Της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου
Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
Οι όμορφες χώρες όμορφα καίγονται. Αυτό μου έρχεται στο μυαλό εδώ και εβδομάδες καθώς οι πυρκαγιές καταστρέφουν τον δασικό μας πλούτο σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Η χώρα μας μετατρέπεται τα τελευταία χρόνια σε κρανίου τόπο. Τεράστιες δασικές εκτάσεις που έμειναν αλώβητες επί δεκαετίες γίνονται στάχτη. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Το «112» έχει πάρει και αυτό φωτιά και διώχνει όλους όσοι θα μπορούσαν να μείνουν και να σώσουν τις περιουσίες τους, με κίνδυνο της ζωής τους κάποιες φορές. Δεν είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις που οι κάτοικοι των χωριών έσβησαν τις φωτιές, προστάτευσαν τα σπίτια τους, έσωσαν τους γείτονές τους, έσωσαν το δάσος τους, τα χωράφια τους, τα ζώα τους, γιατί έμειναν στον τόπο τους και δεν έφυγαν. Το «112» μπορεί να σώζει ζωές, αλλά δεν σβήνει φωτιές. Κοινώς η πολιτική του «112» που εφαρμόζεται κατά κόρον δεν αρκεί. Και όχι μόνο δεν αρκεί. Μπορεί να είναι και επιβλαβής ενίοτε. Διότι οι πολίτες μπορούν να βοηθήσουν σε πολλά σε μια πυρκαγιά. Στην κατάσβεση, στη δημιουργία αντιπυρικής ζώνης, στη βοήθεια που μπορούν να παρέχουν σε άλλους, σε απεγκλωβισμούς, στην περιφρούρηση των περιοχών. Αυτή είναι η κοινωνική συνοχή, αυτή είναι η αλληλεγγύη με νόημα, ουσία και αποτέλεσμα. Αυτές οι θαρραλέες πράξεις είναι ίδιον των Ελλήνων, είναι οι αξίες που μας ενώνουν απέναντι σε κάθε απειλή, είναι οι αξίες που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Θυμάμαι, στις πυρκαγιές της Ηλείας έφτασαν εθελοντές από όλη την Ελλάδα, οι οποίοι με κλαδιά, με τα λάστιχα, με μηχανήματα, όπως μπορούσαν, βοηθούσαν στην κατάσβεση κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Τώρα με το «112» δεν μπορούν να μείνουν, να προφυλάξουν τις περιουσίες τους ούτε οι ιδιοκτήτες τους. Με αποτέλεσμα να παραδίδονται σπίτια στις φλόγες. Οταν βρεις το σπίτι σου αποκαΐδια, μπορεί να μην είσαι ο ίδιος νεκρός, αλλά μέσα σου έχουν πεθάνει πολλά πράγματα. Ως εκ τούτου το επιχείρημα που ακούγεται «δεν πέθανε κανείς», ενώ γίνονται στάχτη οι κόποι μιας ζωής, για άλλους το μέσο βιοπορισμού τους, για άλλους οι παιδικές τους αναμνήσεις και για όλους ο δασικός μας πλούτος, μόνο ως ειρωνεία μπορεί να ακουστεί.
Αντί να θωρακίσουμε τα δάση μας με νόμους για να τα προστατεύσουμε, πράξαμε το ακριβώς αντίθετο. Ανοίξαμε τις ορέξεις των επιτηδείων. Και ιδού τα καταστροφικά αποτελέσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου