Από τα παιδικά του χρόνια, πνεύμα ανήσυχο και δραστήριο. Πέραν από άριστος μαθητής,, λάτρης και του αθλητισμού. Προικισμένος και σοβαρός, ασχολήθηκε με την επιτραπέζια αντισφαίριση και διέπρεψε τόσο με τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, του ΑΠΟΕΛ, όσο και με την εθνική Κύπρου. Όντας μέλος της Εθνικής Κύπρου, πρόλαβε να ταξιδέψει μέχρι την μακρινή Ιαπωνία τον Απρίλιο του 74 και να αγωνιστεί με το εθνόσημο στο στήθος.
Οταν το 1972 έφτασε η ώρα για να καταταγεί στην Εθνική Φρουρά ο νεαρός Μιχαλάκης Ζαμπάς ήξερε εκ προοιμίου ποιος ήταν ο δρόμος της αρετής. Επέλεξε το ένδοξο μαύρο μπερέ των τεθωρακισμένων υπηρετώντας με το βαθμό του Ανθυπίλαρχου στην 23η Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων που έδρευε στην Κοκκινοτριμιθιά.
Το μαύρο μπερέ ήταν για τον ήρωα Μιχαλάκη Ζαμπά όπως και για όλους τους μαυροσκούφηδες, σύμβολο τιμής, ένα σύμβολο ποτισμένο με αίμα. Ήταν η υπογραφή ενός άγραφου συμβολαίου με το οποίο έδινε την ιερή υπόσχεση να ακολουθήσει το δύσκολο μονοπάτι της αρετής και της τιμής. Να σηκώσει το βάρος μιας ένδοξης ιστορίας γεμάτης αγώνες, θυσίες και δόξα. Και ο Μιχαλάκης ήταν αποφασισμένος να γίνει ο συνεχιστής αυτής της ιστορίας.
Και η ιστορία,,, άκουσε το κάλεσμα του. Το πλήρωμα του χρόνου που ο όρκος του θα μετουσιωνόταν σε θυσία,, έμελλε να έλθει σύντομα. Το καλοκαίρι του 74 βρήκε την Κύπρο μας να φλέγεται απ΄άκρο σ’ άκρο από την βαρβαρότητα του Τούρκου εισβολέα.
Ο νεαρός Ανθυπίλαρχος δεν είχε καμία αμφιβολία ή δισταγμό για το ποιος ήταν ο δρόμος της αρετής. Ενώ η υπεροπλία του εισβολέα,, αλλά και η ασυντόνιστη λειτουργία των πάντων, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την ανοργανωσιά που επικρατούσε λόγω της προδοσίας, έδιναν την αιτιολογημένη ευκαιρία για αναδίπλωση, αυτή η επιλογή ήταν ξένη για τον ήρωα Μιχαλάκη Ζαμπά.
Με το πρώτο φως της 20ης Ιουλίου, επικεφαλής ουλαμού αρμάτων μετακινείται στην περιοχή του στρατοπεδου της ΕΛΔΥΚ συμμετέχοντας στις επιθέσεις εναντίον των Τουρκικών θέσεων στην περιοχή Κιόνελι. Την επομένη,, το πρώτο κακό μαντάτο ήρθε με την βλάβη του άρματος στο οποίο ήταν αρχηγός οπότε αναγκάστηκε να το οδηγήσει μαζι με το πλήρωμα του, πίσω στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ για επιδιόρθωση.
Το στρατόπεδο δεχόταν ανελέητο βομβαρδισμό από την τουρκική αεροπορία και άπαντες συνέχισαν καθ΄όλη την διάρκεια της ημέρας να μάχονται ενάντια στην από αερός και ξηρά επίθεση των εισβολέων.
Την 22α Ιουλίου οι βομδαρδισμοί επαναλήφθηκαν με ακόμα μεγάλυτερη σφοδρότητα και σε μια μαζική επίθεση των τουρκικών πολεμικών ο Μιχαλάκης Ζαμπάς κτυπήθηκε θανάσιμα.
Την μέρα τούτη ο Μιχαλάκης, ολοκλήρωσε την φυσική του παρουσία στον κόσμο,, με τραγικό,,, αλλά ταυτόχρονα με τόσο ολοκληρωμένο τρόπο. Κράτησε τόσα λίγα για τον εαυτό του και έδωσε τόσα πολλά στην πατρίδα.
Η ψυχική ανάταση που ένοιωθε αφού ενσυνείδητα θυσιαστηκε για την πατρίδα, είναι η αέναη εκείνη ενέργεια που αφομοιώνουν οι λαοί από τους ήρωες τους για να συνεχιζουν την ιστορική τους πορεία στο χρόνο.
Ο Μιχαλάκης Ζαμπάς έπεσε παραμένοντας πιστός στον όρκο του Ελληνα στρατιώτη. Ο σύντομος βίος του ήταν μια ατέλειωτη και ενάρετη διαδρομή ήθους και παλικαριάς προς το καθήκον. Υλοποίησε τις προγονικές προσταγές και εντολές που με γλαφυρότητα υποβάλλουν :
«Ου καταισχύνω τα όπλα τα ιερά, ουδέ εγκαταλείψω τον παραστάτην ότω αν στοιχήσω» και ο νεαρός Ανθυπίλαρχος όχι μόνο δεν ντρόπιασε,,, αλλά τίμησε με το αίμα του τα όπλα τα ιερά. Σαν ένδοξος και περήφανος Ελληνας, σαν ανδρειωμένος μαυροσκούφης.
Η οικογένεια του ήρωα,, αλλά και η πατρίδα ολόκληρη πρέπει νάναι περήφανοι που ο Αλεξανδρινός ποιητής, μέσα από διαχρονικούς στίχους που φανερώνουν το μεγαλείο της φυλής μας, απευθύνεται προφητικά και στο δικό μας παλληκάρι λέγοντας :
«Ανδρείοι σεις που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς τους πανταχού νικήσαντας, μη φοβηθέντες.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου