Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΗΤΑΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ



ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

Σε όλες τις πόλεις του βυζαντινού κράτους υπήρχαν νοσοκομεία. Οι ασθενείς μπορούσαν να νοσηλευτούν δωρεάν ή έναντι κάποια αμοιβής, ανάλογα με τη σοβαρότητα της ασθένειας και τον κανονισμό του ιδρύματος.

Το νοσοκομείο “Ο Ξενών του Παντοκράτορος” ιδρύθηκε το 1136 από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Κομνηνό.
Το νοσοκομείο είχε πέντε τμήματα: χειρουργικό, οφθαλμολογικό, γυναικολογικό, παθολογικό και ψυχιατρικό. Επίσης υπήρχαν εξωτερικά ιατρεία, για τους ασθενείς εκτός νοσοκομείου και εγκαταστάσεις αποχωρητηρίων, λουτρών, μαγειρείων, φαρμακείου καθώς και χώρος διοικητικών υπηρεσιών όπου φυλάσσονταν τα αρχεία των ασθενών.
Σε κάθε τμήμα υπήρχαν δύο γιατροί, τρεις βοηθοί, δύο ειδικευόμενοι γιατροί και δύο νοσοκόμοι. Υπήρχαν ακόμη δύο υψηλόβαθμοι γιατροί που ασκούσαν την
εποπτεία και επισκέπτονταν καθημερινά τους ασθενείς.

Στο προσωπικό του νοσοκομείου ανήκαν επίσης τέσσερις φαρμακοποιοί, ένας θυρωρός, πέντε γυναίκες που εργάζονταν στα πλυντήρια, ένας υπεύθυνος για την ύπαρξη ζεστού νερού, δύο μάγειροι, δύο φουρνάρηδες, ένας μυλωνάς, ένας σταβλίτης υπεύθυνος για τα άλογα των γιατρών, ένας φρουρός για την πύλη, ένας προμηθευτής των αναγκαίων ειδών, τρεις ιερείς (ο ένας για τις εξομολογήσεις των ετοιμοθάνατων και οι δύο για τις κηδείες), δύο αναγνώστες εκκλησιαστικών κειμένων, τέσσερις νεκροθάφτες και ένας καθαριστής των αποχετεύσεων.
Τα κρεβάτια που είχε το νοσοκομείο ήταν συνολικά 50. Από αυτά τα 10 προορίζονταν για τους χειρουργημένους ή τους τραυματίες, τα 8 για όσους έπασχαν από διάφορες ασθένειες, τα 12 για γυναίκες και τα υπόλοιπα για διάφορους άλλους ασθενείς. Υπήρχαν και τα “παρακρέβατα” για επείγοντα περιστατικά, όταν όλα τα κρεβάτια του νοσοκομείου ήταν γεμάτα.

Οι χειρουργοί των νοσοκομείων του βυζαντινού κράτους επιχειρούσαν λεπτές και δύσκολες εγχειρήσεις. Ο Λέων ο Γραμματικός αναφέρει ότι το 10ο αι. οι χειρουργοί της Κωνσταντινούπολης προσπάθησαν να χωρίσουν δύο σιαμαία παιδιά από την Αρμενία. Οταν το ένα από τα Σιαμαία πέθανε, οι γιατροί απέκοψαν το σημείο συνένωσής τους, ελπίζοντας ότι το άλλο θα επιζούσε. Δυστυχώς, όμως, πέθανε κι αυτό τρεις μέρες μετά την επέμβαση. Στο ιστορημένο χειρόγραφο της χρονογραφίας του Σκυλίτζη, σώζεται μία μικρογραφία που παριστάνει αυτήν ακριβώς την εγχείρηση.
Ιδιαίτερα ικανός χειρουργός ήταν ο Παύλος Αιγινίτης, από την Αίγινα, που έζησε τον 7ο αι. και σπούδασε στην Αλεξάνδρεια. Έκανε καυτηριασμό ουροδόχου κύστεως, χρησιμοποιούσε καθετήρες ανάλογα με την ηλικία και το φύλο, έκανε λιθοτριψίες στην ουροδόχο κύστη, ενώ στα συγγράματά του περιέγραψε χειρουργικές μεθόδους για διάφορες παθήσεις που διατηρήθηκαν μέχρι τον 17ο αιώνα.
 Η ύπαρξη νοσοκομείων στη βυζαντινή αυτοκρατορία έχει μακρά παράδοση. Ήδη από τα τέλη του 4ου αιώνα ο Μέγας Βασίλειος δημιουργεί το πρώτο νοσοκομείο – «ξενών» όπως χαρακτηριστικά ονομάζονταν τα νοσοκομεία εκείνη την εποχή – στην πατρίδα του την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων νέα νοσοκομειακά ιδρύματα θα κάνουν την εμφάνιση τους τόσο στις μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη, στη Θεσσαλονίκη όσο και στις επαρχίες. Η πρωτοβουλία για την κατασκευή τους προέρχονταν είτε από τους αυτοκράτορα, είτε από την εκκλησία ή ακόμα και από ιδιώτες1
Τα νοσοκομεία συνήθως ήταν συνδεδεμένα με εκκλησιαστικά ιδρύματα και λειτουργούσαν κυρίως μέσα στα πλαίσια των μοναστηριών. Ένα από τα πιο διάσημα νοσοκομεία («ξενών») της βυζαντινής πρωτεύουσας ήταν αυτό του Χριστού Παντοκράτορα το οποίο λειτουργούσε μέσα στα πλαίσια του ομώνυμου μοναστηριακού συγκροτήματος. Η μονή του Παντοκράτορος, η οποία περιλάμβανε τρεις εκκλησίες (Παντοκράτορα, Ελεούσας, Αρχαγγέλου Μιχαήλ) χτίστηκε με πρωτοβουλία του αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Κομνηνού (1118-1143) και της συζύγου του Ειρήνης, μεταξύ των ετών 1118-1136.2 Εκτός από το νοσοκομείο το μοναστήρι διέθετε ένα γηροκομείο καθώς και ένα λεπροκομείο, το οποίο όμως βρισκόταν σε διαφορετική τοποθεσία.3
             Η λειτουργία και η δομή του νοσοκομείου καθορίζεται ιδιαίτερα επιμελώς μέσα στο τυπικό του μοναστηριού, το οποίο υπογράφει ο ίδιος ο αυτοκράτορας. Η οργάνωση του θυμίζει σε πολλά σημεία σύγχρονα νοσοκομεία, γεγονός που αποδεικνύει την ιδιαίτερη φροντίδα που απέδιδαν στην υγεία και στην περίθαλψη οι βυζαντινοί μας πρόγονοι.

1 Byzantine medicinee – (www.wikipedia.org/wiki/Byzantine_Medicinee.com). Byzantine Hospitals – (www.sciencemuseum.org.uk/broughttolife/people/byzantinehospitals.com2 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους – Μεσοβυζαντινός και Υστεροβυζαντινός Ελληνισμός τ. Θ΄ 395.
3 Byzantine Monastic Foundation Documents. A complete Translation of the Surviving Founders’ Typika and Testaments. n. 28: Pantocrator 725-781 (στο εξής Byzantine Monastic Foundation Documents) ed. by John Thomas and Angela Constantinides Hero with the assistance of Giles Constable. Publ. by Dumbarton Oaks Research Library and Collection Washington, D.C. in five volumes as number 35 in the series Dumbarton Oaks Studies}. Plinio Prioreschi, A History of Medicine 115, Horatius Press 1996.

Το νοσοκομείο διέθετε πέντε θαλάμους με χωρητικότητα πενήντα κλίνες• δέκα απ’ αυτές προορίζονταν για ασθενείς με πληγές και κατάγματα, οκτώ για όσους υπέφεραν από παθήσεις του ματιού, του στομαχιού ή από άλλες διάφορες επώδυνες ασθένειες. Για τις γυναίκες ασθενείς προβλέπονταν χωριστός αριθμός δώδεκα κλινών ενώ τα υπόλοιπα κρεβάτια θα ήταν για τους ελαφρά αρρώστους. Επιπλέον μέσα σε κάθε θάλαμο θα υπήρχε ακόμα ένα εφεδρικό κρεβάτι ενώ έξι ακόμα κρεβάτια θα βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα για να τοποθετηθούν ασθενείς, οι οποίοι ήταν αδύνατο να μετακινηθούν οπότε θα τα μετέφεραν δίπλα τους. Κάθε κλίνη διέθετε ψάθα, στρώμα και τρεις κουβέρτες τα λεγόμενα «ιοσνίκια» σκεπάσματα φτιαγμένα από μαλλί κατσικιού.4
             Το προσωπικό του νοσοκομείου ήταν υποχρεωμένο να προμηθεύει τους φτωχότερους ασθενείς ή τους πολύ βαρεία αρρώστους με νέα ρούχα για όσο διάστημα κρατούσε η νοσηλεία τους. Τα προσωπικά ρούχα του κάθε ασθενούς καθαρίζονταν και του επιστρέφονταν μετά το τέλος της παραμονής του στο νοσοκομείο. Μόνο οι φτωχοί μπορούσαν να κρατήσουν τα ρούχα του νοσοκομείου και μετά το τέλος της νοσηλείας τους. Επίσης όλα τα είδη ιματισμού αλλά και τα στρώματα, τα σκεπάσματα και τα μαξιλάρια ανανεώνονταν κάθε χρόνο με νέα. Όσα απ’ αυτά τα παλαιά είδη μπορούσαν να ξαναχρησιμοποιηθούν φυλάσσονταν ενώ τα υπόλοιπα μοιράζονταν στους φτωχούς.5

             Το ιατρικό προσωπικό : Οι γιατροί αλλά και οι βοηθοί τους ήταν κατανεμημένοι στους πέντε θαλάμους του νοσοκομείου. Σε κάθε αντρικό θάλαμο υπηρετούσαν δύο γιατροί, τρεις εξειδικευμένοι βοηθοί, δύο επικουρικοί (εφεδρικοί) βοηθοί και δύο νοσοκόμοι. Για το γυναικείο θάλαμο είχαν οριστεί τρεις γιατροί (δύο άντρες και μία γυναίκα), τέσσερις εξειδικευμένες γυναίκες βοηθοί, δύο επικουρικές και δύο νοσοκόμες. Επίσης υπήρχαν τέσσερις επιπλέον γιατροί (δύο παθολόγοι και δύο χειρουργοί), για τον τομέα των «εξωτερικών ιατρείων». Στο έργο τους συνεπικουρούνταν από τέσσερις εξειδικευμένους βοηθούς και ισάριθμους εφεδρικούς.6  Οι χειρουργοί των εξωτερικών ιατρείων θα υπηρετούσαν παράλληλα και στο γυναικείο θάλαμο, όποτε παρίστατο ανάγκη.

4 Byzantine Monastic Foundation Documents 757. Το σύνολο των κλινών ανέρχονταν σε 61.
P. Gautier, “Le typikon du Christ Sauveur Pantocrator”, Revue des Études Byzantines (REB) 32 (1974) 84.2 (1-145).
5 Byzantine Monastic Foundation Documents 757.
6 Byzantine Monastic Foundation Documents 757-758.

Οι γιατροί των θαλάμων ονομάζονταν «πρωτομενίται». Ήταν χωρισμένοι σε δύο ομάδες, οι οποίες εναλλασσόταν κάθε μήνα στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Απαγορεύονταν ρητά στους γιατρούς να αναλάβουν οποιαδήποτε υπηρεσία εκτός νοσοκομείου ακόμα και αν αυτή σχετίζονταν με τον ίδιο τον αυτοκράτορα. Γενικά απαγορευόταν στους γιατρούς να ασκούν τα καθήκοντα τους σε πρόσθετες αποστολές εκτός του νοσοκομείου.7
             Οι δύο γιατροί που υπηρετούσαν στους θαλάμους είχαν στη διάθεσή τους και δύο «πριμικήριους». Για ένα μήνα ένας από τους δύο «πριμικηριόυς» έπρεπε κάθε μέρα να επιτηρεί την κατάσταση των ασθενών, να ελέγχει αν η πορεία της θεραπείας τους βαίνει καλώς και να διορθώνει τυχόν λάθη και παραλείψεις που θα μπορούσαν να προκύψουν. Όφειλε επίσης να ελέγχει το ψωμί αλλά και οτιδήποτε άλλο δινόταν καθημερινά στους ασθενείς. Επιπλέον κάθε φορά που ερχόταν ένας βαρεία άρρωστος, ο γιατρός, ο οποίος τον αναλάμβανε αρχικά, έπρεπε να δώσει πλήρη αναφορά στον «πριμικήριο» για την κατάσταση του και κατόπιν με εντολή του τελευταίου ένας νέος γιατρός αναλάμβανε τη φροντίδα του ασθενούς.8
             Εκτός από τους «πριμικηρίους» στους θαλάμους κοντά στους γιατρούς υπηρετούσαν ένας δάσκαλος της ιατρικής τέχνης. Ο δάσκαλος όφειλε να εκπαιδεύσει τους νεαρούς γιατρούς στις γνώσεις της ιατρικής επιστήμης λαμβάνοντας χορηγία σε χρήματα, φαγητό κτλ, για την εργασία του.
             Το διοικητικό και εργατικό προσωπικό :
             Επικεφαλής του νοσοκομείου ήταν ο «νοσοκόμος» (κάτι ανάλογο με ένα διευθυντή ή πρόεδρο ενός σημερινού νοσοκομείου), ο οποίος μαζί με τον επιστάτη φρόντιζαν να προμηθεύονται σε επαρκείς ποσότητες όλα τα απαραίτητα είδη που χρειάζονταν το νοσοκομείο και να διανέμουν σε αφθονία όλα τα αναγκαία στους ασθενείς.10


 7 Byzantine Monastic Foundation Documents 758, 765. 8 Byzantine Monastic Foundation Documents 758. 9 Byzantine Monastic Foundation Documents 765. Ο μισθός του ήταν ίδιος με αυτόν του «νοσοκόμου» (διευθυντή του νοσοκομείου). Σε περίπτωση που ο δάσκαλος της ιατρικής τέχνης αμελούσε τα καθήκοντά του ο μισθός του θα κόβονταν και θα αντικαθιστούνταν από άλλο δάσκαλο. Επίσης οι μαθητευόμενοι «φοιτητές» της ιατρικής συνόδευαν τους γιατρούς κατά την επιθεώρηση των ασθενών, βλ. Plinio Prioreschi, A History of Medicine 115. 10 Byzantine Monastic Foundation Documents 734, 758.


Το νοσοκομείο διέθετε τέσσερις φαρμακοποιούς (ένας «αρχιφαρμακοποιός» και τρεις ειδικοί επί των φαρμάκων) καθώς και δύο βοηθούς τους, ένα θυρωρό, πέντε γυναίκες, οι οποίες εργάζονταν στα πλυντήρια, έναν άνδρα επισταμένο για τη συνεχή ύπαρξη ζεστού νερού, δύο μαγείρους, δύο φουρνάρηδες, ένα μυλωνά, ένα σταβλίτη, ό οποίος θα είχε την ευθύνη για τα άλογα των γιατρών και παράλληλα θα εργαζόταν και στο μύλο, ένα φρουρό για την πύλη, ένα προμηθευτή των αναγκαίων ειδών, τρεις ιερείς (ένας θα ήταν υπεύθυνος για τις εξομολογήσεις των ετοιμοθάνατων και ένας άλλος για τις κηδείες), δύο αναγνώστες εκκλησιαστικών κειμένων, τέσσερις νεκροθάφτες και έναν καθαριστή των αποχετεύσεων.11
             Το τυπικό του μοναστηριού καθόριζε τις μερίδες φαγητού για κάθε ασθενή, τη χρηματική βοήθεια που καθένας τους θα έπαιρνε από το νοσοκομείο αλλά και την τροφοδοσία του προσωπικού (βοηθούς, νοσοκόμους, υπηρέτες).12 Επίσης από το τυπικό λαμβάνονταν φροντίδα τόσο για την ατομική καθαριότητα των ασθενών, η οποία αποτελούσε ευθύνη του προσωπικού13 όσο και για την ύπαρξη ειδών καθαριότητας (πετσέτες, λεκάνες) και μαγειρικών σκευών.14 Επιπλέον – σύμφωνα πάντα με το τυπικό – ο νοσοκόμος και ο επιστάτης θα εφοδιάζονταν με χρήματα, τρόφιμα και όλα τα απαραίτητα παντοειδή υλικά για να ανταποκριθούν στις άμεσες ανάγκες του νοσοκομείου.15 Όλα τα μέλη του προσωπικού πληρώνονταν κανονικά (τα ποσά για κάθε εργασιακό πόστο ορίζονταν μέσα στο τυπικό) για την εργασία τους μέσα στο νοσοκομείο.16
             Η οργάνωση, η δομή και η λειτουργία του νοσοκομείου της μονής Παντοκράτορα μας αποκαλύπτουν την ύπαρξη μιας πρότυπης μονάδας περίθαλψης μέσα στη βυζαντινή πρωτεύουσα. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς αν το συγκεκριμένο νοσοκομείο ήταν στα πρότυπα των υπόλοιπων βυζαντινών νοσοκομείων.17 Από τις διατάξεις ωστόσο του τυπικού, οι οποίες καθορίζουν και την παραμικρή λεπτομέρεια για τη φροντίδα των ασθενών και τη δράση του προσωπικού (γιατρών, νοσοκόμων, βοηθών, υπηρετών κτλ) μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η Κωνσταντινούπολη διέθετε ίσως το κορυφαίο νοσοκομείο στην μεσαιωνική Ευρώπη του 12ου αιώνα.


11 Byzantine Monastic Foundation Documents 759. 12 Byzantine Monastic Foundation Documents 759-760. Το νοσοκομείο όφειλε να δίνει σε κάθε ασθενή ένα νόμισμα για την αγορά κρασιού, αναψυκτικών και σαπουνιού βλ. και Byzantine Hospitals – (www.sciencemuseum.org.uk/broughttolife/people/byzantinehospitals.com).
13 Byzantine Monastic Foundation Documents 760.
14 Byzantine Monastic Foundation Documents 760.
15 Byzantine Monastic Foundation Documents 760-762.
16 Byzantine Monastic Foundation Documents 762-765. Το νοσοκομείο χρηματοδοτούνταν απευθείας από το αυτοκρατορικό ταμείο βλ. Plinio Prioreschi, A History of Medicine 114.
17 Plinio Prioreschi, A History of Medicine 115.


Βιβλιογραφία.
1. Byzantine medicine – (www.wikipedia.org/wiki/Byzantine_Medicine.com).
3. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τ. Θ΄ (Μεταβυζαντινός και Υστεροβυζαντινος Ελληνισμός, Αθήνα 1980).
4. Byzantine Monastic Foundation Documents. A complete Translation of the Surviving Founders’ Typika and Testaments. n. 28: Pantocrator 725-781. {ed. by John Thomas and Angela Constantinides Hero with the assistance of Giles Constable. Publ. by Dumbarton Oaks Research Library and Collection Washington, D.C. 2000}.
5. Plinio Prioreschi, A History of Medicine 115, Horatius Press 1996.
6. P. Gautier, “Le typikon du Christ Sauveur Pantocrator”, REB 32 (1974) 84.2 (1-145).






ΔΥΟ ΕΚΑΤ. ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ.

Bόσνιοι μουσουλμάνοι στρατιώτες στην υπηρεσία της ναζιστικής Γερμανίας κατά το 2ο Π.Π. Δυο γενιές αργότερα η Γερμανία, μέσω ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, θα πρωταγωνιστήσει ώστε οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου να αποκτήσουν ανεξαρτησία.  (Rue des Archives/Rue des Archives/Tallandier)

Του David Motadel, καθηγητή διεθνούς ιστορίας στη London School of Economics
 
Επιμέλεια: Ε.Δ.ΝΙΑΝΙΟΣ

[Οι σχέσεις της Γερμανίας με το Ισλάμ είναι παλαιότατες, αν και οι προελαύνοντες Οθωμανοί κατόρθωσαν να φτάσουν μόνο μέχρι τη Βιέννη (πολιορκίες 1529 και 1683). Ωστόσο το Κοράνι κατόρθωνε να καταλάβει τις καρδιές και τα μυαλά των σημαντικότερων εκπροσώπων της πνευματικής γερμανικής ελίτ, όπως μαρτυρούν οι εκμυστηρεύσεις των Γκαίτε* και Νίτσε*. Ηταν τότε που οι Γερμανοί διανοούμενοι αρνούνταν τον ειρηνοποιό Χριστό και προσκυνούσαν τον πολέμαρχο Μωάμεθ, πετούσαν το Ευαγγέλιο στον κάλαθο των αχρήστων και ασπάζονταν το Κοράνι. Ηταν τότε που τα σκοτάδια, που τα ονόμασαν «Φώτα», κατέκλυζαν τη Γερμανία και ολόκληρη την Ευρώπη. Αργότερα ήρθε ο Χίτλερ, χέρι-χέρι με το παγκόσμιο Ισλάμ, οι εκατόμβες των νεκρών, μαζί με τις μαζικές καταστροφές, το αίμα, τα δάκρυα και τον πόνο … Ε.Δ.Ν.]

Bόσνιοι μουσουλμάνοι στρατιώτες στην υπηρεσία της ναζιστικής Γερμανίας κατά το 2ο Π.Π. Δυο γενιές αργότερα η Γερμανία, μέσω ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, θα πρωταγωνιστήσει ώστε οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου να αποκτήσουν ανεξαρτησία.  (Rue des Archives/Rue des Archives/Tallandier)

Περίπου δύο εκατομμύρια αλλοδαποί πολέμησαν στο γερμανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, από τους οποίους δεκάδες χιλιάδες στις τάξεις του Waffen SS. Οι λόγοι τους ήταν ποικίλοι. Για τους σοβιετικούς κρατούμενους, ήταν ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από το θάνατο λόγω πείνας και κρυολογήματος στα στρατόπεδα κρατουμένων και να λιποτακτήσουν το συντομότερο δυνατό. Υπήρξε επίσης η έλξη οικονομικών πλεονεκτημάτων και η σύγχρονη εικόνα που μεταδίδουν οι μονάδες SS. Για μια μειονότητα υπήρχαν πολιτικοί λόγοι: αντι-κομμουνισμός, εχθρότητα στη σοβιετική εξουσία της ΕΣΣΔ, η έλξη ενός «μυστικισμού» της καθαρότητας της φυλής και της ιδανικής κοινωνίας. Ο ναζισμός ήταν πράγματι μια ουτοπία του τέλειου κόσμου μιας ανθρωπότητας  συμφιλιωμένης με τον εαυτό της μόλις απελευθερωθεί από τα ανεπιθύμητα στοιχεία της: Εβραίους, κομμουνιστές και υλιστές καπιταλιστές. Χωρίς τη βοήθεια αυτή των αλλοδαπών, η Γερμανία θα είχε χάσει τον πόλεμο από το 1943.
Αλλά η συμμετοχή μουσουλμάνων στη ναζιστική πολεμική μηχανή ήταν άλλου είδους και πολύ πιο βαθιά, όπως μελέτησε ο βρετανός ιστορικός David Motadel στο βιβλίο του Οι μουσουλμάνοι και η ναζιστική πολεμική μηχανή. Στην προώθησή τους στη Γιουγκοσλαβία καθώς και στις μουσουλμανικές περιοχές της ΕΣΣΔ, τα γερμανικά στρατεύματα εξεπλάγησαν από την ενθουσιώδη υποδοχή των μουσουλμανικών πληθυσμών. Υπήρχαν βέβαια οι τοπικές συγκρούσεις, εχθρότητα προς τους ορθόδοξους Σέρβους εξαιτίας  της άρνησης δημιουργίας του βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, εχθρότητα των Τατάρων της Κριμαίας στη σοβιετική εξουσία, παραδοσιακός αντισημιτισμός του Ισλάμ. Το Ισλάμ δεν ήταν το μόνο επειδή το φασιστικό κράτος των Ουστάσι, το οποίο στηριζόταν στην Καθολική Εκκλησία, δεν ήταν άσχετο με τη σφαγή των εβραϊκών πληθυσμών και δεν χαιρέτισε την υποστήριξη των Ναζί στους Μουσουλμάνους των Βαλκανίων.


Αλβανοί Τσάμηδες στις τάξεις του γερμανικού στρατού της κατοχής διέπραξαν εγκλήματα σε βάρος Ελλήνων.




Η σχέση μεταξύ του Ισλάμ και του ναζισμού ήταν κάτι περισσότερο από μια συγκυριακή και ευκαιριακή συμμαχία: ήταν μια πραγματική ιδεολογική γοητεία, μια πραγματική ιστορία αγάπης. Για τους Ναζί η ιδέα του χαλιφάτου ήταν παρόμοια με την εθνικοσοσιαλιστική fuhrerprinzip. Από το 1943, το NSDAP  [το Εθνοσοσιαλιστικό Κόμμα] δέχτηκε επισήμως στις τάξεις της τους οπαδούς του Ισλάμ. Κάθε κριτική στο Ισλάμ απαγορεύτηκε στο Τρίτο Ράιχ, το οποίο έκτισε τζαμιά και δημιούργησε εκπαιδευτικά ιδρύματα για ιμάμηδες επιφορτισμένους να διδάξουν στους μουσουλμάνους ότι ο Φύρερ ήταν συνέχεια του προφήτη. Επαυσαν να αποκαλούνται αντισημίτες, μιας και οι Άραβες ήταν Σημιίτες, και άρχισαν να αποκαλούνται αντι-Εβραίοι. Ο Χίτλερ και ο Χίμλερ έβλεπαν στο Ισλάμ μια «θρησκεία ανδρών»  διαπνεόμενη από «μια ισχυρή αρρενωπή και πολεμική πίστη». Ο Χίτλερ θεωρούσε ότι η νίκη του Κάρολου Μαρτέλου το 732*** εναντίον των Αράβων είχε προκαλέσει την διάσπαση της Ευρώπης, της οποίας το Ισλάμ  θα διασφάλιζε την ενότητα, ενώ ο χριστιανισμός, μια μαλακή θρησκεία, συνέβαλε στη μείωση του ρόλου των Γερμανών.
Το βιβλίο του βρετανού ιστορικού, David Motadel, δεν είναι δοκίμιο, αλλά καρπός μιας έρευνας δέκα ετών από πολύ πλούσιες πηγές, ουσιαστικά Γερμανικές, χωρίς καμία ιδεολογική προκατάληψη. Πρόκειται για σπουδαίο βιβλίο ιστορίας, όπως τονίζει ο Christian Ingrao στον πρόλογο του.
Είναι περίεργο να σημειώσουμε ότι πολλοί επικριτές αυτού του βιβλίου ενδιαφέρονται για την εξιλέωση του Ισλάμ, αποδεικνύοντας ότι η προσέγγιση μεταξύ Ισλάμ και Ναζισμού είναι ανοιχτή πληγή.
Η ναζιστική πολιτική απέτυχε, πρώτον επειδή έχασε τον πόλεμο, αλλά και επειδή βασιζόταν σε μια εξωπραγματική πανισλαμιστική αντίληψη του μουσουλμανικού κόσμου.
Οι προσπάθειες ανεύρεσης μουσουλμανικών στρατευμάτων στο Μαγκρέμπ απέτυχαν και είναι γνωστό ότι ο βασιλιάς του Μαρόκου Μοχάμεντ Β – τότε γαλλικό προτεκτοράτο – αρνήθηκε να εφαρμόσει την πολιτική [των δοσίλογων] του Βισύ, που επέβαλε  το κίτρινο αστέρι στους Εβραίους.
Η πολιτική αυτή δεν εγκαταλείφτηκε από όλους, καθώς ο μεγάλος μουφτής Ελ Χουσεϊνί της Ιερουσαλήμ, ο οποίος πέρασε πολλά χρόνια στη Γερμανία για να ενισχύσει αυτή την πολιτική του καθεστώτος, κατόρθωσε να διαφύγει από τη Γερμανία, μέσω της Ελβετίας, στο Κάιρο με τη βοήθεια των Αμερικανών με στόχο τη χρησιμοποίηση της εχθρότητας του Ισλάμ προς τον κομμουνισμό, για να προετοιμάσουν τον ψυχρό πόλεμο. Ο Ελ Χουσεϊνί συνέβαλε στην άνοδο των Αδελφών μουσουλμάνων, οι οποίοι εντούτοις τον περιθωριοποίησαν.

Είναι ενδιαφέρον να τονίσουμε ότι αν το πανισλαμικό όραμα των ναζιστών δεν ολοκληρώθηκε τότε, βρίσκεται σήμερα στην καρδιά της ιδεολογίας του χαλιφάτου που ανέπτυξε το Daech.
Ένας κακόπιστος θα μπορούσε να κάνει έναν παραλληλισμό μεταξύ της δήλωσης του Ζαν-Λυκ Μελανσόν (το 2012, στην οποία αποδοκιμάζει τη νίκη του Κάρολου Μαρτέλου το 732***) “… Αν μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει τους αιώνες σκοταδισμού στους οποίους μας καταδίκασε ο έλεγχος της Εκκλησίας στη χριστιανική Δύση, αν μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τη συνεισφορά των αραβικών, αραβο-ανδαλουσιανών πολιτισμών ... » με την άποψη του Χίτλερ, που παραθέτει ο Μοταντέλ « Το κακό με μας είναι ότι έχουμε κακή θρησκεία (…) Η μωαμεθανική θρησκεία (…) μας ταιριάζει πιο πολύ από τον Χριστιανισμό. Γιατί ο Χριστιανισμός να έχει τόση ανεκτικότητα και αναποφασιστικότητα;“. Είναι το σύγχρονο Ισλάμ, που εκφράζεται από τους Αδελφούς μουσουλμάνους οι οποίοι σκοπεύουν να υποτάξουν τον Χριστιανισμό στα δόγματα του, μια επιστροφή αυτού του ιστορικού δεσμού μεταξύ  ισλαμισμού και ναζισμού; Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Mελανσόν, ηγέτης των “Ανυπότακτων” θα έκανε καλά να θυμάται ότι Ισλάμ σημαίνει ακριβώς “υποταγμένος”.


*Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε (1749- 1832): «Το Ισλάμ εκφράζει κατά τον καλύτερο τρόπο τις ιδέες μου… Διαβάζοντας το Κοράνι, στην αρχή…μας απωθεί. Αλλά ξαφνικά μας γοητεύει, μας εκπλήσσει και τελικά επιβάλλει το σεβασμό μας. Το ύφος του, σε αρμονία με το περιεχόμενο και τον αντικειμενικό του σκοπό, είναι αυστηρό, μεγαλοπρεπές, τρομερό, υπέροχο για πάντα…Το βιβλίο αυτό θα συνεχίσει να ασκεί ισχυρή επιρροή στους καιρούς που έρχονται.»
**Φρειδερίκος Νίτσε (1844 – 1900): “Ο χριστιανισμός μας αποστέρησε τον πλούτο του αρχαίου πολιτισμού και αργότερα μας αποστέρησε από εκείνο του ισλαμικού πολιτισμού. Ο θαυμάσιος ισλαμικός πολιτισμό της Ισπανίας – κατά βάθος πιο κοντά σε μας, ανταποκρινόμενος περισσότερο απ’ ό,τι η Ρώμη και η Ελλάδα στην αίσθησή μας και την καλαισθησία μας –    καταπατήθηκε (και προτιμώ να μη σκέφτομαι από ποια πόδια!)                                                                                                                 
– Γιατί;
Επειδή γεννήθηκε από αριστοκρατικά ένστικτα, από αρρενωπά ένστικτα, επειδή έλεγε ναι στη ζωή, και επιπλέον είχε τις έξοχες λεπτότητες της ισλαμικής ζωής! … Οι σταυροφόροι αργότερα πολέμησαν κάτι στο οποίο πριν καλύτερο θα ήταν να βάλουν εδαφιαία μετάνοια […]
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα όπως είναι!
Oι σταυροφορίες; Μια πειρατεία μεγάλης κλίμακας και τίποτα περισσότερο! […] Η γερμανική αριστοκρατία απουσιάζει σχεδόν από την ιστορία του ανώτερου πολιτισμού: μαντεύουμε την αιτία … Χριστιανισμός και αλκοόλ – τα δύο μεγάλα μέσα διαφθοράς … Δεν τίθεται δίλημμα επιλογής μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανισμού, ούτε μεταξύ Αραβα και Εβραίου.
Η απάντηση δίνεται εκ των προτέρων: εδώ, δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογής… “Πόλεμος μέχρι θανάτου με τη Ρώμη! Ειρήνη και φιλία με το Ισλάμ “. Αυτό αισθάνθηκε, αυτό έκανε αυτό το μεγάλο πνεύμα, η μοναδική ιδιοφυΐα μεταξύ των Γερμανών αυτοκρατόρων ο Φρειδερίκος ο 2ος. Αν το Ισλάμ αψηφά τον Χριστιανισμό, έχει χίλιες φορές δίκαιο: το Ισλάμ προϋποθέτει  άνδρες αρρενωπούς σε όλα».


Πηγή: (http://seddouki.foued.over-blog.fr/article-citations-de-personnes-celebre-sur-l-islam-voltaire-bonaparte-victor-hugo-montesquieu-lamartine-goe-112051779.html).
***Στη μάχη του Πουατιέ, με την οποία αναχαιτίστηκε η αραβική προέλαση στη δυτική Ευρώπη.
Πηγή: https://claude-rochet.fr/islamisme-et-nazisme/


ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ
http://www.anixneuseis.gr/%ce%b4%cf%85%ce%bf-%ce%b5%ce%ba%ce%b1%cf%84-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%b8%ce%b5%ce%bb%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%83-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83/ 


ΙΜΙΑ 1996 : ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ Γ' ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

(Στην ιερή μνήμη των τριών παλικαριών του Πολεμικού Ναυτικού)
Το βιβλίο της Γ´ Γυμνασίου, «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία», το οποίο πρωτοεκδόθηκε το 2007, στην Ενότητα 58 (σελ. 163) στο θέμα «Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ 1993-2000), γράφει:

«Οι εκλογές τον Οκτώβριο 1993 έφεραν ξανά στην Κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Τον Ιανουάριο του 1996, όμως, ο Ανδρέας Παπανδρέου…..Την ίδια εποχή, με αφορμή τη διεκδίκηση από την Τουρκία της βραχονησίδας Ίμια, στα Δωδεκάνησα, ξέσπασε κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που αποκλιμακώθηκε με αμοιβαίες υποχωρήσεις (1996)»
 
   Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες και δημοσιεύματα για τα γραφόμενα αυτά, όπου σε τρεις μόνο σειρές υπάρχουν τρία λάθη: Ηθικό, Ιστορικό και Γεωγραφικό, το βιβλίο αυτό εξακολουθεί να διδάσκεται.

Πρώτο  λάθος    (Ηθικό)

      Δεν γίνεται καμία αναφορά στην ιερή μνήμη των τριών παλικαριών του Πολεμικού Ναυτικού, πλήρωμα του ελικοπτέρου ΠΝ 21 της Φρεγάτας   «ΝΑΒΑΡΙΝΟ» – Χριστόδουλου  ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ, κυβερνήτη, Υποπλοιάρχου ΠΝ, Παναγιώτη  ΒΛΑΧΑΚΟΥ, συγκυβερνήτη, Υποπλοιάρχου ΠΝ,  και Έκτορα  ΓΙΑΛΟΨΟΥ,  χειριστή συσκευών, Αρχικελευστή ΠΝ   –   που θυσιάστηκαν στη θάλασσα των Ιμίων, την 31 Ιανουαρίου 1996, υπερασπιζόμενοι τα κυριαρχικά δικαιώματα  της πατρίδας μας.

Δεύτερο   λάθος  (Ιστορικό) 

     Δεν γίνεται καμία αναφορά στην Τουρκική πολεμική επιχείρηση κατάληψης των Ελληνικών νησίδων Ίμια, από 28 μέχρι 31  Ιανουαρίου 1996.
 
   Η Ελλάδα, μέσα από επίσημο βιβλίο, αποδέχεται, έστω και έμμεσα, ότι δεν έχει την πλήρη κυριαρχία των νησίδων Ίμια, αφού αποδέχεται ότι: διεκδικεί η Τουρκία, καθώς η λέξη διεκδικώ σημαίνει: «προσπαθώ να αποκτήσω κάτι που το επιδιώκουν και άλλοι».  Η λέξη «διεκδίκηση» σημαίνει: 

(ι) «αγώνας για την απόκτηση κάποιου αγαθού που ανήκε σε κάποιον και του το καταπάτησαν» (βλέπε, Το Μεγάλο Λεξικό A. Γεωργοπαπαδάκου, Εκδόσεις Α. Μαλλιάρη σελ. 300) και
(ιι) «υπεράσπιση, άμυνα» (βλέπε, Ετυμολογικό Λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη σελ.368).
και έγιναν «αμοιβαίες υποχωρήσεις» που σημαίνει ότι, και εμείς και οι Τούρκοι, περιορίσαμε τις αξιώσεις μας (εμείς σε τι ακριβώς περιορίσαμε τις αξιώσεις μας;).

Τρίτο  λάθος  (Γεωγραφικό) 

      Δεν υπάρχει μια βραχονησίδα Ίμια, αλλά υπάρχουν δυο νησίδες Ίμια, τα ανατολικά Ίμια, με βάθη από 5 μέχρι 35 μέτρα και τα δυτικά Ίμια, με βάθη από 7 μέχρι 35 μέτρα.
   Σε αυτές (στον πληθυντικό) αναφερόταν και η από 29-12-1995 Τουρκική Ρηματική Διακοίνωση. Στους επίσημους ναυτικούς χάρτες της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού, χαρακτηρίζονται με τη συντομογραφία «Νες Ίμια», δηλαδή, νησίδες Ίμια. Είναι νησίδες που ανήκουν στην αλυσίδα νησιών, νησίδων και βραχονησίδων με την γενική ονομασία «Δωδεκάνησα», τα οποία με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων (1947) προσαρτήθηκαν από τους Ιταλούς στην Ελλάδα. Έχουν συνολική έκταση 10 στρέμματα με βλάστηση. Μάλιστα, στα δυτικά Ίμια μέχρι και τον Απρίλιο του 2004, υπήρχε  κτηνοτροφική δραστηριότητα.

Πότε επιτέλους, η ‘ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ’ θα γράφεται όπως πραγματικά είναι και όχι όπως την θέλουν ορισμένοι; 
 
Αλεξανδρούπολη   Ιανουάριος  2020

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  Νικόλαος
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)


ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
https://infognomonpolitics.gr/2020/01/imia-1996-dite-ti-grafi-edo-ke-13-chronia-to-anistorito-vivlio-istorias-tis-g%ce%84-gymnasiou/ 

Η ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΙΑ ΙΜΙΑ (ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ) ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΗ ''ΝΕΚΡΟΨΙΑ'' ΤΟΥ ΣΤΕΪΤ ΝΤΙΠΑΡΤΜΕΝΤ

Μετά το τέλος κρίσεων, οι αξιωματούχοι του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, συνηθίζουν να συντάσσουν ένα κείμενο με το οποίο κρίνεται η αμερικανική προσπάθεια, και το οποίο χαρακτηρίζεται άκρως απόρρητο. Στην περίπτωση της κρίσης των Ιμίων, το έργο αυτό ανέλαβε ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Στρόουμπ Τάλμποτ. Πρώην δημοσιογράφος του περιοδικού TIME και στενός φίλος του προέδρου Μπιλ Κλίντον, ο Τάλμποτ, που είναι σήμερα ηγετικό στέλεχος του στρατηγικού Ιδρύματος Brookings της Ουάσιγκτον, ήταν γνωστός για τη «διπλωματική ωμότητα» που τον χαρακτήριζε, και για το γεγονός ότι αντιμετώπιζε απαξιωτικά τέτοια περιστατικά, ιδιαίτερα εάν τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα ετίθεντο σε κίνδυνο για «βλακώδεις λόγους», όπως θεωρούσαν στην Ουάσιγκτον την υπόθεση των Ιμίων. Οσοι πληροφορήθηκαν τότε, ότι ανέλαβε την συγγραφή την κριτική, δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι το κείμενο θα ήταν «στεγνό», και θα αποτύπωνε την πραγματικότητα, μέσα φυσικά από το δικο του πρίσμα. (*Το άκρως απόρρητο κείμενο του Στρόουμπ Τάλμποτ, με ημερομηνία 2 Φεβρουαρίου 1996, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά. Η ερευνητική ομάδα επεδίωξε τον αποχαρακτηρισμό του κειμένου-κριτικής, και τον πέτυχε στις 2 Φεβρουαρίου 2006, ακριβώς δέκα χρόνια μετά την συγγραφή του. Αρχικά το τηλεγράφημα ήταν λογοκριμένο και χρειάστηκαν συνεχείς προσπάθειες και επανηλειμμένες εφέσεις για να παραδοθεί στο σύνολό του) Ο Τάλμποτ εγκαλεί, με καθόλου διπλωματικό τρόπο, τον τότε Ελληνα πρωθυπουργό, υποστηρίζοντας ότι «η υπόσχεση του Σημίτη στη Βουλή στις 29 Ιανουαρίου να διατηρήσει τη σημαία στη θέση της αποδείχθηκε ενοχλητικό βάρος, όταν υποχώρησε από τις θέσεις του». Σημειώνει δε ότι «ο κ. Αρσένης και (πολύ πιθανώς) η στρατιωτική ιεραρχία φαίνονται καταδικασμένοι να πληρώσουν τις συνέπειες της πανωλεθρίας στα Ίμια, ενδεχομένως χάνοντας τη θέση τους», ενώ χαρακτηρίζει τον συμβιβασμό που επέβαλε ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ως ήττα της Ελλάδας. Πιστεύει -και για μερικούς δεν έχει άδικο- ότι η αποτροπή του ελληνοτουρκικού πολέμου οφείλεται στην αμερικανική παρέμβαση και σε τίποτα άλλο. Είναι χαρακτηριστικό, ότι εκείνες τις ημέρες ο Χόλμπρουκ κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι κοιμόταν την ώρα της κρίσης και η αλήθεια είναι ότι η Ενωση δεν έπραξε τίποτα απολύτως για να βοηθήσει μία χώρα μέλος της, ούτε έκανε την παραμικρή παρέμβαση προς τις δύο χώρες. Ο Τάλμποτ προσθέτει ότι «πολλοί Έλληνες θεωρούν την αποχώρηση των στρατευμάτων τους και την απομάκρυνση της σημαίας από τα Ίμια ως ήττα, η οποία ήταν αποτέλεσμα διστακτικότητας και υποδούλωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες». Υποστηρίζει επίσης ότι «η συχνά κατηγορηθείσα για την τήρηση ίσων αποστάσεων αμερικανική πολιτική θεωρείται υποστήριξη του εχθρού», και σημειώνει: «Η μεταχείριση της Αμερικής ως αποδιοπομπαίου τράγου δεν θα είναι αρκετή για τους Ελληνες εθνικιστές οι οποίοι επιθυμούν να επιρρίψουν ευθύνες και εσωτερικά. Ο ad hoc χαρακτήρας των ενεργειών της Ελλάδας στα Ίμια και η κοινοβουλευτική ρητορική που τις υποστήριξε προετοίμασαν την ήττα της Ελλάδας».

Το απόρρητο τηλεγράφημα, αναφέρει:
Ημερομηνία: 2 Φεβρουαρίου 1996, Ωρα: 22:27
Από: Υπουργό Εξωτερικών Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Ουάσιγκτον
Προς: Όλες τις ευρωπαϊκές διπλωματικές αποστολές, Προτεραιότητα.
Επίσης: στην CIA, NSA και DIA, Ουάσιγκτον, στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (NSC), All PolAds Collective. Και στους: Verschbow, Beers, Tenet και Fried.
Θέμα: Ανάλυση Πληροφοριών και Έρευνας: Ελλάδα / Τουρκία: Αλληλοκατηγορίες- αντεγκλήσεις για τα Ίμια
  1. Απόρρητο. Διαβάθμιση από ΜπόουμανΜίλερ, Διευθυντή Πληροφοριών και Έρευνας, Ευρώπης και Καναδά
  2. Η συνημμένη ανάλυση Πληροφοριών και Έρευνας, η οποία εκπονήθηκε στις 02/02/96, διαβιβάζεται για την ενημέρωσή σας.
  3. Σύνοψη: Μετά την αποτροπή της στρατιωτικής σύγκρουσης με αφορμή τους βράχους των Ιμίων/Καρντάκ μόνον μέσω της αμερικανικής παρέμβασης, οι Ελληνες και Τούρκοι ηγέτες συνεργάζονται με Αμερικανούς διπλωμάτες (αλλά όχι μεταξύ τους) για την αποφυγή της επανάληψης του επεισοδίου. Πολλοί Έλληνες, ταπεινωμένοι επειδή ρεζιλεύτηκαν και από τη θεωρούμενη αμερικανική προτίμηση για την Τουρκία, αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους, αλλοδαπούς και εγχώριους. Οι εθνικιστές και άλλα στοιχεία και στις δύο χώρες απειλούν να προκαλέσουν ταραχή στα ύδατα γύρω από οποιοδήποτε από τα εκατό παρόμοια αμφισβητούμενα νησιά στο Ανατολικό Αιγαίο. Τέλος σύνοψης.
  4. Η διαφορά φανέρωσε για άλλη μια φορά πόσο εύθραυστες είναι οι σχέσεις στο Αιγαίο, ιδίως για την Αθήνα και την Άγκυρα. Τα ακραία εθνικιστικά παιχνίδια του Τύπου και η φλογερή πολιτική ρητορική κατά τη διάρκεια και μετά την κρίση περιορίζουν σε τέτοιο βαθμό τις δύο κυβερνήσεις, ώστε οποιοσδήποτε υπαινιγμός περί συμβιβασμού ή αναγνώρισης σφάλματος να είναι αδύνατος. Παρότι η ευγνωμοσύνη για τις αμερικανικές καλές υπηρεσίες που εξέφρασε ο πρωθυπουργός Σημίτης (προς έκπληξη των υποστηρικτών του) και οι παρεμφερείς δηλώσεις αξιωματούχων στην Άγκυρα ήταν αυθεντικές, τα μέλη της αντιπολίτευσης και στις δύο χώρες είναι αποφασισμένα να ασκήσουν κριτική σε κάθε θεωρούμενη υποτέλεια στην Ουάσιγκτον.
  5. Καθώς ο στόχος της Τουρκίας (προηγούμενο καθεστώς) ήταν πιο περιορισμένος από την απόπειρα τετελεσμένου γεγονότος της Ελλάδας, η πρωθυπουργός Τσιλέρ μπόρεσε να διακηρύξει τη νίκη της. Στον λαό της, η τουρκική επιχείρηση φάνηκε απόλυτα συνεπής με την ειρηνική επίτευξη της ελληνικής αποχώρησης, παρά τη σύγχυση και τις αλλαγές που συνέβησαν την τελευταία στιγμή. Η συνεισφορά της Τσιλέρ στη λήψη αποφάσεων από τον τουρκικό στρατό μπορεί να υπήρξε περιορισμένη μετά την έγκριση της επιχείρησης εκ μέρους της, αλλά φαίνεται να κέρδισε σημαντική πολιτική εκτίμηση, την οποία θα προσπαθήσει να μετατρέψει τώρα σε πρόσθετη δύναμη μόχλευσης στην προσπάθειά της να σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση.
  6. Οι τουρκικές υπηρεσίες ασφάλειας απολαμβάνουν την καλή δημοσιότητα των διαδοχικών επιτυχιών: πρώτα, οι πειρατές του φέρι «Αβράσια», τώρα οι Έλληνες. Και οι δύο προκλήσεις έδωσαν στην Τσιλέρ την ευκαιρία να «φανεί πρωθυπουργός» στα μάτια του λαού, αλλά αυτό που μετρά είναι οι ψήφοι στην Εθνοσυνέλευση. Η Τσιλέρ επιμένει να ηγηθεί ως πρωθυπουργός αφού καταφέρει να σχηματίσει έναν συνασπισμό DYP/ANAP, και υπάρχουν φήμες για υπουργικό συμβούλιο μειοψηφίας στην Άγκυρα. Παρότι μια ανανεωμένη συνεργασία μεταξύ της Τσιλέρ και του ηγέτη του CHP Μπαϊκάλ μπορεί να είναι προτιμότερη από την εναλλακτική λύση ANAP/REFAN, δύσκολα θα καλύψει την αναγκαιότητα μιας «ισχυρής κυβέρνησης».
  7. Στην Ελλάδα, η νίκη του Σημίτη στην ψηφοφορία εμπιστοσύνης στις 31 Ιανουαρίου αποκρύπτει την οργή πολλών βουλευτών, ακόμη και στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ, σχετικά με τη θεωρούμενη ελληνική ταπείνωση. Επηρεασμένοι από τις φωνές της αντιπολίτευσης στη Βουλή περί «προδοσίας» και τη φλογερή κάλυψη του Τύπου, πολλοί Έλληνες θεωρούν την αποχώρηση των στρατευμάτων τους και την απομάκρυνση της σημαίας από τα Ίμια ως ήττα, η οποία ήταν αποτέλεσμα διστακτικότητας και υποδούλωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συχνά κατηγορηθείσα για την τήρηση ίσων αποστάσεων αμερικανική πολιτική θεωρείται υποστήριξη του εχθρού.
  8. Η μεταχείριση της Αμερικής ως αποδιοπομπαίου τράγου δεν θα είναι αρκετή για τους Ελληνες εθνικιστές, οι οποίοι επιθυμούν να επιρρίψουν ευθύνες και εσωτερικά. Ο ad hoc χαρακτήρας των ενεργειών της Ελλάδας στα Ίμια και η κοινοβουλευτική ρητορική που τις υποστήριξε προετοίμασαν την ήττα της Ελλάδας. Οι ελληνικές δυνάμεις φαίνεται να κατέλαβαν τα Ίμια χωρίς την έγκριση του Υπουργού Άμυνας Αρσένη, πόσω μάλλον του Σημίτη, και η επακόλουθη αμυντική πολιτική αποτέλεσε αντικείμενο κακού συντονισμού στο πλαίσιο του υπουργικού συμβουλίου μέχρι τις λιγοστές τελευταίες ώρες. Η υπόσχεση του Σημίτη στη Βουλή στις 29 Ιανουαρίου να διατηρήσει τη σημαία στη θέση της αποδείχθηκε ενοχλητικό βάρος όταν υποχώρησε από τις θέσεις του. Ο Αρσένης και (πολύ πιθανώς) η στρατιωτική ιεραρχία φαίνονται καταδικασμένοι να πληρώσουν τις συνέπειες της πανωλεθρίας στα Ίμια, ενδεχομένως χάνοντας τη θέση τους. (Απόρρητο)
  9. Και τα δύο Υπουργεία Εξωτερικών φαίνονται να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να συνεργασθούν με τις πρεσβείες στην Αθήνα και την Άγκυρα για την αποτροπή περαιτέρω εντυπωσιασμών από δημοσιογράφους, περιβαλλοντικές ομάδες και καιροσκόπους πολιτικούς στους βράχους των Ιμίων ή οπουδήποτε αλλού. Όμως, ο αριθμός των ακατοίκητων νησίδων κατά μήκος των συνοριακών υδάτων καθιστά το καθήκον αυτό ουσιαστικά αδύνατον να υλοποιηθεί. Παρότι η Άγκυρα προτείνει τον διάλογο για τη διάθεση των νησίδων του Αιγαίου, η Αθήνα αρνείται τις συνομιλίες φοβούμενη μήπως υπονομεύσει τις νόμιμες αξιώσεις της και απωλέσει περαιτέρω το κύρος της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν στον άχαρο ρόλο του υποκατάστατου των άμεσων, διμερών διπλωματικών συνομιλιών μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Ο ρόλος αυτός είναι παρ’ όλα αυτά καίριος προκειμένου να μην επαναληφθεί το επεισόδιο των Ιμίων.
            Υπογραφή: Τάλμποτ

ΕΔΩ ΟΛΟ ΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ: 02-1996-FEBRUARY-2227-TALBOT
Το απόρρητο έγγραφο που περιγράφει με ακρίβεια τη διπλωματική ήττα στα ‘Ιμια: http://mignatiou.com/2016/01/to-aporrito-engrafo-pou-perigrafi-me-akrivia-ti-diplomatiki-itta-sta-imia/
ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΕΛΛΙΣ-ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ: https://squareup.com/market/hellenicbookclub
 

MIGNATIOU.COM

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020

ΣΕ ΣΥΓΧΥΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΧΑΓΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ!

Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου
Αντιστράτηγου ε.α. επικεφαλής στο «Παρατηρητήριο Liberal»

 Έπρεπε να φθάσει, εδώ που έφθασε η Τουρκική επιθετικότητα για να κατανοήσουν και οι τελευταίοι καλόπιστοι τι σημαίνει Τουρκικός Αναθεωρητισμός και  να νοιώσουμε όλοι την νέο-οθωμανική ανάσα τόσο κοντά μας. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Χωρίς μία συγκροτημένη Εθνική Στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκικής Απειλής (διότι περί απειλής πρόκειται) τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και με παντελή απουσία  Στρατηγικής Κουλτούρας η οποία να έχει εμποτίσει κοινωνία και πολιτικό κόσμο, γυρίσαμε την πλάτη στον κίνδυνο και έτσι τον μεγιστοποιήσαμε. Με την λέξη «Ανάσχεση» να είναι άγνωστη,  η πολιτική κατευνασμού και ή απουσία αξιόπιστης αποτροπής είναι αυτά που δυστυχώς άνοιξαν την «όρεξη» στην Τουρκία την τελευταία διετία. Και φυσικά η διαρκής και σχεδόν παρακλητική επίκληση των υφισταμένων συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου για δεν έβαλαν  φραγμό στις τουρκικές μεθοδεύσεις που έχουν δημιουργήσει σκηνικό κρίσης.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο  Πρωθυπουργός κατανοεί πλέον το σοβαρό πρόβλημα Ασφαλείας της Χώρας και αναπροσαρμόζει  την πολιτική της Κυβέρνησης, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα την πάγια εθνική θέση σχετικά με την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ στην Χάγη να αφορά στην οριοθέτηση και της Υφαλοκρηπίδας και μόνο. Κάτι που έχει δημοσίως εμφατικά δηλώσει. Όμως παρατηρούμε τις τελευταίες εβδομάδες κάποιες γνωστές φωνές από ….γνωστούς όχι και πολύ ….«φωτεινούς» κύκλους να προβάλουν με πονηρό και κεκαλυμμένο αλλά στομφώδη τρόπο το ψευτοδίλημμα, συμβιβασμός μέσω Χάγης για τις «διαφορές» μας με την Τουρκία ή …πόλεμος. Λες και δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσα. Παραλείποντας βεβαίως οι ίδιοι να επισημάνουν ότι αυτές οι «διαφορές» είναι ουσιαστικά  αυθαίρετες μονομερείς τουρκικές απαιτήσεις.
Δυστυχώς έφθασαν κάποιοι  στο σημείο να λένε ότι η Τουρκία διεκδικεί κομμάτι σε αυτό που η Ελλάδα «θεωρεί… δικό της οικόπεδο»,  όταν αυτό δεν το θεωρούμε αλλά είναι οικόπεδο που οι πρόγονοι μας κατοχύρωσαν το τίτλο κυριότητας με αίμα. Να μιλούν ότι έναντι της διαπραγματεύσεως έχουμε και την επιλογή να ξεκινήσουμε … «καβγά» όταν αυτόν τον …καβγά τον ξεκίνησαν οι Τούρκοι από την επομένη ημέρα της Συνθήκης της Λοζάνης για να αποκαταστήσουν αυτά που θεωρούν  γεωγραφικά και ιστορικά λάθη όπως τα χαρακτήρισε ο κ. Νταβούτογλου. Και συνεχίζουν οι ίδιοι χρησιμοποιώντας την τουρκική επιχειρηματολογία για δικές μας ενέργειες που προκαλούν την τουρκική πλευρά χωρίς βέβαια να έχουν την τόλμη να μας πουν ποιες είναι αυτές οι ενέργειες. Μήπως η διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων; Μας πληροφορούν ότι τα  δικαιώματα μας …αλληλεπικαλύπτονται, αλλά με κουτοπονηριά αποφεύγουν να προσδιορίσουν ποια είναι αυτά και τέλος υπονοούν ότι για έναν ειλικρινή διάλογο (μάλλον θεωρούν ότι πρόκειται για το Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο) χρειάζεται και μία «διαπαιδαγώγηση» της κοινής γνώμης.
Τον τελευταίο καιρό έχουμε δημοσκοπήσεις με κουτοπόνηρα ερωτήματα για να καθοδηγήσουν τις απαντήσεις όπως λόγου χάρη για την επίλυση των διαφορών με δικαστικό τρόπο χωρίς να λένε πως γίνεται και με ποιους όρους η Τουρκία δέχεται κάτι τέτοιο. Ενώ έχουμε και κάποιους άλλους που κάνουν επιλεκτική και αποσπασματική χρήση πραγματικών δεδομένων  για να στηρίξουν τις απόψεις τους που δεν προάγουν τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας, λέξεις μάλλον άγνωστες σε αυτούς.
Αυτοί που δημιουργούν σύγχυση  με μισόλογα και βάζουν ψευτοδιλήμματα, ας μας πουν λοιπόν καθαρά και ξάστερα που λέει και ο λαός μας αν θέλουν διαπραγμάτευση με την Τουρκία για το αν οι Οινούσσες, η Παναγιά, οι Φούρνοι, το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι αλλά και πάνω από 147 μικρονησίδες και βραχονησίδες ανήκουν στην Ελλάδα.  Ας μας πουν "νέτα σκέτα" αν θέλουν να συζητήσουμε με την Τουρκία το αν πρέπει να ασκήσουμε το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας (Αρ 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ) για τα νησιά μας στο Αιγαίο και αν πρέπει να τα αποστρατικοποιήσουμε όπως απαιτούν οι Τούρκοι. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Νίκος Παναγιωτόπουλος  έδωσε την κατάλληλη απάντηση στους έξω, αλλά μάλλον κάποιοι εδώ «μέσα» δεν κατάλαβαν.
Ας μας πουν επίσης χωρίς περιστροφές αν θέλουν να απεμπολήσουμε το αναφαίρετο νόμιμο δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων σε όσο εύρος κρίνουμε εμείς; Μήπως πιστεύουν ότι ανατολικά του 25ου  Μεσημβρινού που αφήνει το μισό Αιγαίο εκτός μπορεί να κυριαρχεί μέσω «συνδικαιοδοσίας» (διοικητικές και λειτουργικές αρμοδιότητες)  η Τουρκία; Η μήπως πιστεύουν ότι έρευνα και διάσωση μπορούν να κάνουν οι Τούρκοι όπου αυτοί νομίζουν; 
Αυτό που μετά βεβαιότητας ξεχνούν συνειδητά ή ασυνείδητα είναι ότι για την Τουρκία υπάρχει μία μόνο ειρήνη! Με ελληνικά νησιά χωρίς καθόλου υφαλοκρηπίδα, με γκρίζες ζώνες και διεκδίκηση μικρονησίδων και βραχονησίδων, με Καστελόριζο χωρίς επήρεια Υφαλοκρηπίδας / ΑΟΖ και  με τα Τουρκικά Α/Φ να πετούν ανεξέλεγκτα πάνω από τα ελληνικά νησιά. Οι Τούρκοι τα λένε θαυμάσια. Δηλαδή με απλά λόγια ελάτε να συζητήσετε αυτά που διεκδικούμε εμείς και τότε θα ισχύσει η «καλή γειτονία» και θα έχουμε ειρήνη! Το ερώτημα είναι γιατί και κάποιοι στην Ελλάδα υιοθετούν την τουρκική επιχειρηματολογία;
Τα ψευδοδιλλήματα τα δημιουργούν οι Ψυχολογικές Επιχειρήσεις της Άγκυρας και είναι ανεπίτρεπτο να επαναλαμβάνονται από Έλληνες. Ας κατανοήσουμε όλοι επιτέλους ότι το «νόμισμα που περνάει» στις Διεθνείς Σχέσεις είναι η Ισχύς. Αυτή ενισχύεται και από τις κατάλληλες Συμμαχίες που όμως δεν αποτελούν  υποκατάστατο αυτού που εμείς ως Κράτος και ως Έθνος οφείλουμε να κάνουμε. Και η Κυβέρνηση κινείται σωστά στον τομέα αυτό προσπαθώντας να δημιουργήσει συνθήκες ανάσχεσης. Ας έχουμε υπόψη μας ότι όσα περισσότερα δίνουμε «χάρη της ειρήνης στην Τουρκία» τόσα περισσότερα αυτή απαιτεί. Η σταθερότητα και η ειρήνη με την αναθεωρητική και επιθετική  Τουρκία διασφαλίζεται με όλα τα μέσα που συνθέτουν τη συνολική εθνική ισχύ, με βασικότερο συντελεστή την στρατιωτική (σκληρή ισχύς). Έτσι επιτυγχάνεται η αποτροπή της οποιαδήποτε επιβουλής και του πολέμου. Η «αποφυγή του πολέμου» με υποχωρητικότητα και «κάθε θυσία» ακόμα και με επώδυνους συμβιβασμούς όπως μας διδάσκει η Ιστορία της προκαλεί τελικά την σύγκρουση και είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την «αποτροπή του πολέμου».



LIBERAL
https://www.liberal.gr/diplomacy/se-sugchusi-apenanti-sti-chagi-kai-stin-tourkia/283984


«ΓΚΡΙΖΕΣ ΖΩΝΕΣ» ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ

Με την κρίση στα Ιμια, το 1996, η Τουρκία ανακάλυψε αίφνης την ύπαρξη νησιών αμφισβητούμενης ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Αν κάποιος μπει σε αυτή τη συλλογιστική, θα ανακαλύψει ότι η Τουρκία έχει σημαντικά προβλήματα με «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας. Παραδείγματα πολλά – όπως αυτό του νησιωτικού συμπλέγματος των Μοσχονησίων στον κόλπο του Αδραμυττίου έναντι της Λέσβου, που βρίσκονται εκτός των τριών μιλίων από τις τουρκι- κές ακτές. Πρόκειται για τα νησάκια Δασκαλειό, Λιος, Καλαμόπουλο, Γιαλονήσι, Πύργος, Αδιάβατος, Ουλιά και Κάλαμος, όπως δείχνει ο χάρτης.

Του Άγγελου Συρίγου
αναπληρωτή καθηγητού Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
 
Στο διεθνές δίκαιο ισχύει ως αρχή ότι οι συνθήκες που καθορίζουν σύνορα δεν λήγουν ποτέ. Οι λόγοι είναι η προστασία του συνοριακού status quo και η θέσπιση του απαραβίαστου των συνοριακών ρυθμίσεων. Το εδαφικό καθεστώς στο Αιγαίο έχει ρυθμιστεί από τις συνθήκες ειρήνης της Λωζάννης (1923), των Παρισίων (1947) και από την ιταλοτουρκική συμφωνία του Ιανουαρίου 1932 για τα Δωδεκάνησα και τη συμπληρωματική συμφωνία/πρακτικό (procès-verbal) του Δεκεμβρίου 1932.
Αυτό σημαίνει ότι ειδικώς στα Δωδεκάνησα ισχύει η οριοθετική γραμμή του 1932. Στο υπόλοιπο Αιγαίο ισχύουν τα άρθρα 6, 12 και 16 της Συνθήκης της Λωζάννης. Εκεί ορίζεται ότι στην τουρκική κυριαρχία περιλαμβάνονται όλα τα νησιά που βρίσκονται εντός τριών μιλίων (δηλ. 4.827 μέτρων) από τις τουρκικές ακτές και δεν εκχωρήθηκαν ρητώς στην Ελλάδα, καθώς και η Ιμβρος και η Τένεδος. Επομένως, ό,τι βρίσκεται πέραν των τριών μιλίων από τις τουρκικές ακτές δεν ανήκει στην Τουρκία.
Με την κρίση στα Ιμια το 1996, η Τουρκία ανακάλυψε την ύπαρξη νησιών αμφισβητούμενης ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Εκτοτε, προσπαθεί να ξαναερμηνεύσει συνθήκες που έχουν γραφεί προ 70 και 100 ετών και να σπείρει αμφιβολίες για ένα εδαφικό καθεστώς εδραιωμένο εδώ και δεκαετίες. Αμφισβητεί νησιά όπως οι Φούρνοι με 1.033 κατοίκους ή οι Οινούσσες με 826…
Αν κάποιος θελήσει να μπει προς χάριν παιγνίου σε αυτή τη συλλογιστική, θα ανακαλύψει ότι εάν υπάρχει κάποιο κράτος που έχει προβλήματα με «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας, αυτό είναι η Τουρκία. Στην είσοδο των Δαρδανελλίων υπάρχει ένα σύμπλεγμα τεσσάρων νησιών που είναι γνωστές ως Μαυρειές ή Λαγούσες. Στη Συνθήκη της Λωζάννης αναφέρεται στο άρθρο 12 ότι επιβεβαιώνεται η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Βορείου Αιγαίου «εκτός της Ιμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών)». Στο άρθρο 14 αναφέρεται ότι «αι νήσοι Ιμβρος και Τένεδος, παραμένουσαι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν». Δεν υπάρχει, όμως, οποιαδήποτε αναφορά περί κυριαρχίας στις Μαυρειές νήσους, οι οποίες βρίσκονται πέραν των τριών μιλίων από τις τουρκικές ακτές. Επομένως, οι Μαυρειές δεν ανήκουν ούτε στην Ελλάδα αλλά ούτε και στην Τουρκία. Είναι μια κατά κυριολεξίαν γκρίζα ζώνη!


Επιπλέον, εκτός των τριών μιλίων από τις τουρκικές ακτές βρίσκονται αρκετά νησιά στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Μοσχονησίων, στον κόλπο του Αδραμυττίου έναντι της Λέσβου. Πρόκειται για τα νησάκια Δασκαλειό ή Κοκκινονήσι, Λιός, Καλαμόπουλο, Γιαλονήσι, Πύργος, Αδιάβατος, Ουλιά, Κάλαμος καθώς και για πέντε ανώνυμους βράχους. Αλλοι τρεις ανώνυμοι βράχοι βρίσκονται πέραν των τριών μιλίων ανάμεσα στις Οινούσσες της Χίου και στη χερσόνησο της Ερυθραίας.
Βάσει της τουρκικής λογικής, τα ίδια θα μπορούσαν να αναφερθούν και για την κατάσταση των νησιών που βρίσκονται στη θάλασσα του Μαρμαρά (Προποντίδα). Στη Συνθήκη των Σεβρών (1920) αναφέρεται ρητώς ότι τα συγκεκριμένα νησιά θα παραμείνουν οθωμανικά (άρθρο 27).
Αντιθέτως, στη Συνθήκη της Λωζάννης δεν αναφέρεται οτιδήποτε σχετικό. Πρόκειται για μία σειρά από μεγάλα νησιά: Προκόνησος (Marmara Adasi), Αφησιά (Ava Adasi), Καλόλιμνος (Imrali), Κούταλη (Ekinlik) και Προβατονήσι (Kuyus Adasi). Επίσης, ούτε τα Πριγκηπονήσια (έξω από την Κωνσταντινούπολη…) αναφέρονται ονομαστικώς σε κάποια συνθήκη.
Είναι προφανώς αδιανόητο για τους Τούρκους να συζητήσουν το νομικό καθεστώς των Πριγκηπονήσων. Αντιστοίχως, όμως, είναι αδιανόητο για την Ελλάδα να συζητά το καθεστώς των Φούρνων, των Οινουσσών κ.ο.κ. σε μια προσπάθεια κακόπιστης ερμηνείας των συνθηκών που θέσπισαν τα σύνορα και τα εδάφη των δύο χωρών. Η πόρτα του φρενοκομείου που άνοιξε με τα Ιμια, είναι καιρός επιτέλους να κλείσει.


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
https://www.kathimerini.gr/967354/gallery/epikairothta/politikh/gkrizes--zwnes-exei-kai--h-toyrkia 



ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΘΝΟΣ

Το ΕΘΝΟΣ σχηματιζεται απο δυο βασικους παραγοντες,την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.Λεγοντας <φυλη>,εννοουμε την<καταγωγη>-οτι πρεπει δηλ.τα ατομα του Εθνους να εχουν κοινη καταγωγη.Δεν αρκει να εχουν αυτα<συνειδηση>
περι κοινης καταγωγης.Δεν αρκει δηλ.να πιστευουν στην κοινη τους καταγωγη,αλλα να εχουν πραγματι κοινη καταγωγη.Διοτι ΜΟΝΟΝ η κοινη καταγωγη-η κοινη<φυλετικη υπαγωγη>-συνεπαγεται ΚΟΙΝΟΥΣ κληρονομικους χαρακτηρες,αρα κοινα πνευματικα στοιχεια.Οταν υπαρχει κοινη καταγωγη,τοτε υπαρχουν κατα το μαλλον η ηττον κοινη γλωσσα,κοινος πολιτισμος,κοινη θρησκεια,κοινα ηθη,κοινη ιστορια.Αυτα τα δευτερογενη στοιχεια δεν αποτελουν,το καθενα ξεχωριστα,απαραιτητο στοιχειο συγκροτησεως Εθνους.Εν τουτοις ολα αυτα,οταν συνυπαρχουν,συντελουν στην συνοχη της κοινοτητος,στην δημιουργια δηλ.ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δευτερου παραγοντος συγκροτησεως του ΕΘΝΟΥΣ.ΕΘΝΟΣ ειναι επομενως ο ομοειδης φυλετικως λαος,που εχει συνειδηση της υπαρξεως του.
''Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ''

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Αυτή η σημαία στα μάτια τα δικά μας συμβολίζει τους Αγώνες όσων πολέμησαν, εργάστηκαν,θυσιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν και έζησαν με πρώτιστες αξίες εκείνες της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Πατρίδας. Αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην αιώνιο πανύψηλο φρούριο του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ικανή καμία βουλή, κανένα κράτος και κανένας πολιτικός ή κεφάλαιο να την ξεφτιλίζει και να την ξεπουλάει καθημερινά. Οι δειλοί τη βλέπουν με φόβο. Οι προδότες σαν πανί. Οι αστοί σαν ύφασμα. Οι άνανδροι την καίνε. Μα εμείς τη βλέπουμε σαν τη Μάνα που καρτερεί να μας δεί να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας,τα δικά της, του Γένους.

ΛΟΓΙΑ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ



πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν.

κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου


28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

http://4.bp.blogspot.com/_NuhZMDR5O28/S_qK4rCNqWI/AAAAAAAAATQ/FgeBEEMBpt0/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.


Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


Μ. Κούντερα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ: 26 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

free counters