Αντιπροέδρου Ιδρύματος Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα – Διγενή.
Εβδομήντα χρόνια κύλησαν από εκείνη τη μέρα που σύσσωμος ο Κυπριακός
Ελληνισμός εξέφρασε μέσω του δημοψηφίσματος τον διακαή του πόθο να
απελευθερωθεί από τον Αγγλικό ζυγό και να διεκδικήσει το δικαίωμα της
αυτοδιάθεσης και ΕΝΩΣΗΣ με την Ελλάδα.
Η λαική έκφραση ήταν απόρροια ενός μακροχρόνιου ενωτικού αγώνα, του μακροβιότερου και αδικαίωτου από τις αλύτρωτες πατρίδες των Ελλήνων. Οι ρίζες βαθιές χάνονται στο διάβα της ιστορίας των αρχαίων χρόνων. Αν δεχτούμε ότι η νεότερη ελληνική ιστορία ξεκινά το 1204 με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους, την Δύση δηλαδή, η Κύπρος ήδη είχε περάσει σ’ αυτούς από το 1191. Από τότε ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο με διαφορά κάποιων χρόνων, η κατάληψη της Πόλης έγινε από τους Τούρκους το 1453 και της Κύπρου το 1571. Στις πρώτες επαναστατικές κινήσεις του Ρήγα θα συναντήσουμε Κύπριο να βρίσκεται στο πλευρό του και στην επανάσταση του 1821 θα είναι βαρύς ο φόρος αίματος των Ελλήνων της Κύπρου με τον απαγχονισμό του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και της ηγεσία της εκκλησίας. Η 9η Ιουλίου του Βασίλη Μιχαηλίδη θα γίνει ο εθνικός ύμνος της ελληνικής διασποράς. Θα ακολουθήσει η μεγάλη έξοδος από την Μεγαλόνησο προς την επαναστατημένη Ελλάδα για να πολεμήσουν στο πλευρό των υπολοίπων Ελλήνων για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού και την δημιουργία του νεώτερου Ελληνικού Κράτους. Στο μυαλό και στην καρδιά των Ελλήνων της Κύπρου κρυφοκαίει ο πόθος να έρθει και η δική τους σειρά να βρεθούν ενωμένοι με τους υπόλοιπους Έλληνες. Έκτοτε σε κάθε ελληνική διεκδίκηση, σε κάθε αγώνα για το μεγάλωμα της Ελλάδας ο κυπριακός εθελοντισμός σε έμψυχο υλικό και όχι μόνο θα είναι παρών. Στις Κρητικές επαναστάσεις, στον πόλεμο της Θεσσαλίας, στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, στο Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, στην Μικρασιατική εκστρατεία, στον πόλεμο του 1940, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στην εθνική αντίσταση. Σ’ όλες αυτές τις μάχες η Κύπρος θα καταθέσει το αίμα και την ψυχή της για την Ελλάδα που γι αυτούς είναι κάτι παραπάνω από αγώνας είναι ιδεολογία.
Από την επανάσταση του 1821 η Ελλάδα ξαναγεννημένη προσπαθεί να πατήσει στα πόδια της ενώ ταυτόχρονα αγωνίζεται να διεκδικήσει τους υπόλοιπους Έλληνες και τα εδάφη που βρίσκονται κάτω από τον ξένο ζυγό. Όμως η ελεύθερη Ελλάδα δεν θα είναι και τόσο ελεύθερη μια και ο τρόπος που δημιουργήθηκε ήταν εξ αρχής ναρκοθετημένος και υπόδουλος στα ξένα συμφέροντα. Όλη αυτή η κατάσταση θα δυσκολέψει όχι μόνο τους αλύτρωτους αγώνες που θα ακολουθήσουν αλλά θα καλλιεργήσει μια κουλτούρα υποτέλειας στους κυβερνώντες που φτάνει μέχρι τις μέρες μας Η Κύπρος από τον οθωμανικό ζυγό περνά στα χέρια των δόλιων Άγγλων το 1878. Οι Έλληνες του νησιού θα πιστέψουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα και έχοντας ως παράδειγμα τους επτανήσιους και μην γνωρίζοντας τα αγγλικά παιχνίδια, θα νομίσουν ότι οι Βρετανοί γρήγορα θα δώσουν την Κύπρο στην Ελλάδα. Όμως οι Άγγλοι δεν είχαν σκοπό να φύγουν από την νοτιοανατολική Μεσόγειο και το στρατηγικό της ρόλο, όπως θα δείξουν τα χρόνια που ακολούθησαν. Έτσι η στάση τους απέναντι στους Έλληνες της Κύπρου θα αποδειχθεί ίσως χειρότερη και σίγουρα σκληρότερη από τους Τούρκους. Εκτός από τον κεφαλικό φόρο οι Βρετανοί αποικιοκράτες προσπάθησαν να αφελληνίσουν το νησί ρίχνοντας το σπόρο τους ανθελληνισμού. Ο Ελληνισμός της Κύπρου με μπροστάρη την εκκλησία, αντιστάθηκε και τα χρόνια που ακολούθησαν όχι μόνο δεν μείωσαν το αγωνιστικό τους φρόνημα και την διεκδίκηση της αυτοδιάθεσης αλλά η μαχητικότητα αυξήθηκε με υπομνήματα, αποστολή πρεσβειών και δημοψηφίσματα, οδηγώντας στην πρώτη μεγάλη σύγκρουση με τους αποικιοκράτες τον Οκτώβριο του 1931. Η «Φιλελεύθερη Αγγλία» έδειξε το αληθινό της πρόσωπο μετά τα γεγονότα. Η δεκαετία που ακολούθησε άφησε ανεξίτηλη στη σφραγίδα της στη ζωή των Ελλήνων της Κύπρου. Παρ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες, όπως γράψαμε και πιο πάνω, η προσφορά της Κύπρου στους αγώνες για το μεγάλωμα της Ελλάδας ήταν συνεχής και μεγάλη. Το υπερήφανο ΟΧΙ του 1940 στα βουνά της Ηπείρου και η πολεμική συμπόρευση της Ελλάδας με τους Άγγλους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, χαλάρωσε τα σκληρά μέτρα στο νησί και όλοι πίστευαν ότι με το τέλος του πολέμου θα εκπληρωθεί επιτέλους ο προαιώνιος πόθος. Το τέλος του πολέμου έφερε καινούργιο πόλεμο τον ψυχρό που θα άλλαζε άρδην την παγκόσμια πολιτική. Η Ελλάδα έβγαινε από τον πόλεμο διαλυμένη και σε εμφύλια διαμάχη και με την βοήθεια των Βρετανών που είχαν εντωμεταξυ χωρίσει με τους Σοβιετικούς τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής. Ο καταστροφικός ελληνικός εμφύλιος που ακολούθησε από το 1946 έως το 1949, η κουλτούρα της υποτέλειας στους κυβερνώντες, ο ψυχρός πόλεμος κι η δόλια αγγλική πολιτική, δημιούργησε υποτονικό κλίμα στις ελληνικές διεκδικήσεις που ήταν πολλές και δίκαιες μ’ αποτέλεσμα η Κύπρος και η Βόρεια Ήπειρος να μείνουν απέξω παίρνοντας τελικά και με την αίσθηση ότι μας έκαναν χάρη, τα Δωδεκάνησα.
Αυτή η μικρή ιστορική περιγραφή μας δείχνει ότι δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία το δημοψήφισμα της 15η Ιανουαρίου 1950. Υπήρχε πίσω του σοβαρό ιστορικό υπόβαθρο αγώνων και θυσιών που το υποβοηθούσε και το κλίμα αποαποικιοποίησης που άρχισε να πνέει μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Το δημοψήφισμα οδήγησε πέντε χρόνια αργότερα στην 1η του Απρίλη 1955 και τον επικό εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959 που κάτω από την ηγεσία του ηρωικού Διγενή κατατρόπωσε τον Βρετανό δυνάστη. Η Κύπρος δημιουργούσε τους τελευταίους ήρωες του Ελληνικού Έθνους που θα περνούσαν για πάντα στο πάνθεον των ηρώων. Πολλοί προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την χρησιμότητα του Αγώνα, αλλά οι συνθήκες έδειξαν ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για το δικαίωμα τον Ελλήνων της Κύπρου για αυτοδιάθεση. Οι εγγενείς αδυναμίες μας κι ο Αγγλικός παράγοντας του διαίρε και βασίλευε έφεραν τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, μετατρέποντας τον νικηφόρο αγώνα των παλικαριών της ΕΟΚΑ σε συμβιβασμό και ήττα στα χαρτιά και πίσω από τις κλειστές πόρτες των διπλωματικών δωματίων. Η ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα μετατράπηκε σε μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία της Κύπρου με τους Τούρκους πλέον συγκυρίαρχους με βλέψεις και υποχθόνια σχέδια. Τα χρόνια που ακολούθησαν έδειξαν στο έπακρο τις αδυναμίες μας, οδηγώντας στα τραγικά γεγονότα του 1974 με την τουρκική εισβολή και κατοχή του 38% του νησιού.
Σήμερα που γράφουμε αυτές τις γραμμές αλήθεια πόσοι θυμούνται το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950; Αλήθεια πόσοι ξέρουν γιατί έγινε;
Στην Ελλάδα ο πολύς κόσμος δεν το γνωρίζει, μπορεί και να μην γίνει καμιά αναφορά εκτός εξαιρέσεων από φωτισμένους δασκάλους και διανοούμενους. Στην Κύπρο ένα μεγάλο μέρος το έχει ξεχάσει, ένα άλλο το φθονεί και μένει ένα άλλο κομμάτι που το θυμάται και το προάγει. Η επίσημη κυπριακή πολιτική ηγεσία εκφράστηκε με την απαγόρευση της αναφοράς και τις εκδηλώσεις μην τυχόν και στεναχωρήσουμε τον Τούρκο δυνάστη μας. Επίσης η αναφορά του αγώνα περί ανεξαρτησίας που λέγεται κατά κόρον στην Κύπρο εκτός του ότι προσβάλει την μνήμη των ηρώων και το έπους 1955-1959, προσβάλει και την λαική έκφραση του δημοψηφίσματους της 15ης Ιανουαρίου 1950 όπως και της όλης ιστορίας των Ελλήνων της Κύπρου, που συνοπτικά περιγράψαμε πιο πάνω.
Εδώ που βρισκόμαστε σήμερα η λέξη ΕΝΩΤΙΚΟ θα πρέπει να μας γίνει μάθημα γιατί οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες. Οι καιροί ου μενετοί.
Ο πολιτισμός και η ιστορία είναι τα στοιχεία που θα μας κρατήσουνε όρθιους να μην χαθούμε και το ΕΝΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΉΦΙΣΜΑ Της 15ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1950 αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιστορίας και φάρος για να αντέξουμε του κλυδωνισμούς που μας περιμένουν. Για τους Έλληνες της Κύπρου η Ελλάδα είναι ιδεολογία και το δημοψήφισμα της 15 Ιανουαρίου 1950 ήταν η απόδειξη.
Η λαική έκφραση ήταν απόρροια ενός μακροχρόνιου ενωτικού αγώνα, του μακροβιότερου και αδικαίωτου από τις αλύτρωτες πατρίδες των Ελλήνων. Οι ρίζες βαθιές χάνονται στο διάβα της ιστορίας των αρχαίων χρόνων. Αν δεχτούμε ότι η νεότερη ελληνική ιστορία ξεκινά το 1204 με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους, την Δύση δηλαδή, η Κύπρος ήδη είχε περάσει σ’ αυτούς από το 1191. Από τότε ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο με διαφορά κάποιων χρόνων, η κατάληψη της Πόλης έγινε από τους Τούρκους το 1453 και της Κύπρου το 1571. Στις πρώτες επαναστατικές κινήσεις του Ρήγα θα συναντήσουμε Κύπριο να βρίσκεται στο πλευρό του και στην επανάσταση του 1821 θα είναι βαρύς ο φόρος αίματος των Ελλήνων της Κύπρου με τον απαγχονισμό του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και της ηγεσία της εκκλησίας. Η 9η Ιουλίου του Βασίλη Μιχαηλίδη θα γίνει ο εθνικός ύμνος της ελληνικής διασποράς. Θα ακολουθήσει η μεγάλη έξοδος από την Μεγαλόνησο προς την επαναστατημένη Ελλάδα για να πολεμήσουν στο πλευρό των υπολοίπων Ελλήνων για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού και την δημιουργία του νεώτερου Ελληνικού Κράτους. Στο μυαλό και στην καρδιά των Ελλήνων της Κύπρου κρυφοκαίει ο πόθος να έρθει και η δική τους σειρά να βρεθούν ενωμένοι με τους υπόλοιπους Έλληνες. Έκτοτε σε κάθε ελληνική διεκδίκηση, σε κάθε αγώνα για το μεγάλωμα της Ελλάδας ο κυπριακός εθελοντισμός σε έμψυχο υλικό και όχι μόνο θα είναι παρών. Στις Κρητικές επαναστάσεις, στον πόλεμο της Θεσσαλίας, στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, στο Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, στην Μικρασιατική εκστρατεία, στον πόλεμο του 1940, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στην εθνική αντίσταση. Σ’ όλες αυτές τις μάχες η Κύπρος θα καταθέσει το αίμα και την ψυχή της για την Ελλάδα που γι αυτούς είναι κάτι παραπάνω από αγώνας είναι ιδεολογία.
Από την επανάσταση του 1821 η Ελλάδα ξαναγεννημένη προσπαθεί να πατήσει στα πόδια της ενώ ταυτόχρονα αγωνίζεται να διεκδικήσει τους υπόλοιπους Έλληνες και τα εδάφη που βρίσκονται κάτω από τον ξένο ζυγό. Όμως η ελεύθερη Ελλάδα δεν θα είναι και τόσο ελεύθερη μια και ο τρόπος που δημιουργήθηκε ήταν εξ αρχής ναρκοθετημένος και υπόδουλος στα ξένα συμφέροντα. Όλη αυτή η κατάσταση θα δυσκολέψει όχι μόνο τους αλύτρωτους αγώνες που θα ακολουθήσουν αλλά θα καλλιεργήσει μια κουλτούρα υποτέλειας στους κυβερνώντες που φτάνει μέχρι τις μέρες μας Η Κύπρος από τον οθωμανικό ζυγό περνά στα χέρια των δόλιων Άγγλων το 1878. Οι Έλληνες του νησιού θα πιστέψουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα και έχοντας ως παράδειγμα τους επτανήσιους και μην γνωρίζοντας τα αγγλικά παιχνίδια, θα νομίσουν ότι οι Βρετανοί γρήγορα θα δώσουν την Κύπρο στην Ελλάδα. Όμως οι Άγγλοι δεν είχαν σκοπό να φύγουν από την νοτιοανατολική Μεσόγειο και το στρατηγικό της ρόλο, όπως θα δείξουν τα χρόνια που ακολούθησαν. Έτσι η στάση τους απέναντι στους Έλληνες της Κύπρου θα αποδειχθεί ίσως χειρότερη και σίγουρα σκληρότερη από τους Τούρκους. Εκτός από τον κεφαλικό φόρο οι Βρετανοί αποικιοκράτες προσπάθησαν να αφελληνίσουν το νησί ρίχνοντας το σπόρο τους ανθελληνισμού. Ο Ελληνισμός της Κύπρου με μπροστάρη την εκκλησία, αντιστάθηκε και τα χρόνια που ακολούθησαν όχι μόνο δεν μείωσαν το αγωνιστικό τους φρόνημα και την διεκδίκηση της αυτοδιάθεσης αλλά η μαχητικότητα αυξήθηκε με υπομνήματα, αποστολή πρεσβειών και δημοψηφίσματα, οδηγώντας στην πρώτη μεγάλη σύγκρουση με τους αποικιοκράτες τον Οκτώβριο του 1931. Η «Φιλελεύθερη Αγγλία» έδειξε το αληθινό της πρόσωπο μετά τα γεγονότα. Η δεκαετία που ακολούθησε άφησε ανεξίτηλη στη σφραγίδα της στη ζωή των Ελλήνων της Κύπρου. Παρ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες, όπως γράψαμε και πιο πάνω, η προσφορά της Κύπρου στους αγώνες για το μεγάλωμα της Ελλάδας ήταν συνεχής και μεγάλη. Το υπερήφανο ΟΧΙ του 1940 στα βουνά της Ηπείρου και η πολεμική συμπόρευση της Ελλάδας με τους Άγγλους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, χαλάρωσε τα σκληρά μέτρα στο νησί και όλοι πίστευαν ότι με το τέλος του πολέμου θα εκπληρωθεί επιτέλους ο προαιώνιος πόθος. Το τέλος του πολέμου έφερε καινούργιο πόλεμο τον ψυχρό που θα άλλαζε άρδην την παγκόσμια πολιτική. Η Ελλάδα έβγαινε από τον πόλεμο διαλυμένη και σε εμφύλια διαμάχη και με την βοήθεια των Βρετανών που είχαν εντωμεταξυ χωρίσει με τους Σοβιετικούς τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής. Ο καταστροφικός ελληνικός εμφύλιος που ακολούθησε από το 1946 έως το 1949, η κουλτούρα της υποτέλειας στους κυβερνώντες, ο ψυχρός πόλεμος κι η δόλια αγγλική πολιτική, δημιούργησε υποτονικό κλίμα στις ελληνικές διεκδικήσεις που ήταν πολλές και δίκαιες μ’ αποτέλεσμα η Κύπρος και η Βόρεια Ήπειρος να μείνουν απέξω παίρνοντας τελικά και με την αίσθηση ότι μας έκαναν χάρη, τα Δωδεκάνησα.
Αυτή η μικρή ιστορική περιγραφή μας δείχνει ότι δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία το δημοψήφισμα της 15η Ιανουαρίου 1950. Υπήρχε πίσω του σοβαρό ιστορικό υπόβαθρο αγώνων και θυσιών που το υποβοηθούσε και το κλίμα αποαποικιοποίησης που άρχισε να πνέει μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Το δημοψήφισμα οδήγησε πέντε χρόνια αργότερα στην 1η του Απρίλη 1955 και τον επικό εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959 που κάτω από την ηγεσία του ηρωικού Διγενή κατατρόπωσε τον Βρετανό δυνάστη. Η Κύπρος δημιουργούσε τους τελευταίους ήρωες του Ελληνικού Έθνους που θα περνούσαν για πάντα στο πάνθεον των ηρώων. Πολλοί προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την χρησιμότητα του Αγώνα, αλλά οι συνθήκες έδειξαν ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για το δικαίωμα τον Ελλήνων της Κύπρου για αυτοδιάθεση. Οι εγγενείς αδυναμίες μας κι ο Αγγλικός παράγοντας του διαίρε και βασίλευε έφεραν τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, μετατρέποντας τον νικηφόρο αγώνα των παλικαριών της ΕΟΚΑ σε συμβιβασμό και ήττα στα χαρτιά και πίσω από τις κλειστές πόρτες των διπλωματικών δωματίων. Η ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα μετατράπηκε σε μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία της Κύπρου με τους Τούρκους πλέον συγκυρίαρχους με βλέψεις και υποχθόνια σχέδια. Τα χρόνια που ακολούθησαν έδειξαν στο έπακρο τις αδυναμίες μας, οδηγώντας στα τραγικά γεγονότα του 1974 με την τουρκική εισβολή και κατοχή του 38% του νησιού.
Σήμερα που γράφουμε αυτές τις γραμμές αλήθεια πόσοι θυμούνται το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950; Αλήθεια πόσοι ξέρουν γιατί έγινε;
Στην Ελλάδα ο πολύς κόσμος δεν το γνωρίζει, μπορεί και να μην γίνει καμιά αναφορά εκτός εξαιρέσεων από φωτισμένους δασκάλους και διανοούμενους. Στην Κύπρο ένα μεγάλο μέρος το έχει ξεχάσει, ένα άλλο το φθονεί και μένει ένα άλλο κομμάτι που το θυμάται και το προάγει. Η επίσημη κυπριακή πολιτική ηγεσία εκφράστηκε με την απαγόρευση της αναφοράς και τις εκδηλώσεις μην τυχόν και στεναχωρήσουμε τον Τούρκο δυνάστη μας. Επίσης η αναφορά του αγώνα περί ανεξαρτησίας που λέγεται κατά κόρον στην Κύπρο εκτός του ότι προσβάλει την μνήμη των ηρώων και το έπους 1955-1959, προσβάλει και την λαική έκφραση του δημοψηφίσματους της 15ης Ιανουαρίου 1950 όπως και της όλης ιστορίας των Ελλήνων της Κύπρου, που συνοπτικά περιγράψαμε πιο πάνω.
Εδώ που βρισκόμαστε σήμερα η λέξη ΕΝΩΤΙΚΟ θα πρέπει να μας γίνει μάθημα γιατί οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες. Οι καιροί ου μενετοί.
Ο πολιτισμός και η ιστορία είναι τα στοιχεία που θα μας κρατήσουνε όρθιους να μην χαθούμε και το ΕΝΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΉΦΙΣΜΑ Της 15ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1950 αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιστορίας και φάρος για να αντέξουμε του κλυδωνισμούς που μας περιμένουν. Για τους Έλληνες της Κύπρου η Ελλάδα είναι ιδεολογία και το δημοψήφισμα της 15 Ιανουαρίου 1950 ήταν η απόδειξη.
Αυτό να μην το ξεχάσουμε ποτέ!
ΖΗΤΩ Η 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1950
ΖΗΤΩ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ 1955-1959
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΙΓΕΝΗΣ
ΖΗΤΩ ΟΙ ΗΡΩΩΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΜΑΧΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.
ΖΗΤΩ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ 1955-1959
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΙΓΕΝΗΣ
ΖΗΤΩ ΟΙ ΗΡΩΩΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΜΑΧΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου