ΝΑ ΖΥΓΙΖΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ

Του Νικολάου Μπαραμπούτη

Ιατρού-Παθολόγου

Υπ.Βουλετη με την Χρυσή Αυγή

Β' Αθηνών-Νότιος Τομέας

Διά νά εἴμεθα ἤ νά διακρίνομεν ποῖοι εἶναι, σώφρονες, λογικοί, συνετοί, ὀρθολογισταί, νοήμονες, νουνεχεῖς, ὀξυδερκεῖς, ἀγχίνοες,  πεπνυμένοι, ἠθικοί, ἐνάρετοι, ἔντιμοι, δηλοί ἤ ἀνδρεῖοι, ἀπό τούς μή, τούς  Ἕλληνας ἀπό τούς ἀνθέλληνας,  καί διά νά μήν διαπράττωμεν λάθη ἀτομικά ἤ Ἐθνικά ἀπαιτοῦνται πέντε συνιστῶσαι (μνήμη, εὐφυΐα, συνείδησις, προσοχή συναισθηματικότης) διά τόν σχηματισμόν μιᾶς συνισταμένης πού λέγεται καί εἶναι ἡ νόησις.   Ἐθνικά λάθη διαπράττομεν ὅταν διά τῆς ψήφους μας ἐπιλέγομεν ὄχι μόνον ἀκαταλλήλους ἐκπροσώπους ἀλλά καί ἀνθέλληνες. Πολλάκις δέ ἔχομεν ψηφίσει μέ γνώμονα τό κακόν τοῦ πλησίον μας, τό κακόν τοῦ γείτονα, ἔχομεν ψηφίσει μέ μῖσος καί μέ φθόνον καί ἐπιδιώξαμεν τό κακόν τοῦ ἐπιτυχημένου. Τοῦτον ἔλαβεν ἰδιαιτέραν ἔκτασιν περί τό 1980 καί ἐντεῦθεν. Ἡ εὐγενεστέρα συνιστώσα τῆς νοήσεως εἶναι ἡ συναισθηματικότης, πού οἱ φαύλοι τήν ἔχουν πετάξει εἰς τά σκουπίδια

                                     ΝΟΗΣΙΣ

Νόησις θά ἡδύνατο νά ὁρισθῆ ὡς μία πολυσύνθετος ἐνέργεια χαρακτηριστική τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει μέ τήν ἐπικουρίαν τῶν ἀνωτέρων πνευματικῶν λειτουργιῶν συνδεδεμένων καί δ' ἄλλων ψυχικῶν λειτουργιῶν, (μνήμη, εὐφυΐα, συναισθηματικότης,  συνείδησις, προσοχή), εἰς τήν διαμόρφωσιν μιᾶς ἐνδεδειγμένης ἐννοίας τῆς πραγματικότητος, μέ δυνατότητα διά μέσου τοῦ συλλογισμοῦ, τῆς κριτικῆς, καί τῆς φρονήσεως εἰς τήν ἐκπλήρωσιν ἀορίστων ἐννοιῶν ὀρθῶν εἰς τήν σύνθεσιν, τήν ἐκτίμησιν καί τήν πρόβλεψιν, φθάνοντας σέ λειτουργικά προγράμματα,  ἀποφασιστικούς προσανατολισμούς καί ἐπωφελεῖς ἐκμαθήσεις

                                 ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Συναίσθημα    εἶναι ἡ ἐξατομικευμένη ἰκανότης ἤ διαθεσιμότης ἀπαντήσεων σέ σκέψεις ἤ γεγονότα τῆς ἐξωτερικῆς ἤ ἐσωτερικῆς πραγματικότητος (συμπεριλαμβανομένης τῆς σωματικῆς), κατά τρόπον αἰσθήματο-συγκινησιακό, εἶναι δηλ. ἡ ἰκανότης προκλήσεως συγκινήσεων τῶν ὁποίων ἡ σημασία, ἡ διάρκεια, ἡ ἔντασις, ἡ χροιά, εἶναι ποικιλόμορφες δηλ, δυνατόν νά παραχθοῦν: φόβος, πόνος, συμπάθεια, ἀγάπη, μῖσος, αἰδώς, ντροπή, θυμός, ὁργή, χαρά, λύπη, θλίψη, ἐκτίμησις, αἰδώς  κ.τ.λ.

  Προφανῶς ἡ συγκινησιακή ἀπάντησις εἶναι διαφορετική ἀπό ἄτομον σέ ἄτομον καί ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἐρεθιστικόν παράγοντα καί κυρίως ἀπό τήν ἰδιοσυγκρασία ἤ χαρακτήρα τοῦ ἀτόμου πού εἶναι ἡ συνισταμένη γνῶσις ἑνός συνόλου ποιοτικῶν χαρακτηριστικῶν εἰς τήν κατασκευήν τοῦ ἀτόμου ἀπό τήν ἄθροισιν τῶν ἐμπειριῶν,  τῆς ἐκμαθήσεως καί τῶν κεκτημένων συνηθειῶν.

                                  ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ

Συνείδησις εἶναι ἡ κατάστασις γνώσεως ἡμῶν τῶν ἰδίων, τοῦ ἰδίου   σώματος μας τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου ὡς καί τοῦ ἐξωτερικοῦ περιβάλλοντος, μέ μίαν λέξη ἡ γνῶσις  τῆς ἰδίας μας ὑπάρξεως. Μάς κάμει νά άναγνωρίζωμεν στιγμή πρός στιγμήν τήν συνέχειαν τῆς πνευματικῆς μας ὑπάρξεως.

                                     ΕΥΦΥΪΑ 

Εὐφυΐα εἶναι ἡ ὀρθότερη ἀπάντησις εἰς τό συντομότερον χρονικόν διάστημα.

                        I.Q  ΔΕΙΚΤΗΣ ΝΟΗΣΕΩΣ

Δείκτης νοήσεως εἶναι ἡ τρέχουσα ἡλικία πού διανύομεν, το σύνολον τῶν γνώσεων πού ὁφείλομεν να ἔχωμεν εἰς τήν τρέχουσαν ἡλικίαν ἐπί 100 

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἰς τήν 11.500 ἐτῶν ἱστορίαν μας ἔχομεν τάς ἀνοδικάς μας ἀλλά καί καθοδικάς μας περιόδους. Καί λέγω ὅτι ἔχομεν τόσον μακράν Ἱστορίαν διότι ὅτε, ὁ Σοφός Σόλων εἶχεν ἐπισκεφθεῖ τήν Αἴγυπτον ἐσυναντήθει μέ Αἰγύπτιον ἱερέα. Ὁ Πλάτων εἰς τό ἔργον του «ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ» μᾶς περιγράφει αὐτήν τήν συνάντησιν, ὁ ἱερεύς εἶπεν εἰς τόν Σόλωνα: « τῆς δὲ ἐνθάδε διακοσμήσεως παρ' ἡμῖν ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ὀκτακισχιλίων ἐτῶν ἀριθμὸς γέγραπται. περὶ δὴ τῶν ἐνακισχίλια γεγονότων ἔτη πολιτῶν σοι δηλώσω διὰ βραχέων νόμους, καὶ τῶν ἔργων αὐτοῖς ὃ κάλλιστον ἐπράχθη».

Δηλ. τά ἱερά μας κείμενα μᾶς λέγουν ὅτι ἐμεῖς ἔχομεν μίαν Ἱστορίαν 8.000 ἐτῶν, ἐνῶ ἡ δική σας Ἱστορία εἶναι 9.000 ἐτῶν,  θά σοῦ φανερώσω δέ ἐν συντομία τά ἔργα καί ὅτι τό κάλλιστον ἔπραξαν οἱ πρόγονοι σου. 

Τοῦ λέγει ἐπίσης ὅτι ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες εἶσθε:  «ἔτι δὲ τὸ κάλλιστον καὶ ἄριστον γένος ἐπ’ ἀνθρώπους».

   Ἡ σημερινή πορεία πού διανύομεν εἶναι καθοδική, εἶναι τῆς παρακμῆς, καί τήν ὁποίαν ταχέως ὀφείλομεν νά ἐγκαταλείψωμεν.  Διά νά περιγράψωμεν τήν σημερινήν δραματικήν κατάστασιν πού διανύομεν, θά κάμω χρήσιν μιάς φράσεως ἀπό τήν <ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ> τοῦ Πλάτωνος «Φαύλη  ἄρα φαύλῳ  συγγιγνομένη φαῦλα γεννᾷ  ἡ  μιμητική»  Δηλ. ὅταν ἡ φαυλότητα σμίξει μέ τήν φαυλότητα, Φαυλότητες  θά γεννηθοῦν. Καί πράγματι τοῦτο βιώνομεν. Ὅταν Φαύλοι πολιτικοί, σμίξουν μέ Φαύλους δημοσιογράφους,  Φαυλότητες γεννοῦν. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς παρακμῆς. Καί πράγματι ἄπαντες ὁμολογοῦν ὅτι εὐρισκόμεθα σέ παρακμή, εἰς τήν ὁποίαν ποδοπατοῦνται τά θεμελιώδη ἀξιώματα τοῦ ἐλόγου ὅντος πού λέγεται ἄνθρωπος καί αὐτά εἶναι τά ἄϋλα ἀγαθά, ὡς αἱ ἡθικαί ἀξίαι, τό ἦθος, ἡ ἠθική, τό δίκαιον, αἱ ἀρεταί, τά ἰδανικά,  ἡ ἐλευθερία, ἡ φιλοπατρία, ὁ ἡρωϊσμός, ἡ φιλομάθεια, διά τά ὁποία πρωτομάστορας εἶναι ὁ ΕΛΛΗΝ. Ἐπακόλουθον τῆς παρακμῆς εἶναι ἡ ἀποδυνάμωσις τῶν ἀρχῶν τῶν ἀξιῶν τῶν ἰδανικῶν. Αἱ ἀρχαί ὅμως παραμένουν ὡς ἀρχαί, δίχως νά ἔχουν γεννηθεῖ ἀλλιῶς νομοτελειακῶς θά νεκρώνονταν.

  Ἐπί  πλέον οἱ φαύλοι ἔχουν ἀπαξιώσει τήν ἴδια μας τήν ζωήν μας. Ἡ Ἰατροδικαστική λέγει, ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι ὑπέρτατον ἀγαθόν καί ἀπαραβίαστον. Νά προσθέσω ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι μία, εἶναι μοναδική, εἶναι τό κόσμημα τού σύμπαντος. Μερικοί ὑποθάλπουν καί καλλιεργοῦν τήν ἐγκληματικότητα.

  Ἐπί πλέον τά φαύλα καί ἀνθελληνικά ΜΜΕ μέ τήν ἐπικουρίαν ἀνθελληνικῶν κομμάτων μᾶς ὁδήγησαν εἰς τήν φτώχια καί τήν κατάθλιψιν. Μέ καθημερινάς δέ ψυχολογικάς ἐπιθέσεις μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει εἰς αὐτό πού λέγεται σύνδρομον τῆς Στοχόλμης, Αὐτό εἶναι ἕνα ψυχοπαθολογικόν φαινόμενον πού σέ ὁδηγεῖ εἰς τήν αὐτοκαταστροφήν. Δηλ. μέ ψυχολογικάς ἐπιθέσεις μᾶς  ἔχουν ὁδηγήσει οἱ φαύλοι, εἰς τό σημεῖον νά μήν ἀγαπῶμεν τόν ἑαυτόν μας, τά παιδιά μας, τήν Πατρίδαν μας ἀλλά νά ἀγαπῶμεν τούς λαθρομετανάστες. Τό MEGA μοίραζεν μέχρις βραβεία ΝΟΜΠΕΛ, δ΄αὐτόν τόν σκοπόν.

  Ἄλλο ἕνα χαρακτηριστικό τῆς ἐποχῆς τήν ὁποίαν διανύομεν  εἶναι αὐτή,  τῆς σχετικότητος. Ἀλλεπάλληλαι καί ἀδιέξοδαι συζητήσεις διεξάγονται ὑπό τό πρίσμα τῆς ἀβεβαιότητος καί τῆς σχετικότητος, τά ὁποία ἐμβαπτίζονται ἀποδοχή τῆς ὑποκειμενικότητος. Πολλοί λέγουν ὅτι τά πάντα εἶναι σχετικά. Ἐξ αἰτίας τῆς ἀβεβαιότητος γεννᾶται ἡ ὑποκειμενικότης καί ἐξ αὐτῆς ἄπαντες δηλώνουν, «αὐτή εἶναι ἡ γνώμη μου». Ἀλλά ὁ σοφός Ἰσοκράτης μᾶς συμβουλεύει καί λέγει πότε πρέπει νά ὁμιλοῦμεν: «Δύο καιρούς ποιοῦ τοῦ λέγειν, περί ὧν οἶσθα καί περί ὧν ἀναγκαῖόν ἐστι λέγειν». Δηλ. δύο περιπτώσεις εἶναι κατάλληλες διά νά ὁμιλῆς, δ΄ὅσα καλῶς γνωρίζεις καί ὅταν εἶναι ἀναγκαῖον νά λεχθῆ κάτι.

  Πορευόμενοι τήν ὁδόν τῆς σχετικότητος, παραδεχόμεθα ὅτι ἔχομεν ἀσάφειαν καί σύγχυσιν διά πράγματα πού ἐκ τῶν προτέρων γνωρίζομεν ὅτι εἶναι σαφῆ, καθαρά, φωτεινά, λαμπερά.  Ἐκ τῶν προτέρων γνωρίζομεν ποῖον εἶναι τό καλόν καί ποῖον τό κακόν, ποῖον εἶναι τό ὡραῖον καί ποῖον ἄσχημον, ποῖον εἶναι τό ὑγειές καί ποῖον ἄρρωστον. Ὁ γίγας τῆς φιλοσοφίας Ἀριστοτέλης γιά τήν σχετικότητα λέγει: «Τό καλόν καί τό κακόν εἶναι ἔννοιαι ἀπόλυται, ἡ σχετικότητα τους ἐξαρτᾶται ἀπό τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου ἐάν ρέπει πρός τό καλόν ἤ τό κακόν». Ἐνώ γνωρίζομεν ποῖον εἶναι τό καλόν παρά ταύτα ποιοῦμεν τό κακόν, ἀντί νά πράξωμεν τό αὐτονόητον κάνομεν ἀκριβῶς τό ἀντίθετον, π.χ ἐνῶ φυσιολογικόν εἶναι νά θαυμάζομεν τήν ἐπιτυχίαν καί προκοπήν τοῦ πλησίον μας, τόν φθονοῦμεν. Τοῦτο ἔχει τάς ἐξεῖς ἀρνητικάς ἐπιδράσεις, α) γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους εἶναι ψυχοφθόρον, μᾶς κάμει καταθλιπτικούς καί μοχθηρούς  β) σκεπτόμεθα πῶς νά τόν ἀνατρέψωμεν, γ) ἐάν ἐπιτύχομεν τήν ἀνατροπήν του, στερούμεθα καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀλλά καί ἡ κοινωνία τά ὁφέλη ἀπό τήν εὐδοκιμίαν του, κ.τ.λ. Σεβαστή  Κυρία  καί σεβαστέ Κύριε  τήν ΛΟΓΙΚΗΝ δέν τήν ἐνδιαφέρει καί δέν τήν ἀπασχολεῖ ἡ γνώμη σου,  τήν ἐνδιαφέρει ὅμως  ἡ γνώμη σου, πού προέρχεται ἀπό τήν γνῶσιν. Αὐτό μάς τό τονίζει ὁ Πλάτων ὁ ὁποῖος λέγει: «γνώμην δύνανται νά ἔχουν ἄπαντες, γνῶσιν διά νά ἔχουν γνώμην ἔχουν».

  Ἀποτέλεσμα τῆς  παρακμῆς καί τῆς σχετικότητος τάς ὁποίας διανύομεν προκάλεσαν τήν ἀκρισίαν μας. Καί ὅπως λέγει ὀ Σοφός Ἀντισθένης: «Τότ’ ἔφη τάς πόλεις ἀπόλλυσθαι, ὅταν μή δύνωνται τούς φαύλους ἀπό τῶν σπουδαίων διακρίνειν. ἐπαινούμενος ποτε ὑπό πονηρῶν, ἔφη, ἀγωνιῶ μή τί κακόν εἴργασμαι». Δηλ. εἶπεν τότε ὅτι αἱ πόλεις καταστρέφονται, ὅταν δέν δύνανται νά διακρίνουν τούς φαύλους ἀπό τούς σπουδαίους. Ἐπαινούμενος εἶπεν ἀπό τούς πονηρούς, ἀγωνιῶ ποῖον κακόν μού ἀπεργάζονται.

 Διέξοδος εἰς τό ἀδιέξοδον πού ἔχομεν περιέλεθει δυνάμεθα νά τό ἀντλήσωμεν ἀπό τήν σοφίαν τῶν προγόνων μας, καί τάς ἙλληνοΧριστιανικάς μας παραδόσεις. Τά εὐγενῆ καί ποιοτικά χαρακτηριστικά τοῦ χαρακτῆρος μας δυνάμεθα νά τά ἀντλήσωμεν ἀπό τήν <Πολιτεία>τοῦ Πλάτωνος ὁ ὁποῖος γράφει: «εἰ μή φύσει εἴη (ὁ χαρακτήρ μας θά πρέπει νά εἶναι) μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε και συγγενής ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης».

 Μά καί τήν κριτικήν μας ἰκανότητα δυνάμεθα νά τόν ἀντλήσωμεν ἀπό μίαν ὡραιοτάτην καί λογιοτάτην φράσιν τοῦ Ἀριστοτέλους: Ἡδεῖα δέ ἐστί τοῦ  μέν παρόντος ἡ ἐνέργεια τοῦ δέ μέλλοντος ἡ  ἐλπίς τοῦ δέ γεγενημένου ἡ μνήμη.  Δηλ. εὐχάριστον εἶναι διά τό παρόν νά ἐνεργοῦμεν διά τό μέλον νά ἐλπίζωμεν καί νά ἐθυμούμεθα ὅσα ἔχουν συντελεσθεῖ.

   Ἐκλέξαμεν μέ ἀκρισίαν ὡς πρωθυπουργόν τόν κον Παπανδρέου μέ 44% γιατί μάς εἶπεν «λεφτά ὑπάρχουν». Μᾶς ἐξαγόρασεν μά τά ἀργύρια του. Οὔτως γίναμεν παραβάται τῶν ἀΰλων ἀγαθῶν καί τῆς ἀρετῆς ἀπό τά ὁποία διέπεται ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός. «Παπαί, Μαρδόνιε, κοίους ἐπ᾽ ἄνδρας ἤγαγες μαχησομένους ἡμέας, οἳ οὐ περὶ χρημάτων τὸν ἀγῶνα ποιεῦνται ἀλλὰ περὶ ἀρετῆς». Ἀλλοίμονον Μαρδόνιε μέ ποίους ἄνδρας μᾶς ἔφερες νά πόλεμήσωμεν, οἱ ὁποῖοι δέν ἀγωνίζονται διά τά χρήματα, ἀλλά διά τήν ἀρετήν. Αὐτά εἶπεν  ὁ Πέρσης στρατηγός Τριτανταίχμης εἰς τόν ἀρχιστράτηγον Μαρδόνιον ὅταν οἱ Πέρσες εἶχον ἔλθει νά καταλάβουν τήν Ἑλλάδα.

   Ἐπίσης μέ ἀκρισίαν ἐκλέξαμεν τήν παρούσαν κυβέρνησιν διότι μάς εἶπαν: μέ ἕνα νόμο θά σκίσουν τά μνημόνια, κ.τ.λ.  Καί τούς ἐκλέξαμεν πάρ’ὅτι τά ὀλιγάριθμα στελέχει τῆς παρούσης κυβερνήσεως ἔχουν ἕναν κοινόν παρονομαστή, ἔχουν ἱστορικήν ἀμνησίαν καθ΄ὅτι, ὄχι μόνον  οὐδέποτε ἔχουν ἀναφερθεῖ εἰς τούς προγόνους μας, ἀλλά ἀντιθέτως αἰθάνονται  ἀπέχθειαν δ΄αὐτούς. Ἔχουν ἀπέχθειαν διά τόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν καί τάς ἙλληνοΧριστιανικάς μας παραδόσεις. Ἀντιθέτως ἔχουν φιλομουσουλμανική καί φιλολαθρομεταναστευτικήν ἀγάπην καί λατρείαν. Καί ἐνῶ ἐμεῖς γνωρίζαμεν τήν ἱστορικήν τους διαδρομήν παρά ταύτα μέ τήν σχετικότητα καί κάτ΄ ἐπέκτασιν μέ τήν ἀκρισίαν πού μάς διακρίνεν τούς ψηφίσαμεν,

    Ἡ μεγαλυτέρα πολιτική φυσιογνωμία ὅλων τῶν ἐποχῶν εἶναι ὁ Περικλής, εἰς τόν μνημειώδην λόγον του ὁ «ἐπιτάφιος τοῦ Περικλέους» διά νά ἀποδώση τιμάς εἰς τούς νεκρούς πού ἔπεσαν εἰς τά πεδία τῶν μαχῶν λέγει: «Ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι’ ἀρετὴν παρέδοσαν».

  Ἡ φιλοπατρία εἶναι τό μέγιστον ἰδανικόν τῶν Ἑλλήνων καί αὐτήν ἐγκωμιάζει μέ τόν καλλίτερον τρόπον ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων Σωκράτης: «Μητρός τε  καί  πατρός  καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ  πατρίς καί   σεμνότερον   καί ἁγιώτερον καί ἐν  μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις  τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ».

 Δηλ. ὁ Σωκράτης λέγει αὐτό τό ὁποῖον σᾶς λέγω ἰσχύει διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύει.. Νά ὑπενθημήσωμεν ὅτι ὁ Σωκράτης δέν εἶναι μόνον ὁ πανμέγιστος τῶν φιλοσόφων, ἀλλά ὑπῆρξεν καί μεγάλος πολεμιστής, εἶχεν διακριθεῖ  ὡς πολεμιστής εἰς τήν μάχην τῆς Ἀμφιπόλεως, τῆς Τανάγρας καί Ποτιδαίας, ἦτο δέ ἄριστος γνώστης τοῦ δυσκολοτάτου καί σκληροτάτου παγκρατίου, ἀπό τό ὁποῖον προῆλθον καί αἱ λεγόμεναι σημεριναί <πολεμικαί τέχναι>.

   Τοῦ οἰκονομικοῦ μαρασμοῦ καί τῆς φτώχιας πού διανύομεν, σήμερον εἶχεν προηγηθεῖ ἀπό ἐμᾶς, ἡ ἀπεμπόλησις τῶν πανάρχαιων, διαχρονικῶν καί ἀΰλων ἀγαθῶν τῶν Ἑλλήνων. Τῶν ἀρχῶν, ἰδανικῶν, ἀξιῶν, ἠθῶν, τῆς φιλοπατρίας, τοῦ σεβασμοῦ εἰς τούς προγόνους μας.  Ἐπειδή δέ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμεθα «τὸ κάλλιστον καὶ ἄριστον γένος ἐπ’ ἀνθρώπους» τοῦτο ὀφείλομεν νά διαφυλάξωνεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, καί νά ἐφαρμόσωμεν τήν προτροπήν τοῦ Περικλέους πού μᾶς λέγει: «τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων», δηλ, αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, διαδέχοντας ἡ μία γενεά τήν ἄλλην. Καθαράν μᾶς τήν ἄφησαν, καθαράν ὀφείλομεν νά τήν παραδώσωμεν.

Εἰς τάς προσεχεῖς ἀκλογάς, ὀρθόν εἶναι νά ψηφίσωμεν κόμματα, πού ὄχι μόνον μιλοῦν Ἑλληνικά, ἀλλά πού εἶναι Ἕλληνες, πού  σκέπτονται καί πράττουν Ἑλληνικά.

 



ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ