Του Σαράντου Καργάκου
Κατά κοινή ομολογία οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου κινήθηκαν μέσα στα σκοτεινά σύννεφα της συγχύσεως. Για την αποφυγή κάποιου νοητικού ατυχήματος δεν με απασχόλησαν ποσώς, παρότι συμμετείχε σ' αυτές εν πλήρει αμηχανία, και η κόρη μου. Οφείλω να μιλήσω ειλικρινά: τόσον οι πρόσφατες όσο και οι προηγούμενες εκλογές, μου θύμιζαν παρωδία. Οι υποψήφιοι όλων των βαθμίδων έμοιαζαν με άχαρους χορευτές που εκτελούσαν μια κακομελετημένη χορογραφία. Ο πρωθυπουργός, σαν πρίμα μπαλαρίνα, ήταν σαν περιφερόμενο σήμα κινδύνου.
Ο κ. Σαμαράς, μπορεί, παρά τον πολυτεμαχισμό της ξεπερασμένης από τις εξελίξεις ΝΔ, να εμείωσε σε διάστημα δύο μηνών τηναπόσταση που τη χώριζε από το ΠΑΣΟΚ. αλλά δεν μπόρεσε να συγκροτήσει λόγο προτασιακό. Ο λόγος του παραμένει καταγγελτικός.
Ασφαλώς, ο κερδισμένος των εκλογών είναι το ΚΚΕ. Αλλά με τόσες «χρυσές ευκαιρίες» που του προσέφεραν τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν θεωρώ την επιτυχία του σημαντική. Αμφιβάλλω, αν θα εκλέξει κι έναν αμιγώς δικό του δήμαρχο. Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται ότι μετά το 1951 οι περισσότεροι περιφερειακοί δήμοι Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Πειραιώς, Βόλου κ.λπ. ήσαν στα χέρια της ΕΔΑ. Και ήταν τότε ομολογουμένως χρόνια δύσκολα για την Αριστερά.
Είναι πάντως πολλά αυτά που με προβλημάτισαν. Συνηθίζω να εξετάζω τα εκλογικά αποτελέσματα όχι από τα πάνω, αλλά από τα κάτω. Δύο ονόματα τράβηξαν την προσοχή μου. Και τα δύο είναι μανιάτικα. Το πρώτο αφορά στον παλαιό μαθητή μου Αντώνη Καλογερόγιαννη, που μόνος κατάμονος, πήρε στον Πειραιά το σεβαστό ποσοστό το 3,28%.Όταν προεκλογικά του είπα, ότι πάει ξυπόλητος στ' αγκάθια, μου αποκρίθηκε: «Μετέχω στον εκλογικό αγώνα ως απλός πολίτης για να θυμίσω στους πολίτες ότι οι δημοτικές, που σημαίνει λαϊκές, εκλογές είναι υπόθεση του λαού, του δήμου κι όχι των κομμάτων». Η δήλωση αυτή ήταν μία χαρακιά ελπίδας.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά στον Νικόλαο Μιχαλολιάκο που πήρε στον Δήμο Αθηναίων το καθόλου αμελητέο ποσοστό το 5,31 %.Όταν ερώτησα μία ερίτιμη κυρία που κατοικεί στην άλλοτε αρχοντική οδό Αντιοχείας, γιατί ψήφισε τον εν λόγω υποψήφιο, που φέρει το στίγμα της «Χρυσής Αυγής», μου αποκρίθηκε: «Διότι εσείς, κ. Καργάκο, δεν έρχεστε στη γειτονιά μας˙ ο κ. Μιχαλολιάκος έρχεται και με τους οπαδούς του μας συμπαραστέκεται». Και παρότι δεν περιφρονώ καμμία περιοχή των Αθηνών, σιώπησα. Διότι γνωρίζω καλά ότι υπάρχουν δρόμοι που τελούν υπό τον έλεγχο ξένων κακοποιών. Δύο άλλοτε αρχοντικοί δρόμοι της περιοχής Αχαρνών έχουν μεταβληθεί σε δρόμους πορνών. Το εμπόρευμα, κορίτσια 13-17 ετών, εκτίθεται υπαιθρίως νυχθημερόν. Ο ένας δρόμος, όπως μου είπε η κυρία, έχει περιέλθει στην κυριαρχία των Νιγηριανών και ο άλλος των Σενεγαλέζων -αν ενθυμούμαι καλώς. Οι καθημερινές μεταξύ τους συγκρούσεις είναι αιματηρές. Αυτό εξηγεί και το υψηλότατο ποσοστό που πήρε ο κ. Μιχαλολιάκος στις περιοχές αυτές. Εξέφρασε τα αισθήματα και τα αιτήματα πολλών παλαιών κατοίκων, ακόμη και ξένων που ήλθαν στην Ελλάδα να ζήσουν ως νοικοκυραίοι και όχι ως κακοποιοί.
Κι ας μησπεύσει κάποιος λεπτοστόμαχος δανδής του πνεύματος να μου προσάψει ρατσισμό ή «χρυσαυγιτισμό». Διότι τη γένεση της «Χρυσής Αυγής», ως μελλοντικής απειλής, την έχω αναγγείλει από το 1988 στη σειρά δοκιμίων μου υπό τον τίτλο «Προβληματισμοί». Γι' αυτό προ τριετίας, από έναν φουστανελλοφόρο, κουμπουροφόρο και γιαταγανοφόρο μέλος της, απειλήθηκα με αποκοπή της κεφαλής σε μια εκπομπή της κ. Μπίλιως Τσουκαλά, παρουσία του Παπά-Κυριακόπουλου, που είναι το αηδόνι του Μοριά. Σήμερα προειδοποιώ όλους τους πολιτικούς, πως, αν δεν αφήσουν σύντομα τις σαχλαμάρες περί πολυπολιτισμού, αν δεν εφαρμόσουν πολιτική περιστολής της ασυδοσίας των ξένων, θα έχουμε -πλην των οργανώσεων μαφίας- και οργανώσεις τύπου «Χαγκάνα» και «Ίργκούν». Από εκεί και πέρα ο εμφύλιος θα είναι υπόθεση άλματος άνευ φοράς, αλλά με πολλάς συμφοράς˙ και κατά πρώτον τον διαμελισμό της Ελλάδος. Εγώ το γράφω και ας με βρίζουν αυτοί που αναζητούν τον «ὀκρυόεντα ἐπιδήμιον πόλεμον».
Και κάτι τελευταίο: Μεγάλο το ποσοστό αποχής. Αναμενόμενο. Από το 2000 παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη έντονα το φαινόμενο αυτό. Η αποχή δεν είναι -τουλάχιστον πάντα- αποδοκιμασία ή έκφραση αηδίας. Είναι αδιαφορία. Και η αδιαφορία είναι ο μέγιστος κίνδυνος για τη δημοκρατία. Επί μία 20ετία και πλέον παρατηρώ ότι στις χώρες της Δύσης καλλιεργείται, ιδίως στους κύκλους των νέων, η «κουλτούρα της αδιαφορίας». Η αδιαφορία είναι από την αρχαία έως τη σύγχρονη εποχή ο προπομπός μιας άλλης κάθε φορά τυραννίας. Το πρόβλημα -όπως το θέτω εγώ- δεν είναι αν θα έχουμε λεφτά, λίγα ή πολλά, αλλά αν θα έχουμε μελλοντικά δημοκρατία. Δημοκρατία κατ' ουσίαν και όχι υποκατάστατα δημοκρατίας. Γι' αυτό φρονώ ότι νικητής των εκλογών της προηγούμενης, όπως και της ερχόμενης, Κυριακής είναι η αδιαφορία, η οποία, αν δεν υπάρξει σύντομα μια ηθική και εθνική ανάταση, θα μας οδηγήσει σε καταστάσεις αλληλοσπαρακτικές ή στους δυσώδεις στάβλους μιας δικτατορίας. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 12/11/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου