναγνώστη.

 

Ἑκατόν ἑξῆντα πέντε χρόνια πέρασαν ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ πρώτου μεταξὺ τῶν πρώτων. Καὶ πέντε ἔτη ἀπό τὴν καθιέρωση τῆς 9ης Φεβρουαρίου ὡς Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας. 

 

Μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς τὴν Ἑλληνικὴ Συνείδηση καὶ τὴν Ἑλληνικότητα δίχως τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα; Δίχως τὸν Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερία νὰ εἶναι κτῆμα τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς Ἀνθρωπότητος;

Δίχως Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, μόρφωση δὲν νοεῖται. Ἡ Ἑλληνική, φορεῖς τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Παγκόσμια Γραμματεία καὶ Ἱστορία, εἶναι ἡ βάση ὄχι μόνον τοῦ πολιτικοῦ βίου ἀλλὰ καὶ τοῦ Χρέους. Χωρὶς τὴν γνώση τῆς Ἑλληνικῆς, τοῦ Ἀξιακοῦ Κώδικα αὐτοῦ τοῦ Κόσμου, καθίσταται ἀδύνατη ἡ πρόοδος τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τῆς Ἐπιστήμης, τῆς Κοινωνίας τῶν Ἰδεῶν καὶ ἐν τέλει, τῆς Δημοκρατίας. Ὅλων ἐκείνων τῶν θεσμῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν σώματι, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, προέρχονται ἀπὸ τὴν μικρὴ ἐκείνη γωνιὰ τῆς Οἰκουμένης, ποὺ ὀνομάζεται Ἑλλάδα.

 

Ἡ διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας εἶναι ἡ κρίσιμη ὕλη γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς Ἰδέας. Μὲ τὴν Ἑλληνικὴ ὡς γλῶσσα του Μέλλοντος, ὡς γλῶσσα τῆς ἀληθοῦς Διανόησης, θὰ καταστεῖ ξανὰ δυνατὴ ἡ διάδοση γνήσιου Πολιτισμοῦ καὶ Ἐπιστήμης.

 

Ναί ! Ἡ Ἑλληνικὴ ἔχει ὅλες τίς ἀξιώσεις γιὰ νὰ προκριθεῖ στὸν παγκόσμιο Ἀγῶνα. Γλῶσσα πανάρχαια, μικροῦ λαοῦ καὶ μικρῆς χώρας, ἡ ὁποία διαχρονικὰ ἀποδεικνύει ὅτι ἱκανοποιεῖ τίς πνευματικὲς ἀνάγκες ὅλων τῶν λαῶν τῆς Οἰκουμένης. Εὔηχη, πλούσια σὲ συνθέσεις, σαφὴς καὶ προσδιοριστική, μπορεῖ καὶ ἀποδίδει πλήρως τίς νεώτερες ἔννοιες. Μὲ τίς Ἑλληνικὲς λέξεις νὰ χρησιμοποιοῦνται στὸν καθημερινὸ βίο καὶ νὰ δεσπόζουν σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν τεχνῶν, ἡ Ἑλληνικὴ συνεχίζει νὰ διαμορφώνει τὸ Μέλλον τῆς Ἀνθρωπότητος.

 

Ἀναντίρρητα, ἡ διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας θὰ εἶναι ἐφεξῆς μία ἐπίπονη καὶ χρονοβόρος διαδικασία. Καὶ ναί, θὰ προσκρούει σὲ πάμπολλα ἐμπόδια. Τὸ εὐγενὲς ὅμως τοῦ Σκοποῦ ὑπερέχει κάθε βασάνου. 

 

Ὁ Ποιητὴς εἶχε δίκιο. Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα σαρκώνει τὸ μεγαλεῖο τοῦ Νοός καὶ τῆς Ἀρετῆς. Ἑλλάδα καὶ Ἑλληνισμὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἱστορικὴ πραγματικότητα. Δὲν εἶναι ἕνας κύκλος πολιτισμοῦ μὲ εἰδικὰ χαρακτηριστικά. Εἶναι ἡ Ἰδέα ποὺ μετουσιώνεται σὲ Θυσία.

 

Ὅπως ἡ Ἀρετή, ἔτσι καὶ ἡ Ἐλευθερία. Εἶναι ἡ συνειδητὴ ἀποδοχὴ τοῦ Χρέους.

 

Υἱοὺς παίδευε.

 

[Δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα Δημοκρατία, ΑΡ.ΦΥΛ. 3.284, 9 Φεβρουαρίου 2022, σ.30]

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΥΛΟΓΛΟΥ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΑ ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΑ'' ΤΟΥ 1916 : ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ, ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗ ΛΗΘΗ.

Του  Μιχαήλ Β. Πλακογιάννη

Στην Ιστορία συνήθως μνημονεύονται οι νεκροί των μαχών ειδικά από την πλευρά των Νικητών.  Υφίσταται όμως μια ημερομηνία όπου πραγματοποιήθηκε μια σύγκρουση που οι νεκροί της δεν αναφέρονται πουθενά. Είναι η περίπτωση των λεγόμενων Ελληνικών ή Αθηναϊκών εσπερινών ή Νοεμβριανά όπως είναι γνωστή η συγκεκριμένη συμπλοκή στην Ελλάδα.

Τα Νοεμβριανά ( αναφερόμενα και σαν «αθηναϊκοί εσπερινοί»  ή  «ενέδρα της Αθήνας» από την πλευρά των Γάλλων)  που ξεκίνησαν την 18η Νοεμβρίου, 1916 (1η Δεκεμβρίου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο), είναι οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων του επίσημου Ελληνικού Κράτους και των σωμάτων επιστράτων από την μια πλευρά και της αποβατικής δύναμης της Αντάντ στην Αθήνα που αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από Γάλλους και κάποια αποσπάσματα Ιταλών και Άγγλων από την άλλη, με αποτέλεσμα να προκληθούν συγκρούσεις πρώτα στο Ρουφ, μετά στο Γκαζοχώρι, στο πεδίον του Άρεως, στο Αστεροσκοπείο, στου Φιλοπάππου, στο Ζάππειο και στην Ακρόπολη.

Ύστερα από 2 μερόνυχτα οδομαχιών στο κέντρο της Αθήνας αλλά και βομβαρδισμών από τον Γαλλικό στόλο εναντίον των Ανακτόρων, επιτεύχθηκε ανακωχή μεταξύ της επίσημης Ελληνικής κυβέρνησης και των Συμμάχων. Σύμφωνα με την εφημερίδα Αστραπή με ημερομηνία 20/11/1916 σελ. 4, (5) οι Ελληνικές απώλειες ήταν 4 αξιωματικοί ( Δαλιάνης, Τασόπουλος, Παφούλης και Σουμπασιάκος) και 28 στρατιώτες.

Επίστρατοι οπαδοί του Βασιλιά Κωνσταντίνου

 

 

 

 

Την επομένη ημέρα, στις 21/11/1916, η εφημερίδα Σκρίπ στην σελίδα σελ. 2, (2) αναφέρει ότι « συγκεντρώθηκαν χθες τα ονόματα των τραυματιών οπλιτών, οι οποίοι μετεφέρθησαν και νοσηλεύονται εις το Α στρατιωτικόν νοσοκομείον. Είνε δε ούτοι τραυματίαι των τοποθεσιών Μνημείου Φιλοπάππου, Ζαππείου, Ρουφ, Ακροπόλεως, Αστεροσκοπείου και Νεκροταφείου. Στη συνέχεια δίνεται εκτενής αναφορά στα ονόματα ενώ η εφημερίδα Αθήναι (6) αναφέρει ότι « Χθες την 4^ην μ.μ. .ωραν ετελέσθη εκ του ναού της Μητροπόλεως  μετά πάσης επιβλητικότητος η κηδεία των γενναίων εκτελεστών του καθήκοντος αξιωματικών αντισυνταγματάρχου Νταλιάνη, υπολοχαγού Σουμπασάκου και ανθυπολοχαγών Τασσόπουλου και Παφούλη. Ταύτην παρηκολούθησαν πάντες σχεδόν οι επίσημοι, μεταξύ των οποίων διεκρίνοντο ο κ. Πρωθυπουργός, ο υπουργός των Εσωτερικών, ο υπουργός των Στρατιωτικών κ. Χατζόπουλος, ο Αυλάρχης της Α.Μ. του Βασιλέως κ. Μερκάτης, ο αρχηγός του Γεν. Επιτελείου κ. Δούσμανης, ο αρχηγός του στρατιωτικού οίκου του Βασιλέως κ. Πάλλης, οι υπασπισταί του Βασιλέως κκ. Λεβίδης, Σκουμπουρδής και Μεταξάς, οι πρώην πρωθυπουργοί κκ. Δραγούμης, Γούναρης και Ράλλης, ο διοικητής του Αου Σώματος στρατού κ. Καλλάρης, ο Μέραρχος κ. Γιανσακίτσας και πλήθος κόσμου. Εφ’ έκαστης σορού των νεκρών είχον κατατεθή περί τους 10 στέφανοι, μεταξύ των οποίων διεκρίνοντο με τα αρχικά μονογράμματα της Α. Μεγαλείοτητος.

Τας τιμάς απέδωκε τάγμα πεζικού του 29^ου συντάγματος και ολόκληρος η μουσική της φρουράς με επι κεφαλής τον αρχιμουσικόν κ. Μαυρόχην,

Τα φέρετρα επί των οποίων είχον εναποτεθή τα πτώματα ήσαν περικαλυμμένα δια κυανολευκων σημαιών, τας ταινίας δε των φερέτρων ενείχον αξιωματικοί διαφόρων βαθμών. Η συγκίνησις του κόσμου, καθ’ ην στιγμήν η πομπή εξήλθε του ναού, μετά την νεκρώσημον ακολουθίαν, ήτο μέγιστη. Δάκρυα ερρεον εκ των οφθαλμών πάντων και αυτών ακόμη των πλέον απαθών.

Η πομπή δια της οδού Ερμού, πλατεία Συντάγματος, οδού Φιλελλήνων, Λεωφόρου Αμαλίας εισήλθεν εις την οδον Αναπάυσεως και έφθασεν εις το Νεκροταφείον, όπου εναπετέθησαν οι νεκροί των ηρώων του καθήκοντος αξιωματικοί, ενώ δύναμις εξ ανδρών του πεζικού απέδιδε τα νενομισμένας τιμάς ρίπτουσα τα νενομισμένας βολάς. Αιώνια η μνήμη των γενναίων μαχητών» (5)

Γαλλικά στοιχεία πυροβολικού επιτηρούν
την Αθήνα από τον Λυκαβηττό

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Κυβέρνηση τότε είχε υποσχεθεί την ανέγερση μνημείου για τους πεσόντες, όμως η κατάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο με τις ευλογίες των Γάλλων, ακύρωσε το αναφερθέν μνημείο.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι για αυτή την «εισβολή των Γάλλων» ο αντιναύαρχος Λουί Νταρτίζ ντυ Φουρνέ αποπέμφθηκε των καθηκόντων του ως ο βασικός υπεύθυνος για την συμπλοκή αλλά και την ήττα των δυνάμεων της Ανταντ, ενώ στο Λονδίνο ο πρωθυπουργός Χέρμπερτ Χένρι Άσκουϊθ και ένα τμήμα του πολιτικού του συμβουλίου παραιτήθηκαν στις 5 Δεκεμβρίου, και στο Παρίσι πραγματοποιήθηκε αλλαγή του υπουργικού συμβουλίου στις 12 Δεκεμβρίου.

Σημειώνεται δε, ότι ο Γάλλος Ιστορικός Εδουάρδος Ντριώ στο βιβλίο του «Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος-Θρύλος και Ιστορία» (8) μνημονεύει για τα γεγονότα τα εξής:

«Iδού εγώ. Γάλλος, αναγκαζόμενος ν' αφηγηθώ γεγονότα κατά τα οποία εχύθη γαλλικόν αίμα, υποχρεωμένος να είπω ποίος είναι υπεύθυνος αυτού του δυστυχήματος, να αναπλεύσω το ρεύμα της Κοινής Γνώμης, η οποία κατεπόντισεν εξ αρχής πάσας τας αντιρρήσεις και εξακολουθεί παραμένον ισχυρότατον.

Εύρον μόνον στήριγμα, αλλ' αυτό πρέπει να μου αρκέση, τόν νόμον της αληθείας—ne quid veri non audeat historia. -—καθώς επίσης και την πεποίθησίν μου ότι αυτό επιβάλλει το πραγματικόν συμφέρον της Γαλλίας.

Το πραγματικόν συμφέρον της Γαλλίας δεν ημπορεί να είναι η διαιώνισις του ψεύδους, το οποίον της επροξένησε κακόν τεράστιον, ανεπανόρθωτον αναμφιβόλως, καθ' όλην την Ανατολήν. Το κάτω - κάτω, η Γαλλία ηπατήθη, υπήρξε και η ιδία θύμα διαβολικής συνδρομής περιστάσεων και μηχανορραφιών σοφώτατα εξυφανθεισών.

Ας πεισθή πας τις ότι, γράφων τας γραμμάς ταύτας με σφιγμένην την καρδίαν, επαναλαμβάνω τους λόγους του Αρθρούρου Γκρουσσιέ: «Και γίνονται όλ' αυτά εν ονόματι της Γαλλίας!». Φτωχά στρατιωτάκια της Γαλλίας, χρησιμοποιηθέντα και φονευθέντα δι' έργον τόσον ποταπόν! Η αφήγησις της αληθείας ας είναι όσον το δυνατόν μία επανόρθωσις δια τόσας δοκιμασίας ανάξιας ημών.

Την 3)16 Νοεμβρίου, κατόπιν διαταγής εκ Παρισίων, ο ναύαρχος Νταρτίζ ντύ Φουρνέ απηύθυνε προς τον πρόεδρον της ελληνικής κυβερνήσεως Σπυρίδωνα Λάμπρου μίαν διακοίνωσιν υπό το εξής πνεύμα: Η εγκατάλειψις του Ρούπελ και της Καβάλας αφήκεν εις χείρας των εχθρών αξιόλογον πολεμικον υλικόν, το οποίον δημιουργεί υπέρ αυτών σοβαράν διαταραχήν της ισορροπίας δυνάμεων. Πρέπει λοιπόν να παραδώση η Ελλάς εις την Αντάντ, όλον της το πολεμικόν υλικόν, το οποίον, άλλως τε, η ουδετερότης της καθιστά περιττόν: συγκεκριμένως: 16 πεδινάς πυροβολαρχίας με 1000 οβίδας δι' έκαστον τηλεβόλον, 16 ορειβατικάς πυροβολαρχίας, 40.000 τυφέκια, με 220 φυσίγγια δι' έκαστον τυφέκιον, 140 πολυβόλα, 50 μεταφορικά αυτοκίνητα. Εις το τέλος του πολέμου θα της αποδοθή ανάλογον υλικόν εις καλήν κατάστασιν. Εις ένδειξιν της καλής της θελήσεως, θα παραδώση αμέσως 10 ορειβατικάς πυροβολαρχίας εις τον σταθμόν του Λαρισαϊκού σιδηροδρόμου εν Αθήναις.

Δεν γίνεται λόγος εδώ περί «υποχρεώσεων» αναληφθεισών υπό του Βασιλέως. Αλλά θα έλθουν και εις αυτάς. Ο κ. Ρωμάνος εν Παρισίοις διαμαρτύρεται κατά των τοιούτων αξιώσεων και τότε, εκεί του αντιτάσσουν τα περί «υποχρεώσεων» του Βασιλέως,

Την 6)19 Νοεμβρίου, ο Βασιλεύς δέχεται τον πρέσβυν της Γαλλίας Γκυγιεμέν: Είναι «περίλυπος, περίφροντις»». Παραπονείται διότι δεν του παρέχουν καμμίαν από τας ζητηθείσας εγγυήσεις. «Αυτήν την φοράν, λέγει, είναι ξεκομμένη υπόθεσις: Ο λαός και ο στρατός δεν θέλουν να σας παραχωρήσω, δια να τα δώσετε εις ένα αντάρτην, εις ένα προ δότην, κανονιά και τουφέκια, τα οποία, το κάτω - κάτω της γραφής, τοις ανήκουν ' και επειδή δεν μου παρέχεται καμμία από τας απαραιτήτους εγγυήσεις, δεν έχω κανέν μέσον να μεταστρέψω αυτό το ρεύμα της Κοινής Γνώμης».

Αγγέλλεται την στιγμήν εκείνην, ότι το επαναστατικόν κίνημα επεξετάθη και εις την "Υδραν: Ο αναβρασμός οξύνεται έν Πειραιεί .

Οι επίστρατοι ή αποστρατευθέντες έφεδροι διατρέχουν τας οδούς των Αθηνών ένοπλοι. Θα υπερασπίσουν τον Βασιλέα. Οι φοιτηταί του Πανεπιστημίου προβαίνουν εις σφοδράς εκδηλώσεις κατά της Αντάντ, ιδία κατά της Γαλλίας: Θα υπεραμυνθούν του Βασιλέως κατά της βενιζελικής επιθέσεως, έστω και αν όπισθεν αυτής κρύπτωνται ξέναι λόγχαι, Ο εμφύλιος πόλεμος, εξαπολυθείς εκ Θεσσαλονίκης, κρούει τας θύρας των Αθηνών. Διατί ανεμίχθη εις αυτόν η Γαλλία; Διατί τον υπέθαλψε; Αυτό ήτο το μέσον προς σωτηρίαν της Ρουμανίας ;

Ο ναύαρχος Νταρτίζ ντυ Φουρνέ αποβιβάζει 300 ναύτας, τους αποστέλλει εις Αθήνας, τους συγκεντρώνει εις το Δημαρχείον Αθηνών· εκείθεν εκκινήσαντες, διασχίζουν όλην την πόλιν, με τα όπλα ανά χείρας, δια της οδού Σταδίου μέχρι του Ζαππείου. Το πλήθος μαίνεται, συνωθείται απειλητικόν πέριξ αυτών: Παρ' ολίγον να επέλθη εκεί η σύρραξις και να χυθή αίμα.

Την 8)21 Νοεμβρίου, ο πρωθυπουργός Λάμπρος απαντά εις την διακοίνωσιν του ναυάρχου: Η ελληνική κυβέρνησις, εξηγεί, δεν ηδυνήθη ν' αντιταχθή εις την κατάληψιν του Ρούπελ και της Καβάλας υπό των στρατευμάτων των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, καθόσον ετήρει στάσιν ουδετερότητος. Δεν είχεν επίσης αντιταχθή και κατά της καταλήψεως του Μούδρου, της Θεσσαλονίικης, της Κερκύρας και κατά της αφαιρέσεως του ευρισκομένου εκεί πολεμικού υλικού υπό των Συμμάχων. Σήμερον η Αντάντ διαθέτει 213 ελληνικά τηλεβόλα διαφόρων διαμετρημάτων, τα περισσότερα ταχυβόλα και νέου τύπου· οι Γερμανσβουλγαροι έχουν μόνον 112, τα πλείστα παλαιού τύπου, πολλά δε και άχρηστα. Η ελληνική διακοίνωσις εξακολουθεί παρατηρούσα ότι ουδέποτε έπαυσεν έχουσα απέναντι των Συμμάχων διαλλακτικότατας διαθέσεις· εκπλήσσεται δε ότι οι Σύμμαχοι της απαντούν δι' αξιώσεων, των οποίων αυτή αύτη η φύσις τας καθιστά απαραδέκτους. Και συνεπώς εις την απευθυνθείσαν υπό του ναυάρχου αξίωσιν περί παραδόσεως του πολεμικού υλικού, απαντά «δια πλήρως κατηγορηματικής αρνήσεως». Δεν υπήρχεν εν προκειμένω τίποτε το διφορούμενον: Επισήμως η ελληνική κυβέρνησις δηλοί ότι εκουσίως δεν θα παραδώση το πολεμικόν της υλικόν: Θα χρειασθή λοιπόν να της το πάρουν δια της βίας. «Παράδος τα όπλα σου!». — «Μολών λαβέ!».

Την 10)23 Νοεμβρίου, η ελληνική κυβέρνησις έλαβεν αυστηράν προειδοποίησιν: Γάλλοι ναύται απήγαγον το προσωπικόν των πρεσβειών των Κεντρικών Αυτοκρατοριών και το ωδήγησαν εις Πειραιά, οπόθεν το επεβίβασαν πλοίων και το απήλασαν μέσω Τουλώνος εις Ελβετίαν. Φυσικά, η Ελλάς διεμαρτυρήθη εντονώτατα. Οι ανταποκριταί του αμερικανικού Τύπου εξεδήλωσαν ζωηροτάτην αγανάκτησιν, η οποία είχε μεγάλην απήχησιν εις τας Ηνωμένας Πολιτείας, αι οποίαι, εν τούτοις, παρεσκευάζοντο να επέμβουν εις τον πόλεμον υπέρ των Συμμάχων. Αι κυβερνήσεις Βερολίνου, Βιέννης και Σόφιας δεν παρέλειψαν να τονίσουν προς την κυβέρνησιν της Ουάσιγκτων την προσβολήν ταύτην κατά του ανθρωπίνου δικαίου, προσβολήν η οποία επεβάρυνε την εντύπωσιν εκ της κακομεταχειρίσεως των προξένων των αυτών Δυνάμεων εν Θεσσαλονίκη. Εν τω μεταξύ, εις τας Αθήνας η αταξία ηύξανεν από ώρας εις ώραν. Αι περίπολοι των Γάλλων ναυτών επληθύνοντο· οι επίστρατοι είχον λάβη τα όπλα των, καθώς και οι έφεδροι αξιωματικοί ' η οργή των ωξύνετο: Τί είχαν κάμη δια να θέλουν να τους αφοπλίσουν ωσάν να ήσαν ταραχοποιοί; Κανείς δεν θα έθιγε τον Βασιλέα! Τους εχαρακτήριζσν γερμανοφίλους: ψεύδος! Αλλά θα τους έκαμναν γερμανοφίλους με τοιαύτας κακοπραξίας και θα εφώναζαν: «Ζήτω η Γερμανία !». Οι Σύμμαχοι περιέσφιγγαν τον αποκλεισμόν τα τρόφιμα εσπάνιζον, γαιάνθρακες δεν υπήρχον, η ζωή εγίνετο,ακριβότερη από της μιας ημέρας εις την άλληιν ο λιμός, η δυστυχία ήρχοντο... Δια να καταδαμάσουν την Ελλάδα: Αλλ' οι Έλληνες έχουν φιλοτιμίαν. Τί θα έκαμναν οι ιδικοί μας στρατιώται ή αξιωματικοί εις οιονδήποτε μέρος της Γαλλίας, αν ηρχοντο ξένοι και εζήτουν να τους αφοπλίσουν; Τα τουφέκια θα έπαιρναν φωτιά μόνα των...

Την 1 1)24 Νοεμβρίου ο ναύαρχος Νταρτίς ντυ Φουρνέ στέλλει και διακοίνωσιν και η δευτέρα αύτη νότα είναι ρητή πρόσκλησις εις παράδοσιν των όπλων. Η κατηγορηματική άρνησις της ελληνικής κυβερνήσεως, παρατηρείται δια της διακοινώσεως, αντίκειται προς την υπεσχημένην παρ' αυτής ευμενή ουδετερότητα. Εάν η δημοσία εν Ελλάδι Γνώμη διεφωτίζετο καλύτερον, θα ελάμβανεν υπ' όψιν ότι η τταράδοσίς αυτή του πολεμικού υλικού δεν έχει τίποτε το δυνάμενον να θίξη και τον ακραιφνέστερον και τον νομιμοφρονέστερον πατριωτισμόν των Ελλήνων, ουδέ τους κανόνας του διεθνούς δικαίου. —... Η θέσις των όπλων τούτων δεν είναι εις τα βάθη μιάς αποθήκης, άλλ' επί του Μακεδονικού μετώπου "διά την απελευθέρωσιν εδάφους ποτισθέντος με το ευγενέστερον ελληνικόν αίμα". (Διατί ανακατεύονται εις αυτά; Ποιός ήτο δυνατόν να ανεχθή παράμοιον μάθημα από ξένους;) — Και κατέληγεν η διακοίνωσις του ναυάρχου Φουρνέ: — Αι διαταγαί μου δεν επιδέχονται συζήτησιν (τό δίκαιον του ισχυροτέρου!) Και αξιοί όπως αι δέκα ορειναί πυροβολαρχίαι τω παραδόθώσιν εις τον εν Αθήναις σταθμόν του Λαρισαϊκού σιδηροδρόμου ττρο της 18ης Νοεμβρίου, αι δε υπόλοιποι την 3)16 Δεκεμβρίου._ Εάν όχι, θα λάβη από της 18ης Νοεμβρίου τα εκ της καταστάσεως επιβαλλόμενα μέτρα.

Διαταγή λοιπόν ενός ξένου ναυάρχου, όστις, σημειωτέον δεν έχει και την ανεπιφύλακτον συγκατάθεσιν των Δυνάμεων , η Ελλάς οφείλει να παραδώση το πολεμικόν της υλικόν... εις την Αντάντ; Εις την Αντάντ δια την Επαναστατικήν Κυβέρνησιν της Θεσσαλονίκης...

 Ο πρωθυπουργός Λάμπρος απαντά την 13)26 Νοεμβρίου. Τολμά να μη συνθηκολόγηση. Υπομιμνήσκει εις περιστάσεις,αι οποίαι τον υποχρεώνουν εις νέαν άρνησιν, κατηγορηματικήν πάντοτε. -— Όσον αφορά τα μέτρα, δι' ων απειλείται η Ελλάς και τα οποία «θα επέβαλλεν η κατάστασις», παρατηρεί εκ προκαταβολής, οτι θά εθεωρούντο, και δικαίως, υπό της Ελλάδος ως πράξις εχθρότητος. Και τούτο επίσης είναι σαφές: Εάν ο ναύαρχος το παρέλθη αδιαφορών, γνωρίζει τι τον περιμένει...

Σπυρίδων Λάμπρος - Πρωθυπουργός κατά τα Νοεμβριανά

 

 

 

 

 

 

Τήν 14)27, ο Βασιλεύς συγκαλεί Συμβούλιον του Στέμματος. Παραπονείται ότι τον εξηπάτησαν και ότι καραδοκούν να τον παραδώσουν δεμένον «χειροπόδαρα» εις τον κ. Βενιζέλον. Οι υπουργοί του ομοφώνως τάσσονται υπέρ της αντιστάσεως: Είναι καθήκον απέναντι της Ελλάδος. Ο κ. Ζαΐμης και ο Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος προβαίνουν εις διάβημα προς την γαλλικήν πρεσβείαν. Εις μάτην: Η χαραχθείσα κατεύθυνσις είναι ακάμπτως αμετάβλητος. Ο κόμης Μποσδάρι, όστις αντιπροσωπεύει την Ιταλίαν εν Ελλάδι, ειδοποιεί τον ναύαρχονΝταρτίζ ντυ Φουρνέ: Γνωρίζει πολλούς Έλληνας αξιωματικούς και πρέπει ν' αναμένεται αντίστασις σοβαρά. Ο ναύαρχος απαντά και επαναλαμβάνει: «Έχω αρκετάς δυνάμεις! Έχω αρκετάς δυνάμεις!». Εάν ήτο κύριος των κινήσεων του, ο ναύαρχος Νταρτίζ ντυ Φουρνέ ίσως να μη προέβαινε περαιτέρω, τουλάχιστον χωρίς νεωτέρας οδηγίας. Αλλ' είχε διαταγάς του στρατηγού Σαράϊγ και του υπουργού των Ναυτικών της Γαλλίας, ναυάρχου Λακάζ: Δεν πρόκειται περί διαπραγματεύσεων, αλλά περί εκτελέσεως· δεν θα του συνεχώρουν να σταματήιση εις τον τόσον καλόν δρόμον, εις τον οποίον τον είχον βάλη· αλλ' είναι εξ 'ίσου αληθές οτι δεν θα του συγχωρήσουν και διότι έφθασε μέχρις άκρων. Κρατούν τον Βασιλέα αυτός πρέπει να τον δέση: Δεν υπάρχει άλλο παράγγελμα. Αι ταραχαί εκτραχύνονται· «έφθασεν ο κόμβος εις το χτένι». Τα αντίπαλα μέρη ίστανται αντιμέτωπα αλλήλων, πάνοπλα, Οι υπερασπισταί του Βασιλέως είναι κατά πολύ περισσότεροι, είναι κύριοι των δρόμων. Δια ποίου θαύματος έγιναν βασιλόφρονες όλοι οι επίστρατοι; Ελέγετο, εν τούτοις, πρότερον ότι όλοι γενικώς οι Έλληνες είναι βιενιζελικοί, πλην μιας ελαχίστης μειοψηφίας, της «κλίκας». Όλοι γενικώς οι Έλληνες βενιζελικοί, προ παντός δε όσοι είχον επιστρατευθή, αφού επιστράτευσιν ακριβώς είχον προβάλει ως πρόσχημα της αποχής των από τας εκλογάς της 6ης Δεκεμβρίου οι βενιζελικοί. Απεδεικνύετο λοιπόν ότι όλοι γενικώς οι Έλληνες ήσαν βασιλικοί , πλην της «κλίκας» των θρασέων, οίτινες ερριψοκινδύ-νευσαν το πραξικόπημα της Θεσσαλονίκης. Για την ώραν, οι βενιζελικοί των Αθηνών ευρίσκοντο καταποντισμένοι εντός της μάζης του βασιλόφρονος λαού: τρομοκρατημένοι, απειλούμενοι, κακοποιούμενοι, κρύπτονται, φεύγουν. Πολλοί πηγαίνουν εις το Κερατσίνι, επί της ακτής, αντικρύ της Σαλαμίνος, όπου υπάρχουν δυνάμεις ξέναι και είχεν αγγελθή η άφιξις του κ. Βενιζέλου.... Οι Γάλλοι ναύται είναι υπό τα όπλα εν τω Ζαππείω, περικυκλωμένοι, πολιορκημένοι υπό του πλήθους. Τα Ανάκτορα του Βασιλέως δεν είναι μακράν, 200—300 μέτρα: φυλάσσονται καλά υπό του λαού. «Ισχύς μου η αγάπη του λαού».

 Φυσικά, την παραμονήν της 18ης Νοεμβρίου δεν έγινε καμμία παράδοσις πολεμικού υλικού. Ο Βασιλεύς δεν θέλει παρεξηγήσεις: στέλλει τον Αυλάρχην εις τον ναύαρχον Νταρτίζ ντυ Φουρνέ δια να του επιβεβαιώση ακριβώς την άρνησίν του. Ο ναύαρχος απαντά ότι η προθεσμία ην έταξεν εκπνέει το μεσονύκτιον.ώση ακριβώς την άρνησίν των .— O ναύαρχος απαντά οτι η ττροθεσμίαν ην εταξεν εκπνέει το μεσονύκτιον.

Το μεσονύκτιον τίποτε.... Ξεύρουν λοιπόν που πάνε.....

Την 5ην πρωϊνήν ώραν, ο ναύαρχος αποβιβάζει 1.200 άνδρας. Ανέρχονται όπισθεν του Φαλήρου, δια μέσου του Ελαιώνος, προς τον λόφον του Αστεροσκοπείου, προς τον λόφον του Φιλοπάππου, εκείθεν του Σταδίου, άνωθεν των Βασιλικών Ανακτόρων, προς Λυκαβηττόν. Περικυκλώνουν ολόκληρον την πόλιν πανταχόθεν: δεν πρόκειται να παραλάβουν οιονδήποτε παραδιδόμενον πολεμικόν υλικόν πρόκειται να καταλάβουν τας Αθήνας...., και τον Βασιλέα.

Κάτωθεν αυτών, εις τα πόδια των, η οχλοβοή του δρόμου βενιζελικοί και βασιλικοί μαχόμενοι— οι βασιλικοί Ισχυρότεροι—τα πάθη αναμμένα, ο εμφύλιος πόλεμος προ του Θρόνου: —ηφαίστειον εν εκρήξει.

Τα συμμαχικά στρατεύματα προχωρούν, κατέρχονται προς την πόλιν: όπισθεν αυτών θα έλθουν οι βενιζελικοί, συντόμως, αναμφιβόλως, αμέσως δε και ο κ. Βενιζέλος. Αλλ' αι Αθήναι δεν τον θέλουν «ούτε ζωγραφιστόν», προ παντός διότι επιβάλλεται υπό των ξένων.

Στρατιώται των Συμμάχων, Γάλλοι κατά το πλείστον, και Έλληνες στρατιώται αντιμέτωποι. Ποίος επυροβόλησε πρώτος; Αναμφιβόλως, επυροβόλησαν και οι δύο μαζί. Τα όπλα επήραν φωτιά εντελώς μόνα των. Δεν ήτο μάχη, ούτε συμπλοκή : τουφεκοβολισμός κατ' ενωμοτίας, χωρίς διαταγήν- Μία μαρτυρία: ο πρέσβυς της Ιταλίας κόμης Μποσδάρι, παρεκάλεσε τον διοικητήν των μετεχόντων της αποβάσεως Ιταλών ναυτών, να τοις απαγορεύση ν' ανοίξουν πυρ ΄ εις ναύτης επυροβόλησε εις τον αέρα και ετιμωρήθη δια τούτο αυστηρώς. Δεν υπήρξεν ούτε εις Ιταλός μεταξύ των νεκρών και των τραυματιών της ρήξεως. Ο γαλλικός τύπος εζήτησεν εξηγήσεις- ούτε η Ιταλική Κυβέρνησις, ούτε ο διοικητής του ιταλικού αγήματος έθεώρησαν επάναγκες ν' απαντήσουν και ο κόμης Μποσδάρι λέγει σχετικώς: «Η απάντησις θα ήτο απλούστατη- οϊ Ιταλοί ναύται δέν προσεβλήθησαν, διότι δεν προσέβαλον».

Εν συνόλω 40 φονευμένοι εκ των Ελλήνων 35 νεκροί, 80 τραυματίαι, ιδίως Γάλλοι, εκ των Συμμάχων.......... .......... ...... .... .......... (σελ. 135-140)».

Έτσι ο Γάλλος Ιστορικός Εδουάρδος Ντριώ περιέγραψε τα γεγονότα που έμειναν στην Ιστορία ως «Νοεμβριανά».

Οι Έλληνες νεκροί των Νοεμβριανών που πολέμησαν υπέρ Πατρίδας σύμφωνα με την Εφημερίδα Αστραπή με ημερομηνία 24/11/1916 (1) ήταν οι κάτωθι: 

1.       Συνταγματάρχης Δημητρακόπουλος Ι.  φέρων τραύμα διαμπερές εις το δεξιόν μέρος της κοιλίας (3)

2.       Αντισυνταγματάρχης του 34^ου Πεζικού Συντάγματος Χρήστος Δαλιάνης ή Νταλιάνης ( φέρων τραύμα διαμπερές εις το μέτωπον της σφαίρας εξελθούσης εκ του όπισθεν μέρους του κρανίου) (3)

3.       Ανθυπολοχαγός του 29^ου Πεζικού Συντάγματος Τασσόπουλος (1)

4.       Ανθυπολοχαγός του 29^ου Πεζικού Συντάγματος Παφούλης (1)

5.       Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Σουμπασιάκος ( φέρων διαμπερές τραύμα εις την κοιλιακήν χώρα (3)

6.       Δεκανεύς του του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Καρύδης Γ. (1)

7.       Εθελοντής στρατιώτης Μπασδέκης Αντωνης. (1)

8.       Στρατιώτης  του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Σιδέρης Σπ. (1)

9.       Στρατιώτης  του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Θεοχάρης Αν. (1)

10.   Στρατιώτης  του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Μπασδέκης Αν. (2)

11.   Στρατιώτης  του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Γεληδάρης Αθ. (2)

12.   Στρατιώτης  του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Σπηλιωτόπουλος Ι.

13.   Στρατιώτης  του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Στριγγάρης Δ. (1)

14.   Στρατιώτης  του 1^ου Πεζικού Συντάγματος Βοντέρης Ν. (1)

15.   Δεκανεύς  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Αυγουλέας Ν. του Δ. (1)

16.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Αυγουλέας Νικ. Του Ι. (1)

17.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Χιώτης ή Σκλάβος Ν. (1)

18.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Ρουσσουνέλης Νικ. (1)

19.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Παγώνης Ι. (1)

20.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Σκάγιας Ε. (1)

21.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Παλαιολόγος Μ. (1)

22.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Κόρδος Σπ. (1)

23.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Θεοχάρης Α. (1)

24.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Καρύδης Γεωργ.

25.   Στρατιώτης  του 7^ου Πεζικού Συντάγματος Καγκελλάριος Ξενοφών (7).

26.   Εθελοντής Γελαδάκης Α. (1)

27.   Ιδιώτης Νοάκος Β. (1)

28.     Βοσκός Δημόπουλος Κ. ( τραυματισθείς εις τα πέριξ του Ρουφ όπου έβοσκε το ποιμνίον του) (2)

Ενώ στο φύλλο της εφημερίδας Σκρίπ με ημερομηνία 21/11/1916 σελ. 2, (2) αναγράφεται πρώτος ο έφεδρος ανθυπολοχαγός κ. Παν Γλυκοφρύδης, ακολουθεί δε εν τη ημερησία διαταγή του Σώματος ο εξής κατάλογος των οπλιτών», οι:

1.       Αν Παπαδόπουλος- Κων/πόλις

2.       Σπ. Τσάγκλης -Σύρος

3.       Γρ. Παχύλος -Αθήναι

4.       Αν. Δρεπανάς-Θήρα

5.       Κλεομεν. Πολυδωρόπουλος-Θηρα

6.       Α. Νομικός-Θήρα

7.       Γ. Κουτρούκλης-Αθήναι

8.       Νικ. Αθανασίου-Σούλι

9.       Χ. Μανδηλάς-Αθήναι

10.   Παν. Λεβεντάκης-Σύρος

11.   Περ. Νικόβας-Μεγαλουπολις

12.   Γεωργ. Γαβαλάς-Σύρος

13.   Νικολ. Ηλιόπουλος-Κόρινθος

14.   Ν. Μιχαλόπουλος-Αίγιον

15.   Ν. Τσακελίνος-Τήνος

16.   Β. Πλατής-Κόρινθος

17.   Σ. Μητρόπουλος-Ζαχλωρού

18.   Ι. Αρμακόλας-Τήνος

19.   Παν. Δανέζος-Σύρος

20.   Κ. Μίχας-Αθήναι

21.   Αν. Τριανταφύλλου-Τήνος

22.   Ι. Ρεκουνιώτης-Καλάβρυτα

23.   Βας. Πλότας-Καλάβρυτα

24.   Ιωάν. Γιαννακόπουλος-Τήνος

25.   Γ. Χαλβατζής-Σύρος

26.   Φ. Αθανασόπουλος-Αίγιον

27.   Παν. Ρουσινός-Ξυλόκαστρον

28.   Νικολ. Χριστοδούλου-Τουάτσου

29.   Δημ. Αντωνίου-Σάμος

30.   Ι. Παπαδάκης-Ναύπλιον

31.   Εμ. Τσιτιγάκης-Κρήτη

32.   Ιωάν. Τουρλεντές-Μεγαλούπολις

33.   Αθ. Καλιάνος-Ναύπλιον

34.   Νικολ. Ντούνιας-Λαύριον

Οι ιδιώται:

1.       Γρ. Γρηγορόπουλος-Σπάρτη

2.       Δημ. Ρήγας-Κων/πολις

3.       Γ. Ζηρογιάννης-Λιδωρίκιον

Οι εθελονταί στρατιώται:

1.       Σπ. Λαριτϊόκης-Αθήναι

2.       Σπ. Γεωργόπουλος-Μεσηννία-Ναυτης

Οι ιδιώται επίσης:

1.       Χρ. Τραγιάς-Λακωνία

2.       Δημ. Πάσπαρης-Αμοργός

3.       Κωνστ. Πανάγος-Κριεκούκιον

4.       Σπ. Χαλούρας-Καρπενήσι

Στρατιώται:

1.       Νικολ. Σκαμπαρδόνης-Αθήναι

2.       Νικολ. Πολυχρόνης-Καπανδρίτι

3.       Ι . Μακρυγιαννάκης-Κρήτη

4.       Ο οπλίτης του συντάγματος των Τηλεγραφητών Δ. Σταφανάκης-Κρήτη.

 

Πέρα των στρατιωτικών υπήρχαν και αρκετοί πολίτες νεκροί ή τραυματίες. Σύμφωνα με την εφημερίδα Αθήναι με ημερομηνία 20/11/1916 σελ. 1,  (4) αναφέρονται τα εξής για τους τραυματίες:

«Εις την κλινική Βέργη μεταφέρθηκαν εκ των περι του μνημείου του Φιλοπάππου συμπλοκών,  εν όλω τραυματίαι με ελαφρά τραυματα. Εναι οι εξής:

Σταυρος Μανωλάκης πολίτης της συνοικίας Μητροπολεως

Παναγ. Γιαννόπουλος πολίτης της συνοικίας Ψυρρή

Αντώνιος Νομικός, στρατιώτης εκ της συνοικίας Πετραλώνων

Μαρία Θεολογίτου εκ της συνοικίας Ρουφου

Ν. Τραγέας εκ της συνοικίας Ρουφου

Δεκανεύς Ξερογιάννης εκ της συνοικίας Σφαγείων

Εις την Πολυκλινική Αθηνών μεταφέρθηκαν οι εξής τραυματίες:

Αργ. Σιμενίδης

Ισμήνη Μιχαηλίδου

Αθανάσιος Δημόπουλος

Χ. Χαλίδης

Α. Δελφίνης

Α. Τάλαρας

Γ. Παπαζουλάκος

Α.Τριανταφύλλου

Γ. Τζαναβάρας

Δ. κατσιγιαννόπουλος

Γ. Σουλές

Δ. Βρυάκης

Σ. Λαμπίρης

Γ. Βασιλείου

Ματθ. Μελάς

Γ. Γιατράκος

Εις το Πολιτικόν Νοσοκομείον μεταφέρθηκαν οι εξής:

Μιχ. Κατσαρίνης εφεδρος της απογραφής του 1909, φέρων τραύμα διαμπερές εις τον πόδα εκ των συμπλοκών του Ρουφ

Μιχ. Γκοβέτσης, ετών 16, οψοκομιστής φέρων τραυμα διαμπερες εις το στήθος.

Ιω. Ζάννος ετών 20 υποδηματοποιός φέρων 2 σοβαρότατα τραύματα εις την όσφυν και τον πόδα

Μεταξύ των θυμάτων εκ του αστικού πληθυσμού κατά τας συμπλοκάς αριθμούνται και αι εξής γυναίκες:

Μαρία Θεολογίδου

Ευδοκία Βασιλείου

Α. Κανελλοπούλου» (3)

Δυστυχώς, οι στρατιώτες και αξιωματικοί αυτοί, Έλληνες πεσόντες εις το καθήκον, υπερασπίζοντας την Πατρίδα τους απέναντι σε έναν συμμαχικό μεν αλλά ξένο στρατό δε, που πάτησε το πόδι του στην Αττική Γη, 105 χρόνια μετά δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμα από την Επίσημη Πολιτεία.

Πηγές

 Εφημερίς Αστραπή 24/11/1916

Εφημερίς Σκρίπ 21/11/1916 σελ. 2

Εφημερίς Αθήναι 19/11/1916 σελ. 2

Εφημερίς Αθήναι 20/11/1916 σελ. 1

Εφημερίς Αστραπή 20/11/1916 σελ. 4

Εφημερίς Αθήναι 21/11/1916 σελ. 2

Εφημερίς Σκρίπ 23/11/1916 σελ. 1

(Εδουάρδος Ντριώ -«Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος-Θρύλος και Ιστορία», 1930

 

https://www.istorikathemata.com/2021/11/1916.html