Από το Μονάγρι Λεμεσού
Έχουν περάσει 23 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού ταξίδεψαν, αγκαλιά με τη γαλανόλευκη, για τη γειτονιά των Αγγέλων. Δύο νέοι που δεν είχαν προλάβει να γνωρίσουν τις χαρές της ζωής, έδωσαν ραντεβού με την ελληνική Ιστορία και κατέκτησαν επαξίως περίοπτη θέση στις χρυσές σελίδες της.
Απέναντι τους στρατιές ολόκληρες από σιδερόφρακτους ανατολίτες που πυροβολούσαν αδιακρίτως προκειμένου να σπείρουν τον πανικό στους εκατοντάδες διαδηλωτές που βρέθηκαν στη νεκρή ζώνη.
* Το χορό προς την αιωνιότητα έσυρε πρώτος ο Τάσος Ισαάκ, μεσημέρι Κυριακής, στις 11 Αυγούστου του 1996,όταν με το άλκιμο αίμα του έβαφε το κατοχικό συρματόπλεγμα,καθώς ο όχλος των κουβαλητών συνέτριβε το μυρωμένο με τα άνθη της λευτεριά σώμα του.
* Την ωδή προς τον θάνατο ακολούθησε,τρεις μέρες αργότερα, ο ξάδελφος του Σολωμός Σολωμού που δολοφονήθηκε από το όπλο του έποικου πρώην αξιωματικού του τουρκικού στρατού, λεγόμενου «υπουργού» του ψευδοκράτους,Κενάν Ακίν (καταζητείται αλλά ενώ όλοι γνωρίζουν που βρίσκεται δεν συλλαμβάνεται),την ώρα που ανέβαινε στο σιδερένιο ιστό για να υποστείλει το κατοχικό μίασμα.
Θυμάμαι σαν τώρα την ταραχή και το παράξενο βλέμμα του Σολωμού,κάτι σαν υπόσχεση κάτι σαν όρκος τιμής, πάνω από τονιόσκαφτο τάφο του ξαδέλφου του Τάσου Ισαάκ, την ώρα του στερνού αποχαιρετισμού, στο κοιμητήριο Παραλιμνίου… Λίγο αργότερα θα επιχειρήσει να υποστείλει τη τουρκική σημαία και θα δεχθεί τα καταιγιστικά πυράτων αττίλων που θα τον αφήσουν νεκρό, με το αίμα του να στάζει σαν ποτάμι, βάφοντας κόκκινη τη γη που τόσο αγάπησε, με το στερνό τσιγάρο να καίει ακόμα στα χείλη του, κάτω από τις ιαχές αλαλαζόντων «γκρίζων λύκων».
- Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού. Οι δύο τελευταίοι ηρωομάρτυρες του Έθνους στην μαρτυρική Μεγαλόνησο στον αγώνα κατά της κατοχής, που με τη θυσία τους έστειλαν ένα ηχηρότατο μήνυμα, θυμίζοντας πως η Κύπρος δεν είναι μόνο χαρούμενες και ξέγνοιαστες διακοπές σε ειδυλλιακές παραλίας.
Λευκωσία και Αθήνα, αντί να προχωρήσουν σε ένα διεκδικητικό αγώνα με στόχο να εκθέσουν διεθνώς την Τουρκία και τα κατά καιρούς μίσθαρνα όργανα της στα κατεχόμενα, προτίμησαν και προτιμούν τη λήθη και την σιωπή. Λευκωσία και Αθήνα, αντί να πάρουν το μήνυμα της θυσίας τους και να το κάνουν λάβαρο και ασπίδα του αγώνα απελευθέρωσης, να το μετατρέψουν σε αγώνα διεκδικητικό των δικαίων του λαού μας, επέλεξαν το δρόμο ενός ανήκουστου και πέρα κάθε ανθρώπινης λογικής συμβιβασμού.
Έτσι νόμιζαν και νομίζουν ακόμα πως κατευνάζεται το θηρίο! Υπάρχουν όμως δυστυχώς και χειρότερα: Τίποτε σήμερα δεν θυμίζει πως στο οδόφραγμα της Δερύνειας συντελέσθηκαν τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα. Τους δύο νεομάρτυρες του Έθνους θυμούνται μόνο οι οικογένειες τους, μερικοί ρομαντικοί που επιμένουν να μιλούν και να γράφουν προκειμένου να διατηρηθεί άσβεστη η μνήμη τους και φυσικά λιγοστοί πολίτες, που παρευρίσκονται κάθε Αύγουστο, στις εκδηλώσεις χρέους και τιμής που διοργανώνονται στη γενέτειρα τους το Παραλίμνι, από τις οικογένειες τους και τον Σύλλογο Μοτοσικλετιστών Κύπρου. Με την Κυπριακή Δημοκρατία να απουσιάζει παντελώς!
- Σημαία των καιρών σε μια άναρχη παγκόσμια ακαταστασία (της οποίας μέλη είμαστε κι εμείς δυστυχώς), όπου βασιλεύουν το ψέμα και η υποκρισία. Έτσι μοιραία ξεχνάμε ό,τι δεν έπρεπε ποτέ να ξεχάσουμε, ξεχνάμε και σκεπάζουμε κάτω από τις ένοχες συνειδήσεις μας ό,τι συνθλίβει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και αναπόφευκτα ακολουθούν συμβιβασμοί που οι πολιτικοί και οι πλείστοι πολίτες «επιδέξια» τους βαφτίζουν/αποκαλούν αδήριτη ανάγκη, οριοθετώντας τον αγώνα αντίστασης μέσα σε απροσδιόριστες συμβιβαστικές παραμέτρους και όχι σε πλαίσια αντικατοχικά!
*τρελός (από το απολωλός)
ΑΠΟΨΕΙΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου