Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ!

Του Πολίτη Παν.Παπαγαρυφάλλου 

Προέδρου «Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων» 

«Καθόλου δε ειπείν εν Αθήναις ουδείς ποτέ συνέβη ν’ αποθάνη ολετήρ του έθνους. Όλοι σωτήρες»
Αυτή η διαπίστωση ανήκει στον ιστορικό Δ. Βερναδάκη, που γράφτηκε στα 1875. Από τότε, πέρασαν 130 χρόνια και η διαπίστωση αυτή – με τα τόσα και τόσα που βίωσαν οι Έλληνες και η Ελλάδα – και η διαπίστωση αυτή εξακολουθεί να λειτουργεί απαρέγκλιτα και σ’ όλο της το εθνοζημιογόνο μεγαλείο της.
Επειδή, όλα ετούτα τα χρόνια της νόθου μεταπολίτευσης – η οποία τόσα δεινά επεσώρευσε στην Ελλάδα – που συν τοις άλλοις – στηρίχθηκε και στο ολοκαύτωμα της Κύπρου – πολλοί καλοβολεμένοι πολιτικάντηδες της Νέας Δημοκρατίας υμνούν και δοξάζουν τον ιδρυτή της και ομνύουν όρκους πίστεως στις ιδεολογικές αρχές που χάραξε ο ίδιος - σκέφθηκα να ρίξω ελάχιστο φως στις διαδρομές της πολιτικής του πορείας ως προς την Κύπρο, το κλείσιμο του φακέλου της οποίας αποφάσισε με την υπ’ αριθμ. 45 πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου της 7^ης Μαρτίου 1975.
Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:

1.     Στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο, ως πρωθυπουργός, διαδεχθείς τον αποβιώσαντα Παπάγο, ο «εθνάρχης» δήλωσε τα εξής στις 13-9-1955: «Εξαιτίας του Κυπριακού περιήλθομεν εις μιαν κατάστασιν όχι απλώς δυσάρεστον αλλά δραματικήν… Από το αδιέξοδον αυτό δεν δυνάμεθα να εξέλθωμεν, ει μη μόνον εάν προκαλέσωμεν μιαν επέμβασιν της Αμερικής, η οποία να ικανοποιή ουσιαστικώς και ηθικώς την Ελλάδα. Η σωτήρια αυτή παρέμβασης…». Δηλώνοντας ότι η πολιτική της κυβέρνησης του Παπάγου, η οποία κατέθεσε σχετική προσφυγή στον ΟΗΕ (στις 20-8-1954) διεθνοποιώντας το Κυπριακό, «υπήρξε ατυχής», αποστασιοποιείται για να το περιχαρακώσει στα «συμμαχικά πλαίσια», δεδομένου ότι ο επικεφαλής της CIA Allen Dulles, σε απόρρητη έκθεσή του, της 22-9-1955, διαπίστωσε τάσεις ανεξαρτητοποίησης την οποία είχε χαράξει ο Παπάγος υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, «όπως αυτό τον πανελλήνιο πόθο επεδίωκε και η ΕΔΑ από την ίδρυσή της» γράφει ο Τ. Τρίκκας.

Εναντίον της ουδετεροποίησης τάσσονταν και το βασιλικό ζεύγος, το οποίο είχε την άποψη ότι «ο Καραμανλής έλπιζε ότι οι ΗΠΑ θα βοηθούσαν να μπει το Κυπριακό στο ράφι με έντιμο τρόπο».
Αυτός, λοιπόν, υπήρξε ο βασικός λόγος αναθέσεως της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης στον Κ.Καραμανλή: «Να βάλει το Κυπριακό στο ράφι» δηλαδή να το ενταφιάσει.
Ήταν το πρώτο ξεκίνημα (Για το ζήτημα αυτό βλ. Τάσσου Τρίκκα: «ΕΔΑ (1951-1967), τομ. Α’ εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 2009, σελ. 296-297 και σελ. 310-315 όπου το κεφάλαιο: «Η ώρα του Καραμανλή»).
Ήταν τότε που σύσσωμη η αντιπολίτευση χαρακτήρισε την επιλογή Καραμανλή ως πραξικόπημα (βλ. οπ. π. σελ. 313, πρβλ και Γ. Λεονταρίτη: «ΕΡΕ: Τα δύσκολα χρόνια (1963-1967)», εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα 2009, σελ. 19, όπου ανάλογοι χαρακτηρισμοί).

2.     Ξεκίνημα δεύτερο

Το Φεβρουάριο του 1959, ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής, υπογράφει στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο τις γνωστές «δόλιες σε βαθμό προδοσίας» συμφωνίες για την Κύπρο (βλ. Ν. Ψαρουδάκη: «Η Κυπριακή τραγωδία χωρίς μάσκα», εκδ. «Χριστιανική Δημοκρατία», Αθήνα 1988, σελ. 25 επ’ όπου το κεφάλαιο: «Οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου»).
Σημειώνω εδώ ότι για τις προδοτικές αυτές συμφωνίες υπάρχει ποταμός βιβλιογραφίας και ντοκουμέντων (πρβλ και τον Τ. Τρίκκα, οπ. π. σελ. 578 όπου το κεφάλαιο: «Στο δρόμο προς τη Ζυρίχη»).
Η ΕΔΑ, δια της «Αυγής» της 13-2-1959 κωδικοποιεί τους λόγους της Αντίθεσης της Αριστεράς προς τη «Συμφωνία της Ζυρίχης», αρχίζοντας με τη φράση: «Απεκλείσθη για πάντα η αυτοδιάθεσις της Κύπρου», ενώ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού θα τις χαρακτηρίσει ως εκφράζουσες «το πνεύμα του Μονάχου» (βλ. Τρίκκα, οπ. π. σελ. 595-598) και ενώ ο «εθνάρχης», αγορεύοντας στη βουλή, θα χαρακτηρίσει το Κυπριακό «γάγγραινα και φοβερή περιπέτεια, στην οποία ενεπλάκη η Ελλάς».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο στρατηγός Γρίβας ήδη από τον Ιούλιο του 1959 είχε διαχωρίσει τις «ευθύνες του απέναντι στην ιστορία και τους Έθνους» για τις «Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου» και ήλθε σε «ρήξη με τον Μακάριο και τον Καραμανλή» (βλ. Τρίκκα, οπ.π.σελ. 745).
Άχθος, λοιπόν, άγος και γάγγραινα η Κύπρος για τον «εθνάρχη».

3.     Ξεκίνημα τρίτο επί χούντας.

Βρισκόμαστε στο Νοέμβριο του 1973 με τα γνωστά επεισόδια του Πολυτεχνείου και ο εξουσιομανής Κ. Καραμανλής κινείται προς την εξουσία ευρισκόμενος στο Παρίσι.
Γράφει ο έγκριτος δημοσιογράφος Γ. Λεονταρίτης:
«Ανέθεσε στον αδελφόν του Αχιλλέα να μεταφέρει επειγόντως στον Μακαρέζο, ένα μήνυμα με προτάσεις του για πολιτική συνεργασία… Ο Ιω. Δημητρακόπουλος – που είχε δεσμούς και με τις δύο πλευρές – ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να μεταφέρει το μήνυμα».
Από τους αρκετούς αυτούς όρους του μηνύματος αντιγράφω: «Ξεκαθάριζε, ότι απέβλεπε στο αξίωμα του Προέδου της Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής στο «υπόμνημά του» εξέφραζε την βεβαιότητα, ότι με το «δίδυμο σχήμα» (Καραμανλής - Μακαρέζος) θα μπορούσε να επιτευχθεί η σαρωτική απομάκρυνσις από το πολιτικόν προσκήνιον «όλων των παρηκμασμένων πολιτικών δυνάμεων, η ευχέρεια ανανεώσεως της πολιτικής ζωής…».
Ο έγκριτος δημοσιογράφος και ιστορικός συγγραφέας Γιώργος Λεονταρίτης, τον οποίο αντιγράφω εδώ, συνεχίζει γράφοντας: «Θεωρούσε ακόμη, ο ιδρυτής της ΕΡΕ, ότι θα μπορούσαν να επηρεάσουν προς αυτή την κατεύθυνση, ο Ιωαννίδης, οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, ο Λαδάς και ο Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας Οδυσσεύς Αγγελής και επεσήμαινε την ανάγκην της ταχυτέρας δυνατής δρομολογήσεως του προγράμματος των εξελίξεων…».
(Κάνω εδώ μια παρένθεση για να σημειώσω τη συμπεριφορά του έναντι του Ιωαννίδη και του Αγγελή που καταδικάστηκαν ισόβια και ο μεν Ιωαννίδης πέθανε φυλακισμένος, ο δε επιφανής στρατηγός Αγγελής αυτοκτόνησε)!

4.     Όμως, τα γεγονότα τρέχουν και οι εξελίξεις δρομολογούνται με την εμφάνιση του γνωστού μηχανορράφου υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κίσσινγκερ, οπότε ο «εθνάρχης» ανακρούει πρύμνα και ιδού πως:

Συνεχίζει ο Λεονταρίτης: «Και ενώ ο Νικ. Μακαρέζος προσπαθούσε να πείσει την στρατιωτικήν ηγεσίαν για την λύσιν αυτήν, αιφνιδίως ο Καραμανλής έθεσε ένα σύντομον χρονικόν περιθώριον ως όρον δια να γίνει αποδεκτόν το «υπόμνημά του – μέχρι το Πάσχα – διότι μετά θα αποδεσμευόταν».
Γιατί θα «αποδεσμευόταν» ο «εθνάρχης»;
Γράφει ο Λεονταρίτης: «Γιατί «έκανε πίσω»; Είχε παρέμβει ο αμερικανικός παράγων, ο ραδιούργος Κίσσινγκερ, ο οποίος είχε άλλα σχέδια. Θα χρησιμοποιούσε την Κυπριακήν τραγωδίαν, ως μοχλόν ανατροπής του στρατιωτικού καθεστώτος στην Αθήνα. Ο Καραμανλής είχε ρόλον μέσα σ’ αυτό το σενάριο. Αλλά, αυτό αποτελεί θέμα άλλης μελέτης» (Για το κεφαλαιώδες αυτό ιστορικό ζήτημα βλ. Γ. Λεονταρίτη: «Βασιλεύς και Γεώργιος Παπαδόπουλος» (1967-1973), εκδ. «Προσκήνιο», Χαλάνδρι 2010, σελ. 152-155).
Το ποιος ήταν ο αντεθνικός ρόλος του «εθνάρχη», φάνηκε όταν ως πρωθυπουργός ελθών εκ Παρισίων τόλμησε να πει: «Η Κύπρος κείται μακράν» και την άφησε να την κατασπαράξει ο «Αττίλας» τον Αύγουστο του 1974!
Γι’ αυτό και ο περίφημος «Φάκελος» της Κύπρου παραμένει επτασφράγιστο εθνικό μυστικό, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω.
Να ερωτηθούν οι λαλίστατοι θαυμαστές του να μας πουν: θα καταθέσουν ερώτηση στη Βουλή για το άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου;

5.     Τέλος, πέραν των όσων κατά καιρούς έγραψα για το ζήτημα αυτό – από τούτες στις στήλες – μεταφέρω εδώ τούτο το γεγονός όπως το κατέγραψα σε πρόσφατο έργο μου.

Βρισκόμαστε στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961.
Ο εθνικιστής καθηγητής της πολιτειολογίας στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή και δάσκαλός μου, με τον οποίο πολύ αργότερα θα ιδρύσουμε την Εθνική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνος, ο Δ. Βεζανής, αντιτιθέμενος στις εθνομειοδοτικές Συμφωνίες της Ζυρίζης και του Λονδίνου, εσωκλείει τούτο το κείμενό του, στο ψηφοδέλτιο, απευθυνόμενο στον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή: «…Εσένα δε Κωνσταντίνε Καραμανλή σε καταψηφίζω και σε καταγγέλλω σήμερον και εδώ ως Εθνικόν μειοδότην διότι η αρχομανία σου, ο τυχοδιωκτισμός σου και ο γνωστός προχρονολογούμενος εθνικός σου ενδοτισμός, σε οδήγησαν να νομιμοποιήσεις την Τουρκίαν εις το Κυπριακόν, να προδώσεις τον ηρωϊκόν απελευθερωτικόν αγώνα των Ελλήνων Κυπρίων και να παραδώσης την Κύπρον και το αύριον της εις τον βάρβαρον και ανηλεή τουρκικόν επεκτατισμόν» (Ολόκληρη η επιστολή και η δράση του Δ. Βεζανή στο Κυπριακό καταγράφονται στο έργο του Π. Παπαγαρυφάλλου και Σ. Δημητρίου: «Δημήτριος Βεζανής - Σκέψεις και Μαρτυρίες») εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 122). Αυτές οι ανησυχίες και δυσοίωνες προβλέψεις του πατριώτη διανοητού και φλογερού Εθνικιστή, επιβεβαιώθηκαν τον Ιούλιο – Αύγουστο του 1974, επί πρωθυπουργίας του… «εθνάρχη»!

6.     Όμως μια και η αναφορά για την πολιτική του εκείνης της περιόδου και πέραν όλων αυτών, αξίζει να επισημανθεί και η αυταρχική και αντιδημοκρατική νοοτροπία του Κ. Καραμανλή, ο οποίος, όντας πρωθυπουργός το 1963, επιχείρησε να αναθεωρήσει μερικές μη θεμελιώδεις διατάξεις του συντάγματος του 1952.

Επρόκειτο για μια απόπειρα, η οποία τον έφερε σε σύγκρουση όχι μόνο με τον βασιλιά Παύλο αλλά και με το σύνολο της αντιπολίτευσης.
Κορμός αυτής της ολοκληρωτικής του αντίληψης ήταν η σύσταση του Συνταγματικού Δικαστηρίου «το οποίο ως τελικό και απώτερο στόχο θα είχε τον έλεγχο της πολιτικής ζωής, με την αρμοδιότητα να θέτει εκτός νόμου αριστερά κόμματα στο όνομα του «κομμουνιστικού κινδύνου». Απέβλεπε, δηλαδή «να ενσωματώσει την αντικομμουνιστική νομοθεσία του Α.Ν. 509 στο Σύνταγμα». Από την πλευρά της η ΕΔΑ, δια του προέδρου της Ι. Πασαλίδη, δήλωσε ότι «οι βουλευτές του κόμματος δεν θα συμμετάσχουν στις σχετικές διαδικασίες», ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου, ως αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου «αντέδρασε έντονα εκφράζοντας την άποψη ότι η ΕΡΕ επεδίωκε να διαιωνίσει την εξουσία της Δεξιάς στη χώρα», δηλώνοντας ότι «η Ε.Κ. δεν επρόκειτο να λάβει μέρος στις διαδικασίες» (βλ. «Ιστορικά Θέματα», τευχ. 1: «Η σύγκρουση Καραμανλή με το παλάτι. Η προσπάθεια αναθεώρησης του Συντάγματος το 1963»)».

7.     Τον Ιούλιο του 1974 μετά το εθνικά αχαρακτήριστο και εθνοζημιογόνο Ιουλιανό πραξικόπημα του στρατιωτικού καθεστώτος των Αθηνών εναντίον του ορχομανούς Μακαρίου, ο οποίος «διαφυγών», με τη βοήθεια των Άγγλων, πήγε στον ΟΗΕ και από του βήματός του, κάλεσε τους Τούρκους να επέμβουν «για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης» ως «εγγυήτρια δύναμης», και βάσει των προδοτικών συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου, οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο με τον Αττίλα.

Χωρίς αυτές τις συμφωνίες οι Τούρκοι δεν θα είχαν κανένα δικαίωμα επεμβάσεως. Άλλο που δεν ήθελαν οι Τούρκοι.
Αποβιβάστηκαν στην Κύπρο – μέσα σε μια σύγχυση της χούντας των Αθηνών και των Ελληνοκυπρίων – καταλαμβάνοντες το 1/3, το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου.
Στην Αθήνα εμφανίζεται κυβερνητικό κενό και οι Γάλλοι με τους Αμερικανούς μεταφέρουν εσπευσμένα τον «εθνάρχη» από το Παρίσι, με ειδική νυχτερινή αεροπορική πτήση, με το αεροπλάνο του Γάλλου Προέδρου.
Ήταν εκείνες οι κρίσιμες ώρες στις οποίες ο Κ. Καραμανλής ήρθε εκείνη τη νύχτα με διάφορες «περίεργες» ενέργειες του «γεφυροποιού» Ε. Αβέρωφ.
Ξημερώματα, ορκίζεται πρωθυπουργός ενώπιον του αρχιπραξικοπηματία προέδρου της χούντας Φ. Γκιζίκη, τον οποίο προφανώς είχε ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΩΣ ΝΟΜΙΜΟΝ. Κωμωδία.
Έτσι άρχισε η νόθος μεταπολίτευση με τις ζητωκραυγές του φαύλου λαού, του οποίου, μεγάλο τμήμα, ήταν αυτό που ζητωκραύγαζε τους ηγέτες του στρατιωτικού καθεστώτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο!
Στο μεταξύ, ο «Αττίλας» προελαύνει στην Κύπρο και το αίμα των υπερασπιστών της ρέει, αλλά ο δοτός πρωθυπουργός αρνείται να υπερασπίσει τα ιερά και τα όσια του ελληνισμού: Δηλώνει ότι: «Η Κύπρος κείται μακράν».
Αυτή η εθνομειοδοτική δήλωση είχε ως συνέπεια να προελάσουν οι Τούρκοι και να καταλάβουν το 40% του νησιού εκμεταλλευόμενοι και την προδοσία των στρατιωτικών ηγήτορων του στρατιωτικού καθεστώτος των Αθηνών, που έπαιζαν έναν εθνικά ύποπτο ρόλο.
Για αυτό και ο Κ. Καραμανλής, τους αντάμειψε με το να τους καλεί κάθε Ιούλιο στο Προεδρικό Μέγαρο για να συνεορτάσουν την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας»! Πλακάκια σε βάρος της Κύπρου.

8.     Η επιδίωξη του Κ. Καραμανλή για την επάνοδό του στην εξουσία, με κάθε τρόπο, προκύπτει και από το γεγονός ότι «ήδη από το 1969 είχε συνεχείς επαφές με υψηλά ιστάμενους Αμερικανούς αξιωματούχους», όπως λένε τα έγγραφα του Εθνικού Αρχείου των Η.Π.Α. (Δημοσιεύθηκαν στην «Ελευθεροτυπία», της 22 Ιουλίου 2001, σελ. 16-17).

Συγκεκριμένα, στις 3 και 4 Απριλίου του 1969, είχε «δύο συναντήσεις στο Παρίσι με τον απόστρατο ταγματάρχη του αμερικανικού στρατού Τ. Γουέμπλερ… ο οποίος με επιστολή του στον Κίσσινγκερ στις 23 Απριλίου 1969, τον πληροφόρησε ότι ο Καραμανλής ήθελε να συζητήσει με τις ΗΠΑ σχέδιο που είχε εκπονήσει (ο ίδιος) για επιστροφή της Ελλάδας στην κοινοβουλευτική δημοκρατία υπό την δική του πρωθυπουργία» (περισσότερα γι’ αυτές τις επαφές βλ. στο άρθρο μου «Μύθος η καθολική αντίσταση κατά της χούντας» (στο «Πολιτικά Θέματα» της 14-9-2001). Είναι χρήσιμο ιστορικά και πολιτικά να παραθέσω εδώ το συμπέρασμα της «Ελευθεροτυπίας», η οποία έγραφε τότε: «… αυτά απαντούν στο ερώτημα πως βρέθηκαν ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ στην ηγεσία της Ελλάδας, αμέσως μετά την κατάρρευση της δικτατορίας».
Είναι μια διπλωματική διαπλοκή στην οποία εμπλέκεται: ο Τομ Πάπας, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Χένρι Τάσκα, ο Ε. Αβέρωφ, ο Κ. Καραμανλής, ο Χ. Κίσσινγκερ, ο σύνδεσμος του ΝΑΤΟ με την Ελλάδα Τ. Γουέμπελ, ο υφυπουργός των ΗΠΑ Σίσκο (βλ. το πιο πάνω άρθρο μου).

9.     Αποκορύφωμα των διαδοχικών αυτών προδοτικών ενεργειών του υπήρξε όπως σημειώθηκε ήδη, ο ενταφιασμός του «Φακέλου της Κύπρου».

Αυτό έγινε με την υπ’ αριθμ. 45 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, της 7^ης Μαρτίου 1975 «δια σοβαρούς εθνικούς λόγους» (βλ. Δ. Καρακώστα: «Τομή εις τα γεγονότα», (2004-2008), εκδ. β’, Αθήναι, εκδ. ιδίου, σελ. 20).
Έχουμε, λοιπόν, μια αλυσίδα εθνομειοδοτικών ενεργειών του ιδρυτού της ΕΡΕ – ΝΔ για τις οποίες πολλοί πολιτικοί πίθηκοι εν Ελλάδι δηλώνουν ότι «είναι υπερήφανοι», ενώ οι οπαδοί του «εθνάρχη» να «πίνουν νερό στο όνομά του» και ακολουθούν τις πολιτικές του παρακαταθήκες!
Ανερμήνευτη λειτουργία της ιστορίας ή πολιτικός μαζοχισμός;

10. Άφησα τελευταία τούτη την κρίση του αρχηγού των Φιλελευθέρων Σοφοκλή Βενιζέλου για τα… «αντιβασιλικά» του αισθήματα, τα οποία διατύπωσε προς τον βασιλιά Παύλο, στην από 1^ης Ιουνίου 1958 επιστολή του, που υπήρξε προϊόν της απαγοήτευσίς του μετά τον εκλογικό θρίαμβο της ΕΔΑ, στις εκλογές της 11^ης Μαΐου. Έγραφε ο Σ. Βενιζέλος: «Η Υμετέρα εύνοια προς την κυβέρνησιν Καραμανλή, αρχίζει συν τω χρόνω να δηλητηριάζει την ατμόσφαιραν της πολιτικής ζωής… Αλλ’ υπήρξεν σφάλμα ολέθριον η πρόθεσής σας να κερδίση τας εκλογάς του 1956 ο Καραμανλής, δια της αναθέσεως εις αυτόν της διεξαγωγής των εκλογών παρά τα βασικάς αντιρρήσεις όλου του πολιτικού κόσμου» (Το κείμενο αυτής της επιστολής και τα σχετικά σχόλια βλ. Σπ. Λιναρδάτου: «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», τομ. Γ’ επανεκδ. «Το Βήμα», Αθήνα 2000, σελ. 86-90).

Ήταν τότε που ο «εθνάρχης», με την από 3 Οκτωβρίου 1962 επιστολή του προς τον βασιλιά Παύλο, έγραφε: «Μεγαλειότατε. Είναι γνωστή η αφοσίωσής μου προς Υμάς και το Στέμμα, όπως είναι γνωστή και η εμπιστοσύνη με την οποία προσπάθησα δι’ όλων μου των δυνάμεων να δικαιώσω» (Το πλήρες κείμενό της βλ. στον Σ. Λιναρδάτο, τομ. Γ’ οπ. π. σελ. 509-512).
Η επιστολή αυτή – πολυσέλιδη – κατέληγε: «Αι απόψεις αυταί προέρχονται από άνθρωπον, ο οποίος… επιθυμεί να Σας είναι χρήσιμος».
Πράγματι ήταν τόσο «χρήσιμος» στο Παλάτι ώστε τον Μάρτιο του 1963, ο Γεώργιος Παπανδρέου να δηλώνει: «Δυστυχώς ο ανώτατος άρχων ταυτίζεται με την παράνομον κυβέρνησιν της ΕΡΕ» (βλ. Σπ. Λιναρδάτου, τομ. Δ’ επανέκδοση «Το Βήμα», Αθήνα 2010, σελ. 45).

11. Τα γεγονότα βοούν, η αφιλία του «εθνάρχη» επίσης, η εύνοια του παλατιού προς αυτόν απεριόριστη κι όμως δεν δίστασε να εξαπατήσει τον βασιλιά Κωνσταντίνο, όταν τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές του Ιουλίου του 1974 του είπε στο τηλέφωνο: «Περιμένετε στο ακουστικό σας και θα σας καλέσω».

Το τηλέφωνο δεν χτύπησε. Ο πράγματι αντιστασιακός νεαρός βασιλιάς τον πίστεψε και αντί του τηλεφώνου ο «εθνάρχης» έκανε εκείνο το αντιβασιλικό Δημοψήφισμα του 1974, το οποίο χαρακτηρίστηκε unfair (ανέντιμον).
Αυτό δεν θα το έκανε ο γράφων που πολέμησε τη βασιλεία από παιδί, γιατί πέρα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα υπάρχει στη ζωή το μεγαλείο της μπέσας και της τσίπας.
Εδώ και πεντακόσια χρόνια, ο γνωστός Φλωρεντίνος πολιτικός φιλόσοφος Ν. Μακιαβέλλι έγραφε τούτο το αληθινό: «Απ’ τα χαμηλά στα ψηλά ανεβαίνεις περισσότερο με την απάτη παρά με τη βία» (βλ. «Έργα», από τις εκδ. «Κάλβος», επιμέλεια Π. Κονδύλη, Αθήνα 1984, σελ. 419).
Συνελόντι ειπείν θα έλεγα: Αν ως λαός και ως έθνους δεν αποφασίσουμε να προσεγγίζουμε την αλήθεια και τα ιστορικά γεγονότα όπως είναι και αν δεν απομυθοποιήσουμε ηγέτες και κόμματα, ΔΕΝ πρόκειται να βγούμε ποτέ από τη σωρεία των πολυεπίπεδων και πολύμορφων εσωτερικών και εξωτερικών αδιεξόδων.
Χρόνια και χρόνια ζούμε ως λαός και ως έθνος με μεσσιανισμούς και μύθους.
Όχι, λοιπόν, στους πολιτικούς και προσωπικούς μύθους, έστω κι’ αν ο διανοητής της Αριστεράς Δημήτρης Γληνός, έγραφε στα 1940 ότι «ένας μύθος είναι αναγκαίος να ζει ο άνθρωπος τη ζωή του» (Εισαγωγή στον «Σοφιστή του Πλάτωνος», εκδ. «Ζαχαρόπουλος», Αθήνα 1940, σελ. 83).
Σ’ ό,τι αφορά την Αριστερά, αυτή η απομυθοποίηση έγινε από πολλούς και για πολλά.
Καιρός και ο χώρος της Δεξιάς να κάνει το ίδιο με το νυστέρι της αυτοκριτικής.
Φως, περισσότερο φως, όπως έλεγε και ο Γερμανός διανοητής Γκαίτε στον περίφημο «Φάουστ».
Η αλήθεια απελευθερώνει. Ιδού ένα από τα πρώτα καθήκοντά μας, ως αληθινών πολιτών και όχι ως μαζοποιημένων ψηφοφόρων.
Γνωρίζω ότι πρόκειται για μια δύσκολη υπόθεση, γιατί, όπως έλεγε στα 1964 ο Γάλλος δημοσιολόγος Μ. Ντυβερζέ: «Στην πολιτική υπάρχουν πολλοί που αρνούνται να ανοίξουν τα μάτια τους» (βλ. το έργο του: «Εισαγωγή στην πολιτική», εκδ. «Παπαζήση», Αθήνα 1964, σελ. 142).
Γνωρίζω επίσης ότι είναι πολύ δύσκολη υπόθεση η χρήση της αυτοκριτικής και της κριτικής στα ισχυρά πολιτικά –και όχι μόνο- άτομα, αλλά ας έχουμε κατά νου και τον Πλάτωνα που έλεγε στον «Σοφιστή»: «Όποιος δεν δέχεται να του γίνεται κριτικός έλεγχος είναι ακάθαρτος» (σελ. 283).

ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ
Το πολιτικό-κριτικό αυτό κείμενο κατά του Κ.Καραμανλή, που σφράγισε το δημόσιο βίοι της χώρας για δεκαετίες, δεν αποτελεί προϊόν κομματικής ή προσωπικής εμπάθειας, αλλά μια προσπάθεια της κριτικής του πορείας και της αντικειμενικής – κατά το δυνατόν – τοποθέτησής του στο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο.
Ο γράφων, έχοντας την εδραία πολιτική άποψη ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν μεσσίες και πολιτικοί που αναρτώνται στο κάδρο του μύθου, άρχισε πριν από πολλές δεκαετίες την καταλυτική κριτική και απομυθοποίηση των ηγετών της κομμουνιστικής Αριστεράς, μην αφήνοντας απ’ έξω ούτε τον εαυτό του με την αυτοκριτική. Κάποτε, κατάλαβε ότι η αγιοποίηση και ηρωποίηση των πολιτικών ηγετών και η άκριτη στήριξή τους προξένησε, και προξενεί, πολύ κακό στο λαό και την πατρίδα, έκανε την απομυθοποίησή τους.
Ως προς την κομμουνιστική Αριστερά, την οποία υπηρέτησε πιστά και πλήρωσε με αίμα και δάκρυ, άρχισε την απομυθοποίηση της ηγεσίας της εδώ και δεκαετίες με σχετική αρθρογραφία και σχετικά βιβλία.
Εντελώς ενδεικτικά αναφέρω τα έργα μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας» (εκδ. «Ergo», Αθήνα 2000) και «Η Μακεδονία στη Μέγγενη της Γ’ Διεθνούς και του ΚΚΕ» (Α’ έκδοση «Κάδμος», Θεσσαλονίκη 2008 και Β’ εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας, Αθήνα 2013.
Είναι αυτονόητο ότι αυτή η κριτική είχε πολλαπλές δυσμενείς συνέπειες στην προσωπική μου ζωή και όχι μόνο.
Στο πλαίσιο αυτής της προοπτικής απομυθοποίησα – ή αποπειράθηκα ν’ απομυθοποιήσω τον Ανδρέα Παπανδρέου με αρκετά κείμενά μου, στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα», αλλά και με το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα» (εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002).
Ακολούθησε η προσπάθεια κριτικής απομυθοποίησης του πατρός Γεωργίου Παπανδρέου, όταν περιήλθε εις γνώσιν μου ένα απόρρητο έγγραφο – Εντολή του υπουργού των Εξωτερικών της Αγγλίας Α. Ήντεν, της κατοχικής περιόδου.
Με βάση αυτό το έγγραφο, δημοσίευσα το κείμενο με τίτλο: «Η μοίρα της Ελλάδας και της Κύπρου στα πλοκάμια της αγγλικής διπλωματίας μέσα από απόρρητα έγγραφά της του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» (Στο μηνιαίο περιοδικό «Ελληνόραμα», τευχ. Σεπτεμβρίου 2012, σελ. 17-24). Το κείμενο εκείνο του Άγγλου υπουργού έλεγε ότι οι Άγγλοι έδωσαν στον πρωθυπουργό του Καΐρου, τότε, 7000 χρυσές λίρες να συντρίψει την Εθνική Αντίσταση (τα ντοκουμέντα πρωτοδημοσιεύθηκαν στο δελτίο του Ελληνικού Μορφωτικού Συλλόγου New Jersey, το 1996, τομ. 12, Νο. 1 και στο περιοδικό «Εθνική Αντίσταση» τευχ. 92, Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 1996, από το οποίο το αναδημοσίευσε ο αντιστασιακός Αμάρμπεης στο έργο του «Διάλογος σε εθνικά προβλήματα του ελληνισμού», Αθήνα 2005, το οποίο χρησιμοποίησε ο γράφων). Ήταν ο Γ. Παπανδρέου ο οποίος ως αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, τον Οκτώβριο του 1950, έδωσε τούτη την απάντηση στο Δήμαρχο της Λευκωσίας Δέβρη όταν αυτός ήρθε στην Αθήνα για να ζητήσει συμπαράσταση. Να η απάντηση: «Η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες, έναν Αγγλικόν και έναν Αμερικανικόν και δια αυτό δεν ημπορεί λόγω του Κυπριακού, να κινδυνεύσει να πάθει ασφυξία» (βλ. Ν. Ψαρουδάκη, οπ. π. σελ. 19). Αυτή την απομυθοποίηση αποπειράθηκα να την αναδείξω για όλους τους μεταπολιτευτικούς πρωθυπουργούς της Ελλάδας, με πλείστα όσα κείμενά μου.
Αυτή την απομυθοποίηση, με την καταγγελία του μεσσιανισμού, επιχειρώ και για τον σημερινό πρωθυπουργό κ. Α. Τσίπρα, τον οποίο μερίδα του Τύπου και των ΜΜΕ επιχειρούν να εμφανίσουν ως Μεσσία, όπως το έκαναν και για τον «εκσυγχρονιστή» Κ. Σημίτη, με τα γνωστά αποτελέσματα (την απομυθοποίηση του «πρωθυπουργού με το «μακέτο» επιχείρησα με το κείμενό μου: «Η χυδαιότητα ως θεσμός του δημοσίου βίου», στα «Πολιτικά Θέματα», της 2-2-1996»).
Καταλήγοντας θε έλεγα ότι η σημερινή κακοδαιμονία του φαύλου λαού και της ελληνικής πατρίδας δεν είναι άμοιρος και του γεγονότος της προσωπολατρίας, η οποία αποτελεί σύμφυτο στοιχείο του δημοσίου της βίου (Τις ολέθριες συνέπειες της σταλινικής  προσωπολατρίας για την πορεία του Σοβιετικού Σοσιαλισμού και στη ζωή εκατομμυρίων κομμουνιστών ανά τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, διαπραγματεύομαι στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» -  Γιαννάκενας, Αθήνα 2013 σελ. 491-513, όπου το κεφάλαιο: «Το Σοβιετικό Καθεστώς. Αφετηρίες -  στρεβλώσεις – παραχαράξεις»).
Αν ο γονατισμένος και φοβισμένος ελληνικός λαός δεν αρχίσει να χρησιμοποιεί την κριτική, την αμφιβολία και την αμφισβήτηση για τους ηγέτες του δεν πρόκειται ούτε ο ίδιος ούτε η Ελλάδα να βγουν από τα σημερινά εθνικά αδιέξοδα.
Οφείλει να καταλάβει – και αναλόγως να συμπεριφερθεί -  ότι η πολιτική δεν είναι θρησκεία και ότι οι εκάστοτε πολιτικοί ηγέτες δεν είναι θρησκευτικοί ηγέτες και Μεσσίες. Στα 1830, ο Γάλλος θεωρητικός της επανάστασης Πιέρ Προυντόν έγραφε: «Οι μεγάλοι φαίνονται μεγάλοι, γιατί εμείς γονατίζουμε μπροστά τους». ΟΧΙ λοιπόν «στα τέσσερα», όπως επιτάσσουν οι Τροϊκανοί, αλλά όρθιοι πολίτες μπορούν να βοηθήσουν και τον εαυτό τους και την Ελλάδα.
Εν κατακλείδι, οφείλω να σημειώσω ότι το κείμενο ετούτο δεν παρουσιάζει απόλυτη χρονολογική συνέπεια των γεγονότων, τα οποία είναι πληθώρα,  στα οποία έδωσα μεγαλύτερη σημασία.
Όποιος θέλει το κατακρίνει – με προσκόμιση επιχειρημάτων – και όποιος θέλει το διακινεί με δικά του σχόλια.
Η κίνηση των ιδεών δεν γίνεται με τη σιωπή. Σιωπώ σημαίνει αποδέχομαι και συναινώ αλλά έτσι δεν αλλάζει ο κόσμος.


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ