H ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΠΟΜΑΚΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Εισήγηση του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλίδη, Καθηγητή Γενετικής και Γενετικής του Ανθρώπου ΑΠΘ

Περιλαμβάνεται στον τόμο των Πρακτικών Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου με τίτλο:

ΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ: Πολυεπιστημονικές και διεπιστημονικές προσεγγίσεις

Διοργανώθηκε από το Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.

Οι Πομάκοι είναι Μουσουλμανική πληθυσμιακή ομάδα που ζει στη Θράκη εδώ και χιλιάδες χρόνια. Κατοικούν στον ορεινό όγκο της Ροδόπης, κατά μήκος των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Κυριότερα χωριά και οικισμοί τους είναι: Οργάνη, Βυρσίνη, Διχάλα, Δρανιά, Δροσύνη, Κερασιά, Σμιγάδα, Ραγάδα, Κάρδαμος, Μύτικας. Η κατοικούμενη από τους Έλληνος Πομάκους ορεινή γεωγραφική ζώνη εκτείνεται ανατολικά από τον Νομό Έβρου (π.χ. Μέγα Δάρειο, Σιδηροχώρι) και δυτικά στους Νομούς Ξάνθης (π.χ. Κένταυρος, Σάτρες, Θέρμες, Κοτύλη, Εχίνος) και Δράμας. Σήμερα η πληθυσμιακή αυτή ομάδα είναι διασκορπισμένη κυρίως μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Τουρκίας και π.Γ.Δ.Μ. Η πλειοψηφία των Πομάκων ζει από την άλλη πλευρά των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων, στη Νότια Βουλγαρία. Ομιλούν την Πομακική γλώσσα, ένα αμιγώς προφορικό γλωσσικό ιδίωμα χωρίς γραπτή μορφή μέχρι σήμερα. Ανήκει στην Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών. Βέβαια, σήμερα οι περισσότεροι Πομάκοι μιλούν Τουρκικά ή Ελληνικά.

Oι υποπληθυσμοί των Πομάκων έχουν κοινά μορφολογικά, γλωσσικά, θρησκευτικά, κοινωνικό-οικονομικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Παρέμειναν για πολλούς αιώνες γενετικά απομονωμένοι εξαιτίας των ορεινών περιοχών όπου ζούσαν, των λαογραφικών εθίμων τους, του ενδογαμικού τρόπου της οργάνωσης της κοινωνίας τους και του παραδοσιακού τρόπου ζωής τους. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο πληθυσμιακές ομάδες Πομάκων από ορεινά χωριά της Ροδόπης μετεγκαταστάθηκαν σε πεδινά χωριά του Νομού Ροδόπης. Υπάρχει συνεπώς μια διαδικασία τερματισμού της απομόνωσής τους. Από αυτή τη σκοπιά ο πληθυσμός των Πομάκων παρουσιάζει τεράστιο επιστημονικό ενδιαφέρον. Άλλα στοιχεία που αυξάνουν το ενδιαφέρον για την επιστημονική μελέτη τους αποτελούν: Η δημιουργία των πληθυσμών/οικισμών από μικρό αριθμό γεννητόρων, καθώς και η περιορισμένη ή ανύπαρκτη γονιδιακή ροή (μετακίνηση ανθρώπων) προς και από γειτονικούς πληθυσμούς. Αυτό συνεπάγεται ότι μικρό μέγεθος του πληθυσμού συμμετέχει ως γεννήτορες στη δημιουργία κάθε επόμενης γενιάς και οδηγεί τελικά σε αυξημένα επίπεδα ομοζυγωτίας. Η γενετική δομή/αρχιτεκτονική των απομονωνόμενων πληθυσμιακών ομάδων μπορεί να επηρεαστεί περαιτέρω από φαινόμενα γενετικής παρέκκλισης που συνήθως έχουν ως αποτέλεσμα την περαιτέρω μείωση του βαθμού της γενετικής ποικιλότητας. Απλώς δίνεται ότι η ύπαρξη γενετικής ποικιλότητας μέσα σε έναν πληθυσμό παρέχει στα άτομα τη δυνατότητα ανάπτυξης προσαρμοστικών πλεονεκτημάτων καθιστώντας τα ανταγωνιστικά αποτελεσματικότερα.

Η καταγωγή των Πομάκων. 

Η ιστορική προέλευση των Πομάκων παραμένει αδιευκρίνιστη. Σχετικά με την προέλευσή τους έχουν διατυπωθεί διάφορες αντικρουόμενες θεωρίες/ υποθέσεις, περισσότερο ή λιγότερο δόκιμες, λόγω της έλλειψης επαρκών γραπτών στοιχείων τεκμηρίωσης Δύο είναι οι επικρατούσες θεωρίες όσον αφορά την καταγωγή τους: α) οι Πομάκοι αντιπροσωπεύουν απογόνους των γηγενών πληθυσμών, π.χ. αρχαίων Θρακών,1 και β) Οι Πομάκοι κατάγονται από Μογγολικές φυλές που κατοικούσαν στην Ασία ή ακόμα ότι κατάγονται από αρχαίες “φυλές” της Αφρικής. Το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για γηγενείς πληθυσμούς, εγκατεστημένους στην ορεινή Ροδόπη γεωγραφικά απομονωμένους οι οποίοι εξισλαμίστηκαν τον 17ο – 18ο αιώνα κατά την Οθωμανική μπερίοδο.2

Γεγονός είναι ότι οι χώρες όπου κατοικούν οι Πομάκοι διεκδικούν την εθνική τους καταγωγή. Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Βουλγαρία, αλλά και η Τουρκία έχουν διεκδικήσει τους Πομάκους, παρουσιάζοντας διαφορετικά ιστορικά στοιχεία προκειμένου να ενισχύσουν τους εθνικούς μύθους προσεταιρισμού τους. Στην Ελλάδα ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Πομάκοι είναι απόγονοι του Παιονικού φύλου των Ροδοπαίων Αγριανών. Οι Βούλγαροι ιστορικοί θεωρούν τους Πομάκους Βούλγαρους Σλάβους, οι οποίοι εξισλαμίστηκαν. Κατά τους Τούρκους ιστορικούς είναι Τουρκογενούς προέλευσης, π.χ. Πετσενέγοι ή Κουμάνοι, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ροδόπης πριν την Οθωμανική κατάκτηση της περιοχής. Βέβαια, κάθε μια από τις προηγούμενες υποθέσεις θα έχει ως αποτέλεσμα οι Πομάκοι να έχουν διαφορετική γενετική σύσταση. Ας δούμε τι δείχνουν τα αποτελέσματα των γενετικών αναλύσεων πάνω στο θέμα:

Α) Κλασικοί γενετικοί δείκτες

Ο Νικόλαος Ξηροτύρης, το 1971,2 και μετά μία εικοσαετία ο ίδιος με συνεργάτες του3 μελέτησαν τις γονιδιακές συχνότητες διάφορων ομάδων αίματος (ΑΒΟ, Rhesus) στους Πομάκους. Τα γενετικά αποτελέσματα εμφάνισαν ομαδοποιήσεις των πληθυσμών με γεωγραφικά και πολιτισμικά κριτήρια.

Β) DNA γενετικοί δείκτες

Οι δείκτες DNA αποτελούν το πιο αξιόπιστο κριτήριο για την πληθυσμιακή έρευνα. Η συνδρομή μάλιστα της βιοπληροφορικής έδωσε τη δυνατότητα σχεδιασμού και διεξαγωγής της έρευνας σε πληθυσμιακό επίπεδο σε νέα εντυπωσιακά επίπεδα ανάλυσης ακόμη και χιλιάδων γενετικών δεικτών. ΄Ετσι, η ανάλυση γενετικών δεικτών του DNA απέκτησε κυρίαρχη θέση στις προτιμήσεις των ερευνητών σε σχέση με τη μελέτη των κλασικών (πρωτεϊνικών) πολυμορφισμών.

Β.1. Μικροδορυφορικοί γενετικοί δείκτες

Η κ. Σιμιτοπούλου- Κοτζαμάνη4 εξέτασε στη διδακτορική της διατριβή τη γενετική σύσταση τυχαίων και αντιπροσωπευτικών δειγμάτων Χριστιανών, Πεδινών Μουσουλμάνων και Πομάκων του Νομού Ροδόπης με τη χρησιμοποίηση 15 αυτοσωματικών μικροδορυφορικών γενετικών δεικτών (STRs).

Η μελέτη αποκάλυψε πολύ μικρότερο βαθμό γενετικής ποικιλομορφίας στους Πομάκους σε σχέση με αυτόν που αποκάλυψε η έρευνα στους Πεδινούς Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς. Ο συνολικός αριθμός των αλληλομόρφων που παρατηρήθηκε στους 15 γενετικούς δείκτες σε κάθε ένα από τους τρεις πληθυσμούς ήταν 128, 165 και 173, αντίστοιχα. Ο μέσος αριθμός αλληλομόρφων που ανιχνεύτηκε σε κάθε πληθυσμό ήταν πάλι μικρότερος στους Πομάκους, αν και σχεδόν παρόμοιος μεταξύ Χριστιανών και Πεδινών Μουσουλμάνων. Επίσης, ο μέσος βαθμός ετεροζυγωτίας ήταν παρόμοιος ανάμεσα στα πληθυσμιακά δείγματα των Πεδινών Μουσουλμάνων και των Χριστιανών, αν και πολύ μικρότερος στο πληθυσμιακό δείγμα των Πομάκων. Το πρότυπο αυτό για τους Πομάκους είναι αναμενόμενο, εφόσον είναι γνωστό ότι στον υποπληθυσμό αυτό υπήρχαν πολλές μικρές ομάδες, διάσπαρτες στον ορεινό όγκο της Ροδόπης, απομονωμένες μεταξύ τους γεωγραφικά και γενετικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το γενετικό τους πρότυπο πιθανόν να αντανακλά το αποτέλεσμα της επίδρασης ενδογαμικών συμπεριφορών, αλλά και φαινομένων τυχαίας γενετικής παρέκκλισης, δηλαδή τυχαίας αλλαγής στις γονιδιακές συχνότητες.

Οι εκτιμήσεις των γενετικών αποστάσεων ανάμεσα στα πληθυσμιακά δείγματα έδειξαν πολύ μικρές τιμές ανάμεσα στους τρεις υποπληθυσμούς, αν και διαπιστώθηκε μεγαλύτερη γενετική απόσταση καθενός από τους δύο υποπληθυσμούς με τους Πομάκους. Το αποτέλεσμα αυτό επιβεβαιώνει την εμπειρική γνώση, ότι οι Πομάκοι της ορεινής Ροδόπης – λόγω και της μακρόχρονης γεωγραφικής απομόνωσης – διαφέρουν από τις άλλες δύο πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες παρουσιάζουν κοινά γενετικά χαρακτηριστικά.

Τέλος, η γενετική σύσταση των τριών πληθυσμών (Πομάκοι, Πεδινοί Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί του Νομού Ροδόπης) προσομοιάζει στο γενικό γενετικό πρότυπο των Νότιων Ευρωπαϊκών πληθυσμών, όπως προκύπτει από συγκρίσεις των γενετικών δεδομένων με αντίστοιχα δημοσιευμένα γενετικά στοιχεία για άλλους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς.

Β.2. Απλοί νουκλεοτιδικοί πολυμορφισμοί

Η γενετική σύσταση 1.883 Πομάκων από αρκετά Πομακοχώρια (Εχίνος, Γλαύκη, Κένταυρος, Κοτύλι, Σάτρες, Μύκη, Πάχνη) του Νομού Ξάνθης εξετάστηκε με την ανάλυση 733.202 απλών νουκλεοτιδικών πολυμορφισμών (SNPs).5 ΄Επειτα, η γενετική σύσταση των Πομάκων συγκρίθηκε με την αντίστοιχη του γενικού Ελληνικού πληθυσμού, Ευρασιατικών πληθυσμών, καθώς και του πληθυσμιακού δείγματος που προερχόταν από την περιοχή Μυοποτάμου-Ανωγείων Κρήτης. Η έρευνα κατέληξε στα ακόλουθα ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Οι συγγραφείς για να τοποθετήσουν/εντάξουν τους δύο απομονωμένους πληθυσμούς στο πλαίσιο του Ευρασιατικού γενετικού χάρτη, ανέλυσαν τα πρωτογενή γενετικά αποτελέσματα με τη μέθοδο της πολυδιάστατης κλιμακοποίησης. Στον τοπολογικό γενετικό χάρτη, οι δύο απομονωμένοι υποπληθυσμοί σχημάτισαν δύο ανεξάρτητες καλοκαθορισμένες ομάδες δίπλα – αλλά εκατέρωθεν – της θέσης του γενικού Ελληνικού πληθυσμού.

΄Επειτα οι συγγραφείς υπολόγισαν διάφορες βασικές γενετικές παραμέτρους προκειμένου να προβούν σε ποσοτική εκτίμηση της γενετικής ποικιλομορφίας (ποικιλότητας) κάθε πληθυσμού. Διαπίστωσαν ότι: Ο βαθμός γενετικής διαφοροποίησης των δύο απομονωμένων πληθυσμών από το γενικό πληθυσμιακό δείγμα από την Ελλάδα ήταν: Για τους Πομάκους Fst = 0,003, Για τους κατοίκους του Μυλοποτάμου/Ανωγείων Fst = 0,002. Ακόμα όμως και ο συντελεστής γενετικής διαφοροποίησης ανάμεσα στους δύο απομονωμένους πληθυσμούς αν και ήταν υψηλότερος (0,005), δεν ήταν στατιστικά σημαντικός. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι οι Πομάκοι ομαδοποιούνται μαζί με άλλα Ευρωπαϊκά πληθυσμιακά δείγματα.

Στην ίδια στατιστική ανάλυση αποκαλύφθηκε ότι υπάρχει κάποια ενδοπληθυσμιακή δομή στον πληθυσμό των Πομάκων, όπου άτομα από το χωριό (Κένταυρος) τείνουν να σχηματίσουν μια ξεχωριστή ομάδα. Η εικόνα αυτή για τους Πομάκους είναι αναμενόμενη, όπως εξηγήθηκε προηγουμένως.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν, επίσης, ότι ο συντελεστής ομομιξίας ήταν πολλαπλάσιος στο πληθυσμιακό δείγμα των Πομάκων σε σχέση με τον γενικό ελληνικό πληθυσμιακό δείγμα (0,014 και 0,0004, αντίστοιχα). Παρόμοια, ο βαθμός ομοζυγωτίας στο γονιδίωμα των Πομάκων ήταν λίγο υψηλότερος από τον αντίστοιχο του γενικού Ελληνικού πληθυσμού (0,643 και 0,635, αντίστοιχα). Ο βαθμός απομόνωσης των Πομάκων τεκμηριώνεται και από το γεγονός ότι 88% του πληθυσμιακού δείγματος έχει τουλάχιστον ένα «υποκατάστατο (surrogate) γονέα» σε σύγκριση με το 6% του γενικού Ελληνικού πληθυσμού. Μάλιστα εκτιμήθηκε πως η μέση ηλικία των κοινών προγόνων ήταν 8.56 και 89,7 γενιές πριν από σήμερα. Με βάση αυτά τα στοιχεία υπολογίστηκε πως το δραστικό πληθυσμιακό μέγεθος ήταν 2.400 και 32.000 άτομα, αντίστοιχα. Με απλά λόγια, το ποσοστό της γενετικής παρέκκλισης στον απομονωμένο πληθυσμό των Πομάκων είναι τουλάχιστο 10 φορές μεγαλύτερο από αυτό του γενικού Ελληνικού πληθυσμού.

Β.3. Αυτοσωματικοί HLA δείκτες

Η ανάλυση της γενετικής σύστασης των Πομάκων με τον DNA προσδιορισμό των αλληλομόρφων γονιδίων που καθορίζουν λευκοκυτταρικά αντιγόνα (HLA) έδειξε6 ότι οι πληθυσμιακές ομάδες που βρίσκονται γενετικά πλησιέστερα προς τους Πομάκους είναι οι Έλληνες και οι Βούλγαροι, παρά οι Τούρκοι.

Γ. Συσχέτιση γενετικών παραλλαγών με αιματολογικά χαρακτηριστικά

Ερευνητές διαπίστωσαν5 υψηλό βαθμό συσχέτισης ανάμεσα σε δύο γενετικές παραλλαγές (rs 6913631 και rs7116019) που εδράζονται στο κοντό βραχίονα του 11ου χρωμοσώματος και στην περιοχή 15.41 (στην οποία βρίσκεται και το γονίδιο που κωδικοποιεί την αλυσίδα β της αιμοσφαιρίνης) και σε αιματολογικά χαρακτηριστικά, όπως τον μέσο όγκο ερυθρών (MCV), τη μέση συγκέντρωση αιμοσφαιρίνης (MCHC) και τη μέση περιεκτικότητα αιμοσφαιρίνης (MCH). Τo αλληλόμορφο π.χ. rs 6913631 είχε 32 φορές υψηλότερη συχνότητα (4,41%) στους Πομάκους σε σχέση με τον γενικό Ελληνικό πληθυσμό δείγμα (0,14%). Τα προηγούμενα αιματολογικά χαρακτηριστικά ίσως αποτελούν θετικές προσαρμογές της γενετικής σύστασης των Πομάκων στη μακρόχρονη κατοίκησή τους σε υψηλά ορεινά υψόμετρα, όπως συμβαίνει με τους κατοίκους του Θιβέτ που επιβιώνουν σε μεγάλο υψόμετρο (υψόμετρο 4.900 μέτρων) σε οροπέδιο της Κεντρικής Ασίας. Ειδικότερα, διαπιστώθηκε ότι δύο γονίδια ρυθμίζουν την παραγωγή αιμοσφαιρίνης (ερυθροκυττάρων) ως απόκριση στις χαμηλές συγκεντρώσεις οξυγόνου που υπάρχουν σε μεγάλα υψόμετρα.

Στο ίδιο πλαίσιο, ένα γενετικό στοιχείο χαρακτηριστικό για τους ΄Ελληνες Πομάκους αποτελεί η παραλλαγή της αιμοσφαιρίνης που ονομάζεται αιμοσφαιρίνη HbO-Arab.7 Αυτή παρουσιάζει τη μεγαλύτερη συχνότητα παγκοσμίως στους ΄Ελληνες Πομάκους.8 H συγκεκριμένη μετάλλαξη, η HbO-Arab, δημιουργήθηκε στους ΄Ελληνες Πομάκους περίπου 2.000 χρόνια πριν.9 Η συχνότητά της στον απομονωμένο πληθυσμό είναι αυξημένη ως συνέπεια της ενδογαμίας και της υψηλής γενετικής παρέκκλισης σε αυτόν τον πληθυσμό. Η σύγκριση των απλότυπων HbO-Arab των Πομάκων με αντίστοιχα δεδομένα από άλλους πληθυσμούς (΄Ελληνες, Ευρωπαίους, Ασιάτες, Ινδιάνους των Η.Π.Α., Αφρικανούς) υποδεικνύουν ότι οι Πομάκοι βρίσκονται γενετικά πλησιέστερα στους Ευρωπαίους και στους ΄Ελληνες, παρά σε Αφρικανούς ή Ασιάτες. Το στοιχείο αυτό υποδεικνύει ότι οι ΄Ελληνες Πομάκοι είναι Ευρωπαϊκής (καλύτερα Βαλκανικής) καταγωγής και όχι Ασιατικής ή Αφρικανικής προέλευσης, ενισχύοντας την υπόθεση που διατυπώθηκε από τον Θεοχαρίδη1 ότι πρόκειται για γηγενή πληθυσμό, πιθανώς απογόνων Θρακοελληνικών “φύλων”.

Δ. Συμπεράσματα

Συνοψίζοντας, τα αποτελέσματα της γενετικής έρευνας αποδεικνύουν ότι:

1. Η γενετική σύσταση των Πομάκων μελετήθηκε με τη χρήση κλασικών και τριών διαφορετικών DNA (γενετικών) δεικτών, καθώς επίσης με γονίδια που σχετίζονται με αιματολογικά χαρακτηριστικά.

2. Οι πληθυσμοί των Πομάκων παρουσιάζουν μικρότερη γενετική ποικιλότητα και βαθμό ετεροζυγωτίας σε σχέση με άλλους Βαλκανικούς πληθυσμούς, γεγονός που υποδεικνύει δράση γενετικής παρέκκλισης ή μειωμένη αρχική ιδρυτική πληθυσμιακή ομάδα δημιουργίας τους ή και τα δύο.

3. Τα γενετικά στοιχεία, στο επίπεδο του DNA, δεν αποδεικνύουν σημαντικές διαφορές στο γονιδιακό απόθεμα των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων (Χριστιανοί και πεδινοί Μουσουλμάνοι) του Νομού Ροδόπης.

4. Οι Πομάκοι παρουσιάζουν διακριτό γενετικό πρότυπο σε σχέση με τις άλλες δύο πληθυσμιακές ομάδες του Νομού Ροδόπης (Χριστιανούς και Πεδινούς Μουσουλμάνους).

5. Οι Πομάκοι που ζουν στους τρεις Νομούς της Θράκης ίσως είναι διαχωρισμένοι σε διαφορετικές υποομάδες. Το πρότυπο αυτό είναι αναμενόμενο, μια και οι Πομάκοι ζουν ως μικρές ομάδες στον ορεινό όγκο της Ροδόπης, σχετικά απομονωμένες γενετικά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

6. Τα πολλαπλά γενετικά στοιχεία ενισχύουν την υπόθεση ότι οι Πομάκοι αποτελούν γηγενή πληθυσμό της Βαλκανικής χερσονήσου.

7. Οι πληθυσμιακές ομάδες που βρίσκονται γενετικά πλησιέστερα προς τους Πομάκους είναι οι Έλληνες και οι Βούλγαροι, παρά οι Τούρκοι. Ως εκ τούτου τα γενετικά στοιχεία απορρίπτουν το σενάριο που προβλέπει ότι οι Πομάκοι έχουν Τουρκογενή προέλευση. Ο χρόνος εμφάνισης της HbO-Arab στους ΄Ελληνες Πομάκους (2000 χρόνια πριν) δεν υποστηρίζει την άποψη ότι είναι εξισλαμισμένοι Σλάβοι, μια και είναι γνωστό ότι αυτοί έφθασαν στη Βαλκανική γύρω στο 600 μ.Χ.

8. Οι Πομάκοι ζουν από την αρχαιότητα στην περιοχή της οροσειράς της Ροδόπης. Πρόκειται για απογόνους ενός προγονικού πληθυσμού της Θράκης, που ζει στην περιοχή για εκατοντάδες χρόνια.

Τελειώνοντας αξίζει να τονίσουμε ότι τα διαθέσιμα γενετικά δεδομένα5 δείχνουν ότι η γενετική διαφοροποίηση των Πομάκων από τον γενικό Ελληνικό πληθυσμό είναι πολύ μικρή. Ευελπιστούμε ότι χρησιμοποιώντας αντιπροσωπευτικά δείγματα Πομάκων, Ελλήνων και Βουλγάρων και ανάλυση όλου του γονιδιώματος αυτών των δειγμάτων, ίσως επιλυθεί οριστικά το μυστήριο της καταγωγής των Πομάκων.

1. Θεοχαρίδης Π. (1995). ΠΟΜΑΚΟΙ. Οι Μουσουλμάνοι της Ροδόπης: Ιστορία, Καταγωγή, Γλώσσα, Θρησκεία, Λαογραφία. ΄Εκδοση Πολιτιστικού Αναπτυξιακού Κέντρου Θράκης, Ξάνθη 1995, σελ. 600.

2. Ξηροτύρης Ν.Ι. ΄Ιδιαι παρατηρήσεις επί της κατανομής των συχνοτήτων των ομάδων αίματος εις τους Πομάκους. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Διδακτορική διατριβή), Θεσσαλονίκη 1971.

3. Σιμιτοπούλου Κ., Ξηροτύρης Ν., και Χρυσοστόμου Π. Χαρτογράφηση γονιδιακών συχνοτήτων τω συστημάτων ομάδων αίματος ΑΒΟ και Rhesus στον Νομό Ροδόπης. Πρακτικά 16ου συνεδρίου ΕΕΒΕ, Βόλος 1994.

4. Σιμιτοπούλου-Κοτζαμάνη Κ. Μελέτη γενετικών δεικτών σε πληθυσμιακές ομάδες της Θράκης. Τμήμα Ιστορίας-Εθνολογίας. Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. (Διδακτορική Διατριβή), Κομοτηνή 2011.

5. Panoutsopoulou K., Hatzikotoulas K., Xirafa D., et al. Genetic characterization of Greek population isolates reveals strong genetic drift at missense and trait-associated variants. Nature Commun. 5: 5345 (2014), σελ. 11.

6. Khdair Sawsan (Χαδέρ Σαουσάν). Πολυμορφισμός των HLA τάξης Ι-ΙΙ γονιδίων στους Πομάκους της Ανατολικής Θράκης. Τμήμα Ιατρικής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Διδακτορική διατριβή), Αθήνα 2013, σελ. 151.

7. Skaragas G., Koliakos G., et al. Hemoglobin O Arab in the Pomacs Population of Thrace. Gene Geography 10 (1996), σελ. 123-133.

8. Papadopoulos V., Dermitzakis E., et al. HbO-Arab mutation originated in the Pomak population of Greek Thrace. Haematologica 90 (2005), σελ. 255-257.

9. Papadopoulos V., Dermitzakis E., et al. The origin Greek Pomaks based on HbO-Arab mutation history. Haema 9 (2006), σελ. 380-394.

Konstantinos Triantaphyllidis

ΜΕ ΤΟΝ ΔΕΝΔΙΑ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΘΑΜΕ!

Του Σταύρου Λυγερού

Τα πρόσωπα που καταλαμβάνουν αξιώματα σε ένα κράτος, εκ των πραγμάτων συνδέονται με τον θεσμό που υπηρετούν. Ως εκ τούτου ο σεβασμός που όλοι οφείλουμε προς τον θεσμό κατά έναν τρόπο μεταγγίζεται και στο πρόσωπο. Υπό την προϋπόθεση ότι και το πρόσωπο σέβεται τον θεσμό που υπηρετεί, με την έννοια ότι στέκεται στο ύψος του αξιώματός του. Γράφω τα παραπάνω όχι με φιλοσοφική διάθεση, αλλά επειδή δεν πίστευα αυτά που άκουγα από το Νίκο Δένδια κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για την κύρωση των συμφωνιών με Ιταλία και Αίγυπτο.

Θα μπορούσε, ίσως, κανείς να τα θεωρήσει ατοπήματα λόγω του προφορικού λόγου, αλλά τα είδα να δημοσιεύονται επακριβώς και στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών. Ως εκ τούτου, ο υπουργός εννοεί στο ακέραιο όσα παρακάτω παραθέτω και τα οποία –παρεμπιπτόντως– πέρασαν στο "ντούκου". Αν και "βγάζουν μάτι" κανείς δεν τα σχολίασε!

Είπε, λοιπόν, ο υπουργός: «Θα ήθελα, επίσης, να πω ότι τα λεχθέντα περί μειωμένης επήρειας όσον αφορά τις δύο συμφωνίες, δεν είναι ακριβή. Αποτελούν μία θεολογική συζήτηση, η οποία οφείλεται στο γεγονός ότι η επήρεια, για κάποιον πολύ περίεργο λόγο – οφείλω να σας πω ότι έχω επανειλημμένως απευθύνει ερώτημα, όχι εντός της αιθούσης, εκτός της αιθούσης, σε δημοσιογράφους, σε δημοσιολογούντες, τί σημαίνει επήρεια. Ουδείς μου απάντησε. Το μέγεθος είναι μεταφυσικό ή "θεολογικό" πλέον».

Προφανώς δεν θα μείνω στην ατελείωτη φράση. Μπορεί να συμβεί σε όλους μας. Θα μείνω, ωστόσο, στην ουσία της θέσης του Δένδια. Επειδή, λοιπόν, ρώτησε δημοσιογράφους τι σημαίνει επήρεια σε ΑΟΖ και δεν έλαβε απάντηση, ας του την δώσουμε εμείς. Επήρεια κύριε υπουργέ είναι ο βαθμός που μία ηπειρωτική περιοχή ή ένα νησί συμμετέχει (στην περιοχή του) στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ δύο κρατών.

Κι αυτό το μέγεθος δεν είναι καθόλου "θεολογικό", αφού αφορά την κατανομή πλουτοπαραγωγικών πόρων (αλιεία, κυματική ενέργεια, φύκια, υδρίτες και πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων). Επειδή, μάλιστα, έχουμε να κάνουμε με δημόσιο συμφέρον, οι αξιωματούχοι που το διαχειρίζονται στο όνομα του ελληνικού κράτους οφείλουν να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί και σκληροί διαπραγματευτές. Γενναιόδωροι μπορούν να είναι μόνο με την προσωπική περιουσία τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ SLPRESS

ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΛΙΔΟΡΙΚΙΟΥ ΣΤΙΣ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1944

Ένα απ’ τα πιο καλά ιστορημένα βιβλία για την τραγική περίοδο της κατοχής , είναι αυτό του Η.Παπανικολή ( απ’ τη Σκαλούλα ), που έχει τίτλο » Η Μάχη στις Καρούτες 5-8-1944 «. Σ’ αυτό περιλαμβάνονται στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί , με μεγάλο κόπο , εδώ και στη Γερμανία . Από τα πλέον ενδιαφέροντα κεφάλαιά του , είναι εκείνο που αναφέρεται στη συγκρότηση και τη δράση του Γερμανικού » Συντάγματος 18 των Ορεινών Κυνηγών της Αστυνομίας «, που έδρασε στην περιοχή μας και έκαψε το Λιδορίκι .

Είναι χαρακτηριστικό της » τρέλας » που φέρνει ο πόλεμος , το ότι το «ηρωικό » αυτό Σύνταγμα , έφτασε να λεηλατεί φτωχόσπιτα της Δωρίδας και να καίει καλύβες της . Η δράση του Συντάγματος – όπως βγαίνει απ’ το βιβλίο – έχει έτσι :
Το Σύνταγμα 18 των » Ορεινών Κυνηγών της Αστυνομίας » ( POLIZEI – GEBIRGSJAGERN – REGIMENT 18 ) , ως προς τη συγκρότησή του , ήταν μοναδική περίπτωση στην καθόλου ιστορία των στρατών μεγάλης αστυνομικής μονάδας , ανταρτομάχων αλπινιστών , ειδικευμένων για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις ορεινού εδάφους , δηλαδή για ανταρτοπόλεμο .

Υπήρξε , φυσικά , δημιούργημα της ανάγκης αντιμετώπισης των ανταρτών . Όταν σ’ όλα σχεδόν τα εδάφη που είχε καταλάβει στην προέλασή του ο γερμανικός στρατός , ξεφύτρωσαν αυθόρμητα οι δυνάμεις των παρτιζάνων , δημιουργήθηκε στην περιοχή CARMISCH – REUTTE της Βαυαρίας το » Σύνταγμα 18 » με τρία πλήρη τάγματα ( Ιο , ΙΙο και ΙΙΙο ) που επανδρώθηκαν αντίστοιχα απ’ τα πολύπειρα τάγματα 302 , 312 και 325 της Αστυνομίας που διαλύθηκε τότε.

Στην αρχική πολεμική σύνθεσή του , καθένα απ’ τα τάγματα αυτά είχε τρεις λόχους ορεινών κυνηγών (GEBIRGSJGERN ) κι’ ένα λόχο με βαριά όπλα ., ενισχυμένους με ένα στοιχείο όλμου ομαδικού , μια διμοιρία διαβιβάσεων , μια ομάδα ανιχνευτών και ένα θωρακισμένο όχημα πάντσερ .

Αρχικά διοικητές των τριών ταγμάτων ήταν οι ταγματάρχες HOSL για το Ι/18 , ZUVLKE για το ΙΙ/18 και ο αντισυνταγματάρχης DIETZ για το ΙΙΙ /18 . Πρώτος διοικητής του συντάγματος διορίστηκε ο συνταγματάρχης HERMAN FRANZ , που φρόντισε αργότερα στα μεταπολεμικά χρόνια με βάση τα πολεμικά ημερολόγια , τα έγγραφα που περισώθηκαν καθώς και με τις μαρτυρίες , γραπτές και προφορικές , των συμπολεμιστών του που επέζησαν , να συντάξει το χρονικό του συντάγματός του σε βιβλίο . Σύμφωνα λοιπόν με το βιβλίο αυτό , το » Σύνταγμα 18 «είχε την ακόλουθη πολεμική δράση :
Γυμνασμένο καθώς ήταν στις Βαυαρικές Άλπεις , πέρασε αρχικά για να πάρει το βάπτισμα του ανταρτοπολέμου στις γειτονικές πλευρές των Σλοβενικών Άλπεων της Γιουγκοσλαβίας . Όταν έφερε σε πέρας την αποστολή του αυτή , το σύνταγμα πήρε τη διαταγή να ετοιμαστεί για τις επιχειρήσεις στον Καύκασο . Στο μεταξύ όμως , το γερμανικό πεζικό είχε καταφέρει να ολοκληρώσει την κατάληψη του Καυκάσου και έτσι το απόσπασμα REISER στάλθηκε στη Φιλανδία για ν’ αναλάβει εκεί δράση .

Το Δεκέμβριο του 42 , το σύνταγμα έφτασε στον τόπο του προορισμού του στο OULU της βόρειας Φιλανδίας και προσκολλήθηκε στο εκστρατευτικό » Σώμα της Αρκτικής «του στρατηγού DIETL , που πολεμούσε τότε μέσα στα παγωμένα δάση της Καρελίας τις Σοβιετικές στρατιές κι είχε κιόλας κερδίσει , γιά τα κατορθώματά του στο Νάρβικ και για την επιτυχημένη ευέλικτη τακτική του , τον τίτλο » Ο Ρόμελ του Βορρά » .

Το σύνταγμα πολέμησε σ’ όλη την διάρκεια του χειμώνα μέσα στο πολικό κρύο , κάνοντας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις , ανταρτοπόλεμο , πόλεμο χαρακωμάτων , ακόμη κι’ αναγνωριστικές εφόδους με διμοιρίες χιονοδρόμων .

Το Λιδορίκι μας,καμένο,μια χωριανή μας θρηνεί πάνω στ’ αποκαίδια του σπιτιού της,απέναντι φαίνεται ολοκάθαρα το..κουφάρι απ’ το καμάρι του Ψαλά,το Σαράϊ….

Κατά τον Ιούλιο του ’43 , οι στρατηγοί JODL και BOHME αφού επιθεώρησαν το σύνταγμα 18 σ’ αυτό το στρατόπεδο , έδωσαν στον συνταγματάρχη FRANZ τη διαταγή να ετοιμάσει τη μονάδα του για την Ελλάδα , όπου θα ‘πρεπε να ενισχύσει τις φρουρές και τις θέσεις που είχαν ακόμη τα τμήματα της 11ης ιταλικής στρατιάς , ύποπτης για προσχώρηση στο αντιφασιστικό κίνημα της Ρώμης .

Το σύνταγμα συγκεντρώθηκε στο OULU . Έκανε αποχαιρετιστήρια παρέλαση μπροστά στο στρατηγό DIETL ,που για να τιμήσει τους αγώνες του , παρασημοφόρησε με το σιδερένιο σταυρό τον συνταγματάρχη FRANZ και τους διοικητές των ταγμάτων του και πήρε έπειτα , μέσω του Ντάντσιχ , το δρόμο της επιστροφής και της νέας αποστολής στην Ελλάδα . Στις 15 Αυγούστου του ’43 το σύνταγμα 18 στρατοπεδεύει με όλη του τη δύναμη στο Λιανοκλάδι της Λαμίας , ενώ την επομένη ο συνταγματάρχης FRANZ παρουσιάστηκε στο στρατηγό FELMY στην Αθήνα για ν’ αναγγείλει την άφιξη της μονάδας του στην Ελλάδα .

Η Γερμανική διοίκηση εμπιστεύθηκε στο σύνταγμα τη φρούρηση των ζωτικών οδικών αρτηριών της Στερεάς Ελλάδας . Η κύρια αποστολή του συντάγματος ήταν η προστασία απ’ τις επιθέσεις των ανταρτών του τμήματος της σιδηροδρομικής γραμμής από την Αθήνα ως τη Λάρισα και η εξασφάλιση των κεντρικών αυτοκινητοδρόμων Θήβας – Λιβαδειάς – Λαμίας και Λιβαδειάς – Αράχοβας – Ιτέας -Άμφισσας – Μπράλου – Λαμίας , σ’ όλο τον περίγυρο του Παρνασσού .

Χωρίς καθυστέρηση το Ιο και το ΙΙο τάγμα εγκατάστησαν φυλάκια και φρουρά στον Μπράλο , Καστέλλια , Άμφισσα και Ιτέα , ενώ το ΙΙΙο τάγμα , με τμήματα της μεραρχίας BRADENBURG , ενίσχυσε τη φρούρηση της σιδηροδρομικής γραμμής μέχρι τη Θήβα . Σχεδόν αμέσως , στις 2 Σεπτεμβρίου ’43 , το ΙΙο τάγμα δέχτηκε αιφνιδιαστική επίθεση των ανταρτών στο φυλάκιο της Τοπόλιας κοντά στην Άμφισσα .

 Ο 7ος λόχος του λοχαγού KAHOUN με μεγάλες θυσίες κατόρθωσε να κρατήσει την οχυρωμένη θέση του . Ένα τεθωρακισμένο όχημα που έτρεξε για ενίσχυση , έπεσε στα χέρια των ανταρτών . Σε λίγες μέρες πάλι , στις 9 Σεπτεμβρίου , οι αντάρτες χτύπησαν το ίδιο τάγμα στους Δελφούς . Η μάχη κράτησε εφτά περίπου ώρες , και ήταν για τους Γερμανούς σωστή καταστροφή .

Η αείμνηστη Μ. Πουρνιά , ένα απ’ τα τραγικά θύματα της Γερμανικής θηριωδίας , του λοχαγού Μάλτεν που έκαψε το χωριό μας στις 29-8-1944 , μπροστά στο σπίτι της το 1928 .

To Λιδορίκι όπως ήταν το 1938 , η φωτογραφία είναι παρμένη απ’ το Γυφτομαχαλά .

Ακολούθησε σχεδόν αμέσως ( Γενάρης ’43 ) η μεγάλη εκκαθαριστική επιχείρηση , όλου του συντάγματος , από τον κόλπο της Λιβαδόστρας και τον Ελικώνα ως τις Καρούτες της Γκιώνας . Το ΙΙ τάγμα έκανε την εξόρμησή του από την Κωπαίδα προς τη Δόμβραινα , όπου συναντήθηκε με το Ι τάγμα , που πέρασε απ’ τον Ισθμό της Κορίνθου με πλοία στη Χόστια γιά ν’ ανηφορίσει απ’ το Κακόσι στη Δόμβραινα .

Στην υποχώρησή τους οι αντάρτες χτύπησαν στα υψώματα της Ξηρονομής τον προωθημένο 5ο λόχο , που με βαριές απώλειες ξέφυγε την καταστροφή χάρη στην έγκαιρη υποστήριξη ενός αποσπάσματος υπό τον ταγματάρχη POYS , που πρόλαβε να βοηθήσει το λόχο ν’ απαγκιστρωθεί . Στην επιχείρηση αυτή πήρε μέρος και το ΙΙΙ τάγμα που μόλις είχε επιστρέψει από τις Κυκλάδες . Το τάγμα αυτό με την πυροβολαρχία του , ενισχυμένο σημαντικά από ένα τάγμα Γερμανο-Μαροκινών από μερικές μονάδες της Βέρμαχτ , κατέλαβε το Κυριάκι . Μετά την εκκαθάριση της δυτικής πλαγιάς του Ελικώνα , ανέβηκε στην Αράχοβα κι’ έπειτα με μια ευρύτερη προώθηση έπιασε τον οδικό άξονα Γραβιάς – Άμφισσας – Ιτιάς και Γαλαξιδιού , όπου έφτασε στο μεταξύ κι η υπόλοιπη δύναμη του συντάγματος ( Ιο και ΙΙο τάγμα ) .

Τέλος , στις 7 Φεβρουαρίου το σύνταγμα , έχοντας πληροφορίες για τους Άγγλους της Γκιώνας , προώθησε τον 4ο λόχο του ΙΙ τάγματος υπό τον λοχαγό Σμίεγκ και τον υπολοχαγό Βάγκενφηλντ από την Άμφισσα προς τις Καρούτες , που ήταν το φρούριο του ΕΛΑΣ της περιοχής . Το απόσπασμα του Σμίεγκ ξεκίνησε απ’ την Άμφισσα με κατακλυσμό βροχής . Διάσχισε νύχτα με χιονοθύελλα το Καρουτιανό οροπέδιο , έκαψε τον καταυλισμό της Αγγλικής Αποστολής και αιχμαλώτισε την 7μελή ομάδα του σταθμού ασυρμάτου ( φρουρά , χειριστές και ένα Άγγλο αξιωματικό ) . Αμέσως έπειτα κατέλαβε τις χιονισμένες Καρούτες γιά να επιστρέψει την άλλη μέρα ανενόχλητο στην Άμφισσα .

Στις αμέσως επόμενες μέρες το ίδιο απόσπασμα , κοντά στο Γαλαξίδι , πέτυχε να αιχμαλωτίσει άλλον ένα Άγγλο Αξιωματικό και να πάρει λάφυρο τον ασύρματό του .Τέλος λίγο αργότερα στα δάση πάνω απ’ την Γραβιά πιάστηκαν αιχμάλωτοι άλλοι δυο Άγγλοι αξιωματικοί που είχαν ξεφύγει απ’ τις Καρούτες . Η άνοιξη του ’44 βρήκε το Σύνταγμα να έχει την έδρα του στη Λιβαδειά με το ΙΙΙ τάγμα διαθέσιμο για τη φρούρηση όλης της περιοχής απ’ την Άμφισσα ως την Κωπαίδα . Το ΙΙο τάγμα , με έδρα τη Λαμία ( 8ος λόχος ) είχε σαν αποστολή την εξασφάλιση της γραμμής Λαμίας – Μπράλου και τη φρούρηση της κοιλάδας του Σπερχειού . Ο 7ος λόχος του οργάνωσε ένα μόνιμο φυλάκιο στις Θερμοπύλες , ο 6ος λόχος και ο 5ος κράτησαν αντίστοιχα τα χωριά Μοσχοχώρι και Λιανοκλάδι .

O Διοικητής του Συντάγματος , συνταγματάρχης Χέρμαν Φραντς , πρώτος από δεξιά , και αξιωματικοί του συντάγματος 18 . Τρίτος απ’ αριστερά ο λοχαγός Μάλτεν , που κατέλαβε και έκαψε το Λιδορίκι .

Για να κρατήσει έναν ευρύτερο τομέα , το ΙΙΙ τάγμα έκανε μι μεγαλύτερη διασπορά των δυνάμεών του . Ο 10ος λόχος του λοχαγού Λαχάουερ αφού κατέλαβε στις 10 Φεβρουαρίου την Αράχοβα απλώθηκε μετά πάνω στο δρόμο Άμφισσας – Γραβιάς , ενώ για το τμήμα του δρόμου Άμφισσας – Ιτιάς είχε διατεθεί ο 11ος λόχος υπό τον λοχαγό Γιούγκερνς . Η υπόλοιπη δύναμη του τάγματος αφού έκανε μιά επιτυχημένη εκκαθαριστική επιχείρηση ως το Κυριάκι , άφησε μετά τον 9ο λόχο στην Αράχοβα κι έτσι έμεινε μόνο ο 12ος λόχος για εφεδρεία . Η κυριότερη επιτυχία του τάγματος στην περιοχή αυτή τότε , ήταν η διάλυση ενός τμήματος ανταρτών ( δύναμης περίπου ενός τάγματος )που χτυπήθηκε σε πορεία από Αγία Ευθυμία προς Γαλαξίδι απ’ όλα τα βαριά όπλα κι’ απ’ τα κανόνια της 3ης πυροβολαρχίας του λοχαγού Μιτερχούμπερ . Αρκετοί αντάρτες έπεσαν αιχμάλωτοι , ενώ 7 πολυβόλα και 30 αγγλικά όπλα ήταν τα λάφυρα μαζί με ένα κατεστραμμένο σταθμό ασυρμάτου .

Τέλος το Ι τάγμα επέστρεψε στην Πάρνηθα . Στις αρχές Μαρτίου το τάγμα αφού πέτυχε να αποκαταστήσει τις ζημιές ενός σαμποτάζ στο φράγμα του Μαραθώνα και να εκκαθαρίσει την περιοχή αυτή , πήρε μετά μέρος με τον 4ο λόχο του στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη δυτική και βόρεια Εύβοια . Μετά την επιστροφή του λόχου του , το τάγμα επανέλαβε τις εκκαθαριστικές του επιχειρήσεις μέσα στην Κωπαίδα ( Τοπόλια προς Μαγούλα ) και στις νοτιανατολικές πλαγιές του Ελικώνα ( Λιβαδόστρα προς Κορομπίλι ) .

Πιο αξιόλογη , όμως , ήταν η τελική φάση των επιχειρήσεων αυτών υπό τη διεύθυνση του ταγματάρχη Μαν με τη διαπόρθμευση του τάγματος απ’ την Κόρινθο στο Κακόσι και τη νυχτερινή διχαλωτή εξόρμησή του προς τη Χόστια και το Κυριάκι . Εκεί απειλήθηκε μεγάλη δύναμη ανταρτών με το επιτελείο της και με Άγγλους αξιωματικούς ( 30 Ιουνίου έως 1 Ιουλίου ’44 ). Οι αντάρτες κατόρθωσαν να ξεφύγουν αφού άφησαν στα χέρια του τάγματος πολλά λάφυρα ( όπλα , συσκευές ασυρμάτου και αρκετά αγγλικά αλεξίπτωτα ) καθώς και τρεις αιχμαλώτους .

Με τη λήξη της επιχείρησης αυτής το Ιο τάγμα επέστρεψε στην Αθήνα όπου έμεινε με την 3η πυροβολαρχία όλον τον Ιούλιο , ασχολούμενο με τη φρούρηση της περιοχής και τοπικές εξορμήσεις για την εκκαθάριση της περιοχής πάνω απ’ το φράγμα του Μαραθώνα προς εξασφάλιση των πηγών και των νερών της λίμνης . Στις αρχές Ιουνίου ’44 επέστρεψε στην Ελευσίνα το ΙΙο τάγμα αφού ολοκλήρωσε με επιτυχία τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στη Σπερχειάδα ( Καστρί , Μακρακώμη , Μονή Αγάθωνος κ,α ) . Το τάγμα μετακινήθηκε από Άμφισσα και Λιβαδειά προς Ελευσίνα , όπου έγινε τότε η συγκέντρωση και η προετοιμασία των δύο ταγμάτων για τις δυο μεγάλες θερινές επιχειρήσεις » Νάτερ » ( Οχιά ) και » Άντλερ » ( Αετός ) στη νότια Πελοπόννησο , δηλαδή για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Ταύγετο και στον Πάρνωνα .

Το σύνταγμα 18 , με τα δυο αυτά τάγματά του και τις δύο πυροβολαρχίες του ( 1η και 2η ) , πήρε διαταγή να προωθηθεί εκκαθαριστικά από βορρά προς νότο στον Ταύγετο και μετά στον Πάρνωνα με συνεργασία και υποστήριξη γερμανικών μονάδων της 117ης μεραρχίας του στρατηγού Βον Λε Σουρ και τμημάτων της Ελληνικής Εθελοντικής Χωροφυλακής του συνταγματάρχου Παπαδόγκωνα , που είχε τότε αξιόλογη δύναμη στην Πελοπόννησο ( περίπου 8.000 άνδρες με πολλούς μόνιμους αξιωματικούς ) . Για τη σύνδεση και συνεργασία με τον Παπαδόγκωνα χρησιμοποιήθηκε ο ταγματάρχης Ρόϊς ενώ τη διοίκηση του ΙΙ τάγματός του ανέλαβε ο λοχαγός Ρόσενσχον.

Στις 5 Ιουλίου το σύνταγμα στρατοπέδευσε στην Τρίπολη για να πάρει αμέσως το δρόμο της επιστροφής στην Τρίπολη , και αμέσως να πάρει το δρόμο επιστροφής στην Αθήνα . Το ΙΙο τάγμα επέστρεψε στη Λαμία και το ΙΙΙο τάγμα γύρισε ξανά στην Άμφισσα . Όταν έγινε γνωστό ότι η περισσότερη δύναμη του ΙΙου τάγματος , δηλαδή το εκκαθαριστικό απόσπασμα του λοχαγού Χάκερτ , χτυπήθηκε και καταστράφηκε στις Καρούτες ( 5.8.44 ) το τάγμα ξεσηκώθηκε σε συναγερμό , όρμησε από την Αθήνα και διαβαίνοντας ολοταχώς από Λιβαδειά και Αράχοβα έφτασε την άλλη κιόλας μέρα στην Άμφισσα .     

Το τάγμα στην πορεία του για τις Καρούτες , δέχτηκε στο πέρασμα της Γκιώνας , σε υψόμετρο 1.400 μ περίπου , την επίθεση των ανταρτών και είχε αρκετούς τραυματίες . Γρήγορα όμως κατόρθωσε να περάσει στην αντεπίθεση και με την υποστήριξη των ορειβατικών κανονιών του απώθησε τους αντάρτες και προχώρησε βιαστικά προς τις Καρούτες για να περισώσει τους τυχόν επιζώντες .

Προπολεμικό Λιδορίκι απ’ το Γυφτομαχαλά, σωτήριον… έτος 1935 , στον Ψαλά φαίνεται καθαρά το σαράϊ , το αλσάκι της εκκλησίας μας δεν έχει γίνει ακόμα , το χωριό μας πανέμορφο , περιποιημένα σπίτια , ωραίοι άνθρωποι και όμορφη ζωή….

Το χωριό παρουσίαζε φριχτή θέα ! Δεν υπήρχε σπίτι που να μην έφερνε τα ίχνη της πρόσφατης μάχης . Μόλις εννέα επιζώντες βρέθηκαν μισοπεθαμένοι στο τριγύρω δάσος κι’ ενώ οι νεκροί αντάρτες είχαν ενταφιαστεί , οι σκοτωμένοι Γερμανοί είχαν στοιβαχτεί μέσα σε μια ξεσκέπαστη αποθήκη , κοντά στη ρεματιά του χωριού , όπου είχαν γίνει παρανάλωμα φωτιάς . Δεν υπήρχαν πια πτώματα , αλλά ένας φριχτός σωρός από μισοκαμένα κόκαλα , κρανία , άκρα , κορμοί , ανακατεμένα με λείψανα σκοτωμένων μουλαριών , έτσι που ήταν αδύνατη όχι μόνο η αναγνώριση αλλά και η μέτρηση των σκοτωμένων . Πάντως οι νεκροί ήταν εκατό τουλάχιστον .

Το τάγμα , ερεύνησε το χωριό απ’ άκρη σ’ άκρη , χωρίς όμως να βρει άλλους επιζώντες , ούτε χωρικούς εκτός από μια γριά . Ακολούθως επέστρεψε στην Άμφισσα αφού πέτυχε να διαπιστώσει την κατάσταση και να περισώσει τους εννέα επιζώντες . Στις 10 Αυγούστου έγινε από το ΙΙο τάγμα της Λαμίας μεγάλη εκκαθαριστική επιχείρηση με στόχο το Καρπενήσι , που ήταν η έδρα της ηγεσίας των ανταρτών και ορμητήριο των επιδρομών τους στη Σπερχειάδα .

Στις 28 Αυγούστου έγινε η τελευταία συνδυασμένη εκκαθαριστική επιχείρηση με στόχο το Λιδορίκι . Έλαβαν μέρος το ΙΙο τάγμα , με διοικητή τον ταγματάρχη Ρόις , η υπόλοιπη δύναμη του ΙΙΙου τάγματος υπό το λοχαγό Μάλτεν , η 2η πυροβολαρχία ( υπολοχαγός Σμιτ ) και η τρίτη πυροβολαρχία ( λοχαγός Μιττερχούμπερτ ) , καθώς και τμήματα της 11ης αεροπορικής μεραρχίας εδάφους . Αυτή τη φορά η κύρια επιθετική δύναμη μπήκε στο οροπέδιο του Λιδορικιού απ’ τα υψώματα του χωριού Μαλανδρίνο , ενώ η υπόλοιπη δύναμη προχώρησε απ’ το δρόμο ‘Ελατος -Καρούτες .

Η επιχείρηση πέτυχε χάρη στις πολλές και καλά συνδυασμένες δυνάμεις και στην πυκνή κι εύστοχη δράση του πυροβολικού . Αεροπλάνα αναγνώρισης επισήμαναν τους στόχους και καθοδήγησαν τη βολή του πυροβολικού , ώστε οι αντάρτες δεν κατόρθωσαν να οργανώσουν την άμυνά τους . Σύντομα , κάτω απ’ την πίεση των επιθέσεων ( που δεν ήταν άλλωστε χωρίς αισθητές απώλειες γιά τους επιτιθέμενους ) και το σφυροκόπημα των βαριών όλμων , τα αντάρτικα τμήματα ανατράπηκαν και οπισθοχώρησαν προς το στενό του Μόρνου , ενώ το Λιδορίκι , έπεσε επί τέλους , στα χέρια των Γερμανών και μετά τη λαφυραγώγησή του πυρπολήθηκε .

Τελικά , στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1944 η ανώτατη γερμανική ηγεσία διάταξε τη βαθμιαία εκκένωση της Βαλκανικής . Απ’ την περιοχή της Άμφισσας , η υπόλοιπη δύναμη του ανασυγκροτημένου ΙΙΙου τάγματος υπό το λοχαγό Μάλτεν , αφού εξασφάλισε τη διέλευση από την Ιτιά – Γραβιά προς Λαμία των μετακινούμενων από την Ζάκυνθο και Πάτρα τμημάτων , με αρκετέ μάλιστα απώλειες από τις συνεχείς επιδρομές των ανταρτών , στις 12 Σεπτεμβρίου εγκατάλειψε την Άμφισσα . Αφού για λίγο μεταστάθμευσε στο στρατόπεδο της Γραβιάς και αμέσως μετά στο Λιανοκλάδι , τελικά στις 23 Σεπτεμβρίου κινήθηκε σιδηροδρομικώς προς Θεσσαλονίκη .

To τραγικό Σύνταγμα 18 , και οι αξιωματικοί του , θλιβεροί πρωταγωνιστές του ολοκαυτώματος του Λιδορικιού , των Καρουτών , της Σκαλούλας , και τόσων άλλων χωριών , που όμως είχε κι’ αυτό τραγική κατάληξη , θύτες και θύματα , τελικά , θύματα όλοι της ανθρώπινης θηριωδίας , της ανθρώπινης βλακείας…

Στις μέρες αυτές , στη διοίκηση του συντάγματος 18 στη Λιβαδειά , παρουσιάστηκε ένας αποσταλμένος της Αγγλικής στρατιωτικής αποστολής από την περιοχή των ανταρτών και ζήτησε να γίνουν συζητήσεις σε μέρος που έπρεπε να προκαθοριστεί . Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε δέκα χιλιόμετρα περίπου νοτιοανατολικά της Λιβαδειάς και ήταν στρατιωτικά σφαλισμένη κι’ απ’ τα δύο μέρη . Στις διαπραγματεύσεις ο Άγγλος αξιωματικός ζήτησε από τον διοικητή του συντάγματος την παράδοση και κατάθεση των όπλων με το επιχείρημα , ότι για τους Γερμανούς δεν υπήρχαν πια δυνατότητες διαφυγής προς τη βόρεια Ελλάδα . Η αξίωση αυτή όμως δεν έγινε δεκτή και το σύνταγμα με τις πυροβολαρχίες του άρχισε τη σύμπτυξή του , εγκαταλείποντας τη Λιβαδειά στις 16 Σεπτεμβρίου για να μετακινηθεί  αμέσως απ’ το Λιανοκλάδι σιδηροδρομικώς προς Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση τα Σκόπια και μετά το Βελιγράδι .

Στη Θεσσαλονίκη στις 12 Οκτωβρίου , ο διοικητής του συντάγματος 18 Χέρμαν Φρανς , πήρε διαταγή από τον στρατάρχη Λωρ , να παραμείνει εκεί σαν τελευταίος Γερμανός στρατηγός μέχρι να περάσει τα σύνορα κι’ ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης . Η εκκένωση της Ελλάδας έγινε σύμφωνα με το προκαθορισμένο σχέδιο , χάρη στη σιδηροδρομική γραμμή Λάρισας – Θεσσαλονίκης προς τα Σκόπια , που λειτουργούσε ακόμα . Το τραίνο με το επιτελείο του συντάγματος 18 ακινητοποιήθηκε κοντά στη Λάρισα από μια σειρά καλά προετοιμασμένες ανατινάξεις , που προξένησαν αρκετές ζημιές και απώλειες και που ασφαλώς για τους αντάρτες ήταν η απόδειξη της προειδοποίησής τους στη Λιβαδειά , ότι δεν υπάρχει πέρασμα για τη βόρεια Ελλάδα . Η πορεία όμως συνεχίστηκε .

Τελικά το σύνταγμα αφού προώθησε προς τα Σκόπια τις πυροβολαρχίες του και τα μάχιμα τάγματά του καλύπτοντας ταυτόχρονα και τη διέλευση των μονάδων της Βέρμαχτ ως τα σύνορα , στις τελευταίες μέρες του Οκτωβρίου εγκατέλειψε την Ελλάδα . Έτσι ολοκληρώθηκε η αποχώρηση από την Ελλάδα των Γερμανικών στρατευμάτων που αριθμούσε τότε περί τους 350.000 άντρες . Σύμφωνα με τη διαταγή , ο διοικητής Χέρμαν Φρανς με τον υπασπιστή του λοχαγό Μποκ , πέταξαν απ’ τη Θεσσαλονίκη με το τελευταίο Γιούνκερς 52 , ενώ οι άντρες του 11ου λόχου του συντάγματος 18 διάβαιναν σαν τελευταίοι Γερμανοί στρατιώτες τα Έλληνικά σύνορα .

    Ε  Π  Ι  Λ  Ο  Γ  Ο  Σ

Τραγική ήταν η Οδύσσεια της επιστροφής . Η διέλευση απ’ τη Γουγκοσλαβία ήταν μια αδυσώπητη , αιματηρή και χωρίς ανάπαυλα μάχη για όλα τα τμήματα του συντάγματος 18 , που δοκιμάστηκαν ανελέητα και σχεδόν αναλώθηκαν στον αγώνα αυτό . Ήδη τα τμήματα του Ιου και ΙΙου τάγματος προωθήθηκαν γοργά απ’ τα Σκόπια προς το Βελιγράδι γιά να πιάσουν θέσεις υποστήριξης πάνω στη συμβολή του Σαύου στο Δούναβη . Έπρεπε να κρατηθεί με κάθε θυσία ο σπουδαίος αυτός οδικός κόμβος καθώς και η πρωτεύουσα της Γιουγκοσλαβίας είχε κηρυχθεί » οχυρωμένη πόλη » .

Τα δύο τάγματα διακρίθηκαν στις σκληρές οδομαχίες αλλά είχαν βαριές απώλειες και σ’ όλη την υπόλοιπη αναδίπλωσή τους στο δρόμο της επιστροφής , κάτω απ’ τα πλήγματα των Παρτιζάνων του Τίτο και των στρατιών του Τολμπούκιν , δεν μπόρεσαν ποτέ πια να επουλώσουν τις πληγές τους και να ανακτήσουν την κανονική τους δύναμη . Ελάχιστα τμήματα μπόρεσαν να διασωθούν απ’ το οικτρό αυτό ναυάγιο της επιστροφής . Με μάχες αμέτρητες ξεγλιστρώντας μ’ ένα υποτυπώδη σχηματισμό διαφυγής , υπό την διοίκηση του ταγματάρχη Ρόις , έφτασαν στ’ Αυστριακά σύνορα στο Πράγκερχοφ για να αιχμαλωτιστούν τελικά από τους Βρετανούς , με την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας , και να καταλήξουν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων το Τέσεντορφ της νότιας Αυστρίας .

Ιδιαίτερα τραγική ήταν η τύχη του πολύπαθου ΙΙΙου τάγματος καθώς έφτασε καθυστερημένα στις προσβάσεις του Βελιγραδίου για να φρουρήσειτο στενό πέρασμα ανάμεσα Τόπολα και Άβαλα . Το τάγμα με ολόκληρη την πυροβολαρχία του , καλά ανασυγκροτημένο και πειθαρχημένο κάτω απ’ τη στιβαρή κι επιδέξια διοίκηση του λοχαγού Μάλτεν , είχε κατορθώσει με μια σειρά αιματηρές , αλλά πετυχημένες μάχες ανάσχεσης , πάνω απ’ τα Σκόπια στο Κομάνοβο και στο Κράλιεβο ν’ αποκρούσει τις επιθέσεις των Σοβιετικών που προσπαθούσαν να κόψουν τη σιδηροδρομική γραμμή για να φράξουν έτσι στα Γερμανικά στρατεύματα το μοναδικό δρόμο της επιστροφής τους .

Τελικά , οι Ρώσοι κατόρθωσαν να κάμψουν την αντίσταση των Γερμανών και αφού πέρασαν τη σιδηροδρομική γραμμή στο Κραγκουτζέβακ , ξεχύθηκαν μέσα στη στενή κοιλάδα της Τόπολα που την κρατούσε το ΙΙΙο τάγμα . Στο μεταξύ οι αντάρτες του Τίτο έκλεισαν με μεγάλες δυνάμεις όλη τη δυτική οροσειρά της κοιλάδας κι έτσι η εχθρική λαβίδα έκλεισε σφιχτά γύρω απ’ το άτυχο τάγμα . Ο λοχαγός Μάλτεν μ’ όλη του την περικυκλωμένη δύναμη , υπερασπίστηκε γενναία τη θέση του στην Τόπολα . όλοι οι λόχοι κράτησαν ηρωικά τις θέσεις τους , απόκρουσαν με το στερνό θάρρος του απελπισμένου , πολλές εφόδους του εχθρού και πάλεψαν μέχρι την τελευταία σφαίρα και μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη .

Δεν υπήρξαν αιχμάλωτοι ! Από ένα ασημάδευτο μεγάλο τάφο στο νεκροταφείο της πόλης κι’ απ’ την έλλειψη και της παραμικρής πληροφορίας για αγνοούμενους βγαίνει το θλιβερό συμπέρασμα ότι , όσοι κλείστηκαν εκεί , έμειναν εκεί για πάντα… Μόνο ένα μικρό τμήμα από τριάντα άντρες με τους λοχαγούς Μάλτεν και Λάνσουερκι άλλους δύο αξιωματικούς , χάρη στην αυτοθυσία του λοχαγού Γιούργκενς που τους κάλυψε με τον 11ο λόχο του , μπόρεσαν με υπεράνθρωπες προσπάθειες να διασπάσουν τον κλοιό των παρτιζάνων και να ξεφύγουν προς τα Άβαλα για να φέρουν εκεί τη θλιβερή πως το τάγμα είχε καταστραφεί .

Αλλά κι’ αυτά τα λείψανα , που έφτασαν με την ψυχή στα δόντια στα Άβαλα , πριν καλά-καλά προφτάσουν να προσκολληθούν σε μια μονάδα μεραρχίας των Ες- Ες » Πρίγκηψ Ευγένιος » , ξανάπεσαν σε κλοιό Σοβιετικών και παρτιζάνων χωρίς να γλιτώσουν αυτή τη φορά . Ο λοχαγός Μάλτεν κι όλοι σχεδόν οι συμπολεμιστές του έπεσαν εδώ και μόνον ο λοχαγός Λάνσουερ με 11 άντρες του κατάφεραν να βγούν ζωντανοί απ’ την κόλαση αυτή για να σώσουν τη σημαία τους και για να είναι μάρτυρες της θυσίας του τάγματος …

Το βιβλίο του διοικητή του συντάγματος 18 Χέρμαν Φρανς , τελειώνει μ’ ένα πένθιμο επίλογο για τους 3.000 αξιωματικούς και στρατιώτες του συντάγματος που έπεσαν η χάθηκαν στον πόλεμο αυτό και με ιδιαίτερα ευλαβικό έπαινο για το ΙΙΙο τάγμα που έπεσε πολεμώντας στην ξένη γη και δεν επέστρεψε στην πατρίδα …..

ΑΒΕΡΩΦ

ΕΛΙΑΜΕΠ : Ο ΣΗΜΙΤΗΣ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΣΤΗ ΧΑΓΗ!

Τόν φωτογραφίζει μέ ἄρθρο του ὁ εἰδικός σύμβουλος τοῦ Ἱδρύματος πρέσβυς Κακλίκης – Τόν παρομοιάζει μέ τόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πράγματα συμβαίνουν στό παρασκήνιο τῆς ἐγχώριας πολιτικῆς σκηνῆς. Ἀπίστευτα καί ὅμως ἑλληνικά πού ἐπιβεβαιώνουν πλήρως τήν ἐκτίμηση τῆς «Ἑστίας», πώς ἐάν ὁ Ἐρντογάν δέν πράξει τό ἀπονενοημένο ὁδηγούμεθα μετά βεβαιότητος μέ σφραγῖδα Μέρκελ στό Ἑλσίνκι 2. Ἔτσι ἐνῶ:

– οἱ Ἀμερικανοί μᾶς παίζουν διπλό παιγνίδι μετέχοντας πλήν τῶν δικῶν μας καί στίς στρατιωτικές ἀσκήσεις τῶν Τούρκων μαζί μέ τούς Ἰταλούς νοτίως τῆς Κρήτης

– οἱ Γερμανοί παίζουν μαζί μας διπλό παιγνίδι λεονταρίζοντας κατά τῶν Τούρκων ἀπό τήν μία ἀλλά ἀρνούμενοι νά τούς ἐπιβάλλουν αὐστηρές κυρώσεις ὅσο διαρκεῖ ἡ Προεδρία τους

– οἱ Γάλλοι –δυστυχῶς– καί αὐτοί παίζουν διπλό παιγνίδι καθώς ἡ πρέσβυς τους στήν Λιβύη ἐπέδωσε πρόσκληση στόν φιλότουρκο Σάρρατζ νά ἐπισκεφθεῖ τό Παρίσι καί νά συναντηθεῖ μέ τόν Πρόεδρο Μακρόν

– ἡ Κομμισιόν σταμάτησε νά χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο «κυρώσεις» καί ὁμιλεῖ γιά «ἐπιλογές»

– οἱ Αἰγύπτιοι παίζουν καί αὐτοί διπλό παιγνίδι καθώς ἠρνήθησαν νά στείλουν (ἐπιφυλάχθηκαν ἀκριβέστερα) μαχητικά ἀεροσκάφη, ἐμεῖς ἐδῶ στήν Ἀθήνα ἔχουμε ἀρχίσει νά συζητᾶμε τούς ὅρους τοῦ ἐπώδυνου συμβιβασμοῦ.

Καί ὄχι μόνο αὐτό. Συζητᾶμε ποιός θά εἶναι ὁ ἀρχιτέκτων τοῦ συμβιβασμοῦ καθώς κρίνεται πώς ὁ πρέσβυς Ἀποστολίδης, διοικητής τῆς ΕΥΠ ἐπί ἐκσυγχρονισμοῦ, δέν ἀρκεῖ γιά νά σηκώσει πολιτικά τό βάρος τοῦ συμβιβασμοῦ. Ἔτσι μέ τήν γνωστή μέθοδο ἄρχισε μέ πρωτοβουλία τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ νά διακινεῖται τό ὄνομα τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Κώστα Σημίτη ὡς ὑποψηφίου προτεινομένου ἐπί κεφαλῆς τῆς διαπραγματευτικῆς ὁμάδος πού θά συντάξει τό συνυποσχετικό παραπομπῆς στήν Χάγη. Μόνο τό ὄνομά του δέν ἔγραψε στό κυριακάτικο ἄρθρο του στήν «Καθημερινή» ὁ εἰδικός σύμβουλος τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ, πρώην στέλεχος τοῦ Ποταμιοῦ, πρέσβυς ἐπί τιμῆ Γιῶργος Κακλίκης. Πιό συγκεκριμένα ἔγραψε ἀφοῦ πρῶτα ἔπλεξε τό ἐγκώμιο Ἀποστολίδη: «Στήν κρίσιμη ὅμως στιγμή τῆς σύνταξης τοῦ συνυποσχετικοῦ βάσει τοῦ ὁποίου θά πραγματοποιηθεῖ ἡ προσφυγή στήν Χάγη ἡ Ἀθήνα σκόπιμο εἶναι νά θέσει σέ ἑτοιμότητα πολιτική προσωπικότητα διακομματικοῦ κύρους ἡ ὁποία μέ βάση τήν πολιτική ἐμπειρία καί τίς ἐξειδικευμένες νομικές γνώσεις της θά ἔχει τήν ἱκανότητα νά κατευθύνει μέ τίς παρεμβάσεις της τήν τακτική μας στό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης. Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐμπλοκή στήν δικαστική ἐξέλιξη τῆς ὑπόθεσης τῆς ὑφαλοκρηπῖδας-ΑΟΖ μιᾶς ὑπεροχικής προσωπικότητας καί ὄχι ἑνός ἀβαθοῦς τεχνοκράτη πού θά στρέφεται γιά ὁδηγίες στήν Ἀθήνα σέ κάθε βῆμα τῆς διαδικασίας. (…) Ἀπό τήν πλευρά τους τά κόμματα τῆς Βουλῆς ἔχουν κάθε λόγο νά δεχθοῦν τήν παρουσία προσωπικότητας εἰδικοῦ πολιτικοῦ καί ἐπιστημονικοῦ βάρους στό ἐγχείρημα τῆς Χάγης.».

Ἀπό τόν εὐρύτερο πολιτικό χῶρο πού προέρχεται ὁ κύριος Κακλίκης δύο πρόσωπα ταιριάζουν κατ’ ἀρχήν σέ αὐτήν τήν περιγραφή: οἱ κύριοι Σημίτης καί Βενιζέλος. Μέ τήν διαφορά ὅτι ὁ πρέσβυς στήν κατακλεῖδα του θυμίζει ὅτι τήν Συνθήκη τῆς Λωζάννης διαπραγματεύθηκε μία προσωπικότης «μεγάλου βεληνεκοῦς», ὁ πρώην τότε Πρωθυπουργός Ἐλευθέριος Βενιζέλος. Ὁρίζει δηλαδή τό ἐπίπεδο τῆς ἐκπροσωπήσεως σέ ἀξίωμα πρώην Πρωθυπουργοῦ (ἄν δέν παίζει μέ τό ἐπώνυμο Βενιζέλος!). Τονίζει μάλιστα ὅτι ἡ Κυβέρνησις μπορεῖ «νά ἐπαναλάβει τό παράδειγμα τοῦ Ἐλευθέριου Βενιζέλου χωρίς ἀναστολές καί ἀγκυλώσεις.»

Ἡ «Ἑστία» καταγράφει σήμερα τήν διεργασία. Θά ἐπανέλθει μέ νέα ντοκουμέντα γιά νά δείξει πόσο …Βενιζέλος μπορεῖ νά γίνει ὁ κύριος Σημίτης μέ βάση τόν βίο καί τήν πολιτεία του.

ΕΣΤΙΑ

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΤΖΙΑ Ο ΔΕΝΔΙΑΣ - ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ 12 ΜΙΛΙΩΝ : ΑΠΟ ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗ

Του Σταύρου Λυγερού

Χθες στη Βουλή, ο Δένδιας προανήγγειλε την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Ιόνιο από τα έξι στα 12 (ναυτικά) μίλια. Η ιδέα δεν είναι νέα. Φεύγοντας από το υπουργείο Εξωτερικών (Οκτώβριος 2018), ο Κοτζιάς είχε αναφερθεί στην απόφασή του να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα από τους Οθωνιούς (βορείως της Κέρκυρας), μέχρι τα Αντικύθηρα.

Ο Κοτζιάς είχε δώσει στίγμα των προθέσεών του κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στην ΕΡΤ τον Δεκέμβριο 2017. Μέχρι να φύγει, όμως, από το υπουργείο Εξωτερικών δεν είχε κάνει το σχετικό βήμα. Ούτε το έκανε ο διάδοχός του Κατρούγκαλος, ούτε και ο Δένδιας. Τη διαχρονική αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίες στο ζήτημα αυτό πληρώνουμε ακριβά σήμερα.

Σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, κάθε παράκτιο κράτος έχει δικαίωμα να επεκτείνει μονομερώς τα χωρικά του ύδατα μέχρι 12 μίλια. Εάν η Ελλάδα ασκούσε το δικαίωμά της, θα ακύρωνε σε μεγάλο βαθμό τις τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις. Τα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο θα περιορίζονταν δραστικά, άρα ένα πολύ μεγάλο τμήμα του θα γινόταν ελληνική θάλασσα.

Μεταξύ άλλων, θα λυνόταν πρακτικά και το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας σ’ αυτή την περιοχή, αφού θα έμεναν σχετικά μικρές περιοχές (κυρίως στο βόρειο Αιγαίο και λιγότερο στα βόρεια της Κρήτης) προς οριοθέτηση. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Τούρκοι έσπευσαν να αποτρέψουν την Αθήνα από το να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της, χαρακτηρίζοντας αιτία πολέμου (casus belli) την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Τον Ιούνιο 1995 η τουρκική Εθνοσυνέλευση εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να λάβει ακόμα και στρατιωτικά μέτρα για να την εμποδίσει. Είχαν επίγνωση ότι, εάν γινόταν επέκταση, θα έχαναν το επεκτατικό τους παιχνίδι στο Αιγαίο. Ταυτοχρόνως θα ενισχυόταν σημαντικά η ελληνική θέση και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Αθήνα δηλώνει ότι διατηρεί ακέραιο το δικαίωμά της για επέκταση και θα το ασκήσει όποτε κρίνει. Πρόκειται για προσχηματική θέση. Όταν ένα δικαίωμα δεν ασκείται για πολλά χρόνια, όπως στην περίπτωσή μας, αποδυναμώνεται, η άσκησή του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.

Χωρικά ύδατα πολλαπλού εύρους

Ας σημειωθεί ότι οι κυβερνήσεις Σημίτη, Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου, στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, έχουν διαπραγματευθεί το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων. Κι αυτό παρότι (σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο) πρόκειται για δικαίωμα, που κάθε παράκτιο κράτος ασκεί μονομερώς. Δηλαδή, δεν έχει υποχρέωση να το διαπραγματευθεί με τα γειτονικά κράτη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ SLPRESS.GR

ΑΟΖ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΟΖ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ - ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Του Θεώδορου Καρυώτη

Εδώ ΑΟΖ, εκεί ΑΟΖ, που είναι η ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη); Εδώ και 38 χρόνια προσπαθώ να πείσω τους συμπατριώτες μου για την αξία αυτής της τόσο ζωτικής για τα εθνικά μας συμφέροντα έννοιας. Ξεκίνησα, λοιπόν, έναν ανηφορικό δρόμο, γράφοντας και δημοσιεύοντας βιβλία και άρθρα στα ελληνικά και αγγλικά, προφανώς εις ώτα μη ακουόντων. Το φάντασμα της ΑΟΖ συνεχίζει να καταδιώκει την Τουρκία.

Είναι γνωστό σε όλους ότι η Άγκυρα θεωρεί την έννοια της ΑΟΖ τον μεγαλύτερο εχθρό της στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πένθιμο ύφος της τουρκικής αντιπροσωπείας στην διάρκεια της ψηφοφορίας για το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών και Ωκεανών στη έδρα του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, την 30η Απριλίου του 1982. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας κατέγραψε 130 ψήφους υπέρ, τέσσερεις κατά και 17 αποχές.

Τα τέσσερα κράτη, που έριξαν αρνητική ψήφο ήταν οι ΗΠΑ, η Τουρκία, το Ισραήλ και η Βενεζουέλα. Μπορώ τώρα να εκμυστηρευτώ κάτι που κράτησα μυστικό για πάνω από 38 χρόνια. Την επόμενη της ψηφοφορίας, πριν επιστρέψω στην Ουάσιγκτον, είχα μια συζήτηση με τους μεγάλους δασκάλους μου, το νομικό σύμβουλο του υπουργείο Ντόρη Χαλκιόπουλο και τον εμπειρογνώμονα του Δικαίου της θάλασσας Μανώλη Γούναρη.

Προσγείωση στην ελληνική πραγματικότητα

 

Εγώ τους μίλησα με ενθουσιασμό για την ΑΟΖ, αλλά αυτοί πολύ γρήγορα με προσγείωσαν στην ελληνική πραγματικότητα, όταν μου είπαν: «Θόδωρε μη ενθουσιάζεσαι, η ΑΟΖ είναι το ίδιο πράγμα με την υφαλοκρηπίδα». Έτσι, η επιστροφή μου στην αμερικανική πρωτεύουσα δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Μερικές ημέρες αργότερα κατάλαβα ότι με τη νομική τους παιδεία δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν την οικονομική διάσταση της ΑΟΖ, που ήταν το κυρίαρχο μέρος του καινοφανούς θεσμού του διεθνούς δικαίου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ SLPRESS.GR

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ : ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ, ΑΝΩΤΑΤΟ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ ΜΕ ΒΑΘΜΟ ΑΝΤΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ε.α. ΚΑΙ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ο Ιωάννης-Μιχαήλ Μεταξάς, Έλληνας εθνικιστής, ανώτατος αξιωματικός του Πυροβολικού με το βαθμό του Αντιστρατήγου ε.α., πολιτικός που εκλέχθηκε βουλευτής, υπήρξε ιδρυτής και αρχηγός κόμματος, διατέλεσε Υπουργός διαφόρων κυβερνήσεων και ως ο επικεφαλής του καθεστώτος της «4ης Αυγούστου», διατέλεσε πρωθυπουργός από την 4η Αυγούστου 1936 έως την ημέρα του θανάτου του, γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1871 στην Ιθάκη και πέθανε από επιπλοκές πυώδους αμυγδαλίτιδας ή σύμφωνα με άλλες πηγές δολοφονήθηκε ^[1], την Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 1941 στο σπίτι του στην Κηφισιά. Το όνομά του συνδέθηκε με μία από τις μεγαλύτερες και πλέον ιστορικές σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας στον 20ο αιώνα, όταν τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, αρνήθηκε το Ιταλικό τελεσίγραφο λέγοντας στον πρέσβη «Alors, c'est la guerre», [«Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»]. Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε στο Μητροπολιτικό ναό Αθηνών και η ταφή του έγινε την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 1941, στον τάφο της οικογένειας Μεταξά στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Στις 31 Ιουλίου 1909 ο Μεταξάς παντρεύτηκε με την Ελένη, [Λέλα], Κωνσταντίνου Χατζηιωάννου ^[2], από την Τήνο, με την οποία στις 18 Οκτωβρίου 1911 απέκτησαν την πρωτότοκη κόρη τους, τη Λουκία-Άννα ^[3], σύζυγο Γεωργίου Μαντζούφα, μετέπειτα καθηγητή της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και καθηγητή Αστικού Δικαίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στις 7 Δεκεμβρίου 1912 το ζεύγος Μεταξά απέκτησε τη δεύτερη κόρη τους, την Ιωάννα-Νανά, σύζυγο Ευγένιου Φωκά, πανεπιστημιακού καθηγητού που διατέλεσε και πρύτανης της Ιατρικής Σχολής. 

Βιογραφία

Η ιστορία της οικογένειας Μεταξά ξεκινά από το 1081, στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ένα μέλος της οικογένειας από την πλευρά του πατέρα του στην περίοδο των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων του οίκου των Κομνηνών, σύμφωνα με την «Αλεξιάδα» της Άννας Κομνηνής, είχε το αξίωμα του Υπουργού του Αλέξιου Κομνηνού. Στην πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως, ο Μάρκος Αντώνιος Μεταξάς, συμπολεμιστής του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου Αυτοκράτορα, διακρίθηκε για τη γενναιότητα του και την αφοσίωση του. Την ημέρα της αλώσεως κατάφερε διέφυγε και περνώντας από τη Χίο και την Κρήτη, έφθασε στην Κεφαλλονιά όπου εγκαταστάθηκε στη περιοχή «Φραντζάτα» που μετονομάσθηκε σε «Μεταξάτα» και με απόφαση της ενετικής γερουσίας τα μέλη της οικογένειας Μεταξά απέκτησαν το προνόμιο να φέρουν τον τίτλο του Κόμη. Από τότε η οικογένεια του έδωσε στο Έθνος, αρχιερείς, στρατηγούς, πολιτικούς, διπλωμάτες και άλλους που διακρίθηκαν στα γράμματα και τις επιστήμες. Ανάμεσα τους ο Ανδρέας και ο Κωνσταντίνος Μεταξάς οι οποίοι ηγήθηκαν σημαντικής δυνάμεως αγωνιστών της Κεφαλλονιάς που πολέμησαν στην Πελοπόννησο κατά την Εθνεγερσία του 1821.

Άμεσοι πρόγονοι

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν απόγονος του οικονομικά ξεπεσμένου Κεφαλληνιακού κλάδου των Αντζουλακάτων της παλαιάς Βυζαντινής οικογένειας των Μεταξάδων, ενώ η οικογένεια αναφέρεται στο «Libro d'Oro» του Ραγκαβή ως μία από αυτές που το 1691, είχαν αποκτήσει από την Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, τον τίτλο του κόμη ^[4]. Ο Νικόδημος Μεταξάς, Έλληνας μοναχός, είναι ο πρώτος τυπογράφος στην Ανατολή, ο οποίος ίδρυσε τυπογραφείο στην Κωνσταντινούπολη το 1627, κι αργότερα το μετέφερε στην Κεφαλληνία. Γονείς του Ιωάννη ήταν ο Έπαρχος Παναγής Μεταξάς-Αντζουλακάτος, με καταγωγή από την Κεφαλλονιά και η Ελένη που γεννήθηκε στο Αγρίνιο κι ήταν κόρη του Κωνσταντίνου Τριγώνη με απώτερη καταγωγή από τα Γρεβενά. Ο Ιωάννης ήταν το πρωτότοκο παιδί της οικογένειας και αδέλφια του ήταν ο Κωνσταντίνος, ο οποίος σπούδασε στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά σχετικά νέος οδηγήθηκε στο ψυχιατρείο γι' αυτό και ο Ιωάννης Μεταξάς του είχε ιδιαίτερη αδυναμία, και η Μαριάνθη.

Σπουδές

Έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια παρ' όλες τις οικονομικές δυσκολίες της οικογενείας του και από μικρός διακρινόταν για το ήθος του και την ευφυΐα του. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο Άργος το 1880, με βραβείο επιμέλειας και χρηστοήθειας, που το συνόδευε το βιβλίο «Βίοι Παράλληλοι διαπρεψάντων Πολιτικών Ανδρών», του Αναστασίου Γούδα, που περιλαμβάνει και την ιστορία των προγόνων του Ανδρέα Μεταξά που διατέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο πρώτος που έφερε τον τίτλο, και Κωνσταντίνου Μεταξά, που πολέμησαν το 1822, στην μάχη του Λάλα. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειας του Ιωάννη Μεταξά επιδεινώθηκε το 1879, όταν ο πατέρας του έχασε την πολιτική θέση που κατείχε και αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Κεφαλλονιά. Την περίοδο από το 1883 έως το 1885 ο Ιωάννης ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο του Αργοστολίου, με ιδιαίτερη κλίση στα μαθηματικά, από το οποίο αποφοίτησε με επιτυχία.

Στρατιωτική καριέρα

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1885, σε ηλικία 14 ετών, εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και στις 10 Αυγούστου 1890, μετά από επιτυχημένη παρουσία, στη διάρκεια της οποίας αρίστευσε σε όλες τις τάξεις, αποφοίτησε πρώτος μεταξύ των συμφοιτητών του με βαθμολογία 19.90, ως Ανθυπολοχαγός του Μηχανικού. Υπήρξε συμφοιτητής, στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, με τους Αμβρόσιο Φραντζή και Ξενοφώντα Στρατηγό με τον οποίο ήταν αδερφικοί φίλοι. Η επιλογή του δεν ήταν τυχαία, αφού στο ίδιο σώμα υπηρετούσαν δύο συγγενείς του, ο Γεράσιμος και ο Νικόλαος Μεταξάς, μετέπειτα υπουργός των Στρατιωτικών. Το Σεπτέμβριο του 1892 εισήλθε στη σχολή Μηχανικών Στρατού και έως το 1894 υπηρέτησε στην Κέρκυρα, ενώ στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Πυροβολικού.

Περίοδος 1894-1912

Το 1894 μετατέθηκε στην τοπική φρουρά του Ναυπλίου και έως το 1897 υπηρέτησε στη Διεύθυνση Μηχανικού, στο Ναύπλιο, όπου ζούσε με την οικογένεια του, καθώς ο πατέρας του είχε μετατεθεί στο Ναύπλιο. Το 1896, άρχισε να γράφει το «Ημερολόγιο» του, όταν βρίσκονταν ακόμη στο Ναύπλιο κι ήταν για έβδομο έτος στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού, όπως σημειώνει ο ίδιος. Το 1897, μετατέθηκε στο υπουργείο Στρατιωτικών, δίπλα στον θείο του, τον υπουργό Νικόλαο Μεταξά και τον ίδιο χρόνο συμμετείχε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο, όταν μετά από δικό του αίτημα μετατέθηκε στο επιτελείο του τότε Αντιστράτηγου, στη θέση του υπευθύνου των εμπιστευτικών αρχείων του επιτελείου. Εκεί γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με τον τότε διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο Α', κερδίζοντας την εύνοια του Βασιλιά Γεωργίου Α'. Το 1889 με Βασιλική υποτροφία συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου στη Γερμανία, όπου βρέθηκε μαζί με τους συναδέλφους και φίλους του αξιωματικούς Ιπποκράτη Παπαβασιλείου και Ξενοφώντα Στρατηγό, φοίτησε από τις 7/19 Σεπτεμβρίου 1899 έως τις 5/18 Σεπτεμβρίου 1901, και αποφοίτησε με ιδιαίτερες διακρίσεις, ενώ οι συμμαθητές του τον ονόμασαν «Μικρό Μόλτκε».

Το 1903 όταν επανήλθε στην Ελλάδα, τοποθετήθηκε στο νεοσύστατο Γενικό Επιτελείο Στρατού και συνέβαλε στην οργάνωση του στρατού, ενώ συνεργάστηκε με τον Βίκτωρα Δούσμανη και βοήθησε στον καταρτισμό του νέου οργανισμού Στρατού, που ψηφίστηκε στη Βουλή το 1904, ύστερα από εισήγηση του Θεοτόκη. Το 1906, ο Μεταξάς προήχθη σε Λοχαγό πρώτης τάξεως. Στο Γενικό Επιτελείο ανέπτυξε στενή φιλία με τον πρίγκηπα Ανδρέα, αδερφό του τότε διαδόχου Κωνσταντίνου, ενώ το 1907 του ζητήθηκε να αναλάβει τη στρατιωτική εκπαίδευση του διαδόχου και μετέπειτα Βασιλιά Γεωργίου Β', στον οποίο δίδαξε για τα επόμενα δύο χρόνια, στρατιωτική ιστορία και τακτική. Το 1909, όταν επικράτησε το Κίνημα στου Γουδή, οι κινηματίες μετέθεσαν το Μεταξά στη Λάρισα. Στις 19 Οκτωβρίου του 1910 ο Βασιλιάς διόρισε πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την ίδια μέρα ο Μεταξάς, αφού ανακλήθηκε στην Αθήνα, έλαβε πρόσκληση να επισκεφθεί τον Βενιζέλο, ο οποίος του πρόσφερε τη θέση του στρατιωτικού συμβούλου και πρώτου υπασπιστή του κι ουσιαστικά έγινε σύνδεσμος μεταξύ του πρωθυπουργού και των ανακτόρων.

Βαλκανικοί / 1ος Παγκόσμιος πόλεμος

Λίγο πριν την έκρηξη του 1ου Βαλκανικού πολέμου, ο Μεταξάς ταξίδεψε στη Σόφια, ως απεσταλμένος της Ελληνικής κυβερνήσεως, για να διαπραγματευτεί τη στρατιωτική συνθήκη μεταξύ της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, που υπογράφηκε στις 5 Οκτωβρίου. Στη συνέχεια επισκέφθηκε το Βελιγράδι και στις 17 Οκτωβρίου επέστρεψε στην Ελλάδα και μετέβη στη Λάρισα, όπου είχε εγκατασταθεί το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Εκείνη την εποχή ήταν τέταρτος στην ιεραρχία του επιτελείου, όμως στην ουσία ήταν ο στρατιωτικός εγκέφαλος του Επιτελείου. Συμμετείχε σε όλες στις μάχες του πρώτου Βαλκανικού πολέμου, ενώ μαζί με τον Βίκτωρα Δούσμανη διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης από τον Ταξίν Χασάν Πασά. Το πρωτόκολλο παραδόσεως, που υπογράφηκε στις 26 Οκτωβρίου 1912, έγραψε ιδιοχείρως ο εθνικιστής διπλωματικός υπάλληλος και διανοούμενος Ίωνας Δραγούμης ο οποίος υπηρετούσε με το βαθμό του Δεκανέα ως πολιτικός σύμβουλος του Αρχιστρατήγου τότε διαδόχου Κωνσταντίνου Α'.

Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου ο Μεταξάς ταξίδεψε στο Λονδίνο ως στρατιωτικός σύμβουλος του Βενιζέλου, για τη διαπραγμάτευση των όρων της συνθήκης ειρήνης με την Τουρκία, όμως στις 16 Ιανουαρίου του 1913, ανακλήθηκε και στάλθηκε αμέσως στην Ήπειρο. Επιμελήθηκε το σχέδιο καταλήψεως του Μπιζανίου, ενώ ήταν αντιπρόσωπος της Ελλάδος στην παράδοση των Ιωαννίνων. Τον Απρίλιο του 1913 προήχθη στο βαθμό του Ταγματάρχη λόγω αρχαιότητας και διορίστηκε Διοικητής του Επιτελείου. Πήρε μέρος στον δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο και μετά τη λήξη του προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και τοποθετήθηκε Διευθυντής Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού, καθώς και ως Διευθυντής της Ανώτερης Στρατιωτικής Ακαδημίας. Τον Οκτώβριο του 1913, παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Λίγο πριν την κήρυξη του Α' Παγκοσμίου πολέμου, στη διάρκεια της κρίσεως των σχέσεων με την Τουρκία για το ζήτημα των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, συνέταξε σχέδιο αιφνίδιας αποβάσεως και καταλήψεως των νησιών αλλά και των Δαρδανελίων, καθώς θεωρούνταν βέβαιο ότι εντός του 1914 οι Τούρκοι θα διενεργούσαν επίθεση κατά της Ελλάδας.

Στις 14 Ιανουαρίου 1915 υπέβαλε υπόμνημα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, με τίτλο «Μικρά Ασία: Δυνατότητες διαμονής», με το οποίο εξέθετε τις ισχυρές του επιφυλάξεις σχετικά με το ενδεχόμενο εκστρατείας. Το Φεβρουάριο του 1915, ασκούσε καθήκοντα αρχηγού στο Γενικό Επιτελείο Στρατού [Γ.Ε.Σ.] ως αντικαταστάτης του Βίκτωρα Δούσμανη, όταν εκείνος διαφώνησε με το Ελευθέριο Βενιζέλο στο θέμα της εξόδου ή μη της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο και παραιτήθηκε. Ο Βενιζέλος επέμενε στην υποστήριξη της Αντάντ κι ο Μεταξάς, τον Μάρτιο του 1915, υπέβαλε την παραίτηση του, καθώς δεν συμφωνούσε με τον επικείμενο πόλεμο. Το 1915 το σχέδιο Μεταξά, για την κατάληψη των Δαρδανελίων, τέθηκε υπόψη των δυνάμεων της Αντάντ, όμως στην εκστρατεία τους στα Δαρδανέλια (1915-16), υιοθετήθηκε το σχέδιο του Ουίνστον Τσώρτσιλ με τραγικά αποτελέσματα.

Επίστρατοι

Στις 6 Οκτωβρίου του 1915, ο Ελευθέριος Βενιζέλος απομακρύνθηκε από τη θέση του πρωθυπουργού και ο Μεταξάς ανακλήθηκε στο σώμα ως υπαρχηγός του Επιτελείου. Στις 26 Μαΐου του 1916 οι γερμανικές και βουλγαρικές δυνάμεις επιτέθηκαν στο οχυρό Ρούπελ στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα κι ο Μεταξάς, ύστερα από πιέσεις του Βασιλιά, έδωσε εντολή να παραδοθεί το οχυρό. Στις 27 Ιουνίου, ύστερα από το τελεσίγραφο των Μεγάλων Δυνάμεων, δημοσιεύτηκε το διάταγμα της γενικής αποστρατεύσεως και με την αποστράτευσή του ο Μεταξάς προήχθη στο βαθμό του Συνταγματάρχη.

Ακολούθησε η οργάνωση των αποστράτων σε ομάδες εφέδρων, κυρίως υπαξιωματικών και στρατιωτών που προέρχονταν από τα κοινωνικά στρώματα που αποκαλούνται «μεσαία». Ήταν άνθρωποι που ζούσαν με ευπρέπεια, με τον ιδρώτα του προσώπου τους και τον κόπο των χεριών τους, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως «Επίστρατοι» και ανεπίσημος αρχηγός τους ήταν ο Μεταξάς. Πρόκειται για την πρώτη μαζική οργάνωση στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδος. Ο ίδιος ο Μεταξάς σε άρθρο του το 1934 έγραφε ότι, «...Ο κ. Βενιζέλος με κατηγόρησε και με κατηγορεί σήμερον, ότι υπήρξα ό οργανωτής της κινήσεως ταύτης. 'Αλλ' αυτό το θεωρώ εγώ τιμήν μου. Ναι! την κίνησιν εδημιούργησε μόνη της ολόκληρος ή ελληνική νεολαία της εποχής εκείνης. Και εγώ έτέθην εις την υπηρεσίαν αυτής και ήγωνίσθην μετά πλήθους άλλων αλησμόνητων συνεργατών, όπως λάβη ωργανωμένην μορφήν...».

Ο επίσημος τίτλος των «Επιστράτων» ήταν «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εφέδρων» [«Π.Σ.Ε.»]. Ο Σύνδεσμος ιδρύθηκε στις αρχές Ιουνίου 1916 και εξαπλώθηκε με γοργούς ρυθμούς σε ολόκληρη τη χώρα, παράλληλα με τη γενική αποστράτευση που είχε επιβάλει η Αντάντ στο βασιλιά Κωνσταντίνο Α'. Ο πρόδρομος και πυρήνας τους ήταν ο «Σύνδεσμος Εφέδρων Υπαξιωματικών» που ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1913 κι είχε κατορθώσει να επιβάλλει τη ματαίωση ψηφίσεως νομοσχεδίου του Βενιζέλου που απέκλειε τους έφεδρους υπαξιωματικούς παλαιότερων κλάσεων από το δικαίωμα προαγωγής στο βαθμό του αξιωματικού. Με βάση αυτό το συμβάν, ο έφεδρος λοχίας Γεώργιος Καμαρινός φαίνεται να συνέλαβε την ιδέα της οργανώσεως όλων των επιστρατευμένων εφέδρων την άνοιξη του 1916 και στις 30 Μαΐου υπογράφτηκε το πρακτικό ιδρύσεως του Συνδέσμου από είκοσι ιδρυτικά μέλη. Η σύνταξη του καταστατικού του ανατέθηκε στον Ιωάννη Θεοφιλάκη και ψηφίστηκε στις 5 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, ενώ ο σκοπός του, όπως δηλώνεται στο καταστατικό του, είναι α) πρόνοια για τους εφέδρους και τις οικογένειές τους, β) διαπαιδαγώγηση του ελληνικού λαού στα εθνικά ζητήματα.

Οι σύμμαχοι απαίτησαν από την Ελληνική κυβέρνηση να τους παραδώσει το μεγαλύτερο μέρος του στόλου μαζί με πολεμοφόδια και ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α' αρνήθηκε. Ο Γάλλος αντιναύαρχος Φουρνέ αποβίβασε 3.000 στρατιώτες στο Φάληρο και στον Πειραιά, με σκοπό να προελάσουν προς στην Αθήνα. Οι «Επίστρατοι» τους εμπόδισαν και συγκρούσθηκαν μαζί τους στην περιοχή του Φιλοπάπου, στις 18 και 19 Νοεμβρίου 1916, όταν υπερασπίστηκαν νικηφόρα το βασιλιά και την πρωτεύουσα από τα συμμαχικά αγήματα και στη συνέχεια έπνιξαν την απόπειρα βενιζελικού κινήματος. Οι σύμμαχοι ηττήθηκαν και την επόμενη μέρα αποσύρθηκαν προς το Φάληρο, ενώ ο συμμαχικός στόλος άρχισε να βομβαρδίζει από το Φάληρο την Αθήνα. Οι Επίστρατοι κατόρθωσαν να συλλάβουν αιχμάλωτο τον Γάλλο ναύαρχο, που ήταν επικεφαλής των δυνάμεων της θρασύτατης επιθετικής ενέργειας. Το γεγονός χαιρετίστηκε ως νίκη του Ελληνικού Στρατού και Λαού σε βάρος των «Μεγάλων Δυνάμεων». Η δράση των Επιστράτων συνεχίστηκε μέχρι το 1920, και ο μερικός μετασχηματισμός τους σε οργανώσεις του «Λαϊκού κόμματος» συνέβαλε στην εκλογική ήττα του κόμματος Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920.

Εξορία

Το καλοκαίρι του 1917, αμέσως μετά την εκθρόνιση του Βασιλιά, ο ύπατος αρμοστής των συμμάχων έστειλε στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Ζαΐμη κατάλογο όσων έπρεπε να εξοριστούν άμεσα, μεταξύ τους και ο Ιωάννης Μεταξάς, που στις 20 Ιουνίου του 1917, μετά από απόφαση της κυβερνήσεως, επιβιβάστηκε στο ατμόπλοιο «Βασιλεύς Κωνσταντίνος» με προορισμό την Κορσική. Μαζί του οι Δημήτριος Γούναρης, Γεώργιος Πεσμαζόγλου, Κωνσταντίνος Έσσλιν, Βίκτωρ Δούσμανης, ο εθνικιστής διπλωμάτης και διανοούμενος Ίων Δραγούμης και πολλοί άλλοι. Στη διάρκεια του του ταξιδιού του Μεταξά προς την Κορσική και ενώ βρίσκονταν στην Ιταλία η κυβέρνηση Βενιζέλου που επιδίωκε την επιστροφή του στην Ελλάδα για να τον δικάσει, κατέθεσε στις αρχές αίτημα εκδόσεως του Μεταξά το οποίο απέρριψε η Ιταλική κυβέρνηση. Στις 29 Ιουνίου, το πλοίο με τους Έλληνες εξόριστους έφτασε στο Αιάκειο και ο Μεταξάς που συνοδεύονταν από τη σύζυγο και τις δύο του κόρες κατέλυσαν στο «Grand Hotel». Τους μήνες που ακολούθησαν αναζήτησε τρόπο να αποδράσει.

Στις 6 Δεκεμβρίου 1918, ο Μεταξάς μαζί με τους Δημήτριο Γούναρη και Γεώργιο Πεσμαζόγλου, διέφυγαν από την Κορσική χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο του νομάρχη, το μοναδικό που μπορούσε να κυκλοφορεί βράδυ. Έφτασαν σε ερημική τοποθεσία και επιβιβάστηκαν σε ένα καΐκι με προορισμό τη Σαρδηνία, όπου κατέλυσαν σε ξενοδοχείο ύστερα από παράκληση των Γούναρη και Πεσμαζόγλου. Το βράδυ της ίδιας μέρας, τον συνέλαβαν, όπως και τους άλλους, οι αστυνομικές αρχές της Σαρδηνίας, όμως η Ιταλική κυβέρνηση αρνήθηκε να τους εκδώσει στη Γαλλία. Την ίδια στάση τήρησε η Ιταλική κυβέρνηση, και στις πιέσεις του Βενιζέλου κι αρνήθηκε να τον εκδώσει στην Ελλάδα, θέλοντας να τον χρησιμοποιήσει ως μέσο συνδιαλλαγής στο θέμα των Δωδεκανήσων.

Στις 21 Δεκεμβρίου 1918 ο Μεταξάς μεταφέρθηκε στο Κάλιαρι, την πρωτεύουσα της Σαρδηνίας, όπου παρέμεινε υπό αστυνομική παρακολούθηση. Λίγο καιρό αργότερα ο υπουργός των εξωτερικών Tittoni, του επέτρεψε να εγκατασταθεί σε μία από τις πόλεις, Περούτζια, Σιένα ή Λούκκα και ο Μεταξάς με την οικογένεια του, η οποία είχε φτάσει στην Ιταλία, εγκαταστάθηκε στη Σιένα, όπου παρέμεινε για έναν περίπου χρόνο. Στην Ελλάδα, στις 7 Νοεμβρίου 1919, ξεκίνησε η δίκη των στελεχών του πρώην Γενικού Επιτελείου Στρατού. Ο Μεταξάς και ο Βίκτωρ Δούσμανης κατηγορήθηκαν για εσχάτη προδοσία και ο Μεταξάς καταδικάστηκε σε θάνατο, στις 14 Φεβρουαρίου 1920, με απόφαση του Στρατοδικείου. Τον Μάιο του 1920 οι Μεταξάς, Γούναρης και Πεσμαζόγλου έπαψαν να θεωρούνται κρατούμενοι και στις 27 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου ο Μεταξάς με την οικογένειά του μετακόμισαν στη Φλωρεντία.

Η δίκη του Επιτελείου

Οι Ιωάννης Μεταξάς, Βίκτωρ Δούσμανης, Ξενοφών Στρατηγός και Αθανάσιος Εξαδάκτυλος ήταν κατηγορούμενοι και δικάστηκαν στο έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, από τις 7 Νοεμβρίου 1919 έως τις 14 Φεβρουαρίου 1920, με την εισηγητική έκθεση που έφερε την υπογραφή του Στυλιανού Κολοκυθά, εισηγητή του Α' Διαρκούς Στρατοδικείου, κατηγορούμενοι για την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας, του Δ' Σώματος Στρατού και άφθονου πολεμικού υλικού στα Γερμανικά και Βουλγαρικά στρατεύματα. Η «Δίκη του πρώην Επιτελείου», που οι εφημερίδες της εποχής την αποκάλεσαν και «Υπόθεση Ρούπελ», από την παράδοση του ομώνυμου οχυρού στους Βούλγαρους, άρχισε στις 25 Οκτωβρίου 1919 ^[5] και περατώθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1920 ^[6]. Η έκθεση χαρακτήριζε προδοτική τη στάση του Γενικού Επιτελείου, το οποίο είχε καταστεί «…την εποχήν εκείνην το κέντρον της αντιανταντικής και Γερμανοφίλου πολιτικής….» ^[7]. Βασική κατηγορία υπήρξε η εσχάτη προδοσία για τους Δούσμανη και Μεταξά, διότι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, συνωμότησαν για τη μεταβολή του καθεστώτος από Βασιλευομένη Δημοκρατία σε απόλυτο Μοναρχία, παρέδωσαν την Ανατολική Μακεδονία και τα οχυρά της στους Γερμανούς και Βουλγάρους, όπλισαν τους επιστρατευτικούς συλλόγους και τους παρακίνησαν σε εμφύλιο πόλεμο και παρέδωσαν σε πράκτορες της Γερμανίας, Αυστρίας και Βουλγαρίας κρατικά απόρρητα.

Η κατηγορία για τους Ξενοφώντα Στρατηγό και Αθανάσιο Εξαδάκτυλο ήταν ότι βοήθησαν τους Ιωάννη Μεταξά και Βίκτωρα Δούσμανη για την εκτέλεση των πράξεων εσχάτης προδοσίας ^[8]. Mε την απόφαση οι Ιωάννης Μεταξάς και Βίκτωρ Δούσμανης κρίθηκαν: για τη μεταβολή του πολιτεύματος αθώοι, για παράδοση της Ανατολικής Μακεδονία αθώοι, για την παράδοση των οχυρών της Ανατολικής Μακεδονίας ομόφωνα ένοχοι, για τον εξοπλισμό των επιστράτων αθώος ο Δούσμανης και ομόφωνα ένοχος ο Μεταξάς, ενώ αθωώθηκαν για την παράδοση κρατικών εγγράφων. Στο Μεταξά επιβλήθηκε η θανατική ποινή και στον Δούσμανη η ποινή των ισοβίων δεσμών. Οι Ξενοφών Στρατηγός και Αθανάσιος Εξαδάκτυλος κηρύχθηκαν αθώοι ^[9].

Επιστροφή στην Ελλάδα

Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου 1920, ο Μεταξάς επέστρεψε στην Αθήνα, όπου συναντήθηκε με τον υπουργό στρατιωτικών Δημήτριο Γούναρη, τον πρωθυπουργό Δημήτριο Ράλλη, τον πρώην πρωθυπουργό Στέφανο Σκουλούδη, τον Ξενοφώντα Στρατηγό συμφοιτητή του από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και φίλο του, τον πρώην πρωθυπουργό Στέφανο Δραγούμη, ενώ απότισε φόρο τιμής στον τάφο του Ίωνα Δραγούμη. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Κεφαλλονιά και στο λιμάνι της Σάμης τον υποδέχθηκε πλήθος κατοίκων του νησιού αλλά και πολλοί από τους επίστρατους. Στις 30 Νοεμβρίου 1920 επισκέφθηκε το Αργοστόλι και τις επόμενες μέρες έκανε επισκέψεις στα γύρω χωριά και στην Ιθάκη, ενώ ίδρυσε τον «Πολιτικό Λαϊκό Σύλλογο» που σκοπό είχε την επίβλεψη των βουλευτών του νησιού. Η οικογένεια του επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1920 και εγκαταστάθηκε στο Φάληρο.

Στις 7 Ιανουαρίου 1921, ο Μεταξάς ανακλήθηκε στο στρατό, προήχθη σε αντιστράτηγο και αποστρατεύθηκε. Στις 25 Μαρτίου του 1921 ο υπουργός Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης κάλεσε τον Μεταξά σπίτι του. Στη συνάντηση τους ήταν ακόμη ο υπουργός στρατιωτικών Νικόλαος Θεοτόκης, ο πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης και ο συνταγματάρχης και συμφοιτητής του Μεταξά, Αθανάσιος Εξαδάκτυλος. Εκεί συζήτησαν για τη Μικρασιατική εκστρατεία, και του πρότειναν τη θέση του στρατιωτικού συμβούλου του Αντιστράτηγου, όμως μετά την άρνηση του, ο Πρωτοπαπαδάκης του πρόσφερε τη θέση του Αντιστράτηγου της Μικράς Ασίας. Ο Μεταξάς αρνήθηκε καθώς θεωρούσε ότι οποιαδήποτε επιχείρηση εναντίον της Τουρκίας ήταν καταδικασμένη. Ανάλογη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαρτίου με το ίδιο αποτέλεσμα. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1922 ο Βασιλιάς κάλεσε τον Μεταξά στα ανάκτορα στο Τατόι και του ζήτησε να συντάξει την επιστολή παραιτήσεως του προς τον Ελληνικό λαό.

Πολιτική δράση

Υποστηρικτής των Γερμανών μαζί με το βασιλιά Κωνσταντίνο Α', διαφώνησε με τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν την πτώση του Βενιζέλου για τη συνέχιση της μικρασιατικής εκστρατείας και στις 12 Οκτωβρίου 1922, ο Μεταξάς ίδρυσε το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων, με το οποίο άρχισε αγώνα εναντίον του Κινήματος του 1922 και μετά την αποτυχία του απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα. Ο Μεταξάς με επιστολή του, για την οποία είχε τη συγκατάθεση του πρωθυπουργού Σωτηρίου Κροκιδά, ζήτησε από το υπουργικό συμβούλιο να επιτραπεί η άσκηση εφέσεως, στους κατηγορουμένους της δίκης των Έξι, πρόταση που απέρριψε η επαναστατική επιτροπή, έτσι στις 10 Νοεμβρίου παραιτήθηκε ο υπουργός εξωτερικών Νικόλαος Πολίτης και τον ακολούθησε όλη η κυβέρνηση Κροκιδά, ώστε τέσσερις μέρες αργότερα να σχηματιστεί η κυβέρνηση του Στυλιανού Γονατά.

Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη-Ζήρα

Στις 18 Οκτωβρίου 1923, η κυβέρνηση των Νικολάου Πλαστήρα και Στυλιανού Γονατά αποφάσισε τη διεξαγωγή εκλογών για τις 2 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου με το εκλογικό σύστημα που εκπόνησε ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Γεώργιος Παπανδρέου, σχεδιασμένο για την επικράτηση των Βενιζελικών, σύστημα που οι συντηρητικοί πολιτικοί αποκάλεσαν «στενοευρεία». Τα μεσάνυχτα της 21ης Οκτωβρίου 1923 ξέσπασε το στρατιωτικό κίνημα του Υποστράτηγου Γεωργίου Λεοναρδόπουλου και των Συνταγματαρχών Παναγιώτη Γαργαλίδη και Γεωργίου Ζήρα, το οποίο ο Μεταξάς καθοδηγούσε παρασκηνιακά. Σύμφωνα με κατάθεση μάρτυρος στο Στρατοδικείο ο Θεόδωρος Σκυλακάκης ήταν αυτός που μετέφερε στους μετέπειτα επικεφαλής την επιθυμία του Μεταξά να αναλάβουν την ηγεσία του κινήματος. Το κίνημα ξεκίνησε από δυσαρεστημένες επαρχιακές στρατιωτικές φρουρές. Την προκήρυξη προς τον λαό, τον βασιλέα Γεώργιο Α' και την κυβέρνηση την υπέγραψε ο συντηρητικός συνταγματάρχης Γεώργιος Ζήρας. Το εγχείρημα απέτυχε, η κυβέρνηση ανέβαλε τις εκλογές για δύο εβδομάδες και τις προσδιόρισε για τις 16 Δεκεμβρίου 1923, ενώ έγιναν εκτεταμένες εκκαθαρίσεις στο στράτευμα. Η αποτυχία του κινήματος υποχρέωσε τον Μεταξά να διαφύγει αρχικά μέσω Κορίνθου στην Τρίπολη και στη συνέχεια, στις 28 Οκτωβρίου, με νορβηγικό πλοίο από την Πάτρα με προορισμό την Ιταλία, όπου πληροφορήθηκε την ερήμην καταδίκη του σε θάνατο.

Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Κομνηνό ^[10] «...Πίσω από τους φιλόδοξους στρατηγούς και τον συνταγματάρχη Ζήρα βρισκόταν μια χούντα αντιβενιζελικών αντισυνταγματαρχών, ταγματαρχών και λοχαγών πολλοί από τους οποίους έγιναν πασίγνωστοι στα χρόνια που ακολούθησαν: Σκυλακάκης, Πολύζος, Παπαδήμας, Μανιαδάκης, Παναγάκος, Παπάγος, Τσολάκογλου, Δεμέστιχας, Πιτσίκας. Και πιο πίσω ακόμα στο σκοτάδι ο Μεταξάς...». Το 1924 ο Μεταξάς αμνηστεύτηκε και επέστρεψε στην Ελλάδα. Στο δημοψήφισμα του ίδιου χρόνου για την αβασίλευτη δημοκρατία, μαζί με τον Παναγή Τσαλδάρη εκπροσώπησαν τους βασιλόφρονες. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου φυλακίστηκε κι εκτοπίστηκε, όμως στις εκλογές της 11ης Νοεμβρίου του 1926, συγκέντρωσε 151.044 ψήφους και κατέλαβε 51 από τις 286 έδρες στη Βουλή.

Κοινοβουλευτική δράση

Συνεργάστηκε με την κυβέρνηση συνασπισμού του Αλέξανδρου Ζαΐμη και στις 4 Δεκεμβρίου 1926, ορκίστηκε και έως τις 17 Αυγούστου 1927, διατέλεσε Υπουργός Συγκοινωνιών ^[11]. Διατήρησε τη θέση του Υπουργού Συγκοινωνιών και στην επόμενη κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη από τις 17 Αυγούστου 1927 έως τις 8 Φεβρουαρίου 1928 ^[12], ενώ από τις 16 Νοεμβρίου 1927 του είχε ανατεθεί προσωρινά η Διεύθυνση του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Ο Μεταξάς ως υπουργός Συγκοινωνιών εισηγήθηκε και άρχισε την υλοποίηση των εκτεταμένων έργων οδοποιίας σε όλη την επικράτεια, καθώς και των έργων υδρεύσεως και αποχετεύσεως των Αθηνών.

Στην επόμενη κυβέρνηση υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, ο Μεταξάς ορκίστηκε εκ νέου και διατέλεσε από τις 8 Φεβρουαρίου 1928 έως τις 4 Ιουλίου του ίδιου χρόνου, Υπουργός Συγκοινωνίας ^[13]. Το Φεβρουάριο του 1928, το κόμμα του υπέστη διάσπαση, καθώς αποχώρησαν πολλά μέλη του και στις εκλογές του 1929 για τη Γερουσία, έλαβε 22.518 ψήφους και ανέδειξε δύο γερουσιαστές κι ένα μόνο βουλευτή, δίχως να εκλεγεί ο Μεταξάς, που απογοητευμένος από την εξέλιξη σκέφθηκε να αποσυρθεί από την πολιτική. Στις βουλευτικές εκλογές του 1932, το κόμμα των Ελευθεροφρόνων συγκέντρωσε 18.591 ψήφους και κατέλαβε τρεις έδρες, όμως ο Μεταξάς συμμετείχε στην κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη, από τις 4 Νοεμβρίου 1932 έως τις 16 Ιανουαρίου 1933, ως Υπουργός Εσωτερικών ^[14]. Την περίοδο που ακολούθησε κορυφώθηκε η ένταση στις σχέσεις του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και από τις 13 Οκτωβρίου 1934 έως τις 23 Νοεμβρίου 1935, ο Μεταξάς αρθρογραφούσε για την περίοδο του Κράτους της Θεσσαλονίκης και της Μικρασιατικής εκστρατείας, κατηγορώντας τον Βενιζέλο για την πολιτική που είχε ακολουθήσει.

Αρθρογραφία Μεταξά-Βενιζέλου

Στις 11 Οκτωβρίου του 1934 ο Βενιζέλος, από τα Χανιά όπου κατοικούσε, εγκαινίασε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» του Δημητρίου Λαμπράκη, για τα γεγονότα του Εθνικού Διχασμού. Μερικές μέρες αργότερα ο Μεταξάς απάντησε στις μυθοπλασίες του Βενιζέλου με μια σειρά δικών του άρθρων στην εφημερίδα «Καθημερινή» του Γεωργίου Βλάχου. Η αρθρογραφία τους ολοκληρώθηκε στις 23 Ιανουαρίου του 1935, με τη δημοσίευση του τελευταίου άρθρου του Μεταξά, που δημοσίευσε 70 άρθρα, ενώ ο Βενιζέλος δημοσίευσε 37 άρθρα. Μέσα από την αρθρογραφία είναι εμφανής η μεταξύ τους απέχθεια, καθώς και η αξιοπιστία των ισχυρισμών του Μεταξά έναντι των αντίστοιχων του Βενιζέλου. Μεταξύ άλλων ο Μεταξάς δημοσίευσε έγγραφο της Γερμανικής κυβερνήσεως, με το οποίο έδινε εγγυήσεις στον Βασιλιά Κωνσταντίνο Α' σε περίπτωση παραμονής της χώρας στην ουδετερότητα. Ο Βενιζέλος αρνήθηκε την ύπαρξη του σχετικού εγγράφου, ισχυρισμό που διέψευσαν οι έρευνες και μελέτες στα γερμανικά αρχεία, οι οποίες απέδειξαν την ύπαρξη του εγγράφου.

Η διαδρομή προς την 4η Αυγούστου

Μετά την καταστολή του Βενιζελικού κινήματος της 1ης Μαρτίου του 1935 ο Μεταξάς υπέβαλε την παραίτησή του στις 18 του ίδιου μήνα από τη θέση Υπουργού άνευ Χαρτοφυλακίου, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση ως ανάξια των περιστάσεων. Στις 29 Μαρτίου, σε συνεδρίαση της Βουλής ο Μεταξάς κατηγόρησε την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για το «κίνημα» και της καταλόγισε ολιγωρία, αμέλεια και αναποφασιστικότητα. Το πρωί της 1ης Απριλίου βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος και φίλοι του Μεταξά κατέλαβαν την Βουλή. Η έκρυθμη κατάσταση οδήγησε σε έκτακτη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου το οποίο αποφάσισε τη διάλυση της Βουλής και της Γερουσίας καθώς και την αναθεώρηση του Συντάγματος υπό της Εθνοσυνελεύσεως, λόγος για τον οποίο προκήρυξε εκλογές για την 19η Μαΐου του 1935.

Στις 16 Απριλίου ο Μεταξάς απέστειλε επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην οποία τόνιζε την ανυποληψία του κοινοβουλευτισμού, τα στρατιωτικά κινήματα, την λεηλασία του δημοσίου πλούτου και την ανάγκη επαναφοράς του Πολιτεύματος της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Στις 14 Μαΐου 1935 με συντακτική πράξη ήρθη ο Στρατιωτικός Νόμος, όμως αναβλήθηκαν οι εκλογές για την 9η Ιουνίου 1935, ενώ στις 18 Μαΐου 1935 κυκλοφόρησε η «Εφημερίς των Ελλήνων», το επίσημο όργανο του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων . Στο πρώτο φύλλο ο Μεταξάς διακηρύσσει την έναρξη του αγώνος δια την παλινόρθωση της Βασιλείας. Λίγο πριν τις εκλογές ο Ιωάννης Μεταξάς συγκρότησε την «Ένωση των Βασιλοφρόνων» και εγκαινίασε το εκλογικό του κέντρο στην πλατεία Ομονοίας. Στις εκλογές της 9 Ιουνίου 1935 το κόμμα του έλαβε 152.285 ψήφους και ανέδειξε επτά βουλευτές, ενώ στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, έλαβε το 3.94% του εκλογικού σώματος, 50.137 ψήφους και κατέλαβε επτά έδρες. Στις 5 Μαρτίου ορκίστηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην υπηρεσιακή του Κωνσταντίνου Δεμερτζή ^[15], ενώ στις 14 Μαρτίου ορκίστηκε Αντιπρόεδρος, Υπουργός Αεροπορίας κι ανέλαβε προσωρινά τη Διεύθυνση του Υπουργείου Ναυτικών ^[16], διατηρώντας παράλληλα τη θέση του υπουργού Στρατιωτικών.

Κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός

Ιωάννης & Λέλα Μεταξά

Στις 13 Απριλίου πέθανε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής. Την ίδια εποχή η κοινοβουλευτική δημοκρατία έδειχνε να εξαντλεί τα όρια της, ενώ η κοινωνική αναταραχή εντεινόταν, καθώς στους τρεις τελευταίους μήνες της πρωθυπουργίας Δεμερτζή, είχαν γίνει 200 απεργίες. Μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου Δεμερτζή έγινε πρωθυπουργός ^[17] στις 13 Απριλίου. Στις 25 του ίδιου μήνα εκφώνησε στο Κοινοβούλιο τις προγραμματικές του δηλώσεις και δύο μέρες αργότερα έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά - Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και ο Γεώργιος Παπανδρέου, ενώ υπήρξαν και 4 αποχές. Στις 30 Απριλίου του 1936 η Βουλή του παραχώρησε με ψήφισμα απόλυτη ελευθερία, καθώς διέκοψε τις εργασίες της ως τις 30 Σεπτεμβρίου του 1936 και παρείχε εξουσιοδότηση στην Εκτελεστική εξουσία να εκδίδει νομοθετικά διατάγματα για όλα τα θέματα, κάτω από την επίβλεψη μιας 40μελούς επιτροπής, που δε λειτούργησε ποτέ.

Καθεστώς 4ης Αυγούστου

Στις 4 Αυγούστου του 1936, ο Μεταξάς ενώπιος με την ανήσυχη διεθνή κατάσταση, τον εσωτερικό κομμουνιστικό κίνδυνο, την πιθανότητα εσωτερικών ταραχών και με αιτία τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης καθώς και την πανελλαδική απεργία που είχε προκηρυχτεί για την 5η Αυγούστου απέσπασε τη συγκατάθεση του Βασιλιά Γεωργίου Β' και διέλυσε τη Βουλή χωρίς να προκηρύξει εκλογές, ανέστειλε πολλά άρθρα του Συντάγματος και κατάργησε τον Κοινοβουλευτισμό. Αυθημερόν παρέδωσε προς υπογραφή στον βασιλιά δύο διατάγματα με σκοπό την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου και της πολιτικής κρίσεως. Με το ένα περιόρισε τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων άρθρα του εν ισχύ συντάγματος και με το δεύτερο διέλυσε την Γ΄ Αναθεωρητική Βουλή, χωρίς την υποχρέωση την προκηρύξεως νέων εκλογών. Την ίδια ημέρα απηύθυνε διάγγελμα ^[18] προς τον Ελληνικό λαό. Στις 13 Αυγούστου 1936 υπογράφηκαν μεταξύ των εργοδοτών και των εργατικών οργανώσεων της Ελλάδος οι δύο πρώτες -στην ιστορία της Ελλάδος- συλλογικές συμβάσεις εργασίας «περί καθορισμού κατωτάτου ορίου μισθού ιδιωτικών υπαλλήλων και ημερομισθίου εργατών βιομηχανίας».

Στις 30 Ιουνίου 1938 αποκαλύφθηκε η δράση ομάδας υπαξιωματικών που σχεδίαζαν την ανατροπή του Μεταξά, ενώ στις 17 Ιουλίου του ίδιου χρόνου, εκδηλώθηκε κίνημα στην Κρήτη από μια μερίδα κατοίκων και ορισμένους πολιτικούς αρχηγούς. Δώδεκα ημέρες αργότερα, το κίνημα κατέρρευσε και συνελήφθησαν οι αρχηγοί του. Τον ίδιο χρόνο με αφορμή το θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ, γνωστού ως Κεμάλ Ατατούρκ, ο Μεταξάς μετονόμασε την οδό Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ, προς τιμήν του Τούρκου δικτάτορα, ενώ το Ελληνικό κράτος αγόρασε από τον ιδιώτη που το κατείχε το σπίτι όπου υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο Κεμάλ και το χάρισε στο τουρκικό κράτος. Σε όλη τη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου διοργανώνονταν επισκέψεις σε εργοστάσια και βιοτεχνίες, ομιλίες και εγκαίνια, παρελάσεις στις διάφορες επετείους και στην Πρωτομαγιά, όπως και η μαζική συμμετοχή των εργατών σ' αυτές.

Άρνηση πληρωμής επαχθούς χρέους

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη διάρκεια ομιλίας του στην «Κοινωνία Των Εθνών» στις 15 Απριλίου 1932, είχε ζητήσει πενταετή αναβολή πληρωμών, αλλά η απόφαση της Κ.Τ.Ε. ήταν αρνητική, ενώ η βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique» κατέφυγε στα διεθνή δικαστήρια απαιτώντας να πληρωθεί. Στις 18 Απριλίου 1932, μετά από ένα τρίμηνο ταξιδιών και επαφών στην Ευρώπη, η κυβέρνηση του Βενιζέλου κήρυξε χρεοστάσιο. Το 1936 λίγο πριν αναλάβει την πρωθυπουργία ο Ιωάννης Μεταξάς, εκδόθηκε καταδικαστική απόφαση για την Ελλάδα, και οι Βέλγοι προσέφυγαν στο Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης για να απαιτήσουν την εφαρμογή τής αποφάσεως. Η κυβέρνηση Μεταξά, κάνοντας χρήση της «αρχής τής δημοσιονομικής αδυναμίας», έβαλε σε προτεραιότητα τις ανάγκες των πολιτών έστω κι αν αυτό ήταν εις βάρος των πιστωτών. Στις 5 Ιουνίου 1939, η Ελλάδα αποκήρυξε και νομικά τους δανειστές παύοντας τις πληρωμές της ενώ διέγραψε μονομερώς τμήμα από το ελληνικό εξωτερικό χρέος, χωρίς να αγγίξει δραχμή από τα εθνικά ταμεία και τα ομόλογα των Ελλήνων προχωρώντας στη μονομερή διαγραφή του χρέους.

Απολογούμενη η Ελλάδα είχε επισημάνει ότι, «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος είναι ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού, τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας. Γι’ αυτό, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή….». Αργότερα αναφερόμενη γενικά σε όλα τα Κράτη είχε δηλώσει συμπληρωματικά: «….Όταν μια Κυβέρνηση καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην πληρωμή του χρέους και στην εξασφάλιση για το Λαό κατάλληλης διοικήσεως, εγγυημένων συνθηκών για ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, πρέπει να επιλέξει το δεύτερο. Το Καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών. Από κανένα Κράτος δεν μπορεί να απαιτηθεί η εκπλήρωση, μερική ή ολική των χρηματικών του υποχρεώσεων θέτοντας σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του με συνέπεια την αποδιοργάνωση της χώρας....». Η κυβέρνηση Μεταξά κέρδισε την υπόθεση με την απόφαση υπ’ αριθμόν General List No 77, Judgment Νο 31 της 15ης Ιουνίου 1939, δημιουργώντας ευνοϊκό προηγούμενο, πάνω στο οποίο βασίσθηκε, το 2003, ανάλογη ευνοϊκή απόφαση για την Αργεντινή.

Νεοελληνική Γραμματική της Δημοτικής

Ο Μεταξάς θεωρούσε «ατύχημα» το ότι «η άρχουσα τάξις (...) ηθέλησε να συγχέη τον δημοτικισμόν, που είναι κίνημα καθαρώς εθνικόν, με τον κομμουνισμόν. Αυτή η σύγχυσις δεν επιτρέπεται πλέον, διότι δεν ωφελεί παρά μόνον τους κομμουνιστάς...». Έτσι για τη γραμματική και την ορθογραφία της δημοτικής, ο Μεταξάς ανέθεσε το Δεκέμβριο του 1938 σε επιτροπή, με πρόεδρο το Μανόλη Τριανταφυλλίδη, τη σύνταξη γραμματικής της δημοτικής γλώσσας. Μέλη της επιτροπής ορίστηκαν οι: Κλέανδρος Λάκωνας, ο Θρασύβουλος Σταύρου, γυμνασιάρχης, ο Αχιλλέας Τζάρτζανος, γνωστός από το συντακτικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και ο Βασίλης Φάβης, συντάκτης του Λεξικού της Ακαδημίας και αργότερα καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Γραμματέας της επιτροπής ορίστηκε ο Νικόλαος Ανδριώτης, συνεργάτης τότε της Ακαδημίας Αθηνών, καθηγητής αργότερα στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το τυπικό της νέας γραμματικής, που είχε τη σύμφωνη γνώμη του Ιωάννη Μεταξά, βασίστηκε στο τυπικό του 1918 και την πρώτη καθιέρωση της σχολικής δημοτικής. Η διασάφηση που δόθηκε από το υπουργείο Παιδείας εκ μέρους του Μεταξά ήταν ότι «...βάσις της σχολικής γραμματικής θα ληφθή η γλώσσα η υπάρχουσα εις τα πρότυπα των δημοτικών τραγουδιών και των μεγάλων ποιητών της νέας Ελλάδος, ως ερρυθμίσθη γραμματικώς και ορθογραφικώς κατά την πρώτην αυτής σχολικήν καθιέρωσιν...». Τελικά, η «Νεοελληνική Γραμματική της Δημοτικής», δημοσιεύτηκε από τον «Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων» [Ο.Ε.Σ.Β.] το 1941, μετά το θάνατο του Μεταξά.

Τορπιλισμός του «Έλλη»

Η βύθιση του πλοίου «Έλλη» στις 15 Αυγούστου 1940, από τορπιλική επίθεση, ενώ συμμετείχε σημαιοστολισμένη στις εορταστικές εκδηλώσεις της Παναγίας στη Τήνο, αποτέλεσε την κορύφωση των Ιταλικών προκλήσεων σε βάρος της Ελλάδος. Η έρευνα του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η ενέργεια είχε πραγματοποιηθεί από Ιταλικό Υποβρύχιο, συμπέρασμα που επιβεβαιώθηκε από απόστρατο Ιταλό Ναύαρχο, ο οποίος παραδέχθηκε δημόσια ότι ο τορπιλισμός της ήταν δικό του έργο, όταν ήταν Κυβερνήτης στο Ιταλικό υποβρύχιο «ΔΕΛΦΙΝΟ». Η Ελληνική Κυβέρνηση αναγκάσθηκε να ανακοινώσει ότι η «Έλλη» «...εβλήθη δια τορπιλών αγνώστου εθνικότητος Υποβρυχίου».

Μια μέρα μετά τον τορπιλισμό, ο Ιωάννης Μεταξάς συγκάλεσε το Υπουργικό Συμβούλιο όπου ξεκαθάρισε τη θέση του ανακοινώνοντας ότι, «… Ενώπιον αυτής της καταστάσεως, η πολιτική της Ελλάδος είναι καθαρά. Εκατό τοις εκατό, χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς παζαρέματα, είμεθα παρά το πλευρό της Αγγλίας. Αυτήν την δήλωσιν, δεν σας την κάμνω δια να προκαλέσω συζήτησιν. Είναι πολιτική αποφασισθείσα, που την εγκρίνει χωρίς καμιά αμφιβολία ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, ο Στρατός μας και ο Βασιλεύς. Εάν υπάρχει αντίθετος, ο οποίος θέλει ν’ ακολουθήσει η Χώρα ιταλόφιλον πολιτικήν, ας εκδηλωθεί. Εάν υπάρχει μεταξύ υμών κανείς ο οποίος να μην εγκρίνει ή να έχει επιφυλάξεις ας αποχωρήση … Η πολιτική των υποχωρήσεων δεν φέρει πουθενά. Έχομεν το παράδειγμα της Ρουμανίας και του Πεταίν. Έστω και αν νικήσει ο Άξων, που το θεωρώ για πολλούς λόγους αδύνατον, οι Γερμανοί θα μας σεβασθούν πολύ περισσότερον και ως τιμίους εχθρούς και ως Έθνος που απέδειξεν πως έχει δικαιώματα να ζη ελέυθερον, παρά ως συμμάχους της τελευταίας στιγμής με προβαδίζοντας τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους, με τας γνωστάς εδαφικάς αξιώσεις εναντίον μας … Εάν νικήσει η Μεγάλη Βρετανία, όπως πιστεύω ^[19], το μέλλον μας εις την Ανατολικήν Μεσόγειον είναι βεβαίως περίλαμπρον. Και τα πλέον τολμηρά μας όνειρα ασφαλώς θα πραγματοποιηθούν. Είναι μια καμπή της ιστορίας μας, η οποία παρουσιάζεται ίσως κάθε πεντακόσια έτη … Θα θέσωμεν την δόξαν πρώτην και ύστερα τη νίκην. Και θα δείξουμε εις τον κόσμον, ότι αι εσωτερικαί αξίαι του Ελληνισμού, δεν έχουν μειωθεί. Αι θυσίαι βεβαίως θα είναι μεγάλαι, μέγισται. Αλλά όπως εγώ είμαι έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα, το σπίτι μου, τα παιδιά μου, τη ζωή μου, έτσι είμαι βέβαιος θα σκεφθή ο καθένας μας, ο κάθε Έλλην. Δεν επιτρέπεται να μαυρίσουμε, να κηλιδώσουμε μίαν ιστορίαν θαυμασία δυόμιση χιλιάδων ετών….». Για την Ελλάδα, εκείνη ήταν η πρώτη ημέρα του πολέμου. Για τις επόμενες ημέρες από τον τορπιλισμό επικράτησε η «ηρεμία πριν από την καταιγίδα». Μ' ένα πρωτοποριακό σύστημα «σιωπηρής επιστρατεύσεως» με ατομικές προσκλήσεις, ο Μεταξάς πρόλαβε να ετοιμάσει τον στρατό για τον επερχόμενο πόλεμο.

Το «ΟΧΙ» του 1940

Λίγο πριν τις τρεις το πρωί της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940, ένα αυτοκίνητο της Ιταλικής Πρεσβείας, με τον αριθμό Δ.Σ. 75, έφτασε έξω από την κατοικία του πρωθυπουργού, «μια μικροαστική εξοχική βιλίτσα» στην Κηφισιά. Το αυτοκίνητο ανήκε στον στρατιωτικό ακόλουθο της Ιταλικής Πρεσβείας, Μοντίνι, και επελέγη αντί του αυτοκινήτου του πρεσβευτή, για να μην προκαλέσει υποψίες. Επιβάτες του ήταν ο Ιταλός πρεσβευτής Εμμανουέλλε Γκράτσι και ο Αλβανός διερμηνέας του, Ντε Σάντο [De Santo]. Ο αρχιφύλακας Τραυλός, που εξέλαβε λάθος το πράσινο χρώμα στο σημαιάκι για μπλε, χτυπά το κουδούνι της πρωθυπουργικής οικίας και ξυπνά τον Μεταξά ^[20], τον οποίο ενημερώνει ότι τον ζητά ο πρεσβευτής της Γαλλίας. Ο Μεταξάς, έκπληκτος και φορώντας «μία σκούρα μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό», κατεβαίνει από την πίσω σκάλα και ανοίγει την πόρτα. Βλέποντας τον Γκράτσι, ψύχραιμος τον οδήγησε στο μικρό «σαλονάκι» του πρώτου ορόφου της διώροφης κατοικίας του.

Ο Ιταλός πρέσβης παρέδωσε στον Έλληνα πρωθυπουργό έναν μεγάλο φάκελο που περιείχε το τελεσίγραφο της Ιταλικής κυβερνήσεως που κατηγορούσε την Ελλάδα ότι παραχώρησε διευκολύνσεις στον βρετανικό στόλο και καταπίεζε τους Αλβανούς της Τσαμουριάς. Το τελεσίγραφο εξέπνεε στις 6 το πρωί της ίδια ημέρας και μ' αυτό η Ιταλική κυβέρνηση ζητούσε να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο. Η «τελεσιγραφική διακοίνωσις» ήταν χειρόγραφα γραμμένη και διατυπωμένη στη γαλλική γλώσσα και απαιτούσε από την Ελλάδα να αναγνωρίσει στην Ιταλία «το δικαίωμα να καταλάβει διά των ενόπλων αυτής δυνάμεων [...] ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους» ^[21], προκειμένου να διευκολυνθεί ο Ιταλικός Στρατός για την μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Ο Μεταξάς αρνήθηκε την ελεύθερη είσοδο των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα ^[22], με τη φράση «Alors c' est la guerre» [«Πολύ καλά, λοιπόν. Έχομεν πόλεμον»], που σήμανε την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο και την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο. Το τελεσίγραφο είχε προετοιμαστεί από τον Τσιάνο και είχε εγκριθεί από τον Μπενίτο Μουσολίνι, χωρίς να το γνωρίζουν οι αρχηγοί των επιτελείων, Μπαντόλιο, Καβανιάρι και Πρίκολο [Francesco Pricolo], αλλά ούτε και ο Αδόλφος Χίτλερ.

Όσα επακολούθησαν

Στο διάγγελμα του από το ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών ο Μεταξάς είπε, «Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία, μη αναγνωρίζουσα, εις ημάς το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και μου ανεκοίνωσε, ότι προς κατάληψιν αυτών, η κίνησης των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα είς τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ'εαυτό και τον τρόπον με τον οποίο γίνεται τούτο ως κύρηξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλο το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας και τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο Αγών». Στις 30 Οκτωβρίου 1940, όπως περιγράφει στο Ημερολόγιο του, ο Μεταξάς ανέλυσε εκτενώς την απόφαση του στους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου στο Γενικό Στρατηγείο. Στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», τους δήλωσε με βεβαιότητα στους Έλληνες δημοσιογράφους: «Οι Γερμανοί δεν θα νικήσουν. Δεν μπορούν να νικήσουν» και στις 18 Ιανουαρίου 1941 έστειλε την παρακάτω διακοίνωση προς τη Βρετανική Κυβέρνηση, «Είμεθα αποφασισμένοι να αντιμετωπίσωμεν καθ’ οιονδήποτε τρόπον και με οιασδήποτε θυσίας ενδεχομένην γερμανικήν επίθεσιν, αλλ’ ουδόλως επιθυμούμεν να την προκαλέσωμεν….».

Όπως διηγείται ^[23] ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς, ο Μεταξάς δήλωνε στους στενούς του συνεργάτες ότι οι Ιταλοί κήρυξαν πόλεμο. «...Κυρ Κώστα έχουμε πόλεμο… οι Ιταλοί μάς τον κήρυξαν.». Το πραγματικό κλίμα εκείνου του μεταμεσονύχτιου αποτυπώνει ο Αμβρόσιος Τζίφος, υπουργός Ναυτιλίας του Μεταξά, ο οποίος μετείχε στην πρώτη κυβερνητική σύσκεψη το ξημέρωμα εκείνης της ιστορικής νύχτας. «...Εξάλλου η προθεσμία του τελεσιγράφου ήτο τρίωρος, ήτοι ώς τας 6 το πρωί, ώστε δεν εδίδετο καν καιρός διά οιανδήποτε ενέργειαν, έστω και αν υπήρχε η παραμικρά διάθεσις.» ^[24].

Η «Έκθεσις επί της δράσεως του Βασιλικού Ναυτικού κατά τον πόλεμον 1940-1944» συντάχθηκε το 1953 και στηρίχθηκε σε επίσημα στοιχεία της Ιστορικής Υπηρεσίας του Ναυτικού. Συντάκτης της ήταν ο ανακληθείς ως Αντιναύαρχος στην ενέργεια το 1951 επί Πρωθυπουργίας Σοφοκλή Βενιζέλου και μετέπειτα Ακαδημαϊκός Δημήτριος Γ. Φωκάς, ένας από τους τρεις επικεφαλής του Βενιζελικού Κινήματος της 11ης Σεπτεμβρίου 1922, μαζί με τους Συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά, ο οποίος αποστρατεύτηκε το 1935 για συμμετοχή στο αποτυχημένο κίνημα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η Έκθεση του βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών «ως την τε αλήθειαν ομολογούσα και την πάτριον Ιστορίαν προάγουσα». Στην Έκθεση, αναφέρει ότι το φθινόπωρο του 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς σε συνεδρίαση του Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού είπε, «...Προβλέπω πόλεμον μεταξύ του Αγγλικού και του Γερμανικού συγκροτήματος. Πόλεμον πολύ χειρότερον από τον προηγούμενον. Εις τον πόλεμον αυτόν θα κάνω ό,τι ημπορώ δια να μην εμπλακή η Ελλάς, αλλά τούτο δυστυχώς θα είναι αδύνατον. Είναι περιττόν να σας είπω ότι η θέσις μας εις την σύρραξιν αυτήν θα είναι παρά το πλευρόν της Αγγλίας..... Το τελευταίον αυτό, προπαντός, να μην εξέλθη της αιθούσης ταύτης...». Κύρια στοιχεία για την ανάλυση της προσωπικότητάς του και του χαρακτήρα του καθεστώτος του αποτελούν το «Ημερολόγιο» και το «Τετράδιο των Σκέψεων» που άφησε.

Η απάντηση του Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο θεωρείται από αρκετούς ιστορικούς αποτέλεσμα πιέσεως της κοινής γνώμης, όμως ήταν προσωπική ενέργεια και απόφαση, αλλά και αποτέλεσμα της εξωτερικής πολιτικής της κυβερνήσεως του, αφού η Ελλάδα προετοιμαζόταν χρόνια για επικείμενη επίθεση εχθρικών δυνάμεων. Τον Νοέμβριο του 1940, ο Μεταξάς δέχθηκε Γερμανικές προτάσεις για παρέμβαση με στόχο την επίτευξη ειρήνης με την Ιταλία, τις οποίες απέρριψε συνεπής με τη στρατηγική της ευθυγραμμίσεως με τη Μεγάλη Βρετανία.

Επιρροή της 4ης Αυγούστου

Συνεργάτες του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και του Ιωάννη Μεταξά ήταν ο Άριστος Καμπάνης, ο Θεολόγος Νικολούδης, προϊστάμενος του Γεωργίου Σεφέρη, η μεταγενέστερα στρατευμένη στην αριστερά Ρίτα Μπούμη-Παππά, σύζυγος του Ανδρέα Παππά και τακτικού αρθρογράφου στο περιοδικό «Το Νέον Κράτος» του καθεστώτος της . Στο ποίηµά της «28η Οκτωβρίου 1940» η Μπούµη-Παππά έγραφε, «“Oχι!” φωνάζει ο Αρχηγός σαν Αθηναίος αρχαίος/ και τ’ “Oχι” από το στόμα του ταρπάξανε δρομαίοι/ οι άνεμοι οι ελληνικοί παντού να το κηρύξουν/ και σε μια ώρα η Ελλάς σύμπασα φώναξε “ΟΧΙ”». Ανάλογο ήταν το κείμενο του Μάρκου Αυγέρη, μετέπειτα στελέχους των ΕΑΜ/ΚΚΕ, στο περιοδικό της ΕΟΝ «Νεολαία» µε τίτλο «Εσωτερικός διάλογος». «Να ο λαός σου». Πολλοί διανοούμενοι δήλωσαν παρόντες στην «Πνευµατική Επιστράτευση». Στο «Ανώτατον Γνωμοδοτικόν Συμβούλιον» συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι Κωστής Μπαστιάς, Αχιλλέας Κύρου, Νίκος Κιτσίκης, πρόεδρος του ΤΕΕ επί Βενιζέλου, πρύτανης του ΕΜΠ επί Μεταξά και μεταπολεμικά βουλευτής της Ε∆Α. Στα «Μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής επί κεφαλής τοµέων» ο Γεώργιος Σεφέρης, ο κορπορατιστής βενιζελικός Λέων Μακκάς, ο θεολόγος Νικόλαος Λούβαρις, ο Παντελής Πρεβελάκης και η Σοφία Γεδεών. Στις υπό την εποπτεία τους περιοδείες και ομιλίες συμμετείχαν µέλη της συντηρητικής διανοήσεως, όπως οι Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Στίλπων Κυριακίδης, Θρασύβουλος Βλησίδης, Νικόλαος Λούρος, Νικόλαος Εξαρχόπουλος, Αλέξανδρος Τσιριντάνης της «Χριστιανικής Ένωσης Επιστημόνων», Ιωάννης Κακριδής, Κωνσταντίνος Δημαράς µε ομιλία για «Το νόηµα της Ελευθερίας», Άγγελος Σικελιανός για «Το βαθύτερο νόημα της Πνευματικής Επιστρατεύσεως» και ο Φαίδων Κουκουλές σχετικά µε το «Διατί ενικήσαµεν και διατί θα νικήσωµεν».

Ο Μεταξάς για την 4η Αυγούστου

Σύμφωνα με τον Ιωάννη Μεταξά, «....Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό, Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν έχει βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς. Επομένως, αν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι αγωνιζότανε πραγματικά για την ιδεολογία που υψώνανε για σημαία, έπρεπε να υποστηρίζουν παντού την Ελλάδα με όλη τους τη δύναμη. Ακόμα και να ανεχότανε αν τα άμεσα συμφέροντα ή και η ανάγκη από τη γεωγραφική της θέση έφερνε την Ελλάδα κοντά στην Αγγλία. Λοιπόν, το εναντίον, η Ελλάδα έμεινε μακριά από την Αγγλία –εκτός από την απαραίτητη και αλλιώς αναγκαία φιλική σχέση.

Η Ελλάδα καμιά βοήθεια ούτε έδωσε ούτε υπεσχέθη εις την Αγγλία. Επομένως η Ιταλία, που ωστόσο ανεγνώριζε την συγγένεια του ελληνικού καθεστώτος προς το δικό της, έπρεπε να είναι φιλικώτατη προς την Ελλάδα, ειλικρινά και πιστά φιλικώτατη. Και όμως ήτανε εχθρική. Από εξ αρχής εχθρική. Και στο τέλος επεζήτησε να την κατακτήση και την υποδουλώση. Για τον Χίτλερ το πράγμα δεν είναι και τόσο φανερό. Βέβαια δεν περίμενε κανείς να μεταχειριζότανε βία απάνω στην Ιταλία για να την σταματήση. Αλλά περίμενα, εγώ τουλάχιστον, ότι δεν θα είχε ευθύς εξ αρχής ξεπουλήσει την Ελλάδα στην Ιταλία σαν να ήτανε άψυχο αντικείμενο και χωρίς αξία μάλιστα. Επομένως και αυτός πηγαίνει, σχετικά με την Ελλάδα, στην κατηγορία του Μουσολίνι. Λοιπόν και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ απέναντι της Ελλάδος δεν ωδηγηθήκανε από κανένα από τα ιδεολογικά ελατήρια που υψώνανε ως σημαία του αγώνα των. Το εναντίον, κτυπώντας την Ελλάδα, κτυπούσανε τη σημαία αυτή....».

Το τέλος του Μεταξά

Ο θάνατος του

Στις 28 Ιανουαρίου 1941, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' προέδρευσε στο υπουργικό Συμβούλιο, ανακοινώνοντας την κατάσταση της υγείας του Μεταξά και ζήτησε από τους Υπουργούς να «παραμείνουν εις τας θέσεις των υπηρετούντες την πατρίδα». Ο Μεταξάς πέθανε στις 6:20' το πρωί της 29ης Ιανουαρίου 1941, την 94η ημέρα του πολέμου με την Ιταλία. Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν, που υπέγραφαν 12 Έλληνες γιατροί, ο Μεταξάς δέκα ημέρες νωρίτερα είχε παρουσιάσει φλεγμονή στον φάρυγγα. Όπως περιέγραφε το ιατρικό ανακοινωθέν, «...Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του, ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν και απέθανεν». Η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στη Μητρόπολη Αθηνών, με τιμητική φρουρά μέλη από την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας.

Νεκρώσιμη ακολουθία

Την ημέρα της κηδείας του Μεταξά είχαν γεμίσει ασφυκτικά όλοι οι δρόμοι της Αθήνας. Δύναμη Αστυφυλάκων προηγείτο της νεκρικής πομπής με αργό βήμα. Ακολουθούσαν στρατιωτικές μπάντες και σαλπιγκτές με τυμπανιστές της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας. Μετά βάδιζαν αποσπάσματα Χωροφυλακής, Αστυνομίας και Πυροσβεστών, ένα άγημα Βασιλικού Ναυτικού, Τμήματα Νεολαίας, συμμαχικά αγήματα και ακολουθούσαν τα στεφάνια από Αρχηγούς Κρατών. ένας Αξιωματικός κρατούσε σε σκούρο μαξιλάρι τα παράσημα του και κατόπιν ανάμεσα σε διπλό στίχο πρωτοετών Ευελπίδων που έφεραν τα όπλα υπό μάλης, κινείτο ένα πυροβόλο πάνω στον κιλλίβαντα του οποίου υπήρχε το δρύινο φέρετρο του Μεταξά. Στις 18.10 και αφού εψάλλει η τελευταία δέηση, ετάφη με ομοβροντίες πυροβόλων και εμβατήρια. Την ίδια ώρα πραγματοποιήθηκαν επιμνημόσυνες δεήσεις σε όλους τους ναούς της Ελλάδος. Σε εκτέλεση επιθυμίας του ετάφη μαζί του και το σπαθί που έφερε στις εκστρατείες.

Εκδοχές θανάτου

Από τις πρώτες ημέρες μετά το θάνατο του Μεταξά αναπτύχθηκε έντονη φημολογία ότι υπήρξε θύμα πρακτόρων ξένων δυνάμεων, καθώς στη διάρκεια της ασθένειας του, τον εξέτασαν και Βρετανοί γιατροί, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι του έκαναν και ενέσεις. Ο Άγγλος ιστορικός Άντονι Μπίβορ αναφέρει «καρκίνο του λάρυγγος» στο βιβλίο του «Η Μάχη της Κρήτης». Ο γαμπρός του Μεταξά είπε στον Λερντ Άρτσερ ότι «πέθανε από συνδυασμό διαβήτη, εντερικών (μόλυνση νεφρών) και γρίπης, που οδήγησαν σε καρδιακή προσβολή», ενώ ο Στάνλεϋ Κάσον, αξιωματικός Πληροφοριών, με κώδικα 27, της Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Αθήνα από τον Νοέμβριο του 1940, σημείωσε στην αναφορά του στην Μ16 ότι ο Μεταξάς πέθανε, «....Έπειτα από εγχείριση αμυγδαλών..». Από την πλευρά του ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, Υπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, υποστήριξε πως «....Αν είχαμε βάλει τον Μεταξά σε ένα νοσοκομείο στην τρίτη θέση, θα είχε ζήσει». Ο Μεταξάς με τη διαθήκη του ^[25], την οποία συνέταξε στις 6 Ιουνίου 1940 στο σπίτι του στην Κηφισιά κι έγινε γνωστή το Φεβρουάριο του 1941, άφησε το σύνολο της περιουσίας του στη σύζυγο του Λέλα, μετά το θάνατο της οποίας περιέρχονταν στις δύο κόρες του.

Μνήμη Ιωάννη Μεταξά

Ο Μεταξάς κυριάρχησε στην Ελληνική πολιτική ζωή επί τρεις δεκαετίες κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα και τον χαρακτήριζε ατσάλινη θέληση και κρυστάλλινη λογική. Ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που διακρίνονταν για το θάρρος της γνώμης του, αδιαφορώντας για το αν θα είναι αρεστός ή όχι. Άριστος αξιωματικός, με κατάρτιση και νου, φανατικός βασιλόφρων, αμείλικτος εχθρός της εξωτερικής πολιτικής του Βενιζέλου, υπερασπιστής της ουδετερότητας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, θαύμαζε τους Γερμανούς, πίστευε στην Γερμανική υπεροχή αλλά και στο αήττητο της Αγγλίας, ενώ ήταν κάθετα κι απόλυτα αντίθετος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, την οποία θεωρούσε «άσκοπη περιπέτεια».

H αριστερά απαξιώνει πλήρως τη μνήμη του για δικούς της λόγους. Στην ταραγμένη και με πλήθος πολιτικά πάθη νεοελληνική ιστορία, σπανίζουν οι αντικειμενικές, μεθοδικές ερευνητικές προσεγγίσεις που θα φώτιζαν με αντικειμενικότητα το πρόσωπο του Μεταξά, τις καταστάσεις και τις συνθήκες υπό τις οποίες έζησε και έδρασε, δίχως όμως να αμφισβητούν τα πραγματικά γεγονότα, όμως η πολιτική και στρατιωτική ευστροφία του δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν σοβαρό αναλυτή. Ο Μεταξάς απέδειξε την πολιτική και στρατιωτική ευστροφία του από απλός ταγματάρχης του Γενικού Επιτελείου κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας όταν είχε εναντιωθεί με τεκμηριωμένη εισήγηση στην προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων στην Ανατολία.

Ιδεολογική κατεύθυνση-Αμυντική προετοιμασία

Ο Μεταξάς διέθετε τεράστιες ηγετικές ικανότητες και μεγάλη πολιτική οξύνοια. Στην άσκηση της πολιτικής του ο Μεταξάς παρουσίασε μια σειρά από αντιφάσεις καθώς αν και θαύμαζε τους Αδόλφο Χίτλερ και Μπενίτο Μουσολίνι, παρέμεινε μέχρι τέλους αγγλόφιλος. Αν και αρχικά ήταν διορισμένος από τον βασιλιά Γεώργιο Β' στη διάρκεια της ενασκήσεως της εξουσίας τον επισκίασε, δίχως ποτέ να τον αμφισβητήσει. Μολονότι στράφηκε εναντίον των γλωσσικών κι εθνοτικών μειονονήτων, των βενιζελικών και τους κομμουνιστών διορίζοντας υπουργό Δημοσίας Τάξεως τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, η ιδεολογική του βάση δεν ήταν ρατσιστική ή αντιεβραϊκή.

Το μεγαλύτερο επίτευγμά του ως κυβερνήτη υπήρξε η εξύψωση του εθνικού φρονήματος, της αυτοπεποιθήσεως, της εθνικής υπερηφάνειας καθώς και της εθνικής αμύνης των Ελλήνων. Κύριο μέλημα της κυβερνήσεως του ήταν η προπαρασκευή της Ελλάδας για πόλεμο με την κατασκευή της περιώνυμης «Γραμμής Μεταξά», ένα σύνολο οχυρωματικών έργων για την αντιμετώπιση ενδεχόμενου Βουλγαρικού κινδύνου. Ο Μεταξάς φρόντισε ώστε το Ρούπελ και άλλα 20 οχυρά να αποτελέσουν το μεγαλύτερο αμυντικό έργο της Ελλάδας και ένα από τα μεγαλύτερα -ίσως το μεγαλύτερο- της Ευρώπης.

Ιδεολογικά και πολιτικά το καθεστώς της 4ης Αυγούστου μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια συντηρητική δικτατορία με ολοκληρωτικές τάσεις, εξωτερικά στοιχεία και σύμβολα σχετικά με το φασισμό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε φασιστικό, καθώς είχε ουσιώδεις διαφορές τόσο από τα φασιστικά καθεστώτα της Ιταλίας και της Ισπανίας όσο κι από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς της Γερμανίας. Στη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, τα κόμματα απαγορεύτηκαν και το καθεστώς του διέλυσε, κυριολεκτικώς, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, οι πολιτικοί εξορίστηκαν ή τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό και τα συνδικάτα διαλύθηκαν, ενώ δημιουργήθηκε η Ε.Ο.Ν., η Εθνική Οργάνωση Νέων, η συμμετοχή στην οποία δεν ήταν υποχρεωτική.

Φιλεργατική νομοθεσία

Στη διάρκεια της τετραετούς διακυβερνήσεως του καθεστώτος αυξήθηκαν οι επενδύσεις αφού από το 1936 έως το 1938 αναπτύχθηκαν 567 βιομηχανίες, θεσπίστηκαν αρκετοί φιλεργατικοί νόμοι, που οι περισσότεροι έκτοτε ισχύουν. Το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων [Ι.Κ.Α.] είναι δημιούργημα του καθεστώτος Μεταξά, όπως επίσης το οκτάωρο και σημαντικές βελτιώσεις στο εργασιακό περιβάλλον. Παρουσίασε ένα αξιόλογο μεταρρυθμιστικό έργο, όπως η θέσπιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του κατώτατου μισθού, η αναγνώριση της γυναικείας εργασίας και η καθιέρωση των σχετικών επιδομάτων, έργα που έγιναν επί καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Επίσης η γλωσσική μεταρρύθμιση, με τη γραμματική του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, αλλά και η ίδρυση της Ελληνικής ραδιοφωνίας με την καθοριστική βοήθεια και την σημαντική οικονομική συμβολή του Ιωάννη Βουλπιώτη και της Λυρικής Σκηνής, καθώς και η καθιέρωση παραστάσεων αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο και στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.

Πολιτιστική δράση

Ο Μεταξάς αν και καταγόταν από οικογένεια με μέτρια ή πιθανόν και κακή οικονομική κατάσταση, είχε πλούσια πνευματική καλλιέργεια και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα σχετικά με τη μουσική, τη ζωγραφική το θέατρο και τον κινηματογράφο, την οποία απέκτησε στη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία και κατά την εξορία του στη Γαλλία και την Ιταλία. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Παντελή Πρεβελάκη, Διευθυντή των Καλών Τεχνών επί καθεστώτος 4ης Αυγούστου, ο Μεταξάς παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τα Ελληνικά καλλιτεχνικά δρώμενα, την περίοδο που κατείχε την εξουσία, όμως δεν επιδίωξε την ιδεολογική ή πολιτική στράτευση καλλιτεχνών. Ο Μεταξάς δημιούργησε και διέδωσε την ιδεολογία του «Νέου Κράτους» και του «Γ' Ελληνικού Πολιτισμού», στην οποία στηρίχτηκε το κράτος και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Αντίθετα με τα γλωσσικά κρατούντα της εποχής του ο Μεταξάς υπήρξε ένθερμος οπαδός της δημοτικής γλώσσας. Η επιρροή των ιδεών που υπερασπίστηκε απέκτησαν διαχρονική αξία και νόημα, όπως αυτή περί της ανωτερότητας του ελληνικού πολιτισμού, που είναι έκτοτε βαθιά ριζωμένη σε πολλούς Έλληνες, αλλά και σε κείνους που διακηρύσσουν ότι στόχος τους είναι η προβολή και η διεθνής καταξίωση του ελληνικού πολιτισμού.

Έγραψαν για τον Μεταξά

Ο λογοτέχνης Γεώργιος Θεοτοκάς, πολιτικός και ιδεολογικός αντίπαλος του Μεταξά, έγραψε ο οποίος την ημέρα της κηδείας του: «...Η κηδεία, επιβλητική. Πάρα πολύς κόσμος στους δρόμους. Είναι φανερό ότι ο λαός τον λυπήθηκε και ότι αυτή τη στιγμή συλλογίζεται μόνο την καλή πλευρά του ανθρώπου και ξεχνά όλα τα άλλα. Κυρίως συλλογίζεται το ΟΧΙ και την απόκρουση της εισβολής. Το παρελθόν σβήνει, νομίζω οριστικά, και μένει η ένδοξη στιγμή της ζωής του, αυτή που του εξασφαλίζει την υστεροφημία. Η σχέση του λαού με τον Μεταξά δεν υπήρξε ποτέ ερωτική. Υπήρξε ψυχρή, λογική, υπολογιστική. Σήμερα ο λαός λυπάται με τον ίδιο τρόπο που λυπάται κανείς για το θάνατο χρησιμότατου συνεταίρου. Αυτό το αίσθημα, συνδυασμένο με αντρική εκτίμηση και τελικά με σεβασμό. Τούτο είναι αναμφισβήτητο. Ο Μεταξάς, που τόσο πολύ διαπληκτίστηκε και βρίστηκε και διασύρθηκε στην αγορά και που έως τα 65 του ήταν στα μάτια του λαού ένας αποτυχημένος, κατόρθωσε στο τέλος να μας επιβάλλει το σεβασμό. Έκανε αυτό που ήθελε. Κυβέρνησε την Ελλάδα, μπήκε στην Ιστορία ως ο αρχηγός και σωτήρας του τόπου του και μας έκανε να παρακολουθήσουμε το λείψανό του με λύπη που τον χάσαμε και με σεβασμό προς τη δύναμη, την κρίση, την εξαιρετική του επιμονή, τη γενναιότητα του...».

Η Ρίτα Μπούμη-Παππά έγραψε δύο ποιήματα αφιερωμένα στο θάνατο του Μεταξά. Τα πρώτο δημοσιεύθηκε το Σάββατο 1η Φεβρουαρίου 1941, στη 2η σελίδα της Αθηναϊκής εφημερίδος «Η Καθημερινή», με τίτλο

«Στο νεκρό αρχηγό.»

«Σε τόσο μικρό φέρετρο, πως χώρεσε, Προφήτη. η πελωρία σου ύπαρξη ντυμένη στη θυσία; Οι ουρανοί μας ξαφνικά, Σου γίνανε χτες σπίτι, και Σ’ υποδέχτηκε Νκρό σεμνό η Αθανασία.

Ενώ η απαρηγόρητη Σε προσκυνά λατρεία δέκα εκατομμυρίων, Αρχηγέ, γονατιστών Ελλήνων, τα ομηρικά φαντάσματα ξυπνήσανε στην Τροία να Σε δεχτούν κι οι επικοί νεκροί των Σαλαμίνων.

Ο θανατός Σου ορφάνεψε όλους μας σε μια μέρα και την καρδιά μας σαν φωτά ο χωρισμός Σου καίει, μα πιο πολύ ο φαντάρος μας ωρφάνεψε, Πατέρα, που στα βουνά τώρα σκυφτός στόπλο του πάνω κλαίει.

Ο λαός που τόσο αγάπησες περνά, Αρχηγέ, μπροστά Σου, τον όρκο που του ζήτησες βουβός να επαναλάβη, όλη η Ελλάδα στο σεπτό προστρέχει σκήνωμά Σου, την πίστη για ό,τι εδίδαξες Εσύ, να μεταλάβη.

Τους Μάρτυρές μας των βουνών πήγες να συναντήσης σαν Μαραθώνειος άγγελος τη Νίκη ν’ αναγγείλης, για την Ελλάδα στα νεκρά παιδιά μας να μιλήσης προφητικά όπως σ’ εμάς πεθαίνοντας εμίλεις.

Δεν έλειψες απ’ τις γραμμές του αγώνα μας, Πατέρα, πέταξες μονο στο Θεό για να μεσολαβήσης, γονατιστόν Σε βλέπομε ικέτη στον αιθέρα, τη Νίκη ν’ αγωνίζεσαι και κεί για να κερδίσης.

Ο Ναός της Νίκης π’ άρχισες να χτίζης τελειώνει, κι ας ντύθη μαύρα στ’ άγγελμα του απλού Σου του θανάτου λαμπρός απ’ τη μεγάλη Σου πνοή καθώς ψηλώνει, το μέγα αγγίζει όραμα του Αρχιτέκτονά του.

«Η Ελλάδα -είπες- ο έρωτας όλων μας κι ο σταυρός μας!» εκείνην την ιστορική ημέρα του Οκτωβρίου, και τόδειξες πεθαίνοντας μαχόμενος εμπρός μας, σεμνέ μας περιφρονητή κι ωραίε, του Μαρτυρίου!»

Το δεύτερο με τίτλο «Ο Θρήνος της Ε.Ο.Ν.» δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νεολαία» στις 15 Φεβρουαρίου 1941.

«Τη χώρα ερήμωσε, Αρχηγέ, ο θάνατός Σου, Κι’ ολα μαυροφορέθηκαν για σένα σε μιά μέρα, μα πιο πολύ ωρφάνεψε εμάς ο χωρισμός Σου, μας, τα παιδιά Σου της ΕΟΝ., πολύκλαυστε Πατέρα. Κατάχλωμος σαν το κερί σωπαίνει ο Φαλαγγίτης. γονατιστός τον ύστατο χαιρετισμό ως Σου δίνει, και η Φαλαγγίτισσα με τη λεπτή και γυναικεία ψυχή της, βουβά ποτάμια δάκρυα στο Σκήνωμά Σου χύνει… Χλωμό, ορφανό στον πόνο του, σαν πεθαμένο φύλλο, με ακράτητους βαθείς λυγμούς σε κλαίει το Σκαπανάκι, τον τρυφερώτερο έχασε που βρήκε ως τώρα φίλο, μαζί του, Αρχηγέ, γινόσουνα και Σύ μικρό παιδάκι. Κλαίνε τα παιδιά που ήθελες μονάχα να γελούνε, κι’ από το κακό ήσουνα έτοιμος να τα περιφρουρήσης, ο ίδιος τώρα ακούσια τα κάμνεις να θρηνούνε. και τι σκληρό να μην μπορείς να τα παρηγορήσης.

«...Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου.....Εκείνο που αισθάνομαι μέχρι τώρα -και πιστεύω το αισθάνεται και ο περισσότερος κόσμος από τότε- ήταν ότι η ζωή, γενικά η ζωή και της χώρας και του κάθε ατόμου, χωρίστηκε στα δύο. Στο πριν και το μετά. {.....} ..Ό,τι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα...{...}..., δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ήμουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος...», είπε σε συνέντευξη τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά το θάνατο του Μεταξά, ο Γρηγόρης Φαράκος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, βουλευτής και Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.

Ο τύπος της εποχής έγραψε για το θάνατο του Μεταξά, «Απέθανεν ως στρατιώτης» τα «Αθηναϊκά Νέα», «Σύσσωμος η Ελλάς ορκίζεται παρά το φέρετρον να συνεχίση το έργον του. Η νίκη πτερυγίζει υπεράνω της σωρού του κυβερνήτου» η «Βραδυνή», «Βαθύτατον το εθνικόν πένθος» το «Έθνος», «Το ελληνικόν έθνος εκήδευσε χθες με βαθυτάτην οδύνην τον Ιωάννην Μεταξάν» η «Καθημερινή». Ιδιαιτέρα γραμματέας του ήταν η Κωνσταντίνα Μπουφέτη, κόρη του τραπεζίτη Γεωργίου Μπουφέτη, ο οποίος ήταν επί πολλά χρόνια Διευθυντής του υποκαταστήματος στην Τουρκία, της Τράπεζας Αθηνών. Το όνομα του Μεταξά, που ταυτίστηκε με τις λαμπρότερες και πλουσιότερες σελίδες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, στη συγγραφή των οποίων έπαιξε καθοριστικό ρόλο, αναφέρεται μεταξύ εκείνων των επιφανών Ελλήνων τεκτόνων, σύμφωνα με όσα δημοσιοποίησε η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος ^[26] ως μέλος της Στοάς «Ησίοδος», στην οποία την περίοδο από το 1921 έως το 1923, είχε διατελέσει σεβάσμιος. Φέρεται να κατείχε τον τριακοστό βαθμό της Τεκτονικής ιεραρχίας.

Μνήμη Ιωάννου Μεταξά

Ο Μεταξάς υπήρξε στρατιωτική ιδιοφυΐα παγκοσμίου εμβέλειας. Είναι χαρακτηριστικό πως οι συμμαθητές του στην Πρωσσική Ακαδημία Πολέμου, όπου φοίτησε με υποτροφία του ελληνικού κράτους, θεωρούσαν ότι «ουδέν πρόβλημα άλυτον διά τον Ιωάννην Μεταξάν». Ο εθνικιστής Φιλόσοφος, Πανεπιστημιακός καθηγητής, Ακαδημαϊκός και συγγραφέας Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος στο αυτοβιογραφικό έργο του «Αγαπημένη μου Χαϊδελβέργη» ^[27] αναφέρει: «Ένας [Γερμανός] στρατηγός, όταν έμαθε ότι ήμουν Έλλην, μου είπε ότι είχε συμφοιτητή στην Ακαδημία Πολέμου τον Μεταξά και ότι στην Ακαδημία κυκλοφορούσε ο λόγος ότι γιά τον Μεταξά δεν είναι τίποτε δύσκολο.» Ο Μεταξάς, επιστρέφοντας από την Γερμανία, τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και το 1904 συνέβαλε στην εκπόνηση του νέου σύγχρονου στρατιωτικού κανονισμού, ενώ ανέλαβε την στρατιωτική εκπαίδευση του μετέπειτα βασιλέως Γεωργίου Β και ο Βενιζέλος, μόλις έγινε πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 1910, επέλεξε τον Μεταξά ως υπασπιστή του. Στους Βαλκανικούς Πολέμους οι κινήσεις του ελληνικού στρατού πραγματοποιήθηκαν βάσει επιτελικών σχεδίων του Μεταξά. Το σχέδιο απελευθερώσεως της Θεσσαλονίκης και το σχέδιο καταλήψεως του Μπιζανίου ήταν έργα του Μεταξά, που ήταν πάντοτε παρών δίπλα στον διάδοχο-αρχιστράτηγο. Το 1912 ο Βενιζέλος έστειλε τον Μεταξά στην Σόφια για να συνάψει την ελληνοβουλγαρική συνθήκη συμμαχίας, ενώ τον Δεκέμβριο του 1912 τον έστειλε στο Λονδίνο για να διαπραγματευθεί την συνθήκη ειρήνης με τους Τούρκους.

Στα τέλη του 1914 ο Μεταξάς κατάρτισε με βασιλική εντολή σχέδιο για την κατάληψη των Δαρδανελλίων και το παρέδωσε στον Βρετανό ναύαρχο Marc Kerr, τότε αναπληρωτή διοικητή του Ελληνικού στόλου. Τον Φεβρουάριο του 1915 η ελληνική κυβέρνηση βολιδοσκοπήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις με θέμα την συμμετοχή της Ελλάδος στην επιχείρηση, όμως ο Μεταξάς απέκρουσε την πρόταση, και διαμήνυσε στο Βρεταννικό ναυαρχείο ότι η επιχείρηση θα αποτύγχανε, καθώς Γερμανοί και Τούρκοι είχαν προλάβει να οχυρώσουν τα Στενά. Η πρόβλεψη του αυτή, που οδήγησε στην ρήξη Βενιζέλου-Βασιλέως Κωνσταντίνου, επαληθεύθηκε με δραματικό και η επιχείρηση κατέληξε σε 700.000 νεκρούς Άγγλους και Γάλλους στρατιώτες. Το 1921 προτάθηκε στο Μεταξά, από τον πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη η αρχιστρατηγία στην Μικρά Ασία, ο Μεταξάς αρνήθηκε, εξηγώντας με απολύτως τεκμηριωμένα γεωστρατηγικά επιχειρήματα γιατί η Μικρασιατική Εκστρατεία δεν είχε πιθανότητες επιτυχίας. Η μεγαλύτερη αποτυχία της πολιτικής Μεταξά υπήρξε η προσπάθεια του να ανατρέψει το καθεστώς του Στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα οργανώνοντας το κίνημα των Γεωργίου Λεοναρδόπουλου-Παναγιώτη Γαργαλίδη και Γεωργίου Ζήρα, γεγονός που τον εξανάγκασε να διαφύγει υπό μυθιστορηματικές συνθήκες στην Ιταλία. Το 1924, όταν ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου ανακήρυξε την Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία, ο Μεταξάς προχώρησε στην αναγνώριση της προκειμένου να αμνηστευθεί και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Η αναγνώριση του κόστισε πολιτικά διότι, όταν ίδρυσε το κόμμα των Ελευθεροφρόνων, η αντιβενιζελική παράταξη δεν τον ακολούθησε και συντάχθηκε μαζικά με το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη, ο οποίος υποστήριζε με φανατισμό την μοναρχία.

Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ή καθεστώς Μεταξά δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αμιγώς φασιστικό, αν και είχε κάποια επιφανειακά φασιστικά στοιχεία. Ο ίδιος ως εν ενεργεία πρωθυπουργός διατύπωσε την άποψη ότι η Ελληνικότητα είναι «οικουμενική, ειρηνική, ανθρώπινη, πανανθρώπινη» ^[28] ενώ ανέφερε ως μέγιστο επίτευγμά του ότι «καθ’ όλην την διακυβέρνησίν μου δεν εχύθη ούτε ρανίς αίματος» ^[29]. Ο Μεταξάς υπήρξε αρχιτέκτων της Ελληνικής νίκης εναντίον της Ιταλίας το 1940. Είχε προηγηθεί η δημιουργία ενός υποδειγματικού μηχανισμού αντιμετωπίσεως συνθηκών εκτάκτου ανάγκης, που περιλάμβανε παραμέτρους όπως η ριζική ανασυγκρότηση των ενόπλων δυνάμεων, πολυετής προετοιμασία, η κατασκευή των οχυρών της «γραμμής Μεταξά», τοποθέτηση των ικανών προσώπων στις κατάλληλες θέσεις, ψυχολογική και επικοινωνιακή προετοιμασία της ελληνικής κοινωνίας και άρτιος επιτελικός σχεδιασμός, δημιουργία καταφυγίων, αεράμυνας, πυροσβέσεως και παροχής πρώτων βοηθειών. Ο ιστορικός Γρηγόριος Δαφνής γράφει, στον επίλογο της δίτομης ιστορίας του «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», ότι ο Μεταξάς υπήρξε η ομόθυμη λύση του αστικού καθεστώτος στην αποσύνθεση του μεσοπολεμικού κοινοβουλευτισμού και στην απειλή που εξέπεμπε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος.

Ο κομμουνιστής ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος γράφει ^[30]: «.....Ο Μεταξάς, όμως, ήταν σώφρων πολιτικός, όπως και στρατιωτικός. Ανεπηρέαστος από τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού, δεν επιθυμούσε τη συνέχιση του πολέμου και δεν ανεχόταν η Ελλάς να είναι «τμήμα θυσίας» του γαλλο-βρεταννικού στρατοπέδου. Δοκίμασε, λοιπόν, με αποστολή μυστική εμπίστου προσώπου να επιτύχει σύναψη ανακωχής με κεκτημένα τη δόξα του ελληνικού στρατού και τα κατεχόμενα εδάφη της Βορείου Ηπείρου. Αξίζει να παραθέσω τώρα ό,τι άκουσα ο ίδιος προ ετών σε τηλεοπτική εκπομπή: αφηγητής για προσωπική δράση του ήταν ο Γιώργος Πεσμαζόγλου, πρώην υπουργός με άψογο παρελθόν. Είπε, λοιπόν, ο αξιόπιστος αυτός πρώην υπουργός, ότι ο Μεταξάς του ανέθεσε να μεταβεί στην Ελβετία και να προβεί εκεί στις δέουσες ενέργειες για σύναψη ανακωχής, επωφελέστατης για την Ελλάδα. Επήλθε όμως τότε ο θάνατος, πολύ άκαιρα, του Μεταξά. Ο Πεσμαζόγλου έχασε τη σπουδαία μυστική εντολή του. Η εμπλοκή της Ελλάδος στον πόλεμο συνεχίσθηκε....».

Παραπομπές

31. Για την δολοφονία του Εθνικού Κυβερνήτη, Ιωάννη Μεταξά Ηλεκτρονική εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», Κυριακή 27 Ιουνίου 2015
32. 
    
33. [Η Ελένη ή Λέλα Χατζηϊωάννου, αστή με σημαντική οικονομική επιφάνεια, κόρη του Κωνσταντίνου Χατζηϊωάννου και της Άννας Δημοπούλου, γεννήθηκε το 1883 στο Ζαγαζίκ, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου η οικογένεια της διατηρούσε επιχειρήσεις. Ο πατέρας της κατάγονταν από την Τήνο, ενώ η μητέρα της ήταν ενετικής καταγωγής από την πόλη Σαγρέδο στην Ιταλία. Την εποχή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, είχε την φροντίδα της οργανώσεως των μαθητικών συσσιτίων. Τα μεσάνυχτα της 11ης Δεκεμβρίου 1944, την συνέλαβαν στο σπίτι της στην Κηφισιά, άρρωστη με γρίπη, οι ληστοσυμμορίες του κομμουνιστικού ΕΛΑΣ, και μαζί με τον γιατρό και γαμβρό της Ευγένιο Φωκά τους οδήγησαν στην Αμυγδαλιά Φωκίδος. Η Λέλα Μεταξά παρέμεινε όμηρος επί 50 μέρες, μέχρι την 29η Ιανουαρίου 1945 οπότε την παρέλαβε ο Ερυθρός Σταυρός. Μετά την απελευθέρωση της έγραψε «Το Ημερολόγιο της Ομηρίας μου». Πέθανε το 1984, σε ηλικία 101 ετών.]
34. 
    
35. [Η Λουκία-Άννα Μεταξά-Μαντζούφα γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1911 στην Κηφισιά. Σπούδασε και αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Το Μάρτιο του 1934 παντρεύτηκε τον Γεώργιο Μαντζούφα (1908-1992), μετέπειτα καθηγητή της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η Λουκία-Άννα διατέλεσε αρχηγός της «Ε.Ο.Ν.», δημιούργησε την «ΣΠΙΘΑ», την πρώτη γυναικεία αντιστασιακή οργάνωση κατά των δυνάμεων κατοχής. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους «Φίλους του Χωριού» ως νοσοκόμος του «Ερυθρού Σταυρού», μεταφέροντας εφόδια στα απομακρυσμένα χωριά των συνόρων όπως στα Άρματα Κονίτσης. Η Λουκία φρόντισε για την υστεροφημία του πατέρα της, τυπώνοντας το «Ημερολόγιο» του και καταθέτοντας τα αρχεία του. Είχε φυλάξει στην κατοχή το χειρόγραφο «Ημερολόγιο» του πατέρα της, και με την απελευθέρωση άρχισε το έργο αυτούσιας μεταγραφής από τα πρωτότυπα κείμενα σε δακτυλογραφημένη μορφή, με τη βοήθεια της Ελένης (Λιάνας) Φραγκία, που ήταν στέλεχος της Ε.Ο.Ν και της «ΣΠΙΘΑΣ», και της αδελφής της Νανάς Φωκά. Η Λουκία-Άννα ανέπτυξε μεγάλη κοινωνική δράση και έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της απομονωμένη στον Πόρο Τροιζηνίας, σε ένα απλό σπίτι και έχοντας μοιράσει την περιουσία της σε αναξιοπαθούντες.]
36. 
    
37. [Στις 10 Φεβρουαρίου 1841 η ενετική γερουσία αποφάσισε ότι οι απόγονοι της οικογένειας Μεταξά είχαν το δικαίωμα να απολαμβάνουν τον τίτλο του Κόμη, τον οποίο διατηρούσαν από το 1691.]
38. 
    
39. [Εφημερίδα «Εμπρός», 25 Οκτωβρίου 1919 και Εφημερίδα Πατρών «Το Φως», 31 Ιανουαρίου 1920]
40. 
    
41. [Εφημερίδα «Εμπρός», 31 Ιανουαρίου 1920, Εφημερίδα «Το Φως», 31 Ιανουαρίου 1920]
42. 
    
43. [ Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα 1919, σελίδα 92 κ. ε.]
44. 
    
45. [Γνωμάτευσις του εισηγητού του Διαρκούς Στρατοδικείου Στυλιανού Κολοκυθά κατά του τέως Γενικού Ελληνικού Επιτελείου. Έκδοσις «Εθνικό Τυπογραφείο», Αθήνα, 1919.]
46. 
    
47. [Εφημερίδα «Εμπρός», 31 Ιανουαρίου 1920, Εφημερίδα «Το Φως», 31 Ιανουαρίου 1920.]
48. 
    
49. [«Γεώργιος Παπανδρέου-Βιογραφία», Κωνσταντίνος Κομνηνός, εκδόσεις «Σύγχρονο Βιβλίο», Αθήνα, 1965, βιβλίο 1ο, σελίδα 188.]
50. 
    
51. Κυβέρνησις ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΑΪΜΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης.
52. 
    
53. Κυβέρνησις ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΑΪΜΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης.
54. 
    
55. Κυβέρνησις ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΑΪΜΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης.
56. 
    
57. Κυβέρνησις ΠΑΝΑΓΗ ΤΣΑΛΔΑΡΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης.
58. 
    
59. Κυβέρνησις ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΕΜΕΡΤΖΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης.
60. 
    
61. Κυβέρνησις ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΕΜΕΡΤΖΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης.
62. 
    
63. Κυβέρνησις ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης.
64. 
    
65. [«Διάγγελμα προς τον λαόν δια την μεταβολήν της 4ης Αυγούστου 1936
    Προς τον Eλληνικόν Λαόν,
    Ενώ η Bουλή η εκλεγείσα μετά τας μακράς εσωτερικάς περιπετείας του Έθνους τον Ιανουάριον του 1936, όπως αποκαταστήση την εσωτερικήν γαλήνην και τάξιν, απεδείχθη ευθύς εξ αρχής ανίκανος και εις τούτο και εις το να δώση Κυβέρνησιν εις την χώραν, και η ανικανότης αύτη απεδείχθη και κατόπιν και τελευταίως ακόμη ένεκα των αθεράπευτων κομματικών αντιθέσεων και προσωπικών ερίδων, αίτινες ελάχιστα ενδιέφερον την μεγίστην μάζαν του εργαζομένου λαού, ο κομμουνισμός επωφελούμενος και της περιστάσεως ταύτης και της προς αυτόν δοθείσης υποστηρίξεως διαφόρων πολιτικών μερίδων ήγειρε θρασυτάτην την κεφαλήν του, απειλών σοβαρώτατα το κοινωνικόν καθεστώς της Eλλάδος... H Κυβέρνησίς μου, η τελείως ακομμάτιστος, κληθείσα εις την αρχήν τον Απρίλιον του έτους τούτου και διαγνώσασα ευθύς εξ αρχής τους κινδύνους τους οποίους διέτρεχεν η Ελληνική κοινωνία και ευθύς εξ αρχής αποφασισμένη να λάβη άπαντα τα μέτρα... τα αποσκοπούντα εις την ηθικήν και υλικήν βελτίωσιν απάσης της κοινωνίας και ιδιαιτέρως των αγροτών, των εργατών και των πενεστέρων εν γένει τάξεων... Επικαλούμαι πλήρη και αμέριστον την συνδρομήν όλων των Ελλήνων, οίτινες πιστεύουν ότι πρέπει να παραμείνουν αλώβητοι αι εθνικαί ημών παραδόσεις και ο ελληνικός μας πολιτισμός... Προς τούτο ζητώ από πάντας πλήρη πειθαρχία προς το Κράτος, απαραίτητον δια την σωτηρίαν της Ελληνικής κοινωνίας και άνευ της οποίας πειθαρχίας πραγματική ελευθερία δεν δύναται να υπάρξη. Οφείλω όμως να δηλώσω επίσης κατηγορηματικώς ότι οιανδήποτε αντίστασιν κατά του εθνικού τούτου έργου της εθνικής αναγεννήσεως είμαι αποφασισμένος να την εξουδετερώσω δια του τραχυτέρου τρόπου.
    Eν Αθήναις τη 4η Αυγούστου 1936
    O Πρόεδρος της Κυβερνήσεως
    Ιωάννης Μεταξάς»]
66. 
    
67. [Την 28η Οκτωβρίου 1940 ο Μεταξάς απέρριψε το ιταλικό τελεσίγραφο, καθώς ήταν απολύτως πεπεισμένος ότι η Αγγλία θα ήταν η νικήτρια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η εμπειρία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου τον είχε διδάξει ότι κυρίαρχοι του κόσμου ήταν οι κυρίαρχοι των θαλασσών.]
68. 
    
69. [«...Νύκτα στις τρείς με ξυπνούν, ο Τραυλός. Έρχεται ο Grazzi. -Πόλεμος! -Ζητώ αμέσως Νικολούδη, Μαυρουδή. -Αναφέρω Bασιλέα. -Καλώ Πάλαιρετ και ζητώ βοήθειαν Αγγλίας. -Κατεβαίνω 5 Υπουργικόν Συμβούλιον. Όλοι πιστοί και Μαυρουδής. -Όλοι πλην Κύρου. -Βασιλεύς. Περιφορά μαζί του. Φανατισμός του λαού αφάνταστος. -Μάχαι εις σύνορα Ηπείρου. -Βομβαρδισμοί. Σειρήνες. - Αρχίζουμε να τακτοποιούμεθα. Ο Θεός βοηθός!!».] Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά την 28η Οκτωβρίου 1940.
70. 
    
71. [«....όθεν η Ιταλική κυβέρνησης κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν – ως εγγύησιν διά την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν διά την ασφάλειαν της Ιταλίας – το δικαίωμα να καταλάβη διά των ενόπλων αυτής δυνάμεων, διά την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. […] Η Ιταλική κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν κυβέρνησιν όπως δώσει αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αύτη δυνηθή να πραγματοποιηθεί κατ’ ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήσει αντίστασιν, η αντίστασις αύτη θα καμφθεί διά των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας αι οποίαι ήθελον προκύψει εκ τούτου....».] Απόσπασμα από το Ιταλικό τελεσίγραφο που επιδόθηκε στο Μεταξά, τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940.
72. 
    
73. Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ (1940-44) pheidias.antibaro.gr/
74. 
    
75. [«Ελλάς, ο πόλεμος και η δόξα της», Αθήνα 1947, σελίδα 28.]
76. 
    
77. [Ανέκδοτες «Αναμνήσεις», περιλαμβάνονται σε παράρτημα του «Ημερολόγιου Μεταξά»]
78. 
    
79. [«O υποφαινόμενος Ιωάννης Παναγή Μεταξάς διαθέτω τα της περιουσίας μου ως εξής: Εγκαθιστώ κληρονόμους μου την σύζυγόν μου Λέλα (Ελένην) το γένος Κώστα Χατζηιωάννου και τα τέκνα μου Λουλού (Λουκία) σύζυγον Γεωργίου Μαντζούφα και Νανά (Ιωάννα) σύζυγον Ευγενίου Φωκά. Και εις μεν την σύζυγόν μου αφήνω την επικαρπίαν εφ' όρου ζωής ολοκλήρου της περιουσίας μου, εις δε τα τέκνα μου αφήνω την κυριότητα κατ' ίσα μερίδια της περιουσίας μου ήν θα παραλάβωσι μετά τον θάνατον της επικαρπώτριας μητρός των. Κληροδοτώ εις την Εθνικήν Οργάνωσιν Νεολαίας ολόκληρον την βιβλιοθήκην μου, αφού εκ ταύτης λάβωσι η τε σύζυγός μου και τα τέκνα μου, ως και οι γαμβροί μου όσα βιβλία θελήσωσι προς ανάμνησιν.
    Εν Κηφισία τη 6η Ιουνίου 1940.
    Ιωάννης Παναγή Μεταξάς.»] Το κείμενο της χειρόγραφης διαθήκης του Ιωάννη Μεταξά.
80. 
    
81. Μεταξάς Ιωάννης Μεγάλη Στοά της Ελλάδος.
82. 
    
83. [«Αγαπημένη μου Χαϊδελβέργη», Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Αθήνα 1980, σελίδα 268η.]
84. 
    
85. [Λόγοι Ιωάννου Μεταξά, Β' τόμος, σελίδα 320η.]
86. 
    
87. [Λόγοι Ιωάννου Μεταξά, Β' τόμος, σελίδα 373η.]
88. 
    
[Εφημερίδα «Η Καθημερινή», 28 Οκτωβρίου 2010, «Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και ο Ιωάννης Μεταξάς»]

 

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ
https://el.metapedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AC%CF%82