ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΑΚΩΝΑΣ : ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ, ΕΠΙΦΑΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Ο Δημήτριος Τσάκωνας Έλληνας εθνικιστής, επιφανής κοινωνιολόγος με διεθνή καταξίωση, καθηγητής πανεπιστημίου, ιδεολόγος που διαπνέονταν από επαναστατικό ιδεώδες, κριτικός λογοτεχνίας και πολιτικός που διατέλεσε υφυπουργός και υπουργός κυβερνήσεων του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 του Γεωργίου Παπαδόπουλου ^[1] αλλά και του Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου ^[2], γεννήθηκε το 1921 στη Δημητσάνα του Νομού Αρκαδίας και πέθανε στις 28 Απριλίου 2004 στην Αθήνα.

Ήταν παντρεμένος και πατέρας μιας κόρης.

Βιογραφία

Πατέρας του Δημήτρη ήταν ο Γρηγόριος Τσάκωνας που διατέλεσε Νομάρχης στο μεσοπόλεμο. Ο Δημήτριος Τσάκωνας ως μαθητής ήταν εκδότης και διευθυντής στο δεκαπενθήμερο περιοδικό «Μαθητικό Ξεκίνημα» ^[3], που εκδόθηκε στην Αθήνα την περίοδο 1937-1938, είχε γραφεία στην οδό Χαριλάου Τρικούπη 44 και κυκλοφορούσε σε 1.000 αντίτυπα. Η ομάδα που ήταν υπεύθυνη για την έκδοσή του περιοδικού στεγάστηκε στα γραφεία του «Εθνικού Παμφοιτητικού Συλλόγου» και για οικονομικούς λόγους χρησιμοποίησε τον τίτλο εφημερίδας που εξέδωσε το 1935 ο «Εθνικός Παμφοιτητικός Σύλλογος». Ο Τσάκωνας άρχισε σπουδές Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών στη Νομική Σχολή Αθηνών το 1940, ενώ στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην εθνικιστική αντιστασιακή οργάνωση «Ιερά Ταξιαρχία», που βρίσκονταν στην επιρροή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.

Το 1941 γνωρίστηκε με τον μεσοπολεμικό κοινωνιολόγο Αβροτέλη Ελευθερόπουλο ή Τσαβδάρογλου, ο οποίος εξέδωσε τον Ιανουάριο του 1944 το «Αρχείον Κοινωνιολογίας και Ηθικής», με κατεύθυνση ιδεαλιστική, αντιμαρξιστική και Πλατωνική. Μετά την έκδοση του πρώτου τεύχους επήλθε ρήξη στις σχέσεις του εκδότη Γεωργίου Πρεδάρη και του Ελευθερόπουλου, με αποτέλεσμα την αποχώρηση του. Εκείνη την περίοδο ο Τσάκωνας πρότεινε στον Κορνήλιο Καστοριάδη να μοιραστούν τη διεύθυνση του Αρχείου, την οποία αποδέχθηκε ο Καστοριάδης και στην ομάδα τους προστέθηκε η Μιμίκα Κρανάκη. Ο Τσάκωνας εξασφάλισε τα χρήματα για τη συνέχιση της εκδόσεως ενώ μέσα από τον κύκλο των γνωριμιών του κατάφερε να εξασφαλίσει και τα χρήματα που απαιτούνταν για τη συνέχιση της λειτουργίας του Αρχείου ^[4]. Μετά την αποφοίτηση στου από τη Νομική Αθηνών και την απελευθέρωση της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια της Ζυρίχης και της Λοζάνης στην Ελβετία και στο Πανεπιστήμιο του Ίνσμπουργκ στην Αυστρία, όπου το 1948 αναγορεύθηκε Διδάκτορας και στη συνέχεια λέκτορας του πανεπιστημίου. Διετέλεσε καθηγητής του Ορθόδοξου Θεολογικού Ινστιτούτου Παρισίων από το 1952 έως το 1954, φιλοξενούμενος Λέκτορας και καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Βόννης από το 1955 έως το 1967, ενώ το 1968 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής Κοινωνιολογίας της Παντείου Σχολής Πολιτικών Επιστημών.

Ο Τσάκωνας δίδαξε ως καθηγητής στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων καθώς και στη Σχολή Ικάρων και ήταν μέλος στην «Ελληνική Επιμορφωτική Εταιρεία» ^[5], που είχε ως έργο της «...την διεξαγωγήν εθνικής διαφωτίσεως» και μέλη της ήταν ο Γεώργιος Γεωργαλάς, ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος, οι φιλόλογοι Τάσος Λιγνάδης και Μιχάλης Περάνθης, και ο Μένιος Κουτσόγιωργας, γνωστός από τη συμμετοχή του σε κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. επί Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Τσάκωνας υπήρξε στενός συνεργάτης του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα, κι έχει εκδώσει βιβλίο με τίτλο «Αθηναγόρας Α'. Ο Οικουμενικός των Νέων Ιδεών», το 1952, είχε δημοσιεύσει άρθρο στο δεκαπενθήμερο περιοδικό «Ελληνική Δημιουργία» του Σπύρου Μελά, για τον Ίωνα Δραγούμη. Το άρθρο του αναφέρονταν στην προοπτική μιας ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας, συγκεκριμένα στο συμφωνητικό περί Ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας που είχαν υπογράψει στην Κωνσταντινούπολη ο Ίων Δραγούμης και ο πρίγκιπας Σαμπαχεντίν, το οποίο είχε μεταφέρει στην Ελλάδα η Σοφία Σπανούδη, κρυμμένο μέσα στον στηθόδεσμο της. Ο Τσάκωνας που ήταν επηρεασμένος και από τις ιδέες τού Πατριάρχου Αθηναγόρα στις αρχές της δεκαετίας του 1960, σε μια μικρή πόλη πολίχνη κοντά στη Γερμανική πόλη του Άαχεν είχε συμμετάσχει σε συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων φοιτητών της Γερμανίας, όπου μίλησε σχετικά με την προοπτική μιας Ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας, ενώ σχετικό άρθρο του δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» των Αθηνών ^[6].

Σε ερώτηση δημοσιογράφου προς τον Τσάκωνα μήπως «Στην αποτυχία της 21ης Απριλίου έπαιξε ρόλο το ότι ο Παπαδόπουλος ήταν υπερβολικά χριστιανός;», απήντησε πως «..Βεβαιότατα και έπαιξε ρόλο. Ό Παπαδόπουλος ήταν χριστιανός, δεν υποκρινόταν. Είχε έναν έντονο χριστιανικό φορμαλισμό, συνδεδεμένο με τις πιο συντηρητικές τάσεις της Ελληνικής ορθοδοξίας. Ασφαλώς και η χριστιανική πίστη δυσκολεύει κάποιον να πετύχη ως δικτάτωρ.» ^[7].

Πολιτική δράση

Την περίοδο του καθεστώτος της 21ης Απριλίου ο Τσάκωνας διετέλεσε, αρχικά,

• διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Γεώργιου Παπαδόπουλου,

και στη συνέχεια

• Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως ^[8], από τις 30 Μαρτίου 1970 έως τις 25 Αυγούστου 1971, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Με την ιδιότητα του παρέστη και μίλησε στα εγκαίνια ^[9] του κτιρίου της Εθνικής Πινακοθήκης, τα οποία πραγματοποίησαν από κοινού με τον Υπουργό Κοινωνικών Υπηρεσιών Λουκά Πάτρα.

Διατέλεσε επίσης

• Υφυπουργός Εξωτερικών, από τις 26 Αυγούστου 1971 έως τις 31 Ιουλίου 1972^[10] ,
• Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων, από τις 31 Ιουλίου 1972 έως τις 30 Αυγούστου 1972 ^[11].

Ως υφυπουργός χειρίστηκε με απόλυτη επιτυχία υποθέσεις τεράστιας Εθνικής σημασίας, όπως η διαδοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, η απόπειρα διασπάσεως της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, καθώς και τις Ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Καθεστώς Ιωαννίδη

Το πρωί της 26ης Νοεμβρίου 1973 όταν ο Δημήτριος Ιωαννίδης ανέτρεψε το Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο Δημήτριος Τσάκωνας υποπτεύθηκε ότι θα τον συνελάμβαναν και δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, όμως του διεμήνυσαν μέσω του Πέτρου Αραπάκη, τότε Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, ότι δεν θα ορκιζόταν χωρίς αυτόν η νέα κυβέρνηση ^[12].

Διετέλεσε

• Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών, υπουργείο που ιδρύθηκε ^[13] το 1971, από τις 25 Νοεμβρίου 1973 έως τις 24 Ιουνίου 1974, στην κυβέρνηση του Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου ^{[14] [15]}, που ανέλαβε καθήκοντα μετά την ανατροπή του Γεωργίου Παπαδόπουλου από το Δημήτριο Ιωαννίδη.

Στο τέλος του Δεκεμβρίου 1973, εκπροσώπησε την Ελληνική κυβέρνηση στην κηδεία του Ισμέτ Ινονού και στις δύο ημέρες της παραμονής του στην Τουρκία συναντήθηκε και συνομίλησε με τους 4 σημαντικότερους αρχηγούς πολιτικών σχηματισμών της χώρας, μεταξύ τους ο Μπουλέντ Ετσεβίτ, που την επομένη ημέρα ορκίστηκε πρωθυπουργός, καθώς και ο Ερμπακάν, αντιπρόεδρος της Τουρκικής κυβερνήσεως. Την Άνοιξη του 1974 τον επισκέφθηκε στο υπουργείο ο Δημήτριος Ιωαννίδης, ο οποίος του ανακοίνωσε την πρόθεση του να του αναθέσει καθήκοντα πρωθυπουργού, αν συμφωνήσουν σε μία κοινή αντιτουρκική πολιτική, που περιλάμβανε την προοπτική ελληνοτουρκικής συγκρούσεως. Η πρόταση του Ιωαννίδη συνάντησε την αντίδραση του Τσάκωνα ^[16] που υπέβαλλε την παραίτηση του, η οποία δεν έγινε αποδεκτή.

Συμμετείχε στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο της κυβερνήσεως Ανδρουτσόπουλου, και αφού έγινε δεκτή η πρόταση του για υποβολή παραιτήσεων από τους υπουργούς, πέρασε από το υπουργείο του όπου ενημερώθηκε για τις εξελίξεις, επέστρεψε το σπίτι του, όπου δέχθηκε τηλεφώνημα του Κωνσταντίνου Τσάτσου, που είχε ορκισθεί υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή Ο Τσάτσος του ζήτησε να του παραδώσει επισήμως το υπουργείο και η τελετή παραδόσεως-παραλαβής πραγματοποιήθηκε στις τρεις το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Ο Τσάκωνας πήγε στο υπουργείο και απευθυνόμενος στο νέο υπουργό είπε, «....η μόνη ουσιαστική εξουσία που είχα εδώ ήταν τα μυστικά κονδύλια ύψους 12.000.000 δραχμών. 12 εκατομμύρια παρέλαβα, 12 εκατομμύρια σας παραδίδω....» ^[17].

Απόλυση από το Πανεπιστήμιο

Μετά την πτώση του καθεστώτος του Δημητρίου Ιωαννίδη και την πολιτική μεταπολίτευση, απολύθηκε από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο. Στη γραπτή απολογία του υποστήριξε, ότι «...εισήλθεν εις τας Κυβερνήσεις Παπαδοπούλου εν πνεύματι αυταπαρνήσεως υπό συνειδησιακών ορμώμενος λόγων...» επειδή «...πιεστικοί εθνικοί λόγοι, αποδεικνυόμενοι δι' απορρήτων στοιχείων, ους όμως δεν δύναται να αναπτύξη εις το Συμβούλιον, εβάρυνον αποφασιστικώς προς τούτο...». Οι ισχυρισμοί του, καθώς και η επίκληση των καλών σχέσεων του με τους φοιτητές αλλά και η ενέργεια του να απομακρύνει το γενικό επιθεωρητή Αρχαιοτήτων Σπύρο Μαρινάτο, καθώς και οι καταθέσεις μαρτύρων του ότι έγινε υπουργός μετά από υπόδειξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεν απέτρεψαν την οριστική απόλυση του. Η απομάκρυνση του από το Πανεπιστήμιο τον ανάγκασε να αυτοεξοριστεί στην Ελβετία όπου έζησε για πολλά χρόνια σε διαμέρισμα μιας εργατικής πολυκατοικίας στη Γενεύη, διδάσκοντας σε διάφορα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια, καθώς απώλεσε το δικαίωμα συνταξιοδοτήσεως του.

Εκκλησιαστικό ζήτημα

Το 1954 ο Δημήτριος Βεζανής, σε άρθρο του με τίτλο «Ανάγκη ενοποιήσεως της Ελληνικής Εκκλησίας» ^[18] υπεστήριξε ότι πρέπει να περιορισθούν οι διοικητικές εξουσίες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στις λεγόμενες «Νέες Χώρες», τη Δωδεκάνησο και την Κρήτη, ώστε να υπάρξει μία Εκκλησία που θα διευθύνεται ενιαία, ώστε η Ελλαδική Εκκλησία να αποκτήσει στενότερες σχέσεις με την Ελληνική Πολιτεία. Τις απόψεις του Βεζανή αντέκρουσε ο Δημήτριος Τσάκωνας με τα άρθρα του «Η παράδοσις της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο Φαρμακίδης» και «Από του Φαρμακίδου εις την Δωδεκάνησον», τα οποία προκάλεσαν την ανταπάντηση του Βεζανή, που δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Οικουμενικόν Πατριαρχείον και Ελληνική Εκκλησία. (Μία απάντησις εις τον κ. Δ. Τσάκωνα)» ^[19]. Το 1972 απονεμήθηκε στον Τσάκωνα το οφφίκιο του Λαμπαδάριου της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως.

Πολιτικές απόψεις

Ο Τσάκωνας πίστευε ότι «...Το Ελλαδικόν Κράτος των Κοτζαμπάσηδων διεδέχθη το τιμαριωτικόν της Οθωμανικής αυτοκρατορίας...» και γι' αυτό το λόγο ήταν οπαδός της πεφωτισμένης δεσποτείας ως συστήματος διακυβερνήσεως με κοινωνικό περιεχόμενο στην ουσία του χριστιανοσοσιαλιστικό και αντικομμουνιστής που θεωρούσε ότι ο «Ελληνο-χριστιανικός πολιτισμός ήταν η απάντησις της εθνικοφρόνος παρατάξεως εις την Λαϊκήν Δημοκρατίαν του ΕΑΜ» ^[20]. Η αναγέννηση που θα είχε χαρακτήρα λαϊκό, παρεμβατικό, κοινοβιακό και προνοιακό, θεωρούσε ότι έπρεπε να είναι αποτέλεσμα επαναστατικής διαδικασίας στην οποία βασικό ρόλο θα είχαν οι Διανοούμενοι, ο Στρατός και η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, ενώ το κράτος που θα προέκυπτε θα ήταν παρεμβατικό-πατερναλιστικό. Ο πολιτικός του λόγος είχε στοιχεία σοσιαλισμού και κατ' ουσίαν προ-βιομηχανικός. Αντιτάχθηκε στην ξενομανία και τον καταναλωτικό τρόπο ζωής, και πίστευε ότι ούτε ο καπιταλισμός αλλά ούτε και ο κομμουνισμός ταιριάζουν στον ψυχισμό του Έλληνος.

Στο Διεθνές Συνέδριο Κοινωνιολογίας της Σόφιας το 1970, είχε δηλώσει ότι στην Ελλάδα υπήρχαν δύο αντισυστημικές ομάδες, η ομάδα του Ανδρέα Παπανδρέου στο κόμμα «Ένωσις Κέντρου» και οι Έλληνες αξιωματικοί, ομάδες που επηρεαζόταν από τον κοινοτισμό ή τον ορθόδοξο ελληνικό σοσιαλισμό και την εθνική σοσιαλδημοκρατία. Αρνήθηκε να συνταχθεί με το πολιτικό σύστημα πριν την 21η Απριλίου 1967, το οποίο κατήγγειλε με σταθερότητα και συνέπεια, ενώ είχε ζητήσει από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, με τον οποίο μοιραζόταν τις ίδιες απόψεις, «...να φύγουμε εμείς από την εξουσία. Θα αποκλείσουμε τον παλαιοκομματισμό. Για να έρθει να κυβερνήσει η νέα γενιά, ώστε να δικαιωθεί η Επανάσταση...». Ο καθηγητής Τσάκωνας διατηρούσε στενή φιλική και οικογενειακή σχέση με τον Υποπτέραρχο Αντώνιο Σκαρμαλιωράκη, έναν από τους πρωταγωνιστές της επικρατήσεως της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 και στενό φίλο του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Ο Τσάκωνας δεν απαρνήθηκε τις επιλογές του, μετά το 1974 και τη μεταπολίτευση, παρά τους πολιτικούς διωγμούς και τις προσωπικές επιθέσεις σε βάρος του που τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να ζήσει αυτοεξόριστος στη Γενεύη της Ελβετίας για πολλά χρόνια.

Το αρχείο του

Μέρος του αρχείου του Δημητρίου Τσάκωνα που περιλαμβάνει υλικό από την περίοδο 1968-72, που ήταν υφυπουργός Προεδρίας και Εξωτερικών, τη δημοσίευση άρθρων του, αποφάσεις που αφορούν υποψηφιότητες καθηγητών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, έντυπα μαθημάτων του στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και τη Σχολή Ικάρων, αντίγραφα από διάφορες πηγές που αφορούν τη συγγραφή του έργου του «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Πολιτικής Κοινωνίας (1204-1990)», σχέδιο του Συντάγματος του 1968 με χειρόγραφες σημειώσεις και διορθώσεις του, σημειώματα και αλληλογραφία σχετικά με τον πολιτισμό, όπως αιτήματα του Εθνικού Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, της Πανελλήνιας Ενώσεως Ελευθέρου Θεάτρου, του Οργανισμού Κρατικών Θεάτρων, της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, μισθολογικά Ο.Λ.Μ.Ε., καθώς και κείμενα διαλέξεων και συνεντεύξεων του ως υφυπουργού Προεδρίας και Εξωτερικών (1970-1971), φυλάσσονται από το 2004 στο Ε.Λ.Ι.Α. ^[21], που τα απέκτησε με αγορά.

Εργογραφία

Ο Τσάκωνας υπήρξε ανιδιοτελής και ακέραιος άνθρωπος, Χριστιανός, πλατωνιστής, ιδεαλιστής και αντικομμουνιστής, κατ' εξοχή πνευματικός εκπρόσωπος της αντισυστημικής Δεξιάς και του ελληνικού κοινοτισμού ^[22], ήταν συνεπής μαθητής, φίλος και ιδεολογικός διάδοχος του Κωνσταντίνου Καραβίδα, αλλά και του Δημοσθένη Δανιηλίδη, εμπνευστής και θιασώτης του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, ενώ έγραψε έργα που προσέφεραν μια επαναστατική ανάγνωση του νεοελληνικού πνευματικού βίου.

Έγραψε και δημοσίευσε περισσότερες από εκατό εργασίες στα Ελληνικά, τα Γαλλικά και τα Γερμανικά, πάρα πολλά άρθρα, αλλά και βιβλία, από τα οποία ξεχωρίζουν:

• «Φιλολογικές σχολές και ηγέτες», το οποίο τύπωσε ως έφηβος με τη συνεργασία και τη βοήθεια του Αβροτέλη Ελευθερόπουλου,
• «Αρχείον Κοινωνιολογίας και Ηθικής», το 1941,
• «Platon und der Sozialismus. Beitrag zur Geschichte der sozialen Theorien mit Bezug auf die Gegenwart», εκδόθηκε στη Βόννη,
• «Das problem der Gemeinschaft nach Bierkandt»,
• «Εισαγωγή εις την Κοινωνιολογίαν»,
• «Ανθολογία κοινωνιολογικών κειμένων»,
• «Χριστιανική κοινωνιολογία και ελληνικότης», το 1954,
• «Εισαγωγή εις τον Νέον Ελληνισμόν», το 1958,
• «Εισαγωγή εις την Φιλοσοφίαν»,
• «Κοινωνιολογική ερμηνεία του νεοελληνικού βίου (Εισαγωγή στην νεοελληνική κοινωνία)»,
• «Δοκίμια Επανάστασης», εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», το 1961. Το βιβλίο, σύμφωνα με τον παραδοσιοκράτη, εθνικιστή και βασιλόφρονα δημοσιογράφο Γιώργο Πισσαλίδη στον οποίο ο Τσάκωνας έδωσε την τελευταία συνέντευξη της ζωής του τον Δεκέμβριο του 2003, αποτελεί «....μανιφέστο του κοινωνικά προσανατολισμένου εθνικισμού, που εξέφραζε το ριζοσπαστικό αίτημα της εθνικής γενιάς της Αντίστασης και του Ανταρτοπολέμου. Μιας γενιάς που η άκαπνη μεταπολεμική Δεξιά φοβήθηκε και προσπάθησε να απομονώσει...» ^[23].
• «Κοινωνιολογία του ελληνικού πνεύματος», το 1968, εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»,
• «Προβλήματα Ελληνικότητος-Κοινωνιολογία και φιλοσοφία του νέου Ελληνισμού», το 1970,
• «Το πολιτικόν δέον του Νέου Ελληνισμού. Εισαγωγή εις τον Νέον Ελληνισμόν», το 1971,
• «Αθηναγόρας ο Οικουμενικός, των Νέων Ιδεών», το 1976,
• «Επίτομη ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας»,
• «Ιδεαλισμὸς και Μαρξισμὸς στην Ἑλλάδα», το 1988, εκδόσεις «Κάκτος»,
• «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Πολιτικής Κοινωνίας (1204-1990)», το 1981, έργο σε εννέα τόμους. Το βιβλίο καλύπτει το χρονικό διάστημα από τον ακριτικό κύκλο και την πρώτη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα και απασχόλησε το συγγραφέα για περισσότερα από σαράντα χρόνια.

 

  ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΡΑΙΚΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΕΘΝΙΚΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ

Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον ὅστις θέλη νὰ κάμη δημοσία τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάση εἰς τὸ ὕψος καὶ φανῆ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον ἔχη καὶ θὰ ἔχη διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του».

……» Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεωκοπίας»

«Τί ἐζήτει ἡ Βενετία πέμπουσα τοὺς στόλους τούτους εἰς τὸ Αἰγαῖον; Ὅ,τι ζητεῖ ὁ σφαγεὺς παρὰ τοῦ θύματος, τὰς σάρκας αὐτοῦ, ἵνα κορέση τὴν πεῖναν του. Διατὶ αἱ ἰδιωτικαὶ αὖται καὶ κεκυρωμέναι μὲ τὰ σήματα τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐπιχειρήσεις; Διατὶ οἱ τοσοῦτοι ἐργολάβοι τῶν κατακτήσεων, τῶν ὡς διὰ δημοπρασίας ἐκτελουμένων; Ἡ Βενετία προσηγόρευεν ἑαυτὴν Πολιτείαν, καὶ εἶχεν υἱοὺς τυράννους. Τοῖς ἔδιδε τὸ χρῖσμα της καὶ τοὺς ἔπεμπεν ἵνα κατακυριεύσωσιν τῆς γῆς. Ἡ γενεαλογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχὴς καὶ γνησία κατὰ τοὺς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τὴν πεῖναν. Ἡ πεῖνα παρήγαγε τὴν ὄρεξιν. Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τὴν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν ληστείαν. Ἡ ληστεία ἐγέννησε τὴν πολιτική. Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου. Τότε καὶ τώρα, πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διὰ τῆς βίας, τώρα διὰ τοῦ δόλου… καὶ διὰ τῆς βίας. Πάντες ἀμετάβλητοι οἱ σχοινοβᾶται οὗτοι, οἱ Ἀγίγγανοι, οἱ γελωτοποιοὶ οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δὲ οὕτως τοὺς λεγομένους πολιτικούς). Μαῦροι χαλκεῖς κατασκευάζοντες δεσμὰ διὰ τοὺς λαοὺς ἐν τῇ βαθυζόφῳ σκοτίᾳ τοῦ αἰωνίου ἐργαστηρίου των…».

 

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1936 ΚΑΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ - ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Αιώνια Ελληνική Πίστη : Ένα τεράστιο ευχαριστώ στην κ.Ιωάννα Φωκά για το υλικό που αφορά τον μεγάλο κυβερνήτη και την κατανόηση για την ανάρτησή του απο το ιστολόγιο μας.

 

Πως φθάσαμε στην 4η Αυγούστου 

 

1933- Με το αποτυχημένο κίνημα επιβολής δικτατορίας του Πλαστήρα - Βενιζέλου
1934- Με τη συζήτηση να περιστρέφεται στο ποιός θα κάνει την δικτατορία.
1935- Με το αποτυχημένο κίνημα των Αξιωματικών Ναυστάθμου και την δίκη 1.130 υπευθύνων  (εκ των οποίων οι κυρίως υπεύθυνοι Βενιζέλος και Νικ. Πλαστήρας είχαν διαφύγει στο εξωτερικό, και τελικά κατεδικάσθηκαν εις θάνατον και αυτοί και άλλοι 60, σε ισόβια 57, σε πρόσκαιρες ποινές 20, σε μικρότερες ποινές 57. Εκτελέστηκαν δε από το έκτακτο στρατοδικείο ο Παπούλας και ο Κοιμήσης. (Γρ. Δαφνής. Η Ελλάς μεταξύ δύο Πολέμων  Β τ.343 -354)
1935- Με το κίνημα του Κονδύλη και την επάνοδο του Βασιλέως Γεωργίου Β'.
1936.- Με το κίνημα του νέου «Στρατιωτικού Συνδέσμου» με αρχηγό τον Κ. Πλατή.

Φθάνουμε στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936, που διενεργήθηκαν σωστά από την υπηρεσιακή  Κυβέρνηση Δεμερτζή, όπου ο Αρχηγός του κόμματος των Ελευθεροφρόνων, Ιωάννης Μεταξάς, έλαβε 7 έδρες στο Κοινοβούλιο). Τον Μάρτιο αναλαμβάνει το Υπουργείο Στρατιωτικών, γεγονός που επικροτεί ο Ε. Βενιζέλος (Επιστολή προς Λ. Ρούφον), και δημοσίευμα στο Ελεύθερο Βήμα 18 Μαρτίου 1936).  Η πλήρης αποδοχή του Ιωάννη Μεταξά από τον πολιτικό κόσμο, ως Πρωθυπουργού ολοκληρώνεται αφού έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή με 241 ψήφους υπέρ.

Η Γ' αναθεωρητική Βουλή έκλεισε στις 30.4.1936, και ο Μεταξάς στις 3.5.1936 αναχώρησε προκειμένου να λάβει μέρος στο Συμβούλιο της Βαλκανικής Συνεννοήσεως στο Βελιγράδι. Στις 29 Ιουνίου ο Νικόλαος Πλαστήρας ανοικτά καλεί τον Μεταξά να κηρύξει δικτατορία, υπό τον όρο να επαναφέρει όλους του αποτάκτους μέχρι και του τελευταίου δεκανέως (Ανεξάρτητος 29.6.1936). 

Το Μάιο 1936 απεργίες με πολλά θύματα ξεσπούν στην Θεσσαλονίκη και νέες απεργίες ακολουθούν στις 4 Ιουλίου του 1936. Λίγες μέρες αργότερα στην Ελλάδα αναμένεται να ξεσπάσει η 248η  απεργία εκείνης της χρονιάς.  Η ΓΣΕΕ κηρύττει γενική απεργία εναντίον της υποχρεωτικής διαιτησίας ενώ τα φιλεργατικά μέτρα, με το Βασιλικό Διάταγμα για την υποχρεωτική διαιτησία δημοσιεύθηκαν την 21.7, η γενίκευσις του οκταώρου εξηγγέλθη την 28.7, και η απόφασις περί κατωτάτου ορίου ημερομισθίου την 30.7. Την 29 Ιουλίου η πανεργατική συγκέντρωση του «Κεντρικού» ορίζει την απεργία για την 5 Αυγούστου ενώ  νέες συμπλοκές ξεσπούν στον Πειραιά, Σέρρες, Λαύριο, όπου γίνεται και η πρώτη δυναμιτιστική απόπειρα με υλικά, που έχουν κλαπεί από τις αποθήκες του στρατού.

Η κομμουνιστική απειλή υπήρξε ασφαλώς ένας λόγος σοβαρός αλλά όχι ο αποφασιστικός για την  μεταβολή του πολιτεύματος. Είναι βέβαιο ότι τα εξωτερικά γεγονότα επηρέασαν καθοριστικά την απόφαση του Γεωργίου Β' και του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά για την  επιβολή της 4ης Αυγούστου.

1936. Με την άρση των κυρώσεων κατά της Ιταλίας καταρρέει οριστικά η «Κοινωνία των Εθνών» και το σύστημα στο οποίο είχε στηριχθεί η Ειρήνη του Κόσμου.
1936. Ο Λούντεντορφ δημοσιεύει με τίτλο «Ολοκληρωτικός Πόλεμος» την επερχόμενη σύγκρουση, άλλοι συγγραφείς την ίδια εποχή προβλέπουν σύγκρουση Αγγλίας Ιταλίας για την κυριαρχία της Μεσογείου.
1935. Ο Χίτλερ στις 16 Μαρτίου έγινε Καγκελάριος, κατήγγειλε την Συνθήκη των Βερσαλλιών και του Λοκάρνο και έκανε υποχρεωτική την στράτευση.
1935 Ο Μουσολίνι τον Οκτώβριο εισβάλλει στη Αβησσυνία και τον Μάιο 1936 ολοκληρώνει την κατάληψη της καταλαμβάνοντας την Αντίς Αμπέμπα.
1936. 10η  Φεβρουαρίου η Γκεστάπο ανωτέρα από το νόμο
1936. 7η Μαρτίου ο Γερμανικός στρατός εισβάλλει στην περιοχή του Ρήνου.
1936. Η  Ρωσία με δικτάτορα τον Στάλιν εξαπέλυσε κύμα εκκαθαρίσεων, με ομαδικές συλλήψεις, Νεκροί 2.000.000,  εκτοπισθέντες στη Σιβηρία. 7-8.000 000
1936. 17η Ιουνίου αρχίζει ο Ισπανικός εμφύλιος ( 700.000 νεκροί).
1936. 19η Ιουλίου ο Φράνκο έκανε την αντεπανάσταση.
1936. 1η Οκτωβρίου ο Φράνκο εγκαθίδρυσε την δικτατορία..

1936. Την 4η Αυγούστου, εν όψει των διεθνών εξελίξεων, ο Ιωάννης Μεταξάς, με αφορμή την πανεργατική απεργία της 5ης Αυγούστου, ζητά από τον Βασιλέα Γεώργιο την άρση  των 'Αρθρων του Συντάγματος 5,6,10,11,12,14,20, και 95 (βάσει του Νόμου  4229/1929 που είχε ψηφίσει η Βουλή επί Βενιζέλου).  Θεωρεί την λύση αυτή στην οποία οδηγείται αναγκαστικά η χώρα ως  την μόνη  μπρος στο αδιέξοδο που την είχε οδηγήσει ο κοινοβουλευτισμός.  Το Διάγγελμα πρός τον Λαόν δια την Μεταβολήν της 4ης Αυγούστου 1936, και ο λόγος που εκφωνεί από ραδιοφώνου την 10η Αυγούστου, ο Ιωάννης Μεταξάς ως Εθνικός Κυβερνήτης (Λόγοι σελ. 16-18), προς τους Έλληνες, τις Ελληνίδες και την ελληνική νεολαία φανερώνει τους λόγους από τους οποίους οδηγήθηκε στην άρση των άρθρων του Συντάγματος και τους Σκοπούς της 4ης Αυγούστου. 

Από την 4η Αυγούστου και μέχρι το θάνατό του, θα κυβέρνηση την Ελλάδα σε καιρούς εξαιρετικά δύσκολους, με βοηθό του την Κυβέρνησή του και την σύμπραξη και καλή θέληση των Ελλήνων, που κατανόησαν την σοβαρότητα της καταστάσεως. Με την θετική στάση τους στις αποφάσεις και στα έκτατα μέτρα που πήρε, του έδωσαν την δύναμη να φέρει εις πέρας το 'Εργο της 4ης Αυγούστου και της ετοιμασίας του πολέμου. Στον ηρωικό στρατό αλλά και στον άμαχο  πληθυσμό και την Νεολαία, που συμπαραστάθηκε και στήριξε τα Έργα της  4ηςΑυγούστου, οφείλεται η Νίκη.

Τακτικά χαρακτηρίζεται το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ως φασιστικό. Ήταν όντως και ως πιο  σημείο επηρεάστηκε από τα σύγχρονά του φασιστικά καθεστώτα της Ευρώπης; Ο ίδιος ο Μεταξάς δεν εκφράζει πουθενά κάποιο θαυμασμό για αυτά τα  καθεστώτα, κάθε άλλο. Ούτε υπάρχει ένα σημείο στο οποίο να φανερώνεται μία σκέψη συμπάθειας μίμησης ή συνεργασίας. Άλλωστε ο Μεταξάς έχει μία φυσική αλλεργία προς κάθε τι μη ελληνικό αν και δέχεται ότι θαυμάζει στους Γερμανούς μόνο για τα χαρακτηριστικά που λείπουν από τους Έλληνες, όπως την πειθαρχία. Στο Ημερολόγιο του (2 Ιανουαρίου 1941, τόμος Δ' σελ.553) υπάρχει η κριτική και η περιφρόνηση του προς αυτά. Ο Κωνσταντίνος Σαράντης σε μελέτη που επιγράφετε: Η ιδεολογία και ο πολιτικός χαρακτήρας του καθεστώτος του Ιωάννου Μεταξά στην συλλογική έκδοση, με επιμέλεια Θάνου Βερέμη, και  τίτλο «ο Μεταξάς και η εποχή του».Αθήνα, Ευρασία 2009, λέει. «Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου δεν συγκέντρωνε τα απαραίτητα αποφασιστικά χαρακτηριστικά που θα το έθεταν χωρίς αμφιβολία στην ίδια κατηγορία με τα δυτικοευρωπαϊκά φασιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κράτη, όποιες και αν ήταν οι εμφανείς ομοιότητες και σχέσεις με αυτά». Αν θέλουμε να περιγράψουμε με ακρίβεια τι κράτος ήταν η 4η Αυγούστου θα κρατήσουμε τα λόγια του ιδίου του Μεταξά.  Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό, Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό χωρίς κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά.

Στις 19 Ιουλίου του 1935, έχει ήδη γράψει στην Εφημερίδα των Ελλήνων, την ανησυχία και αμφιβολία του, ως προς την Δικτατορική διακυβέρνηση, όμως ένα χρόνο αργότερα είναι υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να την εφαρμόσει ο ίδιος.
«Αλλ' είναι αι δικτατορίαι η λύσις ; Κανείς ευσυνείδητος δικτάτωρ δεν θα έδιδε καταφατικήν απάντησιν εις αυτό το ερώτημα. Των δικτατοριών το μοιραίον μειονέκτημα είναι η αδυναμία και αυτής ακόμη της προβλέψεως της διαδοχής των. Αποτυγχάνουσαι ή επιτυγχάνουσαι αι δικτατορίαι είναι συνδεδεμέναι με τας τύχας του δικτάτορος και δεν έχουν διάδοχον άλλον πλην του χάους»  

Στο Ημερολόγιό του συμπληρώνει το 1937.
Μήνες αγωνίας, ανησυχίας ποτέ αναπαύσεως. Ζωή γεμάτη από κινδύνους. Οι άλλοι δεν τα είδαν ούτε θα τα μάθουν ποτέ...Ολα τα έθαψα μέσα μου χάριν της Χώρας. Μίαν ημέραν άλλοι που κάτι αντελήφθησαν, μπορεί να τα είπουν...

Ο Ναύαρχος Καββαδίας στο βιβλίο του « Ο Ναυτικός Πόλεμος του 1940» καταθέτει ότι,  στο Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο, που έγινε το φθινόπωρο του 1936, ανάμεσα σε άλλα, ο Ιωάννης Μεταξάς παρουσία του: Αντιστρατήγου Ι. Παπαβασιλείου, Αντιναύαρχου Δ. Οικονόμου, Υποναύαρχου Α. Σακελλαρίου, Πλοιάρχου Ε.Καββαδίαν, Πλοιάρχου Χ. Δελαγραμμάτικαν, Πλοιάρχου  Χ. Κοννιάλη. Πλοιάρχου Π. Ιωάννίδη, είπε τα εξής:
Αυτό που θα σα είπω δεν θα το ανακοινώσητε εις κανένα. Προβλέπω πόλεμον μεταξύ Αγγλικού και Γερμανικού συγκροτήματος. Πόλεμον πολύ χειρότερον από τον προηγούμενον. Εις τον πόλεμον αυτόν θα κάνω ό,τι μπορώ δια να μην εμπλακεί η Ελλάς, αλλά τούτο δυστυχώς θα είναι αδύνατον. Και επαναλαμβάνω και πάλιν, αυτό προ παντός να μην εξέλθη της αιθούσης αύτης, είναι περιττόν να σας είπω ότι η θέσις μας εις την σύρραξιν αυτήν θα είναι παρά το πλευρόν της Αγγλίας.
Το κείμενο αυτό  επιβεβαιώνεται και αναφέρεται στο έργο του Αντιναυάρχου Δημητρίου Γ. Φωκά: «Έκθεσις επί της Δράσεως του Ναυτικού κατά τον Πόλεμον 1940-1944», Τυπογραφείον Π.Ν 1953. Τόμος Α. σελ.9, κεφ.2. Η Πολιτική της Ελλάδος και το Επιτελικόν της Πρόγραμμα.
Η πολιτική του Ιωάννη Μεταξά στηρίχτηκε από εκείνη την εποχή αφ΄ ενός, στην απόφαση της μη εμπλοκής της Ελλάδος στον πόλεμο και της αποφυγής πάσης ενέργειας δυναμένης να εμπλέξει την χώραν εις ρήξιν ή την δημιουργία δυσαρέσκειας προς κάποια Μεγάλην Δύναμιν, αφ' ετέρου και παραλλήλως στην προετοιμασία του στρατού και της κοινωνίας δια την αντιμετώπιση παντός ενδεχομένου.
Η θέσι του στο πλευρό  των Συμμάχων είναι δεδομένη από την αρχή, όμως υπό όρους. Η απαίτηση για τα Δωδεκάνησα ήταν ο στόχος του. Πέρα όμως από όλα αυτά η απόφασή του να αμυνθεί κατά πάσης προσβολής του Ελληνικού εδάφους, είναι έκδηλη και δηλωμένη ποικιλοτρόπως από την 18 Μαρτίου 1939. Ημερολόγιο 18 Μαρτίου.

 

http://ioannismetaxasgr.blogspot.com/2010/08/4-1936.html

4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1936 : ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ κ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ

4η Αυγούστου 1936, 4η Αυγούστου 2023. 87 χρόνια απο την ημερομηνία που ξεκίνησε η πορεία προς την δόξα του έπους του 40. Το καθεστώς του Ιωάννου Μεταξά που ίδρυσε παιδικούς σταθμούς, το ΙΚΑ, την εργατική εστία, την καθιέρωση 8ωρου, την υποχρεωτική αργία της Κυριακής, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας, την καθιέρωση κατώτατων ορίων μισθών και ημερομισθίων, την καθιέρωση άδειας μετ΄αποδοχών, την ευρεία διανομή της γης  πλήθος αποξηράνσεων και αρδευτικών έργων και το χάρισμα αγροτικών δανείων και πόσα άλλα που σήμερα αγνοούν πλήρως οι περισσότεροι.

Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές είμαστε εδώ για να υπενθυμίζουμε την σημερινή ημέρα και να φωνάζουμε στον απανταχού της γης σκεπτόμενο καί ΜΑΧΟΜΕΝΟ Ελληνισμό !

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ! και διαβάζοντας το διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά την 4η Αυγούστου 1936 .

 

Το εκδοθέν διάγγελμα του κ. Μεταξά δημοσιευθέν εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως έχει ως εξής:

« Προς τον ελληνικόν λαόν,

Ενώ η βουλή η εκλεγείσα μετά τας μακράς εσωτερικάς περιπετείας τον Ιανουάριο του 1936, όπως αποκαταστήση την εσωτερικήν γαλήνην και τάξιν , απεδείχθει ευθύς εξ αρχής ανίκανος και εις τούτο και εις το να δώσει κυβέρνησιν εις την χώραν και η ανικανότης αύτη απεδείχθη και κατόπιν και τελευταίως ακόμη ένεκα των αθεραπεύτων κομματικών αντιθέσεων και προσωπικών ερίδων , αίτινες ελάχιστα ενδιέφερον την μεγίστην μάζαν του εργαζομένου λαού , ο κομμουνισμός επωφελούμενος και της περιστάσεως ταύτης και την προς αυτόν δοθείσης υποστηρίξεως διαφόρων πολιτικών μερίδων , ήγειρε θρασυτάτην την κεφαλήν του απειλών σοβατότατα το κοινωνικόν καθεστώς της Ελλάδος.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Από μακρού χρόνου αλλά ιδίως μετά τους τελευταίους μήνας εντατικώτατα πλέον ο κομμουνισμός παρασκεύαζε την κοινωνικήν επανάστασιν και τελευταίως επίστευσεν ότι ευρίσκεται στα πρόθυρα αυτής. Αι σκηναί της Θεσσαλονίκης κατά τον παρελθόντα Μάϊον υπήρξαν το προοίμιον. Και προ αυτών και έκτοτε μετά μεγαλυτέρας εντατικότητος καταπλημμύριζε τους στρατώνας δια πρακτόρων και εντύπων προκηρύξεων καλών τους στρατιώτας εις κοινωνικήν επανάστασιν. Εκ παραλλήλου εισεχώρει από καιρού εις την εκπαίδευσιν διαφθείρων μέγα μέρος του εκπαιδευτικού σώματος από του Πανεπηστημίου μέχρις των διδασκάλων της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως επιδρών ούτω ολεθριώτατα επί της νεολαίας του έθνους , την οποίαν επιζητεί να παρασύρη εις αντιπατριωτικήν λήθην των ωραίων ελληνικών παραδόσεων, υποσκάπτων ούτω και αυτήν την ελπίδα καλυτέρου μέλλοντος της ελληνικής φυλής. Εισεχώρησεν επίσης εις τον υπαλληλικόν εν γένει κόσμον επιζητών να καλλιεργεί μεταξύ των υπαλλήλων το αίσθημα ότι το κράτος είναι ο κοινός εχθρός του οποίου και αυτοί πρέπει να υποσκάψουν τα θεμέλια, όπως ούτω κατά την στιγμήν της ενάρξεως του στασιαστικού αγώνος ευρεθή εις παραλυσίαν ο κρατικός μηχανισμός.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΥΣΠΡΑΓΙΑ

Εκμεταλλευόμενος ο κομμουνισμός την οικονομικήν δυσπραγία της χώρας , προελθούσαν κατά μέγα μέρος και της κακοδιοικήσεως του παρελθόντος οπότε τα αλληλοδιαδεχόενα εις την εξουσίαν κόμματα απερροφώντο από τας μεταξύ των οξυτάτας έριδας στρέφοντα κυρίως την δράσιν των εις την δια της κομματικής συναλλαγής ενίσχυσίν των, εκμεταλλευόμενος ο κομμουνισμός την κατάστασιν ταύτην εξήγειρε συστηματικώς τους εργάτας και τας πενεστέρας τάξεις κατά του αστικού κράτους παραπλανών αυτούς δια μυρίων διαβολών και δημαγωγικών και απατηλών και ανεκλπήρωτων υποσχέσεων. Η κυβέρνησίς μου η τελείως ακομμάτιστος κληθείσα εις την αρχήν τον Απρίλιον του έτους τούτου και διαγνώσασα ευθύς εξ αρχής τους κινδύνους τους οποίους διέτρεχεν η ελληνική κοινωνία και ευθύς εξ αρχής αποφασισμένη να λάβη άπαντα τα μέτρα τα οποία εξήγγειλε δια των προγραμματικών αυτής δηλώσεων, τα αποσκοπούντα εις την ηθικήν και υλικήν βελτίωσιν απάσης της κοινωνίας και ιδιαιτέρως των αγροτών , των εργατών και των πενεστέρων εν γένει τάξεων, εις μάτην ήλπιζεν ότι θα είχε έκθυμον και ειλικρινή την υποστήριξιν των πολιτικών κομμάτων εις τον υπέρ της ελληνικής κοινωνίας αγώνα της, μολονότι και εις υποχωρήσεις και εις συγκαταβάσεις προέβη προς τα αντιμαχόμενα ταύτα κόμματα, τας οποίας υπό άλλας περιστάσεις δεν θα έκαμνεν. Εις κάθε βήμα η κυβέρνησις συνήντα την υπόκωφον κομματικήν αντίδρασιν , αποσκοπούσα την μείωσιν του κύρους αυτής , η δε αντίδρασις αύτη είχε συνεπίκουρον και μεγίστην μερίδα του τύπου , ήτις δια αχαλίνωτου και δημαγωγικής αρθρογραφίας και δια ψευδούς και κακόβουλου ειδησεογραφίας σπουδαίως συνέτεινεν εις την ευόδωσιν της ανατρεπτικής του κομμουνισμού προσπάθειας.

ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Τα τελευταία γεγονότα , συνεχώς και διαρκώς εκτεινόμεναι απεργίαι , αι πλείσται των οποίων υπήρξαν αδικαιολόγηται από οικονομικής απόψεως, η χαρακτηριστική τελευταία στάσις των εμφανιζομένων ως ηγετών της συντηρητικής εργατικής τάξεως , οίτινες παρέδωσαν εαυτούς εις τον κομμουνισμόν ή επί τη βάσει προμελετημένου σχεδίου προπαρασκευασθείσα πανεργατική απεργία ήτις κατά τας ιδιαιτέρας διαπιστώσεις της κυβερνήσεως απετέλει την απαρχήν γενικωτέρας στασιαστικής εκδηλώσεως , έπεισαν την κυβέρνησιν ότι ευρίσκεται εις τα πρόθυρα ωργανωμένης κινήσεως προς ανατροπήν του κοινωνικού καθεστώτος. Η πεποίθησις αύτη της κυβερνήσεως απεδεικνύετο ακριβής εκ του γεγονότος ότι την 31ην Ιουλίου επιτροπή κομμουνιστών βουλευτών παρουσιασθείσα εις το πολιτικόν μου γραφείον , εδήλωσεν εις την κυβέρνησιν ιταμώτατα ότι αν αύτη η κυβέρνησις δηλαδή δεν εγκατέλειπε τα μέτρα αυτής τα υπέρ των πραγματικών συμφερόντων των εργατών άτινα εφαρμοζόμενα θα απελύτρωνον αυτούς από τον τυραννικόν ζυγόν του κομμουνισμού , ότι : « Θα κάμουν απεργίαν όχι μόνον είκοσι τεσσάρων ωρών αλλά και σαράντα οκτώ και διακοσίων σαράντα οκτώ ωρών και θα αγωνισθούν εις τα πεζοδρόμια μέχρις ότου επιβάλλουν την θέλησίν των». Προ τοιαύτης εν γένει καταστάσεως , ήτις απετέλει άμεσον απειλήν κοινωνικής και εθνικής καταστροφής ευρισκόμενη η κυβέρνησις και θεωρούσα επιτακτικόν αυτής καθήκον να προλάβη την εκδήλωσιν της ανατρεπτικής στάσεως δια την καταστολήν της οποίας θα έρρεεν ασφαλώς άφθονον αίμα , προέβη τη εγκρίσει της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως εις την κήρυξιν στρατιωτικού νόμου καθ΄ άπασα την χώραν και την διάλυσιν της Βουλής. Συγκεντρώσας ούτω ως υπεύθυνος αρχηγός της κυβερνήσεως ολόκληρον την εξουσίαν, της οποίας έχω την ανάγκην δια να σωθεί η Ελλάς από την απειλούμενην καταστροφήν της , δηλώ κατηγορηματικώς ότι είμαι αποφασισμένος να φέρω δια παντός μέσου και με γοργόν βήμα εις πέρας την βαρείαν αποστολήν , την οποίαν ανέλαβον απέναντι της Α.Μ. του Βασιλέως και του ελληνικού λαού.

ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ

Επικαλούμαι πλήρη και αμέριστον την συνδρομή όλων των Ελλήνων, οίτινες αγαπούν την πατρίδα μας υπέρ πάν άλλο και θέλουσι να βλέπουσιν αυτήν ισχυράν και ευημερούσαν. Επικαλούμαι πλήρη και αμέριστον την συνδρομή όλων των Ελλήνων, οίτινες πιστεύουσιν ότι πρέπει να παραμένωσιν αλώβητοι αι εθνικαί ημών παραδόσεις και ο ελληνικός μας πολιτισμός. Επικαλούμαι πλήρη και αμέριστον την συνδομήν όλων των Ελλήνων οίτινες θέλωσιν να αποκτήσωσι πραγματικάς ελευθερίας και να απολυτρωθώσιν από την τυραννίαν των δημαγωγών και των ανατρεπτικώς δρώντων αναρχικών στοιχείων υπό τον ζυγόν της οποίας στενάζει και φθείρεται από καιρού η ελληνική κοινωνία. Ο Ελληνικός λαός δύναται από της στιγμής ταύτης να ζη και να εργάζηται ήσυχος και απερίσπαστος και με απόλυτον το αίσθημα της ασφαλείας , καθώς και με πλήρη την πεποίθησιν ότι η κυβέρνησις εδραιούσα το κοινωνικόν καθεστώς θα εργασθή υπό την αιγίδα της Α.Μ. του Βασιλέως αποτελεσματικώς δια την ευημερίαν της ελληνικής κοινωνίας εν γένει και ιδιαιτέρως των πενεστέρων και πασχουσών αυτής τάξεων. Προς τούτο ζητώ από πάντας πλήρη πειθαρχίαν προς το κράτος απαραίτητον δια την σωτηρίαν της ελληνικής κοινωνίας και άνευ της οποίας πειθαρχίας πραγματική ελευθερία δεν δύναται να υπάρξει. Οφείλω όμως να δηλώσω επίσης κατηγορηματικώς ότι πάσαν οιανδήποτε αντίδρασιν κατά του εθνικού τούτου έργου της ελληνικής αναγεννήσεως είμαι αποφασισμένος να την εξουδετερώσω δια του τραχυτέρου τρόπου.»

Εν Αθήναις τη 4η Αυγούστου 1936

Ο πρόεδρος της κυβερνήσως ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ.

 

https://derkamerad.com/2017/08/04/4%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85-1936-t%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CF%89%CE%B8%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85/amp/?fbclid=IwAR1B88H0Xi2nxiqj-Mqt2rzARFUFMn8nEz87_t_gd28QI6N3XiF_VfoXEcI 

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ : ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ «ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ»

Ντοκουμέντο: Ο Κωστής Παλαμάς μέσα από κείμενά του εξαίρει τη θεωρία του Εθνικισμού

 

Η παρούσα έκδοση αποτελεί ένα ισχυρό ράπισμα στην προσπάθεια ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστερής ψευτοδιανόησης, καθώς και στην ανθελληνική προπαγάνδα των μπολσεβίκων. Μια προπαγάνδα που κρατά χρόνους πολλούς και ξεδιπλώνεται τόσο μέσα όσο και έξω από πανεπιστήμια, σχολεία και χώρους εργασίας, χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας. Αφισοκολλητές και ινστρούχτορες, που έγιναν προφεσόροι και πρυτάνεις, κατέλαβαν πανεπιστημιακούς και υπουργικούς θώκους, σπίλωσαν με τα εμετικά τερατουργήματά τους οποιαδήποτε πιθανότητα να ανελιχθεί ένας Νεοελληνικός Πολιτισμός, σαν απόσταγμα της γόνιμης σύνδεσης, παρελθόντος και παρόντος, στο μέλλον.

Ένας πολιτισμός, όπως διαφαίνεται μέσα στο πνευματικό οικοδόμημα αγνών δημιουργών, οι οποίοι σκοπίμως και συστηματικώς αποσιωπήθηκαν και πολεμήθηκαν, εξαιτίας του πατριωτικού και εθνικιστικού τους προσανατολισμού. Ένας εξ αυτών είναι και ο εθνικός μας Ποιητής Κωστής Παλαμάς, ο οποίος αποσιωπήθηκε και θάφτηκε από το εκπαιδευτικό σύστημα.

Το συγκεκριμένο πόνημα παρουσιάζει μια σειρά άρθρων του μεγάλου Ποιητή, τα οποία δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες της εποχής του (κυρίως στο Εμπρός, και δευτερευόντως στην Καθημερινή και την Νέα Ημέρα Τεργέστης) και πραγματεύονται φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας. Κείμενα που έχουν εξαφανιστεί από την «προτεινόμενη» βιβλιογραφία και τα οποία πραγματικά δείχνουν τις πολιτικές θέσεις και απόψεις του. Ο Παλαμάς έχει αντιληφθεί τον προδοτικό και ύπουλο ρόλο των κομμουνιστών και το τολμά, γράφει για το πώς σφάζουν οι μπολσεβίκοι, αναφερόμενος στη δολοφονία της τσαρικής οικογένειας το 1918.

Για τον Χρυσόστομο της Σμύρνης και το μαρτύριο που υπέστη, ο Ποιητής συγκρατεί την οργή του και θυμάται μια επίσκεψη του Ιεράρχη στην Αθήνα. Οι τουρκικές θηριωδίες εις βάρος των Ελλήνων από τους κεμαλικούς, όπως περιγράφονται από τον Μωρίς Μπαρρές, διατυπώνονται στο άρθρο του Παλαμά «Εις Μέγας Πατριδολάτρης».

Για την Μεγάλη Ιδέα, την Φιλοπατρία, τον Εθνικισμό, τον Εθνικόφρονα Σοσιαλισμό, τον παγγερμανισμό, τον φασισμό, αλλά και αυτή την ίδια την δαιμονική κομμουνιστική ιδεολογία των μπολσεβίκων, ο Παλαμάς δίνει με την πένα του τις ιδεολογικές του καταβολές και περιγράφει με τιμιότητα και ενάργεια την ποιοτική και ουσιαστική διαφορά μεταξύ του εθνικόφρονος σοσιαλισμού και του ψευδεπίγραφου μαρξιστικού (πρεσβεύοντα την άρνησιν και την καταφρόνησιν των πατρίδων).

Ένας πνευματικός άνθρωπος με τέτοιες απόψεις είναι σίγουρα επικίνδυνος για το Σύστημα.. Και αυτό διότι ο μεγάλος αυτός πνευματικός ταγός δεν δέχτηκε να συμπαρασυρθεί ούτε από την μόδα των τότε «νέων» ιδεών, τις οποίες αποστρέφεται παρά τις πιέσεις που δέχτηκε αλλά ούτε και από την απογοήτευση της πραγματικότητας ιστορικών γεγονότων, στρατιωτικών ηττών και υποχωρήσεων, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή. Αντιθέτως, με πυγμή και θάρρος διακηρύττει πως στις πιο δύσκολες στιγμές ο ποιητής οφείλει να προστατεύσει τις Ιδέες και τα Ιδανικά που κινδυνεύουν, να δημιουργήσει νέα οράματα και σύμβολα για την αναβίωση του έθνους – την πραγματική επανάσταση.

Με την οξυδέρκεια και την ειλικρίνεια, την φιλοπατρία και τον εθνικισμό που τον χαρακτηρίζουν, ο Κωστής Παλαμάς γίνεται αναμφίβολα ο πνευματικός ταγός και ο κήρυκας του Ελληνικού Εθνικισμού μέσα σε μια ελεύθερη Ευρώπη, το έργο του οποίου οφείλει να μελετήσει κάθε Εθνικιστής.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου παρατίθεται το εξής:

«Η Μεγάλη Ιδέα, με την οποίαν από την Άλωση της Πόλης έζησε και παρηγορήθηκεν, έδρασε κ’ εμεγαλούργησε το Έθνος, δέχθηκε θανάσιμα τραύματα στις ημέρες μας. Νέες ιδέες βάλθηκαν να τη θανατώσουν, να την υποκαταστήσουν. Και θα μπορούσε κανείς να την ειπή νεκρή, αν είχε ο θάνατος επιρροή στα πνεύματα. Γιατί η Μεγάλη Ιδέα, είναι ύπαρξη πνευματική. Μπορεί να τραβηχτή για καιρό, ή και για πάντα, από την ατμόσφαιρά μας. Όμως δεν πεθαίνει, θα ξανάρθη με τον καιρόν η ώρα της. Οι δυνατοί θα μας την ξαναπαρουσιάσουν, με το ίδιο της ή και με άλλο όνομα, το ίδιο κάνει.»

ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ο ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ - Η κυβέρνηση είτε δεν γνωρίζει τις αρχές της διαπραγμάτευσης, είτε δείχνει έτοιμη να προχωρήσει έτσι ή αλλιώς σε υποχωρήσεις

Της Κύρας Αδάμ

Πρώτος και βιαστικός, ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης έσπευσε να διαβεβαιώσει τον συνομιλητή του Τ. Ερντογάν ότι θα υπάρξουν υποχωρήσεις από ελληνικής πλευράς στο όνομα της έναρξης ενός εποικοδομητικού διαλόγου Ελλάδας – Τουρκίας.

Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση είτε δεν γνωρίζει τις αρχές της διαπραγμάτευσης (διότι δεν είναι δυνατόν να ανακοινώνονται υποχωρήσεις… προτού αρχίσει η διαπραγμάτευση) είτε η κυβέρνηση δείχνει έτοιμη, με ή χωρίς διαπραγματεύσεις, να προχωρήσει σε υποχωρήσεις, στο όνομα μιας ασταθούς «φιλίας» με την Τουρκία.

Τις βεβαιωμένες αυτές πρωθυπουργικές υποχωρήσεις ο Τούρκος πρόεδρος τις μετέτρεψε αυτομάτως σε ελληνικές παραχωρήσεις, αφού έχει «πλημμυρίσει» το Αιγαίο με ασκήσεις με οπλισμένα F-16 και UAVs, που καταπατούν μόνιμα την ελληνική κυριαρχία σε βραχονησίδες, περιφρονούν τα 10 ναυτικά μίλια εθνικού εναερίου χώρου, στέλνουν στα άχρηστα τις ελληνικές αρμοδιότητες μέσα στο FIR Αθηνών, ενώ περιφρονεί ό,τι έχει απομείνει από το μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ που απαγορεύει ασκήσεις την περίοδο του θέρους.

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν απρόκλητα έσπευσε ύστερα από λίγες ημέρες να προσδιορίσει ότι κατά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη τού έθεσε ευθέως το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αν. Αιγαίου που περιλαμβάνονται στις Συνθήκες. Δι’ αυτού του τρόπου ο Ερντογάν έσπασε το απόρρητο των συνομιλιών και δι’ αυτού του τρόπου θα μπορεί να λέει ό,τι θέλει και όποτε θέλει για τις υποτιθέμενες απόρρητες συνομιλίες του με τον Κ. Μητσοτάκη.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν απάντησε ευθέως στα λεγόμενα Ερντογάν. Εφηύρε τις «διπλωματικές πηγές» (που δεν έχουν καμιά αξία μέσα στην αοριστία τους, παρά μόνον ήπια και ευγενική γενική έκφραση αποδοκιμασίας), για να απαντήσει ότι κατά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν δεν συζητήθηκε τέτοιο θέμα.

Λίγες ημέρες αργότερα ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης από του βήματος της Βουλής δήλωσε ότι κατά τη συνάντησή του με τον Ερντογάν δεν συζητήθηκαν θέματα ελληνικής κυριαρχίας, διότι στην περίπτωση αυτή ο Ερντογάν θα λάμβανε την… κατάλληλη απάντηση.

Αυτή η δήλωση του πρωθυπουργού έστειλε την μπάλα στην εξέδρα και την έχασε εκεί. Και τούτο διότι η δήλωση Ερντογάν για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών δεν έχει καμιά απολύτως αναφορά σε ελληνική εθνική κυριαρχία. Σε αυτή απάντησε ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά δεν αναφέρθηκε καθόλου στην αποστρατιωτικοποίηση των νήσων που έθεσε ο Ερντογάν.

Αυτό αποδεικνύει την εκδήλωση πλήρους άγνοιας του πρωθυπουργού διότι η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την ελληνική κυριαρχία.

Έτσι, κατά την πρώτη αυτή άτυπη «ανταλλαγή δηλώσεων», Κ. Μητσοτάκης και Τ. Ερντογάν συμπεριφέρθηκαν σαν κωφοί σε γήπεδο. Και το κυριότερο, η ελληνική κοινή γνώμη δεν σχημάτισε σαφή εικόνα αν ή όχι συζητήθηκε η αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Αν. Αιγαίου που περιλαμβάνονται στις Συνθήκες.

Ο Ερντογάν συνέχισε ασταμάτητα τις προκλήσεις του:

• Μετέβη στην κατεχόμενη Κύπρο για να υποστηρίξει εκ νέου τη λύση δύο κρατών στην Κύπρο και
• να εγκαινιάσει το παράνομο «διεθνές αεροδρόμιο» της Τύμπου στο κατεχόμενο έδαφος.
• Επανέλαβε με έπαρση ότι το επίτευγμά του είναι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, ενώ
• μόνον την τελευταία στιγμή επέτρεψε τη λειτουργία στην Παναγία Σουμελά.

Η σοβαρότερη, όμως, απ’ όλες τις προκλήσεις Ερντογάν σ’ αυτή την περίοδο της ύφεσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του «καλού κλίματος», που θέλει να βλέπει η Αθήνα με… ροζ γυαλιά ηλίου, είναι το γεγονός ότι στην πράξη ο Ερντογάν επισημοποιεί τη θέση του στον νέο ελληνοτουρκικό διάλογο, θέση που ουδόλως διαφέρει από την προηγούμενη, χωρίς συμφωνία για διάλογο…

Και αυτή θα επαναλάβει και στην επόμενη συνάντηση με τον Μητσοτάκη τον Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη, περιμένοντας τις έμπρακτες υποχωρήσεις Μητσοτάκη.

NEWSBREAK

ΓΙΑ ΤΗΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ - Αντί να θωρακίσουμε τα δάση μας με νόμους, ανοίξαμε τις ορέξεις των επιτηδείων

Της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου
Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle

Οι όμορφες χώρες όμορφα καίγονται. Αυτό μου έρχεται στο μυαλό εδώ και εβδομάδες καθώς οι πυρκαγιές καταστρέφουν τον δασικό μας πλούτο σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Η χώρα μας μετατρέπεται τα τελευταία χρόνια σε κρανίου τόπο. Τεράστιες δασικές εκτάσεις που έμειναν αλώβητες επί δεκαετίες γίνονται στάχτη. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Το «112» έχει πάρει και αυτό φωτιά και διώχνει όλους όσοι θα μπορούσαν να μείνουν και να σώσουν τις περιουσίες τους, με κίνδυνο της ζωής τους κάποιες φορές. Δεν είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις που οι κάτοικοι των χωριών έσβησαν τις φωτιές, προστάτευσαν τα σπίτια τους, έσωσαν τους γείτονές τους, έσωσαν το δάσος τους, τα χωράφια τους, τα ζώα τους, γιατί έμειναν στον τόπο τους και δεν έφυγαν. Το «112» μπορεί να σώζει ζωές, αλλά δεν σβήνει φωτιές. Κοινώς η πολιτική του «112» που εφαρμόζεται κατά κόρον δεν αρκεί. Και όχι μόνο δεν αρκεί. Μπορεί να είναι και επιβλαβής ενίοτε. Διότι οι πολίτες μπορούν να βοηθήσουν σε πολλά σε μια πυρκαγιά. Στην κατάσβεση, στη δημιουργία αντιπυρικής ζώνης, στη βοήθεια που μπορούν να παρέχουν σε άλλους, σε απεγκλωβισμούς, στην περιφρούρηση των περιοχών. Αυτή είναι η κοινωνική συνοχή, αυτή είναι η αλληλεγγύη με νόημα, ουσία και αποτέλεσμα. Αυτές οι θαρραλέες πράξεις είναι ίδιον των Ελλήνων, είναι οι αξίες που μας ενώνουν απέναντι σε κάθε απειλή, είναι οι αξίες που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Θυμάμαι, στις πυρκαγιές της Ηλείας έφτασαν εθελοντές από όλη την Ελλάδα, οι οποίοι με κλαδιά, με τα λάστιχα, με μηχανήματα, όπως μπορούσαν, βοηθούσαν στην κατάσβεση κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Τώρα με το «112» δεν μπορούν να μείνουν, να προφυλάξουν τις περιουσίες τους ούτε οι ιδιοκτήτες τους. Με αποτέλεσμα να παραδίδονται σπίτια στις φλόγες. Οταν βρεις το σπίτι σου αποκαΐδια, μπορεί να μην είσαι ο ίδιος νεκρός, αλλά μέσα σου έχουν πεθάνει πολλά πράγματα. Ως εκ τούτου το επιχείρημα που ακούγεται «δεν πέθανε κανείς», ενώ γίνονται στάχτη οι κόποι μιας ζωής, για άλλους το μέσο βιοπορισμού τους, για άλλους οι παιδικές τους αναμνήσεις και για όλους ο δασικός μας πλούτος, μόνο ως ειρωνεία μπορεί να ακουστεί.

Αντί να θωρακίσουμε τα δάση μας με νόμους για να τα προστατεύσουμε, πράξαμε το ακριβώς αντίθετο. Ανοίξαμε τις ορέξεις των επιτηδείων. Και ιδού τα καταστροφικά αποτελέσματα.

 

https://www.newsbreak.gr/apopseis/491755/gia-tis-pyrkagies/ 

100 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ - ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΝΕΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ

Του Ανδρέα Μητσόπουλου

Δικηγόρου-Συγγραφέως

Συμπληρώνονται 100 έτη από την 24^η Ιουλίου 1923, ημέρα υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης. Της συνθήκης που αναθεώρησε την θριαμβευτική για την Ελλάδα, Συνθήκη των Σεβρών του 1920, η οποία θεμελίωνε την Ελλάδα των Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών, οδηγώντας το Έθνος μόλις μία ανάσα από την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας. Η Συνθήκη της Λωζάνης, που ισοδυναμούσε τότε με μία μειονεκτική για την Ελλάδα συνθήκη αφού την περιόριζε στον αυστηρά ελλαδικό χώρο, εάν εφηρμόζετο κατά γράμμα, θα αποκομίζονταν αρκετά οφέλη για την ισχυροποίηση της διεθνούς θέσεως της Ελλάδος. Συγκεκριμένα, η ανωτέρω συνθήκη υπεγράφη κατόπιν της ατυχούς εκβάσεως του τριετούς (1919-1922) ελληνοτουρκικού πολέμου στη Μικρασία, αντικαθιστώντας την Λαμπρή για το Έθνος, Συνθήκη των Σεβρών. Βάσει της ανωτέρω Συνθήκης, η Τουρκία εκτός από κυρίαρχη σε όλη την Μικρά Ασία, αποκτούσε εκ νέου και μάλιστα αμαχητί, την Ανατολική Θράκη, με παρέμβαση του Ελευθερίου Βενιζέλου μέσω τηλεγραφήματός του από το Παρίσι, ο οποίος ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση και την διαπραγματευτική αντιπροσωπεία στα Μουδανιά, την υπογραφή της ανακωχής των Μουδανιών (η οποία απετέλεσε πρόκριμα για την Συνθήκη της Λωζάνης), το φθινόπωρο του 1922. Την Ανατολική Θράκη, την οποία έπρεπε να εγκαταλείψει ο Ελληνικός Στρατός μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες γηγενούς πληθυσμού που θα απεχωρίζετο τις εστίες του και την πατρογονική του γη, ενώ οι Στρατιωτικοί Επιτελείς, δυνάμει της Στρατιάς του Έβρου, επέμεναν ότι εδύναντο να την διαφυλάξουν, καταλαμβάνοντας και την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη. Η Τουρκία κατοχύρωνε την κυριαρχία της και στα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, Ίμβρο και Τένεδο, για τα οποία προεβλέπετο το δικαίωμα του αυτοδιοικήτου, το οποίο η ίδια, ανέκαθεν παραβίαζε, με αποτέλεσμα τα ηρωικά μας νησιά να υφίστανται διαχρονικά την βαναυσότητά της. Η Ελλάς στερείτο και τα Δωδεκάνησα που θα απελευθέρωνε εάν εφηρμόζετο η Συνθήκη των Σεβρών, τα οποία επεδικάζοντο στην Ιταλία, αλλά και την Βόρειο Ήπειρο που κατοχυρωνόταν στην Αλβανία. Τέλος, δυνάμει της Συνθήκης της Λωζάνης, η Ελλάς και η Τουρκία υπεχρεούντο να προχωρήσουν στη μαζική ανταλλαγή των πληθυσμών τους, με εξαίρεση τους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, των Πριγκηπονήσων, της Ίμβρου και της Τενέδου, ήτοι 200.000 Ομογενείς μας, καθώς και τους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης οι οποίοι τότε ανήρχοντο σε 50.000, ενώ σήμερα, λόγω των διώξεων που υφίστανται οι Ομογενείς μας, η ελληνική μειονότητα στις Αλύτρωτες Πατρίδες συρρικνώνεται, εν αντιθέσει με την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης που απολαμβάνει ανεμπόδιστα κάθε ανθρώπινο και θρησκευτικό δικαίωμα.

Τα Δωδεκάνησα, δικαιώθηκαν τον Φεβρουάριο του 1947 με την υπογραφή στο Παρίσι, της Συνθήκης Ειρήνης μεταξύ των Νικητριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Συμμαχικών Δυνάμεων και της ηττηθείσης Ιταλίας και μεταξύ άλλων συνεφωνήθη, ότι «Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμωμένας ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λίψον, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας». Στην ανωτέρω συμφωνία η Τουρκία δεν είχε το δικαίωμα εκφράσεως λόγου και απόψεων δεδομένου ότι το δωδεκανησιακό νησιωτικό σύμπλεγμα δεν υπήγετο στην κυριαρχία της, ήδη εδώ και 31 έτη προ της υπογραφής της Συνθήκης. Η Τουρκία άλλωστε είχε απεκδυθεί κάθε κυριαρχικού δικαιώματός της αφού με την Συνθήκη της Λωζάνης είχε αποδεχθεί ότι παραιτείται οριστικώς «υπέρ της Ιταλίας, παντός δικαιώματος επί των κατεχομένων υπό της Ιταλίας νήσων και των υπ’ αυτών εξαρτημένων νησίδων», γεγονός που υποκρίνεται πως έχει ξεχάσει, προσπαθώντας να δημιουργεί «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.

Μετά από μία πορεία με στόχο την Εθνική Ολοκλήρωση, το ελληνικό κράτος από το 1974 και εντεύθεν, προβαίνει σε συνεχείς υποχωρήσεις. Αυτό συνέβη στην Κύπρο το 1974, όταν καταπατήθηκε από τους Τούρκους το 37% του νησιού, με αποτέλεσμα να διατηρείται έως σήμερα το ψευδοκράτος στα Κατεχόμενα. Ακολούθησε η εθνική τραγωδία στα Ίμια το 1996 επί Σημίτη, η οποία ισοδυναμεί με πράξη εθνικής μειοδοσίας, με συνέπεια το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου από τους Τούρκους, την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας και την εκδήλωση ραγιαδισμού από τις ελληνικές κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών επί ΣΥΡΙΖΑ. Ευρισκόμενοι πλέον στην εποχή της δεύτερης κυβερνητικής θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη, η κατάσταση παραμένει ίδια, ενώ ελλοχεύει κίνδυνος, ελλείψει Ισχυρής Πατριωτικής Αντιπολιτεύσεως, να υπάρξουν δυσμενείς εξελίξεις στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Πρωθυπουργός στους δημοσιογράφους Σία Κοσιώνη και Παύλο Τσίμα, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, λίγο μετά την συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν στο Βίλνιους της Λιθουανίας, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε πως η απομείωση κυριαρχίας είναι μια σχετική έννοια, δηλώνοντας ότι «οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου, μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης». Φαίνεται πως ο Πρωθυπουργός, που εντάσσει τέτοιου είδους υποχωρήσεις στον «Πατριωτισμό της Ευθύνης», νομίζει ότι επειδή έλαβε το 41% των ψήφων στις εθνικές εκλογές, ένεκα τεράστιας αποχής, νομιμοποιείται να ομιλεί για εθνικές υποχωρήσεις, λες και τα Εθνικά Κυριαρχικά Δικαιώματα της Ελλάδος, έχουν σχέση με τα αμπελοχώραφα της οικογένειάς του. Αποδεικνύεται δε, ότι οι θέσεις της αδελφής του, Ντόρας Μπακογιάννη, περί συνεκμεταλλεύσεως με τους Τούρκους, που για την ίδια δεν αποτελεί ταμπού, απηχούν στην γραμμή της σημερινής ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Θέσεις που απέχουν παρασάγγας από τα Εθνικά Συμφέροντα. Ο Πρωθυπουργός, που επιμένει στην επίλυση των θεμάτων που άπτονται των θαλασσίων ζωνών, αποφεύγει να προτάξει δυναμικά τις κάτωθι Εθνικές Θέσεις, ήτοι:

Την επέκταση των χωρικών υδάτων μας σε όλα τα μήκη και πλάτη των ελληνικών θαλασσών, από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια και εν συνεχεία την ανακήρυξη Α.Ο.Ζ. Την άμεση παύση της λειτουργίας της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ υπό την ιδιότητα του τζαμιού και την επαναφορά του Υπέρτατου Συμβόλου των απανταχού Ορθοδόξων στο καθεστώς του Μουσείου, όπως ίσχυε κατά την περίοδο από το 1934 έως το 2020. Την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία που προωθεί λαθρομετανάστες σε Αιγαίο και Έβρο, με στόχο την ισλαμοποίηση της Ελλάδος. Την παύση των παραβιάσεων του ελληνικού εναερίου χώρου από τα τουρκικά μαχητικά, που πραγματοποιούνται επί καθημερινής βάσεως. Την συμμόρφωση της Τουρκίας στην λογική του Διεθνούς Δικαίου και της Συνθήκης της Λωζάνης, καθώς και την εγκατάλειψη του παραλογισμού της για αποστρατιωτικοποίηση των Νήσων του Ανατολικού Αιγαίου. Την παύση κάθε αναφοράς της Τουρκίας σε «τουρκική» μειονότητα στην Θράκη, αντί του ορθού όρου «μουσουλμανική» και την χαλιναγώγηση της δράσεως του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Την διεθνή καταδίκη της Τουρκίας λόγω της παραβιάσεως ανθρωπίνων δικαιωμάτων εις βάρος της Ελληνορθόδοξης Μειονότητος στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο και τα Πριγκηπονήσια. Την απαίτηση της Ελλάδος, να απελευθερωθούν τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου και να αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός κατοχής από το νησί. Την κατάργηση του τουρκολιβυκού ψευδοσυμφώνου.  

Μέσα στην εκτυλισσόμενη αντεθνική λαίλαπα, η κοινοβουλευτική Λαϊκή Πατριωτική Δεξιά οφείλει να επικρατήσει έναντι των εθνομηδενιστικών δυνάμεων. Εκατό έτη από την Συνθήκη της Λωζάνης, δεν υπάρχουν περιθώρια για νέες εθνικές τραγωδίες, που θα προκληθούν από φοβικές διπλωματικές επιλογές εν καιρώ ειρήνης. Στόχος μας, παραμένει η διαφύλαξη των κεκτημένων, έως ότου απαλλαγούμε από το ασύμβατο με το Εθνικό Μεγαλείο, δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτε». Και όταν έλθει η Ευλογημένη Ημέρα που η Ελλάς θα κυβερνάται από Έλληνες Πατριώτες, ο Εθνικός Στόχος, μετά την πάταξη των εγχώριων κινδύνων, θα είναι η ευόδωση των Πεπρωμένων της Ελληνικής Φυλής.

 

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ