Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρώην πρύτανης και καθηγήτρια στο ΠΑΜΑΚ
Επικεφαλής στην ΤΙΜΗ ΣΤΟ 21
"Εστία", 13.04.2021
Πλησιάζει η συμπλήρωση 80 ετών από το πέρας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, στη διάρκεια του οποίου η Ελλάδα, όχι μόνο μεγαλούργησε, σφραγίζοντας από την αρχή τη νικηφόρα έκβασή του, χάρη στην αργοπορία που προκλήθηκε με την δική της αντίσταση στην προέλαση του εχθρού, αλλά ήταν και η χώρα που υπέστη περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, την γερμανική αγριότητα σε όλες της τις εκφάνσεις. Οι Γερμανοί έκαψαν χωριά, θανάτωσαν χιλιάδες Έλληνες, παιδιά, μωρά και αγέννητα, με ανείπωτα νοσηρής φαντασίας μαρτύρια. Νέκρωσαν κάθε γωνιά της οικονομίας, λεηλάτησαν αμύθητους θησαυρούς και, ανάμεσα σε άλλα, συνήψαν και κατοχικό δάνειο. Στα χρόνια της κατοχής, η εγκληματική συμπεριφορά των Γερμανών απομύζησε την Ελλάδα από κάθε ίχνος παραγωγής, έτσι που οι μη δοσίλογοι επιβίωναν με λαχανίδες και μπομπότα. Τα παιδιά, καχεκτικά και με αδενοπάθεια, επέζησαν χάρη στο μουρουνέλαιο που εξασφάλιζε ο Ερυθρός Σταυρός. Ο πατέρας μου, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Τεργέστη, ήρθε επί Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη. Ήταν ασφαλιστής με κατευθείαν εταιρία από την Αγγλία. Στην κατοχή, που φυσικά δεν είχε πια επάγγελμα και ούτε έσοδα, ήταν ωστόσο περιζήτητος από τους κατακτητές, καθώς γνώριζε από τα γεννοφάσκια του γερμανικά και ιταλικά. Γεμίζω με υπερηφάνεια, κάθε φορά που σκέπτομαι ότι ο δικός μου πατέρας προτίμησε να εκθέσει τον αδελφό μου και εμένα σε ανείπωτες κακουχίες, πείνα, αρρώστιες και στερήσεις, να γίνει και ο ίδιος φυματικός, αλλά όμως παρά τα απελπισμένα δάκρυα της μητέρας μου, για την κατάσταση των παιδιών τους, εκείνος σταθερά επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία: «θα δουν τι θα πάθουν τα καθάρματα οι δοσίλογοι όταν απελευθερωθούμε». Και αράδιαζε και γνωστά ονόματα, τα οποία βέβαια δεν επαναλαμβάνω. Αλλά…. .ο πατέρας μου δεν πρόβλεψε σωστά, γιατί τα «καθάρματά του», όχι απλώς ουδέν έπαθαν αλλά, αντιθέτως, έζησαν ζωή χαρισάμενη και οι απόγονοί τους κατακυρίευσαν τη γη.
Το βράδυ της 8ης τρέχ. το ΙΗΑ (ένωση Ελλήνων διδακτόρων ανά την υφήλιο), προσκάλεσε την κυρία Ελένη Σαββάκη, ομ. καθηγήτρια ιατρικής, για διάλεξη με θέμα: “Τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα”. Η, πράγματι, συγκλονιστική αυτή ομιλία συνοδεύτηκε από ένα βίντεο που, σε πείσμα του φρικιαστικού περιεχομένου του, θα έλεγα ότι οφείλει κάθε Ελληνίδα και κάθε ΄Έλληνας να το δει. Και τούτο επειδή αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της ιστορίας μας, που για πλήθος λόγων, δεν θα έπρεπε να καλυφθεί από λήθη. Εκτός από την ανανέωση μνήμης αυτών των εφιαλτών, η κυρία Σαββάκη με τους συνεργάτες της εκτίμησε επιπλέον το ποσό στο οποίο ανέρχονται τα χρέη της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, από το σύνολο των ενεργειών τους στην κατοχή. Αυτό, λοιπόν, υπερβαίνει το τρισεκατομμύριο.
Σε αυτά τα 80 χρόνια, η Ελλάδα πάλαιψε να γιατρέψει τις πληγές, που της άφησε μια απάνθρωπη, από κάθε πλευρά κατοχή, με πολλή και σοβαρή δουλειά και ανείπωτες θυσίες. Μπόρεσε, έτσι, να εισέλθει στην κατηγορία των αναπτυγμένων οικονομιών και να γίνει δεκτή στην ΕΕ και Ευρωζώνη (παρότι ήταν σφάλμα η πρόωρη αυτή είσοδός της). Και φτάνουμε, αισίως, στο 2010, όπου για χρέος, απολύτως αντιμετωπίσιμο με ανθρώπινους όρους, οι εταίροι μας μάς επέβαλαν πρωτοφανούς σκληρότητας μνημόνια. Οι ηγέτες μας, όσο ανεξήγητο και αν μοιάζει αυτό, όχι απλώς υπέγραψαν αυτά τα εγκληματικά μνημόνια, αλλά και επιπλέον δεν σκέφθηκαν ή δεν τόλμησαν να συσχετίσουν το δικό μας χρέος με το αντίστοιχο, τεραστίων διαστάσεων, γερμανικό;
Έχω τη βεβαιότητα, ότι στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας, από την αρχή της καταγραφής των γεγονότων της ανθρωπότητας, θα είναι απολύτως αδύνατον, όσο μεθοδικά και αν προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει την ύπαρξη ανάλογης περίπτωσης με αυτήν της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, δηλαδή, για περισσότερο από δύο γενιές, με φτώχεια, με δυσκολίες, με σχέδια που δεν μπόρεσαν να εφαρμοστούν εξαιτίας ανεπαρκών πόρων, με επιζώντες ανάμεσά μας από τις κτηνωδίες της κατοχής, που είχαν χάσει με τραγικό τρόπο αγαπημένα τους πρόσωπα, με σωρεία χλευασμών και υποβιβασμών κυρίως από την Γερμανία. Με μαζική μετανάστευση τη δεκαετία του 60’, προς τη Γερμανία, που άφησε ημιτελή την εκβιομηχάνιση και με σωρεία άλλων αποκαρδιωτικών συμβάντων. Δηλαδή, επί 80 χρόνια, μέσα στα οποία ήρθαν και έφυγαν κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων και κατευθύνσεων, η Ελλάδα πάλευε απεγνωσμένα να σταθεί στα πόδια της, χωρίς να σκεφθεί να απαιτήσει τα χρέη που της όφειλε η Γερμανία και που θα την έσωζαν . Ακόμη και μετά τα δραματικά γεγονότα του 2010, που μετέτρεψαν την Ελλάδα, σε ευρωπαϊκή αποικία χρέους, επειδή «χρωστούσε»....που έκαναν την Ελλάδα κρανίου τόπου, με χιλιάδες αυτοκτονίες, θανατώσεις εμβρύων και νέων που την εγκατέλειπαν αναζητώντας συνθήκες επιβίωσης στην αλλοδαπή, η χώρα μας επέλεξε την ολική της καταστροφή από του να απαιτήσει τα πολλαπλάσια του δικού της χρέους, που επί δεκαετίες παράνομα κατακρατούσε η Γερμανία. Πως να προσεγγίσει κανείς ένα τέτοιο γεγονός; Ως απίστευτο, ως αδιανόητο, ως παρανοικό ή απλώς ως εγκληματικό; Αλλά και με τι τρόπο να χαρακτηρίσει κανείς τη συμπεριφορά μιας Γερμανίας, που όχι μόνον χρωστά τεράστια ποσά, τα οποία αρνείται να πληρώσει, αλλά και επιπλέον αναγνωρίζει στον εαυτόν της το δικαίωμα να χλευάζει τους Έλληνες, κατηγορώντας τους ως τεμπέληδες, αλκοολικούς, ανεύθυνους που ζουν σε βάρος άλλων;
Αλλά και η Ελλάδα τι έκανε για το θέμα αυτό επί 80 χρόνια; Πως και γιατί δεν αντέδρασε με νύχια και δόντια για τα δικαιώματά της, όπως όφειλε; Πως και γιατί δεν απαίτησε να της δοθούν τα χρωστούμενα; Πως και γιατί δεν βγήκε να βροντοφωνήσει προς κάθε κατεύθυνση στην υφήλιο, εναντίον μιας Γερμανίας, που αφού εγκλιμάτισε με όλους τους απεχθείς τρόπους εναντίον της, και αφού την καταλήστευσε και την κατάστρεψε, στη συνέχεια δηλώνει με άνεση ότι δεν πληρώνει; Αλήθεια, πως και γιατί;
Στην ΤΙΜΗΣΤΟ 21 αναζητήσαμε κάποια λογική ερμηνεία του γιατί και του πως όλες οι κυβερνήσεις των 80 τελευταίων ετών ήρθαν και απήλθαν, είτε ουδόλως θίγοντας το μέγα αυτό πρόβλημα, είτε αγγίζοντάς το εξ απαλών ονύχων. Έτσι, τελικά, έχουμε πειστεί ότι για όλα ευθύνεται αυτή η υποτέλεια, αυτή η απουσία εθνικής ανεξαρτησίας, αυτό το φοβικό σύνδρομο των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεών που είναι δυστυχώς ορατό και στα εθνικά μας θέματα όσο βέβαια και στο λαθρομεταναστευτικό. Αυτή η ανοικτή πληγή που δεν παύει να κακοφορμίζει εδώ και 200 χρόνια.
Χωρίς να μεγεθύνουμε τις δυνατότητές μας, που είναι αναγκαστικά πολύ περιορισμένες, και αναζητώντας στηρίγματα και συμμαχίες για την τεραστίων διαστάσεων αυτήν εθνική υπόθεση, αποφασίσαμε στην ΤΙΜΗΣΤΟ 21 να αναμοχλεύσουμε τα λιμνάζοντα ύδατα και να ξεκινήσουμε κάποιο είδος σταυροφορίας για τη σωτηρία της πατρίδας.
Δεν είμαστε τόσο αφελείς για να αναμένουμε ότι μετά 80 χρόνια εφησυχασμού, η Γερμανία θα θελήσει να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα. Αλλά, γι αυτό ακριβώς σκεπτόμαστε ότι πρέπει να υποχρεωθεί. Η διαδικασία, που πιστεύουμε στην ΤΙΜΗΣΤΟ 21, ότι επιβάλλεται να ακολουθηθεί, ως μια ύστατη προσπάθεια να σωθεί η πατρίδα μας από αφανισμό, είναι σε πρώτη φάση η όσο γίνεται ευρύτερη διάδοση των επί μέρους πηγών και γεγονότων, που σχετίζονται με τη δημιουργία των γερμανικών χρεών. Αυτή η πληροφόρηση θα επιχειρηθεί με κάθε μέσο που έχουμε ή θα έχουμε στη διάθεσή μας, έτσι ώστε το θέμα αυτό να λάβει έκταση και να γίνει γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο. Με συλλογή χιλιάδων υπογραφών, με την οργάνωση συνεδρίων, με την κυκλοφορία σχετικών άρθρων. Θα αναζητήσουμε, παράλληλα συμμαχίες, αρχικά με τους συμπατριώτες μας στην υφήλιο, και στη συνέχεια, ενδεχομένως, και με πολιτικά κόμματα, όπως π.χ. των Πρασίνων και της Αριστεράς στη Γερμανία, που πρόσφατα υποστήριξαν την ανάγκη απόδοσης των γερμανικών χρεών. Παράλληλα θα ελπίζουμε βέβαια, όσο απίθανο και αν φαίνεται, σε κινητοποίηση και των δικών μας ιθυνόντων. Και αφού συνειδητοποιηθεί, όσο πιο ευρύτερα γίνεται αυτή η ανήκουστη πραγματικότητα θα έρθει η σειρά των διεθνών δικαστηρίων. Στο μέτρο του δυνατού θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε το μέγα αυτό θέμα στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος, από κοινού φυσικά και με τη διαγραφή του χρέους μας. Για να υπάρξει Ελλάδα, και για να κοιμηθούν επιτέλους τον ύπνο του δικαίου οι ήρωες μας.
"Εστία", 13.04.2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου