[ Μέμνησο, μὴ φόβος σε νικάτω φρένας ΑΙΣΧΥΛΟΣ, Εὐμενίδες ]

Τῆς Ἰωάννας Γ. Καραγκιούλογλου 

νομικού και επιστήμων οικονομικής και κοινωνικής διοικήσεως

Βασικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς Δημοκρατίας. Δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ ἑνὸς ἀντιδημοκρατικοῦ συστήματος.

Ποτὲ ἄλλοτε στὴν ἱστορία δὲν εἴχαμε ὁλοκληρωτικὴ ἄρση τῆς Δημοκρατίας. Ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ τυραννικὰ καθεστῶτα, ὁ Ἕλλην εἶχε κάποιο διανοητικό, ψυχικὸ ἢ ἔστω κοινωνικὸ πεδίο στὸ ὁποῖο μποροῦσε νὰ διαθέσει τὸν χρόνο καὶ τὸν ἑαυτό του σύμφωνα μὲ τίς προσωπικές του πεποιθήσεις.

Κανένα ἄλλο σύστημα δὲν ἔχει ἀπόλυτα καὶ ὁλοκληρωτικὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἄνθρωπο, ὡς πυρῆνα ἐλευθερίας καὶ δημοκρατίας. Τὰ πιὸ ἐλεύθερα πνεύματα ἔζησαν καὶ ἔδρασαν μέσα σὲ καθεστῶτα ἀπολυταρχικά. Οἱ μεγαλύτεροι ἐπαναστάτες, οἱ Ἥρωες τοῦ Γένους ἔζησαν καὶ μεγαλούργησαν μέσα σὲ ἀνελεύθερα πολιτικῶς καθεστῶτα.

Γιὰ πρώτη φορὰ ἔχουμε ὁλοκληρωτικὴ ἄρνηση τῆς Δημοκρατίας. Ἀπόλυτη δηλαδὴ ἄρνηση τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἐλεύθερου ἀνθρώπου. Ζοῦμε τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀπορρόφηση τῆς ἠθικῆς πρωτοβουλίας. Τοῦ ὑποταγμένου σώματος. Ἀκόμη καὶ τῆς φυσικῆς ἀναπνοῆς ἀπὸ τὴν "ἀπόλυτη ἀρχή".

Ζοῦμε τὴν ἀπορρόφηση τῶν οἰκογενειακῶν καὶ ἰδιωτικῶν κοινωνικῶν σχέσεων τῶν ὑποταγμένων ἀπὸ τὸν τύραννο.

Ὁ τύραννος ἔχει τὴ ματιά του πάνω σὲ καθετί. Ἐπικαλεῖται τὸν θάνατο ὡς κύριο συνεργάτη καὶ βοηθὸ στὸ "ἱστορικὸ ἔργο" ποὺ ἀνέλαβε νὰ ὑλοποιήσει. Πρόκειται γιὰ τὴν πιὸ νόμιμη τρομοκρατία ποὺ γνώρισε ἡ Χώρα. Ἡ τρομοκρατία ἐξαπολύεται ὡς "νόμιμο" ὅπλο τοῦ κράτους. Μάλιστα, τείνει νὰ γίνει μόνιμο μὲ μία συχνότητα ἐλεγχόμενων κυμάτων ποὺ ἄλλοτε θεριεύουν καὶ ἄλλοτε ἐξασθενοῦν.

Ἀλήθεια. Πόσοι Ἕλληνες ἔχασαν τὴν βιολογική, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομική τους ζωὴ μέσα σὲ δύο χρόνια; Πόσοι Ἕλληνες ἔχασαν τὴν Ἐλευθερία τους; Ἀποσιωπῶνται γεγονότα. Ταυτόχρονα καλούμαστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἀνοιγοκλειόμενα παράλληλα μέτωπα. Λαθρομεταναστευτικὴ κρίση. Ἑλληνο-τουρκικὴ κρίση. Δημογραφικὴ κρίση. Κλιματικὴ κρίση. Μέχρι πρότινος, ἡ τρομοκρατία λειτουργοῦσε εἴτε ὡς μέσο πίεσης εἴτε ὡς ἀποτέλεσμα ἀναρχίας. Σήμερα ὅμως, γίνεται σκοπός.

Ὁ ἀτομικὸς φόβος καθοδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὶς πιὸ ταπεινὲς πράξεις. Ὁ τρόμος εἶναι ὁ ὑπέρτατος νόμος.

Τὸ κράτος τοῦ φόβου, τὸ κράτος τοῦ τρόμου, εἶναι κράτος σκοτεινό. Προαναγγέλλει τὴν ἐπερχόμενη βαθειὰ νύχτα. Ὅμως. Ἡ Ἱστορία εἶναι ἐκεῖ καὶ μᾶς δείχνει τὸν δρόμο. Σὲ ὅλα τὰ καθεστῶτα ποὺ ἔδωσαν τὰ ἡνία στὸν τρόμο, ποτὲ δὲν ἔλειψε ἀπὸ τὸ τεῖχος τοῦ τρόμου ἡ Ρωγμή.

Ἐν ἔτει 1042, ὁ Μιχαὴλ Ψελλὸς εἶδε τὸ ξέσπασμα τοῦ λαοῦ στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἔζησε τὴν μεγάλη λαϊκὴ ἐξέγερση ποὺ ἀνέτρεψε τὸν Μιχαὴλ Ε'. Εἶδε τίς ἥσυχες καὶ οἰκόσιτες γυναῖκες νὰ βγαίνουν στοὺς δρόμους καὶ νὰ μεταμορφώνονται σὲ Μαινάδες. Εἶδε καὶ τρόμαξε. Καὶ αὐτὸ ποὺ εἶδε, τὸ ὀνόμασε "Μέγα καὶ Δημοσιώτατο Μυστήριο". Ἦταν ἡ λογικὴ συνέπεια τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Μιχαὴλ Ε' "ὡς τῆς Προνοίας τὸ Mέτρον" ποὺ συνέβαλε στὴν ἀνατροπή του, λόγῳ τῆς τυραννικῆς του ἀλαζονείας.

Τὸ κράτος τῶν βαρβάρων δὲν ἔχει τόπο γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἀτομικὴ καὶ συλλογικὴ συνείδηση δὲν ἔχουν καμμία θέσῃ. Ἐκεῖ ὅπου ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνύπαρκτος, ἡ βαρβαρότητα εἶναι ἀπόλυτη. Ὁλοκληρωτική.

Ἡ βαρβαρότητα τῆς "ἐξελιγμένης" κοινωνίας μέσῳ τῆς ὁλοκληρωτικῆς ὑποταγῆς τῶν συνειδήσεων σὲ ἕνα ἑνιαῖο ἀπόλυτο σχῆμα ἤθους καὶ ἀξιῶν εἶναι Α-ΦΥ-ΣΙ-ΚΗ. Εἶναι παραβίαση τῆς ἴδιας τῆς Ζωῆς. Εἶναι ἡ βαρβαρότητα ποὺ πνίγει τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔμαθε νὰ ζεῖ. Νὰ σκέπτεται, νὰ ἀγαπᾷ καὶ νὰ πονάει. Ποὺ ἔμαθε νὰ προτιμᾷ τὴν Φιλία ἀπὸ τὴν μοναξιά, ἀκόμη καὶ τοῦ πολιτικοῦ ἀντιπάλου.

Περνῶντας ἀπὸ τὸν θεωρητικὸ ἀνθρωπισμὸ στὴν πρακτικὴ ἀπανθρωπία, κανεὶς δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἐλεύθερος. Κανείς, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἕναν. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας, δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Ὁ τύραννος εἶναι ὁ πρῶτος δοῦλος. Ὁ ὑποδουλωμένος στὶς μανίες του.

Τὸ τυραννικὸ καθεστὼς ἐλέγχει τὸ καθετί. Θεωρεῖ ἁμάρτημα ἢ κίνδυνο ἀκόμη καὶ τὴν πιὸ ἀθώα καὶ ἀκίνδυνη ἰδιωτικὴ αὐθυπαρξία τοῦ ἀνθρώπου. Καί, ἐπὶ τούτου, ἀνάγει τὴν τρομοκρατία σὲ σκοπό.

Τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο παραχωρεῖ τὴν θέση του στὸ προσωπείο. Ὁ ἄνθρωπος μαζὶ μὲ τὴν συνείδησή του χάνει καὶ τὸ πρόσωπό του. Τὸ πρόσωπο ἐκφράζει καὶ καθρεπτίζει τὴν συνείδηση ἀμεσώτερα καὶ ἀνώτερα ἀπὸ τὰ λόγια ἢ τίς πράξεις. Τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι θεῖο.

Τὸ ὁλοκληρωτικὸ καθεστὼς ἐχθρεύεται καὶ τὸ πρόσωπο καὶ τὸν ἄνθρωπο. Προτιμᾷ τὸ προσωπείο. Προτιμᾷ τὴν ἀνέκφραστη πρόσοψη. Τὰ σφιγμένα χείλη. Τοὺς σφιγμένους γρόνθους. Θέλει τὴν ἀναστολὴ τοῦ αὐθόρμητου καὶ ἄμεσου Τρόπου.

Ὅπως λειτουργοῦν τὰ κόμματα, ἔτσι λειτουργεῖ καὶ τὸ κράτος ποὺ πέφτει στὰ χέρια τους. Ὁλοκληρωτικά. Οἱ πολιτικοὶ σχηματισμοὶ ἔχουν πέσει σὲ μία ἠθικὴ παθητικότητα συνυφασμένη μὲ τὴν παθολογικὰ ἀδειανὴ ψυχὴ καὶ σκέψῃ.

Γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἀσκήσουν οἱ ὀργανισμοὶ ἰσοπεδωτικὴ ἐξουσία, θὰ πρέπει πρωτίστως τὰ μέλη τους νὰ ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ ἀπὸ τὸ Τέρας τοῦ ὀργανισμοῦ. Πρὶν κάνουν τοὺς ἄλλους νὰ πάψουν νὰ εἶναι ἄνθρωποι, πρέπει νὰ ἔχουν πάψει οἱ ἴδιοι νὰ εἶναι ἄνθρωποι.

Φίλτατε Ἀναγνώστη.

201 χρόνια ἀπὸ τὴν κήρυξη τῆς Ἐπαναστάσεως, ὁ Ἑλληνισμὸς κινδυνεύει ἀπὸ τὸ μέγα πείραμα τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Στὸ πλαίσιο τοῦ πιὸ ἐξελιγμένου τεχνολογικὰ πολιτισμοῦ, συνδυασμένο μὲ τὴν τρομοκρατία ὡς ὅπλο τοῦ κράτους, πνίγει κάθε συνείδηση. Ἰσοπεδώνει ψυχὲς καὶ πνεύματα. Διὰ τῆς βίας καὶ τῆς τρομοκρατίας, ἀρνεῖται ὅ,τι ὁ Ἕλληνας ἔχει ἀνακαλύψει ὡς Λόγο καὶ Νόημα Ὑπάρξεως.

Ὁ Ἑλληνικὸς Κόσμος, πού ἀποτελοῦσε γιὰ χιλιάδες χρόνια τὸ Φῶς καὶ τὸν Πολιτισμὸ, δὲν προσαρμόστηκε ποτὲ στὴν ὑλικὴ πραγματικότητα τῆς βάρβαρης κυριαρχίας.

Σὲ μία τυραννικὴ κυβέρνηση δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κοινὸ σημεῖο μεταξὺ ἄρχοντος καὶ ἀρχομένου. Οἱ Ἥρωές μας ὅταν πῆραν τὴν ἀπόφαση, εἶχαν βαθιά συνείδηση τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Καί ἔθεσαν τὸν Τρόπο στὴν ὑπηρεσία τῶν Ἰδανικῶν.

Ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει Ἥρωας, ἔχει ξυπνήσει ὁ Ἄνθρωπος.

Οἱ μορφὲς μπορεῖ νὰ ἀλλάζουν, τὰ ἰδανικὰ ὅμως μένουν. Σὲ κάθε τί ἀπόλυτο, ἐξέλιξη δὲν χωράει. Μόνο ἡ ἀνατροπὴ μπορεῖ νὰ δώσει τέρμα.

Το Ἑλληνικὸ, τὸ διαχρονικά Οἰκουμενικὸ πρότυπο, συμπυκνώνεται στὰ λίγα τοῦτα λόγια:

Γίνε συνειδητὸς Ἕλληνας γιά νὰ γίνεις ἀληθινός Ἄνθρωπος.


Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμό,
Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΥΛΟΓΛΟΥ