Η ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Του Παναγιώτη Λιάκου
 
Μία από τις συνηθισμένες σαχλαμάρες που εκτοξεύονται και κατά ριπάς και βολή κατά βολή εναντίον της σιωπηρής χριστιανικής πλειοψηφίας είναι -μέσες άκρες- η ακόλουθη…

…: «Και ο Χριστός και η Παναγία και ο Ιωσήφ ήταν πρόσφυγες και ο Θεάνθρωπος γεννήθηκε σε χώρο (τη σπηλιά) που δεν ήταν της οικογένειάς του και οι σύγχρονοι χριστιανοί είναι στην ουσία αντιχριστιανοί επειδή δεν τους αρέσουν οι καταλήψεις και εναντιώνονται στα “προσφυγικά” ρεύματα και, αν έβλεπαν τον ίδιο τον Χριστό στη γειτονιά τους, θα τον έδιωχναν κι αυτόν». Πολλά λόγια κι ούτε μισό αληθινό. Τι να τους πρωτοπείς και τι να απαντήσεις σε ανθρώπους που πιστεύουν στην… απιστία τους χωρίς να έχουν ίχνος γνώσης και επίγνωσης για όσα μιλούν;

Η οικογένεια του Χριστού δεν ήταν πρόσφυγες, αφού και η Αίγυπτος και η Ιουδαία αποτελούσαν τμήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Ιωσήφ, μετά τη Γέννηση του Κυρίου, δεν πήγε στην Αίγυπτο απαιτώντας επιδόματα ούτε κατέλαβε δημόσιους δρόμους επειδή οι Ρωμαίοι δεν του έδιναν κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το… μετρό.

Η οικογένεια του Χριστού δεν λήστεψε τους Μάγους για να πάρει τα δώρα και να τα πουλήσει στην οδό Γερανίου ούτε επιδόθηκε στο πλιάτσικο, ενώ δεν μετακινήθηκε από τη Βηθλεέμ στην Αίγυπτο για να βελτιώσει το βιοτικό της επίπεδο. Επίσης, ο ελεήμων και φιλεύσπλαχνος Χριστός δεν θα ευλογούσε την υποδοχή ξένων που θα απαιτούσαν τη βίαιη επιβολή του δικού τους τρόπου ζωής και της δικής τους θρησκείας.

Για να υπερασπιστεί τα όσια και τα ιερά ο Κύριός μας πήρε στο χέρι Του το φραγγέλιο. Όλοι (ή σχεδόν όλοι) έχουν υπόψη τους την ευαγγελική περικοπή (Κατά Ιωάννην Β΄ 12-15), όπου ο Χριστός είδε εμπόρους και σαράφηδες στον Ναό του Σολομώντα και πήρε τον βούρδουλα για να τους διώξει και αναποδογύρισε τους πάγκους τους.

Θα ανεχόταν, λοιπόν, σήμερα ο Χριστός ελληνόφωνους αθέους ή ξένους αλλοπίστους να σπάνε, να βεβηλώνουν, να κοπρίζουν στα ιερά Του και να ρημάζουν τους ναούς Του; Έλεος!


NEWSBREAK
https://www.newsbreak.gr/apopseis/62713/i-neotaxiki-epiklisi-toy-christoy/ 

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ : ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ἡ πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
 Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου
 
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ Θεός, τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, παντοδύναμο ὅπως ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ζωογονεῖ, ἐμψυχώνει καὶ ἐνδυναμώνει τὰ πλάσματα. Αὐτὸ δίνει στὰ ζῶα τὴ ζωή, στοὺς ἀνθρώπους τὸ νοῦ καὶ στοὺς χριστιανοὺς τὴν ἀνώτερη ζωή, τὴν πνευματική. Αὐτὸ φωτίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν βοηθάει νὰ μπεῖ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνεται στὸν καθένα μας ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν ἀξία τῶν καλῶν ἔργων του, ἀλλὰ δωρεάν, σύμφωνα μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ σωτηρία του.

Στὴ συνέχεια θὰ δοῦμε τί χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

1. Ὅταν κατοικήσει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ δίνει πίστη καὶ φωτισμό. Χωρὶς Αὐτό, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἀληθινὴ καὶ ζωντανὴ πίστη. Χωρὶς τὸ φωτισμό Του, καὶ ὁ πιὸ σοφὸς καὶ μορφωμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁλότελα τυφλὸς ὡς πρὸς τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κτίση Του. Ἀπεναντίας, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ φωτίσει ἐσωτερικὰ καὶ τὸν πιὸ ἀμόρφωτο καὶ ἁπλοϊκὸ ἄνθρωπο, νὰ τοῦ ἀποκαλύψει ἄμεσα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τοῦ προσφέρει τὴ γλυκειὰ γεύση τῆς βασιλείας Του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, αἰσθάνεται στὴν ψυχή του ἕνα ἀσυνήθιστο φῶς, ποὺ τοῦ ἦταν ὁλότελα ἄγνωστο μέχρι τότε.

2. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γεννάει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι σὰν μία καθαρὴ φωτιά, μία πηγὴ θερμότητας, ποὺ ζεσταίνει τὴν καρδιά. Εἶναι μία ρίζα, ποὺ βλαστάνει μέσα στὴν καρδιὰ ὅλα τὰ καλὰ ἔργα. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ζωογονηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, τίποτα δὲν εἶναι δύσκολο, φοβερὸ ἢ ἀδύνατο. Γι' αὐτὸν κανένας νόμος δὲν εἶναι βαρύς, καμιὰ ἐντολὴ δὲν εἶναι ἀνεφάρμοστη. Ὅλα του εἶναι εὔκολα.
Ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη, ποὺ χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι τόσο μεγάλα καὶ δυνατὰ ὄπλα στὰ χέρια του, πού, ἂν τὰ ἔχει, μπορεῖ εὔκολα, ἄνετα, μὲ χαρὰ καὶ γαλήνη νὰ βαδίσει τὸ δρόμο ποὺ βάδισε ὁ Χριστός.

3. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει ἀκόμα στὸν ἄνθρωπο δύναμη, γιὰ ν' ἀντιστέκεται στοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου. Ἔτσι, χρησιμοποιεῖ βέβαια τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, ἀλλὰ σὰν περαστικὸς ταξιδιώτης, χωρὶς νὰ κολλάει σ' αὐτὰ τὴν καρδιά του. Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο μορφωμένος καὶ ἔξυπνος κι ἂν εἶναι, μένει πάντα δοῦλος καὶ αἰχμάλωτος τοῦ κόσμου.

4. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει στὸν ἄνθρωπο καὶ σοφία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε κατεξοχὴν στοὺς ἁγίους ἀποστόλους, πού, πρὶν λάβουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἦταν ἀγράμματοι καὶ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ὕστερα ὅμως κανεὶς δὲν μποροῦσε ν' ἀντισταθεῖ στὴ σοφία καὶ τὴ δύναμη τοῦ λόγου τους.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει σοφία ὄχι μόνο στὰ λόγια τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ στὶς πράξεις του. Ἔτσι, λ.χ., ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Πνεῦμα, πάντα θὰ βρεῖ τὸ χρόνο καὶ τὸν τρόπο νὰ φροντίσει γιὰ τὴ σωτηρία του, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ θόρυβο τοῦ κόσμου.

5. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει τὴν ἀληθινὴ χαρά, τὴν καρδιακὴ εὐτυχία καὶ τὴν ἀσάλευτη εἰρήνη. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ ἀληθινά, νὰ εὐχαριστηθεῖ καθαρά, νὰ νιώσει τὴν εἰρήνη ποὺ γλυκαίνει τὴν ψυχή. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάπου κάπου χαίρεται. Μὰ ἡ χαρά του εἶναι στιγμιαία καὶ ὄχι καθαρή. Κάπου-κάπου διασκεδάζει. Μὰ οἱ διασκεδάσεις του εἶναι πάντα κενές, ἀνούσιες, καὶ μετὰ ἀπ' αὐτὲς τὸν κυριεύει μία ἀκόμα μεγαλύτερη στενοχώρια. Κάπου-κάπου εἶναι ἤρεμος. Μὰ ἡ ἠρεμία του δὲν εἶναι ἡ πνευματικὴ εἰρήνη, εἶναι νάρκη τῆς ψυχῆς. Καὶ ἀλίμονο σ' ἐκεῖνον ποὺ δὲν προσπαθεῖ καὶ δὲν θέλει νὰ ξυπνήσει ἀπ' αὐτὴ τὴ νάρκη!

6. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει καὶ τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ γνωστικός, δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του ὅσο πρέπει, ἂν δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί χωρὶς τὴ θεία βοήθεια, δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν πραγματικὴ κατάσταση τῆς ψυχῆς του. Ἂν εἶναι τίμιος καὶ κάνει κανένα καλὸ στοὺς συνανθρώπους του, νομίζει πῶς εἶναι δίκαιος ἢ καί, σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους, τέλειος καὶ πῶς δὲν τοῦ χρειάζεται τίποτ' ἄλλο!
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν κατοικήσει μέσα μας, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν ἐσωτερική μας φτώχια καὶ ἀδυναμία. Καὶ ἀνάμεσα στὶς ἀρετές μας, προβάλλει ὅλες τὶς ἁμαρτίες μας, τὴν ἀμέλειά μας, τὴν ἀδιαφορία μας γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων, τὴν ἰδιοτέλειά μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ φαινόμαστε μεγαλόψυχοι, τὴν παχυλὴ φιλαυτία μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ ποτὲ δὲν τὴν ὑποπτευόμασταν. Κοντολογίς, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μας τὰ δείχνει ὅλα, ὅπως πραγματικὰ εἶναι. Καὶ τότε ἀρχίζουμε ν' ἀποκτᾶμε τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Τότε ἀρχίζουμε νὰ χάνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὶς δικές μας δυνάμεις καὶ ἀρετές. Τότε ἀρχίζουμε νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας χειρότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Καὶ ταπεινωμένοι μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀρχίζουμε νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ἐλπίζουμε μόνο σ' Ἐκεῖνον.

7. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς διδάσκει, τέλος, τὴν ἀληθινὴ προσευχή. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ κάνει προσευχὴ πραγματικὰ εὐάρεστη στὸ Θεό, πρὶν λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί ἂν ἀρχίσει νὰ προσεύχεται, χωρὶς νὰ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, θὰ δεῖ τὸ νοῦ του νὰ μὴν μπορεῖ νὰ συγκεντρωθεῖ. Ἐπιπλέον, δὲν γνωρίζει, ὅπως πρέπει, οὔτε τὸν ἑαυτό του οὔτε τὶς ἀνάγκες του οὔτε τί νὰ ζητήσει οὔτε πῶς νὰ τὸ ζητήσει ἀπὸ τὸ Θεό. Καλὰ-καλὰ δὲν ξέρει οὔτε τί εἶναι ὁ Θεός. Ὅποιος, ὅμως, ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γνωρίζει τὸ Θεό, βλέπει ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας του καὶ ξέρει πῶς νὰ Τὸν πλησιάσει, πῶς νὰ Τὸν παρακαλέσει καὶ τί νὰ Τοῦ ζητήσει. Οἱ σκέψεις του στὴν προσευχὴ εἶναι εὔτακτες, καθαρές, προσηλωμένες μόνο στὸν Κύριο. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μπορεῖ μὲ τὴν προσευχή του νὰ πετύχει τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ βουνὰ νὰ μετακινήσει.
Νά, λοιπόν, τί χαρίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σ' ἐκεῖνον ποὺ Τὸ ἔχει λάβει. Βλέπετε ὅτι, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἀδύνατον ὄχι μόνο νὰ μποῦμε στὴν οὐράνια βασιλεία, ἀλλὰ κι ἕνα βῆμα νὰ κάνουμε στὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ ἐκεῖ. Γι' αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ποθοῦμε καὶ νὰ ζητᾶμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα• εἶναι ἀπαραίτητο νὰ Τὸ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ Τὸ ἔχουμε πάντα μέσα μας, ὅπως Τὸ εἶχαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι.


ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ; (ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ)

1. Ἕνα Ἐκκλησιαστικό Βιβλίο:
Λειτουργικό βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας (ὕμνοι, τροπάρια, ἱερά Ἀναγνώσματα) πού καλύπτει τήν πιό κατανυκτική καί σπουδαῖα λειτουργική περίοδο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Ἀρχή: Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου

Τέλος: Μέγα Σάββατο

Χωρίζεται σέ 3 περιόδους:

α’ 1) Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου

2) Κυριακή Ἀσώτου

3) Κυριακή Ἀπόκρεω

4) Κυριακή Τυροφάγου

β’ Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή

(Καθαρά Δευτέρα ἕως Σάββατο Λαζάρου -> 6 ἑβδομάδες -> 5 Κυριακές)

γ’ Μεγάλη Ἑβδομάδα Παθῶν καί Ἀναστάσεως

2. Μιά λειτουργική Περίοδος Κατανυκτική καί Πένθιμη:

Τριώδιο εἶναι ἡ Ἐκκλησιαστική περίοδος πού καλύπτεται ἀπ’ τό βιβλίο του Τριωδίου. Εἶναι ἀντίστοιχη μέ ἑορταστική περίοδο ἀρχαίας εἰδωλολατρείας. Φεβρουάριο μέ Μάρτιο οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γιόρταζαν μέ ὀργιαστικό τρόπο τά Βάκχια (Βάκχος = Θεός τῆς μέθης), τά Διονύσια (Διόνυσος = Θεός τῆς ἀκολασίας), τά Ἀνθεστήρια (γιορτές ἀνοίξεως πού συμβόλιζαν τή γονιμοποίηση καί ἀναγέννηση τῆς φύσεως).

Οἱ ἄνθρωποι θεοποίησαν τά κατώτερα πάθη γιά νά τά ἱκανοποιοῦν ἐλεύθερα. Αὐτό πού ἔκαναν οἱ εἰδωλολάτρες ὅμως δέν ταιριάζει σέ βαπτισμένους Χριστιανούς. Εἶναι ἀσέβεια πού μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει σέ λάθη σοβαρά.

Τό Τριώδιο δέ σημαίνει ἁμαρτωλή μέθη, μάσκες, καρναβάλι, προσωπίδες ὥστε κάτω ἀπ’ αὐτές κρυμμένοι βαπτισμένοι ἄνθρωποι νά κάνουν ὄ,τι δέν τολμοῦν νά πράττουν μέ φανερό τό πρόσωπο: «οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καί τραπέζης δαιμονίων» (Α’ Κορ. ι’ 21).

3. Ἕνας τρόπος ζωῆς πού μᾶς φέρνει πιό κοντά στόν Θεό:

Γιά τόν ἄνθρωπο πού πιστεύει στόν Θεό, Τριώδιο σημαίνει:

Ἀγώνας μέ χαρά γιά νά γίνω καλύτερος.

Ἀγώνας μέ συγκεκριμένο στόχο, γιά νά ξεπεράσω ἕνα ἐλάττωμά μου φέτος.

Ἀγώνας μέ πίστη στήν Πατρική Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος θά μοῦ δώσει δύναμη νά ξεπεράσω τίς προσκλήσεις τοῦ κόσμου γιά νά μείνει καθαρή ἡ ψυχή.

Τώρα στό Τριώδιο ζῶ περισσότερο ὅπως θέλει ὁ Θεός (προσεύχομαι, ἐκκλησιάζομαι, δείχνω ἀγάπη, εἶμαι ἀληθινός).

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί κατ’ ἐπέκταση τό Τριώδιο,στό ὁποῖο ἀνήκει, ὀνομάζεται «Στάδιο τῶν ἀρετῶν»! Σάν ἄλλοι ἀθλητές μπαίνουμε στό στίβο γιά νά κερδίσουμε ἔπαθλα στόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς! Καλό Στάδιο!

Γνωριμία με το Τριώδιο

Καλύπτει μία μεγάλη, πένθιμη και κατανυκτική περίοδο της εκκλησιαστικής μας ζωής. Αρχίζει από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου (Α’ Κυριακή του Τριωδίου) και τελειώνει το Μέγα Σάββατο. Το καθαυτό Τριώδιο περιλαμβάνει 4 Κυριακές: του Τελώνου και Φαρισαίου, του Ασώτου, της Απόκρεω και της Τυρινής. Αυτή η πρώτη περίοδος μας προετοιμάζει για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
Η ταπείνωση του Τελώνη, σε αντίθεση με την υπεροψία του Φαρισαίου, γίνεται αρχή του Τριωδίου. Υψώνει, δικαιώνει και χαριτώνει τον άνθρωπο. Τον καθιστά ευλογημένο και αγαπητό στον Θεό και στους ανθρώπους.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Η συγκινητικότατη αυτή παραβολή μας καλεί όλους σε μετάνοια κι επιστροφή. Ας αποφύγουμε την ανταρσία του ασώτου και την αλαζονεία του μεγαλυτέρου αδελφού. Ας μιμηθούμε τη μετάνοια του πρώτου, γιατί μόνο αυτή θα μας σώσει.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
Αυτή η Κυριακή θα έπρεπε να ονομάζεται της Κρίσεως, από το Ευαγγέλιο που έχει ως θέμα τη Β’ Παρουσία του Χριστού και τη μέλλουσα κρίση. Όλα θα φανερωθούν και θα κριθούν την ημέρα εκείνη. Ο αμερόληπτος Κριτής θ’ αποφασίσει δίκαια κι αντικειμενικά. Απ’ τη μια οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, που θα καταδικαστούν αιώνια κι απ’ την άλλη οι δίκαιοι, που θ’ απολαμβάνουν  για πάντα την επουράνια Βασιλεία.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Το θέμα αυτής της Κυριακής είναι η έξωση του Αδάμ απ’ τον Παράδεισο. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της νηστείας και γι’ αυτό θυμόμαστε την πρώτη παράβαση των πρωτοπλάστων, που κατέλυσαν τη νηστεία. Έτσι, η τήρηση αυτής της εντολή του Θεού είναι μέσο βοηθητικό για εντατικότερο πνευματικό αγώνα.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Περίοδος νηστείας, συντριβής και πνευματικής περισυλλογής. Αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι το Μέγα Σάββατο. Περιλαμβάνει 6 Κυριακές: της Ορθοδοξίας, του Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, της Σταυροπροσκυνήσεως, του Αγ. Ιωάννη της Κλίμακος, της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας και των Βαΐων.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Μετά το τέλος της Καθαράς Εβδομάδας, που επιδιώκουμε την ολοκληρωτική κάθαρση των ψυχών και των σωμάτων μας, είναι η Α’ Κυριακή των Νηστειών, όπου εορτάζουμε τη νίκη της Ορθοδοξίας μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
Μετά την εορτή της Ορθοδοξίας, η αγία μας Εκκλησία όρισε να τιμάται ένας μεγάλος αγωνιστής, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, που υπήρξε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και κατατρόπωσε τους αιρετικούς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
Στο μέσο της Αγίας Τεσσαρακοστής προβάλλεται ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του Κυρίου για προσκύνηση, διδαχή και ενίσχυση των πιστών. Το Τίμιο Ξύλο γίνεται πηγή ζωής και αφθαρσίας, χάριτος και ευλογίας.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ
Αυτή η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη, τον συγγραφέα της «Κλίμακος», ένα βιβλίο, με το οποίο ζητεί ν’ ανεβάσει τον Χριστιανό από τις μικρότερες και απλούστερες στις μεγαλύτερες και τελειότερες αρετές, σαν ν’ ανεβαίνει κανείς μία σκάλα από τη γη στον ουρανό.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΣ. ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ
Στο τέλος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθώς πλησιάζουμε περισσότερο προς τη Μεγάλη Εβδομάδα, εορτάζουμε την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, επειδή υπήρξε υπόδειγμα αληθινής και έμπρακτης μετάνοιας.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Πανηγυρική και χαρμόσυνη μέρα, αφού εορτάζεται η ταπεινή, αλλά και θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Ακολούθως, εισερχόμαστε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, που καταλήγει στην ένδοξη Ανάσταση την Κυριακή του Πάσχα.

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΟΥΔΕΤΕΡΟΘΡΗΣΚΟ ΚΡΑΤΟΣ Η ΕΛΛΑΣ ΓΙΑΤΙ Ο «Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΣΜΟΣ»!

Της Ελένης Παπαδοπούλου

Όμαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον, ομόθρησκον.

Αυτοί είναι οι τέσσερις βασικοί πυλώνες ενός έθνους. Εύλογα θ’ αναρωτηθεί κανείς: δηλαδή οι Καραμανλήδες, που ήρθαν πρόσφυγες από την Καππαδοκία, δεν ήταν Έλληνες, αφού ήταν τουρκόφωνοι; Οι σλαβόφωνοι πληθυσμοί της Μακεδονίας, που αγωνίστηκαν στον Μακεδονικό Αγώνα κι έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα; Έλληνες του εξωτερικού, που έχουν απωλέσει το ομότροπον προσαρμόζοντας τα ήθη τους στα ήθη της χώρας όπου διαμένουν, παύουν να είναι Έλληνες; Οι Πομάκοι, που είναι μουσουλμάνοι, δεν είναι Έλληνες; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Καλώς ή κακώς, για κάποιους λόγους κάποιες μερίδες πληθυσμών έχασαν στο διάβα των αιώνων ένα εκ των τεσσάρων συστατικών του έθνους. Αυτό δεν τους πετάει αυτόματα εκτός του εθνικού κορμού, όσο διατηρούν αναλλοίωτο το αίμα – σε κάθε περίπτωση – και την εθνική τους συνείδηση.

Αυτή η εθνική συνείδηση επί Τουρκοκρατίας εκφράστηκε μέσα από τη θρησκεία – την ορθοδοξία. Παρ’ όλο που σε αρκετές περιοχές τα ελληνικά είχαν απαγορευτεί κι ο κόσμος ήταν αναγκασμένος να μιλά τουρκικά, είχε ωστόσο συναίσθηση της ελληνικότητάς του λόγω της θρησκείας. Ήταν αυτή που τους ξεχώριζε από τους Οθωμανούς και λειτούργησε ως πολιτισμικό φράγμα, ώστε να μην εκτουρκιστούν οι Έλληνες κι αφομοιωθούν από τον κατακτητή. Πολλοί Πόντιοι και Καραμανλήδες, αλλά και άλλοι ελληνικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας και της Τουρκίας, έχασαν τη γλώσσα τους, όμως διατήρησαν τη θρησκεία τους. Σε αρκετούς είχε τεθεί το δίλημμα ν’ αποφασίσουν αν θα κρατούσαν τη γλώσσα ή τη θρησκεία και προτίμησαν τη θρησκεία, καθώς θεώρησαν ότι αυτή, με τα ήθη της και τα έθιμά της (ομότροπον) πέρα από την κοινή πίστη, θα λειτουργούσε ως πιο ισχυρός συνεκτικός κρίκος για να τους δένει με το έθνος. Δεν έσφαλαν. Ακόμα και στα βάθη της Τουρκίας, ο χριστιανισμός κατόρθωσε αυτούς να τους ξεχωρίζει πάντα από τους μουσουλμάνους συγχωριανούς τους. «Οι χριστιανοί» έλεγαν, όχι «οι Έλληνες». Δεν τους ένοιαζε εξ άλλου αν ήσουν Έλληνας, Αρμένιος ή Ασσύριος. Ο Τούρκος σ’ έβλεπε απλώς ως χριστιανό, ενώ αντίστοιχα σε θεωρούσε Τούρκο ό,τι καταγωγής κι αν ήσουν, αν ασπαζόσουν το Ισλάμ. Αυτό δε συνέβη βέβαια με τους χριστιανούς, που διατήρησαν τις εθνικές του συνειδήσεις και θα εξηγήσω παρακάτω τον λόγο.

Ο ελληνισμός λοιπόν είναι συνυφασμένος με την ορθοδοξία εδώ κι αιώνες, γι’ αυτό και τα θεμέλια του ελληνικού κράτους τέθηκαν πάνω της, επικυρώνοντας έτσι τον ισχυρό δεσμό Ελληνισμού-Ορθοδοξίας. Πρέπει να τονιστεί ωστόσο, ότι οι Έλληνες ποτέ δεν αντιλήφθηκαν την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό ως ταυτόσημα, αλλά έβλεπαν την πρώτη ως αναπόσπαστο κομμάτι του δεύτερου. Δεν μπορούσαν δηλαδή να διανοηθούν Ελληνισμό χωρίς Ορθοδοξία, αλλά δεν τα θεωρούσαν ένα και το αυτό. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα για παράδειγμα είδαμε σλαβόφωνους Έλληνες αγωνιστές να πολεμούν κατά των επίσης ορθόδοξων Βουλγάρων, έχοντας πλήρη συναίσθηση της ελληνικότητάς τους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Έλληνες είχαν από παλιά ενσωματώσει την πίστη στη φυλή κι όχι το αντίθετο. Γι’ αυτό και η ελληνική διέφερε στη συνείδησή τους από τις άλλες ορθοδοξίες, από των Βουλγάρων επί παραδείγματι ή από των Αρμενίων. Γιατί ήταν ένα φαινόμενο ελληνικό, μια πίστη εμποτισμένη από τα ελληνικά ιδεώδη, ήθη και αξίες.

Κι ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα, μια εποχή πλήρους ηθικής κατάπτωσης σ’ ένα κράτος σαθρό, αντεθνικό και αντιλαϊκό, όπου ο πόλεμος εναντίον της Ορθοδοξίας είναι πιο φανερός από ποτέ. Η αριστερά ακολουθεί κατά γράμμα τις επιταγές του Λένιν και προχωρά με ταχείς ρυθμούς όχι μόνο στο διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας, αλλά και στην αναθεώρηση του Συντάγματος με στόχο την κατάργηση της επίσημης θρησκείας. Να γίνουμε «κράτος ουδετερόθρησκο», λένε, καθώς στην εποχή μας είναι γενικότερα της μόδας το ουδέτερο. Να μην υφίσταται διάκριση σε φύλα, θρησκείες, εθνικότητες, χρώματα… Όλα ουδέτερα. Να μην υπάρχουν ιδιαίτερες ταυτότητες εν ολίγοις, να εξαλείψουμε τη διαφορετικότητα και την κάθε ιδιαιτερότητα χάριν της γενικότερης ισότητας.

Υπάρχουν όμως κι άλλοι λόγοι, για τους οποίους πολεμούν τον χριστιανισμό συγκεκριμένα, με τόσο μένος, ενώ είναι πολύ πιο ανεκτικοί με τις άλλες θρησκείες. Εν πρώτοις η ιδιότητά του ως συνεκτικό στοιχείο του έθνους, όπως το αναλύσαμε παραπάνω. Ένας λαός χωρίς κοινή πίστη χειραγωγείται, αλλά και διαιρείται πολύ πιο εύκολα. Όταν δεν υπάρχουν πλέον ταυτοτικοί δεσμοί με τον πλησίον σου, παύει και το αίσθημα του ανήκειν στο ίδιο σύνολο, στην ίδια κοινότητα. Ο δεύτερος λόγος μας έρχεται από τον ίδιο τον Λένιν:

«Ο μαρξισμός είναι υλισμός. Ως τέτοιος είναι εξίσου αμείλικτα εχθρικός προς τη θρησκεία, όσο και ο υλισμός των εγκυκλοπαιδιστών του ΧVΙΙΙ αιώνα ή ο υλισμός του Φόιερμπαχ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Μα ο διαλεκτικός υλισμός του Μαρξ και του Έγκελς προχωρεί πιο πέρα από τους εγκυκλοπαιδιστές και τον Φόιερμπαχ, εφαρμόζοντας την υλιστική φιλοσοφία στον τομέα της ιστορίας, στον τομέα των κοινωνικών επιστημών. Πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε κατά της θρησκείας. Αυτό είναι το αλφάβητο όλου του υλισμού και, συνεπώς, και του μαρξισμού. Μα ο μαρξισμός δεν είναι υλισμός που σταμάτησε στο αλφάβητο. Ο μαρξισμός προχωρεί πιο πέρα. Ο μαρξισμός λέει: πρέπει να ξέρουμε ν’ αγωνιζόμαστε κατά της θρησκείας, και γι’ αυτό πρέπει να εξηγήσουμε υλιστικά την πηγή της πίστης και της θρησκείας μέσα στις μάζες. Την πάλη κατά της θρησκείας δεν μπορούμε να την περιορίζουμε σ’ ένα αφηρημένο ιδεολογικό κήρυγμα, δεν μπορούμε να την ανάγουμε σ’ ένα τέτοιο κήρυγμα. Την πάλη αυτή πρέπει να την συνδέσουμε με τη συγκεκριμένη πρακτική του ταξικού κινήματος που αποβλέπει στην εξάλειψη των κοινωνικών ριζών της θρησκείας.»

Ο μαρξισμός είναι υλισμός. Ο χριστιανισμός είναι το ακριβώς αντίθετο, καθώς προϋποθέτει την πίστη στην ύπαρξη της ψυχής και την αθανασία της, άρα και στη μεταθανάτια ζωή, και οδηγεί σε πνευματικές αναζητήσεις, σκληραγώγηση του πνεύματος και κατά συνέπεια απομάκρυνση από τον υλισμό. Ο χριστιανισμός, αν μπορούσε να δοθεί ένα συνώνυμο μη θρησκευτικού χαρακτήρα, θα μπορούσε να ονομαστεί και αντι-υλισμός. Και γι’ αυτό ο Στρατηγός Ντεγκρέλ έλεγε ότι ο μπολσεβικισμός μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο με τον χριστιανισμό.

Όλα τα παραπάνω εξηγούν τον λυσσαλέο πόλεμο εκ μέρους της Αριστεράς στον χριστιανισμό, η οποία παράλληλα δε δείχνει να ενοχλείται από τον θρησκευτικό φανατισμό των αλλογενών καλεσμένων της, εφ’ όσον αυτοί μπορούν να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς της. Για την Αριστερά η μόνη αληθινή – αν και όχι θεϊκού περιεχομένου – θρησκεία είναι ο μαρξισμός και σ’ αυτόν παραμένει πιστή, ακολουθώντας με εντυπωσιακή ιδεολογική συνέπεια τα διδάγματα των αποστόλων του:

«Ολόκληρο το πρόγραμμα μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι’αυτό η εξήγηση του προγράμματος μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού. Η έκδοση της αντίστοιχης επιστημονικής φιλολογίας, που ως σήμερα την απαγόρευε αυστηρά και την καταδίωκε η απολυταρχική-δουλοπαροικιακή κρατική εξουσία, πρέπει ν’αποτελέσει τώρα έναν από τους τομείς της κομματικής μας δουλειάς. Τώρα θα βρεθούμε ίσως στην ανάγκη ν’ακολουθήσουμε τη συμβουλή που έδωσε κάποτε ο Ένγκελς στους γερμανούς σοσιαλιστές: μετάφραση και μαζική διάδοση της γαλλικής διαφωτιστικής και αθεϊστικής φιλολογίας του XVIII αιώνα.» (Λένιν, «Σοσιαλισμός και Θρησκεία», 3/12/1905)

Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω, πως όποιος παπαγαλίζει τα επιχειρήματα της αριστεράς κι επιδεικνύει το ίδιο μένος με την αριστερά απέναντι στον χριστιανισμό, θα πρέπει να κάνει μια αναθεώρηση των αξιών του. Είναι πιθανόν να βρίσκεται στη λάθος πλευρά… Δε νοείται να δηλώνει κανείς εθνικιστής και να χτυπά έναν εκ των τεσσάρων πυλώνων του έθνους.

ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ - ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

ΤΗΝ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ τῆς πολυπολιτισμικότητος ἡ ὁποία ἔχει ὡς στόχο τήν διάλυση τῶν συγκροτημένων κοινωνιῶν καί τήν διάλυση τῶν συντεταγμένων Ἐθνῶν ἀνοίγει ὁ ΣΥΡΙΖΑ μέ τήν πρόταση ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος πού ἔδωσε χθές στήν δημοσιότητα. Οἱ προθέσεις τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι κάτι παραπάνω ἀπό προφανεῖς. Θέτει στό στόχαστρό της τούς πυλῶνες τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος: τήν Θρησκεία (ὄχι Ἐκκλησία) καί τήν Οἰκογένεια. Καί ἄς ὁμολογεῖται ἀπό ὅλους πώς ἡ πατρίδα μας ἔμεινε ὄρθια μέσα στήν καταιγίδα τῶν μνημονίων χάρη στήν συνοχή τῆς οἰκογενείας καί χάρη στό κοινωνικό δίκτυο τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐκδικητικότης τῶν βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ «φωνάζει» ἀπό μακρυά. Σέβονται τό Ἰσλάμ ὡς δόγμα, ὄχι ὅμως καί τόν Χριστιανισμό. Ἀπαγορεύουν στόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, στόν Πρωθυπουργό, στούς βουλευτές, στούς αἱρετούς νά ὁρκίζονται στό Εὐαγγέλιο ἐφ’ ὅσον τό ἐπιθυμοῦν, ἀλλά διατηροῦν στό Σύνταγμα τό δικαίωμα τῶν μουσουλμάνων βουλευτῶν νά ὁρκίζονται στό Κοράνι! Ἐνῶ διαγράφουν ἀπό τά ἄρθρα 33 καί 59 τήν φράση «ὁρκίζομαι στό ὄνομα τῆς Ὁμοούσιας καί Ἀδιαίρετης Τριάδας», διατηροῦν (ἄρθρο 59) τήν παράγραφο 2 πού ὁρίζει ὅτι «ἀλλόθρησκοι ἤ ἑτερόδοξοι βουλευτές δίνουν τόν ἴδιο ὅρκο συμφώνως πρός τόν τύπο τῆς δικῆς τους θρησκείας ἤ τοῦ δικοῦ τους δόγματος». Γι’ αὐτούς δέν ἰσχύει ὁ ὅρος οὐδετεροθρησκεία. Ἀναλυτικῶς: Συμφώνως πρός τήν πρόταση ἀναθεωρήσεως τῆς Ἀριστερᾶς τό ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος ἀναδιατυπώνεται ὡς ἑξῆς:

«1. Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία εἶναι θρησκευτικά οὐδέτερη. Ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία βρίσκεται ἀνασπόσπαστα δεμένη μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί κάθε ἄλλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τηρεῖ ἀπαρασάλευτα τούς Κανόνες τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τήν Ἐκκλησιαστική Παράδοση. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι αὐτοκέφαλη καί διοικεῖται σύμφωνα μέ ὅσα ὁρίζουν ὁ Καταστατικός Χάρτης της, ὁ Πατριαρχικός Τόμος τοῦ 1950 καί ἡ Συνοδική Πράξη τοῦ 1928».

Ἀπό μία πρώτη ἀντιπαραβολή μέ τό παλαιό ἄρθρο 3 προκύπτουν τρεῖς οὐσιώδεις μεταβολές:

• Ἡ ἀπάλειψις τῆς φράσεως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γνωρίζει ὡς κεφαλή της «τόν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό».
• Ἡ ἀπάλειψις τῆς ἀναφορᾶς πώς ἡ αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία «διοικεῖται ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῶν ἐνεργεία Ἀρχιερέων καί ἀπό τήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο».
• Ἡ διακήρυξις πώς ἡ Πολιτεία παραμένει «θρησκευτικά οὐδέτερη», ἄν καί αὐτό ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν διατήρηση τῆς δυνατότητος τῶν μουσουλμάνων νά δίνουν ὅρκο στό Κοράνι. Τί εἴδους… οὐδετερότης εἶναι αὐτή;

Τό κυριώτερο ὅμως ζήτημα πού ἀπασχολεῖ κύκλους τῆς Ἱεραρχίας ἡ ὁποία συγκαλεῖται ἐκτάκτως τήν Τρίτη ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, εἶναι ἡ οὐδετεροθρησκεία. Ὁ Σταυρός στήν Σημαία τίθεται ἐν ἀμφιβόλω, ἐφ’ ὅσον ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἐννοεῖ ἀπολύτως τήν διακήρυξή του γιά θρησκευτική οὐδετερότητα. Ἡ ὁρκωμοσία στό Εὐαγγέλιο στά δικαστήρια πού ἀποτελεῖ σήμερα προαιρετική ἐπιλογή γιά τούς διαδίκους τίθεται, ἐπίσης, ἐν ἀμφιβόλω. Οἱ εἰκόνες στά σχολεῖα καί στά δικαστήρια ὁμοίως. Τά θρησκευτικά σύμβολα γενικῶς. Ἀποδεικνύεται μάλιστα ὅτι ἡ ρῖψις τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας στά σκουπίδια ἀπό κρατική λειτουργό δέν ἀποτελεῖ τυχαία πράξη, μεμονωμένο περιστατικό. Ἀκόμη μεγαλύτερη εἶναι ὅμως ἡ πρόκλησις μέ τήν διαγραφή τῆς λέξεως «Ἔθνος» καί ἡ κατάργησις τοῦ οἰκείου ἄρθρου τοῦ Συντάγματος γιά τήν οἰκογένεια.
Ἕως σήμερα τό ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγματος ὅριζε ὅτι «ἡ οἰκογένεια ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους καθώς καί ὁ γάμος, ἡ μητρότητα, καί ἡ παιδική ἡλικία τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ κράτους» Τό ἄρθρο αὐτό καταργεῖται καί στήν θέση τῆς οἰκογένειας οἱ ὀλετῆρες τοῦ ΣΥΡΙΖΑ θέτουν τό «ἀξιοπρεπές ἐπίπεδο διαβίωσης γιά ὅλους». Γίνεται μόνο μιά ἀναιμική ἀναφορά στήν «εἰδική προστασία» πού παρέχεται στήν οἰκογένεια μαζί μέ τήν μητρότητα, τά παιδιά, τούς ἀπόρους, τούς ἡλικιωμένους, τά ἄτομα μέ ἀναπηρία. Αὐτό πρακτικά σημαίνει πώς φοροαπαλλαγές γιά τήν οἰκογένεια, πολυτεκνικά ἐπιδόματα, μόρια σέ πολύτεκνες οἰκογένειες γιά ἐξεύρεση ἐργασίας κ.λπ. τίθενται, ἐπίσης, ἐν ἀμφιβόλω. Πρός δόξαν ὅλων ἐκείνων πού στήν Ἑσπερία ἀπεργάζονται νά διαλύσουν μιά ὀργανωμένη κοινωνία, μέ τίς ἀτέλειές της, σέ ἀνίσχυρες καί ἀνυπεράσπιστες μονάδες.


ΕΣΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΔΕΚΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΔΕΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ - ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 40 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Εορτή της Αναλήψεως – Εορτάζει 39 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα

Γιατί έγινε η Ανάληψη μετά από 40 μέρες και όχι αμέσως μετά την Ανάσταση;

Ο αρχηγός της ζωής, που έλυσε τα δεσμά του θανάτου με την Ανάστασή του, συναναστράφηκε με τους μαθητές του επί σαράντα ημέρες και επιβεβαίωσε σ’ αυτούς την Ανάστασή του με πολλές αποδείξεις.
Δεν ανέβηκε στους ουρανούς την ίδια ημέρα που αναστήθηκε, γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε αμφιβολίες και ερωτηματικά.
Διαφορετικά, πολλοί από τους άπιστους θα μπορούσαν να προβάλλουν το επιχείρημα ότι η Ανάσταση δεν ήταν παρά ένα ακόμη από τα όνειρα ευσεβών πόθων που γρήγορα έρχονται και πιο γρήγορα παρέρχονται.

Για αυτό ακριβώς έμεινε ο Χριστός σαράντα ολόκληρες ημέρες στη γη, και εμφανίστηκε επανειλημμένα στους μαθητές του, και τους έδειξε τις ουλές από τα πληγές του, τους μίλησε για τις προφητείες που εκπλήρωσε με την ζωή και τα πάθη του ως άνθρωπος, και μάλιστα συνέφαγε μαζί τους.
.
Γιατί έφαγε ο αναστημένος Χριστός ψητό ψάρι και μέλι; Στο σημερινό Ευαγγέλιον της Εορτής ακούμε ότι ζήτησε και έφαγε ο Χριστός «ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου», δηλ. ένα κομμάτι από ψητό ψάρι και από κηρύθρα με μέλι (Λουκ. 24:42).
.
Γιατί αναφέρεται η λεπτομέρεια αυτή; Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η λεπτομέρεια αυτή είχε πολύ σπουδαία αλληγορική σημασία. Όσον αφορά στο ψάρι, γνωρίζουμε ότι αν και ζει μέσα στην αλμυρή θάλασσα, το σώμα του δεν είναι αλμυρό, αλλά γλυκό.
Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Χριστός, που έζησε μέσα στην ‘αλμυρή θάλασσα της αμαρτίας’ του κόσμου τούτου, «αμαρτίαν ουκ εποίησε, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού», δηλ. δεν έκανε καμιά αμαρτία, ούτε ξεστόμισε τίποτε το δόλιο (Ησ. 53:9).
Επίσης, ο Χριστός παρέμεινε πιο άφωνος και από το ψάρι όταν υπέστη το σωτήριο πάθος του και δέχτηκε τα ανήκουστα εκείνα βασανιστήρια και ακατανόμαστους υβρισμούς. Όσον αφορά στο μέλι και στο κερί, γνωρίζουμε ότι το μέλι είναι γλυκό και το κερί φωτιστικό, γι’ αυτό και θεωρούνται σαν σύμβολα της πνευματικής ηδονής και του φωτισμού που μεταδίδει στους πιστούς ο Χριστός μετά την Ανάστασή του.
Επίσης, συμβολίζουν, το μεν πρώτο την  θεραπεία της μεγάλης πίκρας της αμαρτίας την οποίαν συμβολίζει η χολή που του δόθηκε στο πάθος του, το δε δεύτερο, την διάλυση του πυκτού σκοταδιού της αμαρτίας την οποία συμβολίζει το σκοτάδι που έγινε κατά την σταύρωσή του.
.
Γιατί έγινε η Ανάληψη στο Όρος των Ελαιών; Αφού λοιπόν επιβεβαίωσε ο Χριστός την εκ νεκρών Ανάστασή του στους μαθητές του με μελιστάλακτους λόγους, και φώτισε τον νου τους και θέρμανε την καρδιά τους με την παρουσία του, τους οδήγησε την 40ην ημέρα από την Ανάστασή του στο Όρος των Ελαιών, που βρίσκεται στα ανατολικά της Ιερουσαλήμ.
Έπρεπε σ’ αυτό το Όρος να γίνει η Ανάληψη, γιατί σ’ αυτό, σύμφωνα με μια αρχαία παράδοση, θα επανέλθει ο Κύριος σωματικά και με δόξα για να κρίνει τον κόσμο κατά την έσχατη ημέρα. Εκεί θα ελεηθούν με το μέγα έλεος οι δίκαιοι, και εκεί θα θρηνήσουν με τον αιώνιο και απαρηγόρητο θρήνο οι αμαρτωλοί.
Τις δύο αυτές αντίθετες καταστάσεις των ανθρώπων δηλώνει η ονομασία του Όρους τούτου, γιατί οι κορυφές του ονομάζονται Όρος Ελαιών, ενώ οι πρόποδές του, κοιλάδα του Κλαυθμώνος. Το ίδιο προμήνυσε και ο χρησμός του προφήτη Ζαχαρία που ρητά δήλωσε «Ιδού ημέρα έρχεται Κυρίου, και στήσονται οι πόδες αυτού επί το Όρος των Ελαιών κατέναντι Ιερουσαλήμ εξ ανατολών» (Ζαχ. 14:4).
.
Γιατί έπρεπε να ήταν παρόντες οι Απόστολοι και η Θεοτόκος; Σ’ αυτό το Όρος οδήγησε ο Κύριος τους μαθητές του και την Θεοτόκο που τον γέννησε, για να δουν με τα μάτια τους την ένδοξη Ανάληψή του. Έπρεπε η κατά σάρκα Μητέρα του να είναι παρούσα σ’ εκείνη την μεγάλη δόξα του Υιού της, έτσι ώστε όπως σαν Μητέρα πληγώθηκε ψυχικά για το πάθος του πάνω από όλους, έτσι κατά τρόπο ανάλογο να χαρεί πάνω από όλους βλέποντας τον Υιό της να ανέρχεται με δόξα στους ουρανούς, να προσκυνείται σαν Θεός από τους Αγγέλους και να καθίζεται στον θρόνο της Μεγαλοσύνης πάνω από κάθε αρχή και εξουσία. Έπρεπε επίσης και οι θείοι Απόστολοι να γίνουν αυτόπτες της Ανάληψής του, για να πληροφορηθούν, ότι ο θείος Διδάσκαλός τους που ανεβαίνει τώρα στους ουρανούς, από εκεί είχε κατεβεί, και εκεί θα τους περιμένει σαν αληθινός Υιός του Θεού και Σωτήρας του κόσμου.
.
Πώς έγινε η πρωτόγνωρη και μοναδική Ανάληψη του Χριστού; Είχαν ήδη φτάσει στη μεσαία κορυφή του Όρους. Μπροστά τους απλωνόταν η πόλη των Ιεροσολύμων. Ήταν ακόμα ανοιχτή στο χώμα η οπή στην  οποία στήθηκε ο Σταυρός. Ανοιχτή ήταν επίσης και η είσοδος στον Τάφο του Σωτήρα, αφού ήταν ακόμα πεσμένος στο χώμα ο μέγας λίθος με τον οποίον είχε σφραγισθεί. Τότε στρέφει ο Σωτήρας τα νώτα του προς την  αχάριστη πόλη των Ιεροσολύμων και το βλέμμα του ατενίζει προς ανατολάς, όπως αναφέρει ο Δαυίδ με χαρά σε κάποιο ψαλμό του, «Ψάλλατε τω Θεώ τω επιβεβηκότι επί τον ουρανόν του ουρανού κατά ανατολάς» (Ψαλμ. 67:34). Και ενώ αποχαιρετάει τους μαθητές του, υψώνει τα άχραντα χέρια του και ευλογεί για τελευταία φορά –τα χέρια εκείνα με τα οποία ανάπλασε τον άνθρωπο που είχε δημιουργήσει στην αρχή, και τα οποία άπλωσε από φιλανθρωπία επάνω στον Σταυρό και συνένωσε «τα διεστώτα», δηλ. αυτά που βρίσκονταν σε διάσταση. Ενώ δεν χόρταιναν τα μάτια των μαθητών να βλέπουν το θεοειδές και γλυκύτατο εκείνο πρόσωπο του Κυρίου τους, ξαφνικά άρχισε Εκείνος να ανέρχεται στον ουρανό. Το βλέμμα τους έμεινε καρφωμένο στο παράδοξο και ακατανόητο εκείνο θέαμα της σωματικής Ανάληψης του Κυρίου, μέχρις ότου τον έκρυψε η φωτεινή νεφέλη.
Τι πρωτόγνωρη και μοναδική που ήταν η μεγαλοπρέπεια αυτής της Ανάληψης! Και ο Ηλίας είχε αναληφθεί στους ουρανούς, όπως αναφέρει η Γραφή, όμως η ανάληψή του έγινε με πύρινο άρμα και πύρινους ίππους, γιατί ήταν απλός άνθρωπος και χρειαζόταν βοήθεια για να αναληφθεί πάνω από την γη. Ο Χριστός όμως ήταν Θεάνθρωπος που αναλήφθηκε από μόνος του, με μόνη την παντοδυναμία του. Όσον αφορά στην νεφέλη εκείνη, επρόκειτο για το Άγιο Πνεύμα, όπως ακριβώς συνέβη και στην Μεταμόρφωση του Χριστού. Όπως η κάθοδός του και η Ενσάρκωσή του έγιναν «εκ Πνεύματος Αγίου», σύμφωνα με το μήνυμα του Γαβριήλ προς την Παρθένο («Πνεύμα Κυρίου επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σε» Λουκ. 1:35), έτσι και τώρα «συνανέρχεται» (ανεβαίνει μαζί με το Άγιο Πνεύμα) γιατί  Εκείνο τον παρακολουθεί και συνυπάρχει μαζί του ως ομοούσιό του, συμπροσκυνούμενο και συνδοξαζόμενο.
.
Γιατί εστάλησαν οι δύο ανθρωπόμορφοι και λευκοφόροι Άγγελοι; Ενώ ατένιζαν έκθαμβοι στον ουρανό οι άγιοι Απόστολοι, δύο άνδρες παρουσιάστηκαν σ’ αυτούς ντυμένοι με λευκή στολή. Ήταν άγγελοι οι δύο αυτοί άνδρες που είχαν πάρει ανθρώπινη μορφή για να μη φοβίσουν τους μαθητές. Και ήταν λευκοφόροι για να φανερωθεί η αγνότητά τους και το διαφωτιστικό και χαρμόσυνο μήνυμα τους το οποίο είχαν αποσταλεί να παραδώσουν. Τους απόστειλε ο  Χριστός που αναλήφθηκε, για να τους παρηγορήσει την στιγμή της λύπης τους για τον αποχωρισμό του, αλλά και να τους διαφωτίσει ότι ο αόρατος πλέον Κύριός τους καθόταν στα δεξιά του Θεού Πατρός και ότι θα κατεβεί και πάλι στη γη για να κρίνει όλους τους ανθρώπους, τους ζωντανούς και τους νεκρούς.
.
Ποιο ήταν το μήνυμα των λευκοφόρων Αγγέλων; «Άνδρες Γαλιλαίοι», τους είπαν, «γιατί στέκεστε  με το βλέμμα σας προσηλωμένο στους ουρανούς; Αυτός ο Ιησούς, τον οποίον σήμερα βλέπετε να αναλαμβάνεται, θα επανέλθει για να κρίνει τον κόσμο, και η επάνοδός του θα είναι ίδια με την ανάληψή του». Δηλαδή, θα έλθει από τον ουρανό φορώντας το ίδιο άχραντο Σώμα, το οποίο παρέλαβε από τα αίματα της αγνής Παρθένου, και το οποίο θα έχει επάνω του χαραγμένες τις πληγές που έλαβε στο πάθος του. Τώρα μόνο εσείς οι λίγοι τον βλέπετε να ανέρχεται στον ουρανό, όταν όμως επανέλθει, όλες οι φυλές της γης θα τον δουν να κατεβαίνει από εκεί με δόξα επάνω σε νεφέλες. Η ένδοξη αυτή κατάβασή του θα αποβεί πρόξενος μακαριότητας και χαράς για όσους έζησαν δίκαια. Για τους αμαρτωλούς όμως θα είναι αιτία θλίψεως και συμφοράς.»
.
Ποιος ήταν ο αντίκτυπος της Ανάληψης στους Αποστόλους και στο μικρό ποίμνιο της πρώτης Εκκλησίας; Αυτά άκουσαν οι Απόστολοι και προσκύνησαν τον Σωτήρα στην Ανάληψή του και ύστερα επέστρεψαν με χαρά στα Ιεροσόλυμα. Η χαρά τους ήταν πολύ μεγάλη, γιατί έμαθαν οριστικά, ότι ο θείος Διδάσκαλός τους είναι Θεός αληθινός, που αναλήφθηκε στους ουρανούς, όχι για να εγκαταλείψει τη γη, αλλά για να την ενώσει με τον ουρανό. Η χαρά τους ήταν επίσης πολύ μεγάλη γιατί πήραν την ευλογία του Σωτήρα τους στην Ανάληψή του. Με αυτήν την ευλογία η ολιγάριθμη Εκκλησία των μαθητών, το μικρό εκείνο ποίμνιο, αυξήθηκε μέσα σε ένα μικρό διάστημα και έγινε πολύ μεγάλη, και παίρνοντας την χάρη του Αγίου Πνεύματος αναδείχτηκε στην Εκκλησία εκείνη που εγκαθιδρύθηκε σε όλα τα μέρη της γης.
.
Ποιος ήταν ο αντίκτυπος της Ανάληψης στις ταξιαρχίες των Αγγέλων στους ουρανούς; Ενώ αυτά συνέβαιναν στη γη εξ αιτίας της Ανάληψης, στους ουρανούς οι Άγγελοι έστηναν μεγαλειώδες πανηγύρι. Οι τάξεις των Αγγέλων που υπηρέτησαν τον Σωτήρα επάνω στη γη και τον συνόδευαν τώρα στην θεία του Ανάληψη καλούσαν τις άνω ταξιαρχίες να ανοίξουν τις ουράνιες πύλες για να εισέλθει ο Βασιλεύς της Δόξης. «Άρατε πύλας οι άρχοντες υμών,» ψάλλει ο προφητάναξ Δαυίδ, «και επάρθητε πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο Βασιλεύς της Δόξης» (Ψαλμ. 23:7). Επειδή με το σωτήριο πάθος του έγινε ο Σωτήρας Χριστός ενδοξότερος και υψηλότερος –όπως το διατυπώνει ο Απόστολος Παύλος: «Εταπείνωσε το εαυτόν του και έγινε υπήκουος μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου Σταυρικού, γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε το υπέρ παν όνομα» (Φιλιππ. 2:9), γι’ αυτό απαιτούν και οι πύλες του ουρανού να γίνουν υψηλότερες για να τον υποδεχτούν επάξια. Επίσης, επειδή η δόξα του νικητή του Άδη και του θανάτου, που δεν χώρεσε στην μικρή γη, πλήρωσε τους ουρανούς, απαιτούν να υψωθούν και εκείνοι (οι Άγγελοι) στην εμφάνισή του.
Ωστόσο, οι ανώτερες ταξιαρχίες των Αγγέλων, βλέποντας ανθρώπινο σώμα να μεταφέρεται πάνω από αυτούς, καταλαμβάνονταν από θάμβος και έκπληξη. Γιατί, όπως ένας άνθρωπος που βλέπει Άγγελο στη γη καταλαμβάνεται από έκπληξη φόβου, έτσι και οι ασώματοι Άγγελοι, βλέποντας τότε ένα σώμα να υψώνεται μέσα σε νεφέλη, ζητούσαν έκθαμβοι να μάθουν γι’ αυτό το παράδοξο θέαμα, ζητώντας δυο φορές να βεβαιωθούν, Ποιος είναι  αυτός ο Βασιλεύς της Δόξης; Μαθαίνοντας, όμως, ότι είναι ο ισχυρός στους πολέμους Κύριος, που πάλεψε με τον διάβολο και τον κατέβαλε, που τώρα ανέρχεται στους ουρανούς, απορούν, πως το υπέρλαμπρο εκείνο σώμα είναι ερυθρό, και ρωτούν, «Τις ούτος ο παραγενόμενος εξ Εδώμ; ;» όπως ψάλλει ο πρώτος των προφητών, «ερύθημα ιματίων αυτού εκ Βοσόρ; Ούτος ωραίος εν στολή αυτού» (Ησαΐας 63:1); Δηλαδή, ποιος είναι αυτός ο γήινος που έρχεται φορώντας σάρκα σαν υπέρλαμπρο και ερυθρό ιμάτιο; Γιατί γήινος είναι η ερμηνεία του Εδώμ και σάρξ είναι  το Βοσόρ, και το σημείο αναφοράς εδώ είναι το δοξασμένο εκείνο Σώμα του Δεσπότη Χριστού που φαινόταν κατά την άνοδό του στους ουρανούς σαν ερυθρό γιατί έφερε επάνω του τον τύπο των πληγών της άχραντης πλευράς, των χειρών και των ποδών.
.
Γιατί διατηρήθηκαν τα αποτυπώματα των πληγών στο Αναστημένο Σώμα του Χριστού;  Πως όμως φαίνονταν οι πληγές σ’ εκείνο το άφθαρτο σώμα; Ήταν θέμα οικονομίας αυτό που φαινόταν, και είχε σαν σκοπό να φανερώσει την άρρητη (ανέκφραστη) και υπερβολική αγάπη του Θεανθρώπου για τον άνθρωπο. Δηλαδή το ότι καταδέχτηκε όχι μόνο να δεχθεί πληγές, αλλά και μετά την Ανάστασή του να τις διατηρήσει με παράδοξο τρόπο επάνω σ’ εκείνο το αφθαρτοποιημένο σώμα, και να τις δείξει στην Ανάληψή του και στον κόσμο των Αγγέλων σαν τα σύμβολα του πάθους του και σαν τα ανεξίτηλα τεκμήρια της αγάπης του προς εμάς τους ανθρώπους. Επίσης, διατήρησε τις πληγές του άχραντου σώματός του για να μας πείσει να μην λησμονούμε ποτέ τα πάθη του, διότι όταν τα έχουμε ενώπιόν μας, η καρδιά μας θα πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη προς αυτόν και από ιερά συναισθήματα. Τίποτε άλλο, λέει ο ιερός Χρυσόστομος δεν είναι ικανό να γεννήσει μέσα μας τα σωτήρια αυτά αποτελέσματα όσο το να βλέπουμε τον Θεό να μεταφέρει τα ίχνη του Σταυρού μέχρι το θρόνο της μεγαλοσύνης του. Κατά τον ιερό Αυγουστίνο, ο Θεάνθρωπος διατήρησε τις πληγές του στους ουρανούς, για να μας δείξει, ότι και στην κατάσταση της δόξης του δεν θα μας λησμονήσει, όπως άλλωστε μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό και ο κορυφαίος από τους προφήτες: «Ιδού επί των χειρών μου εζωγράφησά σου τα τείχη, και ενώπιόν μου ει δια παντός» (Ησ. 49:16), δηλαδή, ουδέποτε θα μας ξεχάσει, διότι θα μας έχει γραμμένους με ανεξίτηλα γράμματα επάνω στα χέρια του και θα μεσιτεύει για μας ενώπιον του Θεού Πατρός. Ίσως ακόμη και να διατήρησε τις πληγές για να μας διδάξει ότι μόνο με παθήματα και θλίψεις θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στην βασιλεία των ουρανών. Αν ο ίδιος ο Θεάνθρωπος ανυψώθηκε με σταυρικό πάθος, και αν δοξάστηκε με επονείδιστο θάνατο, τότε πως εμείς θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στην δόξα εκείνη χωρίς να βαδίσουμε στην στενή οδό  της αρετής, και χωρίς να υπομείνουμε θλίψεις και πειρασμούς αγωνιζόμενοι τον καλόν αγώνα; Αυτό είναι τελείως αδύνατο.
του
Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Διον. Δράγα

http://anavaseis.blogspot.gr/
Σημεία Καιρών
ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΟ ΕΘΝΟΣ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ, Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ, Η ΕΛΛΑΔΑ, ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΥΒΡΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΠΕΙΛΗ

File Photo: Ο πρώην Υπουργός Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων Νίκος Φίλης (Δ) με τον νυν υπουργό Κωνσταντίνο Γαβρόγλου (Κ) και τον πρώην υφυπουργό Κωνσταντίνο Ζουράρι (Α) κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης παραλαβής του υπουργείου, στις 7 του περασμένου Νοεμβρίου 2016. ΑΠΕ-ΜΠΕ, AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ

Του Δημήτρη Γ. Απόκη
Διεθνολόγου και Δημοσιογράφου, Απόφοιτου του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies
Διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον

Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την έξαρση της έντασης γύρω από σοβαρά εθνικά θέματα, παρατηρείται μια οργανωμένη επίθεση από διάφορους κύκλους, εναντίον βασικών πυλώνων της χώρας, που είναι το έθνος και η θρησκεία. Σε αυτή την επίθεση, δυστυχώς, συμμετέχει και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχει ανοίξει πόλεμο με την Εκκλησία και τα θρησκευτικά πιστεύω των Ελλήνων, αλλά και όσων τολμούν να διακηρύξουν ότι πάνω από όλα είναι Έλληνες, και πάνω από όλα βάζουν την πατρίδα, το εθνικό συμφέρον, και το Ελληνικό έθνος.
Τελευταίο σοβαρό επεισόδιο, σε αυτή την εκστρατεία εξαφάνισης και σπίλωσης αυτών των βασικών συστατικών του DNA, της Ελλάδας, η σφοδρή επίθεση του Υπουργείου Παιδείας και στελεχών του κυβερνώντος κόμματος εναντίον του Συμβουλίου Επικρατείας, και της απόφασής του, να κηρύξει αντισυνταγματικές τις αλλαγές του νόμου Φίλη, στο μάθημα των Θρησκευτικών.
Η επίθεση αυτή έρχεται να προστεθεί στους προκλητικά υβριστικούς χαρακτηρισμούς, στο υψηλότερο επίπεδο, από την κυβέρνηση εναντίον, των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που κατέβηκαν στους δρόμους για τα συλλαλητήρια γύρω από την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση για την ονομασία των Σκοπίων, και την άρνησή τους να αποδεχθούν την παραχώρηση του όρου, Μακεδονία, στα Σκόπια.
Για πάρα πολύ καιρό, στα κείμενά μου, ασχολούμαι και κάνω σφοδρή κριτική στη στρεβλή παγκοσμιοποίηση, που έχει ως αποκλειστικό στόχο, να ισοπεδώσει και να εξαφανίσει, την ιστορία των εθνών, τις παραδόσεις, τη θρησκεία, και οτιδήποτε συνδέεται με τις έννοιες, πατρίδα, έθνος-κράτος, εθνική κυριαρχία, και εθνικό συμφέρον.
Και αυτό για να μπορέσει να επικρατήσει μια λογική στρογγυλοποίησης των πάντων, η οποία θα καταστήσει εύκολη την επικράτηση των συμφερόντων αυτών που νοιάζονται μόνο για το κέρδος και τη διατήρηση του συστήματος της στρεβλής παγκοσμιοποίησης.
Είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι η λογική αυτή, ο ιός αυτός, έχει πλήξει ή τουλάχιστον προσπαθεί να πλήξει και την Ελλάδα, με αποτέλεσμα να απειλείται η ίδια η επιβίωση του Ελληνικού Έθνους. Και στην Ελλάδα πλέον, έχουμε σύγκρουση, μεταξύ της στρεβλής παγκοσμιοποίησης και του Ελληνικού έθνους-κράτους.
Σε μια στιγμή που το σύνολο το έθνους θα έπρεπε να είναι ενωμένο σαν γροθιά απέναντι σε αυτούς που αμφισβητούν και απειλούν την εδαφική ακεραιότητα και τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας, η κυβέρνηση της χώρας, επιλέγει την επίθεση, την σπίλωση, και τις απειλές, εναντίον των βασικών πυλώνων της χώρας, του έθνους και της δημοκρατίας, που είναι η Ορθοδοξία, η δικαιοσύνη και το Σύνταγμα, μόνο και μόνο επειδή δεν συμφωνούν με τον πολιτικό σχεδιασμό της και τις ιδεοληψίες της.
Ουδείς στη μέχρι σήμερα ιστορία, της χώρας και του έθνους δεν είχε αποτολμήσει κάτι τέτοιο, και μάλιστα σε εθνικά κρίσιμη στιγμή. Ακόμα και σε στιγμές σφοδρής εσωτερικής σύγκρουσης κανείς δεν είχε τολμήσει να επιτεθεί και να αμφισβητήσει την Ορθοδοξία, την δικαιοσύνη, το έθνος, την ίδια την Ελλάδα. Και όμως σήμερα αυτό έγινε και συνεχίζει να γίνεται. Όποιος τολμήσει να πει ότι είναι Έλληνας, Χριστιανός Ορθόδοξος, και υπερασπιστεί τις αξίες και παραδόσεις του έθνους, αυτόματα δέχεται σφοδρή επίθεση ως ακροδεξιός, εθνικιστής, ρατσιστής και πατριδοκάπηλος.
Η υπεράσπιση της πατρίδας, η πίστη στις αξίες και τις παραδόσεις της, η περηφάνεια του να είσαι Έλληνας, αντιμετωπίζεται ως ύβρις και κυρίως ως απειλή. Μόνο αυτό δεν είναι. Το αντίθετο. Η υπεράσπιση, των εθνικών αξιών, της Ορθοδοξίας, των παραδόσεων, και της ιστορίας, είναι η μοναδική ασπίδα και ελπίδα για την αντιμετώπιση κάθε είδους απειλής, και ο μόνος δρόμος για την επιβίωση της πατρίδας.
Δεν είναι δυνατόν χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Ρωσία, και τόσες άλλες, να έχουν βασίσει τα Συντάγματα τους και τα συστήματα τους πάνω στις αξίες της Ελληνικής Δημοκρατίας, στον Ελληνικό πολιτισμό, και σήμερα η ηγεσία της χώρας που έδωσε στον κόσμο αυτές τις αξίες και αυτές τις ιδέες, να τις πυροβολεί και να τις απειλεί. Υπάρχουν και όρια στο πολιτικό συμφέρον. Είναι καιρός όλοι και κυρίως η αντιπολίτευση, να το ξεκαθαρίσουν αυτό, με απόλυτη σαφήνεια και δυναμικότητα. Διότι από ένα σημείο και μετά η παθητικότητα, καθίσταται συνυπευθυνότητα. Η Ελλάδα δεν είναι ντροπή.


HELLASJOURNAL
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ (1881 - 28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1949) - «Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ» ΓΡΑΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ - ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΕ;;;

Του Θεολόγου – Εκκλησιαστικού Ιστορικού – Νομικού Ιωάννη Ελ. Σιδηρά

Το έπος του Ελληνικού Λαού και το Έπος του Θρακός Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου για Ελευθερία και Εθνική Ανεξαρτησία

Γραπτές Μαρτυρίες της Αντιστασιακής Δράσεως του Αθηνών Χρυσάνθου

Οι λέξεις «Έπος» και «Εθνική Εποποιία» εκφράζουν στον απόλυτο βαθμό τους εθνικούς και αντιστασιακούς αγώνες του ελληνικού λαού για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας έναντι του φασισμού και του ναζισμού κατά την φρικτή Ιταλο-Γερμανική κατοχή (1940-1944). Οι λέξεις αυτές τις οποίες η αδέκαστη ιστορία διά «πολλών τεκμηρίων» απέδωσε και καθιέρωσε μέσα στις χρυσές και αιματόβρεχτες σελίδες του «Έπους του ’40», εκφράζουν προσφυώς και δικαίως την απαράμιλλη ηρωική και εθνομαρτυρική αντίσταση του ελληνικού κλήρου και λαού που προκάλεσε τον θαυμασμό όλης της υφηλίου.

Οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί υπήρξαν τα «Πρόσωπα-σύμβολα» σε όλους τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδος και σε πλείστες όσες περιπτώσεις απετέλεσαν τα φωτεινά ιερά και αθάνατα πρότυπα ηρωισμού και ασύγκριτης αυτοθυσίας υπέρ του αγωνιζόμενου και δεινώς δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού. Ιεράρχες, Ιερείς, Ιερομόναχοι, Μοναχοί και Μοναχές πότισαν με το αίμα τους το «δένδρο της Ελευθερίας» και δι’ αυτού άρδευσαν την ευλογημένη ελληνική γη «δια του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν».

Οι απαράμιλλες ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας του Ορθοδόξου κλήρου δεν συνέβησαν, ως συνήθως γράφεται, μόνον κατά την περίοδο του υψίστου και κορυφαίου αγώνος για την εθνική παλιγγενεσία (1821), αλλά και κατά τη διάρκεια της Ιταλο-Γερμανικής κατοχής (1940-1944) στην Ελλάδα, όταν οι παντός βαθμού Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί, από τους τότε Αρχιεπισκόπους Αθηνών Χρύσανθο και Δαμασκηνό, και μέχρι τον τελευταίο γνήσιο πατριώτη Παπά και Καλόγερο, υπέμειναν ανδροπρεπώς και γενναιοφρόνως ανθιστάμενοι το «εθνικόν μαρτύριον» και έδωσαν αφόβως και αόκνως την «Ορθόδοξη μαρτυρία» υπέρ του δεινώς δοκιμαζομένου και μαρτυρικώς καταδιωκομένου ελληνικού λαού, μπολιασμένοι «ως ένα σώμα και μια ψυχή» με τον λαό, ως τέκνα, «σαρξ εκ της σαρκός, οστούν εκ των οστέων και αίμα εκ του αίματος», και αυτοί οι ίδιοι αυτού του ανυπότακτα υπερήφανου και αδούλωτου λαού.

Η αδέκαστη ιστορία λοιπόν στις ηρωικές σελίδες του Ελληνικού Γένους έχει καταγράψει αψευδώς την εθνική και αντιστασιακή δράση των Ελλήνων Ορθοδόξων κληρικών εκ των οποίων πολλοί -ακόμη και Ιεράρχες- συγκρότησαν και ενίσχυσαν τις αντιστασιακές οργανώσεις γενόμενοι μάλιστα κορυφαία ενεργά μέλη αυτών και επιδεικνύοντας πρωτοφανή και πρωτόγνωρη συμμετοχή ακόμη και στον ένοπλο αντιστασιακό αγώνα για την αποτίναξη της Ιταλο-Γερμανικής «Κατοχικής μπότας» και την απελευθέρωση της Ελλάδος.

Ο εκ Κομοτηνής καταγόμενος, υπερήφανος και υψιπέτης Θράκας, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος Φιλιππίδης (1938-1941), ο από Τραπεζούντος, υπήρξε αναμφιβόλως ο «Πρώτος Αντιστασιακός», ο οποίος με τις ηρωικές και γενναιόφρονες αυτοθυσιαστικές πράξεις καθώς και τους πεπληρωμένους πνεύματος ελευθερίας και ελληνορθοδόξου αξιοπρέπειας και ακατάβλητου θάρρους λόγους του κατέστη από τον Οκτώβριο του 1940 έως και τον Ιούλιο του 1941, το ακατάβλητο «Σύμβολο του Έθνους» απέναντι στην Ιταλο-Γερμανική ιταμότητα και ωμότητα.

Στο άκουσμα του αποστομωτικού «Όχι» ολοκλήρου του Έθνους που ως ηχηρό ράπισμα επέπεσε, κατά τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου του 1940, στους θρασείς επιβουλείς, προσετέθη και το αντιστασιακό υπερήφανο «Όχι» του αγέρωχου εκκλησιαστικού ανδρός, Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου, ο οποίος ολίγες ημέρες μετά την κήρυξη του Ιταλο-Ελληνικού Πολέμου και ενώ τα «Παιδιά της Ελλάδος» πολεμούσαν σκληρά τον φασίστα επιβουλέα στα χιονισμένα βουνά, απέστειλε στις 16 Νοεμβρίου 1940 ως Πρόεδρος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος επιστολή καταγγελίας της απρόκλητης ιταλικής επιθέσεως εναντίον του ελληνικού λαού «Προς τας απανταχού της Οικουμένης χριστιανικάς Εκκλησίας», στην οποία έγραφε τα εξής: «Από πολλών ημερών η μικρά Ελλάς αμύνεται προς τα πλήγματα της αδίκου επιθέσεως μιάς μεγάλης δυνάμεως, της Φασιστικής Ιταλίας, επιλαθομένης, ότι εντεύθεν εξεπορεύθησαν οι εν τω Ευαγγελίω γεννήσαντες και το πρώτον γάλα της ευσεβείας ποτίσαντες αυτήν, και κατόπιν πάλιν οι διαλύσαντες τα νέφη του μεσαιωνικού σκότους και εν τω Ελληνικώ πνεύματι και τη Ελληνική παιδεία εις λουτρόν παλιγγενεσίας και αναγεννήσεως αναβαπτίσαντες και εις το φως και την αλήθειαν επαναγαγόντες αυτήν.

Και αφού εξήντλησεν όλας τας αφορμάς, υπομιμνησκούσας τας προτάσεις του λύκου του Αισωπείου μύθου, ίνα καταβροχθίση το αρνίον, αφού εν χριστιανική μεγάλη πανηγύρει της Παναγίας, επίκρανε την χαράν της Εορτής διά του Τορπιλισμού του μετέχοντος της πανηγύρεως Ελληνικού Ευδρόμου «Έλλη», ο δε ελληνικός λαός, φεύγων τας αφορμάς των θελόντων αφορμάς κατέπινε τον εκ τούτου πόνον και την πικρίαν και εσιώπα, εν τέλει κρύψασα το δολοφόνον ξίφος υπό τον πέπλον της νυκτός, επετέθη κατά της ημετέρας Πατρίδος, ίνα καταλύση, την αντί πολλού αίματος κτηθείσαν και φυλαχθείσαν ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν αυτής, καθ’ ημέραν δε πλήττει από αέρος αμάχους πληθυσμούς ανοχυρώτων πόλεων και  χωρίων και κρημνίζει ναούς του Θεού. Και κατά τούτων μεν ως και υπέρ της ελευθερίας αμύνεται ηρωικώς ο ελληνικός Στρατός και Λαός.

Αλλά την άδικον και αντίθετον ταύτην πράξιν της επιθέσεως της Φασιστικής Ιταλίας και τους εμπρησμούς θεωρεί καθήκον της η Εκκλησία της Ελλάδος να καταγγείλη εις τας απανταχού της Οικουμένης Χριστιανικάς Εκκλησίας, και πέποιθεν, ότι όλαι κατά τον νόμον της των μελών του αυτού σώματος κοινωνίας και αλληλεγγύης θα αγανακτήσετε επί τοις τολμηθείσι και θα λογισθήτε, ότι η γενομένη επίθεσις είνε ανατροπή θείων και ανθρωπίνων νόμων και τυραννίς και ύβρις κατά των ελευθέρων ανθρώπων, παρακαλεί δε να αναλάβητε ζήλον Χριστού και διαμαρτυρηθήτε και κινηθήτε και κινήσητε τους λαούς υμών αξίως του αδικήματος, ίνα μάθωσι πάντες ως κοινόν εχθρόν και νομίζωσι τον άρπαγα και να προΐστανται των αδικουμένων και να αμύνωνται υπέρ των αιωνίων και ακαταλύτων της χριστιανικής θρησκείας αληθειών, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, αληθείας και αγάπης, υπέρ ων Χριστός απέθανε και τας κατά τόπους Εκκλησίας της Οικουμένης φρουράς αυτών, ως και του όλου χριστιανικού πολιτισμού κατέστησεν.

Ευξώμεθα όση ημίν δύναμις, ίνα ο Κύριος παύση τα φρυάγματα των Εθνών και αποδώση τοις λαοίς και τη Οικουμένη την ελευθερίαν, την ειρήνην και την Βασιλείαν Αυτού».

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος ταυτόχρονα οργανώνει και ενεργοποιεί έναν ολόκληρο μηχανισμό προσφοράς βοηθείας και ηθικής στηρίξεως στους Έλληνες μαχομένους στρατιώτες. Με την οργάνωση «Πρόνοια Στρατευομένων» συγκέντρωσε μέσω 2.000 εθελοντών, πολλά εκατομμύρια δραχμές για την ενίσχυση των οικογενειών των στρατευομένων. Ο ίδιος προσωπικά και ειδική ομάδα ιερέων επισκέπτονταν τακτικά τα νοσοκομεία για την τόνωση του ηθικού των τραυματιών. Για δε την τόνωση του ηθικού των στρατιωτών του μετώπου, συχνή ήταν και η αποστολή Γραμμάτων Παρηγορίας καθώς και θρησκευτικών εντύπων.

Ως μνημειώδης αθάνατος εθνικοπατριωτικός λόγος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το γενναίο και εθνεγερτήριο Διάγγελμα της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος εκ προσώπου της Ιεράς Συνόδου απηύθυνε κατά το εσπέρας της 6^ης Απριλίου 1941 προς τον Ευσεβή Ελληνικό Λαό και προς τον ηρωϊκώς μαχόμενο φιλόχριστο Στρατό, όταν η Χιτλερική Γερμανία εκήρυξε τον πόλεμο και άρχισε τις επιθέσεις της εναντίον της Ελλάδος.

Στο συγκλονιστικό εκείνο ιστορικό και μεγαλειώδες Διάγγελμα, υπό τον τίτλο: «Η Ιερά Σύνοδος επί τη Νέα Καθ’ Ημών Επιθέσει», ο Αθηνών Χρύσανθος έγραφε:

«Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, Από της σήμερον ημέρας και έτερος εχθρός, η Χιτλερική Γερμανία, αδίκως και ανάνδρως επιτίθεται κατά της Ιεράς ημών Χώρας. Η Α.Μ. ο Βασιλεύς και η Εθνική Κυβέρνηση καλούσιν ημάς εις νέας θυσίας προς υπεράσπισιν της πίστεως ημών και του δικαίου και της Ελευθερίας.

Εις όμοιον αγώνα αποδύεται και ο ομόδοξος ηρωικός λαός ετέρας ιεράς γης, της γείτονος Γιουγκοσλαβίας, καθ’ ης την αυτήν ημέραν και ώραν ήρξατο επιτιθέμενος ο κοινός πολέμιος. Αι δυνάμεις της ύλης και του σκότους συνώμοσαν κατά της δυνάμεως του πνεύματος και του φωτός.

Αλλ’  ο μέγας Θεός, όστις είναι Πνεύμα, Φως και Ζωή δε θα επιτρέψει την βασιλείαν του σκότους, και, όπως μέχρι τούδε ενίσχυσεν όπλα τα ιερά και δια της απαραμίλλου ανδρείας και γενναιότητος υμών κατέρριψε τον εξ Ιταλίας αντίθετον Γολιάθ, ούτω θα συντρίψη και τον εκ Γερμανίας Εκατόγχειρα Τυφυέα, και θα ανατείλη, και πάλιν εις την καθ’ ημάς Ανατολήν και καθ’ όλην την οικουμένην τον ήλιον της Δικαιοσύνης και Αληθείας.

Επί τη πίστει ταύτη η Εκκλησία της Ελλάδος ευλογεί τους νέους ιερούς αγώνας και εύχεται, ίνα ο ισχυρός του Κυρίου βραχίων κατευθύνη τους πιστούς συμμάχους Στρατούς εις νέα τρόπαια νίκης και θριάμβους προς διάσωσιν του κινδυνεύοντος Χριστιανικού Πολιτισμού, εν ω και μόνω είνε δυνατόν να ζώσι καλώς οι ευγενείς λαοί∙ «Αλλ’ ή καλώς ζην ή τεθνηκέναι τον ευγενή χρη». Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων ημών».

Όταν τον Απρίλιο του 1941 κατέρρευσε το μέτωπο και επακολούθησε η φρικτή και απάνθρωπη ξενική γερμανική κατοχή, εφάνη η μεγαλοσύνη του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου όχι τόσο με όσα έγραψε αλλά κυρίως με όσα γενναιοφρόνως, ανδροπρεπώς και εθνοπρεπώς έπραξε. Οι ιστορικές μεγάλες ώρες του έθνους εσφραγίσθηκαν από την δράση του Αθηνών Χρυσάνθου, ο οποίος ανεδείχθη σε αληθή και ακατάβλητο Εθνάρχη, δεδομένου ότι οι ταγοί της πολιτείας (Βασιλεύς Γεώργιος ο Β΄ και Ελληνική Κυβέρνηση) είχαν ήδη εγκαταλείψει την χώρα και βρίσκονταν στη Μέση Ανατολή.

Ο δε αοίδιμος λόγιος Αρχιμ. Άνθιμος Παπαδόπουλος, ο οποίος υπήρξε Διευθυντής του «Ιστορικού Λεξικού» της Ακαδημίας των Αθηνών και Πρόεδρος της Επιστημονικής Περιοδικής Σειράς: «Αρχείον του Πόντου», αναφερόμενος στη στάση του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου όταν ο Βασιλεύς και η Ελληνική Κυβέρνηση εγκατέλειπαν την Ελλάδα, γράφει χαρακτηριστικά: «…Ηκολούθησεν η αποφράς ημέρα της γερμανικής κατοχής. Ο αγαθός ποιμενάρχης επροτίμησε να παραμείνη εις την υποδουλωθείσαν πατρίδα συμπάσχων παρήγορος του χριστεπωνύμου πληρώματος, ενώ ηδύνατο να παρακολουθήση εις την εξορίαν την ελληνικήν Κυβέρνησιν καθώς του επροτάθη υπό του Βασιλέως. Εις την πρότασιν ταύτην του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ απήντησεν ως εξής: «Η θέσις μου ως εθνάρχου είναι να παραμείνω εδώ διά να προστατεύσω τον ελληνικόν λαόν».

Όταν οι Γερμανοί εισήρχοντο ως κατακτητές στην πόλη των Αθηνών και οι συνθηκολογήσαντες ημέτεροι επρόκειτο να παραδώσουν την πρωτεύουσα του κράτους, εκείνος είπε το πρώτο προσωπικό του «Όχι» αρνούμενος να συμμετάσχει στην υποδοχή των Γερμανών και στην συμβολική παράδοση της πόλεως των Αθηνών. Ο ίδιος στο προσωπικό του ημερολόγιο γράφει χαρακτηριστικά:

«24 Απριλίου 1941. Έρχονται εις επίσκεψίν μου ο Νομάρχης Αττικοβοιωτίας κ. Πεζόπουλος και ο Δήμαρχος κ. Πλυτάς κατ’ εντολήν του Υφυπουργού Ασφαλείας κ. Μανιαδάκη διά να μοι είπουν ότι μετά των ανωτέρω δύο και του φρουράρχου Αθηνών Στρατηγού Καβράκου θα παραδώσωμεν την πόλιν εις τους Γερμανούς. Απήντησαν ότι εις το έργον τούτο ουδεμίαν θέσιν έχει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών.

Νομίζω μάλιστα ότι και σεις οι άλλοι είσθε πολλοί και ότι θα έφθανεν εις κατώτερος αξιωματικός δια να είπη εις τους Γερμανούς ότι η πόλις δεν αμύνεται και ότι είναι ελεύθεροι να εισέλθουν. Επέμεινον και επανέλαβον ότι έργο του Αρχιεπισκόπου είναι όχι να υποδουλώνη, αλλά να ελευθερώνη… Δεν βλέπω λοιπόν τον λόγον δια τον οποίον πρέπει ο Αρχιεπίσκοπος να παραδώση τώρα την πόλιν εις τους Γερμανούς…

25 Απριλίου. Έρχεται ο κ. Πλυτάς δια να μοι είπη ότι διεβίβασαν όλα εις τον κ. Μανιαδάκην, αλλ’ ότι ο κ. Μανιαδάκης επιμένει να είμαι και εγώ μεταξύ των μελλόντων να παραδώσουν την πόλη και ότι εάν έχουν σκοπόν να προσβάλουν οι Γερμανοί τον Αρχιεπίσκοπον δύνανται να κάμουν αυτό και εδώ εις την Αρχιεπισκοπήν. Απήντησα ότι υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ του να υπάγη ο Αρχιεπίσκοπος εις προϋπάντησιν των Γερμανών και να προσβληθή και του να έλθουν οι Γερμανοί εδώ εις την Αρχιεπισκοπήν και να τον προσβάλουν ή και να τον φονεύσουν…».

Στις 27 Απριλίου ο Αρχιεπίσκοπος καλείται να χοροστατήσει στην τέλεση δοξολογίας επί τη παραδόσει της πόλεως των Αθηνών αλλά και πάλι ευθαρσώς αρνείται να υπακούσει και να εκτελέσει την διαταγή των κατακτητών. Κατόπιν της αξιοπρεπούς αυτής στάσεως του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, ο Γερμανός Στρατηγός Stumme αιτείται να τον συναντήσει στην Ιερά Αρχιεπισκοπή, όπου η στιχομυθία μεταξύ των δύο ανδρών αποκαλύπτει το αδούλωτο και άκαμπτο ελεύθερο ελληνικό φρόνημα του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος γράφει στο προσωπικό ημερολόγιό του, τα εξής:

«…Περί την Τετάρτην μ.μ. έρχεται ο Στρατηγός του Δευτέρου Σώματος Στρατού Stumme συνοδευόμενος από τον Klemm, Στρατιωτικόν Ακόλουθον της Γερμανικής Πρεσβείας Γερμανολεβαντίνον εκ Σμύρνης, όστις επί τέσσαρα έτη κατεσκόπευε την Ελλάδα και τον Ελληνικόν Στρατόν, και από τον νεοδιορισθέντα Γερμανόν φρούραρχον Αθηνών. Τους υποδέχομαι εντός του Συνοδικού με αθυμίαν και κατήφειαν. Πώς να αρχίσω την συνομιλίαν; Φαίνεσθε, του λέω, κουρασμένος. Ναι, απαντά. Βρήκαμε γεφύρας και δρόμους κατεστραμμένους. Τα κατέστρεψαν οι Άγγλοι. Ποιος θα τα επανορθώση; Οι Άγγλοι οφείλουν να πληρώσουν. Θα πληρώση όποιος νικηθή, λέγω. Κατά την διαδρομήν ημών δια της Ελλάδος με ευχαρίστησιν παρετήρησα ότι πολλοί ομιλούν γερμανικά. Ναι, του είπα, υπήρχον πολλοί, οίτινες ήσαν θαυμασταί του γερμανικού πολιτισμού: αλλ’ αφ’ ότου εκήρυξεν η Γερμανια τον πόλεμον κατά της Ελλάδος θα έμειναν ολίγοι ή κανείς.

Πράγματι έχει λυπήσει πολύ τον ελληνικόν λαόν διότι η Γερμανία αναιτίως εκήρυξε τον πόλεμον κατά της Ελλάδος: διατί τον εκήρυξεν; Αυτά, απαντά, είναι ζητήματα πολιτικής. Εις τον δρόμον, λέγει, μας έρραιναν με άνθη. Αυτοί, του απαντώ, βεβαίως δεν ήσαν Έλληνες. Επείγει, του λέω, το ζήτημα του επισιτισμού του τόπου. Θα έλθη, απαντά, προσεχώς ιδιαιτέρα επιτροπή Επισιτισμού. Και τώρα, του λέγω, πού θα υπάγετε; Όπου διατάξει ο Φύρερ, απαντά, διότι ημείς δεν κάμνομεν τίποτα εκτός εκείνου το οποίον διατάσσει ο Φύρερ. Και όταν εσηκώθη ο Στρατηγός να με αποχαιρετήσει, πρόσθεσα:

«Προσέξατε, Στρατηγέ μου, να μη τραυματίσητε την υπερηφάνειαν του Ελληνικού λαού». Επί τούτω ανεχώρησε και αυτός και η συνοδεία του. Ανεχώρησα εις το σπίτι μου τεθλιμμένος, έπεσα εις το κρεββάτι και έκλαυσα πικρότατα».

Όταν ο Τσολάκογλου και οι συν αυτώ συνθηκολόγησαν με τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής ήλθε και το ζήτημα να ορκίσει ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος την «ψευδοκυβέρνηση Τσολάκογλου», όπως ο ίδιος την χαρακτήριζε, αλλά παρά τις εντόνως επίμονες πιέσεις που του ασκήθηκαν, αρνήθηκε να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση. Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος αποδεχθείς την επίσκεψη του Πλάτωνος Χατζημιχάλη, Επιτρόπου του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως της Πλάκας, καταγράφει (29 Απριλίου 1941) στο προσωπικό του ημερολόγιο την αντίδρασή του στην προτροπή του συνομιλητή του να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση, αναφέροντας τα εξής:

«…Και τι ηθέλατε να κάμωμεν, λέγει ο κ. Χατζημιχάλης, να αφήσωμεν να μας κυβερνήσουν οι Γκαουλάϊτερ; Τω απαντώ ναι, διότι με τους Γκαουλάϊτερ οι Γερμανοί θα κάμουν μικρότερον κακόν παρ’ όσον θα κάμουν δι’ υμών διότι θα φέρετε μόνον τας ευθύνας χωρίς να ημπορέσητε να κάμητε το ελάχιστον καλόν εις τον λαόν.

Οπωσδήποτε, απαντά, ημείς υπεγράψαμεν το συμβόλαιον και η κυβέρνησις εσχηματίσθη και αύριον ορκίζεται και παρακαλεί να έλθετε να μας ορκίσητε, αύριον το πρωί η ώρα 9. Απαντώ ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, την οποία ώρκισα, εξακολουθεί να υφίσταται και να συνεχίζει τον πόλεμον. Άλλην κυβέρνησιν δεν δύναμαι να ορκίσω.

Πλην τούτου δεν γνωρίζω εάν αύριον κατ’ εντολήν των Γερμανών δεν θα αποκηρύξητε την μετά των Άγγλων συμμαχίαν μας, όπερ εθνικώς θα είναι ολεθριώτατον. Εις τοιαύτας δε υπόπτους και αντιεθνικάς ενεργείας δεν είναι δυνατόν να δώση η Εκκλησία τον όρκον και την ευλογίαν της. Η Εκκλησία πρέπει να μείνει μακράν από τοιαύτα πράγματα. Εγώ το εννόησα, λέγει ο κ. Χατζημιχάλης, και όταν αύριον έλθουν και άλλοι εκ της Κυβερνήσεως δώστε το να το εννοήσουν, περιττόν, τω λέγω, να έλθουν άλλοι…».

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος επέδειξε την ιδία ακλόνητη και αμετάβλητη στάση και την επομένη, 30 Απριλίου 1941, όταν ο υπασπιστής του Τσολάκογλου τον εκάλεσε και πάλι να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση, οπότε παρομοίως απήντησε: «Εγώ δεν έρχομαι να ορκίσω».

Η αποφασιστικότητα της Εθναρχικής Ελληνορθοδόξου ψυχής του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου απεδείχθη και πάλι εν τοις πράγμασι, όταν στις 2 Ιουνίου του 1941 απέστειλε «Επιστολή Διαμαρτυρίας» προς τον Πληρεξούσιο του Ράϊχ εν Ελλάδι Άλτενμπουργκ, με την οποία διεμαρτύρετο εντόνως για την ανθελληνική συμπεριφορά των βουλγαρικών αρχών στις βουλγαροκρατούμενες περιοχές της Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας όπου επέβαλαν την τέλεση της θείας λειτουργίας στην Βουλγαρική γλώσσα, την μνημόνευση στις θείες λειτουργίες και σε κάθε εκκλησιαστική ιεροπραξία της αντικανονικής και σχισματικής Ιεράς Συνόδου της Βουλγαρικής Εξαρχίας καθώς και την βιαία απομάκρυνση των κανονικών Ελλήνων Μητροπολίτων από τις εκκλησιαστικές επαρχίες τους.

Στην επιστολή εκείνη ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος έγραφε:

«Προς την Αυτού εξοχότητα τον πληρεξούσιον του Ράϊχ εν Ελλάδι Κύριον Κύριον Άλτενμπουργκ, επάναγκες κρίνομεν, όπως φέρωμεν εις γνώσιν της Υμετέρας Εξοχότητος, ότι, καθ’ ας συνεκεντρώσαμεν βασίμους πληροφορίας, εις τας βουλγαροκρατουμένας Ελληνικάς επαρχίας της Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας, αι κατά τόπους Βουλγαρικαί Αρχαί ηξίωσαν, όπως η θεία λατρεία εν άπασι τοις Ορθοδόξοις Ελληνικοίς Ναοίς τελήται εις γλώσσαν βουλγαρικήν, μνημονεύηται δε εν ταις Ιεραίς Ακολουθίαις η Ιερά Σύνοδος της Βουλγαρικής Εκκλησίας.

Επί πλέον δύο εκ των Ελλήνων Ιεραρχών, οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίται Σιδηροκάστρου και Ζιχνών, υπεχρεώθησαν να απομακρυνθώσι των εμπεπιστευμένων αυτοίς ποιμνίων, καταφυγόντες ο μεν εις Σέρρας, ο δ’ εις Θεσσαλονίκην.

Τα γεγονότα ταύτα τελείως αδικαιολόγητα και αντικανονικά προάγουσιν ημάς εις διαμαρτυρίαν ενώπιον της Υμετέρας Εξοχότητος και εν ονόματι του δικαίου και της Ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως, καθόσον η βουλγαρική γλώσσα είναι παντελώς άγνωστος και εις τον Ιερόν Κλήρον και το λοιπόν κατώτερον λειτουργικόν προσωπικόν των Ιερών Ναών και εις τους Χριστιανούς των επαρχιών εκείνων, οι οποίοι πάντες, Έλληνες όντες, έχουσι κατ’ ακολουθίαν την ελληνικήν γλώσσαν ως μητρικήν και αυτήν μόνον ομιλούσι και εννοούσιν.

Επί πλέον η απαίτησις, όπως μνημονεύηται εν ταις Ιεραίς Ακολουθίαις η Ιερά Σύνοδος της βουλγαρικής Εκκλησίας είναι όλως αντικανονική, αντιβαίνουσα δηλαδή προς τας σαφείς διατάξεις των Ιερών Κανόνων, των διεπόντων έκπαλαι την Ορθόδοξον χριστιανικήν Εκκλησίαν και επί τη βάσει των οποίων αι Ιεραί Μητροπόλεις της Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας υπάγονται διοικητικώς εις την Αυτοκέφαλον Ανατολικήν Εκκλησίαν της Ελλάδος, ης Ανωτάτη Εκκλησιαστική Διοικητική Αρχή είναι η εν Αθήναις εδρεύουσα Ιερά Σύνοδος.

Επί πάσι δε τούτοις δέον να ληφθή καλώς υπ’ όψιν, ότι η βουλγαρική Εκκλησία τυγχάνει σχισματική, των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών μηδεμίαν εχουσών προς αυτήν εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν και σχέσιν, και κατ’ ακολουθίαν δεν είναι δυνατόν να εξαρτώνται Ορθόδοξοι Μητροπόλεις παρά σχισματικής Εκκλησίας.

Δεν χρήζει δε μακράς αναπτύξεως το ότι η απομάκρυνσις των Κανονικών Ιεραρχών από των Επαρχιών αυτών φέρει αταξίαν και δημιουργεί ου σμικράς πνευματικάς και διοικητικάς ανωμαλίας.

Πάντων τούτων ένεκα παρακαλούμεν θερμώς την Υμετέραν Εξοχότητα, όπως εν τη αρμοδιότητι αυτής ενεργήση τα προσήκοντα και αρθώσιν αι όλως αδικαιολόγητοι, ως είρηται, αξιώσεις των Βουλγαρικών Αρχών, περί χρησιμοποιήσεως της βουλγαρικής γλώσσης και αναγνωρίσεως της εν Σόφια Ιεράς Συνόδου, διαταχθή δ’ η επάνοδος των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Σιδηροκάστρου και Ζιχνών εις τας έδρας αυτών και διευκολυνθεί η μετάβασις του εν Αθήναις ευρισκομένου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φιλίππων και Νεαπόλεως εις την εν Καβάλλα έδραν αυτού. Επί τούτοις διατελούμεν, Διάπυρος προς Κύριον ευχέτης».

Από δε τον Ιούλιο του 1941, όταν νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εξελέγη ο Κορίνθου Δαμασκηνός Παπανδρέου (1941-1949), ο Χρύσανθος ιδιώτευε, αλλά ακόμη και εφησυχάζων και παρά τα προβλήματα της ταλανιζόμενης υγείας του, συνέχιζε την εθνική του δράση από το σπίτι του (Σουμελά 4). Σε όλο το διάστημα της Κατοχής κρατούσε τακτική επαφή με την κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής μέσω μυστικού ασυρμάτου, γνωστού ως «ο ασύρματος του Δεσπότη», με την ιδιότητα του προεδρεύοντος της «Εθνικής Επιτροπής» για την οργάνωση και προώθηση ομάδων Εθνικής Αντιστάσεως.

Η ιστορική ιχνηλασία περί της εθναρχικής και Αντιστασιακής δράσεως του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου, γόνου αξίου της μεγατίμου Θρακώας γης, αποδίδεται με τον πλέον πειστικό και ακριβή τρόπο από τον αοίδιμο λόγιο Αρχιμ. Άνθιμο Παπαδόπουλο, ο οποίος γράφει τα πάντα μέσα σε μία παράγραφο, αναφέροντας τα εξής:

«Ο ελάχιστος χρόνος της παραμονής του εις τον θρόνον μετά την υποδούλωσιν της πατρίδος υπήρξεν η λαμπροτέρα φάσις της ζωής του.

Αυτός και μόνον αυτός ήρκεσε να δείξη ποίον θάρρος, ποία τόλμη και ποία ζηλευτή ανδροπρέπεια υπήρχαν εις τον ειρηνικόν εκείνον άνθρωπον, τον οποίον δεν επτόησε καθόλου η επηρμένη οφρύς και η κλαγγή των όπλων των βαρβάρων επιδρομέων.

Ήρκεσε ν’ ανακαλύψη και άλλην ιδιότητα, την ακαμψίαν του χαλυβδίνου χαρακτήρος, την οποίαν άλλοι ίσως θα ονόμαζαν σχολαστικότητα αναχρονιστικήν, ημείς όμως καλούμεν αρετήν αρχιερατικήν…

Έχων βαθείαν συναίσθησιν των καθηκόντων του ως Έλληνος Αρχιερέως δεν εδέχθη κανένα συμβιβασμόν με την νέαν κατάστασιν. Κατάπληξιν επροξένησεν εις τους ψοφοειδείς η ανδρική και απτόητος στάσις του απέναντι των Γερμανών».

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ