Τῆς Ἰωάννας Γ. Καραγκιούλογλου
νομικού και επιστήμων οικονομικής και κοινωνικής διοικήσεως
Ὁ Πόλεμος αὐτός δὲν εἶναι σημερινὸς οὔτε χθεσινός. Εἶναι ὁ αἰώνιος πόλεμος τῆς Ἑλλάδος ὅλων τῶν Καιρῶν γιὰ τὴν Ἐλευθερία.
480 π.Χ. Ὁ Ξέρξης πρὶν ἀπό τὴν μάχη τῶν Θερμοπυλῶν καλεῖ τὸν Βασιλιᾶ τῶν Λακεδαιμονίων Δημάρατο. Τὸν ρωτᾶ ἂν θὰ τολμήσουν οἱ Ἕλληνες νά τοῦ ἀντισταθοῦν. Καὶ ὁ Δημάρατος ἀπαντᾶ.
"Ἡ Ἑλλάδα παλαιόθεν καὶ ὡς τώρα εἶναι ἐφοδιασμένη μὲ Ἀρετὴ ποὺ κερδήθηκε μέ την Σοφία καί τον κυρίαρχο Νόμο. Ὁπλισμένη μὲ αὐτό το Ἦθος ἡ Ἑλλάδα ἀγωνίζεται ἐναντίον τῆς Πενίας καί τοῦ Δεσποτισμοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ Ἑλληνικό Πνεῦμα."
Τὸ ἴδιο συνέβη καί τὸ 1453. Καὶ ὁ Μεχμὲτ εἶχε στείλει πρέσβεις στὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο. Τοῦ παραχωροῦσε προνόμια καί τοῦ ἔδινε διαβεβαιώσεις πὼς δὲν θὰ πείραζε τὸν πληθυσμὸ μέσα στὰ Τείχη. Ζητοῦσε νά τοῦ παραδώσει τὴν Πόλη. Τὴν πεντηκοστή ἡμέρα τῆς πολιορκίας. Τὴν ἡμέρα Μνήμης τῶν Μεγάλων Βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Βασιλέως ἦταν σαφής.
"Τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν."
Ὁ Κωνσταντῖνος εἶχε ἐκφράσει τὴν γνώμη ὅλων.
Στὶς 28 Μαΐου, τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς πολιορκίας, στὶς φρικτὲς ἐκεῖνες κρίσιμες ὧρες, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν τελευταῖα μεγαλοπρεπῆ λειτουργία ποὺ ἔμελλε νὰ τελεσθεῖ στὴν Ἁγία Σοφία, ὁ Βασιλεύς ἀπευθύνεται στοὺς ἄνδρες του. Τοὺς θυμίζει ὅτι εἶναι οἱ ἀπόγονοι τῶν μεγάλων Ἑλλήνων Ἡρώων. Καὶ ὅτι εἶχε ἀποφασίσει νὰ πεθάνει Ὑπὲρ τοῦ Λαοῦ, μαζὶ μὲ τὸν Λαό.
"Καλῶς λοιπόν γιγνώσκετε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσαρά τινα ὀφείλομεν κοινῶς πάντες νὰ προτιμήσωμεν τὸν Θάνατον μᾶλλον ἥ τὴν Ζωὴν.
Πρῶτον μὲν ὑπὲρ τῆς Πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας.
Δεύτερον δὲ ὑπὲρ τῆς Πατρίδος.
Τρίτον δὲ ὑπέρ τοῦ βασιλέως ὡς χριστοῦ τοῦ Κυρίου.
Καὶ τέταρτον, ὑπέρ συγγενῶν καὶ Φίλων."
Τὸ μεγαλεῖο τῆς Πίστης, τῆς Αὐταπάρνησης καὶ τῆς Αὐτοθυσίας ἑνὸς "παράτολμου" ἐγχειρήματος προκαλεῖ δέος καὶ θαυμασμό.
24 Φεβρουαρίου 1821. Ὁ Ἔφορος καὶ Γενικὸς Ἐπίτροπος τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ἔχοντας παραλάβει τὸν δαυλὸ τῆς Ἐλευθερίας ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, ἀπευθύνει πρὸς τὸ Πανελλήνιον τὴν Ἱστορικὴ Προκήρυξη.
ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.
Τὴν ἴδια ἡμέρα, ἀπευθύνει μία ἀκόμη προκήρυξη. Αὐτὴ τὴ φορὰ πρὸς τοὺς Ἕλληνες τῆς Μολδαυΐας καὶ τῆς Βλαχίας. Τὸ συγκλονιστικὸ της κείμενο ἔχει -ἐπὶ λέξει- ὡς ἑξῆς:
Ἄνδρες Ἕλληνες,
Ὅσοι εὑρίσκεσθε εἰς Μολδαυΐαν καὶ Βλαχίαν.
Ἰδοὺ μετὰ τόσων αἰώνων ὀδύνας ἁπλώνει πάλιν ὁ Φοῖνιξ τῆς Ἑλλάδος μεγαλοπρεπῶς τὰς πτέρυγάς του, καὶ προσκαλεῖ ὑπὸ τὴν σκιὰν αὐτοῦ τὰ γνήσια καὶ εὐπειθῆ τέκνα της! Ἰδοὺ ἡ φίλη ἡμῶν πατρὶς Ἑλλὰς ἀνυψώνει μετὰ θριάμβου τὰς προπατορικάς της σημαίας!
Ὁ Μωρέας, ἡ Ἤπειρος, ἡ Θεσσαλία, ἡ Σερβία, ἡ Βουλγαρία, τὰ νησιὰ τοῦ Ἀρχιπελάγους, ἐν ἑνὶ λόγῳ ἡ Ἑλλὰς ἅπασα ἔπιασε τὰ ὅπλα, διὰ νὰ ἀποτινάξῃ τὸν βαρὺν ζυγὸν τῶν βαρβάρων, καὶ ἐνατενίζουσα εἰς τὸ μόνον νικητήριον ὅπλον τῶν ὀρθοδόξων, τὸν τίμιον λέγω καὶ ζωοποιὸν Σταυρὸν, κράζει μεγαλοφώνως ὑπὸ τὴν προστασίαν μεγάλης καὶ κραταιᾶς Δυνάμεως:
"Ἐν τούτῳ τῷ σημείῳ νικῶμεν! Ζήτω ἡ Ἐλευθερία!"
Καὶ εἰς τὰς δύο ταύτας φιλικάς μας ἐπαρχίας σχηματίζεται σῶμα πολυάριθμον ἀνδρείων συμπατριωτῶν, διὰ νὰ τρέξῃ εἰς τὸ Ἱερὸν ἔδαφος τῆς φίλης ἡμῶν Πατρίδος. Ὅθεν, ὅσοι εὔχονται νὰ ὀνομασθῶσι σωτῆρες τῆς Ἑλλάδος καὶ εἶναι διεσκορπισμένοι εἰς διάφορα Καδδηλίκια, ἄς τρέξωσιν εἰς τοὺς δρόμους, ὅπου ἀκούοσιν, ὅτι διαβαίνει τὸ σῶμα τοῦτο, διὰ νὰ συνενωθῶσι μὲ τοὺς συναδέλφους των.
Ὅσοι ὅμως γνήσιοι Ἕλληνες εἶναι ἄξιοι νὰ πιάσωσι τὰ ὅπλα, καὶ μολοντοῦτο μένουσιν ἀδιάφοροι, ἄς ἠξεύρωσιν, ὅτι θέλουσιν ἐπισύρει εἰς τὸν ἑαυτόν των τὴν μεγάλην ἀτιμίαν, καὶ ὅτι ἡ πατρὶς θέλει τοὺς θεωρεῖ ὡς νόθους καὶ ἀναξίους τοῦ Ἑλληνικοῦ ὀνόματος.
Ἰάσιον τῇ 24 Φεβρουαρίου 1821
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ
Γενικός Ἐπίτροπος τῆς Ἀρχῆς
Ὁ μονόχειρ Πρίγκηψ εἶχε κηρύξει τὶς δύο Ἡγεμονίες, ὄχι ὡς τόπο Ἐπαναστάσεως, ἀλλὰ, ὡς ὁρμητήριο τοῦ Ἐπαναστατικοῦ Κινήματος πρὸς τὴν Βουλγαρία καὶ τὴν Ἑλλάδα.
Ἡ Ἑλληνικὴ Νεολαία προσέρχεται μὲ μεγάλο ἐνθουσιασμὸ καὶ αὐταπάρνηση ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῶν δύο Ἡγεμονιῶν καὶ τῶν ἐπαρχιῶν τῆς Ρωσσίας. Οἱ ἄποροι ἐνισχύονται μὲ ὅπλα ἀπὸ τοὺς πιό εὔπορους. Οἱ νέοι ἐγκαταλείπουν τὰ πάντα γιὰ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες καὶ τὴν ζωή τους ὑπὲρ τῆς Πατρίδος.
26 Φεβρουαρίου 1821. Ἐν μέσῳ ἀσφυκτικῆς συρροῆς κόσμου, λαμβάνει χώρα ἡ ἐπιβλητικὴ καὶ συγκινητικὴ τελετὴ τοῦ Ἁγιασμοῦ τῆς Σημαίας τῆς Ἐπαναστάσεως.
Ὁ Κωνσταντινουπολίτης Μητροπολίτης καὶ κυβερνήτης τῆς Μολδαυΐας Βενιαμὶν Κωστάκης εὐλογεῖ τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία, καὶ, ἐν μέσῳ ἐγκάρδιων εὐχῶν καὶ ἐπευφημιῶν, παραδίδει στὸν Ἀρχηγό τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τὸ ξίφος.
Ἡ Σημαία ἦταν τρίχρωμος, ἤτοι λευκή, ἐρυθρὰ καὶ μέλαινα. Στήν μία ὄψη ἔφερε τὸν Σταυρὸ καὶ τὶς εἰκόνες τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, μὲ τὸ θεϊκὸ πρόσταγμα "Ἐν Τούτῳ Νίκα". Στὴν ἄλλη, ἀναπαράσταση τοῦ Φοίνικα μὲ τὴν ὑπενθύμιση "Ἐκ τῆς τέφρας μου ἀναγεννῶμαι".
Ὅλοι τότε, ὁρκίσθηκαν τὸν Ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος Ὅρκο, καὶ πρῶτος ὁ Ὑψηλάντης φίλησε τὴν Σημαία καὶ τὸ ξίφος.
Ἀπὸ τὶς ὡραιότερες ἐκδηλώσεις τοῦ Ἀγῶνος, ἡ τελετὴ στὸ Ἰάσιο, ἦταν μία ἀπὸ τὶς λαμπρότερες σελίδες τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας.
Ἀκολούθησε ὑποστολὴ τῆς τουρκικῆς σημαίας ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς πόλεως. Ἔρανοι ὑπὲρ τοῦ κινήματος. Πρῶτοι γενναῖοι χορηγοὶ οἱ Μιχαὴλ Σούτσος καὶ Στούρτζας. Οἱ εἰσφορὲς τῶν Ἑλλήνων τῆς Μολδαυΐας πού ὑπερέβησαν τὸ ἕνα ἑκατομμύριο γρόσια, διετέθησαν γιὰ τὶς πρῶτες ἀνάγκες τοῦ Σώματος.
Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ἐπεξηγῶντας τὸ Σύμβολο τῆς Ἐλευθερίας, ἔλεγε:
"Τὸ κόκκινον σημαίνει τὴν αὐτοκρατορικὴν πορφύραν καὶ τὸ αὐτεξούσιον τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Τὸ μεταχειρίζοντο οἱ προπάτορές μας ἐπὶ ἐνδυμάτων πολέμου, θέλοντες νὰ μὴ φαίνωνται αἱ πληγαί, ὁπόθεν ἔρρεε τὸ αἷμα, διὰ νὰ μὴ δειλιῶσιν οἱ συμπολεμισταί.
Τὸ ἄσπρον σημαίνει τὴν ἀθωότητα τῆς δικαίας ἡμῶν ἀφορμῆς κατὰ τῆς τυραννίας.
Τὸ μαῦρον σημαίνει τὸν ὑπὲρ Πατρίδος καὶ Ἐλευθερίας ἡμῶν θάνατον."
Φίλτατε Ἀναγνώστη.
Τὸ Ἑλληνικὸ Πνεῦμα συναιρεῖ τὸ νοητὸ μὲ τὸ ὑπαρκτό. Εἶναι ἡ εὐλογημένη ἰδιότητα τοῦ ἀνήκειν καὶ μετέχειν τοῦ Τρόπου.
Ὁ Ἕλλην διαχρονικά στρέφεται πρὸς τὸ πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ ἦθος ποὺ δυναμώνει καὶ ἐκτείνει τὴν Πατρίδα μέχρις ἄκρων ὁρίων. Μέχρις ἐκεῖ ὅπου ὁρίζουν τὸ Ὄνομα, ἡ Ἱστορία καὶ οἱ ἐκκρεμότητές Της.
Ὁ Πόλεμος ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος ἔχει πρόσημο Ἑλληνικό.
Αὐτὴ εἶναι ἡ Ταυτότητά μας καὶ φέρει τὸ γνήσιον τῆς ὑπογραφῆς Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου